1) Ο Περικλής Αντωνίου Αλαμάνος ήταν επί πολλά χρόνια δήμαρχος Μεσοχωριτών και βουλευτής Κερκύρας (επαρχίας Μέσης). Πολιτικός φίλος του Θεοτόκη εκλέχθηκε στη Βουλή το 1902. Είχε παντρευτεί την Ελένη Μιζότερα, κόρη του Σπυρίδωνος Νικολάου Μιζότερα με κτηματική περιουσία στην περιοχή Συναράδες, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά τον Αντώνιο που παντρεύτηκε την Ερμηνία Ν. Φερεντίνου το 1907, τον Σπυρίδωνα, που γεννήθηκε το 1869 και ήταν συμβολαιογράφος Κέρκυρας (υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στην Αστυνομία Ιθάκης το 1897 και στο Σταθμό Διαμετακομίσεως Αγρινίου το 1912) και τον Κωνσταντίνο. Ο Περικλής Αλαμάνος πέθανε από συγκοπή καρδιάς στις 9 Ιουλίου 1903, μόλις είχε αποβιβαστεί από το ατμόπλοιο που τον μετέφερε μαζί με άλλους βουλευτές από τον Πειραιά στην Κέρκυρα.
2) Ο Κωνσταντίνος Αλαμάνος, γιος του Πέτρου, ήταν δικηγόρος και βουλευτής Κέρκυρας (1902,1904). Είχε εκλεγεί το 1902 στη θέση του Σ.Χυτήρη και το 1903 στη θέση του αποβιώσαντος πατέρα του. Σύμφωνα με τα τεκμήρια του αρχείου ήταν γραμματέας της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας (1898), ιδρυτής του Δραματικού Συλλόγου (1898), μέλος του Ωδικού Συλλόγου, μέλος της Ελληνικής Γεωργικής Εταιρίας (1902), σύμβουλος διοικήσεως του Φιλαθλητικού Συλλόγου (1904) και δημοτικός σύμβουλος Κέρκυρας (1917). Λάμβανε μέρος σε μουσικές εκδηλώσεις και ήταν φίλος και θερμός υποστηρικτής της Ουρανίας Νικόδημου Ζαβιτσιάνου, το γένος Σδριν.

Ο Παναγιώτης (Πότης) Αλεξάκος γεννήθηκε στο Γύθειο το 1894. Ήταν από τους μεγάλους και με ισχυρή επιρροή τοπικούς γαιοκτήμονες και παράγοντες του Γυθείου. Διετέλεσε Πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου και της εταιρείας «Συκική» στο Γύθειο, καθώς και Πρόεδρος των Εφέδρων Αξιωματικών. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό σε όλους τους πολέμους από το 1914 έως και το 1941. Παρασημοφορήθηκε για επιδειχθείσα ανδρεία και ηρωισμό στη μάχη του Αφιόν Καραχισάρ την 1-2 Ιουλίου 1921 και προήχθη στον βαθμό του Εφέδρου Αξιωματικού. Νυμφεύτηκε την Βασιλική Μητσάκου με την οποία απέκτησε δύο κόρες: την Ντίνα (Κωσταντίνα) και την Παναγιώτα. Εξ αυτών, η Ντίνα νυμφεύτηκε τον δικηγόρο Αγησίλαο (Αγι) Πετροπουλάκη (της γνωστής Μανιάτικης οικογένειας) με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την δωρήτρια του αρχείου Πόπη (Καλλιόπη) Πετροπουλάκη, που παντρεύτηκε τον Ε. Ζαβλιάρη.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: πληροφορίες της δωρήτριας]

Ο Άρης Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη) γεννήθηκε το 1922 στο Λένινγκραντ, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ρωσίδα εσθονικής καταγωγής. Το 1928 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, αρχικά στη Θεσσαλονίκη -οπότε ο Αλεξάνδρου πρωτοδιδάχτηκε την ελληνική γλώσσα- και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Βαρβάκειο πρακτικό (1940). Παρακολούθησε για δύο έτη μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ και από το 1942 άρχισε να εργάζεται ως μεταφραστής. Στην Κατοχή υπήρξε μέλος αντιστασιακής οργάνωσης που προσχώρησε στο ΕΑΜ Νέων, αποχώρησε όμως διαφωνώντας με τη συκοφάντηση συντρόφων του ως προδοτών. Συνελήφθη από τις αγγλικές στρατιωτικές αρχές και κρατήθηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα στη Λιβύη ως τον Απρίλιο του 1945. Εξορίστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη (Ιούνιος 1948-Δεκέμβριος 1951). Τον Νοέμβριο του 1953 καταδικάστηκε ως ανυπότακτος, παραμένοντας έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου ως τον Αύγουστο του 1958. Το 1959 παντρεύτηκε με την λογοτέχνιδα και δημοσιογράφο Καίτη Δρόσου. Λόγω της δικτατορίας του 1967 εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία (Ιούνιος 1967), απασχολούμενοι σε ποικίλες χειρωνακτικές εργασίες. Από το 1975 ο Αλεξάνδρου εργάστηκε και πάλι ως μεταφραστής για ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1978. Tο μυθιστόρημά του Το Κιβώτιο (Αθήνα 1966 - Παρίσι 1972) αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Έργα του μεταφράστηκαν κυρίως στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά.

Έργα:

Ποιητικές συλλογές: Ακόμα τούτη η άνοιξη (1946), Άγονος γραμμή (1952), Ευθύτης οδών (1959), Ποιήματα (1941-1971), Ποιήματα (1941-1974).

Πεζά: Το Κιβώτιο (1975), Ta ksilopohara (1976).

Θεατρικό: Αντιγόνη.

Σενάρια: Ο καθηγητής Βαρχάιτ, Ο λόφος με το συντριβάνι (διασκευή ομώνυμου θεατρικού του Γ. Ρίτσου), Προδοσία (κινηματογραφική ταινία, συνεργασία με Ν. Περγιάλη, Κ. Μανουσάκη, 1964).

Δοκίμια, μελέτες κ.ά.: Έξω απ’ τα δόντια (1937-1975), Η εξέγερση της Κροστάνδης (1975), Oh! (με σχέδια Άγγελου Καμπάνη, 1983).

[Πηγές βιογραφικών: υλικό του αρχείου και οι εκδόσεις: Κατερίνα Καμπάνη, Άρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου, Αθήνα, Ύψιλον, 2006. Δημήτρης Ραυτόπουλος, Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος, Αθήνα, Σοκόλης, 1996. Γιάννης Ρίτσος, Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου. Πρόλογος: Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις: Λίζυ Τσιριμώκου, Αθήνα, Άγρα, 2008.]

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22.5.1894 στο Ηράκλειο Κρήτης, κόρη του Στέλιου Μ. Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδου. Αδέλφια της ήταν οι: Γαλάτεια Καζαντζάκη (1881-1962), Ραδάμανθυς Αλεξίου (1883-1952), Λευτέρης Αλεξίου (1890-1964). Ο πατέρας της συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα του πατέρα του Μιχαήλ, στο Ηράκλειο. Εκτός από τη Γαλάτεια, λογοτέχνης και μεταφραστής ήταν και ο Λευτέρης Αλεξίου που εργάστηκε ως φιλόλογος στην εκπαίδευση. Η Έλλη Αλεξίου έκανε σπουδές μουσικής, γαλλικής και γερμανικής γλώσσας. Απόφοιτος του Διδασκαλείου Ηρακλείου εργάστηκε από το 1914 ως δασκάλα και από το 1919 ως καθηγήτρια γαλλικών. Έζησε στη γενέτειρά της ως το 1920 , οπότε παντρεύτηκε τον Βάσο Δασκαλάκη (χώρισαν το 1938) και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Γερμανική σχολή Αθηνών (1921-1924) και στη Σορβόννη (1945-1948). Κατά την παραμονή της στο Παρίσι δίδασκε ελληνικά στις κοινότητες Σατουρβίλ και Παρισιού. Μέλος του ΚΚΕ από το 1928 ως το θάνατό της έδρασε από τις γραμμές του ΕΑΜ, στη διάρκεια της Κατοχής. Από το 1949 ως το 1962 έζησε στη Ρουμανία και εργάστηκε στην Επιτροπη Βοήθειας Παιδιού με αντικείμενο την οργάνωση παιδικών σταθμών και οικοτροφείων, τη σύνταξη σχολικών βιβλίων, τη σύσταση παιδαγωγικών φροντιστηρίων κ.λπ.. Το 1962 επέστρεψε λόγω του θανάτου της αδελφής της Γαλάτειας και παρέμεινε στην Ελλάδα, όπου όμως συνελήφθη και φυλακίστηκε το 1966 με ένταλμα που εκκρεμούσε από το 1945. Αθωώθηκε και αποφυλακίστηκε. Από τον επαναπατρισμό της και εξής συγκατοίκησε με τον Μάρκο Αυγέρη, σύζυγο της Γαλάτειας σε δεύτερο γάμο.
Έργα: Μυθιστορήματα: Γ΄χριστιανικόν παρθεναγωγείον (Αθήνα, 1934, 1938, 1964, 1978), Λούμπεν (Αθήνα, 1940, 1978), Παραπόταμοι (Βουκουρέστι 1956, Αθήνα 1978), Με τη λύρα (Βουκουρέστι 1959, Λονδίνο 1970, Αθήνα 1978), Και ούτω καθεξής (Βουκουρέστι 1965, Αθήνα 1978), Δεσπόζουσα (Αθήνα, 1972).
Διηγήματα: Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή (Αθήνα, 1931, 1963, 1978), Άνθρωποι, Υπολείμματα επαγγέλματος (Αθήνα 1938, 1978), Αναχωρήσεις και μεταλλαγές (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Μυστήρια (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Προσοχή! Συνάνθρωποι (Βουκουρέστι 1962, Αθήνα 1978), Σπονδή (Αθήνα 1964, 1978), Και υπέρ των ζώντων (Αθήνα, 1972, 1978), Κατερειπωμένα αρχοντικά (Αθήνα, 1977).
Εξέδωσε επίσης παιδικά, θεατρικά κ.ά καθώς και βιογραφία του Ν. Καζαντζάκη (Για να γίνει μεγάλος, Αθήνα 1966, 1973).

Πηγή: Βιογραφικό της Έλλης Αλεξίου στο αρχείο της (υποφάκελος 3.5) και Κώστας Παπαγεωργίου, «Έλλη Αλεξίου. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τόμ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1992, σ. 168-217.

Ο Λευτέρης Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ήταν γιος του Στυλιανού Αλεξίου και αδερφός της Έλλης Αλεξίου και της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Αποφοίτησε από τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Παράλληλα, εργάστηκε από νεαρή ηλικία με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική.

