Ο Ζαχαρίας Πρακτικίδης γεννήθηκε το 1784 στο Ηράκλειο Κρήτης και ήταν Ιερομόναχος και διδάσκαλος. Το πραγματικό όνομα της οικογένειάς του ήταν Τσιριγώτης. Το 1822 διορίστηκε γραμματέας της Καγκελαρίας Σφακίων αλλά σύντομα παραιτήθηκε και πήγε στο Ναύπλιο. Διετέλεσε Παραστάτης της Κρήτης στη Β’ και Γ’ Εθνοσυνέλευση. Το 1830 εγκαταστάθηκε στη Σύρο και μετά στην Πάρο, όπου υπηρέτησε ως δάσκαλος στα εκεί σχολεία. Πέθανε το 1845.

Ο Μανόλης Λεοντάρης, αδελφός του ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη, γνωστός στα γράμματα ως Μανόλης Λαμπρίδης, ήταν δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής. Γεννήθηκε στο Καρλόβασι της Σάμου το 1920, σπούδασε Νομικά και Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα και εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος. Την πολιτική σκέψη του επηρέασε η μαθητεία του στον Σπύρο Στίνα, κατά τη δεκαετία του 1940, μαζί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Σταμάτη Στανίτσα, τον Αντώνη Λαυραντώνη κ.ά. Επρόκειτο για μια αποκλίνουσα «τάση» του τροτσκισμού. Ως κριτικός έκανε την εμφάνισή του με το άρθρο «Το νόημα της ελληνικής ελευθερίας» στα Ελληνικά Γράμματα, το 1946 (25.1.1946, αρ. 35, σ. 19, 31 και 8.2.1946, αρ. 36, σ.34). Δημοσίευσε δοκίμια πολιτικής φιλοσοφίας καθώς και λογοτεχνικής και αισθητικής κριτικής στα περιοδικά: Ελεύθερα Γράμματα, Ο αιώνας μας, Μακεδονικά Γράμματα, Νέος Νουμάς, Μαρξιστικό Δελτίο, Επιθεώρηση Τέχνης, Πανσπουδαστική, Κριτική, Λογοτέχνης, Η Άλως, Εφημερίδα των ποιητών, Διαβάζω, Αντί, Λεβιάθαν, Η Λέξη, Μανδραγόρας, ο Πολίτης, Σύγχρονοι Καιροί. Ιδιαίτερα συνδέθηκε με το περιοδικό Μαρτυρίες, και τη συνέχειά του Σημειώσεις. Υπέγραφε και με τα ψευδώνυμα: Μ. Ιωάννου, Μ. Ιωαννίδης, Νίκος Λιμπέρης, Σ. Μοντάνος, Μ. Φουτούρης, Βίκτωρ Βέρας. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Νοεμβρίου 2002.

Εξέδωσε τα βιβλία: Η σύγκρουση με το Νόμο ως έμπρακτη κριτική του Δικαίου (1975). Il gran rifiuto. Καβάφης, Βάρναλης, Καρυωτάκης και η παρακμή, Η αντικειμενικότητα του έργου τέχνης, Το ηθικό πρόβλημα στην ποίηση του Γ. Σεφέρη: κριτικά μελετήματα (1979). Παλαιά και Νέα ποίηση (1981), Αντι-ιδεολογικά (1982). Η ταξική συνείδηση στο έργο του Κ. Βάρναλη (1982). Η ποίηση και το ηθικό πρόβλημα (1993), Τρία μελετήματα (1998). Στρογγυλές κουβέντες ή η παρανόηση της μεταφοράς και του συμβολισμού (2000). Μετέφρασε επίσης τα έργα: Λ. Τρότσκι, Λογοτεχνία και επανάσταση (1966), Λ. Γκόλντμαν, Εισαγωγή στον Luka’ks και στον Heidegger (1975), G. Luka’ks, Από την φαινομενολογία στον υπαρξισμό (1977), Κ. Καστοριάδης, Ουγγρική επανάσταση 1956, δημιουργική πηγή της σύγχρονης ιστορίας (1980), Κ. Κορς, Μαρξισμός και φιλοσοφία (1981), H. Lefebvre, Αρχαίοι και νέοι Ελεάτες (1988, 2007).

