Η Βιργινία Βασιλείου γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και στα χρόνια της Κατοχής εισήλθε στις γραµµές της εαµικής Εθνικής Αντίστασης. Σχεδίαζε, ζωγράφιζε, δοκίµασε τις ικανότητές της στη γλυπτική, στη µικροτεχνία, στην εικονογράφηση. Μετά την απελευθέρωση, έζησε τις περιπέτειες του κόσµου της εαµικής Αριστεράς. Δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Όταν εξέτισε την ποινή της, δεν απελευθερώθηκε αλλά εκτοπίστηκε στο Τρίκερι. Μετά την εξορία δούλεψε πλάι στον χαράκτη Τάσσο στο εργοστάσιο γραφικών τεχνών ΕΛΚΑ και µαθήτευσε κοντά του στη χαρακτική. Δούλεψε επίσης ως ζωγράφος στον "Κεραµεικό" και αργότερα σε τοιχογραφίες εκκλησιών και σε αποκατάσταση πινάκων, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Η συµµετοχή της µε λίγα έργα της σε οµαδικές εκθέσεις στη Μόσχα και στο Παρίσι οφείλεται σε προσπάθειες άλλων, µεταξύ των οποίων ο άντρας της, ζωγράφος Νέστορας Παπανικολόπουλος.

1) Ο Γεράσιμος Βασ. Βασιλειάδης, γιος του στρατιωτικού Βασιλείου Π. Βασιλειάδη και της Ιφιγένειας Ξαβερίου Λάνδερερ (†1926), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1888. Σπούδασε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου. Υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό από το 1903 μέχρι το 1928. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως υποπλοίαρχος στο θωρηκτό «Αβέρωφ» και το 1916 προσχώρησε στην Εθνική Άμυνα. Παραιτήθηκε το 1920 και επανήλθε το 1922 ως κυβερνήτης του θωρηκτού «Λήμνος». Στη συνέχεια υπηρέτησε ως υπασπιστής του Προέδρου της Δημοκρατίας ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη (1923-1925) και ως ναυτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο (Οκτώβριος 1925-Ιούνιος 1927). Το 1928 αποστρατεύθηκε με το βαθμό του πλοιάρχου και πολιτεύθηκε, όπως ο πατέρας του στην περιφέρεια Λοκρίδας. Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1928 και εξελέγη με το Κόμμα των Φιλελευθέρων. Επανεξελέγη βουλευτής του ίδιου κόμματος στην περιφέρεια Φθιώτιδας-Φωκίδας το 1932, 1936, 1946 και 1950. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών και Αεροπορίας στην κυβέρνηση Βενιζέλου (1932), υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην κυβέρνηση Καΐρου (1944), υπουργός Ναυτικών στις κυβερνήσεις Θ.Σοφούλη και Αλ.Διομήδη (1949-1950) και υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου (1950). Μετείχε στο Συνέδριο του Λιβάνου (1944), στο Συμαχικό Συνέδριο Εμπορικής Ναυτιλίας στο Λονδίνο (1944) και στο Συνέδριο Πανευρώπης στη Χάγη το 1951. [Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν κυρίως από το Who is who, εκδ.1965].

Παντρεύτηκε την Ελένη Γ. Λεβίδη το 1917 και το 1918 απέκτησε ένα γιό, τον Γεώργιο, δικηγόρο και εκδότη της εφημερίδας Express.

2) Βασίλειος Π. Βασιλειάδης (1842-1909). Πατέρας του προηγούμενου. Αξιωματικός του Πεζικού, το 1868 βρισκόταν στο Παρίσι για μετεκπαίδευση και το 1871 υπηρετούσε στο πρώτο σύνταγμα των Ζουάβων. Το 1891 είχε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη, ενώ στη συνέχεια πολιτεύθηκε στην εκλογική περιφέρεια της Λοκρίδας. Διετέλεσε βουλευτής τις περιόδους 1895-1898, 1899-1902 και 1906-1910. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα, μεταξύ των οποίων με τον Αργυρό και Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, το Σταυρό των Ταξιαρχών και τη γαλλική Legion d` Honneur. Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1909.

Το Βασιλικό Ίδρυμα Πρόνοιας ή Βασιλική Πρόνοια ήταν ένας οργανισμός με σκοπό τη φροντίδα των παιδιών. Δημιουργήθηκε το 1955, ως συνέχιση της Ερανικής Επιτροπής «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος» που ιδρύθηκε στις 11 Ιουλίου 1947 με την πρωτοβουλία της Βασίλισσας Φρειδερίκης.
Αρχικά το έργο της Πρόνοιας (με το πλήρες όνομα «Έρανος "Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος" υπό την Υψηλήν Προστασίαν της ΑΜ της Βασιλίσσης») ήταν οι παιδουπόλεις (περίπου 52 στο απόγειό τους) αλλά με την επιστροφή της πλειοψηφίας των παιδιών στα σπίτια τους το 1950, άλλαξε κατεύθυνση ιδρύοντας τα Σπίτια του Παιδιού (αναφέρονται ως «εγκατεστημένα σε 260 Ακριτικά χωριά»), δύο Αγροτικές Οικοκυρικές Σχολές για κορίτσια (μετεξέλιξη Παιδουπόλεων), μια πρωτοβάθμιος Αγροτική Σχολή, μια τεχνική σχολή για αγόρια, πρόγραμμα οικοτεχνίας (ιδιαίτερα η ταπητουργία), η εθνικοθρησκευτική αγωγή, έργα κοινής ωφελείας, νηπιαγωγεία, έκδοση περιοδικών («Το Σπίτι του Παιδιού», «Η Παιδούπολη») και αργότερα Ομάδες Βοήθειας Υπαίθρου, «Αστικά Κέντρα» (15 σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Καβάλα για εξωσχολική επαγγελματική εκπαίδευση και ψυχαγωγία), Κέντρα Νεότητας (σε άλλες πόλεις).
Η Βασιλική Πρόνοια δεν ήταν κρατικός οργανισμός, αλλά είχε σημαντική υποστήριξή του και με νομικές πράξεις αλλά και με χρηματοδότηση μέσω έμμεσης φορολογίας και διάθεση εκτάσεων.
Η «Βασιλική Πρόνοια» μετεξελίχθηκε το 1970 σε «Εθνικό Οργανισμό Πρόνοιας» (Ε.Ο.Π.) (ΦΕΚ 125/2.6.1970).

