Ο Samuel Eliot Bassett γεννήθηκε το 1873 στο Wilton, Connecticut. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Yale, όπου ήταν με υποτροφία από το Ίδρυμα Macy στο Πρόγραμμα Ελληνικής Αρχαιολογίας. Του απονεμήθηκε υποτροφία Soldier’s Memorial για να σπουδάσει στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1899-1900, όπου ήταν υπότροφος το 1901–1902. Με την επιστροφή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, δίδαξε ελληνικά στο Yale μέχρι που έλαβε το διδακτορικό του το 1905. Αποδέχθηκε αμέσως μια θέση στο Πανεπιστήμιο του Vermont όπου, ως Καθηγητής Ελληνικών, δίδαξε μέχρι τον πρόωρο θάνατό του την παραμονή της αναχώρησής του για να δώσει διαλέξεις (The Sather Lectures) με θέμα τον Όμηρο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το 1936.

Ο Samuel Bassett ήταν μέλος της Επιτροπής Διαχείρισης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, 1905-1936, Πρόεδρος της Επιτροπής Υποτροφιών, 1917-1936, και Καθηγητής Αρχαιολογίας, 1932. Έγραψε πολλά άρθρα στην Αμερικανική Εφημερίδα της Αρχαιολογίας, όπως το «The Palace of Odysseus» (AJA 23, 1919) και «The Terra-cotta Lamps» (AJA 7, 1903), που προέκυψαν από τη συμμετοχή του στην ανασκαφή του Σπηλαίου στη Βάρη. Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του - πάνω από εκατό άρθρα - ασχολήθηκε με κλασικούς συγγραφείς που κυμαίνονται από τον Όμηρο έως τον Κικέρωνα. Ήταν η συμβολή του στην υποτροφία για τον Όμηρο, η οποία είχε ως αποκορύφωμα το βιβλίο του, The Poetry of Homer, κάτι για το οποίο τον θυμούνται.

Ο Bruce Heiden, καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Ohio, έγραψε, ότι «μετά το θάνατό του, η παρακαταθήκη του Bassett ως Ομηριστής ήταν σε μεγάλο βαθμό αζήτητη. . . . Ωστόσο, αρκετά απροσδόκητα, το βιβλίο του The Poetry of Homer και πολλά άρθρα του άρχισαν να επηρεάζουν την υποτροφία για τον Όμηρο στα μέσα της δεκαετίας του '60, με γρήγορη επιτάχυνση από τα μέσα της δεκαετίας του '80, όπως αποδεικνύεται από τις αναγνωρίσεις στο έργο πολλών μελετητών. Η υποτροφία για τον Όμηρο του Bassett ήταν σίγουρα ‘μπροστά από την εποχή της’».

Τα έγγραφα του Samuel Eliot Bassett βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο Yale, Manuscripts and Archives, Humanities and Fine Arts Collection, 1813–1965, Collection Number MS 590; και στο Πανεπιστήμιο του Vermont. Η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα κατέχει μόνο εκείνα τα έγγραφα που σχετίζονται με τη σύνδεση του Bassett με την Αμερικανική Σχολή.

