Φωτογράφος

Η Άννα Ασημακοπούλου-Τραυλού, κόρη του Σπυρίδωνος και της Γεωργίας Ρηγοπούλου, γεννήθηκε στην Πάτρα. Ήρθε σε πρώτο γάμο με τον Θεόδωρο Ασημακόπουλο, ο οποίος διατηρούσε εμπορικό κατάστημα με συνεταίρο τον Ι. Παπαστεργίου, εξάδελφο της γυναίκας του. Μετά το θάνατο του Ασημακόπουλου (1946), η Άννα παντρεύτηκε τον Διονύσιο Τραυλό (το 1948), καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1957 χώρισε με τον Τραυλό και διατήρησε το επώνυμο του πρώτου συζύγου της.

Η Αντιγόνη Βαλάκου γεννήθηκε στην Καβάλα, κόρη του δικηγόρου Πυθαγόρα Βαλάκου και της συζύγου του Χρυσούλας, το γένος Μακρή. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ευάγγελο, και τρία ετεροθαλή αδέλφια (από δεύτερο γάμο του πατέρα της), τον Παναγιώτη, τον Θεόδωρο και τον Γεώργιο. Το 1946 η οικογένεια του Πυθαγόρα και της Χρυσούλας Βαλάκου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου η Αντιγόνη Βαλάκου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της, φοιτώντας παράλληλα στο βραχύβιο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Ρώτα. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, υποδυόμενη την Ασημίνα στην κωμωδία του Θεόδωρου Ν. Συναδινού, Αυτός είμαι! (θέατρο Διονύσια Καλλιθέας, θίασος Αδαμάντιου Λεμού), ενώ το επόμενο καλοκαίρι συνεργάστηκε με το Ρεαλιστικό Θέατρο του Αιμίλιου Βεάκη, σε πέντε παραγωγές, με πρώτη το Νυφιάτικο τραγούδι του Νότη Περγιάλη. Ακολούθησαν συνεργασίες της με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1949) και τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1950-1951) και Μαίρης Αρώνη – Βάσως Μανωλίδου (1952). Η πρώτη της θητεία στο Εθνικό Θέατρο ξεκίνησε το 1952 (Σαίξπηρ, Χειμωνιάτικο παραμύθι, σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού) και διήρκεσε μέχρι το 1956. Το καλοκαίρι του 1955 ερμήνευσε τον ρόλο της Οφηλίας στον Άμλετ του Σαίξπηρ (θίασος Νίκου Χατζίσκου, θέατρο Εθνικού Κήπου), ενώ το 1956 εγκαινίασε τη συνεργασία της με τον Κώστα Μουσούρη (1956-1958) με το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ των Φράνσις Γκούντριτς και Άλμπερτ Χάκετ, παραγωγή που σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Για την ερμηνεία της στον ρόλο της Άννας Φρανκ, η Βαλάκου τιμήθηκε με το έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη. Το 1957 και από το 1963 ώς το 1971 συγκρότησε δικούς της θιάσους (την περίοδο 1968-1969 από κοινού με τον Αλέκο Αλεξανδράκη), ενώ ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους από το παγκόσμιο ρεπερτόριο στην κρατική σκηνή (1960-1963), στο Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη (1959, 1963), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (1966) και στο Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού (1968-1969). Σημαντικός σταθμός στην καριέρα της ήταν η Ηλέκτρα του Σοφοκλή το 1972 (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου). Τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι το 2011, η Αντιγόνη Βαλάκου συνέχισε την εξέχουσα πορεία της στη σκηνή, με σημαντικούς ρόλους από το κλασικό και σύγχρονο παγκόσμιο ρεπερτόριο στο Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, αλλά και στο ελεύθερο θέατρο (Απλό Θέατρο, Έβδομο Θέατρο, Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, Θέατρο Διαδρομή κ.ά.). Η τελευταία σκηνική εμφάνισή της ήταν στο έργο του Στήβεν Τέμπερλυ, Το σουβενίρ (2011, θέατρο Αγγέλων Βήμα, σκηνοθεσία Γιώργος Καραμίχος). Πρωταγωνίστησε επίσης σε ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες και σε επιλεγμένες τηλεοπτικές σειρές (1953-2005) και δίδαξε επί σειράν ετών στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1960 παντρεύτηκε τον χειρουργό Αντώνη Τόμπλερ, με τον οποίο μοιράστηκε δέκα χρόνια από τη ζωή της. Για το καλλιτεχνικό έργο της, η Αντιγόνη Βαλάκου τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής (2003).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο υλικό του αρχείου και σε προφορική μαρτυρία της Ευγενίας Βαλάκου].

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1928 για να συνεχίσει τις εργασίες βρετανικού οίκου παρασκευής κρασιού, που ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ποικιλίες σταφιλιού και σταφίδας των Ιονίων νησιών. Ανάμεσα στους έλληνες μετόχους της εταιρείας ήταν οι Ιωάννης Βατίστας και Σπύρος Μεταξάς. Την διακίνηση των κρασιών στην Βρετανία είχε αναλάβει η εταιρεία Booth’s. Η οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε στο κλείσιμο της επιχείρησης.

Δευτερότοκος γιος του Κοζή Βούρου και της Ζεννού (το γένος Ροδοκανάκη) γεννήθηκε στη Χίο, αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και το 1827 παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Δημ. Μαχαίρα (1807-1889). Η Αικατερίνη είχε και μία μικρότερη αδελφή, την Ελένη (Ελέγκω) (1817-1876) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Στεφά-νοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σταμάτης Κ.Βούρος ασχολήθηκε με εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες συστήνοντας ένα οικογενειακό δίκτυο με τους αδελφούς του Ζαννή, Ιωάννη και Λεονάρδο καθώς και με τους γαμπρούς του και άλλους συγγενείς που αποτελούσαν μέλη του “χιώτικου δικτύου” την περίοδο 1830-1860 που άνθησε στο εμπόριο και την ναυτιλία.

Ο Μηνάς Δημάκης, γιος του Γεωργίου Δημάκη και της Μαρίας το γένος Μεταξάκη, γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1913. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Σπανουδάκη. Φοίτησε στο ιδιωτικό λύκειο Ο Κοραής (1919-1924) και αποφοίτησε από το 1930 από το Α΄ Εξατάξιο Γυμνάσιο Ηρακλείου. Εργάστηκε στην επιχείρηση των αδελφών του πατέρα του –ήταν έμποροι σταφίδας- ως το 1936, και κατόπιν στο Γραφείο Τουρισμού του Ηρακλείου. Το 1937 προσλήφθηκε ως ανώτερος υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1959, oπότε αποσύρθηκε για να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό του έργο. Το 1943 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, εντασσόμενος στο ΕΑΜ. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1935, με την περιοδική έκδοση Φύλλα Τέχνης, περιεχόμενο της οποίας ήταν ποιήματα και μεταφράσεις του. Ως το 1937 ακολούθησε η έκδοση άλλων τριών αυτοτελών τευχών, ενώ το 1939 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η χαμένη γη. Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Κρητικές Σελίδες (Ηρακλείου), Ο Κύκλος (β΄ περίοδος), και Ποιητική Τέχνη, διετέλεσε διευθυντής της φιλολογικής σελίδας της εφ. Κρητικά Νέα (Ηρακλείου) και κριτικός ποίησης της εφ. Μεσημβρινή, 1966-1967. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ευθύνη, Καινούργια Εποχή, Νέα Εστία, Ποιητική Τέχνη, Εφημερίδα των ποιητών, Νέα Πορεία, Μακεδονικές Ημέρες κ.ά. Εκτός από το όνομά του υπέγραφε και με τα ψευδώνυμα: Ο Κύριος Χ και Ν.Π. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Βραβείων Τραπέζης Ελλάδος, μέλος της Επιτροπής Βραβείων Μαρίας Π. Ράλλη και αιρετό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (1961-1963 και 1963-1965), στη θέση του ειδικού γραμματέως. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης (1957), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης (1961), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο κριτικής – δοκιμίου (1975), και με το βραβείο δοκιμίου του Ιδρύματος Ουράνη (1974). Ποιήματά του μεταφράστηκαν και δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες, περιοδικά και ανθολογίες στα γαλλικά, τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά, τα ρωσικά, τα βουλγαρικά, τα πολωνικά, τα ρουμανικά, τα γιουγκοσλαβικά, τα ισπανικά και τα αιγυπτιακά. Αυτοκτόνησε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1980, σε ηλικία εξηνταεπτά ετών.

Ποιητικές συλλογές:
Φύλλα Τέχνης (τέσσερα τεύχη με πρωτότυπα ποιήματα και μεταφράσεις, 1935-1937), Η χαμένη γη (1939), Κάψαμε τα καράβια μας (1946), Στο τελευταίο σύνορο (1950), Ποιητική τέχνη (1950), Τα πρώτα ποιήματα (εκλογή από τα Φύλλα Τέχνης και άλλα ποιήματα, 1951), Σκοτεινό πέρασμα (1956, Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης), Το ταξίδι (1960, Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης), Η περιπέτεια (1966), Ποιήματα Α΄- Γ΄ (1973-1976), Τελευταία ποιήματα Α΄∙ Μακρύ ταξίδι στη νύχτα Ars Poetica (1977). Μεταθανάτια εκδόθηκε ο τόμος Πορεία μέσα στη νύχτa (1999, επιμ. Χρ. Λιοντάκης).

Συλλογές δοκιμίων:
Οι τελευταίοι της παράδοσης (1939), Λογοτεχνικά δοκίμια και μελέτες (1969), Η ποίηση του Σεφέρη (1974), Καζαντζάκης. Επιστολές Καζαντζάκη στον Μηνά Δημάκη – Σχόλια (1975).

Μετέφρασε έργα των Μ. Μαίτερλιγκ, Θερμοκήπια (1962), Μ. Ντρυόν, Αλέξανδρος ο Μέγας. Η μυθιστορία ενός Θεού (1962), Υβ Μπονφουά, Ποιήματα (1963), Ρ.Μ. Ρίλκε, Οι ελεγείες του Ντουίνο και Νοβάλις, Ύμνοι στη νύχτα.

[Πηγή: Αλέξης Ζήρας, «Δημάκης, Μηνάς», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης, 2007∙ Ηλίας Σιμόπουλος, «Δημάκης Μηνάς», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τόμ. 6∙ Αλέξανδρος Αργυρίου (επιμ.), «Μηνάς Δημάκης», Η Ελληνική ποίηση. Ανθολογία Γραμματολογία, Σοκόλης, 1982, σ. 52-67∙ η ιστοσελίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=155 (τελευταία επίσκεψη 22.4.2015).]

