Λόγιος, δημοσιογράφος και πολιτευτής, δήμαρχος Αθηναίων (1887-1891). Ασχολήθηκε με την έκδοση της εφημερίδας Αιών. Υπήρξε μέλος πολλών πνευματικών ιδρυμάτων της Αθήνας και πρώτος πρόεδρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.

Διακεκριμένος δικηγόρος και βουλευτής Τρικάλων.

Μεγάλος εθνικός ευεργέτης. Το επίθετο του ήταν Λεοντίδης και ο ίδιος το αντικατέστησε σε Βαρβάκης (βαρβάκι = είδος μικρού γερακιού). Αρχικά ναυτικός, τάχθηκε υπέρ των Ρώσων στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1768-1774. Μετά από μία οικονομική καταστροφή ζητάει βοήθεια από την Αικατερίνη η οποία του παραχωρεί δικαίωμα αλιείας στην Κασπία και ξεκινάει το εμπόριο χαβιαριού που του αποφέρει τεράστια κέρδη. Διαθέτει χρήματα σε κοινωφελή έργα και αργότερα θα βοηθήσει και στον Αγώνα του 1821 προσφέροντας χρήματα, πολεμοφόδια και τρόφιμα. Κληροδοτεί μεγάλος μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό δημόσιο αλλά διαθέτει χρήματα και για την ανέγερση σχολείου (Βαρβάκειο).

Αξιωματούχος της Οθ. Αυτ/ριας και πρώτος ηγεμόνας της Σάμου. Μεγάλωσε στο Βουκουρέστι και αργότερα πήγε στην Κων/λη όπου κατέλαβε σημαντικές θέσεις στην Οθ. Διοίκηση όπως διερμηνέας του τουρκικού ναυαρχείου, έπαρχος Γαλατσίου, τοποτηρητής Σηλυστρίας, διπλωματικός αντιπρόσωπος του ηγεμόνα Μολδαβίας Μ. Στούρτζα κ.ά.

Ηπειρώτης συγγραφέας και βιογράφος, πρώην γραμματέας, μυστικός σύμβουλος και χιλίαρχος του στρατηγού Καραϊσκάκη".
Εργα του: " Βιογραφία των ηρώων Μάρκου Μπότσαρη και Καραϊσκάκη / Συνοπτικώς συγγραφείσα και τύποις εκδοθείσα υπό Γεωργίου Γαζή του εκ Δελβινακίου της Ηπείρου, πρώην γραμματέως, μυστικού συμβούλου και χιλιάρχου του στρατηγού Καραϊσκάκη. Αφιερωθείσα δε παρά του ιδίου τω σεβαστώ Κυβερνήτη της Ελλάδος", 1828.
"Λεξικόν της Επαναστάσεως και άλλα έργα : Αυτοβιογραφικά και πατριδογραφικά, Λόγοι διάφοροι, Βιογραφία Μπότσαρη και Καραϊσκάκη, Τρόπαιον Δελβινακίου, Έγγραφα και Επιστολαί / Γεωργίου Γαζή γραμματικού του Καραϊσκάκη, ιστορικαί σημειώσεις εις το λεξικόν Ν. Πατσέλη, εκδοτική επιμέλεια Λ. Βρανούση", 1971.

Σουλιώτης αγωνιστής, αξιοσημείωτη η παρουσία του στη μάχη της Αράχοβας και του Διστόμου. Ανέλαβε διοικητής Β΄ χιλιαρχίας στη Δ. Ελλάδα και πήρε μέρος στην άλωση της Βόνιτσας.

Υποπρόξενος της Βρετανίας στα Κύθηρα την περίοδο του ναυαγίου του «Μέντορα» (1802), πλοίου του Έλγιν που μετέφερε αρχαιότητες.

Η Εν Αθήναις Επιτροπή των Κρητών, μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1866 από τον Μ. Ρενιέρη, Αλ. Κουμουνδούρο και άλλες επιφανείς προσωπικότητες με στόχο να συλλέγει χρήματα μέσω της διεξαγωγής εράνων, πολεμοφόδια και εθελοντές και να τα στέλνει στην Κρήτη συνδράμοντας στον αγώνα των Κρητών προκειμένου να επιτευχθεί η ένωση με την Ελλάδα. Παραρτήματα αυτής και οικονομικές επιτροπές είχαν ιδρυθεί σε διάφορες πόλεις ώστε το έργο της να είναι αποτελεσματικότερο ενώ δεν έλειπαν και οι συνεργασίες με άλλες μυστικές οργανώσεις.

