Το Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα είναι το παλαιότερο Ίδρυμα που παραμένει σε λειτουργία και το τρίτο που ιδρύθηκε μετά την επανασύσταση του ελληνικού κράτους, με βασιλικό διάταγμα που υπέγραψε ο Όθωνας στις 29 Αυγούστου 1853. Το όραμα του διαθέτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Χατζηκώνστα υλοποίησε ο Ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και πρώτος πρόεδρος του Ιδρύματος (1853-1869) Γεώργιος Σταύρος, όπου μαζί με τους εκτελεστές της διαθήκης ανήγειραν «εντός του Δήμου της πόλεως των Αθηνών ένα ορφανοτροφικό κατάστημα στο όνομα του Γεωργίου και της Αικατερίνης Χατζηκώνστα». Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ξεκίνησε την λειτουργία του ως ορφανοτροφείο αρρένων με έδρα το κτίριο της οδού Πειραιώς 68, όπου σήμερα σώζεται μόνο το παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου, έργο του Ε. Τσίλερ. Το 1940 επιτάχθηκε και λειτούργησε ως στρατόπεδο χωροφυλακής, στη συνέχεια έγινε στρατόπεδο της ιταλικής φρουράς της Αθήνας και φυλακές, ώσπου στη διάρκεια των Δεκεμβριανών το κτίριο ανατινάχθηκε. Το Ίδρυμα Χατζηκώνστα ωστόσο συνέχισε την λειτουργία του όσον αφορά την παιδική προστασία από το 1871 στις εγκαταστάσεις του Χαλανδρίου, όπου και συνεχίζει μέχρι σήμερα να προσφέρει έργο σε παιδιά άπορων οικογενειών. Πηγή Ίδρυμα Γεωργίου και Αικατερίνης Χατζηκώνστα. http://xatzikonsta.gr/?p=58 [τελευταία επίσκεεψη: 9/6/2020].

Στοὺς ἀνακαινισμένους ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Γερμανὸ Δ ΄ χώρους τῆς μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἵδρυσε ὁ ἴδιος Πατριάρχης τὴν Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης (1844). Ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης ἀνήκει στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο ἔχει ἴδια γεωγραφικὴ περιοχὴ καὶ κατέχει τὸ πρωτεῖο μεταξὺ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἱδρύθηκε, λοιπόν, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἄμεσων ἀναγκῶν τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καὶ γενικότερα τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ἱστορία τῆς Σχολῆς (1844-1971) περιλαμβάνει τέσσερις περιόδους:
Ἀπὸ τὸ 1844 ἕως τὸ 1919, ὅταν ἡ Σχολὴ εἶχε ἑπτὰ τάξεις, τέσσερις γυμνασιακές (λυκειακές) καὶ τρεῖς θεολογικές. Μὲ ὁρισμένες ἐξαιρέσεις εἶχε καὶ ὀκτὼ τάξεις. Μία περίοδος ἀρκετὰ ἐκτενής, ἡ ὁποία καλύπτει περίπου ὀκτὼ δεκαετίες (1844-1919), καὶ μία ἀπὸ τὶς λαμπρότερες ἐποχὲς τῆς ἱστορίας τῆς Σχολῆς ἀπὸ κάθε πλευρά. Αὐτὸ ὀφείλεται ἀρχικὰ στὴν ἰδιαίτερη θέση τὴν ὁποία κατέχει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Σπουδαῖοι Πατριάρχες, ἡ ἱεραρχία τοῦ Θρόνου, ἀλλὰ καὶ σημαίνοντες λαϊκοὶ καὶ πρόκριτοι μεριμνοῦσαν καὶ φρόντιζαν γιὰ τὴν ἀρτιότερη λειτουργία καὶ ἐμφάνιση τῆς Σχολῆς, ὅσο αὐτὸ ἦταν δυνατό: πρόσωπα ἄξια λόγου, μὲ τὸν πρῶτο Σχολάρχη, τὸν Μητροπολίτη Σταυρουπόλεως Κωνσταντῖνο Τυπάλδο (1844-1864), ὁ ὁποῖος διεύθυνε τὴ Σχολή. Οἱ ἄριστοι ἀπόφοιτοι λάμβαναν ὑποτροφίες καὶ συνέχιζαν τὶς σπουδὲς στὴν εἰδικότητά τους στὶς ὀρθόδοξες θεολογικὲς Ἀκαδημίες τῆς Ρωσσίας ἢ καὶ στὰ πανεπιστήμια τῆς δύσης, καὶ στὴ συνέχεια διορίζονταν καθηγητὲς στὴ Σχολή. Οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι κλήθηκαν ἀπὸ τὴν ἕδρα ποὺ κατεῖχαν, ἀποτέλεσαν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν ἀριστοκρατία τῆς ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου.
Ἀπὸ τὸ 1919 ἕως τὸ 1923, ὅταν ἡ Σχολή, ἀφοῦ καταργήθηκε τὸ γυμνασιακὸ (λυκειακό) τμῆμα, λειτούργησε ὡς ἀκαδημία πέντε τάξεων.
Ἀπὸ τὸ 1923 ἕως τὸ 1951, ὅταν ἐπανῆλθε ἡ παλιὰ ἑπτατάξια μορφὴ τῆς Σχολῆς. Ἦταν περίοδος ἀναπροσαρμογῆς στὴν νεοϊδρυθεῖσα Τουρκικὴ Δημοκρατία καὶ προσπάθεια ἐπιβίωσης τῆς Σχολῆς.
Ἀπὸ τὸ 1951 ἕως τὸ 1971, ἡ Σχολὴ εἶχε πάλι ἑπτὰ τάξεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ τρεῖς ἦταν γυμνασιακές (λυκειακές) καὶ οἱ τέσσερις θεολογικές. Προστέθηκε, δηλαδή, ἕνα ἔτος στὸ θεολογικὸ τῆς τμῆμα. Εἶναι περίοδος, ἡ ὁποία καλύπτεται ἀπὸ τὴν πατριαρχεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα (1948-1972), ὁ ὁποῖος ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ὅλη λειτουργία τῆς Σχολῆς. Ἀποτελεῖ μία περίοδο ἀκμῆς. Ὅσα ἀναφέρθηκαν γιὰ τὶς πρῶτες δεκαετίες ἰσχύουν σὲ κάποιο βαθμὸ καὶ γιὰ αὐτὰ τὰ χρόνια.
Δυστυχῶς, τὸ 1971, στὰ χρόνια τοῦ ἴδιου Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, μὲ ἀπόφαση τῶν τουρκικῶν ἀρχῶν ἔκλεισε τὶς πόρτες τοῦ τὸ θεολογικὸ τμῆμα τῆς Σχολῆς. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀρχίζει μία ἄλλη περίοδος, ἄγνωστης, μέχρι στιγμῆς, διάρκειας.
Πηγή: Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, http://theologicalschoolhalki.com/sxoli/ [τελευταία επίσκεψη: 9/6/2020].

Εμπορικός οίκος της Κωνσταντινούπολης.

Η Τοπική Μονάδα Υγείας Καμινίων Πειραιά του ΙΚΑ αποτελεί Περιφερειακή Υπηρεσία Υγείας Τύπου Α' του Ιδρύματος. Ανήκει στην 9η Διοικητική Περιφέρεια ΙΚΑ - Νομός Αττικής, στη Νομαρχία Πειραιά κατά τον τρόπο διάρθρωσης των περιφερειακών υπηρεσιών του Ιδρύματος. Στην ΤΜΥ Καμινίων υπάγονται τα Τοπικά Ιατρεία: α) Τοπικό Ιατρείο Καμινίων β) Τοπικό Ιατρείο Αγίου Ιωάννη Ρέντη γ) Τοπικό Ιατρείο Παλαιάς Κοκκινιάς καθώς και ο Σταθμός Προστασίας Μάνας – Παιδιού και Εφήβου. Η διάρθρωση της ΤΜΥ Καμινίων, όπως και όλων των ΤΜΥ Τύπου Α΄ είναι η ακόλουθη (σύμφωνα με το ΠΔ 266/1989) α) Τμήμα Ιατρικής Περίθαλψης και Προληπτικής Ιατρικής β) Τμήμα Νοσηλευτικού γ) Τμήμα Φαρμακευτικού δ) Τμήμα Διοικητικού. Ο Τύπος Α΄ σημαίνει ότι το Διοικητικό και το Φαρμακευτικό είναι σε επίπεδο Τμήματος ενώ στον Τύπο Β΄ είναι σε επίπεδο αυτοτελούς γραφείου.

Έλληνας συνθέτης και ερμηνευτής κιθάρας από την Κέρκυρα, ένας από τους πρωτεργάτες της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής.

