Ο Γεώργιος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας το 1800. Διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα στο Σχολείο της Ανδρίτσαινας και σε ηλικία 12 ετών μετέβη στην Τεργέστη προσκληθείς από το θείο του Αναστάσιο Αντωνόπουλο.

Φοίτησε στην περίφημη Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, όπου σπούδασε ελληνική ιστορία και φιλολογία και έμαθε τη γερμανική και ιταλική γλώσσα.

Το 1817, μετά το θάνατο του θείου του Ανασ. Αντωνόπουλου, ανέλαβε με τον αδελφό του τη διεύθυνση των εμπορικών εργασιών του οίκου Αντωνoπούλου. Ο οίκος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και τραπεζική επιχείρηση, με εισαγωγές και εξαγωγές εμπορευμάτων μέσω του λιμανιού της Τεργέστης.

Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, εργάστηκε για τον ιερό σκοπό, και μαζί με τον αδελφό του προσέφεραν σημαντικότατα ποσά για την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το Μάιο του 1821, όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης – κατά την κάθοδό του προς την αγωνιζόμενη για την ελευθερία Ελλάδα, έφθασε στην Τεργέστη, ο Γεώργιος Αντωνόπουλος έθεσε στην υπηρεσία της αγωνιζόμενης Ελλάδας τον εαυτόν του και την περιουσία του. Ακολούθησε το Δημήτριος Υψηλάντη, που συνοδευόταν από τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ως σύμβουλος, ταμίας και υπασπιστής και συνέβαλε πολύ στην οργάνωση της διοίκησης και των οικονομικών του αγώνα.

Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου εγκαταστάθηκε εκεί, αγόρασε σπίτι και στεφανώθηκε την Ειρήνη, κόρη του εμπόρου και φιλικού Σταματέλου Αντωνοπούλου. Στο Ναύπλιο επεβλήθη με την προσωπικότητά του και εξακολούθησε να προσφέρει υπηρεσίες στο έθνος εκλεγείς πληρεξούσιος στις Εθνικές Συνελεύσεις, Γερουσιαστής, Δήμαρχος Ναυπλιέων και Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

Ο Γ. Αντωνόπουλος, ως Δημογέροντας του Ναυπλίου, το 1828 υποδέχτηκε τον πρώτο Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, με τον οποίο συνεργάστηκε εποικοδομητικά και το 1833 τον Όθωνα.

Ετάχθη με την αντιοθωνική μερίδα στην υπόθεση της καταδίκης των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα και υπέρ της αποπομπής των Βαυαρών. Έλαβε μέρος στο κίνημα που κατέλυε την απόλυτη Μοναρχία(03 Σεπτεμβρίου1843) και ψήφισε το Σύνταγμα, ως πληρεξούσιος Ναυπλίας. Συμμετείχε ενεργά στις οργανωθείσες στο Ναύπλιο επαναστάσεις του 1861-62 «προς απόκτησιν των δικαιωμάτων του Έθνους».

Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή, έζησε απλά και αποπνέοντας τον απόηχο σημαντικού συντελεστή της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης της Ελλάδας.

Πέθανε το 1865 στο Ναύπλιο.

Ο Γιώργος Ανωμερίτης γεννήθηκε το 1945 στη Νέα Σμύρνη. Σπούδασε οικονομολόγος στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την περίοδο 1962 – 1967 διετέλεσε μέλος και στέλεχος της Οργάνωσης Νέων Ένωσης Κέντρου (ΟΝΕΚ) και της Ελληνικής Δημοκρατικής Νεολαίας (ΕΔΗΝ). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν μέλος των αντιστασιακών οργανώσεων Πανελλήνιο Αντιστασιακό Κίνημα (ΠΑΚ) και Ελληνικό Δημοκρατικό Κίνημα (ΕΔΚ). Για την αντιδικτατορική του δράση καταδικάστηκε από στρατοδικείο της δικτατορίας το 1969 σε κάθειρξη 25 ετών και παρέμεινε φυλακισμένος έως το 1973. Στη Μεταπολίτευση ο Ανωμερίτης εντάσσεται στην Πρωτοβουλία για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, θα συμμετάσχει ενεργά στη συγκρότηση της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας (μετεξέλιξη της Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό) και θα εκλεγεί Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας Ελλάδας (Νεολαία της Σοσιαλιστικής Πρωτοβουλίας). Τη δεκαετία του 1980 εντάσσεται στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Από το 1993 έως το 2007 εκλέγεται βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στη Β΄ Αθηνών. Διετέλεσε Υπουργός Αναπληρωτής Εθνικής Οικονομίας την περίοδο 1995-1996, Υφυπουργός Οικονομικών το 1996, Υπουργός Γεωργίας την περίοδο 1998-2001 και Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας την περίοδο 2001-2003. Κατά τη διάρκεια της πλούσιας κοινοβουλευτικής και κομματικής του δράσης ήταν γραμματέας και μέλος Διαρκών Επιτροπών της Βουλής, Κοινοβουλευτικών Τομέων Εργασίας, Διακομματικών Επιτροπών και Κοινοβουλευτικών Αντιπροσωπειών καθώς και Γραμματέας του Γραφείου Τεκμηρίωσης του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1990-1994. Παράλληλα με την πολιτική του δράση, ο Γιώργος Ανωμερίτης έχει μεγάλη εμπειρία στη διοίκηση μεγάλων δημοσίων και ιδιωτικών εταιριών, αφού διετέλεσε, μεταξύ άλλων, διευθύνων σύμβουλος της Αγροτικής Ασφαλιστικής (1982-1985), πρόεδρος του Οργανισμού Διαχείρισης Εκκλησιαστικής Περιουσίας (1987-1988), πρόεδρος της εταιρίας Αγροτική Ασφαλιστική Ζωής και Υγείας (1987-1989), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (1985-1987), διοικητής της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας Ελλάδος (1987-1989), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (2009-2015), πρόεδρος της Ένωσης Λιμένων Ελλάδος (2010 – 2015), κ.ά. Ο Ανωμερίτης έχει επιπλέον μια πλούσια κοινωνική δράση μετέχοντας σε πολλούς οργανισμούς, φορείς και συλλόγους, έχει τιμηθεί με το Μετάλλιο τιμής της Ελληνικής Δημοκρατίας, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με το βραβείο Ειρήνης και Φιλίας «Ιπεκτσί», με τον Ανώτατο Ταξιάρχη του Φοίνικα του Αγίου Τάφου κ.ά., ενώ διαθέτει και σημαντικό συγγραφικό έργο.
Πηγή: http://www.anomeritis.gr/ [τελευταία επίσκεψη: 1/9/2020]

