Ο Δημήτριος Τσάκωνας (Δημητσάνα 1921-Αθήνα 2004) ήταν κοινωνιολόγος. Διετέλεσε καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Βόννης και καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Την περίοδο της δικτατορίας του 1967 διετέλεσε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Γεώργιου Παπαδόπουλου, υφυπουργός Προεδρίας (30/3/1970-25/8/1971), Εξωτερικών (24/8/1971-31/7/1972), Παιδείας (31/7/1972-30/8/1972), υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών (25/11/1973-24/6/1974).
Ο Τσάκωνας ήταν από τους θιασώτες του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού». Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα. Από τα βιβλία του ξεχωρίζουν: Εισαγωγή εις την Κοινωνιολογίαν, Ανθολογία κοινωνιολογικών κειμένων, Εισαγωγή εις την Φιλοσοφίαν, Κοινωνιολογική ερμηνεία του νεοελληνικού βίου (Εισαγωγή στην νεοελληνική κοινωνία,), Προβλήματα ελληνικότητος, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και Πολιτικής Κοινωνίας (1204-1990).
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Who is Who. Επίτομο βιογραφικό λεξικό 1993-1994 και το υλικό του αρχείου. Η πληροφορία για την ημερομηνία θανάτου προέρχεται από ερευνητή].

Σημείωση: Τα βιογραφικά στοιχεία είναι προσαρμοσμένα από τον ιστότοπο της Προεδρίας της Δημοκρατίας και του ΕΚΕΒΙ

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1987. Ήταν πρωτότοκος γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημητρίου Τσάτσου και της Θεοδώρας, το γένος Ευστρατιάδη με καταγωγή από την Τεργέστη. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Θεμιστοκλή (Μίστο). Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου και είχε δυο κόρες (Δέσποινα Τσάτσου-Μυλωνά και Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1914-18).

Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τα έργα των κλασσικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων καθώς και με την νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ήβος Δελφός.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1920 τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Με την ιδιότητά του αυτή, εργάστηκε στην αποκρυπτογράφηση κειμένων και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (συνέδριο Ειρήνης υπό τον Ελ.Βενιζέλο).

Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό (1920-1923) και μάλιστα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε το δικηγορικό του γραφείο μαζί με τον Γ. Μαριδάκη όπου εργάστηκε μέχρι το 1930.

Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στη Χαϊδελβέργη (1925-1928) επέστρεψε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Νομικής το 1929 με τη διδακτορική διατριβή «Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη», υφηγητής το 1930 με διατριβή επί υφηγεσία «Φιλοσοφία και επιστήμη του Δικαίου» και έκτακτος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών το 1932 στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Το 1933 διορίστηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και μαζί με άλλους καθηγητές οργάνωνε πανεπιστημιακά φροντιστηριακά μαθήματα για τελειόφοιτους φοιτητές. Το διάστημα 1935-1938 δίδαξε και στην Πάντειο το μάθημα «Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά (1939), συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο πρώτα και μετά στις Σπέτσες. Το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού.

Eπανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση και το 1945 ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών και Ασφαλείας στην κυβέρνηση Βούλγαρη (1945), καθώς και το Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1946 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Χρημάτισε Υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφούλη (1946-1949), Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Σοφούλη (1949-50), καθώς και Υφυπουργός Συντονισμού στη κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου (1950-51). Στις εκλογικές αναμετρήσεις των ετών 1950, 1951 και 1953 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής.

Το 1953 δίδαξε στο ελεύθερο πανεπιστήμιο του Ευάγγελου Παπανούτσου Αθήναιον (1953-1954) και ταξίδεψε στις Η.Π.Α. με υποτροφία της αμερικανικής κυβέρνησης (Smith-Mundt Act).

Το 1955 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το οποίο και εξελέγη βουλευτής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το 1956 έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Υπηρέτησε ως Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στις κυβερνήσεις Καραμανλή (1956, 1958, 1962) με αρμοδιότητες Τύπου και Τουρισμού (1958), καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης στη βραχύβια κυβέρνηση Κανελλόπουλου (1967). Κατά το ίδιο διάστημα διετέλεσε βασικός προπαγανδιστής στη Νεολαία της ΕΡΕ (ΕΡΕΝ).

Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Σύνταξης του ισχύοντος Συντάγματος στην περίοδο 1974-1975.

Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το Μάιο του 1980.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών μελετών, νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων καθώς και λογοτεχνικών έργων. Επίσης έχει πλούσια αρθρογραφία στον τύπο. Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (1966). Το 1979 εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας και επίτιμος διδάκτωρ της Σορβόννης. Εξελέγη επίσης ξένος εταίρος των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου το 1980, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων το 1981. Το 1980 του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβε-Καλλέργη (Coudenhove-Kalergi).

Βλ. την αυτοβιογραφία του Κ. Τσάτσου, Λογοδοσία μιας Ζωής (2 τόμοι), Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2001 (τέταρτη έκδοση) και το Βιοχρονολόγιο Κωνσταντίνου Τσάτσου στο Κωνσταντίνος Τσάτσος Φιλόσοφος, Συγγραφέας, Πολιτικός. Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, Αθήνα, 6-8 Νοεμβρίου 2009, Γρανάδα-Αθήνα 2010, 719-745 με επιπλέον παραπομπές σε βιογραφίες ή εργογραφίες του ΚΤ.

Γιός του ζωγράφου, Κάρολου Τσίζεκ.

