H οικογένεια Αλεξανδρίδη καταγόταν από τις Σέρρες όπου διέθετε μεγάλα κτήματα. Δραστηριοποιήθηκε από νωρίς, ίσως και από τον 18ο αιώνα, στο καπνεμπόριο. Αυτός που εγκαταστάθηκε πρώτος στη Θεσσαλονίκη χωρίς όμως να διακόψει τις στενές σχέσεις του με τις Σέρρες ήταν ο Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης, ο μεγαλύτερος γιος του κτηματία και καπνέμπορου Σερρών, Δημητρίου Αλεξανδρίδη. Τα άλλα παιδιά ήταν ο Αθανάσιος (ο οποίος μετοίκησε στην Αθήνα), ο Ιωάννης (μετέπειτα βενιζελικός βουλευτής την περίοδο 1917-1919), ο Κάρολος (καθηγητής Ιατρικής στο ΑΠΘ) και η Ευπραξία.
Ο Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης (1875-1932) απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτριο, γεννημένο το 1904 και τον Κωνσταντίνο (1905-1984), οι οποίοι από το 1921 έως το 1925 σπούδασαν εμπορικές και οικονομικές επιστήμες στη Λειψία και την Δρέσδη, κέντρα τότε του διεθνούς καπνεμπορίου. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα τους στο Παρίσι οι δύο αδελφοί εγκατέστησαν στη Θεσσαλονίκη «μονάδα επεξεργασίας καπνών εις φύλλα» στον τότε αριθ. 20 -σημερινό αριθμό 24- της οδού Μητροπόλεως. Οι αδελφοί συνεταιρίστηκαν για αρκετά χρόνια αλλά το 1955 ο Κωνσταντίνος αποχώρησε από την επιχείρηση και δραστηριοποιήθηκε στο καπνεμπόριο στην Αθήνα μέχρι τον θάνατό του το 1984. Έκτοτε την επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη ανέλαβε μόνος του ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης. Εκτός από το εμπόριο καπνών οι αδελφοί Αλεξανδρίδη φαίνεται ότι διατηρούσαν τόσο στη διάρκεια του Μεσοπολέμου όσο και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1940 καπνοβιομηχανία παραγωγής τσιγάρων. Στη συνέχεια φαίνεται να περιορίστηκαν στο καπνεμπόριο. Ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης το 1962 σταμάτησε την επεξεργασία καπνών και περιορίστηκε σε εξαγωγή καπνών (μεσιτεία). Εργάσθηκε συνεχώς μέχρι το 1986, όπου και ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον ανάγκασε να διακόψει. Πέθανε το 1989. Ήταν παντρεμένος από το 1939 με την Βάσσω Κων. Κυριαζίδη (1917-2000) με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: την Ελίζα Αλεξανδρίδου και τον Αλέξανδρο-Κωνσταντίνο Αλεξανδρίδη. Ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης μιλούσε γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά και αλληλογραφούσε στα ισπανικά και τα ιταλικά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου και εκτενή βιογραφικά σημειώματα του δωρητή Αλέξανδρου Αλεξανδρίδη]

Ο Αριστείδης Γεωργ. Αλεξανδρίδης υπήρξε υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας και σχεδιαστής της χαρακτηριστικής γυάλινης φιάλης της λεμονάδας της βολιώτικης βιομηχανίας αναψυκτικών και χυμών ΕΨΑ.

Ο Λευτέρης Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Στυλιανού Αλεξίου και αδερφός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αποφοίτησε από τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Παράλληλα, εργάστηκε από νεαρή ηλικία με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική.

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22.5.1894 στο Ηράκλειο Κρήτης, κόρη του Στέλιου Μ. Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδου. Αδέλφια της ήταν οι: Γαλάτεια Καζαντζάκη (1881-1962), Ραδάμανθυς Αλεξίου (1883-1952), Λευτέρης Αλεξίου (1890-1964). Ο πατέρας της συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα του πατέρα του Μιχαήλ, στο Ηράκλειο. Εκτός από τη Γαλάτεια, λογοτέχνης και μεταφραστής ήταν και ο Λευτέρης Αλεξίου που εργάστηκε ως φιλόλογος στην εκπαίδευση. Η Έλλη Αλεξίου έκανε σπουδές μουσικής, γαλλικής και γερμανικής γλώσσας. Απόφοιτος του Διδασκαλείου Ηρακλείου εργάστηκε από το 1914 ως δασκάλα και από το 1919 ως καθηγήτρια γαλλικών. Έζησε στη γενέτειρά της ως το 1920 , οπότε παντρεύτηκε τον Βάσο Δασκαλάκη (χώρισαν το 1938) και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Γερμανική σχολή Αθηνών (1921-1924) και στη Σορβόννη (1945-1948). Κατά την παραμονή της στο Παρίσι δίδασκε ελληνικά στις κοινότητες Σατουρβίλ και Παρισιού. Μέλος του ΚΚΕ από το 1928 ως το θάνατό της έδρασε από τις γραμμές του ΕΑΜ, στη διάρκεια της Κατοχής. Από το 1949 ως το 1962 έζησε στη Ρουμανία και εργάστηκε στην Επιτροπη Βοήθειας Παιδιού με αντικείμενο την οργάνωση παιδικών σταθμών και οικοτροφείων, τη σύνταξη σχολικών βιβλίων, τη σύσταση παιδαγωγικών φροντιστηρίων κ.λπ.. Το 1962 επέστρεψε λόγω του θανάτου της αδελφής της Γαλάτειας και παρέμεινε στην Ελλάδα, όπου όμως συνελήφθη και φυλακίστηκε το 1966 με ένταλμα που εκκρεμούσε από το 1945. Αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε. Από τον επαναπατρισμό της και εξής συγκατοίκησε με τον Μάρκο Αυγέρη, σύζυγο της Γαλάτειας σε δεύτερο γάμο.
Έργα: Μυθιστορήματα: Γ΄χριστιανικόν παρθεναγωγείον (Αθήνα, 1934, 1938, 1964, 1978), Λούμπεν (Αθήνα, 1940, 1978), Παραπόταμοι (Βουκουρέστι 1956, Αθήνα 1978), Με τη λύρα (Βουκουρέστι 1959, Λονδίνο 1970, Αθήνα 1978), Και ούτω καθεξής (Βουκουρέστι 1965, Αθήνα 1978), Δεσπόζουσα (Αθήνα, 1972).
Διηγήματα: Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή (Αθήνα, 1931, 1963, 1978), Άνθρωποι, Υπολείμματα επαγγέλματος (Αθήνα 1938, 1978), Αναχωρήσεις και μεταλλαγές (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Μυστήρια (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Προσοχή! Συνάνθρωποι (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Σπονδή (Αθήνα 1964, 1978), Και υπέρ των ζώντων (Αθήνα, 1972, 1978), Κατερειπωμένα αρχοντικά (Αθήνα, 1977).
Εξέδωσε επίσης παιδικά, θεατρικά κ.ά καθώς και βιογραφία του Ν. Καζαντζάκη (Για να γίνει μεγάλος, Αθήνα 1966, 1973).

