Ο Νικόλαος Κωστόπουλος είχε καταγωγή από το χωριό Καρνέσι (Άνω Κλειτορία) κοντά στα Καλάβρυτα. Διορίστηκε ως δασάρχης στην Νάουσα το 1945. Ήταν παντρεμένος με την Ευθαλία Κωστοπούλου και είχε τέσσερα παιδιά. Η κόρη του Καλομοίρα απεβίωσε στην Νάουσα το 2019 .
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα

Ο Μάκης Καραμίχος και η σύζυγός του Γεωργία Γερούση κάτοικοι Νάουσας δραστηριοποιούνται από την δεκαετία του 1980 στον χώρο των παραδοσιακών χορών και των εθίμων. Επίσης συγκεντρώνουν οικογενειακές και άλλες παλιές φωτογραφίες.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Ο Δημήτριος Ψύχας (1837-1909) καταγόταν από οικογένεια εμποροκτηματιών του Άργους, αλλά ο πατέρας του Σωτήρ(ι)ος 1789-1850) σταδιοδρόμησε στον αιγυπτιακό στρατό και επέστρεψε στην Ελλάδα με την εκστρατεία του Ιμπραήμ. Ο ίδιος εργάστηκε ως τελώνης και έφορος σε νησιά των Κυκλάδων κ.ά.· μετά το 1890 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έγινε λογιστής του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Νέος μετείχε στο κίνημα του Ναυπλίου κατά του Όθωνα (1862) και το 1864 παντρεύτηκε στη Νάξο με εκούσια απαγωγή την αρχοντοπούλα Αρτεμισία (ή Άννα) Βαρότση (1845-1932). Παιδιά τους ήταν η Αικατερίνη (1868-1937), ο διπλωματούχος χημικός και διευθυντής σε κρατικές εμπορικές σχολές Άγις ή Γεώργιος (1874-1945) και ο δικηγόρος αλλά και ερασιτέχνης ποιητής Ιδομενέας (1875-1956). Ο τελευταίος εγκαταστάθηκε το 1906 στο Κάιρο, όπου παντρεύτηκε τη γερμανίδα της Κων/πολης Αμάντα (ή Ελένη) Μάντσκε (1881-1959) και όπου γεννήθηκαν τα τρία παιδιά τους.

Οικογένεια των Ιωαννίνων, ο Επαμεινώνδας Ν. Λουριώτης (1817-1887) ήταν νομικός και πολιτικός. Διετέλεσε βασιλικός επίτροπος στην Άρτα, νομάρχης Κέρκυρας και γενικός διευθυντής ταχυδρομείων-τηλεγραφείων. Το 1886 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη ως υπουργός Εξωτερικών. Ο υιός του Νικόλαος Ε. Λουριώτης (;-1932) σπούδασε επίσης νομικά. Αρχικά διετέλεσε γραμματέας στα ελληνικά προξενεία του Λονδίνου και της Φιλιππούπολης (1882-1886) και στη συνέχεια νομάρχης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας (1887-1922). Το 1891 παντρεύτηκε την Ελίζα Δάλλα (;-1944), με την οποία απέκτησε τρεις κόρες: την Υπατία, την Ασπασία-Ελισσάβετ (Λίλη) και τη Μαρία-Χριστίνα.

