Συγκροτήθηκε με το Νομοθετικό Διάταγμα της 31ης Οκτωβρίου 1925 "περί συστάσεως Γραφείων Προστασίας Ελληνικού Καπνού", ενώ από το 1945 παύει να υφίσταται ως αυτόνομη διοικητική υπηρεσία υπαγόμενο στον Αυτόνομο Οργανισμό Προστασίας Ελληνικού Καπνού ως περιφερειακή του υπηρεσία.

Στα νεότερα χρόνια, τις περιόδους 1947-1952, 1955-1961 και 1967-1974, το νησί της Γυάρου χρησιμοποιείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως τόπος φυλακής και εξορίας.
Στη νοτιανατολική πλευρά του νησιού δημιουργήθηκαν πέντε περιφραγμένα στρατόπεδα, στους αντίστοιχους πέντε όρμους του νησιού, όπου η διαμονή γινόταν κυρίως σε σκηνές κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Οι πρώτες οικοδομικές εργασίες ξεκίνησαν το 1947. Περιλάμβαναν εκβραχισμούς και διαμορφώσεις του εδάφους, διάνοιξη δρόμων, χτίσιμο ειδικών κτηρίων, αποθηκών, φυλακίων, πυροβολείων κ.ά. Ανάμεσα στον Δ΄ και τον Ε΄ όρμο χτίστηκε με αναγκαστική εργασία από τους κρατούμενους το κτήριο των φυλακών. Οι εργασίες διήρκεσαν από το 1948 ως το 1951. Πρόκειται για οικοδόμημα μεγάλων διαστάσεων, επίμηκες, ορθογώνιας κάτοψης. Αναπτύσσεται συμμετρικά γύρω από έναν άξονα που έχει κατεύθυνση Α–Δ, επάνω σε κεκλιμένο έδαφος που διαμορφώθηκε σε τέσσερα επίπεδα. Μορφολογικά το κτήριο ακολουθεί τα πρότυπα αντίστοιχων φυλακών της Δυτικής Ευρώπης.
Επάνω στο νησί βρίσκεται νεκροταφείο όπου έχουν ενταφιαστεί 20 πολιτικοί κρατούμενοι.
Το 2001, με την υπ’ αριθμ. ΔΠΑ/11131 απόφαση του υπουργού Αιγαίου (ΦΕΚ 772/Δ/19-9-2001), χαρακτηρίστηκαν διατηρητέα τα κτήρια των φυλακών καθώς και όλα τα οικοδομήματα, οι εγκαταστάσεις και οι κατασκευές που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε όρμων του νησιού της Γυάρου, και καθορίστηκαν ειδικοί όροι και περιορισμοί στη δόμησή τους. Ακολούθησε ο χαρακτηρισμός από το υπουργείο Πολιτισμού του νησιού της Γυάρου ως ιστορικού τόπου, με την υπ’ αριθμ. Γ/4016/68475/17-12-2001 υπουργική απόφαση.

Στο Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθ. 1213 της 12/14 Οκτ. 1981 (ΦΕΚ Α΄300) «Περί αναδιοργανώσεως των Δασικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Γεωργίας» ορίζεται η διάρθρωση και οι αρμοδιότητες της κεντρικής υπηρεσίας της Γενικής Επιθεώρησις Δασών και των διανομαρχιακών υπηρεσιών των Περιφερειακών Επιθεωρήσεων Δασών

Σύμφωνα με το ΠΔ 396 της 14/16 Ιουν. 1989 (ΦΕΚ Α΄ 172) «Οργανισμός της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας» η 2η Διεύθυνση κλαδικής βιομηχανικής πολιτικής αποτελεί οργανική μονάδα της Κεντρικής Υπηρεσίας της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας. Στην Γραμματεία λειτουργούν 4 διευθύνσεις κατά κλάδους βιομηχανικής πολιτικής που ασκούν τις παρακάτω αρμοδιότητες σύμφωνα με το άρθρο 5
Διευθύνσεις 1η, 2η, 3η και 4η Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής

1. Οι Διευθύνσεις 1η, 2η, 3η και 4η Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής ασκούν για τους κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας, που υπάγονται σε αυτές σύμφωνα με τα άρθρα 6, 7, 8 και 9, τις εξής αρμοδιότητες:

2. Παρακολουθούν και αναλύουν όλα τα οικονομικά μεγέθη και τα τεχνικά στοιχεία που αφορούν τη διάρθρωση, τη δραστηριότητα, τις εξελίξεις και τις προοπτικές του οικείου κλάδου βιομηχανιών στην Ελλάδα και διεθνώς.

