Ο Γεράσιμος Ασπιώτης (1844-1901) ίδρυσε το παιγνιοχαρτοποιείο «Ελπίς» στην Κέρκυρα το 1873, με συνεργάτη τον Ιωάννη Λάντσα και χρηματοδότηση από τον πατέρα του Νικόλαο, ο οποίος και ζωγράφιζε τα παιγνιόχαρτα. Το 1884 υπέγραψε με την κυβέρνηση Τρικούπη μονοπωλιακή σύμβαση για την κατασκευή παιγνιοχάρτων του Ελληνικού Δημοσίου στην οποία το 1887 προστέθηκε η κατασκευή φυλλαδίων σιγαροχάρτου και διασκευής του σε ταινίες και σωλήνες. Ο Γεράσιμος Ασπιώτης παντρεύτηκε την Αμαλία Τριβόλη και απέκτησε τρία αγόρια: τον Κωνσταντίνο, το Νικόλαο και τον Σπυρίδωνα. Πέθανε την ίδια μέρα με το γιο του Σπυρίδωνα, στις 27 Φεβρουαρίου 1901.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης (1872-1963) που ανέλαβε την επιχείρηση το 1902, μετά το θάνατο του πατέρα του, σπούδασε στην Αυστρία, Γαλλία, Ελβετία και είχε έντονη κλίση στις τεχνικές επιστήμες. Το 1909 η εταιρεία, υπό τη διεύθυνσή του, διπλασίασε τον κύκλο εργασιών της προσθέτοντας στα ήδη υπάρχοντα τμήματα κατασκευής παιγνιοχάρτων και διασκευής σιγαρόχαρτου, το τμήμα διακοσμήσεως σιγαροχάρτου και το χρωμολιθογραφικό που έκανε εκτυπώσεις ομολογιών, μετοχών, γραμματίων, λαχείων, διαφημίσεων, έντυπου χάρτου αλληλογραφίας και φακέλων, επιταγών, διπλότυπων, ετικετών, ταχυδρομικών εικονογραφημένων δελταρίων, καταστίχων, εμπορικών βιβλίων, εντύπων, εισιτηρίων τροχιοδρόμων και σιδηροδρόμων κλπ. Συνυπήρξε και ανταγωνίστηκε σε πελατεία και ποιότητα στο χώρο των γραφικών τεχνών με την Εταιρεία Λιθογραφίας και Κυτιοποιΐας Αθηνών (Ε.Λ.Κ.Α) από το 1916 μέχρι το 1928, χρονολογία της συγχώνευσης των δύο εταιρειών. Ιδρυτής της Ε.Λ.Κ.Α. ήταν ο Μιχάλης Γιαννουκάκης (1868-1944), ενώ τη διεύθυνσή της και τις νέες εγκαταστάσεις της καινούριας εταιρείας ανέλαβε, το 1935, ο Λιάκος Ηλιόπουλος.

Η Αντιγόνη Βαλάκου γεννήθηκε στην Καβάλα, κόρη του δικηγόρου Πυθαγόρα Βαλάκου και της συζύγου του Χρυσούλας, το γένος Μακρή. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ευάγγελο, και τρία ετεροθαλή αδέλφια (από δεύτερο γάμο του πατέρα της), τον Παναγιώτη, τον Θεόδωρο και τον Γεώργιο. Το 1946 η οικογένεια του Πυθαγόρα και της Χρυσούλας Βαλάκου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου η Αντιγόνη Βαλάκου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της, φοιτώντας παράλληλα στο βραχύβιο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Ρώτα. Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, υποδυόμενη την Ασημίνα στην κωμωδία του Θεόδωρου Ν. Συναδινού, Αυτός είμαι! (θέατρο Διονύσια Καλλιθέας, θίασος Αδαμάντιου Λεμού), ενώ το επόμενο καλοκαίρι συνεργάστηκε με το Ρεαλιστικό Θέατρο του Αιμίλιου Βεάκη, σε πέντε παραγωγές, με πρώτη το Νυφιάτικο τραγούδι του Νότη Περγιάλη. Ακολούθησαν συνεργασίες της με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1949) και τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1950-1951) και Μαίρης Αρώνη – Βάσως Μανωλίδου (1952). Η πρώτη της θητεία στο Εθνικό Θέατρο ξεκίνησε το 1952 (Σαίξπηρ, Χειμωνιάτικο παραμύθι, σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού) και διήρκεσε μέχρι το 1956. Το καλοκαίρι του 1955 ερμήνευσε τον ρόλο της Οφηλίας στον Άμλετ του Σαίξπηρ (θίασος Νίκου Χατζίσκου, θέατρο Εθνικού Κήπου), ενώ το 1956 εγκαινίασε τη συνεργασία της με τον Κώστα Μουσούρη (1956-1958) με το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ των Φράνσις Γκούντριτς και Άλμπερτ Χάκετ, παραγωγή που σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική και εισπρακτική επιτυχία. Για την ερμηνεία της στον ρόλο της Άννας Φρανκ, η Βαλάκου τιμήθηκε με το έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη. Το 1957 και από το 1963 ώς το 1971 συγκρότησε δικούς της θιάσους (την περίοδο 1968-1969 από κοινού με τον Αλέκο Αλεξανδράκη), ενώ ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους από το παγκόσμιο ρεπερτόριο στην κρατική σκηνή (1960-1963), στο Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη (1959, 1963), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (1966) και στο Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού (1968-1969). Σημαντικός σταθμός στην καριέρα της ήταν η Ηλέκτρα του Σοφοκλή το 1972 (Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου). Τις επόμενες δεκαετίες και μέχρι το 2011, η Αντιγόνη Βαλάκου συνέχισε την εξέχουσα πορεία της στη σκηνή, με σημαντικούς ρόλους από το κλασικό και σύγχρονο παγκόσμιο ρεπερτόριο στο Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, αλλά και στο ελεύθερο θέατρο (Απλό Θέατρο, Έβδομο Θέατρο, Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, Θέατρο Διαδρομή κ.ά.). Η τελευταία σκηνική εμφάνισή της ήταν στο έργο του Στήβεν Τέμπερλυ, Το σουβενίρ (2011, θέατρο Αγγέλων Βήμα, σκηνοθεσία Γιώργος Καραμίχος). Πρωταγωνίστησε επίσης σε ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες και σε επιλεγμένες τηλεοπτικές σειρές (1953-2005) και δίδαξε επί σειράν ετών στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1960 παντρεύτηκε τον χειρουργό Αντώνη Τόμπλερ, με τον οποίο μοιράστηκε δέκα χρόνια από τη ζωή της. Για το καλλιτεχνικό έργο της, η Αντιγόνη Βαλάκου τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής (2003).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο υλικό του αρχείου και σε προφορική μαρτυρία της Ευγενίας Βαλάκου].