Ο Αντώνιος Δηµ. Κριεζής συµµετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα και το 1828 ο Καποδίστριας τον διόρισε µοίραρχο του Ελληνικού Στόλου. Επί Όθωνος προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο (ο πρώτος του ελληνικού ναυτικού µε αυτό τον βαθµό) και ονοµάστηκε αυλάρχης. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών στην Κυβέρνηση Άρµανσπεργκ. Χρηµάτισε επίσης υπουργός Ναυτικών στην βραχύβια Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου το 1841. Στις 12 Δεκεµβρίου 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία ως τις 16 Μαΐου 1854, σχηµατίζοντας την Κυβέρνηση Κριεζή το 1849. Πέθανε στην Αθήνα το 1865. Ήταν παντρεµένος µε την Κυριακούλα Βούλγαρη, κόρη του Γεωργίου Βούλγαρη.

Ναύαρχος, πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στην συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στο ναυτικό μεταξύ των οποίων και την αρχηγεία του στόλου. Παντρεύτηκε την Ελένη Ζλατάνου (κόρη της Αικατερίνης) και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Ειρήνη (Ιρέν), τη Λίλιαν, την Αλεξάνδρα (Αλέκα) και τον Γρηγόριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, υλικό του αρχείου, αρχείο Ρωξάνης Φέσσα]

Διακεκριμένη οικογένεια των Κυκλάδων που είχε τις ρίζες της στο Βυζάντιο και κατέληξε να εγκατασταθεί το 1715 στις Κυκλάδες. Γενάρχης ήταν ο Ιωάννης ή Τζάνης Μαυρογένης που εγκαταστάθηκε στη Πάρο, επιδόθηκε στο εμπόριο και έγινε πρόκριτος του νησιού. Δύο από τους γιούς του (Νικόλαος και Στέφανος) έφτασαν στο αξίωμα του δραγουμάνου του οθωμανικού στόλου. Απόγονος τους είναι και ο παππούς της Μαντώς Μαυρογένους, Δημήτριος Μαυρογένης, γενάρχης του μυκονιάτικου κλάδου της οικογένειας.
Αρκετά μέλη της οικογένειας πήραν μέρος στην Επανάσταση και αρκετά διατέλεσαν σε σημαντικές θέσεις στη σουλτανική αυλή.

Αυλάρχης των βασιλέων Κωνσταντίνου και του Αλεξάνδρου και Μέγας Αυλάρχης και Μέγας Τελετάρχης του Γεωργίου Β΄.

Ναύαρχος της Ελληνικής Επανάστασης που διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο κατά τη διάρκεια αυτής πρωτοστατώντας σε πολύ σημαντικά γεγονότα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βώκος. Ενεργό δράση συνέχισε να έχει και μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους.

Γιος του Κωνσταντίνου Μουρούζη και της Ελένης Μαυρομιχάλη. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή των Βρυξελλών και επιστρέφοντας κατατάχθηκε στο Σώμα Ιππικού ως Ανθυπασπιστής. Συμμετείχε στις Κρητικές Επαναστάσεις.

Ξάνθος, Εμμανουήλ (Πάτμος,1772-Αθήνα, 1852) ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Φιλικής Εταιρείας που εργάστηκε δραστήρια για τη μύηση νέων μελών στην Εταιρεία και την προετοιμασία του αγώνα συγκεντρώνοντας χρήματα και πολεμοφόδια. Το 1839 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα υπηρετώντας σε διάφορες δημόσιες θέσεις.

Λιδωρίκης, Αθανάσιος. Αξιωματούχος του Αλή Πασά και φιλικός. Φυλακίστηκε αφού θεωρήθηκε ύποπτος από τις οθωμανικές αρχές ενώ συνευρισκόταν με φιλικούς. Δεν συμμετείχε στον ένοπλο αγώνα αλλά συμμετείχε στις Εθνοσυνελεύσεις . Με την άφιξη του Καποδίστρια έγινε διοικητής Λιβαδειάς και αργότερα Καρύταινας. Το 1835 έγινε σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα γερουσιαστής.

Μία από της διαπρεπέστερες φαναριώτικες οικογένειες που τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα εμφανίζονται στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ ανέλαβαν θέσεις δραγουμάνων, ηγεμόνων και διερμηνέων στην Υψηλή Πύλη.