Ο Κάρολος Τσίζεκ γεννήθηκε στις 11.5.1922, στην Μπρέσια της Ιταλίας, από Τσέχους γονείς, τον Φράντισεκ και την Άννα. Ο πατέρας του, απόφοιτος υφαντουργικής σχολής, ήταν εξειδικευμένος τεχνίτης στον τομέα της καλτσοβιομηχανίας. Ο Τσίζεκ έζησε με τη μητέρα του για μερικούς μήνες το 1928 στην πόλη Volynje της Τσεχίας. Το 1929 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου ο πατέρας του προσελήφθη σε εργοστάσιο των αδελφών Μοδιάνο (Γενική Καλτσοποιία). Ο Τσίζεκ φοίτησε στα ιταλικά σχολεία της πόλης και αποφοίτησε από το Ιταλικό Λύκειο το 1939. Έκανε μαθήματα βιολιού μέχρι το 1937 οπότε διέκοψε την εκμάθηση για να επιδοθεί στη ζωγραφική.

Στη διάρκεια της Κατοχής δίδαξε ως βοηθητικός καθηγητής στο Ιταλικό Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Ιστορία-Αρχαιολογία (1950) και Ιταλική Φιλολογία (1968). Τη δεκαετία του 1950 εργάστηκε ως καθηγητής ιταλικών σε ιδιωτικά φροντιστήρια, ως διερμηνέας και μεταφραστής. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Δράσις και Ελεύθερος Λαός για τις οποίες μετέφραζε άρθρα από ιταλικά περιοδικά και κυρίως από το Έποκα. Από το 1961 μετά από πρόταση του Λίνου Πολίτη αρχίζει να διδάσκει ιταλικά στο Ιταλικό Τμήμα του ΑΠΘ από όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1988. Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του ίδιου τμήματος το 2004.

Το 1940 γνωρίστηκε με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Συνεργάστηκε με το περιοδικό Κοχλίας το διάστημα 1945-1948. Υπήρξε ο βασικός συνεργάτης του Ντίνου Χριστιανόπουλου στο περιοδικό και τις εκδόσεις της Διαγωνίου όπου είχε την καλλιτεχνική και τυπογραφική επιμέλεια και σχεδίασε πλήθος εξωφύλλων. Ως γραφίστας σχεδίασε και επιμελήθηκε πλήθος εντύπων, σχεδίασε λογότυπους και αφίσες και συμμετείχε σε διαγωνισμούς. Το 2005 ανακηρύχθηκε επίτιμο μέλος της Ένωσης Γραφιστών Ελλάδας.

Αυτοδίδακτος ζωγράφος, συμμετείχε από τις 1944 σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, κυρίως ως συνεργάτης της Μικρής Πινακοθήκης της Διαγωνίου και ως μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών και Εικαστικών Τεχνών Βόρειας Ελλάδας.

Μετέφρασε εκτεταμένα λογοτεχνία (κυρίως τσεχική και ιταλική) και συνεργάστηκε με πλήθος λογοτεχνικών περιοδικών (Διαγώνιος, Εντευκτήριο, Το Παραμιλητό, Το Τραμ, Το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου). Το 2003 παρουσίασε μια επιλογή από το έργο του Τσέχου νομπελίστα ποιητή Γιάροσλαβ Σάιφρτ με τίτλο Η γλυκειά συμφορά της ποίησης, Ποταμός, Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε με την ποίηση και την πεζογραφία. Καρπός της ενασχόλησης αυτής υπήρξαν η ποιητική συλλογή Στίχοι έρωτας και αγάπης, Μπιλιέτο, Παιανία 2005 και η συλλογή αυτοβιογραφικών αφηγημάτων Η λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής και άλλα αφηγήματα, Κίχλη, Αθήνα 2013.

Για το έργο του ως γραφίστας, ζωγράφος και μεταφραστής τιμήθηκε με πολλά βραβεία ανάμεσα στα οποία το Τάγμα Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας Οrdine di Cavaliere al Merito (2000) και το βραβείο του Τσεχικού Υπουργείου Εξωτερικών Jan Masaryk – Gratias Agit (2004).

Μιλούσε τσεχικά, ιταλικά, ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και λίγα ισπανοεβραϊκά.

Ο Κάρολος Τσίζεκ παντρεύτηκε την Κορίννα, το γένος Σταυρινού ή Πίττα, το 1957. Τότε βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος (με το όνομα Γεώργιος) με ανάδοχους τον Δημήτρη Ευθυμιάδη και τον Γιώργο Ιωάννου. Το 1959 απέκτησαν με την Κορίννα έναν γιο, τον Ισίδωρο. Η Κορίννα Τσίζεκ, είχε ένα γιο από τον πρώτο της γάμο, τον Σταύρο Πίττα. Η Κορίννα Τσίζεκ πέθανε το 1993. Ο Κάρολος Τσίζεκ απέκτησε την ελληνική ιθαγένεια το1987. Ο Κάρολος Τσίζεκ παντρεύτηκε ξανά την εικαστικό, ποιήτρια και μεταφράστρια, Μαρία Καραγιάννη. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα όρασης. Πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου του 2013.

Πρώτη σύζυγος του ζωγράφου Κάρολου Τσίζεκ.

Το γενικό ναυτικό πρακτορείο Κωνσταντίνου Τσίμπη ιδρύθηκε το 1896 με έδρα τον Πειραιά (στην Πλατεία Καραϊσκάκη), και ήταν από τα παλαιότερα γραφεία του είδους. Στο λογότυπο των επιστολόχαρτων του γραφείου συναντάμε το 1926 «Π. & Κ. Τσίμπης. Ναυτικοί πράκτορες. Αντιπροσωπείαι – προμήθειαι. Εν Πειραιεί - Πλατεία Καραϊσκάκη. Οίκος ιδρυθείς το 1896» και το 1929 «Κωνστ.Τσίμπης. Γραφείον υπερωκεανίων ταξειδίων. Έτος ιδρύσεως 1896. Πλατεία Καραϊσκάκη - Πειραιεύς. Γενικός αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του εν Παρισίοις & Μασσαλία οίκου L.Desbois & A.Cabaud, A.Cabaud successeur.»