Βασιλική φάλαγγα ονομάσθηκε το από τον Βασιλιά Όθωνα συσταθέν το έτος 1835 σώμα αξιωματικών στο οποίο κατατάχθηκαν «τιμής ένεκεν» οι κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήρωες και αγωνιστές οπλαρχηγοί οι οποίοι είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω έλλειψης στοιχειώδους μόρφωσης και άλλων απαιτουμένων προσόντων ήταν αδύνατον να καταταχθούν στον τακτικό στρατό. Οι καταταχθέντες σ΄ αυτή τη φάλαγγα ονομάσθηκαν «Φαλαγγίτες» και έλαβαν, ανάλογα με το χρόνο (διάστημα) των υπηρεσιών τους στον Αγώνα της Εθνεγερσίας, διάφορους βαθμούς από του ανθυπολοχαγού μέχρι του συνταγματάρχη. Μισθοδοτούνταν από το δημόσιο ταμείο όπως και οι λοιποί αξιωματικοί του τακτικού στρατού, εκτός ορισμένων στους οποίους προς αμοιβή των υπηρεσιών τους παραχωρήθηκαν εθνικές γαίες. Παράλληλα τους δόθηκε το δικαίωμα της κατοχής και αναγνώρισης ιδιαίτερης σφραγίδας με το όνομά τους για να τους παρέχονται κάποιες «ατέλειες» (απαλλαγές).
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B1 [τελευταία επίσκεψη 22/5/2020].

Το κτίριο του Βασιλικού Θεάτρου σχεδιάστηκε από
τον Ερνέστο Τσίλλερ κι η ανέγερσή του έγινε με χορηγίες ομογενών και με πόρους του Δημοσίου. Το Βασιλικόν Θέατρον εγκαινιάστηκε στις 24 Νοεμβρίου 1901, λειτούργησε υπό τον έλεγχο του Γεωργίου Α΄ και έδωσε την τελευταία του παράσταση στις 29 Απριλίου 1908. Πρώτος διευθυντής του τοποθετήθηκε ο Άγγελος Βλάχος, που παραιτήθηκε προτού να ξεκινήσουν οι παραστάσεις. Τον διαδέχτηκε ο επιμελητής των ανακτόρων Νικόλαος Θων ώς το 1906. Μετά το θάνατο του Θων (Μάρτιος 1906), ο Βλάχος ανέλαβε και πάλι διευθυντής έως τη λήξη της λειτουργίας του Θεάτρου. Γραμματέας του Βασιλικού ήταν ο Στέφανος Στεφάνου, σκηνοθέτης του ο Θωμάς Οικονόμου από το 1901 έως το τέλος της θεατρικής περιόδου 1905-1906. Τα καθήκοντα του Θωμά Οικονόμου ανέλαβε κατόπιν ο έως τότε κοσμητής σκηνής Χριστόφορος Ταβουλάρης (γιος του ηθοποιού Διονυσίου Ταβουλάρη), υπό την εποπτεία και τον έλεγχο του Άγγελου Βλάχου.

Το 1908, μετά το οριστικό κλείσιμο του Βασιλικού Θεάτρου, το κτίριο του Τσίλλερ έμεινε στην ιδιοκτησία του πρίγκιπα Νικολάου. Το 1923 απαλλοτριώθηκε από τη στρατιωτική κυβέρνηση Στυλιανού Γονατά, και το 1925 παραχωρήθηκε από τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου στην Επιτροπή Αεροπορικής Αμύνης, η οποία το διαχειριζόταν μέχρι το 1929.

Από το 1908 έως το 1929, η σκηνή της οδού Αγίου Κωνσταντίνου φιλοξένησε περισσότερες από 170 θεατρικές παραγωγές ξένων αλλά και ελληνικών επαγγελματικών θιάσων, μαθητικές και σπουδαστικές παραστάσεις, συναυλίες, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, κύκλους ομιλιών, χορούς συλλόγων και σωματείων.

Ενδεικτική βιβλιογραφία:
—Ανδρέας Μ. Ανδρεάδης, Το Βασιλικόν Θέατρον (1901-1908), Διάλεξις γενομένη εις τον σύλλογον Παρνασσόν την 10 Ιανουαρίου 1933, Εν Αθήναις, Εκδοτικός οίκος Δημ. Ν. Τζάκα, Στεφ. Δελαγραμμάτικα & σία, 1933.
—Ελίζα Άννα Δελβερούδη, «Θέατρο», στο: Χρήστος Χατζηιωσήφ (επιμ.), Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα, Οι απαρχές 1901-1922, Α΄ τόμος, μέρος δεύτερο, Αθήνα, Βιβλιόραμα, 1999, σ. 389-399.
—Michalis Georgiou, The Reception of German Theater in Greece, Establishing a Theatrical Locus Communis: The Royal Theater in Athens (1901-1906), Βερολίνο, Peter Lang, 2019.
—Αντώνης Γλυτζουρής, «Η δημιουργία θέσης σκηνοθέτη στο “Βασιλικόν Θέατρον” (1898-1902)», Μνήμων 18 (1996), σ. 61-88.
—Αντώνης Γλυτζουρής, Η σκηνοθετική τέχνη στην Ελλάδα, Η ανάδυση και η εδραίωση της τέχνης του σκηνοθέτη στο νεοελληνικό θέατρο, Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2011, σ. 37-60.
—Σώτος Πετράς, Βασιλικό Θέατρο – Ελληνική Οπερέττα, Ιστορία και ανέκδοτα με 100 εικόνες, Αθήνα, Καλλιτεχνική Βιβλιοθήκη, 1960.
—Λυδία Σαπουνάκη-Δρακάκη, Μαρία Λουίζα Τζόγια Μοάτσου, Η δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου,
Αθήνα, ΜΙΕΤ, 2011, σ. 77-92.
—Γιάννης Σιδέρης, Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου 1794-1944, τόμος πρώτος (1794-1908), Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1990, σ. 229-278.
—Γιάννης Σιδέρης, Ιστορία του νέου ελληνικού θεάτρου 1794-1944, τόμος δεύτερος, μέρος πρώτο, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999, σ. 134-181.
—Δημήτρης Σπάθης, «Το θέατρο 1901-1922», στο: Βασίλης Παναγιωτόπουλος (επιμ.), Ιστορία του νέου ελληνισμού 1770-2000, 6ος τόμος, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, εφημ. Τα Νέα, 2003, σ. 195-212.
—Δημήτρης Σπάθης, «Θωμάς Οικονόμου», «Οι προσπάθειες για τη σκηνική αξιοποίηση του αρχαίου δράματος. Ο σκηνοθέτης και η παράσταση της Ορέστειας στο Βασιλικό Θέατρο», Από τον Χορτάτση στον Κουν, Μελέτες για το νεοελληνικό θέατρο, Αθήνα, ΜΙΕΤ,
2015, σ. 631-635, 636-671.
—Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη, «Θέατρον επίσημον, μόνιμον, επιχορηγούμενον από το δημόσιον. Η πορεία προς την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου», Εθνικό Θέατρο. Τα πρώτα χρόνια (1930‒1941), Αθήνα, ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ, 2013, σ. 31‒75.
— Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ, Η αρχιτεκτονική του ελληνικού θεάτρου, τόμοι Α΄-Β΄. Αθήνα, 1994.
— Θόδωρος Χατζηπανταζής, Διάγραμμα ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου, Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2014, σ. 307-338.