[Πηγές: Αλέξ. Αργυρίου, «Λαμπρίδης, Μανόλης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ 5, Εκδοτική Αθηνών, σ.169 και http://spartakos.okde.org/keimena/s69_em_lambridis.htm και http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=1357].

Ο Ηλίας Βασιλείου Λεντάκης γεννήθηκε στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας το 1913. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Κάρπαθο και μετανάστευσαν στην Αιθιοπία στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν οικοδόμος. Μετείχε, ως μέλος ομάδας Δωδεκανησίων οικοδόμων, στην κατασκευή εκκλησιών στην Αιθιοπία ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται ο καθεδρικός ναός της Αγίας Τριάδας στην Αντίς Αμπέμπα. Ο Ηλίας Λεντάκης ολοκλήρωσε τις βασικές εγκύκλιες σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο της Αντίς Αμπέμπα και κατόπιν φοίτησε στη Σαλβάγειο Εμπορική Σχολή Αλεξανδρείας (Αίγυπτος) και στο Τμήμα Ανώτερων Εμπορικών Σπουδών του Γαλλικού Λυκείου Αλεξανδρείας (αποφοίτησε το 1934). Από το 1936 μέχρι το 1944 εργάστηκε, αρχικά ως λογιστής και κατόπιν ως βοηθός αρχιλογιστή και αρχιλογιστής, στην Γαλλο-αιθιοπική Σιδηροδρομική Εταιρεία DJIBOUTI-ADDIS ABEBA. Την περίοδο 1945-1946 εργάστηκε ως βοηθός αρχιλογιστή της αγγλικής εταιρείας εισαγωγών/εξαγωγών/ασφαλειών MITCHELL COTTS & Co. Από το 1947 μέχρι το 1957 ως αρχιλογιστής της Βιομηχανικής Εταιρείας Ζέκου Αφοι (μετέπειτα Ηνωμένα Ελαιουργεία και Σαπωνοποιεία). Κατά το διάστημα 1957-1961 εργάστηκε για λογαριασμό της κυβέρνησης της Αιθιοπίας (Κεντρική Οικονομική Εφορεία/ Διευθύνων Τμήματος Ελέγχου, Διευθυντής Λογιστηρίου στα Υπουργεία Εσωτερικών και Βιομηχανίας/Εμπορίου, αρχιλογιστής του Τμήματος Ελέγχου διαθέσεως της οικονομικής και τεχνικής βοήθειας προς την Αιθιοπία από τα Ηνωμένα Έθνη και τις ΗΠΑ). Από το 1961 μέχρι το 1964 εργάστηκε αρχικά ως διευθυντής λογιστηρίου και αργότερα ως φοροτεχνικός στην ιταλική εμπορική εταιρεία International Trading Company (ITCO). Το ίδιο διάστημα χρημάτισε διευθυντής του Τμήματος Εξωτερικής Επιθεώρησης στην Τράπεζα Βιομηχανικής και Αγροτικής Ανάπτυξης Αιθιοπίας. Τον Οκτώβριο του 1964 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα όπου και εργάστηκε για την ιταλική εταιρεία πετρελαιοειδών AGIP ως διευθυντής των οικονομικών υπηρεσιών. Συνταξιοδοτήθηκε το 1984.

Κατά τα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Αλεξάνδρεια και την επιστροφή του στην Αιθιοπία, έλαβε μέρος στην εκεί οργάνωση του ποδοσφαίρου.

Παντρεύτηκε την Σοφία Βάλβη και απέκτησαν μια κόρη, την Μαρία (Λιλίκα).

Πηγές: Βιογραφικά σημειώματα του Ηλία Β. Λεντάκη στο αρχείο.

