Η Ηρώ Νι­κο­πού­λου γεννήθηκε το 1958 στην Νέα Σμύρνη όπου κατοικεί και εργάζεται. Σπού­δα­σε στην Α­νω­τά­τη Σχο­λή Κα­λών Τε­χνών της Αθήνας, από όπου αποφοίτησε με άριστα, ζω­γρα­φι­κή με τον Νίκο Κεσσανλή και τον Δημήτρη Μυταρά και σκη­νο­γρα­φί­α με τον Γιώργο Ζιάκα. Έ­χει κά­νει εννέα α­το­μι­κές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ο­μα­δι­κές στην Ελ­λά­δα και το ε­ξω­τε­ρι­κό.

Έ­χει ε­πι­με­λη­θεί τα σκη­νι­κά και τα κου­στού­μια σε αρ­κε­τές θε­α­τρι­κές πα­ρα­στά­σεις, ενώ έργα της κοσμούν εξώφυλλα πολλών βιβλίων και σελίδες λογοτεχνικών περιοδικών.

Κρι­τι­κές για το έρ­γο της έ­χουν δη­μο­σιευ­θεί στον η­με­ρή­σιο τύ­πο και σε ει­κα­στι­κά πε­ριο­δι­κά (Τα Νέα της Τέχνης, The Art Magazine, Arti International, εφ. Τα Νέα, Έθνος, Επενδυτής, Κέρδος, Αυγή, Εποχή, κ.ά.).

Συ­γκα­τα­λέ­γεται στο Ει­κα­στι­κό Λε­ξι­κό των Ελ­λή­νων Καλ­λι­τε­χνών 16ος-20ος αιώ­νας των εκ­δό­σε­ων Μέ­λισ­σα (1999). Έρ­γα της βρί­σκο­νται σε δη­μό­σιες και ι­διω­τικές συλ­λο­γές (Συλλογή της Βουλής των Ελλήνων, Συλ­λο­γή Βορ­ρέ, Συλλογή Νίκας, Μουσείο ΟΣΕ, Σ I.T.F. Lon­don, ­C.G.S.P. Belgium, G.I.D. Deut­chlan­ds­, ­Trade Union of Hun­ga­rian Railwaymen Hungury, Συλ­λο­γή Υ­πουρ­γεί­ου Δι­και­ο­σύ­νης, Συλ­λο­γή Ε­θνι­κής Τρά­πε­ζας, Ο.Η.Ε. Τhe Netherlands Red Cross, Amsterdam, Holland, κ.ά).

Έκανε αλλεπάλληλα ταξίδια στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική για καλλιτεχνική ενημέρωση αλλά και για να γνωρίσει διαφορετικούς πολιτισμούς. Τα σημαντικότερα ήταν η τρίμηνη παραμονή της στην Ινδία – ιδιαίτερα η μαθητεία της στην Πούνα της Βομβάης και η προσέγγισή της με την Ανατολική φιλοσοφία καθώς και η παραμονή της στην Ολλανδία με αφορμή την υποτροφία του ΙΚΥ στο πρόγραμμα Erasmus για την Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Χάγη.

Από το 1993 έως το 1996 δίδαξε εθελοντικά ζωγραφική στις κρατούμενες των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού κατόπιν ειδικής άδειας που αιτήθηκε και της χορηγήθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Από το 1986 α­σχο­λεί­ται παράλληλα με την λο­γο­τε­χνί­α. Έχει δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, πέντε ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Από το 2010 συνδιευθύνει την ψηφιακή επιθεώρηση για το μικρό διήγημα Πλανόδιον-Ιστορίες Μπονζάι και επιμελήθηκε με τον Γιάννη Πατίλη τις ανθολογίες μικρού διηγήματος Ιστορίες Μπονζάι για τα έτη ‘14, ‘15, ΄16 (Γαβριηλίδης).