Ο Βασίλης Βασιλικός γεννήθηκε στην Καβάλα στις 18 Νοεμβρίου 1934. Γονείς του είναι ο Νικόλαος Βασιλικός, νομικός, από το Θεολόγο της Θάσου και η Αικατερίνη Ζαφειρίου από την Καβάλα. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μετακόμισε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου έμεινε ως το 1957 - με σύντομη επιστροφή στην Καβάλα μετά το τέλος του πολέμου- και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπηρέτησε ως αξιωματικός διερμηνέας. Ακολούθησε ολιγόχρονη παραμονή του στην Αθήνα και το 1959 έφυγε για σπουδές στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου του Yale, για σπουδές τηλεσκηνοθεσίας στη σχολή της R.C.A. στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1960 και έμεινε στην Αθήνα ως το 1967. Τότε άρχισε τη συνεργασία του με το περιοδικό Ο Ταχυδρόμος. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα εργάστηκε περιστασιακά ως σεναριογράφος, βοηθός σκηνοθέτη, ηθοποιός και κειμενογράφος στο χώρο του ξένου και ελληνικού κινηματογράφου. Μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1967 αυτοεξορίστηκε σε χώρες της δυτικής Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη, όπου ανέπτυξε αντικαθεστωτική δράση μαζί με τη γυναίκα του Μιμή, με την οποία δημιούργησε και τον εκδοτικό οίκο 8 ½ , όπου κυκλοφόρησε πολλά βιβλία του. Στη Ελλάδα επέστρεψε με τη μεταπολίτευση και συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά όπως η Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, η Καθημερινή, η Αυγή, το Βήμα, η Νέα Εστία, η Επιθεώρηση τέχνης, η Καινούργια Εποχή, Το Δέντρο, το Αντί. Έχει διατελέσει αναπληρωτής γενικός διευθυντής της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης την περίοδο 1981-1984. Από το 1994 έως το 1996 ήταν δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στην ΟΥΝΕΣΚΟ τα έτη 1996-2004. Μέλος του Δ.Σ. του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Συγγραφέων (της οποίας ήταν και πρόεδρος από το 2001 έως το 2005). Έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις, με τον ανώτατο τίτλο του Commandeur (Ταξιάρχου ) για τις Τέχνες και τα Γράμματα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από το 1994 έως τον Ιούνιο του 2013 επιμελήθηκε και παρουσίασε την εκπομπή για το βιβλίο ‘Άξιον εστί’ στην κρατική τηλεόραση. Είναι παντρεμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου και έχει μια κόρη, την Ευρυδίκη.

Δημοσίευσε ποιήματα του για πρώτη φορά το 1949 στην εφημερίδα Μακεδονία. Το 1953 εξέδωσε τη νουβέλα Η διήγηση του Ιάσονα. Ακολούθησε το αποτελούμενο από τις νουβέλες Το φύλλο, το πηγάδι και Τ’ αγγέλιασμα τρίπτυχο. Το 1962 βραβεύεται με το έπαθλο ‘Κώστα Ουράνη.’ Γνωστός όμως τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο έγινε το 1966 με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος Ζ, φανταστικό ντοκυμανταίρ ενός εγκλήματος με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, που έγινε και κινηματογραφική ταινία τρία χρόνια αργότερα σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά. Τιμήθηκε με το βραβείο Mediteranneo στο Παλέρμο της Σικελίας για το σύνολο του έργου του (1978). Έχει εκδώσει περί τα 100 βιβλία. Είναι ο πιο μεταφρασμένος Έλληνας πεζογράφος μετά το Νίκο Καζαντζάκη. Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες.

Στοιχεία για τη σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος έχουν αντληθεί από την ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ, από βιογραφικά σημειώματα του συγγραφέα σε εκδόσεις βιβλίων του καθώς και από το αφιέρωμα στο Βασίλη Βασιλικό του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, Απρίλιος 2011.

Ο δικηγόρος Νίκος Βασιλικός γεννήθηκε στο Θεολόγο της Θάσου στις 30 Σεπτεμβρίου 1898. Το 1917 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Μυτιλήνη (1918-1919) και στη συνέχεια στο Μικρασιατικό μέτωπο. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή τον Ιούνιο του 1923. Τον Σεπτέμβριο του 1925 εγκαταστάθηκε ως δικηγόρος στην Καβάλα. Πολιτεύθηκε και στις 26 Ιανουαρίου 1936 εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Καβάλας. Τα χρόνια της Κατοχής τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη. Το 1945 επέστρεψε στην Καβάλα από όπου μετακόμισε οριστικά το 1947. Πολιτεύθηκε με το Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου αλλά δεν εκλέχθηκε στη Θάσο. Τον Απρίλιο του 1959 ανέλαβε την υπόθεση Πόλκ με την οποία και έγινε ευρύτερα γνωστός.Ο Νίκος Βασιλικός ήταν ο συνήγορος του κατηγορουμένου δημοσιογράφου Γ. Στακτόπουλου στην πολύκροτη δίκη. Μετά τη συνταξιοδότησή του διέμενε στην Αθήνα. Παντρεμένος με την Καίτη Βασιλικού απέκτησε δύο παιδιά, την Έλζα και τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό.
[Στοιχεία για το σύντομο βιογραφικό του Ν.Β. έχουν αντληθεί από την έκδοση Νίκος Βασιλικός, Ημερολόγιο της Μικρασιατικής Καταστροφής, Βασίλης Βασιλικός, Η Δίκη των Έξ, Εκδόσεις Γνώση (1993) και από το άρθρο του Κωνσταντίνου Χιόνη για τον Ν. Βασιλικό δημοσιευμένο στα Θασιακά, περιοδική έκδοση της Θασιακής Ένωσης Καβάλλας, Τόμος Β’, 5.]

