Καπετάνιος από τις Σπέτσες

Ο Χατζηγιάννης Μέξης ή Χατζή Γιάννης Μέξης ή Ιωάννης Μέξης του Θεοδώρου ήταν Φιλικός και πρόκριτος των Σπετσών, με δράση στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποία συμμετείχε με τέσσερα πλοία του.
Υπήρξε πληρεξούσιος στην Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου και στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους. Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος εκλέχτηκε σύμβουλος Επικρατείας, γερουσιαστής και πληρεξούσιος από τις Σπέτσες. Ο Όθωνας τον τίμησε με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού.

Ο Ιωάννης Μ. Παναγιωτόπουλος, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1901. Τα τρία μικρότερα αδέλφια του πέθαναν σε μικρή ηλικία. Το 1910 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά και στη συνέχεια στα Εξάρχεια. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1923. Έκτοτε, ως το 1938, εργάσθηκε ως εκπαιδευτικός. Δίδαξε στην «Σχολή Μακρή» της οποίας κατέστη και ιδιοκτήτης, και είναι σήμερα γνωστή ως «Σχολή Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου». Το 1947 διορίστηκε καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως. Δίδαξε επίσης στο «Αθήναιον» και διετέλεσε διευθυντής του «Ελληνικού Εκπαιδευτηρίου». Χρημάτισε μέλος του Δ. Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης, μέλος και αντιπρόεδρος του Δ. Σ. του Εθνικού Θεάτρου, πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου, μέλος του Δ. Σ. του Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτσου, μέλος της συντακτικής επιτροπής της «Βασικής Βιβλιοθήκης» και το 1974 υπουργός της Κυβέρνησης Κ. Καραμανλή. Το 1976 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982.
Ως ποιητής και κριτικός πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Μούσα το 1920, του οποίου υπήρξε και συνδιευθυντής με τους Λ. Κουκούλα, Μ. Στασινόπουλο και Κ. Παράσχο. Έκτοτε συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες «Πρωία», «Ελευθερία», τη Νέα Εστία και άλλα περιοδικά. Δημοσίευσε διηγήματα, μυθιστορήματα, ταξιδιωτικά βιβλία, κριτικά και δοκιμιακά έργα, ποιητικές συλλογές, ιστορίες της τέχνης και της λογοτεχνίας. Συνεργάσθηκε επίσης με τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία για θέματα τέχνης και βιογραφίες των καλλιτεχνών.
[Πηγές: Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), Αθήνα, Σοκόλης, τομ. ΣΤ΄. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 11. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ.8.]

Ο Αναγνώστης Παναγιώτου ή Παναγιωτάκης ή Πω(ο)λίδης (Σφακιά ca 1790 - ca 1870), υπήρξε αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, μαζί με κορυφαίους πρωταγωνιστές της Επανάστασης όπως ο Βασίλειος Χάλης, ο Γεώργιος Δασκαλάκης κ.ά. Μετά το θάνατο του Δασκαλάκη στο Σέλινο, του προτάθηκε η γενική αρχηγία των επιχειρήσεων, θέση την οποία αρνήθηκε. Το 1828 του ανατέθηκε η είσπραξη των φόρων - προστίμων από τους πειρατές της Γραμβούσας. Διετέλεσε Γενικός Καπετάνιος, πρώτο μέλος της προσωρινής Δημογεροντίας των ανατολικών επαρχιών του Μεγάλου Κάστρου ενώ τον Οκτώβριο του 1830 ο Νικόλαος Ρενιέρης του ανέθεσε την συγκρότηση επιτροπής από «φρονίμους» για να διαπραγματευτεί στην Κωνσταντινούπολη τους όρους συμβιβασμού. Μεγάλη υπήρξε η οικονομική του συνεισφορά στον Αγώνα.
Mετά την Επανάσταση έμεινε για λίγο στην Ύδρα και το Ναύπλιο και τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μήλο. Το 1839 τιμήθηκε με τον τίτλο του ταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγος.
Ο Ιωάννης Παναγιώτου ήταν αδελφός του Αναγνώστη και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του Αγώνα.

Ο Πλούταρχος Πανέρης ήταν κτηματίας, έμπορος αποικιακών ειδών που ζούσε στο Καρλόβασι Σάμου. Είχε παντρευτεί την Παρασκευή Μαρούκη.

Ο Νικόλαος Παπαδάκης (Ρέθυμνο 1874 - Θεσσαλονίκη 1945) σπούδασε φιλολογία και αρχαιολογία στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Εργάστηκε ως καθηγητής ελληνικών στην Καισάρεια, την Κύπρο και την Αθήνα. Το 1911 διορίστηκε έφορος αρχαιοτήτων στη Θήβα και ενήργησε ανασκαφές στις γύρω περιοχές καθώς και στην Ερέτρια την Κορώνεια, την Οίτη κ.λπ. Από το 1926-1939 ήταν καθηγητής ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν διευθυντής του τμήματος Αρχαιοτήτων της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας.
Δημοσίευσε διάφορες μελέτες σε αρχαιολογικά έντυπα και τιμήθηκε με το γαλλικό παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής (1925).
Ήταν κουμπάρος του αρχαιολόγου Αντώνιου Κεραμόπουλου.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου]

Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο Ηλείας όπου και μεγάλωσε. Στη διάρκεια της Κατοχής έχασε τον πατέρα του και την πατρική του περιουσία. Σπούδασε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης (1949-1955) και αποστρατεύθηκε το 1983 με το βαθμό του Ανωτέρου Γενικού Αρχιάτρου (Ταξιάρχου). Ειδικεύθηκε στην Παθολογία και στην Υγειονολογία και εργάστηκε για την προώθηση των προγραμμάτων Προληπτικής Ιατρικής στο Στρατό. Για έξι χρόνια υπήρξε διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Ιατρική Επιθεώρησις Ενόπλων Δυνάμεων.Κατά το διάστημα της υπηρεσίας του στην Καβάλα ίδρυσε εκεί Κινηματογραφική Λέσχη, συνεργάστηκε με το περιοδικό Αργώ και ίδρυσε με φίλους το περιοδικό Σκαπτή Ύλη. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της επαρχίας και της Αθήνας.
Εξέδωσε τα έργα: Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη (1973), Αναφορές στο έργο του πεζογράφου Νίκου Καχτίτση (1974), Θερμά Θαλάσσια Λουτρά (1980), Επιστολαί προς μνηστήν (με τον Ηλία Πετρόπουλο, 1980), Παρακείμενα (1983), Βουστροφηδόν (1987), Ο Γενικός Αρχειοθέτης (1989), Επί πτίλων αύρας νυκτερινής (1992), Ροζαμούνδη (1995), Τα ταξιδιωτικά του Ανδρέα Καρκαβίτσα (1995), Α/Π/ «Ελένη» (1994), Η πράσινη παπάγια (1995).

Η Άννα Μελά-Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1871 στη Μασσαλία. Ήταν το τέταρτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας Μελά, αριστοκρατικής οικογένειας της Ηπείρου. Ήταν αδελφή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και κόρη του Μιχαήλ Μελά ο οποίος ήταν άνθρωπος με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα. O πατέρας της διετέλεσε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και βουλευτής με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Την περίοδο 1891-1894 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηνών.
Η ίδια ήταν πνεύμα ανήσυχο με καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Μορφώθηκε κατ΄ οίκον και υπήρξε ερασιτέχνιδα ζωγράφος. Σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε τον Απόστολο Παπαδόπουλο γνωστό γαιοκτήμονα της Βόρειας Εύβοιας επιθυμώντας να ξεφύγει από τον αυταρχικό έλεγχο της μητέρας της. Μετά τον γάμο εγκαταστάθηκε στις Ροβιές Ευβοίας.
Η Άννα Παπαδοπούλου μετά τον θάνατο του αδελφού της Παύλου Μελά, αποφάσισε να καταταγεί ως εθελόντρια νοσοκόμα στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εκτός από τους Βαλκανικούς (1912-1913), πήρε μέρος, διορισμένη από το υπουργείο Στρατιωτικών ως αδελφή νοσοκόμα, με το βαθμό της υπολοχαγού, στον Βορειοπειρωτικό Αγώνα του 1914, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Η δράση της δεν περιορίστηκε μόνο στην περίθαλψη των τραυματιών του πολέμου. Παράλληλα προσπαθούσε να ασκεί πολιτική επιρροή.Υπήρξε προσωπική φίλη του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα, είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Το 1914 αρρώστησε σοβαρά απο τύφο ή χολέρα. Κατάφερε να αναρρώσει και να λάβει μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία ιδρύοντας την οργάνωση «Μάννα του Στρατιώτη», όνομα με το οποίο έμεινε και η ίδια γνωστή. Το 1921 κατηγορήθηκε για προπαγάνδα υπέρ του Βενιζέλου με πρόσχημα την φράση του τελευταίου «Θαρσείν χρη», η οποία αναγραφόταν στις φωτογραφίες της που έδινε στους τραυματισμένους στρατιώτες.
Μετά την αποπομπή της από το Μικρασιατικό Μέτωπο γύρισε στις Ροβιές, γεγονός που το θεώρησε ως «εξορία» και δεν σταμάτησε ποτέ να ζητά εναγωνίως, μέσω της αλληλογραφίας της με πολιτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά πρόσωπα της εποχής, την επάνοδό της στο Μέτωπο. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ασχολήθηκε με την περίθαλψη των προσφύγων και από το 1923 δραστηριοποιήθηκε έντονα για την δημιουργία σανατορίου με σκοπό την καταπολέμηση της φυματίωσης. Το σανατόριο, το οποίο χτίστηκε στην Κορφοξυλιά, στα Μαγούλιανα Γορτυνίας κοντά στην Βυτίνα, άρχισε να λειτουργεί τον Αύγουστο του 1930.
Η Άννα Μελά Παπαδοπούλου τιμήθηκε με 12 παράσημα και ήταν από τις λίγες γυναίκες που παρασημοφορήθηκαν το 1914 με τον Σταυρό του Σωτήρος. Ίδρυσε πολλά κοινωφελή σωματεία και συνέβαλε στην ίδρυση της Πολυκλινικής Αθηνών. Πέθανε από φυματίωση το 1938 στην Αθήνα και θάφτηκε στις Ροβιές της Εύβοιας. Το 1938 έπαυσε να λειτουργεί και το σανατόριο που ίδρυσε.
[Πηγές : Σταυρίδης Αντώνης, Άννα Παπαδοπούλου Μελά, Εκεί που δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 2007. Υλικό του αρχείου.]

Ο Εμμανουήλ Παπαδόπουλος του Αποστόλου και της Μαρίας γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1880 στη Στενήμαχο της Βουλγαρίας (παρότι στο πιστοποιητικό εγγραφής του στο μητρώο αρρένων του Δήμου Θεσσαλονίκης στον υποφάκελο 1.3 φαίνεται ως έτος γέννησης το 1881). Αποφοίτησε από το ελληνικό γυμνάσιο Φιλιππούπολης. Συνέχισε τις σπουδές του στη Βασιλική Βαυαρική Ανωτάτη Τεχνική Σχολή του Μονάχου όπου σπούδασε αρχιτεκτονική από το 1899 έως το 1907. Από το 1909 μέχρι και το 1925 εξάσκησε το επάγγελμα του αρχιτέκτονα στη Βουλγαρία. Τον Φεβρουάριο του 1926 κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη όπου και εργάστηκε ως αρχιτέκτονας μέχρι το θάνατό του, το 1947.
Ήταν παντρεμένος από το 1922 με την Χρυσάνθη Δανιήλ (1900-1978), κόρη του εμπόρου Βασίλειου και της Πηνελόπης Δανιήλ. Ο γάμος τους έγινε στη Σόφια της Βουλγαρίας και απέκτησαν ένα παιδί, την Μαίρη Παπαδοπούλου.
Η Χρυσάνθη Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1900 στη Στενήμαχο (παρότι στο απολυτήριο γυμνασίου του Ζαππείου Παρθεναγωγείου στον υποφάκελο 3.2 φαίνεται ως έτος γεννήσεως το 1905). Πέθανε μάλλον το 1978.
Η Μαίρη Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1923 στη Στενήμαχο της Βουλγαρίας. Δούλεψε για πολλά χρόνια ως καθηγήτρια στο κρατικό ωδείο της Θεσσαλονίκης. Πέθανε το 2010.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου, πληροφορίες του δωρητή, Δημήτρη Ιωάννου.