• Έχει επιμεληθεί την επετειακή έκδοση για τα δεκαπέντε χρόνια από την πτώση των Δίδυμων Πύργων, 83 Ιστορίες Μπονζάι για το Σημείο Μηδέν (2016, Σιδέρης, με τους Βασίλη Μανουσάκη και Έλενα Σταγκουράκη), Τα πάθη της λογοτεχνίας (2016, Καστανιώτης και Εταιρεία Συγγραφέων), Μικροκύματα 99+1 μικρο-διηγήματα (Εφημερίδα των Συντακτών, 2018), κ.α.

Έχει συμμετάσχει ως προσκεκλημένη σε τέσσερα διεθνή φεστιβάλ ποίησης (Τουρκία, 2012, Θεσσαλονίκη, 2013, Αθήνα, 2013, Κροατία, 2015). Ποι­ή­μα­τα, δι­η­γή­μα­τα και άρ­θρα της έ­χουν δη­μο­σι­ευ­θεί στον πε­ρι­ο­δι­κό, ημε­ρή­σιο και ηλεκτρονικό τύ­πο και έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ρωσικά, Ισπανικά, Τουρκικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά και Κροατικά.

Στα Ισπανικά κυκλοφορεί μία ανθολογία ποιημάτων της με τον τίτλο Aceptiones de la Miranda (2019, El arbol de la luz, Sevilla).

Το 2019 το λογοτεχνικό περιοδικό Σίσυφος αφιέρωσε το 17ο τεύχος του στο ποιητικό και πεζογραφικό της έργο.

Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, της Εται­ρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.

Στην Εταιρεία Συγγραφέων διετέλεσε μέλος και ταμίας του Δ.Σ. για δύο θητείες από το 2015-16 και 2017-2018.

Διατηρεί την ιστοσελίδα: www.ironikopoulou.gr

Ο Βασίλειος Νικολός (Βασιλικό Πωγωνίου 1927-Αθήνα 199?), γιος του αγρότη Γεωργίου και της Ευγενείας Νικολού ήταν αρτοποιός με ενεργητική συμμετοχή στα συνδικαλιστικά δρώμενα του κλάδου. Ήταν στέλεχος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (Ε.Κ.Θ), (αναπληρωτής πρόεδρος το 1971), πρόεδρος του τμήματος Θεσσαλονίκης του Ταμείου Ασφαλίσεως Αρτεργατών Μυλεργατών και Μακαρονοτεχνιτών (Τ.Α.Α.Μ.), του Ενωτικού Συνδέσμου Αρτεργατών Θεσσαλονίκης «Η Αναγέννησις» (1962-1968) και του Συνδέσμου Αρτεργατών της πόλης.

Αδέλφια του Βασιλείου ήταν η Δημητρούλα και ο Σπυρίδων (σκοτώθηκε στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου).

Η οικογένεια είχε κτήματα στην περιοχή του Βασιλικού.

Ο πατέρας του Γεωργάκης Νικολόπουλος καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και μετά από την αποτυχημένη επανάσταση του Ορλώφ έφυγε στη Σμύρνη φοβούμενος τα αντίποινα. Η μητέρα του Παναγιώτα Ματζουράνη καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και ήταν μαία.

Ο Κων/νος Νικολόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1786. Αφού τελείωσε την Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, σε ηλικία 18 ετών βρέθηκε στο Βουκουρέστι, όπου ζούσε ο ετεροθαλής αδελφός του κι εκεί σπούδασε δάσκαλος. Σε ηλικία 20 ετών (Οκτώβριος 1806) βρέθηκε στο Παρίσι και ζούσε για χρόνια από τη διδασκαλία ιδιαιτέρων μαθημάτων (δίδασκε ελληνική γλώσσα και φιλολογία). Υπήρξε καθηγητής της ελληνικής λογοτεχνίας στο «Αθήναιον» των Παρισίων και ενδεχόμενα δάσκαλος σε διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ταυτόχρονα, ασχολήθηκε με την ποίηση και τη μουσική, και ενώ ακόμα ζούσε, το όνομά του συμπεριλήφθηκε στην «Παγκόσμια Βιογραφία των Μουσικών». Ο Νικολόπουλος ιδιοφυής και εξαιρετικά φιλομαθής, θερμός πατριώτης, μανιώδης συλλέκτης του βιβλίου, γνώστης της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας, μιλούσε και έγραφε πολύ καλά επί πλέον τη Γαλλική, Γερμανική και Ιταλική γλώσσα. Έγινε μέλος της Ιονίου Ακαδημίας και της Φιλοτεχνικής Εταιρείας του Παρισιού, και διορίστηκε σε αξιόλογη θέση της Βιβλιοθήκης του Ινστιτούτου της Γαλλίας (υποβιβλιοθηκάριος). Υπήρξε μέλος της «Ελληνικής Εταιρείας» του Παρισιού, που ιδρύθηκε το 1828, και Γενικός Γραμματέας της για ένα διάστημα.