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1928 για να συνεχίσει τις εργασίες βρετανικού οίκου παρασκευής κρασιού, που ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ποικιλίες σταφιλιού και σταφίδας των Ιονίων νησιών. Ανάμεσα στους έλληνες μετόχους της εταιρείας ήταν οι Ιωάννης Βατίστας και Σπύρος Μεταξάς. Την διακίνηση των κρασιών στην Βρετανία είχε αναλάβει η εταιρεία Booth’s. Η οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε στο κλείσιμο της επιχείρησης.

Δευτερότοκος γιος του Κοζή Βούρου και της Ζεννού (το γένος Ροδοκανάκη) γεννήθηκε στη Χίο, αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη όπου και το 1827 παντρεύτηκε με την Αικατερίνη Δημ. Μαχαίρα (1807-1889). Η Αικατερίνη είχε και μία μικρότερη αδελφή, την Ελένη (Ελέγκω) (1817-1876) που παντρεύτηκε τον Ζαννή Στεφά-νοβικ Σκυλίτζη (1806-1886) και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο Σταμάτης Κ.Βούρος ασχολήθηκε με εμπορικές και τραπεζικές δραστηριότητες συστήνοντας ένα οικογενειακό δίκτυο με τους αδελφούς του Ζαννή, Ιωάννη και Λεονάρδο καθώς και με τους γαμπρούς του και άλλους συγγενείς που αποτελούσαν μέλη του “χιώτικου δικτύου” την περίοδο 1830-1860 που άνθησε στο εμπόριο και την ναυτιλία.

Γεννήθηκε στην Καισάρεια της Μικράς Ασίας. Τελείωσε τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1890. Εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη ως δικηγόρος και εκλέχτηκε βουλευτής στην τουρκική Βουλή το 1911. Το 1914 επανεκλέχτηκε βουλευτής, αυτή τη φορά όμως από την περιφέρεια Αϊδινίου. Ως το τέλος του πολέμου εναντιώθηκε πολλές φορές στις τουρκικές αρχές (νόμος περί Πατριαρχείου, τουρκική κυριαρχία επί των χριστιανικών λαών). Κατά τα έτη 1920 και 1922 διετέλεσε νομάρχης Ροδόπης και Κοζάνης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα, όπου και εκλέχτηκε πληρεξούσιος Αθηνών-Πειραιώς στις βουλευτικές εκλογές του 1923. Το 1924, μαζί με αρκετούς άλλους πρόσφυγες βουλευτές, ανέθεσε την αρχηγία του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (κόμμα προσφύγων βουλευτών) στον Γ. Κονδύλη, παραμένοντας ηγετικό στέλεχος και συμμετέχοντας ενεργά στις συνεδριάσεις της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης ως το 1926. Προσχώρησε στο κόμμα του Βενιζέλου και διετέλεσε υπουργός Υγιεινής Προνοίας και Αντιλήψεως στις κυβερνήσεις του 1928 καθώς και στις κυβερνήσεις Ιουνίου 1929 και Δεκεμβρίου 1929. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1943.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, http://el.wikipedia.org, λήμμα: Εμμανουηλίδης, Εμμανουήλ]