3. Εξασφαλίζουν τη διαρκή και πλήρη ενημέρωση της Γενικής Γραμματείας Βιομηχανίας για τις υπάρχουσες ή σχεδιαζόμενες βιομηχανίες του κλάδου, για τα οικονομικά, τεχνικά και εμπορικά τους στοιχεία και για τα στοιχεία της αγοράς των προϊόντων τους στην Ελλάδα και διεθνώς.

4. Λαμβάνουν μέτρα για τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων την πλήρη απασχόληση του παραγωγικού δυναμικού, την αύξηση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της παραγωγικότητας των βιομηχανιών του κλάδου, καθώς και για την εξειδίκευση των γενικών μέτρων της βιομηχανικής πολιτικής στις συνθήκες και τις ανάγκες του κλάδου.

5. Λαμβάνουν μέτρα για την ανταπόκριση της προσφοράς εγχώριων βιομηχανικών προϊόντων στην εγχώρια και διεθνή ζήτηση και για το σχεδιασμό και παραγωγή νέων βιομηχανικών προϊόντων.

6. Λαμβάνουν μέτρα για τη βελτίωση της ασφάλειας των προϊόντων και για τη διακίνηση και διάθεση στην αγορά κατάλληλων προϊόντων. Βεβαιώνουν την ποσότητα και την καταλληλότητα των πρώτων υλών των ενδιαμέσων και τελικών προϊόντων που χρησιμοποιεί ή παράγει η ελληνική βιομηχανία.

7. Ελέγχουν την ποιότητα των κυκλοφορούντων βιομηχανικών – βιοτεχνικών προϊόντων καθώς και των πρώτων υλών που εισάγονται – παράγονται και χρησιμοποιούνται για την κατασκευή των παραπάνω αναφερομένων προϊόντων.

8. Επιβάλλουν διοικητικές και οικονομικές κυρώσεις στους διακινούντας ελαττωματικά προϊόντα (κατασκευαστές – εισαγωγείς – εμπόρους).

Όπως διευκρινίζεται στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 5 η ταξινόμηση των βιομηχανιών κατά κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας γίνεται με βάση την ταξινόμησή τους από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδας (ΕΣΥΕ).

Η 2η Διεύθυνση Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής διαρθρώνεται στα παρακάτω Τμήματα (σύμφωνα με το άρθρο 7):
α. Τμήμα χημικών βιομηχανιών.
β. Τμήμα βιομηχανιών ελαστικού και πλαστικών.
γ. Τμήμα φαρμακευτικών βιομηχανιών.
δ. Τμήμα βιομηχανιών μη μεταλλικών ορυκτών.
ε. Τμήμα βιομηχανιών βιοτεχνολογικών προϊόντων.

2. Τα τμήματα της 2ης Διεύθυνσης Κλαδικής Βιομηχανικής Πολιτικής ασκούν τις αρμοδιότητες του άρθρου 5 παρ. 1 για τους κλάδους βιομηχανικής δραστηριότητας που υπάγονται σε αυτά.
   α. Τμήμα χημικών βιομηχανιών:
   Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Χημικές βιομηχανίες», εκτός των υποκλάδων «Βιομηχανίας φαρμακευτικών προϊόντων» και «Βιομηχανίες καλλυντικών και ειδών αρωματοποιΐας».
   • «Λοιπές βιομηχανίες μη αλλαχού αναφερόμενες».
     β. Τμήμα βιομηχανιών ελαστικού και πλαστικών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από ελαστικό», εκτός του υποκλάδου «κατασκευή υποδημάτων από ελαστικό».
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από πλαστική ύλη»,εκτός του υποκλάδου «Παραγωγή υποδημάτων από
     πλαστική ύλη»
     γ. Τμήμα φαρμακευτικών βιομηχανιών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται οι εξής κλάδοι:
   • «Βιομηχανίες φαρμακευτικών προϊόντων»
   • «Βιομηχανίες καλλυντικών και ειδών αρωματοποιΐας»
     δ. Τμήμα βιομηχανιών μη μεταλλικών ορυκτών:
     Στο τμήμα αυτό υπάγεται ο κλάδος:
   • «Βιομηχανίες προϊόντων από μη μεταλλικά ορυκτά, εκτός των παραγωγών πετρελαίου και άνθρακα».
     ε. Τμήμα βιομηχανιών βιοτεχνολογικών προϊόντων:
     Στο τμήμα αυτό υπάγονται όλες οι βιομηχανίες, ανεξαρτήτως ταξινόμησής τους από την ΕΣΥΕ, που παράγουν προϊόντα ζυμώσεων.