Ο Μιχαήλ Περοδασκαλάκης (Νεάπολη Κρήτης, 1899 - Πειραιάς, (;)), υπήρξε υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης, και υπηρέτησε σε διάφορα πρωτοδικεία. Το 1915 ήταν γραφέας στη νομαρχία Λασηθίου. Το 1917 διορίστηκε υπογραμματέας στο πρωτοδικείο Λασηθίου απ’ όπου αποσπάστηκε στην “Διεύθυνση Δικαιοσύνης της Ελληνικής Διοικήσεως Σμύρνης” (1920-1922) και στην “Διεύθυνση Δικαστικού της Στρατιωτικής Διοικήσεως Ηρακλείου” (1922-1923). Αμέσως μετά διορίστηκε στο πρωτοδικείο Πειραιά όπου και συνέχισε τη σταδιοδρομία του. Την περίοδο από τον Φεβρουάριο του 1943 ως τον Απρίλιο του ίδιου έτους αποσπάστηκε στο πρωτοδικείο της Αθήνας. Το 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και βασανίστηκε. Παντρεύτηκε την Στυλιανή Χρήστου Φούκα από τη Σμύρνη το 1932 και απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο.

Η ύπαρξη της οικογένειας Πετροπουλάκη μαρτυρείται από το 1690 ενώ είναι βέβαιο ότι οι ρίζες της είναι ακόμα πιο παλιές. Πρόκειται για μια ισχυρή και πολυμελή οικογένεια της Μάνης με μέλη πολιτικούς και στρατιωτικούς και με μεγάλη επιρροή στην περιοχή του Γυθείου, ήδη από τα προεπαναστατικά χρόνια. Σπουδαία είναι η συνεισφορά της οικογένειας στους εθνικούς αγώνες (Επανάσταση του 1821, Κρητικές επαναστάσεις, Μακεδονικός αγώνας, Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασιατική εκστρατεία). Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στην Κρητική επανάσταση του 1866 - 1869, πήραν μέρος 8 μέλη της οικογένειας, ενώ στους Βαλκανικούς πολέμους 22 υπηρετούσαν στο στρατό. Οι πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας ήταν συντηρητικές και φιλοβασιλικές, γεγονός που είχε δυσμενείς ή ευμενείς επιδράσεις στην τύχη των μελών της ανάλογα με τις περιστάσεις.

1) Παναγιώτης Πετροπουλάκης
Πατέρας του Δημητρίου. Δεν γνωρίζουμε ακριβείς ημερομηνίες γέννησης και θανάτου. Βιογραφικά στοιχεία αντλούμε από τα λίγα έγγραφα του αρχείου της οικογένειας Πετροπουλάκη, που τον αφορούν καθώς και από πληροφορίες στα βιογραφικά άλλων προσώπων της οικογένειας που περιέρχονται στο αρχείο. Συμπεραίνουμε ότι πήρε μέρος στην επανάσταση του 1821, ενώ το 1828 οι κάτοικοι των ανατολικών χωριών της περιοχής της Σπάρτης τον εκλέγουν δημογέροντα. Tο 1837 ήταν λοχαγός επιλοχίας πρεσβύτης της Βασιλικής Φάλαγγας.

2) Δημήτριος Πετροπουλάκης (Ράχη ca.1800 - Αθήνα 1870)
Ο Δημήτριος Πετροπουλάκης υπήρξε αγωνιστής στην επανάσταση του 1821 και διακρίθηκε κυρίως στις μάχες του κατά του Ιμπραήμ. Υποστήριξε τον Καποδίστρια και τον Οθωνα στην καταστολή των εξεγέρσεων που έγιναν εναντίον τους. Το 1844 όταν απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής στασίασε κατά της κυβέρνησης του Κωλέττη, τον οποίο θεώρησε ως υπονομευτή της υποψηφιότητάς του. Το 1850 εκλέχτηκε βουλευτής Μάνης. Το 1862 - 63 διώχθηκε από την Προσωρινή Κυβέρνηση και διατάχθηκε να εγκαταλείψει τη Λακωνία. Γρήγορα όμως οι διωγμοί ατόνισαν. Παράλληλα με την πολιτική δραστηριότητα ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και το 1870 έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Το 1854 έλαβε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση επικεφαλής σώματος εθελοντών και τραυματίστηκε στην Καλαμπάκα στις 10/5/1854. Το 1866 - 67 πραγματοποίησε την πρώτη του εκστρατεία στην Κρήτη. Στα τέλη του 1868 στάλθηκε για δεύτερη φορά στο νησί από την κυβέρνηση Βούλγαρη, επικεφαλής 1000 εθελοντών με σκοπό την αναζωπύρωση του αγώνα. Ηττήθηκε όμως στη μάχη στις Βρύσες (8/12/1868) και αιχμαλωτίστηκε. Απελευθερώθηκε μετά από παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων και αποχώρησε.

3) Αναστάσιος Πετροπουλάκης (Ράχη ca.1830 - 1892)
Αδελφός του Δημητρίου έλαβε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση του 1854 και την Κρητική του 1866 - 69. Ο γιος του Απόστολος πέθανε το 1914 από τις κακουχίες κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων.

4) Λεωνίδας Δημητρίου Πετροπουλάκης (Ράχη 1829 - Αθήνα 1887)
Γιος του Δημητρίου. Η τύχη του και η δράση του ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό αυτήν του πατέρα του. Πήρε μέρος στη Θεσσαλική επανάσταση, διώχθηκε το 1862 - 63 και ακολούθησε τον πατέρα του στην Κρήτη το 1868 μαζί με το γιο του Γεώργιο. Το 1859 εκλέχτηκε βουλευτής της επαρχίας Γυθείου. Μετά το 1869 πολιτεύτηκε με το κόμμα του Δεληγιώργη. Το 1878 επέστρεψε ως ταγματάρχης στο στρατό και το 1881 με το βαθμό του συνταγματάρχη, διορίστηκε αρχηγός του κέντρου του στρατού Θεσσαλίας. Το 1886 καθοριστικός ήταν ο ρόλος του στις συμπλοκές με τους Τούρκους στο Γκριτζόβαλη και τη Μελούνα. Πέθανε στην Αθήνα τον Μάιο του 1887 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.

5) Γεώργιος Λεωνίδα Πετροπουλάκης (Ράχη 1852 - Αθήνα ca.1910)
Γιος του Λεωνίδα με πλούσια δράση. Εκτός από την κρητική επανάσταση πήρε μέρος στον γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870 στο πλευρό των Γάλλων. Το 1887 εκλέχτηκε βουλευτής με το τρικουπικό κόμμα, το 1895 πήρε μέρος στην Κρητική επανάσταση, και το 1900 ήταν βουλευτής. Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα ήταν μέλος του Μακεδονικού κομμιτάτου. Το 1908 στάλθηκε ως απεσταλμένος της ελληνικής κυβέρνησης στην Πύλη για τη διερεύνηση των προθέσεων των Νεοτούρκων.

6) Παναγιώτης Πετροπουλάκης (Ράχη 1879 - Οσνίτσανη 1906)
Γιος του Ηλία Πετροπουλάκη (1868 - 1928). Σκοτώθηκε μαζί με τον ξάδελφό του Λεωνίδα στην μάχη της Οσνίτσανης στη διάρκεια του Μακεδονικού αγώνα.

7) Λεωνίδας Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1881 - Οσνίτσανη 1906)
Διδάκτορας της Νομικής, σε ηλικία 25 ετών έλαβε μέρος στον Μακεδονικό αγώνα, επικεφαλής τμήματος Μανιατών εθελοντών ως υπαρχηγός του αντάρτικου σώματος του καπετάν Λίτσα (Αντώνιος Βλαχάκης). Σκοτώθηκε στη μάχη της Οσνίτσανης (σημερινό Καστανόφυτο Καστοριάς) το Μάιο του 1906, σε σύγκρουση με τουρκικό απόσπασμα.

8) Πετρόπουλος ή Πέτρος Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1890 - Μικρά Ασία 1921)
Υπήρξε αξιωματικός του πεζικού. Στους Βαλκανικούς πολέμους ήταν ανθυπασπιστής στο στρατό Ηπείρου. Το 1921 σκοτώθηκε στην Μικρά Ασία έχοντας το βαθμό του ταγματάρχη.

9) Δημήτριος Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1876 - Αθήνα 1957)
Υπολοχαγός του πεζικού στους Βαλκανικούς πολέμους, τραυματίστηκε στις 4/11/1912 στη μάχη του Οστράβου. Πολέμησε στον Α' Παγκόσμιο και το 1919 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη. Το 1920 διοικούσε με τον βαθμό αυτό το 30ο Σύνταγμα Πεζικού στα Μουδανιά της Μικράς Ασίας. Το 1922 προήχθη σε συνταγματάρχη και το 1939 ήταν αντιστράτηγος εν αποστρατεία.

10) Ιωάννης Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1886 - Αθήνα ca.1950)
Υπήρξε αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού. Φανατικός βασιλόφρων υπέστη διώξεις από το βενιζελικό καθεστώς. Η κορυφαία και μοιραία στιγμή της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στην επαναστατική επιτροπή του 1922. Ως αντιπλοίαρχος υπήρξε ο άνθρωπος στις ενέργειες του οποίου ωφείλεται η προσχώρηση του στόλου στην επανάσταση. Ωστόσο η διαφωνία του με τον Στυλιανό Γονατά και τον Νικόλαο Πλαστήρα όσον αφορά τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν έναντι του βασιλιά, είχε ως αποτέλεσμα την παραγκώνηση και αντικατάστασή του από τον Δημήτριο Φωκά στις 12 Σεπτεμβρίου 1922. Μετά από αυτό παραφρόνησε και εισήχθη σε ψυχιατρείο. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του πλοιάρχου. Τιμήθηκε το 1923 με το Χρυσό Σταυρό των Ιπποτών του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος.

11) Στυλιανός Παναγιώτου Πετροπουλάκης (Ράχη 1895 - Αθήνα 1949)
Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Πρακτικό Λύκειο το 1912. Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε το 1916 ως ανθυπολοχαγός πυροβολικού. Πήρε μέρος στην επιστράτευση του 1915 και μετά την επάνοδό του στη σχολή στασίασε με άλλους ευέλπιδες, με αιτία την κατάργηση της αρχαιότητας. Το Νοέμβριο του 1918 υπέστη απόπειρα δολοφονίας από βενιζελικά στοιχεία. Από το Δεκέμβριο του 1920 ήταν λοχαγός και αξιωματικός επί του οπλισμού και πυρομαχικών του Αρχηγείου Πυροβολικού της Στρατιάς Μ.Ασίας, θέση που κατείχε μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων. Την περίοδο 1925 - 1933 πρέπει να έγινε και ο γάμος του με την Μαρία Αναστασοπούλου ανηψιά του πρωθυπουργού Παναγή Τσαλδάρη. Μετά τις εκλογές του 1933 αποσπάστηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού ως υπασπιστής του υπουργού Στρατιωτικών. Σημαντική ήταν η συμβολή του από τη θέση αυτή στην καταστολή του κινήματος του Πλαστήρα τον Μάρτιο του 1935, ως συντονιστή των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ναυτικού Επιτελείου. Από βιογραφικό σημείωμα που υπάρχει στο αρχείο φαίνεται ότι ήταν υποψήφιος στις εκλογές αυτές. Τον Ιούλιο του 1937 ήταν αντισυνταγματάρχης, υποδιοικητής στο 3ο Σύνταγμα Ορειβατικού Πυροβολικού, και συνέβαλε στην μεταστάθμευση του Συντάγματος από την Πάτρα στην Κόρινθο. Παράλληλα τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έγινε διοικητής του. Τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας (1933), το Μετάλλιον Στρατιωτικής Αξίας Γ’ Τάξεως (Νοέμβριος 1935) και το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου του Α' (1936)

12) Χαρίλαος Πετροπουλάκης
Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι εργαζόταν το 1914-1916 στην εταιρεία "Μιχαήλ Πετροπουλάκης συνέχεια εργασιών Π.Μ. Πετροπουλάκη", που εμπορευόταν βελανίδια, λάδι και σύκα.