Το Θέατρο του Νότου ιδρύθηκε το 1991 από τον σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, ως το θεατρικό σχήμα της Ελληνικής Εταιρείας για τη Διεθνή Επικοινωνία μέσω της Τέχνης (Ε.Ε.Δ.Ε.Τ.). Με προγραμματικούς στόχους «να δημιουργήσει ένα κύτταρο που να διαρρήξει τους “παραδοσιακούς” μηχανισμούς, δίνοντας την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους, ηθοποιούς, συγγραφείς, χορογράφους, μουσικούς, σκηνοθέτες, να εκφραστούν»* και να «γνωρίσει στο ελληνικό κοινό τις νέες διεθνείς τάσεις των παραστατικών τεχνών και στο διεθνές κοινό τις τάσεις που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας»**, το Θέατρο του Νότου στεγάστηκε στο θέατρο Αμόρε της οδού Πριγκηπονήσων 10 (στην περιοχή του Γκύζη), που διέθετε δύο σκηνές, την Κεντρική (170-220 θέσεων) και τον Εξώστη (80 θέσεων). Με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Γιάννη Χουβαρδά και συνδιευθυντή από το 2000 τον Θωμά Μοσχόπουλο (που το καλοκαίρι του 2007 διαδέχτηκε τον Χουβαρδά στην καλλιτεχνική διεύθυνση), το Θέατρο του Νότου λειτούργησε από το 1991 ώς το 2008. Η πρώτη παραγωγή του ήταν ο Οθέλλος του Σαίξπηρ (Δεκέμβριος 1991, σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά) και οι τελευταίες το Χιόνι στο στόμα του Δημήτρη Καραντζά (Κεντρική Σκηνή, σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά) και η Εβδομάδα δίχως Κυριακή του Όθωνα Λαμπρόπουλου (Εξώστης, σκηνοθεσία Όθωνα Λαμπρόπουλου) (Μάιος 2008). Στη διάρκεια της δεκαεπταετούς πορείας του, το Θέατρο του Νότου παρουσίασε συνολικά 120 παραγωγές έργων από το ελληνικό και το διεθνές —σύγχρονο και κλασικό— ρεπερτόριο, φιλοξένησε και συνεργάστηκε με θιάσους του εξωτερικού και ανέδειξε νέους έλληνες συγγραφείς, μεταφραστές και καλλιτέχνες της σκηνής.

• Συνέντευξη του Γιάννη Χουβαρδά στη Μαρία Κατσουνάκη, «Εί-μαστε μια χώρα γερόντων», Η Καθημερινή, 14.7.1991, σ. 47.
  ** «Ελληνική Εταιρεία για την Διεθνή Επικοινωνία μέσω της Τέχνης», σημείωμα στο πρόγραμμα του Θεάτρου του Νότου για τη χειμερινή περίοδο 1991-1992, σ. 3.

Ο Ανδρέας Καραντώνης (Άνδρος 1910-Αθήνα 1982), ήταν κριτικός, ποιητής και μεταφραστής. Το 1923 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, τελείωσε το γυμνάσιο και φοίτησε στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Κατά το διάστημα 1927-1929 δημοσίευσε ποιήματα στο παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας του Πυρσού και το 1929 τύπωσε τη μελέτη του Εισαγωγή στο Παλαμικό έργο. Ακολούθησαν Ο ποιητής Γ. Σεφέρης (1931) και το Γύρω στον Παλαμά (1932). Το 1935 έγινε διευθυντής του περιοδικού Νέα Γράμματα, ενώ μεταφράσεις του αυτής της περιόδου εκδόθηκαν το 1982 σε ένα τόμο με τίτλο Ηχώ. Μετά την κατοχή άρχισε να αρθρογραφεί σε διάφορες εφημερίδες. Από το 1949 και ως το 1974 ο Καραντώνης υπήρξε λογοτεχνικός συνεργάτης του ραδιοφώνου. Υπήρξε μόνιμο μέλος της επιτροπής απονομής κρατικών βραβείων, μέλος της “Ομάδας των Δώδεκα” και γενικός γραμματέας του “Ιδρύματος Παλαμά”.

