Ο Χαράλαμπος Ν. Δελαγραμμάτικας γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 18 Αυγούστου 1887. Ήταν γιος του στρατηγού Νικόλαου Δελαγραμμάτικα.
Το 1902 εισάγεται στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων και το 1906 κατατάσσεται σημαιοφόρος στο Βασιλικό Ναυτικό. Το 1911 προάγεται σε ανθυποπλοίαρχο και το 1913 σε υποπλοίαρχο Α΄τάξεως. Τον Φεβρουάριο του 1920 προάγεται σε πλωτάρχη και το 1925 σε αντιπλοίαρχο. Το διάστημα 1926-1930 στέλνεται από το υπουργείο στην Brest της Γαλλίας για την επίβλεψη της κατασκευής υποβρυχίων και την παραλαβή τους. Τον Μάρτιο του 1933 προάγεται σε πλοίαρχο, τον Δεκέμβριο του 1938 σε υποναύαρχο και το 1945 σε αντιναύαρχο, έχοντας συμπληρώσει πάνω από 25 χρόνια υπηρεσίας.
Την περίοδο 1928-1939 έκανε με επιτυχία ασκήσεις καταδύσεων με υποβρύχια συμπληρώνοντας τριάντα ώρες κατάδυσης. Τα έτη 1923- 1925 και 1945-1946 ήταν σε αποστρατεία.
Διετέλεσε ακόμη Διοικητής Στολίσκου Αντιτορπιλικών (πλοίαρχος στο «Ύδρα» και το «Σπέτσαι») από το 1936 μέχρι το 1937, Ανώτερος Διευθυντής Υποβρυχίων (πλοίαρχος στο υποβρύχιο «Ήφαιστος») από το 1937 μέχρι το 1939, αρχηγός του Ναύσταθμου (1939-1941) και αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (1941).
Ο Χαράλαμπος Ν. Δελαγραμμάτικας παντρεύτηκε το 1914 την Μαρία Π. Παύλου, κόρη του Παύλου και της Αμαλίας Παύλου και απέκτησαν ένα παιδί τον Νίκο, που απεβίωσε σε ηλικία τεσσάρων χρονών. Ο Χ. Ν. Δελαγραμμάτικας πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947.

Φρούραχος Μεσολογγίου, 1825-1826

Παντρεύτηκε το 1916 τον αξιωματικό του Στρατού και γιο του Τιμολέοντα Βάσου, Κωνσταντίνο Βάσο (1886-1963) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά: τον Αλέξανδρο και την Αλμερή (Άλμα), σύζυγο Ιωάννη Τσερέζολε.

Σύζυγος Λεωνίδα Δ. Δεληγεώργη. Ήταν κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.

Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Το αρχείο της οικογένειας Δεληγεώργη μας δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε την πορεία και εξέλιξη της οικογένειας από τον πάππο Μήτρο Δεληγεώργη και τον μετεπαναστατικό και οθωνικό περίγυρο στον οποίο έζησε και έδρασε, μέχρι τον εγγονό του Αλέξανδρο, γέννημα και θρέμμα μιας αστικής πλέον οικογένειας με μεγάλη κτηματική περιουσία και πολιτικές καταβολές, ο οποίος βρέθηκε την περίοδο του Μεσοπολέμου σε δεινή οικονομική κατάσταση. Ο κύκλος της ενασχόλησης της οικογένειας με την πολιτική διεκόπη με τον θάνατο του Επαμεινώνδα το 1879 και έκλεισε γύρω στο 1900, όταν ο αδελφός του Λεωνίδας αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική. Ο κύκλος των κτηματικών εισοδημάτων της οικογένειας του Λεωνίδα στη Θεσσαλία, έκλεισε με την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών το 1920. Τα δύο αγόρια της τρίτης γενεάς, γόνοι πολιτικών και γαιοκτημόνων ασχολήθηκαν, περνώντας για ένα διάστημα από το υπουργείο Εξωτερικών, ο πρωτότοκος Επαμεινώνδας (που πέθανε πολύ νέος) με την ποίηση και τα γράμματα, ο μικρότερος Αλέξανδρος, ως δημόσιος υπάλληλος, με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής.

Δημήτριος (Μήτρος) Δεληγεώργης (1785-1860)

Ο Μήτρος Δεληγεώργης, φρούραρχος Μεσολογγίου στις πολιορκίες της πόλης από τους Τούρκους, κατόρθωσε μετά την ηρωϊκή έξοδο των Μεσολογγιτών (10 Απριλίου 1826) να καταφύγει με τους διασωθέντες στρατιώτες του στο Ναύπλιο, όπου το 1826 διορίστηκε φρούραρχος στο Μπούρτζι και το 1828 ανέλαβε με εντολή του Ι.Καποδίστρια τη αρχηγία της Ενόπλου Εκτελεστικής Δυνάμεως της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην καταδίωξη της ληστείας και στην επιβολή της τάξης, διοριζόμενος και προβιβαζόμενος στη Χωροφυλακή και στον Στρατό:

1833 Ταγματάρχης Χωροφυλακής

1838-39 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων Δυτικής Ελλάδας

1840 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων όλης της Πελοποννήσου

1840 (τέλος) Αρχηγός στρατευμάτων Φθιώτιδας προς καταδίωξη της αποστασίας των Βελέντζα

1844 Αρχηγός των στρατευμάτων Αχαϊοήλιδος, Αρχηγός Χωροφυλακής, Αρχηγός Στρατευμάτων της Δυτικής Ελλάδας και της Αχαϊοήλιδος

1845 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας της Λακωνίας

1847 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας του Θ.Γρίβα

1848 (Φεβρ.) Παύεται από τη θέση του Αρχηγού της Χωροφυλακής και διορίζεται νομοεπιθεωρητής Αργολίδος

1849-1850 Αρχηγός των στρατευμάτων Πελοποννήσου

1853 Παύεται από νομοεπιθεωρητής και μετατίθεται στην Φάλαγγα

1854 (Μάιος) Αρχηγός Στρατευμάτων Δυτικής Ελλάδας

1855 Επανήλθε στη Φάλαγγα.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης ακολούθησε όπως οι περισσότεροι αγωνιστές και καπεταναίοι της Επανάστασης, την πορεία και την τύχη όσων εντάχθηκαν στον οθωνικό τακτικό στρατό και ανέπτυξαν προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους κομματικούς παράγοντες. Στρατηγός το 1825, πέθανε συνταγματάρχης της Φάλαγγας, του τιμητικού αυτού σώματος των αγωνιστών που δημιουργήθηκε το 1835, έχοντας προικοδοτηθεί με εθνικές γαίες στην περιοχή της πατρίδας του.

Ο Μήτρος είχε παντρευτεί την Χρυσάϊδω Μπενεδέτου από την Ιθάκη με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: την Πηνελόπη, σύζυγο Αθ.Ν.Δροσίνη, την Μαρία, σύζυγο Φιλάρετου, τον Επαμεινώνδα (πολιτικό και πρωθυπουργό), σύζυγο της Ξανθής Λ. Γιουρδή, τον Θεμιστοκλή, και τον Λεωνίδα, σύζυγο της Θεανώς Χρηστάκη Ζωγράφου.

Μνημείο με την προτομή του έχει στηθεί στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, τα δε όπλα του (καρυοφίλια, πιστόλι, γιαταγάνια, πάλα) και αντικείμενα που του ανήκαν ( παλάσκες, φέρμελη, γιλέκα, σελάχι, φουστανέλλα) δωρήθηκαν το 1924 από τον γιο του Λεωνίδα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος.

Επαμεινώνδας Δ. Δεληγεώργης (1829-1879)

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τρίπολη και στο Μεσολόγγι, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Νομικά. Άρχισε να δικηγορεί το 1850, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε το ίνδαλμα της φιλελεύθερης “χρυσής νεολαίας". Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου το 1859 και τάχθηκε ανοιχτά κατά της δυναστείας, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί από τη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος, και μετά την επανάσταση του Ναυπλίου να συλληφθεί και εξοριστεί στην Κύθνο και Μύκονο. Υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην πρώτη κυβέρνηση μετά την έξωση του Όθωνα (Οκτ.1862), πρωθυπουργός ολιγοήμερων κυβερνήσεων τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1865, ανέλαβε το 1866 υπουργός Εξωτερικών και προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη. Αρχηγός του δικού του πολιτικού κόμματος, τέσσερεις φορές πρωθυπουργός από το 1870 έως τον θάνατό του (1870, 1872, 1876, 1877), διέθετε μεγάλη δημοτικότητα και ρητορικές ικανότητες. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης αποσύρθηκε από την πολιτική στις αρχές του 1878 και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Παντρεύτηκε την Ξανθή, κόρη του Υδραίου Λαζάρου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Δημήτριο, την Πηνελόπη, την Λίζα (σύζυγο Μ.Μαλακάση), την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.

Λεωνίδας Δ. Δεληγεώρης (1839-1928) - Θεανώ Λ. Δεληγεώργη (1858-1922)

Ο Λεωνίδας, μικρότερος γιος του Δημητρίου και της Χρυσάϊδως Δεληγεώργη, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1839. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Στα φοιτητικά του χρόνια ακολουθώντας την πολιτική του αδελφού του Επαμεινώνδα, έλαβε μέρος στις αντι-οθωνικές εξεγέρσεις της νεολαίας και υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Το Μέλλον της Πατρίδας. Την εποχή που ο αδελφός του δημιούργησε πολιτικό κόμμα, ο Λεωνίδας ανέλαβε τη διεύθυνση του δημοσιογραφικού οργάνου του Εφημερίς των Συζητήσεων, όπου πραγματεύθηκε πολιτικά και οικονομικά θέματα υποστηρίζοντας αντισλαυϊκή πολιτική. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, πολιτεύθηκε στο Μεσολόγγι ως αντίπαλος του Χ.Τρικούπη, παραμένοντας ανεξάρτητος στη Βουλή, ενώ το 1890 συμμετείχε στην κυβέρνηση Θ.Δεληγιάννη ως υπουργός Εξωτερικών. Το 1902 αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική για λόγους υγείας και ασχολήθηκε με την πλούσια βιβλιοθήκη του και τη συγγραφή οικονομικών μελετών.