Ο γιος ενός Λουθηρανού πάστορα, ο Heinrich Ernst Schliemann γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1822 στο Neubuckow, Mecklenberg-Schwerin, Γερμανία. Τον επόμενο χρόνο, η οικογένειά του μετακόμισε στο Ankershagen, την πόλη που ο Schliemann θεωρούσε την πατρίδα του. Το σπίτι όπου μεγάλωσε έκτοτε έχει μετατραπεί στο Μουσείο Heinrich Schliemann. Το 1841, σε ηλικία 19 ετών, σχεδίαζε να εγκαταλείψει τη Γερμανία και να ταξιδέψει στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής για ευκαιρίες απασχόλησης. Το πλοίο, ωστόσο, συνάντησε μια τεράστια καταιγίδα και έφτασε μέχρι την Ολλανδία, προτού εγκαταλειφθεί στην ακτή. Με τη βοήθεια μιας τοπικής οικογένειας, ο Schliemann ανάρρωσε και μετακόμισε στο Άμστερνταμ όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και άρχισε να μελετά μια μεγάλη ποικιλία ξένων γλωσσών. Όπως αποδεικνύεται, ο Schliemann είχε ικανότητα στις ξένες γλώσσες και κατά τη διάρκεια της ζωής του επέκτεινε τις γνώσεις του για να συμπεριλάβει Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά, Σουηδικά, Δανικά, Πολωνικά, Ιταλικά, Ελληνικά, Λατινικά, Ρωσικά, Αραβικά και Τουρκικά.
Το 1844 έγινε υπάλληλος του εμπορικού οίκου B.H. Schröder and Co. Δύο χρόνια αργότερα, αφού έμαθε Ρωσικά, η εταιρεία τον έστειλε στην Αγία Πετρούπολη για να υπηρετήσει ως εμπορικός αντιπρόσωπος. Παράλληλα, ο Schliemann ξεκίνησε επίσης και δική του εταιρεία. Αυτό το ανεξάρτητο εγχείρημα ήταν το πρώτο βήμα για τη συγκέντρωση της μεγάλης προσωπικής του περιουσίας. Το 1852, παντρεύτηκε μια Ρωσίδα, την Ekaterina Lyshina, και είχε τρία παιδιά μαζί της. Τα επόμενα χρόνια, ο Schliemann, τώρα οικονομικά ασφαλής, ξεκίνησε το πρώτο από τα πολλά ταξίδια του σε όλο τον κόσμο, τα οποία θα περιλάμβαναν τελικά την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Εγγύς Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ινδία, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών κρατούσε πάντα ένα ημερολόγιο και από αυτά μαθαίνουμε πολλά για τη ζωή του. Σήμερα, αυτά τα ημερολόγια βρίσκονται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
Το 1863, κουρασμένος από τις εμπορικές επιχειρήσεις και αποξενωμένος από τη Ρωσίδα σύζυγό του, ο Schliemann αποφάσισε να αποσυρθεί και να επιστρέψει στην παιδική του αγάπη για τα αρχαία ελληνικά. Η ιστορία που είπε ο ίδιος ο Schliemann ήταν ότι ερωτεύτηκε τα αρχαία ελληνικά ως μαθητευόμενος ενός παντοπώλη όταν άκουσε έναν μεθυσμένο άνδρα στο κατάστημα να απαγγέλλει αποσπάσματα του Ομήρου. Το 1866-7 έκανε επίσημα βήματα προς τη μελέτη της αρχαίας Ελλάδας αρχίζοντας μαθήματα αρχαιολογίας στη Σορβόννη στο Παρίσι. Καθώς ο Schliemann απορροφήθηκε περισσότερο από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και αποξενωμένος ακόμη περισσότερο από τη Ρωσία και τη σύζυγό του, αποφάσισε να κάνει την Ελλάδα πατρίδα του και άρχισε να ψάχνει μια Ελληνίδα σύζυγο. Ενώ ήταν σε ταξίδι στην Αμερική το 1869, ο Schliemann έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα στη Νέα Υόρκη και πήρε διαζύγιο από τη σύζυγό του από την Πολιτεία της Ιντιάνα. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε τη 17χρονη Σοφία Εγκαστρωμένου, την οποία επέλεξε από μια ομάδα επίδοξων νυφών που του παρουσίασε ο Θεόκλητος Βίμπος, Αρχιεπίσκοπος Μαντινείας και φίλος του Schliemann και πρώην δάσκαλος των αρχαίων ελληνικών. Το επόμενο έτος, ο Schliemann ανέθεσε στον Ernst Ziller να κατασκευάσει μόνιμη κατοικία για τη νέα του νύφη. Το σπίτι, που ονομάστηκε Ιλίου Μέλαθρον προς τιμήν της Τροίας, ολοκληρώθηκε το 1880 και εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στην Αθήνα σήμερα. Εκεί στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο της Ελλάδας.
Ο Schliemann απορροφημένος από το πάθος του για τον Όμηρο και την αρχαιολογία, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε αρχαιολογικές προσπάθειες, τις οποίες κατάφερε να χρηματοδοτήσει προσωπικά. Η ανακάλυψη της Τροίας (1870-73) ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Schliemann και του έφερε παγκόσμια φήμη. Οι άλλες ανασκαφές του ήταν επίσης σημαντικές και περιλαμβάνουν σημαντικές τοποθεσίες όπως οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και ο Ορχομενός. Το 1882 συνάντησε τον Wilhelm Dörpfeld, με τον οποίο συνεργάστηκε στην Τροία και τις Μυκήνες για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του και ο οποίος, μετά το θάνατο του Σλήμαν, συνέχισε τις ανασκαφές στην Τροία με την οικονομική βοήθεια της Σοφίας. Παρ’ όλες αυτές τις δραστηριότητες, ο Schliemann κατάφερε να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα των ανασκαφών του αρκετά γρήγορα, και συχνά σε περισσότερες από μία γλώσσες.
Ο Schliemann πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου 1890 στη Νάπολη της Ιταλίας, από λοίμωξη ύστερα από εγχείρηση αυτιού νωρίτερα τον Νοέμβριο στην πόλη Χάλλε της Γερμανίας. Ο Wilhelm Dörpfeld συνόδευσε το σώμα πίσω στην Αθήνα λίγες μέρες αργότερα. Ο Schliemann είναι θαμμένος στο Πρώτο Νεκροταφείο της Αθήνας σε ένα μαυσωλείο που σχεδίασε ο ίδιος. Η δεύτερη σύζυγός του, η Σοφία, και η κόρη τους, Ανδρομάχη, μαζί με την οικογένειά της (επώνυμο Μέλας) επίσης είναι θαμμένοι εκεί. Ο γιος τους, Αγαμέμνονας, είναι θαμμένος στο Παρίσι της Γαλλίας.