Ο Στέφανος (Νάκης) Πιέρης (1889-1964) ήταν γιος του Ευγένιου Πιέρη και της Μαρίας Λουίζας Σταματοπούλου. Γνωστός βιβλιόφιλος και συλλέκτης, είχε συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό σπάνιων βιβλίων (κυρίως επτανησιακές εκδόσεις) και έγγραφα που αφορούσαν γενικά την οικογένεια Πιέρη. Παντρεύτηκε στις 12 Ιανουαρίου 1924 τη Σοφία το γένος Ηλία Βεροπούλου, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά.
Οικογένεια Πιέρη: «Η οικογένεια Πιέρη ή Πιέρο (το σωστό είναι με ένα ρ το δεύτερο προστέθηκε στα μέσα του του 19ου αιώνα και σήμερα όλοι οι απόγονοι της οικογένειας το γράφουν με δύο ρ) εμφανίζεται στην Κέρκυρα στα τέλη του 15ου αιώνα με τον Αντώνιο Πιέρο Πιέρη. Φαίνεται ότι η οικονομική του κατάσταση ήταν αξιόλογη γιατί η κόρη του Altadona παντρεύεται τον ιππότη Χριστόφορο Κοντόκολη, κυβερνήτη της κερκυραϊκής γαλέρας, ήρωα της ναυμαχίας της Ναυπάκτου (1571) και ο γιος του Ιωάννης παντρεύεται την Πετρίνα κόρη του ιερέα Φιλίππου Καλοχαιρέτη κτήτορα του Ιερού Λειψάνου του αγίου Σπυρίδωνα.

Η οικογένεια Πιέρη εισήχθη στο Μεγάλο Συμβούλιο της πόλης, δηλαδή στην ευγένεια, το 1551. Στα πρακτικά του Μ.Συμβουλίου του έτους 1551 ο εγγονός του Αντωνίου Πιέρη, Σπυρίδων, εκλέγεται μέλος του Συμβουλίου των 150. Με τη χρονολογία αυτή συμφωνεί τόσο η χρυσόβιβλος της Αναγνωστικής Εταιρίας Κέρκυρας όσο και ο ιστορικός Μ.Σ.Θεοτόκης. Ο καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Ν.Καραπιδάκης θεωρεί ως χρόνο εισδοχής της οικογένειας στο Μ.Συμβούλιο το 1496. Η οικογένεια είχε πέντε κλάδους των Πιέρη των Μουράγιων (Contrada delle Mure) των Πιέρη-Κορμαρίν, των Τριβώλη-Πιέρη ή Contrada di Santo Antonio, των Πιέρη της Contrada της Υ.Θ. Κυροπούλας και των Πιέρη της Contrada της αγίας Αικατερίνης (Contrada S.Katerina ou dello scoglio) ή Πιέρη-Χαλικιοπούλου. Ο κλάδος των Μουράγιων έχει γενάρχη τον Άγγελο Πιέρη (1660-1716) και με συνεχή αρρενογονία έφθασε μέχρι τις μέρες μας. Ο κλάδος των Πιέρη-Κορμαρίν ξεκινάει από το Λαυρέντιο Πιέρη(1680) του Ιωάννη Βαπτιστή και της Διαμαντίνας Κρμαρίν. Ο κλάδος αυτός εξέλειπε το 1848 με το θάντο του κόμητος Νικολάου-Γεωργίου Πιέρη. Ο κλάδος των Τριβώλη-Πιέρη ξεκινάει από το Δόκτορα Μαρίνο Πιέρη του Στέφανου και τη σύζυγό τουΑυγουστέλα Τριβώλη του Δημητρίου ( ο γάμος έγινε στην Κέρκυρα στο ναό του αγίου Αντωνίου στις 10.10.1684. Ο κλάδος εξέλειπε το 1904 με το θάνατο του Αντωνίου Τριβώλη-Πιέρη. Ο κλάδος των Πιέρη της Contrada της Υ.Θ. Κυροπούλας ξεκινάει από τον Ιωάννη-Βαπτιστή Πιέρη (1650). Ο κλάδος αυτός εξέλειπε το 1807 με το θάντο της Μαρίας-Αιμιλίας Πιέρη μαρκησίας De Ribas. Ο κλάδος των Πιέρη της Contrada της αγίας Αικατερίνης ξεκινάει από τον Σταυράκη Πιέρη (1634) του Ιωάννη-Βαπτιστή και της Θοδούλας Πολίτη και έχει απογόνους μέχρι σήμερα».

[Το παραπάνω κείμενο Πιέρη ανήκει στον κ. Γιάννη Πιέρη και αποτελεί απόσπασμα επιστολής που είχε την καλοσύνη να μου στείλει με πληροφορίες για την ιστορία της οικογένειας].

Τα μέλη της οικογένειας Πιέρη που αναφέρονται στα έγγραφα του αρχείου ανήκουν κυρίως στον κλάδο Contrada delle Mura και πρόκειται για τα παιδιά του Σπυρίδωνα Πιέρη και της Κατερίνας Βόντα : τον Στέφανο (γεν. 1775) σύζυγο Αναστασίας Σπ. Μάνεση, τον Μαρκαντώνιο (γεν.1778) σύζυγο Chiara Bisi και τον Νικολό (γεν.1790) σύζυγο Santina Z. da Verona και τα παιδιά του Μαρκαντώνιου Πιέρη: Θεόδωρο, Στέφανο-Παναγιώτη (1827-1871) σύζυγο Διαμαντίνας Καποδίστρια, Αναστάσιο σύζυγο Ρεγγίνας Γ. Πατρικίου και Αικατερίνη σύζυγο Giovanni Cazaiti.

(Πηγές: ΜΕΕ και Π.Χιώτης, Ιστορικά απομνημονεύματα τόμος 7 και πληροφορίες από τα τεκμήρια του αρχείου)

Γάλλος μεσαιωνολόγος και νεοελληνιστής, συγγραφέας άρθρων και μελετημάτων και μεταφραστής στα Γαλλικά του Βιζυηνού, του Βικέλα και επιστολών του Κοραή

Γιατρός από τη Θεσσαλία, έπαρχος κατά τον Αγώνα Αθήνας και Τήνου και πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις. Αργότερα έζησε στη Λαμία. Επί Όθωνα γερουσιαστής και υπουργός.

Ο Κωνσταντίνος Σάθας (Σαθόπουλος το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1842. Καταγόταν από το Γαλαξίδι. Ήταν ακόμη φοιτητής της Ιατρικής, όταν το 1858 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα, μεταφράσεις και άρθρα.
Αφορμή για την οριστική στροφή του Σάθα προς την ιστορική και φιλολογική έρευνα, υπήρξε η ανεύρεση του Χρονικού του Γαλαξιδίου, το 1864, και η έκδοσή του το επόμενο έτος.
Στα συγγράμματα της περιόδου 1865–1870 κυριαρχεί το ενδιαφέρον για την πνευματική ιστορία του ελληνισμού από την Άλωση και εξής. Το 1867 δημοσιεύει το δίτομο έργο Ελληνικά ανέκδοτα. Τον επόμενο χρόνο το Νεοελληνική Φιλολογία. (Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων από της καταλύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι της Ελληνικής Εθνεγερσίας 1453–1821), το οποίο βραβεύεται στον Ροδοκανάκειο διαγωνισμό και το 1870, συμπληρώνεται με το Νεοελληνικής Φιλολογίας Παράρτημα. (Ιστορία του ζητήματος της Νεοελληνικής Γλώσσης). Από το 1869 έχει κυκλοφορήσει το έργο Τουρκοκρατουμένη Ελλάς 1453–1821.
Την περίοδο 1870–1895 ο Σάθας ερεύνησε κυρίως τα αρχεία και τις βιβλιοθήκες της Βενετίας, του Παρισιού και της Κωνσταντινούπολης. Ασχολήθηκε με την έκδοση κειμένων της βυζαντινής και νεότερης ελληνικής γραμματείας. Οι σημαντικότερες εκδόσεις είναι: Ιστορικαί διατριβαί (1870), Βιογραφικόν σχεδίασμα περί του Πατριάρχου Ιερεμίου Β΄ (1870), Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη (7 τ. 1872–1894), το εννεάτομο έργο Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας (1880–1890), το Χρονικόν Κύπρου (1882) του Λεοντίου Μαχαιρά, και το Κρητικόν θέατρον ή Συλλογή ανεκδότων και αγνώστων δραμάτων (1879).
Μία σοβαρή ασθένεια των ματιών του και η διακοπή κάθε οικονομικής υποστήριξης συντέλεσαν στον τερματισμό της ερευνητικής και εκδοτικής του δραστηριότητας. Έζησε στο Παρίσι το υπόλοιπο της ζωής του, όπου και πέθανε το 1914.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Α. Φάνης Μιχαλόπουλος, Κωνσταντίνος Σάθας (1842-1914), Αθήνα, Β.Ν. Γρηγοριάδη, χ.χ.]

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης (Νιμπεγλέρ Θεσσαλίας,1784 - Αθήνα,1860) υπήρξε ονομαστός λόγιος, κληρικός και θεολόγος φιλελεύθερων αρχών. Σπούδασε στην Πατριαρχική Σχολή Κωνσταντινουπόλεως και στο Ιάσιο (1806 - 1811) όπου και δίδαξε την ελληνική γλώσσα. Το 1812 εξέδωσε στη Βιέννη μαζί με τον Κ. Κοκκινάκη το περιοδικό Λόγιος Ερμής υπερασπίζοντας τις γλωσσικές απόψεις του Κοραή. Τον Μάϊο του 1821 κατέβηκε μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη στην επαναστατημένη Ελλάδα. Έλαβε μέρος σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις. Υπήρξε εκδότης της πρώτης ελληνικής εφημερίδας με τίτλο Ελληνική Σάλπιγξ και το 1827 διορίστηκε αρχισυντάκτης της Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος. Συγκρούστηκε με τον Καποδίστρια και στη διάρκεια της αντιβασιλείας διορίστηκε μέλος της εξαμελούς επιτροπής για τη σύνταξη σχεδίου εκκλησιαστικού κανονισμού, όπου και πρωτοστάτησε για την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελληνικής εκκλησίας. Τα επόμενα χρόνια αγωνίστηκε για την υπεράσπιση των φιλελεύθερων απόψεών του ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Κ. Οικονόμου. Υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων.

Στις 31 Δεκεμβρίου 1836/12 Ιανουαρίου 1837 δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διάταγμα ίδρυσης του Σχολείου των Τεχνών, το οποίο αποτέλεσε τον πρόδρομο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το 1843 το Σχολείον των Τεχνών αποτελείται από :
Σχολείον των Κυριακών και Εορτών
Σχολείον Καθημερινόν των Βιομηχάνων Τεχνών
Σχολείον Ανώτερον Καθημερινόν των Ωραίων Τεχνών
Μέχρι το 1910 η μετέπειτα ΑΣΚΤ είναι Σχολή του ΕΜΠ και απαντάται σαν Σχολείον των Καλών Τεχνών
Το 1910 το Σχολείον των Καλών Τεχνών διαχωρίζεται διοικητικά από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και υπάγεται στο Υπουργείον Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαιδεύσεων.
Το 1930 μετονομάζεται σε Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών ισότιμη του ΕΜΠ

Ιδρύθηκε το 1964 από τη συγχώνευση των ΟΤΠ, ΟΧΟΑ και ΟΒΑ, με αποστολή την προώθηση της ανάπτυξης της βιομηχανίας, της ναυτιλίας και του τουρισμού.