Παντρεύτηκε τη Θεανώ, κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.

Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Σοφία Λ. Δεληγεώργη (1880-1938)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1880 και έζησε για μεγάλα διαστήματα στη Γαλλία, Γερμανία και στην Ελβετία. Η Σοφία ενδιαφέρθηκε για την ποίηση και τα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής καθώς και για την προβολή του έργου και της προσωπικότητας του πρόωρα χαμένου αδελφού της Νώντα. Παρ’ότι έπασχε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε συχνά σε σανατόρια της Γερμανίας (το 1904 με τον αδελφό της Νώντα) και της Ελβετίας (Leysin), εργάστηκε με αυτοθυσία ως αδελφή νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στο Εσκί-Χισάρ άλλωστε, το 1921 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί η ίδια μαζί με τους τραυματισμένους στρατιώτες, διότι η υγεία της ήταν σε κακή κατάσταση.

Έμεινε ανύπαντρη και έζησε μαζί με τον αδελφό της Αλέξανδρο στο πατρικό τους σπίτι, αντιμετωπίζοντας σοβαρή οικονομική στενότητα, μέχρι το θάνατό της που επήλθε στις 13 Ιουλίου 1938.

Επαμεινώνδας Λ. Δεληγεώργης (1883-1908)

Ο Επαμεινώνδας (Νώντας) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1883. Μαθητής παρισινού κολλεγίου το 1896-1899, πήγε στη Δρέσδη της Γερμανίας το 1900 με προοπτική να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Πολυτεχνείου. Επέλεξε τελικά τη νομική επιστήμη σπουδάζοντας στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Λειψίας και της Χαϊδελβέργης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με τη συγγραφή διδακτορικής διατριβής με θέμα “Die Kapitulationes der Turkei" και το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για δύο χρόνια ως ακόλουθος στο υπουργείο Εξωτερικών, αρθρογραφώντας τακτικά για την πολιτική κατάσταση των Βαλκανίων στη γαλλική εφημερίδα Le Gaulois καθώς και στην εφημερίδα του Σπ.Παππά Le Monde Hellenique.

Ο Νώντας Δεληγεώργης ασχολήθηκε στο σύντομο πέρασμά του από την ζωή με τα γράμματα και την ποίηση, αφήνοντας σε όλους τους συνεργάτες του τις καλύτερες εντυπώσεις ενός λαμπρού και πολλά υποσχόμενου νέου. Έγραψε δύο αξιόλογες μελέτες για τον Α.Καρκαβίτσα και τον Αλ.Παπαδιαμάντη που δημοσιεύθηκαν στο Νέον Άστυ και στην Monde Hellenique και μία συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Rythmes du Reve et de la Mort" και πρόλογο του Jean Moreas, που εκδόθηκε από τον Vanier στο Παρίσι, λίγο μετά τον θάνατό του. Ο απροσδόκητος θάνατος του Νώντα, σε ηλικία μόλις 25 ετών, από τυφοειδή πυρετό, βύθισε στο πένθος, τον Νοέμβριο του 1908, την οικογένειά του και τους φιλολογικούς κύκλους που είχαν γνωρίσει τον ίδιο και το έργο του. Ενδιαφέρουσες μαρτυρίες και κρίσεις για το έργο του νέου ποιητή έγραψαν οι Κ.Παλαμάς, Μ.Μαλακάσης, Κ.Ουράνης, Σπ.Παππάς, Δ.Κακλαμάνος και ο Α.Ανρεάδης.

Δώρα Λ. Δεληγέωργη (1888-1966)

Παντρεύτηκε το 1916 τον αξιωματικό του Στρατού και γιο του Τιμολέοντα Βάσου, Κωνσταντίνο Βάσο (1886-1963) με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά: τον Αλέξανδρο και την Αλμερή (Άλμα), σύζυγο Ιωάννη Τσερέζολε.

Αλέξανδρος Λ. Δεληγεώργης (1890-1940)

Το τελευταίο παιδί του Λεωνίδα και της Θεανώς Δεληγεώργη γεννήθηκε το 1890. Ο Αλέξανδρος (Αλέκος), έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο υπουργείο Εξωτερικών το 1910, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους υπηρέτησε ως δεκανέας. Το 1921 ήταν διπλωματικός υπάλληλος στην πρεσβεία της Ρώμης και το 1922 μετατέθηκε ως επιτετραμμένος στη Χάγη, όπου παρέλαβε την ελληνική πρεσβεία από τον Σπ. Λεβίδη. Εργάστηκε επίσης ως τμηματάρχης στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, απ’όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1938. Πέθανε άγαμος στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου 1940. Ο Αλέκος είχε, ως νέος, αδυναμία στις γυναίκες, στο ποτό και στα χαρτιά, ενώ η ζωή που έκανε ο ίδιος και οι παρέες του, στεναχωρούσε ιδιαίτερα του γονείς του. Επηρεασμένος από τις λαμπρές λογοτεχνικές ικανότητες και το έργο του αδελφού του Νώντα, αποπειράθηκε και ο ίδιος να ασχοληθεί με το γράψιμο.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1880 και έζησε για μεγάλα διαστήματα στη Γαλλία, Γερμανία και στην Ελβετία. Η Σοφία ενδιαφέρθηκε για την ποίηση και τα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής καθώς και για την προβολή του έργου και της προσωπικότητας του πρόωρα χαμένου αδελφού της Νώντα. Παρ’ότι έπασχε από φυματίωση και νοσηλεύτηκε συχνά σε σανατόρια της Γερμανίας (το 1904 με τον αδελφό της Νώντα) και της Ελβετίας (Leysin), εργάστηκε με αυτοθυσία ως αδελφή νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού στους Βαλκανικούς Πολέμους και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Στο Εσκί-Χισάρ άλλωστε, το 1921 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί η ίδια μαζί με τους τραυματισμένους στρατιώτες, διότι η υγεία της ήταν σε κακή κατάσταση.
Έμεινε ανύπαντρη και έζησε μαζί με τον αδελφό της Αλέξανδρο στο πατρικό τους σπίτι, αντιμετωπίζοντας σοβαρή οικονομική στενότητα, μέχρι το θάνατό της που επήλθε στις 13 Ιουλίου 1938.

Το τελευταίο παιδί του Λεωνίδα και της Θεανώς Δεληγεώργη γεννήθηκε το 1890. Ο Αλέξανδρος (Αλέκος), έδωσε εξετάσεις και μπήκε στο υπουργείο Εξωτερικών το 1910, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους υπηρέτησε ως δεκανέας. Το 1921 ήταν διπλωματικός υπάλληλος στην πρεσβεία της Ρώμης και το 1922 μετατέθηκε ως επιτετραμμένος στη Χάγη, όπου παρέλαβε την ελληνική πρεσβεία από τον Σπ. Λεβίδη. Εργάστηκε επίσης ως τμηματάρχης στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, απ’όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1938. Πέθανε άγαμος στην Αθήνα στις 16 Ιουνίου 1940. Ο Αλέκος είχε, ως νέος, αδυναμία στις γυναίκες, στο ποτό και στα χαρτιά, ενώ η ζωή που έκανε ο ίδιος και οι παρέες του, στεναχωρούσε ιδιαίτερα του γονείς του. Επηρεασμένος από τις λαμπρές λογοτεχνικές ικανότητες και το έργο του αδελφού του Νώντα, αποπειράθηκε και ο ίδιος να ασχοληθεί με το γράψιμο.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης, φρούραρχος Μεσολογγίου στις πολιορκίες της πόλης από τους Τούρκους, κατόρθωσε μετά την ηρωϊκή έξοδο των Μεσολογγιτών (10 Απριλίου 1826) να καταφύγει με τους διασωθέντες στρατιώτες του στο Ναύπλιο, όπου το 1826 διορίστηκε φρούραρχος στο Μπούρτζι και το 1828 ανέλαβε με εντολή του Ι.Καποδίστρια τη αρχηγία της Ενόπλου Εκτελεστικής Δυνάμεως της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα προσέφερε τις υπηρεσίες του στην καταδίωξη της ληστείας και στην επιβολή της τάξης, διοριζόμενος και προβιβαζόμενος στη Χωροφυλακή και στον Στρατό:

1833 Ταγματάρχης Χωροφυλακής

1838-39 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων Δυτικής Ελλάδας

1840 Αρχηγός των Μεταβατικών Σωμάτων όλης της Πελοποννήσου

1840 (τέλος) Αρχηγός στρατευμάτων Φθιώτιδας προς καταδίωξη της αποστασίας των Βελέντζα

1844 Αρχηγός των στρατευμάτων Αχαϊοήλιδος, Αρχηγός Χωροφυλακής, Αρχηγός Στρατευμάτων της Δυτικής Ελλάδας και της Αχαϊοήλιδος

1845 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας της Λακωνίας

1847 Αρχηγός των στρατευμάτων κατά της αποστασίας του Θ.Γρίβα

1848 (Φεβρ.) Παύεται από τη θέση του Αρχηγού της Χωροφυλακής και διορίζεται νομοεπιθεωρητής Αργολίδος

1849-1850 Αρχηγός των στρατευμάτων Πελοποννήσου

1853 Παύεται από νομοεπιθεωρητής και μετατίθεται στην Φάλαγγα

1854 (Μάιος) Αρχηγός Στρατευμάτων Δυτικής Ελλάδας

1855 Επανήλθε στη Φάλαγγα.

Ο Μήτρος Δεληγεώργης ακολούθησε όπως οι περισσότεροι αγωνιστές και καπεταναίοι της Επανάστασης, την πορεία και την τύχη όσων εντάχθηκαν στον οθωνικό τακτικό στρατό και ανέπτυξαν προσωπικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους κομματικούς παράγοντες. Στρατηγός το 1825, πέθανε συνταγματάρχης της Φάλαγγας, του τιμητικού αυτού σώματος των αγωνιστών που δημιουργήθηκε το 1835, έχοντας προικοδοτηθεί με εθνικές γαίες στην περιοχή της πατρίδας του.

Ο Μήτρος είχε παντρευτεί την Χρυσάϊδω Μπενεδέτου από την Ιθάκη με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: την Πηνελόπη, σύζυγο Αθ.Ν.Δροσίνη, την Μαρία, σύζυγο Φιλάρετου, τον Επαμεινώνδα (πολιτικό και πρωθυπουργό), σύζυγο της Ξανθής Λ. Γιουρδή, τον Θεμιστοκλή, και τον Λεωνίδα, σύζυγο της Θεανώς Χρηστάκη Ζωγράφου.

Μνημείο με την προτομή του έχει στηθεί στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι, τα δε όπλα του (καρυοφίλια, πιστόλι, γιαταγάνια, πάλα) και αντικείμενα που του ανήκαν ( παλάσκες, φέρμελη, γιλέκα, σελάχι, φουστανέλλα) δωρήθηκαν το 1924 από τον γιο του Λεωνίδα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Τρίπολη και στο Μεσολόγγι, ενώ ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές και πανεπιστημιακές σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Νομικά. Άρχισε να δικηγορεί το 1850, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε το ίνδαλμα της φιλελεύθερης “χρυσής νεολαίας". Εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου το 1859 και τάχθηκε ανοιχτά κατά της δυναστείας, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί από τη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος, και μετά την επανάσταση του Ναυπλίου να συλληφθεί και εξοριστεί στην Κύθνο και Μύκονο. Υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην πρώτη κυβέρνηση μετά την έξωση του Όθωνα (Οκτ. 1862), πρωθυπουργός ολιγοήμερων κυβερνήσεων τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 1865, ανέλαβε το 1866 υπουργός Εξωτερικών και προσωρινός υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δ.Βούλγαρη. Αρχηγός του δικού του πολιτικού κόμματος, τέσσερις φορές πρωθυπουργός από το 1870 έως τον θάνατό του (1870, 1872, 1876, 1877), διέθετε μεγάλη δημοτικότητα και ρητορικές ικανότητες. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης αποσύρθηκε από την πολιτική στις αρχές του 1878 και ένα χρόνο αργότερα πέθανε σε ηλικία 50 ετών. Παντρεύτηκε την Ξανθή, κόρη του Υδραίου Λαζάρου Γιουρδή, με την οποία απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Δημήτριο, την Πηνελόπη, την Λίζα (σύζυγο Μ. Μαλακάση), την Μαρία και τον Κωνσταντίνο.

Ο Επαμεινώνδας (Νώντας) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1883. Μαθητής παρισινού κολεγίου το 1896-1899, πήγε στη Δρέσδη της Γερμανίας το 1900 με προοπτική να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Πολυτεχνείου. Επέλεξε τελικά τη νομική επιστήμη σπουδάζοντας στα Πανεπιστήμια του Μονάχου, της Λειψίας και της Χαϊδελβέργης. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του με τη συγγραφή διδακτορικής διατριβής με θέμα “Die Kapitulationes der Turkei" και το 1906 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου εργάστηκε για δύο χρόνια ως ακόλουθος στο υπουργείο Εξωτερικών, αρθρογραφώντας τακτικά για την πολιτική κατάσταση των Βαλκανίων στη γαλλική εφημερίδα Le Gaulois καθώς και στην εφημερίδα του Σπ. Παππά Le Monde Hellenique.
Ο Νώντας Δεληγεώργης ασχολήθηκε στο σύντομο πέρασμά του από την ζωή με τα γράμματα και την ποίηση, αφήνοντας σε όλους τους συνεργάτες του τις καλύτερες εντυπώσεις ενός λαμπρού και πολλά υποσχόμενου νέου. Έγραψε δύο αξιόλογες μελέτες για τον Α.Καρκαβίτσα και τον Αλ. Παπαδιαμάντη που δημοσιεύθηκαν στο Νέον Άστυ και στην Monde Hellenique και μία συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Rythmes du Rêve et de la Mort" και πρόλογο του Jean Moréas, που εκδόθηκε από τον Vanier στο Παρίσι, λίγο μετά τον θάνατό του. Ο απροσδόκητος θάνατος του Νώντα, σε ηλικία μόλις 25 ετών, από τυφοειδή πυρετό, βύθισε στο πένθος, τον Νοέμβριο του 1908, την οικογένειά του και τους φιλολογικούς κύκλους που είχαν γνωρίσει τον ίδιο και το έργο του. Ενδιαφέρουσες μαρτυρίες και κρίσεις για το έργο του νέου ποιητή έγραψαν οι Κ. Παλαμάς, Μ. Μαλακάσης, Κ. Ουράνης, Σπ. Παππάς, Δ. Κακλαμάνος και ο Α. Ανρεάδης.

Ο Λεωνίδας, μικρότερος γιος του Δημητρίου και της Χρυσάϊδως Δεληγεώργη, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1839. Μαθητής της Σχολής των Παλαμάδων, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Στα φοιτητικά του χρόνια ακολουθώντας την πολιτική του αδελφού του Επαμεινώνδα, έλαβε μέρος στις αντι-οθωνικές εξεγέρσεις της νεολαίας και υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Το Μέλλον της Πατρίδας. Την εποχή που ο αδελφός του δημιούργησε πολιτικό κόμμα, ο Λεωνίδας ανέλαβε τη διεύθυνση του δημοσιογραφικού οργάνου του Εφημερίς των Συζητήσεων, όπου πραγματεύθηκε πολιτικά και οικονομικά θέματα υποστηρίζοντας αντισλαυϊκή πολιτική. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, πολιτεύθηκε στο Μεσολόγγι ως αντίπαλος του Χ.Τρικούπη, παραμένοντας ανεξάρτητος στη Βουλή, ενώ το 1890 συμμετείχε στην κυβέρνηση Θ.Δεληγιάννη ως υπουργός Εξωτερικών. Το 1902 αποσύρθηκε οριστικά από την πολιτική για λόγους υγείας και ασχολήθηκε με την πλούσια βιβλιοθήκη του και τη συγγραφή οικονομικών μελετών.
Παντρεύτηκε τη Θεανώ, κόρη του Ηπειρώτη τραπεζίτη και μεγαλοκτηματία Χρηστάκη Ζωγράφου, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1858 και πέθανε στο Μεράν της Ελβετίας το 1922. Η Θεανώ είχε άλλα τέσσερα αδέλφια: τον Σόλωνα, τη Μαρία (1847-1901), σύζυγο Κωνσταντίνου Καραπάνου, τη Σοφία, σύζυγο Αλέξανδρου Ρώμα και τον Γεώργιο (1863-1920), βουλευτή, υπουργό Εξωτερικών και αρχηγό της κίνησης Αυτονομίας της Ηπείρου το 1914.
Ο Λεωνίδας και η Θεανώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Επαμεινώνδα, τη Σοφία, τη Δώρα, σύζυγο Κωνσταντίνου Βάσου και τον Αλέξανδρο. Πέθανε στην Αθήνα το 1928.

Ο Ιωάννης Δεληγιάννης γεννήθηκε το 1920 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο συμβολαιογράφος Θεσσαλονίκης Γεώργιος Δεληγιάννης και μητέρα του η Βασιλική Μήτσα. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1951. Άσκησε δικηγορία για πολλά χρόνια. Το 1955 αναγορεύθηκε υφηγητής του Αστικού Δικαίου στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1962 εξελέγη από την ίδια σχολή έκτακτος και το 1966 τακτικός Καθηγητής. Συνταξιοδοτήθηκε το 1988, αλλά συνέχισε να διδάσκει ως Ομότιμος Καθηγητής μέχρι το 1997. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ι. Δεληγιάννης δίδαξε το οικογενειακό δίκαιο, το ενοχικό δίκαιο, το κληρονομικό δίκαιο και το εργατικό δίκαιο. Δημοσίευσε μονογραφίες, άρθρα, γνωμοδοτήσεις και συγγράμματα και υπήρξε μέλος πολλών διεθνών και ελληνικών νομικών επιστημονικών εταιρειών και συλλόγων.

Στο ΑΠΘ διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών το έτος 1969-1970, μέλος της συγκλήτου τα έτη 1968-1969 και 1974-1975, αντιπρύτανης το έτος 1974-1975 και πρύτανης το έτος 1976-1977. Το 1983 εκλέχθηκε από την Ακαδημία Αθηνών αντεπιστέλλον μέλος της. Ως δικηγόρος ανέλαβε πλήθος υποθέσεων και εξέδωσε πλήθος γνωμοδοτήσεων. Ο Ι. Δεληγιάννης συμμετείχε ως πρόεδρος ή μέλος σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για την ανανέωση του οικογενειακού δικαίου από το 1975 και καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Το 1964 διετέλεσε για τρεις μήνες υπηρεσιακός Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος. Στο ίδιο Υπουργείο, που μετονομάστηκε σε Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης, επανήλθε ως Υπουργός των κυβερνήσεων Ι. Γρίβα (προέδρου του Αρείου Πάγου και υπηρεσιακού Πρωθυπουργού) και Ξ. Ζολώτα (12.10.1989-12.4.1990). Υπήρξε για χρόνια μέλος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Διετέλεσε μέλος Δ.Σ. ή απλό μέλος σε πολλά κοινωφελή ιδρύματα και πολιτιστικά σωματεία. Δώρισε εν ζωή την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ που φέρει το όνομά του.

Ο Ι. Δεληγιάννης παντρεύτηκε το 1949 την Ελένη Πίσπα. Μαζί απέκτησαν τρεις κόρες, τη Βασιλική, τη Χριστίνα και την Έλσα.

Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.
Βιογραφικό στη wikipedia: https://rb.gy/0zknoo

Ο Ιωάννης Δεληγιάννης γεννήθηκε το 1920 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο συμβολαιογράφος Θεσσαλονίκης Γεώργιος Δεληγιάννης και μητέρα του η Βασιλική Μήτσα. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1951. Άσκησε δικηγορία για πολλά χρόνια. Το 1955 αναγορεύθηκε υφηγητής του Αστικού Δικαίου στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1962 εξελέγη από την ίδια σχολή έκτακτος και το 1966 τακτικός Καθηγητής. Συνταξιοδοτήθηκε το 1988, αλλά συνέχισε να διδάσκει ως Ομότιμος Καθηγητής μέχρι το 1997. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ι. Δεληγιάννης δίδαξε το οικογενειακό δίκαιο, το ενοχικό δίκαιο, το κληρονομικό δίκαιο και το εργατικό δίκαιο. Δημοσίευσε μονογραφίες, άρθρα, γνωμοδοτήσεις και συγγράμματα και υπήρξε μέλος πολλών διεθνών και ελληνικών νομικών επιστημονικών εταιρειών και συλλόγων.
Στο ΑΠΘ διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών το έτος1969-1970, μέλος της συγκλήτου τα έτη 1968-1969 και 1974-1975, αντιπρύτανης το έτος 1974-1975 και πρύτανης το έτος 1976-1977. Το 1983 εκλέχθηκε από την Ακαδημία Αθηνών αντεπιστέλλον μέλος της.
Ως δικηγόρος ανέλαβε πλήθος υποθέσεων και εξέδωσε πλήθος γνωμοδοτήσεων
Ο Ι. Δεληγιάνης συμμετείχε ως πρόεδρος ή μέλος σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για την ανανέωση του οικογενειακού δικαίου από το 1975 και καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.
Το 1964 διετέλεσε για τρεις μήνες υπηρεσιακός Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Βορείου Ελλάδος. Στο ίδιο Υπουργείο, που μετονομάστηκε σε Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης, επανήλθε ως Υπουργός των κυβερνήσεων Ι. Γρίβα (προέδρου του Αρείου Πάγου και υπηρεσιακού Πρωθυπουργού) και Ξ. Ζολώτα (12.10.1989-12.4.1990). Υπήρξε για χρόνια μέλος του Δ.Σ. του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Διετέλεσε μέλος Δ.Σ. ή απλό μέλος σε πολλά κοινωφελή ιδρύματα και πολιτιστικά σωματεία. Δώρισε εν ζωή την πλούσια βιβλιοθήκη του στη Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ που φέρει το όνομά του.
Ο Ι. Δεληγιάννης παντρεύτηκε το 1949 την Ελένη Πίσπα. Μαζί απέκτησαν τρεις κόρες, τη Βασιλική, τη Χριστίνα και την Έλσα.

Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου.

Βιογραφικό στη wikipedia: https://rb.gy/0zknoo

Έλληνας πρόκριτος, οπλαρχηγός του 1821 και πολιτικός από τα Λαγκάδια Γορτυνίας.

Ο Νικόλαος Π. Δελιαλής γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1895. Παρακολουθεί λίγες τάξεις του Δημοτικού και σε ηλικία 14 χρονών μπαίνει στη δούλεψη του Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης Φώτιου. Στρατεύεται το 1918 και παίρνει μέρος στην Μικρασιατική εκστρατεία, αλλά αιχμαλωτίζεται και μένει στα χέρια των Τούρκων κάποια χρόνια. Το 1930 διορίζεται από το Δήμο Κοζάνης στη θέση του εφόρου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, όπου παραμένει μέχρι το 1959, ενώ από το 1945 μέχρι το 1972 διευθύνει και το Τοπικό Ιστορικό Αρχείο. Μέσα στην Γερμανική κατοχή, ο ίδιος με λίγους συνεργάτες του, διαπερνώντας στρατιωτικούς ελέγχους καθημερινά, μεταφέρουν με κίνδυνο ζωής τις ιστορικές συλλογές της Βιβλιοθήκης από το κέντρο της πόλης στο υπόγειο ενός μικρού Ναού, του Ι. Ν. του Αγίου Λαζάρου. Για την δράση του και την τεράστια πνευματική προσφορά του που περιλαμβάνει και τη συγγραφή σαράντα έργων, τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με Δημόσιο Έπαινο, ενώ ο Δήμος Κοζάνης του απένειμε το 1971 το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης. Πέθανε στην Κοζάνη στις 23 Ιουλίου του 1979. Άφησε ολόκληρη την περιουσία του στο Δήμο Κοζάνης και στη Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης.

Η οικογένεια Δεστούνη είναι διαπρεπής οικογένεια λογίων, ιατρών, φαρμακοποιών και διπλωματών, η οποία συγκαταλέγεται στις αριστοκρατικές οικογένειες που ήταν εγγεγραμμένες στο Libro d' oro της Κεφαλονιάς και συμμετείχαν στα πολιτικά πράγματα του τόπου. Παρουσία της στο Κάστρο της Άσσου μαρτυρείται ήδη από τις αρχές του 18ο αιώνα, ενώ μέλη της δραστηριοποιήθηκαν στην Οδησσό και την Πετρούπολη. Ενδεικτικά αναφέρεται ο Ιωάννης Δεστούνης, έμπορος, Γενικός Πρόξενος της Ιονίου Πολιτείας από το 1802 και Δήμαρχος της Οδησσού κατά τα έτη 1796-1799, και ο Σπυρίδων Δεστούνης, που υπηρέτησε ως Γενικός Πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη κατά τα έτη 1818-1822 . Στο αρχείο περιλαμβάνονται έγγραφα και αλληλογραφία των εξής μελών της: Δεστούνης, Παναγής, Δεστούνης, Τζώρτζης (1737;-1817), Δεστούνης, Ιωάννης (;-1826), Δεστούνης, Νικόλαος (;-1848), Δεστούνης, Σπυρίδων (1782-1848), Δεστούνης, Γαβριήλ (1818-1895), Δεστούνης, Κωνσταντίνος, Δεστούνης, Ιωάννης Κ. (1827-;), Φενερλή-Παναγιωτοπούλου, Αγγελική (1934-2021).

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, ιστοσελίδα https://www.forwoman.gr/index.php/epikairotita/taksidia/13322-limpro-d-oro-libro-d-oro-to-arxontoloi-tis-kefallonias-to-1799, Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18 ]

Ο Ιωάννης Δεστούνης του Παναγή, αδελφός του Γεωργίου (Τζώρτζη), ήταν Κεφαλλονίτης έμπορος και Δήμαρχος της Οδησσού.
Από νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στη Ρωσία και σπούδασε με δική του δαπάνη τους ανιψιούς του, Σπυρίδωνα και Κωνσταντίνο στη Μόσχα. Στη Ρωσία διορίσθηκε Σύμβουλος του Κράτους και διετέλεσε από το 1802 Γενικός Πρόξενος της Ιονίου Πολιτείας. Άσκησε καθήκοντα δημάρχου της Οδησσού κατά τα έτη 1796-1799. Το 1808 υπήρξε συνιδρυτής και διευθυντής της Γραικορωσικής Συντροφίας των Ασφαλειών (Greko-russkoe strahovoe obščestvo), μαζί με τους Έλληνες εμπόρους Θεόδωρο Σεραφινό και Ιωάννη Πεταλά. Σύμφωνα με το καταστατικό της εταιρείας ποσοστό της τάξης του 10% των κερδών της οριζόταν να αποδίδεται στο ελληνικό σχολείο και τα νοσοκομεία της πόλης.
Αναφέρεται ότι εισέφερε ικανά ποσά για την ανοικοδόμηση της ελληνικής εκκλησίας της Οδησσού (1808), καθώς και υπέρ των αναγκών της πατρίδας το 1821.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Λήμμα «Ασφαλιστικές Εταιρείες Οδησσού» στην Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού. Βλ. http://www.ehw.gr/asiaminor/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=11154#noteendNote_7. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022.
• Λειβαδά, Ευρυδίκη. «Κεφαλλονίτες & Θιακοί τον 19ο & 20ο αι. στην βόρεια Παρευξείνια περιοχή» στο KefaloniaMagazine.gr, 9/3/2022. Βλ. https://kefaloniamagazine.gr/topika-mme/eyrydiki-leivada-kefallonites-amp-thiakoi-ton-19o-amp-20o-ai-stin-voreia-pareyxeinia-periochi/. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022.
• Λήμμα «Γιαννικέσης Άγγελος» στο Βοβολίνης, Σπύρος Α., Βοβολίνης, Κωνσταντίνος Α. (διεύθυνση). Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμ. Β΄. Αθήνα, Βιομηχανική Επιθεώρηση, [1958-1963], σ. 452-454.]

Γιός του Κεφαλλονίτη ιατρού Κωνσταντίνου Δεστούνη, ο Ιωάννης σπούδασε επίσης ιατρική στη Φλωρεντία και άσκησε την ιατρική στην Άσσο, όπου με τους αδελφούς του, Γεώργιο (φαρμακοποιό), Νικόλαο (ιατρό) και Φίλιππο (φαρμακοποιό), είχε επίσης οικονομική δραστηριότητα ως δανειοδότης. Το 1879 παντρεύτηκε την Αγγιολίνα Πανά.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Μοσχόπουλος, Νικόλαος Γ. Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την ένωση έως τη Γερμανική Κατοχή (1865-1945). Διδακτορική διατριβή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Ιατρικής, 2014, σ. 327: Κατάσταση ιατρών της Κεφαλονιάς της περιόδου 1864-1940, που αντλήθηκε από το βιβλίο του Γερασίμου Η. Πεντόγαλου, Γιατροί και Ιατρική της Κεφαλονιάς από τα χρόνια της Ένωσης μέχρι τον πόλεμο του 1940 (1864-1940), Θεσσαλονίκη 2007]

Ο Κωνσταντίνος Δεστούνης του Τζώρτζη ήταν Κεφαλλονίτης ιατρός, εγκατεστημένος στην Άσσο κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Γλωσσομαθής, με σπουδές στη Βασιλική Ακαδημία της Μόσχας κατά τα έτη 1806-1811, το 1815 του αποδόθηκε δίπλωμα αναγνώρισης της ιδιότητας του ιατρού (Diplomate Doctoris in Medicina) από το Ιατρικό Κολλέγιο του Ιονίου με έδρα την Κέρκυρα. Παρά την επιθυμία που εξέφραζε κατά καιρούς στις επιστολές του προς τους αδελφούς του, να εγκατασταθεί στη Σμύρνη, την Αθήνα ή τη Ρωσία, ο Κωνσταντίνος Δεστούνης παρέμεινε στην Άσσο ασχολούμενος με την οικογενειακή περιουσία και την καλλιέργεια της σταφίδας. Το 1820 έχασε την από τεσσάρων χρόνων σύζυγό του από φυματίωση, λίγο αργότερα και τον γιο τους, Γεώργιο, και το 1823 παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα, κόρη του Δημητρίου Λιβαδά. Παιδιά του ήταν ο Ιωάννης (γεν. 1827), ιατρός επίσης, η Τασούλα, η Σταματούλα, ο Γεώργιος (γεν. 1834), φαρμακοποιός, ο Νικόλαος, ιατρός, και ο Φίλιππος, επίσης φαρμακοποιός.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Μοσχόπουλος, Νικόλαος Γ. Πρόληψη και αντιμετώπιση της αρρώστιας στα Επτάνησα από την ένωση έως τη Γερμανική Κατοχή (1865-1945). Διδακτορική διατριβή, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Ιατρικής, 2014, σ. 327: Κατάσταση ιατρών της Κεφαλονιάς της περιόδου 1864-1940, που αντλήθηκε από το βιβλίο του Γερασίμου Η. Πεντόγαλου, Γιατροί και Ιατρική της Κεφαλονιάς από τα χρόνια της Ένωσης μέχρι τον πόλεμο του 1940 (1864-1940), Θεσσαλονίκη 2007]
 

Ο Νικόλαος Δεστούνης του Γεωργίου (Τζώρτζη), ήταν κεφαλλονίτης έμπορος, ο οποίος σε νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Οδησσό κοντά στον θείο του Ιωάννη, τη δραστηριότητα του οποίου συνέχισε. Κατά διαστήματα στην Οδησσό διέμενε και η μητέρα του. Το 1834 φαίνεται πως διέμεινε κάποιο διάστημα στη Σύρο. Ο Νικόλαος Δεστούνης πέθανε το 1848 στην Οδησσό, όπου ζούσε με τη σύζυγό του, αφήνοντας το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του για αγαθοεργίες.

Ο Παναγής Δεστούνης του Σπυρίδωνος ήταν κεφαλλονίτης ιερέας, εγκατεστημένος στο Κάστρο της Άσσου (το βενετικό φρούριο). Όπως πληροφορούμαστε από τη διαθήκη του, έτους 1787, είχε γιους τον Ιωάννη (; - 1826), έμπορο της Οδησσού, τον Τζώρτζη (1737;-1817), τον Βασίλη, τον Γρηγόρη και τον εφημέριο της Ιεράς Μονής Ευαγγελιστρίας στην Κέρκυρα, Ησαΐα, καθώς και κόρες.

[Πηγή:
Υλικό του αρχείου]

Ο Σπυρίδων Δεστούνης (Κεφαλονιά 1782 - Αγία Πετρούπολη 24/06/1848), λόγιος από την Κεφαλονιά, υπηρέτησε, όπως αρκετοί Επτανήσιοι, στο διπλωματικό σώμα της Ρωσίας και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Γιος του ιατρού Γεωργίου (Τζώρτζη) Δεστούνη και της Σταμούλας, το γένος Βανδώρου, το έτος 1795 αναχώρησε για τη Μόσχα, όπου ήταν εγκατεστημένος ο θείος του, καθηγητής ιατρικής Σκιαδάς, για να σπουδάσει, συνοδευόμενος κατά πάσα πιθανότητα από τον πατέρα του και τον αδελφό του, Νικόλαο. Εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη φιλολογία, τις γλώσσες, την ελληνική ιστορία, τη διπλωματία και την πολιτική. Αποφοίτησε το 1802, σε ηλικία 20 ετών, και προσελήφθη στο Αρχείο του Κολλεγίου Εξωτερικών Υποθέσεων στη Μόσχα. Πολύ σύντομα διορίστηκε υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών στην Αγ. Πετρούπολη, όπου παρέμεινε από το 1804 μέχρι το 1818 και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Βλασσόπουλο, μετέπειτα Γενικό Πρόξενο της Ρωσίας στην Πελοπόννησο, και τους αδελφούς Βιάρο και Ιωάννη Καποδίστρια. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στη Ρωσία διορίσθηκε αυλικός σύμβουλος του Αυτοκράτορα και ονομάστηκε ιππότης β΄ τάξεως του Τάγματος της Αγ. Άννης. Επίσης ασχολήθηκε με τη συγγραφή πραγματείας για τα αίτια της ήττας του Ναπολέοντα, τη σύνταξη ελληνορωσικού λεξικού και την μετάφραση αρχαιοελληνικών έργων στα ρωσικά, όπως το αριστούργημα του Πλουτάρχου «Βίοι Παράλληλοι», η οποία ενθουσίασε τον διάσημο συγγραφέα και μεταφραστή Ιβάν Μαρτίνοφ. Το 1816, ο Τσάρος με παρότρυνση του Ι. Καποδίστρια, δέχτηκε να χρηματοδοτήσει την έκδοση του έργου. Την ίδια χρονιά, ο Δεστούνης γίνεται μέλος του Συλλόγου Φίλων της Ρωσικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας (1816), ενώ υπήρξε μέλος πολλών συλλόγων και εταιρειών, όπως της Αυτοκρατορικής Φιλανθρωπικής, της εν Αθήναις Αρχαιολογικής και της εν Οδησσώ Αρχαιολογικής Ιστορικής. Από το έτος 1816 ήταν διευθυντής του τμήματος της Φιλομούσου Εταιρείας που είχε συσταθεί στην Πετρούπολη, για λογαριασμό της οποίας εισέπραττε και τις εισφορές των συνδρομητών στη Ρωσία.
Το 1818, ο Σπυρίδων Δεστούνης διορίζεται «χωρίς σχεδόν να το έχει επιδιώξει» Γενικός Πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη, όπου κατευθύνεται, περνώντας πρώτα κάποιο διάστημα με τον αδελφό του, Νικόλαο, και τον θείο του, Ιωάννη, στην Οδησσό και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη. Φθάνει στη Σμύρνη τον Δεκέμβριο του 1818, όπου θα έρθει σε επαφή με το δίκτυο της Φιλικής Εταιρείας και σύντομα θα αναλάβει τον συντονισμό της τοπικής εφορείας. Το ξέσπασμα της Επανάστασης θέτει σε κίνδυνο τον ελληνικό πληθυσμό της Μ. Ασίας. Ο Δεστούνης, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι πρόξενοι, καταβάλλουν προσπάθειες για την προστασία των αμάχων. Η βοήθεια που προσέφερε το ρωσικό προξενείο στους Έλληνες στάθηκε αφορμή εξέγερσης του τουρκικού πληθυσμού της Σμύρνης, που αποπειράθηκε να κάψει το κτίριο του προξενείου και να δολοφονήσει τον πρόξενο. Για να σωθεί, ο Δεστούνης κατέφυγε στο αγγλικό προξενείο. Με εντολή του Πρέσβη της Ρωσίας αναχώρησε από τη Σμύρνη και φυγαδεύτηκε με γαλλική φρεγάτα στα Κύθηρα τον Ιούλιο του 1821.
Μέσω των Κυθήρων (1821-1822), καταφέρνει να φτάσει στη Ζάκυνθο, όπου θα παραμείνει για κάποιο διάστημα, φροντίζοντας να συνδράμει με κάθε τρόπο την υπόθεση του Αγώνα. Από τον Απρίλιο του 1822 και μέχρι το 1826 εγκαθίσταται στη Βενετία, όπου γράφει για την ιστορία και γεωγραφία της Βενετίας που τόσο στενά είχε συνδέσει την ιστορία της με τα Επτάνησα. Το 1824 περνά 4 μήνες στην Πάντοβα και το Ρεκοάρο (Recoaro Terme) στην επαρχία Βιτσέντσα για τα μεταλλικά νερά, ενώ τον Ιούλιο του 1826 επιστρέφει στην Πετρούπολη κατόπιν εντολής του τσάρου. Από το 1827 εργάζεται στην Αγία Πετρούπολη ως Αρχιγραμματέας στο Τμήμα Ασιατικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (1835-1845), σύμβουλος Επικρατείας (1842) κλπ.
Το 1845 επισκέπτεται την Αθήνα, όπου αφήνει τον γιο του, Γαβριήλ, στην φροντίδα του φίλου του, Γενικού Προξένου της Ρωσίας, Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου. Στην Αθήνα ο βασιλιάς του απονέμει το Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος, των Ταξιαρχών. Το υπόλοιπο της ζωής του, έως το θάνατό του, το 1848, παραμένει στην Πετρούπολη.
Ο Δεστούνης δημιούργησε στη Μ. Ασία αρχαιολογική συλλογή, την οποία δώρισε στο μουσείο της Οδησσού, και έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πνευματική κληρονομιά του Βυζαντίου. Μετέφρασε το έργο βυζαντινών συγγραφέων, όπως ο Δέξιππος, ο Μένανδρος, ο Ολυμπιόδωρος, ο Ευνάπιος, κ.α. Τα έργα αυτά τα συνέλεξε ο γιός του, Γαβριήλ Δεστούνης, ο οποίος εργάστηκε ως καθηγητής στο Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών της Πετρούπολης και καθηγητής της ελληνικής και βυζαντινής αρχαιολογίας στο εκεί Πανεπιστήμιο από το 1865. Αυτά εκδόθηκαν στη σειρά «Βυζαντινοί ιστορικοί, μεταφρασμένοι από τα ελληνικά» με την αρωγή της Πνευματικής Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης.
Μεταξύ των επιστημονικών έργων που συνέγραψε συγκαταλέγονται τα «Περί των Βυζαντινών ιστοριογράφων εν σχέσει προς την ρωσικήν ιστορίαν…», «Το ναυτικόν δίκαιον εν Ευρώπη», «Λεξικόν Ελληνορρωσικόν» κ.α.
Το πλούσιο μελετητικό και μεταφραστικό του έργο τον καθιέρωσαν ως έναν από τους θεμελιωτές των βυζαντινών σπουδών στη Ρωσία.
Νυμφεύθηκε το 1808 την Αναστασία Βασίλιευνα Γεράκοβα, με την οποία απέκτησε τον Γεώργιο (1811), τον Κωνσταντίνο [;] (1818), τον Γαβριήλ (1818-1895), την Ελένη και τον Νικόλαο (1823), ο οποίος πέθανε από ευλογιά το 1846. Ο πατέρας της Αναστασίας ήταν Πελοποννήσιος, εγκατεστημένος στη Μόσχα.
Ο Σπυρίδων πέθανε κατά την επιδημία χολέρας του 1848 και ετάφη στο Ορθόδοξο Νεκροταφείο του Σμόλενσκ.