Ο Αριστείδης Γεωργ. Αλεξανδρίδης υπήρξε υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας και σχεδιαστής της χαρακτηριστικής γυάλινης φιάλης της λεμονάδας της βολιώτικης βιομηχανίας αναψυκτικών και χυμών ΕΨΑ.

H οικογένεια Αλεξανδρίδη καταγόταν από τις Σέρρες όπου διέθετε μεγάλα κτήματα. Δραστηριοποιήθηκε από νωρίς, ίσως και από τον 18ο αιώνα, στο καπνεμπόριο. Αυτός που εγκαταστάθηκε πρώτος στη Θεσσαλονίκη χωρίς όμως να διακόψει τις στενές σχέσεις του με τις Σέρρες ήταν ο Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης, ο μεγαλύτερος γιος του κτηματία και καπνέμπορου Σερρών, Δημητρίου Αλεξανδρίδη. Τα άλλα παιδιά ήταν ο Αθανάσιος (ο οποίος μετοίκησε στην Αθήνα), ο Ιωάννης (μετέπειτα βενιζελικός βουλευτής την περίοδο 1917-1919), ο Κάρολος (καθηγητής Ιατρικής στο ΑΠΘ) και η Ευπραξία.
Ο Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης (1875-1932) απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτριο, γεννημένο το 1904 και τον Κωνσταντίνο (1905-1984), οι οποίοι από το 1921 έως το 1925 σπούδασαν εμπορικές και οικονομικές επιστήμες στη Λειψία και την Δρέσδη, κέντρα τότε του διεθνούς καπνεμπορίου. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα τους στο Παρίσι οι δύο αδελφοί εγκατέστησαν στη Θεσσαλονίκη «μονάδα επεξεργασίας καπνών εις φύλλα» στον τότε αριθ. 20 -σημερινό αριθμό 24- της οδού Μητροπόλεως. Οι αδελφοί συνεταιρίστηκαν για αρκετά χρόνια αλλά το 1955 ο Κωνσταντίνος αποχώρησε από την επιχείρηση και δραστηριοποιήθηκε στο καπνεμπόριο στην Αθήνα μέχρι τον θάνατό του το 1984. Έκτοτε την επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη ανέλαβε μόνος του ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης. Εκτός από το εμπόριο καπνών οι αδελφοί Αλεξανδρίδη φαίνεται ότι διατηρούσαν τόσο στη διάρκεια του Μεσοπολέμου όσο και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1940 καπνοβιομηχανία παραγωγής τσιγάρων. Στη συνέχεια φαίνεται να περιορίστηκαν στο καπνεμπόριο. Ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης το 1962 σταμάτησε την επεξεργασία καπνών και περιορίστηκε σε εξαγωγή καπνών (μεσιτεία). Εργάσθηκε συνεχώς μέχρι το 1986, όπου και ένα εγκεφαλικό επεισόδιο τον ανάγκασε να διακόψει. Πέθανε το 1989. Ήταν παντρεμένος από το 1939 με την Βάσσω Κων. Κυριαζίδη (1917-2000) με την οποία απέκτησε δύο παιδιά: την Ελίζα Αλεξανδρίδου και τον Αλέξανδρο-Κωνσταντίνο Αλεξανδρίδη. Ο Δημήτριος Αλεξανδρίδης μιλούσε γερμανικά, γαλλικά και αγγλικά και αλληλογραφούσε στα ισπανικά και τα ιταλικά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου και εκτενή βιογραφικά σημειώματα του δωρητή Αλέξανδρου Αλεξανδρίδη]

Ο Μήτσος Αλεξανδρόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1924. Εγγράφηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μετά τον Εμφύλιο διέφυγε στο Βουκουρέστι, όπου έζησε ανάμεσα στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες και λογοτέχνες. Εκεί δημοσίευσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων Αρματωμένα Χρόνια (1954). Καταδικασμένος τρεις φορές σε θάνατο από το στρατοδικείο Ιωαννίνων (1953), το 1956 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου το ίδιο έτος δημοσίευσε την δεύτερη συλλογή διηγημάτων: Μια πρόσφατη ιστορία. Σπούδασε ρωσική λογοτεχνία στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο της Μόσχας και ασχολήθηκε με τη συντήρηση αγιογραφιών. Το 1959 παντρεύτηκε την ελληνίστρια Σόνια Ιλίνσκαγια.

Το 1961 δημοσίευσε το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος, Νύχτες και αυγές – Η πολιτεία και δύο χρόνια αργότερα το δεύτερο μέρος, – Τα βουνά. Το ίδιο έτος, ο συγγραφέας βραβεύθηκε στο διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος «Κορυσχάδες» του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης. Το 1965 είδε το φως της δημοσιότητος η πρώτη του μετάφραση: Το μπλε τετράδιο, του Εμ. Καζακιέβιτς, ενώ το 1971, κυκλοφόρησε το ταξιδιωτικό έργο Από τη Μόσχα στη Μόσχα. Ταξίδι στο Βόλγα.

Το συγγραφικό του έργο συνέχισε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε το 1975. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα μυθιστορήματα Σκηνές από το βίο του Μάξιμου του Γραικού (1976), Τα θαύματα έρχονται στην ώρα τους (νουβέλλα 1976), Μικρό όργανο για τον επαναπατρισμό (1980), Αυτά που μένουν (τόμ. Α΄ 1994, αυτοβιογραφικό), καθώς και τις βιογραφικές μυθιστορίες: Το ψωμί και το βιβλίο. Ο Γκόρκι (1980) (Κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας), Περισσότερη ελευθερία. Ο Τσέχωφ (1981), Ο μεγάλος αμαρτωλός. Ο Ντοστογιέφσκι και τα ιερά του τέρατα (1984), Ένας άνθρωπος. Μια εποχή. Ο Αλέξανδρος Γκέρτσεν (1989) και Ο Τολστόι (2007).

Δημοσίευσε ακόμη τρεις συλλογές διηγημάτων: Λευκή ακτή (1966), Φύλλα – φτερά (1977), Η ένατη πληγή (1986) και το ταξιδιωτικό Οι Αρμένιδες. Ταξίδι στη χώρα τους και την ιστορία τους (1982, λογοτεχνικό βραβείο Τουμανιάν).

Στο δοκιμιακό του έργο συγκαταλέγονται οι μελέτες: Πέντε Ρώσοι κλασικοί: Πούσκιν, Γκόγκολ, Μπελίνσκι, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι (1975), Η Ρωσική λογοτεχνία: Ιστορία σε τρεις τόμους. Από τον 11ο αιώνα μέχρι την Επανάσταση του 1917 (1978, 1979) και Μια συνάντηση. Σεφέρης – Μακρυγιάννης (1983).

Τιμήθηκε με το διεθνές λογοτεχνικό βραβείο Γκόρκι για τις μελέτες και τις μεταφράσεις από την ρωσική λογοτεχνία (Μόσχα 1979) και με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του (2001). Έλαβε το βραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας (2002) για την ελληνική μετάφραση του έργου Εκστρατεία του Ίγκορ. Του απονεμήθηκε επίσης το μετάλλιο Πούσκιν, από τον πρόεδρο της Ρωσικής Συνομοσπονδίας (2007).

Απέκτησε μία κόρη, την Όλγα Αλεξανδροπούλου. Πέθανε στις 19 Μαΐου 2008

[Πηγές: Γιώργος Δ. Κεντρωτής, «Μήτσος Αλεξανδρόπουλος. Παρουσίαση - ανθολόγηση», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67, τόμ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σ. 98-135. «Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών», στην ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ (http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=96)]

