Το σωµατείο ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1962 µε σκοπό «την συνένωσιν των συγγενών, των αναγκαστικώς υπό το κράτος ανωµάλων πολιτικών συνθηκών εγκατασταθέντων και διαβιούντων εκτός της Ελλάδος Ελλήνων» και απέβλεπε στην άρση των απαγορεύσεων επαναπατρισµού, στην προστασία των συµφερόντων των πολιτικών προσφύγων και των οικογενειών τους στην Ελλάδα, καθώς και στην ενίσχυση των δεσµών και της επικοινωνίας των εκπατρισµένων και των οικογενειών τους.

H Πανελλήνιος Ένωσις Θυµάτων Γερµανικής Κατοχής «Ο Φοίνιξ» ιδρύθηκε ως σωµατείο το 1959, µε βασικό σκοπό τη δικαίωση και τη αναγνώριση των µελών του ως πληγέντων από τους Γερµανούς κατακτητές και κατ’ επέκταση την ηθική και υλική αποζηµίωση τους. Μέλη του σωµατείου υπήρξαν είτε άµεσα θύµατα της Κατοχής είτε συγγενείς εκτελεσθέντων οµήρων. Ο «Φοίνικας» οργάνωνε εκδηλώσεις και εξέδιδε ενηµερωτικά έντυπα. Παράλληλα συνέλλεγε υλικά που αφορούσαν την Γερµανική Κατοχή στην Ελλάδα. Συνεργαζόταν επίσης µε τις οργανώσεις αντιστασιακών που συγκροτηθήκαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 µε βασικό αιτούµενο την αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης.

Η Οµοσπονδία Ελληνικών Φοιτητικών Ενώσεων Δυτικής Γερµανίας – Δυτικού Βερολίνου λειτούργησε στο Δυτικό Βερολίνο την δεκαετία του ‘60 και το αρχείο της αποτελεί µια σηµαντική πηγή για το φοιτητικό κίνηµα και την Ελληνική φοιτητική κοινότητα στη Δυτική Γερµανία.

Ο Σύνδεσµος Αντιρρησιών Συνείδησης δηµιουργήθηκε το 1988, ως µετεξέλιξη των επιτροπών συµπαράστασης στους Θανάση Μακρή και Μιχάλη Μαραγκάκη, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι Έλληνες που διακήρυξαν δηµόσια την άρνησή τους να στρατευτούν για µη θρησκευτικούς συνειδησιακούς λόγους. Βασικές επιδιώξεις του συνδέσµου αποτελούν η αναγνώριση της αντίρρησης συνείδησης και της άρνησης στράτευσης ως δικαιωµάτων στην Ελλάδα καθώς και η παύση κάθε δίωξης ενάντια στους αντιρρησίες συνείδησης. Από το 2003, ο Σύνδεσµος Αντιρρησιών Συνείδησης λειτουργεί µε τη νοµική µορφή του Σωµατείου. Επίσης, εκπροσωπεί στην Ελλάδα το European Bureau of Conscientious Objectors και τη War Resisters’ International.

Η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1943 από παράνοµες αντιστασιακές και κοµµατικές οργανώσεις νέων που δρούσαν εναντίον των δυνάµεων του άξονα από την αρχή της Κατοχής. Αποτελεί την µεγαλύτερη ευρωπαϊκή αντιστασιακή οργάνωση νέων και συνδέεται οργανικά µε το ΕΑΜ. Στις αρχές του εµφυλίου πολέµου διαλύθηκε µε δικαστική απόφαση και συνέχισε τις δραστηριότητές της παράνοµα έως το 1958. Το Αρχείο του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (1943-1947), έχει τη δική του, ιδιαίτερη ιστορία. Όταν το 1947 άρχισαν οι διώξεις, που οδήγησαν στη διάλυση της ΕΠΟΝ, το Κεντρικό Συµβούλιο της οργάνωσης αποφάσισε να ενταφιαστεί το Αρχείο στον κήπο εξοχικού σπιτιού. Το αρχείο ξεθάφτηκε κυριολεκτικά µετά το πέρας του Εµφυλίου και φυλάχθηκε σε ασφαλές µέρος. Διέφυγε από την κατάσχεση στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγµαταρχών και τελικά, έπειτα τις αναγκαίες εργασίες συντήρησης, φυλάσσεται σήµερα στα ΑΣΚΙ.

Ο Δημήτρης (Μήτσος) Βλαντάς γεννήθηκε στον Μάραθο του Ηρακλείου Κρήτης το 1908. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Γραφείου της ΟΚΝΕ από το 1932, ο Δ. Βλαντάς εκτοπίστηκε από την δικτατορία Μεταξά το 1936 (Ακροναυπλία, Γαύδος). Απέδρασε (Μάιος 1941) και ανέλαβε γραµµατέας της ΚΕ της ΟΚΝΕ (Οκτώβριος 1941). Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέµβριος 1942) και γραµµατέας του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (Φεβρουάριος 1943- Ιούλιος 1944). Εθνοσύµβουλος Αθήνας στην ΠΕΕΑ, παρέµεινε στην Κρήτη από τον Ιούλιο του 1944 έως τον Ιούλιο του 1946, όπου διετέλεσε καπετάνιος της 4ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, γραµµατέας της Περιφερειακής Επιτροπής του ΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικοαπελευθερωτικής Επιτροπής Κρήτης (Οκτώβριος-Δεκέµβριος 1944). Γραµµατέας της Κ.Ο. Πειραιά (Ιούλιος 1946 - Νοέµβριος 1947), ορίστηκε αναπληρωµατικό (Σεπτέµβριος 1947) και στη συνέχεια τακτικό μέλος (Ιανουάριος 1949) του ΠΓ του ΚΚΕ. Υπουργός Γεωργίας και Υπουργός Στρατιωτικών στην Προσωρινή Δηµοκρατική Κυβέρνηση. Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε στην Ρουµανία. Το 1953 φοίτησε στην Ανώτατη Κοµµατική Σχολή (Μόσχα), ενώ τον Σεπτέµβριο του 1955 μετέβη στην Τασκένδη. Αποµακρύνθηκε από το Πολιτικό Γραφείο (Μάρτιος 1956) και από την ΚΕ του ΚΚΕ (Φεβρουάριος 1957). Έζησε στα Καρπάθια (1956-1967) και έπειτα στο Παρίσι. Επαναπατρίστηκε το 1975. Το αρχείο του κατατέθηκε από τον ίδιο το 1982 στην Bibliothèque de Documentation Internationale Contemporaine (BDIC) – Nanterre. Πέθανε στην Αθήνα το 1985

Το Κοµµουνιστικό Κόµµα Ελλάδας (Εσωτερικού) δηµιουργήθηκε µετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, στη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, από ηγετικά στελέχη και µέλη του ΚΚΕ. Το 1987 µετεξελίχθηκε στο κόµµα της Ελληνικής Αριστεράς (Ε.ΑΡ.).

Ο Λευτέρης Ελευθερίου (Κάσος 1915 - Πειραιάς 1997) ήταν στέλεχος της ΟΚΝΕ από τα φοιτητικά του χρόνια στο ΕΜΠ και στον Πειραιά. O Λευτέρης Ελευθερίου ανέλαβε το 1943 την καθοδήγηση της ΕΠΟΝ Μακεδονίας-Θράκης. Στον εµφύλιο πόλεµο διετέλεσε υπεύθυνος του Γραφείου Διαφώτισης του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ (1948-1949). Πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουµανία, ανέλαβε τη διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθµού «Ελεύθερη Ελλάδα» την περίοδο 1951- 1955. Στην Ανώτατη Κοµµατική Σχολή της Μόσχας το 1956, διαφώνησε µε την παρέµβαση των «αδελφών κοµµάτων» στα εσωτερικά του ΚΚΕ και εξορίστηκε στην Χουνιτσοάρα της Ρουµανίας. Ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού εργάστηκε στο Τµήµα Διαφώτισης και ήταν υπεύθυνος για την έκδοση του περιοδικού Διάλογος στη περίοδο 1972-1974 και του περιοδικού Κοµµουνιστική Θεωρία και Πολιτική (ΚΟ.ΘΕ.Π.) στα χρόνια 1978-1982. Διευθυντής του Κέντρου Μαρξιστικών Σπουδών (ΚΜΑΣ) την περίοδο 1983-1989.

Ο Πέτρος Ανταίος [Σταμάτης] (ψευδώνυμο του Σταύρου Γιαννακόπουλου) γεννήθηκε στην Προύσα το 1920 και µεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Συγγραφέας και λογοτέχνης, ο Π. Ανταίος σπούδασε στην Ανώτατη Εµπορική Σχολή και αρκετά χρόνια αργότερα στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Γκόγκε της Μόσχας. Το όνοµά του είναι συνυφασµένο µε την ΕΠΟΝ, καθώς υπήρξε από τα ιδρυτικά της στελέχη ενώ η στράτευσή του στις αριστερές νεολαίες αρχίζει από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά. Συµµετείχε στην ίδρυση της αντιστασιακής οργάνωσης Φιλική Εταιρεία Νέων και διετέλεσε πρόεδρος του ΕΑΜ Νέων. Μέλος του Κεντρικού Συµβουλίου και του Προεδρείου της ΕΠΟΝ, διετέλεσε στη συνέχεια επικεφαλής των επονιτών ανταρτών του ΕΛΑΣ. Έζησε 25 χρόνια ως πολιτικός πρόσφυγας στη Μόσχα, όπου παρουσίασε έργα τριάντα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων και έγινε µέλος της Ένωσης Σοβιετικών συγγραφέων. Έγραψε ποιητικά και λογοτεχνικά έργα, ενώ πολλά από αυτά µεταφράστηκαν στη ρωσική γλώσσα. Πέθανε στην Αθήνα το 2002

Ο Λευτέρης Αποστόλου (Αθήνα 1904 – 1981) –αδελφός της εµβληµατικής προσωπικότητας της αντίστασης Ηλέκτρας Αποστόλου- γεννήθηκε στην Αθήνα το 1904 και εντάχθηκε στις γραµµές του ΚΚΕ το 1921. Mέλος των αρχειοµαρξιστών το 1922, διαγράφεται από την ΟΚΝΕ, αλλά επιστρέφει ένα χρόνο αργότερα και εκλέγεται στην καθοδήγησή της στα τέλη του 1923. Το 1934 στο 4ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέγεται αναπληρωµατικό µέλος της ΚΕ. Συλλαµβάνεται το 1935 και έπειτα ακολουθούν έξι χρόνια εξορίας και φυλακής. Το Μάιο του 1941 δραπετεύει από την Κίµωλο που βρίσκεται εξόριστος και στην Αθήνα έρχεται σε επαφή µε άλλα εξόριστα στελέχη του ΚΚΕ που έχουν επίσης δραπετεύσει από νησιά της εξορίας. και αρχίζουν οι διεργασίες για την δηµιουργία αντιστασιακών οµάδων. Στην ιδρυτική συνεδρίαση του ΕΑΜ, ο Λευτέρης Αποστόλου εκλέγεται γραµµατέας θέση που θα διατηρήσει µέχρι τη σύλληψή του το Νοέµβριο του ’40. Φυλακίζεται στο στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και µετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών δραπετεύει και εντάσσεται στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Από τον Αύγουστο του 1944 εργάζεται στον τοµέα διαφώτισης του ΚΚΕ. Δεν εκλέγεται αντιπρόσωπος στο 7ο Συνέδριο του. Από το 1948 εγκαθίσταται στην Ρουµανία, όπου παραµένει ως πολιτικός πρόσφυγας µέχρι το 1959. Εργάζεται στο πρακτορείο του κόµµατος Ελλάς Πρες ως το Σεπτέµβρη του 1950 που διαγράφεται από µέλος του ΚΚΕ. Το 1956 επανεντάσσεται στο κόµµα, ενώ το 1959 ζητά να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δραστηριοποιείται στις γραµµές της ΕΔΑ για να διαφωνήσει µε τις επιλογές του κόµµατος και να δηµιουργήσει –το 1964- την Ανανεωτική Οµάδα Δηµοκρατικής Αριστεράς (ΑΟΔΑ). Στη µεταπολίτευση συµπορεύεται µε το ΚΚΕεσ. και συµµετέχει στην ίδρυση της Ενωµένης Εθνικής Αντίστασης. Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Νοεµβρίου 1981.