Ο Αριστείδης Δημητράτος ήταν κοινωνιολόγος, ηγετικό στέλεχος της ΓΣΕΕ, υπουργός Εργασίας και βουλευτής με την ΕΡΕ. Γεννήθηκε στον Αγκώνα Κεφαλλονιάς το 1902 και ήταν γιός του ιερέα Μιλτιάδη και της Ασπασίας, αδερφός του Γεράσιμου, της Τερψιχώρης, του Γεωργίου, του Δημητρίου και του σοσιαλιστή ηγέτη Νίκου Δημητράτου (πρώτου γραμματέα της ΚΕ του ΣΕΚΕ) και ξάδερφος του Παναγή Δημητράτου. Κατά τα γυμνασιακά του χρόνια εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Νεολαία Ελλάδας και το 1920 εκλέχτηκε γραμματέας. Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων (πολέμησε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο ως το 1922) δραστηριοποιήθηκε στο Συνδικαλιστικό Κίνημα. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 ανέλαβε σημαντικές καθοδηγητικές θέσεις στην ΟΚΝΕ, ενώ πρωταγωνίστησε και στους αγώνες των καπνεργατών της Καβάλας. To 1924 συνέστησε την Ενωτική Ομάδα Καπνεργατών και την Ενωτική Εργατική Παράταξη Μακεδονίας-Θράκης που διαφώνησαν με το ΚΚΕ. Το 1925 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και το 1926 μέλος της διευθύνσεως της ΓΣΕΕ από το 4ο Εθνικό Πανεργατικό Συνέδριο. Ταυτόχρονα, αποχώρησε από το ΚΚΕ, στράφηκε στον αντικομμουνισμό και εντάχθηκε στο συντηρητικό στρατόπεδο, στο οποίο παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Το 1928 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ από το 5ο Πανεργατικό Συνέδριο και το ίδιο έγινε και το 1937 με το 7ο Πανεργατικό Συνέδριο. Από το 1930 ως το 1934 αποτέλεσε μέλος του ασφαλιστικού ταμείου των καπνεργατών. Το 1930 συμμετείχε και στο κυβερνητικό συμβούλιο κοινωνικής πολιτικής. Το 1931, 1934, 1936, 1938, 1940 εκλέχτηκε μέλος του Ανώτατου Οικονομικού Συμβουλίου. Το 1931 και το 1933 έλαβε μέρος ως απεσταλμένος της Ελλάδας για τα θέματα κοινωνικής πολιτικής στο 2ο και το 3ο συνέδριο της Βαλκανικής ομοσπονδίας. Από το 1932 ως το 1936 αποτέλεσε μέλος της επιτροπής για την προστασία και το εμπόριο των ελληνικών καπνών. Το 1935 εκλέχτηκε γραμματέας του Εργατικού Κόμματος Ελλάδος και πρόεδρος της επιτροπής για τη διατήρηση του δημοκρατικού καθεστώτος. Το 1936, επί κυβερνήσεως Δεμερτζή, έλαβε μέρος στην Επιτροπή Ρυθμίσεως των Εργατικών Ζητημάτων και εκλέχτηκε προϊστάμενος της Εθνικής Εργατικής Συνδιασκέψεως Θεσσαλονίκης. Στις 5 Αυγούστου 1936 διορίστηκε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Από το 1936 έως το 1940 διετέλεσε υφυπουργός Εργασίας του Μεταξά, θέση που διατήρησε και στην κυβέρνηση Κορυζή έως τις 20.4.1941. Στην κυβέρνηση Τσουδερού που ακολούθησε διορίστηκε υπουργός Γεωργίας και υφυπουργός Εργασίας και Συνεταιρισμών έως τις 2.6.1941. Πήγε στην Κρήτη με την κυβέρνηση όταν γινόταν η μάχη της Κρήτης και στη συνέχεια ακολούθησε την εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο, τη Νότια Αφρική και την Αγγλία. Τον Οκτώβριο του 1941 ηγήθηκε της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διεθνή Διάσκεψη Εργασίας στη Νέα Υόρκη. Παραιτήθηκε τον Φεβρουάριο του 1942 (όσο ήταν ακόμη στην Αμερική) όταν διαφώνησε με τον Τσουδερό σχετικά με την κατάργηση του προνομίου του Βασιλιά να διορίζει και να παύει τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Κατόπιν τούτου, και αφού του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ζήτησε άσυλο και παρέμεινε στη Νέα Υόρκη έως το 1944.
Στα τέλη του 1945 επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής στην Κεφαλονιά το 1946. Στις 6/4/1948 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ από το 9ο Εθνικό Πανεργατικό Συνέδριο, αν και η κυβέρνηση τον έπαψε από αυτή τη θέση με ειδικό νομοθετικό διάταγμα την επομένη. Το 1950 ίδρυσε το Εργατικό Κόμμα και στις εκλογές συνεργάστηκε με την λεγόμενη «Τρίτη κατάσταση» του Βαμβέτσου χωρίς επιτυχία.
Το 1956 επανεκλέχτηκε βουλευτής Κεφαλληνίας και το 1958 κατέβηκε ως υποψήφιος με την ΕΡΕ στην Β΄ Αθηνών, όπου και εκλέχτηκε για ακόμη μία φορά. Από τις 17.5.1958 έως τις 20.9.1961 ανέλαβε το υπουργείο Εργασίας στην κυβέρνηση Καραμανλή. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών.
Είχε λάβει μέρος σε διάφορες κυβερνητικές επιτροπές από το 1925 έως το 1941, ενώ διετέλεσε μέλος των Συμβουλίων Εποπτείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Ανώτατον Εκπαιδευτικόν, Εργασίας κ.λπ.
Είχε συστήσει και διεύθυνε τα εξής δημοσιογραφικά όργανα: Συνδικαλιστική Επιθεώρησις, 1930, το περιοδικό Η Εργατική Ελλάς, 1937-1941, Εφημερίς των Εργατών, 1938-1941, 1948, Κοινωνία, 1940-1941

Είχε παντρευτεί το 1933 την Ειρήνη Αθανασούλη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Αλίκη (1940) και την Ασπασία, και σε δεύτερο γάμο (το 1955) τη Θάλεια Ν. Καρανίκα.

Δημοσιεύματα: Μελέται περί της ανεργίας εν Ελλάδι, της κοινωνικής ασφαλίσεως και διαφόρων προβλημάτων της εθνικής οικονομίας, Ανάγκη κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, Θεσσαλονίκη, 1926, «Το Καπνεργατικόν ζήτημα και η επεξεργασία των καπνών», Θεσσαλονίκη, 1927, «Η βιομηχανική ανεργία», Πειραιάς, 1928, «Η εξέλιξις της ανεργίας εν Ελλάδι», 1929, «Ανάγκη καταπολεμήσεως της ανεργίας, ΓΣΕΕ», 1931, «Κοινωνικά επακόλουθα της οικονομικής κρίσεως», 1932, «Οι Έλληνες ναυτικοί φορείς της προόδου και του πολιτισμού», 1934, «Φραγμός εις την εκμετάλευσιν της ανθρώπινης εργασίας», 1936, «Το νέον Κράτος εθεμελίωσε σταθερούς όρους ζωής και Κοινωνικής εξελίξεως», 1937, «Δύο χρόνια κοινωνικής και εργατικής δημιουργίας», 1938, «Η απογραφή των μισθωτών και η κοινωνική πολιτική της κυβερνήσεως», εκδ, εργατών Ελλάς, 1937, «Οι κοινωνικοί νόμοι οδηγούν εις την εθνικήν πρόοδον», 1939, «Η δημιουργική δράσις των στελεχών και αι υπηρεσίαι των προς την εργατικήν υπόθεσιν», 1939, Το σύστημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, 1939, «Όχι φραγμοί εις την τεχνικήν πρόοδον», εφ. Εργατών, 1939, «το εργατικό μας ζήτημα», 1947, «Το δικαίωμα της απεργίας», εφ. Εργατών, κ.ά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης, (http://www.ggk.gov.gr), Who is Who 1965, Δημοσθένης Κούκουνας, Οι Ελληνες Πολιτικοί, Ιστορικό βιογραφικό Λεξικό 1926-1949, Αθήνα, 1999, http://el.wikipedia.org/wiki, υλικό του αρχείου]

Γεωργάκης Δ. Δράκος (1788-1827)
Ο Γεωργάκης ήταν γιος του Δήμου Δράκου, επιφανούς αρχηγού της οικογένειας Δράκου του Σουλίου κατά τον 18ο αιώνα. Ο Δήμος Δράκος ήταν γνωστός για την στρατιωτική του ικανότητα και ευφυΐα, αρετές τις οποίες επέδειξε σε όλες τις συγκρούσεις των Σουλιωτών με τους Τούρκους, ήδη από το 1730. Το Δεκέμβριο του 1803 μαζί με το Φώτο Τζαβέλλα και άλλους οπλαρχηγούς οδήγησαν 2000 περίπου γυναικόπαιδα από το Σούλι στην Κέρκυρα. Εκεί ο Δήμος κατατάχθηκε στο ρωσικό στρατό (με το βαθμό του εκατόνταρχου) αλλά πέθανε τρεις μήνες αργότερα για ν’ αντικατασταθεί από το γιό του, Γεωργάκη. Ο Γεωργάκης ήταν και αυτός διακεκριμένος οπλαρχηγός του Σουλίου, ο οποίος έλαβε μέρος στην ελληνική επανάσταση και διακρίθηκε στις μάχες του Μεσολογγίου, των Θηβών και της Αθήνας. Αιχμαλωτίστηκε από τους Τούρκους και μεταφέρθηκε στο φρούριο της Χαλκίδας όπου και πέθανε.

Ιωάννης Γ. Δράκος (1820-1875)
Ο Ιωάννης Δράκος γεννήθηκε στο Σούλι το 1820. Ήταν γιος του Γεωργάκη Δράκου. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή της Βαυαρίας από την οποία αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπασπιστή του ιππικού. Διετέλεσε υπασπιστής του Όθωνα με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη του ιππικού. Συνόδευσε τον Όθωνα στην εξορία, στη Βαμβέργη, και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατο του εξόριστου βασιλιά το 1867. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πέρασε από δίκη για λιποταξία στο εξωτερικό και αθωώθηκε. Διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών το 1871. Πέθανε το 1875. Για τις υπηρεσίες του προς τον Όθωνα, η Αμαλία ανέλαβε να καταβάλλει οικονομικό βοήθημα στη χήρα του Αικατερίνη. Μετά το θάνατο της Αμαλίας, το βοήθημα κατέβαλλαν οι κληρονόμοι τους.
Ο Ιωάννης Δράκος παντρεύτηκε την Αικατερίνη Δαγκλή και έκαναν τρεις γιους (Γεώργιο, Νικόλαο και Κωνσταντίνο) και μία κόρη, τη Μαρία (σύζυγο Κωνσταντίνου Πλανητέρου).
Ο γιος του, Γεώργιος, υπηρέτησε στον πρωσικό στρατό και σκοτώθηκε το Σεπτέμβριο του 1870 στη μάχη του Sedan (γαλλο-πρωσικός πόλεμος του 1870).