Ο Βύρων Λεοντάρης γεννήθηκε το 1932 στη Νιγρίτα Σερρών και καταγόταν από τη Σάμο. Αδελφοί του είναι ο κριτικός Μανόλης Λαμπρίδης και ο ποιητής Ανδρέας Λεοντάρης. Από το 1939 η οικογένειά τους εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα. Ο Βύρων Λεοντάρης σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος και ως νομικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Το 1954 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του Γενική Αίσθηση. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: Η Εφημερίδα των ποιητών, Κριτική (Θεσσαλονίκης), Επιθεώρηση Τέχνης. Μετείχε στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού Μαρτυρίες και από το 1973 ήταν μέλος της εκδοτικής συντροφιάς του περιοδικού Σημειώσεις, όπου δημοσιεύτηκαν τα περισσότερα ποιήματα και δοκίμιά του. Επίτιμο μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 1997 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του Εν γη αλμυρά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, ιταλικά. Σύζυγός του είναι η ποιήτρια Ζέφη Δαράκη και γιος τους ο σκηνοθέτης Γιάννης Λεοντάρης. Ο Βύρων Λεοντάρης πέθανε το 2014.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Γενική Αίσθηση (1954), Ορθοστασία (1957), Η ομίχλη του μεσημεριού (1959), Ανασύνδεση (1962), Ψυχοστασία (1972), Μόνον δια της λύπης (1976), Ψυχοστασία (συγκεντρωτική έκδοση 1949-1976) (1983), Εκ περάτων (1986), Εν γη αλμυρά (1996), Έως (2003).
Εξέδωσε τα δοκίμια: Η ποίηση της ήττας (1983), Καβάφης ο έγκλειστος (1983, συμπληρωμένη έκδοση 1997), Δοκίμια για την ποίηση (1985), Γραφή και βιβλίο (1990), Κείμενα για την ποίηση (2001).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: βιοεργογραφικά σημειώματα του Β. Λεοντάρη, φακ. 2.1 του αρχείου.]

Ο Γεώργιος Λιναράς ήταν μαχητής του Ε.Δ.Ε.Σ.

Ο Νίκος Ρούτσος, γιος φιλολόγου, καθηγητή αρχαίων ελληνικών, γεννήθηκε στην Αθήνα. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Ρούτσος ασχολήθηκε με τη συγγραφή από τα φοιτητικά του χρόνια, δημοσιεύοντας χρονογραφήματα και σατιρικούς στίχους σε αθηναϊκές εφημερίδες (Η Βραδυνή, Ελληνικόν Μέλλον, Ναυτική Ελλάδα, Λοβιτούρα). Το 1931 εμφανίζεται ως αρχισυντάκτης της σατιρικής εφημερίδας Ο Εντιμότατος και το 1933 ως υπεύθυνος ύλης του σατιρικού περιοδικού του Νίκου Νικολαΐδη (Πωλ Νορ), Παπαρούνα. Στη διάρκεια της Κατοχής εργάστηκε στο Ελληνικό Πυριτιδοποιείο και Καλυκοποιείο (ΠΥΡ-ΚΑΛ), ως προϊστάμενος προσωπικού. Τη μεταπολεμική περίοδο έγραψε παραμύθια, τα περισσότερα από τα οποία κυκλοφόρησαν στη σειρά «Παιδική Βιβλιοθήκη» των εκδόσεων Άγκυρα του Απόλλωνα Παπαδημητρίου. Στις ίδιες εκδόσεις κυκλοφόρησε το 1950 η πρώτη σειρά εικονογραφημένων τευχών Γκαούρ-Ταρζάν, με τις περιπέτειες του ήρωα του Ρούτσου, Γκαούρ, εναντίον του Ταρζάν. Ακολούθησαν τρεις ακόμη περίοδοι του Γκαούρ-Ταρζάν (1951 εκδότης Νίκος Ρούτσος, 1959 εκδόσεις Άγκυρα, 1981 εκδόσεις Αστερίας), πάντα με συγγραφέα τον Ρούτσο. Ο Νίκος Ρούτσος έγραψε επίσης τα κείμενα για την πολύ επιτυχημένη —εμπνευσμένη από τον αμερικανικό νουάρ κινηματογράφο— ραδιοφωνική εκπομπή, Οι περιπέτειες του Τζων Γκρηκ (Β΄ πρόγραμμα του Ε.Ι.Ρ., 1956-1957), ενώ με ήρωα τον ίδιο ελληνοαμερικανό ντετέκτιβ έγραψε και μια σειρά ιστοριών που κυκλοφόρησαν σε τεύχη το 1958 (εκδόσεις Πελαργός) και το 1964 (εκδόσεις Στέλιου Ανεμοδουρά). Ο Νίκος Ρούτσος δημοσίευσε και εξέδωσε επίσης ποιήματα, παραμύθια και εικονογραφημένες ιστορίες για παιδιά και ενηλίκους. Στον χώρο της μουσικής, έγραψε και συνέθεσε δικά του τραγούδια, ενώ ως στιχουργός συνεργάστηκε με επιφανείς λαϊκούς συνθέτες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται ο Γιάννης Τατασόπουλος, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Μανώλης Χιώτης.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Δημήτρης Χανός, «Νίκος Ρούτσος. Δημιουργός του Γκαούρ-Ταρζάν», Ημερολόγιο 1999 «Γκαούρ-Ταρζάν», Αθήνα, εκδόσεις Άγκυρα, 1998, σ. [4-5]. 2. Γιώργος Βλάχος, http://dinothesaurus.blogspot.gr/. 3. Υλικό της Βιβλιοθήκης και της Συλλογής Τεκμηρίων Παραστατικών Τεχνών του ΕΛΙΑ/ΜΙΕΤ].