Το γενικό ναυτικό πρακτορείο Κωνσταντίνου Τσίμπη ιδρύθηκε το 1896 με έδρα τον Πειραιά (στην Πλατεία Καραϊσκάκη), και ήταν από τα παλαιότερα γραφεία του είδους. Στο λογότυπο των επιστολόχαρτων του γραφείου συναντάμε το 1926 «Π. και Κ. Τσίμπης. Ναυτικοί πράκτορες. Αντιπροσωπείαι – προμήθειαι. Εν Πειραιεί - Πλατεία Καραϊσκάκη. Οίκος ιδρυθείς το 1896» και το 1929 «Κωνστ.Τσίμπης. Γραφείον υπερωκεανίων ταξειδίων. Έτος ιδρύσεως 1896. Πλατεία Καραϊσκάκη - Πειραιεύς. Γενικός αντιπρόσωπος εν Ελλάδι του εν Παρισίοις και Μασσαλία οίκου L.Desbois και A.Cabaud, A.Cabaud successeur.»

Ο Κυριάκος Τσακίρης (Μάκρη Μικράς Ασίας 1915 - Αθήνα 1998) µεγάλωσε στον Πειραιά, φοίτησε στην Νοµική Σχολή και ως φοιτητής εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Για τη δράση του η δικτατορία του Μεταξά τον εξόρισε στη Σίκινο όπου έµεινε από το 1936 έως το 1941 όπου δραπέτευσε µε την κατάρρευση του Μετώπου. Καθοδηγητικό µέλος του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ συµµετέχει στην ίδρυση της ΕΠΟΝ. Συµµετέχει στην διάρκεια του εµφυλίου πολέµου ως επίτροπος ταξιαρχίας και ως διοικητής της ταξιαρχίας Ιππικού στον Δηµοκρατικό Στρατό. Συλλαµβάνεται ως παράνοµο µέλος του ΚΚΕ το 1954 και φυλακίζεται στις φυλακές Βούρλων, από όπου δραπετεύει, συµµετέχοντας στη µεγάλη απόδραση των Βούρλων τον Ιούλιο του 1955. Ξανασυλλαµβάνεται και 1960 καταδικάζεται σε ισόβια και µένει ως πολιτικός κρατούµενος στις φυλακές ως τον Απρίλη του 1966. Με την επιβολή της δικτατορίας των συνταγµαταρχών συλλαµβάνεται και µένει έγκλειστος στα στρατόπεδα της Γυάρου, της Λέρου και του Ωρωπού για να εκτοπιστεί στη συνέχεια στη Γυάρο όπου έµεινε ως το 1972. Αυτοδίδακτος ζωγράφος, καθιέρωσε την ιδιαίτερη τεχνική της ζωγραφικής πάνω σε πέτρα όντας εξόριστος στην Λέρο. Στο ίδιο µέρος µαζί µε δύο άλλους συνεξόριστούς του, τον Αντώνη Καραγιάννη και τον Τάκη Τζανετέα, φιλοτέχνησαν µε αγιογραφίες την εκκλησία της Αγιάς Κιουράς που αποτελεί πλέον µνηµείο διατηρητέο. Στη διάρκεια της µεταπολίτευσης πολιτικά παρέµεινε στην ΕΔΑ. Παρουσίασε το καλλιτεχνικό του έργο σε διάφορες εκθέσεις και δηµοσίευσε τις µαρτυρίες του καθώς και δυο λευκώµατα µε σχέδια του.

Πολιτικός, με πλούσιο κοινωνικό έργο, η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που ανέλαβε υπουργικό αξίωμα. Γεννήθηκε στην Αθήνα και το 1919 συζεύχθηκε τον Παναγή Τσαλδάρη, μετέπειτα πρωθυπουργό. Ανέπτυξε σημαντική κοινωνική δράση, ιδιαίτερα στις δύσκολες ώρες της Κατοχής, αλλά και αργότερα, μέχρι την είσοδό της στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής με την ΕΡΕ υπό τον Κ. Καραμανλή το 1956, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα κατά τις οποίες ψήφισε και ο γυναικείος πληθυσμός. Ως Υπουργός Κοινωνικής Προνοίας, ανέπτυξε σημαντική δραστηριότητα, τόσο για την βελτίωση της κοινωνικής μέριμνας, όσο και για την αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Διετέλεσε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ το 1955 και το 1958. Εξελέγη επίσης βουλευτής το 1958, και πάλι με την ΕΡΕ.

Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και σπούδασε νομικά στην Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Βρετανία και την Ιταλία. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1926, απέτυχε στις εκλογές του 1928 και προσχώρησε στο Λαϊκό Κόμμα, με το οποίο και συνέδεσε την πολιτική του σταδιοδρομία. Το 1933-35 υπηρέτησε ως υφυπουργός στις κυβερνήσεις του θείου του, Π. Τσαλδάρη, και μετά το θάνατό του αναδείχθηκε σε ηγετικό στέλεχος του κόμματος.

Υπήρξε ο αρχηγός του επανενωμένου Λαϊκού Κόμματος μετά την απελευθέρωση και ο νικητής των εκλογών του 1946, ως αρχηγός του συνασπισμού «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων». Από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947 διετέλεσε πρωθυπουργός. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα που επανέφερε τη μοναρχία τον Αύγουστο του 1946, ενώ ο ίδιος υποστήριξε τις εθνικές διεκδικήσεις στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι. Υπηρέτησε μέχρι το 1949 ως αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών, θέση από την οποία χειρίστηκε τα κρίσιμα βαλκανικά ζητήματα της εποχής και προσανατόλισε σταθερά την εξωτερική πολιτική της χώρας στη Δύση. Σχημάτισε για δεύτερη φορά βραχύβια κυβέρνηση τον Αύγουστο του 1947. Από το 1950 άρχισε η παρακμή του Λαϊκού Κόμματος, και το 1952 δεν κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής. Παρέμεινε στην ηγεσία του Λαϊκού Κόμματος, και το 1956 συμμετείχε στη «Δημοκρατική Ένωση», αντίπαλου εκλογικού σχήματος απέναντι στην ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή. Ο ίδιος επανεξελέγη βουλευτής, απέτυχε όμως και πάλι το 1958, επικεφαλής της «Ένώσεως Λαϊκού Κόμματος».