Πηγή: Βιογραφικό της Έλλης Αλεξίου στο αρχείο της (υποφάκελος 3.5) και Κώστας Παπαγεωργίου, «Έλλη Αλεξίου. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τόμ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1992, σ. 168-217.

Ο Άρης Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη) γεννήθηκε το 1922 στο Λένινγκραντ, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ρωσίδα εσθονικής καταγωγής. Το 1928 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, αρχικά στη Θεσσαλονίκη -οπότε ο Αλεξάνδρου πρωτοδιδάχτηκε την ελληνική γλώσσα- και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Βαρβάκειο πρακτικό (1940). Παρακολούθησε για δύο έτη μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ και από το 1942 άρχισε να εργάζεται ως μεταφραστής. Στην Κατοχή υπήρξε μέλος αντιστασιακής οργάνωσης που προσχώρησε στο ΕΑΜ Νέων, αποχώρησε όμως διαφωνώντας με τη συκοφάντηση συντρόφων του ως προδοτών. Συνελήφθη από τις αγγλικές στρατιωτικές αρχές και κρατήθηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα στη Λιβύη ως τον Απρίλιο του 1945. Εξορίστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη (Ιούνιος 1948-Δεκέμβριος 1951). Τον Νοέμβριο του 1953 καταδικάστηκε ως ανυπότακτος, παραμένοντας έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου ως τον Αύγουστο του 1958. Το 1959 παντρεύτηκε με την λογοτέχνιδα και δημοσιογράφο Καίτη Δρόσου. Λόγω της δικτατορίας του 1967 εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία (Ιούνιος 1967), απασχολούμενοι σε ποικίλες χειρωνακτικές εργασίες. Από το 1975 ο Αλεξάνδρου εργάστηκε και πάλι ως μεταφραστής για ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1978. Tο μυθιστόρημά του Το Κιβώτιο (Αθήνα 1966 - Παρίσι 1972) αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Έργα του μεταφράστηκαν κυρίως στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά.

Έργα:

Ποιητικές συλλογές: Ακόμα τούτη η άνοιξη (1946), Άγονος γραμμή (1952), Ευθύτης οδών (1959), Ποιήματα (1941-1971), Ποιήματα (1941-1974).

Πεζά: Το Κιβώτιο (1975), Ta ksilopohara (1976).

Θεατρικό: Αντιγόνη.

Σενάρια: Ο καθηγητής Βαρχάιτ, Ο λόφος με το συντριβάνι (διασκευή ομώνυμου θεατρικού του Γ. Ρίτσου), Προδοσία (κινηματογραφική ταινία, συνεργασία με Ν. Περγιάλη, Κ. Μανουσάκη, 1964).

Δοκίμια, μελέτες κ.ά.: Έξω απ’ τα δόντια (1937-1975), Η εξέγερση της Κροστάνδης (1975), Oh! (με σχέδια Άγγελου Καμπάνη, 1983).

[Πηγές βιογραφικών: υλικό του αρχείου και οι εκδόσεις: Κατερίνα Καμπάνη, Άρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου, Αθήνα, Ύψιλον, 2006. Δημήτρης Ραυτόπουλος, Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος, Αθήνα, Σοκόλης, 1996. Γιάννης Ρίτσος, Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου. Πρόλογος: Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις: Λίζυ Τσιριμώκου, Αθήνα, Άγρα, 2008.]

Ο Παναγιώτης (Πότης) Αλεξάκος γεννήθηκε στο Γύθειο το 1894. Ήταν από τους μεγάλους και με ισχυρή επιρροή τοπικούς γαιοκτήμονες και παράγοντες του Γυθείου. Διετέλεσε Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου και της εταιρείας «Συκική» στο Γύθειο, καθώς και Πρόεδρος των Εφέδρων Αξιωματικών. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό σε όλους τους πολέμους από το 1914 έως και το 1941. Παρασημοφορήθηκε για επιδειχθείσα ανδρεία και ηρωισμό στη μάχη του Αφιόν Καραχισάρ την 1-2 Ιουλίου 1921 και προήχθη στον βαθμό του Εφέδρου Αξιωματικού. Νυμφεύτηκε την Βασιλική Μητσάκου με την οποία απέκτησε δύο κόρες: την Ντίνα (Κωσταντίνα) και την Παναγιώτα. Εξ αυτών, η Ντίνα νυμφεύτηκε τον δικηγόρο Αγησίλαο (Αγι) Πετροπουλάκη (της γνωστής Μανιάτικης οικογένειας) με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την δωρήτρια του αρχείου Πόπη (Καλλιόπη) Πετροπουλάκη, που παντρεύτηκε τον Ε. Ζαβλιάρη.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: πληροφορίες της δωρήτριας]

Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρόεδρος του ΣυΡιζΑ, του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, από το Δεκέμβριο του 2004 έως το Φεβρουάριο του 2008.

Ο Αλ. Αλαβάνος κατάγεται από την Τήνο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και ανήκει σε οικογένεια με πολιτική παράδοση. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Υπήρξε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από την ίδρυση του ενιαίου Συνασπισμού είναι μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Στο 4ο Συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας εκλέχτηκε Πρόεδρος (Δεκέμβρης 2004). Τη θέση αυτή διατήρησε μέχρι την παραίτησή του, τον Φεβρουάριο του 2008.

Από το 1981 που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως ευρωβουλευτής έχει διατελέσει Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας Coalition of the Left in the European Parliament. Στη διάρκεια της θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο, το 1992, ίδρυσε μαζί με τον ευρωβουλευτές Π. Αυγερινό από το ΠΑΣΟΚ και τον Π. Λαμπρία από τη ΝΔ το "Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης" με σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους λαούς της υπό διάλυση Γιουγκοσλαβίας.

Μετά το τέλος της πέμπτης συνεχόμενης θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο (1981-2004), ο Αλ. Αλαβάνος εξελέγη στις 7 Μαρτίου 2004 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, βουλευτής της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών. Στις βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ο Αλή Πασάς ήταν ένας Αλβανός ληστής ο οποίος έγινε πασάς των Ιωαννίνων επεκτείνοντας την επικράτειά του στο μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας του, τα Ιωάννινα έγιναν το κέντρο του ελληνικού πολιτισμού. Είχε στο περιβάλλον του πολλούς Έλληνες και ίδρυσε ελληνικά σχολεία.

