Δικηγόρος στην Αθήνα γεννημένος στο Χωρέμι Αρκαδίας.

Δικηγόρος στην Αθήνα γεννημένος στο Χωρέμι Αρκαδίας.

Δικηγόρος στην Αθήνα γεννημένος το Χωρέμι Αρκαδίας.

Ο Ιωάννης Δαμβέργης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1858 ή το 1859 και πέθανε στην Αθήνα στις 17 Απριλίου 1938. Καταγόταν από γνωστή κρητική οικογένεια, η οποία κατά τη διάρκεια της κρητικής επανάστασης του 1866 αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αθήνα. Μετά από τρία χρόνια εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, την οποία ο ίδιος θεωρούσε επίσης πατρίδα του. Ηταν γιος της Ειρήνης και του «προγεγραμμένου πρόσφυγος» Μιλτιάδη (Ρέθυμνο 1814, +Αθήνα, 5 Φεβρουάριου 1889) και είχε ακόμη έναν αδελφό, τον Τίτο, και τέσσερις αδελφές την Ελένη, τη Μαρία, την Αριάδνη και την Ευθαλία.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήλθε στην Αθήνα μικρός, φοίτησε επί τρία χρόνια στο Λύκειο Σουρμελή, συνέχισε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, όπου είχε διαπρεπείς καθηγητές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παύλος Καρολίδης, και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αμέσως μετά τις σπουδές του άρχισε ν’ ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Από το 1887 έως το 1892 ήταν διευθυντής της «Κοινωνικής καί Φιλολογικής Επιθεωρήσεως» Εβδομάς, στην κυριότητα της οποίας διαδέχθηκε τον Δ. Γρ. Καμπούρογλου. Από το 1898 ήταν ο κυριότερος έκτακτος συνεργάτης της εφημερίδας Εστία και από το 1917 έως το 1938 τακτικός. Για μικρό διάστημα διετέλεσε διευθυντής της Εφημερίδος τών Συζητήσεων, κατά τη Β' περίοδο έκδοσης μετά το 1893, ενώ ο ίδιος αναφέρει ότι εργάστηκε και στην Εφημερίδα του Κορόμηλά. Από το 1902 και έως το 1916 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής και διευθυντής της εφημερίδας Τά Πάτρια. Διετέλεσε, επίσης, επί πολλά χρόνια ανταποκριτής της εφημερίδας του Μιλάνου Σέκολο και γενικός αντιπρόσωπος στην Ελλάδα της εφημερίδας της Σμύρνης Αμάλθεια. Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, στην οποία λίγο πριν από τον θάνατό του δώρισε τη βιβλιοθήκη του.
Ο Ιωάννης Δαμβέργης ήταν στενός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, ένθερμος οπαδός, συνεργάτης του και για κάποιο διάστημα διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου. Και γι’ αυτό, τον Νοέμβριο του 1916 κατηγορήθηκε επ’ εσχάτη προδοσία, φυλακίστηκε στο «Άβερώφειον Έφηβείον» και στη συνέχεια εξορίστηκε. Μετά την αποτυχία της βενιζελικής παράταξης στις εκλογές, τον Δεκέμβριο του 1920, ακολούθησε τον Ελευθέριο Βένιζέλο στην εξορία του στο Παρίσι.
Εκτός από δημοσιογράφος ήταν γνωστός ποιητής, πεζογράφος και συγγραφέας ιστορικών, πολιτικών και κοινωνιολογικών μελετών, καθώς επίσης χρονογράφος με το ψευδώνυμο I. Μαράνος.
Πηγή: Δώρα Φ. Μαρκάτου, Τα κατάλοιπα του Ιωάννη Δαμβέργη (1887-1937), Βιβλιοθήκη Γενικών Αρχείων του Κράτους 30, Αθήνα 1996.

Γεννήθηκε το 1901 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, η οικογένειά του ήταν από τη Λέρο και ασχολούνταν με το εμπόριο βάμβακος. Σπούδασε στη Γαλλία στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης και ήταν επιθεωρητής στον Οργανισμό Βάμβακος.