Ο Γεράσιμος Καραπάνος ήταν γιος του Ιωάννη και της Ευφροσύνης Μαυρομμάτη. Η καταγωγή του παππού του Γεράσιμου Καραπάνου ήταν από την Άρτα και της μητέρας του από την Αρκαδία. Είχε δύο ακόμη αδέλφια τον Περικλή και την Μαρία μετέπειτα σύζυγο Σπύρου Στύλου. Η οικογένειά του κατοικούσε στην Αθήνα στην οδό Σταΐκου και Καπλανών. Ο ίδιος σπούδασε στο Παρίσι στην Ecole Nationale Superieure des Mines. Συνέχισε τις σπουδές του στη Λιέγη (1901) ενώ το 1902 βρίσκεται πάλι στο Παρίσι. Οι σπουδές του πραγματοποιήθηκαν με την αρωγή και την προστασία του αδελφού του πατέρα του Κωστή, ο οποίος είχε παντρευτεί την Μαρία Χρηστάκη Ζωγράφου (1847-1901), και είχε αποκτήσει μαζί της τέσσερα παιδιά τον Πύρρο, τον Αλέξανδρο, την Ελένη και τη Ζωή.
Ο Γεράσιμος το 1908 παντρεύτηκε την Ερμιόνη Μαυρομμάτη από τη Μερσίνα της Μικράς Ασίας (η καταγωγή του πατέρα της Κωνσταντίνου ήταν από την Πάφο και της μητέρας της Αθηνάς Ρούσου από την Τήνο). Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης ήταν μέγας ευεργέτης της κοινότητας Μερσίνας και είχε ιδρύσει εκεί τα Μαυρομμάτεια εκπαιδευτήρια. Η Ερμιόνη είχε άλλα οκτώ αδέλφια: την Ελένη Ταχιντζή, την Μαριγώ Κρίστμαν, τον Χριστόφορο, την Αργυρώ Αλιβιζάτου, την Καλλιόπη Ισαακίδη, τον Ανδρέα, τον Αντώνη και τον Γιώργο. Ο Γεράσιμος και η Ερμιόνη απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κώστα και την Φρόσω.
Εργάστηκε για τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις των αδελφών Ράλλη στη Μ. Ασία και συνεργάστηκε με τον Γεώργιο Ζερβουδάκη στην αναζήτηση χρυσού στην Αφρική και σε επιχειρήσεις του ίδιου στην Μικρά Ασία και στην Αίγυπτο. Ο Ζερβουδάκης όμως χρεωκόπησε το 1911 και η οικονομική κατάσταση του Καραπάνου επιδεινώθηκε σοβαρά. Από το 1910 είχε εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και είχε ένα κτήμα στη Σιρέουα, το οποίο εκμεταλλευόταν οικονομικά.
Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων όπου και τον ζωγράφισε η Θάλεια Φλωρά-Καραβία.
Ήταν δημοτικιστής, φίλος και χορηγός του Γεώργιου Σκληρού, γνώριμος του Καβάφη, ανήκε στον κύκλο του περιοδικού Γράμματα της Αλεξάνδρειας και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου Αιγύπτου ο οποίος υπηρετούσε ανάλογους μεταρρυθμιστικούς στόχους με τον ομώνυμο ελλαδικό.

Ο Παύλος Ιωάννου ήταν καθηγητής Εγχειρητικής, Ανατομίας και Επιδεσμολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Καταγόταν από την Καστοριά της Μακεδονίας και γνωρίζουμε ότι πέθανε το 1897. Μετά το διαδακτορικό του δίπλωμα (1858) πήγε στη Γερμανία και Γαλλία, όπου ασχολήθηκε ειδικότερα με την Ανατομία και τη Χειρουργική. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα διορίστηκε το 1862 καθηγητής στην Ιατρική Σχολή. Το 1883 του ανατέθηκε η διεύθυνση του νοσοκομείου αφροδισίων νοσημάτων και η διδασκαλία των σχετικών μαθημάτων. Το 1891-92 διετέλεσε πρύτανις του Πανεπιστημίου. Έργα του: Εγχειρίδιον συστηματικής ανατομίας του ανθρώπου (Αθήναι 1878, γ΄έκδ, 1884) και Εγχειρίδιον Χειρουργικής (1884). Δημοσίευσε άρθρα στην Ιατρική Εφημερίδα, Γαληνό και Ασκληπιό. Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ιατρική (“Μελέται περί της χειρουργικής των αρχαίων”, “Περί της κατ΄αναφοράν προς την ανατομίαν αρχαίας ελληνικής πλαστικής του ανθρωπίνου σώματος”). Στο συνέδριο συφιλιδολογίας και δερματολογίας στη Βιέννη, είχε μιλήσει για τη σύφιλη στους αρχαίους.

Η Ελένη Λαδιά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945 και σπούδασε Αρχαιολογία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aσχολήθηκε με την λογοτεχνία από την εφηβική της ηλικία. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα το 1973, με τη συλλογή διηγημάτων Παραστάσεις κρατήρος. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ακτή, Ευθύνη, Κριτικά Φύλλα και Νέα Εστία.
Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό βραβείο (1981) για το βιβλίο Χάλκινος ύπνος, με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1991) για το έργο της Ωρογραφία, το οποίο υπήρξε και υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Βραβείο του 1993 και τέλος με το Κρατικό βραβείο (2006) για το βιβλίο Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι.
Το πεζογραφικό της έργο (μυθοπλασία, δοκίμιο):
Παραστάσεις κρατήρος (1973), Άρθρα για την καβαφική ποίηση (1974-1975), Αποσπασματική σχέση (1974), Ο Μαύρος Ερμής (1977), Χάλκινος ύπνος (1980), Ο σχιζοφρενικός θεός (1983), Ο αγαπημένος του Όντος (δοκίμια για την ποίηση του Δημήτρη Παπαδίτσα) (1983), Ποιητές και αρχαία Ελλάδα (Σικελιανός - Σεφέρης - Παπαδίτσας) (1983), Χι ο Λεοντόμορφος (1986), Ωρογραφία (1990), Φρειδερίκος και Ιωάννης (1991), Φυσιογνωμίες τόπων (1992), Η θητεία (1994-1996), Εξ Αιγύπτου (Άγιοι των Κοπτών) (1995), Τα άλση της Περσεφόνης (1997), Ο έτυμος λόγος (1998), Η Χάρις (2000), Ποταμίσιοι έρωτες (2002), Τήνελλα Καλλίνικε! (2003), Θεών και ανθρώπων συναντήσεις (2003), Τα Ψυχομαντεία και ο υποχθόνιος κόσμος των Ελλήνων (2005), Ο Μαύρος Ερμής, συγκεντρωτικός τόμος των τριών συλλογών διηγημάτων Ο Μαύρος Ερμής - Παραστάσεις κρατήρος - Ο σχιζοφρενικός θεός (2005), Η γυναίκα με το πλοίο στο κεφάλι (2006), Μυθολογικά παράδοξα και ένα διήγημα (2007), Ταραντούλα (2008), Η Χάρις (2009), Οι Έλληνες παίδες στην αρχαιότητα (2010), Δαιμονολογία ή Λόγοι περί δαιμόνων (2012), Ο Ονειρόσακκος (2012), Το Ποικιλόγραφο Βιβλίο (Άρθρα-Ομιλίες-Δοκίμια, 2012). Επιμελήθηκε την σειρά Graecolatina –αρχαιοελληνικά και λατινικά αρχέτυπα κειμένων του 16ου και 17ου αιώνα.