Επιφανής πολιτικός, ηγέτης του Λαϊκού κόμματος και πρωθυπουργός. Γεννήθηκε στην Κορινθία. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και μετεκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και στη Γαλλία. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1910. Κατά τον Εθνικό Διχασμό υποστήριξε την αντιβενιζελική μερίδα, μετείχε ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ. Γούναρη το 1915, εκτοπίστηκε μετά την επικράτηση του Ε. Βενιζέλου (1917-20), και το 1920-22 ανέλαβε τα υπουργεία Εσωτερικών και Συγκοινωνιών.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, εξελέγη αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος. Αρνήθηκε να αναγνωρίσει το καθεστώς της αβασίλευτης Δημοκρατίας (το οποίο δεν αναγνώρισε παρά το 1932). Αντιτάχθηκε στο καθεστώς του Πάγκαλου (1925-26) και συμμετείχε στην πρώτη («Οικουμενική») κυβέρνηση Αλ. Ζαΐμη το 1926, αναλαμβάνοντας διαδοχικά τα υπουργεία Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Παιδείας. Με μικρή κοινοβουλευτική δύναμη μετά την επικράτηση του Ε. Βενιζέλου το 1928, άσκησε δριμεία κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης και ιδιαίτερα στη σύναψη των ελληνοτουρκικών συμφωνιών του 1930.

Στις εκλογές του Μαρτίου 1933, ο Π. Τσαλδάρης επικράτησε και σχημάτισε κυβέρνηση, η οποία παρέμεινε στην εξουσία ως το 1935. Στην περίοδο αυτή, υπέγραψε το Σύμφωνο Εγγυήσεως του κοινού συνόρου με την Τουρκία (1933) και το τετραμερές Βαλκανικό Σύμφωνο (1934). Υπό τις δυσμενείς συνθήκες που προκάλεσε η αναβίωση του διχασμού, παραιτήθηκε, επανήλθε στην πρωθυπουργία μετά τις εκλογές του 1935, για να ανατραπεί τον Οκτώβριο του ίδιου έτους από τους ακραιφνείς φιλομοναρχικούς στρατιωτικούς που επανέφεραν στον θρόνο τον Γεώργιο Β’.

Ο Π. Τσαλδάρης κέρδισε, χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία, τις εκλογές του 1936 και καταψήφισε στη Βουλή την πρώτη κυβέρνηση του Ι. Μεταξά, ο οποίος λίγο αργότερα εγκαθίδρυσε δικτατορικό καθεστώς στη χώρα.

Nαυμάχος της Ελληνικής Επανάστασης. Από μικρός ασχολήθηκε με το ναυτικό επάγγελμα το 1819 απέκτησε το πλοίο του «Άρης» με το οποίο συμμετείχε στον Αγώνα.

Η Ευαγγελία (Λιλή) Αράπη γεννήθηκε το 1908 στην Αθήνα. Ο πατέρας της Δημήτρης Αράπης, ήταν έμπορος υφασμάτων καταγόμενος από τα Ιωάννινα και η μητέρα της, Μαρί Μαλβίν Μισέλ ήταν γαλλίδα. Η Λιλή Αράπη τελείωσε το Γαλλικό Ινστιτούτο και έκανε σπουδές πιάνου. Άρχισε να αλληλογραφεί με τον Τσίρκα το 1930, ύστερα από πρόταση του κοινού του φίλου χαράκτη Γιώργου Δήμου. Στην αλληλογραφία τους χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα από το έργο του Κέλλερμαν, Τρελός. Παντρεύτηκε τον δικηγόρο Κώστα Τσαφίτσα και απέκτησαν μία κόρη, τη Λίλα.

Ο Νικόλαος Τσερέπης, γιος του γυμνασιάρχη Γεωργίου Τσερέπη, διετέλεσε πρόξενος της Ελλάδας στο Δεδέαγατς (1910), στις Σαράντα Εκκλησίες (1912), στις Κυδωνιές (1914-1915), στη Φιλιππούπολη (1925), στο Αμβούργο (1925), στην Αμβέρσα (1927), γενικός πρόξενος στη Σμύρνη (1933), στη Ν. Υόρκη (1935-1937), στην Ουάσιγκτων (1937) και στο Μόντρεαλ (1938-1943). Το 1916 υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας στη Μυτιλήνη, μάλλον από βενιζελικούς. Ήταν παντρεμένος με την Σμαράγδα Τσάτσου, κόρη του Ιωάννη και της Ευφροσύνης Τσάτσου, με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Νίνα (Θεανώ). Σύζυγος της Νίνας ήταν ο Νίκανδρος Καπετανίδης.