Ο Δημοσθένης Αλεξόπουλος, γιος του εμπόρου υφασμάτων Ιωάννη Αλεξόπουλου και της Κατίνας Μάγου, γεννήθηκε και έζησε στην Πάτρα. Έμπορος και ο ίδιος, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το εισαγωγικό και εξαγωγικό εμπόριο ξυλείας, γλυκόρριζας, θείου και θειικού χαλκού, ελαιόλαδου και άλλων προϊόντων. Είχε βαρελοποιείο και κιβωτιοποιείο στο Κατάκωλο Ηλείας και στην Πάτρα και προμήθευε με βαρέλια και σταφιδοκιβώτια τους οινοποιούς και σταφιδεμπόρους. Η εισαγωγή θείου προοριζόταν για τη χρήση των σταφιδοκαλλιεργητών, η δε γλυκόρριζα, καλλιεργούμενη σε συγκεκριμένες περιοχές της Πελοποννήσου και Ηπείρου, εξαγόταν αποξηραμένη κυρίως προς τη γαλλική και ιταλική αγορά, όπου την χρησιμοποιούσαν στην ποτοποιία, στη ζαχαροπλαστική και στη φαρμακευτική παραγωγή. Ασχολήθηκε επίσης με μεταλλευτικές δραστηριότητες συμμετέχοντας σε εταιρικές εκμεταλλεύσεις ορυχείων άνθρακα στην Πελοπόννησο και μεταλλείων στην Εύβοια. Τα προϊόντα που εμπορευόταν ο Δ.Αλεξόπουλος είχαν άμεση σχέση και με τον κόσμο της σταφίδας. Η συνεργασία του με την Άμβουργερ & Σα και την Ελληνική Σταφιδική Εταιρεία τον οδήγησε προφανώς να συμμετάσχει στην ίδρυση, το 1909, της Εμπορικής και Βιομηχανικής Εταιρείας (Ε.Β.Ε.). Το μετοχικό κεφάλαιο της Ε.Β.Ε. 300.000 δραχμών, διαιρεμένο σε 300 μετοχές των εκατό δραχμών μοιράστηκε σε τρία ίσα μερίδια μεταξύ των ιδρυτών. Αντικείμενο των εργασιών της, σύμφωνα με το καταστατικό, ήταν: «η εκτέλεσις εν Ελλάδι και εν τη αλλοδαπή δι’ ίδιον λογαριασμόν ή δια λογαριασμόν τρίτων ή εν συμμετοχή πάσης φύσεως εμπορικής εργασίας ή βιομηχανικής επιχειρήσεως και η εκτέλεσις άνευ εξαιρέσεως πασών εν γένει των επί κινητών και ακινήτων εργασιών, ως των τραπεζικών, βιομηχανικών και εμπορικών τοιούτων». Το καταστατικό όριζε επίσης ότι θα παρέμεναν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου έως το 1918 τα ιδρυτικά της μέλη. Ο Δ.Αλεξόπουλος διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος, ενώ πρόεδρος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας ήταν ο Δημήτριος Μάξιμος (διευθυντής του υποκαταστήματος της Ε.Τ.Ε. και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Σταφιδικής Εταιρείας). Η Ε.Β.Ε. συνέχισε τις εργασίες της τουλάχιστον μέχρι το 1943, ενώ το 1934 το Δ.Σ. απαρτιζόταν από τους 1) Γεώργιο Αργυρόπουλο 2) Αριστομένη Παπανικολόπουλο 3) Χαράλαμπο Παπαθανασίου 4) Διονύσιο Μανωλόπουλο και 5) Γεώργιο Σταυρόπουλο. Η σχέση του Δ.Αλεξόπουλου με την Ε.Β.Ε. συνοψίζεται σε ένα έγγραφό που απηύθυνε ως διευθύνων σύμβουλος της Εταιρείας το 1916 προς τον πρόεδρο του Δ.Σ. με αφορμή την απαίτησή για προσωπική συμμετοχή του επί των κερδών: «....Επειδή πιθανόν εν τούτοις να μη διατελείτε εις πλήρη γνώσιν των αφορώντων την ίδρυσιν της εν λόγω Εταιρίας, επιτραπείτω μοι να εκθέσω εν ολίγοις το ιστορικόν ταύτης. Βάσις και αφετηρία των εργασιών της Εμπορικής κ΄ Βιομηχανικής Εταιρίας είναι η ακμή των ατομικών μου εργασιών εις τας οποίας είχον εμφυσήσει όλας τας δυνάμεις και τας σκέψεις όχι μόνον των ετών της νεότητός μου, αλλ’ αυτού του ανδρικού μου βίου κ’ τοιαύτας κυριολεκτικώς ζωντανάς εργασίας, μεθ’ όλης της πείρας την οποίαν είχον αποκομίσει από πολυετείς εμπορικάς επιχειρήσεις μετεβίβασα κ’ ανέλαβεν η Εμπορική κ΄ Βιομηχανική Εταιρία υπό τη διεύθυνσή μου να συνεχίση...».
Παράλληλα με τις προσωπικές του εμπορικές δραστηριότητες και τη συμμετοχή του στην Ε.Β.Ε., ο Αλεξόπουλος υπήρξε μέτοχος, και διευθυντής της Ελληνικής Εμπορικής Εταιρείας Εισαγωγής και Εξαγωγής (απ΄όσο γνωρίζουμε τη περίοδο 1915-1919). Ιδρυτής το 1921 με τον Βάσο και Ανδρέα Φωτήλα της Ανωνύμου Εταιρείας «Μωρεάς» και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της, είχε ήδη εργαστεί συνεταιρικά στα καπνά με τον Π. Δ. Αβραμίκο όταν αποφάσισε να ενισχύσει υλικά και ηθικά την «Μωρεάς» παραχωρώντας της το 50% των κερδών των εταιρικών εργασιών του. Ιδρυτής επίσης της εταιρείας «Α.Σ.Αθανασίου και Σία» το 1914 , υπήρξε παράλληλα μέλος του Δ.Σ. της Οινοποιητικής Εταιρείας Αχαΐα (από το οποίο παραιτήθηκε το 1928), μέτοχος και μέλος του Δ.Σ. της Ανωνύμου Μετοχικής Εταιρείας Ραπτομηχανών, μέτοχος της Ελληνικής Εταιρείας Μεταξουργίας, μέτοχος της Ανωνύμου Μηχανουργικής και Ξυλουργικής Εταιρείας, μέτοχος της Ελληνικής Εταιρείας Οίνων και Οινοπνευμάτων.
Ιδιοκτήτης τριών ιστιοφόρων («Μαρία», «Ρένα», «Θεολόγος») για τις μεταφορικές ανάγκες των εμπορευμάτων του, ιδιοκτήτης ακινήτων (καταστημάτων και οικιών) στην Πάτρα και στην Αθήνα, κάτοχος αυτοκινήτου Φορντ, ήδη από το 1919, ο Αλεξόπουλος παρουσίαζε ένα ιδιαίτερα δυναμικό κοινωνικό και οικονομικό προφίλ αστού που ήξερε «να παίζει και να κερδίζει». Ο επιτυχημένος «εμποροβιομηχάνος», ήταν πολιτικός οπαδός του συμπολίτη του Δ.Γούναρη, διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Πατρέων (από το 1914), αντιπρόεδρος και πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου Πατρών (1920), του Εμπορικού Συλλόγου Πατρών «Ερμής», και πρόεδρος της Παναχαϊκής Γυμναστικής Ενώσεως.
Είχε παντρευτεί την Ανθή Καίσαρος Νικολαΐδη και είχε αποκτήσει μαζί της τέσσερα παιδιά: τον Γιάννη (που πέθανε σε ηλικία δέκα επτά χρόνων), τον Καίσαρα (σύζυγο Ελένης Ζάχου), τη Μαρία (σύζυγο Α.Τσουκαλά και σε δεύτερο γάμο Β. Δούρα) και την Ειρήνη (σύζυγο Δ. Κύρτση).

Γεννήθηκε στο Αργοστόλι και διετέλεσε καθηγητής Υγιεινής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την περίοδο 1936 - 1960. Κατά τη δικτατορία του Μεταξά ήταν υφυπουργός Υγιεινής την περίοδο 1936 - 1938.

Ο Γλαύκος Αλιθέρσης (Μιχάλης Α. Χατζηδημητρίου το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1897, όπου και έζησε ως το 1915, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, για να φοιτήσει στη Νομική Σχολή και παράλληλα στη Γυμναστική Ακαδημία, από όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1917. Το 1919 διορίσθηκε καθηγητής της Φυσικής Αγωγής στο Αβερώφειο σχολείο της ελληνικής κοινότητας, θέση ωστόσο την οποία έχασε λόγω των φιλελεύθερων πολιτικών του πεποιθήσεων. Στην Αλεξάνδρεια ήταν γνωστός ως Δάσκαλος και υποστήριξε με θέρμη τον κυπριακό αγώνα. Παντρεύτηκε την Εύα Ζαφειροπούλου και απέκτησε μία κόρη, τη Γλαύκη. Το 1963 επέστρεψε στην Κύπρο, όπου πέθανε δύο χρόνια αργότερα.
Πρωτοεμφανίστηκε στα νεοελληνικά γράμματα το 1918, στην εφημερίδα Ηχώ Κύπρου. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Γαλανά δαχτυλιδάκια (1919), Κρινάκια του γιαλού (1921), Οι οραματισμοί του Εωσφόρου και άλλα ποιήματα (1923), Απλή προσφορά (1929), Θερισμοί και οργώματα (1939), Μυστικός Δείπνος (1944), Μαθητικά τετράδια (1957), Προσμαρτυρία (1958), Αρμογή αιώνων και στιγμών (1964). Δημοσίευσε τις συλλογές διηγημάτων: Ο γυμνός άνθρωπος (1924), Αράχνες (1936) και τα θεατρικά έργα: Πύργος της Βαβέλ και Αροδαφνούσα. Δημοσίευσε επίσης τα δοκίμια - μελέτες: Δ.Θ. Λιπέρτης (1934), Το πρόβλημα του Καβάφη (1934), Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας (1938), Βασίλης Μιχαηλίδης (1957), Νίκος Νικολαΐδης (1958), Σωτήρης Σκίπης (1960), Μιλτιάδης Μαλακάσης (1961), Ραμπιτρανάθ Ταγγόρ (1961) και Νίκος Σαντορινιός (1965). Μετέφρασε τα Άπαντα του Ρ. Μπρουκ (1925) και την Αγγλική ανθολογία (1926). Για κάποιο διάστημα ανέλαβε την επιμέλεια της φιλολογικής σελίδας της εφημερίδας Ημερήσια νέα και συνεργάστηκε με την εφημερίδα του Καΐρου, Σφίγγα.

[Πηγές: Αλέξης Ζήρας, «Αλιθέρσης Γλαύκος», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, σ. 68, Πατάκης 2007. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τόμ. 1. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τόμ. 1]

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 1. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 1]

Ιδιοκτήτης ή διαχειριστής του θεάτρου «Σμύρνη».

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1935. Σκοπός της ήταν η αγοραπωλησία κτημάτων, οι οικοδομικές επιχειρήσεις καθώς και η καλλιέργεια και εμπορία διαφόρων αγροτικών προϊόντων που παράγονταν στο κτήμα του Δρούλια στην Κηφισιά (κυρίως φυστίκια). Το 1940 περιόρισε τις δραστηριότητές της στον τομέα της γεωργίας. Κύριος μέτοχος, με 500 μετοχές, και εντεταλμένος σύμβουλος της εταιρείας ήταν ο Κωνσταντίνος Δρούλιας, ο οποίος προσέφερε στην επιχείρηση το κτήμα και τον εξοπλισμό. Στην ίδρυση της εταιρείας μετείχε επίσης και ο αδελφός του Γεώργιος μαζί με άλλους. Η αποτυχία της επιχείρησης, η οποία μεταξύ άλλων οφειλόταν και στις ακατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες, οδήγησε στην εκκαθάρισή της το 1950. Έκλεισε το 1965.

Ο Παναγιώτης Αλμπάνης γεννήθηκε στις 4 Ιανουαρίου του 1917 στην Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων από το οποίο αποβλήθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Αναγκάστηκε να ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του στο εξατάξιο Γυμνάσιο Σιάτιστας. Το 1942 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης την οποία όμως δεν τελείωσε.

Στρατεύτηκε το 1938 και απολύθηκε την άνοιξη του 1940. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου επιστρατεύτηκε και πολέμησε στην Αλβανία.

Με την επιστροφή του από το μέτωπο ξεκίνησε να εργάζεται στον φούρνο του πατέρα του, Νικόλαου. Στη διάρκεια της κατοχής ο φούρνος τους σίτιζε μέσω των δελτίων χιλιάδες ανθρώπους. Το 1944 ο πατέρας του πέθανε και αναλαμβάνει ο ίδιος τον φούρνο. To 1951 τροποποίησε τις εγκαταστάσεις του αρτοποιείου, απέκτησε άδεια εργαστηρίου ζαχαροπλαστικής και κατασκεύασε τα μπισκότα “RITA”. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εκσυγχρόνισε περαιτέρω τις εγκαταστάσεις του αρτοποιείου. Εισήγαγε πολλές τεχνικές και εμπορικές καινοτομίες στον κλάδο της αρτοποιίας και δραστηριοποιήθηκε για χρόνια στο Σωματείο Αρτοποιών Θεσσαλονίκης και στην Ομοσπονδία Αρτοποιών Ελλάδας. Συμμετείχε ακόμη στην ίδρυση της βιομηχανικής αρτοποιίας Βίβα. Συνταξιοδοτήθηκε το 1976.