Μετά την αποφοίτηση του από το Γυµνάσιο Καρπενησίου, ο Σταύρος Ζορµπαλάς (Μικρό Χωριό Ευρυτανίας 1913 - Αθήνα 1999) φοίτησε 4 χρόνια στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Μέλος του ΚΣ της ΕΠΟΝ, εργάστηκε στην έκδοση παρανόµων εντύπων. Εξορίστηκε µετά την απελευθέρωση και στη συνέχεια εντάχθηκε στις γραµµές του ΔΣE. Πολιτικός πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου της Τασκένδης και στη συνέχεια εργάστηκε στην Ακαδηµία Επιστηµών και στο Πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, στη Μόσχα. Επαναπατρίστηκε το 1975 και ανέλαβε καθήκοντα στον Τοµέα Διαφώτισης του ΚΚΕ ως υπεύθυνος του Κέντρου Μαρξιστικών Μελετών (ΚΜΕ).

Η Βικτωρία Θεοδώρου (Χανιά 1926) σπούδασε κλασσική και νεοελληνική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Για τη συµµετοχή της στην Αντίσταση εκτοπίστηκε στη διάρκεια του εµφυλίου στο Τρίκερι (1947) και στη συνέχεια στη Μακρόνησο (1950). Απολύθηκε από την εξορία (Τρίκερι) το 1953. Γράφει ποίηση και πεζογραφία. Εµφανίστηκε στα γράµµατα το 1957 µε ποιήµατά της που δηµοσιεύτηκαν στην "Επιθεώρηση Τέχνης". Έκτοτε δηµοσίευσε 12 ποιητικές συλλογές και 4 πεζά. Μετέφρασε ξένη ποίηση και ασχολήθηκε µε την λογοτεχνική κριτική. Ζεί στην Αθήνα.

Η Αργυρώ Πολυχρονάκη-Κοκοβλή (Δρακώνα Κυδωνίας 1927 -) συµµετείχε στην Αντίσταση οργανωµένη στην ΕΠΟΝ. Το 1947 συλλαµβάνεται και κρατείται στη φυλακή. Αποφυλακίζεται ελλείψει στοιχείων. Το 1948 βγαίνει στο βουνό και εντάσσεται στο Δηµοκρατικό Στρατό όπου γνωρίζει και τον Νίκο Κοκοβλή.

Η Μαρία Μπέικου Φέρλα (Ιστιαία Ευβοίας – Αθήνα 2011) γεννήθηκε στην Εύβοια όπου και οργανώθηκε στην Αντίσταση. Το 1943 µπήκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών, αλλά αναγκάσθηκε να γυρίσει στην Εύβοια και από κει µε βάρκα πέρασε στη Ρούµελη. Κατατάχθηκε στη Διµοιρία Ανταρτισσών της ΧΙΙΙης Μεραρχίας, της οποίας έγινε καπετάνισσα. Το 1945 παντρεύτηκε τον Γεωργούλα Μπέικο και το 1947 βγήκε στο βουνό, εντάχθηκε στο Δηµοκρατικό Στρατό και πήρε τον βαθµό υπολοχαγού. Πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη, εγκαταστάθηκε στη Μόσχα και εργάστηκε ως εκφωνήτρια της ελληνικής εκποµπής του Ραδιοφωνικού Σταθµού Μόσχας. Επαναπατρίστηκε το 1976. Το 2010 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Αφού µε ρωτάτε, να θυµηθώ …

Ο Γεώργιος Μυλωνάς (Παρίσι 1919 – Αθήνα 1998) γεννήθηκε στο Παρίσι το 1919, έκανε νοµικές σπουδές και άσκησε την δικηγορία στην Αθήνα την περίοδο 1947-1963. Πολιτεύτηκε µε την Ένωση Κέντρου και εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων στις βουλευτικές εκλογές του 1963 και του 1964, ενώ διετέλεσε Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως και Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας. Στην περίοδο της δικτατορίας συνελήφθη και εκτοπίστηκε στην Αµοργό, από την οποία δραπέτευσε τον Οκτώβρη του 1969 και διέφυγε στο εξωτερικό. Υπήρξε στέλεχος της αντιστασιακής οργάνωσης «Δηµοκρατική Άµυνα» και βασικός εκπρόσωπός της στο εξωτερικό, µετά την απόδραση του από την εξορία. Στην µεταπολίτευση εντάχθηκε πολιτικά στην Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάµεις και στην συνέχεια στην Ένωση Δηµοκρατικού Κέντρου. Διετέλεσε Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών και Υπουργός Πολιτισµού την περίοδο 1989–1990.

Τριτοετής φοιτητής της Νοµικής Σχολής στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, ο Στέφανος Σαράφης (Τρίκαλα Θεσσαλίας 1890 - Αθήνα 1957) κατατάχτηκε εθελοντικά στο στρατό το 1912 και έλαβε µέρος στους Βαλκανικούς πολέµους. Στη συνέχεια φοίτησε στη Σχολή Υπαξιωµατικών. Προσχώρησε στο κίνηµα της Θεσσαλονίκης και συµµετείχε στον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία προαγόµενος συνεχώς επ’ ανδραγαθία. Το 1920, διώχτηκε από τους "µοναρχικούς" και εξορίστηκε.. Επανερχόµενος στο στράτευµα µετά την επικράτηση της "επανάστασης του 1922" µε το βαθµό του αντισυνταγµατάρχη (1923), µετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία (1924) και φοίτησε στη Σχολή Πολέµου (1925-1926). Στρατιωτικός ακόλουθος στη Γαλλία το 1934, αποτάχθηκε από το στρατό και καταδικάστηκε σε φυλάκιση, µετά το Κίνηµα το 1935. Ιδρυτής το 1941, µαζί µε άλλους στρατιωτικούς, της µυστικής οργάνωσης 3Α, βγήκε στο βουνό το 1943 για να οργανώσει αντάρτικο. Προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, µετά τη πρόσκαιρη σύλληψή του, και έγινε ο στρατιωτικός αρχηγός του. Το 1946 εκτοπίστηκε στην Σέριφο και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Το 1951, εξόριστος στον Αη Στράτη, εκλέχτηκε βουλευτής της ΕΔΑ αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε. Γραµµατέας της ΕΔΑ και µέλος της Διοικούσας της Επιτροπής από το 1951, εκλέχτηκε βουλευτής Λαρίσης το 1956. Το 1957 σκοτώθηκε στον Άλιµο.

Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1941, ο Ηλίας Στάβερης (Αη Γιώργης Κεφαλλονιάς 1924 - Αθήνα 2010) οργανώθηκε στη συνέχεια στο ΕΑΜ Νέων ως υπεύθυνος νέων εργατών. Ιδρυτικό µέλος της ΕΠΟΝ, µέλος του Κ.Σ. της, ενεργοποιήθηκε στην Εργατική Αχτίνα της ΕΠΟΝ Αθήνας. Συνελήφθη το 1949 και καταδικάστηκε σε θάνατο. Κρατήθηκε επί δέκα χρόνια σε διάφορες φυλακές της χώρας και αποφυλακίστηκε το 1958 από τις φυλακές Αίγινας. Μέλος της Δ.Ε. της ΕΔΑ ασχολήθηκε µε τα συνδικαλιστικά και κυρίως µε τον τοµέα οικοδόµων της ΕΔΑ Αθήνας. Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1961. Παράνοµος στην Ελλάδα εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού και εξελέγη µέλος της Κ.Ε. και του Ε.Γ. το 1969. Υπεύθυνος για τις οργανώσεις της Δ. Ευρώπης έφυγε από την Ελλάδα το 1970. Μετά την επιστροφή του τον Σεπτέµβριο του 1974 ορίστηκε υπεύθυνος για την εργατική δουλειά της ΚΟΑ. Γραµµατέας του ΑΕΜ την περίοδο 1979-1985. Πλαισίωσε το Οργανωτικό Γραφείο της Ε.ΑΡ. και µέχρι το 2000 ήταν υπεύθυνος των Γραφείων του Συνασπισµού.

Ο Σοφοκλής Τζαννετής (Βούρλα Σµύρνης 1907 - Αθήνα 2001) γεννήθηκε το 1907 στα Βούρλα-Σµύρνης, αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1928 και έγινε Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Το 1940 έλαβε µέρος στο Αλβανικό µέτωπο, ενώ το 1942 διέφυγε στη Μ. Ανατολή και συµµετείχε στη µάχη του Ελ Αλαµέιν και αργότερα στη µάχη του Ρίµινι, ως Διοικητής Τάγµατος. Στον εµφύλιο πήρε µέρος στις επιχειρήσεις του εθνικού στρατού µε το βαθµό του αντιστράτηγου. Το Δεκέµβριο του 1966 διετέλεσε Υπουργός Δηµοσίας Τάξεως. Μετά την 21 η Απριλίου αγωνίστηκε κατά της Δικτατορίας και γι’ αυτό το λόγο φυλακίστηκε και εκτοπίστηκε. Έγραψε τα βιβλία «Εθνική Άµυνα» και «Ταξιαρχία Ελ Αλαµέιν».

Ο Κυριάκος Τσακίρης (Μάκρη Μικράς Ασίας 1915 - Αθήνα 1998) µεγάλωσε στον Πειραιά, φοίτησε στην Νοµική Σχολή και ως φοιτητής εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Για τη δράση του η δικτατορία του Μεταξά τον εξόρισε στη Σίκινο όπου έµεινε από το 1936 έως το 1941 όπου δραπέτευσε µε την κατάρρευση του Μετώπου. Καθοδηγητικό µέλος του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ συµµετέχει στην ίδρυση της ΕΠΟΝ. Συµµετέχει στην διάρκεια του εµφυλίου πολέµου ως επίτροπος ταξιαρχίας και ως διοικητής της ταξιαρχίας Ιππικού στον Δηµοκρατικό Στρατό. Συλλαµβάνεται ως παράνοµο µέλος του ΚΚΕ το 1954 και φυλακίζεται στις φυλακές Βούρλων, από όπου δραπετεύει, συµµετέχοντας στη µεγάλη απόδραση των Βούρλων τον Ιούλιο του 1955. Ξανασυλλαµβάνεται και 1960 καταδικάζεται σε ισόβια και µένει ως πολιτικός κρατούµενος στις φυλακές ως τον Απρίλη του 1966. Με την επιβολή της δικτατορίας των συνταγµαταρχών συλλαµβάνεται και µένει έγκλειστος στα στρατόπεδα της Γυάρου, της Λέρου και του Ωρωπού για να εκτοπιστεί στη συνέχεια στη Γυάρο όπου έµεινε ως το 1972. Αυτοδίδακτος ζωγράφος, καθιέρωσε την ιδιαίτερη τεχνική της ζωγραφικής πάνω σε πέτρα όντας εξόριστος στην Λέρο. Στο ίδιο µέρος µαζί µε δύο άλλους συνεξόριστούς του, τον Αντώνη Καραγιάννη και τον Τάκη Τζανετέα, φιλοτέχνησαν µε αγιογραφίες την εκκλησία της Αγιάς Κιουράς που αποτελεί πλέον µνηµείο διατηρητέο. Στη διάρκεια της µεταπολίτευσης πολιτικά παρέµεινε στην ΕΔΑ. Παρουσίασε το καλλιτεχνικό του έργο σε διάφορες εκθέσεις και δηµοσίευσε τις µαρτυρίες του καθώς και δυο λευκώµατα µε σχέδια του.

Συνδικαλιστής. Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζοµένων στο Φωταέριο Αθήνας από το 1947, ο Ορέστης Χατζηβασιλείου (Αϊδίνιο Μ. Ασίας 1915 - Αθήνα 1991) δραστηριοποιήθηκε ταυτόχρονα στο χώρο της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Ηλεκτρισµού και από το 1956 συµµετείχε στη συγκρότηση των Συνεργαζοµένων Σωµατείων, τα οποία απετέλεσαν το πρόπλασµα των 115 Συνεργαζόµενων Εργατοϋπαλληλικών Οργανώσεων ΣΕΟ (1962-1967). Το 1960 εκλέχτηκε εκτελεστικός του Εργατικού Κέντρου Αθηνών (ΕΚΑ). Ιδρυτικό µέλος του ΑΕΜ τον Αύγουστο του 1967. Στη µεταπολίτευση ηγήθηκε πάλι του ΑΕΜ και εκλέχτηκε εκτελεστικός της ΓΣΕΕ, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος το 1982-1983. Συµµετείχε στην Οικονοµική και Κοινωνική Επιτροπή της ΕΟΚ και διετέλεσε µέλος της πρώτης ΚΕ της Ε.ΑΡ.