Αφού παρακολούθησε μαθήματα στις σχολές Vassar και Barnard, η Muriel Dimen έλαβε το διδακτορικό της στην Ανθρωπολογία από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια το 1970. Δίδαξε για πολλά χρόνια στο Lehman College πριν γίνει Ομότιμη Καθηγήτρια για να ξεκινήσει μια δεύτερη καριέρα ως ψυχαναλύτρια. Εκπαιδεύτηκε και στη συνέχεια δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Μεταδιδακτορικό Πρόγραμμα Ψυχοθεραπείας και Ψυχανάλυσης, ενώ ήταν επίσης μέλος του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών της Νέας Υόρκης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Η Dimen παντρεύτηκε τον Seth Schein, συνεργάτη της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1967-1968, όταν ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και πραγματοποίησε εθνογραφικές έρευνες στην Ήπειρο. Συνεργάστηκε επίσης στην επιμέλεια του Regional Variation in Modern Greece and Cyprus: Toward a Perspective on the Ethnography of Greece, New York 1976.

Έλληνας στρατιώτης στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 - 1941.

Γιός του διπλωμάτη Γεωργίου Αργυρόπουλου ήταν ο πρώτος Έλληνας αεροπόρος που εκτέλεσε πτήση στην Ελλάδα και η πρώτη απώλεια της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πηγή Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων http://www.pasoipa.org.gr/lefkoma/pilot_details/?id=35 [Τελευταία επίσκεψη: 9/6/2020]

Έλληνας διπλωμάτης.

Οργάνωση επιφανών Ελληνοαμερικανών και Αμερικανών που ιδρύθηκε στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 1940 με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων, επισιτιστικής βοήθειας και άλλων ειδών υπέρ της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια ανασυγκρότησης της χώρας μετά το τέλος του πολέμου.

Ο Jack L. Davis είναι Καθηγητής της Ελληνικής Αρχαιολογίας στην έδρα Carl W. Blegen του Πανεπιστημίου Cincinnati, Ohio και πρώην Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα (2007-2012). Έχει διευθύνει ή συνδιευθύνει τοπικά αρχαιολογικά προγράμματα σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, που περιλαμβάνουν την Κοιλάδα της Νεμέας, το νησί Χίος και τη Μεσσηνία κοντά στο Παλάτι του Νέστορα (Τοπικό Αρχαιολογικό Πρόγραμμα Πύλου), και επί του παρόντος συνδιευθύνει με τη Sharon Stocker τις ανασκαφές του Πανεπιστημίου Cincinnati στην Πύλο. Επιπρόσθετα έχει διευθύνει τοπικές μελέτες και ανασκαφές στην Αλβανία στην ενδοχώρα των αρχαίων Ελληνικών αποικιών του Δυρραχίου/ Επιδάμνου και Απολλωνίας. Ο Davis είναι μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα στην αρχαιολογία των νησιών του Αιγαίου. Έχει δημοσιεύσει αναφορές από ανασκαφές στα νησιά Χίος και Μήλος. Εκτός από προϊστορικά θέματα έχει επεκτείνει την έρευνά του για να καλύψει θέματα που αφορούν στην ιστορία και την αρχαιολογία στην Ελλάδα στην Οθωμανική και σε πρώιμες σύγχρονες περιόδους, και την ιστορία της Αμερικανικής αρχαιολογίας στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου και αρχές 20ου αιώνα.

Ο Γεώργιος Καρατζάς ο εξ απορρήτων, από τον Οίκο των Καρατζά, ήταν μεγάλος διερμηνέας της Υψηλής Πύλης (1764-65) και γιος του πρίγκιπα της Μολδοβλαχίας Σκαρλάτου Καρατζά.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020]

Η Zillah Frances Pierce γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1886 στη Μασαχουσέτη. Παντρεύτηκε τον William Bell Dinsmoor το 1909 και αμέσως μετά το γάμο τους τον ακολούθησε στην Ελλάδα. Γέννησε το πρώτο τους παιδί, μια κόρη, την Frances Athenais Dinsmoor, στην Αθήνα το 1919. Ο William Jr. γεννήθηκε το 1923 στη Νέα Υόρκη. Η Zillah κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης παραμονής τους στην Αθήνα εργάστηκε ως βοηθός στη Βιβλιοθήκη της Σχολής και βοήθησε τον Dinsmoor στη δακτυλογράφηση των εργασιών του. Είχε μια πολύ κοινωνική ζωή στην Αθήνα. Απέκτησε φιλικές σχέσεις με γνωστές κυρίες της Αθήνας της εποχής. Η ενεργή συμμετοχή της στη ζωή της Σχολής απεικονίζεται έντονα στην αλληλογραφία με τη μητέρα της Emma Pierce. Η Zillah ακολούθησε με αφοσίωση το σύζυγό της σε όλες τις προσπάθειές του, τα ταξίδια, τις υποτροφίες και τα συνέδρια. Πέθανε μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 στο Rockport της Μασαχουσέτης έχοντας μόλις συμπληρώσει την 50η επέτειο του γάμου της και μόλις μία μέρα από τα 74α γενέθλιά της.

Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού από την Κέρκυρα. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους με το βαθμό του αντιστράτηγου και ως αρχηγός του Επιτελείου, διετέλεσε υπασπιστής του βασιλιά Κωνσταντίνου και αρχηγός του ΓΕΣ την περίοδο 1914-1916 και το 1921. Εξορίστηκε στην Κορσική το 1917 από τη βενιζελική κυβέρνηση και αποστρατεύτηκε το 1923.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020].

Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός από τη Ρεντίνα Αγράφων. Ως αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εκστρατεία της Ουκρανίας και στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο ήταν διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού, ενώ τον Απρίλιο του 1941, μετά την επίθεση των Γερμανών, υπέγραψε το πρωτόκολλο συνθηκολόγησης του Ελληνικού Στρατού. Στις 30 Απριλίου 1941 διορίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις πρωθυπουργός της ελληνικής κατοχικής κυβέρνησης, ενώ παραιτήθηκε το φθινόπωρο του 1942. Το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη το 1945 για συνεργασία με τον κατακτητή και παράνομη συνθηκολόγηση. Πέθανε από λευχαιμία το 1948.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020]

Ο Sterling Dow γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1903 στο Portland, Maine. Παρακολούθησε το Harvard College και έλαβε πτυχίο το 1925 με άριστα στη φιλοσοφία. Κέρδισε την υποτροφία Fiske για να σπουδάσει ιστορία στο Trinity College του Cambridge για ένα χρόνο και στη συνέχεια έλαβε το μεταπτυχιακό του από το Harvard το 1928. Το 1931, παντρεύτηκε την Elizabeth "Libby" Sanderson Flagg και μετακόμισε στην Αθήνα, όπου συνδέθηκε με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1931 έως το 1936. Το 1936, έλαβε το διδακτορικό του από το Harvard. Από το 1936 μέχρι την αποχώρησή του το 1970, ο Dow δίδαξε στο Harvard College, πρώτα ως δάσκαλος και εκπαιδευτής (1936-1941), στη συνέχεια Αναπληρωτής Καθηγητής (1941-1946), Καθηγητής Ιστορίας και Ελληνικών (1946-1948) και, το 1949 , διορίστηκε καθηγητής Αρχαιολογίας στην έδρα John E. Hudson. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εργάστηκε στη στρατιωτική μυστική υπηρεσία (Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών) στο Κάιρο.
Ο Sterling Dow ήταν γνωστός κυρίως για το έργο του στην ελληνική επιγραφική και την ιστορία, αλλά τα ενδιαφέροντά του δεν περιορίστηκαν σε αυτούς τους τομείς και κατά τη διάρκεια της καριέρας του έγραψε πέντε βιβλία και περισσότερα από 150 άρθρα και κριτικές που κάλυπταν πολλά θέματα. Όταν ο Dow ήταν στην Αθήνα τη δεκαετία του 1930, συναντήθηκε και συνεργάστηκε με τον μεγάλο επιγραφικό, Johannes Kirchner, και, εκείνη την εποχή, ο Dow ανέπτυξε μια νέα τεχνική για να κάνει φορητά αντίγραφα (squeezes) επιγραφών. Τα επόμενα χρόνια δημιούργησε μια τεράστια συλλογή από αντίγραφα Αθηναϊκών δημόσιων και ιδιωτικών επιγραφών.
Μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, έστρεψε την προσοχή του στην ενθάρρυνση και βελτίωση της διδασκαλίας των κλασικών σε σχολεία μέσης εκπαίδευσης. Ο Dow βοήθησε επίσης στην ίδρυση του περιοδικού Greek, Roman and Byzantine Studies και ήταν ο ιδρυτής της Αρχαιολογίας. Διετέλεσε πρόεδρος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής και ήταν ιδρυτής του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών στην Αίγυπτο.

