Σημαντική ερμηνεύτρια και δημιουργός της λεγόμενης «ελαφράς» ελληνικής μουσικής, η Νινή Ζαχά γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Το 1936 ο πιανίστας και συνθέτης πατέρας της, Κώστας Ζαχαρόπουλος, οργάνωσε την πρώτη της καλλιτεχνική εμφάνιση, καθώς από πολύ μικρή ηλικία η Ζαχά τραγουδούσε και έπαιζε με άνεση πολλά μουσικά όργανα. Το 1938 πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή της Μάντρας του Αττίκ, όπου σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία ως παιδί-θαύμα.

Στη συνέχεια, και για σειρά ετών μέχρι τη δεκαετία του 1970, πραγματοποίησε λαμπρή καριέρα με μεγάλες επιτυχίες στον χώρο του τραγουδιού, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1964 τιμήθηκε με το τρίτο βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Πάλμας (με το τραγούδι της Στην Πάλμα, ερμηνευμένο από την ίδια και τον Τζίμη Μακούλη). Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 πραγματοποίησε επιλεγμένες εμφανίσεις και ηχογραφήσεις.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1) Καλογερόπουλος, Τάκης, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 2ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 293. 2) Υλικό του αρχείου.]

Ο Γεώργιος Ζερβουδάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και είχε καταγωγή από τη Σύρο. Πτυχιούχος Ανωτέρων Θεωρητικών του Ελληνικού Ωδείου, ήταν μαθητής του Αντίοχου Ευαγγελάτου και του Μάριου Βάρβογλη. Ιδρυτής της Ελληνικής Χορωδίας μαζί με τον Παναγιώτη Γλυκοφρύδη (1927) και της Χορωδίας του Ελληνικού Ωδείου μαζί με τον Αντίοχο Ευαγγελάτο (1934), ο Ζερβουδάκης ίδρυσε, επίσης, το Μικτό Φωνητικό Συγκρότημα Λαογραφικής και Εκκλησιαστικής Μουσικής (1942), το οποίο διηύθυνε επί σειρά ετών. Με το πιο πάνω σχήμα παρουσίασε, σε συναυλίες και ραδιοφωνικές εκπομπές, έργα δικά του και άλλων Ελλήνων συνθετών, βασισμένα σε παραδοσιακά μοτίβα, καθώς και διασκευές δημοτικών τραγουδιών, για χορωδία με συνοδεία πιάνου ή ορχήστρας. Το εκτενές συνθετικό έργο του περιλαμβάνει, επίσης, σειρά εκκλησιαστικών και βυζαντινότροπων έργων, τραγούδια, μουσική για το θέατρο κ.ά. Διετέλεσε χοράρχης στο ναό του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη και σε άλλους ναούς της Αθήνας (ορθοδόξων, καθολικών και διαμαρτυρομένων). Δημοσίευσε κριτικά άρθρα και μουσικολογικές μελέτες (1943-1956, σε περιοδικά όπως τα: Ραδιόφωνον, Εδώ Αθήναι, Καλλιτέχνης, Καλλιτεχνικός Κόσμος, Ελεύθερος Κόσμος, Κυκλαδικά, Μουσικό Αρχείο κ.ά.). Από το 1948 έως το 1950 ήταν συνεργάτης μουσικολόγος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, για το οποίο ανέλαβε την ύλη μουσικών εκπομπών και επιμελήθηκε σειρά βιογραφικών σημειωμάτων και αναλύσεις έργων Ελλήνων και ξένων συνθετών. Το 1947, ως μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, εισηγήθηκε την εκεί δημιουργία Αρχείου Ελλήνων Συνθετών.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Υλικό του αρχείου. 2. Καλογερόπουλος, Τάκης, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 2ος. Αθήνα, Γιαλλέλης, 1998, σ. 305].

Ο Χρήστος Ζυγούρης ήταν στρατιωτικός. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας ήταν λοχαγός, διευθυντής του 3ου Επιτελικού Γραφείου της V Μεραρχίας (1920-1/1923) και μετά το τέλος των επιχειρήσεων ανέλαβε την σύνταξη της πολεμικής έκθεσης της Μεραρχίας.
Στη διάρκεια του Πολέμου 1940-1941 ο Ζυγούρης ήταν υποστράτηγος διοικητής της IX Μεραρχίας στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Αξιωματούχος της Οθ. Αυτ/ριας και πρώτος ηγεμόνας της Σάμου. Μεγάλωσε στο Βουκουρέστι και αργότερα πήγε στην Κων/λη όπου κατέλαβε σημαντικές θέσεις στην Οθ. Διοίκηση όπως διερμηνέας του τουρκικού ναυαρχείου, έπαρχος Γαλατσίου, τοποτηρητής Σηλυστρίας, διπλωματικός αντιπρόσωπος του ηγεμόνα Μολδαβίας Μ. Στούρτζα κ.ά.

Ελληνορουμάνος αγωνιστής και οπλαρχηγός του 1821, υπασπιστής του Δ. Υψηλάντη, αξιωματικός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής και διπλωμάτης.
Γεννήθηκε το 1797 στο Ιάσιο. Μετά τα εγκύκλια ελληνικά γράμματα που σπούδασε στην ελληνική σχολή του Ιασίου συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Κυδωνίων και της Χίου. Εκεί τον βρήκε η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης το 1821 απ΄ όπου και έσπευσε αμέσως στη Πελοπόννησο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Φθάνοντας εκεί συναντήθηκε με τον Δ. Υψηλάντη ο οποίος και τον προσέλαβε στο επιτελείο του γενόμενος υπασπιστής του. Συμμετείχε σε πολλές μάχες συστήνοντας και δική του ομάδα αγωνιστών.
Μετά την απελευθέρωση, το 1833, ο Γ. Βοϊνέσκος προσλήφθηκε στην νεοσυσταθείσα Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή γενόμενος ένας από τους πρώτους δέκα Μοιράρχους. Το 1841 διορίσθηκε παράλληλα πρόξενος του Βασιλείου της Ελλάδος στο Ιάσιο απ΄ όπου συνέχισε να προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες προς τον Ελληνισμό, διενεργώντας μεταξύ άλλων εράνους υπέρ της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και υπέρ του Πανεπιστημίου. Το 1847 όταν πέθανε ο Ιωάννης Κωλέττης φέρεται να υποσκελίστηκε από αντιζήλους του, αλλά λίγο αργότερα δικαιώθηκε διοριζόμενος γενικός πρόξενος της Ελλάδος στη Βλαχία και Μολδαβία με έδρα το Βουκουρέστι προαχθείς ταυτόχρονα στο βαθμό του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής. Εργάστηκε για τα ελληνικά συμφέροντα μέχρι τον θάνατό του που τον βρήκε στο Ιάσιο το 1858.

Υδραίος ναυτικός, διοικητής της Ύδρας, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον Τούρκο αρχιναύαρχο Καπουδάν Πασά και έλαβε το αξίωμα του αρχιπλοιάρχου των Υδραίων ναυτών.

Ο ιερέας Σπυρίδων Ζώης, γεννήθηκε το 1907 στη Χίνκα Ιωαννίνων και υπηρετούσε ως εφημέριος στο Μεσολόγγι. Ο πατέρας του λεγόταν Θεόδωρος και ήταν παντοπώλης. Ήταν παντρεμένος με τη Βιργινία Σισμάνη (;) και είχε τρία παιδιά τον Γιώργο, την Αλεξάνδρα (Τσάντα) και την Λίτσα. Μετανάστευσε στην Αμερική τον Μάρτιο του 1938 και υπήρξε εφημέριος διαφόρων ορθόδοξων ενοριών στις Η.Π.Α., τουλάχιστον ως το 1961. Τον βρίσκουμε στις περιοχές Grand Rapids Michigan (1938), E.Mollin Illinois (1940), Warren Ohio (1944), Omaha Nebraska (1945-46), New Kensigton (1953), Vandergrift Pennsylvania (1961). Ιδιαίτερη δραστηριότητα φαίνεται ότι ανέπτυξε στην ελληνική κοινότητα της Omaha. To 1957 εμφανίζεται να είναι πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας του New Kensigton, ενώ την ίδια χρονιά παύεται από τα εκεί καθήκοντά του και τα μέλη της κοινότητας συγκεντρώνουν υπογραφές για την επαναφορά του. Το 1959 με επιστολή της η αρχιεπισκοπή Αμερικής του απαγορεύει να επισκέπτεται αυτή την πόλη.
Από το 1956 διαπιστώνουμε το ενδιαφέρον του Σπ. Ζώη για το Κυπριακό πρόβλημα.
Όπως προκύπτει από την οικογενειακή του αλληλογραφία, η αρχική του πρόθεση ήταν να μείνει στην Αμερική μόνο για τρία χρόνια, τελικά όμως δεν επέστρεψε παρά μόνο, ενδεχομένως, στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Παρά την επιμονή του, η υπόλοιπη οικογένεια παρέμεινε στην Ελλάδα.
Τον γιο του Γεώργιο, τον οποίο αφορά μικρό μέρος του αρχειακού υλικού, τον βρίσκουμε ανθυπολοχαγό πεζικού στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας (1955-56), σπουδαστή στη σχολή υπομηχανικών στην Πάτρα, εργαζόμενο στη ΔΕΗ και απεσταλμένο για μετεκπαίδευση στη Γερμανία (1965-1966).

Ο Θεατρικός Οργανισμός «Κύτταρο» ιδρύθηκε το 1980 από μία ομάδα πνευματικών ανθρώπων, με στόχο «την καλλιτεχνική παιδεία του λαού και την προαγωγή της θεατρικής τέχνης». Πρόεδρός του υπήρξε ο Περικλής Αθανασόπουλος, ενώ μέλη και συνεργάτες του διετέλεσαν, μεταξύ άλλων, ο Μάνος Χαριτάτος, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο Κώστας Παπαγεωργίου, ο Μάριος Πλωρίτης, η Ελένη Βαροπούλου, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, η Χαρά Λουκάκου, η Σοφία Γεμενάκη, ο Γιάννης Φέρτης, ο Δημήτρης Σπάθης, ο Βασίλης Βασιλειάδης και πολλοί ακόμη αξιόλογοι Έλληνες από τους χώρους των γραμμάτων και του θεάτρου.
Στη διάρκεια της λειτουργίας του (1980-1984), το «Κύτταρο» πραγματοποίησε σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων. Αξίζει να σημειωθεί η υπό την αιγίδα του Σωματείου ίδρυση και λειτουργία «Εργαστηρίου Θεατρικών Σπουδών», στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιήθηκαν διαλέξεις και σεμινάρια, θεωρητικά και εφαρμοσμένα, από σημαντικούς ιστορικούς και καλλιτέχνες του ελληνικού θεάτρου.

[Πηγή: Υλικό του αρχείου.]

Ο Γιώργος Θέμελης γεννήθηκε στο Κάιρο. Εκ γενετής τυφλός, πήρε τα πρώτα μαθήματα πιάνου από τη μητέρα του Αικατερίνη και σπούδασε μουσική με τη μέθοδο Braille. Σε ηλικία δέκα ετών εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σολίστ και ήταν ο πρώτος τυφλός πιανίστας που έγινε δεκτός στο Ωδείο του Παρισιού (με τροποποίηση του καταστατικού του, λόγω εξαιρετικής επίδοσης του υποψηφίου). Μαθητής της Marguerite Long, αποφοίτησε από το Ωδείο με άριστα και πρώτο βραβείο το 1936. Έκτοτε διακρίθηκε ως σολίστ διεθνώς. Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου πραγματοποίησε συναυλίες στη Μέση Ανατολή και συνεργάστηκε με την ορχήστρα του Τελ-Αβίβ. Το 1947 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο και το 1950 ήταν ο πρώτος Έλληνας που έλαβε μέρος στα Promenade Concerts (στο Royal Albert Hall). Από τις πολυάριθμες εμφανίσεις και συνεργασίες του στο εξωτερικό, ξεχωρίζουν αυτές στη Ρωσία (1954), στη Νότιο Αφρική (1947), στο Βερολίνο (σολίστ της Φιλαρμονικής το 1952), στο Σικάγο (σολίστ της Φιλαρμονικής το 1970). Συνεργάστηκε με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και από το 1954 και για σειρά ετών λάμβανε ανελλιπώς μέρος στο μουσικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών. Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Καλογερόπουλος, Τάκης, «Θέμελης Γεώργιος», Το λεξικό της ελληνικής μουσικής, τόμος 2ος. Αθήνα, Γιαλλελής, 1998, 365-366. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Στυλιανός Θεοδοσιάδης, ναυτιλιακός πράκτορας, (γέννηση 1917) ήταν κάτοικος Πόρτ Σάιδ καταγόμενος από την Κύπρο. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως διερμηνέας στη Βασιλική Ελληνική Αεροπορία. Διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος Πόρτ Σάιδ της Κυπριακής Αδελφότητος Αιγύπτου (1956). Ο Στυλιανός Θεοδοσιάδης ήταν μέλος της τεκτονικής στοάς Σόλων-Πλάτων.