Νικόλαος Ι. Δράκος (1861-1927;)
Ο Νικόλαος Ιωάννου Δράκος γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1861. Εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ) το 1877 και αποφοίτησε στις 24 Μαρτίου 1881 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και στους Βαλκανικούς Πολέμους. Το 1913, με το βαθμό του συνταγματάρχη, διετέλεσε Φρούραρχος Θεσσαλονίκης. Το 1916 διετέλεσε υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Σπυρίδωνος Λάμπρου. Αποστρατεύθηκε το 1916. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του διετέλεσε επίσης μέλος της επιτροπής των εισιτηρίων εξετάσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Παντρεύτηκε την Αιμιλία Μπότσαρη, κόρη του Δημητρίου Μπότσαρη και της Χαρίκλειας Δεληγιάννη. Ο Δημήτριος Μπότσαρης ήταν γιος του Μάρκου Μπότσαρη και της Χρυσούλας Καλογήρου.
Ο Νικόλαος Δράκος και η σύζυγός του Αιμιλία απέκτησαν τρεις κόρες και έναν γιο: 1. την Αικατερίνη (Κάκιω, γεν. 1894) που παντρεύτηκε τον Λεόντιο Λεοντίου και σε δεύτερο γάμο –λόγω χηρείας– τον αξιωματικό του Βασιλικού Ναυτικού Κωνσταντίνο Σπ. Λιόλιο, 2. την Αθηνά (γεν. 1898, άγαμη), 3. τη Μαρία (γεν. 1900, σύζυγο Ιακώβου(;) Κορέσση, βιομήχανου) και 4. τον Ιωάννη (1896, έγγαμος), χωρίς όμως άλλα στοιχεία. Ο Ιωάννης το 1956 φαίνεται ότι εργαζόταν στο τμήμα διοίκησης υποκαταστημάτων της Ιονικής Τραπέζης. Η Αικατερίνη Ν. Δράκου έκανε από τον πρώτο της γάμο μία κόρη, τη Θεοδώρα. Η Μαρία Ν. Δράκου έκανε μάλλον τρία παιδιά: την Ελένη, τον Ιωάννη και τον Αλκιβιάδη (βλ. οικογένεια Κορέσση, αρχεία ΕΛΙΑ). Ο Νικόλαος Δράκος πέθανε το 1927.

Πρόσωπα που εμφανίζονται στο αρχείο και παράγουν τον κύριο όγκο των επιστολών προς τον Νικόλαο και την Αιμιλία Δράκου είναι τα ακόλουθα:

Αικατερίνη Ι. Δράκου το γένος Δαγκλή
Σύζυγος του Ιωάννη Γ. Δράκου, απόγονος κι αυτή σουλιώτικης οικογένειας.

Κωνσταντίνος Δράκος
Ο Κωνσταντίνος Δράκος ήταν αδελφός του Νικολάου Ι. Δράκου. Σύμφωνα με τη Μεγάλη Στρατιωτική Εγκυκλοπαίδεια, γεννήθηκε το 1861. Αρχικά αξιωματικός του ιππικού, έλαβε μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Αποστρατεύθηκε με το βαθμό του υπιλάρχου (υπολοχαγού) για να υπηρετήσει στη συνέχεια ως αξιωματικός της Χωροφυλακής (δεύτερος αστυνόμος) στην Αίγινα και στον Πόρο. Σημειώνεται ότι στο μητρώο των αξιωματικών του στρατού του 1908 (στο οποίο περιλαμβάνονται οι αξιωματικοί της χωροφυλακής), το όνομά του δεν αναφέρεται. Φαίνεται ότι παντρεύτηκε μία Βασιλική (Βάσω). Από την αλληλογραφία δεν προκύπτουν πληροφορίες για τέκνα. Από τις επιστολές του αρχείου προκύπτει ότι ο Κωνσταντίνος μάλλον υπέφερε από κάποια ασθένεια.

Μαρία Κ. Πλανητέρου (το γένος Ιωάννου Δράκου)
Η Μαρία (Μαριγουλίτσα) φοίτησε στη Σχολή Χιλλ. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο (Ντάντο) Πλανήτερο από τη Ζάκυνθο, έμπορο σταφίδας. Πρόκειται για αρχοντική οικογένεια της Ζακύνθου (απαντάται στο νησί από το 1509, με ρίζες αρχικά στο Ναύπλιο). Απέκτησαν τέσσερα τέκνα: τον Ιωάννη (Γιάγκο), την Αικατερίνη (1891-;) τον Νικόλαο και τον Γεώργιο (Τζωρτζάκη, 1893-;). Τόσο ο Λεωνίδας Ζώης όσο και ο Mihail-Dimitri Sturdza αναφέρουν ότι μια Αικατερίνη Πλανητέρου παντρεύτηκε τον Σπυρίδωνα Καρρέρ (1880-1962), επίσης από τη Ζάκυνθο, και απέκτησαν μια κόρη, την Ανδριανή– ίσως πρόκειται για την κόρη της Μαρίας. Από την αλληλογραφία προκύπτει ότι η Μαρία και ο Κωνσταντίνος Πλανήτερος απέκτησαν τρία εγγόνια: τη Σόνια (Σοφία), τον Κωνσταντίνο και τη Μαρία.

Χαρίκλεια Δ. Μπότσαρη, το γένος Νικολάου Δεληγιάννη
Κόρη του Νικολάου Δεληγιάννη και της Αικατερίνης Νοταρά. Παντρεύτηκε τον Δημήτριο Μπότσαρη (1814-1871), γιο του Μάρκου Μπότσαρη (1790-1823) και της Χρυσούλας Καλογήρου. Ο Δημήτριος Μπότσαρης ήταν στρατιωτικός (έφτασε στο βαθμό του υποστρατήγου) και διετέλεσε δύο φορές υπουργός Στρατιωτικών. Απέκτησαν επτά τέκνα: την Αικατερίνη (1851-1875), τη Χρυσούλα (1852-1922, σύζυγο Γεωργίου Προβελεγγίου), το Μάρκο (1854-1873), την Αθηνά (1857-1878), τον Κωνσταντίνο (1858-1919 άγαμος), τον Αθανάσιο (1860-1944, παντρεύτηκε τη Σοφία Σπυρίδωνος Ρώμα) και την Αιμιλία (1868, σύζυγο Νικολάου Ι. Δράκου).

Χρυσούλα Γ. Προβελεγγίου, το γένος Δημητρίου Μπότσαρη
Κόρη του Δημητρίου Μπότσαρη και της Χαρίκλειας Δεληγιάννη. Η Χρυσούλα παντρεύτηκε το σίφνιο νομικό Γεώργιο Προβελέγγιο (ανιψιό του πολιτικού Κωνσταντίνου Προβελέγγιου και αδελφό του πολιτικού και ποιητή Αριστομένη Προβελέγγιου και του εκπαιδευτικού Νικολάου Προβελέγγιου) και απέκτησαν δύο κόρες, την Αικατερίνη, την Όλγα (και ίσως μία τρίτη, την Ελένη) και δύο γιους: τον Ιωάννη και το Δημήτριο. Η Όλγα παντρεύτηκε τον Γεώργιο (;) ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στο Poti της σημερινής Γεωργίας. Απέκτησαν μιά κόρη η οποία πέθανε μάλλον σε νηπιακή ηλικία. Ο Δημήτριος Προβελέγγιος παντρεύτηκε την Baby (δεν αναφέρεται άλλο όνομα) και απέκτησαν μία κόρη, τη Χαρίκλεια, η οποία πέθανε σε νηπιακή ηλικία. Ο Ιωάννης, μετά από μια διαμονή στο Λονδίνο (στα 1912) εγκαταστάθηκε και εργάστηκε -για άγνωστο διάστημα- στο Cawnpore (Kanpur) της Ινδίας. Εγγονός της Χρυσούλας και του Γεωργίου Προβελέγγιου ήταν ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας Αριστομένης Προβελλέγιος (1914-1999). (Βλ. συνέντευξη του Αριστομένη Προβελέγγιου στο Θανάση Λάλα, Τα Νέα, 07/11/1999).

Αθανάσιος Δημ. Μπότσαρης
Γιος του Δημητρίου Μπότσαρη και της Χαρίκλειας Δεληγιάννη. Γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 1860. Εισήλθε στη Στρατιωτικού Σχολή Ευελπίδων το 1880 και αποφοίτησε το 1884 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Παντρεύτηκε τη Σοφία Ρώμα (1863-), κόρη του Σπυρίδωνος Ρώμα (1826-1881) και της Ασπασίας Μουρούζη. Ο Αθανάσιος και η Σοφία απέκτησαν πέντε τέκνα: την Ασπασία (1891-1974, μικροβιολόγο), το Δημήτριο (1892-1965, παντρεύτηκε την Καλλιόπη Διαμαντίδη), το Μάρκο (1893-1960, μάλλον ανύπαντρος), το Σπύρο (1894-1948, παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τη Μυρσίνη Αμπελοράβδη και σε δεύτερο την Αλεξάνδρα Παντζίρη) και την Pierrete (1902-;) η οποία παντρεύτηκε το Δημοσθένη Χωρέμη). Ο Σπύρος απέκτησε δύο τέκνα: το Μάρκο και τη Ρόζα. Από μια αναφορά σε επιστολή της εξαδέλφης του Μαρίας (υποφ. 2.6) φαίνεται ότι το 1911 έχασαν ένα παιδί – ίσως πρόκειται για αποβολή.

Κωνσταντίνος Σπ. Λιόλιος
Ο Κωνσταντίνος Σπυρίδωνος Λιόλιος γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1869. Εισήλθε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1885 και αποφοίτησε το 1890 ως μάχιμος σημαιοφόρος. Στους Βαλκανικούς Πολέμους, με το βαθμό του πλωτάρχη, υπηρέτησε ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού Ναυκρατούσα. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Λήμνου και της Τενέδου. Αποστρατεύθηκε το Μάρτιο του 1917 με το βαθμό του αντιπλοιάρχου. Επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία τον Ιούνιο του ιδίου έτους. Στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, με το βαθμό του πλοιάρχου, διετέλεσε Διοικητής Μοίρας Σαρωνικού (1917-1919) και μοίραρχος αρχηγός του Ελαφρού Στόλου (1918). Με την ίδια ιδιότητα έλαβε μέρος και στις επιχειρήσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Αποτάχθηκε το 1921. Η απόταξή του ακυρώθηκε το 1922 και με αίτησή του αποστρατεύθηκε οριστικά το 1923 με το βαθμό του υποναυάρχου. (Τα στοιχεία αντλήθηκαν από το Βιογραφικό Λεξικό των Αποφοίτων της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, βλ. παρακάτω).
Ο Κωνσταντίνος Λιόλιος παντρεύτηκε την Αικατερίνη, κόρη του Νικολάου Δράκου και χήρα του Λεοντίου Λεοντίου. Το 1936 υιοθέτησε την κόρη της Αικατερίνης από τον πρώτο γάμο της, Θεοδώρα. Πέθανε το 1947. Η οικογένεια Λιόλιου συνδέεται με την οικογένεια Μπότσαρη ήδη από τις αρχές του 18ου αιώνα καθώς η αδελφή του Μάρκου Μπότσαρη, Δέσπω, είχε παντρευτεί τον Γ. Λιόλιο. Ο Κωνσταντίνος Λιόλιος πιθανότατα συνδέεται με τον υποστράτηγο (Μηχανικού) Γεώργιο Λιόλιο (1858-1923), ο οποίος φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στην ίδια κλάση με τον Νικόλαο Ι. Δράκο.

