Η Αδελφότητα των Τηνίων [εν Αθήναις], ιδρύθηκε το 1876 και η λειτουργία του εγκρίθηκε με το ΒΔ της 8.2. 1877. Βασικός του σκοπός η ηθική και υλική βελτίωση των Τηνίων.
Πηγή: http://adelfotistinion.weebly.com/iotasigmatauomicronrho943alpha-sigmaomegamualphatauepsilon943omicronupsilon.html [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020]

Η Κυβέλη Αδριανού γεννήθηκε πιθανότατα στη Σμύρνη, μάλλον το 1887 (χωρίς, ωστόσο, μπορούν να αποκλειστούν και τα έτη 1886 και 1888). Καθώς θεωρείται ότι υπήρξε παιδί εκτός γάμου, εγκαταλείφθηκε από τη φυσική της μητέρα στο Βρεφοκομείο Αθηνών. Από το ίδρυμα αυτό την υιοθέτησαν η Μαρία και ο Αναστάσιος Αδριανός λίγα χρόνια αργότερα.
Το 1901 προσλαμβάνεται στη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου και ξεκινά την πορεία της στο θέατρο. Εκεί γνωρίζει και παντρεύεται τον Μήτσο Μυράτ, με τον οποίο θα αποκτήσει δύο παιδιά (τον Αλέξανδρο και τη Μιράντα Μυράτ) το 1905. Το επόμενο έτος, εγκαταλείπει την οικογένειά της και φεύγει στο Παρίσι, ακολουθώντας τον Κώστα Θεοδωρίδη, με τον οποίο θα αποκτήσει μια κόρη (την Αλίκη Θεοδωρίδη, μετέπειτα Μουσούρη και τελικά Νορ) το 1907, οπότε και επιστρέφει στην Ελλάδα. Από τότε και μετά ξεκινά η προσωπική θιασαρχική πορεία της, η οποία θα αποτελέσει βασικό σημείο αναφοράς στη θεατρική ιστορία της χώρας. Το 1920 γνωρίζει στη Χίο τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, με τον οποίο σύντομα συνάπτει σχέση. Μαζί του θα αποκτήσει (το 1927) και το τελευταίο παιδί της, τον Γεώργιο (Γιωργάκη) Παπανδρέου.
Η επαγγελματική της πορεία χαρακτηρίστηκε, σε μεγάλο βαθμό, από τη δημιουργία και συντήρηση του δίπολου Κυβέλη – Μαρίκα Κοτοπούλη, χωρίς όμως να λείψουν και συνεργασίες επί σκηνής των δύο ηθοποιών. Το 1934 ξεκινά η 15ετής αποχή της Κυβέλης από το θεατρικό γίγνεσθαι της Ελλάδας (με εξαίρεση τις εμφανίσεις της το 1936 και το 1941), καθώς αποφασίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην οικογένειά της και τα προβλήματα που αυτή είχε να αντιμετωπίσει (ο μικρός της γιος χρειαζόταν μακρόχρονες και επίπονες θεραπείες, ενώ ο τελευταίος της σύζυγος εξορίστηκε και φυλακίστηκε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και χρειαζόταν, γενικά, τη στήριξή της). Μετά το τέλος του πολέμου, η σχέση της με τον Γ. Παπανδρέου φαίνεται να έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα. Την περίοδο 1946-1949 έζησε στην Ελβετία, τη Γερμανία και την Αμερική, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του μικρού της γιού. Η Κυβέλη επέστρεψε στην Ελλάδα το 1950, οπότε και απομακρύνθηκε οριστικά από τον Γεώργιο Παπανδρέου. Από τότε και μέχρι το 1967 επέστρεψε στην ενεργό δράση, εμφανιζόμενη τόσο στο ελεύθερο θέατρο όσο και στις δύο κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος). Πέθανε το 1978, μετά από μακρά νοσηλεία λόγω σοβαρού εγκεφαλικού επεισοδίου.

