Ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος καταγόταν από τη Σαντορίνη, όπου και έλαβε ενεργό δράση για την ενίσχυση της Ελληνικής Επανάστασης. Στις 20 Ιανουαρίου, εξελέγη στο Α΄ Βουλευτικό μαζί με τον Μαρίνο Σορώτο και μετέβη στη Διοίκηση, η οποία του ανέθεσε να επιστρέψει στο νησί για τη συγκέντρωση χρημάτων. Το συγκεκριμένο έργο αποδείχθηκε δυσχερές, καθώς στη Σαντορίνη υπήρχε ισχυρή παράταξη αντιτιθέμενη στην Ελληνική Επανάσταση, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια διένεξης ανάμεσα στις δύο παρατάξεις, τον Οκτώβριο του 1822, ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι από επίθεση με μαχαίρι. Το 1823 επέστρεψε στην έδρα της Διοίκησης και έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος Σαντορίνης στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, αναχωρώντας πριν τη λήξη των εργασιών της. Απεβίωσε στη Σαντορίνη με κλονισμένη ψυχική υγεία, πιθανότατα το 1824.

Νοτάριος (συμβολαιογράφος) Αθηνών

Έλληνας νομικός, δικαστικός, πολιτικός, βουλευτής και υπουργός από τη Ζάκυνθο

Ιστορική χαρτοβιομηχανία της Πάτρας που ιδρύθηκε το 1928 από τον Σμυρνιό Ευάγγελο Λαδόπουλο και η οποία στα χρόνια της ακμής της τη δεακετία του 60 ήταν η μεγαλύτερη χαρτοβιομηχανία των Βαλκανίων.

Ελληνίδα εκπαιδευτικός. Η Ιουλία Καρόλου υπήρξε διδασκάλισσα του Παλατιού και γραμματέας της βασίλισσας Όλγας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Νικόλαος Σκουλάς γεννήθηκε το 1878 στους Λάκκους Κυδωνίας στα Χανιά της Κρήτης. Υπήρξε Δήμαρχος και Νομάρχης Χανίων. Είναι απόγονος του Κόκκου Σκουλή και πρωτότοκος γιος του Ιωάννου Σκουλά. Το 1897, κατατάχτηκε στο Επαναστατικό Σώμα του πατέρα του και πήρε μέρος στην Επανάσταση της Κρήτης του 1897. Το 1899 κατατάχτηκε στη Χωροφυλακή της Κρητικής Πολιτείας και κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρέτησε στη Μακεδονία. Το 1917, προσχώρησε στην Επανάσταση της Θεσσαλονίκης του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στις 13/12/1917, προήχθη ως Μοίραρχος και προσελήφθη από τον Υποστράτηγο Αρχηγό Χωροφυλακής Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη ως υπασπιστής αυτού το 1918. Διετέλεσε Αστυνομικός Διευθυντής Κεφαλληνίας και το 1928 παραιτήθηκε από τις τάξεις της Χωροφυλακής ως Αντισυνταγματάρχης. Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε Δημοτικός Σύμβουλος και κατά τις περιόδους 1937-39, 19141-42, 1951-54 και 1959-63 διετέλεσε Δήμαρχος Χανίων. Μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς, συγκρότησε μαζί με άλλους, την Εθνική Οργάνωση Κρήτης (Ε.Ο.Κ.) και διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Χανίων, μέχρι την απελευθέρωση της Κρήτης και τη διάλυση της οργάνωσης, οπότε και ανάλαβε τα καθήκοντα του πρώτου Νομάρχη Χανίων.

Υδραίος αγωνιστής της Επανάστασης του 1821.

Η Κλεαρέτη Δίπλα-Μαλάμου γεννήθηκε στην Πρέβεζα. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στη Λευκάδα, από όπου καταγόταν ο πατέρας της και το 1909 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της για την Αθήνα, όπου τέλειωσε το γυμνάσιο, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της με μαθήματα κατ’ οίκον και φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, χωρίς να αποφοιτήσει. Την πρώτη της εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε σε ηλικία δώδεκα χρόνων με τη δημοσίευση ποιημάτων σε παιδικά περιοδικά. Ακολούθησαν συνεργασίες της με την Πινακοθήκη του Δ.Καλογερόπουλου, το Νουμά του Δ.Ταγκόπουλου τη Νέα Εστία και άλλα έντυπα. Το 1922 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή που είχε τίτλο Στο διάβα μου και ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων Για λίγη αγάπη (1929), για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ακολούθησαν ποιητικές συλλογές και πεζογραφήματα και το 1938 τιμήθηκε από την Έκθεση Παιδικού Βιβλίου για το έργο της Ιστορίες για μεγάλα παιδιά. Εκτός από την ποίηση και την πεζογραφία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική μετάφραση και δημοσίευσε άρθρα και ταξιδιωτικά κείμενα. Πέθανε στην Αθήνα.

1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Κλεαρέτης Δίπλα – Μαλάμου βλ. Δημ.Γ[ιάκος], «Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου», Νέα Εστία101, ετ.ΝΑ΄, 15/1/1977, αρ.1189, σ.124-125 και
   Μαυροειδή – Παπαδάκη Σοφία, «Μαλάμου – Δίπλα Κλεαρέτη», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 9. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.

Αντιστασιακή οργάνωση που προήλθε από μέλη της ΕΟΝ, συνέχεια της οργάνωσης Εθνικό Κομιτάτο Νέων.

Κόμμα που ίδρυσε ο Γεώργιος Κονδύλης, αρχικά ονομαζόταν Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα και αργότερα μετονομάστηκε σε Εθνικό Ριζοσπαστικό Κόμμα. Συμμετείχε στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1928, 1932, 1935 και 1936.