Εταιρεία ασφαλίσεων

Ο Άγγελος Τσουκαλάς (Αθήνα, 1906 – 1996) ήταν γιος του Κωνσταντίνου. Ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του και συνέχισε τη λειτουργία του δικηγορικού γραφείου: δικηγόρος παρά τω Πρωτοδικείω (1926), παρ’ Εφέταις (1927) και παρ’ Αρείω Πάγω (1930). Έλαβε επίσης ενεργό μέρος στην πολιτική: υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές του 1946 με το κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων (1956-1958), δήμαρχος Αθηναίων (1959-1964), υποψήφιος της Ε.Ρ.Ε. στις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί για το Μάιο του 1967, υπουργός Δικαιοσύνης επί δικτατορίας συνταγματαρχών (29/6/1970-11/5/1973). Διετέλεσε επίσης Γενικός Γραμματέας της Διοικήσεως Νήσων Ιονίου Πελάγους και υφυπουργός Γενικός Διοικητής των Ιονίων Νήσων (1945).
Ο Άγγελος Τσουκαλάς ήταν μέλος της Εταιρείας Ποινικού Δικαίου, συνεργάτης της Εφημερίδος των Ελλήνων Νομικών και πήρε μέρος σε διεθνή συνέδρια.

Ο Αθανάσιος Γ. Πολίτης (1893‐1967) ήταν διπλωμάτης. Υπηρέτησε στο Γενικό Προξενείο της Αλεξάνδρειας από το 1923, καθώς και στο Κάιρο. Εκπόνησε τη δίτομη ιστορική μελέτη Ο Ελληνισμός και η νεωτέρα Αίγυπτος, η οποία κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Γράμματα (1928, 1930).
Πηγή: https://cavafy.onassis.org/el/creator/politis-athanasios-g-el/ [τελευταία επίσκεψη: 13/8/2020]

Περιοδικό της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (Ε.Ο.Ν.) της περιόδου της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά.

Πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στα υδραυλικά έργα.

Δικηγόρος στην Αθήνα και γραμματέας της Εφορίας Άργους.

Το Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας ιδρύθηκε το 1951 ως συνέπεια της ελληνοϊταλικής πολιτιστικής συμφωνίας του 1948. Το Ινστιτούτο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1958 και στεγάστηκε στο κτήριο της Φλαγγίνειου Σχολής. Σκοπός του Ινστιτούτου είναι η προαγωγή των Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών και ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου υπάγεται στην εποπτεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και όσον αφορά την εποπτεία της μορφωτικής και εκπαιδευτικής του δραστηριότητας στην εποπτεία του υπουργείου Παιδείας.
Πηγή: http://www.istitutoellenico.org/english/istituto/index.html (τελευταία επίσκεψη: 25/8/2020)

Ελληνίδα Βυζαντινολόγος με σπουδές στη Σορβόνη, διετέλεσε καθηγήτρια στα πανεπιστήμια του Λάιντεν και του Άμστερνταμ, ενώ ανέλαβε το 1955 τη θέση της διευθύντριας στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7 (τελευταία επίσκεψη: 25/8/2020)

Καθηγητής στο ΤΕΙ Αθηνών

Σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα της 7 Φεβρουαρίου 1938 (ΦΕΚ Α΄ 47) "Περί του τρόπου διαθέσεως ενίων πιστώσεων του Ειδικού Προϋπολογισμού Διδακτηρίων, Γραμμάτων και Καλών Τεχνών" συστάθηκε στη Διεύθυνση Γραμμάτων του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας Επιτροπή για τη διαχείριση πίστωσης, έως 150.000 δρχ., από τον «ειδικό προϋπολογισμό διδακτηρίων γραμμάτων κλπ» «δια την απονομήν λογοτεχνικών βραβείων». Η Επιτροπή αποτελούνταν από τους: α) Διευθυντή Γραμμάτων, β) Διευθυντή Καλών Τεχνών, γ) αντιπρόσωπο της Ακαδημίας Αθηνών προερχόμενου από την τάξη των γραμμάτων και τεχνών, δ) αντιπροσώπου της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών», ε) αντιπροσώπου της «Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων», στ) δύο επαγγελματίες λογοτέχνες.. Γραμματέας οριζόταν ο Τμηματάρχης Γραμμάτων και Θεάτρου της Διεύθυνσης Γραμμάτων του Υπουργείου. Η θητεία των μελών ήταν ετήσια με δυνατότητα ανανέωσης.
Καθήκον της Επιτροπής ήταν να αθλοθετεί βραβεία για τις κατηγορίες: α) ποίηση, β) πεζογραφία, γ) κριτική, δ) θέατρο. Η Επιτροπή είχε δικαίωμα να αποφασίζει για το ποσό του βραβείου, τον τρόπο και χρόνο απονομής καθώς και τις κατηγορίες δικαιούχων. Τα έργα έπρεπε να έχουν εκδοθεί ή να έχουν παρουσιαστεί ως θεατρικές παραστάσεις. Η βράβευση ανέκδοτων έργων ήταν δυνατή στην περίπτωση που η Επιτροπή θεωρούσε, παμψηφεί, ότι ήταν αποδεδειγμένης αξίας. Με το ίδιο διάταγμα συστάθηκε και επιτροπή απονομής καλλιτεχνικών βραβείων.
Πηγή: Εργαλείο ΔΙΠΑΠ Κ367 Συλλογή Παναγιώτη Νικητέα