Ο Μυρώδης Αθανασίου γεννήθηκε το 1939 στον Καλαμώνα Δράμας από γονείς πρόσφυγες, προερχόμενους από τον Πόντο της Μικράς Ασίας. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνάσιο Δοξάτου Δράμας και στη συνέχεια σπούδασε Γερμανικά και Θετικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο του Μονάχου. Διπλωματούχος Φυσικός, επέκτεινε τις σπουδές του στην Αστρονομία με υποτροφίες του Πανεπιστημίου και του Υπουργείου Παιδείας της Βαυαρίας. Εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου ως επιστημονικός συνεργάτης και για 25 χρόνια σε εταιρίες αεροναυπηγικής στη Γερμανία και στη Μεγάλη Βρετανία (Britisch Aerospace). Συμμετείχε σε μελέτες και προγράμματα που αφορούσαν κυρίως τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό εναέριων οπλοσυστημάτων. Συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα των Ελλήνων της Διασποράς. Υπήρξε Γραμματέας της Τοπικής Οργάνωσης της ΕΚ-ΕΔΗΝ Μονάχου, μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής της ΕΚ-ΕΔΗΝ Βορείου Γερμανίας καθώς επίσης της Κεντρικής και Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚ-ΕΔΗΝ Εξωτερικού. Από το 2011 συλλέγει και αρχειοθετεί τα γραπτά τεκμήρια του Αντιδικτατορικύ Αγώνα των Ελλήνων στο Εξωτερικό και Ευρωπαίων Δημοκρατών στην χρονική περίοδο 1967-1974. Τις αναπαραγωγές των αντιδικτατορικών τεκμηρίων που συλλέγει, τις αναρτά στο διαδίκτυο (www.scribd.com/myrodisa). Είναι παντρεμένος με την Αθηνά Αθανασίου και έχουν δύο παιδιά.

Δημοσιογράφος, ευεργέτης της Τρίπολης

Ο Τάσος Αθανασιάδης γεννήθηκε το 1913 στο Σαλιχλί της Μ. Ασίας και μετά την Καταστροφή του 1922, ήρθε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ από το 1945 κατείχε διοικητική θέση στο Εθνικό Θέατρο. Στα γράμματα εμφανίστηκε με τη διάλεξη «Πώς έβλεπε ο Φώτος Πολίτης τη νεοελληνική πραγματικότητα» (Αρχαιολογική Εταιρεία, 1936), ενώ παράλληλα δημοσίευσε τα πρώτα του διηγήματα στα περιοδικά Νέα Εστία, Ελληνικά Γράμματα και Πρωτοπορία. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Ομάδας των 12 και το 1986 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έγραψε διηγήματα, μυθιστορηματικές βιογραφίες και τα μυθιστορήματα Οι Πανθέοι (με τρεις επεξεργασίες: 1948-1961, 1967-1968, 1976-1977), Η Αίθουσα του Θρόνου (1969), Οι φρουροί της Αχαΐας (1975), Οι τελευταίοι εγγονοί (1984), Τα παιδιά της Νιόβης (1988).

Πηγή: Έρη Σταυροπούλου (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Τάσος Αθανασιάδης», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης 1996, σ. 50-119.

Η Νένη (Ελένη) Αθανασιάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947. Σπούδασε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, από όπου αποφοίτησε το 1972. Από τότε και έως το 1978 εργάστηκε ως ελεύθερη επαγγελματίας και συνεργάτιδα αρχιτεκτονικών γραφείων της Θεσσαλονίκης. Από το 1978 έως το 1983 εργάστηκε στην Υπηρεσία Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων Βορείου Ελλάδος. Από το 1983 έως το 1995 εργάστηκε στην 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Μετά το 1995 ασχολήθηκε με ιδιωτικά αρχιτεκτονικά έργα και συνεργάστηκε με τον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης Θεσσαλονίκη 1997.

Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ από το 1987 έως το 1990. Εκεί μελέτησε με την Άλκη Κυρακίδου Νέστορος και την Νόρα Σκουτέρη Κοινωνική Ανθρωπολογία, με τον Γιάννη Χασιώτη την ιστορία της πεδιάδας της Θεσσαλονίκης κατά την Τουρκοκρατία και με την Ευθυμία Γεωργιάδου Κουντουρά τους μεταβυζαντινούς ναούς των μέσων του 19ου αιώνα της πεδιάδας της Θεσσαλονίκης. Άρθρα της, κυρίως για την αρχιτεκτονική ιστορία ναών του νομού Θεσσαλονίκης, έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά (βλ. παρακάτω). Εργάστηκε εκτεταμένα σε έργα διαμόρφωσης, ανάπλασης, αποκατάστασης και συντήρησης μνημείων και ναών.

Η Ν. Αθανασιάδου δραστηριοποιήθηκε στο φεμινιστικό κίνημα κυρίως μέσα από την Ένωση Γυναικών Ελλάδας. Ασχολήθηκε για χρόνια με το ερασιτεχνικό θέατρο.

Η Ν. Αθανασιάδου είναι παντρεμένη με τον Αντώνη Κωτίδη. Απέκτησαν δύο κόρες, την Σόνια και την Μαρία.

Δημοσιεύσεις:

• «Άγιος Δημήτριος Διαβατών Θεσσαλονίκης» στο Χαράλαμπος Μπούρας, Εκκλησίες στην Ελλάδα, μετά την Άλωση, τ. 4, ΕΜΠ, Σπουδαστήριο Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής, Αθήνα 1993.
• «Άγιος Αθανάσιος Ευόσμου (Χαρμάνκιοϊ)» στο Χαράλαμπος Μπούρας, Εκκλησίες στην Ελλάδα, μετά την Άλωση, τ. 5, Ε.Μ.Π., Σπουδαστήριο Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής, Αθήνα 1998.
• Η θαυμαστή περιπέτεια του χαρτιού, Θεσσαλονίκη 2000 (κατάλογος ομώνυμης έκθεσης που οργάνωσε η ίδια).
• «Ιστορικά στοιχεία για την πεδιάδα της Θεσσαλονίκης στα χρόνια της τουρκοκρατίας», Θεσσαλονίκη, Επιστημονική επετηρίδα του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης, τ. 6 (2002).
• «Οι αναλογίες στην Αρχιτεκτονική: Η περίπτωση της ναοδομίας του 19ου αιώνα στην περιοχή της Θεσσαλονίκης» στο Χρύσανθος Χρήστου αφιέρωμα, ΑΠΘ, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη2006.
• Διαβατά, Ιερός Ναός Αγίου Δημήτριου, Έκδοση Ι.Μ. Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, Διαβατά 2006.
• «Σαν την Εκάβη, θεατρικός μονόλογος», ΕΝΕΚΕΝ τ.38 (2015).

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου, πληροφορίες της παραγωγού