Ο Πολύβιος Θεοδοσιάδης ήταν επί 30 περίπου χρόνια (1914-1947) μέλος και πρόεδρος του τμήματος της Κυπριακής Αδελφότητας στο Πορτ Σάιδ. Με το θάνατό του (1947) άφησε το ποσό των 30 αιγυπτικών λιρών ως δωρεά και ανακηρύχθηκε ευεργέτης. Τιμήθηκε με το βουλγαρικό παράσημο Ordre Nationale du Mérite Civil.

Η Λουίζα (Τζίνα) Μπαχάουερ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου του 1910. Το 1916 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη του πιάνου όπου μαθήτευσε με τον Πολωνό πιανίστα Woldemar Freeman. Το 1926 αποφοίτησε με βαθμό άριστα και Χρυσό Μετάλλιο Ανδρέα και Ιφιγενείας Συγγρού (την ανώτερη διάκριση). Ο Γάλλος πιανίστας Aldfred Cortot επισκεπτόμενος το Ωδείο Αθηνών για συναυλίες, άκουσε την Μπαχάουερ και αποφάσισε να την δεχθεί ως μαθήτρια στο Παρίσι. Έτσι η Μπαχάουερ φοίτησε στην École Normale για τρία χρόνια. Κατά τις σπουδές της στο Παρίσι γνώρισε τον Ρώσο πιανίστα και συνθέτη Sergei Rachmaninov με τον οποίο έκανε μαθήματα. Το 1930 άρχισε να διδάσκει πιάνο στο Ωδείο Αθηνών, ενώ η καριέρα της άρχισε να παίρνει διεθνή χαρακτήρα. Ο Β΄παγκόσμιος πόλεμος την βρήκε στην Αλεξάνδρεια όπου ζούσε από το 1936 με τον πρώτο της σύζυγο, τον επιχειρηματία Ιωάννη Χριστοδούλου, ο οποίος αποβίωσε αιφνιδίως το 1950. Το 1951 παντρεύτηκε τον Βρετανό αρχιμουσικό Alec Sherman. Αποβίωσε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς στο σπίτι της στο Χαλάνδρι στις 22 Αυγούστου του 1976, ενώ προετοιμαζόταν για μια συναυλία στο Ηρώδειο. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε ο διεθνής διαγωνισμός «Gina Bachauer» στο Salt Lake των ΗΠΑ. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πιανίστριες του 20ού αιώνα.

Ο Γεώργιος Ξανθοπουλίδης ήταν πιανίστας και καθηγητής πιάνου στο Εθνικό Ωδείο, όπου διετέλεσε και γενικός γραμματέας. Μαθήτριές του ήταν, μεταξύ άλλων, οι καλλιτέχνιδες Έλλη Νικολαΐδου, Α. Κανατσούλη και Π. Νούσια. Πέθανε το 1977.

[Πηγή: Τάκης Καλογερόπουλος, Το λεξικό της ελληνικής μουσικής. Τόμος 4ος. Αθήνα: Γιαλλέλης, 1998, σ. 406].

Ο εκπαιδευτικός, λογοτέχνης και κριτικός Θεόδωρος Ξύδης, γιος του Κωνσταντίνου Ξύδη και της Βασιλικής Παπαθεοδώρου, γεννήθηκε το 1908 στον Πύργο Ηλείας. Είχε έναν αδελφό, τον Γεώργιο, και δύο αδελφές τη Μαριγούλα και την Ευγενία, που πέθαναν πολύ νέες. Παντρεύτηκε την Πιπίνα Ζαντέ. Εργάστηκε ως δάσκαλος και στη συνέχεια ως διευθυντής στην δημόσια εκπαίδευση. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 άρχισε να δημοσιεύει ποίηση, εξέδωσε ποιητικές συλλογές και την συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιήματα του Θεόδωρου Ξύδη 1932-1982. Από το 1947 ασχολήθηκε συστηματικά με την βυζαντινή υμνογραφία και δημοσίευσε περισσότερα από 40 σχετικά μελετήματα και άρθρα, που συγκεντρώνονται στον τόμο Βυζαντινή Υμνογραφία (1978). Δημοσίευσε πλήθος μελετημάτων και κριτικών για την αρχαία και, κυρίως, τη νεοελληνική γραμματεία. Τα μελετήματά του για τον Σικελιανό και τον Παλαμά δημοσιεύτηκαν και σε αυτοτελείς τόμους, όπως και τα άρθρα του για την ιστορία και μυθολογία της πατρίδας του, Ηλείας. Συνεργάστηκε με επιστημονικά (κυρίως εκπαιδευτικά) και λογοτεχνικά περιοδικά (κυρίως με τη Νέα Εστία). Ήταν μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Λαογραφικής Εταιρείας, της εν Αθήναις επιστημονικής εταιρείας, της Εταιρείας Βυζαντινών σπουδών, της Ελληνικής Μορφωτικής Εταιρείας, του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός», της Εταιρείας Ηλειακών μελετών, της Εταιρείας Πελοποννησιακών σπουδών, του συλλόγου προς διάδοσιν Ωφελίμων βιβλίων.

Τιμητικές διακρίσεις και βραβεία: χρυσούς σταυρός οικουμενικού Πατριαρχείου για τις μελέτες του στη βυζαντινή υμνογραφία (1963), αργυρούς σταυρός του Φοίνικος (1964), βραβείο ποίησης της ομάδας των Δώδεκα (1966), βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 1971 για την ποίησή του, Α΄ κρατικό βραβείο κριτικής-δοκιμίου 1974 για το έργο του Άγγελος Σικελιανός.

Αυτοτελείς εκδόσεις: Αδελφή ψυχή, χ.τ., 1931. Ώρες γαλήνης, Αθήνα 1934. Ανάγλυφα, Αθήνα, έκδοση «Φιλολογικών χρονικών», 1946. Ποιήματα, Αθήνα, Ίκαρος, 1965. Ποιήματα 1966-1968, Αθήνα, Ιωλκός, 1968. Ποιήματα 1969-1970, Αθήνα, Ιωλκός, 1970. Ποιήματα 1971-1974, Αθήνα, Ίκαρος, 1974. Τα ποιήματα του Θεόδωρου Ξύδη 1932-1982, Αθήνα, Οι εκδόσεις των φίλων, 1982. Βυζαντινή υμνογραφία, Αθήνα, εκδόσεις Νικόδημος, 1978. Άγγελος Σικελιανός, Αθήνα, Ίκαρος, 1973. Παλαμάς, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, 1983. Ηλειακά, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, 1981.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα του ίδιου, τεκμήρια του αρχείου.]

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου βρίσκεται στην ομώνυμη οδό της συνοικίας “Ψυρρή . Ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του σταυροειδούς μετά τρούλου και διαθέτει πλούσιο ζωγραφικό διάκοσμο. Ο Άγιος Δημήτριος “Ψυρρή” στη σημερινή μορφή του αποτελεί ένα μνημείο αντιπροσωπευτικό της Νεοελληνικής Εκκλησιαστικής Τέχνης και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε επίπεδο αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής, γλυπτικής και μικροτεχνίας.
Ο ναός, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή του δυτικού τοίχου, “ανωκοδομήθη” το 1845 ,προφανώς στη θέση παλαιότερου, που κατεδαφίστηκε για άγνωστη αιτία. Κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 20ου αι. πραγματοποιήθηκε η επισκευή του, οπότε ξαναχτίστηκε “εκ βάθρων” ο κυρίως ναός κι ο τρούλος, έγινε επέκταση της ανατολικής κεραίας του κι έλαβε την αρχιτεκτονική μορφή που διατηρεί ως σήμερα. Παρά τη μαρτυρία της κτητορικής επιγραφής ότι ο ναός “εμεγεθύνθη εκ βάθρων […] εν έτει 1901”, η αξιολόγηση του αρχειακού υλικού οδηγεί στη διαπίστωση ότι οι οικοδομικές εργασίες κορυφώθηκαν στα χρόνια 1905-1907 και ολοκληρώθηκαν το 1910, με τη “στερέωση” του γυναικωνίτη. Το χτίσιμο του τρούλου, των θόλων και των σταυροθολίων πραγματοποιήθηκε τους θερινούς μήνες του 1906 από τον Αλέξανδρο Φουντουκάκη, σύμφωνα με το σχέδιο του αρχιτέκτονος Εμ. Μπούκη.
Η αγιογράφηση του ναού ξεκίνησε το 1908 και διήρκεσε περίπου οχτώ χρόνια. Για την ολοκλήρωσή της εργάστηκαν πολλοί καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο “αγιογράφος” Νικόλαος Αργυρόπουλος (1909) , ο “κοσμηματογράφος” Τιμολέων Κονσολάκης (1909) , ο “ζωγράφος” Μανούσος Παναγιωτάκης (1909) , ο “εικονογράφος” Εμμανουήλ Παπαδάκης (1910) , ο Ιωάννης Παπαδημητρίου (1910-1916) , ο Δημήτριος Σούτσος (1913 κ.εξ.) . Πρόκειται για άγνωστους ζωγράφους, που δε συμπεριλαμβάνονται στη βασική βιβλιογραφία για την τέχνη των δύο τελευταίων αιώνων.
Στα χρόνια που ακολουθούν δυο χρονολογίες σταθμοί για τις τοιχογραφίες του ναού είναι το 1937 και το 1949. Το 1937 εγκρίθηκε η δαπάνη για εσωτερική επισκευή του ναού από αγιογράφους, κοσμηματογράφους και άλλους ειδικούς. Το 1949, μετά την καταστροφή που προκάλεσαν στον τρούλο τα Δεκεμβριανά επεισόδια, ανετέθη στον ζωγράφο-αγιογράφο Διονύσιο Κόμη ο καθαρισμός των τοιχογραφιών, που είχαν πληγεί.
Το εκκλησίδιο του Αγίου Ιωάννη στη Κολώνα συνδέεται στενά με τον Άγιο Δημήτριο. Πρόκειται για παρεκκλήσιο που ανήκει στη δικαιοδοσία του ναού ήδη από τον περασμένο αιώνα. Σύμφωνα με το αρχείο, δεν έχει εγκαινιαστεί με λείψανα αγίων και γι’αυτό δε λειτουργείται παρά μόνο στις 28 Αυγούστου, στη μνήμη του αγίου. Αρχιτεκτονικά ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής . Είναι κτισμένο γύρω από αρχαίο κίονα με κορινθιακό κιονόκρανο, ο οποίος θεωρείται ιαματικός κατά των πυρετών. Γι’αυτό ,άλλωστε, ένα από τα παρωνύμια που φέρει ο Άγιος Ιωάννης είναι “θερμαντής”.
Στη δικαιοδοσία του ναού ανήκε και η Αγία Κυριακή της οδού Αθηνάς από το 1878 ως το 1922, οπότε περιήλθε στη δικαιοδοσία του Τ.Α.Κ.Ε. (Εκκλησιαστικό Ταμείο Απόρων Κληρικών). Πρόκειται για εγκαινιασμένο παρεκκλήσιο που λειτουργούσε κανονικά κατά τον προηγούμενο αιώνα και ενίσχυε σημαντικά τα εισοδήματα της ενορίας λόγω της κεντρικής θέσης του. Ανήκει στο ρυθμό της μονόκλιτης βασιλικής, είναι θολοσκέπαστο και διαθέτει πλούσιο ζωγραφικό διάκοσμο .
Επίσης στη δικαιοδοσία του Αγίου Δημητρίου ανήκε το εκκλησίδιο της Αγίας Μαύρας, το οποίο σύμφωνα με τη μαρτυρία του Δ. Καμπούρογλου “εξαφανίστηκε χάριν της υπογείου κυκλοφορίας αναθέτοντας τους ενορίτες του στην προστασία της ακμαζούσης παρ’ όλη τη μικρότητά της Αγίας Κυριακής” .
Το παρόδιο προσκυνητάριο του Αγίου Δημητρίου, στην ομώνυμη οδό ανεγέρθη το 1933, με πρωτοβουλία των ενοριτών και αποσκοπούσε στην αύξηση των εσόδων του ναού.
[Πηγή: Αναστασία Διαμαντοπούλου, Αρχείο Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου, Ψυρρή. ΕΛΙΑ Αθήνας]