Η οικογένεια Σολομού, με καταγωγή πιθανότατα από το Σαλέρνο, μετοίκησε στην Κεφαλονιά είτε την περίοδο της φραγκικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης είτε στις αρχές του 16ου αιώνα. Άλλος κλάδος της οικογένειας μετανάστευσε στην Κρήτη και την Πελοπόννησο και μετά την τουρκική κατάκτηση κατέφυγε στη Ζάκυνθο, κλάδο από τον οποίο κατάγεται και ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός. Η οικογένεια Σολομού απέκτησε ως φέουδα σημαντικές εκτάσεις στην Κεφαλονιά και εγγράφεται στη Χρυσή Βίβλο το 1593. Οι Σολομοί απέκτησαν μεγάλη κτηματική περιουσία και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και πολιτική ζωή του νησιού. Από τα μέλη της οικογένειας, ο Νέστωρ Σολομός (1810 – 1869), υπέρμαχος της ριζοσπαστικής ιδεολογίας, αγωνίστηκε για την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και εξελέγη βουλευτής στις πρώτες εκλογές μετά την ένωση. Ο Μαρίνος-Παναγής (1804 – 1894), δόκτωρ της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας, εξέδωσε σπουδαίες νομικές μελέτες στο χώρο του Διοικητικού Δικαίου, με γνωστότερη την γραμμένη στην ιταλική γλώσσα «Γενική Δημοσιονομία της Νήσου Κεφαλληνίας» (Κέρκυρα, 1859). Ο Αλέξανδρος Σολομός (1803 – 1885) ήταν νομικός με σπουδές στο Παρίσι, διετέλεσε δικαστής στην Ελλάδα την περίοδο της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά έμεινε περισσότερο γνωστός με την ενασχόλησή του με το θέατρο. Ο Αλέξανδρος εισήγαγε τη δεκαετία του 1830 στην Κεφαλονιά το ιταλικό μελόδραμα και μετασκεύασε το αρχοντικό του στο Αργοστόλι σε θέατρο που έμεινε γνωστό ως θέατρο Σολομού. Ο Αλέξανδρος είχε δύο γιους: τον Μιλτιάδη και τον Θεμιστοκλή και μία κόρη. Ο Μιλτιάδης έκανε δουλειές στο Δνείπερο με ρυμουλκά ατμόπλοια και φορτηγίδες. Ο Θεμιστοκλής ζούσε στην Οδησσό και είχε παντρευτεί το 1881 στη Βιέννη την κόρη του Παρ.Σκαραμαγκά. Ο δισέγγονος του Αλέξανδρου, Αλέξης Σολομός (1918 – 2012) ήταν θεατρικός συγγραφέας, μεταφραστής, σκηνοθέτης σε θέατρα του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, στο Εθνικό Θέατρο, ενώ διετέλεσε και διευθυντής του τελευταίου.
[πηγές βιογραφικού: Μαρία Σολομού, Από το Σαλέρνο στο Αργοστόλι. Η ιστορία μιας οικογένειας, 1966. Ηλίας Τσιτσέλης, Κεφαλληνιακά Σύμμικτα, τ. Α, Αθήνα: Λεωνής, 1904, σ. 607-608. «Ο Αλέξης Σολομός και η Κεφαλονιά. Μια μικρή θεατρική ιστορία» http://eliaswords.blogspot.com/2011/09/blog-post_08.html.]

Ο Βασίλειος Δούκας ήταν υπάλληλος και επιθεωρητής της Τράπεζας της Ελλάδας. Στάλθηκε στην Κρήτη την περίοδο της Κρητικής Πολιτείας για την αναδιοργάνωση του τραπεζικού συστήματος και διετέλεσε διοικητής της Τράπεζας Κρήτης (1899-1919). Ήταν σύζυγος της Αγγελικής Δούκα, το γένος Βασιλείου. Αδερφή της Αγγελικής ήταν η Τζένη Βασιλείου, παντρεμένη με τον Φαίδωνα Μοάτσο. Κόρη της Αγγελικής και του Βασίλειου ήταν η Μέλπω Δούκα.