Ο Αλέξανδρος Τσιγγούνης (Ποταμός Κυθήρων, 1893 - Αθήνα , 1978-) ήταν στρατιωτικός. Το επώνυμο συναντάται και ως Τσιγκούνης. Ως αντισυνταγματάρχης υπήρξε πρόεδρος της Επιτροπής παραλαβής όλμων Brandt 81χιλ. (1937). Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού και ελληνογερμανικού πολέμου ήταν συνταγματάρχης διοικητής του 34ου Συντάγματος Πεζικού της VIII Μεραρχίας Πεζικού (διοικητής υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος). Υπό την ιδιότητά του αυτή κατηγορήθηκε από τον Κατσιμήτρο ότι εγκατέλειψε τη θέση του στην Κακκαβιά επειδή λιποψύχησε απέναντι στους Γερμανούς την 21/4/1941. Ο Τσιγγούνης υπέβαλε μήνυση κατά του Κατσιμήτρου (1942) ενώ ακολούθησε πειθαρχική δίωξη του Τσιγγούνη (όπως συνάγεται από το υλικό του αρχείου) και τελικά τιμωρήθηκε τον Φεβρουάριο του 1943 με 20ήμερη κράτηση εξ’αιτίας απρεπών εκφράσεων για τον ανώτερό του στην απολογία του. Τον Ιούλιο του 1944 ο Τσιγγούνης διέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου και κρατήθηκε, μέχρι τον Ιανουάριο του 1945, στο προσφυγικό στρατόπεδο Νουζεϊράτ, χωρίς να μπορέσει να ενταχθεί στον Στρατό Μέσης Ανατολής, όπως ο ίδιος επανειλημμένα ζήτησε. Από τον Απρίλιο ως τον Δεκέμβριο του 1948 διετέλεσε διοικητής της IX Μεραρχίας στην Πελοπόννησο. Ο Τσιγγούνης ανήλθε στα ανώτατα αξιώματα του στρατεύματος καθώς διετέλεσε αρχηγός του Β΄ Σώματος Στρατού (8/9/1949-21/3/1952) (δυτ. Μακεδονία, έδρα Κοζάνη), της 1ης Στρατιάς από τη σύστασή της (21/3/1952-4/12/1952) (ήταν η πρώτη μονάδα που εντάχθηκε στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ), και αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού (4/12/1952-30/11/1954). Αποστρατεύτηκε το 1954.
Έγραψε τα βιβλία:: Ο συμμοριτοπόλεμος στην Πελοπόννησο (1961) και Η μεταπολεμική II Μεραρχία Αθηνών και ο συμμοριτοπόλεμος (1966).
[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου. Η πληροφορία ότι ήταν πρόεδρος της Επιτροπής παραλαβής των όλμων Brandt 81χιλ αντλήθηκε από το αρχείο του Σπυρίδωνα Λοπρέστη κωδ.αναγν. 4/01]

Η χημικός μηχανικός Ελπίδα (Έλντα ή Έλδα) Σόμμερ - Τσιλένη γεννήθηκε το 1922 στο Ρέθυμνο. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο το 1938 και το 1940 εισήχθη στο ΕΜΠ. Στη διάρκεια της Κατοχής παίρνει δίπλωμα τραυματιοφορέα και υπηρετεί στο 5ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ψυχικού και από το 1943 συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Το 1946 παίρνει το πτυχίο της και την περίοδο 1947 - 1949 εργάζεται στη βιομηχανία J.E. Seagram καιSons Inc. Σπούδασε στο Illinois Institute of Technology (ITT) και το 1951 ολοκλήρωσε το master της στη βιολογία. Στη συνέχεια εκπονεί έρευνες στο Laboratory of Vitamin Technology Chicago Illinois. Το 1952 παντρεύεται γερμανό συμφοιτητή της στο Σικάγο και επιστρέφει στην Ευρώπη στη Δυτική Γερμανία όπου εργάζεται στο Μικροβιολογικό τμήμα του 5ου Αμερικάνικου νοσοκομείου στη Στουτγάρδη. Με το σύζυγό της απέκτησε δύο παιδιά. Στη συνέχεια εργάστηκε σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία και ερευνητικά ιδρύματα (Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ, Τμήμα Κλινικής Οστεολογίας Πανεπιστημιακής Κλινικής Αμβούργου) κάνοντας έρευνες για τον προσδιορισμό και την επίδραση χημικών ουσιών στον ανθρώπινο οργανισμό. Συμμετείχε σε επιστημονικά συνέδρια και αρθρογραφούσε σε επιστημονικά περιοδικά. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1984.

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος γεννήθηκε το 1919 στο χωριό Καρέα της Μάνης. Υπήρξε δημοσιογράφος επί μισό αιώνα και έζησε όλα τα μεγάλα γεγονότα της εποχής. Μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική Κατοχή ο αρχιεπίσκοπος και αντιβασιλέας Δαμασκηνός του ανέθεσε τη διεύθυνση του Γραφείου Τύπου και από αυτή τη θέση έζησε από κοντά όλα τα διπλωματικά και πολιτικά παρασκήνια για την ανασυγκρότηση του κράτους. Από το 1946 ως το 1959 πραγματοποίησε 74 δημοσιογραφικές αποστολές σε 35 διαφορετικές χώρες: στην έρημο της Σαχάρας με τζιπ από τη Λιβύη ως τον Ισημερινό, στην Κένυα την περίοδο του αγώνα ανεξαρτησίας των Μάο-Μάο εναντίον των Άγγλων, στην Κωνσταντινούπολη όταν η ελληνική μειονότητα υφίστατο διώξεις, στη Μαδαγασκάρη όταν επέστρεφε ο Μακάριος από την εξορία, και στην Ταγκανίκα. Στη συνέχεια εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Αγγλία από όπου απολύθηκε από τη δικτατορία και εξέδωσε στην ίδια πόλη δική του εφημερίδα, το Εμπρός. Εργάστηκε στις εφημερίδες Ακρόπολις και Απογευματινή.Έχει εκδώσει τα εξής βιβλία: Οδηγός του δημοσιογράφου (1953), Δυτικά του Κιλιμαντζάρο (1960), Οδηγός του Λονδίνου (1967), Οι Έλληνες στην Αγγλία (1974), Το χωριό μου η Καρέα (1978), Μανιάτικες αναμνήσεις (1990), Με την άκρη της πένας.
Ο Πότης Τσιμπιδάρος, θείος του Βάσου, γεννήθηκε το 1888. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημοσιογραφία και την πολιτική. Υπήρξε διευθυντής και αρθρογράφος σε πολλές εφημερίδες φιλικές προς το κόμμα των Φιλελευθέρων (διευθυντής: Θάρρος (Καλαμάτας), Βαλκανικός Ταχυδρόμος, Πατρίς, Εμπρός αρθρογράφος: Ελεύθερος Τύπος, Ελεύθερος Λόγος, Ελεύθερον Βήμα, Νέος Κόσμος, Μακεδονία). Διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Βενιζέλου (1928-1932), εξελέγη βουλευτής Αθηνών με το κόμμα των Φιλελευθέρων (1932,1946), και διετέλεσε υπηρεσιακός υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως στην κυβέρνηση του Στ. Μαυρομιχάλη (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1963). Υπήρξε αντιπρόεδρος της Ε.Σ.Η.Ε.Α. και μέλος Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και του Θεραπευτηρίου «Ευαγγελισμός».