Ο Αλέξανδρος Οθωναίος (Γύθειο, 1879 – Αθήνα, 1970) υπήρξε ανώτατος στρατιωτικός (διετέλεσε για λίγες μέρες αρχιστράτηγος τον Νοέμβριο του 1944) και πρωθυπουργός της έκτακτης κυβέρνησης («κυβέρνησης των στρατηγών») που κατέστειλε το πραξικόπημα του Πλαστήρα το 1933 και παρέδωσε την εξουσία στο νικητή των εκλογών Π. Τσαλδάρη. Μετριοπαθής, αντιβασιλικών πεποιθήσεων, στρατιωτικός έλαβε μέρος σε όλες τις κινήσεις που αμφισβητούσαν ή στρέφονταν εναντίον της βασιλείας (επανάσταση 1909, κίνημα Εθνικής Αμύνης, δημοψήφισμα 1946) και υπήρξε ο πρόεδρος του Εκτάκτου Στρατοδικείου που καταδίκασε σε θάνατο τους «εξ». Η ιδεολογική του τοποθέτηση επηρέασε και την παραμονή του στο στράτευμα που εξαρτιόταν από τις εκάστοτε πολιτικές περιστάσεις. Μετά τον πόλεμο πήρε ενεργό μέρος στις κινήσεις κατά της παλινόρθωσης της μοναρχίας και υπήρξε πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Δημοκρατικών Συλλόγων που ανέλαβε τη διάδοση της ιδέας της αβασίλευτης δημοκρατίας κατά το δημοψήφισμα του 1946. Παντρεύτηκε την Μαρίκα Παπαγιάννη, το 1933, και απέκτησε μαζί της μία κόρη.

[Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα: βλ. Εκδοτική Αθηνών, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τ. 7, Αθήνα 1987, σ. 423-424].

[Το σημείωμα που ακολουθεί βασίζεται μόνο σε όσα στοιχεία συνάγονται, με αρκετή δυσκολία και πολλά κενά, από τα τεκμήρια του αρχείου, γι’αυτό και οι βιογραφικές πληροφορίες είναι ελλειπείς.]

Ο ιερέας Δημήτρης Σαμιώτης οικονόμος Σκύρου και ο δάσκαλος Γεώργιος, ήταν γιοί του επισκόπου Σκύρου παπά-Σταμάτη Σαμιώτη. Ο παπά- Δημήτρης Οικονόμος παντρεύτηκε την Ευφροσύνη, κόρη του Μανώλη Γιάνναρη και απέκτησε τρεις γιους τον Σταμάτη, τον Γεώργιο και τον Μανώλη. Ήταν πληρεξούσιος της κοινότητας Σκύρου το 1828. Πέθανε το 1860. Ο Σταμάτης (1818-1886) και ο Γεώργιος παρακολούθησαν το Γυμνάσιο στην Αθήνα. Ο Σταμάτης διορίστηκε το 1846 στο Πρωτοδικείο της Αθήνας και στη συνέχεια υπηρέτησε ως γραμματέας των Ειρηνοδικείων Κύμης και Καρύστου (1848-1855), ο δε Γεώργιος διορίστηκε στο Ειρηνοδικείο Σκιάθου το 1852. Ο Σταμάτης παντρεύτηκε την Μαρία, κόρη του δημογέροντα και κτηματία Ιωάννη Αυλωνίτη, και απέκτησε δύο γιους: τον Δημήτριο και τον Εμμανουήλ. Η οικογένεια ήταν προσκείμενη πολιτικά στον βουλευτή Ευβοίας Α.Α.Κοντόσταυλο. Ο Δημήτριος (1853-1920;) σπούδασε γιατρός στην Αθήνα, εργάστηκε ως δημαρχιακός γιατρός της οθωμανικής κυβερνήσεως στο Βαϊνδάριο της Μικράς Ασίας (1879-1881) και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Σκύρο, όπου εργάστηκε και ασχολήθηκε με την οικογενειακή κτηματική περιουσία. Παντρεύτηκε το 1882 την Ευφροσύνη (;) και απέκτησε δύο γιους τον Σταμάτη (δικηγόρο και βουλευτή Ευβοίας το 1926 και 1932), τον Γεώργιο (γιατρό) και δύο κόρες την Άννα (σύζυγο Δ.Παύλου) και την Μαριγώ. Ο Εμμανουήλ παρακολούθησε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και στη Σύρο, όπου έμαθε γαλλικά και διπλογραφία και το 1876 πήγε στη Σμύρνη όπου εργάστηκε σε εμπορικό κατάστημα. Το 1888 επέστρεψε, παντρεύτηκε την Καλλιόπη (;) και εργάστηκε ως έμπορος στην Κύμη. Είχε τρία παιδιά: τον Σταμάτη που έγινε γιατρός, την Μαρία που πέθανε μικρή και την Αμαλία.

Το Γ/2 Ορεινό Νοσηλευτικό Τμήμα υπαγόταν στην μονάδα 750, που ανήκε στο Γ΄ Σώμα Στρατού.

Ο Χριστόφορος Οικονόμου-Γκούρας (Γκούρα, Κορινθίας,1899-) ήταν απόγονος επιφανούς οικογένειας η οποία έδρασε κατά την διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, από το 1914 έως το 1917 σπούδασε στη σχολή του Πολεμικού Ναυτικού. Από το 1917 έως το 1940, ήταν μέλος της αντιπροσωπείας για την κατασκευή πολεμικών πλοίων στη Γαλλία, παρακολούθησε το σχολείο πολέμου, ήταν διευθυντής της ναυτικής αντικατασκοπείας και υπήρξε διευθυντής στο υπουργείο Ναυτικών. Το 1940 και το 1941 υπηρέτησε ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΑΕΤΟΣ. Από το 1943 έως το 1946 ήταν διοικητής του κέντρου προσφύγων Κύπρου. Το 1946 έλαβε μέρος στις εκλογές με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων. Αποστρατεύτηκε με το βαθμό του ναυάρχου. [Για περισσότερα στοιχεία βλέπε βιογραφικό σημείωμα της οικογένειας στον υποφάκελο 1.7]

Ο Μιχαήλ Θ. Ολυμπίτης ήταν πράκτορας της Σαμιακής Ατμοπλοΐας στην Κάλυμνο.

Ο Ιωάννης Ορλάνδος καταγόταν από οικογένεια του Κρανιδίου, η οποία εγκαταστάθηκε τον 18ο αιώνα στις Σπέτσες. Πλούσιος από το εμπόριο και τη ναυτιλία διέθεσε πολλά πλοία στον Αγώνα, χρημάτισε μέλος της Επιτροπής καταλήψεως του Ναυπλίου και εξελέγη πρόεδρος του Βουλευτικού από την Εθνοσυνέλευση του Άστρους (αξίωμα που αρνήθηκε ο πεθερός του Λάζαρος Κουντουριώτης). Το 1823 διαπραγματεύθηκε με τον Λουριώτη το δάνειο της Ανεξαρτησίας για το οποίο συκοφαντήθηκε και απολογήθηκε το 1841. Πέθανε στην Ύδρα το 1852.

Ο Χατζή Πανανός Θεοδοσίου ήταν γιος του Θεοδοσίου Ιωάννη Μουράτ και της Σουλτάνας. Καταγόταν από την Άνδρο όπου ήταν αναγνωρισμένος Καπού Κεχαγιάς. Το 1821 κινδύνεψε να εκτελεστεί. Ήταν σπουδαίος εμπορικός παράγοντας στην Κωνσταντινούπολη, μαζί με τα παιδιά του και τα ανίψια του (Φωτιάδηδες). Πέθανε το 1843.

Ο Αναστάσιος Αθανασίου Θεοδοσόπουλος γεννήθηκε το 1920 και σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εντάχθηκε στην Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ) με την είσοδό του στο Πανεπιστήμιο το 1938 ως ενωμοτάρχης και το 1940 προβιβάστηκε σε Δόκιμο Αξιωματικό. Το ίδιο έτος τοποθετήθηκε επιτελής του ΙΙΙ Γραφείου της Διοίκησης Ανωτάτων Σχολών Αρρένων (ΔΑΣΑ) και ίδρυσε το ραδιοφωνικό τμήμα της. Τον Μάρτιο του 1941 τοποθετήθηκε τμηματάρχης Τύπου στο ΙΙΙ Γραφείο της Διοίκησης Ανωτάτων Σχολών Αρρένων (ΔΑΣΑ) της ΕΟΝ.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού:.υλικό του αρχείου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τόμ. 15]

Η οικογένεια Θεοδωράκη ήταν από τις ναυτικές οικογένειες προυχόντων της Ύδρας. Τα αδέλφια Δημήτριος και Αναστάσιος συγκαταλέγονταν στους πλοιοκτήτες και χορηγούς του ναυτικού αγώνα στην Ελληνική Επανάσταση.
Ο Δημήτριος Αναγνώστου Θεοδωράκης είχε παντρευτεί την Πετρούλα Οικονόμου με την οποία είχαν αποκτήσει επτά παιδιά: 1) τον Θεόδωρο, που σπούδασε Νομικά στη Γαλλία 2) τον Αναστάσιο, σύζυγο Σμαράγδας Τομπάζη που σπούδασε Ιατρική στη Γαλλία 3) τον Ιωάννη 4) τον Νικόλαο 5) την Κονδύλω, σύζυγο Γεωργίου Αντωνιάδη 6) την Ελένη, σύζυγο Δημοσθένη Τζιβανόπουλου και 7) την Ανέζω, σύζυγο Β. Κοκονέζη.
Ο γιατρός Αναστάσιος Θεοδωράκης (†1898) είχε αποκτήσει με τη Σμαράγδα Τομπάζη πέντε παιδιά: την Ελένη (σύζυγο Κων. Λάμπρου), την Ευφροσύνη (σύζυγο Γεωργίου Λιόλιου), την Άννα (σύζυγο Γεωργίου Κακουλίδη), τον Δημήτριο (σύζυγο Αναστασίας Καζούλη †1956) και τον Γεώργιο.
Ο Δημήτριος Αν. Θεοδωράκης (Αθήνα 1868-Αλεξάνδρεια 1953) ήταν δισέγγονος του ναυάρχου Ιάκωβου Τομπάζη. Μετά το Γυμνάσιο μπήκε στη Σχολή Δοκίμων και στη συνέχεια υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό μέχρι το 1898, οπότε και παραιτήθηκε έχοντας το βαθμό του αντιπλοιάρχου. Παντρεύτηκε την Αναστασία κόρη του επιχειρηματία Νικολάου Καζούλη από τη Ρόδο και το 1900 εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο όπου και ανέλαβε τη διεύθυνση του βαμβακεμπορικού οίκου του πεθερού του μέχρι το 1912. Διετέλεσε αντιπρόεδρος και επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, προϊστάμενος της Εφορείας των Σχολείων, πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλελευθέρων, της Ελληνικής Λέσχης, ιδρυτής του Ναυτικού Ομίλου και ένας από τους ιδρυτές του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, του οποίου διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος (1903-1921). Μετά την απελευθέρωση της Χίου το 1912, διορίστηκε από τον Βενιζέλο στρατιωτικός διοικητής του νησιού και το 1920 εξελέγη βουλευτής Ύδρας χωρίς όμως να ασχοληθεί με την πολιτική πέραν της συγκεκριμένης βουλευτικής περιόδου. Δραστήριο μέλος της παροικίας προσέφερε πολλές υπηρεσίες και χρηματικές δωρεές με αποτέλεσμα η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας να τον ονομάσει εν ζωή Μέγα Ευεργέτη. Γιοι του ήταν ο Αναστάσιος (Ύδρα 1902 - Αθήνα 1976), ο οποίος διετέλεσε Κοινοτικός Επίτροπος και Σύμβουλος του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Αλεξανδρείας και ο Νικόλαος (Κάιρο 1910 - Αθήνα 1987), δικηγόρος με σπουδές στην Ελβετία, ο οποίος διετέλεσε Επίτροπος της Ελληνικής Κοινότητας Ιβραημίας. Ο Νικόλαος ήταν άγαμος ενώ ο αδελφός του Αναστάσιος παντρεύτηκε την Άννα Ευστρατιάδη (Κάιρο 1910 – Αθήνα 1977), κόρη του Διονυσίου και της Ευτέρπης, με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά. Και τα δύο αδέλφια εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα το 1973 και κατοίκησαν στην οδό Δορυλαίου 22.

[Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από τεκμήρια του αρχείου και από άρθρο με αφορμή το θάνατο του Δημ. Α. Θεοδωράκη στο «Δελτίο του Ελληνικού Εμπορικού Επιμελητηρίου», 1953].

Ο Νικόλαος Θεοτόκης, γιος του Ευσταθίου και της Μαρίας Τρίβολη, ήταν αρχιτέκτονας. Αδελφή του η Αδαμαντίνη, σύζυγος H. Gyllenram, που ζούσε στο Μάλμο της Σουηδίας και γιος του ο Ευστάθιος Θεοτόκης.

Ο Σπυρίδων Θεοτόκης (Κέρκυρα, 1876-1940), ιστορικός συγγραφέας ήταν γιος του αρχειοφύλακα του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας, Μάρκου Θεοτόκη και της Αγγελικής Πολυλά (εξαδέλφη του Ιάκωβου) και αδελφός του γνωστού λογοτέχνη Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Το 1912 ανέλαβε τη διεύθυνση του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας, θέση που διατήρησε έως το 1935 εκτός από τα χρόνια που πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και όταν ήταν εξόριστος (1917-1920). Το 1935 τοποθετήθηκε ως νομάρχης στο Ηράκλειο Κρήτης, σύντομα όμως αναγκάστηκε να παραιτηθεί εξαιτίας της αντίδρασης των κατοίκων λόγω του αυταρχισμού του.
Τον Μάρτιο του 1920 στάλθηκε από τον υπουργό των Εξωτερικών, Νικόλαο Πολίτη, στη Βενετία για να μελετήσει το περιεχόμενο των εκεί κρατικών αρχείων ως προς την Ελληνική Ιστορία. Η αποστολή του διακόπηκε απότομα και οριστικά τον Απρίλιο του 1923, λόγω των εξαιρετικών συνθηκών που επικράτησαν μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Με βάση την έρευνα των πηγών στη Βενετία δημοσίευσε, το 1926, με δαπάνη του υπουργείου Εξωτερικών τη μελέτη «Εισαγωγή εις την έρευναν των μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας και ιδία της Κρήτης εν τω κρατικώ αρχείω της Βενετίας». Η έκδοση, ωστόσο, από την Ακαδημία Αθηνών του μεγαλύτερου μέρους του υλικού που είχε συλλέξει ο Θεοτόκης (χειρόγραφα αντίγραφα των εγγράφων), κατέστη δυνατή μόνο μετά από την οικονομική ενίσχυση της Έλενας Βενιζέλου. Έτσι κατά τα έτη 1933-1937 εκδόθηκαν οι τρεις τόμοι των «Μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας». Το 1937 έκανε προσπάθειες να πείσει τον υπουργό Εθνικής Εκπαιδεύσεως να χρηματοδοτήσει την έκδοση του υπόλοιπου μέρους του υλικού καθώς και να συνεχίσει την έρευνά του στη Βενετία, επιδίωξη που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Δημοσίευσε πολλά άρθρα σε περιοδικά και έκανε πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις και ομιλίες σε διεθνή συνέδρια και στην Ακαδημία Αθηνών. Συνέβαλε, ως γραμματέας της οργανωτικής επιτροπής Κέρκυρας, στην επιτυχία της μεγάλης Αναμνηστικής Πανιονίου Εκθέσεως του 1914, για τα 50 χρόνια από την ενσωμάτωση της Επτανήσου στην Ελλάδα. Συνέγραψε, με βάση το υλικό της έκθεσης το έργο «Αναμνηστικόν τεύχος της Πανιονίου Αναδρομικής εκθέσεως. Μέρος Α΄. Ενετοκρατία, Κέρκυρα 1914, Μέρος Β΄. Δημοκρατούμενοι Γάλλοι, Κέρκυρα 1917.
Ο Σπυρίδων Θεοτόκης υπήρξε μέλος πολλών κερκυραϊκών επιτροπών, συλλόγων και πολιτιστικών εταιριών, (Φιλαρμονική Εταιρεία, Αναγνωστική Εταιρεία, Επιτροπή Δημοτικού Θεάτρου, Κεντρική Επιτροπή Εκατονταετηρίδας, Σύλλογος Προστασίας Κερκυραϊκών συμφερόντων κ.ά.). Ήταν επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο Θεοτόκης ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα (Μαρία) Παλαιολόγου, κόρη του Λέανδρου και της Φωτεινής, το γένος Χριστοδουλίδη, και απέκτησε μαζί της δύο κόρες, τη Ζαΐρα και την Ζηνοβία. Μετά το 1935 φαίνεται ότι παντρεύτηκε την Λουκία Κολιακοπούλου, χήρα του Γεωργίου Κολιακόπουλου και μητέρα δύο παιδιών του Άκη (Αναστάσιου) και του Έκτορα.
Το αρχείο περιέχει υλικό και για άλλα μέλη της οικογένειας Θεοτόκη όπως τον πατέρα του, Μάρκο, τα αδέλφια του Δημήτριο και Όλγα , το σύζυγο της Όλγας, Μίμη Φραγκόπουλο και την οικογένειά του κ.ά. (βλ. γενεαλογικό δέντρο).

Ζακυνθινός πολιτικός και αγωνιστής του 1821 που μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Γιος του κοτζάμπαση της περιφέρειας Λιδωρικίου Αναγνώστη Λιδωρίκη, αναδείχθηκε σε αξιόλογο αγωνιστή της Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας και αντιπροσώπευσε τη Δωρίδα στις Εθνοσυνελεύσεις.

Ο Θωμάς Θωμόπουλος ήταν γλύπτης, ζωγράφος και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1873. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1877 και μετά τις εγκύκλιες σπουδές του παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή των Τεχνών με δάσκαλο τον Γεώργιο Βρούτο στη γλυπτική και τον Νικήφορο Λύτρα στη ζωγραφική. Το 1897 κέρδισε το Θωμαΐδειο και το Χρυσοβέργειο βραβείο, καθώς και υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό. Τότε πήγε στο Μόναχο, όπου σπούδασε στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών και αργότερα συνέχισε στη Φλωρεντία, στη Νάπολη και στη Ρώμη. Το 1900 επέστρεψε στην Αθήνα και άνοιξε δικό του εργαστήριο. Την ίδια χρονιά διαδέχτηκε τον Γ. Μπονάνο στην έδρα της γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Η εργασία του Θωμόπουλου είναι επηρεασμένη από τα γερμανικά και ιταλικά ρεύματα. Δημιούργησε πολλές προτομές (του Θ. Δεληγιάννη, του Εμμ. Ξάνθου, του Διον. Σολωμού στον Εθνικό Κήπο, του Παπαδιαμάντη), ανδριάντες όπως του Χ. Τρικούπη, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και άλλα ταφικά μνημεία. Παρουσίασε τα γλυπτά του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πέθανε στην Αθήνα το 1937.

Η οικογένεια Ιατρίδη καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας. Τα μέλη της ωστόσο έμειναν το μεγαλύτερο διάστημα στην Αθήνα

Ο Βασίλειος Ιατρίδης ήταν επιθεωρητής δημοτικών σχολείων. Από το 1900 έως το 1922 υπηρέτησε στις εξής περιφέρειες κατά χρονολογική σειρά: Ηλείας, Φθιώτιδας, Φωκίδας, Τριφυλίας, Πάτρας, Τρικάλων, Αιτωλοακαρνανίας, Κέρκυρας, Παραμυθίας, Λακεδαίμονος, Ηλείας.

Ο Ανδρέας Ιατρίδης (Πύργος, 1908 - Αθήνα, 1996), γιος του Βασιλείου, ήταν δικηγόρος και ασχολήθηκε με την διεύθυνση επιχειρήσεων. Πριν την Κατοχή δούλεψε στην Εταιρεία Γενικών Επιχειρήσεων “Η Συμβατική Α.Ε.” (1925-1928), και στην “Ελληνική Γενική Ηλεκτρική Εταιρεία A.E.G.” (1928-1942) (πρόκειται για την ελληνική αντιπροσωπεία της A.E.G.). Την περίοδο 1942-1944, με την ιδιότητά του ως ιδιαιτέρου γραμματέα του Walter Deter, εκπροσώπου της O.K.W. (Ανώτατη Διοίκηση Ενόπλων Δυνάμεων), στο συγκρότημα εταιρειών Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, υπήρξε ουσιαστικά γενικός γραμματέας του συγκροτήματος. Τον Ιανουάριο του 1944, παραιτήθηκε διαφωνώντας με την αποστολή Ελλήνων ανέργων στην Γερμανία και ανέλαβε αντιστασιακή δράση. Μετά την Κατοχή εργάστηκε στην εταιρεία “Καραγιάννης και Σια Α.Ε.” (1945-1949) και μετείχε στην ίδρυση και διεύθυνση της εταιρείας Ηλεκτρομεταλλουργική (ΗΛΜΕ) (1946). Επίσης προσπάθησε να δημιουργήσει δικό του δίκτυο αντιπροσωπείας γερμανικών προϊόντων. Ενδιαφέρον είναι ότι ανέλαβε, για λογαριασμό της συζύγου του Deter, την υπόθεση της κατάσχεσης της περιουσίας του στην Ελλάδα. Το 1951 προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. ως διευθυντής Τουριστικής Οργανώσεως -η οποία μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Εκμεταλλεύσεως Τουριστικών Εγκαταστάσεων-, όπου υπηρέτησε ως το 1967 οπότε απολύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Η Ιουλία Ιατρίδη, κόρη του Ισπανού μαέστρου Ιωσήφ Μπουστίντουι και της βιολίστριας Ελένης Γεωργαντοπούλου, μετέπειτα σύζυγος του Ανδρέα Ιατρίδη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών, έλαβε μέρος σε ορχήστρες και ρεσιτάλ, εργάστηκε για 15 χρόνια ως καθηγήτρια βιολιού στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου. Σπούδασε επίσης ισπανική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, δίδαξε την ισπανική γλώσσα στο διδασκαλείο ξένων γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετέφρασε πλήθος ισπανικών θεατρικών, πεζογραφικών και δοκιμιακών έργων. Ασχολήθηκε συστηματικά με την προβολή της ισπανόφωνης λογοτεχνίας με άρθρα, ομιλίες και συνεντεύξεις της. Η ίδια καλλιέργησε το μυθιστόρημα και το διήγημα και τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη (1959) και με τα κρατικά βραβεία μυθιστορήματος (1964) και μυθιστορηματικής βιογραφίας (1978). Εξέδωσε τα μυθιστορήματα: Καβαλάρης στον άνεμο (1958) και Τα πέτρινα λιοντάρια (1964), τις νουβέλλες Τρία πρόσωπα (1955), τη μυθιστορηματική βιογραφία Πυρίγονος (1976-1978) και τις συλλογές διηγημάτων Διαταγή άνωθεν (1971), Στις πέντε την αυγή (1981). Πέθανε το 1996.