Η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη γεννήθηκε στη Φουρνή Μεραμβέλλου της Κρήτης το 1898, αποφοίτησε από το Διδασκαλείο Ηρακλείου το 1915, και δίδαξε για τρία χρόνια στην δημοτική εκπαίδευση. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές της, εργαζόμενη παράλληλα ως οικοδιδασκάλισσα. Φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Γαλλικής Σχολής των Αθηνών, το 1928 έλαβε το πτυχίο των Παιδαγωγικών και το 1930 το πτυχίο Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής. Το 1931 παντρεύτηκε τον αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού Κώστα Παπαδάκη και διορίστηκε εκπαιδευτικός στην Χαροκόπειο Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας. Έκτοτε υπηρέτησε σε πολλά σχολεία ως το τέλος της Κατοχής, οπότε απολύθηκε λόγω των πολιτικών της φρονημάτων. Αργότερα επαναπροσλήφθηκε και δίδαξε σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, κυρίως Νεοελληνική Λογοτεχνία, αλλά και αρχαία κείμενα και ιστορία, ως την συνταξιοδότησή της, το 1970. Το 1941 απέκτησε έναν γιο, τον Αντώνη. Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
Τα πρώτα της ποιήματα δημοσίευσε το 1922-1923 στην εφημερίδα Ο Παρατηρητής, που εκδιδόταν στα Χανιά. Στην Αθήνα, αργότερα, εμφανίστηκε στα περιοδικά Πνοή και Λόγος, με ποιήματα, συνεργασίες και μεταφράσεις από την ρωσική λογοτεχνία, ενώ ο δάσκαλός της στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Louis Roussel, μετέφρασε και δημοσίευσε ένα ποίημά της στο περιοδικό Libre, το 1928.
Αφοσιώθηκε στην ποίηση αλλά και στην παιδική λογοτεχνία, το παιδικό θέατρο, τη λογοτεχνική και θεατρική κριτική, την ταξιδιωτική πεζογραφία και τη μετάφραση λογοτεχνικών έργων.
Ανέλαβε την στήλη της κριτικής θεάτρου (1938-39) στο περιοδικό Πνευματική Ζωή και της κριτικής βιβλίου (1939-1940) στο περιοδικό Νεοελληνική Λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά, όπως Ελεύθερα Γράμματα, Κρητικές σελίδες, Ο Λόγος, Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα, Πειραϊκά Γράμματα, Πνοή, Ρυθμός, Φιλολογική Πρωτοχρονιά και τα παιδικά περιοδικά: Ελληνόπουλο, Θησαυρός των παιδιών και Το σπίτι του παιδιού. Δημοσίευε και με τα ψευδώνυμα Κλειώ Νοταρά, Ελένη Παρή, Ειρήνη Φωτεινού, Χριστιανός και Γιαγιά Καντιανή.
Προλόγισε έργα του Ιωάννη Κονδυλάκη και της Έλλης Αλεξίου και δημοσίευσε μεταφράσεις έργων των Τζον Γκάλσγουορθυ, Δάφνης ντι Μωριέ, Καρόλου Ντίκενς, Γκυ ντε Μωπασσάν, Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ και Τζον Στάινμπεκ. Συμμετείχε επίσης στην συγγραφή λημμάτων στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση και την παιδική εγκυκλοπαίδεια Για σας παιδιά. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, με εντολή του Υπουργείου Παιδείας, δίδαξε από το ραδιόφωνο το μάθημα της έκθεσης, ενώ την περίοδο της Κατοχής (1941-1944) συμμετείχε σε αριστερές αντιστασιακές οργανώσεις, συνεργάστηκε με περιοδικά και έγραψε πατριωτικά ποιήματα στον παράνομο Τύπο. Ποιήματά της μελοποιήθηκαν, όπως το «Εμπρός Ελλάς» από τον Νίκο Τσάκωνα, που έγινε και ο ύμνος του ΕΛΑΣ, τα «Νιάτα» από τον Φοίβο Ανωγειανάκη, που έγιναν και ο ύμνος της ΕΠΟΝ και το «Ειρηνικός», από τον Μ. Θεοδωράκη.
Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
Τα άπαντά της εκδόθηκαν από τον Δήμο Νεάπολης Κρήτης (2006).