[Πηγές:
• Υλικό του αρχείου (επιστολές και βιογραφικό σημείωμα που συνέταξε πιθανώς κατά την επεξεργασία του αρχείου η κ. Φενερλή)
• Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18
• Μουσείο Καποδίστρια, βλ. https://www.capodistriasmuseum.gr/persons/spyridon-destounis/
• Dictionary of Greek (2013). Δεστούνης, Σπυρίδων. Βλ. https://greek_greek.en-academic.com/212964/%CE%94%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82%2C_%CE%A3%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CF%89%CE%BD. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022.
• Ρόκκος Σπύρος. «Δεστούνης Σπυρίδων: Ένας ΡΙΣΣΙΑΝΟΣ λόγιος με δράση στη Φιλική Εταιρεία», δημοσίευση στο Kefalonitis.com, 07/03/2009. Διαθέσιμο στο https://www.portoassos.gr/destounis-spyridwn/. Τελευταία πρόσβαση στις 3/10/2022]

Ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Δεστούνης του Παναγή Δεστούνη και της Αντζουλέττας Βουτιτζιάνου ήταν κεφαλλονίτης γιατρός και μέλος της Γερουσίας της Κέρκυρας, ο οποίος μετά από 14 χρόνια ξενιτιάς, πιθανώς στην Κύπρο και τη Βενετία, και έχοντας «ευτυχήσει» εκεί επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Κεφαλονιά, όπου κατασκεύασε αρχοντικό σπίτι στο Μπύργο. Παντρεύτηκε τη Σταμούλα, το γένος Βανδώρου, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και μία κόρη: τον Ιωάννη, τον Σπυρίδωνα, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στη Ρωσία, τον Κωνσταντίνο, γιατρό επίσης, και την Ελένη, οι οποίοι παρέμειναν στην Κεφαλονιά. Φαίνεται πως κατά την πρώτη δεκαετία του 19ου αιώνα είχε οικονομική δραστηριότητα και στην Οδησσό, όπου ήταν εγκατεστημένος ο αδελφός του, Ιωάννης. Πέθανε το 1817 στην Άσσο της Κεφαλονιάς.
[Πηγές:
• Υλικό του αρχείου
• Prousis, Theophilus C., "The Destunis Collection in the Manuscript Section of the Saltykov-Shchedrin State Public Library in Leningrad" (1989). History Faculty Publications. 18. https://digitalcommons.unf.edu/ahis_facpub/18]

Πρόεδρος και Γενικός Γραμματέας της Παμμακεδονικής Ενώσεως Αυστραλίας Νέας Νοτίου Ουαλίας.

Απόφοιτος του Αρσακείου Διδασκαλείου Λαρίσης, το 1907 και Επιθεωρήτρια Εργασίας στο Υπουργείο Εθνικής Οικονοµίας, µέχρι τον γάµο της µε τον Αλέξανδρο Σβώλο, το 1923, η Μαρία. Δεσύπρη-Σβώλου (Αθήνα 1892 - 1976) ασχολήθηκε µε την κατοχύρωση των δικαιωµάτων της γυναίκας. Γενική Γραµµατέας του «Συνδέσµου για τα Δικαιώµατα της Γυναίκας» (1920-1932), ιδρύτρια της «Εσπερινής Σχολής Γυναικών Υπαλλήλων» και της «Παπαστρατείου Σχολής Παιχνιδιών και Διακοσµητικής» (1929-1936), διετέλεσε αντεπιστέλλον µέλος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για τα γυναικεία ζητήµατα (1932-1936). Στην δικτατορία του Μεταξά ακολούθησε τον Αλέξανδρο Σβώλο στην εξορία. Εθελόντρια νοσοκόµος στον Ελληνο-ιταλικό πόλεµο, εργάστηκε στην διάρκεια της Γερµανικής κατοχής ως επιθεωρήτρια του «Εθνικού Οργανισµού Χριστιανικής Αλληλεγγύης» (1941-1944) και στην συνέχεια ως γραµµατέας και αντιπρόεδρος της «Εθνικής Αλληλεγγύης». Εθνοσύµβουλος Αθηνών στις Κορυσχάδες, φυλακίστηκε για τη δράση της στην «Εθνική Αλληλεγγύη» την περίοδο 1948-1949 και για λίγους µήνες το 1951. Μετά τον θάνατο του Σβώλου, εντάχθηκε στην Ε.Δ.Α. και εξελέγη βουλευτής Αθηνών το 1958 και το 1961. Ιδρυτικό µέλος της Π.Ε.Γ. το 1964.

Μέλος της κοµµουνιστικής νεολαίας, εξορίστηκε στην Φολέγανδρο το 1938, από όπου απέδρασε το 1941 και ανέλαβε γραµµατέας της Οργάνωσης Αθήνας της ΟΚΝΕ. Τον Νοέµβριο του 1941 συνελήφθη για δεύτερη φορά και περιπλανήθηκε σε διάφορα στρατόπεδα (Ακροναυπλία, Κατούνα, Λαζαρέτο), από όπου δραπέτευσε µετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας. Γραµµατέας του Συµβουλίου της ΕΠΟΝ Μακεδονίας, εργάστηκε µετά την απελεύθερωση στο Γραφείο Πόλης Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και αργότερα ως Γραµµατέας της Κ.Ο του ΚΚΕ Δράµας. Το 1947 εντάχθηκε στο ΔΣΕ και µετά τη λήξη του εµφυλίου εγκαταστάθηκε πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη. Εκλέχτηκε µέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ µετά την 6η Ολοµέλεια (1956) και από το 8ο συνέδριο (1961) έγινε µέλος του Πολιτικού Γραφείου και της Γραµµατείας της Κεντρικής Επιτροπής. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού και µέλος του Εκτελεστικού του Γραφείου συµµετείχε, στη συνέχεια, στη δηµιουργία της Ε.ΑΡ και του Συνασπισµού της Αριστεράς και της Προόδου. Ο Πάνος Δηµητρίου είναι ιδρυτικό µέλος των ΑΣΚΙ και διετέλεσε µέλος του Διοικητικού τους Συµβουλίου. Ζει στη Θεσσαλονίκη και το συγγραφικό του έργο επικεντρώνεται στην ιστορία της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Ως δηµοκρατική σπουδαστική οργάνωση, η ΔΑΣ 114 ιδρύθηκε το Μάιο του 1962 εφαρµόζοντας το ψήφισµα της «Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων του Πανεπιστηµίου Αθηνών» (ΔΕΣΠΑ) στις 6 Απριλίου 1962, µε το οποίο αποφασίστηκε η δηµιουργία ενός µαζικού φορέα των σπουδαστών όλων των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυµάτων για την αποκατάσταση των ακαδηµαϊκών ελευθεριών, την υπεράσπιση του πανεπιστηµιακού ασύλου και την προάσπιση της δηµοκρατίας. Το αρχείο αυτό έχει εξ ολοκλήρου ψηφιοποιηθεί και αναρτηθεί στην ιστοσελίδα των ΑΣΚΙ και βρίσκεται στις αρχειακές ψηφιακές συλλογές στο πρόγραµµα «Πολιτικές Νεολαίες» (Ε.Π. ΚτΠ).

Η Δηµοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαµπράκης» (ΔΚΝΓΛ) δηµιουργήθηκε λίγες µέρες µετά τη δολοφονία του συνεργαζόµενου µε την ΕΔΑ βουλευτή, γιατρού και βαλκανιονίκη Γρηγόρη Λαµπράκη. Την ιδρυτική διακήρυξή της, συνυπέγραψαν διανοούµενοι, καλλιτέχνες και λογοτέχνες ενώ πρόεδρός της ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης. Το 1964 συγχωνεύθηκε µε την Νεολαία ΕΔΑ και συναποτέλεσαν την Δηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη.