Ο Αλέκος Αλαβάνος είναι Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρόεδρος του ΣυΡιζΑ, του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, από το Δεκέμβριο του 2004 έως το Φεβρουάριο του 2008.

Ο Αλ. Αλαβάνος κατάγεται από την Τήνο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και ανήκει σε οικογένεια με πολιτική παράδοση. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Υπήρξε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Από την ίδρυση του ενιαίου Συνασπισμού είναι μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής. Στο 4ο Συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας εκλέχτηκε Πρόεδρος (Δεκέμβρης 2004). Τη θέση αυτή διατήρησε μέχρι την παραίτησή του, τον Φεβρουάριο του 2008.

Από το 1981 που η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέχρι το 2004 υπήρξε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ως ευρωβουλευτής έχει διατελέσει Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας Coalition of the Left in the European Parliament. Στη διάρκεια της θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο, το 1992, ίδρυσε μαζί με τον ευρωβουλευτές Π. Αυγερινό από το ΠΑΣΟΚ και τον Π. Λαμπρία από τη ΝΔ το "Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης" με σκοπό την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στους λαούς της υπό διάλυση Γιουγκοσλαβίας.

Μετά το τέλος της πέμπτης συνεχόμενης θητείας του στο Ευρωκοινοβούλιο (1981-2004), ο Αλ. Αλαβάνος εξελέγη στις 7 Μαρτίου 2004 στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, βουλευτής της Β' εκλογικής περιφέρειας Αθηνών. Στις βουλευτικές εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ο Κυριάκος Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1905. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου αποφοίτησε το 1925. Το 1927 εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, με τίτλο «Reeder und Ausruster im heutigen griechishen Rechten» και στην συνέχεια μετέβη στις Βρυξέλλες και ειδικεύτηκε στο Ναυτικό Δίκαιο. Στο διάστημα 1931-1939 διορίζεται υφηγητής του Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1940 διορίζεται τ. καθηγητής Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1941 για σύντομο χρονικό διάστημα απολύεται και επαναπροσλαμβάνεται. Το 1952 διορίζεται τ. καθηγητής στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και τις χρονιές 1955-1956 και 1962-1963 διατελεί και Πρύτανης. Έως τη δεκαετία του 1950 πιθανόν ασκεί παράλληλα το επάγγελμα του δικηγόρου με ειδικότητα το Ναυτικό Δίκαιο.

Εγγονή του Αλέξανδρου Πάντου και κόρη του Άγγελου Κουτσαγγέλου γιατρού, γερουσιαστή και εφόρου του Ανώτατου Παρθεναγωγείου Βόλου, η Μίνα Μαρούλη (Βόλος 1906 - Αθήνα 1984) σπούδασε Νοµικά στο Πανεπιστήµιο της Αθήνας, αλλά δεν πήρε το πτυχίο της. Παντρεύτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, τον Γιάννη Μαρούλη, τραπεζικό υπάλληλο. Το 1947 ο σύζυγός της απολύθηκε από την Αγροτική Τράπεζα και το 1948 εξορίστηκε στο Μούδρο και στη συνέχεια στη Μακρόνησο.

O François Ferdinand Vivier (Nancy 1890 – Αθήνα 1945), πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1909), ήρθε στην Ελλάδα το 1912, όταν κέρδισε ένα ταξίδι σε διαγωνισμό ζωγραφικής. Ήταν. Στην Ελλάδα γνώρισε και παντρεύτηκε, το 1914, την Eva Dedoyard, βελγικής καταγωγής, ο πατέρας της οποίας ήταν υφαντουργός και εργαζόταν στην εταιρεία 3 Άλφα. Με την Εύα απέκτησε δύο παιδιά, τη Ζιζέλ (1915-1999) και τον Ζεράρ (1926). Ο Vivier εργάστηκε ως καθητητής γαλλικών στη σχολή Μακρή και έγραψε πάνω από 12 βιβλία από τα οποία εκδόθηκαν ένα Λεξικό της Γαλλικής Αργκό, ένα Εγχειρίδιο Προφοράς της Γαλλικής και ένα βιβλίο Ψυχολογίας.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: το βιβλίο: Madame! Αφιέρωμα στη Gisθle Vivier, Opera, Αθήνα, 2003]

Η Mary Hunter ήταν αγγλίδα φιλελληνίδα. Φρόντισε και περιέθαλψε τους έλληνες στρατιώτες στους Βαλκανικούς πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο, διοργάνωσε μαζί με τον Φώτιο Πολιέζο εκδηλώσεις συμπαράστασης για τις οικογένειες και τα ορφανά και στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας ίδρυσε το Σώμα Αδελφών Νοσοκόμων που ονομάστηκε Λευκός Σταυρός Μαίρης Χούντερ.

Το Κέντρο Νεότητος ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1937 (ΦΕΚ 406/14-10-1937), υπό την άμεση εξάρτηση και εποπτεία του δήμου Αθηναίων. Οι πόροι του προέρχονταν από επιχορήγηση του δήμου Αθηναίων, ενώ για τη διοίκησή του ορίστηκε Αδελφάτο με τετραετή θητεία, αποτελούμενο από τον εκάστοτε Δήμαρχο και επτά δημοτικούς Συμβούλους. Σύμφωνα με το άρθρο 2 του ιδρυτικού διατάγματος, σκοπός του Κέντρου Νεότητος ήταν «η μελέτη, προαγωγή και ανάπτυξις της σωματικής πνευματικής, ηθικής και καλαισθητικής αγωγής των κατοίκων και ιδία της εξωσχολικής νεότητος αμφοτέρων των φύλων της περιφέρειας του Δήμου Αθηναίων» (ΠΔΣ 3063/24-8-1937 "περί ιδρύσεως νομικού προσώπου υπό την επωνυμία Κέντρο Νεότητος για την προαγωγή και ανάπτυξη της πνευματικής και σωματικής αγωγής των κατοίκων του Δήμου", Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου, βιβλίο 87, σ.139-143). Οι άξονες δράσεις του, με επίκεντρο πάντα τη διαπαιδαγώγηση των νέων, περιγράφονταν ακολούθως στα άρθρα 12-15 του ιδρυτικού διατάγματος (ΠΔΣ 3486/25-11-1937 "Έγκρισις Οργανισμού του δια του από 18 Σεπτεμβρίου ε.έ. Β. Δ/τος ιδρυθέντος εν τω Δήμω Αθηναίων Νομικού Προσώπου υπό την επωνυμίαν Κέντρον Νεότητος", Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου, βιβλίο 88, σ. 195-212).

Στη διάρκεια των ετών το Κέντρο ή Αδελφάτο Κέντρου Νεότητος εξελίχθηκε σε Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης (Ο.Ν.Α) και μετέπειτα εντάχθηκε στον Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού & Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.). Τον Δεκέμβριο 2015 περιήλθε στο Ιστορικό Αρχείο τμήμα του παλαιότερου έως σήμερα σωζόμενου αρχείου, που εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια του έργου "Χαρτογράφηση αρχειακού υλικού δήμου Αθηναίων", ενώ αναμένεται η πρόσκτηση περισσότερων τεκμηρίων.

Η Αμερικανική Λεγεώνα ιδρύθηκε στις 15-17 Μαρτίου 1919 στο Παρίσι από απόμαχους της Αμερικανικής Εκστρατευτικής Δύναμης που συμμετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το Τμήμα Αθηνών ιδρύθηκε το 1927 από ομογενείς της Αμερικής, απόμαχους του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Πρώτο μέλημα του τμήματος το 1930 ήταν η δωρεά στην πόλη της Αθήνας ενός μνημείου στη μνήμη των Αμερικάνων Φιλελλήνων που πολέμησαν στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας το 1821. Το μνημείο, έργο του γλύπτη Γ. Δημητριάδη, βρίσκεται σήμερα στο πάρκο της οδού Παναγή Κυριακού (πάρκο θείας Λένας, πλησίον της Αμερικανικής Πρεσβείας). Λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της αμερικανικής κοινωνίας τα χρόνια μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, ειδικά το 1928-1929, συμπεραίνουμε ότι οι περισσότεροι απόμαχοι επέστρεψαν στην πατρίδα αρκούμενοι στη μηνιαία πολεμική σύνταξη, που τους εξασφάλιζε η Αμερικανική Κυβέρνηση, λόγω της υπηρεσίας τους. Ορισμένοι από αυτούς, με διορατικό και επιχειρηματικό πνεύμα, ίδρυσαν το τμήμα, τόσο για την αποτελεσματικότερη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, όσο και την προβολή των ιδανικών της τότε Αμερικανικής σκέψης, του φιλελευθερισμού και της δικαιοσύνης. Το καταστατικό του τμήματος αντανακλά τις παραπάνω αντιλήψεις και την προώθηση των δεσμών συναδελφοσύνης μεταξύ των μελών. Ο αριθμός των μελών του τμήματος αυξήθηκε κατακόρυφα με ποικίλες δραστηριότητες, ψυχαγωγικές, φιλανθρωπικές και κοινωνικές. Το 1939 έγινε η αγορά του κτιρίου στην οδό Τζιραίων 9, που αποτέλεσε και έδρα του τμήματος Αθηνών. Ακολούθησε η δημιουργία των τμημάτων της Τρίπολης, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και των Χανίων. Σήμερα διατηρείται μόνο το τμήμα Αθηνών. Υπάγεται διοικητικά στην Περιφερειακή Διοίκηση Department of France, μεταξύ 30 ακόμη ευρωπαϊκών τμημάτων (Δ. Σιώτας. 2010).

Ο Γεώργιος Χατζησωτηρίου γεννήθηκε στην Παιανία Αττικής το 1919 και πέθανε στις αρχές της δεκαετίας του 2000.Σπούδασε ιατρική και εργάστηκε στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του συγκέντρωσε αρχειακό υλικό που αφορούσε κατά κύριο λόγο την Παιανία και τα Μεσόγεια γενικότερα. Συγκεκριμένα συγκέντρωνε αντίγραφα εγγράφων, φωτογραφιών, ιδιωτικών αρχείων και ηχογραφούσε ηλικιωμένους της περιοχής. Εξέδωσε πολλές μελέτες σχετικά με την ιστορία της Παιανίας και ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Μελετών Νοτιανατολικής Αττικής. Στη διαθήκη του άφησε όρο την ταξινόμηση του αρχείου του και την πρόσβαση στους ερευνητές.

Μάρκος Αυγέρης (Γιάννενα 1884-Αθήνα 1973). Σπούδασε στην ιατρική σχολή, υπηρέτησε από 1912 ως το 1922 ως έφεδρος γιατρός, μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι και στη Γερμανία, εργάστηκε ως επιθεωρητής επαγγελματικής υγιεινής του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ως το 1947 οπότε απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Το θεατρικό του Μπροστά στους ανθρώπους παραστάθηκε από τον Κ. Χρηστομάνο στη Νέα Σκηνή. Δημοσίευσε κυρίως ποίηση και κριτικές μελέτες και μετά τη στροφή του στο μαρξισμό κινήθηκε ως κριτικός στο χώρο της κομματικής ορθοδοξίας. Μετέφρασε επίσης έλληνες κλασικούς.

[Πηγή: Α. Αργυρίου, Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, τομ. 2].

Ο Αλέξανδρος Πάλλης, παραλήπτης των επιστολών, ηπειρώτης την καταγωγή, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1851. Πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή, μετοίκησε στο Manchester της Αγγλίας, εργαζόμενος στον εμπορικό οίκο Ράλλη, όπου γνώρισε τον Αργύρη Εφταλιώτη. Η φιλία τους συνεχίστηκε και στην Βομβάη των Ινδιών όπου διέμειναν για επαγγελματικούς λόγους. Τέλος, εγκαταστάθηκε στο Liverpool, απέκτησε πέντε παιδιά και πέθανε το 1933.