Πηγές:
Μητρώον των αξιωματικών και ανθυπασπιστών του κατά γην στρατού 1908. Αθήνα, Υπουργείο Στρατιωτικών, 1908: 12
Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια, τ.3 και 5.
Αναστάσιος Κ. Δημητρακόπουλος (αντιναύαρχος ΠΝ ε.α.), Βιογραφικό Λεξικό των Αποφοίτων της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. Οι τάξεις εισόδου 1884-1950, τ. 2, Αθήνα, 2006.
Λεωνίδας Χ. Ζώης, Λεξικόν Ιστορικόν και Λαογραφικόν Ζακύνθου, τ. Α΄, Αθήνα, Εθνικό Τυπογραφείο, 1963.
Μαρίνος Γερουλάνος, Αναμνήσεις (1867-1957). Σελίδες από την ιστορία της νεώτερης ιατρικής στην Ελλάδα, Αθήνα, Εκδ. Καστανιώτη, Β΄ έκδοση 1995.
Γρηγόρης Σκαμπαρδώνης και Νικ. Δ. Σχίζας, Η ασθένεια και ο θάνατος του βασιλέως Κωνσταντίνου (1915-1922), άρθρο στην ιστοσελίδα Ελεύθερη Ζώνη www.elzoni.gr/html/ent/072/ent.26072.asp
Mihail-Dimitri Sturdza, Dictionnaire Historique Genealogique des Grandes Familles de Grece d'Albanie et de Constantinople, Paris, 1983.

Γεννήθηκε στην Καισάρεια της Μικράς Ασίας. Τελείωσε τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1890. Εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη ως δικηγόρος και εκλέχτηκε βουλευτής στην τουρκική Βουλή το 1911. Το 1914 επανεκλέχτηκε βουλευτής, αυτή τη φορά όμως από την περιφέρεια Αϊδινίου. Ως το τέλος του πολέμου εναντιώθηκε πολλές φορές στις τουρκικές αρχές (νόμος περί Πατριαρχείου, τουρκική κυριαρχία επί των χριστιανικών λαών). Κατά τα έτη 1920 και 1922 διετέλεσε νομάρχης Ροδόπης και Κοζάνης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα, όπου και εκλέχτηκε πληρεξούσιος Αθηνών-Πειραιώς στις βουλευτικές εκλογές του 1923. Το 1924, μαζί με αρκετούς άλλους πρόσφυγες βουλευτές, ανέθεσε την αρχηγία του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (κόμμα προσφύγων βουλευτών) στον Γ. Κονδύλη, παραμένοντας ηγετικό στέλεχος και συμμετέχοντας ενεργά στις συνεδριάσεις της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης ως το 1926. Προσχώρησε στο κόμμα του Βενιζέλου και διετέλεσε υπουργός Υγιεινής Προνοίας και Αντιλήψεως στις κυβερνήσεις του 1928 καθώς και στις κυβερνήσεις Ιουνίου 1929 και Δεκεμβρίου 1929. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1943.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, http://el.wikipedia.org, λήμμα: Εμμανουηλίδης, Εμμανουήλ]

Το Θέατρο του Νότου ιδρύθηκε το 1991 από τον σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, ως το θεατρικό σχήμα της Ελληνικής Εταιρείας για τη Διεθνή Επικοινωνία μέσω της Τέχνης (Ε.Ε.Δ.Ε.Τ.). Με προγραμματικούς στόχους «να δημιουργήσει ένα κύτταρο που να διαρρήξει τους “παραδοσιακούς” μηχανισμούς, δίνοντας την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους, ηθοποιούς, συγγραφείς, χορογράφους, μουσικούς, σκηνοθέτες, να εκφραστούν»* και να «γνωρίσει στο ελληνικό κοινό τις νέες διεθνείς τάσεις των παραστατικών τεχνών και στο διεθνές κοινό τις τάσεις που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας»**, το Θέατρο του Νότου στεγάστηκε στο θέατρο Αμόρε της οδού Πριγκηπονήσων 10 (στην περιοχή του Γκύζη), που διέθετε δύο σκηνές, την Κεντρική (170-220 θέσεων) και τον Εξώστη (80 θέσεων). Με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Γιάννη Χουβαρδά και συνδιευθυντή από το 2000 τον Θωμά Μοσχόπουλο (που το καλοκαίρι του 2007 διαδέχτηκε τον Χουβαρδά στην καλλιτεχνική διεύθυνση), το Θέατρο του Νότου λειτούργησε από το 1991 ώς το 2008. Η πρώτη παραγωγή του ήταν ο Οθέλλος του Σαίξπηρ (Δεκέμβριος 1991, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά) και οι τελευταίες το Χιόνι στο στόμα του Δημήτρη Καραντζά (Κεντρική Σκηνή, σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά) και η Εβδομάδα δίχως Κυριακή του Όθωνα Λαμπρόπουλου (Εξώστης, σκηνοθεσία Όθωνα Λαμπρόπουλου) (Μάιος 2008). Στη διάρκεια της δεκαεπταετούς πορείας του, το Θέατρο του Νότου παρουσίασε συνολικά 120 παραγωγές έργων από το ελληνικό και το διεθνές —σύγχρονο και κλασικό— ρεπερτόριο, φιλοξένησε και συνεργάστηκε με θιάσους του εξωτερικού και ανέδειξε νέους έλληνες συγγραφείς, μεταφραστές και καλλιτέχνες της σκηνής.

• Συνέντευξη του Γιάννη Χουβαρδά στη Μαρία Κατσουνάκη, «Εί-μαστε μια χώρα γερόντων», Η Καθημερινή, 14.7.1991, σ. 47.
  ** «Ελληνική Εταιρεία για την Διεθνή Επικοινωνία μέσω της Τέχνης», σημείωμα στο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νότου για τη χειμερινή περίοδο 1991-1992, σ. 3.

Ο Γιώργος Θεοτοκάς γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1905, όπου τελείωσε το Ελληνογαλλικό Σχολείο. Στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι και το Λονδίνο. Το 1929 εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με το δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα, που το υπέγραφε με το ψευδώνυμο Ορέστης Διγενής και το οποίο χαρακτηρίστηκε ως το μανιφέστο της γενιάς του '30. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής του και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Εποχές. Τις περιόδους 1945-1946 και 1951-1952 διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Πέθανε το 1966 στην Αθήνα, σε ηλικία 61 χρονών. Έργα του: Αργώ (1933, 1936), Ευριπίδης Πεντοζάλης (1937), Το Δαιμόνιο (1938), Λεωνής (1940), Ασθενείς και Οδοιπόροι (1950). Επίσης, ασχολήθηκε με το θέατρο (βλ. παρακάτω) και την ποίηση, ενώ έγραψε ποικίλα ταξιδιωτικά κείμενα και μελέτες.

Πηγή: Γιώργος Αράγης (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Γιώργος Θεοτοκάς», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Δ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1996, σ. 8-81.

Η Λιλή Ιακωβίδη (Πατρικίου, το πατρικό της όνομα), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1899, έλαβε την εγκύκλια μόρφωση στο Αρσάκειο, όπου ολοκλήρωσε και το Διδασκαλείο, και συνέχισε τις σπουδές της στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα εργάστηκε στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, από όπου αποχώρησε εθελουσίως το 1955, με το βαθμό του τμηματάρχη. Το 1920 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Μίχη Ιακωβίδη (πήραν διαζύγιο το 1933), γιο του γνωστού ζωγράφου Γεωργίου Ιακωβίδη, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά, εκ των οποίων η πρωτότοκη κόρη της, Άγλα, πέθανε το 1958. Από το 1919 δημοσίευε ποιήματά της στο περ. Νουμάς, του οποίου υπήρξε αργότερα και συντάκτρια, ενώ το 1927-1929 συνεργάστηκε με την ελληνόφωνη εφημερίδα της Νέας Υόρκης Εθνικός Κήρυξ ως ανταποκρίτρια. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος του συμβουλίου της, και από το 1946 συμμετείχε σε διεθνή συνέδρια Γυναικών. Μαθήτρια ακόμη του Λυκείου συνδέθηκε στενά με τον Κωστή Παλαμά. Η φιλία τους διήρκεσε ως το τέλος της ζωής του ποιητή, ενώ στοιχεία της αποτυπώθηκαν στα 300 γράμματα που της έστειλε εκείνος και έχουν κατατεθεί στο Ίδρυμα «Κωστής Παλαμάς». Πέθανε στην Κηφισιά, το 1985.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Φωτεινές ώρες (1932), Σαράντα τραγούδια (1934), Κορυδαλλοί (1940, Α΄ Κρατικό βραβείο), Αναδρομή (1957, Κρατικό βραβείο), Άνυδρη γη (1968), Κοσμοείδωλα (1973, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το παιδί· Αυτοανθολόγηση (1977) και Ανθρώπινα τοπία (1981).

Δημοσίευσε τις μελέτες: Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1929), Ο ποιητής Καρθαίος (1939), Κωστής Παλαμάς: η Έξοδος (1964), Από τη ζωή και το έργο του ποιητή Κώστα Καρθαίου (1971), Κατίνα Παπά· Από τη ζωή και το έργο της (1972), Κωστής Παλαμάς· Από το έργο του και τη ζωή του (1974), Βενέζης - Καστανάκης· Δοκίμια ζωής και τέχνης (1976), Παύλος Παλαιολόγος (1976), Εύα Βλάμη (1978) και Γεώργιος Ιακωβίδης· Από τη ζωή και την τέχνη του (1985).

Συνέγραψε τα θεατρικά έργα: Εύκολα θύματα (δράμα, 1937, Α΄ βραβείο Καλοκαιρινείου Διαγωνισμού), Τα κορίτσια (δράμα, 1938, Βραβείο Ακαδημίας), Αγγελίνα (δράμα, 1943), Όλα θα πάνε καλά (1948), Υπάρχουν δρόμοι για όλους (δράμα, 1963, Κρατικό βραβείο), Ο Δαίμονας (δράμα, 1970, 1ο βραβείο του 50ου Καλοκαιρινείου Διαγωνισμού), Θέατρο• Τόμος πρώτος (1978), Η κυρία Σούρτα-Φέρτα (κοινωνική σάτιρα, 1981).

Πηγές: Αρχείο Λ. Ιακωβίδη (φάκ. 4.1.)· Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 7, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, χ.χ.· Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 4, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984· ιστότοπος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου / Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών / Ιακωβίδη Λιλή: http://www.ekebi.gr/

Ο Ανδρέας Καμπάς γεννήθηκε το 1919. Πολέμησε στη μάχη της Κρήτης. Έφυγε στο Παρίσι το 1945 με την αποστολή του πλοίου Ματαρόα. Έζησε στο Λονδίνο και στο Μόντε Κάρλο εργαζόμενος σε εφοπλιστικές εταιρείες. Πέθανε στο Μόντε Κάρλο το 1965. Ποιήματα και πεζά του δημοσιεύθηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά (Τα νέα γράμματα, Καλλιτεχνικά νέα, Τετράδιο, Νέα Εστία). Ο Καμπάς ήταν μέλος της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού Τετράδιο (1944-1945). Μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος η συλλογή ποιημάτων του Δέκα ποιήματα (1966).