Ο Βασίλειος Ιατρίδης είναι γιος του Ανδρέα και της Ιουλίας Ιατρίδη. Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1963) εργάστηκε στον Ε.Ο.Τ. Προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. το 1956 ως Γραμματέας υπεύθυνος οργάνωσης των τοπικών επιτροπών τουρισμού σε όλη την Ελλάδα. Από το 1960 ως το 1967 διετέλεσε προϊστάμενος του Τμήματος Έκδοσης και διανομής του Διαφημιστικού Υλικού του Οργανισμού. Από το 1967 ως το 1975 ήταν Διευθυντής της Υπηρεσίας Ε.Ο.Τ. Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας. Μετά την παραίτησή του ασχολήθηκε με τουριστικές αντιπροσωπείες και οργάνωση Γραφείων Ταξιδιών στην Ευρώπη. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1995.

Ο Ιωσήφ Μπουστίντουι, πατέρας της Ιουλίας Ιατρίδη, γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας στις 30 Απριλίου 1882. Ξεκίνησε σπουδές μουσικής σε ηλικία δέκα ετών στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Αγίου Σεβαστιανού και σε ηλικία 17 ετών του απονεμήθηκε χρυσό μετάλλιο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Βρυξελλών με δάσκαλο βιολιού τον Cesar Thomson. Μετά από τρία χρόνια σπουδών, το 1902, του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο με διάκριση και έλαβε μέρος ως σολίστ σε συναυλίες στην πατρίδα του καθώς και στις Βρυξέλλες όπου συνέχισε τις σπουδές του ως το 1903. Τότε επέστρεψε στην Ισπανία όπου μελέτησε αρμονία με δάσκαλο τον μαέστρο don Emilio Serrano. Παράλληλα έπαιρνε μέρος σε συναυλίες, μεταξύ αυτών και μία στα βασιλικά ανάκτορα της Ισαβέλλας των Βουρβόνων.
Το 1904, μετά από σύσταση του καθηγητή Thomson προς τον τότε διευθυντή του Ωδείου Αθηνών Γεώργιο Νάζο, διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο αυτό. Το 1906 διορίστηκε καθηγητής βιολιού και μουσικής δωματίου στο Ωδείο Πειραιώς (Πειραϊκός Σύνδεσμος). Τις πρώτες συναυλίες μουσικής δωματίου έδωσε το 1905 με τον καθηγητή πιάνου Βασενχόβεν και τις μαθήτριες του τελευταίου, Φούλα Πάλμα και Ήβη Πανά. Από την ίδια χρονιά ως το 1920 έδωσε ρεσιτάλ και συμμετείχε σε συναυλίες στην Ισπανία, την Αυστρία, το Βέλγιο, πόλεις της Ελλάδας και στη Σμύρνη. Το 1906 έδωσε συναυλίες κουαρτέτου εγχόρδων με τους καθηγητές Αρμάνδο Μαρσίκ, Σούλτσε, Μπέμερ και στη συνέχεια διοργάνωσε άλλο κουαρτέτο με τη σύζυγό του Ελένη, τον Αχ. Παπαδημητρίου και την Α. Κοψίδα. Από το 1904 ως το 1921 ήταν το 1ο βιολί της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Το 1922 ανέλαβε, μετά την αποχώρηση του Α. Μαρσίκ, τη διεύθυνση της συμφωνικής ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, το οποίο από το επόμενο έτος του απένειμε τον τίτλο του δεύτερου διευθυντή ορχήστρας. Στα 1922-1924 οργάνωσε με τους Φιλ. Οικονομίδη και Σπ. Φαραντάτο τις πρώτες λαϊκές συναυλίες στην αίθουσα Αττικόν. Στα 1928-1930 διήυθηνε τη συμφωνική ορχήστρα στο Σαν Σεμπαστιάν, της οποίας έγινε επίτιμος διευθυντής. Από το 1930 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πειραιώς. Το 1931 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ωδείου Πατρών με τον Βελούδιο και από το 1945 ήταν επίτιμος διευθυντής του. Από το 1939 ως το 1959 ήταν διευθυντής της ορχήστρας του Ραδιοφωνικού σταθμού και επί τρία χρόνια ήταν διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Παντρεύτηκε την βιολίστρια και μαθήτριά του Ελένη Γεωργαντοπούλου (γεν. 30.11.1888) και απέκτησαν δύο κόρες, την Ιουλία και την Μαρία. Πέθανε το 1964. Το 1947 (;) ο Ι. Μπουστίντουι απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα.
Τιμητικές διακρίσεις: αντεπιστέλλον μέλος της ακαδημίας Καλών Τεχνών αγίου Φερδινάνδου (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος της Villaviciosa (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Αλφόνσου X του σοφού (Ισπανία), Ιππότης του τάγματος του Σωτήρος (Ελλάδα), έκτακτο μέλος της Ακαδημίας και Ιππότης του τάγματος Τεχνών και Γραμμάτων (Γαλλία).

Η Μαρία Μπουστίντουι, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.
Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].
Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και δημοσιεύματα από το αρχείο.]

Η Μαρία Πωπ, κόρη του Ιωσήφ Μπουστίντουι και της Ελένης Γεωργαντοπούλου-Μπουστίντουι, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο το 1912, σπούδασε μουσική και δραματική στο Ωδείο Αθηνών και στη Σχολή Εθνικού θεάτρου. Άρχισε να ζωγραφίζει το 1952 και πρωτοεμφανίστηκε στην γκαλερί Ζυγός το 1959. Αντλούσε τα θέματά της κυρίως από την παλαιότερη αστική και παραδοσιακή αρχιτεκτονική και ζωή και δούλεψε κυρίως με τέμπερα, αυγοτέμπερα και λάδι. Έκανε πολλά ενημερωτικά ταξίδια σε Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αυστρία, Πορτογαλία, Ελβετία. Ήταν μέλος του καλλιτεχνικού επιμελητηρίου και του Σωματείου Ελληνίδων Ζωγράφων.
Πραγματοποίησε αρκετές ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό [Βλ. φακέλους 1-3].
Έργα της υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές πινακοθήκες της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν παντρεμένη με τον δικηγόρο Κωνσταντίνο Πωπ, γιο του Γεωργίου Πωπ, εκδότη της εφημερίδας Αθήναι. Η ίδια εργάστηκε στην ισπανική πρεσβεία της Αθήνας. Πέθανε το 2009.

[Πηγές: βιογραφικά σημειώματα και δημοσιεύματα από το αρχείο.]

Ο Φραγκίσκος Ιατρού, που καταγόταν από τη Μήλο, γεννήθηκε και έζησε στην Αίγυπτο. Το 1919 παντρεύτηκε την Ερμιόνη Ι. Δεναξά. Υπήρξε Διευθυντής της Branche domaines της Societé Anonyme du Béhéra (1918-1958). Η εταιρεία είχε αναλάβει την εκτέλεση έργων στο αεροδρόμιο της Αλεξάνδρειας το 1940.

Το Ίδρυμα Μελετών για το Παιδί ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Σπύρου Δοξιάδη το 1982 με σκοπό την διεπιστημονική προσέγγιση ζητημάτων που αφορούν την παιδική ηλικία και την ιστορία της νεότητας (ιατρική ηθική, μελέτη στάσεων και αντιλήψεων της ελληνικής κοινωνίας για το παιδί από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους). Στο πλαίσιο αυτό το Ίδρυμα ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα: εκπόνηση ερευνητικών προγραμμάτων, συμμετοχή σε διεθνή συνέδρια, συνδιασκέψεις κλπ. Εξέδωσε επίσης πολλές μελέτες που είχαν εκπονήσει οι επιστήμονες - συνεργάτες του. Μία σημαντική πρωτοβουλία του Ιδρύματος υπήρξε η ίδρυση και λειτουργία της Ειδικής Διαγνωστικής Μονάδας σε μια ανεξάρτητη πτέρυγα 450 τ.μ. του Παιδιατρικού Κέντρου στον Παράδεισο Αμαρουσίου με σκοπό την προσφορά υπηρεσιών σε παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Μετά το θάνατο του Σπύρου Δοξιάδη (1991) μετονομάσθηκε σε Ίδρυμα Μελετών για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης». Από το 1992 το Ίδρυμα άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα που σταδιακά επιδεινώθηκαν με αποτέλεσμα το 1996 να υπολειτουργεί. Τη χρονιά αυτή η κύρια δραστηριότητά του σχετίστηκε με τη διαχείριση του ευρωπαϊκού κοινοτικού προγράμματος «Horizon».

Ο παιδίατρος Σπύρος Δοξιάδης (Αθήνα 1917 – 1991) υπήρξε μια από τις εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου του. Καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια ανέπτυξε πλούσια δραστηριότητα. Ανάμεσα σε πολλά άλλα οργάνωσε και υπήρξε ο πρώτος διευθυντής των παρακάτω φορέων: του Τμήματος Νεογέννητων του Μαιευτηρίου «Αλεξάνδρα», του «Κέντρου Βρεφών Μητέρα», της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» (1962-1977), του «Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού» του οποίου διετέλεσε πρόεδρος έως το 1982, του Ιδρύματος Μελετών για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης», της Ελληνικής Αντικαπνιστικής Εταιρείας, της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας.
Διετέλεσε υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στην τετραετία 1977-1981 χρημάτισε βουλευτής Επικρατείας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν μέλος πολλών ελληνικών και ξένων επιστημονικών φορέων και τιμήθηκε ελληνικά και ξένα παράσημα.
[Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία περιέχονται στο αρχείο].

Με βασιλικό διάταγμα που εκδόθηκε στις 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου 1833 ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και δημοσιεύθηκε ο ιδρυτικός Καταστατικός της Χάρτης. Σύμφωνα με αυτόν, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία του Ελληνικού Βασιλείου διοικείται από την Ιερά Σύνοδο, πενταμελές όργανο στο οποίο μετέχουν κληρικοί εγκεκριμένοι από το βασιλιά. Με νεότερα διατάγματα που εκδόθηκαν στο τέλος του 1833 και τους πρώτους μήνες του 1834 αποφασίστηκε η κατάργηση των ανδρικών μοναστηριών με λιγότερους από έξι μοναχούς και το κλείσιμο όλων των γυναικείων (πλην τριών). Τέλος, προβλεπόταν ότι η μοναστηριακή περιουσία θα περιέλθει στο κράτος.

Έλληνας λογοτέχνης, ιστορικός και καθηγητής στη Ναυτική Σχολή των Δοκίμων και στο Εθνικό Πανεπιστήμιο. Παππούς του ήταν ο φιλικός Κωνσταντίνος Ράδος.

Μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, ανέλαβε σημαντικές διοικητικές θέσεις πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Καποδίστρια.