Ο Αλέξανδρος ή Αλέκος Αινιάν γεννήθηκε στον Πειραιά το 1907. Καταγόταν από γνωστή στρατιωτική οικογένεια και είχε καταγωγή από την Κων/πολη. Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο και έκανε μαθήματα με τον Φ. Οικονομίδη. Ο Αινιάν υπήρξε αξιόλογος μουσικός και δάσκαλος θεωρητικών μαθημάτων επινοώντας μάλιστα ένα δικό του σύστημα διδασκαλίας. Ήταν ο ιδρυτής της πρώτης Παιδικής Χορωδίας Ελλάδος, στον Πειραιά το 1939. Υπήρξε επίσης ιδρυτής της Χορωδίας Αινιάν και της ορχήστρας πνευστών «Αινιάν Τζαζ» και την Εκκλησιαστική Χορωδία. Το 1960 εγκαταστάθηκε στη Λαμία όπου οργάνωσε την Δημοτική Χορωδία Λαμίας και παράλληλα ίδρυσε Μουσική Σχολή-Οικοτροφεία με δωρεάν φοίτηση και στέγαση ταλαντούχων παιδιών από όλη την Ελλάδα που λειτούργησε ως το 1964. Στους μαθητές του συγκαταλέγονται γνωστά ονόματα συνθετών και εκτελεστών της ελληνικής κλασικής και έντεχνης μουσικής σκηνής. Πέθανε στην Αθήνα το 1983.

Η Ντίνα Αιλιανού - Τσίγκου είναι δικηγόρος. Διετέλεσε αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια της Βιβλιοθήκης της Βουλής, και υπήρξε δικαστική αντιπρόσωπος σε πολλές εκλογές.

Ο Ιωάννης Γ.Αθηνογένης (1878-1953) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ μικρός ήρθε στην Αθήνα, όταν ο πατέρας του ανέλαβε το 1881 τη διεύθυνση του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως. Πήγε σχολείο στην Αθήνα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο (1894) και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή (1896-1899) στο Παρίσι. Εργάστηκε στο γραφείο του πατέρα του από το 1901 ως το 1908 και δυό χρόνια αργότερα εξετέθη υποψήφιος βουλευτής στη Λακωνία. Επί κυβερνήσεως Στ.Σκουλούδη διορίστηκε νομάρχης Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο του 1917. Στα χρόνια 1921-1922 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα, ως πληρεξούσιος υπουργός στη Διεθνή Επιτροπή Επανορθώσεων στο Παρίσι και στη συνδιάσκεψη της Χάγης. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Παρισίοις Ελλήνων φοιτητών, πρόεδρος της Ενώσεως των εν Αττική Λακεδαιμονίων, σύμβουλος και πρόεδρος του Δ.Σ. της Εμπορικής Τραπέζης Ελλάδος και της Εταιρείας Διαχείρισης Υπεγγύων Προσόδων καθώς και μέλος του συμβουλίου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κανακάρη-Ρούφου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Γεώργιο, σύζυγο Βεατρίκης Verity και τη Μαρία, σύζυγο Μιχαήλ Κοντολέφα.

Ο Γεώργιος Εμ.Αθηνογένης ήταν γαμπρός και στενός συνεργάτης του Στέφανου Σκουλούδη. Εζησε στην Κωνσταντινούπολη και το 1881 διορίστηκε διευθυντής του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα. Μετά τη διάλυση της Τράπεζας το 1893 και μέχρι το θάνατό του, το 1908, ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες ιδρύοντας δικό του γραφείο. Παντρεύτηκε την Μαρία Σκουλούδη (αδελφή του Στέφανου) με την οποία απέκτησε επτά παιδιά: 1) την Ελλη, σύζυγο Γεωργίου Χρουσάκη 2) την Κλεώνη, σύζυγο Ιωάννη Χρουσάκη 3) τη Θαλία, σύζυγο Ιωάννη Κουντουριώτη 4) τη Δανάη, σύζυγο Δημητρίου Καλλέργη 5) τον Στέφανο 6) τον Ιωάννη, σύζυγο της Αικατερίνης Κανακάρη-Ρούφου και 7) την Πολύμνια, σύζυγο Θεόδωρου Μπαλτατζή.

Ο Δημήτρης Σ. Αθανασόπουλος ήταν διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και διετέλεσε για χρόνια πρέσβης-μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Ο.Σ.Α. Απόφοιτος της γαλλικής École National d’ Administration (E.N.A.) και διδάκτωρ πολιτικών επιστημών (doctorat d’Etat), ο Δημήτρης Αθανασόπουλος ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή το 1960 στο Υπουργείο Συντονισμού, ως υπεύθυνος για την περιφερειακή ανάπτυξη, που τότε άρχισε να εφαρμόζεται ως μέρος της οικονομικής πολιτικής, στο πλαίσιο του πρώτου 5ετούς προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης. Στη διάρκεια της δικτατορίας δούλεψε σε ιδιωτικές εταιρείες: Γραφείο Δοξιάδη, Avions Marcel Dassault, Βωξίτες Παρνασσού. Στη μεταπολίτευση διορίστηκε από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή πρέσβης-μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Ο.Σ.Α. και παρέμεινε στη θέση αυτή για πρωτοφανώς μακρό διάστημα, από το 1974 ως τις απαρχές του 1981, οπότε αντικαταστάθηκε αιφνιδίως από τον Γεώργιο Ράλλη, στο πλαίσιο ανακατατάξεων που του επιβλήθηκαν για λόγους εσωτερικών κυβερνητικών ισορροπιών. Από το 1989 ως το 1991 υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης (Ε.Κ.Δ.Δ.). Παραιτήθηκε διαφωνώντας ολοκληρωτικά με τη διοικητική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Έβερτ. Τον Ιούνιο 1993 τον κάλεσε ο Ιωάννης Γεωργάκης, Πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού (Ι.Ε.Π.) και του ζήτησε να τον βοηθήσει στην οικοδόμηση του ιδρύματος ως Γενικός Διευθυντής. Ο θάνατος του Γεωργάκη τον Νοέμβριο 1993 ανέκοψε κάθε προσπάθεια και τότε υποχρεώθηκε να αποχωρήσει. Έγραψε άρθρα και μελέτες για θέματα κυρίως πολιτικοδιοικητικά και πολιτιστικά, και μετέφρασε από τη γαλλική και την ισπανική γλώσσα.

Η Νένη (Ελένη) Αθανασιάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947. Σπούδασε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, από όπου αποφοίτησε το 1972. Από τότε και έως το 1978 εργάστηκε ως ελεύθερη επαγγελματίας και συνεργάτιδα αρχιτεκτονικών γραφείων της Θεσσαλονίκης. Από το 1978 έως το 1983 εργάστηκε στην Υπηρεσία Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων Βορείου Ελλάδος. Από το 1983 έως το 1995 εργάστηκε στην 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Μετά το 1995 ασχολήθηκε με ιδιωτικά αρχιτεκτονικά έργα και συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης Θεσσαλονίκη 1997.

Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ από το 1987 έως το 1990. Εκεί μελέτησε με την Άλκη Κυρακίδου Νέστορος και την Νόρα Σκουτέρη Κοινωνική Ανθρωπολογία, με τον Γιάννη Χασιώτη την ιστορία της πεδιάδας της Θεσσαλονίκης κατά την Τουρκοκρατία και με την Ευθυμία Γεωργιάδου Κουντουρά τους μεταβυζαντινούς ναούς των μέσων του 19ου αιώνα της πεδιάδας της Θεσσαλονίκης. Άρθρα της, κυρίως για την αρχιτεκτονική ιστορία ναών του νομού Θεσσαλονίκης, έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά (βλ. παρακάτω). Εργάστηκε εκτεταμένα σε έργα διαμόρφωσης, ανάπλασης, αποκατάστασης και συντήρησης μνημείων και ναών.

Η Ν. Αθανασιάδου δραστηριοποιήθηκε στο φεμινιστικό κίνημα κυρίως μέσα από την Ένωση Γυναικών Ελλάδας. Ασχολήθηκε για χρόνια με το ερασιτεχνικό θέατρο.

Η Ν. Αθανασιάδου είναι παντρεμένη με τον Αντώνη Κωτίδη. Απέκτησαν δύο κόρες, την Σόνια και την Μαρία.

Δημοσιεύσεις:

• «Άγιος Δημήτριος Διαβατών Θεσσαλονίκης» στο Χαράλαμπος Μπούρας, Εκκλησίες στην Ελλάδα, μετά την Άλωση, τ. 4, ΕΜΠ, Σπουδαστήριο Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής, Αθήνα 1993.
• «Άγιος Αθανάσιος Ευόσμου (Χαρμάνκιοϊ)» στο Χαράλαμπος Μπούρας, Εκκλησίες στην Ελλάδα, μετά την Άλωση, τ. 5, Ε.Μ.Π., Σπουδαστήριο Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής, Αθήνα 1998.
• Η θαυμαστή περιπέτεια του χαρτιού, Θεσσαλονίκη 2000 (κατάλογος ομώνυμης έκθεσης που οργάνωσε η ίδια).
• «Ιστορικά στοιχεία για την πεδιάδα της Θεσσαλονίκης στα χρόνια της τουρκοκρατίας», Θεσσαλονίκη, Επιστημονική επετηρίδα του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, τ. 6 (2002).
• «Οι αναλογίες στην Αρχιτεκτονική: Η περίπτωση της ναοδομίας του 19ου αιώνα στην περιοχή της Θεσσαλονίκης» στο Χρύσανθος Χρήστου αφιέρωμα, ΑΠΘ, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη2006.
• Διαβατά, Ιερός Ναός Αγίου Δημήτριου, Έκδοση Ι.Μ. Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, Διαβατά 2006.
• «Σαν την Εκάβη, θεατρικός μονόλογος», ΕΝΕΚΕΝ τ.38 (2015).

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου, πληροφορίες της παραγωγού

Δημοσιογράφος, ευεργέτης της Τρίπολης

Ο Μυρώδης Αθανασίου γεννήθηκε το 1939 στον Καλαμώνα Δράμας από γονείς πρόσφυγες, προερχόμενους από τον Πόντο της Μικράς Ασίας. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνάσιο Δοξάτου Δράμας και στη συνέχεια σπούδασε Γερμανικά και Θετικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Μονάχου. Διπλωματούχος Φυσικός, επέκτεινε τις σπουδές του στην Αστρονομία με υποτροφίες του Πανεπιστημίου και του Υπουργείου Παιδείας της Βαυαρίας. Εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ως επιστημονικός συνεργάτης και για 25 χρόνια σε εταιρίες αεροναυπηγικής στη Γερμανία και στη Μεγάλη Βρετανία (Britisch Aerospace). Συμμετείχε σε μελέτες και προγράμματα που αφορούσαν κυρίως τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό εναέριων οπλοσυστημάτων. Συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα των Ελλήνων της Διασποράς. Υπήρξε Γραμματέας της Τοπικής Οργάνωσης της ΕΚ-ΕΔΗΝ Μονάχου, μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής της ΕΚ-ΕΔΗΝ Βορείου Γερμανίας καθώς επίσης της Κεντρικής και Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚ-ΕΔΗΝ Εξωτερικού. Από το 2011 συλλέγει και αρχειοθετεί τα γραπτά τεκμήρια του Αντιδικτατορικύ Αγώνα των Ελλήνων στο Εξωτερικό και Ευρωπαίων Δημοκρατών στην χρονική περίοδο 1967-1974. Τις αναπαραγωγές των αντιδικτατορικών τεκμηρίων που συλλέγει, τις αναρτά στο διαδίκτυο (www.scribd.com/myrodisa). Είναι παντρεμένος με την Αθηνά Αθανασίου και έχουν δύο παιδιά.

Η Κυβέλη Αδριανού γεννήθηκε πιθανότατα στη Σμύρνη, μάλλον το 1887 (χωρίς, ωστόσο, μπορούν να αποκλειστούν και τα έτη 1886 και 1888). Καθώς θεωρείται ότι υπήρξε παιδί εκτός γάμου, εγκαταλείφθηκε από τη φυσική της μητέρα στο Βρεφοκομείο Αθηνών. Από το ίδρυμα αυτό την υιοθέτησαν η Μαρία και ο Αναστάσιος Αδριανός λίγα χρόνια αργότερα.
Το 1901 προσλαμβάνεται στη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και ξεκινά την πορεία της στο θέατρο. Εκεί γνωρίζει και παντρεύεται τον Μήτσο Μυράτ, με τον οποίο θα αποκτήσει δύο παιδιά (τον Αλέξανδρο και τη Μιράντα Μυράτ) το 1905. Το επόμενο έτος, εγκαταλείπει την οικογένειά της και φεύγει στο Παρίσι, ακολουθώντας τον Κώστα Θεοδωρίδη, με τον οποίο θα αποκτήσει μια κόρη (την Αλίκη Θεοδωρίδη, μετέπειτα Μουσούρη και τελικά Νορ) το 1907, οπότε και επιστρέφει στην Ελλάδα. Από τότε και μετά ξεκινά η προσωπική θιασαρχική πορεία της, η οποία θα αποτελέσει βασικό σημείο αναφοράς στη θεατρική ιστορία της χώρας. Το 1920 γνωρίζει στη Χίο τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, με τον οποίο σύντομα συνάπτει σχέση. Μαζί του θα αποκτήσει (το 1927) και το τελευταίο παιδί της, τον Γεώργιο (Γιωργάκη) Παπανδρέου.
Η επαγγελματική της πορεία χαρακτηρίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, από τη δημιουργία και συντήρηση του δίπολου Κυβέλη – Μαρίκα Κοτοπούλη, χωρίς όμως να λείψουν και συνεργασίες επί σκηνής των δύο ηθοποιών. Το 1934 ξεκινά η 15ετής αποχή της Κυβέλης από το θεατρικό γίγνεσθαι της Ελλάδας (με εξαίρεση τις εμφανίσεις της το 1936 και το 1941), καθώς αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην οικογένειά της και τα προβλήματα που αυτή είχε να αντιμετωπίσει (ο μικρός της γιος χρειαζόταν μακρόχρονες και επίπονες θεραπείες, ενώ ο τελευταίος της σύζυγος εξορίστηκε και φυλακίστηκε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και χρειαζόταν, γενικά, τη στήριξή της). Μετά το τέλος του πολέμου, η σχέση της με τον Γ. Παπανδρέου φαίνεται να έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα. Την περίοδο 1946-1949 έζησε στην Ελβετία, τη Γερμανία και την Αμερική, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του μικρού της γιού. Η Κυβέλη επέστρεψε στην Ελλάδα το 1950, οπότε και απομακρύνθηκε οριστικά από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Από τότε και μέχρι το 1967 επέστρεψε στην ενεργό δράση, εμφανιζόμενη τόσο στο ελεύθερο θέατρο όσο και στις δύο κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Πέθανε το 1978, μετά από μακρά νοσηλεία λόγω σοβαρού εγκεφαλικού επεισοδίου.