H οικογένεια Βούρου ήταν μεγάλη και παλαιά οικογένεια της Χίου. Το όνομα εμφανίζεται ήδη από τον 17ο αιώνα στο νησί. Ο κλάδος του Κοζή Δεκόζη, του Ζαννή, προέρχεται από τον κλάδο των Μαλουκάτων μετέπειτα Δεκόζη.
Ο Κοζής γεννήθηκε στη Χίο τη δεκαετία του 1760 και πέθανε το 1822. Παντρεύτηκε τη Ζεννού Ροδοκανάκη η οποία πέθανε στην Αθήνα το 1849.
Απέκτησαν μαζί εννέα (9) παιδιά:
1) την Κοκκώνα (1786-1847) που παντρεύτηκε τον Εμ. Δρομοκαϊτη (άτεκνοι)
2) τον Ζαννή (1788-1851) που παντρεύτηκε την Πηνελόπη Τζίφου. Η κόρη τους Ζεννού παντρεύτηκε τον Αυγουστή Γαλάτη.
3) την Μαριετού (1791-;) που παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Μαυρογορδάτο και έζησαν στην Οδησσό. Παιδιά τους α) ο Στέφανος, β) η Χαρίκλεια, σύζυγος Δημ.Καπετανάκη και γ) η Μαρία (Μαρί) σύζυγος Λουκά Σκαραμαγκά (;-1881).
4) τον Σταμάτη (Χίος 1792-Αθήνα 1881) που παντρεύτηκε το 1827 την Αικατερίνη (Κατίνγκω) (1807- 1889) κόρη Δημητρίου και Φωτεινής Μαχαίρα από τη Σύρο.
5) τον Ιωάννη (1794-;) που παντρεύτηκε την Αργυρή Σκαναβή και έζησαν στην Κωνσταντινούπολη. Παιδιά τους: α) ο Κοζής και β) η Αμαλία, σύζυγος Ζαρίφη.
6) τον Λεονάρδο (1799 - Μασσαλία 1863) που παντρεύτηκε την Λουκία Σεβαστοπούλου (1817-1883). Παιδιά τους: α) η Ιουλία (1836-;) σύζυγος Δημητρίου Σκαναβή β) η Χαρίκλεια (1837-;) γ) η Ευτέρπη (1839-;) σύζυγος το 1865 του Κ. Νικολαϊδη από τη Βράϊλα της Ρουμανίας δ) η Ζεννού (1841-1863) και ε) ο Κωνσταντίνος (1852-1918).
7) την Φράγκα (1802-;) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Άμοιρο. Παιδιά τους: α) ο Περικλής, β) η Λουκία, σύζυγος Ιωάννη Καλογερά και γ) η Αμαλία.
8) την Βατού/Μπετίνα Υπατία (1806-1880) που παντρεύτηκε το 1841 τον Ανδρέα Σαράντη (;-1869) και απέκτησαν μία θυγατέρα που πέθανε νέα, το 1854.
9) την Μαρούκα (1808-1881) που παντρεύτηκε το 1839 τον Ματθαίο Φραγκούλη Μαυρογορδάτο (άτεκνοι).

Σταμάτιος Δεκόζης Βούρος (Χίος 1792-Αθήνα 1881) Δευτερότοκος γιος του Κοζή Βούρου και της Ζεννού (το γένος Ροδοκανάκη) γεννήθηκε στη Χίο, αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και το 1827 παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Δημ. Μαχαίρα (1807-1889). Η Αικατερίνη είχε και μία μικρότερη αδελφή, την Ελένη (Ελέγκω) (1817-1876) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Στεφάνοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σταμάτης Κ. Βούρος ασχολήθηκε με εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες συστήνοντας ένα οικογενειακό δίκτυο με τους αδελφούς του Ζαννή, Ιωάννη και Λεονάρδο καθώς και με τους γαμπρούς του και άλλους συγγενείς που αποτελούσαν μέλη του “χιώτικου δικτύου” την περίοδο 1830-1860 που άνθησε στο εμπόριο και την ναυτιλία.