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Η Πριγκίπισσα Ελένη, μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας, παντρεύτηκε τον Πρίγκιπα Νικόλαο της Ελλάδας το 1902 στην Πετρούπολη. Το ζευγάρι απέκτησε τρεις κόρες: την Όλγα (σύζυγο του Παύλου της Σερβίας), την Ελισάβετ (σύζυγο του κόμη Toerring-Jettenbach) και τη Μαρίνα. (σύζυγο του δούκα του Kent). Η οικογένεια κατοικούσε στο γνωστό ως Petit Palais (Μέγαρο Ψύχα στη γωνία των οδών Σέκερη και Βασιλίσσης Σοφίας), το οποίο ήταν δώρο του αυτοκράτορα Νικολάου της Ρωσίας προς την Πριγκίπισσα Ελένη. Το κτίριο είχε μετασκευασθεί επί σχεδίων Α. Μεταξά και αργότερα αγοράστηκε και σήμερα στεγάζει την Ιταλική πρεσβεία.

Κλάδος κεφαλλονίτικης οικογένειας που το 19ο αι. εγκαταστάθηκε στην Πόλη και ύστερα στη Σμύρνη. Από άλλο κλάδο της προέρχονται οι ομώνυμοι βαθύπλουτοι ευεργέτες της Εθνικής Βιβλιοθήκης

Γάλλος ιστορικός με ειδίκευση στην περίοδο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, στα Βαλκάνια και την Ελλάδα

Ο Λουκάς Γ. Μπέλλος γεννήθηκε στη Θήβα το 1848. Σπούδασε ιατρός στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής και διοργανωτής του νοσοκομείου Πειραιώς. Ασχολήθηκε ειδικότερα με τη γυναικολογία και τη χειρουργική και συμπλήρωσε τις γνώσεις του μετεκπαιδευόμενος στο Λονδίνο, στο Μόναχο και στο Παρίσι κοντά σε κορυφαίους καθηγητές της Ιατρικής.

Σε ηλικία 18 χρόνων παίρνει μέρος ως εθελοντής στην Κρητική Επανάσταση του 1866 και αργότερα, το 1878 πρωτοστατεί στην ίδρυση του Ιερού Λόχου των Θηβών. Την ίδια περίπου εποχή, είναι ο κύριος συντάκτης της εφημερίδας ‘Βοιωτία’ η οποία εκδιδόταν στη Θήβα στα 1874-1878. Συμμετέχει στον πόλεμο του 1897 ως ιατρός στα χειρουργεία του μετώπου και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στα θέματα της Μακεδονίας και της Ελληνοτουρκικής συνεννόησης. Εκλέγεται βουλευτής της επαρχίας Θηβών στις εκλογές της 17/11/1902 καθώς και στις 28/11/1910, όπου παρουσιάζεται με τον κυβερνητικό συνδυασμό των Φιλελευθέρων. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής και εισηγήθηκε την έκδοση λαχείου του Εθνικού Στόλου.

Ασχολήθηκε με θέματα γλωσσολογικά και κυρίως με τη μελέτη της Αλβανικής γλώσσας. Έγραψε επίσης ποιήματα, από τα οποία τα γνωστότερα είναι η συλλογή ‘Ολυμπιακαί Ωδαί.’ Στα 1898, διωκόμενος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις- ήταν φίλος του Γ. Φιλάρετου- καταφεύγει στην Αλεξάνδρεια όπου και εγκαθίσταται αρχικά ως ιατρός του Γ. Αβέρωφ. Εκεί παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Ιωαννίδη, κόρη του διευθυντή των επιχειρήσεων Αβέρωφ και απέκτησε μαζί της τέσσερα παιδιά, την Αντιγόνη, την Ισμήνη, τη Ναυσικά και τον Επαμεινώνδα.

Ο Λουκάς Μπέλλος, ιατρός Θηβαίος, όπως συνήθιζε να υπογράφει, ήταν ένας ρομαντικός πατριώτης, ποιητής, ιδεολόγος με πλούσια επιστημονική και πολιτική δράση. Πέθανε στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου του 1913.

Οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Ο Δημήτριος Καπετανάκης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 η οικογένειά του βρέθηκε στην Αθήνα. Ο Καπετανάκης φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά) και συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Από εκεί έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1934 στη φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία συνέγραψε αρκετά φιλοσοφικά δοκίμια στην ελληνική γλώσσα. Ενδεικτικά αναφέρονται τα Έρως και Χρόνος, Η Μυθολογία του Ωραίου, Από τον Αγώνα του ψυχικώς μόνου. Το 1939 βρέθηκε στην Αγγλία, έχοντας στις αποσκευές του μια τριετή υποτροφία σπουδών από το Βρετανικό Συμβούλιο. Στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ βρέθηκε να εργάζεται υπό την επίβλεψη του George Humphrey Wolferstan (Dadie) Rylands, ενός από τους πιο γνωστούς ερευνητές του έργου του Σέξπηρ στη Βρετανία. Στη συνέχεια ο Καπετανάκης εργάστηκε για ένα μικρό διάστημα στο Τμήμα Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αγγλία έγραψε κυρίως κριτικά λογοτεχνικά δοκίμια πάνω στα έργα των Proust, Rimbaud, Stephan George, Dostoevsky, Thomas Gray, Horace Walpole και Charlotte Brontë. Σχεδίαζε επίσης τη συγγραφή μιας φιλοσοφικής εργασίας στο έργο του Πλάτωνα και του Kierkegaard. Γνωρίστηκε με σημαντικές μορφές την αγγλικής λογοτεχνίας όπως την Edith Sitwell και τον William Plomer, καθώς και με τον ποιητή, επιμελητή και εκδότη John Lehmann. Ο John Lehmann δώρισε στα Αρχεία της Γενναδείου Βιβλιοθήκης τα προσωπικά έγγραφα, τις σημειώσεις και την αλληλογραφία του Καπετανάκη που πέρασαν στην κατοχή του μετά τον τραγικό θάνατο του ποιητή το 1944. Διαγνώστηκε με λευκαιμία το 1942 και άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Westminster στο Λονδίνο. Ενταφιάστηκε στο West Norwood Cemetery. Το σύνολο του έργου του στην αγγλική γλώσσα εκδόθηκε to 1947 με τον τίτλο Demetrios Capetanakis: A Greek Poet in England (επιμέλεια John Lehmann).