Γεννήθηκε στην Χαλέπα Χανίων το 1791 και ήταν γιος του Αντώνιου Μελισσηνού. Το 1814 πήγε στην Κωνσταντινούπολη να εργαστεί σαν γραμματέας, εκεί μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία. Λόγω της επαναστατική του δράσης αναγκάστηκε να φύγει από την Κωνσταντινούπολη κυνηγημένος από τους Οθωμανούς και να διαφύγει στην Οδησσό, από εκεί μέσω Βιέννης και Τεργέστης βρέθηκε στην Πελοπόννησο τις παραμονές της επανάστασης. Το 1822 βρίσκεται στην Κρήτη και μαζί με τον Βαλέστη δίνουν μάχη με 10.000 Τουρκοαιγύπτιους στο χωριό Μάλαξα όπου σημειώνουν μεγάλη νίκη. Όταν ο Ιμπραήμ αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο με τους Τουρκοαιγύπτιους μετέβη εκεί μαζί με πολλούς Κρητικούς, έλαβε μέρος στη νικηφόρα μάχη με τα στρατεύματα του Ιμπραήμ στους Μύλους Ναυπλίου αναγκάζοντας τους να γυρίσουν στην Τριπολιτσά. Πήρε μέρος σαν πληρεξούσιος Κρήτης στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους το 1823 και στην Γ' Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας το 1827. Μετά την Μάχη της Μαλάξας έγινε μέλος του βουλευτικού μέχρι το 1825.
Ήταν δημοσιογράφος, από τους πρώτους στην Ελλάδα, και εκδότης της εφημερίδας "Ηώ" και "Αθηνά".
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο Γεώργιος Βάρβογλης, γόνος προεστών από την Τριπολιτσά, με καταγωγή από τις Σέρρες γεννήθηκε το 1770 στο Ναύπλιο, μετά την εκτέλεση του πατέρα του κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών, και μεγάλωσε στη Βυτίνα. Προεπαναστατικά ασχολήθηκε με το εμπόριο και αναδείχθηκε προεστός Τριπολιτσάς. Με την έναρξη της Επανάστασης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τον οθωμανό διοικητή της Τριπολιτσάς, ωστόσο αργότερα κατάφερε να δραπετεύσει. Ανέπτυξε στρατιωτική δράση ως επικεφαλής ενόπλων της επαρχίας του και το 1822 διετέλεσε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας έως την κατάργησή της τον Μάρτιο του επόμενου έτους. Το 1823 εξελέγη πληρεξούσιος Τριπολιτσάς στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, από την οποία διορίστηκε στην επιτροπή για τη σύνταξη του πρώτου «υποθετικού λογαριασμού» (προϋπολογισμού). Στη συνέχεια, τον Μάιο του ίδιου έτους, εξελέγη στο Β΄ Βουλευτικό αντιπροσωπεύοντας την ίδια επαρχία.
Πηγή: http://representatives1821.gr/%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82/ [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Γεννήθηκε το 1799. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Βάρβογλης, πλούσιος προεστός από την Τρίπολη και αγωνιστής του '21. Ο Παναγιώτης Βάρβογλης σπούδασε νομικά στην Πίζα της Ιταλίας. Με την έκρηξη της επανάστασης επέστρεψε στην πατρίδα και πήρε μέρος στις μάχες. Υπηρέτησε αργότερα ως δικαστικός και ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία ως βουλευτής Μαντινείας. Διετέλεσε τέσσερις φορές υπουργός (Κυβέρνηση Αντωνίου Κριεζή 1849, Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1854 , Κυβέρνηση Ιωάννη Κολοκοτρώνη 1862, Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1868) και το 1847 εξελέγη πρόεδρος της Βουλής.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Η Προσωρινή Κυβέρνησις της Ελλάδος (1862) (Οκτώβριος 1862 - Φεβρουάριος 1863) ήταν η επαναστατική κυβέρνηση που ανέλαβε προσωρινά την εξουσία μετά την Έξωση του Όθωνα και την απομάκρυνση της Κυβέρνησης Ιωάννη Κολοκοτρώνη.
Στις 10 Οκτωβρίου 1862, τέθηκε σε ισχύ το «Ψήφισμα του Έθνους» που καταργούσε την βασιλεία του Όθωνα καθώς και την Αντιβασιλεία της Αμαλίας, και αποφάσιζε για την δημιουργία προσωρινής Κυβέρνησης και την σύγκληση Εθνικής Συντακτικής Συνελεύσεως με σκοπό την δημιουργία συντάγματος και την εκλογή νέου ηγεμόνα. Στις 11 Οκτωβρίου την εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα, ανέλαβε τριμελής επιτροπή με πρόεδρο τον Δ. Βούλγαρη και μέλη του Κ. Κανάρη και Βεν. Ρούφο. Η επιτροπή αυτή διόρισε τους υπουργούς, ανέλαβε την προεδρεία του υπουργικού συμβουλίου και νομοθετούσε με την μορφή ψηφισμάτων.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82_(1862) [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020].