Κωνσταντίνος Σταμ. Βούρος (Κων/πολη 1830-Αθήνα 1918)
Ο πρωτότοκος γιος του Σταμάτη και της Κατίνγκως, Κωνσταντίνος, γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1830. Στη συνέχεια το ζευγάρι το 1832 ήρθε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στη νέα πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, όπου αγόρασαν γή και έκτισαν την οικία τους στο κέντρο της πόλης στην οδό Παππαρηγοπούλου (στη σημερινή πλατεία Κλαυθμώνος). Στην Αθήνα απέκτησαν τα υπόλοιπα δύο παιδιά τους, τον Δημήτριο (1843-1896) που παρέμεινε άγαμος και είχε κάποια νοητική καθυστέρηση και τη Ζηνοβία (1842-1861) που δεν παντρεύτηκε και πέθανε σε ηλικία 21 ετών.
Ο Κωνσταντίνος, στην ουσία ο μοναδικός διάδοχος του Σταμάτη Κ. Βούρου, δεδομένου ότι ο αδελφός του Δημήτριος ήταν σε επιτροπεία, ασχολήθηκε με τις δραστηριότητες του πατέρα του και ανέλαβε το 1867 τη διεύθυνση των εμπορικών και τραπεζικών εργασιών.
Παντρεύτηκε το 1860 την Βασιλική (δεκαετία 1840;- 1922) θυγατέρα του κτηματία στην Πάτρα, Γεωργίου Στρούμπου. Ο πατέρας της Βασιλικής Γεώργιος (πέθανε το 1878) συνεργαζόταν εμπορικά με τον Βούρο και είχε άλλα τρία παιδιά: τον Πέτρο, τον Κώστα, την Ευφροσύνη (Φιφή) και την Καλλιόπη, σύζυγο Σπυρίδωνα Καραβία. Ο Κωνσταντίνος και η Βασιλική Βούρου απέκτησαν έξι παιδιά, δύο αγόρια και τέσσερα κορίτσια: τον Σταμάτη (Αθήνα 1861-1887), την Ζηνοβία (Ζένη ή Τζένη) (Αθήνα 1862-;) που παντρεύτηκε το 1901 σε ηλικία 41 ετών τον δικηγόρο και μετέπειτα διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, Ιωάννη Λ. Ευταξία (1845-1927) καταγόμενο από το Δαδί Φθιώτιδας. Η Ζηνοβία και ο Ιωάννης Ευταξίας απέκτησαν δύο γιους τον Κωνσταντίνο (1903-;) και τον Λάμπρο (1905-1996) που παρέμειναν και οι δύο άγαμοι. Απέκτησαν επίσης τον Γεώργιο (1869-1935) που υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα και διετέλεσε πρόξενος στην Αλεξάνδρεια, Ουάσινγκτον κ.ά., τον Αλέξανδρο (1871-1959), την Αικατερίνη (1873-;) που παρέμειναν και οι τρεις άγαμοι και τέλος την Μαρία (1876-1965;) που παντρεύτηκε το 1915 τον ναύαρχο Σοφοκλή Δούσμανη (Κέρκυρα 1868-Αθήνα 1952).

Αλέξανδρος Κωνστ. Βούρος (1871-1959)
Ο τρίτος γιος του Κωνσταντίνου και της Βασιλικής Βούρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1871 και ήταν ο μακροβιότερος από τα άρρενα μέλη της οικογένειας. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εισήλθε νεότατος στο υπουργείο Εξωτερικών όπου και σταδιοδρόμησε ως διπλωματικός υπάλληλος. Το 1899 έδωσε επιτυχώς εξετάσεις για θέση ακολούθου και στη συνέχεια υπηρέτησε στο Βερολίνο (1902), στο προξενείο Καϊρου (1903), στο υποπροξενείο Σμύρνης (1904-1906), στην πρεσβεία της Ουάσινγκτων το 1910 όπου επέστρεψε ως τμηματάρχης το 1913, και υπηρέτησε ως επιτετραμμένος το 1915 και σύμβουλος το 1920. Το διάστημα 1911-1912 ήταν γραμματέας στην πρεσβεία του Λονδίνου δίπλα στον πρέσβυ Ιωάννη Γεννάδιο, ο οποίος φαίνεται ότι τον εκτιμούσε ιδιαίτερα. Το 1920 επανήλθε στην Κεντρική Υπηρεσία του υπουργείου στην Αθήνα όπου υπηρέτησε στη Διεύθυνση Συμβατικών Υποθέσεων επί κυβερνήσεων Μιχαλακόπουλου και Βενιζέλου μέχρι το 1931 όταν και παραιτήθηκε. Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων στην Ουάσινγκτον συνέδεσε το όνομά του με την προμήθεια της ελληνικής κυβέρνησης, από την Αμερική του προέδρου Ουίλσον, δύο καταδρομικών θωρηκτών των “Λήμνος/Idaho » και “Κιλκίς/Mississipi » που μαζί με το “Αβέρωφ” συνετέλεσαν στη ναυτική δύναμη της Ελλάδας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων τον γνώρισαν από κοντά ήταν ένας άνθρωπος συμπαθητικός, ολιγομίλητος, αξιοπρεπής, σεμνός, ευγενικός, ειλικρινής, αβρός και προσηνής, φίλος και ευπατρίδης.
Έζησε στην οικία Βούρου της οδού Παππαρηγοπούλου 5 με την αδελφή του Αικατερίνη.
Ως εκτελεστής της διαθήκης του πατέρα του, ασχολήθηκε με τη διαχείριση της ακίνητης περιουσίας και τα κληρονομικά της οικογένειας καθώς και με το αρχείο, τη βιβλιοθήκη και τα γενεαλογικά της οικογένειας Βούρου.
Πέθανε στην Αθήνα σε βαθύ γήρας (88 χρονών) στις 14 Μαΐου 1959 και κηδεύτηκε σύμφωνα με την επιθυμία του σε στενό οικογενειακό κύκλο.
[Οι πληροφορίες για τη σύνταξη του γενεαλογικού και των βιογραφικών της οικογένειας Βούρου αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου].