Ο Γιάννης Καραβίδας, γιος του Δημητρίου Καραβίδα και της Αικατερίνης το γένος Δήμου, γεννήθηκε το 1934 στην Μικρή Γότιστα των Ιωαννίνων, έκτος ανάμεσα σε οκτώ αδέλφια μιας αγροτικής οικογένειας. Ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στα Ιωάννινα, όπου και σπούδασε παιδαγωγικά ως οικότροφος στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς. Το 1957 πήρε το πτυχίο του στα παιδαγωγικά, για να εργαστεί έκτοτε ως εκπαιδευτικός σε σχολεία της Μακεδονίας, της Ηπείρου και της Αττικής (1961-1986). Παντρεύτηκε την Αθηνά Μπανιά, απέκτησαν δύο παιδιά και από το 1977 ζει στην Αργυρούπολη.
Από τα γυμνασιακά του χρόνια δημοσίευε ποιήματά του, ενώ η πρώτη του ποιητική συλλογή, Σπίθες στο μάρμαρο, εκδόθηκε το 1965.
Ποιήματά του δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά Ηπειρωτική Εστία, Ελεύθερο πνεύμα, Ενδοχώρα, καθώς και σε ηπειρωτικές και αθηναϊκές εφημερίδες. Ορισμένα από αυτά μεταφράστηκαν στα ιταλικά, τα γαλλικά, τα πολωνικά και τα ουγγρικά και συμπεριλήφθηκαν σε ελληνικές και ξενόγλωσσες ανθολογίες.
Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (1992-1994), πρόεδρος της Επιτροπής Κρίσεων για την εισδοχή νέων μελών στο ίδιο σωματείο και σε άλλες επιτροπές. Έγραψε άρθρα και κριτικά σημειώματα σε εφημερίδες και περιοδικά, παρουσιάζοντας πολλούς νέους λογοτέχνες. Έδωσε διαλέξεις, και συμμετείχε σε πλήθος εκδηλώσεων, ενώ από το 1993 ως το 2002 συνεργάστηκε ως κριτικός λογοτεχνικών βιβλίων με την εφημερίδα Ριζοσπάστης.

Ποιητικές συλλογές:
Σπίθες στο μάρμαρο (1965), Ίχνη στο μαύρο και στο άσπρο (1971), Ημερολόγιο εξόδου (1973), Μέρες της ιστορίας μας (1975), Poesie (1977), Ο άλλος ήλιος (1977), Τα παιδιά του 1979 μ.Χ., (1979), Διασταυρώσεις (1981), Διασταυρώσεις β΄ (1985), Κυπριακοί απόηχοι (1988), Ο άλλος ήλιος (1991), Ποιήματα 1965-1985 (1994), Ένας ήλιος νυκτόβιος (1997), Σπορά στην άσφαλτο (2001).

Μυθιστόρημα: Μετά των αγίων (ανέκδοτο).

Τύπωσε σε βιβλία τα κριτικά δοκίμια:
Ο ποιητής Φοίβος Δέλφης (1972), Το Πολυτεχνείο στην ποίηση της Λιλής Ιακωβίδη (1976), Λιλή Ιακωβίδη η ποιήτρια της νιότης (1978), Ο γνήσιος ανθρωπισμός στην ποίηση του Θαλή Ρητορίδη (1980), Ο Δημοσθένης Ζαδές και η «Παρασημοφορία» του (1980), Φυσιολατρία κι ανθρωπιά μέσα απ’ τα Γιαννιώτικα Σονέτα και τους λυρικούς στοχασμούς του Γιώργου Βρέλλη (1982), Η ποιητική πορεία του Βασίλη Κραψίτη (1984), Η διαλεκτική της Ειρήνης στην ποίηση του Γιώργου Κουλούκη (1990), Η Ναταλία Αποστολοπούλου και η Γυναίκα της Αντίστασης (1999), Νίκη Κακαβά – Γαρίδη η ποιήτρια της όψιμης τόλμης (2000), Επιστροφές της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη από τη Σιωπή των πραγμάτων (2014).

[Πηγές: Φάκελος 18.2 του αρχείου και Μάλαμας Λ., «Καραβίδας Ιωάννης», Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, τόμ. 8∙ Μάλαμας Λ., «Καραβίδας Ιωάννης», Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια ελλήνων λογοτεχνών, τομ. 2, σύνταξη – επιμέλεια ύλης Δ.Π. Κωστελένος].

Ο Ανδρέας Καραντώνης (Άνδρος 1910-Αθήνα 1982), ήταν κριτικός, ποιητής και μεταφραστής. Το 1923 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, τελείωσε το γυμνάσιο και φοίτησε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Κατά το διάστημα 1927-1929 δημοσίευσε ποιήματα στο παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας του Πυρσού και το 1929 τύπωσε τη μελέτη του Εισαγωγή στο Παλαμικό έργο. Ακολούθησαν Ο ποιητής Γ. Σεφέρης (1931) και το Γύρω στον Παλαμά (1932). Το 1935 έγινε διευθυντής του περιοδικού Νέα Γράμματα, ενώ μεταφράσεις του αυτής της περιόδου εκδόθηκαν το 1982 σε ένα τόμο με τίτλο Ηχώ. Μετά την κατοχή άρχισε να αρθρογραφεί σε διάφορες εφημερίδες. Από το 1949 και ως το 1974 ο Καραντώνης υπήρξε λογοτεχνικός συνεργάτης του ραδιοφώνου. Υπήρξε μόνιμο μέλος της επιτροπής απονομής κρατικών βραβείων, μέλος της “Ομάδας των Δώδεκα” και γενικός γραμματέας του “Ιδρύματος Παλαμά”.

Ο Γεράσιμος Καραπάνος ήταν γιος του Ιωάννη και της Ευφροσύνης Μαυρομμάτη. Η καταγωγή του παππού του Γεράσιμου Καραπάνου ήταν από την Άρτα και της μητέρας του από την Αρκαδία. Είχε δύο ακόμη αδέλφια τον Περικλή και την Μαρία μετέπειτα σύζυγο Σπύρου Στύλου. Η οικογένειά του κατοικούσε στην Αθήνα στην οδό Σταΐκου και Καπλανών. Ο ίδιος σπούδασε στο Παρίσι στην Ecole Nationale Superieure des Mines. Συνέχισε τις σπουδές του στη Λιέγη (1901) ενώ το 1902 βρίσκεται πάλι στο Παρίσι. Οι σπουδές του πραγματοποιήθηκαν με την αρωγή και την προστασία του αδελφού του πατέρα του Κωστή, ο οποίος είχε παντρευτεί την Μαρία Χρηστάκη Ζωγράφου (1847-1901), και είχε αποκτήσει μαζί της τέσσερα παιδιά τον Πύρρο, τον Αλέξανδρο, την Ελένη και τη Ζωή.
Ο Γεράσιμος το 1908 παντρεύτηκε την Ερμιόνη Μαυρομμάτη από τη Μερσίνα της Μικράς Ασίας (η καταγωγή του πατέρα της Κωνσταντίνου ήταν από την Πάφο και της μητέρας της Αθηνάς Ρούσου από την Τήνο). Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης ήταν μέγας ευεργέτης της κοινότητας Μερσίνας και είχε ιδρύσει εκεί τα Μαυρομμάτεια εκπαιδευτήρια. Η Ερμιόνη είχε άλλα οκτώ αδέλφια: την Ελένη Ταχιντζή, την Μαριγώ Κρίστμαν, τον Χριστόφορο, την Αργυρώ Αλιβιζάτου, την Καλλιόπη Ισαακίδη, τον Ανδρέα, τον Αντώνη και τον Γιώργο. Ο Γεράσιμος και η Ερμιόνη απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κώστα και την Φρόσω.
Εργάστηκε για τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις των αδελφών Ράλλη στη Μ. Ασία και συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Ζερβουδάκη στην αναζήτηση χρυσού στην Αφρική και σε επιχειρήσεις του ίδιου στην Μικρά Ασία και στην Αίγυπτο. Ο Ζερβουδάκης όμως χρεωκόπησε το 1911 και η οικονομική κατάσταση του Καραπάνου επιδεινώθηκε σοβαρά. Από το 1910 είχε εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και είχε ένα κτήμα στη Σιρέουα, το οποίο εκμεταλλευόταν οικονομικά.
Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων όπου και τον ζωγράφισε η Θάλεια Φλωρά-Καραβία.
Ήταν δημοτικιστής, φίλος και χορηγός του Γεώργιου Σκληρού, γνώριμος του Καβάφη, ανήκε στον κύκλο του περιοδικού Γράμματα της Αλεξάνδρειας και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου Αιγύπτου ο οποίος υπηρετούσε ανάλογους μεταρρυθμιστικούς στόχους με τον ομώνυμο ελλαδικό.

Ο Κωνσταντίνος Κοντογόνης, καθηγητής Θεολογίας, γεννήθηκε στη Τεργέστη το 1812 και πέθανε στην Αθήνα το 1878. Μαθήτευσε στην Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, έκανε σπουδές Φιλοσοφίας και Θεολογίας στη Γερμανία και στη συνέχεια πήγε στη Βιέννη, όπου συνεργάστηκε για ένα διάστημα με τον Κ. Γκαρπολά και άλλους λογίους στην έκδοση του λεξικού του Άνθιμου Γαζή (1836). Όταν ήρθε στην Ελλάδα διορίστηκε καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο, όπου δίδαξε για σαράντα χρόνια, ενώ συγχρόνως δίδασκε και στη Ριζάρειο Σχολή. Το 1854-55 διετέλεσε πρύτανις του Πανεπιστημίου. Ο Κοντογόνης εξέδιδε για μεγάλο διάστημα το μηνιαίο περιοδικό Ευαγγελικός Κήρυξ (1857-1871) και δημοσίευσε πολλά επιστημονικά συγγράμματα ποικίλου περιεχομένου. Τιμήθηκε από τη Θεολογική Σχολή, που τον αναγόρευσε επίτιμο διδάκτορα το 1862, καθώς και από την Εκκλησιαστική Ακαδημία της Πετρούπολης. Έργα του : 1) Επιτομή της ελληνικής μυθολογίας (δ΄έκδ. 1872) 2) Εγχειρίδιον της εβραϊκής αρχαιολογίας (1844) 3) Φιλολογική και κριτική ιστορία των από α΄- η΄εκατονταετηρίδος ακμασάντων πατέρων της Εκκλησίας (1851-53) 4) Εισαγωγή εις την Αγίαν Γραφήν και στοιχεία ερμηνευτικής (1859) 5) Εκκλησιαστική ιστορία.

Ο Παύλος Ιωάννου ήταν καθηγητής Εγχειρητικής, Ανατομίας και Επιδεσμολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Καταγόταν από την Καστοριά της Μακεδονίας και γνωρίζουμε ότι πέθανε το 1897. Μετά το διαδακτορικό του δίπλωμα (1858) πήγε στη Γερμανία και Γαλλία, όπου ασχολήθηκε ειδικότερα με την Ανατομία και τη Χειρουργική. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα διορίστηκε το 1862 καθηγητής στην Ιατρική Σχολή. Το 1883 του ανατέθηκε η διεύθυνση του νοσοκομείου αφροδισίων νοσημάτων και η διδασκαλία των σχετικών μαθημάτων. Το 1891-92 διετέλεσε πρύτανις του Πανεπιστημίου. Έργα του: Εγχειρίδιον συστηματικής ανατομίας του ανθρώπου (Αθήναι 1878, γ΄έκδ, 1884) και Εγχειρίδιον Χειρουργικής (1884). Δημοσίευσε άρθρα στην Ιατρική Εφημερίδα, Γαληνό και Ασκληπιό. Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ιατρική (“Μελέται περί της χειρουργικής των αρχαίων”, “Περί της κατ΄αναφοράν προς την ανατομίαν αρχαίας ελληνικής πλαστικής του ανθρωπίνου σώματος”). Στο συνέδριο συφιλιδολογίας και δερματολογίας στη Βιέννη, είχε μιλήσει για τη σύφιλη στους αρχαίους.