Ο Στέρλινγκ ήταν ο Ετήσιος Καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα 1966-1967 και επίσης δίδαξε στο Έτος Κολλεγίου στην Αθήνα και στο Ινστιτούτο Αιγαίου. Μετά τη συνταξιοδότησή του, δίδαξε στο Boston College, στο Vassar (the Blegen Distinguished Professor), στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ (the Sather Professor) και στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον (the Walker-Ames Professor). Ο Sterling Dow πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1995.

Ο Ιωάννης Σφακιανάκης ήταν Έλληνας πολιτικός και Πρόεδρος της Επαναστατικής Συνελεύσεως Κρητών στην Κρητική Επανάσταση του 1878. Υπήρξε το κύριο πρόσωπο των πολιτικών πραγμάτων της Κρήτης, από το 1878 μέχρι την Επανάσταση του Θερίσου το 1905. Ήταν ο βασικός διαπραγματευτής στη Σύμβαση της Χαλέπας, πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης των Κρητών το 1897 - 1898, πρόεδρος του Εκτελεστικού (1898) και πρώτος πρόεδρος της Βουλής των Κρητών (1899).
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 11/6/2020].

Συγγραφέας από την Κρήτη.

Ο Alfred Emerson (1859-1943) έκανε κλασικές σπουδές και δίδαξε στα Johns Hopkins, Princeton, The Art Institute of Chicago και Cornell. Ήταν Καθηγητής Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1897 έως το 1898. Παντρεύτηκε τη Alice Edwards Emerson το 1887.
Μια μεγάλη συλλογή από έγγραφα των τριών γενεών της οικογένειας Emerson βρίσκεται στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Πλήρης περιγραφή των εξήντα τριών κουτιών υλικού μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση archive.nypl.org/mss/923.nypl.org/mss/923.

Γεννήθηκε στο Αργοστόλι και διετέλεσε καθηγητής Υγιεινής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την περίοδο 1936 - 1960. Κατά τη δικτατορία του Μεταξά ήταν υφυπουργός Υγιεινής την περίοδο 1936 - 1938.

Το 1923 ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Χριστιανική Ένωσις Νεανίδων» (ΧΕΝ), όπως αποδόθηκε στα ελληνικά το όνομα της YWCA, από γυναίκες – μέλη της YWCA της Σμύρνης. Το 1939 με απόφαση του δικτατορικού καθεστώτος, η ΧΕΝ διαλύθηκε, όπως και οι περισσότερες Οργανώσεις Νεότητας. Ανασυστάθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εξαπλώθηκε στον Ελληνικό χώρο, τόσο σε αστικές όσο και σε αγροτικές περιοχές.Το 1947, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ιδρύεται η ΧΕΝ Ελλάδος, ως κοινό όργανο επικοινωνίας, συνεργασίας και εκπροσώπησης και δημιουργεί υποδομές πανελλήνιας Οργάνωσης. Στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο συμμετείχαν μέλη από τις ΧΕΝ Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Κηφισιάς και Πάτρας.
Πηγή: https://www.xen.gr/history/ [Τελευταία επίσκεψη: 11/6/2020]

Ο Harold North Fowler γεννήθηκε στο Westfield, Μασαχουσέτη, το 1859. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών στάλθηκε στη Δρέσδη της Γερμανίας, για να προετοιμαστεί για την εισαγωγή του στο Harvard College, όπου αποφοίτησε το 1880. Στο Harvard είχε δύο σπουδαίους δασκάλους, τον Charles Eiot Norton, ιδρυτής του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, και τον William W. Goodwin, ο οποίος θα γινόταν ο πρώτος διευθυντής της νεοσύστατης Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1882-1883. Ήταν ο Goodwin που προσκάλεσε τον Fowler να γίνει ο πρώτος φοιτητής που εγγράφηκε στη Σχολή στην Αθήνα το 1882. Μετά την Αθήνα, ο Fowler πέρασε τρία χρόνια στο Βερολίνο και τη Βόννη, αποκτώντας το διδακτορικό του από τη Βόννη το 1885. Το 1893, ξεκίνησε τη μακρά και διακεκριμένη καριέρα του στο Πανεπιστήμιο Wester Reserve, αποχωρώντας το 1929 με το βαθμό του Ομότιμου Καθηγητή. Στα έτη 1903-1904 και 1924-1925 ήταν Καθηγητής Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στην Αμερικανική Σχολή. Για πολλά χρόνια διετέλεσε αρχισυντάκτης των εκδόσεων της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, καθώς και συντάκτης στο American Journal of Archaeology. Ο Fowler είναι ιδιαίτερα γνωστός για τις μελέτες του σχετικά με τον δίολκο στην Κόρινθο. Επίσης, μετέφρασε τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο για τη σειρά Loeb.

Για περισσότερα για τον Fowler, βλ. Charles B. Gulick, "Harold North Fowler (1859-1955)," ASCSA Annual Report 75, 1955-56, pp. 16-17, και Database of Classical Scholars (Rutgers School of Arts and Science).

Εθελοντική οργάνωση νεολαίας με εμφανείς επιρροές από τον προσκοπισμό. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη αποτελώντας προπαγανδιστικό μηχανισμό του καθεστώτος στους κόλπους της νεολαίας.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD_%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD [τελευταία επίσκεψη: 11/6/2020].

Ο αρχαιολόγος James Penrose Harland αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 1913. Ήταν υπότροφος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1920-1921. Το 1921, έκανε ανασκαφές με τον Carl Blegen στις Ζυγουριές. Από το 1926 έως το 1927, ο Harland έκανε ανασκαφές στα υστεροελλαδικά επίπεδα στο νησί της Αίγινας και τον οικισμό της εποχής του χαλκού στη θέση Τσούνγκιζα (Νεμέα).
Το έργο του χρηματοδοτήθηκε από το John Simon Guggenheim Memorial Foundation. Υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Chapel Hill. Ο Harland είναι ο συγγραφέας του «The Peloponnesos in the Bronze Age» (Cambridge Mass., 1923, ανάτυπο από το Harvard Studies in Classical Philology 34, 1923), και «Prehistoric Aigina. A History of the Island in the Bronze Age» (Παρίσι, 1925, διδακτορική διατριβή, αναδημοσίευση από L'Erma di Bretschneider το 1966), και αρκετά άρθρα.

Ο William Bell Dinsmoor γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1886 στο Windham, New Hampshire, γιος ενός αρχιτέκτονα της Βοστώνης. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Boston Latin School, το παλαιότερο δημόσιο σχολείο των Η.Π.Α., παρακολούθησε τη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Χάρβαρντ από το 1902 έως το 1906. Ο Dinsmoor έλαβε το πτυχίο του το 1906 και τα επόμενα δύο χρόνια εργάστηκε σε αρχιτεκτονική εταιρεία στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1906 έκανε την πρώτη του επίσκεψη την Ευρώπη. Ήταν επίσης η πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα. Το 1904, μια επιχορήγηση από το ίδρυμα Carnegie επέτρεψε στην Αμερικανική Σχολή να ξεκινήσει μια σειρά από διορισμούς υποτρόφων στην Αρχιτεκτονική. Ο Dinsmoor ήταν ο πρώτος κάτοχος υποτροφίας στην Αρχιτεκτονική (1908), ξεκινώντας έτσι μια μακρά και επιτυχημένη συνεργασία με την Αμερικανική Σχολή. Η υποτροφία του παρατάθηκε για ένα ακόμη έτος. Τον Σεπτέμβριο του 1910 ο Dinsmoor επέστρεψε από τις Η.Π.Α. με τη σύζυγό του Zillah Frances. Ο διορισμός του συνεχίστηκε για δύο ακόμη χρόνια, «ενόψει των επιθυμιών του Carnegie Institution». Το 1912 διορίστηκε αρχιτέκτονας της σχολής, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1919. Το έργο του διακόπηκε για τη θητεία του στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η συνεργασία του με το Πανεπιστήμιο Columbia ξεκίνησε το 1920. Από το 1920 έως το 1926 ο Dinsmoor ήταν πρόεδρος της βιβλιοθήκης Avery του Columbia. Εκεί «ίδρυσε τη χωριστή Βιβλιοθήκη Καλών Τεχνών. Ανακάλυψε και απέκτησε μερικά από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά σχέδια του Avery, όπως το μη δημοσιευμένο χειρόγραφο του Sebastiano Serlio για την οικιακή αρχιτεκτονική, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1540, εικονογραφημένο με σχέδια του Serlio. Ο Serlio σχεδίαζε να είναι αυτό το έκτο βιβλίο της επτάτομης πραγματείας του για την αρχιτεκτονική. Το χειρόγραφο δημοσιεύθηκε τελικά το 1978 από το Architectural History Foundation (Ίδρυμα Αρχιτεκτονικής Ιστορίας)". Το 1924 ο Dinsmoor επέστρεψε στην Αμερικανική Σχολή ως καθηγητής αρχιτεκτονικής για έξι μήνες κάθε έτους έως το 1928. Από το 1933 μέχρι την αποχώρησή του το 1955 διετέλεσε εκτελεστικός διευθυντής του Τμήματος Καλών Τεχνών στο Columbia. Το 1935 ο Dinsmoor διορίστηκε καθηγητής αρχαιολογίας στο Columbia.