Ζώντας στο Παρίσι γίνεται τακτικός συνεργάτης του περιοδικού «Λόγιος Ερμής», όπου δημοσιεύει ποιήματα και άρθρα, και συνεργάτης διαφόρων Ευρωπαϊκών περιοδικών, τα οποία τροφοδοτεί με ειδήσεις, βιβλιοκρισίες και σχόλια. Εκδίδει το περιοδικό «Μέλισσα» με το Σπ. Κονδό και τα έργα του φίλου του λόγιου Ζαλίκη. Η «Μέλισσα» (1819-1821) εκδόθηκε μόνο σε 3 φυλλάδια, όμως αποτέλεσε σημαντικό εκδοτικό εγχείρημα χάρη στον επαναστατικό της προσανατολισμό. Δημοσιεύει άσματα και ωδές με χαρακτηριστικότερη την «Ωδήν προς το έαρ», αφιερωμένη στον Καποδίστρια. Από το 1819-1831 είναι ένας από τους συνεργάτες της Εγκυκλοπαιδικής Επιθεώρησης του Παρισιού, όπου γράφει άρθρα, μελέτες, κριτικές για τα εκδιδόμενα βιβλία, νεκρολογίες, σχόλια. Μετά την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα δημοσιεύει θούρια, ύμνους, παραινέσεις και εκκλήσεις προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες και Φιλέλληνες. Σε όλα τα έργα του διακρίνεται ένας αγνός πατριωτισμός, ένα πάθος να δει την Ελλάδα ελεύθερη.

Στο Παρίσι απέκτησε σπουδαία Βιβλιοθήκη, φημισμένη τότε μεταξύ των καλύτερων ιδιωτικών Βιβλιοθηκών. Τη Βιβλιοθήκη του αποφάσισε να δωρίσει στη γενέτειρα του πατέρα του Ανδρίτσαινα, διαπνεόμενος από την πίστη ότι η μελέτη και η γνώση θα οδηγήσει την Ελλάδα σε ταχεία αναγέννηση. Την απόφασή του αυτή γνώρισε στο Δήμο Ανδρίτσαινας με επιστολή του το 1838.

Ο Δήμος Ανδρίτσαινας δέχθηκε την πολύτιμη δωρεά του και έστειλε στο Παρίσι να παραλάβουν τα βιβλία το Χαράλαμπο Χριστόπουλο, Γραμματέα του Υπ. Εσωτερικών και τον Κων/νο Φαρμάκη – Ζαριφόπουλο, Δήμαρχο. Τα βιβλία μεταφέρθηκαν (μέσα σε 47 κιβώτια) το 1840 από το Παρίσι στο Ναύπλιο με πλοίο και από εκεί με ζώα στην Ανδρίτσαινα και τοποθετήθηκαν προσωρινά στην εκκλησία Αγία Βαρβάρα, κοντά στο Σχολείο.

Πέθανε στις 12 Ιουνίου 1841 στο Νοσοκομείο (Hotel Dieu), χωρίς κανένα συγγενή.

Ο Θεολόγος Νικολούδης (Μεσολόγγι, 1890 - Αθήνα, 1946) ήταν δημοσιογράφος, εκδότης πολιτικός και σημαντικό στέλεχος του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Σύρο και στο Κάϊρο. Στην Αίγυπτο ε ργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος και ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Διετέλεσε συνεργάτης λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων και δημοσίευσε το πεζογράφημά του Δειλινές κουβέντες (1914).