Ποιητικό έργο:
Ώρες αγάπης (1934), Της νιότης και της Λευτεριάς (1946, τιμήθηκε με το βραβείο Εθνικής Αντίστασης), Λουλούδι της τέφρας (1966), Άρατε πύλας (1991).
Παιδική λογοτεχνία:
Το παραμύθι του Ολύμπου (1943, συλλογή διηγημάτων), Αταλάντη, η νεράιδα του δάσους (1957, μυθιστόρημα), Ο Αλέξανδρος και η γοργόνα (1957, μυθιστόρημα), Τζαβέλλας, η ψυχή του Σουλίου (1961), Το λάλημα της καμπάνας (1965), Ιστορίες από το Βυζάντιον (1970, 3 τόμοι), Άλκηστη: η βασίλισσα που νίκησε το θάνατο (1973). Ελληνικό σχολικό θέατρο (1961).
Ταξιδιωτικά:
Ο μικρός περιηγητής (1981, 3 τόμ.).
Μελέτη
Η ποιητική μαρτυρία. Ένα νέο είδος ποιητικού λόγου (1991).
Μεταφράσεις: Τζον Γκάλσγουορθυ, Ο ιδιοκτήτης (1941), Δάφνη ντι Μωριέ, Ρεβέκκα (1947), Κάρολος Ντίκενς, Τα δύσκολα χρόνια (1952), Τζον Στάινμπεκ, Ουράνιες βοσκές (1952), Γκυ ντε Μωπασάν, Το σπίτι της Μαντάμ Τελλιέ (1953), Τ.Σ. Έλιοτ, Κοκταίηλ πάρτυ (παίχθηκε από το θέατρο της Έλσας Βεργή το 1970) Ερρίκος Ίψεν, Τα παλληκάρια στο Χέγκελαντ, που (παίχθηκε από το θέατρο της Έλσας Βεργή το 1973).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Ο Κώστας Παπαδάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1905, από τον Αντώνιο και την Στυλιανή Παπαδάκη. Το 1921 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ο Παπαδάκης ολοκλήρωσε τις δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Το 1923 ενεγράφη στην Φιλοσοφική Σχολή, την οποία όμως δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει για οικονομικούς λόγους. Το 1926, κατόπιν εξετάσεων, κατατάχθηκε ως αξιωματικός στον οικονομικό κλάδο του Βασιλικού Ναυτικού, και υπηρέτησε ως ταμίας και διαχειριστής σε πολεμικά πλοία. Για τα δημοκρατικά του φρονήματα και τη συμμετοχή του στην Αντίσταση το 1944, εξορίστηκε για σαράντα μέρες στην Ικαρία, τον Ιούλιο του 1947, και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά, ως εμπλεκόμενος στην συνωμοσία του Βασιλικού Ναυτικού. Η ποινή του μετριάστηκε αρχικά σε δεκαπέντε χρόνια φυλάκισης, στη συνέχεια σε δυόμισι και τελικά την εξέτισε σε ενάμισι χρόνο, στις φυλακές Αβέρωφ (1948- 10 Φεβρουάριου 1950).
Δημοσίευσε ποιήματά του και μεταφράσεις ποιημάτων, κυρίως αγγλόφωνων λυρικών ποιητών, όπως των Τζορτζ Γκόρντον Μπάυρον, Πέρσι Σέλλεϋ, Τζον Κητς, Έντγκαρ Άλλαν Πόε, Ουώλτ Ουίτμαν, Χένρι Γουόντσγουερθ Λονγκφέλοου, Κάθριν Μάνσφιλντ, στην Πνοή, τη Νέα Εστία, και άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Στα ελληνικά απέδωσε και πολλά ποιήματα της αμερικανίδας ποιήτριας Ρουθ Χάρμον, με την οποία συνδέθηκε ιδιαίτερα μέσω αλληλογραφίας. Σταθμός στην ζωή του υπήρξε η Μαρία Πολυδούρη καθώς και ο στενός δεσμός του με τον κοινό τους φίλο, Γιάννη Χονδρογιάννη.
Στην φυλακή, έγραψε και το θαλασσινό παραμύθι Ο Πολυνούσης από το φεγγάρι (1948). Μετέφρασε τα μυθιστορήματα Μαύρη καλλονή της Άννας Σιούελ και Περιπέτειες του Ζεράρ, του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ (1945).
Πέθανε στην Αθήνα το 1973.
Το έργο του εκδόθηκε μετά θάνατον από την Σοφία Παπαδάκη, με τίτλο Μια ζωή με την ποίηση (1976).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Ο Αντώνιος Παπαπάνος ήταν δικηγόρος. Η Ελένη ήταν γυναίκα του και είχαν δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Αθηνά.