Διετέλεσε προϊστάμενος του ΓΑΚ-Τοπικού Αρχείου Αγιάς (1979 - 1999).

Η Νέλλη (Ελένη) Αγγελίδου γεννήθηκε στον Πειραιά. Ήταν κόρη του εμπόρου Πλάτωνα Ακεστορίδη και της συζύγου του Μαρίκας, το γένος Χριστοφίδη. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια, το Μίμη και το Γιώργο. Το 1943 διορίστηκε γραμματέας στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1946 παντρεύτηκε τον Άγγελο Αγγελίδη, τότε πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας, που ασχολήθηκε μετά το 1952 με το εμπόριο κι εργάστηκε αργότερα και για σειρά ετών ως διευθυντικό στέλεχος στην εταιρεία πετρελαιοειδών BP. Το ζευγάρι απέκτησε ένα παιδί, το Γιάννο, που γεννήθηκε το 1947. Το 1954 η Νέλλη Αγγελίδου έδωσε εξετάσεις και μπήκε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Τον επόμενο χρόνο, με την παρότρυνση του Κάρολου Κουν, έδωσε εξετάσεις στην ειδική επιτροπή εξαιρετικών ταλέντων και πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού. Η Νέλλη Αγγελίδου εμφανίστηκε στην ελληνική σκηνή ως πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος ρόλος που ερμήνευσε ήταν η Λιουμπόφ Αντρέγεβνα στο Βυσσινόκηπο του Αντόν Τσέχοφ (1955, Θέατρο Τέχνης) κι ακολούθησαν έξι παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης ώς το 1958. Συνεργάστηκε κατόπιν με το Εθνικό Θέατρο (1952-1962), το Κυκλικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά (1962-1963), με προσωποπαγείς θιάσους (Δημήτρη Χορν 1963-1964 και 1973, Δημήτρη Μυράτ 1964-1965, Πέτρου Φυσσούν 1967-1968, Κώστα Καρρά 1974-1975), πάλι με το Θέατρο Τέχνης (1965, 1969, 1977, 1984), με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (1975, 1981), με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά (1976, 1980, 1983) και με το Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού (1983). Από το 1986 ώς το 2002 εργάστηκε αποκλειστικά στην κρατική σκηνή. Έδωσε την τελευταία ερμηνεία της το 2003, στο μόνολογο του Αντώνη Δωριάδη Η αναχώρηση ή Καρκίνος του λάρυγγος (Πολιτιστική Ολυμπιάδα, σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη). Η Νέλλη Αγγελίδου εμφανίστηκε επίσης επιλεκτικά στον κινηματογράφο (1958-2013) και την τηλεόραση (1977-1996).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο συλλογικό τόμο Η ηθοποιός Νέλλη Αγγελίδου, επιμέλεια Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη, μελέτη Κωνσταντίνος Κυριακός, Αθήνα, Cube Art Editions, 2017].

Αξιωματικός και μέλος της ηγετικής ομάδας του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών διετέλεσε Αρχηγός του ΓΕΣ και του ΓΕΕΘΑ και "Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας" το 1973 στο πλαίσιο φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος.

Ο Άλκης Αγγέλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25.3.1917. Ήταν το έβδομο και τελευταίο παιδί του Γεωργίου Αγγέλου και της Αθανασίας Παρασκευοπούλου. Η πατρική του οικογένεια καταγόταν από τη Μακεδονία και η μητρική από την Πελοπόννησο. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές σε δημόσια σχολεία της Αθήνας. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (όπου συμμετείχε στο επιστημονικό φροντιστήριο του Ι. Συκουτρή) και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με θέμα Πλάτωνος τύχαι. Η λόγια παράδοση στην Τουρκοκρατία (1963). Από το 1943 συνεργάστηκε με τον Κ.Θ. Δημαρά. Ερεύνησε συστηματικά συλλογές χειρογράφων σε βιβλιοθήκες και μονές της Ελλάδας και ευρωπαϊκών χωρών. Από το 1960 συνεργάστηκε με το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του ΕΙΕ. Δίδαξε στην Αθωνιάδα σχολή (1940), στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση, στη σχολή θεάτρου του Συλλόγου Αθήναιον (1950-1951), στη σχολή βιβλιοθηκονομίας της ΧΕΝ (1961-1970), στους μορφωτικούς κύκλους της ΧΕΝ (1968-1974), στο κολλέγιο Pierce (1968-1974). Υπήρξε διευθυντής του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (1951-1967), καθηγητής συγκριτικής φιλολογίας στο ΑΠΘ (1975-1984), και στη συνέχεια ομότιμος καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Δίδαξε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (1985-1986). Το 1969 ίδρυσε με την Λένα Σαββίδη τον εκδοτικό οίκο Ερμής όπου παρέμεινε ως το 1994 και δημιούργησε τη σειρά «Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη». Ήταν ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών και του Ομίλου Μελέτης Νεοελληνικού Διαφωτισμού, μέλος του Δ.Σ. και της συντακτικής επιτροπής του περ. Ερανιστής, μέλος ελληνικών και ξένων επιστημονικών σωματείων. Πέθανε στην Αθήνα το 2001.