Ο Νικολούδης εξέδιδε την εφημερίδα Πολιτεία από το 1917 έως το 1935 από τις στήλες της οποίας πολέμησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και υποστήριξε τον Ιωάννη Μεταξά και το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων. Με το κόμμα αυτό, άλλωστε, πήρε μέρος στην πολιτική ζωή: βουλευτής το Νοέμβριο του 1926, και υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στις κυβερνήσεις συνασπισμού του Αλέξανδρου Ζαΐμη (17/8/1927-4/7/1928). Υπήρξε από τους στυλοβάτες του μεταξικού καθεστώτος, υπεύθυνος για την προπαγάνδα, καθώς διετέλεσε υπουργός Τύπου και Τουρισμού (31/8/1936-29/1/1941) και στη διάδοχη κυβέρνηση Κορυζή (29/1/1941-29/4/1941).

Στη συνέχεια διέφυγε στην Αίγυπτο μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης και πήρε μέρος στην πρώτη κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού ως υπουργός Εθνικής Προνοίας και υφυπουργός Τύπου και Τουρισμού (20/4/1941-2/6/1941). Στις 2 Ιουνίου παραιτήθηκε και έλαβε τον τίτλο του έκτακτου απεσταλμένου και πληρεξουσίου υπουργού. Τον Αύγουστο του 1941 διορίστηκε πρεσβευτής στην Πραιτόρια της Νοτίου Αφρικής. Οι σχέσεις του με την κυβέρνηση Τσουδερού ήταν κακές καθώς θεωρούσε τον Τσουδερό ακραιφνή δημοκρατικό, αντιβασιλικό και υπεύθυνο για την πολεμική εναντίον του μεταξικού καθεστώτος. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση το Νοέμβριο του 1942 μετά την εκφώνηση λόγου στο Benoni της Νοτίου Αφρικής στον οποίο έκανε θετικές αναφορές στο μεταξικό καθεστώς. Στις 17 Δεκεμβρίου 1942 τραυματίστηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Ο Θεολόγος Νικολούδης είχε παντρευτεί την Ειρήνη Μάνου, κόρη του Κωνσταντίνου Μάνου, και πρώτη εξαδέλφη της Ασπασίας Μάνου συζύγου του βασιλιά Αλέξανδρου Α΄.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικό Λεξικό της Εκδοτικής Αθηνών και το υλικό του αρχείου].

Η Βασιλική Νικολού ήταν καλλιτέχνης.

Ο Γ. Νικολετόπουλος, του Λεωνίδα και της Βασιλικής το γένος Δρούκα, γεννήθηκε στον Πειραιά στις 25.3.1919. Σπούδασε ιατρική και εργαζόταν στην Α΄ χειρουργική κλινική του Τζανείου ως τον πρόωρο θάνατό του τον Ιανουάριο του 1945 (;), ύστερα από τραυματισμό για τον οποίο αρνήθηκε αντιτετανικό ορό προκειμένου να μην τον στερήσει από ασθενείς του.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου και πληροφορίες της δωρήτριας.]

Ο Γεώργιος Νικολαΐδης-Βούρβαχης, γιος του Λουδοβίκου, γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1894. Σπούδασε νομικά στη Γενεύη και συνέχισε με εμπορικές σπουδές στη Γαλλία και Αγγλία. Υπηρέτησε πέντε χρόνια στο μέτωπο ενώ το 1922 ήταν σύνδεσμος στο Αγγλικό Στρατηγείο στην Κωνσταντινούπολη. Την περίοδο 1926-1928 και 1932-1939 διετέλεσε εμπορικός σύμβουλος στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι, ενώ στην Κατοχή υπήρξε γραμματέας της Επιτροπής διανομής των αποστολών Γαλλίας και μετά τον πόλεμο διαχειριστής πρώτων υλών στο Υπουργείο Οικονομικών. Ήταν μέλος του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου, γραμματέας του Ομίλου των εμπορικών ακολούθων της Γαλλίας, πρόεδρος της Διεθνούς Μονίμου Επιτροπής Παλαιών Πολεμιστών, των Ελλήνων προσκόπων στην Γαλλία και μέλος σε πολλούς άλλους διεθνείς οργανισμούς. Έγραψε οικονομικές μελέτες και άρθρα στα γαλλικά και ελληνικά. Είχε παντρευτεί την Νέλλη, κόρη του Αθανασίου Μπασιά και της Μαρίκας Σ. Μάρμορα.

