Ιδρύθηκε το 1921 από τον Κωνσταντίνο και Δημήτριο Δρούλια με σκοπό την εμπορία σταφίδας. Το 1927 ο Κωνσταντίνος αποσύρθηκε ενώ η εταιρεία τέθηκε υπό εκκαθάριση το 1930, μετά από συμβιβασμό με τις Τράπεζες Ιονική, Εμπορική και Αθηνών. Το 1936 η επιχείρηση υπολειτουργούσε.

Το 1843 αποφασίζεται η δημιουργία του σχολείου, για το οποίο ο Ιωάννης Βαρβάκης είχε κληροδοτήσει, το 1825, μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος. Έτσι, εκδίδεται και δημοσιεύεται το βασιλικό διάταγμα «Περί οικοδομής Γυμνασίου (Λυκείου) του Ι. Βαρβάκη» (ΦΕΚ 6 / 6-3-1843) με την επωνυμία «Βαρβάκειον» που η οργάνωσή του θα είναι όμοια με τα υπόλοιπα δημόσια Γυμνάσια, αλλά θα περιλαμβάνει και τις τάξεις του Ελληνικού Σχολείου. Συγχρόνως, ξεκινά η αναζήτηση της κατάλληλης τοποθεσίας και ανατίθεται στο Αρχιτεκτονικό τμήμα του υπουργείου Εσωτερικών να επεξεργαστεί «Πρόσφορον σχέδιον της οικοδομής του ρηθέντος Γυμνασίου (Λυκείου) επί ανυπερβλήτω προϋπολογισμώ δαπάνης εκατόν ογδοήκοντα χιλιάδων δραχμών διά τε την οικοδομήν, το οικόπεδον και την εσωτερικήν διακόσμησιν». Στις 12 Ιουνίου 1844 υπογράφεται Βασιλικό Διάταγμα το οποίο ορίζει ότι ο πιο κατάλληλος χώρος για την ανέγερση του Βαρβακείου είναι το τετράγωνο ανατολικά του Πανεπιστημίου, εκεί που αργότερα κτίσθηκε το Δημοτικό Νοσοκομείο «Η Ελπίς» και σήμερα στεγάζεται το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, χωρίς όμως στην ουσία να πραγματοποιείται τίποτα. Έπειτα από δώδεκα χρόνια νέο Βασιλικό Διάταγμα της 9ης Ιουνίου 1856 «Περί προσδιορισμού της θέσεως ένθα οικοδομηθήσεται το Βαρβάκειον Λύκειον»(ΦΕΚ 34/30-7-1856) υπογεγραμμένο από την Βασίλισσα Αμαλία, ανεκάλεσε το προηγούμενο και έκρινε  «κατόπιν γνωματεύσεως της Επιτροπείας» σαν φθηνότερο τόπο το τετράγωνο μεσημβρινά της Εμπορικής Αγοράς, αφού αυτό ανήκε κατά το πλείστον στο Δημόσιο.

Το 1859, στη οδό Αθηνάς ξεκινούν τη λειτουργία τους το Βαρβάκειο Ελληνικό σχολείο και το κλασικό Γυμνάσιο.

Το 1880, το Ελληνικό σχολείο και το Κλασικό Γυμνάσιο του κληροδοτήματος Βαρβάκη χωρίζονται, προκειμένου να δημιουργηθούν τέσσερα σχολεία κλασικής κατεύθυνσης: το Α΄ και το Β΄ Ελληνικό σχολείο και το Α΄ και το Β΄ Βαρβάκειο Γυμνάσιο. Το 1886 ιδρύεται και το Βαρβάκειο Πρακτικό Λύκειο, το οποίο στεγάζεται σε ενοικιαζόμενο κτήριο της οδού Βουλής.

Το 1911, το Βαρβάκειο Πρακτικό Λύκειο μετακινείται στο κτήριο της οδού Αθηνάς, ενώ την ίδια χρονιά αποφασίστηκε και η μετακίνηση του Α΄ Βαρβακείου (Κλασικού) Γυμνασίου στο Παγκράτι ως Ζ΄ Γυμνάσιο Αθηνών και του Β΄ Βαρβακείου (Κλασικού) Γυμνασίου στα Πατήσια ως Η΄ Γυμνάσιο Αθηνών. Η μετεγκατάσταση στο Παγκράτι έγινε σε ειδικά κτίρια στην οδό Ευτυχίδου, εκεί όπου αργότερα στεγάστηκε το αστυνομικό τμήμα. Λόγω της επίταξής του για τις πολεμικές ανάγκες όμως, μετά το 1915 φιλοξενείται σε διάφορα σχολικά κτήρια της πρωτεύουσας έως το 1919, οπότε θα επιστρέψει και πάλι στη βάση του.