Διοικητική ιστορία:
Η Συντεχνία Πιλοποιών Γυναικείων Πίλων Αθηνών - Πειραιώς ιδρύθηκε στις 1/2/1921. Στις 31/1/1932 έγιναν αλλαγές στο καταστατικό της συντεχνίας και ο τίτλος της άλλαξε σε Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Με την ονομασία αυτή λειτούργησε ως το 1945.
Δεν υπάρχουν παρόμοια στοιχεία για τη Συντεχνία Πιλοποιών Ελλάδος αν και πιθανόν πρόκειται για μετεξέλιξη της Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Η συντεχνία είχε έδρα την Αθήνα.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτριος Φειδόπουλος διατηρούσε βιοτεχνία πιλοποιίας στην οδό Πολυκλείτου 23 για πολλά χρόνια. Το 1966 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Συντεχνίας Πιλοποιών Ελλάδος και το 1970 εκλέχτηκε πρόεδρός της.

Ο Ιωάννης Φράγκος (Ναύπακτος 1901-Αθήνα ;), υπήρξε ανώτατο στέλεχος των υπουργείων Οικονομικών και Βιομηχανίας (διευθυντής διαφόρων κλάδων κυρίως δασμολογικών, τελωνειακών, διοικητικών, μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Όμιλο Μελετών Ευρωπαϊκής Τελωνειακής Ενώσεως, μέλος ελληνικών αποστολών για σύναψη εμπορικών και δασμολογικών συμβάσεων με διάφορες χώρες κ.ά.). Υπήρξε επίσης μέλος διαφόρων επιστημονικών συλλόγων («Ελληνική Αστροναυτική Εταιρεία», «Παρνασσός» κ.ά.) και επιμελητής εκδόσεως του περιοδικού «Δελτίον Διευθύνσεως Τελωνείων». Ήταν πολυγραφότατος και είχε τιμηθεί με ελληνικά και ξένα παράσημα. [Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα υπάρχει στο Who is who του 1965, φωτοτυπία του οποίου επισυνάπτεται].

Νικόλαος Φρέρης (Ερμούπολη, 1913 - Αθήνα, 1951). Νομικός, ανταποκριτής της “Ακροπόλεως” στη Σύρο την περίοδο 1937-1940. Από το 1942 μέχρι το θάνατό του υπηρέτησε σε διάφορα σωφρονιστικά ιδρύματα. Συγκεκριμένα υπήρξε διαχειριστής και υποδιευθυντής των φυλακών της Αίγινας (1942-1947) και διευθυντής των φυλακών Αργοστολίου και των αγροτικών φυλακών του Βίδου στην Κέρκυρα.
Βελισάριος Φρέρης (Ερμούπολη, 1900 - Αθήνα, 1968). Θεατρικός συγγραφέας και διηγηματογράφος. Εργάστηκε στο γραφείο τύπου της Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών Πειραιώς (Η.Ε.Α.Π.), όπου έγραφε και μετέφραζε διαφημιστικά φυλλάδια και επιμόρφωνε το προσωπικό σε θέματα διαφήμισης (1937-1939).
Λεονάρδος Φρέρης. Πατέρας των δύο προηγουμένων, εμποροράπτης στη Σύρο.
Ελένη Βουρδουμπάκη, το γένος Ανεμογιαννάκη. Μητέρα της Μαρίκας Φρέρη, συζύγου του Βελισάριου.

Η Καίτη Καρακνάκη (το γένος Μπέρτου) δραστηριοποιήθηκε στην εκπαίδευση των κοριτσιών στον Πειραιά. Ήταν γραμματέας της Φιλικής Εταιρίας Νέων Πειραιώς την περίοδο 1933-1934. Ανακηρύχθηκε Επίτιμος Φίλος της Εταιρίας το 1937. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 ήταν έφορος του Συνδέσμου Κυριών προς Προστασίαν της Εργάτιδος.
Η Φιλική Εταιρία Νέων Πειραιώς ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1932 με πρωτοβουλία επτά νέων, μεταξύ των οποίων, ο κληρικός Γεώργιος Πυρουνάκης. Σκοπός της Εταιρίας ήταν η αγωγή των νέων σύμφωνα με τα χριστιανικά ήθη. Για το σκοπό αυτό η Εταιρία δραστηριοποιούνταν στο χώρο της εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα μέχρι το 1939 η Εταιρία είχε ιδρύσει τέσσερα νυχτερινά σχολεία για τους εργαζόμενους νέους άνδρες και γυναίκες, δύο επαγγελματικές σχολές (κυριακάτικη, καθημερινή) και «Λαϊκό Πανεπιστήμιο»
Η Εταιρία διέθετε κατασκήνωση στο Πέραμα. Ανέπτυξε, επίσης πρωτοβουλία για την ίδρυση «Κοινού Γραφείου προβλημάτων της ζωής και των αναγκών των εργαζομένων μαθητών» με άλλες παρόμοιες οργανώσεις του Πειραιά.
Μετά την Κατοχή ο πατέρας Πυρουνάκης συνέχισε τη δραστηριότητά του στην Ελευσίνα, όπου μετακόμισε, ιδρύοντας το 1952, στο όρος Πατέρας, την κατασκήνωση Χαρούμενα Παιδιά – Χαρούμενα Νιάτα,. ως συνέχεια της Φιλικής Εταιρίας Νέων Πειραιώς.
Ο Γεώργιος Πυρουνάκης (Σφακιά 1910-Ελευσίνα 1988) υποστήριξε τον «εκδημοκρατισμό» της Εκκλησίας, γεγονός που τον έφερε αντιμέτωπο με την Ιεραρχία και τιμωρήθηκε με «μικρό αφορισμό».
[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: Το υλικό του αρχείου. Επίσης, ιστότοπος: http://www.kataskinosi.gr/ (τελευταία επίσκεψη Δεκέμβριος 2006)]

Η Καλλιόπη (Πιπίτσα) Φωτιάδου, το γένος Στάλιου, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Συγκρούστηκε με την εύπορη οικογένειά της και πήρε μέρος στην αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1950 παντρεύτηκε με τον Θανάση Φωτιάδη και μετακόμισαν στην Αθήνα. Η Φωτιάδου άσκησε για πολλά χρόνια το επάγγελμα της ξεναγού.
Η Καλλιόπη Φωτιάδου δραστηριοποιήθηκε ακόμη στο γυναι­κείο και αντιπολεμικό κίνημα. Υπήρξε μέλος της Ομοσπον­δίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) και της Ένωσης Προο­δευτικών Γυναικών Βορείων Προαστίων. Πέθανε το 2009.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Άρθρο του Δημήτρη Γκιώνη για τον Θανάση Φωτιάδη στην Ελευθεροτυπία, 19.9.2009

Υλικό του αρχείου.

Ο Δημήτρης Χατζής γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1913 και πέρασε εκεί τα παιδικά του χρόνια. Ήταν γιος του λογίου και ποιητή Γεωργίου Χατζή (με το ψευδώνυμο Πελλερέν), εκδότη της εφημερίδας Ήπειρος. Μαζί με τον μικρότερό του αδελφό, συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Ιόνιο Σχολή στην Αθήνα, αποφοίτησε όμως από την Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων, καθώς μετά τον θάνατο του πατέρα τους το 1930, τα δύο αδέλφια αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους. Στα Γιάννενα, παράλληλα με το Γυμνάσιο, ο Χατζής είχε αναλάβει την έκδοση της εφημερίδας του πατέρα του και την συντήρηση της πολυμελούς οικογένειάς του. Στην συνέχεια ενεγράφη στη Νομική Σχολή Αθηνών την οποία για οικονομικούς λόγους εγκατέλειψε. Ως το 1936 δημοσίευε ποιήματά του στον ηπειρώτικο και αθηναϊκό τύπο με ψευδώνυμο. Ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόματος από το 1935 στα Γιάννενα, το 1936 συνελήφθη από την αστυνομία της δικτατορίας του Μεταξά και εξορίστηκε στην Φολέγανδρο. Μετά από μερικούς μήνες αφέθηκε ελεύθερος και εργασθηκε στην Αθήνα ως δημοσιογράφος. Το 1940 στρατεύθηκε, χωρίς να σταλή στο μέτωπο. Κατά την διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και αρθρογράφησε στον παράνομο αντιστασιακό τύπο σε εφημερίδες όπως Απελευθερωτής και Ριζοσπάστης. Στο βουνό από το 1943, εργαζόταν για την εφημερίδα Ελεύθερη Ελλάδα, της οποίας, μετά την Απελεθυθέρωση και ως το 1947, διατέλεσε υπεύθυνος συντάκτης. Ενώ ήταν ακόμη στο βουνό, πληροφορήθηκε την εκτέλεση του αδελφού του Άγγελου. Το 1947 επιστρατεύτηκε στα Ιωάννινα και το καλοκαίρι του ιδίου έτους εξορίστηκε στην Ικαρία. Στη συνέχεια δραπέτευσε στον Δημοκρατικό Στρατό, και μετά την ήττα του, με δύο καταδίκες για λιποταξία από το Έκτακτο Στρατοδικείο, δραπέτευσε στη Ρουμανία. Το 1949 εγκαταστάθηκε στην Βουδαπέστη, όπου σπούδασε βυζαντινή και μεταβυζαντινή ιστορία και λογοτεχνία. Παράλληλα αρθρογραφούσε στην εφημερίδα του κομμουνιστικού κόμματος. Με την υποστήριξη του καθηγητή Μοράβσικ, το 1957, πήρε υποτροφία από την Ακαδημία Επιστημών του Βερολίνου και εργάστηκε στο Ινστιτούτο Ελληνικών Σπουδών της Ακαδημίας. Στο πανεπιστήμιο Χάμπολτ υποστήριξε την διδακτορική του διατριβή με θέμα «Μονωδίες για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους».
Το 1962 επέστρεψε στην Ουγγαρία, όπου διετέλεσε βοηθός στην έδρα της Βυζαντινής Φιλολογίας του πανεπιστημίου της Βουδαπέστης. Εκεί ίδρυσε το Νεοελληνικό Ινστιτούτο, όπου διδάσκονταν η νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με τις εκδόσεις «Europa» και επιμελήθηκε την μετάφραση νεοελληνικών, λογοτεχνικών κειμένων στα ουγγρικά. Δημοσίευσε άφθονες μελέτες για τη βυζαντινή φιλολογία, την νεοελληνική ιστορία, λογοτεχνία και λαογραφία.
Το 1968, αποπειράθηκε να εγκατασταθεί στο Παρίσι, αλλά υπό την πίεση της γαλλικής αστυνομίας, αρνούμενος να ζητήσει πολιτικό άσυλο, επέστρεψε στη Βουδαπέστη. Αρθρογράφησε στο περιοδικό Πυρσός της Ανατολικής Γερμανίας και την Επιθεώρηση Τέχνης. Το καλοκαίρι του 1973 δίδαξε στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Μετά την πτώση της δικτάτορίας επέστρεψε στην Αθήνα, όπου οριστικά εγκαταστάθηκε τον Ιούλιο του 1975. Έδωσε πολλές διαλέξεις και ομιλίες, και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Δομή και Αντί. Από το 1980 επιμελήθηκε και εξέδωσε τέσσερα τεύχη από το περιοδικό Πρίσμα. Παντρεύτηκε με την αρχαιολόγο Καίτη Αργυροκαστρίτου και απέκτησε μία κόρη. Πέθανε το 1981, στη Σαρωνίδα.
Έγραψε τα μυθιστορήματα: Φωτιά (1946), Το διπλό βιβλίο (1976) και τις συλλογές διηγημάτων: Το τέλος της μικρής μας πόλης (1953, 1963), Ανυπεράσπιστοι (1965), Σπουδές (1976) και Θητεία (αγωνιστικά κείμενα 1940-1950) (1979). Διαλέξεις και δοκίμιά του εκδόθηκαν με τίτλο: Το πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού (2005).
[Πηγές: Υλικό από το αρχείο. Γιώργος Δ. Παγανός, «Δημήτρης Χατζής. Παρουσίαση - ανθολόγηση», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ως τη δικτατορία του ’67, τόμ. Η΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988. Ανυπόγραφο, «Δημήτρης Χατζής», http://el.wikipedia.org/wiki (23.2.2009).