Η υδραίικη οικογένεια Κριεζή –µε καταγωγή από το χωριό Κριεζά της Ευβοίας– δραστηριοποιήθηκε έως την ελληνική επανάσταση στο χώρο της ναυτιλίας. Ο δωρητής του αρχείου, Αλέξανδρος Ξύδης, υπήρξε προγονός του Αντωνίου Επαµεινώνδα Κριεζή (1872-1943), δηµιουργού της οικογενειακής συλλογής.
Το αρχείο της οικογένειας περιλαµβάνει εκτός από το προσωπικό του αρχείο του Αντωνίου Επαμεινώνδα Κριεζή, τεκµήρια από τη δράση και τη ζωή του παππού του, Αντώνιου Δ. Κριεζή και του πατέρα του, Επαµεινώνδα Αντώνιου Κριεζή. Η Οικογένεια Κριεζή συµµετείχε στον αγώνα της ανεξαρτησίας και µέλη της ανέλαβαν βουλευτικά και κυβερνητικά αξιώµατα στο νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο.

Ο Αντώνιος Δηµ. Κριεζής (1796-1865) συµµετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα και το 1828 ο Καποδίστριας τον διόρισε µοίραρχο του Ελληνικού Στόλου. Επί Όθωνος προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο (ο πρώτος του ελληνικού ναυτικού µε αυτό τον βαθµό) και ονοµάστηκε αυλάρχης. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών στην Κυβέρνηση Άρµανσπεργκ. Χρηµάτισε επίσης υπουργός Ναυτικών στην βραχύβια Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου το 1841. Στις 12 Δεκεµβρίου 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία ως τις 16 Μαΐου 1854, σχηµατίζοντας την Κυβέρνηση Κριεζή το 1849. Πέθανε στην Αθήνα το 1865. Ήταν παντρεµένος µε την Κυριακούλα Βούλγαρη, κόρη του Γεωργίου Βούλγαρη.

Ο Επαµεινώνδας Αντ. Κριεζής (1834-1894) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, βουλευτής και υπουργός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1834. Ο πατέρας του –Αντώνιος Δ. Κριεζής– τον ώθησε στην ναυτική σταδιοδροµία και αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, µε τον βαθµό του δοκίµου, λίγες µέρες µετά την έξωση του Όθωνα. Από το 1874 άρχισε να αναµιγνύεται στην πολιτική βάζοντας υποψηφιότητα ως βουλευτής στην Ύδρα. Εκλέχτηκε το 1874, και αργότερα πολλές ακόµα φορές. Έγινε Υπουργός των Ναυτικών κατά την πρωθυπουργία του Σωτηρίου Σωτηρόπουλου τον Μάιο του 1893 (Κυβέρνηση Σωτηρίου Σωτηρόπουλου 1893). Απεβίωσε στην Αθήνα το 1894.

Ο Αντώνιος Επαµ. Κριεζής (1872-1943) γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1872 στην Ύδρα. Μαθήτευσε στη Βρέστη, στη Γαλλική Ναυτική Πολεµική Σχολή και διετέλεσε αξιωµατικός του πολεµικού ναυτικού όπου έφτασε ως το βαθµό του υποναυάρχου. Ο Αντώνιος Ε. Κριεζής αναγνωρίστηκε ως τακτικός εταίρος από την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος το 1923. Συγκρότησε τα κατάλοιπα της οικογένειας Κριεζή που έχουν διασωθεί και παράλληλα συνέλεξε υλικό για την ιστορία του ελληνικού πολεµικού ναυτικού.

Ο Νικόλαος Νάκος ήταν ένας από τους κυριότερους Έλληνες κτηματίες και προκρίτους της Λειβαδιάς και συμμετείχε στην έναρξη του Αγώνα το 1821, αν και ύστερα συνθηκολόγησε με τον Ομέρ Βρυώνη. Ο γιος του Λάμπρος πρωτοστάτησε κι αυτός στα γεγονότα του 1821 και υπήρξε εκπρόσωπος της Λιβαδειάς στις Εθνοσυνελεύσεις και υπουργός της Αστυνομίας. Ήταν συμπέθεροι με τους Δυοβουνιώτηδες.