Κατά τη δεκαετία 1920-30 στο κτήριο της οδού Αθηνάς εδρεύει το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης, το οποίο προσαρτάται στο Βαρβάκειο Πρακτικό Λύκειο, καθιστώντας το Πρότυπο, ενώ φιλοξενούνται -εκ περιτροπής- σχεδόν όλα τα αθηναϊκά Γυμνάσια.

Το 1930 δημιουργείται η «Βαρβάκειος Πρότυπος Σχολή Μέσης Εκπαιδεύσεως», ενώ είναι έντονα πια τα προβλήματα από τη στέγαση του σχολείου στην καρδιά του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας.

Τα μαθήματα της Βαρβακείου Σχολής γίνονται στο κτήριο της που χρησιμεύει κατά καιρούς για καταφύγιο αντιαεροπορικής προστασίας, για πρόχειρο νοσοκομείο ή για κατάλυμα των πληγέντων στον βομβαρδισμό του Πειραιά, προτού να καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς από πυρκαγιά (1944). Ανεπανόρθωτη, βέβαια, ήταν και η απώλεια των αρχείων του σχολείου. Μετά την καταστροφή του κτηρίου, το σχολείο φιλοξενείται αρχικά στην Πλατεία Κουμουνδούρου (στο κτήριο του Θ΄ Γυμνασίου) και στην οδό Μέτωνος (στο κτήριο του Δ΄ Γυμνασίου) και κατόπιν στην οδό Κωλέττη (στο κτήριο των Α΄ και Γ΄ Δημοτικών σχολείων).

Η Βαρβάκειος Σχολή αποκτά ένα ακόμη τμήμα στη Γ΄ (=Α΄) τάξη της και 40 επιπλέον μαθητές. Παράλληλα, συγκροτείται Επιτροπεία για τη ρύθμιση του ζητήματος της στέγασής της και την τύχη του διδακτηρίου της. Το 1952 ιδρύεται ο Σύλλογος Αποφοίτων της Σχολής και το 1953 συστήνεται το Βαρβάκειο Ίδρυμα, στο οποίο περιέρχεται η υπάρχουσα κινητή και ακίνητη περιουσία του κληροδοτήματος Βαρβάκη. Παρά τις αντίθετες απόψεις αρκετών ειδικών, κατεδαφίζεται τελικά το κτήριο της οδού Αθηνάς, ενώ το Δημόσιο παραχωρεί στο Βαρβάκειο Ίδρυμα οικόπεδο στο Παλαιό Ψυχικό για την ανέγερση καινούργιου διδακτηρίου (1957). Το 1980 γίνεται η τελετή θεμελίωσης του καινούργιου διδακτηρίου του Βαρβακείου Πειραματικού Γυμνασίου και Λυκείου στην Κηφισιά.Το 1982 τα δύο Πειραματικά σχολεία του Βαρβακείου (Γυμνάσιο - Λύκειο) εγκαθίστανται προσωρινά σε ιδιόκτητο κτήριο στο Παλαιό Ψυχικό.

το σχολείο άρχισε τη λειτουργία του το 1914-15 με την ονομασία «Γυμνάσιον Ηρακλείου» μέχρι και το 1922-23. Από την επόμενη σχολική χρονιά μετονομάζεται σε «Α΄Γυμνάσιον» και ως το 1927-28 παραμένει μεικτό και εξατάξιο. το Γυμνάσιο λειτούργησε το 1929-30 μόνο με την Ε΄και ςτ΄τάξη και το 1930-31 μόνο με τη ςτ΄τάξη, λόγω της ίδρυσης του «Πρακτικού λυκείου». Από το 1931-32 λειτουργεί ως εξατάξιο «Γυμνάσιον
Αρρένων εν Ηρακλείω» μέχρι και το 1936-37. τα επόμενα χρόνια μετατρέπεται σταδιακά σε οκτατάξιο. το 1944-45 λειτουργεί ως εξατάξιο και από το 1945-46 έως το 1958-59 γίνεται πάλι οκτατάξιο. Από το 1960 έως το 1964 το σχολείο λειτουργεί ως εξατάξιο. το χρονικό διάστημα από το 1964 έως το 1967 το σχολείο περιλαμβάνει τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο λύκειο και ξαναγίνεται εξατάξιο στο επόμενο διάστημα από το 1967 έως το 1975-76. Από τη σχολική χρονιά 1976-77 και μετά περιλαμβάνει τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο λύκειο. Από το 1948 έως το 1964 στο σχολείο λειτουργεί και το Γυμνασιακό Παράρτημα Αρχανών.