Πρόκειται για βενιζελική οργάνωση σκοπός της οποίας ήταν “η αδέλφωσις των Ελλήνων προς εξυπηρέτησιν της εμπολέμου πατρίδος”. [Τυπωμένο motto στα επιστολόχαρτα].
Έδρα της Ενώσεως η Αθήνα, διεύθυνση Βουκουρεστίου 9.
Πρόεδρος: Γεώργιος Αβέρωφ (υπογράφει και ο Ι. Ηλιάσκος).
Γενικός Γραμματέας: Αλέξανδρος Κασσαβέτης (υπογράφει και ο Κ. Ελευθερουδάκης ο οποίος είναι πρόεδρος της Επιτροπής της Κάλτσας του Στρατιώτου.

Ο Ιωάννης (Γιάγκος) Πεσμαζόγλου, γιος του τραπεζίτη Στέφανου Πεσμαζόγλου, σπούδασε νομικές, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο St John’s Collegeτου Πανεπιστημίου Cambridge. Το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής Πολιτικής Οικονομίας στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 1964 εξελέγη εντεταλμένος υφηγητής και τον Μάρτιο του 1967 εξελίχθηκε στη βαθμίδα του καθηγητή• με μία παύση το 1968-1969, οπότε και τέθηκε σε διαθεσιμότητα, δίδαξε μέχρι την οικειοθελή του αποχώρηση το 1970 λόγω της αντίθεσής του προς το δικτατορικό καθεστώς.
Κατά το διάστημα 1951-1955 υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής Οικονομικής Πολιτικής και Προγράμματος στο Υπουργείο Συντονισμού και στη συνέχεια (1955-1960) ως Οικονομικός Σύμβουλος στην Τράπεζα της Ελλάδος. Την περίοδο 1957-1961 ηγήθηκε της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με την ΕΖΕΣ και την ΕΟΚ και κατόπιν (1962-1965) της Επιτροπής Ευρωπαϊκής Συνεργασίας. Στο μεταξύ, το 1960, διορίστηκε Υποδιοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την παραίτησή του το 1967.
Την περίοδο 1967-1974 ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση, στο πλαίσιο της οποίας ίδρυσε την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ)• αποτέλεσμα της δράσης αυτής ήταν αρχικά η εκτόπιση και έπειτα η κράτησή του σε απομόνωση από το ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Διετέλεσε Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του 1974 και στις εκλογές του ίδιου έτους εξελέγη βουλευτής του κόμματος Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚ-ΝΔ) που μετονομάστηκε αργότερα σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (ΕΔΗΚ)• επανεξελέγη το 1977 με την ΕΔΗΚ, ενώ το 1985 εξελέγη ανεξάρτητος βουλευτής (συνεργαζόμενος με τη Νέα Δημοκρατία). Παράλληλα, συνέχισε τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ ως πρόεδρος της Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελλάδας - Ευρωπαϊκής Κοινότητας(1975-1978). Από τα ιδρυτικά στελέχη του Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ) διετέλεσε πρόεδρός του από το 1979 έως το 1984, οπότε και αποχώρησε από αυτό. Με το ΚΟΔΗΣΟ αρχικά και έπειτα ως ανεξάρτητος με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας,εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (1981-1984 και 1989-1994).Μεταξύ άλλων, τον απασχόλησαν η οικονομική πολιτική, η δημόσια υγεία, το γλωσσικό ζήτημα, η εκπαίδευση, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, καθώς και οι πολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη.
Καθοριστικός ήταν ο ρόλος του στην ίδρυση του Βασιλικού (μετέπειτα Εθνικού) Ιδρύματος Ερευνών το 1958, όπου και διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι το 1968.Το 1992 εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, την προεδρία της οποίας ανέλαβε το 1996.
Στις μελέτες και τις ομιλίες του διαπραγματεύεται θέματα σχετικά με την οικονομία, την ευρωπαϊκή ενοποίηση, την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.ά.