Ο Alfred Emerson (1859-1943) έκανε κλασικές σπουδές και δίδαξε στα Johns Hopkins, Princeton, The Art Institute of Chicago και Cornell. Ήταν Καθηγητής Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1897 έως το 1898. Παντρεύτηκε τη Alice Edwards Emerson το 1887.
Μια μεγάλη συλλογή από έγγραφα των τριών γενεών της οικογένειας Emerson βρίσκεται στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Πλήρης περιγραφή των εξήντα τριών κουτιών υλικού μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση archive.nypl.org/mss/923.nypl.org/mss/923.

Οικογένεια από την Κέα.

Οικογένεια από την Ζάκυνθο.

Οικογένεια από την Τρίπολη.

Οικογένεια από τη Μονεμβασία.

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Οικογένεια ευγενών από την Κέρκυρα.

Οικογένεια οπλαρχηγών από τη Μάνη.

Οικογένεια από τη Λευκάδα.

Ναυτική οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Κλάδος κεφαλλονίτικης οικογένειας που το 19ο αι. εγκαταστάθηκε στην Πόλη και ύστερα στη Σμύρνη. Από άλλο κλάδο της προέρχονται οι ομώνυμοι βαθύπλουτοι ευεργέτες της Εθνικής Βιβλιοθήκης

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Ο Ευάγγελος Σκίπης ήταν αξιωματικός του στρατού. Ο Σωτήρης Σκίπης ήταν γνωστός λογοτέχνης.

Οικογένεια από το Καστρί Αργολίδας. Τα αδέλφια Ιωάννης και Σταμάτης Μήτσας συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821, ενώ ο Σταμάτης ήταν πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και αργότερα βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Ο Κώστας, Ζαφείρης και Παναγιώταρος Μπούρας κατάγονταν από το χωριό Κωνσταντίνους της επαρχίας Μονεμβασίας. Η οικογένεια Μπούρα πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821 με δικό τους στρατιωτικό σώμα. Πολέμησαν στη μάχη του Βαλτετσίου. Ο Παναγιώταρος σκοτώθηκε στη μάχη της Τριπολιτσάς, ενώ τα άλλα δύο αδέρφια στις μάχες εναντίον του Δράμαλη το 1821.

Η Οικογένεια Μαυροκορδάτου είναι σπουδαία φαναριώτικη οικογένεια πολιτικών και αποτελεί κλάδο της χιώτικης οικογένειας των Μαυρογορδάτων.
Αρχικά τα μέλη της ήταν εγκατεστημένα στην Κωνσταντινούπολη, όμως μετά την άλωση μετοίκησαν στη Χίο. Στα 1600 ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος επέκτεινε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία και εγκαταστάθηκε δημιουργώντας τον φαναριώτικο κλάδο της οικογένειας των Μαυροκορδάτων. Σύντομα τα μέλη της κατέλαβαν υψηλές θέσεις στην δημόσια διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και στην επανάσταση του 1821.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας πολλοί Μαυροκορδάτοι ασχολήθηκαν με την πολιτική εκλεγόμενοι πρωθυπουργοί και βουλευτές, ενώ άλλοι διακρίθηκαν στις επιστήμες στελεχώνοντας το πρώτο πανεπιστήμιο της Ελλάδας. Ιδιαίτερο κλάδο μέσα στην οικογένεια αποτελεί αυτός που φέρει τα επίθετα Τομπάζη - Μαυροκορδάτου. Μέχρι σήμερα τα μέλη της οικογένειας Μαυροκορδάτου έχουν συνδεθεί με επιγαμίες με σημαντικές οικογένειες μεταξύ των οποίων: Μελά, Καλλιμάχη, Βαλαωρίτη, Τομπάζη, Σούτσου, Μουρούζη, Ζαΐμη, Αργυρόπουλου, Ράινεκ, Τρικούπη, Καρατζά, Γκίκα, Λεβίδη, Σκυλίτση, Συγγρού, Μάνου, Μπαλς, Σίνα κ.α.