Δημοσίευσε πολυάριθμα μελετήματα και συνεργασίες σε περιοδικά και συλλογικά έργα. Εξέδωσε τις μελέτες:
Πλάτωνος τύχαι. Η λόγια παράδοση στην Τουρκοκρατία, Αθήνα, Ερμής, 1963.
Παναγιώτης Κοδρικάς, Εφημερίδες, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1963 [β΄ έκδοση Ερμής, 1991], σχόλια, πίνακες, ευρετήριο.
Αδαμάντιος Κοραής, Αλληλογραφία, εκδοτ. επιτροπή Κ.Θ. Δημαράς, Ά. Αγγέλου, Αικ. Κουμαριανού, Ε. Φραγκίσκος, τόμοι 1-6, 1964-1984.
Αδαμάντιος Κοραής, Ο Παπατρέχας, Αθήνα, Ερμής, 1970, επιμέλεια, εισαγωγή, σχόλια, σημειώσεις.
Ψυχάρης, Το ταξίδι μου, Αθήνα, Ερμής, 1970, επιμέ-λεια, εισαγωγή, σχόλια, σημειώσεις.
Οι λόγιοι και ο αγώνας, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν των ωφελίμων βιβλίων, 1971.
Νικόλαος Δραγούμης, Ιστορικαί αναμνήσεις, Αθήνα, Ερμής, 1973, επιμέλεια, εισαγωγή, σχόλια, σημειώ-σεις.
Ιωσήπου του Μοισιόδακος Απολογία, Αθήνα, Ερμής, 1976, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, ευρετήριο.
Εμμανουήλ Ροΐδης, Άπαντα, τόμοι 1-6, Αθήνα, Ερμής, 1978, φιλολογική επιμέλεια.
Εμμανουήλ Ροΐδης, Σκαλαθύρματα, Αθήνα, Ερμής, 1986, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις.
Εμμανουήλ Ροΐδης, Η πάπισσα Ιωάννα, Αθήνα, Ερμής, 1988, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις.
G.C. Dalla Croce, Ο Μπερτόλδος και ο Μπερτολδίνος, Αθήνα, Ερμής, 1988, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, λεξιλόγιο.
Των Φώτων. Όψεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Αθήνα, Ερμής, 1988.
Γρηγόριος Παλαιολόγος, Ο Πολυπαθής, Αθήνα, Ερ-μής, 1989, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, γλωσσάρι.
Γρηγόριος Παλαιολόγος, Ο Ζωγράφος, Αθήνα, Ερμής, 1989, επιμέλεια, εισαγωγή.
Αδαμάντιος Κοραής, Ύλη Γαλλο-γραικικού Λεξικού, Αθήνα, Ερμής, 1994, επιμέλεια, εισαγωγή.
Καισάριος Δαπόντες, Κήπος Χαρίτων, Αθήνα, Ερμής, 1996, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, γλωσσάρι.
Δημήτριος Βικέλας, Άπαντα, τόμοι 1-8, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν των ωφελίμων βιβλίων, 1997, φιλολογική επιμέλεια.
Το κρυφό σχολειό. Χρονικό ενός μύθου, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1997.
Ανδρέας Συγγρός, Απομνημονεύματα, τόμοι 1-2, Αθήνα, Ερμής, 1998, επιμέλεια με Μαρία-Χριστίνα Χατζηιωάννου.
Παναγιώτης Κοδρικάς, Μελέτη της κοινής ελληνικής διαλέκτου, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1998, εισαγωγή.
Των Φώτων Β΄. Όψεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1999.
Η Καινή Διαθήκη, μετάφραση Μάξιμου Καλλιπολίτη, 3 τόμοι, Αθήνα, ΜΙΕΤ,1999, επιλεγόμενα στον τόμο 2.
Γιάννης Βλαχογιάννης, Ιστορική Ανθολογία. Ανέκδοτα-γνωμικά-περίεργα-αστεία εκ του βίου διασήμων Ελλήνων 1820-1864, Αθήνα, Ερμής, 2000, επιμέλεια, εισαγωγή.
«Και έμπορος και ατελής λόγιος». Τα τετράδια αναγνώσεων του Δημητρίου Βικέλα, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, 2001, φιλολογική επιμέλεια με την Μαρία Βαλάση.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Άλκης Αγγέλου, Υπόμνημα, Αθήνα 1974.
«Εργογραφία Άλκη Αγγέλου 1951-2001», Μνήμη Άλκη Αγγέλου. Τα άφθονα σχήματα του παρελθόντος, Ζητήσεις της πολιτισμικής ιστορίας και της θεωρίας της λογοτεχνίας, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2004, σσ. 549-554]

Η Ρίκα (Ροδόπη) Αγαλλιανού-Σεγκοπούλου σπούδασε νομικά και άσκησε το επάγγελμά της ως βοηθός του δικηγόρου Τσαούση, στην Αλεξάνδρεια. Μαζί με τον Α.Γ. Συμεωνίδη διηύθυνε το περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, που είχε ιδρύσει ο Καβάφης και εκδιδόταν από το 1926 ως το 1930. Ήταν συντάκτρια της εφημερίδας Ταχυδρόμος, ανταποκρίτρια της Βραδυνής και μέλος του Γραφείου Τύπου του Γενικού Προξενείου Αλεξανδρείας. Ήταν η πρώτη που επιμελήθηκε την έκδοση των 154 «αναγνωρισμένων» ποιημάτων του ποιητή, το 1935, στην Αλεξάνδρεια. Μετά το διαζύγιό της με τον Α. Σεγκόπουλο παντρεύτηκε ξανά και πέθανε στη Νέα Σμύρνη το 1956.

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.1, Μ. Σαβίδης, «Βιογραφία», http://www.kavafis.gr/kavafology/bio.asp (17.2.2009)].

Έλληνας λόγιος, εκπαιδευτικός και μέλος της Φιλικής Εταιρείας.

Η Άννα Κατσαντώνη-Αβραμέα γεννήθηκε στην Κομοτηνή στις 7 Σεπτεμβρίου 1934. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της το 1952 στο Δ’ Γυμνάσιο Θηλέων Αθηνών. Το ίδιο έτος εγγράφηκε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1957.

Κατά το διάστημα 1960-1963 με υποτροφία του ΙΚΥ ειδικεύτηκε στο Παρίσι στην Ιστορική Γεωγραφία (με καθηγητή-διευθυντή σπουδών τον ακαδημαϊκό Paul Lemerle), παρακολουθώντας μαθήματα στην Ecole des Hautes Etudes, Ecole Pratique des Hautes Etudes (VI Section), στο College de France (καθηγητές Lοuis Robert, Roger Dion) και στο Institut de Geographie. Το ίδιο διάστημα πραγματοποίησε ειδικές έρευνες στην ιστορική γεωγραφία του ελληνικού χώρου στην Εθνική Βιβλιοθήκη (καταγραφή και ταξινόμηση των χειρόγραφων και έντυπων χαρτών για τον ελληνικό ιστορικό χώρο του Τμήματος Χαρτών και Σχεδίων) και στα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας (συλλογή ανέκδοτου υλικού για τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου και τα νησιά του Αρχιπελάγους).