Ο Τάσος Κόρφης (πραγματικό όνομα Τάσος Ρομποτής) γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1929. Ο παππούς και ο πατέρας του Γεράσιμος Ρομποτής ήταν μουσικοσυνθέτες. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στην Πάτρα, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε στα περιοδικά της πόλης Χαραυγή και στην συνέχεια Αυγή. Από το 1974 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως αξιωματικός του πολεμικού Ναυτικού, αργότερα δε κατέλαβε το αξίωμα του Αρχηγού του Στόλου. Ποιητής, πεζογράφος, ερευνητής και εκδότης, πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1994 στο Ναυτικό Νοσοκομείο.
Είκοσι τριών ετών ο Κόρφης εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων, Ταξίδι χωρίς πολικό (1952). Η δεύτερη συλλογή των πεζογραφημάτων του Ένα έρημο σπίτι κυκλοφόρησε το 1973 και η τρίτη Πατρογνωσία, το 1984, και κέρδισε το β΄ κρατικό βραβείο διηγήματος. Το τελευταίο πεζογραφικό έργο του Κόρφη, Δελτίο συμβάντων, δημοσιεύθηκε το 1995, λίγους μήνες μετά τον θάνατό του.
Το ποιητικό του έργο αποτυπώθηκε στις συλλογές: Ημερολόγιο (1963), Ημερολόγιο 2 (1964), Ημερολόγιο 3 (1968), Εργόχειρα (1977), Ημερολόγιο (συγκεντρωτική έκδοση, 1983), Παυσίλυπα (1987), 153 graffiti (1992) και Εγκώμια (1993).
Μετέφρασε έργα των Έζρα Πάουντ, Κάρλος Ουίλλιαμς κ.ά. Συγκέντρωσε και εξέδωσε το έργο ποιητών του μεσοπολέμου, όπως του Μήτσου Παπανικολάου, του Αναστασίου Δρίβα, του Καίσαρος Εμμανουήλ (1981). Εξέδωσε τα βιβλία Ρώμος Φιλύρας: συμβολή στη ζωή και το έργο του (1974), Νίκος Καββαδίας: συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του (1985), Ναπολέων Λαπαθιώτης: συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του (1985) καθώς και έναν τόμο με τίτλο Ματιές σε ποιητές του μεσοπολέμου (1978). Δημοσίευσε επίσης το έργο Βιογραφία Στρατή Δούκα 1895-1936 (1988) και επιμελήθηκε την ημιτελή βιογραφία του Σπυρίδωνος Μ. Θεοτόκη: Τα νεανικά χρόνια του Κωνσταντίνου Θεοτόκη (1983).
Υπήρξε βασικός συνεργάτης των κερκυραϊκών περιοδικών Πρόσπερος και Πόρφυρας και από το 1962 συνεργάστηκε με το περιοδικό του Ντίνου Χριστιανόπουλου Διαγώνιος. Συνεργάστηκε επίσης με λογοτεχνικά περιοδικά της πρωτεύουσας, ενώ από το 1973 έγινε υπεύθυνος των εκδόσεων «Πρόσπερος» και του δίμηνου περιοδικού Ανακύκληση. Από το 1978 εξέδιδε την ετήσια ποιητική ανθολογία Φωνές (1979-1993) – τα τελευταία χρόνια με την συνεργασία του Ορέστη Αλεξάκη.

[Πηγές: Μνήμη Τάσου Κόρφη, στην ιστοσελίδα http://oasis.fortunecity.com/bondi/216/afieromata/korfis/korfis.html τελευταία επίσκεψη 6/10/2006· Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελλη-νικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 9]

Ο Μένης Κουμανταρέας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931, γιος του Αντώνη Κουμανταρέα και της Ευγενίας Αγγελοπούλου Αθανάτου. Πέθανε το 2014. Σύζυγός του ήταν η Λιλή Μαριολοπούλου. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη σχολή Μπερζάν, φοίτησε για σύντομο χρόνο στη Φιλοσοφική και στη Νομική σχολή. Εργάστηκε περίπου για είκοσι χρόνια σε ασφαλιστικές εταιρείες στον Πειραιά και στην Αθήνα. Φίλος του Μάνου Χατζιδάκι και του Γιάννη Τσαρούχη εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, Τα μηχανάκια, το 1962 και για το δεύτερο βιβλίο του, Το αρμένισμα, δικάστηκε από την δικτατορία του 1967. Το 1970 συμμετείχε στην αντιδικτατορική έκδοση Δεκαοχτώ κείμενα. Το 1970 έμεινε για έξι μήνες στο Δυτικό Βερολίνο με υποτροφία της DAAD. Βραβεύτηκε τέσσερις φορές με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας καθώς και με τον βραβείο Blue book από τη διεθνή έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, πρόεδρος της εταιρείας θεάτρου Σκηνή και Νέα Σκηνή του Λ. Βογιατζή, μέλος του Δ.Σ. της Λυρικής, της ΚΟΕΜ του Στ. Ξαρχάκου και του Συμβουλίου των Φίλων της Ορχήστρας των Χρωμάτων.
Εκτός από τα πεζογραφικά λογοτεχνικά έργα του, έχει γράψει πλήθος κριτικών και άρθρων και έχει σημαντικό μεταφραστικό έργο.
Έργα του έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Εκτός από τις πολυάριθμες δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, εξέδωσε τα έργα:
Τα μηχανάκια (1962)
Το αρμένισμα (1967)
Τα καημένα (1972)
Βιοτεχνία υαλικών (1975)
Η κυρία Κούλα (1978)
Το κουρείο (1979)
Σεραφείμ και Χερουβείμ (1981)
Ο ωραίος λοχαγός (1982)
Η φανέλα με το εννιά (1986)
Πλανόδιος σαλπιγκτής (1989)
Η συμμορία της άρπας (1993)
Θυμάμαι τη Μαρία (1994)
Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω (1996)
Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα (1999)
Δυο φορές Έλληνας (2001)
Νώε (2003)
Η γυναίκα που πετάει (2006)
Αλτίν (2007)
Το show είναι των Ελλήνων (2008)
Σ’ ένα στρατόπεδο άκρη στην ερημιά
Ξεχασμένη φρουρά (2010)
Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ (2011)
Θάνατος στο Βαλπαραΐζο (2013)
Ο θησαυρός του χρόνου (2014)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Φεβρουαρίου 1925 και ήταν γιος του Αναστασίου Κουμάντου, προέδρου του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κατά την περίοδο 1941-1949, και της Τελεσίλλας Ζαγκλή. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και ήταν απόφοιτος της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Αμβούργου (1954). Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, για την οποία και φυλακίστηκε. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία έστελνε ανταποκρίσεις στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και αρθρογραφούσε στον Προοδευτικό Φιλελεύθερο με τα αρχικά ΓΑΚ. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου από το 1956 και από το 1960 διετέλεσε υφηγητής του αστικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1964 διετέλεσε ειδικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας. Το 1968 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο λόγω των αντιδικτατορικών του φρονημάτων. Για τη συμμετοχή του στην Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων συνελήφθη και εξορίστηκε το 1972 αρχικά στο Κερασοχώρι Ευρυτανίας και εν συνεχεία στο Θέρμο Τριχωνίδας. Μετά την πτώση της Χούντας επανήλθε στη θέση του και έδωσε αγώνα για την κατάργηση της βασιλείας στη διάρκεια του δημοψηφίσματος. Το 1975 εξελέγη καθηγητής Αστικού Δικαίου. Το 1993 έγινε ομότιμος καθηγητής και το 2005 επίτιμος.
Συνέγραψε πλήθος επιστημονικών άρθρων και βιβλίων εκ των οποίων σημαντικότερα είναι το Οικογενειακό Δίκαιο, με το οποίο έβαλε τα θεμέλια του σύγχρονου οικογενειακού δικαίου στην Ελλάδα (μετά τον ν. 1329/1983), και η Πνευματική Ιδιοκτησία, με το οποίο εισήγαγε τον κλάδο αυτό του δικαίου στη χώρα. Συμμετείχε σε πολλές νομοπαρασκευαστικές επιτροπές ως μέλος ή πρόεδρος, σημαντικότερη των οποίων ήταν αυτή για την σύνταξη του νέου νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας το 1993, στην οποία ήταν πρόεδρος. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για την Πνευματική Ιδιοκτησία, του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Νομικής Συνεργασίας, της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, της Εταιρείας Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας του ελληνικού τμήματος της ALAI (Association Litteraire et Artistique Internationale), της Επιτροπής Οικογενειακού Δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ομάδας εργασίας του υπουργείου Δικαιοσύνης με αντικείμενο την τεχνητή γονιμοποίηση (ν.3089/2002), της επιτροπής για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, της επιτροπής για τη μεταγλώττιση του γλωσσικού κώδικα, ad hoc δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ.ά. Στις εκλογές του 2000 διορίστηκε στη θέση του υπηρεσιακού υπουργού Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Είχε τιμηθεί με το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος.
Από το 1984 αρθρογραφούσε τακτικά στην Ελευθεροτυπία και το Βήμα και από το 1989 και μέχρι το θάνατό του στην Καθημερινή, της οποίας ήταν αντιπρόεδρος στο διοικητικό συμβούλιο. Είχε παντρευτεί την Ευγενία Κολοκούρη (1960). Απεβίωσε το 2007.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και σπούδασε Αρχαιολογία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aσχολήθηκε με την λογοτεχνία από την εφηβική της ηλικία. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα το 1973, με τη συλλογή διηγημάτων Παραστάσεις κρατήρος. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ακτή, Ευθύνη, Κριτικά Φύλλα και Νέα Εστία.
Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό βραβείο (1981) για το βιβλίο Χάλκινος ύπνος, με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1991) για το έργο της Ωρογραφία, το οποίο υπήρξε και υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Βραβείο του 1993 και τέλος με το Κρατικό βραβείο (2006) για το βιβλίο Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι.
Το πεζογραφικό της έργο (μυθοπλασία, δοκίμιο):
Παραστάσεις κρατήρος (1973), Άρθρα για την καβαφική ποίηση (1974-1975), Αποσπασματική σχέση (1974), Ο Μαύρος Ερμής (1977), Χάλκινος ύπνος (1980), Ο σχιζοφρενικός θεός (1983), Ο αγαπημένος του Όντος (δοκίμια για την ποίηση του Δημήτρη Παπαδίτσα) (1983), Ποιητές και αρχαία Ελλάδα (Σικελιανός - Σεφέρης - Παπαδίτσας) (1983), Χι ο Λεοντόμορφος (1986), Ωρογραφία (1990), Φρειδερίκος και Ιωάννης (1991), Φυσιογνωμίες τόπων (1992), Η θητεία (1994-1996), Εξ Αιγύπτου (Άγιοι των Κοπτών) (1995), Τα άλση της Περσεφόνης (1997), Ο έτυμος λόγος (1998), Η Χάρις (2000), Ποταμίσιοι έρωτες (2002), Τήνελλα Καλλίνικε! (2003), Θεών και ανθρώπων συναντήσεις (2003), Τα Ψυχομαντεία και ο υποχθόνιος κόσμος των Ελλήνων (2005), Ο Μαύρος Ερμής, συγκεντρωτικός τόμος των τριών συλλογών διηγημάτων Ο Μαύρος Ερμής - Παραστάσεις κρατήρος - Ο σχιζοφρενικός θεός (2005), Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι (2006), Μυθολογικά παράδοξα και ένα διήγημα (2007), Ταραντούλα (2008), Η Χάρις (2009), Οι Έλληνες παίδες στην αρχαιότητα (2010), Δαιμονολογία ή Λόγοι περί δαιμόνων (2012), Ο Ονειρόσακκος (2012), Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο (Άρθρα-Ομιλίες-Δοκίμια, 2012). Επιμελήθηκε την σειρά Graecolatina –αρχαιοελληνικά και λατινικά αρχέτυπα κειμένων του 16ου και 17ου αιώνα.