Η Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρεία Ξυλείας (Α.Β.Ε.Ξ.) ιδρύθηκε στην Πάτρα το 1922 με μετοχικό κεφάλαιο 1.100.000 δραχμές (εξ ολοκλήρου καταβεβλημένο) και αρχικούς μετόχους τους Κωνσταντίνο Α. Δρούλια, Βασίλειο Θεοδώροβιτς (Vaso Todorovic) και Πέτρο Α. Ρουσσόπουλο (ο Ρουσσόπουλος εργαζόταν το 1910 στο Χημείο της Οινοποιίας Άμβουργερ). Μέλη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου με πενταετή θητεία ήσαν οι: Κωνσταντίνος Δρούλιας (πρόεδρος), ο οποίος είχε μεταβιβάσει στην Α.Β.Ε.Ξ. την κυριότητα του εργοστασίου βιομηχανικής κατεργασίας ξυλείας στη θέση Άνθεια ή Κρύα της Πάτρας, που είχε αγοράσει από την Ελληνική Εταιρεία Εμπορίας και Βιομηχανίας Ξυλείας, ο Νικόλαος Κριεζής (αντιπρόεδρος), ο Πέτρος Ρουσσόπουλος, ο Σπύρος Σταυρουλόπουλος και ο Βασίλειος Θεοδώροβιτς (μέλη). Η Εταιρεία εργάστηκε επί μία πενταετία με πρόεδρο τον Δρούλια και διευθυντή τον Ρουσσόπουλο, ενώ τον Αύγουστο του 1927 μετά από την παραίτηση του προέδρου της και την αλλαγή κυριότητας των μετοχών προέκυψε νέα σύνθεση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας. Το νέο συμβούλιο απαρτίστηκε από τους Γεώργιο Ντόντη (πρόεδρο), Ανδρέα Αργυρόπουλο (αντιπρόεδρο) και Γεώργιο Παπαγγελόπουλο, Γεώργιο Θωμόπουλο, Ανδρέα Ζούλλα, Πέτρο Ρουσσόπουλο (μέλη). Ο Ρουσσόπουλος συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντα του διευθυντή της Εταιρείας μέχρι τον Πόλεμο, όταν ανέλαβε τη θέση του ο Δημήτριος Ντόντης.
Τα πρακτικά συνεδριάσεων του Διοικητικού Συμβουλίου της Α.Β.Ε.Ξ. καλύπτουν την περίοδο 1922-1948, ενώ η Εταιρεία συνέχισε να λειτουργεί τουλάχιστον μέχρι το 1957, όπως μαρτυρούν έγγραφα του αρχείου. Η αρχική έδρα της Εταιρείας ήταν επί της οδού Ρήγα Φερραίου 42 (ιδιοκτησίας Ανωνύμου Εμπορικής Εταιρείας «Α. Δρούλιας»), ενώ είχε γραφεία στην Αθήνα (Αριστείδου 11), όπου κατοικούσαν οι Δημήτριος και Κωνσταντίνος Δρούλιας και στο Σεράγεβο.

Στις 31 Δεκεμβρίου 1836/12 Ιανουαρίου 1837 δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διάταγμα ίδρυσης του Σχολείου των Τεχνών, το οποίο αποτέλεσε τον πρόδρομο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1843 το Σχολείον των Τεχνών αποτελείται από :
Σχολείον των Κυριακών και Εορτών
Σχολείον Καθημερινόν των Βιομηχάνων Τεχνών
Σχολείον Ανώτερον Καθημερινόν των Ωραίων Τεχνών
Μέχρι το 1910 η μετέπειτα ΑΣΚΤ είναι Σχολή του ΕΜΠ και απαντάται σαν Σχολείον των Καλών Τεχνών
Το 1910 το Σχολείον των Καλών Τεχνών διαχωρίζεται διοικητικά από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και υπάγεται στο Υπουργείον Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαιδεύσεων.
Το 1930 μετονομάζεται σε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ισότιμη του ΕΜΠ

Το 1931 ιδρύθηκε στην Αθήνα η Ανώνυμη Εταιρεία Οινοπνευματοποιίας και Οινοποιίας Ευθύμιος Δουζένης με σκοπό την κατασκευή οίνων και την παραγωγή και εμπορία οινοπνεύματος από σταφύλια, σταφίδα ή οιαδήποτε άλλη επιτρεπόμενη ουσία.

Η Ανώνυμη Ηλεκτρική Εταιρεία που ιδρύθηκε το 1911 από τον Ιωαν. Κοσμαδόπουλο και άλλους οκτώ παράγοντες της πόλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ήταν πρώτη ιδιωτική επένδυση κοινής ωφέλειας για τον Βόλο και την περιοχή, που έγινε αμιγώς από ντόπιους επιχειρηματίες. Οι συνεχείς δανεισμοί και η πολιτική των εκάστοτε διοικήσεων της εταιρείας λειτούργησαν ανασταλτικά ως προς την επέκταση των εγκαταστάσεων και την αύξηση της παραγωγής που απαιτούσε η πόλη του Βόλου και ιδιαίτερα η ανθούσα βιομηχανία. Το 1932 η εταιρεία πέρασε στον έλεγχο του ελληνοϊταλικού ομίλου ''Γαλιλαίος'' ως το 1957 οπότε πέρασε στα χέρια της ΔΕΗ.

Η Ανώνυμη Κεραμευτική Εταιρεία Λαυρίου (ΑΚΕΛ) ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1941 με αποκλειστικό σκοπό τη δημιουργία βιομηχανίας πορσελάνης στην Ελλάδα με τη χρησιμοποίηση εγχώριας πρώτης ύλης (χώματα από τη Μήλο). Ιδρυτές της εταιρείας ήταν η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος με ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο 97,92%, ο Βρ. Παπαγιαννόπουλος με ποσοστό 1,66% και ο Στ. Στεφανίδης με ποσοστό 0,42%. Η εταιρεία εγκαταστάθηκε στο κτήριο που της παραχώρησε η Εθνική Τράπεζα της πρώην Ελληνικής Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρίου.