Το διάστημα 1964-1969, με πρόταση του καθηγητή Δ. Ζακυθηνού, υπήρξε επιμελήτρια στην έδρα της Ιστορίας της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών, ενώ μετά την απομάκρυνσή της εργάστηκε για ένα διάστημα αμισθί στο Κέντρο Βυζαντινών Σπουδών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Το 1970 υπέβαλε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τη διδακτορική διατριβή της με τίτλο «Η Βυζαντινή Θεσσαλία μέχρι του 1204. Συμβολή εις την Ιστορικήν Γεωγραφίαν», την οποία υποστήριξε το 1974 και αναγορεύθηκε διδάκτορας με βαθμό «Άριστα».

Το 1971 άρχισε τη συνεργασία της με την Ακαδημία Αθηνών για το έργο της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημιών "Tabula Imperii Romani", ενώ από το 1980 ανέλαβε την εποπτεία ολόκληρου του έργου.

Εντάχθηκε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης το 1984 (κατά τη β’ φάση εκλογών διδακτικού προσωπικού της Φιλοσοφικής Σχολής), εκλεγείσα επίκουρη καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας. Εξελέγη Αναπληρώτρια Καθηγήτρια το 1988 και Καθηγήτρια το 1994. Αφού δίδαξε επί δεκαοκτώ χρόνια Βυζαντινή Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, αφυπηρέτησε το 2002, οπότε και ανακηρύχθηκε ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Από το 1973 υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διεθνή Ένωση Βυζαντινών Σπουδών για την Επιτροπή της Ιστορικής Γεωγραφίας.
Ήταν επίσης μέλος του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, της Επιτροπής Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Ελληνικής Ένωσης Βυζαντινών Σπουδών, της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας και του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών, ενώ το διάστημα 2001-2008 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΜΙΕΤ (2001-2008).

Ο Γεώργιος Αβέρωφ ήταν ανιψιός και ο κυριότερος κληρονόμος του μεγάλου ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ. Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στη Γαλλία. Πολιτευτής Ευβοίας, διετέλεσε βουλευτής και πληρεξούσιος επανεκλεγόμενος συνεχώς από το 1895. Στενός συνεργάτης του Ε.Βενιζέλου, υπήρξε σπουδαίος παράγων και χορηγός του κινήματος Εθνικής Άμυνας και έλαβε μέρος στην Προσωρινή Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης ως υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της βενιζελικής οργάνωσης “Πατριωτική ΄Ενωσις”, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας του Αρσακείου, του Ωδείου και της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων.

Έλληνας επιχειρηματίας και μεγάλος εθνικός ευεργέτης. Καταγόταν από την Ήπειρο και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην Αίγυπτο.

Επιφανής πολιτικός, πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (1981-84) και λογοτέχνης. Γόνος ιστορικής οικογένειας από το Μέτσοβο, σπούδασε νομικά και οικονομικά στην Ελβετία. Το 1940-41, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, υπηρέτησε σε επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά του ιταλικού στρατού. Μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς, το 1941, συμμετέσχε στην Εθνική Αντίσταση, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Ιταλία, απέδρασε και εξακολούθησε να αναπτύσσει αντιστασιακή δραστηριότητα.

Εξελέγη βουλευτής το 1946, με το Κόμμα Φιλελευθέρων και το 1952 υπηρέτησε για σύντομο χρονικό διάστημα ως υφυπουργός Εξωτερικών. Μετά την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Κ. Καραμανλή, προσχώρησε στην ΕΡΕ, με την οποία εκλεγόταν συνεχώς ως το 1967. Το 1956 ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας, και από τον Μάιο 1956 ως το 1963 χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών. Σημαντικό μέρος των προσπαθειών του εντοπίστηκε στη ενίσχυση του κυπριακού αγώνα (1955-59): εκτός από τη διπλωματική δραστηριότητα που ανέπτυξε, επέβλεψε τον ανεφοδιασμό της ΕΟΚΑ με όπλα και υπήρξε εκ των πρωτεργατών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, που απέδωσαν στη Μεγαλόνησο την ανεξαρτησία της. Το 1967 έγινε υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου, η οποία ανατράπηκε στις 21 Απριλίου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-74), διατήρησε στενή επαφή με τον Κ. Καραμανλή, που βρισκόταν στο Παρίσι, αναμίχθηκε στο κίνημα του Ναυτικού το 1973 και συνελήφθη. Κατά τις κρίσιμες συσκέψεις που, τον Ιούλιο του 1974, οδήγησαν στη Μεταπολίτευση, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο, ιδιαίτερα στην απόφαση να κληθεί στην πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής.

Ως σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και υπουργός Εθνικής Αμύνης, το 1974-81, συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκατάσταση της νομιμότητας στο στράτευμα, καθώς και στην ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, σε μία εποχή που ο πόλεμος με την Τουρκία φαινόταν πιθανός. Τον Μάιο του 1980 διεκδίκησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και την πρωθυπουργία. Μετά την επικράτηση του Γ. Ράλλη, εξακολούθησε να κατέχει το αξίωμα του υπουργού Αμύνης και το επόμενο έτος ανέλαβε και την αντιπροεδρία της κυβερνήσεως. Τον Δεκέμβριο του 1981, εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Μετά όμως την ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 1984, και καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, αποφάσισε να παραιτηθεί. Παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος ως τον θάνατό του, στις αρχές Ιανουαρίου 1990. Παράλληλα με την πολιτική του δραστηριότητα, συνέγραψε σειρά ιστορικών και λογοτεχνικών έργων. Επίσης, επιτέλεσε σημαντικό κοινωνικό έργο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μέτσοβο.

Διακεκριμένος διπλωμάτης καριέρας. Υπηρέτησε, στην αρχή της σταδιοδρομίας του, στις πρεσβείες της Ελλάδας στη Λευκωσία και τη Σόφια και στη συνέχεια ως πρόξενος στη Νάπολη και ως γενικός πρόξενος στο Λονδίνο. Διετέλεσε, επίσης, πρέσβης της Ελλάδας στην Νιγηρία, καθώς και Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Διεθνή Οργανισμό Επισιτισμού και Γεωργίας (F.A.O.) στη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, διακρίθηκε για την ευσυνειδησία, το ήθος του και την υψηλή αίσθηση καθήκοντος. Το 1983 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Γραφείου Αθηνών του Ιδρύματος Αναστασίου Γ. Λεβέντη ως το 2003 και παρέμεινε ειδικός σύμβουλος του Ιδρύματος με τις ευεργεσίες στην αναστήλωση αρχαιοτήτων και πολύπλευρες πολιτισμικές δραστηριότητες. Ίδρυσε και υπήρξε επί 12 χρόνια πρόεδρος του ΟΜΕΠΟ, με στόχο την ανάπτυξη του θεσμού της χορηγίας για πολιτιστικούς σκοπούς. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει διατριβές και το ιστορικό «H Ναυμαχία της Ναυπάκτου».