Ο Δημήτρης Σ. Αθανασόπουλος ήταν διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και διετέλεσε για χρόνια πρέσβης-μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Ο.Σ.Α. Απόφοιτος της γαλλικής École National d’ Administration (E.N.A.) και διδάκτωρ πολιτικών επιστημών (doctorat d’Etat), ο Δημήτρης Αθανασόπουλος ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή το 1960 στο Υπουργείο Συντονισμού, ως υπεύθυνος για την περιφερειακή ανάπτυξη, που τότε άρχισε να εφαρμόζεται ως μέρος της οικονομικής πολιτικής, στο πλαίσιο του πρώτου 5ετούς προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης. Στη διάρκεια της δικτατορίας δούλεψε σε ιδιωτικές εταιρείες: Γραφείο Δοξιάδη, Avions Marcel Dassault, Βωξίτες Παρνασσού. Στη μεταπολίτευση διορίστηκε από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή πρέσβης-μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Ο.Σ.Α. και παρέμεινε στη θέση αυτή για πρωτοφανώς μακρό διάστημα, από το 1974 ως τις απαρχές του 1981, οπότε αντικαταστάθηκε αιφνιδίως από τον Γεώργιο Ράλλη, στο πλαίσιο ανακατατάξεων που του επιβλήθηκαν για λόγους εσωτερικών κυβερνητικών ισορροπιών. Από το 1989 ως το 1991 υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης (Ε.Κ.Δ.Δ.). Παραιτήθηκε διαφωνώντας ολοκληρωτικά με τη διοικητική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Έβερτ. Τον Ιούνιο 1993 τον κάλεσε ο Ιωάννης Γεωργάκης, Πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού (Ι.Ε.Π.) και του ζήτησε να τον βοηθήσει στην οικοδόμηση του ιδρύματος ως Γενικός Διευθυντής. Ο θάνατος του Γεωργάκη τον Νοέμβριο 1993 ανέκοψε κάθε προσπάθεια και τότε υποχρεώθηκε να αποχωρήσει. Έγραψε άρθρα και μελέτες για θέματα κυρίως πολιτικοδιοικητικά και πολιτιστικά, και μετέφρασε από τη γαλλική και την ισπανική γλώσσα.

Η Αθηναϊκή Μανδολινάτα υπήρξε μουσικό σωματείο, με σημαντική θέση στα μουσικά πράγματα της Αθήνας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Τελούσε υπό τη διεύθυνση του Νικόλαου Λάβδα (Πιτροφός Άνδρου 1879 – Αθήνα 30/3/1940), μαέστρου, συνθέτη, παιδαγωγού, και διδάκτορος φυσικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο ΑΣΟΠΕΦ ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1958, ως συνέχεια της ΠΕΟΠΕΦ, µε βασικούς άξονες δράσης τη βελτίωση της θέσης των πολιτικών κρατουµένων και εξόριστων και την απόλυση τους, καθώς και τη µέριµνα για τις οικογένειες τους. Στις δραστηριότητες του Συλλόγου περιλαµβάνονταν ακόµη σειρά διαβηµάτων και εκστρατειών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για την κατάργηση των εκτάκτων µέτρων, τη συγκέντρωση υπογραφών για τη χορήγηση γενικής αµνηστίας, τη µέριµνα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και της ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης στους κρατούµενους.

Γεώργιος και Μαρία Αθηνογένη
Ιωάννης Γ. Αθηνογένης
Στέφανος Γ. Αθηνογένης
Γεώργιος Ι. Αθηνογένης

Ο Γεώργιος Εμ.Αθηνογένης ήταν γαμπρός και στενός συνεργάτης του Στέφανου Σκουλούδη. Εζησε στην Κωνσταντινούπολη και το 1881 διορίστηκε διευθυντής του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως στην Αθήνα. Μετά τη διάλυση της Τράπεζας το 1893 και μέχρι το θάνατό του, το 1908, ασχολήθηκε με τραπεζικές εργασίες ιδρύοντας δικό του γραφείο. Παντρεύτηκε την Μαρία Σκουλούδη (αδελφή του Στέφανου) με την οποία απέκτησε επτά παιδιά: 1) την Ελλη, σύζυγο Γεωργίου Χρουσάκη 2) την Κλεώνη, σύζυγο Ιωάννη Χρουσάκη 3) τη Θαλία, σύζυγο Ιωάννη Κουντουριώτη 4) τη Δανάη, σύζυγο Δημητρίου Καλλέργη 5) τον Στέφανο 6) τον Ιωάννη, σύζυγο της Αικατερίνης Κανακάρη-Ρούφου και 7) την Πολύμνια, σύζυγο Θεόδωρου Μπαλτατζή.