Το 1946 παντρεύτηκε την Άννα Ραϊζοπούλου και ένα χρόνο αργότερα γεννήθηκε η κόρη τους Μαργαρίτα. Το 1950 γεννήθηκε το δεύτερο παιδί τους Νίκος.

Ενταγμένος στο ΚΚΕ από μικρή ηλικία βοήθησε με πολλούς τρόπους το κομμουνιστικό κίνημα και τον αγώνα κατά τη διάρκεια της αντίστασης.

Αγαπούσε από μικρός τη ζωγραφική και ως αυτοδίδακτος ζωγράφος συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις. Υπήρξε ακόμη για πολλά χρόνια μέλος των «Λεχριτών», παλιάς λαϊκής λέσχης της Θεσσαλονίκης.

Πέθανε τον Μάιο του 2006.

Ο Νικόλαος Αλμπάνης γεννήθηκε το 1878 στη Σιάτιστα. Ανήλικος πήγε στην Προύσα και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη, όπου έμαθε την τέχνη του αρτοποιού. Στα 1909 εμφανίστηκε ως συνέταιρος παντοπωλείου στη Θεσσαλονίκη. Το 1910 νοίκιασε μεγάλο αρτοπωλείο στην Εγνατία Οδό 301 (τότε). Το 1916 εξόπλισε το αρτοποιείο με σύγχρονα μηχανήματα με άδεια ηλεκτροκίνητου εργοστασίου αρτοποιίας. Το 1921 αγόρασε ολόκληρη την οικοδομή που στέγαζε τον φούρνο και το 1938 την ανακατασκεύασε εκ θεμελίων. Το 1940 απέκτησε άδεια μηχανοκίνητου αρτοποιείου (το μοναδικό τότε στην Θεσσαλονίκη). Παντρέμενος από το 1914 με την Άννα Λιούταρη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Παναγιώτη, τον Γιάννη, την Αναστασία και την Ειρήνη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, πληροφορίες της Μαργαρίτας Καλαφάτη]

Πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στα υδραυλικά έργα.

Συστάθηκε το 1977 με τη συγχώνευση των εταιρειών ''ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΩΝ ΑΛΦΑ'' και της ''ASTAN ΤΕΧΝΙΚΗ-ΕΜΠΟΡΙΚΗ Ε.Π.Ε.'' σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.Δ. 1297/1972, όπως τροποποιήθηκε με το Ν. 231/1975, με την απόφαση της Νομαρχίας Αττικής-Διαμέρισμα Πειραιώς υπ' αριθ. 338279/23.3.77 (ΦΕΚ τεύχος ΑΕ και ΕΠΕ υπ' αριθ. 646/4.4.77).
Σκοπός της επιχείρησης είναι ο σχεδιασμός, η ανάπτυξη και η βιομηχανική παραγωγή ηλεκτρονικών εφαρμογών για την κάλυψη αναγκών των ενόπλων δυνάμεων στον τομέα της ηλεκτρονικής και πληροφορικής για τα οπλικά συστήματα και για τις τηλεπικοινωνίες και η παραγωγή παντός είδους προγραμμάτων για ηλεκτρονικούς υπολογιστές (τροποποίηση καταστατικού ΦΕΚ 2167/7.6.85). Έδρα της εταιρείας είναι ο Δήμος Καλλιθέας και διάρκεια 50 έτη από τη δημοσίευση του καταστατικού. Το αρχικό μετοχικό κεφάλαιο ανερχόταν σε δρχ. 50 εκατ. Το έτος 1987 σε συνολικό μετοχικό κεφάλαιο δρχ. 637 εκατ. η ΕΤΒΑ μετείχε με ποσοστό 93,85% (597.855 μετοχές, αξίας δρχ. 597.850.000) και λοιποί ιδιώτες 6,15% (39.145 μετοχές). Το έτος 2000 με ποσοστό συμμετοχής ΕΤΒΑ 83,343% σε συνολικό μετοχικό κεφάλαιο δρχ. 235 εκατ. η εταιρεία βρισκόταν υπό εκκαθάριση του Ν. 2000/91.

Ο Μωύς Αμίρ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1912. Ήταν κλινοποιός και διατηρούσε δικό του κατάστημα στην οδό Βαλαωρίτου 19. Εκτοπίστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές στις 21 Απριλίου 1943 και φυλακίστηκε στα στρατόπεδα Άουσβιτς ΙΙ-Μπιρκενάου, Άουσβιτς Ι, Μαουτχάουσεν και Γκούζεν, όπου απελευθερώθηκε από αμερικανικά στρατεύματα. Ήταν παντρεμένος με την Μπιννί ή Μπιενβενίδα Σαλτιέλ, η οποία εξοντώθηκε στα στρατόπεδα του Γ΄ Ράιχ. Η ετεροθαλής αδελφή του επιβίωσε καθώς την έκρυψε ένας πελάτης του.

Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη όπου από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 εγκαταστάθηκε σε σπίτι της οδού Ζαλίκη. Από το υλικό του αρχείου συνάγεται ότι ο Αμίρ διαχειρίζεται το φωτογραφικό υλικό από διάφορες εκδηλώσεις της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Από υλικό του αρχείου φαίνεται ακόμη ότι ο Αμίρ διετέλεσε ταμίας της Μακαμπή και ότι δούλεψε για την Ένωση Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Θεσσαλονίκη. Προφορικές μαρτυρίες επιβεβαιώνουν τον πολυπράγμονα ρόλο του Αμίρ στις διάφορες υποθέσεις της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Έρικα Κούνιο-Αμαρίλιο, Αλμπέρτος Ναρ, Προφορικές μαρτυρίες Εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Ολοκαύτωμα, Ίδρυμα Έτς Αχαΐμ και Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998, μαρτυρία του Μωύς Αμίρ, σσ. 231-240. Υλικό του αρχείου

Η Αμερικανική Λεγεώνα ιδρύθηκε στις 15-17 Μαρτίου 1919 στο Παρίσι από απόμαχους της Αμερικανικής Εκστρατευτικής Δύναμης που συμμετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το Τμήμα Αθηνών ιδρύθηκε το 1927 από ομογενείς της Αμερικής, απόμαχους του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Πρώτο μέλημα του τμήματος το 1930 ήταν η δωρεά στην πόλη της Αθήνας ενός μνημείου στη μνήμη των Αμερικάνων Φιλελλήνων που πολέμησαν στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας το 1821. Το μνημείο, έργο του γλύπτη Γ. Δημητριάδη, βρίσκεται σήμερα στο πάρκο της οδού Παναγή Κυριακού (πάρκο θείας Λένας, πλησίον της Αμερικανικής Πρεσβείας). Λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της αμερικανικής κοινωνίας τα χρόνια μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, ειδικά το 1928-1929, συμπεραίνουμε ότι οι περισσότεροι απόμαχοι επέστρεψαν στην πατρίδα αρκούμενοι στη μηνιαία πολεμική σύνταξη, που τους εξασφάλιζε η Αμερικανική Κυβέρνηση, λόγω της υπηρεσίας τους. Ορισμένοι από αυτούς, με διορατικό και επιχειρηματικό πνεύμα, ίδρυσαν το τμήμα, τόσο για την αποτελεσματικότερη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, όσο και την προβολή των ιδανικών της τότε Αμερικανικής σκέψης, του φιλελευθερισμού και της δικαιοσύνης. Το καταστατικό του τμήματος αντανακλά τις παραπάνω αντιλήψεις και την προώθηση των δεσμών συναδελφοσύνης μεταξύ των μελών. Ο αριθμός των μελών του τμήματος αυξήθηκε κατακόρυφα με ποικίλες δραστηριότητες, ψυχαγωγικές, φιλανθρωπικές και κοινωνικές. Το 1939 έγινε η αγορά του κτιρίου στην οδό Τζιραίων 9, που αποτέλεσε και έδρα του τμήματος Αθηνών. Ακολούθησε η δημιουργία των τμημάτων της Τρίπολης, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και των Χανίων. Σήμερα διατηρείται μόνο το τμήμα Αθηνών. Υπάγεται διοικητικά στην Περιφερειακή Διοίκηση Department of France, μεταξύ 30 ακόμη ευρωπαϊκών τμημάτων (Δ. Σιώτας. 2010).

1η σύζυγος του Ιωάννη Αμπαζή

Ο Ιωάννης Αμπαζής γεννήθηκε στη Χίο τον Ιούνιο του 1905. Ο πατέρας του, Αντώνιος Κοτσάμπασης, που μετονομάσθηκε Αμπαζής, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία, έμπορος το επάγγελμα, και η μητέρα του Θεοδώρα το γένος Αρακά, απέκτησαν επτά παιδιά, πέντε αγόρια και δύο κορίτσια.
Ο Ιωάννης Αμπαζής τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στη Χίο και αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή της Χίου. Από το 1926 ως το 1927 υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό. Το 1937 απέκτησε το δίπλωμα που πλοιάρχου ωκεανοπλοΐας.
Δούλεψε στη ναυτιλιακή εταιρία του Γιώργου Λιβανού και προήχθη ως πρώτος καπετάνιος. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε στο Cardiff στην Ουαλία, όπου συνδέθηκε με την Ελισσάβετ (αγνώστων λοιπών στοιχείων) και απέκτησε το 1946 την πρώτη του κόρη Θεοδώρα. Μετά το τέλος του ταξιδιού του, επέστρεψε στο Cardiff , όπου βρήκε σε ίδρυμα την μικρή του κόρη, της οποίας την κηδεμονία απέσπασε μετά από δικαστικό αγώνα, και έτσι κατάφερε να φέρει το παιδί στη Χίο.
Το 1949 παντρεύτηκε την Μαρίτσα Κοιλάδη εκ Χίου με καταγωγή από τα Αλάτσατα της Μικράς Ασίας. Ο παππούς της ήταν ο τελευταίος ιερέας της Παναγίας των Αλατσάτων και ο πατέρας της, ο Γιώργος Κοιλάδης, απόφοιτος της σχολής της Χάλκης, όταν ήρθε πρόσφυγας στη Χίο, προσλήφθηκε ως καθηγητής στο παρθεναγωγείο της Χίου.
Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε για τρία χρόνια στη Ν. Υόρκη, όπου τα αδέλφια του Ιωάννη είχαν μεγάλη εταιρία τροφοδοσίας πλοίων, «σιψάδικο», όπως λέγεται στη Χίο. Εκεί γεννήθηκαν τα δύο παιδιά τους, ο Αντώνης το 1950 και η Δέσποινα το 1952.
Το 1953 επέστρεψαν για οικογενειακούς λόγους στη Χίο, και απέκτησαν άλλα δύο παιδιά, την Αγγελική το 1954 και τον Γιώργο το 1956.
Η Μαρίτσα Κοιλάδη πέθανε το 1960 σε ηλικία 40 ετών. Δύο χρόνια μετά, το 1962, ο Ιωάννης παντρεύτηκε τη Μαρία Καβούλα από το Νεχώρι της Χίου η οποία μεγάλωσε με αγάπη και φροντίδα τα παιδιά του.
Ο Ιωάννης συνέχισε να ταξιδεύει ανά τον κόσμο ως καπετάνιος στην εταιρία του Γιώργου Λιβανού αυξάνοντας την περιουσία του και βοηθώντας πολλούς Χιώτες να μπαρκάρουν και να σταδιοδρομήσουν. Έγινε μέτοχος στην εταιρία Λιβανού και ασχολήθηκε μαζί με άλλους καπετάνιους με τα ναυτιλιακά. Πέθανε το 1977.