Η Ανώνυμος Εταιρεία Λιμένος και Προκυμαιών Χίου είχε αναλάβει τη συντήρηση και διαχείριση του λιμανιού της πόλης της Χίου και των προβλητών της νήσου. Συστάθηκε με κεφάλαια της εταιρείας Υιοί Κ. Ηλιάσκου, ιδρυτών της Τράπεζας Αθηνών και της Εθνικής Στεγαστικής Τράπεζας

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1966 (ΦΕΚ Δ.ΑΕ & ΕΠΕ 64/28.2.1966) από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ) με σκοπό την οργάνωση και εκμετάλλευση βιομηχανικών περιοχών στην Ελλάδα, όπως και τα πάσης φύσεως περιουσιακά στοιχεία (μελέτες οργανώσεως και εκμεταλλεύσεως βιομηχανικών περιοχών κ.λπ.). Ήδη με το Ν.4458/65 «Περί βιομηχανικών περιοχών» είχαν ορισθεί βιομηχανικές περιοχές στις διοικητικές περιφέρειες της Τέως Διοικήσεως Πρωτευούσης, της επαρχίας Θεσσαλονίκης, των περιοχών των πόλεων Πατρών, Βόλου, Καβάλας και Ηρακλείου, ενώ από το 1962 ο Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) είχε εκπονήσει σχετικές μελέτες στις πόλεις των Πατρών, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Καβάλας και Ηρακλείου και από το 1963 προμελέτες για τις υφιστάμενες συνθήκες ίδρυσης βιομηχανικών περιοχών στις πόλεις των Πατρών, Βόλου, Ηρακλείου και Καβάλας. Το 1967 έως και το 1ο τρίμηνο του 1968 η δραστηριότητα της εταιρείας δεν ήταν αυτή που αναμενόταν λόγω: α. διαδοχικών μεταβολών στη διοίκησή της , β. της μη ενεργής συμπαράστασης του κράτους, και συγκεκριμένα του Υπουργείου Βιομηχανίας το οποίο φαινόταν ότι δεν είχε πεισθεί για τη σκοπιμότητα ορισμού βιομηχανικών περιοχών, γ. της έλλειψης γνώσεων και πείρας όσον αφορά την εξεύρεση κατάλληλων περιοχών, δ. της σφοδρής αντίδρασης των ιδιοκτητών σχετικά με την πώληση των ιδιοκτησιών τους (από την Έκθεση Τακτικής Επιθεώρησης της εταιρείας από την ΕΤΒΑ, 3.6.1968). Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να αποφασισθεί η διάλυση της εταιρείας στη Γενική Συνέλευση των Μετόχων στις 17.4.1968. Την ευθύνη του έργου των βιομηχανικών περιοχών συνέχισε η ΕΤΒΑ μέσω συγκεκριμένης Υπηρεσίας αρχικά, Υποδιεύθυνσης στη συνέχεια και Διεύθυνσης Βιομηχανικών Περιοχών. Το 1979 ιδρύθηκε εκ νεόυ ανάλογη εταιρεία με την επωνυμία Ανώνυμος Εταιρεία Οργανώσεως, Λειτουργίας και Εκμεταλλεύσεως Βιομηχανικών Περιοχών - ΒΙΠΕΤΒΑ Α.Ε.

Η εταιρεία ιδρύθηκε από την ΕΤΒΑ (ΦΕΚ2931/06.07.1981) με σκοπό την αντιπροσώπευση και γενική πρακτόρευση στην Ελλάδα ημεδαπών και αλλοδαπών ασφαλιστικών εταιρειών και μεσιτών Λόυδς Λονδίνου, για όλους τους κλάδους ασφαλίσεως. Με την ψήφιση του Νόμου 1256/1982 (άρθρο 13), διαπιστώθηκε ότι καλύπτεται ο σκοπός για τον οποίο ιδρύθηκε από την Τράπεζα η εταιρεία και επομένως αυτή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οπότε και σταμάτησε να υπογράφει νέες συμβάσεις πρακτορεύσεως και το έργο της περιορίστηκε στη είσπραξη των προμηθειών για τις ασφαλίσεις μέχρι την ημερομηνία αυτή. Τέθηκε υπό εκκαθάριση 1.1.1984.

Η Ανώνυμος Υφαντουργική Εταιρεία Μουταλάσκη ιδρύθηκε στις 22.9.1927 (ΦΕΚ, Δελτίο Α.Ε.: 88/30.11.1927) στη Νέα Ιωνία από τους Αλέξανδρο (πατέρα), Γεώργιο και Συμεών (υιοί) Σινιόσογλου και Ιακώβ Τσαλίκογλου (και οι δύο οικογένειες είχαν ήδη δραστηριοποιηθεί στην υφαντουργία: η οικογένεια Ι. Τσαλίκογλου από το 1923 με αργαλειούς που είχε φέρει μαζί της από τη Μικρά Ασία, οι Αφοί Σινιόσογλου από το 1926). Την περίοδο 1930-1950, καθιερώθηκε στην αγορά με το υψηλής ποιότητας κάμποτ που παρήγαγε και σύντομα αναδείχθηκε ως μία από τις σημαντικότερες κλωστοϋφαντουργικές μονάδες της Ελλάδας. Στις 28.12.1978, η εταιρεία απορροφήθηκε και συγχωνεύτηκε με την Πειραϊκή Πατραϊκή Βιομηχανία Βάμβακος Α.Ε. (ΦΕΚ, τχ. Α.Ε. και ΕΠΕ: 3276/30.12.1978). Το 1986 αποσχίστηκε από την Π.Π. και επανασυστάθηκε με την επωνυμία Πειραϊκή Πατραϊκή Κλωστοϋφαντήριο Νέας Ιωνίας (πρώην Μουταλάσκη) Α.Ε. Το 1992 η εταιρεία έπαυσε τις εργασίες της και τέθηκε σε εκκαθάριση (ΦΕΚ, τχ. Α.Ε. και ΕΠΕ: 4726/13.10.1992). Ένα χρόνο αργότερα η εταιρεία αγοράστηκε από την «Σακαλίδης ΕΠΕ».