Ένα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας συνδέθηκε επίσης με το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (Archaeological Institute of America) . Το 1936 εκλέχτηκε πρόεδρος του οργανισμού, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1945. Από αυτή τη θέση ο Dinsmoor ασχολήθηκε αρχικά με την οργάνωση μέτρων για την προστασία των ιστορικών μνημείων και έργων τέχνης. Το 1943 το American Council of Learned Societies όρισε μια Επιτροπή για την Προστασία των Πολιτιστικών Θησαυρών σε Εμπόλεμες Περιοχές (Committee on the Protection of Cultural Treasures in War Areas) με πρόεδρο τον Dinsmoor. Αργότερα τον ίδιο χρόνο σχηματίστηκε η Αμερικανική Επιτροπή για την Προστασία και Διάσωση Καλλιτεχνικών και Ιστορικών Μνημείων στην Ευρώπη (American Commission for the Protection and Salvage of Artistic and Historic Monuments in Europe) στην οποία ο Dinsmoor διορίστηκε από τον Πρόεδρο Roosevelt. Η πρώτη μεγάλη ανάγκη ήταν να εκπονηθούν σχέδια των πόλεων στις οποίες ήταν πιθανό να λειτουργούν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις - σχέδια στα οποία ιστορικά μνημεία είχαν επισημανθεί έτσι ώστε να διευκολυνθεί η διατήρησή τους, είτε σε χερσαίες επιχειρήσεις είτε σε βομβιστικές επιθέσεις. Εκτός από την παραγωγή χαρτών, η Επιτροπή μερίμνησε για την προετοιμασία εγχειριδίων σχετικά με τη φροντίδα και τη συντήρηση μνημείων και έργων τέχνης και την παροχή διαλέξεων για τα θέματα αυτά σε μέλη των ενόπλων δυνάμεων. Καθώς οι περιοχές ανακαταλαμβάνονταν από τον εχθρό, έγιναν αναφορές σχετικά με την κατάσταση των μνημείων και, τελικά, το προσωπικό της Επιτροπής έπαιξε ενεργό ρόλο στον εντοπισμό και την αποκατάσταση στους δικαιούχους μεγάλου αριθμού «εκτοπισμένων έργων τέχνης».

Σε όλη τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του, τα ενδιαφέροντα του Dinsmoor επικεντρώθηκαν κυρίως στα κτήρια πάνω και γύρω από την Ακρόπολη των Αθηνών.

Ο Dinsmoor πέρασε στην Αθήνα τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής του. Το 1969 έλαβε το χρυσό μετάλλιο για διακεκριμένο αρχαιολογικά επιτεύγματα από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής. Στις 2 Ιουλίου 1973 πέθανε ήσυχα και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

[Το κείμενο της βιογραφίας βασίστηκε στη νεκρολογία που γράφτηκε από τον Homer A. Thompson και δημοσιεύτηκε στην Επετηρίδα της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας - Year Book of the American Philosophical Society, 1974, pp. 156-163.]

Η Virginia Randolph Grace γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1901. Αποφοίτησε από το κολλέγιο Bryn Mawr το 1922, παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1927 και επέστρεψε στο Bryn Mawr για να συνεχίσει το μεταπτυχιακό της στην Κλασική Αρχαιολογία. Το 1930 επέστρεψε στη Μικρά Ασία για ανασκαφές καθώς και στη Λάπηθο στην Κύπρο, και έγινε μέλος των Ανασκαφών της Αγοράς το 1932, μια σχέση που επρόκειτο να διαρκέσει σε όλη της τη ζωή. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στο Bryn Mawr το 1934 δημοσιεύοντας τις ενσφράγιστες λαβές αμφορέων στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας.

Το 1935 εργάστηκε στις ανασκαφές Bryn Mawr Tarsus. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου διορίστηκε ως επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study at Princeton, και το 1938 κέρδισε μια υποτροφία Guggenheim που της επέτρεψε να ταξιδέψει και να μελετήσει άλλες συλλογές ενσφράγιστων αμφορέων. Έλαβε μια δεύτερη υποτροφία Guggenheim και πάλι εργάστηκε στις ανασκαφές του Κουρίου στην Κύπρο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ανέλαβε πολλούς ρόλους με το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ και συνεργάστηκε με το Γραφείο Στρατηγικών Υποθέσεων - Γραφεία Ελληνικών Υποθέσεων στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και το Κάιρο.

Από το 1945 έως το 1948 ήταν και πάλι επισκέπτρια ακαδημαϊκός στο Institute for Advanced Study που εργάζονταν συνεχώς στις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και έπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα για να ταξινομήσει τις ενσφράγιστες λαβές στο Εθνικό Μουσείο Αθήνας και εργάστηκε σε υλικό από τη Ρόδο υπό την καθοδήγηση των Γάλλων στη Δήλο . Με τη βοήθεια του Αμερικανικού Κέντρου Ερευνών (American Research Center) στην Αίγυπτο και της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (American Philosophical Society) δημοσίευσε τη συλλογή Μπενάκη της Αλεξάνδρειας.
Επέστρεψε στην Αθήνα, όπου στη δεκαετία του '50 και του '60 άνοιξε η Στοά του Αττάλου για ένα μουσείο για τις ανασκαφές της Αγοράς. Η Grace ήταν υπεύθυνη των τεράστιων συλλογών της με τις ενσφράγιστες λαβές αγγείων και ήταν περιζήτητη ως σύμβουλος πολλών εκσκαφέων. Το 1989 αναγνωρίστηκε από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής, που της απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο για αρχαιολογικά επιτεύγματα, και στις 22 Μαΐου 1994 πέθανε στο σπίτι της στην Αθήνα.
Η Virginia Grace άφησε πίσω της μια αξιοσημείωτη κληρονομιά - αρχεία που αποτελούνται από αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες «καταγραφές» των σφραγίδων που είχαν χρησιμοποιηθεί σε αρχαίους αμφορείς οίνου και ελαίου από χώρους της Μεσογείου, ιδιαίτερα στην ελληνιστική περίοδο.

Το βιογραφικό σημείωμα ανακτήθηκε από Breaking Ground: Women in Old Archaeology διαθέσιμο σε αυτόν τον σύνδεσμο https://www.brown.edu/Research/Breaking_Ground/

Η Hazel Hansen έλαβε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (1920, 1921). Το θέμα του μεταπτυχιακού της ήταν "Study of the Persians of Aeschylus" (Μελέτη των Περσών του Αισχύλου).
Από το 1922 έως το 1925 συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ απέκτησε το διδακτορικό της το 1926 με τηδιατριβή της "Early Civilization in Thessaly" (Πρώιμος Πολιτισμός στη Θεσσαλία). Ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο δημοσιεύθηκε το 1933. Ο A. T. Murray, γνωστός για τη μετάφραση του Ομήρου, ήταν ο δάσκαλος που την ενέπνευσε και αργότερα εργάστηκε μαζί του ως συνεργάτιδα.
Το έτος 1927-28 επέστρεψε στην Ελλάδα. Εκείνη τη χρονιά κατείχε την υποτροφία Alice Freeman Palmer από το American Association of University Women. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ το 1928, έγινε Εκπαιδευτικός στο Τμήμα Κλασικών, το 1931 έγινε Επίκουρη Καθηγήτρια και το 1935 Αναπληρώτρια Καθηγήτρια. Έγινε μόνιμη καθηγήτρια το 1940 αφού αναγνωρίστηκε ανάμεσα στους κλασικούς αρχαιολόγους, ειδικά στον τομέα της προϊστορίας του Αιγαίου. Εκείνη την εποχή η Δρ Hansen συμμετείχε ήδη σε ένα έργο που παρέμεινε ημιτελές όταν πέθανε: "The Early Civilization in Skyros" (Ο Πρώιμος Πολιτισμός στη Σκύρο).
Η Σκύρος είναι ένα μικρό νησί στο Αιγαίο Πέλαγος, όπου πέρασε πολλά καλοκαίρια καταγράφοντας το υλικό από ανασκαφές (αγγεία, οστά κ.λπ.). Η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τις προσπάθειές της την έκανε επίτιμη πολίτη της Ελλάδας και της έδωσε την άδεια να δημοσιεύσει τα ευρήματά της. Αργότερα η Αρχαιολογική Υπηρεσία του Ελληνικού Υπουργείου της ζήτησε να γράψει έναν οδηγό για το Μουσείο της Σκύρου. Η Χάνσεν ήταν επισκέπτρια καθηγήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1956-57. Υπηρέτησε επίσης στη Διαχειριστική Επιτροπή της Σχολής για πολλά χρόνια.