[Πηγές: Το υλικό του αρχείου• Ν. Λουλέ-Θεοδωράκη, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Αθήνα 1996• Γ. Κουμάντος κ.ά., Γιάγκος Πεσμαζόγλου. Εκδήλωση τιμής και μνήμης, Αθήνα 2006•Γ. Σ. Δονάτος κ.ά., Ιωάννης Σ. Πεσμαζόγλου: Πανεπιστημιακός, ευρωπαϊστής, διαπραγματευτής, επιμ. Μ. Ψαλιδόπουλος, Αθήνα 2010].

Με το Νομοθετικό Διάταγμα 499 της 10ης Απριλίου 1970 συστάθηκε Συμβουλευτική Επιτροπή επί της καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων ή «Μικρά Βουλή», όπως ήταν γνωστή την εποχή εκείνη. Η Επιτροπή είχε ως έργο «όπως εκφέρη γνώμην επί της αρχής και του εν γένει περιεχομένου των εις αυτήν, μετά την επεξεργασίαν υπό της Κεντρικής Νομοτεχνικής Επιτροπής, παραπεμπομένων υπό του Πρωθυπουργού Νομοθετικών Διαταγμάτων των εκδιδομένων δυνάμει του άρθρου 136 του Συντάγματος». Στο παραπάνω άρθρο του Συντάγματος που ψήφισε η δικτατορία των Συνταγματαρχών τον Σεπτέμβριο του 1968 προβλεπόταν ότι «από της ισχύος του Συντάγματος και μέχρι διενεργείας εκλογών και συγκλήσεως της Βουλής, ο ασκών την βασιλικήν εξουσίαν εκδίδει, προτάσει του Υπουργικού Συμβουλίου, νομοθετικά διατάγματα, μη χρήζοντα επικυρώσεως παρά της Βουλής». Η Επιτροπή συγκροτούνταν από 50 μέλη τα οποία προτείνονταν «εκ των πλέον αντιπροσωπευτικών και ανεγνωρισμένων επαγγελματικών και επιστημονικών οργανώσεων ως και οργανισμών της Χώρας». Κάθε οργάνωση ή οργανισμός πρότεινε τρία μέλη ως υποψήφια για τη Συμβουλευτική Επιτροπή εκ των οποίων επιλεγόταν το ένα ύστερα από απόφαση του πρωθυπουργού. Η θητεία της Επιτροπής ήταν ενιαύσια. Με το Νομοθετικό Διάταγμα 675 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του Ν.Δ. 499/70» της 21ης Σεπτεμβρίου 1970 στις αναγνωρισμένες οργανώσεις που έχουν δικαίωμα εκλογής μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής, προστέθηκαν και οι Περιφέρειες της Χώρας, ενώ καθοριζόταν ότι το ήμισυ του αριθμού των προτεινόμενων μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής ορίζεται με απόφαση του πρωθυπουργού ο οποίος μπορεί, με απόφασή του, να ορίσει απευθείας 10 μέλη της Επιτροπής πλέον του αριθμού που όριζε το Νομοθετικό Διάταγμα 499. Καθορίζονταν, επίσης, ζητήματα των προσόντων των μελών, της αποζημίωσής τους κ.ά. Με το Βασιλικό Διάταγμα 642 της 16ης Οκτωβρίου 1970 κωδικοποιούνταν οι ισχύουσες διατάξεις της νομοθεσίας περί Συμβουλευτικής Επιτροπής. Παράλληλα, με την υπ’ αριθ. 9434 της 14ης Οκτωβρίου 1970 απόφαση του πρωθυπουργού καθορίζονταν οι οργανώσεις που είχαν δικαίωμα να προτείνουν μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής καθώς και ο αριθμός των προτεινόμενων μελών κάθε οργάνωσης (ΓΣΕΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΣΕΒ, Ανώτατη Συνομοσπονδία Βιοτεχνών Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Εμπορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ναυτική Ομοσπονδία, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, Συντονιστική Επιτροπή Δικηγορικών Συλλόγων, Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος). Καθορίζονταν, επίσης, οι περιφέρειες που είχαν δικαίωμα υπόδειξης μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής. Κάθε περιφέρεια υποδείκνυε δύο υποψηφίους πλην