Το παρόν βιογραφικό σημείωμα έχει βασιστεί στο βιογραφικό σημείωμα για τον Δημήτριο Καπετανάκη στις σελίδες του εκδοτικού οίκου Denise Harvey, http://deniseharveypublisher.gr/people/demetrios-capetanakis

Ο Ευγένιος Δαλέζιος, καταγόµενος από τη Σύρο, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στις 7 Οκτωßρίου 1888, στην οποία και μεγάλωσε. Ήταν µέλος της Ακαδηµίας de Stanislas του Νανσύ, µέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου Βυζαντινών Σπουδών του Παρισιού καθώς και του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών στην Αθήνα. Υπήρξε επίσης µέλος του αρχαιολογικού τµήµατος του Ελληνικού Φιλολογικού Συλλόγου στην Κωνσταντινούπολη. Έλαßε µέρος στη διοργάνωση του Στρατιωτικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης που πραγµατοποιήθηκε την περίοδο 1910-1912 από τον Αχµέτ Μουχτάρ Πασά. Με αρχαιολογικά και ιστορικά ερευνητικά ενδιαφέροντα στην ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας δηµοσίευσε πολλά άρθρα πάνω στην τοπογραφία και ιστορία της Κωνσταντινούπολης. Με τον Severien Salaville δηµοσίευσε µια τρίτοµη ßιßλιογραφία των Καραµανλίδικων ßιßλίων, ßιßλίων γραµµένων στην Τουρκική γλώσσα αλλά µε ελληνικούς χαρακτήρες. Στο ßιßλίο του Les Philhellènes et la guerre de l’ indépendance δηµοσίευσε το χειρόγραφο της διπλωµατικής αλληλογραφίας του Ιωάννη Ορλάνδου και του Ανδρέα Λουριώτη, το οποίο βρήκε ο ίδιος και δώρισε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους.Τιµήθηκε και παρασηµοφορήθηκε για τις υπηρεσίες του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Πέθανε το 1983.

[Σηµείωση: Οι πληροφορίες για το βιογραφικό σημείωμα προέρχονται από: Παµπούκη Ιορδάνη, Αναγραφή δηµοσιευµάτων Ευγενίου Δαλεζίου, Αθήνα 1958]

Γάλλος φιλέλληνας που έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821. Πολέμησε στη μάχη του Φαλήρου και στη Χίο.

Η Ελίζα Στ. Δραγούμη (το γένος Κοντογιαννάκη) γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη το 1851. Ήταν κόρη του επιφανούς επιχειρηματία, τραπεζίτη, φιλάνθρωπου και επίτιμου γενικού προξένου της Ελλάδος στην Πετρούπολη Ιωάννη Κοντογιαννάκη (1817-1888) και της Ρωσίδας Natalia Kampthinsky (1827-1891). Παντρεύτηκε τον Στέφανο Ν. Δραγούμη το 1872 και απέκτησαν έντεκα παιδιά. Πέθανε στην Αθήνα το 1931.

Τελευταίο παιδί του Νικολάου και της Ευφροσύνης Δραγούμη, η Μαρίκα γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Μαίου/4 Ιουνίου 1846. Στο Παρίσι, όπου είχε πάει με τη μητέρα και τα αδέλφια της, πήρε μαθήματα ζωγραφικής και μουσικής μαζί με την αδελφή της Ζωή. Ηταν πολύ καλή μουσικός. Ανέπτυξε ως τα τέλη της μακρόχρονης ζωής της έντονη κοινωνική δράση: υπήρξε ιδρυτικό μέλος και μέλος του Διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Βασιλικής Σχολής Χειροτεχνημάτων, της Ενώσεως των Ελληνίδων και μέλος διαφόρων κοινωφελών, φιλανθρωπικών σωματείων, αλλά και καλλιτεχνικών και λογοτεχνικών συλλόγων. Πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 1941, σε ηλικία 95 ετών.

Επίτροπος της ελληνικής κυβέρνησης στον γαλλικό στρατό της Πελοποννήσου.

Ο Ιωάννης Φραντζής γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1909 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Αμβρόσιος Φραντζής και μητέρα του η Μαγδαληνή Φραντζή. Σε μικρή ηλικία ο Ιωάννης μετακόμισε με την οικογένειά του στο Λονδίνο όταν ο πατέρας του μετατέθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα ως Στρατιωτικός Ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία. Στην Αγγλία φοίτησε στο Dulwich College. Μετά την ενηλικίωσή του επέστρεψε στην Αθήνα όπου και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1931 έδωσε εξετάσεις για το Διπλωματικό Σώμα με επιτυχία. Από το 1931 έως το 1935 υπηρέτησε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Το 1935 διορίστηκε Υποπρόξενος στον Αυλώνα της Αλβανίας και στη συνέχεια στο Γενικό Προξενείο Καΐρου (1938-1940) όπου τον βρήκε η έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1940 κατατάχθηκε ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό Μέσης Ανατολής. Στη Μάχη του Έλ Αλαμέιν πήρε μέρος ως δόκιμος ανθυπολοχαγός της Α΄ Ελληνικής Ταξιαρχίας και παρασημοφορήθηκε. Το 1944 τοποθετήθηκε Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου πρώτα στο Κάιρο και στη συνέχεια στο Λίβανο.