Βλ. επίσης: N. Vogeikoff-Brogan, "Forgotten Friend of Skyros: Hazel D. Hansen (Pt. I)," in From the Archivist's Notebook, April 19, 2020 (https://nataliavogeikoff.com/2020/04/19/forgotten-friend-of-skyros-hazel-dorothy-hansen-pt-i/)

Ο John G. Hawthorne στο Vassar College και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1957-1958 και το 1959-1960. Συμμετείχε στις Ανασκαφές στα Ίσθμια και στις Κεχριές.

Πρωτοπόρος Έλληνας πολεοδόμος και αρχιτέκτων από τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας, Διδάκτωρ Μηχανικός από το Πανεπιστήμιο Charlottenburg του Βερολίνου, με αντιστασιακή δράση επί Κατοχής. Μετά τον πόλεμο, πήρε μέρος στο Συνέδριο για την Ειρήνη στον Άγιο Φραγκίσκο των ΗΠΑ ως μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας. Το 1945 διετέλεσε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Αγγλία, Γαλλία και τις ΗΠΑ σε θέματα σχετικά με την ανοικοδόμηση. Υπήρξε ένα από τα βασικά πρόσωπα της ανασυγκρότησης. Μέσα από διαφορετικές θέσεις, πρώτα ως Υφυπουργός Ανοικοδόμησης και στη συνέχεια ως Συντονιστής Ανασυγκρότησης και υπηρεσιακός Υφυπουργός του Υπουργείου Συντονισμού προσπάθησε να επαναφέρει τη χώρα στην φυσιολογική ειρηνική προπολεμική της κατάσταση. Στα χρόνια αυτά διατέλεσε επικεφαλής της Αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διεθνή Διάσκεψη Οικισμού, Πολεοδομίας και Ανοικοδομήσεως του ΟΗΕ (1947) και με την ιδιότητα του Συντονιστή Ανασυγκρότησης ηγήθηκε της Ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για τις Ιταλικές πολεμικές επανορθώσεις. Είχε την επιμέλεια του εμβληματικού λευκώματος "Αι Θυσίαι της Ελλάδος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο". Το 1951 ίδρυσε το Τεχνικό Γραφείο Δοξιάδη (Doxiadis Associates) αναλαμβάνοντας μεγάλα πολεοδομικά έργα σε όλο τον κόσμο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%BF%CE%BE%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 12/6/2020].

1893: Πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Yale
1894-1895: Υπότροφος του Soldier’s Memorial, Yale στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών. Βοηθά στην τελευταία εκστρατεία ανασκαφής στο Ηραίον Άργους.
1895-1896: Φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών
1898: Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Yale
1899-1902: Καθηγητής στην Κλασική Αρχαιολογία, Πανεπιστήμιο Yale
1900-1901: Άδεια απουσίας στην Ιταλία, Ελλάδα, Γερμανία
1902-1903: Γραμματέας της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών
1903-1905: Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Ανασκαφές στην Κόρινθο
1904: Συνέλαβε την ιδέα ενός Δελτίου για την Κόρινθο. Έντονο ενδιαφέρον για τη μελέτη και δημοσίευση του Ερεχθείου.
1905: Θάνατος από τυφοειδή πυρετό (Αθήνα, 29 Σεπτεμβρίου)
1927: Δημοσίευση του 'Ερεχθείου' αφιερωμένη στους Theodore Woolsey Heermance και James Rignall Wheeler

Ο William P. Henry γεννήθηκε στο Long Island, New York και μεγάλωσε στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, Gainesville, το μεταπτυχιακό του στην ιστορία από το Πανεπιστήμιο Emory και το διδακτορικό του στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1963. Παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1959-1960. Ο Henry δημοσίευσε το Greek Historical Writing το 1966. Ήταν καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και το Πανεπιστήμιο Georgetown.

Ο ΑΣΟΠΕΦ ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1958, ως συνέχεια της ΠΕΟΠΕΦ, µε βασικούς άξονες δράσης τη βελτίωση της θέσης των πολιτικών κρατουµένων και εξόριστων και την απόλυση τους, καθώς και τη µέριµνα για τις οικογένειες τους. Στις δραστηριότητες του Συλλόγου περιλαµβάνονταν ακόµη σειρά διαβηµάτων και εκστρατειών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για την κατάργηση των εκτάκτων µέτρων, τη συγκέντρωση υπογραφών για τη χορήγηση γενικής αµνηστίας, τη µέριµνα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και της ιατροφαρµακευτικής περίθαλψης στους κρατούµενους.

Το σωµατείο ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1962 µε σκοπό «την συνένωσιν των συγγενών, των αναγκαστικώς υπό το κράτος ανωµάλων πολιτικών συνθηκών εγκατασταθέντων και διαβιούντων εκτός της Ελλάδος Ελλήνων» και απέβλεπε στην άρση των απαγορεύσεων επαναπατρισµού, στην προστασία των συµφερόντων των πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους στην Ελλάδα, καθώς και στην ενίσχυση των δεσµών και της επικοινωνίας των εκπατρισµένων και των οικογενειών τους.

Η Ένωσις Τεχνικών Ελληνικού Κινηµατογράφου (ΕΤΕΚ) ιδρύθηκε και λειτούργησε από το 1948 αν και το καταστατικό της εγκρίθηκε µόλις το 1950. Πρώτα µέλη ήταν οι λίγοι επαγγελµατίες του κινηµατογράφου εκείνης της εποχής. Η ανάπτυξη του ελληνικού σινεµά στα χρόνια που ακολούθησαν οδήγησε στην οργανωτική έκρηξη του κλάδου των κινηµατογραφιστών και στην πρόσθετη διάκρισή τους σε ειδικότητες. Η είσοδος, τη δεκαετία του 1960, στην Ελλάδα της τηλεόρασης αποτυπώθηκε µε την αντίστοιχη προσθήκη στον τίτλο.

Ο Bert Hodge Hill γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου 1874, στο Μπρίστολ του Βερμόντ. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ το 1895 και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο Columbia το 1900. Η συνεργασία του με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως υπότροφος Drisler του Columbia το 1901 και παρέμεινε για τα δύο επόμενα χρόνια (1902-1903). Μετά από ένα σύντομο διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου ήταν Βοηθός Επιμελητής Κλασικών Αρχαιοτήτων στο Μουσείο Καλών Τεχνών και Λέκτορας στην Ελληνική Γλυπτική στο Wellesley College, επέστρεψε στη Σχολή και διετέλεσε διευθυντής για είκοσι χρόνια (1906-1926). Ο Hill συμμετείχε ενεργά στις υποθέσεις της Σχολής ακόμη και μετά την επίσημη αποχώρησή του από τη διεύθυνση. Αργότερα υπηρέτησε ως διευθυντής της Αρχαιολογικής Αποστολής στην Κύπρο του Πανεπιστημίου της Pennsylvania στις ανασκαφές στη Λάπηθο και στο Κούριο (1932 και από το 1934 έως το 1952). Το 1936-1937 ταξίδεψε ευρέως στις Ηνωμένες Πολιτείες ως Λέκτορας του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (Charles Eliot Norton Lecturer)
Τα ακαδημαϊκά ενδιαφέροντα του Hill ήταν ποικίλα. Ως διευθυντής της Σχολής ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές στην Κόρινθο όπου επικεντρώθηκε στη μελέτη των κρηνών (Πειρήνη Κρήνη, Γλαύκη Κρήνη κ.λπ.). Ασχολήθηκε επίσης με τη μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης Αθηνών, ιδιαίτερα του Ερεχθείου και του Παρθενώνα, καθώς και με την τοπογραφία της Αθήνας. Εκτός από την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική και την τοπογραφία, ασχολήθηκε με σπουδές επιγραφικής και εργάστηκε για τη δημοσίευση πολλών επιγραφών. Η γνώση του για την ελληνική αρχαιολογία, ιδίως εκείνη της Αθήνας, αναγνωρίστηκε ευρέως και, κατά συνέπεια, ήταν σύμβουλος σε όλους όσοι δημοσίευαν σε αυτά τα θέματα.
Ο αντίκτυπός του στον τομέα της αρχαιολογίας αναγνωρίστηκε. Έλαβε τιμητικά πτυχία και υποτροφίες από πολλά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, η Εταιρεία για την Προώθηση Ελληνικών Μελετών κ.λπ. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, μέλος της Αμερικανικής Φιλολογικής Ένωσης και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής.
Ο Hill παντρεύτηκε την Ida Carleton Thallon το 1924. Έζησε στην Αθήνα σχεδόν συνεχώς από το 1900 μέχρι το θάνατό του το 1958, και πάντα συμμετείχε ενεργά στην πνευματική και κοινωνική ζωή της πόλης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε πολλούς ανθρωπιστικούς και εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Ο Hill υπηρέτησε με τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων στο πλαίσιο της Κοινωνίας των Εθνών τη δεκαετία του 1920. Επιπλέον, ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κολλεγίου Αθηνών από την ίδρυσή του το 1925 και, ως διοικητικό στέλεχος του Αμερικανικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος στην Ελλάδα βοήθησε στην προώθηση του προγράμματος Fulbright στην Ελλάδα.
Ο Bert Hodge Hill πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1958. Ο τάφος του βρίσκεται στο Προτεσταντικό Τμήμα του Πρώτου Νεκροταφείου της Αθήνας.