Ο Γεώργιος Σαρής του Χριστόφορου γεννήθηκε στον Πειραιά το 1921. Το 1963 ίδρυσε την εταιρεία παραγωγής και εκμετάλλευσης κινηματογραφικών ταινιών, «Athena Films Productions», από κοινού με την Ασπασία Σωτήρχου.

[Πηγή: Υλικό του αρχείου].

Ο Μιχαήλ Μακάρωφ ήταν αρχιτέκτονας-μηχανικός. Ήταν παντρεμένος με την Αγλαΐα Φακάλου, φιλόλογο, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, με την οποία απέκτησε δύο γιους.

Ο αντιναύαρχος Κωνσταντίνος Οικονόμου (Αθήνα, 1888-1957) ήταν γιος του Νικολάου Οικονόμου και της Αμαλίας, το γένος Κωνσταντίνου Κρίτσα (το ζευγάρι είχε και μία κόρη, την Ιουλία). Υπηρέτησε μεταφραστής του αντιναύαρχου Mark Kerr, αρχηγού της Αγγλικής Ναυτικής Αποστολής την περίοδο 1913-1916 και ναυτικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα τη δεκαετία του 1930. Το 1950 προσπάθησε να αναλάβει την εμπορική αντιπροσωπεία της εταιρείας Curtiss-Wright Corp. που κατασκεύαζε τα αεροσκάφη Helldivers.
Ο Κωνσταντίνος Οικονόμου παντρεύτηκε το 1926 την Ελένη το γένος Νικολάου Τριανταφυλλάκου, χήρα του Περικλή Παπαγεωργακόπουλου και έγινε επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας της κόρης της (από τον γάμο της με τον Παπαγεωργακόπουλο), Αγγελικής (1920-2002). Η περιουσία περιελάμβανε τρία ακίνητα στην Πάτρα στις οδούς Αγίου Ανδρέου 59, Κολοκοτρώνη 6 και Κανάρη 23.
Υπήρξε επίσης επίτροπος και διαχειριστής της περιουσίας του θείου του, αδελφού της μητέρας του, Δημητρίου Κ. Κρίτσα που τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση το 1910. Η περιουσία της οικογένειας του Κωνσταντίνου Κρίτσα αποτελούνταν από τρία κτήματα στα χωριά Μουσταφάμπεη, Ιμίρβεη και Μοσχοχώρι του νομού Φθιώτιδας, όπου καλλιεργούνταν καλαμπόκι, σίτος, βρώμη και αραβόσιτος. Το κτήμα του Μουσταφάμπεη ανήκε στον Δημήτριο Κρίτσα ενώ τα υπόλοιπα μοιράζονταν στα άλλα μέλη της οικογένειας Κωνσταντίνου Κρίτσα: Σοφία (σύζυγο Δημήτριου Αργυρόπουλου), Αμαλία (σύζυγο Νικολάου Οικονόμου), Ελένη (σύζυγο Δημητρίου Λάππα).
Ο Οικονόμου υπήρξε επίσης επίτροπος, διαχειριστής της κληρονομιάς της ανιψιάς του, Νίνας Θεοδοσίου Φωτιάδου (κόρη της αδελφής του Ελένης), περιουσία που προερχόταν από τη γιαγιά της, Αγγελική Γιαγλοπούλου.
Ο Δημήτριος Κρίτσας (Λαμία 1876-Αθήνα 1941) ήταν λοχαγός του Πεζικού. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 και το 1910 αποστρατεύτηκε και τέθηκε σε δικαστική απαγόρευση.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικών: Βασική πηγή είναι το υλικό του αρχείου. Οι χρονολογίες θανάτου του Κ. Οικονόμου, γέννησης και θανάτου της Αγγελικής Οικονόμου προέρχονται από τον κ. Γιώργο Δημακόπουλο. Τα βιογραφικά του Δημητρίου Κρίτσα προέρχονται από τον 4ο τόμο της Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαίδειας, σ. 305 και από το αρχείο].