των περιφερειών: α) των Νομών Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής που υποδείκνυαν τέσσερις και β) των Νομών Αττικής και Πειραιώς που υποδείκνυαν δεκατέσσερις. Σε κάθε περιφέρεια συγκροτούταν σώμα εκλεκτόρων που απαρτιζόταν από τους δημάρχους της περιφέρειας, τους προέδρους δικηγορικών, ιατρικών, φαρμακευτικών και εμπορικών συλλόγων, των Εργατικών Κέντρων της ΓΣΕΕ, των ενώσεων γεωργικών συνεταιρισμών και των εμπορικών, βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιμελητηρίων. Το σώμα αυτό των εκλεκτόρων εξέλεγε το ήμισυ του αριθμού των μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής που είχε καθοριστεί για κάθε περιφέρεια ή οργάνωση. Το υπόλοιπο ήμισυ των μελών της Συμβουλευτικής Επιτροπής οριζόταν με απόφαση του πρωθυπουργού από τους υποδεικνυόμενους υποψηφίους των οργανώσεων και των περιφερειών.
Την επόμενη χρονιά με το Νομοθετικό Διάταγμα 959 της 17ης Σεπτεμβρίου 1971 «Περί συστάσεως Συμβουλευτικής Επιτροπής επί της καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων και Συμβουλίων Περιφερειακών Διοικήσεων» συστάθηκε Συμβουλευτική Επιτροπή επί της καταρτίσεως των Νομοθετικών Διαταγμάτων με έδρα την Αθήνα και Συμβούλια Περιφερειακής Διοικήσεως στην έδρα κάθε Περιφερειακής Διοίκησης. Αρμοδιότητα της Συμβουλευτικής Επιτροπής εξακολουθούσε να είναι όπως αυτή ορίστηκε με τα Νομοθετικά Διατάγματα του 1970, ενώ στην αρμοδιότητα των Συμβουλίων Περιφερειακής Διοίκησης ήταν «η διατύπωσις γνώμης επί γενικωτέρας σημασίας θεμάτων, των αναγομένων εις την περιφέρειαν, ως και επί εκείνων εφ’ ων ήθελεν ζητήσει γνώμην ο αρμόδιος Υφυπουργός». Κάθε Νομός εξέλεγε ένα μέλος για τη Συμβουλευτική Επιτροπή και ένα για το Συμβούλιο της Περιφερειακής Διοικήσεως εκτός των Νομών που είχαν πληθυσμό άνω των 200.000 κατοίκων που εξέλεγαν ένα μέλος επιπλέον για τη Συμβουλευτική Επιτροπή. Ο πρωθυπουργός μπορούσε με απόφασή του να ορίσει επιπλέον 15 μέλη της Συμβουλευτικής Επιτροπής. Τα μέλη των παραπάνω Επιτροπών εκλέγονταν από σώμα εκλεκτόρων που συγκροτούνταν σε κάθε Νομό και το οποίο απαρτιζόταν από: τους δημάρχους και τους δημοτικούς συμβούλους των Δήμων του Νομού, τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των δικηγορικών, ιατρικών, φαρμακευτικών, οδοντιατρικών και συμβολαιογραφικών συλλόγων, τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων των εργατικών κέντρων της ΓΣΕΕ, των γεωργικών συνεταιρισμών, διαφόρων επιμελητηρίων, της Πανελληνίου Ναυτικής Ομοσπονδίας, των Ενώσεων Ελλήνων Εφοπλιστών, Συντακτών, Ιδιοκτητών Εφημερίδων και Ελλήνων Χημικών, των εμπορικών συλλόγων και των συνδέσμων βιομηχάνων, από τους προέδρους επαγγελματικών σωματείων και των γεωργικών πιστωτικών συνεταιρισμών. Η θητεία των Επιτροπών ήταν διετής, ενώ καταργήθηκε το Βασιλικό Διάταγμα 642 του 1970 «περί κωδικοποιήσεως των ισχυουσών διατάξεων της νομοθεσίας περί Συμβουλευτικής Επιτροπής». Με το ίδιο Νομοθετικό Διάταγμα, το Νομοθετικό Διάταγμα 1022 του Νοεμβρίου 1971 «περί τροποποιήσεως του Ν. Δ. 959/1971» και με πρωθυπουργικές αποφάσεις του Οκτωβρίου του 1971 καθορίστηκαν λεπτομέρειες για τα προσόντα των υποψηφίων, το ύψος της αποζημίωσης, τη διαδικασία εκλογής κ.ά.