Ο Paul Nor (ψευδώνυμο του Νίκου Νικολαΐδη) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός ως συγγραφέας σατιρικών έργων. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος μέχρι το 1927 όταν άρχισε να γράφει ποίηση και να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1930 όταν εξέδιδε την 'Παπαρούνα', ένα περιοδικό πολιτικής σάτιρας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, έζησε στις ΗΠΑ (1938-1970) και στη Σουηδία (1970-1974).

Ο Λουδοβίκος Ιωάννου Νικολαΐδης ήταν υποπρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, την περίοδο που διατελούσε χρέη προξένου ο Daniel E. Macginley (1898-1902;).
Είχε διοριστεί πληρεξούσιος και διαχειριστής των υποθέσεων της Domestic and Foreign Missionary Society of the Protestant Episcopal Church in the United States, που διατηρούσε σχολείο της Ιεραποστολής στην Αθήνα, με πρώτο διευθυντή τον J. H. Hill.

Ο Εμμανουήλ και ο αδελφός του Λεωνίδας Νικολαΐδης ήταν πλοιοκτήτες και ναυλομεσίτες, εγκατεστημένοι στη Βραΐλα της Ρουμανίας. Ο Εμμανουήλ ήταν συνιδιοκτήτης στο φορτηγό ατμόπλοιο “Ερυσσός”, χωρητικότητας 1848 τόνων, εγγεγραμμένου στο νηολόγιο λιμένος Αργοστολίου στην Κεφαλονιά, ενώ ο αδελφός του Λεωνίδας ήταν συνιδιοκτήτης στο ατμόπλοιο “Εύξεινος”, το οποίο τορπιλίστηκε το 1918.

1909: Γεννιέται στις 28 Σεπτεμβρίου στην Ύδρα
1918: Μετακομίζει με τη μητέρα του στην Αθήνα. Ο πατέρας του έχει πεθάνει 2 χρόνια νωρίτερα.
1929-1935: Σπουδάζει στην ΑΣΚΤ
1937-1938: Ο Γ. Μόραλης μοιράζεται υποτροφία μαζί του και ταξιδεύουν σε Ρώμη και Παρίσι
1948: Πρώτη του ατομική έκθεση στην αίθουσα Τέχνης «Ρόμβος»
1964: Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας
1964-1974: Διδάσκει στην ΑΣΚΤ (διευθυντής 1969-1973)
1985: Τελευταία του ατομική έκθεση στην Γκαλερί «Άνεμος
Ο Νίκος Νικολάου, ζωγράφος, πραγματοποίησε αρχιτεκτονικές εφαρμογές (τοιχογραφίες) και ασχολήθηκε συστηματικά με το θέατρο (σκηνικά και κοστούμια). Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

O Iωάννης Νικολάου ήταν βιομήχανος επεξεργασίας δερμάτων. Είχε υπό την ιδιοκτησία του ατμοκίνητο βυρσοδεψείο στο Καρλόβασι της Σάμου και άλλο ένα εργοστάσιο στον Πειραιά. Συνεργάτης του ήταν ο αδελφός του Κώστας Νικολάου. Παράλληλα ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Τουρισμού στη Σάμο και πρόεδρος της κοινότητας Καρλοβασίου.Ο Χρήστος Αργυρόπουλος ήταν ιδιοκτήτης του υαλουργείου “Ερμής" στον Πειραιά.