Ο Ματθαίος, πρωτότοκος γιος του Παύλου Ροδοκανάκη και της Αργυρώς Φραγκιάδη, γεννήθηκε στη Χίο το 1803. Eπιχειρηματίας, έζησε στην Τεργέστη και συμμετείχε στην εμπορική επιχείρηση «Ροδοκανάκη & Φραγκιάδη» η οποία είχε υποκαταστήματα σε Λονδίνο, Λίβερπουλ, Νέα Υόρκη, Νέα Ορλεάνη, Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλά πτώχευσε το 1869. Απέκτησε την αυστριακή υπηκοότητα (1829) και ήταν μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης (1861).
Παντρεύτηκε το 1836, στην Τεργέστη, την κόρη του Χιώτη εμπόρου Νικολάου Ταμβάκου, Δέσποινα (1816-1900), με την οποία απέκτησαν έντεκα παιδιά από τα οποία ενηλικιώθηκαν μόνο τα πέντε. Από τα παιδιά τους μόνο δύο κόρες, η Αργυρώ σύζυγος Ν. Μακκά και η Ιουλία σύζυγος Αλ. Τριανταφυλλίδη απέκτησαν απογόνους. Πέθανε στην Τεργέστη το 1870.

Ο αντιναύαρχος Χαράλαμπος Φούφας (1909-;) κατατάχθηκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1920. Εκπαιδεύτηκε στις σχολές Σημάτων (1928), Ναυτικού Πυροβολικού (1929), Τορπιλών (1937), στο Αγγλικό Σχολείο Α/Υ HMS και στο Κοινό Σχολείο Τακτικής του ΝΑΤΟ στη Μάλτα (1957). Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πήγε στη Μέση Ανατολή. Υπηρέτησε σε πολλά πλοία και υπηρεσίες του Πολεμικού Ναυτικού. Μεταξύ άλλων ήταν αρχηγός της αποστολής που στάλθηκε στην Αγγλία το 1941 για την παραλαβή νέων τορπιλών, Αρχηγός Αιγαίου Πελάγους (1958-1959) και διοικητής της Σχολής Εθνικής Αμύνης (1964-1967).

[Πηγή σύνταξης του βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου.]

Το εργοστάσιο φωταερίου της Αθήνας ιδρύθηκε το 1857 από τον Φραγκίσκο Θεόφιλο Φεράλδι. Γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή του στο δεύτερο μισό του 19ου αι., όταν ο Giovanni Battista Serpieri εξαγόρασε την επιχείρηση και ανέλαβε τη διοίκηση της. Το 1938 η επωνυμία της εταιρείας μεταβλήθηκε σε Δημοτική Εκμετάλλευση Αεριόφωτος Αθηνών (Δ.Ε.Α.Α.), αφού πέρασε στα χέρια του Δήμου μετά τη λήξη του προνομίου παραχώρησης σε ιδιώτες. Το 1950 μετονομάστηκε για τελευταία φορά σε Δημοτική Επιχείρηση Φωταερίου Αθηνών (Δ.Ε.Φ.Α.).