Το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών ιδρύθηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου το 1859 (πράξη 69/1859 (1.12.1859) του Δημοτικού Συμβουλίου Αθηναίων όπως συμπληρώθηκε με την 84/1860 όμοια αυτού).
Την πρώτη Σεπτεμβρίου 1859, επί της πρώτης Δημαρχίας Γεωργίου Σκούφου (1857-1862), άρχισε να λειτουργεί το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών με Διευθυντή τον ιατρό Α. Ζίννη. Σταδιακά, το Βρεφοκομείο στεγάστηκε σε διάφορα οικήματα, μέχρι που το 1874 εγκαταστάθηκε στο ιδιόκτητο κτήριό του, στην οδό Πειραιώς, Πλατεία Ελευθερίας (Κουμουνδούρου), έργο του αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκου. Στο ισόγειο του Βρεφοκομείου, σε ένα μεγάλο θάλαμο, λειτουργούσε το «Θεραπευτήριο» του Ιδρύματος. Παράλληλα υπήρχαν διάφοροι βοηθητικοί χώροι όπως νεκροτομεία, πλυντήρια, θάλαμοι αποστείρωσης και φυσικά ο Ναός. Στη δεκαετία του 1890 το Βρεφοκομείο αποκτά δικό του ναό, τον ναό των Αγίων Αναργύρων, ο οποίος κτίζεται εντός του οικοπέδου του στην πλατεία Ελευθερίας. Στο κτήριο του Δημοτικού Βρεφοκομείου στεγάστηκε και η Πανεπιστημιακή Κλινική καθώς και οι υπηρεσίες του ΠΙΚΠΑ. «Η πορεία του Βρεφοκομείου στο 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα διασταυρώνεται με εκείνη της Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών που στεγάσθηκε για τρεις περίπου δεκαετίες στο χώρο του».
Το 1879 το Αδελφάτο του Ιδρύματος αποδέχθηκε πρόταση του Διευθυντή Αναστασίου Ζίννη να γίνεται η διδασκαλία του μαθήματος «...της των Νοσημάτων Παιδικής Κλινικής» εντός του Δημοτικού Καταστήματος.. Η δημιουργία του πρώτου Νοσοκομείου Παίδων στην Ελλάδα, στον περίβολο του Βρεφοκομείου ξεκίνησε ταυτόχρονα σχεδόν με την ίδρυση της Κλινικής. Σε όλες τις περιόδους λειτουργίας του Ιδρύματος εκπαιδεύτηκαν, με φροντίδα και επιβάρυνση του Βρεφοκομείου, περισσότεροι από έξι χιλιάδες φοιτητές της Ιατρικής, δηλαδή σχεδόν όλοι οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης στο Βρεφοκομείο Αθηνών απέκτησαν την ειδικότητά τους οι πρώτοι Έλληνες παιδίατροι. Το 1915 έγινε η μετεγκατάσταση του Νοσοκομείου Παίδων από το Βρεφοκομείο στο Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία». «Δια του κυρωθέντος την 2αν Ιουνίου 1930 νέου Οργανισμού του Βρεφοκομείου η υπηρεσία αυτού διηρέθη εις το καθαρώς διοικητικόν προσωπικόν, και ιδρύθη θέσις διοικητικού Διευθυντού έχοντος έργον κύριον να διευθύνη το κατάστημα και επιβλέπη την κανονικήν λειτουργίαν αυτού, έχων την άμεσον εποπτείαν και προϊστάμενος όλου του προσωπικού (παραβ. άρθρ. 27 Νέου Οργανισμού) ο δε Διευθυντής Ιατρός, απαλλαγείς όλων των προσθέτων διοικητικών υπηρεσιών, αίτινες τον επεβάρυνον, περιωρίσθη εις τα καθαρώς Ιατρικά αυτού καθήκοντα, καταλεγόμενος ούτω μεταξύ του Ιατρικού προσωπικού του Ιδρύματος…….». «Εξάλλου η ιατρική υπηρεσία του Βρεφοκομείου διηρέθη δια του αυτού οργανισμού εις εσωτερικήν ιατρικήν υπηρεσίαν και εις εξωτερικήν ιατρικήν υπηρεσίαν, εκάστη των οποίων διαιρείται εις τμήματα, έχοντα ως προϊσταμένους ειδικούς Παιδιάτρους (Αρχείο Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών, φακ. 2).
Το Βρεφοκομείο δεχόταν για νοσηλεία (κλειστή περίθαλψη) έκθετα νεογέννητα αλλά και μεγαλύτερα παιδιά ορφανά, όχι μόνο από την Αθήνα και από τον Πειραιά, αλλά και από όλη την Ελλάδα. Η θνησιμότητα των «Θρεπτών του Δήμου» ήταν μεγάλη. Κύρια αιτία θανάτου ήταν η πείνα. Τα χρήματα για τη γενικότερη λειτουργία του ήταν ανεπαρκή και οι κυρίες της υψηλής αθηναϊκής κοινωνίας της εποχής αγωνίζονται για την εξεύρεση πόρων. Στον Οργανισμό του 1935 προβλέπεται η λειτουργία Συμβουλίου Γνωμοδοτικών Κυριών (έξι τουλάχιστον) που εκλέγονται από το Αδελφάτο και εποπτεύουν τη λειτουργία του Ιδρύματος και εισηγούνται ως προς διάφορα θέματα. Αρχικός σκοπός της σύστασης του Ιδρύματος υπήρξε η περίθαλψη των νόθων βρεφών τα οποία προέρχονταν από τον Δήμο Αθηναίων, προβλεπόταν ωστόσο και η υποδοχή βρεφών, κατόπιν αιτήσεων, από τους άλλους Δήμους της χώρας. Η εισαγωγή των βρεφών γινόταν είτε μέσω της βρεφοδόχου είτε μέσω διαφόρων Αρχών (αστυνομικών και εκκλησιαστικών), σπανιότερα δε, με κατευθείαν παράδοση από τους φυσικούς γονείς. Για το διάστημα 1874-1890 το ίδρυμα φέρει το όνομα Δημοτικό Νηπιακό Ορφανοτροφείο. Διοικείται από τετραμελές συμβούλιο, το οποίο έως το 1984 ονομαζόταν Αδελφάτο και στη συνέχεια μετονομάζεται σε Διοικητικό Συμβούλιο. Το Δημοτικό Βρεφοκομείο συνεχίζει να δέχεται βρέφη μέχρι 16.2.1979, οπότε γίνεται η τελευταία εισαγωγή με αύξοντα αριθμό 46.034. Στο Παράρτημα παρατίθεται «Πίνακας Αρ. Μητρώου ανά φάκελο» (αποδελτίωση 26098 Αριθμών Μητρώου βρεφών).
Από τη δεκαετία του ‘80 ο χαρακτήρας του Ιδρύματος αλλάζει. Το ιδιόκτητο κτήριο εγκαταλείπεται και μετατρέπεται σε Δημοτική Πινακοθήκη. Το Δ.Β.Α. – μόνο κατ’ όνομα πλέον βρεφοκομείο – διοικεί το δίκτυο των δημοτικών παιδικών σταθμών, που άρχισαν να δημιουργούνται από το 1983 με την εφαρμογή του Π.Δ. 268/83. Στο μεταξύ έχει ήδη αρχίσει να λειτουργεί από το 1955 (ίδρυση με ΒΔ του 1952) το «Εν Αθήναις Κέντρον Βρεφών Η Μητέρα», που αποτελεί μέχρι και σήμερα την διάδοχο κατάσταση του Βρεφοκομείου.