Ο Πέτρος Ανταίος [Σταμάτης] (ψευδώνυμο του Σταύρου Γιαννακόπουλου) γεννήθηκε στην Προύσα το 1920 και µεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Συγγραφέας και λογοτέχνης, ο Π. Ανταίος σπούδασε στην Ανώτατη Εµπορική Σχολή και αρκετά χρόνια αργότερα στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Γκόγκε της Μόσχας. Το όνοµά του είναι συνυφασµένο µε την ΕΠΟΝ, καθώς υπήρξε από τα ιδρυτικά της στελέχη ενώ η στράτευσή του στις αριστερές νεολαίες αρχίζει από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Συµµετείχε στην ίδρυση της αντιστασιακής οργάνωσης Φιλική Εταιρεία Νέων και διετέλεσε πρόεδρος του ΕΑΜ Νέων. Μέλος του Κεντρικού Συµβουλίου και του Προεδρείου της ΕΠΟΝ, διετέλεσε στη συνέχεια επικεφαλής των επονιτών ανταρτών του ΕΛΑΣ. Έζησε 25 χρόνια ως πολιτικός πρόσφυγας στη Μόσχα, όπου παρουσίασε έργα τριάντα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων και έγινε µέλος της Ένωσης Σοβιετικών συγγραφέων. Έγραψε ποιητικά και λογοτεχνικά έργα, ενώ πολλά από αυτά µεταφράστηκαν στη ρωσική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 2002

Ο Λευτέρης Αποστόλου (Αθήνα 1904 – 1981) –αδελφός της εµβληµατικής προσωπικότητας της αντίστασης Ηλέκτρας Αποστόλου- γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 και εντάχθηκε στις γραµµές του ΚΚΕ το 1921. Mέλος των αρχειοµαρξιστών το 1922, διαγράφεται από την ΟΚΝΕ, αλλά επιστρέφει ένα χρόνο αργότερα και εκλέγεται στην καθοδήγησή της στα τέλη του 1923. Το 1934 στο 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωµατικό µέλος της ΚΕ. Συλλαµβάνεται το 1935 και έπειτα ακολουθούν έξι χρόνια εξορίας και φυλακής. Το Μάιο του 1941 δραπετεύει από την Κίµωλο που βρίσκεται εξόριστος και στην Αθήνα έρχεται σε επαφή µε άλλα εξόριστα στελέχη του ΚΚΕ που έχουν επίσης δραπετεύσει από νησιά της εξορίας. και αρχίζουν οι διεργασίες για την δηµιουργία αντιστασιακών οµάδων. Στην ιδρυτική συνεδρίαση του ΕΑΜ, ο Λευτέρης Αποστόλου εκλέγεται γραµµατέας θέση που θα διατηρήσει µέχρι τη σύλληψή του το Νοέµβριο του ’40. Φυλακίζεται στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και µετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών δραπετεύει και εντάσσεται στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Από τον Αύγουστο του 1944 εργάζεται στον τοµέα διαφώτισης του ΚΚΕ. Δεν εκλέγεται αντιπρόσωπος στο 7ο Συνέδριο του. Από το 1948 εγκαθίσταται στην Ρουµανία, όπου παραµένει ως πολιτικός πρόσφυγας µέχρι το 1959. Εργάζεται στο πρακτορείο του κόµµατος Ελλάς Πρες ως το Σεπτέµβρη του 1950 που διαγράφεται από µέλος του ΚΚΕ. Το 1956 επανεντάσσεται στο κόµµα, ενώ το 1959 ζητά να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δραστηριοποιείται στις γραµµές της ΕΔΑ για να διαφωνήσει µε τις επιλογές του κόµµατος και να δηµιουργήσει –το 1964- την Ανανεωτική Οµάδα Δηµοκρατικής Αριστεράς (ΑΟΔΑ). Στη µεταπολίτευση συµπορεύεται µε το ΚΚΕεσ. και συµµετέχει στην ίδρυση της Ενωµένης Εθνικής Αντίστασης. Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Νοεµβρίου 1981.

Η Ida Carleton Thallon γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου 1875 στο Μπρούκλιν, κόρη του John και της Grace Green Thallon. Πήρε το πτυχίο της το 1897 και το μεταπτυχιακό της το 1901 από το Vassar College. Το 1899-1901 ήταν φοιτήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από το 1903-1905 σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Columbia, το οποίο της απονέμει το διδακτορικό δίπλωμα το 1905. Ο γάμος της με τον διακεκριμένο αρχαιολόγο, Bert Hodge Hill το 1924 και η αναχώρησή της για την Αθήνα τερμάτισαν τη διδακτική της σταδιοδρομία στο Vassar.
Η πρώτη της δημοσίευση προήλθε από τις φοιτητικές της ημέρες στην Αθήνα. Η Hill και η φίλη της Lida Shaw King, με δύο φοιτητές της Αμερικανικής Σχολής έκαναν ανασκαφές στο Σπήλαιο Πανός στη Βάρη, και τα μαρμάρινα ανάγλυφα που βρέθηκαν σε αυτό δημοσιεύθηκαν από την Ida Thallon στο American Journal of Archaeology 7 (1903). Στη συνέχεια, το 1906, ήρθε η διδακτορική της διατριβή, 'The Date of Damophon of Messene'. Δημοσίευσε το ‘Readings in Greek History’ (1914), to ‘Rome of the Kings’ (1925) και, σε συνεργασία με τη Lida Shaw King, το ‘Decorated Architectural Terracottas’ (Corinth Series of the American School (IV, I, 1929)). Λίγο πριν το θάνατό της (1954), εκδόθηκε το νέο της βιβλίο' The Ancient City of Athens' (1953). Η Hill άφησε επίσης ένα σχεδόν ολοκληρωμένο χειρόγραφο ενός άλλου βιβλίου σχετικά με αρχαίους ελληνικούς χώρους έξω από την Αθήνα.
Ο τάφος της βρίσκεται στην Προτεσταντική Γωνιά του Πρώτου Νεκροταφείου στην Αθήνα.