Ο Πάλλης υπήρξε βασικός πρωτεργάτης του δημοτικισμού. Η προσφορά του συνίσταται κυρίως στο μεταφραστικό του έργο. Μετέφρασε έργα του Ευριπίδη, του Θουκυδίδη, του Shakespeare, του Kant, και άλλων, τα οποία εξέδωσε στον τόμο Κούφια Καρύδια (1915) με το ψευδώνυμο Λέκας Αρβανίτης Μαλλιαρός. Σημαντικές μεταφράσεις του θεωρούνται η Ιλιάδα του Ομήρου και η Νέα Διαθήκη, οι αντιδράσεις για την οποία οδήγησαν στα «Ευαγγελικά» (1901).

Το πρωτότυπο λογοτεχνικό έργο του Πάλλη περιορίζεται στα Τραγουδάκια για παιδιά (1889), την ποιητική συλλογή Ταμπουράς και κόπανος (1907) και το πεζό αφήγημα Μπρουσός (1921), το οποίο αρχικά δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο Νουμά.

Τον δημοτικισμό υποστήριξε και ως κύριος χρηματοδότης των φορέων του κινήματος.

[Πηγές: Λίνος Πολίτης, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1985, σσ. 210-214. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 3, 8]

Ο Θεατρικός Οργανισμός «Κύτταρο» ιδρύθηκε το 1980 από μία ομάδα πνευματικών ανθρώπων, με στόχο «την καλλιτεχνική παιδεία του λαού και την προαγωγή της θεατρικής τέχνης». Πρόεδρός του υπήρξε ο Περικλής Αθανασόπουλος, ενώ μέλη και συνεργάτες του διετέλεσαν, μεταξύ άλλων, ο Μάνος Χαριτάτος, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο Κώστας Παπαγεωργίου, ο Μάριος Πλωρίτης, η Ελένη Βαροπούλου, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, η Χαρά Λουκάκου, η Σοφία Γεμενάκη, ο Γιάννης Φέρτης, ο Δημήτρης Σπάθης, ο Βασίλης Βασιλειάδης και πολλοί ακόμη αξιόλογοι Έλληνες από τους χώρους των γραμμάτων και του θεάτρου.
Στη διάρκεια της λειτουργίας του (1980-1984), το «Κύτταρο» πραγματοποίησε σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων. Αξίζει να σημειωθεί η υπό την αιγίδα του Σωματείου ίδρυση και λειτουργία «Εργαστηρίου Θεατρικών Σπουδών», στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιήθηκαν διαλέξεις και σεμινάρια, θεωρητικά και εφαρμοσμένα, από σημαντικούς ιστορικούς και καλλιτέχνες του ελληνικού θεάτρου.

[Πηγή: Υλικό του αρχείου.]

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη από γονείς μικρασιάτες. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Αρσλάνογλου. Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Γαλλικού Λυκείου Θεσσαλονίκης (1949). Το 1964-1965 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου ως υπότροφος της αιγυπτιακής κυβέρνησης και το 1966-1967 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας και γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Aix en Provence. Πήρε το δίπλωμα Ανώτερων Γαλλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού (1966) και το πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1971).

Εργάσθηκε ως διευθύνων σύμβουλος στην Μακεδονική Εριουργία που ανήκε στον πατέρα του (1952-1963), ως καθηγητής της γαλλικής (1965-1979), ως επιστημονικός συνεργάτης της Σχολής Αρχιτεκτόνων (1970-1973) και στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1980 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε σε εκδοτικό οίκο ξενόγλωσσων βιβλίων.

Είχε ενεργό συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης και της Γαλλικής Λαϊκής Αποστολής. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Μέση Ανατολή.

Εξέδωσε το ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (1952, 1991) και τις ποιητικές συλλογές: Δύσκολος Θάνατος (1954), Ο Θάνατος του Μύρωνα (1960), Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963), Νοσοκομείο Εκστρατείας (1972), Αργό Πετρέλαιο (1974), Ο Δύσκολος Θάνατος (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, 1978, 1985), Ωδές στον Πρίγκηπα (1981, 1991), Τρία ποιήματα (1987). Μετέφρασε τις Εκλάμψεις του Ρεμπώ (1971, 1981), την Ταβέρνα του Ζολά (1981).

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης (1947), Σκέψη (1951, ως συνδιευθυντής), Πυρσός (1953-1955, ως μέλος της συντακτικής επιτροπής), Διαγώνιος (1957-1969), Διάλογος (1963-1963), Ausblicke (1970-1973) και Ροτόντα (1971), καθώς και με τις εφημερίδες Δράσις και Ναυτεμπορική.

Τιμήθηκε με διάκριση του Δήμου Θεσσαλονίκης (1957) και με χορηγία από το Υπουργείο Πολιτισμού (1974-1976, 1994), επίσης βραβεύτηκε από τον Δήμο Αθηναίων (1986).

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου πέθανε το 1996.

Η Μαρίκα Βελουδίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1894. Έχασε νωρίς τους γονείς της (σε ηλικία τρισήμισι ετών τη μητέρα και έντεκα τον πατέρα της Δημήτριο, καθηγητή μαθηματικών). Αδελφός της ήταν ο Θάνος Βελούδιος που -εκτός των άλλων- υπήρξε από τους πρώτους έλληνες αεροπόρους κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Η Μαρίκα Βελουδίου πραγματοποίησε δύο γάμους και έναν αρραβώνα, χωρίς ευτυχή συνέχεια. Ξεκίνησε τις σπουδές της στην Αθήνα ως το 1910 και συνέχισε στη Γερμανία με σπουδές παιδο-οικοκυρικής (1911-1914). Αργότερα παρακολούθησε συστηματικά μαθήματα στο σύλλογο «Αθήναιον». Συνεργάστηκε στις Δελφικές Γιορτές του ζεύγους Σικελιανού το 1927. Παρακολούθησε ιστορία και αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1929 έδωσε εξετάσεις για το δίπλωμα ξεναγού, άσκησε το επάγγελμα για περισσότερα από πενήντα χρόνια και δίδαξε στη Σχολή μετεκπαίδευσης του προσωπικού της Τουριστικής Αστυνομίας από τη σύστασή της το 1934. Θεωρείται η πρώτη ελληνίδα ξεναγός.

Ο αξιωματικός του Π. Ναυτικού και βουλευτής Αλέξανδρος-Κωνσταντίνος (Γκίγκης) ήταν το μοναδικό παιδί του βουλευτή Ιωάννη Κ. Βούλτζου (1890-1945) και της Ασπασίας Αλεξάνδρου Ρώμα (1896- ; ), που ήσαν γόνοι οικογενειών ευγενών της Ζακύνθου. Παππούδες του ο Κωνσταντίνος Διον. Βούλτζος, σύζυγος της Ελένης Α. Πάικου και ο υπουργός και βουλευτής Αλέξανδρος Σπ. Ρώμας, σύζυγος της Σοφίας Χρηστάκη Ζωγράφου. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 14 Δεκεμβρίου 1914 (1/1/1915 στην ταυτότητά του) και φοίτησε στα σχολεία English High School for boys Metcalfe και στο Κολέγιο Αθηνών. Κατατάχθηκε και εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Δοκίμων του Πολεμικού Ναυτικού (1931-1935) και ακολούθησε τη σταδιοδρομία και τις προαγωγές του αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού σημαιοφόρος (1/10/1935-2/12/1939), ανθυποπλοίαρχος (2/12/1939-1/1/1942), υποπλοίαρχος (1/1/1942-3/1/1946) και πλωτάρχης (3/1/1949-12/10/1949). Παραιτήθηκε και αποστρατεύθηκε από την ενεργό υπηρεσία το 1950. Κατά τη διάρκεια της ενεργoύς υπηρεσίας του στο Ναυτικό ήταν κυβερνήτης πολλών ναυτικών μονάδων σε καιρό ειρήνης και πολέμου. Βρισκόταν επί του “Ναυαρίνου” κατά τη στάση του Ναυτικού στη Μέση Ανατολή (12-13 Απριλίου 1944) και στη συνέχεια επί του “Μιαούλη” (τον Ιούνιο του 1944). Ήταν ειδικευμένος στα ραντάρ και υπήρξε ο πρώτος έλληνας αξιωματικός που εγκατέστησε συσκευή Α/Υ στο αντιτορπιλικό “Β. Όλγα” και πρώτος εξετέλεσε επίθεση εναντίον εχθρικού ιαπωνικού υποβρυχίου, νοτίως της Κεϋλάνης, πράξη για την οποία δέχθηκε τα συγχαρητήρια βρετανού αξιωματικού του Στόλου της Μεσογείου. Πέτυχε επίσης τη διάσωση του Α/Π “Β.Όλγα” κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής στην οποία βυθίστηκαν τα “Ψαρρά” και σκοτώθηκε ο σημαιοφόρος Ι. Δουρής, που βρισκόταν δίπλα του στη γέφυρα του πλοίου. Μετά τον πόλεμο τοποθετήθηκε στο Β. Ναύσταθμο (Ιούνιος 1945), στο 2ο Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (1946-1947), και τέλος διευθυντής Σπουδών στην Σχολή Πολέμου (1947-1949).
Μετά την αποστρατεία του πολιτεύθηκε με το “Νέον Κόμμα” που είχε ιδρύσει ο Σπ. Μαρκεζίνης τον Φεβρουάριο του 1947 και εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Ζακύνθου στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950. Στη συνέχεια υπήρξε υποψήφιος βουλευτής του “Κόμματος των Προοδευτικών” (1956), του συνδυασμού “Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ένωσις” (1958), της “Ενώσεως Κέντρου” (1961), του “Κόμματος Προοδευτικών” (1963) και του συνδυασμού ΕΡΕ-Προοδευτικών (1964) χωρίς να καταφέρει να επανεκλεγεί βουλευτής. Πολιτικός οπαδός του Μαρκεζίνη με βασιλικά φρονήματα, ορκίστηκε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στη βραχύβια κυβέρνηση Μαρκεζίνη (8/10/1973-25/11/1973) επί δικτατορίας.
Παντρεύτηκε το 1946 την Αγγελική (Λίλα), το γένος Μιχαήλ Φιλίνη με την οποία χώρισαν δέκα χρόνια αργότερα, χωρίς να αποκτήσουν παιδιά.
Λάτρης των σπορ, ήταν από τους βασικούς οργανωτές των αγώνων αυτοκινήτων στην Ελλάδα, διατελώντας γραμματέας του Αγωνιστικού Τμήματος της ΕΛΠΑ (1956-1960), καθώς και ιδρυτικό μέλος της Αερολέσχης της Ελλάδος.
Ήταν μέλος της τεκτονικής στοάς “Αστήρ της Ανατολής” στη Ζάκυνθο και διατηρούσε στενούς δεσμούς με φίλους και αδελφούς στη Μεγάλη Βρετανία.
Τιμήθηκε με πολλά παράσημα και μετάλλια για τη δράση του στο Ναυτικό.
Πέθανε στην Αθήνα, σε ηλικία 63 χρόνων, το 1978.

Γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1851 στην Κωνσταντινούπολη από τον Ιωάννη Γεδεών (1812-1878, κάλφα ή αρχιτέκτονα το επάγγελμα) και την Άννα, οι οποίοι κατάγονταν από την Λέρο. Παντρεύτηκε την Ευγενία Λαγουδάκη και απέκτησαν δύο κόρες την Σοφία και την Ισαβέλλα. Το 1921 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου και απεβίωσε το 1943.
Απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής (1863-1869), συνεργάστηκε αρχικά με εφημερίδες και περιοδικά της Πόλης. Ένα από τα πρώτα του δημοσιεύματα φιλοξένησε η εφημερίδα Ομόνοια του Β. Γαβριηλίδη τον Μάιο του 1870. Αρθρογράφησε επίσης
στην Πανδώρα, την Κωνσταντινούπολη, την Μικρά Ασία και την Ανατολή. Ο ίδιος εξέδωσε την εφημερίδα Πρωία (1876). Καθοριστική όμως ήταν η συμβολή του στην περιοδική έκδοση της Εκκλησιαστικής Αλήθειας, το επίσημο όργανο του Πατριαρχείου, όπου προσελήφθη, ήδη από το 1880, από τον Πατριάρχη Ιωάννη Γ΄. Έκτοτε διετέλεσε αρχισυντάκτης, διευθυντής και επίτιμος διευθυντής της μέχρι το 1920.
Μελέτησε ιδιαίτερα την ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά την Άλωση, καθώς και τις σχέσεις της ελληνικής κοινότητας μαζί του. Ασχολήθηκε επίσης με τον ελληνισμό της Κωνσταντινουπόλεως και των άλλων Εκκλησιών και κοινοτήτων της Ανατολής.
Ερεύνησε δημόσια και ιδιωτικά αρχεία, συνέλεξε χειρόγραφα, περιέγραψε μνημεία και τόπους, λαϊκές παραδόσεις και αναμνήσεις για την Κωνσταντινούπολη και την ευρύτερη περιοχή, από την περίοδο της Τουρκοκρατίας μέχρι και το 1900.
Για την μελέτη κωδίκων και χειρογράφων, πραγματοποίησε περιοδείες στο Άγιο Όρος, την Πάτμο, τα νησιά της θάλασσας του Μαρμαρά, τα παράλια της Προποντίδας, τη Βιθυνία, την Θεσσαλονίκη, την Θράκη και τις Μικρασιατικές επαρχίες. Εργασίες του δημοσιεύθηκαν σε ημερολόγια, εγκυκλοπαίδειες, περιοδικά και εφημερίδες ή εκδόθηκαν σε αυτοτελείς μελέτες και συνολικά αριθμούν πάνω από 800. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Βυζάντιος, Συνέσιος κ.ά, ενώ δημοσίευε και ανωνύμως.
Ήδη από το 1871 έγινε πρόεδρος του Φιλολογικού Συλλόγου «Πιερία», το 1873 συμμετείχε ως ιδρυτής και ταμίας στον «Σύλλογο των Μεσαιωνικών Ερευνών» (μετέπειτα «Σύλλογος Μεσαιωνικών Σπουδών») και το 1874 ορίσθηκε πρόεδρος του συλλόγου «Σωκράτης». Το 1926 ίδρυσε στην Αθήνα τον Σύλλογο Μεσαιωνικών Γραμμάτων του οποίου και διετέλεσε πρόεδρος μέχρι τον θάνατό του.
Ως αναγνώριση της αφοσίωσής του στην έρευνα γύρω από την ιστορία του Πατριαρχείου, έλαβε από τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο Ε΄ το αξίωμα του Μεγάλου Χαρτοφύλακος (1897), και από τον Πατριάρχη Ιωακείμ, τον διορισμό του ως Χρονογράφου της Μεγάλης Εκκλησίας (1901), θέση που ιδρύθηκε ειδικά για αυτόν. Έλαβε επίσης τον τίτλο του Υπομνηματογράφου της Εκκλησίας Ιεροσολύμων από τον Πατριάρχη Δαμιανό (1919). Η επιστημονική του έρευνα έλαβε διεθνή αναγνώριση με την εκλογή του ως αντεπιστέλλοντος μέλους στο ιστορικό τμήμα της Ρουμανικής Ακαδημίας (1891) και ως μέλους της Ακαδημίας της Ρουέν (1893). Το 1903 ονομάσθηκε αξιωματικός της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως από το Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας. Το 1929 εξελέγη πρόσεδρο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Κάποια από τα σημαντικότερα αυτοτελή έργα του είναι:

Μεσαιωνικά ανάλεκτα (1874), Χρονικά της Πατριαρχικής Ακαδημίας (1883), Χρονικά του Πατριαρχικού οίκου και του ναού (1884), Ο Άθως. Αναμνήσεις, έγγραφα, σημειώσεις (1885), Η Ζωοδόχος Πηγή και τα ιερά αυτής προσαρτήματα (1886, με το ψευδ. Ευγένιος ιερεύς), Πατριαρχικοί πίνακες (1890), Αποσημειώματα χρονογράφου, 1800-1913 (1932), Μνεία των προ εμού, 1800-1863-1913 (1936), Ειδήσεις εκ της ημετέρας εκκλησιαστικής ιστορίας, 1500-1912 (1936-1938, 5 τεύχη), Πατριαρχικαί εφημερίδες, 1500-1912 (1938), Κύριλλος ο Λούκαρης (1938), Ιστορία των του Χριστού πενήτων, 1453-1913 (1939 κ.ε., σε τεύχη) κ.ά.

[Πηγές: Φ. 3.1 του αρχείου όπου βρίσκονται τα δημοσιεύματα: Γ. Βαλέτας, Μανουήλ Ιω. Γεδεών, ανάτυπο από τη Νέα Εστία, τχ. 396 1.12.1943), τχ. 396)· Μανουήλ Γεδεών ο Άρχων τιμάται στη γη των πατέρων του, ανατύπωση από τα Λεριακά Νέα τχ. 68 (Απρίλιος 1982)· Λεριακά, τόμ. Α΄, Εις μνήμην Μανουήλ Γεδεών, Αθήνα 1986· Φ. 3.4 του αρχείου, όπου βρίσκεται χειρόγραφο αταύτιστο βιογραφικό σημείωμα του Μ. Γεδεών και το έργο του Χ.Γ. Πατρινέλη, Δημοσιεύματα Μανουήλ Γεδεών Αναλυτική περιγραφή, Αθήναι 1974· Α. Ζήρας, «Γεδεών, Μανουήλ», Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Πατάκης, 2007, σ. 360].

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1904 και σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία, παιδαγωγικά και ψυχολογία στα πανεπιστήμια του Αμβούργου, της Ιένας και της Βιέννης, όπου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας (1934). Το 1933-1934 εργάσθηκε ως έκτακτη βοηθός στο Ψυχολογικό Ινστιτούτο της Βιέννης και κατόπιν ως βοηθός και επιμελήτρια του Πανεπιστημιακού Εργαστηρίου Πειραματικής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (ως το 1937). Το 1937 ορίστηκε μέλος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου του οποίου αργότερα χρημάτισε αντιπρόεδρος (1963-1964). Διετέλεσε καθηγήτρια της Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς (ΑΒΣΠ, 1954-1968) και πρόεδρος της Επιτροπής του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών για την κατοχύρωση του επαγγέλματος του ψυχολόγου (1979). Δίδαξε στην Σχολή Επιμορφώσεως Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης το διάστημα 1977-1983. Λόγω πολιτικών πεποιθήσεων απομακρύνθηκε από την υπηρεσία της τα διαστήματα 1946-1952, 1953-1955, 1955-1960, 1967, για να αποκατασταθεί οριστικά κατά την Μεταπολίτευση. Εξελέγη ομότιμη καθηγήτρια της ΑΒΣΠ, επίτιμη εκπαιδευτική σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και υφηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ως μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου υποστήριξε την σύνταξη της γραμματικής της δημοτικής καθώς και τον Οργανισμό Εκδόσεων Σχολικών Βιβλίων. Εκπρόσωπος του Υπουργείου Παιδείας στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, έλαβε μέρος στην οργάνωση της «Σχολικής Ώρας» και θέσπισε τις σχολικές ραδιοφωνικές εκπομπές του Υπουργείου Παιδείας κατά την διάρκεια του Πολέμου (1940-1941). Αργότερα, ως καθηγήτρια της ΑΒΣΠ ίδρυσε το Εργαστήριο Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας (1960). Συμμετείχε επίσης στην ίδρυση της Σχολής Κοινωνικής Προνοίας της ΧΕΝ, του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων (1963-1968) της Εταιρείας Ψυχικής Υγιεινής και Νευροψυχιατρικής του Παιδιού, της οποίας διετέλεσε και αντιπρόεδρος, του Συνδέσμου Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδος και άλλων κοινωνικών φορέων.

Έργο:
Παιδομετρικαί έρευναι εν Ελλάδι (1934), Η αυθόρμητη συμπεριφορά των ενηλίκων προς τα παιδιά μέσα στην οικογένεια (1934, διδακτορική διατριβή), Ο θεσμός της συνεργασίας των μαθητών ως μέσον κοινωνικής αγωγής (1937, διατριβή για υφηγεσία), Επίτομη Κοινωνική Ψυχολογία (1958).

[Πηγές: Λήμμα «Γεδεών-Καρανικόλα, Σοφία», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 2, Εκδοτική Αθηνών].

Λογοτέχνες

Ο Βασίλειος και ο Παναγιώτης ήταν γιοί του Μιχαήλ Γούτου. Ο Βασίλειος (που πέθανε το 1938) είχε παντρευτεί τη Μερόπη Τζανέλη με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Μανώλη και τον Μιχαλάκη. Ο Παναγιώτης παντρεύτηκε την Μυρσίνη Κουκλέλη και απέκτησε τρία παιδιά: την Μαριτσίκα, τον Μιχάλη (σύζυγο Αργίνης Ζάννα) και την Πηνελόπη.

Ο εμπορικός οίκος Αδελφοί Μ.Γούτου (Βασίλειος και Παναγιώτης) είχε έδρα τη Μυτιλήνη και υποκατάστημα στην Κωνσταντινούπολη με την επωνυμία M.Gouto Frères. Βασικός υπάλληλος στη Μυτιλήνη ήταν ο Νικ. Πασπάτης και συνεργάτης του εμπορικού οίκου στο Αϊβαλί, ο Μιχαήλ Π. Στρογγύλης. Στο αρχείο βρέθηκε μία γνωστοποίηση του 1898 με την οποία ανακοινώνεται η διάλυση της εμπορικής εταιρείας που εργαζόταν στη Μυτιλήνη υπό την επωνυμία Αδελφοί Β.Βενλή & Σία και στην Κων/πολη, Β.Μ.Γούτου & Σία. Από τη δεκαετία του 1920, οι επιστολές απευθύνονται στον Βασίλειο Γούτο και στους γιους του Μανώλη και Μιχαλάκη που ασχολήθηκαν στη συνέχεια με την αντιπροσωπεία της εταιρείας καυσίμων Socony Vacuum Oil Co, πρώην Standard Oil Co, και αργότερα με αντιπροσωπείες αυτοκινήτων.

Ο Χαράλαμπος Ν. Δελαγραμμάτικας γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 18 Αυγούστου 1887. Ήταν γιος του στρατηγού Νικόλαου Δελαγραμμάτικα.
Το 1902 εισάγεται στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων και το 1906 κατατάσσεται σημαιοφόρος στο Βασιλικό Ναυτικό. Το 1911 προάγεται σε ανθυποπλοίαρχο και το 1913 σε υποπλοίαρχο Α΄τάξεως. Τον Φεβρουάριο του 1920 προάγεται σε πλωτάρχη και το 1925 σε αντιπλοίαρχο. Το διάστημα 1926-1930 στέλνεται από το υπουργείο στην Brest της Γαλλίας για την επίβλεψη της κατασκευής υποβρυχίων και την παραλαβή τους. Τον Μάρτιο του 1933 προάγεται σε πλοίαρχο, τον Δεκέμβριο του 1938 σε υποναύαρχο και το 1945 σε αντιναύαρχο, έχοντας συμπληρώσει πάνω από 25 χρόνια υπηρεσίας.
Την περίοδο 1928-1939 έκανε με επιτυχία ασκήσεις καταδύσεων με υποβρύχια συμπληρώνοντας τριάντα ώρες κατάδυσης. Τα έτη 1923- 1925 και 1945-1946 ήταν σε αποστρατεία.
Διετέλεσε ακόμη Διοικητής Στολίσκου Αντιτορπιλικών (πλοίαρχος στο «Ύδρα» και το «Σπέτσαι») από το 1936 μέχρι το 1937, Ανώτερος Διευθυντής Υποβρυχίων (πλοίαρχος στο υποβρύχιο «Ήφαιστος») από το 1937 μέχρι το 1939, αρχηγός του Ναύσταθμου (1939-1941) και αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (1941).
Ο Χαράλαμπος Ν. Δελαγραμμάτικας παντρεύτηκε το 1914 την Μαρία Π. Παύλου, κόρη του Παύλου και της Αμαλίας Παύλου και απέκτησαν ένα παιδί τον Νίκο, που απεβίωσε σε ηλικία τεσσάρων χρονών. Ο Χ. Ν. Δελαγραμμάτικας πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947.