Η Μαρία Χορς, το γένος Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1921 στον Πειραιά. Ήταν κόρη του Τάκη (Παναγιώτη) Παναγιωτόπουλου και της συζύγου του Νίνας (Ειρήνης), το γένος Κόρακα, και είχε έναν αδελφό, τον Αναστάσιο (1923-2015). Φοίτησε στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Επαγγελματικό Τμήμα της Σχολής Ορχηστικής Τέ-χνης της Κούλας Πράτσικα (ως μέλος του οποίου έλαβε μέρος σε σειρά χορευτικών παραστάσεων κατά την περίοδο 1938-1955), ενώ παρακολούθησε επίσης μαθήματα χορού στη Γαλλία (στο πλαίσιο προγράμματος της UNESCO) και στην Ελβετία. Δίδαξε στο —ιδρυμένο από την ίδια— Τμήμα Ρυθμικής του Λυκείου των Ελληνίδων, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ως χο-ρογράφος σε παράσταση αρχαίου δράματος πρωτοεμφανίστηκε το 1956, στην Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη (Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκηνοθεσία Αλέξη Δαμιανού). Δύο χρόνια αργότερα, μετά από πρόταση του Αλέξη Μινωτή, ξεκίνησε (με τον Οιδίποδα επί Κολωνώ) τη μακροχρόνια συνεργασία της με το Εθνικό Θέατρο, όπου επιμελήθηκε ως χορογράφος πλήθος πα-ραστάσεων αρχαίου δράματος αλλά και κλασικού και σύγχρονου διεθνούς ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε, επίσης, με την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, τον θίασο Κατίνας Παξινού – Αλέξη Μινωτή, το Εμπειρικό Θέατρο του Αλέξη Μινωτή και άλλους θιάσους. Το όνομα της Μαρίας Χορς είναι στενά συνδεδεμένο με την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας, την οποία χορογράφησε για σειρά ετών από το 1964, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, και μέχρι το 2004, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Για την καλλιτεχνική προσφορά της τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (2000) και το μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών (2002). Σύζυγός της από το 1945 ήταν ο αρχιτέκτων Μιχάλης Χορς († 1967). Η Μαρία Χορς πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 2015.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. «Μαρία Χορς», στο: Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ (επιμ.), Χορός και θέατρο. Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες, Αθήνα, Τμήμα Θεα-τρικών Σπουδών ΕΚΠΑ / εκδόσεις Έφεσος, 2004, σσ. 488-497. 2. Υλικό του αρχείου και πληροφορίες από την ανιψιά της Μαρίας Χορς, Μίννη Καρρά].

Ο Γεώργιος Στρατήγης γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1860. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα, το Παρίσι και το Βερολίνο. Εργάσθηκε αρχικά ως δικηγόρος και στην συνέχεια ως συμβολαιογράφος στην Αλεξάνδρεια και στον Πειραιά. Το έργο του είναι κυρίως ποιητικό, αλλά περιλαμβάνει και διηγήματα και θεατρικά μονόπρακτα. Μετέφρασε δραματικά έργα γάλλων και γερμανών λυρικών. Πέθανε τον Νοέμβριο του 1938.
Τα πρώτα του ποιήματα δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό του Βλ. Γαβριηλίδη Μη χάνεσαι. Στον Φιλαδέλφειο διαγωνισμό του 1892 βραβεύθηκε το ποίημά του «Έρως και ψυχή». Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: Ροδοδάφνες (1880), Δύο επέτειοι (1889), Νέα ποιήματα (1892), Τραγούδια του σπιτιού (1899), Ηρώα και μνημόσυνα (1902), Τρόπαια (1914), Τι λεν τα κύματα (1918) και την συλλογή διηγημάτων: Το βιβλίον της ψυχής (1897). Δημοσίευσε επίσης τα δράματα: Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος και Αρχίλοχος. Από τα ποιήματά του κάποια παρέμειναν ανέκδοτα.
[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 12· «Στρατήγης Γεώργιος», Live-Pedia.gr Τελευταία επίσκεψη 27/12/06 ]

Ο Ι. Σ. Συκουτρής, πρωτότοκος γιος πολυμελούς οικογένειας, γεννήθηκε στη Σμύρνη την 1η Δεκεμβρίου του 1901. Ο πατέρας του ήταν κτηνοτρόφος και καταγόταν από την Χίο. Αυτός του δίδαξε και τα πρώτα γράμματα. Από την Γ΄ δημοτικού φοίτησε στο συνοικιακό σχολείο του Αγίου Κωνσταντίνου και κατόπιν στην Ευαγγελική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε αριστούχος το 1918. Λόγω του αποκλεισμού της Σμύρνης διορίστηκε δάσκαλος στην Αστική Σχολή στο Μουραδτιέ, κωμόπολη της Μαγνησίας, όπου ίδρυσε σύλλογο νέων, για την προαγωγή της ελληνικής γλώσσας. Ένα χρόνο πριν (1917), ο πατέρας του πέθανε από τις κακουχίες, υπηρετώντας στον τούρκικο στρατό.
Το 1919 ο Συκουτρής ενεγράφη αναδρομικά στο 2ο έτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα διορίστηκε επιμελητής στην βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής. Αποφοίτησε με άριστα το 1922 και απεστάλη ως καθηγητής στο Π. Ιεροδιδασκαλείο Λάρνακος, όπου δίδαξε επί διετία. Δημοσίευσε ιστορικές, λαογραφικές και φιλολογικές μελέτες για την Κύπρο, κυρίως στο περιοδικό Κυπριακά Χρονικά, το οποίο ο ίδιος είχε ιδρύσει.
Το 1924 ο Συκουτρής επέστρεψε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως βοηθός στο Φιλοσοφικό Σπουδαστήριο του Πανεπιστημίου και το 1925 αναγορεύθηκε αριστούχος διδάκτωρ της φιλοσοφίας. Tίτλος της διατριβής: Μιχαήλ Ψελλού, Βίος και Πολιτεία του οσίου Αυξεντίου. Το ίδιο έτος παντρεύτηκε την Χαρά Πετυχάκη και με υποτροφία του Πανεπιστημίου αναχώρησε για την Γερμανία. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας επί δύο εξάμηνα, κοντά στους Bethe, Korte, Heinze, και στη συνέχεια επί έξι εξάμηνα στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, κοντά στους Wilamowitz, Jaeger, Mass, Norden και Deubner. Συμμετείχε –μόνος αυτός μη Γερμανός– στον στενό φιλολογικό κύκλο του Wilamowitz, “Graeca Wilamowitziana” και των μαθητών του Jaeger “Eunomia”.
Κατά την επάνοδό του στην Αθήνα το 1929 δίδαξε στο Αρσάκειο, ενώ το επόμενο έτος εξελέγη παμψηφεί υφηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1933 η Φιλοσοφική Σχολή του Γερμανικού Πανεπιστημίου της Πράγας του πρότεινε να διαδεχτεί τον Edgar Martini στην έδρα της κλασικής φιλολογίας. Το ίδιο έτος υπέβαλε υποψηφιότητα για την έδρα Γραμματολογίας στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, η οποία είχε εκκενωθεί με τον θάνατο του Σίμου Μενάρδου. Το 1936, μετά την παραίτηση του Παναγή Λορεντζάτου, υπέβαλε εκ νέου υποψηφιότητα για την έδρα της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας. Από το 1929 εργαζόταν ως βιβλιονόμος στην Ακαδημία Αθηνών και είχε την επιμέλεια της σειράς αρχαίων συγγραφέων «Ελληνική Βιβλιοθήκη» της Ακαδημίας Αθηνών.
Το καλοκαίρι του 1937 επισκέφθηκε την Γερμανία με ομάδα φοιτητών του. Η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη από την τροπή των εκεί πολιτικών πραγμάτων.
Οι επιστημονικές μελέτες του Συκουτρή για την ελληνική αρχαιότητα και το Βυζαντίο είχαν τύχει διεθνούς αναγνώρισης. Δημοσίευσε στα περιοδικά: Hermes, Philologus, Byzantinische Zeitschrift, Deutsche Literaturzeitung, Berliner Philologische Wochenschrift. Σημαντική εργασία αυτής της περιόδου είναι Ο Ευαγόρας του Ισοκράτη (Hermes, 1927) και το Περί της γνησιότητος του Επιταφίου του Δημοσθένους (Hermes, 1928), κατόπιν του οποίου ο εκδοτικός οίκος της Λειψίας Teubner, του ανέθεσε να συνεχίσει την έκδοση των λόγων του Δημοσθένη.
Αξιόλογα έργα της μεταγενέστερης περιόδου, αποτελούν οι εκδόσεις του Συμποσίου του Πλάτωνος (1934) και του Περί Ποιητικής του Αριστοτέλη (1937), στην «Ελληνική Βιβλιοθήκη» της Ακαδημίας. Το τελευταίο του ανατέθηκε μετά τον θάνατο του Σίμου Μενάρδου. Από την προεργασία του Μενάρδου ο Συκουτρής κράτησε μόνο την μετάφραση. Δεν πρόλαβε όμως και ο ίδιος να ολοκληρώσει την Εισαγωγή, οπότε το έργο εκδόθηκε ελλιπές μετά τον θάνατό του.
Γόνιμη ήταν η συμβολή του Συκουτρή με έργα για την νεοελληνική γραμματεία όπως: Γιάννη Αποστολάκη, Τα δημοτικά τραγούδια,. Α΄. Οι συλλογές (1929), Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου του Κ. Παλαμά (1936) κ.ά. Ανέπτυξε επίσης πλούσιο προβληματισμό για πλατύτερα φιλολογικά ζητήματα: Γραμματεία και γραμματολογία (1929), Κριτική (1931), Κριτικαί εκδόσεις νεοελληνικών λογοτεχνημάτων (1935) κ.ά., καθώς και για πνευματικά θέματα της εποχής του, με μελέτες όπως: Max Weber, Η επιστήμη ως επάγγελμα. Εισαγωγή και μετάφρασις (1935), Η ελληνική αρχαιότης και η μεταπολεμική πνευματική ζωή (1936), Φιλοσοφία της ζωής (1937)
Δυόμισι χρόνια μετά την έκδοση του Συμποσίου, ασκήθηκε έντονη κριτική εναντίον του, από δημοσιεύματα στο περιοδικό Επιστημονική Ηχώ. Αφορμή στάθηκε το περιεχόμενο της εισαγωγής του Συκουτρή στο Συμπόσιο, το οποίο οι κατήγοροι έκριναν ως προσβλητικό κι απειλητικό για τα δημόσια ήθη και τη θρησκευτική πίστη. Η πολεμική κατά του Συκουτρή γρήγορα γενικεύθηκε, υποδαυλιζόμενη κατά πάσα πιθανότητα και από πανεπιστημιακούς του αντιπάλους. Ο Συκουτρής απάντησε με το δημοσίευμα Η εκστρατεία κατά του Συμποσίου. Τα κείμενα και οι κουλουροπώλαι (Ι. Δ. Κολλάρος, 1937). Έδωσε τέλος στη ζωή του στις 22 Σεπτεμβρίου του 1937, στον Ακροκόρινθο.
Η Μαρία Κακισοπούλου γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1918. Υπήρξε μαθήτρια του Ι. Συκουτρή στην Γ΄ Γυμνασίου, το έτος 1929 στο Αρσάκειο, και αργότερα φοιτήτριά του στη Φιλοσοφική Σχολή. Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Δάρα, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες. Δίδαξε ως φιλόλογος στη Σχολή Χιλλ.
Ο Αλκιβιάδης Μαργαρίτης, κριτικός του θεάτρου, γεννήθηκε το 1907.
[Πηγές: Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Β. Αφιέρωμα περ. Αντί, τχ. 560, (1994)]

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Λογοτεχνών ιδρύθηκε το 1942. Το 1949 είχε γύρω στα 200 μέλη. Το 1953 συμμετείχε στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Λογοτεχνικών και Καλλιτεχνικών Οργανώσεων και το 1955 στην Επιτροπή Συνεργαζομένων Λογοτεχνικών Σωματείων. Ανάμεσα στις κύριες προτεραιότητες είχε την ασφάλιση των λογοτεχνών. Το 1958 αγόρασε με επιχορήγηση του κράτους τη νησίδα Μακροκύθηρα. Επίσης προώθησε την ίδρυση «Λογοτεχνικού Επιμελητηρίου».