Η Dorothy Horrax Sutton γεννήθηκε στο Montclair του New Jersey στις 27 Ιουνίου 1878, κόρη του Edwin και της Elizabeth Horrax. Εκπαιδεύτηκε ως νηπιαγωγός. Το 1918 πήγε στη Γαλλία όπου διήυθυνε διάφορα έργα ανθρωπιστικής βοήθειας. Το φθινόπωρο του 1919 η Sutton επέστρεψε στην Αμερική. Εκείνη την εποχή ο Οργανισμός Near East Relief έψαχνε εξειδικευμένο προσωπικό για να διευθύνει το έργο της ίδρυσης νηπιαγωγείων στην Εγγύς Ανατολή. Την πλησίασε ο οργανισμός και συμφώνησε να συνεχίσει για ένα χρόνο ως εθελόντρια. Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1920 και έμεινε εκεί για μια περίοδο έξι μηνών. Η επόμενη αποστολή της ήταν ο Καύκασος και η ανθρωπιστική βοήθεια στους Αρμένιους στην περιοχή. Στο Γερεβάν, η D. S. Sutton έμεινε περίπου ένα έτος ως υπέυθυνη του έργου της Εγγύς Ανατολής εκεί. Στη συνέχεια εστάλη στο Ιζμίτ, Ανατολία. Με το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών, ανατέθηκε στη Sutton να είναι υπεύθυνη για το έργο του επαναπατρισμού ανθρώπων από τη μια χώρα στην άλλη. Η Sutton στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρέτησε για δεκατέσσερις μήνες. Με διακοπές μόνο τριών εβδομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, η D. H. Sutton συνέχισε να εργάζεται στην Ελλάδα έως το 1926.
Η Sutton σε αναγνώριση του έργου της σχετικά με την αποκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων της απονεμήθηκε παράσημο από τον Βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας (Croix of St Zaviere). Της απονεμήθηκε επίσης το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της Near East Relief. Η Ντόροθι πέθανε στο Charlottesville, Virginia στις 18 Νοεμβρίου 1970.

Η Katharine Butterworth ίδρυσε και διύθυνε το πρόγραμμα «Study in Greece» (Σπουδάζω στην Ελλάδα) για 25 χρόνια. Ήταν ένα αναγνωρισμένο κολλεγιακό πρόγραμμα σπουδών διάρκειας πέντε μηνών για νέους και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Το πρόγραμμα σπουδών επικεντρώθηκε στη μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ζωής και ως εκ τούτου ήταν το πρώτο στο είδος του. Η Butterworth ήταν επίσης συγγραφέας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα Ρεμπέτικα. Είχε γράψει ένα βιβλίο με τίτλο ‘Rebetika’ μαζί με τη Sara Sneider, και ήταν φίλη του Ηλία Πετρόπουλου. Το αρχείο περιλαμβάνει επίσης αλληλογραφία του Ηλία Πετρόπουλου με την KB όταν εκείνος ήταν στη φυλακή κατά τη διάρκεια της ελληνικής χούντας και υλικό που σχετίζεται με τα Ρεμπέτικα.

Ο Peter W. Topping γεννήθηκε στο Milwaukee, Wisconsin στις 13 Μαΐου 1916. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin το 1937 και το διδακτορικό του στη μεσαιωνική ιστορία από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania το 1942. Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις όπως Καθηγητής στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (1943-1944), Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της California, Santa Barbara (1948-1953), Βιβλιοθηκονόμος της Γενναδείου Βιβλιοθήκης (1953-1960), Καθηγητής Ιστορίας και Νεότερων Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1961-1978) και Κύριος Ερευνητής Συνεργάτης, Byzantine Center of Dumbarton Oaks (1976-1984).
Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως Διερμηνέας στην Συμμαχική Αποστολή για την Παρατήρηση των Ελληνικών Εκλογών του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α., 1946. Ο Topping υπηρέτησε επίσης ως μέλος σε πολλές επιτροπές, συμπεριλαμβανομένης της Διαχειριστικής Επιτροπής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών της Αθήνας, της Εθνικής Επιτροπής για τις Βυζαντινές Σπουδές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.λπ. Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας (13ος-18ος αιώνας). Ο Topping πέθανε το 2003.

Η Λουτσιάνα Καστελίνα γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1929 στη Ρώμη. Υπήρξε σύζυγος του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς στην Ιταλία Alfredo Reichlin. Είναι γνωστή στην Ελλάδα για τις ανταποκρίσεις της στον Ιταλικό κυρίως Τύπο για την πολιτική κατάσταση τη περίοδο των εκλογών του 1961, των Ιουλιανών και κυρίως για την ανταπόκριση των γεγονότων τη περίοδο του Απριλιανού Πραξικοπήματος. Υπήρξε βουλευτής και ευρωβουλευτής επί σειρά ετών ενώ είναι και συγγραφέας αρκετών βιβλίων μεταξύ των οποίων το ‘’50 χρόνια Ευρώπης, μια αντιρητορική ανάγνωση’’ και ‘’Η ανακάλυψη του κόσμου’’. Ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς στην Ιταλία από τα εφηβικά της χρόνια μέχρι και σήμερα. Ειδικεύεται σε θέματα επικοινωνίας και κουλτούρας αλλά και των ευρωπαϊκών πραγμάτων. Έχει τιμηθεί από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με την εκλογή της στη θέση της προέδρου της επιτροπής υποθέσεων κουλτούρας, επικοινωνίας και ΜΜΕ.

Ο Θεόδωρος Βαβαγιάννης γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Στην ηλικία των έξι ήρθε στην Αθήνα όπου ξεκίνησε να τραγουδάει εκκλησιαστική μουσική με την παιδική χορωδία στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Το μουσικό του ταλέντο αναπτύχθηκε γρήγορα και στην ηλικία των δώδεκα ήταν ικανός να διευθύνει τη χορωδία μόνος του.
Στην ηλικία των δεκατεσσάρων γράφτηκε στο σχολείο Ανώτερης Θεωρίας στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή στην αρμονία και τη θεωρία τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Ο Οικονομίδης αργότερα έγινε Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών και στην κηδεία του τον ακολούθησε ο Βαβαγιάννης.
Μέχρι το 1932 ο Βαβαγιάννης είχε τελειώσει τις σπουδές του με Άριστα Παμψηφεί. Ταυτόχρονα του δόθηκε η θέση του δασκάλου θεωρίας και αρμονίας. Το 1939 του προσφέρθηκε ιδιωτική υποτροφία για να ολοκληρώσει τις μουσικές του σπουδές στο Βερολίνο, στο Hochschule für Musik. Αυτό του έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία για να παρακολουθήσει όλες τις πρόβες και συναυλίες της Φιλαρμονικής Ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του Furtvangler και άλλων κορυφαίων μαέστρων. Συγχρόνως ακολούθησε την Όπερα του Βερολίνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1940 έχοντας συμπληρώσει τη μουσική του εκπαίδευση.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1929-1939 ο Δημήτρης Μητρόπουλος ήταν Κορυφαίος Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Ενώ ήταν μόλις 19 ετών, επιλέχτηκε από τον Μητρόπουλο για να γίνει βοηθός και μαθητής του. Ο Βαβαγιάννης ήταν από τους λίγους μαθητές που σπούδασαν διεύθυνση ορχήστρας από την αρχή και όχι στην πορεία της σταδιοδρομίας του. Η εκπαίδευσή του υπό τον Μητρόπουλο ήταν εμπεριστατωμένη και περιλάμβανε την παρακολούθηση όλων των προβών και συναυλιών στις οποίες ήταν τυχερός να ακούσει μερικούς από τους μεγάλους μουσικούς που πέρασαν από την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Έμαθε να απομνημονεύει μουσική δια της ακοής, και στη συνέχεια στην επαγγελματική του ζωή διηύθυνε χωρίς παρτιτούρα, και χωρίς μπαγκέτα προς έκπληξη των συναδέλφων του.
Ο Βαβαγιάννης έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνιση υπό την αιγίδα της Ελληνική Ταξιδιωτικής Λέσχης, το 1937, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, στον αρχαιολογικό χώρο Αμφιαρείου Μαραθώνα και αργότερα σε αρχαία θέατρα στη Σίκινο, Κόρινθο και Δελφούς. Συνέχισε σε όλη τη ζωή του να είναι μέλος της Λέσχης και συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητές του, για τις οποίες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικό μετάλλιο.
Το 1938 ο Ελληνικός Εθνικός Ραδιοφωνικός Σταθμός ιδρύθηκε και μια Ορχήστρα σχηματίστηκε. Ο Βαβαγιάννης διηύθυνε την ορχήστρα συχνά, και όταν αργότερα έγινε Κορυφαίος Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών εργάστηκε σκληρά για να διατηρήσει ένα όσο το δυνατό καλό επίπεδο μουσικής.
Όταν ο Μητρόπουλος έφυγε από την Ελλάδα το 1939 για να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του στο εξωτερικό, ο Βαβαγιάννης, με την επιστροφή από τις σπουδές του στη Γερμανία, το 1940, προσλήφθηκε για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, αυτή ήταν η πρώτη του εμφάνιση. Ήταν ένας από τους πολλούς νέους μουσικούς της εποχής του που είχε μεγάλες φιλοδοξίες για να ανέβει στη θέση του Κορυφαίου Διευθυντή Ορχήστρας. Το ταλέντο του και η εξαιρετική του μουσική παιδεία, με τη βοήθεια του δασκάλου του, Μητρόπουλου, τον έβαλαν πρώτο στη σειρά για εκείνο το ρόλο. Τελικά αναγνωρίστηκε για τις ικανότητές του και το 1942 όταν η ορχήστρα μετονομάστηκε σε Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, έγινε ο Δεύτερος Διευθυντής και, τελικά, Κορυφαίος Διευθυντής. Τα επόμενα χρόνια του απονεμήθηκε η θέση του Γενικού Διευθυντή της Ορχήστρας, που περιλάμβανε Αρχεία.
Η σχέση του Βαβαγιάννη με το Μητρόπουλο ήταν πρώτα του μαθητή και αργότερα του συναδέλφου. Ήταν μια σχέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του Μητρόπουλου στην Αθήνα. Αυτή η σχέση αποτυπώνεται εν μέρει στις επιστολές που αντάλλαξαν μεταξύ 1940 και 1959.
Εκτός από τη διεύθυνση συναυλιών στην Ελλάδα με καλλιτέχνες από πολλά μέρη της Ευρώπης, ο Βαβαγιάννης επίσης διηύθυνε πάνω από 50 συναυλίες στο εξωτερικό. Θεώρησε εκείνες τις παραστάσεις ιερό καθήκον για τη χώρα του και θα έκανε μεγάλη προσπάθεια να συμπεριλάβει τη μουσική Ελλήνων συνθετών στο πρόγραμμά του, όπου ήταν δυνατό.
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής συνέχισε να διδάσκει γενιές μαθητών και ήταν περήφανος που είχε βοηθήσει ταλαντούχους να φτάσουν ψηλά στο επάγγελμά τους. Η πρώιμη και αναγκαστική αποχώρησή του από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη θέση του Γενικού Διευθυντή το 1969 σε ηλικία 64 ετών, την περίοδο της Χούντας, δεν τον απέτρεψε από το να συνεχίσει να διευθύνει στο εξωτερικό ούτε επηρέασε τη στενή του σχέση με συναδέλφους, μουσικούς που είχε διευθύνει για πολλά χρόνια, συνθέτες και κριτικούς. Πέθανε το 1988 σε ηλικία 83 ετών.