Διετέλεσαν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας την περίοδο 1955-1969: Αλ. Πασπάτης, Περ. Κωνστάκης, Κ. Κωνστάκης, Ανδρ. Στράτος, Θ. Βελιμέζης, Σπ. Λοβέρδος, Γ.Χατζηγιάννης, Δ. Καλβοκορέσης, Εμ. Χατζηανδρέου, Π. Οικονομίδης, Θ. Ραυτόπουλος, Κ.Τρικούπης, Δ. Γκόφας, Θ.Θεοδωρίδης, Στέφανος Στρέιτ, Ιω. Ράπτης.

Πρόεδρος του Δ.Σ. επί τριάντα (30) χρόνια ο Αλέξανδρος Πασπάτης.

Ο Αλέκος Πεσμαζόγλου έζησε στη Μυτιλήνη και υπήρξε συνιδρυτής, μαζί με τον αδελφό του Νίκο, και σκηνοθέτης του Ερασιτεχνικού Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης «Το Μπουρίνι» ως τον θάνατό του, το 1983. Εργάστηκε ως υπάλληλος και αργότερα διευθυντής του εκεί καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, όπως και ο αδελφός του που αργότερα ήλθε στην Αθήνα.

Ήταν η κεντρική μορφή του θιάσου, που πήρε το όνομά του από την πρώτη του πολύ επιτυχημένη εμφάνιση στις 12.9.1941, με την παράσταση του ομότιτλου έργου του Δημήτρη Μπόγρη.

Το 1941 αποτελεί το έτος δημιουργίας του θιάσου που έδωσε διέξοδο σε μία ομάδα νέων στη διάρκεια της Κατοχής. Αρχικά λειτούργησε μόνο ως θεατρική ομάδα αλλά στη συνέχεια δημιουργήθηκαν τμήματα λογοτεχνίας, μουσικής, χορού, ραδιοφώνου κ.ά. Ο θίασος οργάνωνε, επίσης, φιλανθρωπικές παραστάσεις για ποικίλους σκοπούς, μουσικές εκδηλώσεις και διαλέξεις, ενώ έδινε παραστάσεις σε πολλές περιοχές της Λέσβου, στη Λήμνο και στη Χίο. Η Λέσχη του Ομίλου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της πόλης με πλούσια βιβλιοθήκη και πιάνο. Το 1949 ιδρύθηκε στις εγκαταστάσεις του Ομίλου και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μυτιλήνης που όμως λειτούργησε αδιάλειπτα μετά το 1965. Ανάμεσα στα άλλα, ο Όμιλος είχε γυναικείο τμήμα ενώ μεριμνούσε και για την ενίσχυση του αθλητισμού με την αθλοθέτηση διαφόρων κυπέλλων.

Μέχρι το 1989 παραστάθηκαν περίπου εβδομήντα διαφορετικά θεατρικά έργα. Ο θίασος συμμετέχει τακτικά στο Παγκόσμιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στο Μονακό και σε άλλες διεθνείς ή πανελλήνιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τις δραστηριότητες του θιάσου μετά τον θάνατο του Αλέκου Πεσμαζόγλου το 1983, συνεχίζει ο γιος του αδελφού του Νίκου, Μίκος (Μιχάλης) Πεσμαζόγλου.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Η οικογένεια Ιατρίδη καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας. Τα μέλη της ωστόσο έμειναν το μεγαλύτερο διάστημα στην Αθήνα

Ο θεσμός του Ιατροσυνεδρίου που λειτουργούσε στα περισσότερα κράτη, ήταν συμβουλευτικό σώμα για ζητήματα δημόσιας υγιεινής και ιατρικής. Στην Ελλάδα συστάθηκε με βασιλικό διάταγμα το 1834, υπαγόταν στο υπουργείο Εσωτερικών και είχε ως έργο την εξέταση των γιατρών, χειρουργών, οδοντιάτρων, κτηνιάτρων, των φαρμακοποιών και μαιών και την ανώτατη γνώμη για ιατροδικαστικές υποθέσεις και άλλα ιατρικά ζητήματα. Από το 1862 οι εξετάσεις των γιατρών έφυγαν από τη δικαιοδοσία του και υπήχθησαν στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου. Το 1916 συνέβη το ίδιο για τις εξετάσεις των οδοντιάτρων, που έκτοτε γίνονταν στην Οδοντιατρική Σχολή. Ο νόμος 346 (6/11/1914) τροποποίησε το Ιατροσυνέδριο, το οποίο από το 1923 μετονομάστηκε σε Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο (Α.Υ.Σ.) υπαγόταν στο υπουργείο Προνοίας και Αντιλήψεως και από το 1929 στο υπουργείο Υγιεινής. Πρόεδροι του Ιατροσυνεδρίου από τη σύστασή του μέχρι το 1929 διετέλεσαν οι: Βίμπμερ, Ι.Βούρος, Δ.Ορφανίδης, Μ.Χατζημιχάλης, Κ.Σάββας.

Ο Νικόλαος Καζούλλης, γιος του Ιωάννη, γεννήθηκε στη Ρόδο το 1836 και πέθανε στην Αλεξάνδρεια το 1902. Εγκαταστάθηκε στο Καφρ ελ Ζαγιάτ το 1860 όπου και απέκτησε τη δική του εκκοκιστική μηχανή. Ασχολήθηκε μαζί με τον αδελφό του Παύλο με την καλλιέργεια και το εμπόριο βαμβακιού στην Ευρώπη. Παντρεύτηκε το 1875 την Αγλαία Χρηστάκη και απέκτησε μαζί της τρία παιδιά: τον Ιωάννη και δύο θυγατέρες (η μία σύζυγος του Δ.Θ Θεοδωράκη, η άλλη Π. Αριστόφρονος).

Ο Π.Β.Καμπυλαυκάς ήταν φαρμακέμπορος στην Τρίπολη. Διατηρούσε το φαρμακεμπορείο “Η Πελοπόνησσος” στην οδό Ναυπλίου από την τελευταία εικοσαετία του 19ου αι. περίπου μέχρι το 1941 (σύμφωνα με τα υπάρχοντα τεκμήρια στο αρχείο), ενώ το 1932 απέκτησε και άδεια φαρμακείου απασχολώντας την επιστήμονα φαρμακοποιό Αικατερίνη Στεφανοπούλου. Παράλληλα με τις δραστηριότητες του ως φαρμακέμπορος ανέπτυξε και οικονομικές ως δανειστής (τοκογλύφος). Αδέλφια του ήσαν οι Παναγιώτης, Χρήστος και Γιώργος Καμπυλαυκάς και θυγατέρες του η Ελενίτσα (απεβίωσε το 1910), η Αννίτσα (σύζυγος του γιατρού Τάσσου Κολιόπουλου) και η Λιλίκα (σύζυγος Γεώργιου Γεωργακόπουλου ιδιοκτήτη κλινικής στον Πειραιά). Η οικογένεια Καμπυλαυκά είχε επίσης συγγενική σχέση με την οικογένεια Λουκαΐτη που είχε εργοστάσιο χρωμάτων ανιλίνης στην Τρίπολη.

Ο Βάσος Κανέλλος (Βασίλειος Κανελλόπουλος) γεννήθηκε στα Φιλιατρά Τριφυλίας. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα. Το 1915 γνώρισε την Isadora Duncan και γράφτηκε στη σχολή χορού που διατηρούσε στο σπίτι της στο Βύρωνα. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι (με τον Michel Fokine) και στις Ηνωμένες Πολιτείες (σχολές Καρσλώφ και Μότκιν). Στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα, την περίοδο 1919-1920, με εμφανίσεις στο Μπρούκλιν και τη Νέα Υόρκη. Την ίδια περίοδο γνώρισε και τη χορεύτρια και χορογράφο Charlotte Markham, μετέπειτα σύζυγό του και καλλιτεχνικό ταίρι του, με το όνομα Τανάγρα Κανέλλου. Μέχρι το 1926 το ζεύγος Κανέλλου έδωσε παραστάσεις χορού και χοροδράματος –βασισμένες στην ελληνική παράδοση, την ελληνική μυθολογία και το αρχαίο δράμα– στο Μπρούκλιν, το Ιλλινόις, το Σαν Φρανσίσκο, το Σικάγο και αλλού. Μετά από πρόσκληση του Άγγελου Σικελιανού ήλθαν στην Ελλάδα και το 1927 έλαβαν μέρος στις πρώτες Δελφικές Εορτές. Τα επόμενα δέκα χρόνια εμφανίστηκαν στο αρχαίο θέατρο Διονύσου, στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Σούνιο και σε αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα. Μετά το θάνατο της Τανάγρας, το 1937, τη θέση της παρτενέρ του Βάσου Κανέλλου πήρε η κόρη τους Ξένια (1921-1999). Στη διάρκεια της κατοχής, ο Βάσος και η Ξένια Κανέλλου αναχώρησαν για την Αμερική, όπου συνέχισαν την καλλιτεχνική δραστηριότητά τους μέχρι το 1960. Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Βάσος Κανέλλος παρέμεινε στην Ελλάδα. Οι χορευτικές εμφανίσεις του συνεχίστηκαν μέχρι το 1966. Το 1964 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η αρχαία ελληνική τραγωδία και το 1966 το Η αρχαία ελληνική όρχησις και η Ισαδώρα Δούγκαν. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη Βιργινία Γαλανουδάκη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. «Βάσος Κανέλλος», στο: Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ (επιμ.), Χορός και θέατρο. Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες. Αθήνα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών / Έφεσος, 2004, σσ. 218-221]. 2. Υλικό του αρχείου].

Γιος του Αθανασίου Κωνσταντινίδη και της Βασιλικής Ξενάκη που καταγόταν από τη Χίο, ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης-Ξενάκης γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας γύρω στο 1880. Θερμός υποστηρικτής του δημοτικισμού και του μονοτονικού, ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές: Στο διάβα της ζωής (1921), Από τ’ ανατολικά (1921), Πυρσοί και θύρσοι (1937). Συνεργάσθηκε με λογοτεχνικά περιοδικά και μετέφρασε ποιήματα από τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά. Συνέταξε λεξικό των τούρκικων λέξεων που χρησιμοποιούνται στα ελληνικά, χωρίς όμως να προλάβει να το εκδώσει. Σήμερα το έργο αυτό φυλάσσεται στην Βιβλιοθήκη της Ακαδημίας Αθηνών.

Από το 1900 εργάσθηκε στην οικογενειακή επιχείρηση, η οποία εμπορευόταν καπνό και κατασκεύαζε ακατέργαστο μετάξι κοντά στην περιοχή Izmit (Νικομήδεια) της Τουρκίας, ως το 1918, οπότε η επιχείρηση καταστράφηκε από τους Τούρκους. Το 1922 ο Κωνσταντινίδης εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, και η επιχείρηση λειτούργησε ξανά με παράρτημα στην Ξάνθη, από το 1924 ως το 1935, οπότε διαλύθηκε.

Ο Κωνσταντινίδης πέθανε στην Αθήνα το 1947.

[Πηγή : Σύντομο βιογραφικό του Κ. Κωνσταντινίδη-Ξενάκη από τον Αθανάσιο Κωνσταντινίδη, υποφακ. 1.1 του αρχείου]

Η οικογένεια Μαυρομμάτη από την Κατούνα ήταν από τις πιο παλιές και σημαντικές της περιοχής. Με καταγωγή από την Κων/πολη, η οικογένεια είχε καταφύγει στην Αχαΐα και από εκεί εγκαταστάθηκε στην Κατούνα της Ακαρνανίας.

• Ο Γεώργιος (1771-1836), γιος του γενικού προεστού Κάρλελι, Μήτσου Μαυρομμάτη, που κατεδιώχθη και δολοφονήθηκε από τον Αλή πασά διετέλεσε μέλος της Γερουσίας και πληρεξούσιος στις Συνελεύσεις Επιδαύρου, Τροιζήνος, Άργους. Χρημάτισε υπουργός Οικονομικών το 1827 και έκτακτος επίτροπος Δυτικών Σποράδων και κατόπιν της Αχαΐας. Το 1835 διορίστηκε σύμβουλος Επικρατείας. Πέθανε στην Αθήνα το 1836.