Ο Γιώργος Φτέρης (ψευδώνυμο του Γιώργου Τσιμπιδάρου), γιος του Ηλία και της Ευγενίας, γεννήθηκε στην Καρέα Μάνης το 1891 [1894, σύμφωνα με το βιβλίο της συζύγου του]. Είχε έξι αδέλφια:τον Στράτη, τον Γιάννη, τον Βασίλη, τον Πότη, την Τασία και την Όλγα. Ο Βασίλειος (Βάσος) Τσιμπιδάρος ήταν επιλοχίας του πεζικού, πολέμησε στη Μακεδονία ως καπετάν Τσιμπίδας και σκοτώθηκε το 1907. Ο Πότης Τσιμπιδάρος υπήρξε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ε. Βενιζέλου και βουλευτής.
Ο Γιώργος Φτέρης παρακολούθησε το δημοτικό στην Καρέα, το Ελληνικό στο Γύθειο και το Γυμνάσιο στην Καλαμάτα.Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά. Ξεκίνησε στο Θάρρος Καλαμών, και στη συνέχεια συνεργάστηκε στα: Καιροί, Ακρόπολις, Νέα Ημέρα, Πατρίς, Βαλκανικός Ταχυδρόμος, Ελεύθερος Τύπος, Ελεύθερος Λόγος, Αμάλθεια Σμύρνης και στα περιοδικά Νουμάς, Καλλιτέχνης, Χαραυγή Μυτιλήνης, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Νέα Εστία, Νέον πνεύμα, Νεοελληνική λογοτεχνία, Παναθήναια, Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά, Διάπλασις των παίδων, Ανθολογία. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα: Ανατολίτης, Λανσελότος, Γκρέκο, Φτέρης. Έζησε στη Ρώμη και στο Παρίσι όπου ήταν ανταποκριτής του Ελεύθερου Βήματος. Επιστρέφοντας στην Αθήνα εργάστηκε ως διευθυντής στα Αθηναϊκά νέα (1933-1941) και συνεργάστηκε στο Βήμα, στα Νέα και στον Ταχυδρόμο.
Έργα του: Η θρυλική ζωή του στρατηγού Βούρβαχη (1937), Πρόσωπα και σχήματα (1954), Μάνη πατρίδα μου (1976), Ελληνικές μορφές (1979).
Μετέφρασε τα Τραγούδια της Βιλιτώς του PierreLouis (1921), τη Rabouilleuse του ÉmileFabre, το DocteurKnock του JulesRomains και άλλα. Έγραψε μελέτες και ποιήματα, μεταξύ αυτών το ποίημα «Η Χωριάτα», γνωστό τραγούδι της Κατοχής.
Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1950-1952, 1956-1964), μέλος της Επιτροπής σχολικών βιβλίων, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (1930-1967).
Τιμήθηκε με τις «Ακαδημαϊκές δάφνες» της Σορβόν-νης (1930), τον ταξιάρχη του Φοίνικος (1965), το «χρυσούν εύσημον της δημοσιογραφίας» (1966).
Παντρεύτηκε την Ρέα Βραχηνού το 1934 και απέκτησαν μία κόρη, την Ελυάνα. Πέθανε στην Αθήνα στις14 Σεπτεμβρίου 1967 (ημερομηνία των γενεθλίων του).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου και Ρέα Γιώργου Φτέρη, Δίπλα στον άντρα μου, Αθήνα, Δίφρος, 1977]

Γεννήθηκε και έζησε στη συνοικία Χαριλάου της Θεσσαλονίκης. Στην Κατοχή οργανώθηκε στην Εθνική Πολιτοφυλακή και συμμετείχε σε διάφορες αντιστασιακές ενέργειες. Το 1945 φυγαδεύεται στη Γιουγκοσλαβία, επιστρέφει στην Ελλάδα μετά τρία χρόνια, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Ασχολήθηκε αργότερα με το εμπόριο γεωργικών μηχανημάτων και ανταλλακτικών αυτοκινήτων.