Ο Ιωάννης Βατίστας (Πειραιάς, 1869-1934), ήταν γιος του Νικολάου Βατίστα, ενός από τους πρώτους οικιστές του Πειραιά. Υπήρξε μέτοχος και σημαντικό στέλεχος σε διάφορες οινοποιητικές εταιρείες, ενώ στα τελευταία χρόνια της ζωής του επιδόθηκε σε τραπεζικές εργασίες. Έλαβε μέρος στην πολιτική ζωή ως δημοτικός σύμβουλος και βουλευτής Πειραιά. Παντρεύτηκε την κόρη του Νικολάου Ξάνθου και απέκτησε τρεις κόρες, την Ελένη, τη Μαρία και τη Νίκη. Η τελευταία παντρεύτηκε τον Ερρίκο Μοάτσο και μετά τον Μιχάλη Τόμπρο. Με τον Ερρίκο Μοάτσο απέκτησε έναν γιο, τον Θεόφραστο.
Ionian Wine Company, Limited. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1928 για να συνεχίσει τις εργασίες βρετανικού οίκου παρασκευής κρασιού, που ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούσε ποικιλίες σταφυλιού και σταφίδας των Ιονίων νησιών. Ανάμεσα στους έλληνες μετόχους της εταιρείας ήταν οι Ιωάννης Βατίστας και Σπύρος Μεταξάς. Την διακίνηση των κρασιών στην Βρετανία είχε αναλάβει η εταιρεία Booth’s. Η οικονομική κρίση του 1929 οδήγησε στο κλείσιμο της επιχείρησης.

O Γιάννης Βατζιάς, συγγραφέας από το Μεταξοχώρι Αγιάς Λάρισας, έχει συγγράψει και εκδώσει μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα.

Έλληνας ζωγράφος, αγιογράφος και ποιητής, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης με το ΕΑΜ.

Βουλευτής Κέρκυρας στην Ιόνιο Βουλή.

Ο Παντελής Βαφειαδάκης καταγόταν από τη Σμύρνη και διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας και μέλος της Ένωσης Σμυρναίων.

Πρόσφυγας από τη Σμύρνη, παθιασμένος με τη φωτογραφία και τα ταξίδια.

Η Αναστασία (Γερακοπούλου) Βαφοπούλου, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας, αλλά μικρή ακόμα εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, φοιτά για τρία χρόνια στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια τελειοποιεί τις Ανώτερες Σπουδές της, στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών. Το 1945, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, φεύγει για την Αγγλία και επιστρέφει το 1947, με το μεταπτυχιακό της δίπλωμα. Το 1946 παντρεύεται με τον ποιητή Γ. Θ. Βαφόπουλο.

Το 1952 δημιουργεί το "Πρότυπο Ίδρυμα Αγγλικών Σπουδών Βαφοπούλου", με την τεράστια επιτυχία εκμάθησης της Αγγλικής Γλώσσας, στο χώρο της Θεσσαλονίκης.

Η Αναστασία Βαφοπούλου απεβίωσε το 2001.

Ο Γ. Θ. Βαφόπουλος γεννήθηκε στη Γευγελή το1903. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Έδεσσα, στην Γουμένισσα και τέλος στην Θεσσαλονίκη, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του, το 1996. Το 1923 γράφεται στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως, λόγω υγείας, αναγκάζεται να εγκαταλείψει και να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται για λίγο καιρό στο λογιστήριο του ΣΕΚ και το 1932 διορίζεται στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Το 1938 ιδρύει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη, όπου θα δουλέψει ακούραστα, για την όσο γίνεται καλύτερη οργάνωση και λειτουργία της, μέχρι το 1964, οπότε αποσύρεται από την Διεύθυνσή της. Διορίστηκε Γενικός Γραμματέας και αργότερα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα, έγινε το 1921 με δημοσιεύσεις ποιημάτων στα περιοδικά "Σφαίρα" και "Νουμάς". Υπήρξε διευθυντής των "Μακεδονικών Γραμμάτων" και μέλος της ομάδας που εξέδιδε τις "Μακεδονικές Ημέρες". Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήταν "Τα ρόδα της Μυρτάλης" (1931) κι ακολουθούν η "Προσφορά" (1938), "Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα" (1948), "Το δάπεδο και άλλα ποιήματα" (1951), "Η Μεγάλη Νύχτα και το Παράθυρο" (1959), "Επιθανάτια και Σάτιρες" (1966), "Τα Νέα Σατιρικά Γυμνάσματα" (πρωτοεκδόθηκαν το 1975 με το ψευδώνυμο Λουκίλιος Γιουβενάλης), "Τα Επιγενόμενα" (1977) και "Το Τέλος" (1985). επίσης έχει γράψει μία έμμετρη βιβλική τραγωδία με τίτλο "Εσθήρ" (1934) και την αυτοβιογραφία του σε πέντε (5) τόμους με τίτλο "Σελίδες Αυτοβιογραφίας" (1970 - 1991). Ακόμη έχει εκδσει διηγήματα, μελέτες και δοκίμια, καθώς και πολλά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά.

Τιμήθηκε με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1967), με το βραβείο "Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών" (1972), ανακηρύχθηκε "Αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών" (1980) και "Επίτιμος Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης" (1988).

Πέθανε το 1996 στη Θεσσαλονίκη.