• Ο Αναστάσιος ή Τατσέλος (1814-1896) ήταν γιος του Γεωργίου και σπούδασε νομικά. Εργάστηκε ως γραφέας στα υπουργεία Οικονομικών και Εκκλησιαστικών (1834, 1837), βοηθός υποτελωνείου Κατακώλου (1841), γραμματέας διοικήσεως Γορτυνίας (1844), γραμματέας των υπουργείων Εσωτερικών και Οικονομικών (1844, 1855-1861). Στο διάστημα 1863-1878 διετέλεσε νομάρχης Αττικής και Βοιωτίας, Αργολίδος, Φθιώτιδος και Φωκίδος, Αχαΐας, Κεφαλληνίας, Αρκαδίας, Κυκλάδων, Λακωνίας καθώς και διευθυντής Αστυνομίας Αθηνών και Πειραιώς (1864). Εξελέγη επανηλειμμένα πληρεξούσιος της εν Αθήναις Β΄Εθνικής Συνελεύσεως. Το 1886 τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος του Σωτήρος, ενώ το 1889 συνταξιοδοτήθηκε. Πέθανε άγαμος το 1896.

-Ο Επαμεινώνδας Μεγαπάνος, γιος του Γαλάνη, παντρεύτηκε την Καλλιόπη το γένος Νικολάου Παπανικολή, στη Σύρο το 1882. Το 1885, χρονιά που του απονέμεται ο Αργυρός Σταυρός Ιπποτών Τάγματος Σωτήρος, τον βρίσκουμε διευθυντή της Εθνικής Τράπεζας στο Αίγιο.

Νικόλαος Δ. Μελετόπουλος (Άργος 1814- Πειραιάς 1878) παντρεύτηκε την Μαριάννα (1825- ;) το γένος Αναστασίου Μπόνη. Από τους πρώτους οικιστές και σημαντικός οικονομικός παράγων του Πειραιά. Το 1844 ίδρυσε την πρώτη τράπεζα, το 1865 την ιδιωτική Σχολή Απόρων Παίδων Ν.Μελετόπουλου και το 1869 δώρισε οικόπεδο στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο για την ανέγερση Ναυτικού Ασύλου. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος (1852-1866) πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου (1855-1858, 1874-1878), μέλος του Αδελφάτου Τζανείου Δημοτικού Νοσοκομείου.

Τα παιδιά τους:

1) Δημήτριος (1842-1920) σύζυγος Ιουλίας το γένος Ιωσήφ Μοράρη, γιος Νικόλαος Δ. Μελετόπουλος (1898- ;).

2) Αικατερίνη (1843-1844)

3) Αναστάσιος (1845-1882) σύζυγος Ελένης (;) παιδιά τους Νικόλαος και Στέφανος

4) Πολυξένη (1846- ;) σύζυγος Κωνστ. Βερσή

5) Ιωάννης ή Μπατίκος (1848-1894)

6) Ελένη (1850-1871) σύζυγος Χ. Σταμόπουλου

7) Ελισάβετ (1853- ;) σύζυγος Αλ. Ρετσίνα

8) Αλέξανδρος (1855- 1927) σύζυγος Μαρίας το γένος Λορέντζου Καμπάνη από τη Μύκονο. Σπούδασε αρχαιολογία και νομισματική στο Παρίσι και ανέπτυξε έντονη επιστημονική, κοινωνική και πολιτική δράση. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος (1883-1887, 1912-1914), πολιτικός σύμβουλος του δημάρχου Θ. Ρετσίνα (1889-1895) και δημιούργησε σημαντική συλλογή αρχαίων νομισμάτων και επιγραφών, τμήμα της οποίας δώρησε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά. Ο γιος του Ιωάννης Αλεξ. Μελετόπουλος (1903-1980) εργάστηκε ως δικηγόρος και ανέπτυξε κοινωνική και συγγραφική δραστηριότητα. Χρημάτισε γενικός γραμματέας της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας (1967-1976) και έφορος του Εθνικού και Ιστορικού Μουσείου. Διετέλεσε πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου των δημοσίων Πειραϊκών Σχολών, δημοτικός σύμβουλος (1947-1950) και μέλος του Αδελφάτου του Τζανείου. Τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α΄ και με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών.

9) Θεόδωρος (1856- ;)

10) Ολυμπία (1859- ;) σύζυγος Δ. Σούτζου

11) Σωτήριος και Γεώργιος

[Τα στοιχεία αντλήθηκαν από αυτόγραφη επιστολή του Δημ. Μελετόπουλου προς το νεογέννητο γιο του το 1899, όπου καταγράφει την ιστορία της οικογενείας τους και η οποία βρίσκεται στο αρχείο, υποφάκ.1.3, και από την έκδοση του Ιστορικού Αρχείου Δήμου Πειραιά Συλλογή Ιωάννη Αλεξ. Μελετόπουλου. Επιμέλεια Ελένη Αναγνωστοπούλου – Λίτσα Μπαφούνη. Πειραιάς, 1992.]

Ο Ιωάννης Μεσσηνέζης ήταν έμπορος σταφίδας στο Αίγιο

[Το σημείωμα που ακολουθεί βασίζεται μόνο σε όσα στοιχεία συνάγονται, με αρκετή δυσκολία και πολλά κενά, από τα τεκμήρια του αρχείου, γι’αυτό και οι βιογραφικές πληροφορίες είναι ελλειπείς.]

Ο ιερέας Δημήτρης Σαμιώτης οικονόμος Σκύρου και ο δάσκαλος Γεώργιος, ήταν γιοί του επισκόπου Σκύρου παπά-Σταμάτη Σαμιώτη. Ο παπά- Δημήτρης Οικονόμος παντρεύτηκε την Ευφροσύνη, κόρη του Μανώλη Γιάνναρη και απέκτησε τρεις γιους τον Σταμάτη, τον Γεώργιο και τον Μανώλη. Ήταν πληρεξούσιος της κοινότητας Σκύρου το 1828. Πέθανε το 1860. Ο Σταμάτης (1818-1886) και ο Γεώργιος παρακολούθησαν το Γυμνάσιο στην Αθήνα. Ο Σταμάτης διορίστηκε το 1846 στο Πρωτοδικείο της Αθήνας και στη συνέχεια υπηρέτησε ως γραμματέας των Ειρηνοδικείων Κύμης και Καρύστου (1848-1855), ο δε Γεώργιος διορίστηκε στο Ειρηνοδικείο Σκιάθου το 1852. Ο Σταμάτης παντρεύτηκε την Μαρία, κόρη του δημογέροντα και κτηματία Ιωάννη Αυλωνίτη, και απέκτησε δύο γιους: τον Δημήτριο και τον Εμμανουήλ. Η οικογένεια ήταν προσκείμενη πολιτικά στον βουλευτή Ευβοίας Α.Α.Κοντόσταυλο. Ο Δημήτριος (1853-1920;) σπούδασε γιατρός στην Αθήνα, εργάστηκε ως δημαρχιακός γιατρός της οθωμανικής κυβερνήσεως στο Βαϊνδάριο της Μικράς Ασίας (1879-1881) και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Σκύρο, όπου εργάστηκε και ασχολήθηκε με την οικογενειακή κτηματική περιουσία. Παντρεύτηκε το 1882 την Ευφροσύνη (;) και απέκτησε δύο γιους τον Σταμάτη (δικηγόρο και βουλευτή Ευβοίας το 1926 και 1932), τον Γεώργιο (γιατρό) και δύο κόρες την Άννα (σύζυγο Δ.Παύλου) και την Μαριγώ. Ο Εμμανουήλ παρακολούθησε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και στη Σύρο, όπου έμαθε γαλλικά και διπλογραφία και το 1876 πήγε στη Σμύρνη όπου εργάστηκε σε εμπορικό κατάστημα. Το 1888 επέστρεψε, παντρεύτηκε την Καλλιόπη (;) και εργάστηκε ως έμπορος στην Κύμη. Είχε τρία παιδιά: τον Σταμάτη που έγινε γιατρός, την Μαρία που πέθανε μικρή και την Αμαλία.

Η διαχείριση της περιουσίας της Μονής Πετράκη πέρασε στην αρμοδιότητα του Ο.Δ.Ε.Π. το 1930.

Ο Παναγιώτης Αντωνιάδης ήταν επιχειρηματίας στην Κωνσταντινούπολη. Είχε παντρευτεί τη γαλλίδα Berthe Deschamps.

Ο μηχανικός Αλέξανδρος Αντωνιάδης (δεν έχει συγγένεια με τον Π. Αντωνιάδη)* ήταν βουλευτής Αδριανούπολης, μέλος του υπουργείου εξωτερικών του Βενιζέλου, και συμμετείχε ως διπλωματικός αντιπρόσωπος σε διάφορες αποστολές. Ήταν επίσης μέλος της επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών που ασχολούνταν με τους πρόσφυγες από τη Βουλγαρία (μετά το 1919) και αντιπρόσωπος των εταιρειών Port de Salonique et Companie Francaise du Levant την εποχή εκείνη. To 1919 είχε συνοδεύσει επίσης τον Σαχτούρη στη Θράκη κατόπιν εντολής του Βενιζέλου ως τεχνικός σύμβουλος του Ανώτατου Συμβουλίου. Πριν ασχοληθεί με τα μεταλλεία Παγγαίου είχε ανοίξει τα ανθρακωρυχεία στην Ποντοηρακλειά, είχε χτίσει ένα εργοστάσιο τσιμέντου και ένα βυρσοδεψείο στο Γεντί Κουλέ και είχε κάνει πολλές μελέτες για μεταλλεία και δάση στην Τουρκία. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου διήυθυνε τα μεταλλεία λιγνίτη της Εύβοιας.

Ιδιοκτήτες των μεταλλείων χαλκοπυρίτου και σιδηροπυρίτου ήταν οι Π. Αντωνιάδης, ο μηχανικός Αλ. Αντωνιάδης, ο Π. Γεωργιάδης και ο Ι. Ιωαννίδης. Μετά το 1923 και το θάνατο του Π. Αντωνιάδη, ανέλαβαν οι αδελφοί του Αλ. Αντωνιάδης (ως το 1927 που πέθανε) και Γεώργιος Αντωνιάδης και αργότερα τα παιδιά του τελευταίου Μαρία (σύζυγος Πλάτωνα Καράβα), Δημήτριος και Σοφία (σύζυγος Σπ. Σολομωνίδου). Μετά το 1928 μεταξύ των ιδιοκτητών συμπεριλαμβάνεται και ο Β. Καζαντζής ενώ απουσιάζει ο μηχανικός Αλ. Αντωνιάδης.

Συνωνυμία με τον Αλέξανδρο Αντωνιάδη, αδελφό του Παναγιώτη Αντωνιάδη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is who, υλικό του αρχείου]

Η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) αποτελεί μια διεπιστημονική επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού, που συστάθηκε το 1975. Βάσει του άρθρου 95 του ΠΔ 941/1977 και του ΠΔ 97/99, στις αρμοδιότητες της Επιτροπής περιλαμβάνεται ο προγραμματισμός, η κατεύθυνση και η εποπτεία των έργων που εκτελούνται στον βράχο της Ακρόπολης. Μέλη της ΕΣΜΑ είναι οκτώ ειδικοί επιστήμονες εγνωσμένου κύρους - αρχιτέκτονες, αρχαιολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί και χημικοί μηχανικοί - οι οποίοι ορίζονται από τον Υπουργό Πολιτισμού. Επίσης, στην ΕΣΜΑ μετέχουν οι προϊστάμενοι της Διεύθυνσης Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων, της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαιοτήτων και της Α' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟ.