Οι μεταφράσεις:
Ορφικοί ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1983)· Ομηρικοί Ύμνοι –μετάφραση, πρόλογος και σχόλια, με τη συνεργασία του Δ.Π. Παπαδίτσα (1985)· Νέκυια (λ της Οδύσσειας) –μετάφραση σε συνεργασία με τον Δ.Π.Παπαδίτσα (2004)· Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Σημειώσεις από το Υπόγειο – μετάφραση από τα ρωσικά με τη συνεργασία της Τατιάνας Ντίκο και επίμετρο της Ελένης Λαδιά (χ.χ.)· Σενούντα Γ’, πατριάρχης των Κοπτών, Η φύση του Χριστού –μετάφραση από αραβικό και αγγλικό σε συνεργασία με τον κόπτη ιερομόναχο Πόλα άμπα Μπισόι (χ.χ.).

Διηγήματα και μυθιστορήματά της μεταφράστηκαν στα ρουμάνικα, τα γεωργιανά, τα φινλανδικά, τα σερβικά, τα σλοβενικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Σελίδες για την Ελένη Λαδιά, στον ιστότοπο http://eleniladia.blogspot.gr/, λήμμα «Λα-διά, Ελένη», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης.]

Γιος του Διονυσίου Λουί-Μαρκ και της Αγγελικής Δ. Σταυρινίδου, γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1913. Πολέμησε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς πολέμους και παρασημοφορήθηκε για τη συμμετοχή του στις μάχες του Οστρόβου και του Δρίσκου. Το 1916 εγκαταστάθηκε στην Αγγλία όπου και απέκτησε την ειδικότητα του ακτινολόγου, εργαζόμενος σε διάφορα βρετανικά νοσοκομεία. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1927 και το 1930 παντρεύτηκε την Μαρία (Μαρί) Βεϊνόγλου από τη Σμύρνη (1907-;). Εγκαταστάθηκε στο Βαθύ της Σάμου και εξάσκησε το επάγγελμα του ιατρού-ακτινολόγου. Την ίδια περίοδο εντάχθηκε και στη Μ. Αρχ. Μασονική Στοά Σάμου «ΗΡΑ», που ιδρύθηκε την 25η Μαρτίου 1927, και της οποίας διετέλεσε πρόεδρος (Σεβάσμιος) από το 1928. Κατά τον βομβαρδισμό της Σάμου το 1943 καταστράφηκε ολοσχερώς η κατοικία του και το ιατρείο του στο Βαθύ, ενώ ο ίδιος διέφυγε μαζί με τη σύζυγό του στη Μέση Ανατολή, όπου κατατάχτηκε στο υγειονομικό σώμα του βρετανικού στρατού με τον βαθμό του υπολοχαγού. Υπηρέτησε στην Παλαιστίνη και στο πλωτό στρατιωτικό νοσοκομείο ΑΒΑ. Το 1944 πήρε μέρος στη συμμαχική απόβαση στη Σικελία και αργότερα στη μάχη Μόντε Καζίνο όπου τραυματίστηκε σοβαρά. Στο διάστημα αυτό η σύζυγός του υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσοκόμα στον Ερυθρό Σταυρό. Μετά το τέλος του πολέμου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε στην Αμερικανική Πρεσβεία για την αναδιάρθρωση του υγειονομικού συστήματος στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ. Από το 1955 και μετά εργάστηκε σε ακτινολογικό εργαστήριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Δημήτριος Λουκάτος γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1908, δεύτερος μεταξύ έξι αδελφών. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην πατρίδα του. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας με υποτροφία των Γενικών Κληροδοτημάτων της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1931 διορίστηκε καθηγητής στην Κεφαλονιά, όπου δίδαξε για τρία χρόνια, οπότε μετατέθηκε στην Αθήνα και στην συνέχεια (1937) στο Κιλκίς της Μακεδονίας. Το 1938 με εισήγηση του Γεωργίου Μέγα –του τότε διευθυντή του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας Αθηνών– αποσπάστηκε στο Αρχείο, όπου διορίστηκε ως συντάκτης το 1946. Την περίοδο 1947-1950 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στα Ινστιτούτα Εθνολογίας και Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του πανεπιστημίου της Σορβόννης με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Το 1950 αναγορεύθηκε διδάκτορας στο Ινστιτούτο Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών της Σορβόννης. Το 1964 εξελέγη καθηγητής της Λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων από όπου παραιτήθηκε το 1969. Δίδαξε λαογραφία στη Φιλοσοφική Σχολή της Κρήτης (1978-81) και στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών (1984-85).
Συμμετείχε σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια λαογραφίας και εθνολογίας, διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας (1978-2002) και μέλος ελληνικών και ξένων επιστημονικών σωματείων. Η επιστημονική του προσφορά τιμήθηκε με πολλά βραβεία.
Παντρεύτηκε την φιλόλογο Ζωή Μπιμπίκου και απέκτησε έναν γιο. Πέθανε τον Οκτώβριο του 2003.
Στην έρευνά του επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την μελέτη του νεοελληνικού λαϊκού παροιμιακού λόγου. Μερικά από τα έργα του είναι: Κεφαλονίτικη Λατρεία (1946), Κεφαλονίτικα Γνωμικά (1952), Νεοελληνικά Λαογραφικά Κείμενα (1957), Σύγχρονα λαογραφικά (1963), Ο παροιμιακός λόγος των Ηπειρωτών (1977), Εισαγωγή στην Ελληνική Λαογραφία (1977), Χριστουγεννιάτικα και των γιορτών (1979), Πασχαλινά και της Άνοιξης (1980), Τα φθινοπωρινά (1982), Τα καλοκαιρινά (1984).