Οι μεταφράσεις:
Ορφικοί ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1983)· Ομηρικοί Ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1985)· Νέκυια (λ της Οδύσσειας) –μετάφραση σε συνεργασία με τον Δ.Π.Παπαδίτσα (2004)· Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Σημειώσεις από το Υπόγειο – μετάφραση από τα ρωσικά με τη συνεργασία της Τατιάνας Ντίκο και επίμετρο της Ελένης Λαδιά (χ.χ.)· Σενούντα Γ’, πατριάρχης των Κοπτών, Η φύση του Χριστού –μετάφραση από αραβικό και αγγλικό σε συνεργασία με τον κόπτη ιερομόναχο Πόλα άμπα Μπισόι (χ.χ.).

Διηγήματα και μυθιστορήματά της μεταφράστηκαν στα ρουμάνικα, τα γεωργιανά, τα φινλανδικά, τα σερβικά, τα σλοβενικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Σελίδες για την Ελένη Λαδιά, στον ιστότοπο http://eleniladia.blogspot.gr/, λήμμα «Λα-διά, Ελένη», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης.]

Η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου γεννήθηκε το 1933 στη Μύρινα της Λήμνου. Σπούδασε στην Πάντειο και στη Σορβόννη (θεατρικές σπουδές, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης). Έχει γράψει πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, δοκίμια. Έχει τιμηθεί με τα βραβεία: της ομάδας των Δώδεκα, της Ακαδημίας Αθηνών, του Ιδρύματος Ουράνη κ.ά. Η ποιητική της συλλογή Μυστικό Πέρασμα προτάθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού για το Αριστείο της Ευρώπης το 1991. Η ίδια συλλογή μεταφράστηκε στη γαλλική γλώσσα από τον Jacques Lacarriere και στη σουηδική από τον Ingemar Rhedin.

Έργα της:
Πεζογραφία: Το όραμα του Αλέξη Φερά (1960), Μικρό κλουβί (1965), Χάρτινα πρόσωπα (1968), Γκρίζα Πολιτεία (1971), Γράμμα στο γιο μου κι ένα άστρο (1982), Νύχτες του φεγγαριού (1984), Σπίτι μου της Μικρασίας (1986), Η Μαρούλα της Λήμνου (1986), Η υπεροχή (1987), Η Δοξανιώ (1990), Σώμα θυμήσου (1990), Λυκόφως της μοναξιάς (1991), Νικηφόρος Φωκάς (1992), Με τη λάμπα θυέλλης (1993), Ναταλία και Χριστίνα (1996), Πήραν την Πόλη πήραν την (1996), Η έκτη σφραγίδα (1999), Ο άγγελος της στάχτης (2001), Η επέτειος των ρόδων (2002), Ο ιερός ποταμός (2003), Το ξύλινο τείχος (2006), Υγρό φεγγαρόφωτο (2009), Υψιπύλη, η βασίλισσα του αίματος (2010), Ζωή μια μέρα μόνο (2011), Τα θαύματα θυμώνουν όταν δεν τα πιστεύεις (2012), Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι (2013), Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου (2014).
Ποίηση: Συναντήσεις (1959), Σπουδή (1961), Μικροί κόσμοι (1963), Τοπία εφηβείας (1969), Το φως του προσώπου σου (1973), Στους προδομένους καιρούς μας (1975), Το παιδάκι εκείνο ήταν ένα άστρο που έσβησε (1979), Περπατώ και ονειρεύομαι (1984), Μυστικό πέρασμα (1989), Επί πτερύγων ανέμων (1995), Και θέα προς το αμίλητο (1998), Μαζεύω τα υπάρχοντά μου (συγκεντρωτική, 2007), Κι η άβυσσος μου ανέβηκε ως το γόνατο (2012).
Θέατρο: Μικρό κλουβί (1965), Οι σχεδίες (1969), Το γυάλινο κιβώτιο (1970), Αντιγόνη ή Νοσταλγία της τραγωδίας (1971), Ο χορός της Ηλέκτρας (1971), Χάρτινο φεγγάρι (1978), Το Μπλόκο (1981), Ένας δημόσιος υπάλληλος (1983), Το τελευταίο παιχνίδι (1989), Σ’ αποχαιρετώ με το φθινοπωρινό πρωτοβρόχι (1986), Παιχνίδι με το χρόνο (1991), Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο (1997), Πλωτή νύχτα (2000).
Δοκίμια: Samuel Beckett. Η εμπειρία της υπαρξιακής οδύνης (1980). Οδυσσέας Ελύτης. Ένα όραμα του κόσμου (1982).
Έχει κάνει ακόμα μεταφράσεις (Μπέκετ, Λακαριέρ, Λάγκερλοφ, Ντυράς), ραδιοφωνικές εκπομπές κ.ά.

Ο Αδαμάντιος Λεμός γεννήθηκε το 1916 στα Καρδάμυλα της Χίου. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου το 1939. Διετέλεσε ηθοποιός, θιασάρχης, σκηνοθέτης, σκηνογράφος, δάσκαλος, μαζί με τη σύζυγό του ηθοποιό Μαίρη Γιατρά-Λεμού. Στην αρχή της σταδιοδρομίας του συνεργάστηκε με τους θιάσους Μαρίκας Κοτοπούλη, Κατερίνας Ανδρεάδη, Λίνου Καρζή, Θεάτρου Τέχνης. Στην Κατοχή διέφυγε στη Μέση Ανατολή και υπηρέτησε ως ασυρματιστής. Την περίοδο 1943-1944 ήταν ενεργό μέλος του Συγκροτήματος Ψυχαγωγίας των Ελληνικών Δυνάμεων Μέσης Ανατολής. Μετά τη διάλυσή του, με τη βοήθεια μελών του Ε.Α.Σ. (Εθνικού Απελευθερωτικού Συνδέσμου), δημιουργήθηκε ο θίασος πρόζας Μαίρης Λεμού. Το 1945, ύστερα από πρόσκληση του Α.Κ.Ε.Λ., το ζεύγος Λεμού έφυγε για την Κύπρο, όπου οργάνωσε τον πρώτο επαγγελματικό θίασο στο νησί, το Παγκύπριο Θέατρο «Ο Προμηθεύς». Από το 1947 ως το 1956 ο θίασος Λεμού, με συμμετοχή στελεχών του Θεάτρου Τέχνης, έδρασε αρχικά στην Καλλιθέα και στη συνέχεια στο «Άλσος» Παγκρατίου, ενώ περιόδευσε στην Πελοπόννησο, την Κρήτη, τη Θεσσαλονίκη, την Αίγυπτο, το Χαρτούμ και αλλού. Το 1956 το ζεύγος Λεμού έφυγε στις Η.Π.Α., ιδρύοντας εκεί τον Οργανισμό Ελληνικού Θεάτρου Αμερικής, που απέκτησε μόνιμη στέγη και λειτούργησε για δέκα συνεχή χρόνια. Επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1967 και, παρά τις αντιξοότητες, ο Αδαμάντιος Λεμός συνέχισε το έργο του.

[Πηγές: Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη-Κουτσουμπού, «Δωρεά Αδαμάντιου Λεμού», Τα νέα του Ε.Λ.Ι.Α., αρ. 61, χειμερινό αρχειοστάσιο 2002, σσ. 24-27, και βιογραφικό του Λεμού στο αρχείο].

Ο δημοσιογράφος Νίκος Κυριαζίδης (Αθήνα 1920-2002) σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή Αθηνών. Άρχισε να δημοσιογραφεί το 1940 στο United Press και στη συνέχεια στον Τύπο της Εθνικής Αντίστασης (1941-1944), στο Ριζοσπάστη (1945-1947), στη Daily Worker και στο Δημοκράτη Κύπρου (1947-1951), στη Μεσημβρινή (1961-1967) και στην Ακρόπολη (1967-1974). Ιδιοκτήτης-εκδότης-διευθυντής του πρώτου ειδησεογραφικού περιοδικού Επτά Ημέρες (1966), με χρηματοδότηση της συζύγου του Δόμνας Γρηγοριάδη-Κυριαζίδη. Διετέλεσε εκδότης-διευθυντής του περιοδικού Ταχυδρόμος (1974-1983) διευθυντής της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (1983), διευθυντής του περιοδικού Χρόνος (1987-1988), σύμβουλος έκδοσης του Τύπου της Κυριακής (1988-1996) και του Ελεύθερου Τύπου (1995-1996) και σχολιαστής της ΕΤ1 το 1991-1992.
Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Αθηναϊκής Λέσχης ΠΣΔΕΑ, της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης και της Επιτροπής Απονομής Βραβείων Μπότση.
Εξέδωσε τα βιβλία: Η δημοτική στη δημοσιογραφία (1978), Το λεξιλόγιο του Μακρυγιάννη, 3 τόμοι (1983), Τα ελληνικά του Μακρυγιάννη με υπολογιστή, 7 τόμοι (1984-1992).
Τιμήθηκε με το βραβείο δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Μπότση το 1992 και με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1994.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού Who is Who, 1998].

Ο Μανόλης Λεοντάρης, αδελφός του ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, γνωστός στα γράμματα ως Μανόλης Λαμπρίδης, ήταν δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής. Γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάμου το 1920, σπούδασε Νομικά και Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος. Την πολιτική σκέψη του επηρέασε η μαθητεία του στον Σπύρο Στίνα, κατά τη δεκαετία του 1940, μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Σταμάτη Στανίτσα, τον Αντώνη Λαυραντώνη κ.ά. Επρόκειτο για μια αποκλίνουσα «τάση» του τροτσκισμού. Ως κριτικός έκανε την εμφάνισή του με το άρθρο «Το νόημα της ελληνικής ελευθερίας» στα Ελληνικά Γράμματα, το 1946 (25.1.1946, αρ. 35, σ. 19, 31 και 8.2.1946, αρ. 36, σ.34). Δημοσίευσε δοκίμια πολιτικής φιλοσοφίας καθώς και λογοτεχνικής και αισθητικής κριτικής στα περιοδικά: Ελεύθερα Γράμματα, Ο αιώνας μας, Μακεδονικά Γράμματα, Νέος Νουμάς, Μαρξιστικό Δελτίο, Επιθεώρηση Τέχνης, Πανσπουδαστική, Κριτική, Λογοτέχνης, Η Άλως, Εφημερίδα των ποιητών, Διαβάζω, Αντί, Λεβιάθαν, Η Λέξη, Μανδραγόρας, ο Πολίτης, Σύγχρονοι Καιροί. Ιδιαίτερα συνδέθηκε με το περιοδικό Μαρτυρίες, και τη συνέχειά του Σημειώσεις. Υπέγραφε και με τα ψευδώνυμα: Μ. Ιωάννου, Μ. Ιωαννίδης, Νίκος Λιμπέρης, Σ. Μοντάνος, Μ. Φουτούρης, Βίκτωρ Βέρας. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου 2002.