Ο Lynn Poole ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή ως δημιουργός ενός δημοφιλούς επιστημονικού τηλεοπτικού προγράμματος, The Johns Hopkins Science Review (1948-1955), ένα καινοτόμο και αναγνωρισμένο πρόγραμμα. Παντρεύτηκε την Gray Johnson το 1941και μαζί έγραψαν περισσότερα από 30 βιβλία: κυρίως δημοφιλή επιστημονικά βιβλία όπως Science: the Super Sleuth (1954) σχετικά με εγκληματολογία. Έγραψαν μια νουβέλα The Magnificent Traitor; a Novel of Alcibiades and the Golden Age of Pericles (1968). Αλλά το πιο επιτυχημένο τους βιβλίο ήταν το One Passion, Two Loves: The Schliemann’s of Troy (1967).

Η Gray Johnson ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων για νέους ενήλικες. Το 1956 κέρδισε το βραβείο Robert E. Sherwood για τη συγγραφή ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ για την πολυπολιτισμικότητα των σχολείων της Βαλτιμόρης. Αφού παντρεύτηκε τον Lynn Poole το 1941, έγραψαν μαζί περισσότερα από 30 βιβλία: κυρίως δημοφιλή επιστημονικά βιβλία όπως Science: the Super Sleuth (1954) σχετικά με εγκληματολογία. Έγραψαν μια νουβέλα The Magnificent Traitor; a Novel of Alcibiades and the Golden Age of Pericles (1968). Αλλά το πιο επιτυχημένο τους βιβλίο ήταν το One Passion, Two Loves: The Schliemann’s of Troy (1967).

Ο William M. Frick γεννήθηκε το 1919. Υπηρέτησε στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη με τη 79η Μεραρχία. Μόλις επέστρεψε στην πατρίδα, παντρεύτηκε την Emilie Farnsworth το 1946. Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές συμπεριλαμβανομένης και αυτοαπασχολούμενης επιχείρησης στην αρχιτεκτονική κήπων. Επίσης δίδαξε και διετέλεσε ως Διευθυντής Γυμνασίου και Εισαγωγών στην Ακαδημία Brunswick. Μετά τη συνταξιοδότησή του τΟ 1984 ακολούθησε τα ενδιαφέροντά του στην έρευνα πάνω στην αρχαιολογία και τα στρατιωτικά θέματα. Είναι ο συγγραφέας των εξής: Bernhard Steffen (1844-1891), 1990; Greece, April 1941 ‘…to fight another day’, 1994; και Time of Tragedy, Argos October 1943, 1998.

Η βυζαντινολόγος Άννα Μαραβά Χατζηνικολάου (Καλαμάτα 1911- Αθήνα 2005) σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και η διδακτορική της διατριβή που είχε θέμα τη δουλεία στο Βυζάντιο εκπονήθηκε σε Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Το 1950 προσελήφθη ως επιμελήτρια Μικροτεχνίας στο Βυζαντινό Μουσείο και το 1965 ανέλαβε Έφορος στη νεοσύστατη 5η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων στα Ιωάννινα ως την δικτατορία των συνταγματαρχών που την έπαυσε από τα καθήκοντα της. Μετά την συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε με τη μελέτη της βυζαντινής μικρογραφίας εκδίδοντας από κοινού με την Χρ. Πάσχου τον κατάλογο των βυζαντινών χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας. Ήταν παντρεμένη από το 1935 με τον γεωπόνο Γιάννη Χατζηνικολάου.

Ο Γιάννης Χατζηνικολάου (Στενήμαχο Ανατολικής Ρωμυλίας 1899 – Αθήνα 1975) σπούδασε στην Ανώτατη Γεωπονική Σχολή της Βιέννης την περίοδο 1920-1927. Εργάστηκε από το 1926 στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, στην Ένωση Συνεταιρισμών Καβάλας και τέλος διορίστηκε στον Αυτόνομο Οργανισμό Ελληνικού Καπνού όπου κατείχε για πολλά χρόνια την διευθυντική θέση. Την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας εκτοπίστηκε στον Άη Στράτη και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, λόγω πολιτικών φρονημάτων, ενώ υπέστη διώξεις και κατά την περίοδο του εμφυλίου.

Ο Steffen, αξιωματικός με το Πρωσικό πυροβολικό στο Κάσσελ της Γερμανίας, ήταν ο χαρτογράφος του βιβλίου: Habbo Gerhardus Lolling’ s Karten von Mykenai / Auf Veranlassung des K. Deutschen Archäologischen Instituts aufgenommen und mit erläuterndem Text; hrsg. von Steffen; nebst einem Anhange über die Kontoporeia und das Mykenische-Korinthische Bergland von H. Lolling. Ο Steffen έφτασε στην Ελλάδα το χειμώνα του 1881-1882 και συνάντησε τον Heinrich Schliemann το 1883. Το Δεκέμβριο του 1889 ο Schliemann προσκάλεσε τον Steffen στην Τροία. Ο Bernhard Steffen πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το Δεκέμβριο του 1891.

Η χημικός μηχανικός Ελπίδα (Έλντα ή Έλδα) Σόμμερ - Τσιλένη γεννήθηκε το 1922 στο Ρέθυμνο. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο το 1938 και το 1940 εισήχθη στο ΕΜΠ. Στη διάρκεια της Κατοχής παίρνει δίπλωμα τραυματιοφορέα και υπηρετεί στο 5ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ψυχικού και από το 1943 συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Το 1946 παίρνει το πτυχίο της και την περίοδο 1947 - 1949 εργάζεται στη βιομηχανία J.E. Seagram καιSons Inc. Σπούδασε στο Illinois Institute of Technology (ITT) και το 1951 ολοκλήρωσε το master της στη βιολογία. Στη συνέχεια εκπονεί έρευνες στο Laboratory of Vitamin Technology Chicago Illinois. Το 1952 παντρεύεται γερμανό συμφοιτητή της στο Σικάγο και επιστρέφει στην Ευρώπη στη Δυτική Γερμανία όπου εργάζεται στο Μικροβιολογικό τμήμα του 5ου Αμερικάνικου νοσοκομείου στη Στουτγάρδη. Με το σύζυγό της απέκτησε δύο παιδιά. Στη συνέχεια εργάστηκε σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία και ερευνητικά ιδρύματα (Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ, Τμήμα Κλινικής Οστεολογίας Πανεπιστημιακής Κλινικής Αμβούργου) κάνοντας έρευνες για τον προσδιορισμό και την επίδραση χημικών ουσιών στον ανθρώπινο οργανισμό. Συμμετείχε σε επιστημονικά συνέδρια και αρθρογραφούσε σε επιστημονικά περιοδικά. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1984.