Η Δηµοκρατική Νεολαία Λαµπράκη δηµιουργήθηκε τον Σεπτέµβριο του 1964 από την συγχώνευση της Νεολαίας ΕΔΑ και της Δηµοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαµπράκης. Το Μάρτιο του 1965 πραγµατοποιήθηκε το Α΄ Ιδρυτικό Συνέδριό της. Αποτελεί την µαζικότερη και δυναµικότερη κίνηση νεολαίας στην µετεµφυλιοπολεµική Ελλάδα, η οποία διαλύθηκε µε την επιβολή της δικτατορίας το 1967. Το αρχείο της, µεταφέρθηκε από τον γραµµατέα της στην ΕΔΑ το 1966 προ της απειλής διάλυσης της και διασώθηκε µαζί µε τα άλλα αρχειακά τεκµήρια που συγκροτούν το Αρχείο ΕΔΑ.

Ο Ευστάθιος Κυριάκου Δηλαβέρης, γεννημένος το 1855 στον Καραβά Κυθήρων, υπήρξε ο ιδρυτής της "Κεραμουργικής Βιομηχανίας Ευσταθίου Κ. Δηλαβέρη", που ιδρύθηκε το 1888 στο "τετράγωνο Τζελέπη". Πεθαίνοντας το 1932 ο Ευστάθιος, κατέστησε γενικό κληρονόμο με όρους για 20 χρόνια, και άνευ όρων μετά την παρέλευση των 20 ετών, το γιό του Κρίτωνα-Κυριάκο Δηλαβέρη.

Ο Μηνάς Δημάκης, γιος του Γεωργίου Δημάκη και της Μαρίας το γένος Μεταξάκη, γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1913. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Αθανάσιο Σπανουδάκη. Φοίτησε στο ιδιωτικό λύκειο Ο Κοραής (1919-1924) και αποφοίτησε από το 1930 από το Α΄ Εξατάξιο Γυμνάσιο Ηρακλείου. Εργάστηκε στην επιχείρηση των αδελφών του πατέρα του –ήταν έμποροι σταφίδας- ως το 1936, και κατόπιν στο Γραφείο Τουρισμού του Ηρακλείου. Το 1937 προσλήφθηκε ως ανώτερος υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1959, oπότε αποσύρθηκε για να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό του έργο. Το 1943 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, εντασσόμενος στο ΕΑΜ. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1935, με την περιοδική έκδοση Φύλλα Τέχνης, περιεχόμενο της οποίας ήταν ποιήματα και μεταφράσεις του. Ως το 1937 ακολούθησε η έκδοση άλλων τριών αυτοτελών τευχών, ενώ το 1939 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Η χαμένη γη. Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Κρητικές Σελίδες (Ηρακλείου), Ο Κύκλος (β΄ περίοδος), και Ποιητική Τέχνη, διετέλεσε διευθυντής της φιλολογικής σελίδας της εφ. Κρητικά Νέα (Ηρακλείου) και κριτικός ποίησης της εφ. Μεσημβρινή, 1966-1967. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ευθύνη, Καινούργια Εποχή, Νέα Εστία, Ποιητική Τέχνη, Εφημερίδα των ποιητών, Νέα Πορεία, Μακεδονικές Ημέρες κ.ά. Εκτός από το όνομά του υπέγραφε και με τα ψευδώνυμα: Ο Κύριος Χ και Ν.Π. Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Βραβείων Τραπέζης Ελλάδος, μέλος της Επιτροπής Βραβείων Μαρίας Π. Ράλλη και αιρετό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (1961-1963 και 1963-1965), στη θέση του ειδικού γραμματέως. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης (1957), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο ποίησης (1961), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο κριτικής – δοκιμίου (1975), και με το βραβείο δοκιμίου του Ιδρύματος Ουράνη (1974). Ποιήματά του μεταφράστηκαν και δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες, περιοδικά και ανθολογίες στα γαλλικά, τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα ιταλικά, τα ρωσικά, τα βουλγαρικά, τα πολωνικά, τα ρουμανικά, τα γιουγκοσλαβικά, τα ισπανικά και τα αιγυπτιακά. Αυτοκτόνησε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1980, σε ηλικία εξηνταεπτά ετών.

Ποιητικές συλλογές:
Φύλλα Τέχνης (τέσσερα τεύχη με πρωτότυπα ποιήματα και μεταφράσεις, 1935-1937), Η χαμένη γη (1939), Κάψαμε τα καράβια μας (1946), Στο τελευταίο σύνορο (1950), Ποιητική τέχνη (1950), Τα πρώτα ποιήματα (εκλογή από τα Φύλλα Τέχνης και άλλα ποιήματα, 1951), Σκοτεινό πέρασμα (1956, Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης), Το ταξίδι (1960, Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης), Η περιπέτεια (1966), Ποιήματα Α΄- Γ΄ (1973-1976), Τελευταία ποιήματα Α΄∙ Μακρύ ταξίδι στη νύχτα Ars Poetica (1977). Μεταθανάτια εκδόθηκε ο τόμος Πορεία μέσα στη νύχτa (1999, επιμ. Χρ. Λιοντάκης).

Συλλογές δοκιμίων:
Οι τελευταίοι της παράδοσης (1939), Λογοτεχνικά δοκίμια και μελέτες (1969), Η ποίηση του Σεφέρη (1974), Καζαντζάκης. Επιστολές Καζαντζάκη στον Μηνά Δημάκη – Σχόλια (1975).

Μετέφρασε έργα των Μ. Μαίτερλιγκ, Θερμοκήπια (1962), Μ. Ντρυόν, Αλέξανδρος ο Μέγας. Η μυθιστορία ενός Θεού (1962), Υβ Μπονφουά, Ποιήματα (1963), Ρ.Μ. Ρίλκε, Οι ελεγείες του Ντουίνο και Νοβάλις, Ύμνοι στη νύχτα.

[Πηγή: Αλέξης Ζήρας, «Δημάκης, Μηνάς», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης, 2007∙ Ηλίας Σιμόπουλος, «Δημάκης Μηνάς», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Χάρη Πάτση, τόμ. 6∙ Αλέξανδρος Αργυρίου (επιμ.), «Μηνάς Δημάκης», Η Ελληνική ποίηση. Ανθολογία Γραμματολογία, Σοκόλης, 1982, σ. 52-67∙ η ιστοσελίδα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=155 (τελευταία επίσκεψη 22.4.2015).]

Αντιβενιζελικός αξιωματικός, έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους στις μάχες Ελασσόνος, Σαρανταπόρου, Ζόροβιρς, Κορυτσάς (Α΄ Βαλκανικός) και Μπέλες, Κρέσνα, Κιλκίς-Λαχανά (Β΄ Βαλκανικός). Για τη συμμετοχή του στους πολέμους αυτούς έλαβε αναμνηστικό μετάλλιο το 1914. Μετείχε στην Αντεπανάσταση του 1923 και αποτάχθηκε μετά την κατάπνιξη του κινήματος μαζί με όλους τους αντιβενιζελικούς. Επανήλθε στην ενεργή δράση το 1925. Προήχθη σε ταγματάρχη το 1932.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Οπλαρχηγός από τη Γαβαλού της Αιτωλίας. Πριν το 1821 ήταν αρματολός του Ζυγού· πρωτοστάτησε στην ελευθέρωση της Αιτωλίας και διακρίθηκε στην πολιορκία του Μεσολογγιού.

Διετέλεσε δήμαρχος Λάρισας.

Κριτικός και ιστορικός της λογοτεχνίας, ιστοριογράφος, μελετητής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και πανεπιστημιακός, ο Κ. Θ. Δημαράς θεωρείται μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των νεοελληνικών γραμμάτων. Φοίτησε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου αναγορεύθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής. Προπολεμικά ασχολήθηκε πιο συστηματικά με τη μελέτη της λογοτεχνίας του 20ού αιώνα γράφοντας επιφυλλίδες και βιβλιοκριτικές στις εφημερίδες «Πρωία» και «Ελεύθερον Βήμα». Μεταπολεμικά ήταν υπεύθυνος ραδιοφωνικών προγραμμάτων στο ΕΙΡ, γενικός διευθυντής στο ΙΚΥ (1951-1970), δίδαξε για ένα διάστημα στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ήταν διευθύνων σύμβουλος στο Εθνικό (Βασιλικό) Ίδρυμα Ερευνών (1961-1970). Στις αρχές του 1960, με τον Δημήτριο Γκίνη, ίδρυσαν τον Όμιλο Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού (ΟΜΕΔ), όργανο του οποίου είναι το περιοδικό «Ο Ερανιστής». Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ανέλαβε να διδάξει ελληνική λογοτεχνία στη Σορβόννη, διευθύνοντας και το εκεί Νεοελληνικό Ινστιτούτο. Στο Παρίσι έμεινε ως το 1978, οπότε επέστρεψε στην Ελλάδα και συνέχισε, όπως και όλη τη μεταπολεμική τριακονταετία, την επιφυλλιδογραφία του στο «Βήμα». Συνεργάστηκε με σημαντικά περιοδικά και εφημερίδες, μεταξύ των οποίων τα έντυπα «Γράμματα», «Ελληνικά Γράμματα», «Ιδέα», «Νέα Εστία», «Πειθαρχία» και «Πολιτεία». Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Φ. Ραφαήλ και Κωνστ.