Ο Γεράσιμος Βασιλάτος (Φισκάρδο Κεφαλονιάς, 1901 - Αθήνα, 1987) ήταν δικηγόρος και πολιτικός. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δικηγόρος, ποινικολόγος στην Αθήνα από το 1923. Αναμίχθηκε στην πολιτική και εκλέχτηκε βουλευτής Σάμης – Κεφαλληνίας με το κόμμα του Ελληνικού Συναγερμού (1952), πρώην Δήμου Αθηνών με το Κόμμα των Προοδευτικών (1961), Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου (1963-1964). Διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Βουλής από το Νοέμβριο του 1963 ως τον Μάρτιο του 1964. Το 1939 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Αθηνών. Υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του συνταγματάρχη Πυροβολικού Αλέξανδρου Παπατέρπου στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ (1966).
Ο Γεράσιμος Βασιλάτος συμμετείχε σε οργανισμούς και έλαβε μέρος σε επιστημονικά συνέδρια. Ήταν μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης, διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνορουμανικού Κοινοβουλευτικού Συνδέσμου. Το 1963 έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο Νομικών το 1963.
Ο Βασιλάτος ήταν εκδότης της εφημερίδας Εφημερίς των Κεφαλληνίων, ενώ αρθρογραφούσε για νομικά και πολιτικά θέματα στον Τύπο. Εξέδοσε δύο βιβλία: Οι υπεύθυνοι της Αγγλο-Τουρκικής, Εφημερίς των Κεφαλληνίων, [1956] και Η δίκη καί η εκτέλεση των εξ : Αποκορύφωμα πολιτικού φανατισμού, Αθήνα, Εκδοτική Ειρήνη, 1980.
Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Αρ. Μάνεση με την οποία απέκτησε δύο γιους.

Η καπνοβιομηχανία "Dimitrino & Co" (συναντάται επίσης και ως "Δημητρίνο & Σια") ιδρύθηκε το 1886 από τους Δημήτριο Κ. Δημητρίου ή Δημητρίνο, γιο ομογενούς από την Τεργέστη και Ιωάννη Μανουηλίδη, ελλήνων υπηκόων στην Αίγυπτο. Το 1900 ο Δημήτριος Κ. Δημητρίου αποσύρθηκε από την επιχείρηση και από το 1905 μόνος ιδιοκτήτης έμεινε ο Ιωάννης Μανουηλίδης (ή Εμμανουηλίδης) που διατήρησε τον τίτλο της επιχείρησης "Dimitrino & Co". To 1918, μετά το θάνατο του Μανουηλίδη, την επιχείρηση κληρονόμησαν οι δύο γιοί του, Εμμανουήλ και Νικόλαο Μανουηλίδη και ο γαμπρός του Γεώργιος Παρασκευαΐδης. Το 1947 ο τότε διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Γεώργιος Μαυροκέφαλος έγινε ο τρίτος συνεταίρος της εταιρείας. Το 1959 η εταιρεία εγκατέλειψε την Αίγυπτο και μεταφέρθηκε στη Βόννη, ενώ από το 1970 τα τσιγάρα της παράγονταν και στην Αμερική από τον καπνοβιομήχανο Γεωργακόπουλο. Σήμερα τα τσιγάρα "Dimitrino & Co"κατασκευάζονται στην Αμερική και την Γερμανία από τη γερμανική καπνοβιομηχανία Von Eicken Group , που έχει αγοράσει τα δικαιώματα της εταιρείας.