Κατά την απελευθέρωση είχε διορισθεί σύνδεσμος του Προέδρου της Κυβέρνησης με τις αγγλικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές στην Ελλάδα και ήταν παρών στις κρίσιμες συνεδριάσεις στα Δεκεμβριανά. Το 1945 τοποθετήθηκε ως σύνδεσμος του Αντιβασιλέως και του Υπουργείου Εξωτερικών. Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης των Παρισίων το 1946 διετέλεσε Διευθυντής του Ιδιαίτερου Γραφείου του Προέδρου Κ. Τσαλδάρη. Το 1947 για ένα μικρό χρονικό διάστημα υπηρέτησε ως γενικός διευθυντής Τύπου του Υπουργού Βορείου Ελλάδος Δημήτριου Ροδόπουλου . Στη συνέχεια και μέχρι το 1948 υπηρέτησε ως επιτετραμμένος στην Πρεσβεία της Ελλάδος στην Πραιτώρια. Από το 1948 έως το 1950 ο Φραντζής υπηρέτησε στην Ελληνική Πρεσβεία της Ουάσινγκτον. Το Σεπτέμβριο του 1950 διορίστηκε Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Υπουργού Εξωτερικών Στ. Στεφανόπουλου. Στη θέση αυτή παρέμεινε έως το 1953 με συνεχείς αποστολές στο Παρίσι και το Στρασβούργο στις συνεδριάσεις του Συμβούλιου της Ευρώπης. Η θέση του Συμβούλου στην Πρεσβεία του Λονδίνου αποτέλεσε τον επόμενος σταθμό στη διπλωματική του καριέρα απο το 1953 έως το 1955.

Απο το 1955 έως το 1958 συνέχισε να υπηρετεί στο Λονδίνο στη θέση του Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Πρεσβείας. Το Φεβρουάριο του 1958 τοποθετήθηκε στην Τριμερή Γραμματεία Συμφώνου Άγκυρας ως Προϊστάμενος της Γραμματείας. Από το 1959 έως το 1964 υπηρετεί στο ΥΠΕΞ στην Αθήνα. Το 1964 διορίζεται Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Συνεργασίας. Από το 1965 έως το 1967 υπηρέτησε στην Πρεσβεία της Ινδίας ως Πρέσβης της Ελλάδας. Τον Ιούλιο του 1967 εξήλθε του διπλωματικού κλάδου αφού είχε συμπληρώσει το όριο της τριακονταπενταετίας. Ο Ιωάννης Φραντζής παντρεύτηκε το 1957 τη Φάνη Αργέντη. Πέθανε το 1984 στην Αθήνα.

Ο Μιχαήλ Μουτούσης ήταν Έλληνας πρωτοπόρος αεροπόρος, αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και μετέπειτα Υπολοχαγός του Λόχου Αεροπορίας. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων εκτέλεσε μαζί με τον Σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη την πρώτη αποστολή ναυτικής συνεργασίας στην παγκόσμια ιστορία.

Προθιερέας εν Μύθοις Κρήτης

Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή είναι η διοικούσα Ολυμπιακή Επιτροπή της Ελλάδας. Είναι μία από τις παλαιότερες Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές του κόσμου. Ιδρύθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1894 και αναγνωρίστηκε το 1895. Η έδρα της είναι στην Αθήνα. Σκοπός της ίδρυσής της ήταν η διοργάνωση των Α΄ Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, γι' αυτό η αρχική ονομασία της ήταν Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (Ε.Ο.Α.). Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε ως το 2000, έτος κατά το οποίο πήρε τη σημερινή της ονομασία. Πρώτος πρόεδρός της ήταν ο τότε διάδοχος του ελληνικού θρόνου, Κωνσταντίνος, ενώ ο σημερινός πρόεδρός της είναι ο Σπύρος Kαπράλος.

• Σύσταση Υφυπουργείου Τύπου και Πληροφοριών το 1936 από το καθεστώς Μεταξά. Υπαγόταν στο υπουργείο Εξωτερικών
• Ν.Δ. 22/1941 συνιστάται Γενική Διεύθυνση Τύπου και Ραδιοφωνίας, υπαγόμενη στον Πρωθυπουργό
• Συντακτική Πράξη 2/1944 συνιστάται Υφυπουργείο Τύπου και Διαφωτίσεως, το οποίο καταργείται με Συντακτική Πράξη της 15 Ιανουαρίου 1945. Με την ίδια Συντακτική Πράξη συνιστάται Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών
• Το Μάιο του έτους 1945, με τον Αναγκαστικό Νόμο 308/45, συνιστάται Υφυπουργείο Τύπου και Πληροφοριών, το οποίο το Νοέμβριο του ίδιου έτους μετατρέπεται σε Υπουργείο
• Τον Οκτώβριο του έτους 1946, με το Νομοθετικό Διάταγμα 158/46, ανασυνιστάται το Υφυπουργείο Τύπου και Πληροφοριών παρά τω Υπουργείω Εξωτερικών
• Το έτος 1951, με τον Αναγκαστικό Νόμο 1671/51 καταργείται το Υφυπουργείο Τύπου και Πληροφοριών και όλες οι αρμοδιότητές του υπάγονται στην Προεδρία της Κυβέρνησης ως Γενική Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών.
• Το έτος 1970, με το Νομοθετικό Διάταγμα 744/70 (ΦΕΚ 204/Α/10.12.1970) η Γενική Διεύθυνση Τύπου του Υπουργείου Προεδρίας υπάγεται στον Πρωθυπουργό και μετονομάζεται σε Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών
• Το έτος 1974, με το Νομοθετικό Διάταγμα 216/74 συνιστάται το Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως, στο οποίο μεταφέρεται από τον Πρωθυπουργό, η Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών, στην οποία – κατά κανόνα- προΐσταται Υφυπουργός. Με το σχήμα και την ονομασία αυτή η Υπηρεσία λειτουργεί έως το 1994
• Το έτος 1994, με το Π.Δ 181/1994 (ΦΕΚ 116/Α/7.7.1994) η Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών συγκροτείται σε Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης
• Το έτος 1996, με το Π.Δ. 136/96 (ΦΕΚ 107/Α/10.6.1996) συνιστάται Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης στο Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και καθορίζονται οι αρμοδιότητές της
• Με το άρ. 2 του Νόμου 3242/2004 (ΦΕΚ 102/Α/24.5.2004) καταργείται το Υπουργείο Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οι αρμοδιότητες του Υπουργού Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης μεταφέρονται στον Πρωθυπουργό και συνιστώνται δύο Γενικές Γραμματείες : η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας και η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, στις οποίες περιέρχονται οι αρμοδιότητες του καταργούμενου Υπουργείου Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Οι αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού εκχωρήθηκαν στον Υπουργό Επικρατείας με τη με αρ. Υ93/26.5.2004 απόφαση του Πρωθυπουργού «Καθορισμός αρμοδιοτήτων του Υπουργού Επικρατείας»
• Σύμφωνα με το Π.Δ 73/2011 η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και η Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας που υπάγονταν στον Πρωθυπουργό μετονομάζονται σε Γενική Γραμματεία Μέσων Ενημέρωσης και Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας αντιστοίχως