Η Περίοδος του Πολέμου και της Κατοχής (1940-1944) και η πρώτη μεταπολεμική δεκαετία (1945-1955) είναι η περίοδος κατά την οποία ο χώρος του Δημοτικού Βρεφοκομείου δέχεται πλήθος παιδιών που στη συνέχεια υιοθετούνται εντός και εκτός Ελλάδος. Μετά από τρία χρόνια παραμονής στο ΔΒΑ, τα αγόρια πήγαιναν στο γειτονικό Ορφανοτροφείο Χατζηκώνστα και τα κορίτσια στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο. Ο μεγαλύτερος αριθμός αιτημάτων έρευνας στο συγκεκριμένο αρχείο του Δημοτικού Βρεφοκομείου που φυλάσσεται στην Κεντρική Υπηρεσία των ΓΑΚ αναφέρεται στην περίοδο αυτή.
Το Δημοτικό Βρεφοκομείο, ως δημοτικό ίδρυμα, διέπεται από τις διατάξεις του Δημοτικού και Κοινοτικού Κώδικα που ισχύουν κάθε φορά για τα δημοτικά ιδρύματα.
Ν.Δ. «Περί κωδικοποιήσεως εις ενιαίον κείμενον νόμου της νομοθεσίας περί δήμων και κοινοτήτων» (ΦΕΚ Α΄ τ. 316, 18.9.1926).
Νόμος 4548/1930 «Περί καταστάσεως των δημοτικών υπαλλήλων» (ΦΕΚ Α΄ τ. 115, 16.4.1930).
Διατάγματα «Περί επεκτάσεως διατάξεων του νόμου 4548 επί φιλανθρωπικών ιδρυμάτων (ΦΕΚ Α΄ τ. 196, 6.6.1930 και Α΄ τ. 222, 28.6.1930).
ΒΔ «Περί οικονομικής Διοικήσεως και Λογιστικού των Δήμων και Κοινοτήτων» (ΦΕΚ Α΄ τ. 123, 31.5.1949)
Ν. 1065/1980 « Περί κυρώσεως Δημοτικού και Κοινοτικού Κώδικα» (ΦΕΚ Α΄ τ.168, 24.7.1980, άρθρα 125 και 126 όπως αντικαταστάθηκαν με τα άρθρα 19 και 20 του ν. 1270/82 ( ΦΕΚ Α΄ τ. 93, 10.8.1982)
Σημαντικές τομές στη λειτουργία του Δημοτικού Βρεφοκομείου αποτελούν οι Οργανισμοί του 1943 και του 1953. Στο αρχείο συμπεριλαμβάνεται και ως έντυπο «Οργανισμός» του 1935 που είχε κυρωθεί από το Αδελφάτο στις 2 Ιουνίου 1930.
Οργανισμός του 1943 «Οργανισμός εσωτερικής υπηρεσίας του ΔΒΑ (ισχύει από 1ης Απριλίου 1943) ψηφισθείς δια της...........(βλ. φ. 54, σελ. 1-48) [87 άρθρα]
Υπ. Απ. 85725 (ΦΕΚ 274 Β΄, 16.12.1953, 2063-2066) «Περί εγκρίσεως του Οργανισμού της εσωτερικής υπηρεσίας του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών».
Nόμος 4227/1962 (ΦΕΚ 49 Α΄, 24.3.1962) Περί των Βρεφοκομείων «…εις παιδίατρος απαραιτήτως παρ’ εκάστω βρεφοκομείω…» (άρθρον 2) Εις το Αδελφάτον μετέχει υποχρεωτικώς αντιπρόσωπος του Υπουργείου Κοινωνικής Προνοίας (άρθρον 4)
ΝΔ 610/1970 (ΦΕΚ 171 Α΄ 21.8.1970) Περί υιοθεσίας των μέχρις ηλικίας δέκα οκτώ ετών ανηλίκων
Νόμος 2447/1996 (ΦΕΚ 278/30-12-1996) Κύρωση ως Κώδικα του σχεδίου νόμου «Υιοθεσία, επιτροπεία και αναδοχή ανηλίκου, δικαστική συμπαράσταση, δικαστική επιμέλεια ξένων υποθέσεων και συναφείς ουσιαστικές, δικονομικές και μεταβατικές διατάξεις».
Σύμφωνα με τον Οργανισμό του 1943, η διοικητική διάρθρωση του Δημοτικού Βρεφοκομείου είναι η εξής:
Γενικός Διευθυντής, Διοικητικές Υπηρεσίες, Οικονομικές Υπηρεσίες,
Τεχνικές Υπηρεσίες, Υγειονομικές και εν γένει Ιατρικές Υπηρεσίες,
Γραφείο Νομικού Συμβούλου, Παράρτημα Βούλας, Β΄ Παράρτημα (οδού Βηλαρά), Γ΄ Παράρτημα (Κολοκυνθούς).
Σύμφωνα όμως με τον Οργανισμό του 1953 οι υπηρεσίες διαρθρώνονται ως εξής:
Α. Διοικητική Υπηρεσία
α. Γραφείον Διευθυντού, β. Γραμματεία, γ. Γραφείον Κοινωνικής Προνοίας, δ. Ναός, ε. Υπηρεσία Καθαριότητος,
στ. Πλυντήριον-Σιδηρωτήριον, ζ. Μαγειρείον, η. Ραφείον.
Β. Οικονομική Υπηρεσία
α. Γραφείον Προϊσταμένου, β. Γραφείον Λογιστηρίου, εκκαθαρίσεως και Εντολής Δαπανών, γ. Ταμείον, δ. Γραφείον Διαχειρίσεως Υλικού, ε. Γραφείον Διαχειρίσεως Τροφίμων.
Γ. Υγειονομική Υπηρεσία
α. Γραφείον Διευθυντού Ιατρού, β. Γραφείον Ιατρικού Προσωπικού, γ. Μικροβιολογικόν Εργαστήριον, δ. Φαρμακείον, ε. Γραφείον Νοσηλευτικού και Βρεφοκομικού Προσωπικού.
Δ. Τεχνικαί Υπηρεσίαι
α. Υπηρεσία συντηρήσεων κτιρίων και εγκαταστάσεων, β. Υπηρεσία κινήσεως.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό του 1953 ο Διευθυντής του ΔΒΑ τηρεί το Βιβλίο Υιοθεσιών και συμβολαιογραφικών πράξεων προστασίας εκθέτων
Αρκετά μεταγενέστερη είναι η υπόθεση των Παιδικών Σταθμών. Ο πρώτος Παιδικός Σταθμός δημιουργήθηκε το 1964 εντός του κτιριακού συγκροτήματος του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών στην οδό Πειραιώς 51. Με το ΠΔ 268/1983 (ΦΕΚ Α΄101/27.7.1983 «Προσαρμογή και συμπλήρωση των διατάξεων που ισχύουν για τη σύσταση και λειτουργία του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών» θεσπίζεται η ίδρυση παιδικών σταθμών: «Σκοπός του ιδρύματος είναι η περίθαλψη βρεφών και νηπίων και η ίδρυση βρεφικών και παιδικών σταθμών για την εξυπηρέτηση των εργζομένων μητέρων» (άρθρο 2).
Με το Ν. 3448/06 (ΦΕΚ 950Β΄ /19.7. 2006) πραγματοποιήθηκε η συγχώνευση των διαφορετικών Νομικών Προσώπων. Για παράδειγμα οι τέως Κρατικοί Παιδικοί Σταθμοί αρμοδιότητας υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας μεταφέρονται στο Δήμο Αθηναίων και έτσι οι Δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί του Δήμου Αθηναίων διοικούνται πλέον κατά τρόπο ενιαίο από το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών.