Ο Ιωάννης Γ.Αθηνογένης (1878-1953) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πολύ μικρός ήρθε στην Αθήνα, όταν ο πατέρας του ανέλαβε το 1881 τη διεύθυνση του υποκαταστήματος της Τραπέζης Κωνσταντινουπόλεως. Πήγε σχολείο στην Αθήνα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο (1894) και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή (1896-1899) στο Παρίσι. Εργάστηκε στο γραφείο του πατέρα του από το 1901 ως το 1908 και δυό χρόνια αργότερα εξετέθη υποψήφιος βουλευτής στη Λακωνία. Επί κυβερνήσεως Στ.Σκουλούδη διορίστηκε νομάρχης Θεσσαλονίκης, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο του 1917. Στα χρόνια 1921-1922 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα, ως πληρεξούσιος υπουργός στη Διεθνή Επιτροπή Επανορθώσεων στο Παρίσι και στη συνδιάσκεψη της Χάγης. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου των εν Παρισίοις Ελλήνων φοιτητών, πρόεδρος της Ενώσεως των εν Αττική Λακεδαιμονίων, σύμβουλος και πρόεδρος του Δ.Σ. της Εμπορικής Τραπέζης Ελλάδος και της Εταιρείας Διαχείρισης Υπεγγύων Προσόδων καθώς και μέλος του συμβουλίου της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κανακάρη-Ρούφου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: τον Γεώργιο, σύζυγο Βεατρίκης Verity και τη Μαρία, σύζυγο Μιχαήλ Κοντολέφα.

Η "Αιγυπτιακή Κοπτορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος Εκκλησιαστικό Νομικό Πρόσωπο" είχε αναγνωριστεί από το έτος 1996 με τη νομική μορφή σωματείου (με την αρχική επωνυμία "Χριστιανικόν Κοπτορθόδοξον Πνευματικόν Κέντρον (Αιγυπτιακή Εκκλησία Αγίου Μάρκου εν Ελλάδι)" και την ξενόγλωσση "Coptic- Orthodox Centre (St. Mark Coptic Orthodox Church)" και τη σημερινή επωνυμία "Χριστιανικόν Κοπτορθόδοξον Πνευματικόν Κέντρον (Αιγυπτιακή Κοπτορθόδοξη Εκκλησία Παρθένου Μαρίας και Αγίου Μάρκου εν Ελλάδι)" και την ξενόγλωσση "Christian Coptic - Orthodox Spiritual Center (Virgin Mary & St. Mark Egyptian Coptic Orthodox Church in Greece)". Δυνάμει του Ν.4301/2014 άρθρο 13, παρ. 5, περ.γ' η "Αιγυπτιακή Κοπτορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος Εκκλησιαστικό Νομικό Πρόσωπο" έχει αναγνωριστεί ως Εκκλησιαστικό Νομικό Πρόσωπο συνιστάμενο από δύο Θρησκευτικά Νομικά Πρόσωπα, τα οποία υπάγονται στο Εκκλησιαστικό Νομικό Πρόσωπο. Ανώτατη διοικητική αρχή του εκκλησιαστικού νομικού προσώπου και των υπαγόμενων σε αυτό θρησκευτικών νομικών προσώπων είναι ο Μητροπολίτης Ελλάδος και Κύπρου.

Η Ντίνα Αιλιανού - Τσίγκου είναι δικηγόρος. Διετέλεσε αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια της Βιβλιοθήκης της Βουλής, και υπήρξε δικαστική αντιπρόσωπος σε πολλές εκλογές.