Η Πριγκίπισσα Ελένη, μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας, παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Νικόλαο της Ελλάδας το 1902 στην Πετρούπολη. Το ζευγάρι απέκτησε τρεις κόρες: την Όλγα (σύζυγο του Παύλου της Σερβίας), την Ελισάβετ (σύζυγο του κόμη Toerring-Jettenbach) και τη Μαρίνα. (σύζυγο του δούκα του Kent). Η οικογένεια κατοικούσε στο γνωστό ως Petit Palais (Μέγαρο Ψύχα στη γωνία των οδών Σέκερη και Βασιλίσσης Σοφίας), το οποίο ήταν δώρο του αυτοκράτορα Νικολάου της Ρωσίας προς την Πριγκίπισσα Ελένη. Το κτίριο είχε μετασκευασθεί επί σχεδίων Α. Μεταξά και αργότερα αγοράστηκε και σήμερα στεγάζει την Ιταλική πρεσβεία.

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή (Βερολίνο, 13 Σεπτεμβρίου 1873 – Μόναχο, 2 Φεβρουαρίου 1950) ήταν Έλληνας μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Καραθεοδωρή ήταν γνωστός εκτός Ελλάδας ως Konstantin Carathéodory και συχνά αναφέρεται λανθασμένα ως Καραθεοδωρής. Το επιστημονικό έργο του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή επεκτείνεται σε πολλούς τομείς των Μαθηματικών, της Φυσικής και της Αρχαιολογίας. Είχε σημαντικότατη συνεισφορά ιδιαίτερα στους τομείς της πραγματικής ανάλυσης, συναρτησιακής ανάλυσης και θεωρίας μέτρου και ολοκλήρωσης. Σπούδασε, αρχικά, πολιτικός μηχανικός και εργάστηκε στην Αίγυπτο στην κατασκευή του φράγματος του Ασουάν. Εγκατέλειψε το επάγγελμα του μηχανικού και σπούδασε μαθηματικά στο Βερολίνο και το Γκέτινγκεν. Δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια της Γερμανίας, ανέλαβε την οργάνωση τουhttps://greekarchivesinventory.gak.gr/index.php/aa5c-t35n-z47p/edit# πανεπιστημίου της Σμύρνης, διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο την περίοδο 1922-1924, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, κυβερνητικός επίτροπος για την αναδιοργάνωση των Πανεπιστημίων Αθηνών και Θεσσαλονίκης.
Πηγή: https://www.karatheodori.gr/index.php/biography [τελευταία επίσκεψη: 31/8/200]

Γερμανός πανεπιστημιακός καθηγητής, δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Χαϊδελβέργης. Εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ που δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια.
Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Rosenthal [τελευταία επίσκεψη: 31/8/2020]