Ο Μάριος (πραγματικό όνομα Γεώργιος) Βαϊάνος (ή Βαγιάνος) γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1905 (ως χρονολογία γέννησής του αναφέρεται και το 1908). Ενώ ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία, η οικογένειά του μετακινήθηκε στον τόπο καταγωγής του πατέρα, στα Καρδάμυλα της Χίου. Οι δικοί του τον έστειλαν κάτοπιν σε συγγενείς στον Πειραιά, όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Στη συνέχεια, γράφτηκε στο τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει και να αποφοιτήσει. Σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε ποιήματά του σε διάφορα περιοδικά.
Εξέδωσε τα βραχύβια περιοδικά Νέα Τέχνη (1924-1927), Ελληνικά Φύλλα (1935), Ορίζοντες (1942-1944 και στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970), καθώς και το Πασχαλινό Λεύκωμα του 1931. Μεταπολεμικά ίδρυσε το «Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας»(το οποίο εμφανίζεται ως εκδότης του περιοδικού Ορίζοντες ήδη από το 1943), ένα ιδιόρρυθμο εντευκτήριο και εκθεσιακό χώρο, όπου συγκεντρώνονταν (γνωστοί, άσημοι ή και πρωτοεμφανιζόμενοι) λογοτέχνες, καλλιτέχνες και εικαστικοί. Υπήρξε ο άνθρωπος που ουσιαστικά σύστησε πρώτος τον Καβάφη και το ποιητικό του έργο στο ελληνικό κοινό (αφιερώνοντας μάλιστα σ’ εκείνον και ένα τεύχος της Νέας Τέχνης ήδη το 1924 και οργανώνοντας έκθεση ενθυμημάτων του το 1964), ενώ λειτούργησε και ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους λογοτέχνες και καλλιτέχνες της Αθήνας και σ’ εκείνους της περιφέρειας αλλά και του εξωτερικού (διασπορά). Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1975.

Ο Φαίδων Βεγλερής (Κωνσταντινούπολη 1903 - Αθήνα 1998) υπήρξε καθηγητής της Νομικής. Την περίοδο 1935-1968 δίδαξε Διοικητικό Δίκαιο στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της Απριλιανής δικτατορίας διετέλεσε εταίρος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου (1967-1974), και ήταν ο πρώτος που δίδαξε (από το 1970) σε γαλλικό πανεπιστήμιο το ειδικό μάθημα των «δικαιωμάτων του ανθρώπου» στο επίπεδο του διεθνούς δικαίου και των διεθνών σχέσεων. Παράλληλα ανέπτυξε πλούσια δράση ενημέρωσης και πολεμικής για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Εργάστηκε ως μέλος της επιτροπής για τη σύνταξη του Κώδικα περί Δήμων και Κοινοτήτων (1951-1954) και διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για τα «δικαιώματα του ανθρώπου» του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ήταν μέλος διαφόρων σωματείων και ιδρυτικό στέλεχος της «Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικών Επιστημών». Η συγγραφική δραστηριότητά του (βιβλία, άρθρα) είναι μεγάλη.

Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας "Θάρρος" και πολιτικός, βουλευτής Δράμας με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.

Αλβανός μουσουλμάνος, διοικητής της Πελοποννήσου και άλλων ελληνικών περιοχών, δευτερότοκος γιος του Αλή πασά Τεπελενλή. Η δράση του Βελή συνδέεται με τις έντονες προσπάθειες του πατέρα του να επιβληθεί στον ελληνικό χώρο σε βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ιδρύθηκε το έτος 1980 με απόφαση του Νομάρχη Αττικής-Διαμέρισμα Πειραιώς υπ' αριθ. 20578/25.9.80 (ΦΕΚ τεύχος Α.Ε. και Ε.Π.Ε. υπ' αριθ. 3269/2.10.80) από την ΕΤΒΑ και τη SINTRA Γαλλίας, με σκοπό την έρευνα, ανάπτυξη και κατασκευή κάθε συστήματος και υλικού προοριζόμενου για τις στρατιωτικές και αστικές εφαρμογές της ηλεκτρονικής, οπτοηλεκτρονικής και πληροφορικής καθώς και σχετικών υπηρεσιών. Δεδομένου ότι η εταιρεία δε μπόρεσε να ανταποκριθεί στο σκοπό της, τέθηκε υπό εκκαθάριση με απόφαση της από 4/8/83 τακτικής Γενικής Συνέλευσης. Η μετοχική σύνθεση της επιχείρησης το 1984 ήταν α) ΕΤΒΑ 1.200 μετοχές αξίας δρχ. 36 εκατ. (ποσοστό 60%) και β) SINTRA Γαλλίας 800 μετοχές αξίας δρχ. 24 εκατ. (ποσοστό 40%).

Ιδρυτής και πρώτος προϊστάμενος των Γ.Α.Κ. Αρκαδίας, φιλόλογος, αρχαιολόγος

Φιλόλογος, μαζί με τον αδερφό της Παναγιώτη Βελισσαρίου λειτούργησαν για πρώτη φορά τα Γ.Α.Κ. Αρκαδίας το Σεπτέμβριο του 2002.

Η Μαρίκα Βελουδίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894. Έχασε νωρίς τους γονείς της (σε ηλικία τρισήμισι ετών τη μητέρα και έντεκα τον πατέρα της Δημήτριο, καθηγητή μαθηματικών). Αδελφός της ήταν ο Θάνος Βελούδιος που -εκτός των άλλων- υπήρξε από τους πρώτους έλληνες αεροπόρους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Η Μαρίκα Βελουδίου πραγματοποίησε δύο γάμους και έναν αρραβώνα, χωρίς ευτυχή συνέχεια. Ξεκίνησε τις σπουδές της στην Αθήνα ως το 1910 και συνέχισε στη Γερμανία με σπουδές παιδο-οικοκυρικής (1911-1914). Αργότερα παρακολούθησε συστηματικά μαθήματα στο σύλλογο «Αθήναιον». Συνεργάστηκε στις Δελφικές Γιορτές του ζεύγους Σικελιανού το 1927. Παρακολούθησε ιστορία και αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1929 έδωσε εξετάσεις για το δίπλωμα ξεναγού, άσκησε το επάγγελμα για περισσότερα από πενήντα χρόνια και δίδαξε στη Σχολή μετεκπαίδευσης του προσωπικού της Τουριστικής Αστυνομίας από τη σύστασή της το 1934. Θεωρείται η πρώτη ελληνίδα ξεναγός.