Γόνος των Πανομαραίων του Σουλίου (το επώνυμο της οικογένειας καθιερώθηκε από τον Πάνο Μάρα, αρχηγό μίας ελάσσονος φάρας), συμμάχου του ισχυρού γένους των Τζαβελλάτων. Ο Γιαννούσης Πανομάρας –ο οποίος είχε παντρευτεί τη Κίτσα Ζάρμπα, ανεψιά του Λάμπρου Βέικου (Ζάρμπα), αρχηγού μίας άλλης ισχυρής οικογένειας που ακολουθούσε και αυτή τους Τζαβελλάτες– συμμετείχε ενεργά στους τελευταίους αγώνες του Σουλιωτών εναντίον του Αλή Πασά των Ιωαννίνων (κατά τους οποίους σκοτώθηκαν δύο αδελφοί του) αλλά και των δυνάμεων της Υψηλής Πύλης, και στη συνέχεια κατέβηκε μαζί με άλλους συγγενείς και συμπατριώτες του στις επαναστατημένες ελληνικές επαρχίες.
Συμμετείχε σε σειρά συγκρούσεων στη Δυτική Στερεά, διακρίθηκε στη νικηφόρα μάχη της Άμπλιανης (14 Ιουλίου 1824) εναντίον ισχυρών δυνάμεων του Γιουσούφ Πασά Περκόφτσαλη και του Αμπάζ Πασά Ντίμπρα, και στις επιχειρήσεις έξω από το Μεσολόγγι (στη διάρκεια της δεύτερης πολιορκίας της πόλης, 1825 – 1826). Ήταν από τους λίγους σουλιώτες καπετάνιους (Γιώτης & Λιώνης Δαγκλής, Νάσης Κουτσονίκας, Γιωργάκης Μαλάμος Νικόλας Καραμέτζιος και Γιάννούσης & Τούλιας Πανομάρας) που εντάχθηκαν στο Α' Σώμα Στρατού της Ανατολικής Στερεάς υπό τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη διάθεση του οποίου έθεσε τους περίπου 200 άνδρες του σώματός του. Τοποθετήθηκε υπασπιστής του Καραϊσκάκη και διακρίθηκε στην μάχη της Αράχωβας (18 – 24 Νοεμβρίου 1826) και στις επιχειρήσεις της Αττικής (1827) εναντίον του βαλή της Ρούμελης Μεχμέτ Ρεσίτ Κιουταχή Πασά.
Κατά την Καποδιστριακή περίοδο ο Πανομάρας εντάχθηκε στους νέους ημιτακτικούς σχηματισμούς που συγκρότησε ο Κυβερνήτης, τις Χιλιαρχίες. Όντας ένας από τους καπετάνιους του Κίτσου Τζαβέλλα, ενός στρατιωτικού που απέκτησε εξαρχής την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση του Καποδίστρια, ανέλαβε διοικητής–πεντακοσίαρχος της Β' Πεντακοσιαρχίας της Α' Χιλιαρχίας υπό τον Κίτσο Τζαβέλλα, ενώ στο ίδιο σώμα εντάχθηκε, ως Εκατόνταρχος και ο συγγενής του Τούλιας Πανομάρας. Ο Πανομάρας συμμετείχε στις επιχειρήσεις της Χιλιαρχίας και άλλων ελληνικών σωμάτων για την ανακατάληψη της Στερεάς και πολέμησε μεταξύ άλλων: στις μάχες για την κατάληψη του Λιδωρικίου και του Μαλανδρίνου (11 Αυγούστου 1828)· στις δύο μάχες των Λομποτινών εναντίον των σωμάτων του Αχμέτ Νεπρεβίστα, Βελή Αγά, Γιουσούφ Μπέη και του Καφτάναγα του Κιουταχή (14 & 20 Οκτωβρίου 1828)· στη μάχη του Γαρδικίου Φθιώτιδας εναντίον των δυνάμεων του Ασλάν Μπέη (8 Νοεμβρίου 1828)· στη μάχη του Καρπενησίου εναντίον των δυνάμεων του Καριοφίλ Μπέη· και στην επιχείρηση που οδήγησε στην παράδοση του Αντιρρίου από τον φρούραρχο Αμπτή Αγά Μουχαφούζη (13 Μαρτίου 1829).
Μετά τη μάχη της Πέτρας (Βοιωτία) στις 12 Σεπτεμβρίου 1829, και τη λήξη των πολεμικών συγκρούσεων με τους Οθωμανούς, ο Καποδίστριας προχώρησε στη διάλυση των Χιλιαρχιών, τις οποίες αντικατέστησε με τα Ελαφρά (ή Εύζωνα) Τάγματα. Ο Πανομάρας υπήρξε ένας από τους 20 αξιωματικούς που επιλέχθηκαν ως ταγματάρχες και ανέλαβε τη διοίκηση του Γ' Ελαφρού Τάγματος (με υποταγματάρχη-υποδιοικητή τον Νικόλαο Δράκο) το οποίο είχε έδρα τη Δυτική Στερεά και ήταν επανδρωμένο από σουλιώτες και ηπειρώτες αξιωματικούς, και -ως επί το πλείστον- από ρουμελιώτες στρατιώτες. (Στο Γ' Τάγμα εντάχθηκαν και οι συγγενείς του,Τούλιας Πανομάρας (λοχαγός του Γ’ λόχου) και Φώτος Πανομάρας (ανθυπολοχαγός του Γ ́λόχου).
Πολιτικά ήταν ενταγμένος –όπως και οι Τζαβελαίοι– στο Ρωσικό κόμμα, και κατά την καποδιστριακή περίοδο υπήρξε ένας από τους στρατιωτικούς υποστηρικτές του κυβερνήτη, και του αδελφού του, Αυγουστίνου, όταν ο τελευταίος ανέλαβε μετά τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας –και συμμετείχε στις εμφύλιες συρράξεις εναντίον των Συνταγματικών.
Ο σουλιώτης καπετάνιος παρέμεινε στο στρατό και κατά την οθωνική περίοδο. Συγκεκριμένα, το 1835 με την ίδρυση της Βασιλικής Φάλαγγας (Βασιλικό Διάταγμα 18ης Σεπτεμβρίου 1835) εντάχθηκε στη Βασιλική Φάλαγγα (Εν ενεργεία Βασιλική Φάλαγγα) και διετέλεσε Τετράρχης της Τετραρχίας Ναυπάκτου, την οποία συγκροτούσαν, ως επί το πλείστον, σουλιώτες φαλαγγίτες, καθώς και ταγματάρχης–διοικητής του τάγματος Ηπειροσουλιωτών.
Ο Γιαννούσης Πανομάρας, τον οποίο η σύγχρονη ιστοριογραφία της περιόδου περιγράφει ως έναν εξαιρετικά μικρόσωμο άνδρα (περί το 1.50 μ.), υπήρξε ένας άτακτος ένοπλος με ασυνήθιστη γενναιότητα, χωρίς όμως ιδιαίτερες στρατηγικές ικανότητες, ο οποίος πολέμησε στις επιχειρήσεις του Αγώνα ως καπετάνιος, πάντοτε όμως υπό τη γενική διοίκηση ισχυρότερων οπλαρχηγών (Τζαβέλλας, Καραϊσκάκης).
Πέθανε στην Ναύπακτο και θάφτηκε στο σουλιώτικο νεκροταφείο της Αγίας Παρασκευής.

Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου (Πάρος, 1868- Αθήνα 1951) ήταν στρατιωτικός. Προερχόμενος από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων προήχθη μέχρι το βαθμό του υποστρατήγου. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 υπηρέτησε με το βαθμό του υπολοχαγού ως επιτελικός αξιωματικός του αρχηγείου στρατού Θεσσαλίας. Από το 1899 έως το 1903 συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου. Πήρε μέρος και στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 ενώ από το 1914 έως το 1917 διετέλεσε επιτελάρχης του 1ου σώματος στρατού. Λόγω των φιλοβασιλικών του πεποιθήσεων τέθηκε εκτός στρατεύματος κατά την περίοδο 1917-1920 και εξορίστηκε στην Αίγινα και τη Σαντορίνη. Ανακλήθηκε το Νοέμβρη του 1920 και προαχθείς σε συνταγματάρχη υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στη Ρώμη και τη Βέρνη. Αποστρατεύθηκε το 1922 με το βαθμό του υποστρατήγου. Ήταν υπουργός των Ναυτικών στην κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά με τον οποίον διατηρούσε στενή φιλία ενώ μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου πολιτεύτηκε στις Κυκλάδες με το συνδυασμό της Πολιτικής Ανεξαρτήτου Παρατάξεως Κοτζιά-Μανιαδάκη-Τουρκοβασίλη. Συνέγραψε το έργο «Περί Στρατού» , διάφορες μονογραφίες και μελέτες ενώ υπήρξε συνεργάτης της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας».
Το 1909 παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Δημοσθ. Ευγενίδη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτριο και την Αργυρώ (Ηρώ). Ο γάμος τους έγινε στο παρεκκλήσι των ανακτόρων με παρανύμφους τη βασιλίσσα Όλγα και το διάδοχο Κωνσταντίνο, ο οποίος βάπτισε αργότερα και το γιο του Δημήτριο.
Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια:Μεγαλόσταυρος του Στέμματος της Ρουμανίας (1938), Μεγαλόσταυρος του Ιταλικού Τάγματος του Στέμματος (1938), ταξιάρχης της Λεγεώνος της Τιμής (από Γαλλία το 1938), Μεγαλόσταυρος του Ιαπωνικού Τάγματος (το 1939).