Η Τοπογραφική Υπηρεσία συστάθηκε το 1917 παράλληλα με τη σύσταση του υπουργείου Γεωργίας και υπαγόταν στο Τεχνικό Τμήμα της Διεύθυνσης Δημοσίων Κτημάτων. Την ίδια χρονιά με τον Νόμο 886 «Περί συστάσεως και οργανισμού σώματος τοπογράφων μηχανικών» συγκροτήθηκε σώμα τοπογράφων μηχανικών υπαγόμενο στην αρμοδιότητα του υπουργείου Γεωργίας «προς διεξαγωγήν των τεχνικών υπηρεσιών της Διευθύνσεως Δημοσίων Κτημάτων». Με τον ίδιο νόμο καθορίστηκαν ζητήματα διορισμού, μονιμότητας, αμοιβών και κατηγοριοποίησης του τεχνικού προσωπικού της Τοπογραφικής Υπηρεσίας. Έτσι, το τεχνικό προσωπικό της υπηρεσίας αποτελούσαν ο τμηματάρχης του Τεχνικού Τμήματος, πέντε επιθεωρητές, 36 προϊστάμενοι Τοπογραφικών Συνεργείων, 50 μηχανικοί, 36 βοηθοί και 12 σχεδιαστές. Με τον Νόμο 1317 του 1918 τροποποιήθηκε η σύνθεση του προσωπικού της υπηρεσίας ως εξής: ένας επιθεωρητής, πέντε ελεγκτές, 16 προϊστάμενοι συνεργείων, 20 τοπογράφοι μηχανικοί α΄ τάξεως, 25 τοπογράφοι μηχανικοί β΄ τάξεως, 25 δόκιμοι τοπογράφοι μηχανικοί. Τον Ιανουάριο του 1920 ψηφίστηκε ο Νόμος 1843 «περί κυρώσεως του από 15 Ιουλίου 1919 νομοθετικού διατάγματος περί συμπληρώσεως των διατάξεων περί τοπογραφικής υπηρεσίας της διευθύνσεως κτημάτων του Υπουργείου Γεωργίας» που διαμόρφωσε εκ νέου το οργανόγραμμα της υπηρεσίας και τη διάρθρωση του προσωπικού της. Σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο δημιουργήθηκε θέση προϊσταμένου Σχεδιαστηρίου στην Τοπογραφική Υπηρεσία και αυξήθηκε και ο αριθμός των σχεδιαστών. Με τον ίδιο νόμο προβλεπόταν και η ανάθεση αρμοδιοτήτων τοπογράφων της υπηρεσίας που απορρέουν από την εφαρμογή του Νόμου 1072 σε στρατιωτικούς ή άλλους δημοσίους υπαλλήλους και η δυνατότητα πρόσληψης αλλοδαπών σχεδιαστών και τοπογράφων. Καθοριζόταν, επίσης, ότι τις λογιστικές υπηρεσίες της Τεχνικής Υπηρεσίας της Διεύθυνσης Δημοσίων Κτημάτων εκτελεί αποσπασμένος αξιωματικός. Με το άρθρο 8 του Νόμου 1317 προβλεπόταν και η ίδρυση τεχνικών γραφείων στις πρωτεύουσες των νομών της χώρας με αρμοδιότητες «την εκτέλεσιν τοπογραφικών υπολογισμών και σχεδίων των κατά την περιφέρειαν του γραφείου εργαζομένων συνεργείων και την επί τούτων άσκησιν αμέσου εποπτείας». Οι λεπτομέρειες για την ίδρυση, λειτουργία και δικαιοδοσία των περιφερειακών τεχνικών γραφείων θα καθορίζονταν για το καθένα ξεχωριστά με σχετικά βασιλικά διατάγματα. Λίγους μήνες αργότερα με τον Νόμο 2204 ανατίθονταν τα ταμιακά και λογιστικά καθήκοντα της υπηρεσίας σε διοριζόμενο υπάλληλο απόφοιτο της Εμπορικής Σχολής, ενώ προβλεπόταν και η δυνατότητα πρόσληψης ως τοπογράφων στην Τοπογραφική Υπηρεσία αποφοίτων των στρατιωτικών σχολών των Ευελπίδων και των Υπαξιωματικών . Με τους Νόμους 3072 του 1924 και 3279 του 1925 τροποποιήθηκαν διάφορες διατάξεις που αφορούσαν κυρίως το προσωπικό της Τοπογραφικής Υπηρεσίας . Σύμφωνα με τα παραπάνω, η Τοπογραφική Υπηρεσία διαιρούνταν στην Κεντρική Υπηρεσία και στα περιφερειακά τεχνικά γραφεία. Το τεχνικό προσωπικό της υπηρεσίας εργαζόταν σε τοπογραφικές εργασίες στην περιφέρεια συγκροτώντας Τοπογραφικά Συνεργεία τα οποία εποπτευόταν από τα περιφερειακά τεχνικά γραφεία. Στην Κεντρική Υπηρεσία εκτός από τη Γραμματεία και το Λογιστήριο υπαγόταν το Σχεδιαστήριο καθώς και το Τεχνικό Τμήμα. Στις αρμοδιότητες της Τοπογραφικής Υπηρεσίας ήταν η εκτέλεση τοπογραφικών εργασιών (κατάρτιση τοπογραφικών σχεδίων κτημάτων, σχεδίων ρυμοτομίας, καθορισμός ορίων κτημάτων, καθορισμός και διανομή κλήρων ακτημόνων και προσφύγων κ.ά.) στο πλαίσιο του εποικιστικού προγράμματος των ελληνικών κυβερνήσεων με την αποκατάσταση ακτημόνων καλλιεργητών και προσφύγων σε διαθέσιμες δημόσιες γαίες.