[πηγή βιογραφικού: Δέσποινα Μελετιάδη]

Ο Αμπαριώτης Γεώργιος γεννήθηκε το 1740. Υπήρξε Προεστός της Ανδρίτσαινας. Πήρε μέρος στα Ορλωφικά (1769) και μετά την αποτυχία της εξέγερσης κατέφυγε στο βουνό Λύκαιο, από όπου αγωνίστηκε εναντίον των Τουρκαλβανών. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πολυχρόνη Τζανέτο και εργάστηκε δραστήρια για την προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα.

Ο Ιπποκράτης Αμπατζής ήταν πρόσφυγας από το Αϊβαλί, ο οποίος είχε φτάσει στην Αθήνα το 1914 μαζί με τη σύζυγό του Μαρία, κόρη του Σταύρου και της Ελένης Καραμάνου, και τα δύο παιδιά τους Ηλία και Μυρτώ. Είχε κτήματα στο Φρενελί, όπου και διέμενε για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έως το 1922 προσπαθούσε να λάβει την ελληνική υπηκοότητα, κατόπιν προτροπής του φίλου του Χασάν Βέη Σουρουρζαδέ, διευθυντή του γραφείου των ελληνο-οθωμανικών εμπορικών σχέσεων. Όμως αργότερα προσπάθησε να λάβει και την οθωμανική υπηκοότητα ξανά, όντας απελπισμένος από το ελληνικό κράτος και νιώθοντας ξένος στην Ελλάδα.

Χασάν Βέης Σουρουρζαδέ, γιος του Αλή Χασάν Σουρουρζαδέ.

Νεσιμή Βέης Χελμηζαδέ, θείος του Χασάν Βέη Σουρουρζαδέ

Χαμιτ Βεης Χελμηζαδέ, γιος του Νεσιμή.

Αλή Ταϊσκουζαδέ

Δωροθέα, αδελφή Ιππ. Αμπατζή

Γιώργος και Βάσος Καραμάνος, αδελφοί Μαρίας.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Πέτρος Αμπατζόγλου γεννήθηκε στο Νέο Ηράκλειο το 1931. Ο πατέρας του Ιωάννης Αμπατζόγλου καταγόταν από το Κέρκαγατς της Μικράς Ασίας και η μητέρα του, Αφροδίτη Δελαγραμμάτικα, από την Κωνσταντινούπολη. Το 1939 η οικογένειά του μετακόμισε στην οδό Ακαδημίας. Ο πατέρας του μετά από κάποιες αποτυχημένες επαγγελματικές προσπάθειες –δημιουργία επιχείρησης κέντρου διασκεδάσεως, θεάτρου και αργυροχρυσοχοείου–, την περίοδο της Κατοχής άνοιξε ένα γραφείο μεταφράσεων και δακτυλογραφήσεων. Την ίδια περίοδο, η υγεία του, μαθητή τότε, Πέτρου Αμπατζόγλου, διέτρεξε σοβαρό κίνδυνο, λόγω αβιταμίνωσης. Αποφοίτησε το 1950 και κατόπιν διαγωνισμού προσλήφθηκε από την Ηλεκτρική Εταιρία Αθηνών-Πειραιώς ως βοηθός τεχνίτη, για να προβιβασθεί σε κλητήρα και τέλος σε υπάλληλο του τμήματος δημοσίων σχέσεων. Εκεί εργάσθηκε για 15 χρόνια (1950-1966), οπότε για λόγους υγείας έλαβε πρόωρη σύνταξη. Παράλληλα και για σύντομο χρονικό διάστημα εργάσθηκε ως κειμενογράφος στη διαφημιστική Εταιρεία ΕΡΓΟΝ. Το 1964 παντρεύτηκε την αρχιτέκτονα Καίτη Παπανικολάου, η οποία ζούσε στο Λονδίνο, όπου εγκαταστάθηκε και ο ίδιος από το 1966 ως το 1974. Ταξίδεψε στην Ευρώπη και την Αμερική όπου με την υποτροφία Φορντ (Ford Foundation Grant) επισκέφθηκε το Πανεπιστήμιο της Αϊόβας στο πλαίσιο του Διεθνούς Προγράμματος Συγγραφέων. Ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή, και δευτερευόντως με τη φωτογραφία και το video film. Χρονογράφησε στον Τύπο και στο ραδιόφωνο.

Η πρώτη του δημοσίευση που σώζεται στο αρχείο ήταν το διήγημα «Το τελευταίο θαύμα», στο περιοδικό Αξιός, το 1950 και στη συνέχεια το διήγημα «Ο λύκος» στο περιοδικό Δρόμος, το 1957. Η έκδοση της πρώτης του συλλογής διηγημάτων Με τον Μινώταυρο κυκλοφόρησε το 1962. Το 1964 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και το 1988 με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Υπήρξε επίτιμος Εταίρος των Γραμμάτων του Πανεπιστημίου της Αϊόβα (USA). Πολλά έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά και ανθολογήθηκε στα ολλανδικά, τα ιταλικά και τα ουγγρικά, ενώ ο ίδιος μετέφρασε στα ελληνικά τον Λευκό θόρυβο του Ντελλίλο. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2004, μετά από πολύμηνη θεραπεία στο νοσοκομείο λόγω κίρρωσης του ήπατος από την οποία έπασχε χρόνια.

Πρώτες Δημοσιεύσεις:

Νεανικές, χειρόγραφες εφημερίδες με τίτλο: Η μελέτη (1946) και Να γυρίσεις νικητής.

«Το εξάχρονο αγόρι», ποίημα που δημοσιεύθηκε στο Το φως της νεότητος (1949).

Εικοσιπέντε εκθέσεις μαθητών (έκδοση της Ηλεκτρικής Εταιρείας Πειραιώς, 1950).

«Το τελευταίο θαύμα», διήγημα στο περ. Αξιός (1950).

«Ο λύκος», διήγημα στο περ. Δρόμος (1957).

Έργο:

Με τον Μινώταυρο (διηγήματα, 1962), Ισορροπία τρόμου (μυθιστόρημα, 1964), Θάνατος μισθωτού (μυθιστόρημα, 1971), Η γέννηση του Σούπερμαν (μυθιστόρημα, 1972), Παραμύθια του Πέτρου (διηγήματα, 1974), Προσωπική αποκάλυψη (διηγήματα, 1978), Σημεία και τέρατα (μυθιστόρημα, 1981), Η αυτοκρατορία της Βροχίτσας (παιδικό μυθιστόρημα, 1982), Τι θέλει η κυρία Φρίμαν (μυθιστόρημα, 1987), Παύλος και Ελένη (μυθιστόρημα, 1990), Μια συνηθισμένη μέρα (μυθιστόρημα, 1992), Στη σιωπή του έρωτα (μυθιστόρημα, 1997), Περιπλάνηση στο παρελθόν (1999) και Πύργος των αινιγμάτων (μυθιστόρημα, 1999).

[Βιογραφικά στοιχεία από το αρχείο Φ.4.3? Ζήρας Αλέξης, «Πέτρος Αμπατζόγλου», Η μεταπολεμική πεζογραφία, τόμ. Β΄, εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 1988? Γιαλουράκης Μανώλης, «Αμπατζόγλου Πέτρος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τόμ. 1, Αθήνα 1968, και ο ιστότοπος http://www.biblionet.gr/author/11916/].

βλ. Αμπελά-Τερέντσιο, οικογένεια.