[Πηγές: Μηνάς Αλεξιάδης, Βήμα, 2/11/2003. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ.5]

Η Σταματίνα Φουρναράκη του Γεωργίου και της Ζαχαρούλας γεννήθηκε στην Αθήνα. Ως ντιζέζ εμφανίστηκε σε νυχτερινά κέντρα της Ελλάδας και της Τουρκίας, με το ψευδώνυμο Διάνα Μάιρα. Στο πρόγραμμα της Ηλέκτρας του Σοφοκλή από το Εθνικό Θέατρο (1936, σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη), αναγράφεται στα μέλη του Χορού το όνομα Διάνα Φουρναράκη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Υλικό του αρχείου. 2. Συλλογή θεατρικών προγραμμάτων ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ].

Ο Ιωάννης Σκαλτσάς ανέπτυξε πλούσια δράση την περίοδο των σπουδών του στη Νομική Σχολή. Ήταν πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Φοιτητών και του Συνδέσμου Φοιτητών Νομικής την περίοδο 1926-1928. Ήταν επίσης από τους ιδρυτές της Εγκυκλοπαιδικής Λέσχης, της Φοιτητικής Νεολαίας, και συμμετείχε στην Πανεπιστημιακή Ομάδα Κοινωνίας των Εθνών, στο σύλλογο Ελληνισμός και στην Ομάδα Νεοελλήνων από την οποία εκδόθηκε το 1927 το βιβλίο του Θέλω με το ψευδώνυμο Χ. Διορίστηκε στο Δημόσιο και διετέλεσε πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου]

H Mary το γένος Troupine, ήταν Βελγίδα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία της Λιέγης (1885) και παντρεύτηκε τον πολιτικό μηχανικό Παντιά Σκαραμαγκά (θαν.1923), γιο του Πέτρου και της Πολύμνιας Σκαραμαγκά. Απέκτησε δύο γιους: τον Petia (1896- ;) που ήταν γιατρός αλλά πέθανε νέος και τον Yvan που ήταν υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας. Έζησε με τον άνδρα της στη Ρωσία και στην Κέρκυρα, ενώ αργότερα κατοικούσε στο Παλαιό Φάληρο και στο Λαύριο με τον γιο της Yvan.