Το 1930 με τον Νόμο 4556 «περί οργανισμού Διευθύνσεως Τεχνικών Έργων Υπουργείου Γεωργίας» η Τοπογραφική Υπηρεσία εντάχθηκε ως τμήμα στη Διεύθυνση Τεχνικών Έργων η οποία περιλάμβανε επίσης και το Τμήμα Γεωργικής Υδραυλικής. Σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο, το Τοπογραφικό Τμήμα της Διευθύνσεως Τεχνικών Έργων είχε στην αρμοδιότητά του: α) «την εκτέλεσιν και παρακολούθησιν πάσης φύσεως τοπογραφήσεως εντός του Κράτους, είτε προς μελέτην υδραυλικής φύσεως έργων, είτε διά την εκμετάλλευσιν ή διανομήν εκτάσεων διατιθεμένων διά γεωργικούς ή εποικιστικούς σκοπούς». β) «Την εκτέλεσιν διαχωρισμών, προσωρινών και οριστικών διανομών, την σύνταξιν πινάκων διανομής και επίβλεψιν εφαρμογής των εγκεκριμένων σχεδίων διανομής». γ) «Την τήρησιν Αρχείου καταμετρήσεων και διανομών». Την ίδια χρονιά, με τον Νόμο 5006 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του νόμου 4556» συστάθηκε Γραφείο Λογιστικού στη Διεύθυνση Τεχνικών Έργων. Με το Προεδρικό Διάταγμα της 30ης Δεκεμβρίου 1932 «περί συμπτύξεως Υπηρεσιών Υπουργείου Γεωργίας και κανονισμού αρμοδιοτήτων» περιορίστηκε ο αριθμός του προσωπικού της Τοπογραφικής Υπηρεσίας τόσο στην Κεντρική Υπηρεσία όσο και των Τοπογραφικών Συνεργείων από 503 σε 292. Έτσι, οι οργανικές θέσεις της Τοπογραφικής Υπηρεσίας καθορίζονταν ως εξής: ένας προϊστάμενος, δύο επιθεωρητές, επτά ελεγκτές, 12 προϊστάμενοι συνεργείων, 15 μηχανικοί Α΄, 15 μηχανικοί Β΄, 20 δόκιμοι μηχανικοί, 60 γεωμέτρες, 40 τεχνικοί βοηθοί, ένας προϊστάμενος σχεδιαστηρίου, 35 σχεδιαστές, ένας γραμματέας, τρεις γραφείς, ένας λογιστής, δύο βοηθοί λογιστή, 30 απόφοιτοι στρατιωτικών σχολών και δύο κλητήρες. Ο αριθμός των 292 υπαλλήλων συμπληρωνόταν από τους μόνιμους και έκτακτους υπαλλήλους της τέως Τοπογραφικής Υπηρεσίας του Τεχνικού Τμήματος της Διεύθυνσης Αγροτικής Εγκαταστάσεως Παλαιάς Ελλάδας Ηπείρου και Νήσων (ΠΕΗΝ) της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) που μετά την κατάργησή της εντάχθηκε –μαζί με το αρχείο της– στην Τοπογραφική Υπηρεσία του υπουργείου Γεωργίας.
Το 1933 με το Προεδρικό Διάταγμα «περί ιδρύσεως γραφείων Τοπογραφικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας» ιδρύθηκαν Γραφεία της Τοπογραφικής Υπηρεσίας στη Θεσσαλονίκη, την Κομοτινή και τη Δράμα , ενώ αργότερα ιδρύθηκαν Γραφεία Τοπογραφικής Υπηρεσίας και σε άλλες περιοχές της χώρας, όπως το Γραφείο Ιωαννίνων, Κοζάνης και Κρήτης . Το 1935 με τον Αναγκαστικό Νόμο «περί των εκτάκτων υπαλλήλων της τοπογραφικής υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας και διαρρυθμίσεως της υπηρεσίας Τεχνικών Έργων» η Διεύθυνση Τεχνικών Έργων του υπουργείου Γεωργίας μετονομάζεται σε Διεύθυνση Υδραυλικών Έργων και δεν περιλαμβάνει πλέον ως τμήμα την Τοπογραφική Υπηρεσία η οποία αναβαθμίζεται σε αυτόνομη Διεύθυνση. Ένα χρόνο αργότερα συστάθηκε θέση Γενικού Επιθεωρητή παρά τη Τοπογραφική Υπηρεσία του υπουργείου Γεωργίας .
Το 1943 με τον Νόμο 480 «Περί οργανώσεως της Τοπογραφικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας» καθορίστηκαν εκ νέου οι αρμοδιότητες, το οργανόγραμμα και οι οργανικές θέσεις του προσωπικού της Τοπογραφικής Υπηρεσίας. Στην αρμοδιότητα της υπηρεσίας υπαγόταν: α) η εκτέλεση κάθε εργασίας που προβλεπόταν από τον Αγροτικό Νόμο ή άλλους ειδικούς νόμους και σχετίζονταν με την Τοπογραφική Υπηρεσία, η διατήρηση του αρχείου των αποτυπώσεων και διανομών κτημάτων, η έκδοση αντιγράφων διαγραμμάτων, κτηματολογικών πινάκων κ.