Στο Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθ. 1213 της 12/14 Οκτ. 1981 (ΦΕΚ Α΄300) «Περί αναδιοργανώσεως των Δασικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Γεωργίας» ορίζεται η διάρθρωση και οι αρμοδιότητες της κεντρικής υπηρεσίας της Γενικής Επιθεώρησις Δασών και των διανομαρχιακών υπηρεσιών των Περιφερειακών Επιθεωρήσεων Δασών

Ο Αναγνώστης Παναγιώτου ή Παναγιωτάκης ή Πω(ο)λίδης (Σφακιά ca 1790 - ca 1870), υπήρξε αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη. Έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, μαζί με κορυφαίους πρωταγωνιστές της Επανάστασης όπως ο Βασίλειος Χάλης, ο Γεώργιος Δασκαλάκης κ.ά. Μετά το θάνατο του Δασκαλάκη στο Σέλινο, του προτάθηκε η γενική αρχηγία των επιχειρήσεων, θέση την οποία αρνήθηκε. Το 1828 του ανατέθηκε η είσπραξη των φόρων - προστίμων από τους πειρατές της Γραμβούσας. Διετέλεσε Γενικός Καπετάνιος, πρώτο μέλος της προσωρινής Δημογεροντίας των ανατολικών επαρχιών του Μεγάλου Κάστρου ενώ τον Οκτώβριο του 1830 ο Νικόλαος Ρενιέρης του ανέθεσε την συγκρότηση επιτροπής από «φρονίμους» για να διαπραγματευτεί στην Κωνσταντινούπολη τους όρους συμβιβασμού. Μεγάλη υπήρξε η οικονομική του συνεισφορά στον Αγώνα.
Mετά την Επανάσταση έμεινε για λίγο στην Ύδρα και το Ναύπλιο και τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Μήλο. Το 1839 τιμήθηκε με τον τίτλο του ταγματάρχη της Βασιλικής Φάλαγγος.
Ο Ιωάννης Παναγιώτου ήταν αδελφός του Αναγνώστη και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του Αγώνα.

Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου (Πάρος, 1868- Αθήνα 1951) ήταν στρατιωτικός. Προερχόμενος από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων προήχθη μέχρι το βαθμό του υποστρατήγου. Κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 υπηρέτησε με το βαθμό του υπολοχαγού ως επιτελικός αξιωματικός του αρχηγείου στρατού Θεσσαλίας. Από το 1899 έως το 1903 συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου. Πήρε μέρος και στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 ενώ από το 1914 έως το 1917 διετέλεσε επιτελάρχης του 1ου σώματος στρατού. Λόγω των φιλοβασιλικών του πεποιθήσεων τέθηκε εκτός στρατεύματος κατά την περίοδο 1917-1920 και εξορίστηκε στην Αίγινα και τη Σαντορίνη. Ανακλήθηκε το Νοέμβρη του 1920 και προαχθείς σε συνταγματάρχη υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στη Ρώμη και τη Βέρνη. Αποστρατεύθηκε το 1922 με το βαθμό του υποστρατήγου. Ήταν υπουργός των Ναυτικών στην κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά με τον οποίον διατηρούσε στενή φιλία ενώ μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου πολιτεύτηκε στις Κυκλάδες με το συνδυασμό της Πολιτικής Ανεξαρτήτου Παρατάξεως Κοτζιά-Μανιαδάκη-Τουρκοβασίλη. Συνέγραψε το έργο «Περί Στρατού» , διάφορες μονογραφίες και μελέτες ενώ υπήρξε συνεργάτης της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας».
Το 1909 παντρεύτηκε την Αλεξάνδρα Δημοσθ. Ευγενίδη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτριο και την Αργυρώ (Ηρώ). Ο γάμος τους έγινε στο παρεκκλήσι των ανακτόρων με παρανύμφους τη βασιλίσσα Όλγα και το διάδοχο Κωνσταντίνο, ο οποίος βάπτισε αργότερα και το γιο του Δημήτριο.
Ο Ιπποκράτης Παπαβασιλείου τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα και μετάλλια:Μεγαλόσταυρος του Στέμματος της Ρουμανίας (1938), Μεγαλόσταυρος του Ιταλικού Τάγματος του Στέμματος (1938), ταξιάρχης της Λεγεώνος της Τιμής (από Γαλλία το 1938), Μεγαλόσταυρος του Ιαπωνικού Τάγματος (το 1939).

Ο Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος-Παλαιός ήταν αρχαιολόγος. Διεξήγαγε ανασκαφές στην Τίρυνθα, στις Μυκήνες και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου όπως συνάγεται από τις φωτογραφίες του αρχείου. Δεν αποκλείεται να συνεργαζόταν με τον αρχαιολόγο Απόστολο Αρβανιτόπουλο. Την περίοδο 1968-1970 ήταν γενικός γραμματέας του Ναυτικού Μουσείου.

Ο Ιωάννης Κακαβογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1902. Διορίστηκε εμπειροτέχνης στην οικονομική εφορία Αττικής (1920-1923). Την περίοδο 1921-1924 σπούδασε στη Νομική Σχολή (πήρε το πτυχίο του το 1943). Εργάστηκε ως φορολογικός δικαστής (πρέπει να διορίστηκε το 1948). Πέθανε το 1982. Ήταν παντρεμένος με τη Ζυχειρία Καλοκάρδη.

Ο Δημήτριος Παπαδάς (Κρέστενα Ηλείας, 1903 - Αθήνα 198?), ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του Θεόδωρου Παπαδά και της Βασιλικής το γένος Λαλούντα. Εργάστηκε ως οικονομικός υπάλληλος σε διάφορες κρατικές υπηρεσίες ενώ από το 1942 ως το 1964 εργάστηκε στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους φθάνοντας στο βαθμό του επιθεωρητή. Σημαντική ήταν η δραστηριότητά του ως μέλους και προέδρου του Δ.Σ. του Συνδέσμου Σκιλλουντίων «Τα Κρέστενα» (ταμίας από την ίδρυση του Συνδέσμου, πρόεδρος τα έτη 1959-1960, 1962-1971 και αντιπρόεδρος τα έτη 1972-1974).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού σημειώματος και της διοικητικής ιστορίας: εκτενές χειρόγραφο βιογραφικό σημείωμα γραμμένο από τον ίδιο].

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1863 με καταγωγή από την Πόλη. Μετά τον θάνατο του πατέρα του μετακομίζει με τη μητέρα του Χαρίκλεια και τα οκτώ αδέλφια του στην Αγγλία. Επιστρέφει οριστικά στην Αλεξάνδρεια και ζει μόνιμα στο διαμέρισμα της οδού Lepsius 10. Εργάζεται στην Υπηρεσία Αρδεύσεων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων για τριάντα χρόνια από το 1892 μέχρι το 1922, όταν και παραιτείται. Πεθαίνει από καρκίνο του λάρυγγα στις 29 Απριλίου 1933, την ημέρα των γενεθλίων του, σε ηλικία 70 χρονών. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα από την εφημερίδα Κωνσταντινούπολις της Πόλης το 1886 και δημοσίευσε ποιήματά του σε αρκετά περιοδικά της εποχής. Παρά τις τακτικές δημοσιεύσεις του, δεν εξέδωσε καμία ποιητική συλλογή. Αντίθετα συνήθιζε να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα που τα συνένωνε, καταρτίζοντας αυτοσχέδιες συλλογές (χρονολογικές ή θεματικές) τις οποίες κυκλοφορούσε «εκτός εμπορίου». Tα 154 ποιήματα, το επίσημο ποιητικό σώμα, τυπώθηκαν πρώτη φορά το 1935 στην Aλεξάνδρεια, σε πολυτελή έκδοση με επιμέλεια των κληρονόμων του Αλέκου και Ρίκας Σεγκοπούλου και ακολούθησε η δίτομη φιλολογική έκδοση με επιμέλεια του Γ.Π. Σαββίδη (Ίκαρος, 1963).

Πηγή: Κώστας Στεργιόπουλος (επιμ.), «Κ.Π. Καβάφης 1863-1933», Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Η ανανεωμένη παράδοση, τ. Γ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1990, σ. 192-229.

Ο Α.Παπαδιαμαντόπουλος (1856-1919), γιος του υποστρατήγου Δημητρίου (1813-1877) και εγγονός του Φιλικού και πρωταγωνιστή της Εθνεγερσίας Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου (1766-1826), υπήρξε νομικός και διπλωμάτης. Το 1881 έγινε υφηγητής του Ποινικού Δικαίου, ενώ το 1885 εξελέγη αντιπρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου Παρνασσού και διορίστηκε από τον Θ.Δεληγιάννη πάρεδρος δικαστής στο Γενικό Προξενείο Σμύρνης. Δέκα χρόνια αργότερα (1895) διορίστηκε για πρώτη φορά γενικός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1898 ακολούθησε τον πρίγκηπα Γεώργιο στην Κρήτη, ως ιδιαίτερος γραμματέας, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1906. Το 1906-1908 διετέλεσε γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη και το 1912-1914 διορίστηκε πρεσβευτής στο Βουκουρέστι, Χάγη και Βρυξέλλες. Το 1915 ήταν διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών μέχρι το 1917 που ετέθη σε διαθεσιμότητα.

Η Επιτροπεία Λιμένος Πειραιώς δημιουργήθηκε ως αυτόνομος οργανισμός με το νόμο ΓΦΑ΄ του 1909 και ανέλαβε το έργο του εκσυγχρονισμού του λιμανιού του Πειραιά. Το 1923 συνέταξε προγραμματικό σχέδιο με βάση το οποίο κατακυρώθηκε η πραγματοποίηση των έργων διαρρύθμισης σε κοινοπραξία γαλλικών εταιρειών.

[Πλήρες βιογραφικό σημείωμα του Δ. Καλλιμασιώτη στο Βοβολίνη, Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμος πέμπτος, Αθήναι 1962, σ.266-400, όπου καλύπτεται και το έργο της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς. Μια περιεκτική περιγραφή του έργου της Επιτροπείας υπάρχει στο Βάσιας Τσοκόπουλος, Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα. Τέλη 19ου-Αρχές 20ου αιώνα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999, σ.133-137].

Ο Δημήτριος Καλλιμασιώτης (Σύρος, 1869 - Αθήνα, 1929), γιος του Ιωάννη Καλλιμασιώτη (διευθυντή λογιστηρίου της «Πανελληνίου Ατμοπλοΐας») και της Πολυξένης το γένος Δημητρίου Παλαιολόγου, σπούδασε νομικά (διδάκτορας του Δικαίου) και ανέπτυξε πολύμορφη οικονομική δραστηριότητα: εφοπλιστής, ναυτιλιακός πράκτορας, έμπορος γαιανθράκων. Διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς και βουλευτής Αττικοβοιωτίας του κόμματος των Εθνικοφρόνων. Με την ιδιότητά του ως προέδρου της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς (1911-1914, 1921-1924 και 1926-1928) εργάστηκε με ζήλο για την πραγματοποίηση των διαρρυθμίσεων που συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό του λιμανιού του Πειραιά. Αντιβενιζελικών πεποιθήσεων, κατηγορήθηκε τον Οκτώβριο του 1916 από την εφημερίδα Πατρίς ότι διεξήγε λαθρεμπόριο πετρελαίου για λογαριασμό των γερμανικών υποβρυχίων που επιχειρούσαν στο Αιγαίο. Μετά την επικράτηση του Βενιζέλου, το 1917, υπέστη διώξεις και εξορίστηκε στη Σκόπελο, με αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του, γεγονός που οδήγησε στον πρόωρο θάνατό του.
Ο Δημήτριος Καλλιμασιώτης παντρεύτηκε την Αικατερίνη, το γένος Ιωάννου Καλαντζή, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: την Πόλυ, τον Ιωάννη και την Ελένη.

[Πλήρες βιογραφικό σημείωμα στο Βοβολίνη, Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμος πέμπτος, Αθήναι 1962, σ. 266-400, όπου καλύπτεται και το έργο της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς. Μια περιεκτική περιγραφή του έργου της Επιτροπείας υπάρχει στο Βάσιας Τσοκόπουλος, Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα. Τέλη 19ου-Αρχές 20ού αιώνα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999, σ.133-137].