Αρχικά το ερευνητικό έργο του Κ. Θ. Δημαρά στράφηκε σε ζητήματα αρχαίας ελληνικής και ευρωπαϊκής φιλοσοφίας. Μετά το 1925, τα ενδιαφέροντά του μετατοπίστηκαν προς τη λογοτεχνική κριτική και την ερμηνευτική των αισθητικών φαινομένων. Από την ενασχόλησή του με την ποίηση, ιδιαιτέρως του Παλαμά και του Καβάφη, προέκυψαν αξιόλογα κριτικά δοκίμια. Η σφαιρική θεώρηση της νεοελληνικής παιδείας, που τον ώθησε στη μελέτη του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, του ρομαντισμού και της ιστορίας της λογοτεχνίας στο σύνολό της, αρχίζει να τον απασχολεί προς τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Ιδιαίτερη σημασία έδινε πλέον στα τεκμήρια, στα αρχεία και στις πρωτογενείς πηγές, μια μεθοδολογική αρχή που σχετίζεται άμεσα με την εκτίμησή του για τις θετικές επιστήμες. Στην Κατοχή, την κυρίως περίοδο κατά την οποία έδωσε τελειωτικό σχήμα στην Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, αλλά και δημιούργησε τις ερευνητικές απαρχές των περισσότερων ιστοριογραφικών του μελετών, ο Δημαράς χρησιμοποίησε ως βασικό άξονα τη σύγκριση των ιστορικών, κοινωνικών, γραμματολογικών και αισθητικών φαινομένων μίας περιόδου. Η πρώτη δίτομη έκδοση της Ιστορίας της νεοελληνικής λογοτεχνίας απετέλεσε σταθμό για τα γράμματα του 20ού αιώνα. Είναι η πρώτη συστηματική παρουσίαση, συγκριτική συνεξέταση, ερμηνευτική και αξιολογική προσέγγιση της ελληνικής γραμματείας από τη μεταβυζαντινή εποχή ως το τέλος του Μεσοπολέμου. Δημιούργησε μια πολυπρισματική ερμηνευτική μέθοδο προσέγγισης, γραμμένη σε μια γλώσσα αφηγηματική, εύληπτη και γοητευτική. (Βιβλιογραφία: «Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: Πρόσωπα, Έργα, Ρεύματα, Όροι» Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2007)

Ο Αριστείδης Δημητράτος ήταν κοινωνιολόγος, ηγετικό στέλεχος της ΓΣΕΕ, υπουργός Εργασίας και βουλευτής με την ΕΡΕ. Γεννήθηκε στον Αγκώνα Κεφαλλονιάς το 1902 και ήταν γιός του ιερέα Μιλτιάδη και της Ασπασίας, αδερφός του Γεράσιμου, της Τερψιχώρης, του Γεωργίου, του Δημητρίου και του σοσιαλιστή ηγέτη Νίκου Δημητράτου (πρώτου γραμματέα της ΚΕ του ΣΕΚΕ) και ξάδερφος του Παναγή Δημητράτου. Κατά τα γυμνασιακά του χρόνια εντάχθηκε στη Σοσιαλιστική Νεολαία Ελλάδας και το 1920 εκλέχτηκε γραμματέας. Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών και των στρατιωτικών του υποχρεώσεων (πολέμησε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο ως το 1922) δραστηριοποιήθηκε στο Συνδικαλιστικό Κίνημα. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 ανέλαβε σημαντικές καθοδηγητικές θέσεις στην ΟΚΝΕ, ενώ πρωταγωνίστησε και στους αγώνες των καπνεργατών της Καβάλας. To 1924 συνέστησε την Ενωτική Ομάδα Καπνεργατών και την Ενωτική Εργατική Παράταξη Μακεδονίας-Θράκης που διαφώνησαν με το ΚΚΕ. Το 1925 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και το 1926 μέλος της διευθύνσεως της ΓΣΕΕ από το 4ο Εθνικό Πανεργατικό Συνέδριο. Ταυτόχρονα, αποχώρησε από το ΚΚΕ, στράφηκε στον αντικομμουνισμό και εντάχθηκε στο συντηρητικό στρατόπεδο, στο οποίο παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Το 1928 εκλέχθηκε Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ από το 5ο Πανεργατικό Συνέδριο και το ίδιο έγινε και το 1937 με το 7ο Πανεργατικό Συνέδριο. Από το 1930 ως το 1934 αποτέλεσε μέλος του ασφαλιστικού ταμείου των καπνεργατών. Το 1930 συμμετείχε και στο κυβερνητικό συμβούλιο κοινωνικής πολιτικής. Το 1931, 1934, 1936, 1938, 1940 εκλέχτηκε μέλος του Ανώτατου Οικονομικού Συμβουλίου. Το 1931 και το 1933 έλαβε μέρος ως απεσταλμένος της Ελλάδας για τα θέματα κοινωνικής πολιτικής στο 2ο και το 3ο συνέδριο της Βαλκανικής ομοσπονδίας. Από το 1932 ως το 1936 αποτέλεσε μέλος της επιτροπής για την προστασία και το εμπόριο των ελληνικών καπνών. Το 1935 εκλέχτηκε γραμματέας του Εργατικού Κόμματος Ελλάδος και πρόεδρος της επιτροπής για τη διατήρηση του δημοκρατικού καθεστώτος. Το 1936, επί κυβερνήσεως Δεμερτζή, έλαβε μέρος στην Επιτροπή Ρυθμίσεως των Εργατικών Ζητημάτων και εκλέχτηκε προϊστάμενος της Εθνικής Εργατικής Συνδιασκέψεως Θεσσαλονίκης. Στις 5 Αυγούστου 1936 διορίστηκε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Από το 1936 έως το 1940 διετέλεσε υφυπουργός Εργασίας του Μεταξά, θέση που διατήρησε και στην κυβέρνηση Κορυζή έως τις 20.4.1941. Στην κυβέρνηση Τσουδερού που ακολούθησε διορίστηκε υπουργός Γεωργίας και υφυπουργός Εργασίας και Συνεταιρισμών έως τις 2.6.1941. Πήγε στην Κρήτη με την κυβέρνηση όταν γινόταν η μάχη της Κρήτης και στη συνέχεια ακολούθησε την εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο, τη Νότια Αφρική και την Αγγλία. Τον Οκτώβριο του 1941 ηγήθηκε της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διεθνή Διάσκεψη Εργασίας στη Νέα Υόρκη. Παραιτήθηκε τον Φεβρουάριο του 1942 (όσο ήταν ακόμη στην Αμερική) όταν διαφώνησε με τον Τσουδερό σχετικά με την κατάργηση του προνομίου του Βασιλιά να διορίζει και να παύει τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Κατόπιν τούτου, και αφού του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ζήτησε άσυλο και παρέμεινε στη Νέα Υόρκη έως το 1944.
Στα τέλη του 1945 επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής στην Κεφαλονιά το 1946. Στις 6/4/1948 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ από το 9ο Εθνικό Πανεργατικό Συνέδριο, αν και η κυβέρνηση τον έπαψε από αυτή τη θέση με ειδικό νομοθετικό διάταγμα την επομένη. Το 1950 ίδρυσε το Εργατικό Κόμμα και στις εκλογές συνεργάστηκε με την λεγόμενη «Τρίτη κατάσταση» του Βαμβέτσου χωρίς επιτυχία.
Το 1956 επανεκλέχτηκε βουλευτής Κεφαλληνίας και το 1958 κατέβηκε ως υποψήφιος με την ΕΡΕ στην Β΄ Αθηνών, όπου και εκλέχτηκε για ακόμη μία φορά. Από τις 17.5.1958 έως τις 20.9.1961 ανέλαβε το υπουργείο Εργασίας στην κυβέρνηση Καραμανλή. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών.
Είχε λάβει μέρος σε διάφορες κυβερνητικές επιτροπές από το 1925 έως το 1941, ενώ διετέλεσε μέλος των Συμβουλίων Εποπτείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Ανώτατον Εκπαιδευτικόν, Εργασίας κ.λπ.
Είχε συστήσει και διεύθυνε τα εξής δημοσιογραφικά όργανα: Συνδικαλιστική Επιθεώρησις, 1930, το περιοδικό Η Εργατική Ελλάς, 1937-1941, Εφημερίς των Εργατών, 1938-1941, 1948, Κοινωνία, 1940-1941

Είχε παντρευτεί το 1933 την Ειρήνη Αθανασούλη, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Αλίκη (1940) και την Ασπασία, και σε δεύτερο γάμο (το 1955) τη Θάλεια Ν. Καρανίκα.

Δημοσιεύματα: Μελέται περί της ανεργίας εν Ελλάδι, της κοινωνικής ασφαλίσεως και διαφόρων προβλημάτων της εθνικής οικονομίας, Ανάγκη κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, Θεσσαλονίκη, 1926, «Το Καπνεργατικόν ζήτημα και η επεξεργασία των καπνών», Θεσσαλονίκη, 1927, «Η βιομηχανική ανεργία», Πειραιάς, 1928, «Η εξέλιξις της ανεργίας εν Ελλάδι», 1929, «Ανάγκη καταπολεμήσεως της ανεργίας, ΓΣΕΕ», 1931, «Κοινωνικά επακόλουθα της οικονομικής κρίσεως», 1932, «Οι Έλληνες ναυτικοί φορείς της προόδου και του πολιτισμού», 1934, «Φραγμός εις την εκμετάλευσιν της ανθρώπινης εργασίας», 1936, «Το νέον Κράτος εθεμελίωσε σταθερούς όρους ζωής και Κοινωνικής εξελίξεως», 1937, «Δύο χρόνια κοινωνικής και εργατικής δημιουργίας», 1938, «Η απογραφή των μισθωτών και η κοινωνική πολιτική της κυβερνήσεως», εκδ, εργατών Ελλάς, 1937, «Οι κοινωνικοί νόμοι οδηγούν εις την εθνικήν πρόοδον», 1939, «Η δημιουργική δράσις των στελεχών και αι υπηρεσίαι των προς την εργατικήν υπόθεσιν», 1939, Το σύστημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, 1939, «Όχι φραγμοί εις την τεχνικήν πρόοδον», εφ. Εργατών, 1939, «το εργατικό μας ζήτημα», 1947, «Το δικαίωμα της απεργίας», εφ. Εργατών, κ.ά.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης, (http://www.ggk.gov.gr), Who is Who 1965, Δημοσθένης Κούκουνας, Οι Ελληνες Πολιτικοί, Ιστορικό βιογραφικό Λεξικό 1926-1949, Αθήνα, 1999, http://el.wikipedia.org/wiki, υλικό του αρχείου]