Βρετανός πολιτικός, συγγραφέας, στρατιωτικός και πράκτορας. Μέλος της Special Operation Executive οργάνωσε την αντίσταση των Κρητών στη μάχη της Κρήτης, ενώ αργότερα ήρθε σε επαφή με τον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ συμμετέχοντας στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Ειδικό τμήμα της Ελληνικής Χωροφυλακής που δημιουργήθηκε το 1929 για τη δίωξη των κομμουνιστικών οργανώσεων και τη σύλληψη των κομμουνιστών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Στη διάρκεια της κατοχής συνεργάστηκε άμεσα με τις κατοχικές δυνάμεις και συμμετείχε σε μπλόκα που έγιναν σε διάφορες περιοχές της Αθήνας με εκατοντάδες θύματα καθώς και σε συλλήψεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις μελών αντιστασιακών οργανώσεων.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CF%85%CE%BD%CF%83%CE%B7_%CE%95%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Αντιστασιακή φιλοβασιλική και αντιεαμική οργάνωση που έδρασε το 1943 στην Πελοπόννησο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_(%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7) [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρόεδρος του ΣυΡιζΑ, του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, από το Δεκέμβριο του 2004 έως το Φεβρουάριο του 2008.

Ο Αλ. Αλαβάνος κατάγεται από την Τήνο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και ανήκει σε οικογένεια με πολιτική παράδοση. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Υπήρξε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από την ίδρυση του ενιαίου Συνασπισμού είναι μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Στο 4ο Συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας εκλέχτηκε Πρόεδρος (Δεκέμβρης 2004). Τη θέση αυτή διατήρησε μέχρι την παραίτησή του, τον Φεβρουάριο του 2008.