Η Άννα Μελά-Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1871 στη Μασσαλία. Ήταν το τέταρτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας Μελά, αριστοκρατικής οικογένειας της Ηπείρου. Ήταν αδελφή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά και κόρη του Μιχαήλ Μελά ο οποίος ήταν άνθρωπος με έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και αγάπη προς τις τέχνες και τα γράμματα. O πατέρας της διετέλεσε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και βουλευτής με το κόμμα του Χαρίλαου Τρικούπη. Την περίοδο 1891-1894 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηνών.
Η ίδια ήταν πνεύμα ανήσυχο με καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Μορφώθηκε κατ΄ οίκον και υπήρξε ερασιτέχνιδα ζωγράφος. Σε ηλικία 19 ετών παντρεύτηκε τον Απόστολο Παπαδόπουλο γνωστό γαιοκτήμονα της Βόρειας Εύβοιας επιθυμώντας να ξεφύγει από τον αυταρχικό έλεγχο της μητέρας της. Μετά τον γάμο εγκαταστάθηκε στις Ροβιές Ευβοίας.
Η Άννα Παπαδοπούλου μετά τον θάνατο του αδελφού της Παύλου Μελά, αποφάσισε να καταταγεί ως εθελόντρια νοσοκόμα στους Βαλκανικούς Πολέμους. Εκτός από τους Βαλκανικούς (1912-1913), πήρε μέρος, διορισμένη από το υπουργείο Στρατιωτικών ως αδελφή νοσοκόμα, με το βαθμό της υπολοχαγού, στον Βορειοπειρωτικό Αγώνα του 1914, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Η δράση της δεν περιορίστηκε μόνο στην περίθαλψη των τραυματιών του πολέμου. Παράλληλα προσπαθούσε να ασκεί πολιτική επιρροή.Υπήρξε προσωπική φίλη του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα, είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Το 1914 αρρώστησε σοβαρά απο τύφο ή χολέρα. Κατάφερε να αναρρώσει και να λάβει μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία ιδρύοντας την οργάνωση «Μάννα του Στρατιώτη», όνομα με το οποίο έμεινε και η ίδια γνωστή. Το 1921 κατηγορήθηκε για προπαγάνδα υπέρ του Βενιζέλου με πρόσχημα την φράση του τελευταίου «Θαρσείν χρη», η οποία αναγραφόταν στις φωτογραφίες της που έδινε στους τραυματισμένους στρατιώτες.
Μετά την αποπομπή της από το Μικρασιατικό Μέτωπο γύρισε στις Ροβιές, γεγονός που το θεώρησε ως «εξορία» και δεν σταμάτησε ποτέ να ζητά εναγωνίως, μέσω της αλληλογραφίας της με πολιτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά πρόσωπα της εποχής, την επάνοδό της στο Μέτωπο. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ασχολήθηκε με την περίθαλψη των προσφύγων και από το 1923 δραστηριοποιήθηκε έντονα για την δημιουργία σανατορίου με σκοπό την καταπολέμηση της φυματίωσης. Το σανατόριο, το οποίο χτίστηκε στην Κορφοξυλιά, στα Μαγούλιανα Γορτυνίας κοντά στην Βυτίνα, άρχισε να λειτουργεί τον Αύγουστο του 1930.
Η Άννα Μελά Παπαδοπούλου τιμήθηκε με 12 παράσημα και ήταν από τις λίγες γυναίκες που παρασημοφορήθηκαν το 1914 με τον Σταυρό του Σωτήρος. Ίδρυσε πολλά κοινωφελή σωματεία και συνέβαλε στην ίδρυση της Πολυκλινικής Αθηνών. Πέθανε από φυματίωση το 1938 στην Αθήνα και θάφτηκε στις Ροβιές της Εύβοιας. Το 1938 έπαυσε να λειτουργεί και το σανατόριο που ίδρυσε.
[Πηγές : Σταυρίδης Αντώνης, Άννα Παπαδοπούλου Μελά, Εκεί που δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι, εκδόσεις Μίλητος, Αθήνα 2007. Υλικό του αρχείου.]

Ο Βάσος Κανέλλος (Βασίλειος Κανελλόπουλος) γεννήθηκε στα Φιλιατρά Τριφυλίας. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα. Το 1915 γνώρισε την Isadora Duncan και γράφτηκε στη σχολή χορού που διατηρούσε στο σπίτι της στο Βύρωνα. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι (με τον Michel Fokine) και στις Ηνωμένες Πολιτείες (σχολές Καρσλώφ και Μότκιν). Στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα, την περίοδο 1919-1920, με εμφανίσεις στο Μπρούκλιν και τη Νέα Υόρκη. Την ίδια περίοδο γνώρισε και τη χορεύτρια και χορογράφο Charlotte Markham, μετέπειτα σύζυγό του και καλλιτεχνικό ταίρι του, με το όνομα Τανάγρα Κανέλλου. Μέχρι το 1926 το ζεύγος Κανέλλου έδωσε παραστάσεις χορού και χοροδράματος –βασισμένες στην ελληνική παράδοση, την ελληνική μυθολογία και το αρχαίο δράμα– στο Μπρούκλιν, το Ιλινόις, το Σαν Φρανσίσκο, το Σικάγο και αλλού. Μετά από πρόσκληση του Άγγελου Σικελιανού ήλθαν στην Ελλάδα και το 1927 έλαβαν μέρος στις πρώτες Δελφικές Εορτές. Τα επόμενα δέκα χρόνια εμφανίστηκαν στο αρχαίο θέατρο Διονύσου, στο Καλλιμάρμαρο στάδιο, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στο Σούνιο και σε αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα. Μετά το θάνατο της Τανάγρας, το 1937, τη θέση της παρτενέρ του Βάσου Κανέλλου πήρε η κόρη τους Ξένια (1921-1999). Στη διάρκεια της κατοχής, ο Βάσος και η Ξένια Κανέλλου αναχώρησαν για την Αμερική, όπου συνέχισαν την καλλιτεχνική δραστηριότητά τους μέχρι το 1960. Από τότε και μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Βάσος Κανέλλος παρέμεινε στην Ελλάδα. Οι χορευτικές εμφανίσεις του συνεχίστηκαν μέχρι το 1966. Το 1964 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Η αρχαία ελληνική τραγωδία και το 1966 το Η αρχαία ελληνική όρχησις και η Ισαδώρα Δούγκαν. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη Βιργινία Γαλανουδάκη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. «Βάσος Κανέλλος», στο: Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ (επιμ.), Χορός και θέατρο. Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες. Αθήνα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών / Έφεσος, 2004, σ. 218-221]. 2. Υλικό του αρχείου].

Φιλόλογος, εκδότης, γυμνασιάρχης στη Χίο. Παντρεύτηκε την Αργεντού Νομικού από τη Χίο και απέκτησε μαζί της πέντε παιδιά:
α) την Καλλιόπη (1836-1916), σύζυγο Γεωργίου Πάντζαρη
β) τον Επαμεινώνδα (1838-1911), σύζυγο Ελισάβετ Μασαούτη (1857-1944)
γ) την Αικατερίνη (1850-;), σύζυγο Γεωργίου Κοντού δ) τον Θεόδωρο (1852- ; ), σύζυγο Ματθίλδης (;) και
ε) την Ερατώ.

Τα παιδιά του:
α) Αριστείδης (1880-1942), άγαμος
β) Πλάτων (1883-1977) σύζυγος Μαρίας Αντωνιάδη
γ) Σωκράτης (1886-1953) σύζυγος Ευθαλίας Καράβα
δ) Αριέττα (1889-1960) και
ε) Ιουλία (1892-1981).

Η «Επιτροπή για την επανέκδοση των απάντων του Κωνσταντίνου Καραβίδα» ιδρύθηκε το 1975. Μέλη της ήταν οι: Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Μαύρος, Φαίδων Βεγλερής,
Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Κωνσταντίνος Καλλίας, Ιωάννης Πεσμαζόγλου, Αγνή Ρουσσοπούλου και η κόρη του συγγραφέα Ζωή Καλλιγά-Καραβίδα. Το 1978 επανέκδοσε το βιβλίο του Καραβίδα Αγροτικά. Έρευνα επί της κοινωνικής μορφολογίας εν Ελλάδι και εν ταις γειτονικαίς σλαυικαίς χώραις. Μελέτη συγκριτική. Αθήνα 1931.

Ο Μ. Καραγάτσης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Ροδόπουλου) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1908, σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι, δεν εξάσκησε όμως ποτέ την δικηγορία. Πέθανε στην Αθήνα το 1960.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο, αλλά κυρίως αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Πολυγραφότατος μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος, ανήκει στη γενιά του 1930.
Σημαντικά μυθιστορήματά του είναι: Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν (1933), Γιούγκερμαν (1936), Χίμαιρα (1936 και ξαναπλασμένη το 1953), Ο κόσμος που πεθαίνει (1944-49, ανολοκλήρωτο), Ο μεγάλος ύπνος (1946), Άμρι α μούγκου (1954), Κίτρινος φάκελος (1956), Σέργιος και Βάκχος (1959).
Εξέδωσε επίσης τις συλλογές διηγημάτων Πυρετός (1945) και Λιτανεία των ασεβών (1940). Συνέγραψε την τρίτομη Ιστορία των Ελλήνων, τα θεατρικά έργα Μπαρ Ελντοράντο (1946) και Κάρμεν (1948), καθώς και το σενάριο για την κινηματογραφική ταινία Καταδρομή (1946).

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 4, Λίνος Πολίτης, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1985, σ. 311-13, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 8 ]

Ο Σταύρος Καρακάσης γεννήθηκε το 1903 στην Κωνσταντινούπολη. Μεγάλωσε και έζησε στην Αίγυπτο έως το 1958, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Πτυχιούχος του Εθνικού Ωδείου, συμμετείχε σε συμφωνικές ορχήστρες της Αιγύπτου και δίδασκε βιολί. Στην Αθήνα εργάσθηκε στο Λαογραφικό Αρχείο του Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών (1959-1969), εκτελώντας μουσικές και λαογραφικές αποστολές σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, τα πορίσματα των οποίων δημοσίευσε στην Επετηρίδα του Λαογραφικού Αρχείου της Ακαδημίας (τομ. 11ος -20ός) και στο Δελτίο της Λαογραφικής Εταιρείας. To 1970 εξέδωσε το βιβλίο Ελληνικά μουσικά όργανα.
Ήταν ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής. Το ποιητικό του έργο αποτυπώθηκε στις συλλογές Τα φώτα της πόλης (Κάιρο 1939), Οραματισμοί (Κάιρο 1954), Τα τραγούδια του Ατμάν (Αθήνα 1958), Πρελούντια και φινάλε (Αθήνα 1968) και τα δοκιμιακά έργα: Η ζωή και το έργο του Ν. Νικολαΐδη (Κάιρο 1953), Reflexions sur la poesie francaise (Κάιρο 1956), Μήνυμα αγάπης από την Γαλιλαία (Αθήνα 1960), Ο Καβάφης (Αθήνα 1960) και Ο Μαν. Καλομοίρης και ο Κ. Παλαμάς (Αθήνα 1961). Το 1955 μεταδόθηκε από το ελληνικό τμήμα του Αιγυπτιακού Ραδιοφωνικού Σταθμού το μονόπρακτο έργο του Τζαζ.
Ασχολήθηκε με μεταφράσεις από τα γαλλικά, τις οποίες δημοσίευσε στο βιβλίο Ανθολογία γαλλικής ποιητικής πρόζας (Αθήνα 1967). Μετέφρασε επίσης κείμενα των Λ. Πιραντέλλο και Σ. Κουαζίμοντο. Δημοσίευε μεταφράσεις και μελέτες σε εφημερίδες και περιοδικά.

[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 8]

Ο Στέφανος Τρ. Καρακάσης ήταν αντιπλοίαρχος του λιμενικού και υποδιευθυντής της Σχολής Εμπορικής Ναυτιλίας στην Ύδρα

Γεώργιος και Μαρία Αθηνογένη
Ιωάννης Γ. Αθηνογένης
Στέφανος Γ. Αθηνογένης
Γεώργιος Ι. Αθηνογένης

Ο Γεώργιος Α. Μακκάς (1818-1909) γεννήθηκε στη Χίο και σπούδασε ιατρική στο Μόναχο, συμπληρώνοντας τις σπουδές του στη Λειψία, στο Παρίσι και τη Βιέννη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εξάσκησε το επάγγελμά του στη Σύρο (1840-1848) και κατόπιν διορίστηκε καθηγητής στην Αθήνα. Διετέλεσε αρχίατρος του Βασιλιά Γεωργίου, ιδρυτικό μέλος του «Ευαγγελισμού» και πρόεδρος του Δ.Σ. του Δρομοκαϊτίου. Παντρεύτηκε την Μαριγώ (Μαρία) Ταρποχτζή, κόρη του Αργύρη και της Κωστάντζας, με την οποία απέκτησε μαζί της 10 παιδιά: την Ειρήνη, τον Κωνσταντίνο, τον Νικόλαο, τον Πέτρο, την Αγγελική, την Αλεξάνδρα, τον Δημήτριο, την Ελένη, την Ιουλία και τον Στέφανο.