Ο Αλέξανδρος ή Αλέκος Αινιάν γεννήθηκε στον Πειραιά το 1907. Καταγόταν από γνωστή στρατιωτική οικογένεια και είχε καταγωγή από την Κων/πολη. Σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο και έκανε μαθήματα με τον Φ. Οικονομίδη. Ο Αινιάν υπήρξε αξιόλογος μουσικός και δάσκαλος θεωρητικών μαθημάτων επινοώντας μάλιστα ένα δικό του σύστημα διδασκαλίας. Ήταν ο ιδρυτής της πρώτης Παιδικής Χορωδίας Ελλάδος, στον Πειραιά το 1939. Υπήρξε επίσης ιδρυτής της Χορωδίας Αινιάν και της ορχήστρας πνευστών «Αινιάν Τζαζ» και την Εκκλησιαστική Χορωδία. Το 1960 εγκαταστάθηκε στη Λαμία όπου οργάνωσε την Δημοτική Χορωδία Λαμίας και παράλληλα ίδρυσε Μουσική Σχολή-Οικοτροφεία με δωρεάν φοίτηση και στέγαση ταλαντούχων παιδιών από όλη την Ελλάδα που λειτούργησε ως το 1964. Στους μαθητές του συγκαταλέγονται γνωστά ονόματα συνθετών και εκτελεστών της ελληνικής κλασικής και έντεχνης μουσικής σκηνής. Πέθανε στην Αθήνα το 1983.

Οι μεταλλευτικές επιχειρήσεις είχαν στην κυριότητά τους τούς εξής μεταλλευτικούς χώρους: μεταλλείο χρωμίου στο Τσαγκλί (σημερινή Ερέτρια Φαρσάλων), μεταλλείο χρωμίου στη Ροδιανή στο νομό Κοζάνης, μεταλλεία Φλάμπουρου (στο Νομό Κοζάνης), μεταλλείο λευκόλιθου στη Μυτιλήνη.
Η βάση των επιχειρήσεων ήταν το μεταλλείο Τσαγκλί. Τα μεταλλεία της συγκεκριμένης περιοχής έχουν μια ιστορία 150 χρόνων. Αρχικός ιδιοκτήτης ήταν ο Χρήστος Αποστολίδης ο οποίος το 1842 αγόρασε ένα τσιφλίκι από Τούρκο γαιοκτήμονα έκτασης 16.000 στρεμμάτων στον οικισμό Τσαγκλί. Το 1845 στη θέση «Μαύρο» ανακάλυψε το μεταλλείο χρωμίου και το 1865 άρχισε πειραματικά η εκμετάλλευση του. Με το θάνατο του Χρήστου Αποστολίδη, η έκταση περιέρχεται στα 4 παιδιά του. Από τα 4 παιδιά ασχολήθηκαν οι Περικλής και Μαργαρίτης, ο οποίος είχε χαρίσει αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα στο Μουσείο Βόλου, αυτά είχαν ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια των εργασιών του μεταλλείου. Το 1915 πέθανε ο Περικλής και άφησε την περιουσία του στην γυναίκα του Μαίρη και στα 2 παιδιά του Αλέξανδρο και Ανδρέα, τον μετέπειτα αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Γεωργίας σε κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή. Την εποχή του Αλέξανδρου Αποστολίδη υπήρξαν επεκτάσεις , βελτιώσεις και αύξηση της παραγωγής. Οι εργαζόμενοι δεν προέρχονταν μόνο από την συγκεκριμένη περιοχή αλλά και από ορεινά χωριά των Αγράφων, την Εύβοια, τη Μήλο, τη Μυτιλήνη. Το χρώμιο της περιοχής Τσαγκλί ήταν εξαιρετικής ποιότητας και εξάγονταν στη Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία. Όσον αφορά τα μεταλλεία λευκόλιθου στη Μυτιλήνη, η ύπαρξη του λευκόλιθου ανακαλύφθηκε από τον καθηγητή Ηλία Παρασκευαϊδη στην περιοχή Μικρής Λίμνης των Βασιλικών το 1924. Το 1928 έστησε το μεταλλείο ο Αποστολίδης.
Το 1963 πέθανε ο Αλέξανδρος Αποστολίδης και ακολούθησε μια 15ετής περίοδο με μεταβιβάσεις κληρονομιάς και πωλήσεις. Το 1971 το μεταλλείο περιήλθε στο συγκρότημα Σκαλιστήρη.

