Ο Ισίδωρος Σκληρός ήταν θεολόγος, σχολάρχης. Το 1884 παντρεύτηκε την Μαρία Πρασσά με την οποία απέκτησε ένα γιο.

Θεολόγος, μουσικός και ψάλτης από το Γεωργίτσι της Σπάρτης. Μόνασε στον Άθω νεαρός κι έγινε ιεροδιάκονος με το όνομα Γρηγόριος Ιβηρίτης. Από το 1909 ως το 1916 φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου έγραψε διατριβή για το διοικητικό σύστημα του Πατριαρχείου. Δίδαξε σε σχολεία στους Επιβάτες και την Αδριανούπολη και μετά το 1922 στη Νάξο, στην Ανδρίτσαινα, και στα Λεχαινά ως γυμνασιάρχης. Μετά το 1950 έζησε στην Αθήνα. Δημοσίευσε φυλλάδια για ζητήματα θρησκευτικά, εσχατολογικά και παραφιλολογικά.

H Mary το γένος Troupine, ήταν Βελγίδα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ακαδημία της Λιέγης (1885) και παντρεύτηκε τον πολιτικό μηχανικό Παντιά Σκαραμαγκά (θαν.1923), γιο του Πέτρου και της Πολύμνιας Σκαραμαγκά. Απέκτησε δύο γιους: τον Petia (1896- ;) που ήταν γιατρός αλλά πέθανε νέος και τον Yvan που ήταν υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας. Έζησε με τον άνδρα της στη Ρωσία και στην Κέρκυρα, ενώ αργότερα κατοικούσε στο Παλαιό Φάληρο και στο Λαύριο με τον γιο της Yvan.

Ο Γιάννης Σκαρίμπας γεννήθηκε στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδος το 1893. Έλαβε την εγκύκλια εκπαίδευση στην Ιτέα των Σαλώνων και το Αίγιο, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως τελωνειακός δεκάρχης. Τελείωσε το γυμνάσιο στην Πάτρα. Κατά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο (1914-1919) υπηρέτησε ως λοχίας των Ευζώνων. Διορίστηκε εκτελωνιστής στην Χαλκίδα, όπου παντρεύτηκε και εζησε ως το τέλος της ζωής του. Στα γράμματα πρωτοεμφανίσθηκε το 1929 με το διήγημά του «Ο καπετάν Σουρμελής ο Στουραΐτης», το οποίο βραβεύθηκε στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού Ελληνικά Γράμματα. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, ιστορικά έργα, θεατρικά και χρονογραφήματα. Ασχολήθηκε με τον καραγκιόζη. Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1984 .
Έργο: Ποιητικές συλλογές: Ουλαλούμ (1936), Εαυτούληδες (1950), Βοϊδάγγελοι (1968), Άπαντες στίχοι (1970). Μυθιστορήματα: Μαριάμπας (1935), Το σόλο του Φίγκαρω (1938), Το Βατερλώ δύο γελοίων (1959), Φυγή προς τα εμπρός (1976). Συλλογές διηγημάτων: Καϋμοί στο Γριπονήσι (1930), Το θείο τραγί (1932), Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα (1973), Τρεις άδειες καρέκλες (1976), Σπαζοκεφαλιές στον ουρανό (αντιδιηγήματα 1979). Νουβέλες: Η μαθητευόμενη των τακουνιών (1960). Θεατρικά έργα: Ο ήχος του κώδωνος (1950), Ο Σεβαλιέ σερβάν της κυρίας (1971), Αντι-Καραγκιόζης ο μέγας (1977), Τα καγκουρώ (1979), Η κυρία του τραίνου (1980), Ο πάτερ Συνέσιος (1980). Ιστορικά έργα: Το ’21 και η αλήθεια, Η τράπουλα, Οι γαλατάδες (1971-1977). Χρονογράφημα: Τα πουλιά με το λάστιχο (1978). Χρονικό από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο: Η περίπολος Ζ΄.

Πηγή: Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου, «Γιάννης Σκαρίμπας. Παρουσίαση-ανθολόγηση», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τομ. Η΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1993, σσ. 8-59.

Ο Ιωάννης Σκαλτσάς ανέπτυξε πλούσια δράση την περίοδο των σπουδών του στη Νομική Σχολή. Ήταν πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Φοιτητών και του Συνδέσμου Φοιτητών Νομικής την περίοδο 1926-1928. Ήταν επίσης από τους ιδρυτές της Εγκυκλοπαιδικής Λέσχης, της Φοιτητικής Νεολαίας, και συμμετείχε στην Πανεπιστημιακή Ομάδα Κοινωνίας των Εθνών, στο σύλλογο Ελληνισμός και στην Ομάδα Νεοελλήνων από την οποία εκδόθηκε το 1927 το βιβλίο του Θέλω με το ψευδώνυμο Χ. Διορίστηκε στο Δημόσιο και διετέλεσε πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου]

Ο Νίκος Σκαλκώτας γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 8 Μαρτίου 1904. Από την ηλικία των πέντε ετών άρχισε να μαθαίνει βιολί με τον θείο του και το 1910 η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα για να του προσφέρει την ευκαιρία πληρέστερης μουσικής μόρφωσης. Γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών και το 1918 αποφοίτησε με την ανώτατη διάκριση («Χρυσό Μετάλλιο») για την ερμηνεία του στο «Κοντσέρτο για βιολί» του L.V. Beethoven. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1921 έλαβε υποτροφία από το Ίδρυμα Αβέρωφ για ανώτερες σπουδές βιολιού και αναχώρησε για το Βερολίνο όπου παρέμεινε για περισσότερα από 10 χρόνια. Στη Γερμανία ήρθε σε επαφή με τα νέα συνθετικά ρεύματα και πολύ σύντομα προσανατολίστηκε στη σύνθεση, ἐχοντας δασκάλους τον K. Weil, τον P. Jarnach και τον A. Schönberg. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Βερολίνο έγραψε πάνω από 70 έργα, τα περισσότερα από τα οποία χάθηκαν.

Τον Μάιο του 1933 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με την καχυποψία και την αμφισβήτηση της τοπικής μουσικής κοινότητας. Εξασφάλισε τα προς το ζην παίζοντας στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Παράλληλα συνθετικά διένυε την 2η δημιουργική του περίοδο που διήρκεσε ως το 1945 και περιλαμβάνει πάνω από 100 έργα γραμμένα με το δικό του προσωπικό ύφος. Η 3η δημιουργική του περίοδος διαρκεί από 1946 έως τον πρόωρο θάνατό του το 1949 και χαρακτηρίζεται πιο εσωστρεφής και δραματική.

Δημοσιογράφος σε πολλές εφημερίδες (Ασύρματος, Ελληνικό Αίμα, Ακρόπολη, Εμπρός), πολιτεύτηκε τη δεκαετία του '50, ενώ διετέλεσε και διευθυντής δημοσίων σχέσεων της ΔΕΗ.

Ο Ευάγγελος Σκίπης ήταν αξιωματικός του στρατού. Ο Σωτήρης Σκίπης ήταν γνωστός λογοτέχνης.

Ο Απόστολος Ζήσης, γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζήσης Σκάρος, γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Κανάλια Καρδίτσας, μικρότερος από άλλα έξι αδέλφια. Το 1933 αποβλήθηκε από όλα τα Γυμνάσια της χώρας γιατί πρωτοστάτησε σε μαθητική απεργία. Το 1934 δημοσίευσε το πρώτο διηγήμά του στο περιοδικό Νέος Λενινιστής. Το 1936 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και το 1937 φυλακίστηκε για οκτώ μήνες απο την δικτατορία του Μεταξά. Το 1938 πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ξαναφυλακίστηκε για δύο μήνες. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο Οι Δυνατοί. Το 1941 υπηρέτησε στη διλοχία σπουδαστών στη Λαμία. Το 1942 οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ., πήρε το πτυχίο του οικονομικού της Νομικής και εξέδωσε την ποιητική συλλογή Αργώ. Το 1944 διορίστηκε στο Ελεγκτικό Συνέδριο αλλά αργότερα απολύθηκε ως μη νομιμόφρων. την ίδια χρονιά εξέδωσε συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ναθαναήλ Μαρκός. Το 1944 συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου έτους ήταν κρατούμενος στα υπονομευμένα με δυναμίτη βαγόνια που τοποθετούσαν οι γερμανοί μπροστά στις μηχανές των τρένων, για να παρεμποδίζουν επιθέσεις ανταρτών. Τον Δεκέμβριο του 1944, φυλακίστηκε από τους Άγγλους στο Γουδί, μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας. Το 1945 εξέδωσε το χρονικό Οι Κλούβες και το 1946 ξαναδιορίστηκε στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1949 παραπέμφθηκε σε Στρατοδικείο ως ανυπόταχτος αλλά αθωώθηκε. Μέχρι το 1954 επανεκδόθηκαν τα πρώτα έργα του και τη χρονιά αυτή κυκλοφορησε η ποιητική σύνθεση Το Φλογισμένο Βουνό. Το 1956 εξέδωσε τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις Το ταξίδι της Φιλίας. Το 1958 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ανοιχτοί Ουρανοί και το 1960 ο πρώτος τόμος της τριλογίας Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Ραγιάδες και κολήγοι. Το 1963 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων Το κορίτσι με το σαντούρι, το 1966, το θεατρικό Ανάψτε τα φώτα και ο δεύτερος τόμος του Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Αστοί και εργάτες. Στη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στην Ευρώπη (Ρώμη, Παρίσι, Βρυξέλλες). Το 1969 στο συνέδριο του Ελσίνκι εκλέχθηκε πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Ελληνικών Αντιδικτατορικών επιτροπών. Στις Βρυξέλλες εργάστηκε ως μεταφραστής στο ελληνόγλωσσο περιοδικό της Ε.Ο.Κ. Το 1970 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια. Το 1971 εξέδωσε το ιστορικό δοκίμιο Εκατόν πενήντα χρόνια αγώνων για τη λευτεριά και τη Δημοκρατία που κυκλοφόρησε μεταφρασμένο στην αγγλική γλώσσα στον Καναδά. Στη διάρκεια της δικτατορίας δημοσίευε κείμενα διαμαρτυρίας και άρθρα σε ελληνικές εφημερίδες του εξωτερικού και στον ξένο τύπο. Μετά τη μεταπολίτευση γύρισε στην Ελλάδα και ξαναπήρε την ιθαγένεια και την θέση του στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1976 εκδόθηκε το μυθιστόρημα Ο κόσμος των ελπίδων. Το 1977 εκλέχθηκε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Το 1979 εκδόθηκε ο τρίτος τόμος του Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Αντίσταση και πόλεμος. Το 1980 αποχώρησε από την υπηρεσία στο υπουργείο και πήρε το Β΄κρατικό βραβείο για τις Ρίζες του ποταμού. Το 1981 ο Δήμος Καρδίτσας του απένειμε το Αργυρό μετάλλιο της πόλης, κυκλοφόρησε ανθολόγηση από το διηγηματικό έργο του με τίτλο Ψηφίδεςκαι πήρε μέρος στο 7ο συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη Μόσχα. Το 1983 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ο σημερινός κόσμος και το δοκίμιο Ζητήματα τέχνης. Το 1985 του απονεμήθηκε από το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ το Μετάλλιο της Αντιφασιστικής Νίκης. Το 1988 τιμήθηκε από τον Σύλλογο απανταχού Καρδιτσιωτών και κυκλοφόρησε η συλλογή παιδικών διηγημάτων Για ένα λουλούδι. Πέθανε το 1997, σε ηλικία 80 ετών.

Προεστός της Γαστούνης, φιλικός και πρωτεργάτης της Ελληνικής Επανάστασης. Ενίσχυσε οικονομικά τον Αγώνα. Χρημάτισε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και πρόεδρος σε κάποιες από αυτές. Επί Καποδίστρια διορίστηκε γερουσιαστής. Οι γιοί του (Χρύσανθος και Μιχαήλ) συμμετείχαν σε πολλές μάχες της Πελοποννήσου ως οπλαρχηγοί όπου και διακρίθηκαν.

Ο Τάκης Σινόπουλος γεννήθηκε στην Αγουλινίτσα Ηλείας το 1917 και μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας όπου και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές. Ακολούθως σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έγραψε τις πρώτες του ποιητικές συνθέσεις τα έτη 1939-40 ενώ από το 1943 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα και μεταφράσεις Γάλλων ποιητών σε διάφορα περιοδικά. Συμμετείχε τόσο στον ελληνο-ιταλικό όσο και στον εμφύλιο πόλεμο. Από το 1949 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα ασκώντας το επάγγελμα του ιατρού παθολόγου στην περιοχή της Νέας Ιωνίας. Οι ποιητικές του συλλογές περιλαμβάνουν τα έργα: Μεταίχμιο (1951), Άσματα (1953), Η γνωριμία με το Μαξ (1956), Ελένη (1957), Η Νύχτα και η Αντίστιξη (1959), Το Άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου (1961), Η ποίηση της ποίησης (1964), Πέτρες (1972), Νεκρόδειπνος (1972), Χρονικό (1975), Χάρτης (1977), Νυχτολόγιο (1978). Ο ίδιος χαρακτήριζε την ποίησή του ως εξής: «μοντέρνα ποίηση, μοντέρνα εκφραστική, στο χώρο της αγωνίας, του παραλόγου, της αλλοτρίωσης. Τα τελευταία χρόνια περισσότερο, αποφασιστικότερα πολιτική».

Δημοσίευσε ακόμα άρθρα και δοκίμια σχετικά με την πνευματική ζωή στην Ελλάδα καθώς και μια μελέτη για τον Σεφέρη, ενώ διατηρούσε τη στήλη της κριτικής για την ποίηση στα περιοδικά Σημερινά Γράμματα, Κριτική Θεσσαλονίκης, Εποχές, Η Συνέχεια. Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε ποικίλα ξένα περιοδικά και ανθολογίες. Ασχολήθηκε αρκετά χρόνια και με την τέχνη της ζωγραφικής και συμμετείχε σε πανελλήνιες εκθέσεις αλλά και με ατομική έκθεση στη γκαλερί Ζυγός. Παντρεύτηκε τη Μαρία Ντότα το 1972. Απεβίωσε το Πάσχα του 1981 στον Πύργο Ηλείας.

Ο Χ.Σιμόπουλος ήταν διπλωμάτης καριέρας. Υπηρέτησε ως γραμματέας και τμηματάρχης στα προξενεία Αλεξανδρείας, Μερσίνας, Κωνσταντινουπόλεως (1901-1907) και στις πρεσβείες Παρισίων (1911) και Ρώμης (1914-1919). Το 1919 προήχθη σε σύμβουλο της πρεσβείας στη Ρώμη ενώ το 1929 ήταν πρεσβευτής στην Ουάσινγκτον. Το προσωπικό του αρχείο βρίσκεται στο St.Anthony’s College στην Οξφόρδη.

Θεολόγος με μεγάλο συγγραφικό έργο στο πεδίο της έρευνάς του. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και με γαλλική υποτροφία παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στην École Biblique et Archéologique Française de Jerusalem, όπου συμμετείχε στις ανασκαφές που έφεραν στο φως τα ευρήματα του Khirbet Qumran. Εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, ενώ κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1955 έως 1958 φοίτησε με γερμανική υποτροφία σε μεταπτυχιακά τμήματα των Πανεπιστημίων Tuebingen, Bonn και Louvain. Το 1959 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με το βαθμό άριστα. Συνεργάστηκε ως επιστημονικός βοηθός, και αργότερα ως φιλοξενούμενος υφηγητής, με το Πανεπιστήμιο του Tuebingen. Το 1961 παραιτήθηκε από τη Μέση Εκπαίδευση και διορίστηκε βοηθός καθηγητή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην έδρα της Εισαγωγής και Ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης εκ τε του πρωτοτύπου και εκ του κειμένου των Ο’. Το 1963 εξελέγη άμισθος υφηγητής και του ανατέθηκε εντολή διδασκαλίας από τον Σεπτέμβριο του 1964 μέχρι την εκλογή του σε τακτικό καθηγητή στην οικεία έδρα το 1970. Υπηρέτησε στη θέση αυτή μέχρι την εθελούσια παραίτησή του στις 26 Σεπτεμβρίου 1983 και έκτοτε συνέχισε το συγγραφικό του έργο. Το συγγραφικό του έργο, εκτεινόμενο σε περίοδο πέραν των 50 ετών, περιέλαβε 50 αυτοτελή έργα και μελέτες, 112 βιβλιοκρισίες, 470 βιβλιοκριτικά και βιβλιογραφικά σημειώματα και 9 νεκρολογίες που εκδόθηκαν σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Συνεργάστηκε με την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία, για την οποία μετέφρασε από το μασωριτικό εβραϊκό κείμενο στα νεοελληνικά τρία βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης: «Ησαΐας», «Θρήνοι Ιερεμίου» και «Ιώβ». Στις δραστηριότητές του συγκαταλέχθηκαν επίσης πολλές διαλέξεις, καθώς και ραδιοφωνικές ομιλίες. Κατά τη διάρκεια της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας του διετέλεσε μέλος πολλών επιστημονικών και θεολογικών συμβουλίων, ενώσεων και επιτροπών. Τιμήθηκε με εκκλησιαστικά μετάλλια και με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1990, για το βιβλίο του «Νικήτα Σεΐδου, Σύνοψις της Αγίας Γραφής, κατά τον υπ’ αριθ. 483 κώδικα της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, Θεσσαλονίκη 1984»).

Ο Άγγελος Σικελιανός, γιος του Ιωάννη (1831-1910) και της Χαρίκλειας το γένος Στεφανίτση (1847-1926), γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 15.3.1884. Ήταν ο νεότερος από τα τέσσερα αδέλφια του, Έκτορα, Μενέλαο, Ελένη, Πηνελόπη, ενώ είχαν πεθάνει σε νηπιακή ηλικία άλλα δύο, ο Άγγελος και ο Διονύσιος. Η Ελένη ήταν σύζυγος του Σπήλιου Πασαγιάννη και η Πηνελόπη σύζυγος του Raymond Duncan, αδελφού της Isadora Duncan. Ο Άγγελος ολοκλήρωσε στη Λευκάδα τις εγκύκλιες σπουδές και γράφτηκε στη Νομική του Πα-νεπιστημίου Αθηνών χωρίς να την παρακολουθήσει. Από το 1901 ήταν ηθοποιός της «Νέας Σκηνής» του Κ. Χρηστομάνου, όπως και η αδελφή του, Ελένη. Το 1902 πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του στο περιοδικό Διόνυσος και στη συνέχεια στα: Ο Νουμάς, Παναθή-ναια, Η Μούσα, Ζωή, Ακρίτας. Πραγματοποίησε ταξίδια στο εξωτερικό (Ιταλία, Γαλλία, Βόρεια Αφρική). Το 1907 παντρεύτηκε στην Αμερική την Εύα Πάλμερ. Το 1909 κυκλοφόρησε ο Αλαφροΐσκιωτος και την ίδια χρονιά γεννήθηκε ο γιος του, Γλαύκος. Το 1912 ξεκίνησε, με μία μελέτη για τον γλύπτη Α. Ροντέν, τη συνεργασία του με το περιοδικό Γράμματα της Αλεξάνδρειας. Το 1912-1913 υπηρέτησε στο στρατό, στο Μεσολόγγι και στην Αθήνα. Περιηγήθηκε την Ελλάδα και το 1914 επισκέφθηκε με τον Ν. Καζαντζάκη το Άγιο Όρος. Στα 1915-1917 εκδόθηκαν οι τέσσερις τόμοι του έργου Πρόλογος στη Ζωή: Α΄ Η συνείδηση της γης μου, Β΄ Η συνείδηση της φυλής μου, Γ΄ Η συνείδηση της γυναίκας, Δ΄ Η συνείδηση της πίστης. Το 1920 κυκλοφόρησε η έκδοση Στίχοι από το περιοδικό Οι νέοι. Το 1921 ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ και το 1924 επιχείρησε να ταξιδέψει μέσω Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση, χωρίς να φτάσει στον προορισμό του. Η οικογένεια Άγγελου και Εύας Σικελιανού κατοικούσε κυρίως στη Συκιά Κορινθίας και στους Δελφούς. Το 1927 και το 1930 πραγματοποίησαν τις Δελφικές γιορτές. Το 1932 κυκλοφόρησε η τραγωδία Ο τελευταίος ορφικός διθύραμβος ή Ο διθύραμβος του ρόδου. Το 1933 η Εύα Σικελιανού αναχώρησε στην Αμερική όπου έμεινε ως το 1952, οπότε επέστρεψε και πέθανε στην Ελλάδα. Ο Σικελιανός από τότε εγκαταστάθηκε στη Σαλαμίνα και την επόμενη χρονιά ταξίδεψε στην Ευρώπη επιχειρώντας τη συνέχιση της δελφικής προσπάθειας που προσέκρουσε στην κρατική αδιαφορία. Το 1936 πραγματοποίησε τέσσερις ομιλίες στην Ελευσίνα, με τίτλο «Η Ελευσίνια διαθήκη». Το 1938 γνώρισε την Άννα Καραμάνη-Καμπανάρη με την οποία παντρεύτηκαν δύο χρόνια αργότερα στο εκκλησάκι της Παναγίτσας στην Ελευσίνα. Από το 1941 δημοσίευσε ποιήματα που εμψύχωναν την αντίσταση και οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ. Το 1942 κυκλοφόρησε η χειρόγραφη έκδοση Ακριτικά (το 1944 εκδόθηκε στην Αίγυπτο) και το 1943 εκλογή από το ποιητικό του έργο με τίτλο Αντίδωρο. Κυκλοφόρησαν οι τραγωδίες Ο Δαίδαλος στην Κρήτη (1943), Σίβυλλα (1944), Ο Χριστός στη Ρώμη (1946), Ο θάνατος του Διγενή (1947, κυκλοφόρησε το 1950). Το 1946 η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών ζήτησε την απονομή του Νόμπελ στον Σικελιανό (και λίγο αργότερα υπέ-βαλε τη συνυποψηφιότητα του Καζαντζάκη). Παρότι υποστηρίχθηκε με σχετική έκκληση γάλλων διανοουμένων, η βράβευσή του εμποδίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τον δεξιό Τύπο, λόγω της πολιτικής στάσης του Σικελιανού από την Κατοχή και εξής. Η υποψηφιότητά του για την Ακαδημία απορρίφθηκε δύο φορές, το 1945 και το 1951. Το 1946 συγκεντρώθηκε σε τρεις τόμους το ποιητικό του έργο με τίτλο Λυρικός Βίος. Οι τραγωδίες του εκδόθηκαν σε δύο τόμους με τίτλο Θυμέλη το 1950. Σοβαρά άρρωστος από καρδιακά προβλήματα και εγκεφαλικά επεισόδια, πέθανε από λήψη λανθασμένου φαρμάκου το 1951, σε ηλικία 67 ετών. Έργα του είχαν μεταφραστεί στην αγγλική και στη γαλλική, στη διάρκεια της ζωής του. Τα πεζά κείμενά του συγκεντρώθηκαν σε πέντε τόμους από τον Γ.Π. Σαββίδη που επιμελήθηκε την έκδοση του συνόλου του λογοτεχνικού έργου του.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Χρονολόγια στο Άγγελος Σικελια-νός, Γράμματα, τόμοι Α΄ και Β΄, φιλολογική επιμέλεια Κ. Μπουρ-ναζάκης, Αθήνα, Ίκαρος, 2000. Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, Ιερός Πανικός, εισαγωγή – μετάφραση – σχόλια John P. Anton, Αθήνα, Εξάντας, 1992. John P. Anton, «Σικελιανού-Πάλμερ, Εύα», Πα-γκόσμιο βιογραφικό λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 9α. ]

Η Εύα (Evelina) Πάλμερ γεννήθηκε το 1874 στο Grammercy Park της Νέας Υόρκης. Ανήκε σε οικογένεια εύπορων διανοουμένων και οι γονείς της ανέπτυξαν έντονη δράση στην πνευματική ζωή της Νέας Υόρκης, με μεταρρυθμιστικούς στόχους που αφορούσαν την τέχνη, την εκπαίδευση, τη διεθνή ειρήνη, την πολιτική και πολιτιστική αγωγή των γυναικών. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια (Rose, Bob, May, Courtland). Η Εύα φοίτησε σε σχολείο ελεύθερων και πρακτικών τεχνών που είχε ιδρύσει ο πατέρας της, συνέχισε τις σπουδές της στην Ευρώπη και στράφηκε στις τέχνες, στο θέατρο, στη λογοτεχνία, στην υφαντική. Κατά τις θεατρικές σπουδές της στο Παρίσι, γνώρισε το ζεύγος Raymond Duncan και Πηνελόπης Σικελιανού και μαζί τους ταξίδεψε στην Ελλάδα, όπου γνώρισε και αργότερα παντρεύτηκε τον Άγγελο Σικελιανό (1907) και γέννησε τον γιο τους, Γλαύκο (1909). Μελέτησε την ελληνική γλώσσα, την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιδιαίτερα την αρχαία τραγωδία, τη βυζαντινή μουσική, τη δημοτική παράδοση και τη λαϊκή τέχνη. Χρηματοδότησε και επέβλεψε την κατασκευή ειδικού μουσικού οργάνου, επινοημένου από τον Κ. Ψάχο, το οποίο ονομάστηκε παναρμόνιο και ήταν κατάλληλο για την απόδοση της Βυζαντινής μουσικής. Ο ρόλος της στην πραγματοποίηση των Δελφικών γιορτών ήταν κεντρικός τόσο ως χορηγού όσο και στην καλλιτεχνική πραγμάτωση (επιμέλεια και ύφανση κοστουμιών, διδασκαλία του χορού, επιλογές συντελεστών κ.λπ.). Δημοσίευσε άρθρα και έδωσε διαλέξεις στην Ελλάδα και στην Αμερική για τα αντικείμενα του ενδιαφέροντός της και για την προώθηση της Δελφικής ιδέας. Υπερχρεωμένη από την πραγματοποίηση των δελφικών γιορτών, αναχώρησε στην Αμερική το 1933, όπου συνέχισε να υποστηρίζει το έργο του Σικελιανού και τις αισθητικές και πολιτιστικές της προτάσεις όσον αφορά τις παραστατικές τέχνες και την ελληνική παράδοση, καθώς και να συνθέτει βυζαντινότροπη μουσική για παραστάσεις κ.ά. Συνεργάστηκε με τον γνωστό χορευτή Ted Shawn και δίδαξε στη σχολή του. Συνέγραψε την αυτοβιογραφία της με τίτλο Upward panic (1938-1948) και ασχολήθηκε με τη μετάφραση του έργου του Σικελιανού στα αγγλικά. Το 1940 συγκατατέθηκε στο γάμο του με την Άννα Καραμάνη. Υποστήριξε θερμά την Ελλάδα στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και στη δύσκολη μεταπολεμική περίοδο. Το 1950 δεν της επιτράπηκε η επιστροφή στην Ελλάδα λόγω πολιτικών φρονημάτων. Πέθανε στις 4 Ιουνίου 1952, μετά από καρδιακή προσβολή που υπέστη, παρακολουθώντας την παράσταση του Προμηθέα Δεσμώτη, στους Δελφούς, όπου και τάφηκε δίπλα στον Άγγελο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Χρονολόγια στο Άγγελος Σικελιανός, Γράμματα, τόμοι Α΄ και Β΄, φιλολογική επιμέλεια Κ. Μπουρναζάκης, Αθήνα, Ίκαρος, 2000. Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, Ιερός Πανικός, εισαγωγή – μετάφραση – σχόλια John P. Anton, Αθήνα, Εξάντας, 1992. John P. Anton, «Σικελιανού-Πάλμερ, Εύα», Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 9α. ]

Η Δήμητρα Σιδέρη - Παναγοπούλου γεννήθηκε στο Γύθειο το 1923. Στα χρόνια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1946 παντρεύτηκε τον Νίκο Σιδέρη.

Το 1955 μετανάστευσαν στην Ολλανδία. Εκεί μεγάλωσαν και σπούδασαν τα δύο τους αγόρια. Το 1992 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Δελφίνι" το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Πατρίδες και το 1994 το μυθιστόρημα Αλφοθήκαμε και μια ποιητική συλλογή, ενώ το 2000 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη το βιβλίο Αγαπημένη μου Ελενίτσα. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα ολλανδικά. Το Σεπτέμβριο του 1999 πέθανε στην Ουτρέχτη.

Γεννήθηκε στη Σελίτσα (σημερινή Εράτυρα) της επαρχίας Βοΐου του νομού Κοζάνης (Πρωτεύουσα της επαρχίας ήταν τότε η Σιάτιστα εξού και Σιατιστεύς). Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αναστάσιος, είναι άγνωστο όμως το επώνυμό του. Συμμετείχε αρχικά στις επιχειρήσεις της Χαλκιδικής ως γραμματέας του Εμμανουήλ Παππά. Μετά την αποτυχία της εκεί εξέγερσης, κατευθύνθηκε στη Νότιο Ελλάδα, όπου πήρε μέρος σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις. Διετέλεσε για μεγάλο διάστημα γραμματέας του Σπετσιώτη ναύαρχου Γεώργιου Ανδρούτσου. Διετέλεσε ακόμη γραμματέας της Επαρχίας Πραστού με έδρα το Λεωνίδι της Τσακωνιάς.Μετά τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους παρέμεινε στα ελεύθερα εδάφη προσπαθώντας να βοηθάει τους Μακεδόνες με κάθε τρόπο. Χρημάτισε γραμματέας του νεοσύστατου Υπουργείου Παιδείας. Επί Όθωνος διορίστηκε γραμματέας της Ιεράς Συνόδου, στη θέση του Θεόκλητου Φαρμακίδη. Το 1852 εκλέχτηκε μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 1/7/2020].

Ο Ιωσήφ Σιακκής (Αθήνα, 1/4/1917 - 13/10/1999) ήταν γιος του εμπόρου Μωυσή Σιακκή (Σακκή) με καταγωγή από τη Χαλκίδα και της Ραχήλ Σαπόρτα που καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη. Ο παππούς του Σιμαντός (Σιμαντώβ) Σακκής, διετέλεσε πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Χαλκίδας και ο πατέρας του πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών. Είχε δύο αδελφούς τον Φίλιππο και τον Βίκτωρα και τρεις αδελφές τη Φλώρα, τη Μαργαρίτα και την Άννα. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Πειραματικό Σχολείο, και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και μετά την πτώση του μετώπου κατέφυγε στην Τουρκία από όπου εντάχθηκε στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα της Μέσης Ανατολής. Υπηρέτησε στην Γ΄ Ορεινή Ταξιαρχία και έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Ιταλίας και του Ρίμινι. Για τη δράση του τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό Γ΄ Τάξεως, το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων και το Παράσημο του Αγίου Μάρκου από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Στη διάρκεια της Κατοχής η αδελφή του Άννα και ο σύζυγός της εκτοπίστηκαν σε γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξοντώθηκαν.
Ο Σιακκής άσκησε τη δικηγορία και διετέλεσε νομικός σύμβουλος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Ασχολήθηκε ενεργά με τον εβραϊσμό: διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου «Ελλάς-Ισραήλ», πρόεδρος του Οργανισμού Περιθάλψεως και Αποκαταστάσεως Ισραηλιτών Ελλάδος, Πρόεδρος της Κοινοτικής Συνέλευσης της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών, Πρόεδρος του Φιλανθρωπικού Σωματείου «Μπερίτ / Φίλων». Διετέλεσε επίσης μέλος της Εταιρίας Ευβοϊκών Σπουδών.
Ο Σιακκής ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα. Δημοσίευσε τα εξής βιβλία: Γνωριμία με την Ερέτρια (1951, Α΄ Βραβείο Διαλέξεων της Ελληνικής Περιηγητικής Λέσχης), Πικρές Αλήθειες (1952), και μετέφρασε στα ελληνικά το έργο του Jules Isaac Η διδκασκαλία της περιφρόνησης. Το 1987 ήταν από τους ομιλητές στο επιστημονικό συνέδριο Η πόλη της Χαλκίδας. Έγραψε επίσης μελέτες για την Ελληνική Επα-νάσταση, τον Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Δημήτριο Καμπούρογλους. Με την εργασία του για τον Καμπούρογλους πήρε μέρος σε διαγωνισμό της Ακαδημίας Αθηνών.
Το 1978 παραιτήθηκε από τη δικηγορία και ιδιώτευσε με κύριο σκοπό να αφιερωθεί στην έρευνα. Καρπός αυτής της εργασίας είναι το αρχείο του.
Το 1955 παντρεύτηκε τη Δέσποινα Βάκη στο Μιλάνο με την οποία απέκτησαν ένα γιο τον Μωυσή –Μαυρίκιο (Μωρίς).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: δίγλωσσο ενημερωτικό έντυπο για το Αρχείο Ιωσήφ Σιακκή από τους Στέφανο Ροζάνη και Ρίτα Ταζάρτες Σιμαντώβ.]

Ο Δημήτρης Θ. Σιάτρας έχει σπουδάσει νομικά και πολιτικές επιστήμες και έχει ερευνήσει για αρκετά χρόνια θεσμούς του δικαίου, την οργάνωση και λειτουργία της δικαιοσύνης και την τοπική αυτοδιοίκηση της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας. Διετέλεσε για πολλά χρόνια Διευθυντής του Δήμου Βόλου. Είναι πρόεδρος της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών και συγγραφέας.

Ο Λευτέρης Σιάσκας του Αναστασίου και της Έλλης (το γένος Σταυρινάκη) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκπαιδεύτηκε στη Γερμανία (Bavaria-Filmkunst Aktiengesellschaft) και κι ήταν από τους πρώτους στην Ελλάδα μοντέρ ήχου και εικόνας στο ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Ο Άγγελος Σημηριώτης, ήταν γιος του Θεμιστοκλή και της Αναστασίας Κωνσταντινίδη. Αδέλφια του ήταν ο Σπύρος, ο Γιώργος, ο Κωνσταντίνος και η Θηρεσία. Γεννήθηκε στις 8.3.1870 και ως το 1922 που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, η ζωή του χαρακτηρίζεται από διαρκείς μετακινήσεις: Αδραμμύτι (1871-1881), Μυτιλήνη (1881), Εμπορική Σχολή Χάλκης (1882-1883), Μυτιλήνη (1883-1888), Εμπορική Σχολή Χάλκης (1888-1892), Αθήνα (1892-1893), Λωζάνη (1893), Παρίσι (1894-1896), Κωνσταντινούπολη (1896-1900), Αθήνα (1900), Σμύρνη (1901-1904), Αθήνα (1904), Κωνσταντινούπολη (1905-1910), Σμύρνη (1910-1912), Λέσβος (1912-1919), Σμύρνη (1919-1922), Νέα Ιωνία (1922-1944). Στις 24.6.1911 παντρεύτηκε την Σοφία Αργυροπούλου αδελφή του ποιητή Μιχαήλ Αργυρόπουλου. Απέκτησαν μία κόρη, την Χρυσηΐδα. Ο Σημηριώτης παρακολούθησε μαθήματα νομικής στην Αθήνα και στη Λωζάνη, φιλολογίας, φιλοσοφίας και ιατρικής στο Παρίσι, ιατρικής στη Μασσαλία, αλλά δεν ολοκλήρωσε καμία σχολή. Εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών στην Εμπορική Σχολή Χάλκης, στην Ευαγγελική Σχολή και στο Κεντρικόν Παρθεναγωγείον Σμύρνης. Εξέδωσε το περιοδικό Άτλας (Αθήνα, 1904), διετέλεσε αρχισυντάκτης της εφημερίδας Κωνσταντινούπολις (1906-1907;), εξέδωσε το Πανελλήνιον ημερολόγιον 1909, το περιοδικό Ανατολή (Σμύρνη 1910-1912). Δίδαξε γαλλικά στο γυμνάσιο Μυτιλήνης, υπήρξε αρχισυντάκτης και χρονογράφος της εφημερίδας Λέσβος (1913-1915), συνεργάτης της εφημερίδας Τηλέγραφος Σμύρνης (1922), της εφημερίδας Ελεύθερος Λόγος της Αθήνας (1923-1928). Εξέδωσε με τον αδελφό του Γιώργο το περιοδικό Εξπρές (1924) που μετονομάστηκε Το σαλόνι (1924-1925), υπηρέτησε ως καθηγητής γαλλικών στο Δ΄ Γυμνάσιο Αθηνών (1932), συνεργάστηκε με το νεανικό περιοδικό Ερυθρός σταυρός νεότητος (1928-1935). Πέθανε στις 21.10.1944.
Εκδόσεις έργων του. Ποίηση: Τα θανάσιμα (1896), Τα μαύρα κρίνα (1905), Τραγούδια του λυτρωμού (1920), Επί των ποταμών της Βαβυλώνος (1926), Ονείρων ίσκιοι (1935), Όσο φέγγει… (1939), Αγάπη (1931, ανέκδοτη συλλογή).
Θέατρο: Στάσα Σιδέρη (1909), Φρόσω Νοταρά (1923), Αστραία (1929), Το παιχνίδι του βασιλιά Κανδαύλη (1929), Οι γάμοι του Ρωμανού Γ΄ (1930), Ο αντιφωνητής μίλησε (1930), Μίστερ Σιμ Ρέβυθς ή ο εικονικός σύζυγος (1932), Ο άνθρωπος κι ο ίσκιος του (1934).
Πηγή: Έλσα Λιαροπούλου-Γ. Πατίλης, «Η ζωή, το έργο και η εποχή του Άγγελου Σημηριώτη», στο Α. Σημηριώτης, Τα ποιήματα, τομ. Α΄, επιμ. Έλσα Λιαροπούλου-Γ. Πατίλης, Νέα Ιωνία, 1995, σσ. 11-107.
Ο Γεώργιος Σημηριώτης (1879-1964) έζησε επίσης στη Μυτιλήνη, στη Σμύρνη, στην Πόλη, στην Αθήνα, ταξίδεψε στη Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, ΗΠΑ, Από το 1922 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Έγραψε ποίηση και έκανε πολλές μεταφράσεις γαλλικής λογοτεχνίας (ποίηση, πεζογραφία, θέατρο). Ποιητικές συλλογές: Τραγούδια (1902), Μοιραία (1905), Γκρεμισμένοι βωμοί (1910), Νυχτόπνοα (1912), Τραγούδια στη φίλη μου (1923), Άβε Μαρία (1937), Κιθάρα μποέμικη (1938), Έτσι τραγούδησα (1950), Εμείς κι αυτοί (1956), Τελευταίο ταξίδι (1957).
Πηγή: Χ.Σ. Σολομωνίδης, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τομ. 12.
Βαρδουλάκη-Νικολάκη Ειρήνη. Διηγηματογράφος και δραματική συγγραφέας, με ψευδώνυμο Μανουέλα. Σπούδασε στο Αρσάκειο και στην Ελβετία. Έργα της παραστάθηκαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έργο της με τίτλο «Τον σκότωσα» βραβεύτηκε σε διαγωνισμό της εταιρείας Ελλήνων θεατρικών συγραφέων.
Πηγή: Ν.Ι. Λάσκαρις, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, τομ. 18 (1932).

Ο Κωνσταντίνος Γ. Σημίτης (1936) είναι καθηγητής πανεπιστημίου και πολιτικός, πολλές φορές υπουργός και πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1996 ως το 2004. Σπούδασε νομικά και οικονομικά στη Γερμανία και την Αγγλία. Δίδαξε ως υφηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κόνσταντς Δυτ. Γερμανίας (Κωνστάντια) το 1971 και ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Γκίσσεν την περίοδο 1971-1975. Το 1977 εκλέχτηκε καθηγητής Εμπορικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το 1965 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ομίλου «Αλέξανδρος Παπαναστασίου». Στη διάρκεια της δικτατορίας διέφυγε παράνομα στο εξωτερικό και από το 1970 συμμετείχε στο Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ) ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και συμμετείχε στο πρώτο Εκτελεστικό Γραφείο του Κινήματος. Διετέλεσε Υπουργός Γεωργίας (1981-1985), Υπουργός Εθνικής Οικονομίας (1985-1987) και Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου (1993-1995). Παράλληλα εκλεγόταν βουλευτής της Α’ εκλογικής περιφέρειας Πειραιά συνεχώς από το 1985 έως το 2009. Στις 18 Ιανουαρίου 1996 εξελέγη πρωθυπουργός και στις 30 Ιουνίου 1996 πρόεδρος του Κινήματος, θέσεις τις οποίες διατήρησε μέχρι τις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 και μέχρι το έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ της 8ης Φεβρουαρίου 2004, αντίστοιχα.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1873 και σπούδασε νομική στη Γαλλία. Από νεαρός ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Έγραψε ποίηση, ένα θεατρικό μονόπρακτο και το 1907 μετέφρασε τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή στη δημοτική. Το 1924 εκδόθηκαν στη δημοτική με το ψευδώνυμο Στέφανος Μύρτας οι μεταφράσεις των τραγουδιών για την Ελλάδα του Λόρδου Βύρωνα. Ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Σμύρνη, όπου υπηρέτησε ως νομικός σύμβουλος στο γαλλικό προξενείο. Συνόδευσε μάλιστα το Γάλλο πρόξενο της Σμύρνης, στη σύσκεψη των Γενικών προξένων της Αγγλίας, Γαλλίας, και Ρωσίας η οποία πραγματοποιήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1912 στην αίθουσα συμβουλίων του Κοινοβουλίου της Σάμου μετά το επαναστατικό κίνημα του Θεμιστοκλή Σοφούλη στο νησί.

Το 1914 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Το 1918 εργάστηκε στην Ελληνική Αποστολή υπό τον Βενιζέλο στο Παρίσι και συνέχισε την καριέρα του ως διεθνολόγος.Το 1919 εξελέγη καθηγητής διεθνούς δικαίου στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αποχώρησε από το πανεπιστήμιο το 1938 με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή. Διετέλεσε κοσμήτορας της νομικής σχολής (1927-1928, 1937-1938), προπρύτανης (1934-1935) και πρύτανης (1933-1934), ενώ μεταξύ 1930 και 1932 ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Πάντειου Πανεπιστημίου. Το 1933 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα του διεθνούς δικαίου. Διετέλεσε μέλος του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης καθώς και μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά την ίδρυσή του.

Απεβίωσε στο Παρίσι το 1951. Ήταν παντρεμένος σε πρώτο γάμο με την Δέσποινα Τενεκίδη με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: τον Γιώργο Σεφέρη, ποιητή και διπλωμάτη, τον Άγγελο Σεφεριάδη, ποιητή, και την Ιωάννα Τσάτσου, συγγραφέα και σύζυγο του Κωνσταντίνου Τσάτσου. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε την Γαλλίδα Τερέζ Λεφόρ.

Ο μικρότερος γιος του Στυλιανού Σεφεριάδη και της Δέσποινας, το γένος Τενεκίδη, ήταν ο Άγγελος. Στο Βαρβάκειο σχολείο όπου φοίτησε ήταν συμμαθητής με τον Θεμιστοκλή (Μίστο) Τσάτσο, αδελφό του Κωνσταντίνου Τσάτσου. Επιχείρησε να σπουδάσει Ιατρική στο Παρίσι, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα και επέστρεψε στην Αθήνα να σπουδάσει νομικά. Συνέχισε με σπουδές στην Αγγλία, το Παρίσι και τη Χαϊδελβέργη. Από το 1935 ως το 1946 εργάσθηκε στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Το 1938 παντρεύτηκε τη Ρωξάνη Παπά αλλά τα πρώτα χρόνια της Κατοχής χώρισαν. Το γιο τους βάφτισε ο Γιώργος Σεφέρης πού του έδωσε το όνομα του παππού: Στέλιος Σεφεριάδης. Μεταπολεμικά μετανάστευσε στις ΗΠΑ, αρχικά ως μορφωτικός σύμβουλος του Γραφείου Τύπου της Νέας Υόρκης και κατόπιν, άδικα κυνηγημένος λόγω μιας συνωνυμίας, στην Καλιφόρνια ως καθηγητής της ελληνικής γλώσσας στη Στρατιωτική Σχολή Γλωσσών του Monterey (1946-1950). Στις 19 Ιανουαρίου 1950 πέθανε ξαφνικά. Ποιητής και αυτός, ασχολήθηκε και με τη μετάφραση έργων όπως ο Άμλετ. Τη συλλογή των ποιημάτων του εξέδωσε μετά το θάνατό του ο Γιώργος Σεφέρης με τον τίτλο «Σήμα» (Ίκαρος, 1967).

Ο Γιώργος Σεφέρης (Γεώργιος Σεφεριάδης) γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 29 Φεβρουαρίου 1900. Πατέρας του ήταν ο Στέλιος Σεφεριάδης, δικηγόρος και μετέπειτα καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και μητέρα του η Δέσπω Τενεκίδη. Αδέλφια του ήταν η Ιωάννα, μετέπειτα σύζυγος του Κωνσταντίνου Τσάτσου, και ο Άγγελος, που πέθανε στην Αμερική το 1950. Το 1914 η οικογένεια Σεφεριάδη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Γ.Σ. ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές. Το 1918 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει Νομικά. Πτυχιούχος πια της Σορβόννης, το καλοκαίρι του 1924 πήγε στο Λονδίνο να τελειοποιήσει τα Αγγλικά του. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1925, όταν και άρχισε να γράφει το προσωπικό του ημερολόγιο, ενώ το 1926 άρχισε το μυθιστόρημά του Έξι νύχτες στην Ακρόπολη. Την ίδια χρονιά διορίστηκε ακόλουθος του Υπουργείου Εξωτερικών στο οποίο και παρέμεινε, υπηρετώντας στην Αθήνα και στο εξωτερικό, ως το 1964. Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο διετέλεσε υποπρόξενος στο Λονδίνο (1931-34), πρόξενος στην Κορυτσά (1936-37), και, από το 1938, προϊστάμενος της Διευθύνσεως Εξωτερικού Τύπου του Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών. Κατά τον πόλεμο ακολούθησε την Ελληνική Κυβέρνηση στην Κρήτη, στην Αίγυπτο, στη Νότιο Αφρική (όπου υπηρέτησε στην Ελληνική πρεσβεία), στην Αίγυπτο (Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών της Ελληνικής Κυβέρνησης), και στην Ιταλία (1941-44). Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε τη διεύθυνση του Πολιτικού Γραφείου του Αντιβασιλέα, Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού (1945-46). Υπηρέτησε ως σύμβουλος στις Πρεσβείες της Άγκυρας (1948-50) και του Λονδίνου (1951-52) και ως πρεσβευτής στον Λίβανο, στη Συρία, στην Ιορδανία και στο Ιράκ (1953-56). Το καλοκαίρι του 1956 ανέλαβε τη Β΄ Πολιτική Διεύθυνση του Υπουργείου Εξωτερικών (1956-57) και εν συνεχεία διορίστηκε πρέσβης στο Λονδίνο, το τελευταίο του πόστο στο εξωτερικό (1957-1962).

Το 1931 δημοσιεύει τα ποιήματα της Στροφής, για να ακολουθήσουν Η Στέρνα (1932) και το Μυθιστόρημα (1935). Στο τέλος του 1935 χρονολογούνται οι πρώτες σημειώσεις του για το πολιτικό (υπηρεσιακό) του ημερολόγιο, ενώ το 1940 εκδίδονται οι συλλογές του Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937) και Ημερολόγιο Καταστρώματος. Το καλοκαίρι του 1936 άρχισε ο δεσμός του με τη Μαρίκα Λόντου (το γένος Μ. Ζάννου), μητέρα της Μίνας και της Άννας. Παντρεύτηκαν το 1941, και αμέσως μετά έφυγαν με την Ελληνική Κυβέρνηση για την Κρήτη και από εκεί για την Αλεξάνδρεια. Το 1944 εκδίδει στο Κάιρο τα πρώτα του δοκίμια (Δοκιμές) και στην Αλεξάνδρεια το Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β΄. Το 1946, πίσω στην Ελλάδα πια, ολοκληρώνει την Κίχλη, που δημοσιεύει τον επόμενο χρόνο, και το 1955 εκδίδει το Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ΄. Το 1947 βραβεύεται με το έπαθλο Παλαμά• οι τιμητικές διακρίσεις συνεχίζονται το 1960 όταν αναγορεύεται επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου του Cambridge, το 1961 με την απονομή του βραβείου Foyle και κορυφώνονται το 1963 με την απονομή του βραβείου Νόμπελ για τη Λογοτεχνία. Ακολουθούν το 1964 η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, η απονομή του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Φοίνικος και το 1965 η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου του Princeton. Το 1966 γίνεται επίτιμο μέλος της American Academy of Arts and Sciences και το 1968 εκλέγεται, για μια τρίμηνη περίοδο (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος), εταίρος του Institute for Advanced Study στο Princeton. Από τις τελευταίες διακρίσεις που του απονεμήθηκαν ήταν η εκλογή του ως μέλος της American Academy of Arts and Letters & The National Institute of Arts and Letters το 1971. Όταν οκτώ μήνες μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, το Πανεπιστήμιο Harvard τον προσκαλεί να διδάξει ως καθηγητής της έδρας Charles Eliot Norton για το ακαδημαϊκό έτος 1969-70, εκείνος αρνείται: «...αν δεν υπάρχει ελευθερία της έκφρασης στον ίδιο σου τον τόπο, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Η κατάσταση του αυτοεξόριστου δε με ελκύει• θέλω να μείνω με το λαό μου και να μοιραστώ τα γυρίσματα της τύχης του [...]».* Ένα χρόνο αργότερα, στις 29 Μαρτίου 1969, καταγγέλλει τη δικτατορία με τη γνωστή του δήλωση.

Την εποχή που ο Γ.Σ. ήταν πρεσβευτής στη Βηρυτό ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Κύπρο (1953). Επισκέπτεται ξανά το νησί το 1954 και το 1955, οπότε και εκδίδει την ποιητική συλλογή Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν... (Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ΄). Ως διευθυντής της Β΄ Πολιτικής Διευθύνσεως του Υπουργείου Εξωτερικών (αρμόδιας για το Κυπριακό και τις ευρωπαϊκές υποθέσεις) και κατόπιν ως πρέσβης στο Λονδίνο, αναμιγνύεται επαγγελματικά πια με το Κυπριακό ζήτημα. Η εμπλοκή του Γ.Σ. στην κρίσιμη αυτή φάση του Κυπριακού, που κατέληξε στις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, καταγράφεται στις εγγραφές του Πολιτικού Ημερολογίου αυτής της περιόδου που για την ώρα παραμένει ανέκδοτο. Η τελευταία ποιητική συλλογή που εξέδωσε όσο ζούσε κυκλοφόρησε το 1966 (Τρία Κρυφά Ποιήματα). Μεταξύ των κειμένων που έγραψε τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του περιλαμβάνονται τα ποιήματα «Οι γάτες τ’ Αϊ-Νικόλα» και «Επί Ασπαλάθων...», οι δοκιμές «‘Γλώσσες’ στον Αρτεμίδωρο τον Δαλδιανό», «Μόργκαν Φόρστερ: Ματιά από τον Λοξό Πύργο» και «Πάντα πλήρη θεών», τα σημειώματα στον τόμο με τα κείμενα του αδελφού του Σήμα του Άγγελου Σεφεριάδη (1967), το ψευδώνυμο δοκίμιό του «Οι ώρες της κυρίας Έρσης» και το άρθρο «Η κιβωτός του Νώε» (στα γαλλικά).

Ο Γ.Σ. πέθανε στην Αθήνα στις 20 Σεπτεμβρίου 1971. Η κηδεία του έγινε αφορμή για το πλήθος του κόσμου που τον συνόδευε να εκδηλώσει τα αντιδικτατορικά του αισθήματα.

Το πλούσιο υλικό του αρχείου Σεφέρη αφορά σε όλες τις μορφές της δημιουργικής δράσης του Γ.Σ., στo ποιητικό και πεζογραφικό του έργο, στα ημερολόγιά του, στις επιστολές του, στις μεταφράσεις του, στα δοκίμια και στις μελέτες του. Εκτείνεται χρονολογικά από τα πρωιμότερα δείγματα γραφής του ποιητή που προέρχονται από τα γυμνασιακά του χρόνια (σχολικά τετράδια) έως τα πλέον όψιμα από τον τελευταίο χρόνο της ζωής του. Η συνήθεια που είχε από πολύ νωρίς (1916;) να σημειώνει και να κρατάει αποκόμματα από εφημερίδες με θέματα κυρίως πολιτικά και λογοτεχνικά οδήγησε στη δημιουργία σημαντικής συλλογής που ενδιαφέρει όχι μόνο τους σεφερολόγους αλλά και τους μελετητές της ιστορίας και του πολιτισμού του 20ου αι. Ακολουθεί αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου του αρχείου και της οργάνωσης του καταλόγου.

*Γ. Σεφέρης, Χειρόγραφο Οκτ. ’68, εισαγωγή-σημειώσεις Π.Α. Ζάννας, Διάττων, Αθήνα 1986, σ. 63.

Σημείωση: Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και το έργο του Γ.Σ., βλ. Μ. Στασινοπούλου, Χρονολόγιο-Εργογραφία Γιώργου Σεφέρη [1900-1971], εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2000 (όπου περιλαμβάνεται και σύντομη βιβλιογραφία), Κ. Κρίκου-Davis, λ. George Seferis στο Encyclopedia of Greece and the Hellenic Tradition, vol. 2, Graham Speake (ed.), Fitzroy Dearborn (publishers), London-Chicago 2000 και Ρ. Μπήτον, Γιώργος Σεφέρης. Περιμένοντας τον άγγελο, (μετάφραση Μ. Προβατά), εκδόσεις Ωκεανίδα, Αθήνα 2003.

Ο Αλέκος Σεγκόπουλος ήταν εκτελεστής της διαθήκης και κύριος κληρονόμος του Κ.Π. Καβάφη. Γιος του Δημητρίου Α. Σεγκόπουλου και της Μαρίας (Μαρίκας), το γένος Πρέσσα, γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 2 Φεβρουαρίου 1898, πρώτος από τέσσερα αδέλφια. Ο πατέρας του πέθανε το 1906. Η γνωριμία του με τον Καβάφη στην Αλεξάνδρεια χρονολογείται το 1917. Το 1918, μαζί με τον Πόλυ Μοδινό, έδωσε διάλεξη για την καβαφική ποίηση. Το κείμενο της διάλεξης, το οποίο θεώρησε και ίσως έγραψε ο ίδιος ο Καβάφης προκάλεσε αντιδράσεις. Η διάλεξη εκδόθηκε το ίδιο έτος με τίτλο «Διάλεξις περί του ποιητικού έργου του Κ.Π. Καβάφη». Το 1926 παντρεύτηκε την Ρίκα Αγαλλιανού και έζησαν στην οδό Lepsius στο ίδιο κτήριο με τον Καβάφη. Πέθανε το 1966.

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.1, Μ. Σαβίδης, «Βιογραφία», http://www.kavafis.gr/kavafology/bio.asp (17.2.2009)].

Ο Αλέξης Σεβαστάκης ήταν Έλληνας συγγραφέας, νομικός, ιστορικός και αγωνιστής της αριστεράς. Υπηρέτησε ως βουλευτής Σάμου.

[Περισσότερα στη Βικιπαίδεια: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82].

Στις 29 Ιανουαρίου 1907 υπογράφεται η ιδρυτική πράξη του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και Βιοτεχνών (ΣΕΒΒ) από περίπου 200 μέλη του βιομηχανικού και του βιοτεχνικού κόσμου της Αθήνας και του Πειραιά. Τα πιο γνωστά ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας –που επιχειρούσε τότε τα πρώτα, σημαντικά της βήματα– μετείχαν στη διοίκηση του Συνδέσμου, με πρώτο πρόεδρο τον Μιχαήλ Πολίτη.
Ύστερα από τις σκληρές ημέρες Κατοχής, ο Σύνδεσμος εισέρχεται σε μια νέα εποχή: αποχωρίζεται από τον βιοτεχνικό κόσμο και μετονομάζεται σε Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ). Αυτό το έτος-ορόσημο σηματοδοτεί για τον Σύνδεσμο μια νέα περίοδο δράσης στο πλαίσιο της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης και των σημαντικών αναδιαρθρώσεων της ελληνικής οικονομίας.
Το 1979 δεν υπήρξε μόνο ένα έτος-τομή για την Ελλάδα που υπέγραψε πανηγυρικά τη συμφωνία ένταξης στην ΕΟΚ στις 28 Μαΐου∙ υπήρξε έτος-τομή και για τον ΣΕΒ. Με πρόεδρο τον Δημήτρη Κυριαζή, ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων μετονομάστηκε σε Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών, μία κίνηση που υπαγορεύτηκε από τις ουσιαστικές αλλαγές «στην κεφαλαιακή συγκρότησι και στη διοικητική συμπεριφορά των βιομηχανικών επιχειρήσεων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του ΣΕΒ.
Στη νέα χιλιετία, με την πλήρη ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ, ο ΣΕΒ, υπό την προεδρία του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, ευθυγραμμίστηκε και πάλι με τις επιχειρηματικές εξελίξεις: απέκτησε την επωνυμία ΣΕΒ σύνδεσμος επιχειρήσεων και βιομηχανιών, αντανακλώντας με σαφήνεια τους προβληματισμούς της επιχειρηματικής κοινότητας σε μια Ελλάδα που ζούσε ακόμη στον πυρετό και στον ενθουσιασμό των Ολυμπιακών Αγώνων. Ανασύνταξη και διεύρυνση της βάσης της εργοδοτικής οργάνωσης επέτασσαν οι καιροί, που μόλις άρχισαν να εμφανίζουν τα σημάδια μιας βαθιάς κρίσης.
Σε ετούτη τη μεταολυμπιακή εποχή, που προμήνυε τις γνωστές ραγδαίες ανατροπές, βασική επιδίωξη του Συνδέσμου ήταν η περιχάραξη της ταυτότητας/δράσης του επιχειρηματικού κόσμου – μια προσπάθεια που πήγαινε πίσω στον χρόνο, στη δεκαετία του 1950, καταλήγοντας στη «Χάρτα Δικαιωμάτων και Υποχρεώσεων των Επιχειρήσεων» το 2005 και στον εκσυγχρονιστικό «Κώδικα Εταιρικής Διακυβέρνησης ΣΕΒ για τις Εισηγμένες Εταιρείες» το 2011.

Ο Τομάζος Σγουρδαίος καταγόταν από τη Σίφνο και ήταν γιατρός χειρούργος. Ξεκίνησε εργαζόμενος σε νοσοκομεία της Lyon και στη συνέχεια στο ελληνικό νοσοκομείο στην Κωνσταντινούπολη, όπου και έζησε. Πέθανε νέος το 1935. Είχε παντρευτεί την Παυλίνα Ηλιάσκου με την οποία απέκτησαν:την Ευθαλία, τον Αλέξανδρο, τη Δώρα και την Αικατερίνη.
Ο σύζυγος της κουνιάδας του Αικατερίνης Ηλιάσκου, Γρηγόριος Τριανταφυλλίδης, ήταν δικηγόρος και ζούσε στο Παρίσι. Υπήρξε πρόεδρος του Συνεδρίου των Ελληνικών Παροικιών που έλαβε χώρα στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1916 με αντιπροσώπους από τριάντα τρεις ελληνικές παροικίες (Γαλλία, Αγγλία, Ελβετία, Ρωσία, Αμερική, Αίγυπτος, Ρουμανία κλπ.)