Ο Δημήτρης Φωτιάδης, γιος του γαιοκτήμονα και λογοτέχνη Αλέκου Φωτιάδη (1869-1943) και της συζύγου του Ιφιγένειας το γένος Αμηρά, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1898. Είχε μία αδελφή, την Αικατερίνη. Φοίτησε στο Ελληνογερμανικό Λύκειο Κυριάκου Γιαννίκη, υπηρέτησε εθελοντής στη Μικρασιατική Εκστρατεία από το 1918 και μετά την Καταστροφή του 1922 ήλθε πρόσφυγας στην Αθήνα. Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το θεατρικό έργο Μάνια Βιτρόβα, που απέσπασε το πρώτο βραβείο στον Καλοκαιρίνειο δραματικό διαγωνισμό το 1931, παρουσιάστηκε από το Λαϊκό Θέατρο του Βασίλη Ρώτα και κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1932 από τον εκδοτικό οίκο Δημητράκου. Το ίδιος έτος, το δράμα του Το μαγεμένο βιολί βραβεύτηκε στο διαγωνισμό μονοπράκτων έργων της Λέσχης Καλλιτεχνών «Ατελιέ». Το 1938 κυκλοφόρησε σε δική του μετάφραση και επιμέλεια το Συμπόσιο του Πλάτωνα, εργασία για την οποία τιμήθηκε το 1939 με το «αργυρούν μετάλλειον» της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Από το 1936 ώς το 1940 ήταν διευθυντής του περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα. Το 1941, λίγο πριν από τη γερμανική εισβολή, διέφυγε στη Μέση Ανατολή και από εκεί στο Λονδίνο, όπου διετέλεσε διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού της αυοτεξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ενότητας. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την Απελευθέρωση και από το 1945 ώς το 1948 ήταν διευθυντής του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα. Από το 1948 ώς το 1951 εξορίστηκε διαδοχικά στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη και μετά την απελευθέρωσή του ήταν μέλος της διοικούσας επιτροπής της ΕΔΑ. Από το 1953 στράφηκε κυρίως στην ιστοριογραφία, με πρώτο έργο το Μεσολόγγι, το έπος της μεγάλης πολιορκίας (Αθήνα, Ορίζοντες, 1953). Ακολούθησαν τα βιβλία του: Καραϊσκάκης (1956), Κανάρης (1960), Κολοκοτρώνης, η δίκη του (1962), Όθωνας, η μοναρχία (1963), και Όθωνας, η έξωση (1964), το τετράτομο Η Επανάσταση του Εικοσιένα (1971-1972), Σαγγάριος, εποποιία και καταστροφή στη Μικρά Ασία (1974) και Τρίτη Σεπτεμβρίου 1843 (1975). Μέλος, πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, του Συνδέσμου Ιστορικών, της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης και πολλών άλλων συλλόγων, ο Φωτιάδης ανέπτυξε πολύπλευρη συγγραφική και κοινωνική δραστηριότητα. Τη δεκαετία του 1920, απέκτησε μια κόρη εκτός γάμου, την Έφη. Σύζυγός του από το 1940 και αγαπημένη σύντροφός του μέχρι το τέλος της ζωής του, ήταν η γεννημένη το 1912 στο Κάιρο Κατίνα το γένος Λάσκαρη (του Γεωργίου και της Φλώρενς).
Άλλα έργα του Δημήτρη Φωτιάδη:
Θέατρο: Ο κόσμος ανάποδα (θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη 1937), Θεοδώρα (Ενωμένοι Καλλιτέχνες 1945), Ο Μακρυγιάννης (Ενωμένοι Καλλιτέχνες 1946), Καραϊσκάκης (Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Μάνου Κατράκη 1957), Εθνεγερσία (ορατόριο 1971), έργα που δεν έχουν παρουσιαστεί στη σκηνή (Ο άσπρος σατανάς, Είχε μπάρμπα στην Κορώνη, Ένας Αθηναίος στη Σπάρτη, Κατακτητές, Κάτω από το ίδιο φως, Ο πολιτικάντης, Ρωμανός Βοΐλας, Τζιλιπουτί κ.ά.), μεταφράσεις (Αριστοφάνη Ιππής 1938, George Bernard Shaw Πάνω στα βράχια, θίασος Αιμίλιου Βεάκη – Γιώργου Παππά 1947 κ.ά.)
Ποίηση, μεταφράσεις, απομνημονεύματα κ.ά.: Δημοσθένους Κατά Φιλίππου Γ΄ (1940), Πλάτωνος Φαίδρος (1966), Η ακτή των σκλάβων (1950), Ζωή και τέχνη (1958), Errata (1976), Ενθυμήματα Α΄-Γ΄ (1981-1985, κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Φωτιάδης, Δημήτρης: Ενθυμήματα Α΄-Γ΄, Αθήνα, Κέδρος, 1981, 1983, 1985. 2. Αυτοβιογραφικά σημειώματα του Δημήτρη Φωτιάδη στο αρχείο].

Σύζυγος του Δημήτρη Φωτιάδη, γεννημένη στο Κάιρο το 1912.

Πτυχιούχος Θεολογίας, Δ/ντής του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης, υιός του αρχιερατικού επιτρόπου Κιμώλου Σπυρίδωνα Ράμφου. Από τα φοιτητικά του χρόνια πρωταγωνιστούσε στα επιστημονικά κυκλαδικά ζητήματα. Υπήρξε ο κινητήριος νους και πνευματικός χορηγός των "Κιμωλιακών", το οποίο αποδεικνύεται και από τα δημοσιευμένα σχετικά πονήματά του.