Φιλόσοφος και καθηγητής φιλοσοφίας, με σπουδαίο έργο στη Γαλλία, ο Κώστας Αξελός θεωρείται από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες στοχαστές. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Παράλληλα με τις ελληνικές γυμνασιακές του σπουδές παρακολούθησε μαθήματα στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και στη Γερμανική Σχολή. Γράφτηκε στη Νομική του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά ο πόλεμος τον έστρεψε προς την πολιτική. Πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση ως οργανωτής, δημοσιογράφος και θεωρητικός του κομμουνιστικού κινήματος (1941-1945). Συμμετείχε στα Δεκεμβριανά το 1944 όπου συνελήφθη, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Καταδικάστηκε σε θάνατο από κυβερνητικό στρατοδικείο και υπέστη εικονική εκτέλεση, φυλακίστηκε και τελικά δραπέτευσε. Από το 1945 εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική και το ΚΚΕ τον διέγραψε από τις τάξεις του. Στα τέλη του 1945, με τη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ, διευθυντή τότε του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα, επιβιβάστηκε στο θρυλικό πλοίο Ματαρόα με προορισμό το Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα.

Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη, όπου υποστήριξε τις δύο διδακτορικές του διατριβές («Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής» και «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία»). Από το 1950 ως το 1957 εργάσθηκε ως ερευνητής στο C.N.R.S. (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας), στο φιλοσοφικό τμήμα. Κατόπιν συνέχισε την ερευνητική του εργασία για τις δύο διδακτορικές του διατριβές στην Εcole Pratique des Hautes Etudes (Πρακτική Σχολή Ανωτάτων Σπουδών) ως το 1959. Από το 1962 ως το 1973 δίδαξε φιλοσοφία στη Σορβόννη. Υπήρξε συνεργάτης και αργότερα διευθυντής σύνταξης της επιθεώρησης Arguments (1956-62), ενώ αργότερα ίδρυσε και διηύθυνε την ομότιτλη σειρά των Editions de Minuit, όπου εξέδωσε και τα περισσότερα δικά του έργα. Δημοσίευσε (ελληνικά στην αρχή και ακολούθως γαλλικά κατά κύριο λόγο, αλλά και γερμανικά) σειρά βιβλίων που έχουν μεταφραστεί σε δεκαέξι γλώσσες. Τον Απρίλιο του 2000 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και τον Μάρτιο του 2009, κατά τη διάρκεια της τελευταίας του επίσκεψης στην Ελλάδα, αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ Φιλοσοφίας του ΑΠΘ.

Η Μέλπω Αξιώτη γεννήθηκε το 1905. Γόνος επιφανούς οικογένειας Μυκονιατών με καλλιτεχνικές ανησυχίες (ο παππούς της Π.Α. Αξιώτης ήταν διηγηματογράφος και μελετητής της ρωσικής λογοτεχνίας και ο πατέρας της Γεώργιος Αξιώτης μουσικός, ιδρυτής του Ωδείου Πειραιώς και συνεκδότης με τον Γεώργιο Λαμπελέτ του καλλιτεχνικού και φιλολογικού περιοδικού Κριτική το 1903), φοιτά εσωτερική στη Σχολή Ουρσουλινών της Τήνου (1918-1922). Ύστερα από έναν αποτυχημένο γάμο με τον θεολόγο και πρώην δάσκαλό της Βασίλη Μάρκαρη, εγκαθίσταται στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όπου, μέσω της εξαδέλφης και φίλης της Λουκίας Φωτοπούλου, γνωρίζεται με πολλούς διανοουμένους της εποχής (Ν. Εγγονόπουλος, Γ. Θεοτοκάς, Ν. Καββαδίας, Τ. Μαλάνος, Γ. Σεφέρης, κ.ά.). Παράλληλα, γράφει τα πρώτα της διηγήματα (δημοσιεύονται στο περιοδικό Μυκονιάτικα Χρονικά το 1933-1934), ενώ το 1938 εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα Δύσκολες Νύχτες, που θα της χαρίσει το πρώτο βραβείο του Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών (18 Μαρτίου 1939). Από το 1936 θα ενταχθεί στο ΚΚΕ και θα έχει έντονη αγωνιστική δράση στη διάρκεια της Κατοχής. Το 1947 θα αυτοεξοριστεί στη Γαλλία και επί μία δεκαπενταετία περίπου, μέχρι το 1965, θα ζήσει σε πόλεις του πρώην Ανατολικού Μπλοκ (Βαρσοβία, Σόφια, Α. Βερολίνο). Στη Γερμανία διδάσκει Νέα Ελληνικά και Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ως Επισκέπτρια Λέκτωρ (Gastlektorin) στο Ινστιτούτο Επιστημών των Αρχαιοτήτων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Humboldt (1958-1964), ενώ περνά τα καλοκαίρια της στην Ιταλία (1959-1962). Στην Ελλάδα επιστρέφει τον Νοέμβριο 1965 και το 1973 πεθαίνει σε οίκο ευγηρίας από προϊούσα αμνησία και σωματική καχεξία.

Έργα της: Δύσκολες Νύχτες (1938,21964,31977), Θέλετε να χορέψομε Μαρία; (1940), Εικοστός αιώνας (1946,21966), Σύντροφοι καλημέρα! (1963), Το σπίτι μου (1965), Η Κάδμω (1972) και οι ποιητικές συλλογές Σύμπτωση (1939), Κοντραμπάντο (1959,21966), Θαλασσινά (1962,21966). Μετέφρασε από τα γαλλικά έργα των Τσέχωφ, Ραντιγκέ, Ιονέσκο, ενώ σε συνεργασία με τον Δημήτρη Χατζή επιμελήθηκε κι εξέδωσε την ανθολογία νεοελληνικού διηγήματος Antigone lebt (Η Αντιγόνη ζει, 1960,21961).

Πηγή: Μάρω Δούκα – Βασίλης Λαμπρόπουλος, «Βιογραφικό σημείωμα», στο: Μέλπω Αξιώτη, Δύσκολες Νύχτες, Αθήνα, Κέδρος 1999, σ. 7-16.