λπ. για τον καταρτισμό οριστικών χρεώσεων και έκδοσης οριστικών τίτλων κυριότητας των αγροτικώς αποκατασταθέντων από τις εποικιστικές υπηρεσίες του Κράτους ή την τέως ΕΑΠ, η ενημέρωση του Κτηματολογίου για κάθε μεταβολή επί των κλήρων και η χορήγηση στοιχείων για την ρύθμιση των αποζημιώσεων στους αρχικούς ιδιοκτήτες απαλλοτριωθέντων κτημάτων. β) Η καταμέτρηση, διανομή και εκπόνηση διαγραμμάτων επί εκτάσεων που ανήκουν στο Δημόσιο και σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου στα οποία θα εκτελεστούν έργα προς επαύξηση του γεωργικού τους εισοδήματος ή θα γίνει αγροτική αποκατάσταση των μελών τους καθώς και η εκτέλεση κτηματογραφήσεων για τις ανάγκες Υπηρεσιών, Νομικών Προσώπων και Οργανισμών Δημοσίου Δικαίου. Σύμφωνα με τον νόμο, η Κεντρική Υπηρεσία της Διεύθυνσης της Τοπογραφικής Υπηρεσίας περιλάμβανε δύο Τμήματα και δύο Γραφεία. Το Τμήμα Α΄-Τεχνικών Μελετών είχε στην αρμοδιότητά του την τεχνική οργάνωση της Υπηρεσίας, τη σύνταξη τεχνικών κανονισμών και υποδειγμάτων των εκτελουμένων εργασιών, την επιμέλεια και την εκάστοτε διάθεση του τεχνικού υλικού και την τήρηση των εργασιών τριγωνισμού. Το Τμήμα Β΄-Κτηματογραφήσεως και Ελέγχου είχε στην αρμοδιότητά του την τήρηση του τεχνικού αρχείου, την παρακολούθηση και τον έλεγχο των οριστικών διανομών, τις εισηγήσεις στις Επιτροπές Ελέγχου κυρώσεων ή τροποποιήσεων διανομών, τη χορήγηση διαγραμμάτων και κτηματολογικών πινάκων για την ενημέρωση του Κτηματολογίου, τον καταρτισμό των οριστικών χρεώσεων των κληρούχων, την έκδοση οριστικών παραχωρητηρίων, τον καταρτισμό προγράμματος των προς εκτέλεση εργασιών από τα Τοπογραφικά Συνεργεία και τη χορήγηση των απαιτούμενων στοιχείων προς ρύθμιση των οφειλομένων προς τους ιδιοκτήτες αποζημιώσεων. Στο Γραφείο Διοικητικού και Γραμματείας υπαγόταν η διεκπεραίωση κάθε εγγράφου, η τήρηση του διοικητικού αρχείου και των στοιχείων του προσωπικού της Διεύθυνσης, η παρακολούθηση των μετακινήσεων του καθώς και η ταξινόμηση και τήρηση νόμων, διαταγμάτων ή εγκυκλίων που αφορούν τη Διεύθυνση της Τοπογραφικής Υπηρεσίας. Στο Λογιστικό Γραφείο υπαγόταν ο καταρτισμός του προϋπολογισμού της υπηρεσίας, η σύνταξη εκθέσεων περί των απαιτούμενων πιστώσεων, ο καταρτισμός των σχετικών εντολών πληρωμής, η σύνταξη μισθολογικών καταστάσεων του προσωπικού και η διαχείριση και διαφύλαξη του υλικού και των οργάνων της υπηρεσίας.
Ο Νόμος 480 καθόριζε, εκτός από τις οργανικές θέσεις της υπηρεσίας, και τη δομή των περιφερειακών γραφείων της Τοπογραφικής Υπηρεσίας. Έτσι, οριζόταν η λειτουργία των Περιφερειακών Γραφείων Αθηνών και Θεσσαλονίκης καθώς και στις έδρες των υπολοίπων Γενικών Διοικήσεων της χώρας. Αρμοδιότητα των Περιφερειακών Γραφείων ήταν η μελέτη των εργασιών διανομής κλήρων, η επίλυση κάθε διαφοράς κατά τη διανομή των κλήρων, η χορήγηση αποσπασμάτων εκ των στοιχείων των διανομών στους ενδιαφερομένους, η εκτέλεση διαφόρων τοπογραφικών εργασιών και η χορήγηση αναγκαίων στοιχείων για οριστικές χρεώσεις καθώς και η έκδοση οριστικών τίτλων κυριότητας των κληρούχων.
Η Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή ψήφισε το 1946 νέο νόμο σχετικά με την οργάνωση της υπηρεσίας της Τοπογραφικής Υπηρεσίας του υπουργείου Γεωργίας . Ο Νόμος 197 όριζε τις αρμοδιότητες της Τοπογραφικής Υπηρεσίας κατά τον τρόπο που ορίζονταν στο νόμο του 1943 και διαιρούσε τη Διεύθυνση Τοπογραφικής Υπηρεσίας σε Κεντρική και Περιφερειακή. Η Κεντρική Υπηρεσία περιλάμβανε τέσσερα Τμήματα α) Τμήμα Α΄, β) Τμήμα Β΄, γ) Γραμματεία και Διοικητικό και δ) Λογιστήριο. Με Βασιλικό Διάταγμα τον Ιούλιο του 1947 καθορίστηκε το οργανόγραμμα της Υπηρεσίας, η διαίρεση των Τμημάτων της Κεντρικής