Ο Άγγελος Έβερτ (Αθήνα, 1894-1970) ήταν γιος του, βαυαρικής καταγωγής, ταγματάρχη της χωροφυλακής, Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έπειτα κατατάχθηκε στην χωροφυλακή. Το 1929 μετατάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Αστυνομία Πόλεων και το 1941 προήχθη σε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών. Το 1945 κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γερμανών και συνεργάτης των κομμουνιστών κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Την περίοδο 1951-1954 ήταν Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων.

Οικονομολόγος, Προϊστάμενος των Γ.Α.Κ. – Αρκαδίας 2006 - 2010

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Ο Τέλλος Άγρας (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου) γεννήθηκε στην Καλαμπάκα, γιος του σχολάρχη Γεωργίου Ιωάννου και της Ειρήνης Βλάχου. Είχε ένα μικρότερο αδερφό το Χρήστο. Το 1899 η οικογένειά του ήρθε στην Αθήνα και το 1906 μετακόμισε στο Λαύριο, όπου ο ποιητής τέλειωσε το Δημοτικό και το Ελληνικό Σχολείο. Το 1907 έγινε συνδρομητής στη Διάπλαση των Παίδων, όπου πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία έντεκα μόλις ετών, στη στήλη της αλληλογραφίας. Τον ίδιο χρόνο πραγματοποίησε και τα δυο μοναδικά ταξίδια της ζωής του, ένα στην Κάρυστο και ένα στη Χαλκίδα. Από το 1911 άρχισε να γράφει τακτικά στη στήλη συνεργασίας συνδρομητών της Διάπλασης με το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας. Η πρώτη του ποιητική δημοσίευση ήταν ο Βράχος. Το 1912 γράφτηκε στο Γυμνάσιο στην Αθήνα, μένοντας στο σπίτι της αδερφής της μητέρας του Αριστέας Βλάχου ως το 1925 που η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Μετά το θάνατο της θείας του ο Άγρας κράτησε το μικρό σπίτι της ως ερημητήριο. Η συνεργασία του με τη Διάπλαση των Παίδων συνεχίστηκε συστηματικά και ο συνολικός όγκος των νεανικών δημοσιευμάτων του υπήρξε πολύ μεγάλος. Το 1914 ο Ξενόπουλος σχεδίαζε να κάνει τον Άγρα τακτικό συνεργάτη του περιοδικού, τα σχέδιά του αναβλήθηκαν όμως με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (πραγματοποιήθηκαν τελικά το 1916). Το 1916 τέλειωσε το Γυμνάσιο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1923). Η πρώτη επίσημη παρουσία του στις στήλες της Διάπλασης σημειώθηκε το Μάη του ίδιου χρόνου με το πεζογράφημα Αποχαιρετισμός. Ακολούθησαν συνεργασίες του με τα περιοδικά Λύρα, Βωμός, Νέοι κ.α. Το 1918 βραβεύτηκε στο Σεβαστοπούλειο διαγωνισμό και στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού του Λονδίνου Εσπερία. Το 1921 έδωσε διάλεξη για τον Καβάφη στην αίθουσα του Ελληνικού Ωδείου και εξέδωσε τη μετάφραση των Στροφών του Jean Moreas, ενώ το 1926 πραγματοποίησε και δεύτερη έκδοση μεταφράσεων από το έργο του Moreas με μια μελέτη για την ποίηση του γαλλόφωνου έλληνα ποιητή και μια για τη λογοτεχνική μετάφραση. Από το 1924 εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και το 1927 διορίστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου παρέμεινε ως το θάνατό του. Έγραφε στη Νέα Εστία από τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας της και έγινε γρήγορα αρχισυντάκτης της (παραιτήθηκε από την αρχισυνταξία το 1932 και το 1936 ανέλαβε τη στήλη της αλληλογραφίας), ενώ δημοσίευσε επίσης κείμενά του στα Γράμματα, τη Νέα Ζωή, την Αλεξανδρινή Τέχνη (και τα τρία περιοδικά της Αλεξάνδρειας), το Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου και σε πολλά άλλα έντυπα. Το 1928 έγινε συνεργάτης της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Το 1934 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο Τα βουκολικά και τα εγκώμια. Ακολούθησε (1939) η δεύτερη συλλογή του με τίτλο Καθημερινές (1923-1930), που τιμήθηκε το 1940 με το Κρατικό Βραβείο ενώ τα Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας (1929-1944) εκδόθηκαν μόλις το 1966. Το 1938 πέθανε ο πατέρας του και ο Άγρας μετακόμισε με τη μητέρα του στην οδό Αγαθουπόλεως, όπου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Οι κακουχίες της γερμανικής κατοχής αποδυνάμωσαν περισσότερο την ήδη ευαίσθητη κατάσταση της υγείας του. Τη μέρα της Απελευθέρωσης χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα στον αστράγαλο. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου πέθανε το Νοέμβρη του 1944. Ο Τέλλος Άγρας τοποθετείται στους έλληνες ποιητές του μεσοπολέμου, τους λεγόμενους νεορομαντικούς ή παρακμιακούς (Καρυωτάκης, Κλέων Παράσχος, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Ουράνης κ.α.). Το ποιητικό του έργο είναι αποτέλεσμα δημιουργικής αφομοίωσης του πνεύματος του γαλλικού συμβολισμού και αισθητισμού ( Moreas, Laforgue, Verlain, Mallarme, Baudelaire κ.α.) αλλά και της ελληνικής ποιητικής παράδοσης από το δημοτικό τραγούδι ως τον Ιωάννη Πολέμη, τον Κωστή Παλαμά, το Μιλτιάδη Μαλακάση και τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Κινήθηκε στα πλαίσια της εσωτερικότητας, της μελαγχολίας, της νοσηρότητας και της απαισιοδοξίας των συγχρόνων του, υιοθέτησε την ειδυλλιακή ενατένιση του παρελθόντος, ωστόσο παράλληλα χάρη στη βαθιά πνευματική του καλλιέργεια αρνήθηκε να παραδοθεί στην απελπισία και αγωνίστηκε να κρατηθεί από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει τέλος να σημειωθεί η αξία του κριτικού του έργου που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη οξυδέρκεια, ευαισθησία, βαθιά γνώση της φιλοσοφίας και επαρκή ενημέρωση για τις σύγχρονές του ευρωπαϊκές θεωρίες της λογοτεχνίας και τον τοποθετεί στην πρωτοπορία της νεοελληνικής κριτικής σκέψης. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τέλλου Άγρα βλ. Ζήρας Αλέξης, «Άγρας Τέλλος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983 και Στασινοπούλου Μαρία, «Χρονολόγιο Τέλλου Άγρα», Διαβάζω 104, 17/10/1984, σ.14-21.

[http://www.biblionet.gr (από Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)
Εκτενές βιογραφικό σημείωμα βλ. : Μπόρα, Σοφία (επιμ.), Αρχείο Τέλλου Άγρα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο].