Η Μαντώ Αραβαντινού (πραγματικό όνομα Βασιλική Γκικοπούλου) γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου του 1923 ή 1926, στον Βόλο, τον τόπο καταγωγής της μητέρας της. Ο πατέρας της καταγόταν από την Ήπειρο και εργάστηκε σαν δημοσιογράφος, λογιστής, επιχειρηματίας, διευθυντής σε τράπεζα κ.ά. Σύντομα μετά τη γέννησή της, η οικογένειά της μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη. Εκεί αποφοίτησε το 1941 και παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου ως το 1943, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην αδελφή της μητέρας της. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών παρακολούθησε μαθήματα κλασικής φιλολογίας και αρχαιολογίας, ενώ παράλληλα φοίτησε και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν (1946). Από το 1947 συνεργάστηκε με τον θίασο Κατερίνας και ταξίδεψε με αυτόν στην Αίγυπτο και την Κύπρο. Ταξίδεψε επίσης στην Γαλλία, την Αγγλία και την Ιταλία, καθώς από το 1953 μέχρι το 1955 εργάστηκε ως δημοσιογράφος του Associated Press στο γραφείο Αθηνών. Τo 1958 φοίτησε στη Σχολή Ξεναγών και ως το 1968 και μετέπειτα την περίοδο 1975-1988, άσκησε το επάγγελμα της ξεναγού. Με τον Νάνο Βαλαωρίτη υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του περιοδικού Πάλι (1963-1967). Από τον Απρίλιο του 1968 διέμεινε στο Παρίσι, όπου συμμετείχε στην εκατονταετηρίδα του Μπωντλαίρ, ως τον Ιανουάριο του 1968, οπότε εγκαταστάθηκε στο Δυτικό Βερολίνο, με υποτροφία του Ινστιτούτου Γκαίτε, ως τον Ιούλιο του 1970, ενώ κατά τα έτη 1970-1974 και 1976-1977 έζησε στο Παρίσι. Σπούδασε στην Ecole des Hautes Etudes και με υποτροφία της Σορβόνης, στο Paris Sorbonne 3, όπου το 1970 κατέθεσε τη διατριβή της για τον Joyce με τίτλο: La lange Grecque et les amis grecques. Έδωσε σειρά διαλέξεων στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών και συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό Change. Ποιήματά της απαγγέλθηκαν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Παρίσι (Φεβρουάριος 1975), και στην Αβινιόν (1975-1976), με συνοδεία μουσικών συνθέσεων του Jean Pierre Drouet και τη ζωγραφική του Michel Blondel. Συνεργάστηκε επίσης με την γαλλική ραδιοφωνία και τηλεόραση. Το 1975 με διετή υποτροφία της Ford ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου επισκέφθηκε τα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Πρίνστον, Κορνέλλ, Μπάφαλο, Γαίηλ, Νορθ Καρολάινα και Ντιουκ για την έρευνά της πάνω στα χειρόγραφα του James Joyce, δίνοντας παράλληλα διαλέξεις. Συμμετείχε στις εκδόσεις 18 κείμενα και Νέα κείμενα. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Η Συντέλεια, Η Συνέχεια, Χνάρι και Ηριδανός και την εφημερίδα Τα Νέα. Έγραψε επίσης το σενάριο για δύο ταινίες του Φρεντερίκ Ροσίφ. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και των Gens des Lettres της Γαλλίας. Από το τέλος της δεκαετίας του ογδόντα έπασχε από Αλτσχάιμερ και πέθανε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1998.
Προς τιμήν της έγιναν δύο αφιερώματα, από τα περιοδικά Χνάρι, το 1974 και Χνάρι(α), το 1985.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές:
Γραφή Α΄ (1962), Γραφή Β΄ (1964), Γραφή Γ΄
(1971), Γραφή Δ΄ (1974) και Γραφή Ε΄ (1983).
Τα πεζογραφικά έργα:
Μετα - γραφή ή Εμπειρία συνόρων (1975), Τα ελληνικά του James Joyce (1977), Τζαίημς Τζόυς, Ζωή και έργο (1983).
Συμμετείχε επίσης σε συλλογικές εκδόσεις όπως: The persuit of Greece, Anthology by Ph. Sherrard (1963), So sehen sie Deutshland (1970), L’ imagination créatrice (δοκίμιο, 1971).
Δημοσίευσε τις εξής μεταφράσεις:
Τζαίημς Τζόυς, Δουβλινέζοι (1971), Τζαίημς Τζόυς, Η γάτα και ο διάβολος (1977), Τζαίημς Τζόυς, Giacomo Joyce (1977) και αποσπάσματα από το Finnegans Wake του Τζαίημς Τζόυς στα περιοδικά Χνάρι και Ηριδανός (1975). Μετέφρασε ακόμη Βιρτζίνια Γουλφ και Κλοντ Σιμόν.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Αρχείο Μ. Αραβαντινού (φακ. 3.3)∙ Αργυρίου Αλεξ., «Μαντώ Αραβαντινού», Η ελληνική ποίηση• Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σσ.612-613, Αθήνα, Σοκόλης, 1982]

Σύζυγος του Δημήτρη Αραβαντινού και ιδιοκτήτρια της εφημερίδας "Η Βραδυνή" μετά τον θάνατο του τελευταίου το 1938.

Διπλωματικός υπάλληλος και δημοσιογράφος που γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Ήταν πρόξενος της Ελλάδας στο Βερολίνο και διευθυντής του Γραφείου Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών την περίοδο 1921-1922. Το 1924 αγόρασε την εφημερίδα "Βραδυνή".

Υιός του εκδότη Λάζαρου Αραχωβίτη

Γεννήθηκε το 1874 στην Τρίπολη. Σπούδασε στην Αθήνα, Γερμανία, Αγγλία και Ιταλία. Διετέλεσε καθηγητής στην Αλεξάνδρεια, Χάλκη, και διευθυντής του διδασκαλείου της Τρίπολης. Έγινε έφορος Αρχαιοτήτων Θεσσαλίας, και κατόπιν Αττικής. Διηύθυνε πολλές ανασκαφές στην Θεσσαλία και ιδίως στη Δημητριάδα. Πέθανε το Μάρτιο του 1942.

Η Ελένη Αργέστη (πραγματικό όνομα Ελένη Τσίτσου) γεννήθηκε στον Πειραιά, το 1936. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες από το Κατιρλί της Προποντίδας. Από τα τεκμήρια του αρχείου της προκύπτει ότι φοίτησε σε νυχτερινό ιδιωτικό Γυμνάσιο. Εργάστηκε ως υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών και κατά την διάρκεια της δικτατορίας απολύθηκε για τα φρονήματά της. Πρωτοπαρουσιάστηκε στα Γράμματα το 1964, με την ποιητική συλλογή Γκρίζα πολιτεία. Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές και συλλογές διηγημάτων. Συμμετείχε ενεργά στις κοινωνικές και συνδικαλιστικές διεκδικήσεις της Αριστεράς. Σήμερα ζει στην Αμερική.

Ποιητικές συλλογές:
Η γκρίζα πολιτεία (1964), Η γκρίζα πολιτεία (β΄σειρά) (1965), Καϋμοί στα μουράγια (1969), Θαμπά φιλιστρίνια (1972), Τραγούδια της λεβεντιάς και του θανάτου (1973), Πικρανθοί (1982), Ερωτικά (1983), Μονόλογος με το χρόνο (1984), Γένεση (2005).

Πεζογραφικό έργο:
Στο ραγισμένο καθρέφτη (συλλογή διηγημάτων, 1973), «Και… προσέδεσαν τούτον…» (συλλογή διηγημάτων, 1976), Η Μαργαρίτα (μυθιστόρημα, 2005).

[Πηγές: Σιμόπουλος Ηλίας, «Αργέστη Ελένη», Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, τόμ. 1∙ Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Σύγχρονοι Έλληνες Συγγραφείς, στην ιστοσελίδα: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=4074]

Σύζυγος Ιωάννη Κυριαζίδη.
Βλέπε ιδιόχειρο σημείωμα Ιωάννη Αργυρόπουλου και δακτυλόγραφη μελέτη «Οικογενειακόν δένδρον Ιάκωβου Αργυρόπουλου 1760 -1826 και των απογόνων αυτού» στον υποφάκελο με ένδειξη «Ιωάννης Αργυρόπουλος».

Η οικογένεια Αργυρόπουλου είναι παλιά φαναριώτικη οικογένεια, που έδρασε προεπαναστατικά στην Κωνσταντινούπολη και μετεπαναστατικά στην Αθήνα.

Έλληνας διπλωμάτης.

Ο Γεώργιος Αργυρόπουλος ήταν διπλωμάτης. Διετέλεσε γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο, επιτετραμμένος στις πρεσβείες στο Λονδίνο και στη Χάγη.

Γιός του διπλωμάτη Γεωργίου Αργυρόπουλου ήταν ο πρώτος Έλληνας αεροπόρος που εκτέλεσε πτήση στην Ελλάδα και η πρώτη απώλεια της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πηγή Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων http://www.pasoipa.org.gr/lefkoma/pilot_details/?id=35 [Τελευταία επίσκεψη: 9/6/2020]

Μηχανικός, καθηγητής Σιδηροδρομικής στο Ε.Μ.Π.
Βλέπε ιδιόχειρο σημείωμα Ιωάννη Αργυρόπουλου
και δακτυλόγραφη μελέτη «Οικογενειακόν δένδρον Ιάκωβου Αργυρόπουλου 1760 -1826 και των απογόνων αυτού» στον υποφάκελο με ένδειξη «Ιωάννης Αργυρόπουλος».

Ο Περικλής Αργυρόπουλος του Αλεξάνδρου (Αθήνα, 21 Μαρτίου 1881 - 20 Αυγούστου 1966) ήταν Έλληνας νομικός και διπλωμάτης, που καταγόταν από την οικογένεια Αργυρόπουλου. Διετέλεσε βουλευτής με διάφορα κόμματα, με τελευταίο την ΕΔΑ, και κατ' επανάληψη υπουργός. Συνέγραψε αρκετά έργα και υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδας σε διεθνή συνέδρια.
Οι γονείς του ήταν Φαναριώτες. Ο πατέρας του Αλέξανδρος ήταν γιος του καθηγητή Περικλή Αργυρόπουλου, και εγγονός του Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης, Ιάκωβου Αργυρόπουλου. Η μητέρα του, το γένος Σούτσου, ήταν εγγονή του Μιχαήλ Βόδα Σούτσου, επίσης Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης. Ο πατέρας της μητέρας του ήταν ο Ιωάννης Σούτσος, πρέσβης του βασιλέα Όθωνα στην Αγία Πετρούπολη. Μητέρα της μητέρας του ήταν η Αικατερίνη Ομπρέσκωφ, δισέγγονη του στρατάρχη Σεραμέτιεφ, νικητή του Καρόλου 12ου της Σουηδίας.
Επειδή οι γονείς του ήλθαν σε διάσταση, και αφού απώλεσαν την περιουσία τους, κατέφυγε με τη μητέρα του και τις δύο αδελφές του στο Παρίσι. Στη Γαλλία σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες. Το 1903 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και κατά την προετοιμασία του να εισέλθει στο Διπλωματικό Σώμα παντρεύτηκε την εξαδέλφη του Σοφία Γ. Αργυροπούλου, κόρη του πρεσβευτή της Ελλάδας στην Αγία Πετρούπολη.
Το 1912 διορίστηκε Νομάρχης Θεσσαλονίκης και έγινε ο πρώτος στο αξίωμα αυτό για την ελεύθερη συμπρωτεύουσα. Το 1916 πήρε μέρος στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης. Διετέλεσε πρεσβευτής σε πολλές χώρες της Σκανδιναβικής Χερσονήσου, καθώς και στο Κάιρο, το Παρίσι, το Αλγέρι και την Κωνσταντινούπολη. Ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη, από τις 26 Αυγούστου 1926 ως τις 4 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου.
Εξελέγη βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1928 με το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του Γ. Κονδύλη και επανεξελέγη στις εκλογές του 1932 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.
Στην κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1928 ανέλαβε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 4 Ιουλίου 1928-7 Ιουνίου 1929, και εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 7 Ιουνίου-6 Ιουλίου 1929 στην Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου Ιουνίου 1929, προσωρινός υπουργός Εσωτερικών από τις 3 Ιουλίου 1929 και για 3 ημέρες, υπουργός Εσωτερικών από τις 6 Ιουλίου 1929-31 Δεκεμβρίου 1929. Στην επόμενη κυβέρνηση, μετά την παραίτησή του από υπουργός Εσωτερικών, διετέλεσε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 22 Δεκεμβρίου 1930-26 Μαΐου 1932.
Ο Αργυρόπουλος ανέλαβε Γενικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου στην κυβέρνηση Τσουδερού την περίοδο 25 Απριλίου 1941-2 Ιουνίου 1941.
Στις εκλογές του 1963 εξελέγη στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών με την ΕΔΑ.
Πέθανε το 1966 στον "Ευαγγελισμό" και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Χρήστος Αργυρόπουλος ήταν ιδιοκτήτης του υαλουργείου “Ερμής” στον Πειραιά.

Δικηγόρος, πολιτευτής, δημοσιογράφος και δάσκαλος από τη Νιγρίτα. Έβγαλε το Ελληνικό Σχολείο Νιγρίτας και το Διδασκαλείο Σερρών (Διευθυντής Μαρούλης) διαμένοντας στο Οικοτροφείο του (1872-1876). Μόλις αποφοίτησε, διορίστηκε δάσκαλος στο Τζίντζιος (Σιτοχώρι) Σερρών (1876-1877), αργότερα δε στην Κων/πολη και Καβάλα. Συνέχισε ανώτερες σπουδές (νομικά) στην Αθήνα, Γαλλία και Γερμανία. Εξάσκησε κατόπιν το επάγγελμα του δικηγόρου (1923-1926 δικηγόρησε στις Σέρρες) και του δημοσιογράφου. Το 1892-93 εκδίδει στην Αθήνα την «Γενικήν Επιθεώρησιν», πρωτοποριακό περιοδικό με ποικίλο, σοβαρό περιεχόμενο (καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό κλπ.). Πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα και ενθουσιώδης εθναπόστολος, αναλαμβάνει με άλλα ζωντανά στοιχεία των Αθηνών (Σ. Δραγούμη, Π. Μελά, Α. Κορομηλά, Δ. Καλαποθάκη, Β. Γαβριηλίδη, Ν. Καζάζη κ.ά.) να ξυπνήσει το ενδιαφέρον της διστακτικής ως τότε ακόμα Ελληνικής Κυβέρνησης, συστήνοντας εθνικούς συνδέσμους, υποκινώντας συλλαλητήρια, δημοσιεύοντας πύρινα άρθρα, διοργανώνοντας τέλος τις πρώτες μυστικές ένοπλες ομάδες, για την άμυνα της Μακεδονίας. Ιδρύει επίσης στην Αθήνα (1905) τον «Μακεδονικό Σύλλογο ο Μέγας Αλέξανδρος», (προήλθε απ' την ένωση του «Μακεδονικού Συλλόγου» και της «Μακεδονικής Αδελφότητος») και αναλαμβάνει για λίγο την προεδρία του. Το 1906 μεταβαίνει στην Αμερική (Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια, Βοστόνη, Πίτσμπουργκ, Λόουελ, Σικάγο κ.ά.), αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Θερμοπύλαι», αγοράζει μια άλλη, την «Αθηνά», και αγωνίζεται με άρθρα, διαλέξεις κλπ. για τα ελληνικά δίκαια και την οικονομική ενίσχυση των μαχητών της Μακεδονίας, παρ' όλη τη λυσσασμένη αντίδραση της «Ατλαντίδος» και μιας μερίδας ομογενών, χαρακτηριστικό σύμπτωμα της προαιώνιας ελληνικής διχόνοιας. Το 1915 (31 Μαΐου) εκλέγεται, ενώ απουσίαζε στην Αμερική, βουλευτής Ν. Σερρών (κόμμα Βενιζέλου) και γυρίζει στην Ελλάδα. Ξαναβγαίνει βουλευτής Σερρών (κόμμα Λαϊκό) στις εκλογές της 1-11-1920 αναλαμβάνοντας Υπουργός Γεωργίας (2-3-1922) και της 7-11-1926 (Οικουμενική) παίρνοντας το Υπουργείο Παιδείας ως τον Αύγουστο 1927. Επίσης στις εκλογές της 25-9-1932 και 9-6-1935. Την 10-10-1935 προσχωρεί στη Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση (Κονδύλη-Θεοτόκη) και το 1936 γίνεται πρόεδρος Επιτροπής κρατικών προμηθειών. Το 1938 πρωτοστατεί στην ίδρυση του σωματείου Σερρών «Πνευματική Εστία». Η κατοχή (1941) τον βρίσκει φτωχό όπως ήταν πάντα, με μια μικρή σύνταξη, στο Βόλο, όπου και πέθανε.
Πηγή: Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών, https://serrelib.gr/el/prosopikotita/athanasios-argyros-1859-1945, τελευταία πρόσβαση 3/11/2021