Ο Παναγιώτης Τσιτσίλιας γεννήθηκε στον Ποταμό Κυθήρων το 1881. Πατέρας του ήταν ο Κοσμάς Τσιτσίλιας, γνωστός έμπορος στον Ποταμό, που διετέλεσε και δήμαρχος του δήμου Ποταμίων. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και αποφοίτησε το 1909. Στις 6 Ιουλίου του ίδιου έτους ιδρύθηκε η «Πανεπιστημιακή Ένωση» και προτάθηκε στον Τσιτσίλια να αναλάβει την προεδρία. Η οργάνωση αυτή είχε σκοπό να ενισχύσει το κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου, που ξεκίνησε στο Γουδί στις 15.8.1909 υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Ν. Ζορμπά. Τον Σεπτέμβριο ο Τσιτσίλιας έφυγε στη Ρώμη για να συνεχίσει τις σπουδές του στις πολιτικές επιστήμες, ενώ το 1910 πήγε στο Παρίσι και γράφτηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Επέστρεψε εσπευσμένα στην Αθήνα το 1912, όταν ειδοποιήθηκε για την επικείμενη επιστράτευση.
Κατατάχθηκε στο στρατό και υπηρέτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού ως μεταφραστής στη Διεύθυνση Πεζικού του Υπουργείου Στρατιωτικών. Στη συνέχεια προήχθη σε υπολοχαγό και εστάλη στη Χίο, στο Τάγμα Πολιτοφυλακής, απ’ όπου αποστρατεύθηκε τον Οκτώβριο του 1914. Βρέθηκε πάλι στη Χίο όταν κηρύχτηκε νέα επιστράτευση και μετά πήγε στη Μακεδονία. Την περίοδο του Διχασμού ο Π. Τσιτσίλιας τάχθηκε με το μέρος του Βενιζέλου και της κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την εποχή παντρεύτηκε την Μαρία Π. Μαρσέλλου, κόρη ευκατάστατου εμπόρου της Τεργέστης. Με τη Μαρία έκαναν δύο παιδιά, τον Θόδωρο, που πέθανε όταν ήταν ακόμη νήπιο, και τον Άρη.
Με τα «Νοεμβριανά» (1916), ο Π. Τσιτσίλιας διώχθηκε και εντέλει βρέθηκε στην Κρήτη. Εκεί προσπάθησε με τις ενέργειές του να επιτύχει την τροφοδοσία των Κυθήρων, αφού μέχρι τότε το νησί ελεγχόταν από τις δυνάμεις του κράτους των Αθηνών και οι σύμμαχοι δεν επέτρεπαν τη μεταφορά τροφίμων εκεί. Πράγματι, ο Π. Τσιτσίλιας έπεισε τον γενικό διοικητή της Κρήτης Ιωάννη Τσιριμώκο, προσωπικό φίλο του Ελευθέριου Βενιζέλου, να καταλάβουν τα Κύθηρα με τη βοήθεια των συμμάχων. Τα Κύθηρα έπρεπε να τεθούν υπό τον έλεγχο των συμμάχων και να διευκολύνουν αυτούς στις επιχειρήσεις τους. Οι Άγγλοι, που διατηρούσαν ναυτική δύναμη στη Σούδα, διέθεσαν ένα πλοίο για την εφαρμογή του σχεδίου του Τσιτσίλια. Στις 29 Δεκεμβρίου του 1916 ο Π. Τσιτσίλιας κι ένας λόχος διακοσίων ανδρών από την Κρήτη κατέλαβαν τα Κύθηρα στο όνομα της Κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης. Λίγες μέρες μετά, στις 7 Φεβρουαρίου του 1917, ο Π. Τσιτσίλιας είχε οργανώσει μεγάλο συλλαλητήριο στην πλατεία του Ποταμού, όπου μαζί με τους προέδρους των κοινοτήτων επικύρωσε την υπαγωγή των Κυθήρων στο πλευρό της Κυβέρνησης Εθνικής Αμύνης. Με σχετικό ψήφισμα ανακηρύχτηκαν τα Κύθηρα σε «Αυτόνομον Διοίκησιν Κυθήρων» με διοικητή τον Παναγιώτη Τσιτσίλια. Την κίνηση αυτή επικροτούσε τόσο ο Βενιζέλος όσο και η Αγγλία. Μετά την πτώση της φιλοβασιλικής κυβέρνησης, το Μάιο του 1917, τα Κύθηρα επανήλθαν στο ελληνικό κράτος με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Π. Τσιτσίλιας διορίστηκε νομάρχης στον νεοσύστατο νομό Πέλλης και εν συνεχεία υπηρέτησε και σε άλλες νομαρχίες (Θεσσαλονίκης, Φθιωτιδοφωκίδος και Λαρίσης).
Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, ο Π. Τσιτσίλιας αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Εξελέγη βουλευτής Κυθήρων στις εκλογές του 1923, του 1928 και του 1933. Η δράση του ως βουλευτή υπήρξε σημαντική για το νησί. Αγωνίστηκε για την ανάδειξη του Διακοφτιού ως λιμένα. Συγκρότησε επιτροπή εράνων, ταξίδεψε το 1926 στην Αυστραλία, με σύντομη στάση στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και επέστρεψε το 1927 στα Κύθηρα, αφότου συνέλεξε χρήματα από τους απόδημους Κυθηρίους, με τα οποία ξεκίνησε τη διάνοιξη του δρόμου από τα Αρωνιάδικα προς το Διακόφτι στις 26 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Με την εκλογή του ως βουλευτή στις 19 Αυγούστου του 1928 και σε τέσσερα χρόνια θητείας, πέτυχε την επίλυση αρκετών προβλημάτων του νησιού καθώς και τη διοικητική υπαγωγή των Κυθήρων στον Νομό Αττικοβοιωτίας. Το 1929 ταξίδεψε στην Αμερική για να συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα για την ολοκλήρωση του δρόμου του Διακοφτιού και στις 31 Αυγούστου 1930 γιορτάστηκε η αποπεράτωση του μεγάλου έργου. Λίγο μετά αποσύρθηκε απογοητευμένος από την πολιτική. Επανήλθε μόνο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την απελευθέρωση της Ελλάδας όταν του το ζήτησε ο Γεώργιος Παπανδρέου και τον διόρισε νομάρχη Λέσβου.
Ο Παναγιώτης Τσιτσίλιας από το 1924 συνεργαζόταν ως συντάκτης με την εφημερίδα Φωνή των Κυθήρων. Συνέγραψε την Ιστορία των Κυθήρων, (μέχρι το 19ο αιώνα και την κατάληψη των Κυθήρων από τους Άγγλους), την οποία ολοκλήρωσε το 1965 αλλά δεν μπόρεσε να εκδώσει για οικονομικούς λόγους. Τελικά η Ιστορία των Κυθήρων εκδόθηκε από την Εταιρεία Κυθηραϊκών Μελετών το 1994, σε δύο τόμους, με επιμέλεια του Δημητρίου Λ. Κόμη. Ο Τσιτσίλιας είχε γράψει επίσης ένα μυθιστόρημα όταν ήταν νέος, με τίτλο Οι εργάτες της Ελευθερίας, ενώ αρθρογραφούσε τακτικά σε εφημερίδες του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Ο Παναγιώτης Τσιτσίλιας επί πολλά έτη διατηρούσε δικηγορικό γραφείο, αρχικά στον Πειραιά και εν συνεχεία στην Αθήνα. Απεβίωσε τον Ιούνιο του 1972 και ετάφη στην Κηφισιά. Αργότερα, τα οστά του μεταφέρθηκαν στο κοιμητήριο του Ποταμού Κυθήρων.