Ο Γ. Αποστολάτος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1924 και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα από το 1945. Πτυχιούχος Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών, υπήρξε από το 1952 από τους εισηγητές του θεσμού των Δημοσίων Σχέσεων στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό ίδρυσε το πρώτο ιδιωτικό Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων στην Ελλάδα, τον Ελληνικό Οργανισμό Δημοσίων Σχέσεων «ΟΡΙΖΩΝ» (1954) και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων (1960), μέλος της International Public Relations Association (1960) και πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Συμβούλων Δημοσίων Σχέσεων (1974). Ακόμα, διετέλεσε: Πολιτικός διευθυντής Τύπου και Διαφωτίσεως του Γ.Ε.Σ. (1952), Διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος (1952), Διευθυντής και Γενικός Γραμματέας της Ενώσεως Ιδιοκτητών Ημερησιών Ελληνικών Επαρχιακών Εφημερίδων (1954), εκδότης – διευθυντής διαφόρων περιοδικών και εφημερίδων. Παράλληλα, ανέπτυξε σημαντική δράση στον κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα και υπήρξε πρόεδρος ή ενεργό μέλος πολλών Ελληνικών και Διεθνών Οργανισμών, Οργανώσεων και Σωματείων. Το 1964 εξελέγη αιρετός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων, όπου και παρέμεινε έως την 21η Απριλίου 1967. Επανεξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος το 1974. Εξελέγη βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην Α΄ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών (1974 και 1977). Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών, με αρμοδιότητα στον τομέα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1977-1981). Τέλος, διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (1990-1993). Το 1986 ίδρυσε την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας, της οποίας ήταν πρόεδρος. Η Εταιρεία επιμελήθηκε και εξέδωσε πάνω από 250.000 τόμους από 100 περίπου τίτλους ιστορικών βιβλίων, τα οποία προσφέρθηκαν σε μη κοινωφελείς οργανισμούς.

Γεννήθηκε το 1868 ή το 1869 στη Φιλιππούπολη. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της γενέτειράς του και αργότερα αποφοίτησε από το Ζαρίφειο Διδασκαλείο. Αρχικά δίδαξε στο Ζαρίφειο Διδασκαλείο και την Κεντρική Σχολή των Σαράντα Εκκλησιών και αργότερα μετέβη στην Αθήνα όπου σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλεύοντας παράλληλα ως δάσκαλος σε ιδιωτικά σχολεία. Αποφοίτησε το 1897 και επέστρεψε άμεσα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ενώ μετά από μερικά χρόνια συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία διδάσκοντας στη συνέχεια σε σχολεία της ελληνικής παροικίας της Αιγύπτου. Επέστρεψε το 1921 στη Φιλιππούπολη όπου μεταξύ άλλων ασχολήθηκε με τη μελέτη και τη συγγραφή έργων, στην ελληνική και τη βουλγαρική γλώσσα, σχετικών με την ιστορία της πόλης σε μια προσπάθεια να αντικρούσει τους Βούλγαρους ιστορικούς της εποχής του. Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία εκδίδοντας ποιήματα και διηγήματα. Υπήρξε επί χρόνια συνεργάτης των ελληνικών προξενικών αρχών της Βουλγαρίας. Απεβίωσε στις 20 Απριλίου του 1942 στην Αθήνα.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%9C%CF%85%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 22/5/2020].

Ο Ρένος Ηρ. Αποστολίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Παρακολούθησε σπουδές Ιστορίας και Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1941-1950) και εργάστηκε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση μέχρι το 1961. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1947-1949) πολέμησε στις τάξεις του Εθνικού Στρατού. Ήταν τακτικός συνεργάτης πολλών μεταπολεμικών εντύπων, όπου δημοσίευσε ποικίλα κριτικά κείμενα, και εκδότης των περιοδικών Τα Νέα Ελληνικά (1952, 1957, 1966-1967, 1969) και Τετράμηνα (1974-1979). Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, την κριτική και το δοκίμιο. Έργα του: Πυραμίδα 67 (1950), Ιστορίες από τις Νότιες Ακτές (1959), Ο Γρασαδόρος και Τα χειρόγραφα του Max Tod (1960), Στη γέμιση του φεγγαριού (1967), Ο Α2 (1968), και τα δοκίμια: Τρεις σταθμοί μιας πορείας (1945), Το Κριτήριο (1960), Κριτική του μεταπολέμου (1962), Κατηγορώ (1965), κ.ά.

Πηγή: Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (παρουσίαση – ανθολόγηση), «Ρένος Αποστολίδης», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ώς τη δικτατορία του ’67, τ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης 1992, σ. 224-297.

Λίγα στοιχεία προκύπτουν για το πρόσωπο και τη ζωή του Ν. Αποστολόπουλου μέσα από το αρχείο του, τόσα όμως που να μας προκαλούν το ενδιαφέρον και την περιέργεια.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου στις 30 Μαρτίου 1894. Ήταν γιος του Κερκυραίου Παναγιώτη Νικολάου Αποστολόπουλου, ο οποίος από την πλευρά της μητέρας του, Ιωαννίνας, συγγένευε με τη γνωστή οικογένεια των Βλασόπουλων της Κέρκυρας που αναγράφεται στο Libro d’ Oro. Ο Παναγιώτης Αποστολόπουλος που διηύθυνε το Ταχυδρομείο στη Σύρο, είχε τιμηθεί με τον Αργυρό Σταυρό του Γεωργίου το 1892, ενώ λίγα χρόνια αργότερα το 1900, προήχθη σε Επιθεωρητή των Ταχυδρομείων και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Πέθανε το 1905, ενώ η χήρα του Ελένη, το γένος Καλομενοπούλου, και μητέρα του Νικολάου έζησε μαζί με το μοναχογιό της στην Αθήνα μέχρι το 1943.
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος τελείωσε το πρώτο Γυμνάσιο στην Αθήνα το 1911 και κατόπιν γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όπως ομολογεί ο ίδιος είχε κλίση προς τις ιστορικές μελέτες και τη δημοσιογραφία από πολύ μικρός. Πριν τελειώσει ακόμα το σχολείο συνεργαζόταν με τα περιοδικά Δάφνη του Σπ. Τρικούπη, Επιθεώρηση του Δεπάστα και την Εφημερίδα του Κορομηλά. Στην εφημερίδα του Κορομηλά, σύμφωνα πάντα με τη μαρτυρία του, αρθρογραφούσε εκφράζοντας τις αντιρρήσεις του στη σκέψη αποχώρησης από την πολιτική του Γεωργίου Θεοτόκη, φίλου και συμπολίτη του πατέρα του, τον οποίο θαύμαζε και πίστευε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε «να αναχαιτίσει την χαλάρωση του κοινωνικού ρυθμού» που είχε προκαλέσει η επανάσταση του 1909 στο Γουδί. Το 1916 όταν ο Θεοτόκης πέθανε και ο ελληνικός λαός ήταν εθνικά διχασμένος ο Αποστολόπουλος έκρινε ότι η Ελλάδα ήταν δύσκολο να παραμείνει ουδέτερη στον παγκόσμιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει και ότι ήταν φυσικότερο να στραφεί στο συνασπισμό των χωρών όπου μετείχε η Αγγλία. «Η σκέψις αύτη με έκανε να θεωρήσω ως λύσιν την έξοδον της Ελλάδος εκ της ουδετερότητος, και να μην αρνηθώ τας υπηρεσίας μου προς την Κυβέρνησιν, ήτις ανέλαβε την σχετικήν ευθύνην. Εδέχθην ως εκ τούτου, κατά Σεπτέμβριον του 1917 την θέσιν γραμματέως εις το τότε ιδρυθέν Πολιτικόν Γραφείον Πρωθυπουργού. Αρχικώς διηύθυνεν ο Αναστάσιος Αδοσίδης, αλλά πολύ γλήγορα διευθυντής του Γραφείου κατέστη ο Αριστείδης Κυριακίδης μεθ’ ου με συνέδεσεν στενή φιλία τα μέγιστα υποβοηθήσασα την εκ μέρους μου ανάπτυξιν πρωτοβουλίας και τον χειρισμό ορισμένων υποθέσεων...». Έτσι από το 1917 μέχρι το 1920, ο Αποστολόπουλος εργάστηκε ως γραμματέας του πολιτικού γραφείου του Ελευθερίου Βενιζέλου και την ίδια περίοδο έγραψε μία μελέτη με θέμα «Ο ελληνικός μοναρχισμός 1915-1917» η οποία δημοσιεύθηκε αργότερα.
Μετά την αποτυχία των βενιζελικών στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, ο Σύνδεσμος Φιλελευθέρων του ανέθεσε τη διεύθυνση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος των Φιλελευθέρων, η οποία στεγαζόταν στην οδό Βουκουρεστίου 20α. Έτσι από το 1921 μέχρι το 1924, την περίοδο που την αρχηγία των Φιλελευθέρων είχε αναλάβει ο στρατηγός Παναγιώτης Δαγκλής, μέλος της Τριανδρίας (Βενιζέλος, Δαγκλής, Κουντουριώτης) στο κίνημα του 1916, ο Αποστολόπουλος παρακολουθούσε και διεκπεραίωνε τις υποθέσεις του κόμματος. Τον Σεπτέμβριο του 1924 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας, του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 1926. Στη συνέχεια γύρω στο 1928 ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Αεροπορικής Άμυνας και, μετά την επανασύσταση του κόμματος των Φιλελευθέρων, προϊστάμενος της γενικής γραμματείας του η οποία λειτουργούσε υπό τις διαταγές του υπαρχηγού του κόμματος Θεμιστοκλή Σοφούλη.
Μετά την τελευταία διακυβέρνηση της χώρας από τον Βενιζέλο, οι πολιτικές εξελίξεις, οι διαφωνίες και η ιδεολογική σύγχυση που επικρατούσαν στον πολιτικό κόσμο οδήγησαν τον Αποστολόπουλο στην αποστασιοποίησή του από το χώρο των φιλελευθέρων και στην απάρνηση του Βενιζέλου και του βενιζελισμού. Φίλος του Λαϊκού κόμματος το 1934, πολύ γρήγορα ασπάστηκε τις θέσεις του Ι.Μεταξά και το 1937 αποδέχθηκε τη θέση του συμβούλου στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο δικαιολογώντας την πολιτική επιλογή του στον Κοκό Μελά με τα εξής λόγια: «... Σας είναι γνωσταί αι αντιλήψεις μου σήμερον, αφού δεν σας απέκρυψα ποτέ ότι από τινών ετών έχω αναθεωρήσει τας πολιτικάς μου πεποιθήσεις...». Από το 1938 μέχρι το 1943 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Νέοι Δρόμοι, όργανο της Εθνικής Συντηρητικής Οργανώσεως (Ε.Σ.Ο.) όπου αρθρογραφούσε και έγραφε στίχους και ποιήματα με το ψευδώνυμο «Σκοπευτής». Πρόεδρος της Οργάνωσης ήταν ο βιομήχανος Επαμεινώνδας Χαρίλαος, ιδρυτής του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών και της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών, της οποίας ήταν πρόεδρος και καθηγητής. O Αποστολόπουλος με τη σειρά του διετέλεσε γενικός γραμματέας της Σχολής και καθηγητής της Βιοτεχνικής και Βιομηχανικής Ιστορίας στη Σιβιτανίδειο Σχολή και στην Τεχνική Σχολή Ήφαιστος. Σε μία επιστολή του (24/6/1938) προς τον πρίγκιπα Γεώργιο έγραφε: «...Με την πραγματοποίησιν αυτής της Σχολής, η οποία θα δώση ανωτέραν μόρφωσιν προς τους νέους φιλοδοξούντας να διευθύνουν εις το μέλλον τας επιχειρήσεις της Ελλάδος, νομίζω ότι συμπληρούται ο προορισμός και ως οργανώσεως και ως ατόμων...».
Ο Νικόλαος Αποστολόπουλος αυτοκτόνησε στις 29 Απριλίου 1944, σε ηλικία πενήντα χρόνων, ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας του.

[Πηγή: Βάρδα, Χριστίνα (επιμ.). Αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο.]

Ο Φώτης Αποστολόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Πιλαλίστρα της Μεσσηνίας το 1914. Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Μεσσήνης στα 1931 εισήχθη την ίδια χρονιά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1936. Μετά το 1938 εργάσθηκε σε ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας ως φιλόλογος. Συμμετείχε στον Ελληνοιταλικό πόλεμο ως έφεδρος αξιωματικός και στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση στην ιδιαίτερη πατρίδα του στις τάξεις του EAM. Μετά την απελευθέρωση φυλακίσθηκε στο διάστημα Ιανουαρίου –Νοεμβρίου 1945. Ο διορισμός του στη δημόσια μέση εκπαίδευση ακυρώθηκε λόγω της συμμετοχής του στην εθνική αντίσταση κι έτσι εργάστηκε στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση. Το 1947 επιστρατεύεται ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και στέλνεται στο Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών στη Μακρόνησο. Καθαιρείται από αξιωματικός και ως σκαπανέας απολύεται το 1949. Το 1950 μεταφέρεται στον Άγιο Ευστράτιο μέχρι το 1952 οπότε απολύεται οριστικά. Το 1954 συστήνει Φροντιστήριο Κλασικών Σπουδών και νυμφεύεται την φιλόλογο Μαρίκα Στρομπούλη. Με το πραξικόπημα της 21η Απριλίου 1967 μεταβαίνει στο Παρίσι. Εκεί σπουδάζει και εκπονεί διδακτορική διατριβή για τη γλώσσα της βυζαντινής μυθιστορίας Καλλίμαχος και Χρυσορρόη με την εποπτεία αρχικά του Andre Mirambel και έπειτα του Jean Irigoin. Ανακηρύχθηκε αριστούχος διδάκτωρ τον Ιούνιο του 1972. Από το 1969 έως το 1971 εργάστηκε στο Institut des Textes του Παρισιού και από το 1970-1971 δίδαξε Νεοελληνικά στην Nanterre. Από το 1971 μόνιμος ερευνητής στο C.N.R.S. της Γαλλίας. Από το 1973-1975 κατάρτισε βιβλιογραφία για τη βυζαντινή γλώσσα από το 1880 έως το 1974. Το 1975 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1976 προσκεκλημένος του Οκτάβιου Μερλιέ αναλαμβάνει διευθυντής στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών. Πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 1980 στο Παρίσι.

Έλληνας αγωνιστής και αρχηγός του στόλου των Ψαριανών κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, ένας από τους επικεφαλής των ελληνικών δυνάμεων στη ναυμαχία του Γέροντα.

Ο Απόστολος Αποστόλου γεννήθηκε το 1902 στον Μανταμάδο Λέσβου όπου τελείωσε το σχολαρχείο. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Μυτιλήνη και φοίτησε στο Χημικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη μέση εκπαίδευση από το 1924 έως το 1946 που απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Στην διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης από τις γραμμές του ΕΑΜ του οποίου υπήρξε επικεφαλής στη Λέσβο. Για την πολιτική του δράση καταδικάστηκε και φυλακίστηκε στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Αποφυλακίστηκε το 1952 και στις επαναληπτικές εκλογές του 1956 εκλέγεται για πρώτη φορά δήμαρχος Μυτιλήνης. Με εξαίρεση την περίοδο της δικτατορίας όπου παύτηκε και εξορίστηκε, συνολικά εξελέγη πέντε φορές δήμαρχος Μυτιλήνης, θέση όπου διατήρησε ως το 1983. Έγραψε βιβλία σχετικά με την επιστήμη του («Το πρόβλημα της ύλης χθες και σήμερα», Μυτιλήνη 1938, «Ματιές στο άπειρο» Αθήνα 1952 καθώς και αυτοβιογραφικά βιβλία για την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και την περίοδο της Δημαρχίας του (Μνήμες, 1985, Μνήμες Β’ 1988 κ.ά. Πέθανε το 1991.

Ο Λευτέρης Αποστόλου (Αθήνα 1904 – 1981) –αδελφός της εµβληµατικής προσωπικότητας της αντίστασης Ηλέκτρας Αποστόλου- γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 και εντάχθηκε στις γραµµές του ΚΚΕ το 1921. Mέλος των αρχειοµαρξιστών το 1922, διαγράφεται από την ΟΚΝΕ, αλλά επιστρέφει ένα χρόνο αργότερα και εκλέγεται στην καθοδήγησή της στα τέλη του 1923. Το 1934 στο 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωµατικό µέλος της ΚΕ. Συλλαµβάνεται το 1935 και έπειτα ακολουθούν έξι χρόνια εξορίας και φυλακής. Το Μάιο του 1941 δραπετεύει από την Κίµωλο που βρίσκεται εξόριστος και στην Αθήνα έρχεται σε επαφή µε άλλα εξόριστα στελέχη του ΚΚΕ που έχουν επίσης δραπετεύσει από νησιά της εξορίας. και αρχίζουν οι διεργασίες για την δηµιουργία αντιστασιακών οµάδων. Στην ιδρυτική συνεδρίαση του ΕΑΜ, ο Λευτέρης Αποστόλου εκλέγεται γραµµατέας θέση που θα διατηρήσει µέχρι τη σύλληψή του το Νοέµβριο του ’40. Φυλακίζεται στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και µετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών δραπετεύει και εντάσσεται στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Από τον Αύγουστο του 1944 εργάζεται στον τοµέα διαφώτισης του ΚΚΕ. Δεν εκλέγεται αντιπρόσωπος στο 7ο Συνέδριο του. Από το 1948 εγκαθίσταται στην Ρουµανία, όπου παραµένει ως πολιτικός πρόσφυγας µέχρι το 1959. Εργάζεται στο πρακτορείο του κόµµατος Ελλάς Πρες ως το Σεπτέµβρη του 1950 που διαγράφεται από µέλος του ΚΚΕ. Το 1956 επανεντάσσεται στο κόµµα, ενώ το 1959 ζητά να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δραστηριοποιείται στις γραµµές της ΕΔΑ για να διαφωνήσει µε τις επιλογές του κόµµατος και να δηµιουργήσει –το 1964- την Ανανεωτική Οµάδα Δηµοκρατικής Αριστεράς (ΑΟΔΑ). Στη µεταπολίτευση συµπορεύεται µε το ΚΚΕεσ. και συµµετέχει στην ίδρυση της Ενωµένης Εθνικής Αντίστασης. Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Νοεµβρίου 1981.

Αντιστασιακή οργάνωση του Ιωάννη Πελτέκη κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με δράση κατασκοπείας και δολιοφθορών.