Θεατρικός επιχειρηματίας και ο πρώτος που επιχείρησε να πετάξει με αεροπλάνο στην Ελλάδα.

Γεννημένη στην Κεφαλονιά (Αργοστόλι, 1925), η Ζωή Αρσένη-Καναλάτου κατά την Κατοχή, ως μαθήτρια, μετείχε από τον Νοέμβριο του 1941 σε αντιστασιακές κινήσεις και στην συνέχεια οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ, στο μαθητικό γραφείο ως υπεύθυνη του Γυμνασίου Θηλέων Αργοστολίου. Για τη δράση της διώχθηκε από τους Ιταλούς και εν τέλει πιάστηκε τον Ιούλιο του 1944 από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στις Φυλακές Αργοστολίου, όπου απελευθερώθηκε από τον ΕΛΑΣ με την αποχώρηση των Γερμανών. Το 1946 γράφτηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνελήφθη το Ιούλιο 1948 και κρατήθηκε από τον Οκτώβριο στις Γ.Φ. Αβέρωφ, όπου σε δίκη μαζί με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, [τη Φιφή Ανυφαντή] κ.ά. καταδικάστηκε σε θάνατο και εν τέλει πήρε αναστολή. Κρατούμενη στις Φυλακές Σωτηρία (1950-1951), στην συνέχεια ξανά στις ΓΦ Αβέρωφ, στις Φυλακές Κάστορος (1952-1953) και πάλι στις Γ.Φ. Αβέρωφ (1954) αποφυλακίστηκε στις 13/11/1959. Κατά τη Δικτατορία συνελήφθη εκ νέου τον Μάιο 1967 και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και στη συνέχεια στις Φυλακές Αλικαρνασσού και στο Στρατόπεδο Ωρωπού, έως τον Δεκέμβριο του 1970, όπου αποφυλακίστηκε.

Ο αδελφός της Ρολάνδος Αρσένης (Αργοστόλι, [1929]) από το 1949-1950 εκτοπίστηκε στη Γυάρο και το 1952 στις Φυλακές Αργοστολίου. Στην Χούντα εξορίστηκε στο Λακκί και απολύθηκε τον Απρίλιο 1970.

Η πρώτη αναφορά για την ίδρυση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας απαντά στο ΒΔ 1833 "Περί του σχηματισμού και της αρμοδιότητος της επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Γραμματείας της Επικρατείας"

Η σύσταση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας πραγματοποιείται με τον νόμο του 1834 "Περί των επιστημονικών και τεχνολογικών συλλογών περί ανακαλύψεως και διατηρήσεως των αρχαιοτήτων και της χρήσεως αυτών"

Στο πλαίσιο της νομοθετικής θωράκισης της Α.Υ. λαμβάνει χώρα μια έντονη κοινοβουλευτική δραστηριότητα με την κατάθεση σειράς σχεδίων νόμου, η οποία καταλήγει στην ψήφιση του Νόμου ΒΧΜΣΤ΄του 1899

Ακολουθεί η κωδικοποίηση της νομοθεσίας Ν. 5351/1932 "Περί αρχαιοτήτων" (ΦΕΚ 275 Α΄ 24-8-1932) που ίσχυσε έως το 2002, οπότε και αντικαταστάθηκε με το Ν. 3028 "Για την προστασία των αρχαιοτήτων και εν γένει της πολιτιστικής κληρονομιάς" (ΦΕΚ 153 α΄28-6-2002).