Από το 1981 που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως ευρωβουλευτής έχει διατελέσει Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας Coalition of the Left in the European Parliament. Στη διάρκεια της θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο, το 1992, ίδρυσε μαζί με τον ευρωβουλευτές Π. Αυγερινό από το ΠΑΣΟΚ και τον Π. Λαμπρία από τη ΝΔ το "Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης" με σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους λαούς της υπό διάλυση Γιουγκοσλαβίας.

Μετά το τέλος της πέμπτης συνεχόμενης θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο (1981-2004), ο Αλ. Αλαβάνος εξελέγη στις 7 Μαρτίου 2004 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, βουλευτής της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών. Στις βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στα Σουδενά Καλαβρύτων και καταγόταν από την ιστορική οικογένεια των Πετιμεζάδων. Ήταν γιος του Σωτήρη Πετιμεζά, αδελφού του Αθανασίου Πετιμεζά που φονεύθηκε στη Βυσωκά Καλαβρύτων το 1769. Μετά το θάνατο του θείου του, μαζί με τον άλλο θείο του Κωνσταντίνο Πετιμεζά κατέφυγε στη Ζάκυνθο, όπου υπηρέτησε στα ελληνικά τάγματα που οργάνωσαν οι Ρώσοι στα Επτάνησα. Μετείχε στην Αγία Λαύρα στη κήρυξη της Επανάστασης και έλαβε μέρος στις μάχες των Καλαβρύτων, στην Ακροκόρινθο, στην Τρίπολη υπό τις διαταγές του Κολοκοτρώνη. Πολέμησε επίσης στη μάχη των Δερβενακίων. Σκοτώθηκε μαζί με τον γιο του Σωτήρη Πετιμεζά (ηλικίας δεκαεπτά χρονών) και τον παπα-Καλομοίρη στο Βασιλικό της Σικυώνας, κοντά στην Κόρινθο, στις 12 Αυγούστου 1822 σε τουρκική ενέδρα ενώ προσπαθούσε να σταματήσει τα υπολείμματα του στρατού του Δράμαλη, που επιχειρούσαν αντεπίθεση από την Κόρινθο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 17/6/2020].

Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Universite-Institut Chimique, Nancy,Γαλλία, από όπου αποφοίτησε το 1906. Εργάστηκε ως μηχανικός σε μεταλλουργικά εργοστάσια των Ηνωμένων Πολιτειών. Επίσης εργάστηκε στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ως Γενικός Επιθεωρητής. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Πηγή: http://library.tee.gr/vufind/Record/en10000188/Description [17/6/2020]

Επιθεωρητής Φυτοπαθολογίας του Υπουργείου Γεωργίας και γεωπόνος.

Περιοδικό που εξέδιδε η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής. Ο τίτλος είναι τα αρχικά των συμμάχων: Αγγλία, Ελλάς, Ρωσία, Αμερική.

Δικηγόρος

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από τη Σαλαμίνα.

Ο Πατριωτικός Όμιλος Απογόνων Αγωνιστών 1821 και Ιστορικών Γενών της Ελλάδας ιδρύθηκε το 1938 στην Αθήνα.
Πηγή: https://www.omilosapogonon1821.com/about-us [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020].

Οπλαρχηγός από την Κρήτη.

Η Εταιρεία των Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι το παλαιότερο σωματείο Φίλων Μουσείων. Ιδρύθηκε το 1933 με πρωτοβουλία του Μιχαήλ Βλαστού γνωστού νομισματολόγου και δωρητού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Συλλογής, γνωστής ως Δωρεά Βλαστού-Σερπιέρη. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια της κατοχής η δράση της Εταιρείας, όπως είναι φυσικό, ανεστάλη.
Επανέλαβε τη δραστηριότητά της μετά τον πόλεμο, όταν η Χριστίνα Σταθάτου, από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας, συγκέντρωσε τα παλαιά μέλη.
Πηγή: https://www.namuseum.gr/friends/home-gr.html [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020]

Η Αδελφότητα των Τηνίων [εν Αθήναις], ιδρύθηκε το 1876 και η λειτουργία του εγκρίθηκε με το ΒΔ της 8.2. 1877. Βασικός του σκοπός η ηθική και υλική βελτίωση των Τηνίων.
Πηγή: http://adelfotistinion.weebly.com/iotasigmatauomicronrho943alpha-sigmaomegamualphatauepsilon943omicronupsilon.html [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020]

Έμπορος από την Κεφαλονιά.

Ο Richard Hubbard Howland, ιστορικός αρχιτεκτονικής και τέχνης, γεννήθηκε το 1910 στο Providence, Rhode Island. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1931), μεταπτυχιακό στην ιστορία της τέχνης από το Χάρβαρντ (1933) και διδακτορικό στην κλασική αρχαιολογία από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins (1946). Δίδαξε ιστορία τέχνης στο Wellesley College (1939–1942) και στο Johns Hopkins (1947–1956). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (προκάτοχος της CIA) στην Ουάσιγκτον, D.C. Το 1956, διορίστηκε πρόεδρος του National Trust for Historic Preservation in Washington, D.C. Όταν ήταν εκεί, έπεισε τον Paul Mellon να δώσει ένα εκατομμύριο δολάρια στο National Trust. Το 1960, έγινε πρόεδρος του τμήματος πολιτικής ιστορίας στο Μουσείο Ιστορίας και Τεχνολογίας, Smithsonian Institution, και από το 1968 μέχρι την αποχώρησή του το 1985, υπηρέτησε ως ειδικός βοηθός του Γραμματέα S. Dillon Ripley . Επέβλεψε την αποκατάσταση του κτηρίου Smithsonian του δέκατου ένατου αιώνα, δημιούργησε μια συλλογή βικτοριανών επίπλων για το Κάστρο Smithsonian και εγκαινίασε και υπήρξε επικεφαλής πολλών εκπαιδευτικών ταξιδιών σχετικά με το Ινστιτούτο Smithsonian στο εξωτερικό.