Ο Νικόλαος Γ. Μακκάς (1847-1935), γιος του Γεωργίου Μακκά, ήταν ιατρός. Γεννήθηκε στη Σύρο και πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα στη Βιέννη (1870) και στη συνέχεια διετέλεσε τακτικός καθηγητής της φαρμακολογίας, της ειδικής νοσολογίας και της παθολογικής κλινικής (1893-1917). Ήταν ένας από τους διευθυντές και ιδρυτές του περιοδικού Γαληνός. Παντρεύτηκε την Αργυρώ Ροδοκανάκη το 1876. Το ζεύγος απέκτησε τρία παιδιά: τον Γεώργιο, τον Ματθαίο και την Δέσποινα.

Ο Γεώργιος Ν. Μακκάς (1877-1946), γιος του Νικολάου, ήταν παιδίατρος με σπουδές στη Βιέννη, στο Παρίσι και το Βερολίνο. Το 1929 διορίστηκε τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1935 απολύθηκε για πολιτικούς λόγους (δικτατορία Κονδύλη) και το 1936 επανήλθε στο Πανεπιστήμιο. Παντρεύτηκε την Κλεοπάτρα Νικολαΐδου και απέκτησαν δύο κόρες: την Ρέα και την Έλλη.

Ο Νικόλαος Κ. Μακκάς (1875-1950), πρώτος εξάδελφος του Γεωργίου, ήταν ναύαρχος, πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στην συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στο ναυτικό μεταξύ των οποίων και την αρχηγεία του στόλου. Παντρεύτηκε την Ελένη Ζλατάνου (κόρη της Αικατερίνης) και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Ειρήνη (Ιρέν), τη Λίλιαν, την Αλεξάνδρα (Αλέκα) και τον Γρηγόριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, υλικό του αρχείου, αρχείο Ρωξάνης Φέσσα]

Ματθαίος (Μαθιός) Ν. Μακκάς (1879-1965)
Δευτερότοκος γιος του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1879. Σπούδασε Ιατρική στη Βιέννη και εργάστηκε ως επιμελητής σε Χειρουργικές Κλινικές στο Μπρεσλάου και στη Βόννη. Υφηγητής το 1912 στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, διετέλεσε διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του «Ευαγγελισμού» (1914-1930) και στη συνέχεια του «Ερυθρού Σταυρού» (1930-1954), ενώ ήταν πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής του νοσοκομείου. Παντρεύτηκε το 1927 την Δότη Βερροιοπούλου (1888-1966) με την οποία δεν απέκτησαν παιδιά.

Αλέξανδρος (Αλέκος) Ν. Μακκάς (1886-1967)
Τριτότοκος γιος του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1886. Σπούδασε Φυσικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1902-1906) και Χημεία στο πανεπιστήμιο Μονάχου (1908-1914). Εργάστηκε στο χημικό εργαστήριο του υπουργείου Επισιτισμού (1917-1923) και ως διευθυντής στα εργοστάσια: «Κεραμεία Ζακύνθου» (1925-1929), στην «Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Βιομηχανικών Επιχειρήσεων Γύψου» στον Πειραιά (1929-1934), στην Ανώνυμη Ελληνική Εταιρεία Εμπορίου Γεωργικών Προϊόντων (1934-1947). Εργάστηκε επίσης ως υπάλληλος από το 1947 και εντεύθεν στα Κλωστοΰφαντήρια Χαλκίδος, επιχείρηση του γαμπρού του Αντώνη Φωτιάδη. Ασχολήθηκε με τα γενεαλογικά διάφορων χιώτικων οικογενειών και της οικογένειας Μακκά. Πέθανε στην Αθήνα, στα 81 του χρόνια, το 1967.

Δέσποινα Ν. Μακκά (1892-1990)
Κόρη του Νικολάου και της Αργυρώς Μακκά, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1892. Παντρεύτηκε το 1922 τον Αντώνη Φ. Φωτιάδη. Είχε ευρεία εγκυκλοπαιδική μόρφωση και γνώριζε καλά εκτός από ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά λίγα ιταλικά και ινδικά. Ήταν πρώτη εξαδέλφη του γλωσσολόγου Μανόλη Τριανταφυλλίδη και πίστεψε από πολύ νέα στο δημοτικισμό. Είχε ευχέρεια στο γράψιμο και τα τελευταία χρόνια της ζωής της έγραψε διάφορες αναμνήσεις από τη ζωή της (Ομηρία 1944), την οικογένειά της και τη ζωή των Ελλήνων στην Ινδία. Ήταν βενιζελική και ασχολήθηκε από νέα με φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Το 1940-41 εργάστηκε ως εθελόντρια και ήταν υπεύθυνη για τα συσσίτια και την ψυχαγωγία των ασθενών. Ασχολήθηκε, όπως και ο αδελφός της Αλέκος, με τα γενεαλογικά της πατρικής και μητρικής της οικογένειας. Πέθανε 98 χρονών, στην Αθήνα το 1990.

[Τα βιογραφικά στοιχεία αντλήθηκαν από το υλικό του αρχείου. Τα γενεαλογικά και βιογραφικά στοιχεία στο αρχείο αφθονούν και αποτελούν το κυρίως περιεχόμενό του, ώστε οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει ανατρέξουν για πληρέστερες βιογραφικές πληροφορίες στο ίδιο το υλικό].

Ο Πύρρος Καραπάνος, γιος του Κωστή Καραπάνου και της Μαρίας Χρηστάκη Ζωγράφου, ήταν έμπορος, στέλεχος του κόμματος των Φιλελευθέρων και γερουσιαστής το 1933. Η καταγωγή του ήταν από την περιοχή της Άρτας.

Η Ασπασία Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1918 στην Άμφισσα, κόρη του καθηγητή γυμνασίου Ευθύμιου Παπαθανασίου . Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, πρωτοεμφανίστηκε επαγγελματικά ως ηθοποιός το 1940 με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη . Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους θιάσους Κατερίνας Ανδρεάδη (1942-1943) , Ενωμένων Καλλιτεχνών (1945-1946) , Τζαβαλά Καρούσου (με τον οποίο ίδρυσαν και την Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου, 1952-1953) , Μάνου Κατράκη (1953-1954) , Σπύρου Μουσούρη και Κρινιώς Παπά (1954) κ.ά.
Ως μέλος του Πειραϊκού Θεάτρου του Δημήτρη Ροντήρη από την ίδρυσή του, η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε πρωταγωνίστρια του θιάσου από το 1957 ώς το 1966, τον πρώτο χρόνο σε ρόλους κλασικού ρεπερτορίου και από το 1958 αποκλειστικά σε ρόλους αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Άτοσσα στους Πέρσες του Αισχύλου, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Μήδεια και Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια του Αισχύλου κ.ά). Με το Πειραϊκό Θέατρο και τον Δημήτρη Ροντήρη ταξίδεψε ανά τον κόσμο και διακρίθηκε για τις ερμηνείες της σε περισσότερες από 450 παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, σε 33 χώρες, και στο πλαίσιο διεθνών θεατρικών φεστιβάλ. Τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Φεστιβάλ του Θεάτρου των Εθνών (1960 για την Ηλέκτρα), το Χρυσό Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1962), το Αργυρό Μετάλλιο της Διεθνούς Θεατρικής Επιτροπής του Παλέρμο (καλύτερη ευρωπαία ηθοποιός για το 1963), το Βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη (1964).
Την περίοδο 1966-1967 συνεργάστηκε ως πρωταγωνίστρια (σε ρόλους αρχαίου δράματος στην ελληνική γλώσσα) με το Θέατρο Μαγιακόφσκι της Μόσχας, το θίασο Μαρτανιβίλι στην Τυφλίδα και το Ακαδημαϊκό Ουκρανικό Θέατρο στο Κίεβο . Η είδηση της επιβολής της απριλιανής δικτατορίας βρήκε την Ασπασία Παπαθανασίου στη Μόσχα. Το γεγονός την ανάγκασε να παραμείνει αυτοεξόριστη στην Ευρώπη ώς το 1974. Εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, από όπου συνέχισε τη θεατρική της δραστηριότητα και ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Πραγματοποίησε εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις μονολόγων αρχαίου δράματος (Μήδεια, Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη, Κασσάνδρα), θεατρικές απαγγελίες του Επιταφίου του Γιάννη Ρίτσου και άλλες σημαντικές εμφανίσεις στην Ευρώπη, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες , ενώ, παράλληλα, εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές παραγωγές .
Το 1975, από κοινού με τον Κώστα Μαυρομμάτη (αγαπημένο σύντροφο και από το 1944 σύζυγό της) και 19 ακόμη ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, ίδρυσε την Πνευματική και Καλλιτεχνική Εταιρεία «Δεσμοί», μη κερδοσκοπικό φορέα με βασικό στόχο τη θεατρική και πολιτιστική αποκέντρωση. Με τους «Δεσμούς» η Ασπασία Παπαθανασίου παρουσίασε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και κωμωδίες αλλά και έργα του ελληνικού και παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε περιοδείες ανά την Ελλάδα και σε ελληνικά φεστιβάλ . Το 1991 οι «Δεσμοί» ίδρυσαν το Κέντρο Έρευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος (ΚΕΠΕΑΕΔ – «Δεσμοί»), του οποίου η Ασπασία Παπαθανασίου διετέλεσε Διευθύνουσα Σύμβουλος (ώς το 2000) και υπεύθυνη τριετούς προγράμματος σπουδών διοργανωμένου από το ΕΚΤ (1991-1993). Παράλληλα, πραγματοποίησε σεμινάρια θεατρικής παιδείας για νέους, φιλολόγους της μέσης εκπαίδευσης και πτυχιούχους θεατρικών σπουδών.
Το 1984 και το 1985, στο πλαίσιο εκδηλώσεων του Υπουργείου Πολιτισμού, παρουσίασε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στην Αθήνα και σε περιοδεία. Το 1984 συνεργάστηκε και με το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, στην παράσταση της Ιφιγένειας εν Αυλίδι του Ευριπίδη. Το 1986, κατόπιν πρόσκλησης του ιαπωνικού θιάσου Toho, ερμήνευσε την Ιοκάστη σε δίγλωσση (ελληνικά – ιαπωνικά) παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο Τόκιο. Το 1996 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με το Εθνικό Θέατρο, στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία της Λυδίας Κονιόρδου. Το 1997 έλαβε μέρος στην παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη από την Θεατρική Έξοδο Αιγαίου, σε σκηνοθεσία του Νίκου Παροίκου (πρώτη της εμφάνιση σε αρχαία ελληνική κωμωδία). Το 1998 συνεργάστηκε με τον θεατρικό οργανισμό «Θέατρο», ερμηνεύοντας την Ελεωνόρα Ντούζε στο έργο του Chigo de Chiara, Ελεωνόρα Ντούζε: Τελευταία νύχτα, σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθηνού. Το 2002 ερμήνευσε την Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου στο Δη.Πε.Θέ. Καλαμάτας. Το 2005 παρουσίασε το θεατρικό μονόλογο Η μελανόμορφη Κλυταιμνήστρα, στο θέατρο Τόπος Αλλού, σε σκηνοθετική επιμέλεια Νίκου Καμτσή.
Για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο και τον πολιτισμό, η Ασπασία Παπαθανασίου τιμήθηκε με τον τίτλο του Officier της Τάξεως των Τεχνών και των Γραμμάτων από τη Γαλλική Κυβέρνηση (1991), το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (1991) και τον τίτλο του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος (1995). Το 1996 εκδόθηκε το αυτοβιογραφικού περιεχομένου βιβλίο της, Σελίδες μνήμης.