Έλληνας αεροπόρος, αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και αργότερα καλλιτέχνης και ηθοποιός.
Το 1917 κατατάχτηκε ως σημαιοφόρος στην Ναυτική Αεροπορική Υπηρεσία. Κατά το διάστημα 1917-1918 συμμετείχε σε αεροπορικές επιχειρήσεις στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας (1919-1922), συμμετείχε σε επιχειρήσεις με τη "Ναυτική Αεροπορική Μοίρα Σμύρνης". Σε μία από τις αποστολές που ανέλαβε, στις 25 Ιουνίου 1920, με αεροσκάφος B.E.2e, εκτέλεσε αναγνώριση στον τομέα Προύσας - προσβάσεων όρους Ολύμπου Βιθυνίας - Μουδανιών. Αφού εξακρίβωσε τις θέσεις των ελληνικών στρατευμάτων, που προήλαυναν δυτικά της Προύσας, πέταξε πάνω από την ίδια πόλη και εκτέλεσε παράτολμη προσγείωση, στον περίβολο της εκεί Οθωμανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας, όπου ύψωσε στον ιστό της την Ελληνική σημαία και στη συνέχεια απογειώθηκε. Για αυτή την ενέργεια έλαβε το προσωνύμιο Πορθητής της Προύσας. Ο Βελούδιος συμμετείχε σε αεροπορικές αποστολές μέχρι και τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία, με τα "Προκεχωρημένα Αεροπορικά Σμήνη Μετώπου", ενώ τον Σεπτέμβριο του 1921 του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξης. Το 1923 απομακρύνθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά επανήλθε το 1927. Αποστρατεύτηκε τελικά ως αντιπλοίαρχος το 1934.
Παράλληλα, εκτός της στρατιωτικής σταδιοδρομίας, ο Αθανάσιος Βελούδιος συμμετείχε ως συνεργάτης του Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Εορτές, το 1927 και 1930. Συγκεκριμένα, το 1927, κλήθηκε από την Εύα Πάλμερ-Σικελιανού (κατόπιν γνωριμίας και σύνδεσής του με το ζεύγος Σικελιανού) να παρουσιάσει στις Δελφικές Εορτές του 1927 τον «Αρχαίο Ελληνικό Πυρρίχιο χορό», διδάσκοντας ο ίδιος ως «χορογράφος και ρυθμοδότης» («εκρατούσα μόνος μου το σωστό μέτρον, με ένα τύμπανον», θα γράψει σ’ ένα του κείμενο) τα βήματα και την κινησιολογία του αρχαίου πολεμικού χορού σε νέους της εποχής (υπήρχαν και απλοί έφηβοι, μέλη μιας ομάδας «Αθηναίων Προσκόπων», και «αληθινοί Οπλίτες που μου εδάνεισεν ο Βασιλικός Ελληνικός Στρατός», όπως θυμάται ο ίδιος ο Βελούδιος, ως συμμετέχοντες στις χορευτικές ομάδες). Η αρχική επιτυχία των πρώτων εορτών του ζεύγους Σικελιανού οδήγησε στην επανάληψη της διδασκαλίας και παρουσίασης του Πυρριχίου το 1930, με υπεύθυνο και αυτήν την φορά τον ίδιο. Η έμπνευση και οι σχετικές γνώσεις του Βελουδίου για την διδασκαλία της «Πυρριχίου Στρατιωτικής Ορχήσεως» (κατά δήλωσή του) στις Δελφικές Εορτές προήλθαν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, από «εν είδη στιγμιοτύπων απεικονίσεις σε αρχαία κλασικά βάζα (Δούριδος Εξεκίου κλπ.), από φιγούρες ορχουμένων αρχαίων Ελλήνων και κυρίως από «τα πατήματα» των Νεοελλήνων με τον χορόν των […]».
Αργότερα, συμμετείχε ως ηθοποιός στις ταινίες: «Γαλήνη» (1958) του Γρέγκορι Μαρκόπουλου, «Η Χρυσομαλλούσα» (1978) του Τώνη Λυκουρέση, «Ελευθέριος Βενιζέλος 1910–1927» (1980) του Παντελή Βούλγαρη, «Μανία» (1985), και «Ταξίδι του μέλιτος» (1979) του Γιώργου Πανουσόπουλου.

Ο Ηλίας Βενέζης, τέταρτος γιος της οικογένειας του κτηματία Μιχαήλ Μέλλου, γεννήθηκε στο Αϊβαλί (Κυδωνίες) της Μικράς Ασίας. Εκεί είχε μετοικήσει από την Κεφαλονιά ο παππούς του, Δημήτριος Βενέζης, μετά το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης. Ενώ το παρωνύμιο Μέλλος είχε επικρατήσει ως επίθετο της οικογένειας, ο συγγραφέας υιοθέτησε το Βενέζης. Σε αυτοβιογραφικό του σημείωμα γράφει ότι γεννήθηκε στο Αϊβαλί το 1904, ενώ άλλα επίσημα έγγραφα πιστοποιούν ως χρονολογία γεννήσεως το 1889. Μεγάλωσε στο Αϊβαλί ως το 1914, οπότε λόγω του διωγμού των Ελλήνων, αναγκάστηκε να καταφύγει με την υπόλοιπη οικογένεια στην πατρίδα της μητέρας του, την Μυτιλήνη. Ο πατέρας και η αδελφή του Αγάπη παρέμειναν στο Αϊβαλί. Στην Μυτιλήνη, παράλληλα με το σχολείο, βοηθούσε την οικογένειά του εργαζόμενος σε ένα φούρνο. Το 1919 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου τελείωσε το γυμνάσιο και διορίστηκε βοηθητικός καλλιγράφος γραμματικός στη Μητρόπολη Κυδωνιών. Στο Αϊβαλί γνώρισε τον Φώτη Κόντογλου και από το 1920 συνεργαζόταν με τα περιοδικά Νέα Ζωή της Σμύρνης και Λόγος της Κωνσταντινούπολης, υπογράφοντας ως Λέλος Βενέζης. Τον Σεπτέμβριο του 1922 εστάλη αιχμάλωτος από τους Τούρκους στα «τάγματα εργασίας» στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Ύστερα από 14 μήνες, ελεύθερος, ξανάσμιξε με την οικογένειά του στην Μυτιλήνη. Το 1926 διορίστηκε υπάλληλος της Εθνικής Τραπέζης, από την οποία μετατάχθηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος και το 1932, με μετάθεση, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Στην Μυτιλήνη συνάντησε τον Μυριβήλη και τον λογοτεχνικό κύκλο της Λεσβιακής Άνοιξης. Έγινε συνεργάτης της εφημερίδας Καμπάνα του Μυριβήλη και στην συνέχεια του Ταχυδρόμου των Μυριβήλη και Θείελπη Λευκία, καθώς επίσης και άλλων εφημερίδων και περιοδικών του νησιού. Εκείνη την περίοδο δημοσίευσε στην Καμπάνα μία πρώτη μορφή μέρους του χρονικού της αιχμαλωσίας του στα εργατικά τάγματα της Ανατολής: Το Νούμερο 31328. Το 1928 πήρε το τρίτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος της Νέας Εστίας για το διήγημά του «Ο Θάνατος» και το ίδιο έτος κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο Ο Μανώλης Λέκας και άλλα διηγήματα.

Συνελήφθη, δικάστηκε και αθωώθηκε για τις πολιτικές του ιδέες. Την πρώτη φορά στην Μυτιλήνη, διώχθηκε από τον νόμο του «Ιδιωνύμου», επειδή συμμετείχε στην αγωνιστική ομάδα των «Πρωτοπόρων» και την δεύτερη, το 1936, από την δικτατορία Μεταξά. Τέλος, το 1943, συνελήφθη από την γερμανική κατοχή και τέθηκε σε απομόνωση στο «Μπόκ C» των φυλακών Αβέρωφ. Αφορμή στάθηκε η ανάγνωση ενός ποιήματος του Μιστράλ για την ελευθερία, το οποίο διάβασε την 25η Μαρτίου στο προσωπικό της τράπεζας. Αποφυλακίσθηκε με παρέμβαση του αρχιεπισκόπου. Έκτοτε εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, από την οποία αποχώρησε όταν εξελέγη Ακαδημαϊκός το 1957. Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ταξιδιωτικά και χρονικά, εκ των οποίων πολλά μεταφράστηκαν στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Συμμετείχε σε αποστολές και διεθνή συνέδρια και τιμήθηκε με διακρίσεις όπως: Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος, Ταξιάρχης του Τάγματος Γεωργίου του Ά και Ταξιάρχης Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Πέθανε στις 3 Αυγούστου το 1973 στην Αθήνα από καρκίνο του λάρυγγα και του προσώπου. Κηδεύτηκε στον Μόλυβο της Μυτιλήνης.

Έγραψε τα μυθιστορήματα: Γαλήνη (1939), Αιολική γή (1943), Ωκεανός (1956), Το Νούμερο 31328 (1931) και Έξοδος (1950). Τα διηγήματά του δημοσίευσε στα εξής βιβλία: Ο Μανώλης Λέκας κι άλλα διηγήματα (1928), Αιγαίο (1941), Ακήφ (1944), Άνεμοι (1944), Ώρα πολέμου (1946), Οι νικημένοι (1954), Αρχιπέλαγος (1972), Μικρασία χαίρε (1974, διηγήσεις συμβάντων). Δημοσίευσε τις αφηγήσεις: Εφταλού (1972) και Στις ελληνικές θάλασσες (1973) και τα ταξιδιωτικά: Φθινόπωρο στην Ιταλία (1950), Αμερικανική γη (1954), Αργοναύτες (χρονικά και ταξίδια 1961) και Περιηγήσεις (1973). Εξαίρεση στο αφηγηματικό του έργο, αποτελεί το θεατρικό Μπλόκ C, δράμα σε τρεις πράξεις, που παίχθηκε στο Εθνικό Θέατρο το 1945 και εκδόθηκε το επόμενο έτος. Εξέδωσε επίσης τρία ιστορικά βιβλία: Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός (1952), Χρονικόν της Τράπεζας της Ελλάδος (1955) και Εμμανουήλ Τσουδερός, ο πρωθυπουργός της μάχης της Κρήτης και η εποχή του (1966).

Υπήρξε τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων Βήμα (1946-1973) και Ακρόπολις (1958-1973) καθώς επίσης και του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας με τις εκπομπές «Σας μιλά ο φίλος σας», «Ξένοι περιηγητές στην Ελλάδα», «Πλοία και θάλασσα».

Από το 1950 ανέλαβε διάφορες υπεύθυνες θέσεις όπως Γ0ενικός Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου και διευθύνων Σύμβουλος του Εθνικού Θεάτρου (1950-52), Διοικητικός Διευθυντής και Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής (1964-67), Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (1960), Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας των Ευρωπαίων Συγγραφέων (1965-66), Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Βασιλικού Εθνικού Ιδρύματος (1966), Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (1966-70), Πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου (1963-66), Πρόεδρος σε κριτικές επιτροπές των Υπουργείων Παιδείας και Προεδρίας (1958-66) και ιδρυτικό μέλος της Ομάδας των 12.

[Πηγές: Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), Αθήνα, Σοκόλης, 1992, τομ. Β΄? Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 2]

Χρονολόγιο

1864 (23 Αυγούστου) Γέννηση στις Μουρνιές Κυδωνίας
1887 Αποφοίτηση από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
1897 Πρόεδρος της Επαναστατικής Συνέλευσης των Κρητών
1898 Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής των Κρητών
1899 Σύμβουλος (υπουργός) Δικαιοσύνης του ύπατου αρμοστή Κρήτης πρίγκιπα Γεωργίου
1901 Παραίτηση (απόλυση) από τη θέση του συμβούλου. Αρχηγός των αντιδρώντων στην αυταρχική πολιτική του Γεωργίου
1905 Αρχηγός της Επανάστασης του Θέρισου
1910 Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης και πρωθυπουργός της Κρήτης. Πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπουργός Στρατιωτικών και Ναυτικών
1912 Βασικός πρωτεργάτης της Βαλκανικής Συνεννόησης εναντίον της Τουρκίας
1913 Υπογράφει τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου και των Αθηνών
1916 Μέλος της Τριανδρίας της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη
1917 Πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών
1919 Μέλος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας. Υπογράφει τη Συνθήκη του Neuilly
1920 Υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών
1923 Υπογράφει τη Συνθήκη της Λωζάννης
1924 (Ιανουάριος-Φεβρουάριος) Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης και πρωθυπουργός. Παραιτείται και αναχωρεί για το Παρίσι
1928 Πρωθυπουργός της Ελλάδας
1930 Υπογράφει στην Άγκυρα το Σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας
1932 (Μάιος) Παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου
1932 (Ιούνιος) Σχηματίζει νέα κυβέρνηση
1933 Σχηματίζει την τελευταία του κυβέρνηση
1936 (18 Μαρτίου) Θάνατος στο Παρίσι. Κηδεύεται στο Ακρωτήρι Χανίων