Ο Howland ήταν καθηλωτικός ομιλητής και συνέβαλε με άρθρα σε δημοφιλείς και επιστημονικές δημοσιεύσεις. Έγραψε το Greek Lamps and their Survivals (Agora IV, 1958) και The Architecture of Baltimore (με την Eleanor P. Spencer, 1953). Ήταν καθοριστικός ο ρόλος του για την ίδρυση της Εταιρείας Αρχιτεκτονικών Ιστορικών, της Αμερικανικής Επιτροπής της Διεθνούς Επιτροπής Ιστορικών Χώρων και Μνημείων, της Εταιρείας για τη Διατήρηση των Ελληνικών Αρχαιοτήτων, της Στρογγυλής Τράπεζας Διατήρησης στην Ουάσιγκτον. Ήταν πρόεδρος του παραρτήματος English Speaking Union στην Ουάσινγκτον κ.λπ. Ήταν επικεφαλής σε αποστολές στην Αιθιοπία και στο Νεπάλ για να εξασφαλίσει την προστασία των αρχαίων μνημείων τους. Το Brown University του απένειμε τιμητικό διδακτορικό Νομικής το 1958, η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ τον τίμησε με το Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας το 1991, παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά της Ελλάδας το 1967 και το 1995 από τον Πρόεδρο της Ελλάδας.
Η σύνδεση του Richard Howland με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως μαθητής όταν ήταν υπότροφος Norton από το 1933 έως το 1938. Οι επιστολές σε αυτή τη συλλογή καταγράφουν τα ταξίδια του στην Ευρώπη και το έργο του στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Επέστρεψε για την περίοδο 1950-1951 και κατά το διάστημα που βρισκόταν στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα συμμετείχε σε ανασκαφές στην Κόρινθο και στην Αθήνα. Από το 1952 ήταν μέλος της Διαχειριστικής Επιτροπής, έπειτα Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 1965 έως το 1975. Ως Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής, ο Richard Howland έδειξε «βαθιά αφοσίωση στη Σχολή και προθυμία να δώσει χρόνο και ενέργεια με γενναιοδωρία». Ταξίδευε συχνά στην Ελλάδα για να διατηρεί επαφή με τη Σχολή και το προσωπικό της. «Στις Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίστηκε γενναία για να δώσει σε όλους όσοι σχετίζονται με τη Σχολή με οποιονδήποτε τρόπο μια φωνή στις υποθέσεις της. Ήταν ο αμερόληπτος πρόεδρος που άκουσε όλα τα αιτήματα." «Ένας διαπραγματευτής γνώστης των πραγμάτων, ο Δρ Howland έκανε όλες τις προετοιμασίες για τη δωρεά της οικίας της Clara Woolie Mayer στη Νέα Υόρκη το 1974 μαζί με μια δωρεά 50.000 $ για να λειτουργεί ως έδρα για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στις ΗΠΑ. Μερικά χρόνια αργότερα, έδωσε τη δυνατότητα στη Σχολή να πουλήσει αυτό το ακίνητο για 6 εκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσει τη μετεγκατάστασή της στο Princeton, N.J. "

(Πηγές: Lucy Shoe Meritt, A History of the American School of Classical Studies at Athens, Princeton 1984; DACOR Bulletin, Vol. LVIV, December 2006 [http://dacorbacon.org/ Bulletins / 2006 / December / December% 20Bulletin. htm: προσπελάθηκε το 2007]; Yvonne Shinhoster Lamb, "Richard Howland; Promited Art, Architectural Preservation," Washington Post, 3 Νοεμβρίου 2006.)

Γιος του Πέτρου Μαυρομιχάλη, βουλευτής Οιτύλου, υπουργός και πρωθυπουργός για μικρό διάστημα το 1909.

Στρατιωτικός από τη Μάνη και βουλευτής Οιτύλου.

Έλληνας στρατιωτικός που διακρίθηκε στους Βαλκανικούς Πολέμους, ιδιαίτερα στη μάχη του Μπιζανίου, και στον αγώνα για την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου. Σκοτώθηκε το 1914 στη Νίβιστα της Βορείου Ηπείρου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84._%CE%96%CF%85%CE%B3%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 19/6/2020]

Ελληνογάλλος αθλητής, ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Ήταν τραπεζικός υπάλληλος και διευθυντής τράπεζας στην Ξάνθη όπου έμεινε για πολλά χρόνια. Αξιωματικός στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πρόεδρος της Comite National Francais στην Αθήνα και των Ελευθέρων Γάλλων κατώ τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέφυγε στην Αίγυπτο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%AE%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 19/6/2020].