βλ. Αμπελά-Τερέντσιο, οικογένεια

Τα στοιχεία που αντλούνται από το αρχείο για τα πρόσωπα της οικογένειας του Τιμολέοντος Αμπελά είναι τα εξής: Ο παππούς από την πλευρά του πατέρα του, Χριστόδουλος Ζέζος, επονομάστηκε Αμπελάς, λόγω των αμπελοκαλλιεργειών του, και καταγόταν από την Κερπινή Καλαβρύτων. Είχε παντρευτεί την Ρόιδα Μέγαρη και απέκτησαν τέσσερα παιδιά (Δημήτριος, Τριαντάφυλλος, Κωνσταντίνος, Αγγελική). Ο Τριαντάφυλλος έγινε συνταγματάρχης πεζικού και απέκτησε τρεις γιους (Χρήστος, Κωνσταντίνος, Λεωνίδας) και δύο κόρες (Καλλιόπη, Παρασκευή). Ο Δημήτριος Αμπελάς, πατέρας του Τιμολέοντος, έλαβε μέρος στην ελληνική επανάσταση, διορίστηκε γραμματέας του υπουργείου Ναυτικών, γενικός διευθυντής των ελληνικών ταχυδρομείων, επιθεωρητής των τελωνείων και τέλος κεντρικός πράκτορας και ταμίας της εν Σύρω Ελληνικής Ατμοπλοΐας (1857-1875). Ο Δημήτριος Αμπελάς παντρεύτηκε την Αικατερίνη Περίδη από την Τήνο και απέκτησαν πέντε παιδιά (Μεγακλής, Τιμολέων, Αλέξανδρος, Αιμιλία, Βιργινία). Πέθανε στην Αθήνα το 1887. Η σύζυγός του, Αικατερίνη Αμπελά, πέθανε το 1899. Η Βιργινία παντρεύτηκε τον βέλγο Ιούλιο Πιερράρ, οργανωτή των ελληνικών ταχυδρομείων και πέθανε το 1908. Ο Αλέξανδρος πέθανε το 1917 και η Αιμιλία το 1875.
Ο Τιμολέων Αμπελάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 4.5.1849 και πέθανε στην Αθήνα στις 26.8.1926. Τις εγκύκλιες σπουδές του ξεκίνησε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε στην Ερμούπολη. Σπούδασε στη νομική σχολή και διορίστηκε ως δικηγόρος στη Σύρο (1872), στη συνέχεια ως πρωτοδίκης στη Χαλκίδα (1877) και υπηρέτησε εκεί καθώς και στην Ζάκυνθο, την Αθήνα, την Λευκάδα, την Κέρκυρα και την Λάρισα (1895). Το 1901 έγινε πρόεδρος πρωτοδικών και το 1904 εφέτης στην Πάτρα. Λίγο πριν τη συνταξιοδότησή του, έπαιξε ενεργό ρόλο ως ανακριτής στη δίκη εναντίον του Α. Δελμούζου και άλλων για τα λεγόμενα «αθεϊκά» του Βόλου. Κατά τα έτη 1876-1877 είχε αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας Εθνοφύλαξ και κατά τα 1921-1922 εργάστηκε ως ανταποκριτης της εφημερίδας Ατ-λαντίς της Νέας Υόρκης.
Ο Τιμολέων Αμπελάς υπήρξε κυρίως δραματικός συγγραφέας που κινήθηκε στο πλαίσιο των πανεπιστημιακών και άλλων λογοτεχνικών διαγωνισμών. Ήδη ως μαθητής Γυμνασίου στην Ερμούπολη είχε συγγράψει τα Η άλωσις της Τροίας, Βασιλέας Νίσος (δράμα), Αβδηριάς (κωμωδία, υποβλήθηκε σε πανεπιστημιακό διαγωνισμό του 1869), Ιερός Λόχος (αναφέρεται ότι δημοσιεύθηκε στη Σύρο), Μάρτυρες του Αρκαδίου (αναφέρεται ότι αρχικά δημοσιεύθηκε σε επιφυλλίδα της εφ. Πατρίς και στη συνέχεια αυτοτελώς). Το 1870 υπέβαλε σε διαγωνισμούς τα δράματα: Έβρος ο Θραξ, Νέρων, Βιργινία η Ρωμαία (αναφ. ότι δημοσιεύθηκε στη Σύρο το 1871). Το 1871 (;) υπέβαλε τα: Πέτρος Γανδανόλης, Λέων Καλλέργης, Κρήτες και Βενετοί. Το 1876 βραβεύτηκε σε διαγωνισμό του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσός το δράμα του Κλεοπάτρα το οποίο ξαναέγραψε και εξέδωσε μαζί με μελέτη του για τον βίο της το 1914. Το δράμα Αρτεμησία βραβεύτηκε στον α΄ ποιητικό διαγωνισμό της Εταιρίας των Φιλοτέχνων (1895) ενώ στον Λασσάνειο διαγωνισμό βραβεύτηκαν η κωμωδία του Φάιβ ο κλοκ (1903) και Σκλήραινα (1904). Ο πρίγκηψ του Μωρέως βραβεύτηκε σε διαγωνισμό του 1905 (είχε επαινεθεί σε προηγούμενο διαγωνισμό με τίτλο Λέων Χαμάρετος). Συνέγραψε πλήθος ακόμα δραμάτων και κωμωδιών, κάποια από τα οποία απέσπασαν επαίνους σε διαγωνισμούς. Οι ποιητικές του συλλογές Φθόγγοι, Κογχύλαι, Χρώματα, Στιχοδέσμη είχαν επίσης υποβληθεί σε διαγωνισμούς όπως και η τελευταία συλλογή του Στίχοι (1920). Ανάμεσα στις δημοσιεύσεις του σε περιοδικά και ημερολόγια (περιοδικά Εθνική Βιβλιοθήκη, Παρθενών, Ιλισσός, ημερολόγια Περρή-Βάμπα, Ασωπίου, Κορομηλά, ημερολόγιον των Φιλοτέχνων) και σε εφημερίδες συγκαταλέγονται ιστορικά διηγήματα, άρθρα, χρονογραφήματα, κριτική θεάτρου κ.λπ. Είχε επίσης συντάξει μελέτες όπως Ιστορία της νήσου Σύρου, Ιστορία του ελληνοβουλγαρικού πολέμου, «Η γεωργία εν Ελλάδι», «Περί προαγωγής της εν Ελλάδι τεχνικής βιομηχανίας», «Περί εργασίας εν Ελλάδι» κ.ά.
Ήταν ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Παρνασσός, της Εταιρείας Φιλοτέχνων, της Εταιρείας Θεατρικών συγγραφέων, της εν Πάτραις Σχολής των απόρων παίδων, της εν Πάτραις φιλοδραματικής εταιρείας και μέλος άλλων συλλόγων. Παρασημοφορήθηκε με τον αργυρό σταυρό του τάγματος του Σωρήρος (1895), τον χρυσό σταυρό των ιπποτών του βασιλικού τάγματος του Σωτήρος (1906) και το 1922 προήχθη σε ταξιάρχη του τάγματος του Γεωργίου Α΄.
Παντρεύτηκε (26.4.1886) την Ασπασία Δ. Αθανασίου, χήρα Χ. Φαρλόπουλου, και απέκτησαν πέντε παιδιά (Δημήτριος, Φαίδων, Λέων, Ιουλία, Έλλη). Ο Δημήτριος Αμπελάς (1887-1973) σπούδασε στη νομική σχολή (αποφ. 1909), κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του φοίτησε στη σχολή εφέδρων αξιωματικών (1909-1910) και πολέμησε στους βαλκανικούς πολέμους. Δικηγόρησε ως το 1914 οπότε έγινε μόνιμος στρατιωτικός και πολέμησε σε όλη τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας φτάνοντας ως το βαθμό του συνταγματάρχη πυροβολικού. Μετά την αποστρά-τευσή του διορίστηκε και πάλι δικηγόρος Αθηνών και συνταξιοδοτήθηκε το 1956. Έγραψε τα έργα Η κάθοδος των νέων μυρίων, Το ονειρώδες κόμμα, Η δημιουργία. Υπήρξε πρόεδρος της επιστημονικής εταιρείας μεταφυσικών ερευνών. Ο Λέων Αμπελάς δικηγόρος, πέθανε το 1950, ο Φαίδων (1897-1956) ήταν τμηματάρχης της Εθνικής Τράπεζας, η Έλλη πέθανε σε παιδική ηλικία (1895).

Η Ιουλία Αμπελά-Τερέντσιο γεννήθηκε στην Αθήνα το 1895. Από το 1911 ασχολήθηκε με το θέατρο και την απαγγελία. Από το 1929 ως το 1936 δίδαξε απαγγελία στο Ελληνικόν Ωδείον και παρουσίασε πολλά ρεσιτάλ απαγγελίας ελληνικής ποίησης με τις μαθήτριές της. Πρωτοστάτησε στις διοργανώσεις του εορτασμού των εκατό χρόνων νεοελληνικής ποίησης (1931) και εξέδωσε σχετική ανθολογία (1934), καθώς και στον εορτασμό των πενήντα χρόνων του Παλαμά (1936). Ίδρυσε τον φιλολογικό σύλλογο «Ασκραίος» (με πρόεδρο τον Κ. Παλαμά) στο πλαίσιο του οποίου λειτούργησε «σχολή ανωτέρας λογοτεχνικής μορφώσεως» με διδάσκοντες πολλούς σημαντικούς λογοτέχνες και διανοούμενους (Ι. Συκουτρής, Τ. Άγρας, Δ. Καπετανάκης, Ε. Λαμπρίδη κ.ά.). Το 1921, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της, παντρεύτηκε τον Τόνι Τερέντσιο και απέκτησαν δύο κόρες, την Γιολάντα και την Άλμπα. Το 1950 έφυγε στο Παρίσι με την κόρη της Γιολάντα, που σπούδασε εκεί. Η Ιουλία πέθανε το 1984 στη Γλυφάδα. Ο σύζυγός της, Τόνι Τερέντσιο, ήταν γιος του Αντόνιο Τερέντσιο και της μαρκησίας Νoemie Desssales d’ Epinoix και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Η Νoemie σε πρώτο γάμο είχε παντρευτεί τον Κάρολο Κράους, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Ροδόλφο Κράους. Ο δεύτερος σύζυγός της, Αντόνιο Τερέντσιο, πατέρας του Τόνι, διετέλεσε διευθυντής του αυστριακού Λόυντ Τριεστίνο και πρόξενος της Αυστρίας στον Πειραιά. Από τα τεκμήρια του αρχείου συνάγεται ότι υπηρέτησε επίσης ως διπλωμάτης της Αυστροουγγαρίας στην Τεχεράνη.
Η Άλμπα Τερέντσιο ασχολήθηκε με την ζωγραφική, παντρεύτηκε τον γιατρό Αλέκο Συννεφιά και απέκτησε έναν γιο, τον Αλαίν.
Αναλυτικά βιογραφικά της Γιολάντας Τερέντσιο υπάρχουν στην περιγραφή του αρχείου της.

[Πηγές: Γιολάντα Τερέντσιο, Κορυφαίοι Έλληνες στη σφαίρα της τέχνης, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., σσ. 250-303. Υλικό του αρχείου.]

Ο Σέρο Αμπραχαμιάν γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1950. Σπούδασε σχέδιο μόδας. Το 1970 ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Γυναίκα ο καλλύτερος Έλληνας σχεδιαστής μόδας. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου σπούδασε στάιλινγκ, μάρκετινγκ, τεχνολογία υφάσματος, γούνα, δέρμα και ιστορία κοστουμιού. Έγινε μέλος των Ηνωμένων Γάλλων Στιλίστ και ταξίδεψε εκτεταμένα στην Ευρώπη, την Αμερική και σε χώρες της Μέσης Ανατολής. Στο Παρίσι συγχρωτίστηκε με πολλούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και συνδέθηκε με τον Γιάννη Τσαρούχη, ο οποίος σχεδίασε τη Μέδουσα, σχέδιο το οποίο αργότερα ο Αμπραχαμιάν χρησιμοποίησε ως λογότυπο. Γύρισε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με γνωστές εξαγωγικές μονάδες ενώ λίγο πριν το θάνατο του δημιούργησε δική του επιχείρηση. Θεωρήθηκε ένας από τους πιο πρωτοπόρους Έλληνες σχεδιαστές μόδας. Πέθανε στην Νέα Υόρκη το 1983.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Κυριακή Τσολάκη, «Ο διανοούμενος της μόδας», Πανσέληνος, ένθετο της εφημερίδας Μακεδονία, τχ. 176 (19.1.2003), σσ. 10-15.

Ο Βασίλειος - Απόλλων Αναγνωστάκης γεννήθηκε στις 15/12/1945 στην Τσαγκαράδα Βόλου Μαγνησίας, και μεγάλωσε στο Γεράνι Κυδωνίας Χανίων μέχρι την ενηλικίωσή του. Φοίτησε στο Α' Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων.