Η ΕΣΜΑ αποτελεί γνωμοδοτικό σώμα, του οποίου οι αποφάσεις προωθούνται προς έγκριση στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και τον Υπουργό Πολιτισμού. Τα μέλη συνέρχονται τουλάχιστον δύο φορές το μήνα σε συνεδρίαση, στην οποία μετέχει ως εισηγητής, χωρίς δικαίωμα ψήφου, ο Διευθυντής της ΥΣΜΑ. Προκειμένου για την έγκριση μελετών και την εκτέλεση έργων στα μνημεία της Ακρόπολης ακολουθείται συγκεκριμένη διαδικασία, που περιλαμβάνει τις ακόλουθες ενέργειες:
Προγραμματισμός του έργου, χωρισμός του σε προγράμματα και ανάθεση της εργασίας στο προσωπικό της ΥΣΜΑ, κατόπιν εισήγησης του Διευθυντή της ΥΣΜΑ
Σύνταξη της μελέτης από τον αρμόδιο μελετητή
Έγκριση της μελέτης από την ΕΣΜΑ
Παρουσίαση της μελέτης στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, στο οποίο εισηγείται ο Πρόεδρος της ΕΣΜΑ
Απόφαση του Υπουργού για έγκριση της μελέτης βάσει της γνωμοδότησης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου
Εκτέλεση της μελέτης

Στις αρμοδιότητες της ΕΣΜΑ περιλαμβάνονται επίσης, η ιεράρχηση των αναγκών στο πλαίσιο του ευρύτερου αναστηλωτικού έργου, η έγκριση των δαπανών που προτείνονται από τους Τομείς δραστηριότητας της ΥΣΜΑ και η έγκριση πρόσληψης προσωπικού ανάλογα με τις ανάγκες του έργου. Σημαντικότερη επιδίωξη της Επιτροπής παραμένει η εκτέλεση των έργων βάσει των αρχών που απορρέουν από τους διεθνείς Χάρτες, ιδιαίτερα δε από τον Χάρτη της Βενετίας (1964). Τέλος, η εξασφάλιση της διαφάνειας σε κάθε στάδιο της επέμβασης, μέσω της δημοσιοποίησης και της διάθεσης των έργων στην κρίση της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ελαχιστοποιεί το ενδεχόμενο αστοχίας και διασφαλίζει την υψηλή ποιότητα προγραμματισμού και εκτέλεσης των έργων Ακροπόλεως.

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1966 (ΦΕΚ Δ.ΑΕ & ΕΠΕ 64/28.2.1966) από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΕΤΒΑ) με σκοπό την οργάνωση και εκμετάλλευση βιομηχανικών περιοχών στην Ελλάδα, όπως και τα πάσης φύσεως περιουσιακά στοιχεία (μελέτες οργανώσεως και εκμεταλλεύσεως βιομηχανικών περιοχών κ.λπ.). Ήδη με το Ν.4458/65 «Περί βιομηχανικών περιοχών» είχαν ορισθεί βιομηχανικές περιοχές στις διοικητικές περιφέρειες της Τέως Διοικήσεως Πρωτευούσης, της επαρχίας Θεσσαλονίκης, των περιοχών των πόλεων Πατρών, Βόλου, Καβάλας και Ηρακλείου, ενώ από το 1962 ο Οργανισμός Βιομηχανικής Αναπτύξεως (ΟΒΑ) είχε εκπονήσει σχετικές μελέτες στις πόλεις των Πατρών, Θεσσαλονίκης, Βόλου, Καβάλας και Ηρακλείου και από το 1963 προμελέτες για τις υφιστάμενες συνθήκες ίδρυσης βιομηχανικών περιοχών στις πόλεις των Πατρών, Βόλου, Ηρακλείου και Καβάλας. Το 1967 έως και το 1ο τρίμηνο του 1968 η δραστηριότητα της εταιρείας δεν ήταν αυτή που αναμενόταν λόγω: α. διαδοχικών μεταβολών στη διοίκησή της , β. της μη ενεργής συμπαράστασης του κράτους, και συγκεκριμένα του Υπουργείου Βιομηχανίας το οποίο φαινόταν ότι δεν είχε πεισθεί για τη σκοπιμότητα ορισμού βιομηχανικών περιοχών, γ. της έλλειψης γνώσεων και πείρας όσον αφορά την εξεύρεση κατάλληλων περιοχών, δ. της σφοδρής αντίδρασης των ιδιοκτητών σχετικά με την πώληση των ιδιοκτησιών τους (από την Έκθεση Τακτικής Επιθεώρησης της εταιρείας από την ΕΤΒΑ, 3.6.1968). Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να αποφασισθεί η διάλυση της εταιρείας στη Γενική Συνέλευση των Μετόχων στις 17.4.1968. Την ευθύνη του έργου των βιομηχανικών περιοχών συνέχισε η ΕΤΒΑ μέσω συγκεκριμένης Υπηρεσίας αρχικά, Υποδιεύθυνσης στη συνέχεια και Διεύθυνσης Βιομηχανικών Περιοχών. Το 1979 ιδρύθηκε εκ νεόυ ανάλογη εταιρεία με την επωνυμία Ανώνυμος Εταιρεία Οργανώσεως, Λειτουργίας και Εκμεταλλεύσεως Βιομηχανικών Περιοχών - ΒΙΠΕΤΒΑ Α.Ε.

Η εταιρεία ιδρύθηκε από την ΕΤΒΑ (ΦΕΚ2931/06.07.1981) με σκοπό την αντιπροσώπευση και γενική πρακτόρευση στην Ελλάδα ημεδαπών και αλλοδαπών ασφαλιστικών εταιρειών και μεσιτών Λόυδς Λονδίνου, για όλους τους κλάδους ασφαλίσεως. Με την ψήφιση του Νόμου 1256/1982 (άρθρο 13), διαπιστώθηκε ότι καλύπτεται ο σκοπός για τον οποίο ιδρύθηκε από την Τράπεζα η εταιρεία και επομένως αυτή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Οπότε και σταμάτησε να υπογράφει νέες συμβάσεις πρακτορεύσεως και το έργο της περιορίστηκε στη είσπραξη των προμηθειών για τις ασφαλίσεις μέχρι την ημερομηνία αυτή. Τέθηκε υπό εκκαθάριση 1.1.1984.

Άγγελος Σακελλαρίου, Μακεδονομάχος ιατρός

Καραβοκύρης. Συμμετείχε στο Ναυτικό Αγώνα με το μπρίκι «Καλομοίρα», το οποίο διοικούσε μαζί με τη γυναίκα του, Δόμνα Βισβίζη.

Ελληνορουμάνος αγωνιστής και οπλαρχηγός του 1821, υπασπιστής του Δ. Υψηλάντη, αξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής και διπλωμάτης.
Γεννήθηκε το 1797 στο Ιάσιο. Μετά τα εγκύκλια ελληνικά γράμματα που σπούδασε στην ελληνική σχολή του Ιασίου συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Κυδωνίων και της Χίου. Εκεί τον βρήκε η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 απ΄ όπου και έσπευσε αμέσως στη Πελοπόννησο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Φθάνοντας εκεί συναντήθηκε με τον Δ. Υψηλάντη ο οποίος και τον προσέλαβε στο επιτελείο του γενόμενος υπασπιστής του. Συμμετείχε σε πολλές μάχες συστήνοντας και δική του ομάδα αγωνιστών.
Μετά την απελευθέρωση, το 1833, ο Γ. Βοϊνέσκος προσλήφθηκε στην νεοσυσταθείσα Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή γενόμενος ένας από τους πρώτους δέκα Μοιράρχους. Το 1841 διορίσθηκε παράλληλα πρόξενος του Βασιλείου της Ελλάδος στο Ιάσιο απ΄ όπου συνέχισε να προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες προς τον Ελληνισμό, διενεργώντας μεταξύ άλλων εράνους υπέρ της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και υπέρ του Πανεπιστημίου. Το 1847 όταν πέθανε ο Ιωάννης Κωλέττης φέρεται να υποσκελίστηκε από αντιζήλους του, αλλά λίγο αργότερα δικαιώθηκε διοριζόμενος γενικός πρόξενος της Ελλάδος στη Βλαχία και Μολδαβία με έδρα το Βουκουρέστι προαχθείς ταυτόχρονα στο βαθμό του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής. Εργάστηκε για τα ελληνικά συμφέροντα μέχρι τον θάνατό του που τον βρήκε στο Ιάσιο το 1858.

Ο Αχιλλέας Διαμαντάρας γεννήθηκε στο Καστελλόριζο, σπούδασε φιλολογία και ανέλαβε θέση εκπαιδευτικού-παιδαγωγού σε διάφορα σχολεία της εποχής.

Ο Θεόφιλος Β΄ Παγκώστας ο Πάτμιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1774-1833) μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και επέδειξε σημαντικό έργο στην αφύπνιση των συνειδήσεων υπέρ της Απελευθέρωσης.

Ιστοριοδίφης, λογοτέχνης και ακαδημαϊκός. Γιος του λογίου και δημοσιογράφου Γρηγορίου Καμπούρογλου. Εργάστηκε ως δικηγόρος, δημόσιος υπάλληλος και επιμελητής χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ενώ υπήρξε και διευθυντής της κατά τα έτη 1904-1917. Υπήρξε ο γνωστότερος ερευνητής της αθηναϊκής ιστορίας.

Στρατιωτικός καταγόμενος από τη Λειβαδιά, συμμετείχε στον πόλεμο του 1897 και στους Βαλκανικούς Πολέμους όπου και σκοτώθηκε στη μάχη του Κιλκίς τον Ιούνιου του 1913 διευθύνοντας το 7ο Πεζικό Σύνταγμα.

Δικηγόρος. Γεννήθηκε στον Πειραιά. Εισήλθε στον διπλωματικό κλάδο υπηρετώντας σε διάφορες πόλεις. Το Νοέμβριο του 1912 συμμετείχε στην αποβίβαση του ελληνικού στρατού στους Άγιους Σαράντα.

Γιατρός με καταγωγή από τα Κύθηρα. Έζησε πολλά χρόνια στην Ύδρα, όπου ήταν υποπρόξενος της Ρωσίας. Η διαμονή του εκεί και η θέση του τον έκανε φίλο με την οικογένεια Κουντουριώτη. Ήταν γιατρός. Εξέδωσε το 1836 διατριβή με θέμα «Περί της Χολέρας εν Αθήναις». Ήταν ο πρώτος που έκανε ανακοίνωση κατά την έναρξη των εργασιών της εν Αθήναις Ιατρικής Εταιρείας, με ανακοίνωσή του «Πει υδροφοβίας». Ήταν ιδρυτικό μέλος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και της έν Αθήναις Ιατρικής Εταιρείας, που ιδρύθηκε το 1837.

Αγωνιστής του 1821, αδελφός του Μάρκου Μπότσαρη, υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά, συμμετείχε σε σημαντικές πολεμικές επιχειρήσεις κατά την Ελληνική Επανάσταση. Μετά την απελευθέρωση συνέχισε τη δράση του συμμετέχοντας στην επιτροπή που πήγε στο Μόναχο για να υποβάλλει τα σέβη της στον νέο βασιλιά Όθωνα, αναδείχθηκε πληρεξούσιος της Α΄ Εθνοσυνέλευσης, έγινε γερουσιαστής ενώ προσλήφθηκε και ως υπασπιστής του Όθωνα.

Ο Νεόφυτος Καρύστου (Φύλλα Ευβοίας 1790-Χαλκίδα 1851) ήταν κληρικός, φιλικός και αγωνιστής του 1821 αναπτύσσοντας έντονη δράση κυρίως στην περιοχή της Ν. Εύβοιας.

Ο Αιμίλιος Λεγκράν ή Εμίλ Λεγκράν (γαλλικά: Émile Legrand, πλήρες όνομα: Émile Louis Jean Legrand, επίσης λογοτεχν.: Αιμυλίος Λεγρανδίος ή Αιμιλίος Λεγράνδ, 30 Δεκεμβρίου 1841 - 14 Νοεμβρίου 1903) ήταν Γάλλος ακαδημαϊκός, φιλόλογος και συγγραφέας. Θεωρείται σημαντικός ελληνιστής και φιλέλληνας. Είναι γνωστός για τα έργα του της Ελληνικής Βιβλιογραφίας στο οποίο καταγράφει την ελληνική λογοτεχνία και λαογραφία από τον 15ο αιώνα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα.

Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός του 19ου αιώνα, διατέλεσε και πρόεδρος της Βουλής. Παντρεύτηκε την Ασπασία Ποταμιάνου.

Προεστός της Γαστούνης, φιλικός και πρωτεργάτης της Ελληνικής Επανάστασης. Ενίσχυσε οικονομικά τον Αγώνα. Χρημάτισε πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις και πρόεδρος σε κάποιες από αυτές. Επί Καποδίστρια διορίστηκε γερουσιαστής. Οι γιοί του (Χρύσανθος και Μιχαήλ) συμμετείχαν σε πολλές μάχες της Πελοποννήσου ως οπλαρχηγοί όπου και διακρίθηκαν.