Η Αλεξάνδρα Μελά ήταν κόρη του τραπεζίτη, οικονομολόγου και πολιτικού Ιωάννη Πεσμαζόγλου και της Ειρήνης (το γένος Μιαούλη). Παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Μελά, γιο του Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη, στρατιωτικό που πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-1941, και που διετέλεσε υπασπιστής του Βασιλιά Αλεξάνδρου και νομάρχης Κέρκυρας. Απέκτησαν μία κόρη, τη γλύπτρια Ναταλία (Νάτα) Μελά, που παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, και έναν γιο, τον Παύλο Μελά
Η Αλεξάνδρα Μελά, κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, εργάστηκε εθελοντικά στον Πατριωτικό Σύνδεσμο και στην περίθαλψη των προσφύγων του 1922. Ίδρυσε τη λέσχη Εργαζόμενου Κοριτσιού, της οποίας ήταν πρόεδρος επί 20 έτη, τις Εργατικές Κατασκηνώσεις Βούλας και τις Ελεύθερες Σχολές Κοινωνικής Πρόνοιας. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών και των Λαϊκών Συσσιτίων και έφορος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Στην Κατοχή διετέλεσε μέλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Μετά τον πόλεμο πρωταγωνίστησε στην ίδρυση των παιδοπόλεων της Φρειδερίκης (Eράνου των βόρειων επαρχιών της Ελλάδας) μαζί με τη Λίνα Τσαλδάρη, αναλαμβάνοντας ποικίλες δράσεις κατά τη διάρκεια λειτουργίας τους. Είχε τιμηθεί με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού Ευποιΐας, τον Ανώτερο Ταξιάρχη Ευποιΐας, τον Ταξιάρχη Όλγας και Σοφίας και με μετάλλια (4) του Ερυθρού Σταυρού.
Ο «Έρανος ΄΄Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος΄΄ υπό την Υψηλήν Προστασίαν της Α.Μ. της Βασιλίσσης», γνωστός και ως Έρανος της Φρειδερίκης, είχε ιδρυθεί το 1947. Διοικούνταν από μια πενταμελή Εκτελεστική Επιτροπή και διαχειριζόταν χρήματα από εισφορές, δωρεές και φόρους. Στις δράσεις του πρωταγωνιστούσαν είκοσι περίπου «Εντεταλμένες Κυρίες», εθελόντριες, μέλη της ανώτερης αστικής τάξης. Αρχικά ο στόχος του Εράνου ήταν η περίθαλψη των «ανταρτόπληκτων», οι οποίοι το 1949 αποτελούσαν περίπου το 10% του ελληνικού πληθυσμού (700.000) και σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε και η ίδρυση των Παιδοπόλεων.
Από το καλοκαίρι του 1947 που ιδρύθηκε ο Έρανος έως το τέλος του χρόνου δημιουργήθηκαν επτά Παιδοπόλεις με «προσφυγόπουλα» ορφανά, εγκαταλελειμμένα ή άπορα. Ειδικά για την ίδρυση της Παιδόπολης στην Καβάλα, η Αλεξάνδρα Μελά έπαιξε σημαντικό ρόλο.
Ο αριθμός των τροφίμων των Παιδοπόλεων δεν είναι επακριβώς γνωστός. Υπολογίζεται σε 18.000 «περίπου» σύμφωνα με τις εκθέσεις του Εράνου, ενώ άλλες αρχειακές πηγές μιλούν για 13-14.000.
Ο Έρανος συνέχισε τη δράση του και μετά το τέλος του Εμφυλίου, ανανεώνοντας κάθε έξι μήνες την άδεια λειτουργίας του. Τον Ιούνιο του 1950, από τις 53 Παιδοπόλεις διατηρήθηκαν 13, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να ανοίγουν στη Βόρεια Ελλάδα τα «Σπίτια του Παιδιού». Στις αρχές του 1950 άρχισε και την έκδοσή του το περιοδικό Παιδόπολις, το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε Το σπίτι του Παιδιού. Το 1956, όταν η Λίνα Τσαλδάρη ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας, ο Έρανος μετονομάστηκε σε «Βασιλική Πρόνοια» και η Αλεξάνδρα Μελά έγινε Διευθύντρια.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who, 1965. Τασούλα Βερβενιώτη, «Καλλιόπη Μουστάκα: αρχηγός Παιδόπολης Αγία Σοφία Βόλου», Αρχειοτάξιο 10/2008, σ. 186-199. http://nikhistor.blogspot.gr/2007/10/blog-post_10.html, https://www.myheritage.gr, υλικό του αρχείου]

Η Miss Marion Muir ήρθε στην Ελλάδα το 1868 για να γίνει δασκάλα στο σχολείο της Ιεραποστολής της Επισκοπικής Εκκλησίας των Διαμαρτυρομένων στην Αθήνα. Κατοικούσε μαζί με το ζεύγος Χιλλ και μετά το θάνατό του ανέλαβε η ίδια τα καθήκοντα της διευθύντριας του σχολείου. Πέθανε στην Ελλάδα το 1898.