Εισήχθη με εισαγωγικές στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε τον Φεβρουάριο του 1971. Μετά το πέρας των σπουδών του, υπηρέτησε δυόμιση χρόνια στο (τότε Βασιλικό) Ναυτικό, ενώ στη συνέχεια μετανάστευσε, τον Μάρτιο του 1974, για βιοποριστικούς λόγους στον Καναδά, όπου εργάστηκε ως αρχιτέκτονας, με ειδίκευση στη βαριά βιομηχανία.

Επέστρεψε στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2001 για να ασχοληθεί έκτοτε με το συγγραφικό – εκδοτικό του έργο (εκδόσεις ΙΔΕΟΡΑΜΑ). Στο εξωτερικό δημοσίευε τα έργα του ως Apollon R. Ellin (Απόλλων Ρ. Έλλην).

Μελέτησε για πάνω από δύο δεκαετίες τη μουσικοχορευτική παράδοση του Πόντου και έγραψε ένα πεντάτομο έργο για την καταγωγή, εξέλιξη και κατασκευή της Ποντιακής λύρας (κεμεντζέ) και την καταγωγή του βιολίσματος στην περιοχή του Πόντου. Ασχολήθηκε επίσης συστηματικά με την έρευνα και ανάλυση της αρχαϊκής ελληνικής γραμματείας μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών, από μαθηματική, φιλοσοφική, μουσική και αστρονομική σκοπιά.

 Κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισε να μελετά με πάθος τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια, εστιάζοντας κυρίως στα ριζίτικα, τα δημοτικά τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Απεβίωσε στα Χανιά στις 30/06/2013.

Με ιδιόχειρη διαθήκη του, ένα χρόνο πριν το θάνατό του, κληροδότησε στη Βιβλιοθήκη του ΠΚ, την οποία επισκεπτόταν συχνά για μελέτη, το σύνολο της βιβλιοθήκης και του αρχείου του.

ΕΚΔΟΘΕΝΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ:

ΑΠΟΛΛΩΝ Ρ. ΕΛΛΗΝ (APOLLON ROLT ELLIN)

(ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ)

ΒΙΒΛΙΑ - BOOKS

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ -PUBLICATIONS ΙΝ CANADA

ELLIN, APOLLON ROLT: 'An Algorithm of "Design " for the Optimization of Building Layouts with Rectangular Rooms (A Computer Approach)." Canada: Vancouver, British Columbia: Swan Wooster Engineering Print Shop, 1978. [138 p. in various pagings; ill; 29 cm]. Subject: Architectural design - Data processing, Mathematical optimization - Data processing, Room layout (dwelling) -Data processing, Algorithms.

ELLIN, APOLLON ROLT: "An Algorithm of "Design " for the Optimization of Building Layouts with Rectangular Rooms (A Computer Approach). " Canada: Vancouver, British Columbia: Swan Wooster Engineering Print Shop, second edition, 1979. [338 p., diagrams, tables, 29 cm]. Subject: Architectural design - Data processing, Mathematical optimization -Data processing, Room layout (dwelling) -Data processing, Algorithms.

ELLIN, APOLLON ROLT: "An Approach for a Computer Optimization of Building Layouts" in Vancouver, British Columbia: Swan Wooster Engineering Print Shop, 1979. [338 p., diagrams, tables, 29 cm]. Subject: Architectural design - Data processing, Mathematical optimization - Data processing, Room layout (dwelling) -Data processing,

ELLIN, APOLLON ROLT: Easy word games? Canada: Montreal, Quebec, 1983. [[41] p.; 28 cm]. Mathematical recreations, Word games.

ELLIN, APOLLON ROLT: Phyge stous skoteinous aiones: poiese [Flight in dark ages: poetry]. Canada: Vancouver, British Columbia, 1990. [63p., ports.; 22 cm].

ELLIN, APOLLON ROLT: Satyrikon. Canada: Vancouver, British Columbia, 1990. [[35] leaves: all ill.; 28 cm], ports.; 22 cm]. Collection of cartoons.

ELLIN, APOLLON ROLT: Woolly Willy the lamb. Canada: Vancouver, British Columbia, 1990. [[63] leaves: all ill.; 28 cm]. Collection of cartoons.

ELLIN, APOLLON ROLT: Westward Ho! Canada: Vancouver, British Columbia, 1990. [[51] leaves: all ill; 28 cm]. Collection of cartoons.

ELLIN, APOLLON ROLT: Pontic Lyra: The Trapezountian Kementze or Kamanche (The Bowed Greek Pandora or Trichordon).Instrument, Music, Dance, and Dress, Their Origin and Evolution. Canada: Vancouver, British Columbia, 2000. [147 p., drawings, diagrams, tables, ill.; 46 x 72 cm].

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ - PUBLICATIONS IN GREECE

ELLIN, APOLLON R: The "Mensa Canada" Superbrain Test #8 (September 19, 1981). Mathematical Proof of Infinite Solutions Instead of the Given [Single] One. Athens - Greece: published by Apollon R. Ellin2001. [ISBN: 960-91588-8-9].

ELLIN, APOLLON ROLT: Φυγή στους σκοτεινούς αιώνες. Ποίηση. [Flight in dark ages. Poetry].. Αθήνα, 2001. [46 σ., 21 εκ.]. [Athens, Greece, 2001] [. [ISBN: 960-91588-4-6].

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ (Ellin, Apollon Rolt): Κλειστός Κύκλος. Χάος - Σοφία. Περιλαμβάνει φωτογραφίες και έργα ζωγραφικής του Απόλλωνος Ρ. Έλλην. [Closed Circle. Chaos -Sophia. Poetry. Includes photographs and art work of Apollon Rolt Ellin]. Αθήνα, 2002.

ELLIN, APOLLON ROLT: Modern Greek Erotic Humor and Bawdy Gestures. Greece: Athens, 2001. [256 p., ill.; 29.5 cm]. [ISBN: 960-91588-03].

ELLIN, APOLLON ROLT: Pontic Lyra: The Trapezountian Kementze or Kamanche (The Bowed Greek Pandora or Tr ichor don). Instrument, Music, Dance, and Dress, Their Origin and Evolution. Greece: Athens, 2001. [147 p., drawings, diagrams, tables, ill.; 29.5 χ 42 cm]. [ISBN: 960-91588-2-X].

ELLIN, APOLLON ROLT: Origins of Bowing: Radical New Theories and the Pontic Lyra. Greece: Athens, 2001. [646 p., ill.; 35 drawings of the Pontic Lyra in A3 size folded in half size, 29.5 cm]. [ISBN: 960-91588-1-1].

ELLIN, APOLLON ROLT: Origins of Bowing: Radical New Theories and the Pontic Lyra. Second edition in three volumes. Greece: Athens, 2002. [c. 1000 p., ill.; 35 drawings of the Pontic Lyra in A3 size folded in half size, 29.5 cm].

ELLIN, APOLLON ROLT: Swimming Safety at the Beach: An Oceanographic Perspective. Greece: Athens, 2001. [90 p., ill.; 29.5 cm]. [ISBN: 960-91588-3-8].

ELLIN, APOLLON ROLT [BASILEIOS-APOLLON ANAGNOSTAKES]: Enas algorithmos "schediou" gia ten ariste organose orthogonion choron monorophon kterion [An algorithm of "design" for the optimum organization of single floor buildings]. Diploma Thesis of Basileios-Apollon Anagnostakes (Apollon Rolt Ellin) submitted and approved in February of 1971 at the Aristoteleion University of Thessalonike Polytechnic School, Department of Architecture, Seat of Interior Design, professor Demetrios Fatouros. Includes also a documented account on the history of the Diploma Thesis, reference to its translation into two English editions and, application in the detailed design of two buildings at the Computing Centre of the University of British Columbia. Greece: Athens, 2001. [Approx. 600 pages, illus., diagrams, tables, graphs, drawings, 29.5 cm]. [ISBN: 960-91588-7-0].

ELLIN, APOLLON R: Art & Photography of Apollon R. Ellin, 1958-1980. Including in this collection: 10 drawings of ancient Greek statues in the museum of Chania, Crete, 1966, - 5 architectural drawings of a traditional house in Beroia, Macedonia, with 3 photographs, 1967, - 19 photographs of the old Venetian town of Chania, Crete, 1964-1967, - 25 photographs of the Samaria gorge, Crete, 1967. Greece, Athens: 2002. [Frontispiece photo, foreword text, , 37 drawings and paintings, 2 sculpture drawings, 5 architectural drawings, 58 photographs, ill.; 29.5 χ 42 cm].

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ P.: Φίκα: To ερωτικό Cyborg. Συλλογή 14 σχεδίων. Αθήνα, 2002. [15 φύλλα, σχέδια; 29,5 εκ.]

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ P.: Κρήτη: Φωτογραφίες της δεκαετίας του 1960. Η παλιά Ενετική πόλη των Χανίων - 17 φωτογραφίες. Το φαράγγι της Σαμαριάς - 23 φωτογραφίες. Αθήνα, 2002. [41 φύλλα, 40 φωτογραφίες, 29,5 εκ.]

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ P.: Γυμνό σώμα: Αναφορικά σχέδια για τις οπτικές τέχνες. 13 Ηράκλεια πρότυπα, 9 Αμαζονικά πρότυπα. Αθήνα, 2002. [26 φύλλα, 22 σχέδια; 29,5 εκ.].

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ P.: Ιαπωνία: ; Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό, καλοκαίρι 1969. Με 30 φωτογραφίες. Περιλαμβάνονται 10 φωτογραφίες από το Σίντο φεστιβάλ εις το Κυότο. Αθήνα, 2002. [33 φύλλα, 30 φωτογραφίες, 29,5 εκ.]

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ P.: Τέχνη & Φωτογραφία του Απόλλωνος Ρ. Ελλην. Μια συνοπτική ιστορική τεκμηρίωση 1949 - 1980. Αθήνα, 2002. [10 φύλλα κείμενο + 114 σχέδια [φύλλα], 11 χάρτες [φύλλα], 2 γεωμετρικά σχέδια φυλακτών. 4 γλυπτά σχέδια, 5 αρχιτεκτονικά σχέδια, 13 φωτογραφίες; 29,5 εκ..]

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ P.: Γυμνές απόγονοι της Πανδώρας. 104 σχέδια γυναικείων γυμνών. Εκ του αρχείου του Απόλλωνος Ρ. Έλλην. Αθήνα, 2002. [108 φύλλα, 104 σχέδια, 29,5 εκ.]

ΕΛΛΗΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ P.: Άρτεμις Ολυμπία. 14 σχέδια γυμνών αθλητριών, 4 σχέδια εταίρων. Αθήνα, 2002. [22 φύλλα, 18 σχέδια, 29,5 εκ.]

ELLIN, APOLLON ROLT: Pontic kementze (kamanche). The bowed Greek three-stringed (trichordon) pandora (fanduri) from Caucasus. A rare instrument documentation. Including an old Aegean lyre bow documentation. Athens - Greece, 2002. [22 p., 26 photographs, some in color, of the Pontic kementze, 6 photographs, one in color, of the Aegean lyre bow, 2 figures, 29.5 cm x 42 cm].

ELLIN, APOLLON R. (ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ): Lamb. Cartoon strips. Εκδόσεις «Ιδεόραμα», Αθήναι, 2006. [Φωτογρ. Α. R. Ellin. - Part I, 24 single panel cartoons. Part II 18 daily newspaper strip cartoons. Part III, 10 full page "Sunday" newspaper edition cartoons. Character study 16 plates of drawings. 28 cm.].

ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ: Ριζίτικοι αντίλαλοι. Τραγούδια ιαμβικά, δεκαπεντασύλλαβα, ανομοιοκατάληκτα στο ιδίωμα της Επαρχίας Κυδωνιάς της Δυτικής Κρήτης του 1949-1957. Γεράνι - Κυδωνίας - Χανίων - Κρήτης. Εκδόσεις «Ιδεόραμα», Απρίλιος 2006. [89 σελ., εγχρ. φωτογρ., χάρτες, διαγράμματα, 29,5 εκ].

ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ: Ριζίτικοι αντίλαλοι - Τόμος Α'. Τραγούδια ιαμβικά, δεκαπεντασύλλαβα, αν ομοιοκατάληκτα στο ιδίωμα της ορεινής Β.Δ. Επαρχίας Κυδωνίας της Δυτικής Κρήτης του 1949-1957. Δευτέρα έκδοση. Γεράνι - Κυδωνίας - Χανίων - Κρήτης. Εκδόσεις «Ιδεόραμα», 2007.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ - ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ: Ριζίτικοι αντίλαλοι - Τόμος Β'. Τραγούδια ιαμβικά, δεκαπεντασύλλαβα, ανομοιοκατάληκτα στο ιδίωμα της ορεινής Β.Δ. Επαρχίας Κυδωνίας της Δυτικής Κρήτης του 1949-1957. Γεράνι - Κυδωνίας - Χανίων -Κρήτης. Εκδόσεις «Ιδεόραμα», 2007

MULTIMEDIA PUBLICATIONS ΙΝ CANADA

ELLIN, APOLLON R.: Pontic Greek Lyra [Kementze or Kamanche] Playing and Traditional Pontic Folk Dancing. Performances from North American Pontic Groups. The Video is Subtitled in English. Video Production © 2000 by Apollon R. Ellin, Vancouver, B.C., Canada. The video is approximately 25 minutes long.

MULTIMEDIA PUBLICATIONS ΙΝ GREECE

ELLIN, APOLLON R.: Origins of Bowing: Radical New Theories and the Pontic Lyra. A Multimedia CD-ROM. Greece, Athens, 2001. ISBN 960-91588-5-4.

Το φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα εκδίδεται και κυκλοφορεί νόμιμα από τον Εκπολιτιστικό Όμιλο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με αρχισυντάκτη τον Μανόλη Αναγνωστάκη και διευθυντή τον Θανάση Φωτιάδη. Ενταγμένο στις ευρύτερες δραστηριότητες της ΕΠΟΝ, το περιοδικό επιχειρεί να προσεγγίσει μαζικότερους χώρους παρεμβαίνοντας στα πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα της εποχής του. Στα 14 συνολικά τεύχη που κυκλοφόρησαν σε δεκαπενθήμερη βάση από τον Φεβρουάριο ώς τον Νοέμβριο 1944, φιλοξενούνται συνεργασίες ποίησης και πεζογραφίας, πρωτότυπης και μεταφρασμένης, επιστημονικά και άλλα άρθρα και κριτικές. Μεταξύ των συνεργατών είναι σημαντικοί εκπρόσωποι της μετέπειτα πρώτης μεταπολεμικής γενιάς (Μανόλης Αναγναστάκης, Σταύρος Βαβούρης, Ελένη Βακαλό, Πάνος Θασίτης, Κλείτος Κύρου, Τάκης Σινόπουλος, κ.ά.), πανεπιστημιακοί (Α. Βακαλόπουλος, Γ. Ιμβριώτης, Αντ. Σιγάλας, Αγ. Τσοπανάκης) και φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πηγή: Οντέτ Βαρών, Ελληνικός νεανικός τύπος (1941-1945). Καταγραφή, τ. 2, Αθήνα, Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας 1987, σ. 568-579.

Η Αναγνωστική Εταιρία Κερκύρας ιδρύθηκε το 1836 από μια ομάδα δεκατεσσάρων νέων αστών. Πρότυπό της υπήρξε η ομώνυμη Εταιρεία της Γενεύης (Societé de Lecture de Genève). Σύμφωνα με το τελευταίο καταστατικό, σκοπός της Εταιρίας είναι η έρευνα και η μελέτη κάθε ζητήματος που προάγει και αναδεικνύει τον πνευματικό πολιτισμό της Κέρκυρας και της Επτανήσου. Ειδικότεροι σκοποί είναι η συλλογή, διαφύλαξη και προβολή παντός ιστορικού, λαογραφικού, αρχαιολογικού, γλωσσολογικού και καλλιτεχνικού υλικού, που αφορούν στον πολιτισμό και την πνευματική δράση στον Ιόνιο χώρο και την Αδριατική, καθώς και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και η υποβοήθηση εκπολιτιστικών προσπαθειών τοπικών και περιφερειακών φορέων. Πηγή: http://www.anagnostiki-etairia-kerkyras.eu/index.asp?PageID=2 [Τελευταία επίσκεψη: 5/6/2020].

Ο Αναγνωστόπουλος Παναγιώτης γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1790, όπου έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Το 1808 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, και σε ηλικία 20 χρόνων μετέβη στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος στο εμπορικό του Θανάση Σέκερη.

Στην Οδησσό γνώρισε τους πρώτους Φιλικούς (Σκουφά, Τσακάλωφ, Ξάνθο), μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Σκουφά και θεωρείται ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας. Ο Εμμανουήλ Ξάνθος στέλνει στην Εθνοσυνέλευση το 1843 μια ιδιόγραφη αναφορά η οποία φυλάσσεται στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, με αριθμό 9142 και στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι πρώτοι συσκεφθέντες και αρχίσαντες το έργον εις Οδησσόν κατά τον Νοέμβριο του 1814 έτους, ήσαν τέσσερα άτομα, ο Νικόλαος Σκουφάς εκ της Άρτης, ο Αθανάσιος Φίρου Τσακάλωφ, Ιωαννίτης, ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, Πελοποννήσιος και ο Εμμανουήλ Ξάνθος εκ της Πάτμου…». Μετά το 1818 (θάνατος Σκουφά – μετάβαση Τσακάλωφ στην Ιταλία) έμειναν με τον Ξάνθο οι στυλοβάτες της Φιλικής Εταιρείας.

Κατήχησε στη Φιλική Εταιρεία ανθρώπους οικονομικά ισχυρούς (Παναγιώτη Σέκερη, Ασημάκη Κροκιδά) που λειτούργησαν, ως οικονομικοί ενισχυτές της Εταιρείας, αλλά και άλλους σημαντικούς αγωνιστές (Αναγνωσταρά, Δημητρόπουλο, Νεόφυτο Δούκα). Ως εκ τούτου θεωρείται ανεκτίμητη η προσφορά του στην προκοπή της Εταιρείας και στην προετοιμασία του Μεγάλου Σηκωμού του Γένους.

Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος έπεισε το Δημήτριο Υψηλάντη να κατέβη στο Μοριά και τον συνόδευσε από την Αυστρία του Μέτερνιχ στην επαναστατημένη Ελλάδα, με διαβατήρια που εξέδωσε ο Ρώσος διοικητής Ίντσωφ. Ο Αναγνωστόπουλος ταξίδεψε με το όνομα Σωστοπόπουλος Αθανάσιος, έμπορος, και ο Υψηλάντης με το όνομα Χαρίτος, Διευθυντής του Εμπορικού οίκου .

Έφθασαν στο Μοριά στις 19 Ιουνίου 1821 και ήταν ο πολιτικός σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη, ώστε να μην μπορούν εύκολα να τον αποπροσανατολίσουν οι κοτζαμπάσηδες, καθότι ήταν ενημερωμένος για τις πρακτικές των προκρίτων. «Πολεμούμε, για να ζήσουμε κι εμείς και να τους κάνουμε να ζήσουνε κι αυτοί (οι Τούρκοι) κάτω από νόμους δίκαιους, ανθρωπινούς. Εμείς δεν πολεμάμε τους Τούρκους, τα άτομά τους, μα κατά της Τυραννίας», έλεγε ο Αναγνωστόπουλος εξηγώντας το πλατύ νόημα του Ελληνικού αγώνα, τον οποίο τοποθετούσε πάνω από φυλετικά και εθνικά μίση. Η συγκεκριμένη στάση ζωής οδήγησε στον παραγκωνισμό τόσο του Δ. Υψηλάντη όσο και του ίδιου του Αναγνωστόπουλου.

Στην Καποδιστριακή περίοδο διορίστηκε «έκτακτος επίτροπος Ηλείας» και από το 1831 ως το 1843 διετέλεσε διαδοχικά Διοικητής Σπάρτης, Σύρου, Εύβοιας και Θήρας. Το 1843 διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα Νομάρχης Λακωνίας και Μεσσηνίας.

Πέθανε το 1854 στην Αθήνα από χολέρα, επιδημία που είχε μεταδοθεί στην πρωτεύουσα από τα αγγλογαλλικά στρατεύματα κατοχής.

Ο Σωτήρης Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1899. Απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και της Αεροπορικής Σχολής ΣΕΔΕΣ, έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού, προτάθηκε μάλιστα για προαγωγή επ’ ανδραγαθία. Κατόπιν συνέχισε την εκπαίδευσή του στις ανώτερες Σχολές Πολέμου της Ελλάδας και της Γαλλίας. Αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Υποστράτηγου.

[Πηγή βιογραφικού: «Κατάλογος των μικρασιατικών αρχείων του ΕΛΙΑ», καταγραφή που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1996 ως τον Μάρτιο του 1997, για λογαριασμό του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού (ΙΜΕ), ερευνητική ομάδα: Μιχάλης Βαρλάς, Έφη Κάννερ, Αιμιλία Σαλβάνου.]