Γεννήθηκε το 1916 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1935 ως το 1942. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών διέκοψε τις σπουδές του για να υπηρετήσει τη θητεία του στο στρατό (1937-1939) και ξανά όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στον οποίο πολέμησε από τον Οκτώβριο του 1940 ως τον Απρίλιο του 1941. Διορίστηκε μόνιμος εφοριακός υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών το 1942 και στη συνέχεια υπηρέτησε στις οικονομικές εφορίες Ναυπλίου, Νεμέας, Κορινθίας, Πατρών και Αθηνών ως το 1978.
[Πηγές Σύνταξης Βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Άγις Ταμπακόπουλος ήταν νομικός, διδάκτορας του πανεπιστημίου της Γοττίγγης, υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά από το 1938 ως το 1941. Από τη θέση αυτή εργάστηκε, μαζί με τον καθηγητή Γεώργιο Μπαλή, για την αποπεράτωση των εργα­σιών συντάξεως του Αστικού Κώδικα. Έγραψε τα βιβλία: Η ιστορία της αποπερατώσεως του ΑΚ, 1943 Ο μύθος της δικτατορίας, 1946, Η ιστορία μιας απάτης, 1946
Το 1938, ο Μεταξάς ανέθεσε την τελική επεξεργασία του σχεδίου Αστικού Κώδικα που είχε συντάξει, το 1930, πενταμελής Επιτροπή, στον καθηγητή Γεώργιο Μπαλή, πρώην μέλος της Επιτροπής. Σε συνεργασία με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Ταμπακόπουλο, με επιτροπές και νομικούς φορείς, και σε κλίμα μυστικότητας, διαμορφώθηκε το τελικό κείμενο του Κώδικα που παρουσιάστηκε τον Μάρτιο του 1941. Μετά την κατάληψη της χώρας από τα στρατεύματα του Άξονα, οι κυβερνήσεις της Κατοχής ανέβαλαν την εφαρμογή του Κώδικα, ενώ αντίθετα τέθηκε σε ισχύ στα προξενικά δικαστήρια της Αλεξάνδρειας. Το 1945, η κυβέρνηση του Πέτρου Βούλγαρη προσπάθησε να αναθεωρήσει τον Κώδικα (επειδή υπήρχε η υποψία ότι ήταν συνταγμένος με τα πολιτικά κριτήρια του μεταξικού καθεστώτος), γεγονός που προκάλεσε την αντίδραση του Ταμπακόπουλου και του μεγαλύτερου μέρους των νομικών, που απαιτούσαν την χωρίς χρονοτριβή εφαρμογή του. Τελικά, στις 7/5/1946 ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Τσαλδάρη, το διάταγμα της «αποκαταστάσεως» του αρχικού Αστικού Κώδικα, ο οποίος τέθηκε τελικά σε ισχύ το 1949.

Ο Δημήτρης Ιωάννου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1954. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά από σπουδές κιθάρας σπούδασε με υποτροφία της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών αναγεννησιακό και μπαρόκ λαούτο στην Ακαδημία της Κολωνίας απ’ όπου αποφοίτησε το 1985 με διάκριση. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πολιτιστικό μάνατζμεντ στην Μουσική Ακαδημία του Αμβούργου. Υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Παλαιάς Μουσικής της «Τέχνης» (1973-1985). Συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης παρουσιάζοντας εκπομπές για την παλαιά μουσική. Διδάσκει στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης του οποίου διετέλεσε και διευθυντής. Υπήρξε για πολλά χρόνια ενεργό μέλος της «Τέχνης» καθώς και μέλος του διοικητικού της συμβουλίου.

Ο χειρουργός Χάρης Ι. Τουλ, γεννήθηκε στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς το 1897. Η οικογένειά του είναι ιρλανδικής καταγωγής (O’ Toole) και ο προπάππος του, Ερνέστος, υπηρέτησε στα Ιόνια Νησιά κατά την κατάληψή τους από τους Άγγλους (1809-1810) και παντρεύτηκε Ζακύνθια κόρη, την Μαριέττα (θετή κόρη της Comptesse Querine), έλαβε μέρος στην Ελληνική Επανάσταση και πέθανε στο Αίγιο. Ο πατέρας του, Jimmy, παντρεύτηκε την Κάτε, κόρη του γιατρού Χαράλαμπου Ιακωβάτου (από την οικογένεια των Τυπάλδων-Ιακωβάτων), και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Ο Χάρης Τουλ παντρεύτηκε την Άννα Χρυσοσπάθη, κόρη του ορθοπεδικού Ιωάννη Χρυσοσπάθη και της Μαρίκας Πατσιάδη. Το 1919 απέκτησε το πτυχίο της Ιατρικής, το 1927 έγινε διδάκτορας και έφτασε σταδιακά κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής το 1957-58, συγκλητικός το 1964-65, ομότιμος καθηγητής από το 1968 ενώ τιμήθηκε με το αριστείο θετικών Επιστημών της Ακαδημίας Αθηνών το 1980.

Ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλάκος ήταν στρατιωτικός, αξιωματικός του πεδινού Πυροβολικού. Έφθασε στον βαθμό του υποστρατήγου το 1920. Την ίδια χρονιά διετέλεσε γενικός διευθυντής του Πυροβολικού στο υπουργείο Στρατιωτικών. Έλαβε μέρος σε πολλές επιτροπές αξιολόγησης οπλικών συστημάτων του Πυροβολικού, κυρίως την περίοδο 1906 - 1912. Ήταν αδελφός του Νικολάου Τριανταφυλλάκου (1855-1939) που διετέλεσε πρωθυπουργός τις πρώτες μέρες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.

Ο Γρηγόριος Τριανταφυλλίδης ήταν δικηγόρος εγκατεστημένος στο Παρίσι. Ήταν πρόεδρος του Συνεδρίου Ελληνικών Παροικιών (με αντιπροσώπους από εννέα χώρες: Γαλλία, Αγγλία, Ελβετία, Ολλανδία, Ρωσία, Ρουμανία, Αίγυπτος, Τυνησία, Η.Π.Α.) που έγινε στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 1916 για να υποστηριχθεί η κυβέρνηση Βενιζέλου και η σύμπραξη της Ελλάδας με τη Συμμαχία. Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Ηλιάσκου με την οποία είχε αποκτήσει μία κόρη. Πέθανε στο Παρίσι τον Φεβρουάριο του 1939 και ετάφη στο νεκροταφείο του Pere Lachaise.

Η Σοφία Τρικούπη, κόρη του Σπυρίδωνος Τρικούπη και της Αικατερίνης Μαυροκορδάτου, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1838. Μεγάλωσε και μορφώθηκε στην αγγλική πρωτεύουσα και συναναστράφηκε τον κύκλο των επιφανών πολιτικών, καθηγητών και ευγενών ανδρών που είχε η οικογένεια. Μετά το θάνατο των γονέων τους αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στον αδελφό της. Δεν υπήρχε επίσημος ξένος που να μην επισκέφθηκε το σπίτι της, το οποίο ήταν κέντρο διπλωματικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκεντρώσεων. Μετά το θάνατο του Χαρίλαου Τρικούπη (1896) η Σοφία απομονώθηκε σπίτι της ζώντας με τις αναμνήσεις του «Μεγάλου» αδελφού της.
Πέθανε στην Αθήνα το 1916.

Η Ευαγγελία (Λιλή) Αράπη γεννήθηκε το 1908 στην Αθήνα. Ο πατέρας της Δημήτρης Αράπης, ήταν έμπορος υφασμάτων καταγόμενος από τα Ιωάννινα και η μητέρα της, Μαρί Μαλβίν Μισέλ ήταν γαλλίδα. Η Λιλή Αράπη τελείωσε το Γαλλικό Ινστιτούτο και έκανε σπουδές πιάνου. Άρχισε να αλληλογραφεί με τον Τσίρκα το 1930, ύστερα από πρόταση του κοινού του φίλου χαράκτη Γιώργου Δήμου. Στην αλληλογραφία τους χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα από το έργο του Κέλλερμαν, Τρελός. Παντρεύτηκε τον δικηγόρο Κώστα Τσαφίτσα και απέκτησαν μία κόρη, τη Λίλα.

Ο Νικόλαος Τσερέπης, γιος του γυμνασιάρχη Γεωργίου Τσερέπη, διετέλεσε πρόξενος της Ελλάδας στο Δεδέαγατς (1910), στις Σαράντα Εκκλησίες (1912), στις Κυδωνιές (1914-1915), στη Φιλιππούπολη (1925), στο Αμβούργο (1925), στην Αμβέρσα (1927), γενικός πρόξενος στη Σμύρνη (1933), στη Ν. Υόρκη (1935-1937), στην Ουάσιγκτων (1937) και στο Μόντρεαλ (1938-1943). Το 1916 υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας στη Μυτιλήνη, μάλλον από βενιζελικούς. Ήταν παντρεμένος με την Σμαράγδα Τσάτσου, κόρη του Ιωάννη και της Ευφροσύνης Τσάτσου, με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Νίνα (Θεανώ). Σύζυγος της Νίνας ήταν ο Νίκανδρος Καπετανίδης.

Ο Γ.Β. Τσοκόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1871 και συνεργάστηκε ως δημοσιογράφος με χρονογραφήματα και άρθρα στις εφημερίδες Παλιγγενεσία, Αστραπή, Ν. Άστυ, Ν. Ημέρα, Αθήναι, Καιροί, Εστία. Διετέλεσε αρχισυντάκτης της εφ. Νέον Άστυ επί δώδεκα χρόνια, διευθυντής των εφημερίδων Ομόνοια Αλεξανδρείας (1893-1895), Καιροί (1915-1917) και Εστία (1920-1922). Δημοσίευσε λογοτεχνικά και άλλα κείμενά του σε πολλά περιοδικά. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Φάλσταφ, Φιλέας Φογγ και Ριπ. Στα έργα του συγκαταλέγεται πλήθος θεατρικών (μεταξύ αυτών η θεατρική επιθεώρηση «Παναθήναια», σε συνεργασία με τον Χ. Άννινο, 1907-1923) και διηγημάτων. Ήταν από τους ιδρυτές της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων, της εταιρείας ελληνικού θεάτρου και της εταιρείας βυζαντινών σπουδών. Πέθανε το 1923.
Πηγή, «Τσοκόπουλος, Γεώργιος Β.», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία Πυρσού.