Υπηρεσίας σε Γραφεία και η αρμοδιότητα αυτών . Συγκεκριμένα το Τμήμα Α΄ ονομαζόταν Μελετών και Ελέγχου και διαιρούνταν σε πέντε (5) γραφεία ως εξής: Γραφείο 1ο Μελετών, Γραφείο 2ο Τριγωνισμού, Γραφείο 3ο Ελέγχου, Γραφείο 4ο Σχεδιάσεων, Γραφείο 5ο Κεντρικού Τεχνικού Αρχείου. Το Τμήμα Β΄ ονομαζόταν Προγράμματος και Κτηματολογίου και διαιρούνταν σε πέντε (5) Γραφεία ως εξής: Γραφείο 1ο Προγράμματος και Στατιστικής, Γραφείο 2ο Κυρώσεως Διανομών και Αποστολής Στοιχείων, Γραφείο 3ο Εκδόσεως Αντιγράφων Διαγραμμάτων και Πινάκων, Γραφείο 4ο Κτηματολογίου, Γραφείο 5ο Χρεώσεων και Παραχωρητηρίων. Τα Τμήματα Γραμματείας και Διοικητικού και Λογιστηρίου δεν διαρούνταν σε επιμέρους Γραφεία. Οι αρμοδιότητες κάθε Τμήματος και Γραφείου παρουσιάζονται αναλυτικά όταν περιγράφονται οι αντίστοιχες σειρές και οι υποσειρές του αρχείου.
Το 1952 με το Βασιλικό Διάταγμα «περί τροποποιήσεως της εις Τμήματα διαιρέσεως της Κεντρικής Υπηρεσίας της Διευθύνσεως Τοπογραφικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Γεωργίας» τα Τμήματα Διοικητικού και Γραμματείας καθώς και του Λογιστηρίου διαιρούνται και αυτά σε Γραφεία. Συγκεκριμένα, το Τμήμα Διοικητικού και Γραμματείας ή Τμήμα Γ΄, σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα του 1952, διαιρούνταν σε δύο (2) Γραφεία: α) Γραφείο 1ο Διοικητικό με αρμοδιότητα: την τήρηση των στοιχείων του προσωπικού της Διεύθυνσης, την παρακολούθηση των μετακινήσεων του, την τήρηση και ταξινόμηση νόμων, διαταγμάτων και εγκυκλίων καθώς και την επίβλεψη της ασφάλειας και καλής συντήρησης των γραφείων της Κεντρικής Υπηρεσίας. β) Γραφείο 2ο Γραμματείας με αρμοδιότητα: τη διεκπεραίωση των εισερχομένων και εξερχομένων εγγράφων της Διεύθυνσης, την τήρηση του διοικητικού αρχείου και των ειδικών ευρετηρίων. Το Λογιστήριο ή Τμήμα Δ΄ διαιρούνταν και αυτό σε δύο (2) Γραφεία: α) Γραφείο 1ο Λογιστικό με αρμοδιότητα: τη σύνταξη του προϋπολογισμού της Υπηρεσίας, την παρακολούθηση της εφαρμογής του, τη σύνταξη εκθέσεων περί των απαιτούμενων πιστώσεων καθώς και τη σύνταξη σχετικών εντολών πληρωμής και μισθολογικών καταστάσεων. Β) Γραφείο 2ο Κινήσεως Υλικού με αρμοδιότητα την τήρηση μητρώου των οργάνων και του εν γένει τεχνικού υλικού της Διεύθυνσης, τη διαφύλαξή του, τη παρακολούθηση της κίνησης και τον έλεγχο της διαχείρισής του.
Όσον αφορά την Περιφερειακή Υπηρεσία αυτή απαρτιζόταν από Γραφείο Επιθεώρησης με έδρα την Αθήνα, το ανεξάρτητο Γραφείο Τοπογραφικής Υπηρεσίας Θεσσαλονίκης και τα Τοπογραφικά Τμήματα παρά τις Διευθύνσεις Γεωργίας κάθε Νομού .
Το 1953 με το Νομοθετικό Διάταγμα 2386 «Περί ενοποιήσεως και αποκεντρώσεως των Τεχνικών Υπηρεσιών του Κράτους» η Διεύθυνση Τοπογραφικής Υπηρεσίας εντάχθηκε στο υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων . Βέβαια το άρθρο 5 του παραπάνω νομοθετικού διατάγματος όριζε ότι η Διεύθυνση Τοπογραφικής Υπηρεσίας του υπουργείου Γεωργίας διατιθόταν στο υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων για ένα διάστημα δύο ετών ώστε να ολοκληρωθούν οι τοπογραφικές εργασίες για την αποπεράτωση του εποικιστικού έργου, διάστημα που θα μπορούσε να παραταθεί ύστερα από σύμφωνη γνώμη των δύο υπουργείων. Στο διάστημα αυτό η Διεύθυνση Τοπογραφικής Υπηρεσίας υπαγόταν στη διοικητική και πειθαρχική εξουσία του υπουργού Γεωργίας.
Η υπαγωγή της Διεύθυνσης Τοπογραφικής Υπηρεσίας στο υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων τερματίστηκε το 1957 με τον Νόμο 3679 που επανάφερε τη Διεύθυνση Τοπογραφικής Υπηρεσίας στο υπουργείο Γεωργίας με την οργάνωση που είχε πριν από το Νομοθετικό Διάταγμα 2386 του 1953.