Ο Μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος ο Α΄ (Τρύφωνος) υπήρξε Μητροπολίτης Ρόδου από το 1913 έως το 1947. Γεννήθηκε το 1878 στην κωμόπολη της Κριθιάς της περιοχής Καλλίπολης της της Ανατολικής Θράκης. Φοίτησε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή και κατόπιν στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης από την οποία αποφοίτησε αριστούχος το 1901. Με την προτροπή του Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ΄ εισήλθε στον Κλήρο και στο Πατριαρχείο. Χειροτονήθηκε διάκονος την 6η Αυγούστου 1901 από τον Μητροπολίτη Ηρακλείας Γρηγόριο. Μητροπολίτης Ρόδου εξελέγη την 11η Ιουνίου 1913 και εγκαταστάθηκε στην έδρα του, λόγω δυσκολιών εκ μέρους των Ιταλικών Αρχών κατοχής, την 1η Απριλίου 1914.
Εργάστηκε για την προώθηση των εκκλησιαστικών, κοινοτικών και εκπαιδευτικών θεμάτων της Ρόδου και ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ένωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CF%8D%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF%CF%82
[τελευταία επίσκεψη: 20/5/2020].

Η Μαντώ Αραβαντινού (πραγματικό όνομα Βασιλική Γκικοπούλου) γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1923 ή 1926, στον Βόλο, τον τόπο καταγωγής της μητέρας της. Ο πατέρας της καταγόταν από την Ήπειρο και εργάστηκε σαν δημοσιογράφος, λογιστής, επιχειρηματίας, διευθυντής σε τράπεζα κ.ά. Σύντομα μετά τη γέννησή της, η οικογένειά της μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη. Εκεί αποφοίτησε το 1941 και παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου ως το 1943, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην αδελφή της μητέρας της. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών παρακολούθησε μαθήματα κλασικής φιλολογίας και αρχαιολογίας, ενώ παράλληλα φοίτησε και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν (1946). Από το 1947 συνεργάστηκε με τον θίασο Κατερίνας και ταξίδεψε με αυτόν στην Αίγυπτο και την Κύπρο. Ταξίδεψε επίσης στην Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία, καθώς από το 1953 μέχρι το 1955 εργάστηκε ως δημοσιογράφος του Associated Press στο γραφείο Αθηνών. Τo 1958 φοίτησε στη Σχολή Ξεναγών και ως το 1968 και μετέπειτα την περίοδο 1975-1988, άσκησε το επάγγελμα της ξεναγού. Με τον Νάνο Βαλαωρίτη υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του περιοδικού Πάλι (1963-1967). Από τον Απρίλιο του 1968 διέμεινε στο Παρίσι, όπου συμμετείχε στην εκατονταετηρίδα του Μπωντλαίρ, ως τον Ιανουάριο του 1968, οπότε εγκαταστάθηκε στο Δυτικό Βερολίνο, με υποτροφία του Ινστιτούτου Γκαίτε, ως τον Ιούλιο του 1970, ενώ κατά τα έτη 1970-1974 και 1976-1977 έζησε στο Παρίσι. Σπούδασε στην Ecole des Hautes Etudes και με υποτροφία της Σορβόνης, στο Paris Sorbonne 3, όπου το 1970 κατέθεσε τη διατριβή της για τον Joyce με τίτλο: La lange Grecque et les amis grecques. Έδωσε σειρά διαλέξεων στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών και συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό Change. Ποιήματά της απαγγέλθηκαν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Παρίσι (Φεβρουάριος 1975), και στην Αβινιόν (1975-1976), με συνοδεία μουσικών συνθέσεων του Jean Pierre Drouet και τη ζωγραφική του Michel Blondel. Συνεργάστηκε επίσης με την γαλλική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Το 1975 με διετή υποτροφία της Ford ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου επισκέφθηκε τα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Πρίνστον, Κορνέλλ, Μπάφαλο, Γαίηλ, Νορθ Καρολάινα και Ντιουκ για την έρευνά της πάνω στα χειρόγραφα του James Joyce, δίνοντας παράλληλα διαλέξεις. Συμμετείχε στις εκδόσεις 18 κείμενα και Νέα κείμενα. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Η Συντέλεια, Η Συνέχεια, Χνάρι και Ηριδανός και την εφημερίδα Τα Νέα. Έγραψε επίσης το σενάριο για δύο ταινίες του Φρεντερίκ Ροσίφ. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και των Gens des Lettres της Γαλλίας. Από το τέλος της δεκαετίας του ογδόντα έπασχε από Αλτσχάιμερ και πέθανε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1998.
Προς τιμήν της έγιναν δύο αφιερώματα, από τα περιοδικά Χνάρι, το 1974 και Χνάρι(α), το 1985.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές:
Γραφή Α΄ (1962), Γραφή Β΄ (1964), Γραφή Γ΄
(1971), Γραφή Δ΄ (1974) και Γραφή Ε΄ (1983).
Τα πεζογραφικά έργα:
Μετα - γραφή ή Εμπειρία συνόρων (1975), Τα ελληνικά του James Joyce (1977), Τζαίημς Τζόυς, Ζωή και έργο (1983).
Συμμετείχε επίσης σε συλλογικές εκδόσεις όπως: The persuit of Greece, Anthology by Ph. Sherrard (1963), So sehen sie Deutshland (1970), L’ imagination créatrice (δοκίμιο, 1971).
Δημοσίευσε τις εξής μεταφράσεις:
Τζαίημς Τζόυς, Δουβλινέζοι (1971), Τζαίημς Τζόυς, Η γάτα και ο διάβολος (1977), Τζαίημς Τζόυς, Giacomo Joyce (1977) και αποσπάσματα από το Finnegans Wake του Τζαίημς Τζόυς στα περιοδικά Χνάρι και Ηριδανός (1975). Μετέφρασε ακόμη Βιρτζίνια Γουλφ και Κλοντ Σιμόν.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Αρχείο Μ. Αραβαντινού (φακ. 3.3)∙ Αργυρίου Αλεξ., «Μαντώ Αραβαντινού», Η ελληνική ποίηση• Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σσ.612-613, Αθήνα, Σοκόλης, 1982]

Σύζυγος του Δημήτρη Αραβαντινού και ιδιοκτήτρια της εφημερίδας "Η Βραδυνή" μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1938.