Πρόξενος της Ρωσίας και της Δανίας στην Ιθάκη

Ο Νίκος Χατζίσκος γεννήθηκε στην Αθήνα. Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή το 1938, στον ρόλο του Κήρυκα στον Βασιλιά Ληρ του Σαίξπηρ (σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη). Στην κρατική σκηνή παρέμεινε μέχρι το 1941 και ακολούθησαν συνεργασίες του με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1942-1945), Μαρίκας Κοτοπούλη (1945), Ενωμένων Καλλιτεχνών (1945) και Αυλαία (1945-1946). Το καλοκαίρι του 1946 συγκρότησε από κοινού με τη Μελίνα Μερκούρη τον βραχύβιο θίασο Νέα Σκηνή και από το φθινόπωρο του ίδιου έτους ώς το 1954 επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, με εξαίρεση τη χειμερινή περίοδο 1950-1951, οπότε εντάχτηκε στον βραχύβιο θίασο Ελληνική Σκηνή, που είχε συστήσει ο Δημήτρης Ροντήρης μετά την αποχώρησή του από τη διεύθυνση του Εθνικού. Το καλοκαίρι του 1954 ο Χατζίσκος ίδρυσε το αθηναϊκό θερινό θέατρο Εθνικού Κήπου, στο πλαίσιο της λειτουργίας του οποίου (μέχρι το 1957) συνεργάστηκε με την ηθοποιό Τιτίκα Νικηφοράκη, έκτοτε σύντροφο της ζωής του και μόνιμη πρωταγωνίστριά του. Η Τιτίκα Νικηφοράκη, γεννημένη στα Χανιά, είχε σπουδάσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (όπου είχε γνωρίσει τον πρώτο της σύζυγο, τον ζωγράφο Νίκο Νικολάου) και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αφετηρία της επαγγελματικής πορείας της στην κρατική σκηνή στάθηκε ο Πέερ Γκυντ του Ερρίκου Ίψεν (1935, σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη). Τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι το 1954, η Νικηφοράκη ήταν πρωταγωνιστικό στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου, με εξαίρεση την περίοδο 1943-1945, οπότε συνεργάστηκε με τον θίασο Βάσως Μανωλίδου και Γιώργου Παππά. Το 1958, το ζεύγος Χατζίσκου – Νικηφοράκη ίδρυσε το θερινό Υπαίθριο Θέατρο Νίκου Χατζίσκου στο Πεδίο του Άρεως (οδός Μαυρομματαίων) που παρουσίασε έργα από το ελληνικό και το παγκόσμιο ρεπερτόριο μέχρι το 1963, ενώ από το 1963 ώς το 1965 συνεργάστηκαν με το Πειραϊκό Θέατρο του Δημήτρη Ροντήρη. Το 1966 ίδρυσαν τον Θίασο Ρεπερτορίου, που στεγάστηκε αρχικά στο θέατρο Φλορίντα και από το 1967 ώς το 1983 στο θέατρο Κάβα της οδού Σταδίου. Το 1976 ίδρυσαν ένα ακόμη ανοιχτό θέατρο, το «Θέατρο μέσα στη θάλασσα», λυόμενη κατασκευή στηριγμένη μέσα στον θαλάσσιο χώρο του Φαληρικού Δέλτα, όπου παρουσίασαν για δύο καλοκαίρια (1976 και 1977) τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ. Η τελευταία θεατρική δραστηριότητα του Νίκου Χατζίσκου ήταν η διεύθυνση του περιοδεύοντος κρατικού θιάσου Άρμα Θέσπιδος (1980-1982). Ο Νίκος Χατζίσκος εμφανίστηκε επίσης σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Η Τιτίκα Νικηφοράκη ασχολήθηκε και με την ποίηση, τη θεατρική μετάφραση και τη διδασκαλία του μαθήματος της υποκριτικής στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ μετά τον θάνατο του Νίκου Χατζίσκου και μέχρι το 1985, ανέλαβε τη διεύθυνση του θεάτρου Κάβα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: 1) Έξαρχος, Θεόδωρος, Έλληνες ηθοποιοί «Αναζητώντας τις ρίζες», τόμος δεύτερος (Ν-Ω), Αθήνα – Γιάννινα, Δωδώνη, 1996, σ. 327-329, 494-496. 2) Νικηφοράκη, Τιτίκα (επιμ.), Νίκος Χατζίσκος. Η ζωή και το έργο του, Αθήνα, 1993].