Tο σχολικό έτος 1931-32 ιδρύεται στο Hράκλειο το εξαετές Γυμνάσιο Θηλέων Hρακλείου.

Σύμφωνα με το ΠΔ 111/1988 συστάθηκε η Γ' Χημική Υπηρεσία Αθηνών (2014-) από μετονομασία της προηγούμενης Α΄ Χημικής Υπηρεσίας Αθηνών (1988-2014).

Η Γ' Χημική Υπηρεσία Αθηνών (2014-) έχει ως χωρική αρμοδιότητα (άρθρο 95) τις περιοχές εντός των ορίων των Δήμων: Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, Παπάγου-Χολαργού, Δάφνης-Υμηττού, Κηφισιάς, Πεντέλης, Φιλοθέης-Ψυχικού, Λυκόβρυσης-Πεύκης, Αγίων Αναργύρων-Καματερού, Αθηναίων, Βύρωνος, Καισαριανής, Ηρακλείου, Ηλιουπόλεως, Ζωγράφου, Γαλατσίου, Βριλησσίων, Αμαρουσίου, Ιλίου, Αγίας Παρασκευής, Πετρουπόλεως, Χαλανδρίου, Περιστεριού, Νέας Ιωνίας, Μεταμορφώσεως, Αχαρνών, Ωρωπού, Διονύσου, Μαραθώνος, Ραφήνας-Πικερμίου, Παλλήνης, Παιανίας, Σπάτων-Αρτέμιδος, Λαυρεωτικής, Σαρωνικού, Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Κρωπίας και Μαρκόπουλου Μεσογαίας.

Επιφανής πολιτικός, πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (1981-84) και λογοτέχνης. Γόνος ιστορικής οικογένειας από το Μέτσοβο, σπούδασε νομικά και οικονομικά στην Ελβετία. Το 1940-41, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, υπηρέτησε σε επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά του ιταλικού στρατού. Μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς, το 1941, συμμετέσχε στην Εθνική Αντίσταση, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Ιταλία, απέδρασε και εξακολούθησε να αναπτύσσει αντιστασιακή δραστηριότητα.

Εξελέγη βουλευτής το 1946, με το Κόμμα Φιλελευθέρων και το 1952 υπηρέτησε για σύντομο χρονικό διάστημα ως υφυπουργός Εξωτερικών. Μετά την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Κ. Καραμανλή, προσχώρησε στην ΕΡΕ, με την οποία εκλεγόταν συνεχώς ως το 1967. Το 1956 ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας, και από τον Μάιο 1956 ως το 1963 χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών. Σημαντικό μέρος των προσπαθειών του εντοπίστηκε στη ενίσχυση του κυπριακού αγώνα (1955-59): εκτός από τη διπλωματική δραστηριότητα που ανέπτυξε, επέβλεψε τον ανεφοδιασμό της ΕΟΚΑ με όπλα και υπήρξε εκ των πρωτεργατών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, που απέδωσαν στη Μεγαλόνησο την ανεξαρτησία της. Το 1967 έγινε υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου, η οποία ανατράπηκε στις 21 Απριλίου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-74), διατήρησε στενή επαφή με τον Κ. Καραμανλή, που βρισκόταν στο Παρίσι, αναμίχθηκε στο κίνημα του Ναυτικού το 1973 και συνελήφθη. Κατά τις κρίσιμες συσκέψεις που, τον Ιούλιο του 1974, οδήγησαν στη Μεταπολίτευση, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο, ιδιαίτερα στην απόφαση να κληθεί στην πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής.

Ως σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και υπουργός Εθνικής Αμύνης, το 1974-81, συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκατάσταση της νομιμότητας στο στράτευμα, καθώς και στην ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, σε μία εποχή που ο πόλεμος με την Τουρκία φαινόταν πιθανός. Τον Μάιο του 1980 διεκδίκησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και την πρωθυπουργία. Μετά την επικράτηση του Γ. Ράλλη, εξακολούθησε να κατέχει το αξίωμα του υπουργού Αμύνης και το επόμενο έτος ανέλαβε και την αντιπροεδρία της κυβερνήσεως. Τον Δεκέμβριο του 1981, εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Μετά όμως την ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 1984, και καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, αποφάσισε να παραιτηθεί. Παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος ως τον θάνατό του, στις αρχές Ιανουαρίου 1990. Παράλληλα με την πολιτική του δραστηριότητα, συνέγραψε σειρά ιστορικών και λογοτεχνικών έργων. Επίσης, επιτέλεσε σημαντικό κοινωνικό έργο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μέτσοβο.