Πηγή βιογραφικού: kythera news 24/10/2020

https://kythera.news/panagiotis-tsitsilias-politikos/

Γεωπόνος της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος κατά τη δεκαετία του 1930.

Ο Βάσιας Τσοκόπουλος είναι ιστορικός και συγγραφέας.

Το 2000 συνέγραψε το ιστορικό λεύκωμα με τίτλο «Ένας αιώνας Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο», με απόφαση της Διοίκησης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Το λεύκωμα εκδόθηκε το 2001.

Ο Γ.Β. Τσοκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1871 και συνεργάστηκε ως δημοσιογράφος με χρονογραφήματα και άρθρα στις εφημερίδες Παλιγγενεσία, Αστραπή, Ν. Άστυ, Ν. Ημέρα, Αθήναι, Καιροί, Εστία. Διετέλεσε αρχισυντάκτης της εφ. Νέον Άστυ επί δώδεκα χρόνια, διευθυντής των εφημερίδων Ομόνοια Αλεξανδρείας (1893-1895), Καιροί (1915-1917) και Εστία (1920-1922). Δημοσίευσε λογοτεχνικά και άλλα κείμενά του σε πολλά περιοδικά. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Φάλσταφ, Φιλέας Φογγ και Ριπ. Στα έργα του συγκαταλέγεται πλήθος θεατρικών (μεταξύ αυτών η θεατρική επιθεώρηση «Παναθήναια», σε συνεργασία με τον Χ. Άννινο, 1907-1923) και διηγημάτων. Ήταν από τους ιδρυτές της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων, της εταιρείας ελληνικού θεάτρου και της εταιρείας βυζαντινών σπουδών. Πέθανε το 1923.
Πηγή, «Τσοκόπουλος, Γεώργιος Β.», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού.

Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός από τη Ρεντίνα Αγράφων. Ως αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εκστρατεία της Ουκρανίας και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο ήταν διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού, ενώ τον Απρίλιο του 1941, μετά την επίθεση των Γερμανών, υπέγραψε το πρωτόκολλο συνθηκολόγησης του Ελληνικού Στρατού. Στις 30 Απριλίου 1941 διορίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις πρωθυπουργός της ελληνικής κατοχικής κυβέρνησης, ενώ παραιτήθηκε το φθινόπωρο του 1942. Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη το 1945 για συνεργασία με τον κατακτητή και παράνομη συνθηκολόγηση. Πέθανε από λευχαιμία το 1948.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020]

Ο Αθανάσιος Τσορμπατζής ήταν ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου «Αθηναϊκόν» που βρισκόταν στην οδό Ευριπίδου 40.

Σπούδασε νομικά στο παν/μιο Αθηνών. Το 1906 εκλέχθηκε βουλευτής για πρώτη φορά στην Κρητική Βουλή και το ’11 έγινε αντιπρόεδρος της συνέλευσης των Κρητών. Διετέλεσε πρωθυπουργός της εξόριστης κυβερνήσεως κατά τα έτη 1941-1944. Μέλη της οικογένειας Τσουδερού διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στις υποθέσεις της Κρήτης κατά τη διάρκεια 19ου – 20ου. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Θεοφανάκη και είχε αποκτήσει τρία παιδιά, την Αθηνά, τον Γιάννη και τη Βιργινία

Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς (Μεσολόγγι, 1878 – Αθήνα, 1947) θεωρείται από τους κορυφαίους έλληνες ποινικολόγους. Διορίστηκε δικηγόρος το 1900 και εισήλθε στο δικαστικό κλάδο. Το 1907 προήχθη σε εισαγγελέα πρωτοδικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1911 για να δικηγορήσει. Αναμίχθηκε στην πολιτική και εξελέγη δύο φορές βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα: το Σεπτέμβριο του 1932 και το Μάρτιο του 1933. Το 1935 εξελέγη καθηγητής της ποινικής δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έργα του: Ερμηνεία πολιτικής δικονομίας, Τα ορκωτά δικαστήρια κ.ά. Το δικηγορικό του γραφείο ήταν στην οδό Βησσαρίωνος στην Αθήνα. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς παντρεύτηκε το 1904 την Καλλιόπη Κουτσογιάννη με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Άγγελο αλλά το 1917 το ζευγάρι χώρισε.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Who is Who (1965), Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς (1964), Αλκιβιάδης Προβατάς, Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος 1821-1930. Νομοθετικά και εκτελεστικά σώματα, Αθήναι 1980, και το υλικό του αρχείου.]

Ο Άγγελος Τσουκαλάς (Αθήνα, 1906 – 1996) ήταν γιος του Κωνσταντίνου. Ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του και συνέχισε τη λειτουργία του δικηγορικού γραφείου: δικηγόρος παρά τω Πρωτοδικείω (1926), παρ’ Εφέταις (1927) και παρ’ Αρείω Πάγω (1930). Έλαβε επίσης ενεργό μέρος στην πολιτική: υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές του 1946 με το κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων (1956-1958), δήμαρχος Αθηναίων (1959-1964), υποψήφιος της Ε.Ρ.Ε. στις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί για το Μάιο του 1967, υπουργός Δικαιοσύνης επί δικτατορίας συνταγματαρχών (29/6/1970-11/5/1973). Διετέλεσε επίσης Γενικός Γραμματέας της Διοικήσεως Νήσων Ιονίου Πελάγους και υφυπουργός Γενικός Διοικητής των Ιονίων Νήσων (1945).
Ο Άγγελος Τσουκαλάς ήταν μέλος της Εταιρείας Ποινικού Δικαίου, συνεργάτης της Εφημερίδος των Ελλήνων Νομικών και πήρε μέρος σε διεθνή συνέδρια.