Ευεργέτης του αγώνα του 1821, μέλος οικογένειας προκρίτων και αγωνιστών από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας, που εργάστηκαν για την προετοιμασία της Επανάστασης συμμετέχοντας και σε πολλές μάχες κατά τη διάρκεια αυτής, με σταδιοδρομία ως βουλευτής, υπουργός, γερουσιαστής.

Φιλικός, αγωνιστής και πρωτεργάτης της εξέγερσης στη Χαλκιδική. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Κωνσταντίνο Παπαδάτο το 1819. Ως Απόστολος της Φιλικής Εταιρείας θα σταλεί στη Μακεδονία για να προετοιμάσει τον ξεσηκωμό των κατοίκων της.

Ο Χριστόφορος Περραιβός, ή Χρυσάφης Χατζηβασίλης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1773. Φοίτησε στην Ελληνική Σχολή του Βουκουρεστίου και στη συνέχεια πήγε στη Βιέννη για να σπουδάσει ιατρική, όπου συνδέθηκε με τον Ρήγα Φεραίο. Μετά τη σύλληψη του Ρήγα κατέφυγε στην Κέρκυρα, όπου ως αξιωματικός τέθηκε στην υπηρεσία των Γάλλων και έπειτα των Ρώσων. Άσκησε επίσης το επάγγελμα του δασκάλου της ελληνικής γλώσσας. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το Μάρτιο του 1817 στη Μόσχα από τον Αντώνιο Κομιζόπουλο. Έκτοτε εργάστηκε πυρετωδώς για τους σκοπούς της Εταιρείας. Ως Απόστολος της Φιλικής θα σταλεί στη Μάνη, για να προετοιμάσει τη μεγάλη εξέγερση. Στις παραμονές της Επανάστασης πήγε στην Ήπειρο για να ξεσηκώσει τους Σουλιώτες. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 έδρασε ποικολοτρόπως και σαν στρατιωτικός και σαν πολιτικός. Μετά την Απελευθέρωση ονομάστηκε Συνταγματάρχης της Φάλαγγας (1835) και αργότερα (1844) του απονεμήθηκε ο βαθμός του Στρατηγού. Πέθανε σε βαθιά γεράματα στις 5 Μαΐου 1863.

Νομικός, φιλικός με δραστηριότητα κατά την Ελληνική Επανάσταση. Γραμματέας του Αλ. Μαυροκορδάτου που επηρέαζε από τη θέση του τα πολιτικά και στρατιωτικά πράγματα στη Ρούμελη. Μετά την απελευθέρωση υπήρξε στέλεχος του αγγλικού κόμματος, προσέφερε τις υπηρεσίες του στο νεοσύστατο κράτος. Επί αντιβασιλείας ορίστηκε γραμματέας της Δικαιοσύνης και μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 εργάστηκε για την οργάνωση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Ο Παναγιώτης Σέκερης (Τρίπολη 1783 - Ναύπλιο 1847) ήταν μεγαλέμπορος της Κωνσταντινούπολης και ηγετικό στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας. Διέθεσε σχεδόν όλη του την περιουσία για την ενίσχυση του Αγώνα. Έπειτα από ταλαιπωρίες, αλλεπάλληλες μετακινήσεις και διώξεις των τουρκικών αρχών το 1830 ήρθε οικογενειακώς στην Ελλάδα, διορίστηκε τελώνης στην Ύδρα και το Ναύπλιο και πέθανε πάμφτωχος.