Ο Αλή Πασάς ήταν ένας Αλβανός ληστής ο οποίος έγινε πασάς των Ιωαννίνων επεκτείνοντας την επικράτειά του στο μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου. Κατά την περίοδο της κυριαρχίας του, τα Ιωάννινα έγιναν το κέντρο του ελληνικού πολιτισμού. Είχε στο περιβάλλον του πολλούς Έλληνες και ίδρυσε ελληνικά σχολεία.

Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρόεδρος του ΣυΡιζΑ, του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, από το Δεκέμβριο του 2004 έως το Φεβρουάριο του 2008.

Ο Αλ. Αλαβάνος κατάγεται από την Τήνο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και ανήκει σε οικογένεια με πολιτική παράδοση. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Υπήρξε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από την ίδρυση του ενιαίου Συνασπισμού είναι μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Στο 4ο Συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας εκλέχτηκε Πρόεδρος (Δεκέμβρης 2004). Τη θέση αυτή διατήρησε μέχρι την παραίτησή του, τον Φεβρουάριο του 2008.

Από το 1981 που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως ευρωβουλευτής έχει διατελέσει Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας Coalition of the Left in the European Parliament. Στη διάρκεια της θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο, το 1992, ίδρυσε μαζί με τον ευρωβουλευτές Π. Αυγερινό από το ΠΑΣΟΚ και τον Π. Λαμπρία από τη ΝΔ το "Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης" με σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους λαούς της υπό διάλυση Γιουγκοσλαβίας.

Μετά το τέλος της πέμπτης συνεχόμενης θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο (1981-2004), ο Αλ. Αλαβάνος εξελέγη στις 7 Μαρτίου 2004 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, βουλευτής της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών. Στις βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

1) Ο Περικλής Αντωνίου Αλαμάνος ήταν επί πολλά χρόνια δήμαρχος Μεσοχωριτών και βουλευτής Κερκύρας (επαρχίας Μέσης). Πολιτικός φίλος του Θεοτόκη εκλέχθηκε στη Βουλή το 1902. Είχε παντρευτεί την Ελένη Μιζότερα, κόρη του Σπυρίδωνος Νικολάου Μιζότερα με κτηματική περιουσία στην περιοχή Συναράδες, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά τον Αντώνιο που παντρεύτηκε την Ερμηνία Ν. Φερεντίνου το 1907, τον Σπυρίδωνα, που γεννήθηκε το 1869 και ήταν συμβολαιογράφος Κέρκυρας (υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Αστυνομία Ιθάκης το 1897 και στο Σταθμό Διαμετακομίσεως Αγρινίου το 1912) και τον Κωνσταντίνο. Ο Περικλής Αλαμάνος πέθανε από συγκοπή καρδιάς στις 9 Ιουλίου 1903, μόλις είχε αποβιβαστεί από το ατμόπλοιο που τον μετέφερε μαζί με άλλους βουλευτές από τον Πειραιά στην Κέρκυρα.
2) Ο Κωνσταντίνος Αλαμάνος, γιος του Πέτρου, ήταν δικηγόρος και βουλευτής Κέρκυρας (1902,1904). Είχε εκλεγεί το 1902 στη θέση του Σ.Χυτήρη και το 1903 στη θέση του αποβιώσαντος πατέρα του. Σύμφωνα με τα τεκμήρια του αρχείου ήταν γραμματέας της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας (1898), ιδρυτής του Δραματικού Συλλόγου (1898), μέλος του Ωδικού Συλλόγου, μέλος της Ελληνικής Γεωργικής Εταιρίας (1902), σύμβουλος διοικήσεως του Φιλαθλητικού Συλλόγου (1904) και δημοτικός σύμβουλος Κέρκυρας (1917). Λάμβανε μέρος σε μουσικές εκδηλώσεις και ήταν φίλος και θερμός υποστηρικτής της Ουρανίας Νικόδημου Ζαβιτσιάνου, το γένος Σδριν.