Νομοθετήματα για τη δομή και λειτουργία του Υπουργείου Πολιτισμού (στο οποίο υπάγεται η Α.Υ. ):
ΠΔ 941/1977 (ΦΕΚ Α’ 320)
ΠΔ 191/2003 (ΦΕΚ Α΄146)
ΠΔ 171/2014 (ΦΕΚ Α΄171)

Ο Δίων Αρύβας γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά τα πρώτα μουσικά μαθήματα τα πήρε στο Δερβένι Κορινθίας όπου μελέτησε βυζαντινή μουσική με δάσκαλο τον Αθανάσιο Ψαρρό. Το 1946 ξεκίνησε παράλληλα και νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών τις οποίες εγκατέλειψε λίγο αργότερα για να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική. Παράλληλα με τη βυζαντινή μουσική μελέτησε τραγούδι και θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο και το 1952 αναχώρησε για περαιτέρω σπουδές τραγουδιού στη Γερμανία. Το 1965 επέστρεψε στην Ελλάδα, πήρε το δίπλωμα μονωδίας από το Εθνικό Ωδείο και ξεκίνησε να διδάσκει. Ως συνθέτης υπήρξε πολυγραφότατος και μάλιστα τα έργα του καλύπτουν τα περισσότερα είδη κλασσικής μουσικής. Χαρακτηριστικό των συνθέσεών του είναι ότι χρησιμοποιεί σε πολλά από αυτά εκκλησιαστικό όργανο. Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε ότι οτ έργο του "Σικελιάνειος Κύκλος" για φωνή και ορχήστρα βραβεύτηκε το 1982 από την Ακαδημία Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 2000.

Λόγιος, δημοσιογράφος, ρεπόρτερ πολεμικών υπουργείων.

Η Άννα Ασημακοπούλου-Τραυλού, κόρη του Σπυρίδωνος και της Γεωργίας Ρηγοπούλου, γεννήθηκε στην Πάτρα. Ήρθε σε πρώτο γάμο με τον Θεόδωρο Ασημακόπουλο, ο οποίος διατηρούσε εμπορικό κατάστημα με συνεταίρο τον Ι. Παπαστεργίου, εξάδελφο της γυναίκας του. Μετά το θάνατο του Ασημακόπουλου (1946), η Άννα παντρεύτηκε τον Διονύσιο Τραυλό (το 1948), καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1957 χώρισε με τον Τραυλό και διατήρησε το επώνυμο του πρώτου συζύγου της.

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη από γονείς μικρασιάτες. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Αρσλάνογλου. Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Γαλλικού Λυκείου Θεσσαλονίκης (1949). Το 1964-1965 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου ως υπότροφος της αιγυπτιακής κυβέρνησης και το 1966-1967 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας και γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Aix en Provence. Πήρε το δίπλωμα Ανώτερων Γαλλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού (1966) και το πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1971).

Εργάσθηκε ως διευθύνων σύμβουλος στην Μακεδονική Εριουργία που ανήκε στον πατέρα του (1952-1963), ως καθηγητής της γαλλικής (1965-1979), ως επιστημονικός συνεργάτης της Σχολής Αρχιτεκτόνων (1970-1973) και στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1980 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε σε εκδοτικό οίκο ξενόγλωσσων βιβλίων.

Είχε ενεργό συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης και της Γαλλικής Λαϊκής Αποστολής. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Μέση Ανατολή.

Εξέδωσε το ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (1952, 1991) και τις ποιητικές συλλογές: Δύσκολος Θάνατος (1954), Ο Θάνατος του Μύρωνα (1960), Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963), Νοσοκομείο Εκστρατείας (1972), Αργό Πετρέλαιο (1974), Ο Δύσκολος Θάνατος (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, 1978, 1985), Ωδές στον Πρίγκηπα (1981, 1991), Τρία ποιήματα (1987). Μετέφρασε τις Εκλάμψεις του Ρεμπώ (1971, 1981), την Ταβέρνα του Ζολά (1981).