Ο Γεώργιος Αβέρωφ ήταν ανιψιός και ο κυριότερος κληρονόμος του μεγάλου ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ. Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στη Γαλλία. Πολιτευτής Ευβοίας, διετέλεσε βουλευτής και πληρεξούσιος επανεκλεγόμενος συνεχώς από το 1895. Στενός συνεργάτης του Ε.Βενιζέλου, υπήρξε σπουδαίος παράγων και χορηγός του κινήματος Εθνικής Άμυνας και έλαβε μέρος στην Προσωρινή Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης ως υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της βενιζελικής οργάνωσης “Πατριωτική ΄Ενωσις”, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας του Αρσακείου, του Ωδείου και της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων.

Έλληνας επιχειρηματίας και μεγάλος εθνικός ευεργέτης. Καταγόταν από την Ήπειρο και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην Αίγυπτο.

Η Άννα Κατσαντώνη-Αβραμέα γεννήθηκε στην Κομοτηνή στις 7 Σεπτεμβρίου 1934. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της το 1952 στο Δ’ Γυμνάσιο Θηλέων Αθηνών. Το ίδιο έτος εγγράφηκε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1957.

Κατά το διάστημα 1960-1963 με υποτροφία του ΙΚΥ ειδικεύτηκε στο Παρίσι στην Ιστορική Γεωγραφία (με καθηγητή-διευθυντή σπουδών τον ακαδημαϊκό Paul Lemerle), παρακολουθώντας μαθήματα στην Ecole des Hautes Etudes, Ecole Pratique des Hautes Etudes (VI Section), στο College de France (καθηγητές Lοuis Robert, Roger Dion) και στο Institut de Geographie. Το ίδιο διάστημα πραγματοποίησε ειδικές έρευνες στην ιστορική γεωγραφία του ελληνικού χώρου στην Εθνική Βιβλιοθήκη (καταγραφή και ταξινόμηση των χειρόγραφων και έντυπων χαρτών για τον ελληνικό ιστορικό χώρο του Τμήματος Χαρτών και Σχεδίων) και στα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας (συλλογή ανέκδοτου υλικού για τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου και τα νησιά του Αρχιπελάγους).

Το διάστημα 1964-1969, με πρόταση του καθηγητή Δ. Ζακυθηνού, υπήρξε επιμελήτρια στην έδρα της Ιστορίας της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών, ενώ μετά την απομάκρυνσή της εργάστηκε για ένα διάστημα αμισθί στο Κέντρο Βυζαντινών Σπουδών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Το 1970 υπέβαλε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τη διδακτορική διατριβή της με τίτλο «Η Βυζαντινή Θεσσαλία μέχρι του 1204. Συμβολή εις την Ιστορικήν Γεωγραφίαν», την οποία υποστήριξε το 1974 και αναγορεύθηκε διδάκτορας με βαθμό «Άριστα».

Το 1971 άρχισε τη συνεργασία της με την Ακαδημία Αθηνών για το έργο της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημιών "Tabula Imperii Romani", ενώ από το 1980 ανέλαβε την εποπτεία ολόκληρου του έργου.

Εντάχθηκε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης το 1984 (κατά τη β’ φάση εκλογών διδακτικού προσωπικού της Φιλοσοφικής Σχολής), εκλεγείσα επίκουρη καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας. Εξελέγη Αναπληρώτρια Καθηγήτρια το 1988 και Καθηγήτρια το 1994. Αφού δίδαξε επί δεκαοκτώ χρόνια Βυζαντινή Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, αφυπηρέτησε το 2002, οπότε και ανακηρύχθηκε ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Από το 1973 υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διεθνή Ένωση Βυζαντινών Σπουδών για την Επιτροπή της Ιστορικής Γεωγραφίας.
Ήταν επίσης μέλος του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, της Επιτροπής Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Ελληνικής Ένωσης Βυζαντινών Σπουδών, της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας και του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών, ενώ το διάστημα 2001-2008 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΜΙΕΤ (2001-2008).

Έλληνας λόγιος, εκπαιδευτικός και μέλος της Φιλικής Εταιρείας.