Ο Δημήτριος Α. Μελετόπουλος ήταν σταφιδέμπορος από την Αιγιαλεία και συγγενής των οικογενειών Χαραλάμπη, Λόντου και Δεληγιάννη· σταδιοδρόμησε ως στρατιωτικός στον Αγώνα και αργότερα έγινε δήμαρχος Αιγίου, νομάρχης Αττικής κλπ.

Ο Δανιήλ (Διαμαντής) Παπαπαναγιωτόπουλος ήταν αρχιεπίσκοπος Ακώβων και μετά Τριπολιτσάς.

Ο Σταύρος Ιωάννου ή Τσαπαλάμος (θ. 1823) ήταν έμπορος και πρόκριτος στα Γιάννινα επί Αλή Πασά. Γιος του ήταν ο Γεώργιος Σταύρου που υπηρέτησε από το 1825 σε διάφορες θέσεις στην ελεύθερη Ελλάδα και ίδρυσε αργότερα την Εθνική Τράπεζα.

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, γιος του λογίου αξιωματούχου των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών, Νικολάου Μαυροκορδάτου, απέκτησε επιμελημένη μόρφωση και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο κατά την Ελληνική Επανάσταση και την Οθωνική περίοδο.

Άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία, ως ιδιαίτερος γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας, Ιωάννου Καρατζά (θείου του). Παρά την αντίθεσή του με τα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας για άμεση εκδήλωση της Επανάστασης (ανήκε στους συντηρητικούς της Φ.Ε.), έφτασε στο Μεσολόγγι στις 22 Ιουλίου 1821, όπου ασχολήθηκε με τη διοικητική και στρατιωτική οργάνωση της Δ. Ελλάδας και εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γερουσίας της. Από την αρχή ήρθε σε διάσταση με τους Πελοποννήσιους στρατιωτικούς και προεστούς, καθώς επίσης και με τους Δ. Υψηλάντη και Γ. Καραΐσκάκη.

Κατόρθωσε να αναδειχθεί σε πανελλήνια φυσιογνωμία μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις όπως: Πρόεδρος της Α΄ Εθνοσυνέλευσης Επιδαύρου, Πρόεδρος Επιτροπής Σύνταξης του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος, Πρόεδρος Εκτελεστικού Α΄ βουλευτικής περιόδου, υπεύθυνος Πολιτικών και Πολεμικών υποθέσεων Δ. Ελλάδος, υπεύθυνος οργάνωσης άμυνας Μεσολογγίου, Γραμματέας Εκτελεστικού και Υπουργός Εξωτερικών Β΄ βουλευτικής περιόδου, Πρόεδρος Βουλευτικού, αρχηγός «αγγλικού κόμματος», πρεσβευτής στο Βερολίνο και Μόναχο.

Επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του «Πανελληνίου» και Πρόεδρος του Οικονομικού Φροντιστηρίου, αλλά το 1830 αποσύρθηκε και αναδείχτηκε ηγέτης της αντιπολίτευσης. Επί Όθωνα χρημάτισε υπουργός, πρεσβευτής, και πρωθυπουργός.

Από τους πολιτικούς του αντιπάλους θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα του Πέττα (1822), ο κύριος υπεύθυνος του εμφυλίου σπαραγμού, και ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Καποδίστρια, καθότι οι πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές του απέβλεπαν στην εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών και όχι στην εξυπηρέτηση του κοινού σκοπού. Του αναγνωρίζεται, όμως, ότι διατύπωσε σαφές πολιτικό όραμα για τη συγκρότηση του Ελληνικού κράτους και τον εκσυγχρονισμό του κατά τα δυτικά πρότυπα.

Πέθανε το 1865 στην Αίγινα.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, ανέλαβε σημαντικές διοικητικές θέσεις πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια.

Έλληνας επιχειρηματίας και μεγάλος εθνικός ευεργέτης. Καταγόταν από την Ήπειρο και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην Αίγυπτο.