Ο Ιωάννης Πούμπουρας, γιος του Αντωνίου και της Καλλιόπης, γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου 1870 στην Επισκοπή (Πισκοπειό) Κορθίου, στην Άνδρο. Είχε έναν αδελφό, τον Γεώργιο, που πέθανε σε ηλικία 3 ετών. Ο πατέρας του ήταν έμπορος και ιδιοκτήτης βυρσοδεψείου στην Άνδρο. Φοίτησε στο Αλληλοδιδακτικό και το Ελληνικό Σχολείο της Άνδρου. Ολοκλήρωσε την πρώτη τάξη του Γυμνασίου στο Γυμνάσιο Σύρου και συνέχισε στο 2ο Γυμνάσιο Αθηνών. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1890. Χρημάτισε για σύντομο διάστημα βοηθός στην κλινική Καραμήτσα και στη συνέχεια μετέβη στο Παρίσι, όπου παρέμεινε 3 1/2 έτη και ειδικεύθηκε στον κλάδο της Μαιευτικής-Γυναικολογίας. Το 1893 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και άνοιξε το πρώτο του ιατρείο. Αξίζει να σημειωθεί ότι καθιέρωσε αμέσως μία ημέρα της εβδομάδας κατά την οποία δεχόταν δωρεάν τους απόρους, ενώ προσέφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του στις συζύγους των εργατών, πιλοποιών, κουρέων και ξυλουργών. Το 1899 προσελήφθη ως πραγματογνώμων ιατρός της ασφαλιστικής εταιρίας Bulgaria. Το ίδιο έτος εξελέγη δημοτικός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Σπ. Μερκούρη και ορίστηκε μέλος των δημοτικών επιτροπών «Ευαγών Οίκων» και «Καθαριότητας και Υγιεινής». Διορίσθηκε μέλος της Επιτροπής του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών (1900) και το 1903 εξελέγη μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου στοιχειώδους εκπαιδεύσεως του Νομού Αττικής καθώς και της Νομαρχιακής Επιτροπής για την εξέταση άδειας επαγγέλματος των μαιών (1903). Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Πολυκλινικής (1903), στο Μαιευτικό-Γυναικολογικό τμήμα της οποίας υπηρέτησε μέχρι το 1905, χρονιά ιδρύσεως του Δημοτικού Μαιευτηρίου (κατόπιν προτάσεως του ιδίου). Διετέλεσε άμισθος διευθυντής του τις περιόδους 1905-1914, 1921-1922 και 1929-1935. Το διάστημα 1922-1929 είχε την ανώτατη επιστημονική εποπτεία του ιδρύματος, ενώ τα έτη 1929 και 1935 ανακηρύχθηκε από το Αδελφάτο του Νοσοκομείου επίτιμος Διευθυντής. Χρημάτισε διευθύνων σύμβουλος του Δημοτικού Νοσοκομείου (1932). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Μαιευτικής Εταιρείας (1931), πρόεδρος (1938-1939) και επίτιμο μέλος της (1952). Το 1934 ίδρυσε την ιδιωτική Μαιευτική και Γυναικολογική Κλινική Πούμπουρα, στην οδό Σκουφά 13, στο Κολωνάκι, όπου εργάστηκε μαζί με τον, επίσης μαιευτήρα, γιο του Δημήτρη.

Υπήρξε ενεργό μέλος πολλών συλλόγων και επιτροπών: το 1894 εξελέγη μέλος της Εταιρείας των Φίλων του Λαού και ασχολήθηκε με την εκλαϊκευτική διδασκαλία θεμάτων υγείας (διαλέξεις «περί ενδυμασίας», «περί αλκοολισμού» κ.ά). Μέλος του Συλλόγου Ανδρίων (1896) και αργότερα αντιπρόεδρος και πρόεδρος, ενώ το ίδιο έτος μυήθηκε στον τεκτονισμό (σταμάτησε να ασχολείται με τις εργασίες της Στοάς το 1905). Μέλος και ιατρός της Societé Française de secours et de bienfaisance en Grèce (1897). Μέλος της Μουσικής Εταιρείας (1898). Διοργάνωσε παραστάσεις όπερας και οπερέττας σε συνεργασία με το Ν. Στράτο. Επίσης, μέλος του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου (1898), της Εταιρείας των Φιλοτέχνων (1899) και της Εθνικής Εταιρείας Ελληνισμού (1899), αργότερα διευθυντής του Αναγνωστηρίου και αντιπρόεδρός της. Ως μέλος της τελευταίας, ανέλαβε την επιστασία της φόρτωσης και αποστολής πολεμοφοδίων στην Κρήτη. Διετέλεσε μέλος του συμβουλίου της Alliance Française pour la propagation de la langue (1901), της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Βουρπιάνης Ηπείρου (1901), του Συλλόγου Κολυμβητών (1903), της Φιλαρμονικής Εταιρείας (1906) και της Ιατρικής Εταιρείας (1907). Τέλος, της Επιτροπής Αλληλοβοηθείας Αρχιεπισκόπου (1923) και της Επιτροπής Προστασίας Εγκαταλειπομένων Παίδων (1930).

Το 1905 παντρεύτηκε την Καλλιόπη, το γένος Δημητρίου Σπυρίδη, και απέκτησε δύο παιδιά, τον Αντώνιο και τον Δημήτριο. Πέθανε το 1954, σε ηλικία 84 ετών.

Ο Αντώνιος Πούμπουρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1906 και ακολούθησε διπλωματική καριέρα.

Πηγή: Αρχείο Πούμπουρα (χφο χρονολόγιο – ημερολόγιο του Ιωάννη Αντ. Πούμπουρα) και Κ. Αλεξανδρόπουλος. «Ιωάννης Αντων. Πούμπουρας, 1870-1954, Ο βίος και το έργο του». Ανάτυπο από τα Αρχεία Μαιευτικής και Γυναικολογίας εν Ελλάδι, τ.23, τεύχος 1, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1954.

Ο Λύσανδρος Πράσινος γεννήθηκε στα Ταταύλα της Κωνσταντινούπολης το 1888, από τον Αλέξανδρο Πράσινο και την Αρετή Κουρτόγλου. Το 1905 αποφοίτησε από το Λύκειο Χατζηχρήστου και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το 1910 άνοιξε δικηγορικό γραφείο στην Πόλη, το οποίο λειτούργησε ως το 1914. Έκτοτε ο Πράσινος εργάστηκε ως καθηγητής γαλλικών και γαλλικής λογοτεχνίας στο Εθνικό Ελληνογαλλικό Λύκειο της Πόλης. Το 1915 παντρεύτηκε την ιταλοελληνικής καταγωγής Βικτορίν Μάσιμο. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάριο (1916) και την Gisele (1920), γνωστή στα γαλλικά γράμματα για το λογοτεχνικό της έργο. Από το 1918 ο Πράσινος εξέδιδε τον Λόγο. Διευθυντές του περιοδικού ήταν ο Όμηρος Μπεκές και ο Γιάννης Χαλκούσης. Λίγους μήνες αργότερα ανέλαβε ο ίδιος την διεύθυνση της ύλης, από την οποία παραιτήθηκε το 1922. Στον Λόγο δημοσίευσε σε συνέχειες το μυθιστόρημά του Μια ζωή και την μετάφραση της Θείας Κωμωδίας (Νοέμβριος 1920-Απρίλιος 1921). Μετά την Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Ναντέρ (Nanterre), προάστιο του Παρισιού. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1936, εννιά χρόνια μετά το θάνατο της γυναίκας του (1927). Το έργο του Σομάλη, γραμμένο το 1932, δημοσιεύθηκε στα Νεοελληνικά Γράμματα το 1938 (Ιούνιος-Δεκέμβριος).
[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 11]

Ο Σπυρίδων Ραυτόπουλος ήταν αξιωματικός. Έλαβε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Τον Μάρτιο του 1942 απέδρασε στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε στο Βασιλικό Ελληνικό Σώμα Μέσης Ανατολής. Ταγματάρχης, διετέλεσε υπασπιστής του υπουργού Εθνικής Αμύνης από τον Ιούλιο έως τον Νοέμβριο του 1942 και σε διάφορες επιτελικές θέσεις (Διεύθυνση Επιμελητείας, Γενικό Κέντρον Εκπαιδεύσεως, IV Γραφείο ΓΕΣ-Επιμελητεία, οργάνωση και λειτουργία Στρατοδικείων για τη στάση της Μέσης Ανατολής). Από τις 8 Νοεμβρίου 1944 έως τον Σεπτέμβριο του 1946 διετέλεσε υπασπιστής του βασιλικού οίκου του Διαδόχου Παύλου. Επέστρεψε στην Ελλάδα στις 18 Σεπτεμβρίου 1946.

Ο Χάρης Ροζόλης ήταν εθελοντής τραυματιοφορέας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού την περίοδο 1935-1941, μέλος του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων (ΣΕΠ, 3η Ομάδα Ελλήνων Ναυτοπροσκόπων) και μέλος του Οργανισμού Εθνικής Χριστιανικής Αλληλεγγύης. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος των οργανώσεων Εθνική Δράσις - Ε.Ο.Χ.Α. και Ραδιοφωνικόν Δελτίον.

Ο Απόστολος Ζήσης, γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ζήσης Σκάρος, γεννήθηκε το 1917 στο χωριό Κανάλια Καρδίτσας, μικρότερος από άλλα έξι αδέλφια. Το 1933 αποβλήθηκε από όλα τα Γυμνάσια της χώρας γιατί πρωτοστάτησε σε μαθητική απεργία. Το 1934 δημοσίευσε το πρώτο διηγήμά του στο περιοδικό Νέος Λενινιστής. Το 1936 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και το 1937 φυλακίστηκε για οκτώ μήνες απο την δικτατορία του Μεταξά. Το 1938 πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και ξαναφυλακίστηκε για δύο μήνες. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο Οι Δυνατοί. Το 1941 υπηρέτησε στη διλοχία σπουδαστών στη Λαμία. Το 1942 οργανώθηκε στο Ε.Α.Μ., πήρε το πτυχίο του οικονομικού της Νομικής και εξέδωσε την ποιητική συλλογή Αργώ. Το 1944 διορίστηκε στο Ελεγκτικό Συνέδριο αλλά αργότερα απολύθηκε ως μη νομιμόφρων. την ίδια χρονιά εξέδωσε συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ναθαναήλ Μαρκός. Το 1944 συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου έτους ήταν κρατούμενος στα υπονομευμένα με δυναμίτη βαγόνια που τοποθετούσαν οι γερμανοί μπροστά στις μηχανές των τρένων, για να παρεμποδίζουν επιθέσεις ανταρτών. Τον Δεκέμβριο του 1944, φυλακίστηκε από τους Άγγλους στο Γουδί, μέχρι τη συμφωνία της Βάρκιζας. Το 1945 εξέδωσε το χρονικό Οι Κλούβες και το 1946 ξαναδιορίστηκε στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1949 παραπέμφθηκε σε Στρατοδικείο ως ανυπόταχτος αλλά αθωώθηκε. Μέχρι το 1954 επανεκδόθηκαν τα πρώτα έργα του και τη χρονιά αυτή κυκλοφορησε η ποιητική σύνθεση Το Φλογισμένο Βουνό. Το 1956 εξέδωσε τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις Το ταξίδι της Φιλίας. Το 1958 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ανοιχτοί Ουρανοί και το 1960 ο πρώτος τόμος της τριλογίας Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Ραγιάδες και κολήγοι. Το 1963 εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων Το κορίτσι με το σαντούρι, το 1966, το θεατρικό Ανάψτε τα φώτα και ο δεύτερος τόμος του Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Αστοί και εργάτες. Στη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στην Ευρώπη (Ρώμη, Παρίσι, Βρυξέλλες). Το 1969 στο συνέδριο του Ελσίνκι εκλέχθηκε πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου των Ελληνικών Αντιδικτατορικών επιτροπών. Στις Βρυξέλλες εργάστηκε ως μεταφραστής στο ελληνόγλωσσο περιοδικό της Ε.Ο.Κ. Το 1970 του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια. Το 1971 εξέδωσε το ιστορικό δοκίμιο Εκατόν πενήντα χρόνια αγώνων για τη λευτεριά και τη Δημοκρατία που κυκλοφόρησε μεταφρασμένο στην αγγλική γλώσσα στον Καναδά. Στη διάρκεια της δικτατορίας δημοσίευε κείμενα διαμαρτυρίας και άρθρα σε ελληνικές εφημερίδες του εξωτερικού και στον ξένο τύπο. Μετά τη μεταπολίτευση γύρισε στην Ελλάδα και ξαναπήρε την ιθαγένεια και την θέση του στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1976 εκδόθηκε το μυθιστόρημα Ο κόσμος των ελπίδων. Το 1977 εκλέχθηκε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Το 1979 εκδόθηκε ο τρίτος τόμος του Οι Ρίζες του ποταμού με τίτλο Αντίσταση και πόλεμος. Το 1980 αποχώρησε από την υπηρεσία στο υπουργείο και πήρε το Β΄κρατικό βραβείο για τις Ρίζες του ποταμού. Το 1981 ο Δήμος Καρδίτσας του απένειμε το Αργυρό μετάλλιο της πόλης, κυκλοφόρησε ανθολόγηση από το διηγηματικό έργο του με τίτλο Ψηφίδεςκαι πήρε μέρος στο 7ο συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη Μόσχα. Το 1983 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Ο σημερινός κόσμος και το δοκίμιο Ζητήματα τέχνης. Το 1985 του απονεμήθηκε από το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ το Μετάλλιο της Αντιφασιστικής Νίκης. Το 1988 τιμήθηκε από τον Σύλλογο απανταχού Καρδιτσιωτών και κυκλοφόρησε η συλλογή παιδικών διηγημάτων Για ένα λουλούδι. Πέθανε το 1997, σε ηλικία 80 ετών.