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης (1947), Σκέψη (1951, ως συνδιευθυντής), Πυρσός (1953-1955, ως μέλος της συντακτικής επιτροπής), Διαγώνιος (1957-1969), Διάλογος (1963-1963), Ausblicke (1970-1973) και Ροτόντα (1971), καθώς και με τις εφημερίδες Δράσις και Ναυτεμπορική.

Τιμήθηκε με διάκριση του Δήμου Θεσσαλονίκης (1957) και με χορηγία από το Υπουργείο Πολιτισμού (1974-1976, 1994), επίσης βραβεύτηκε από τον Δήμο Αθηναίων (1986).

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου πέθανε το 1996.

Ο Γεράσιμος Ασπιώτης (1844-1901) ίδρυσε το παιγνιοχαρτοποιείο «Ελπίς» στην Κέρκυρα το 1873, με συνεργάτη τον Ιωάννη Λάντσα και χρηματοδότηση από τον πατέρα του Νικόλαο, ο οποίος και ζωγράφιζε τα παιγνιόχαρτα. Το 1884 υπέγραψε με την κυβέρνηση Τρικούπη μονοπωλιακή σύμβαση για την κατασκευή παιγνιοχάρτων του Ελληνικού Δημοσίου στην οποία το 1887 προστέθηκε η κατασκευή φυλλαδίων σιγαροχάρτου και διασκευής του σε ταινίες και σωλήνες. Ο Γεράσιμος Ασπιώτης παντρεύτηκε την Αμαλία Τριβόλη και απέκτησε τρία αγόρια: τον Κωνσταντίνο, το Νικόλαο και τον Σπυρίδωνα. Πέθανε την ίδια μέρα με το γιο του Σπυρίδωνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1901.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης (1872-1963) που ανέλαβε την επιχείρηση το 1902, μετά το θάνατο του πατέρα του, σπούδασε στην Αυστρία, Γαλλία, Ελβετία και είχε έντονη κλίση στις τεχνικές επιστήμες. Το 1909 η εταιρεία, υπό τη διεύθυνσή του, διπλασίασε τον κύκλο εργασιών της προσθέτοντας στα ήδη υπάρχοντα τμήματα κατασκευής παιγνιοχάρτων και διασκευής σιγαρόχαρτου, το τμήμα διακοσμήσεως σιγαροχάρτου και το χρωμολιθογραφικό που έκανε εκτυπώσεις ομολογιών, μετοχών, γραμματίων, λαχείων, διαφημίσεων, έντυπου χάρτου αλληλογραφίας και φακέλων, επιταγών, διπλότυπων, ετικετών, ταχυδρομικών εικονογραφημένων δελταρίων, καταστίχων, εμπορικών βιβλίων, εντύπων, εισιτηρίων τροχιοδρόμων και σιδηροδρόμων κλπ. Συνυπήρξε και ανταγωνίστηκε σε πελατεία και ποιότητα στο χώρο των γραφικών τεχνών με την Εταιρεία Λιθογραφίας και Κυτιοποιΐας Αθηνών (Ε.Λ.Κ.Α) από το 1916 μέχρι το 1928, χρονολογία της συγχώνευσης των δύο εταιρειών. Ιδρυτής της Ε.Λ.Κ.Α. ήταν ο Μιχάλης Γιαννουκάκης (1868-1944), ενώ τη διεύθυνσή της και τις νέες εγκαταστάσεις της καινούριας εταιρείας ανέλαβε, το 1935, ο Λιάκος Ηλιόπουλος.

Έλληνας λογοτέχνης και ποιητής, γεννήθηκε στη Σύρο το 1921, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αργότερα διορίστηκε υπάλληλος του ΙΚΑ και μετατέθηκε στις Σέρρες, τον τόπο καταγωγής της γυναίκας του. Η είσοδος του στο χώρο της έντυπης λογοτεχνίας επιχειρήθηκε το 1944 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, που έφερε τον τίτλο «Θρήνοι» και ήταν αφιερωμένη στο θάνατο του πατέρα του. Ακολούθησαν αργότερα πολλές άλλες ποιητικές εκδόσεις, με κυρίαρχα στοιχεία το λυρισμό, την ευαισθησία και τη νοσταλγική διάθεση.
Πηγή: https://serrelib.gr/el/prosopikotita/aspiotis-eyaggelos (τελευταία πρόσβαση 14/6/2021)