Εξέδωσε τα βιβλία: Η σύγκρουση με το Νόμο ως έμπρακτη κριτική του Δικαίου (1975). Il gran rifiuto. Καβάφης, Βάρναλης, Καρυωτάκης και η παρακμή, Η αντικειμενικότητα του έργου τέχνης, Το ηθικό πρόβλημα στην ποίηση του Γ. Σεφέρη: κριτικά μελετήματα (1979). Παλαιά και Νέα ποίηση (1981), Αντι-ιδεολογικά (1982). Η ταξική συνείδηση στο έργο του Κ. Βάρναλη (1982). Η ποίηση και το ηθικό πρόβλημα (1993), Τρία μελετήματα (1998). Στρογγυλές κουβέντες ή η παρανόηση της μεταφοράς και του συμβολισμού (2000). Μετέφρασε επίσης τα έργα: Λ. Τρότσκι, Λογοτεχνία και επανάσταση (1966), Λ. Γκόλντμαν, Εισαγωγή στον Luka’ks και στον Heidegger (1975), G. Luka’ks, Από την φαινομενολογία στον υπαρξισμό (1977), Κ. Καστοριάδης, Ουγγρική επανάσταση 1956, δημιουργική πηγή της σύγχρονης ιστορίας (1980), Κ. Κορς, Μαρξισμός και φιλοσοφία (1981), H. Lefebvre, Αρχαίοι και νέοι Ελεάτες (1988, 2007).

[Πηγές: Αλέξ. Αργυρίου, «Λαμπρίδης, Μανόλης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ 5, Εκδοτική Αθηνών, σ.169 και http://spartakos.okde.org/keimena/s69_em_lambridis.htm και http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=1357].

Ο Ηλίας Βασιλείου Λεντάκης γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας το 1913. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Κάρπαθο και μετανάστευσαν στην Αιθιοπία στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν οικοδόμος. Μετείχε, ως μέλος ομάδας Δωδεκανησίων οικοδόμων, στην κατασκευή εκκλησιών στην Αιθιοπία ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται ο καθεδρικός ναός της Αγίας Τριάδας στην Αντίς Αμπέμπα. Ο Ηλίας Λεντάκης ολοκλήρωσε τις βασικές εγκύκλιες σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο της Αντίς Αμπέμπα και κατόπιν φοίτησε στη Σαλβάγειο Εμπορική Σχολή Αλεξανδρείας (Αίγυπτος) και στο Τμήμα Ανώτερων Εμπορικών Σπουδών του Γαλλικού Λυκείου Αλεξανδρείας (αποφοίτησε το 1934). Από το 1936 μέχρι το 1944 εργάστηκε, αρχικά ως λογιστής και κατόπιν ως βοηθός αρχιλογιστή και αρχιλογιστής, στην Γαλλο-αιθιοπική Σιδηροδρομική Εταιρεία DJIBOUTI-ADDIS ABEBA. Την περίοδο 1945-1946 εργάστηκε ως βοηθός αρχιλογιστή της αγγλικής εταιρείας εισαγωγών/εξαγωγών/ασφαλειών MITCHELL COTTS & Co. Από το 1947 μέχρι το 1957 ως αρχιλογιστής της Βιομηχανικής Εταιρείας Ζέκου Αφοι (μετέπειτα Ηνωμένα Ελαιουργεία και Σαπωνοποιεία). Κατά το διάστημα 1957-1961 εργάστηκε για λογαριασμό της κυβέρνησης της Αιθιοπίας (Κεντρική Οικονομική Εφορεία/ Διευθύνων Τμήματος Ελέγχου, Διευθυντής Λογιστηρίου στα Υπουργεία Εσωτερικών και Βιομηχανίας/Εμπορίου, αρχιλογιστής του Τμήματος Ελέγχου διαθέσεως της οικονομικής και τεχνικής βοήθειας προς την Αιθιοπία από τα Ηνωμένα Έθνη και τις ΗΠΑ). Από το 1961 μέχρι το 1964 εργάστηκε αρχικά ως διευθυντής λογιστηρίου και αργότερα ως φοροτεχνικός στην ιταλική εμπορική εταιρεία International Trading Company (ITCO). Το ίδιο διάστημα χρημάτισε διευθυντής του Τμήματος Εξωτερικής Επιθεώρησης στην Τράπεζα Βιομηχανικής και Αγροτικής Ανάπτυξης Αιθιοπίας. Τον Οκτώβριο του 1964 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα όπου και εργάστηκε για την ιταλική εταιρεία πετρελαιοειδών AGIP ως διευθυντής των οικονομικών υπηρεσιών. Συνταξιοδοτήθηκε το 1984.

Κατά τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Αλεξάνδρεια και την επιστροφή του στην Αιθιοπία, έλαβε μέρος στην εκεί οργάνωση του ποδοσφαίρου.

Παντρεύτηκε την Σοφία Βάλβη και απέκτησαν μια κόρη, την Μαρία (Λιλίκα).

Πηγές: Βιογραφικά σημειώματα του Ηλία Β. Λεντάκη στο αρχείο.

Η Μαρία (Λιλίκα) γεννήθηκε στην Diri-Dawa της Αιθιοπίας στις 12 Σεπτεμβρίου 1940. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ (1959-1963).
Πηγές: Βιογραφικά σημειώματα του Ηλία Β. Λεντάκη στο αρχείο.

Ο Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε το 1932 στη Νιγρίτα Σερρών και καταγόταν από τη Σάμο. Αδελφοί του είναι ο κριτικός Μανόλης Λαμπρίδης και ο ποιητής Ανδρέας Λεοντάρης. Από το 1939 η οικογένειά τους εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Ο Βύρων Λεοντάρης σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος και ως νομικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Το 1954 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του Γενική Αίσθηση. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: Η Εφημερίδα των ποιητών, Κριτική (Θεσσαλονίκης), Επιθεώρηση Τέχνης. Μετείχε στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Μαρτυρίες και από το 1973 ήταν μέλος της εκδοτικής συντροφιάς του περιοδικού Σημειώσεις, όπου δημοσιεύτηκαν τα περισσότερα ποιήματα και δοκίμιά του. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 1997 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του Εν γη αλμυρά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιταλικά. Σύζυγός του είναι η ποιήτρια Ζέφη Δαράκη και γιος τους ο σκηνοθέτης Γιάννης Λεοντάρης. Ο Βύρων Λεοντάρης πέθανε το 2014.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Γενική Αίσθηση (1954), Ορθοστασία (1957), Η ομίχλη του μεσημεριού (1959), Ανασύνδεση (1962), Ψυχοστασία (1972), Μόνον δια της λύπης (1976), Ψυχοστασία (συγκεντρωτική έκδοση 1949-1976) (1983), Εκ περάτων (1986), Εν γη αλμυρά (1996), Έως (2003).
Εξέδωσε τα δοκίμια: Η ποίηση της ήττας (1983), Καβάφης ο έγκλειστος (1983, συμπληρωμένη έκδοση 1997), Δοκίμια για την ποίηση (1985), Γραφή και βιβλίο (1990), Κείμενα για την ποίηση (2001).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιοεργογραφικά σημειώματα του Β. Λεοντάρη, φακ. 2.1 του αρχείου.]

Η Ιωάννα Λεοντίδου, κόρη του Αναστασίου και της Στάλλης (το γένος Κοκκινίδη) γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1911 στην Αθήνα και υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως διπλωματικός υπάλληλος στο εξωτερικό. Ο πατέρας της είχε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Τραπεζούντα, στο Βλαδιβοστόκ και στην Κωνσταντινούπολη (;). Η μητέρα της αποφοίτησε από το Ελληνικό Παρθεναγωγείο στην Τραπεζούντα το 1903. Ο γάμος των γονιών της τελέστηκε στις 2 Νοεμβρίου 1908 στην Τραπεζούντα.

Η Ιωάννα Λεοντίδου αποφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Aix στην Μασσαλία το 1931. Η επαγγελματική της σταδιοδρομία ξεκίνησε στις 10.1.1936 όταν διορίστηκε Συντάκτης Τύπου Γ΄Τάξεως στο υπουργείο Εξωτερικών έπειτα από διαγωνισμό που διενεργήθηκε το 1935. Στις 30.9.1936 μετατέθηκε στο υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού το οποίο ιδρύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 και προήχθη στον βαθμό της Εισηγητού. Η περαιτέρω ανέλιξή της αποκλείσθηκε λόγω νόμου που περιόριζε την προαγωγή των γυναικών υπαλλήλων στο βαθμό του Γραμματέως Α΄. Το 1937 συμμετείχε στην Β΄Συνδιάσκεψη Τύπου Βαλκανικής Συνεννόησης.

Στις 20.5.1941 μετατέθηκε από το υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού στη Γενική Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας. Στις 3.9.1941 απολύθηκε από την υπηρεσία της με προεδρικό διάταγμα της 28ης Αυγούστου 1941 το οποίο υπέγραψε ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Γ.Τσολάκογλου. Τον Ιούνιο του 1941 είχε φύγει από την Ελλάδα με προορισμό την Μέση Ανατολή. Εκεί απασχολήθηκε με την ιδιότητα της υπαλλήλου του υπουργείου Εξωτερικών αρχικά στην Ιερουσαλήμ, στο Γενικό Προξενείο (Σεπτέμβριος 1941-Απρίλιος 1942) και έπειτα στην Υπηρεσία Τύπου της Κυβέρνησης του Καΐρου στη Μέση Ανατολή. Το 1943 υπηρέτησε στον Ερυθρό Σταυρό στη Βηρυτό με την ιδιότητα της αδελφής νοσοκόμας. Την 1η Μαρτίου 1947 η Ιωάννα Λεοντίδου μετατέθηκε στο Γενικό Γραφείο Τύπου του Προξενείου της Ιερουσαλήμ με το βαθμό της Διευθύντριας μέχρι το 1950.

Στις 28 Ιουνίου 1950 της απονεμήθηκε Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων για την υπηρεσία της στην Παλαιστίνη σε καιρό πολέμου. Από 1η Δεκεμβρίου 1950 ήταν μέλος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στο Βερολίνο. Την 1η Απριλίου 1955 προσλήφθηκε ως έκτακτη συνεργάτις του Γραφείου Τύπου της Βόννης ενώ από την 1η Νοεμβρίου 1956 πήρε μετάθεση με απόσπαση στο Γραφείο Τύπου της Βέρνης εκτελώντας χρέη αναπληρώτριας διευθύντριας. Την 30η Μαΐου 1959 διορίστηκε στην θέση της Διευθύντριας Τύπου του Γραφείου της Βέρνης. Η υπαλληλική της σταδιοδρομία διήρκεσε ως τις 23.09.1968 οπότε και απολύθηκε εξαιτίας της αντίθεσής της στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.

Την δεκαετία του 1970 η Ιωάννα Λεοντίδου εργάστηκε ως μεταφράστρια, ενώ το 1981 την συναντάμε στο γραφείο του ΟΗΕ στη Γενεύη. Σε σημείωμά της το 1989 αναφέρει ότι ζούσε πλέον στην Αθήνα και πραγματοποιούσε συχνά ταξίδια στην Ελβετία.

[Πηγές : υλικό του αρχείου.]

Ο Νικόλαος Λιανόπουλος ήταν ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Εσωτερικών.

Ο Γεώργιος Λιναράς ήταν μαχητής του Ε.Δ.Ε.Σ.