Ο Γεώργιος Βεντήρης, του Αντωνίου, ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, ιστορικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Άρτα το 1890, με καταγωγή από τη Λακωνία, και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Παράλληλα εισήλθε στο δημοσιογραφικό χώρο όπου και σημείωσε ταχύτατη εξέλιξη, αναλαμβάνοντας αρχικά διευθυντής της εφημερίδας «Θάρρος των Καλαμών», και υπερθεματίζοντας το Κίνημα στο Γουδί και τον ερχομό του Βενιζέλου. Κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και τη μετέπειτα εποχή, έχοντας μετακομίσει στην Αθήνα, διηύθυνε διάφορες άλλες εφημερίδες της φιλελεύθερης παράταξης, όπως: τη «Νέα Ελλάς», «Πατρίς», «Νέα Ημέρα Τεργέστης», »Ελεύθερον Βήμα». Από της εποχής μάλιστα που ανέλαβε διευθυντής της "Πατρίδος" υπήρξε έμπιστος φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μετά το θάνατο του τελευταίου το 1936, συνδέθηκε φιλικά με τον Νικόλαο Πλαστήρα.
Κατά το λεγόμενο Κίνημα Παγκάλου 25ης Ιουνίου 1925 ο Βεντήρης υπέστη άγριο διωγμό μαζί με άλλους δημοκρατικούς πολιτικούς. Την περίοδο 1927-1931 ασχολήθηκε με τη συγγραφή δίτομης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, με τίτλο Η Ελλάς του 1910-1920 (1931, 1970), που αποτελεί αξιόλογη συμβολή στη νεότερη ιστορία της χώρας και με την οποία επιχείρησε να ερμηνεύσει τον Εθνικό Διχασμό. Το 1946 ο Βεντήρης συμμετείχε στην ελληνική αντιπροσωπεία στη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Διάσκεψη της Ειρήνης. Επί βασιλείας Παύλου του Α΄ διετέλεσε διευθυντής της γενικής γραμματείας του πολιτικού Οίκου του Βασιλέως, επειδή πίστευε πως θα βοηθούσε στην άρση του εθνικού διχασμού, απογοητεύοντας όμως τους παλαιούς φίλους του. Πέθανε το 1954 στη Λωζάνη της Ελβετίας, σε ηλικία 64 ετών.

1. Ο Φιλοποίμην (Μάκης) Παπούλιας (γεν. στο χωριό Ψάρι Τρικολώνων Γορτυνίας το 1942) είναι σήμερα επιχειρηματίας, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας εισαγωγής δώρων και ειδών χαρτοπωλείου “Κ. Φ. Παπούλιας Α.Ε.” Είναι επίσης πρόεδρος του Συλλόγου Ψαραίων και της εταιρείας αγροτουριστικής κατεύθυνσης “Αρκαδιανή” στο Ψάρι της Γορτυνίας. Απόφοιτος της Μέσης Εμπορικής Σχολής Εμποροϋπαλλήλων Αθηνών, από το 1961 κ.ε. σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 συμμετείχε ενεργά, από διάφορες θέσεις σε φοιτητικά συμβούλια και ενώσεις, στους αγώνες του 1–1-4 και του 15% για την παιδεία ως στέλεχος της σπουδαστικής οργάνωσης της ΕΔΑ. Για το λόγο αυτό το 1966 κρατήθηκε επί δίμηνο στις Φυλακές Αβέρωφ για συμμετοχή του σε συγκέντρωση της ΕΦΕΕ και, με απόφαση της Συγκλήτου, αποβλήθηκε για δύο χρόνια από την ΑΣΟΕΕ, στρατεύθηκε αναγκαστικά και με την απόλυσή του, το 1969, συνελήφθη και εξορίστηκε στο στρατόπεδο Λακκί της Λέρου. Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση και δραστηριοποιήθηκε στο Δήμο Αγίου Δημητρίου, όπου διαμένει, εκδίδοντας επί πενταετία την τοπική εφημερίδα Ελεύθερη Γνώμη.2. Ο Σπύρος Βεντουράτος γεννήθηκε το 1942 στους Αγίους Αναργύρους Αττικής. Μετά την αποφοίτησή του από μέση εμπορική σχολή (Νυκτερινό Αλυκάκου), εποχή κατά την οποία εργαζόταν παράλληλα ως εμποροϋπάλληλος, σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 εργάσθηκε σε εταιρείες πληροφορικής και από το 1983 είναι επιχειρηματίας, συνιδιοκτήτης της εταιρείας πληροφορικής “Συστήματα ΕΠΕ”.

Ο Νικόλαος Βερβενιώτης ήταν υδραίος έμπορος, ναυτικών κυρίως, ειδών. Φαίνεται επίσης ότι το 1885 ήταν ναυτιλιακός πράκτορας της Ελληνικής Ατμοπλοϊκής Εταιρείας. Ο αδελφός του, Γεώργιος, ήταν διαχειριστής της «εν Ύδρα Ειδικής Αποθήκης των Μονοπωλίων».

Ο έμπορος και λόγιος Αθανάσιος Βερναρδάκης γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα της Μυτιλήνης το 1844. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Νικολάου Βερναρδάκη και της Μελισσηνής Τραντάλη και αδελφός των, γνωστών επίσης λογίων, Δημητρίου (1833-1907) και Γρηγορίου Βερναρδάκη (1848-1925). Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και σπούδασε Πολιτική Οικονομία στο Παρίσι (1866-1870). Έζησε στην Κωσταντινούπολη και αργότερα στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο ενώ τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια της ζωής του χρημάτισε τραπεζίτης. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Πολιτικής Οικονομίας των Παρισίων και της Ακαδημίας του Στανισλάου. Παντρεύτηκε το 1874 την Θαλία Κωνστ. Βικέλα, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά τον Κωνσταντίνο, την Μαρίνα, και την Έλλη. Πέθανε στην Αθήνα το 1912 σε ηλικία 68 ετών.