Ο Αλέξης (Αλέξανδρος) Σολομός, μοναχογιός του κεφαλληνιακής καταγωγής μεταλλειολόγου μηχανικού Ιωάννη Σολομού και της συζύγου του Ασπασίας, το γένος Ηλιοπούλου, γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου/9 Αυγούστου 1918 στην Αθήνα. Φοίτησε στο Κολλέγιο Αθηνών (απόφοιτος του Πρακτικού Λυκείου 1936), στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1936-1940), στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου (απόφοιτος 1942), στη Βασιλική Δραματική Ακαδημία του Λονδίνου (Royal Academy of Dramatic Art 1946), στο Δραματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Yale (Division of the Arts – School of Fine Arts 1947) και στο δραματικό εργαστήριο (Dramatic Workshop of the New School for Social Research) του Έρβιν Πισκάτορ, στη Νέα Υόρκη (1948). Στην τέχνη του θεάτρου μυήθηκε στα μαθητικά του χρόνια στο Κολλέγιο Αθηνών από τον Κάρολο Κουν. Στην επαγγελματική σκηνή εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1937, ως ενδυματολόγος στον Μακμπέθ του Σαίξπηρ (θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη). Με την ίδια ιδιότητα συνεργάστηκε και με το Θέατρο Αθηνών του Κωστή Μπαστιά (1942). Από το 1942 ώς το 1945 εργάστηκε επίσης ως ηθοποιός (Θέατρο Αθηνών Κωστή Μπαστιά, Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν, θίασος Βάσως Μανωλίδου, Αιμίλιου Βεάκη, Γιώργου Παππά και Νίκου Δενδραμή, θίασος Κατερίνας) και ως μεταφραστής. Το 1944 δύο θεατρικά έργα του είδαν το φως της σκηνής: το Μονοπάτι της λευτεριάς (Ελεύθερο Θέατρο Γιώργου Παππά, σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη) και ο Τελευταίος Ασπροκόρακας (Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν). Στη διάρκεια της παραμονής του στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες (1946-1949), σκηνοθέτησε σπουδαστικές και επαγ-γελματικές θεατρικές παραγωγές, ενώ από το 1965 ώς το 1966 ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του θεατρικού οργανισμού Ypsilanti Greek Theatre στο Μίτσιγκαν, όπου σκηνοθέτησε την Ορέστεια και τους Όρνιθες. Στην Ελλάδα, το σκηνοθετικό έργο του ξεκίνησε με τους θιάσους Κώστα Μουσούρη (1949-1950) και Βάσως Μανωλίδου – Γιώργου Παππά (1950). Από το 1950 ώς το 1992 σκηνοθέτησε 103 παραγωγές στο Εθνικό Θέατρο, στο οποίο υπηρέτησε και δύο διευθυντικές θητείες (1980–1982, 1990–1992). Το 1964 ίδρυσε το Προσκήνιο, θίασο ρεπερτορίου που παρουσίασε 26 σκηνικές παραγωγές ώς το 1987. Στις παραστάσεις του Προσκηνίου, ο Σολομός αναλάμβανε συχνά, εκτός από τη σκηνοθεσία, και τη σκηνογραφία. Ο Αλέξης Σολομός έγραψε θεατρικά έργα, φιλοτέχνησε σειρά θεατρικών μεταφράσεων και διασκευών, δημοσίευσε θεατρικά άρθρα και εξέδωσε μελέτες και δοκίμια για το θέατρο και τον κινηματογράφο (Ο ζωντανός Αριστοφάνης 1961, Θεατρικό τετράδιο 1962, Ο Άγιος Βάκχος 1964, Τι προς Διόνυσον 1972, Ηλικία του θεάτρου 1973, Το Κρητικό Θέατρο 1973, Καλή μου Θάλεια 1984, Εστί θέατρον 1986, Θεατρικό λεξικό 1990, Το πολύχρωμο θέατρο 1997, Παγκόσμιος κινηματογράφος 1900-2000 2000, Η γυναίκα στο θέατρο 2004 κ.ά.). Διετέλεσε αναπληρωτής γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (1975). Για το πολύπλευρο έργο του τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με τον Σταυρό του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1966), το αργυρό παράσημο της Ακαδημίας Αθηνών (1979) και το έπαθλο «Φώτος Πολίτης» (1997), ενώ αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών (1997). Το 1952 παντρεύτηκε την Κίττη (Αικατερίνη) Σπάθη, που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Άνω Αίγυπτο και αποκλείστηκε στην Αθήνα με το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου. Τη μεταπολεμική περίοδο, χάρη στη μουσική παιδεία της και με τη βοήθεια οικογενειακών φίλων, η Κίττη Σπάθη εργάστηκε στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1965, για να μετεγκατασταθεί με τον σύζυγό της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Αλέξης Σολομός και η Κίττη Σολομού απέκτησαν δύο κόρες, τη Νίνια (Αικατερίνη) και τη Σίση (Αλεξάνδρα). Η Κίττη Σολομού πέθανε στις 12 Ιουλίου 2012, δύο μήνες πριν από τον θάνατο του Αλέξη Σολομού (25 Σεπτεμβρίου 2012).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο υλικό του αρχείου και στην έκδοση Αλέξης Σολομός, Βίος και παίγνιον. Σκηνή, προσκήνιο, παρασκήνια, Αθήνα, εκδόσεις Δωδώνη, 1980. Οι πληροφορίες για την Κίττη Σολομού προήλθαν από τη Νίνια Κασσαβέτη].

Πρωτότοκη κόρη του Αντώνη και της Δέσποινας Φωτιάδη, γεννήθηκε στην Βομβάη το 1923. Το 1943-1945 παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών και από το 1947 ως το 1953 εργάστηκε στη βιβλιοθήκη του USIS όπου παράλληλα εκπαιδεύτηκε στη βιβλιοθηκονομία. Το 1953-54 εργάστηκε στη βιβλιοθήκη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Utah, την εποχή που ο σύζυγός της εργαζόταν σε ερευνητικό κέντρο του ίδιου Πανεπιστημίου. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων (1956-1960), ενώ το 1960-61 ανέλαβε την ταξινόμηση των βιβλίων του Ε.Κ.Κ.Ε. και το 1962 την οργάνωση της βιβλιοθήκης του Ιδρύματος Ευγενίδου, όπου και εργάστηκε για πολλά χρόνια. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων και Επιστημών Πληροφόρησης, η οποία την τίμησε (το 2002) για το δημιουργικό της έργο και τη σημαντική παρουσία της στη Βιβλιοθηκονομία στην Ελλάδα.
Παντρεύτηκε στην Αθήνα το 1947 τον γιατρό Φαίδωνα Κ. Φέσσα και απέκτησαν δύο κόρες: τη Δάφνη (1951-) και την Ελένη (1955-).
Πέθανε στην Αθήνα, στις 22/7/2007.