Γνωστός κυρίως για το θεατρικό έργο του Ο Βασιλικός και για τη φιλία του με το Σπυρίδωνα Τρικούπη και το Διονύσιο Σολωμό, ο Αντώνιος Μάτεσις του Δημητρίου και της Βεατρίκης το γένος Τερτσέτη γεννήθηκε από εύπορους και αριστοκρατικής καταγωγής γονείς (η οικογένειά του ήταν καταχωρημένη στο libro d'oro) το 1794 στη Ζάκυνθο. Σπούδασε ιταλική φιλολογία και φιλοσοφία στη Ζάκυνθο με τον Αββά Ρώσση, υπήρξε επίσης μαθητής του Αντωνίου Μαρτελάου, υπό την επίδραση του οποίου εντάχθηκε στον προοδευτικό κοινωνικό χώρο της εποχής του, του ιταλού λόγιου Palmidessa και του Αν. Καραβία από την Ιθάκη. Συνέχισε μόνος, βελτιώνοντας τις γνώσεις του στα ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά και ιταλικά. Στη διάρκεια της Επανάστασης ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος επί της Παιδείας και των Εκκλησιαστικών Ζακύνθου. Το 1875 εγκατέλειψε τη Ζάκυνθο για οικογενειακούς λόγους και πήγε στη Σύρο, όπου πέθανε ένα χρόνο αργότερα.
Πηγή: http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=520 [τελευταία επίσκεψη: 19/6/2020].

Ο George Leonard Huxley είναι διεθνώς γνωστός φιλόλογος. Γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1932. Παρακολούθησε το Magdalen College της Οξφόρδης, όπου σπούδασε Κλασική Φιλολογία. Από το 1955 έως το 1961 ήταν υπότροφος του All Souls College της Οξφόρδης. Το 1956 διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής της Βρετανικής Σχολής στην Αθήνα. Ήταν δύο φορές επισκέπτης λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (1958-59 και 1961-1962). Ο George L. Huxley δίδαξε για είκοσι χρόνια στο Queen’s University του Belfast ως καθηγητής Ελληνικών (1962-1983). Υπήρξε μέλος πολλών διακεκριμένων επιτροπών και συλλόγων καθ 'όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του. Το 1984 ο καθηγητής Huxley διετέλεσε Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής για το 8ο Διεθνές Συνέδριο Κλασικών Σπουδών στο Δουβλίνο.Το 1984 εξελέγη επίσης Ανώτερος Αντιπρόεδρος της Federation Internationale des Societes of d ’Etudes Classiques. Από το 1986 έως το 1989, ο Huxley διετέλεσε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Έγινε επίτιμος καθηγητής Ελληνικών στο Trinity College Dublin το 1989 και το 1999 διορίστηκε επίτιμος καθηγητής της Classical Association of Ireland. Το 2003 ο καθηγητής Huxley ήταν ο βασικός ομιλητής του 16ου Διεθνούς Συνεδρίου Κλασικής Αρχαιολογίας της Βοστώνης. Τέλος, ο Huxley συνδιοργάνωσε με τον Nicolas Coldstream, το Kythera Excavation Project (Πρόγραμμα Ανασκαφής Κυθήρων). Ένας παραγωγικός συγγραφέας, επιμελήθηκε και δημοσίευσε τα ακόλουθα βιβλία, εκτός από εκατοντάδες άρθρα: Achaeans and the Hittites (1960), The Early Ionians (1966), Greek Epic Poetry from Eumelos to Panyassis, Kythera, Excavations and Studies with J.N.Coldstream (1972), Pindar’s vision of the Past (1975), On Aristotle and Greek Society (1979), Homer and the Travellers (1988).Είναι παντρεμένος με την Davina Best από το 1957, έχει τρεις κόρες και διαμένει στην Οξφόρδη.

Ο Donald R. Laing, Jr γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1931 στο Richeyville, Pennsylvania. Ήταν καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Case Western Reserve. Ο Laing έλαβε το πτυχίο στο Washington and Jefferson College το 1953. Αποφοίτησε με μεταπτυχιακό στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο Cincinnati το 1960. Έλαβε το διδακτορικό του στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati το 1965. Μετά την αποφοίτησή του δίδαξε στο Washington and Jefferson College (1954–59) και στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1960–61). Το 1962, ο Laing εντάχθηκε στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Case Western Reserve, όπου δίδαξε για περισσότερα από 40 χρόνια, παραμένοντας ενεργός ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή του το 2003. Μεταξύ των πολλών τίτλων που κατείχε ήταν αναπληρωτής πρύτανη για ειδικές προπτυχιακές σπουδές, αναπληρωτής πρύτανη για ξένες σπουδές και, για 19 χρόνια, πρόεδρος του κλασικού τμήματος.
Ο Laing ήταν μέλος των θερινών προγραμμάτων της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1957 και ερευνητής της Σχολής με υποτροφία από to Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (AIA Olivia James Fellowship) το 1967–68. Διετέλεσε επίσης διευθυντής δύο θερινών προγραμμάτων στη Σχολή, το 1976 και το 1987. Ήταν εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου Case Western Reserve στη Διαχειριστική Επιτροπή της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1968. Συνεργάστηκε στενά με τον Henry S. Robinson στις ανασκαφές στην Κόρινθο στο Ναό του Απόλλωνα τη δεκαετία του 1970 ως μέλος της ομάδας αποστολής του Πανεπιστημίου Case Western Reserve.
Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλάμβαναν την ελληνική ιστορία, ειδικά τις αθηναϊκές ναυτικές επιγραφές, σχετικά με τις οποίες δημοσίευσε διάφορα άρθρα. Ο Laing ήταν επί μακρόν μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας του Cleveland στην οποία διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος. Άφησε επίσης μια συλλογή αρχαιολογικών υλικών στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο.

Πέθανε στις 2 Απριλίου 2009.