Γεννήθηκε στις 30.7.1906 στην Μικρομάνη-Θουρία Καλαμών. Φοίτησε στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων (1921-1926) από όπου αποφοίτησε με το βαθμό του σημαιοφόρου. Υπηρέτησε σε διάφορα πλοία ως το 1929 οπότε και προήχθη σε ανθυποπλοίαρχο. Το 1930 ανέλαβε ως κυβερνήτης το πλοίο «Αρετούσα» και ως το 1934 εκπαιδεύτηκε στο «Αβέρωφ» και στο «Ψαρά». Το 1934 προήχθη σε υποπλοίαρχο και εντάχθηκε ως ύπαρχος στη δύναμη του «Παπανικολής» όπου και εξειδικεύτηκε στις τορπίλες και τις τορπιλάκατους. Το 1937 έγινε κυβερνήτης του «Παπανικολής» και το 1938 στο «Νηρέας» ως ύπαρχος. Μετεκπαιδεύτηκε στη Σχολή Υποβρυχίων στην Αγγλία (1939-1940) και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ανέλαβε ως κυβερνήτης το υποβρύχιο «Κατσώνης». Το ίδιο έτος προήχθη σε πλωτάρχη και το 1941 σε αντιπλοίαρχο. Τον Απρίλιο του 1941 αποστρατεύτηκε και έφυγε για τη Μέση Ανατολή όπου ανέλαβε το «Αβέρωφ». Το 1942 ανέλαβε το «Παπανικολής» και στη συνέχεια το «Έλλη». Το 1943 πήγε με την κυβέρνηση Κριεζή στην Αγγλία και έπειτα ανέλαβε το «Χίος». Το 1944 έγινε κυβερνήτης του «Πάνθηρα». Το 1946 τοποθετήθηκε αρχιεπιστολέας της Ανώτατης Εκπαίδευσης και το 1947 προήχθη σε πλοίαρχο. Στη συνέχεια διορίσθηκε διοικητής της Σχολής Ναυτικού Πολέμου και ανώτερος διοικητής αντιτορπιλικών. Προήχθη σε υποναύαρχο. Υπηρέτησε στο Ανώτ. Αρχηγείο Συμμαχικών Δυνάμεων και έγινε υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ (1952). Το 1954 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιναυάρχου.
Το 1955 διορίσθηκε πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Από το 1965 ως το 1967 ήταν Γενικός Διευθυντής της ΕΡΕ. Την περίοδο της Δικτατορίας τάχθηκε εναντίον των συνταγματαρχών και επέστρεψε στην πολιτική σκηνή με τη μεταπολίτευση. Το 1981 κατέβηκε υποψήφιος στις εκλογές με την ΕΔΗΚ. Από το 1985 υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Πολιτικής Εταιρίας (ΕΛΠΕ) και πρόεδρος της Εταιρίας Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας (Ε.Μ.Ε.ΙΣ.). Συνέγραψε και δημοσίευσε διάφορα βιβλία που αφορούν τη δράση του, όπως το Πώς αυτοκαταλύθηκε η Δημοκρατία του 1944.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Ο Λάμπρος Σπύρου (Βούνο Χειμάρρας, 1914-Αθήνα ;) ήταν χειρούργος ουρολόγος. Γεννήθηκε στο Βούνο Χειμάρρας αλλά μετά την αποτυχία της Βορειοηπειρωτικής Επανάστασης η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Από μικρός ανέπτυξε δραστηριότητα γύρω από την προβολή του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε εθελοντικά ενώ πήρε μέρος στην Αντίσταση στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά το τέλος του πολέμου έγινε στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Κ.Ε.Β.Α.) δίπλα στον μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα και τον μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο). Παράλληλα ηγήθηκε και άλλων παρόμοιων οργανώσεων. Ο Σπύρου υπήρξε στέλεχος και μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών: της Ελληνικής (και της Διεθνούς) Αστροναυτικής Εταιρείας (θεωρείται ο πρώτος έλληνας γιατρός που ανέπτυξε με τις ομιλίες του την διαστημική ή κοσμική βιολογία στην Ελλάδα), της Εταιρείας Λογοτεχνών Ιατρών, της Αθλητιατρικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας κ.ά. Παράλληλα μετείχε σε πολλά αθλητικά σωματεία και συλλόγους (Ε.Π.Ο, ΣΕΓΑΣ, Παναθηναϊκός), σε φυσιολατρικές και εκδρομικές οργανώσεις (Όμιλος Φίλων της Ακτής κ.ά.). Πολυγραφότατος, έχει δημοσιεύσει πάνω από 5.000 άρθρα και πολλά βιβλία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η Τατιάνα Σταύρου γεννήθηκε στο Βαφεοχώριο της Κωνσταντινούπολης το 1899. Είχε πέντε αδέλφια, μεταξύ των οποίων και η λογοτέχνιδα Υπατία Δελή. Ο πατέρας της, Ιωάννης Αδαμαντιάδης, φιλόλογος και γυμνασιάρχης στην Πόλη, πέθανε νέος. Aναθρεμμένη σε περιβάλλον που αγαπούσε τα γράμματα, η Τατιάνα εντάχθηκε στον λογοτεχνικό κύκλο των περιοδικών Λόγος και Ζωή. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και το 1929 παντρεύτηκε τον μεταφραστή Δημήτρη Σταύρου (1889-1973). Κατά την Κατοχή δραστηριοποιήθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και στην «Υπηρεσία Πρόνοιας των Στρατευομένων». Το πρώτο της διήγημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Α. Μελαχρινού Κύκλος, το 1932. Δημοσιεύσεις της φιλοξένησαν τα περιοδικά Ρυθμός, Νέα Επιθεώρηση και Νεοελληνικά Γράμματα. Το 1933 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων Εκείνοι που έμειναν (έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών) και το 1936 το μυθιστόρημα Οι πρώτες ρίζες. Ακολούθησαν οι συλλογές διηγημάτων Μυστικές πηγές, Ερωτική μυθιστορία (1940, κρατικό βραβείο), Το καλοκαίρι πέρασε (1943 και 1979 β΄ έκδοση με αλλαγές), και Το άλλο πρόσωπο του ανθρώπου (1958). Στη Νέα Εστία δημοσίευσε αποσπάσματα από δύο ανολοκλήρωτα μυθιστορήματα, Μονομαχία (1962-1963) και Ανατολή (Νέα Εστία, 1970, 1977, 1980). Από την δεκαετία του 1960 το ενδιαφέρον της Σταύρου στράφηκε σε θέματα γύρω από την Κωνσταντινούπολη. Αντιπροσωπευτικά έργα της είναι Ο εν Κωνσταντινουπόλει Ελληνικός Φιλολογικός Σύλλογος (1967, Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και της «Εστίας Νέας Σμύρνης»), Εάλω η Πόλις, Χρονικόν (1973, Β΄ κρατικό βραβείο πεζογραφίας) και Το ζωντανό Βυζάντιο, Χρόνος-Πνεύμα-Άνθρωποι (1976). Δημοσίευσε επίσης ποιήματα και μεταφράσεις αγγλικών και γαλλικών λογοτεχνικών έργων. Στο περιοδικό Εληά δημοσίευσε την μελέτη «Η εληά στη λογοτεχνία μας και στα τραγούδια του ελληνικού λαού» (1956-1957). Δημοσίευσε επίσης σειρά άρθρων για το δημοτικό τραγούδι και συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ελευθερία και τα περιοδικά Νέα Εστία, Ελληνίς, Οικογενειακή Ζωή, Το χαρούμενο σπίτι, Καινούρια εποχή, Αιολικά Γράμματα, Ανακύκληση κ.ά. Είχε την επιμέλεια της εκπομπής «Λογοτενικό τέταρτο» του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1955-1956). Έδωσε άφθονες διαλέξεις και ομιλίες στην Αθήνα και την επαρχία. Διετέλεσε μέλος του «Γυναικείου Συλλόγου Γραμμάτων και Τεχνών», της «Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών» και ιδρυτικό στέλεχος και πρόεδρος της «Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς», που επικέντρωσε τις προσπάθειές της στην βελτίωση του παιδικού βιβλίου. Το 1982 τιμήθηκε με βραβείο από τον Σύλλογο Κωνσταντινουπολιτών για την συνολική λογοτεχνική της προσφορά. Πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου 1990, στην Αθήνα.
[Πηγές: Αρχείο Τ. Σταύρου, Ε.Λ.Ι.Α., φάκ. 4.3, 6.4, Έρη Σταυροπούλου, «Τατιάνα Σταύρου. Παρουσίαση - ανθολόγηση», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τόμ. Η΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1993, σ. 98-143.]

Ο Κώστας Καρυωτάκης (Τρίπολη, 1896 – Πρέβεζα, 1928) ήταν ποιητής του Μεσοπολέμου. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και υπηρέτησε ως διοικητικός υπάλληλος σε διάφορες Νομαρχίες στη Θεσσαλονίκη (1920), τη Σύρο, την Άρτα, την Αθήνα 1923-1928, την Πάτρα (Φεβρουάριος – Ιούνιος 1928) και την Πρέβεζα (Ιούνιος 1928), όπου και αυτοκτόνησε.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων, (1919), Νηπενθή (1921), Ελεγεία και Σάτιρες, (1928). Το 1938 εκδόθηκαν τα Άπαντά του. Η ποίηση του Καρυωτάκη χαρακτηρίζεται από πεσιμισμό, φυγή και άρνηση του περιβάλλοντος, εκφράζοντας έτσι τα ψυχολογικά αδιέξοδα της γενιάς του ως απόρροια της Μικρασιατικής Καταστροφής και της εν γένει αποσύνθεσης της μεταπολεμικής εποχής.

Η Τράπεζα Εργασίας ιδρύθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1975 από τον Κωνσταντίνο Καψάσκη. Υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής, Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 μέχρι το 1993. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2000 απορροφήθηκε από την Eurobank.