Διακεκριμένος διπλωμάτης καριέρας. Υπηρέτησε, στην αρχή της σταδιοδρομίας του, στις πρεσβείες της Ελλάδας στη Λευκωσία και τη Σόφια και στη συνέχεια ως πρόξενος στη Νάπολη και ως γενικός πρόξενος στο Λονδίνο. Διετέλεσε, επίσης, πρέσβης της Ελλάδας στην Νιγηρία, καθώς και Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Διεθνή Οργανισμό Επισιτισμού και Γεωργίας (F.A.O.) στη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, διακρίθηκε για την ευσυνειδησία, το ήθος του και την υψηλή αίσθηση καθήκοντος. Το 1983 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Γραφείου Αθηνών του Ιδρύματος Αναστασίου Γ. Λεβέντη ως το 2003 και παρέμεινε ειδικός σύμβουλος του Ιδρύματος με τις ευεργεσίες στην αναστήλωση αρχαιοτήτων και πολύπλευρες πολιτισμικές δραστηριότητες. Ίδρυσε και υπήρξε επί 12 χρόνια πρόεδρος του ΟΜΕΠΟ, με στόχο την ανάπτυξη του θεσμού της χορηγίας για πολιτιστικούς σκοπούς. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει διατριβές και το ιστορικό «H Ναυμαχία της Ναυπάκτου».

Επιφανής φιλόσοφος, Ακαδημαϊκός, καθηγητής φιλοσοφίας και ιδρυτής της Ελευθέρας Σχολής Φιλοσοφίας «Ο Πλήθων», ο Ιωάννης Ν. Θεοδωρακόπουλος θεωρείται από τους μεγαλύτερους μελετητές του Πλάτωνα και του Πλωτίνου. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Φιλοσοφία στη Βιέννη, και Φιλοσοφία στη Χαϊδελβέργη, όπου και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ το 1925. Το 1929 ίδρυσε, με άλλους, το «Aρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών». Το 1930 εκλέχθηκε υφηγητής και το 1933 τακτικός καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1939 εκλέχθηκε καθηγητής της Συστηματικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε σχεδόν τριάντα χρόνια, ως το 1967. Το 1960 εκλέχθηκε στην Ακαδημία Αθηνών στην έδρα της Φιλοσοφίας. Το 1963 διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας και από το 1966 ως το 1981 Γενικός Γραμματέας της. Το 1966 ίδρυσε το «Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας» της Ακαδημίας, που αρχίζει να λειτουργεί από το 1970 και από το 1971 εκδίδει την Επετηρίδα του με τίτλο «Φιλοσοφία». Πέραν τούτου ήταν αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών της Χαϊδελβέργης (από το 1972) και του Παλέρμο, επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, επίτιμος διδάκτορας της φιλοσοφίας του δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο, τακτικό μέλος του «Διεθνούς Ινστιτούτου Φιλοσοφίας», της «Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας» και της «Αμερικανικής Εταιρείας Μεταφυσικής», μέλος της διοίκησης της «Διεθνούς Εταιρείας Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας» (SIEPM), Αντιπρόεδρος της «Ομοσπονδίας Φιλοσοφικών Εταιρειών» (FISP) και μέλος της «Διεθνούς Εταιρείας Πλατωνικών Μελετών». Διετέλεσε Υπουργός Παιδείας σε υπηρεσιακές κυβερνήσεις. Το 1957 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας για το έργο του «Ο Φάουστ του Γκαίτε, Μετάφραση με αισθητική και φιλοσοφική ερμηνεία» (1956). Από το 1975 μέχρι το 1979 διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών ενώ ήταν αντιπρόεδρός της στο ιδρυτικό διοικητικό συμβούλιο του 1966. Το 1975 ίδρυσε στο χωριό Μαγούλα της Σπάρτης, κοντά στον Μυστρά, την ελεύθερη σχολή φιλοσοφίας «Ο Πλήθων», αποσκοπώντας στη συνέχιση της παράδοσης του Μυστρά και στη διαπίστωση της πνευματικής και ηθικής ταυτότητας του σύγχρονου ελληνισμού, με μια προσπάθεια επιστροφής στις πολιτιστικές και φιλοσοφικές ρίζες. Στη σχολή αυτή, εκτός από τις οκτώ περιόδους των μαθημάτων, οργανώθηκαν και πολλά εξειδικευμένα συνέδρια. Τη λειτουργία της Σχολής Φιλοσοφίας ανέλαβαν μετά τον θάνατό του οι κόρες του Φανή Θεοδωρακοπούλου και Ελένη Στρατήγη, η οποία όμως πέθανε πρόωρα το 1997. Έκτοτε ανέλαβε η εγγονή του Δέσποινα. Για την πορεία του έργου της Σχολής αποφασιστική υπήρξε και παραμένει η συμβολή της Ακαδημίας Αθηνών, τιμώντας τη μνήμη του παλαιού μέλους, Προέδρου και Γεν. Γραμματέως της. Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος έλαβε μέρος σε μεγάλο αριθμό φιλοσοφικών συνεδρίων, έδωσε διαλέξεις για φιλοσοφικά θέματα στο εξωτερικό και τιμήθηκε από Πανεπιστήμια και πνευματικά ιδρύματα του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού. Το έργο του απλώνεται σε χιλιάδες σελίδες.

Ο Μίλτων Ιατρίδης, γιος του Βασιλείου, υπήρξε αξιωματικός (πλοίαρχος) του Πολεμικού Ναυτικού. Διακρίθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941) ως κυβερνήτης του υποβρυχίου «Παπανικολής». Κατά την περίοδο της Κατοχής υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στη Μ. Ανατολή. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε διοικητής Αρχιπελάγους (1944-45), στολίσκου Β. Αιγαίου (1947) και της Ναυτικής Ακαδημίας (1948). Το 1950-1951 ορίστηκε αρχηγός της αποστολής για την παραλαβή του αντιτορπιλικού «Ευγένιος Σαβοΐας» από την Ιταλία στο πλαίσιο των πολεμικών αποζημιώσεων. Οι σχέσεις του Ιατρίδη με τους ανωτέρους του ήταν προβληματική, γεγονός που στάθηκε εμπόδιο στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1960.

Στρατιωτικός που πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Σκηνοθέτης. Ο Γιάννης Ιορδανίδης γεννήθηκε στην Αίγυπτο (Κάιρο). Στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκε το 1962, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και στη Σχολή Θεάτρου Κωστή Μιχαηλίδη στην Αθήνα, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1973 (Βραβείο Αιμίλιος Βεάκης). Στο Παρίσι, όπου σπουδάζει με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, αποφοίτησε με Πτυχίο Θεατρικών Σπουδών, Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Σπουδών (Maitrise Spécialisée) και Προδιδακτορικό Ανώτατο Δίπλωμα Σπουδών (D.Ε.Α.) από το Ινστιτούτο Θεατρολογικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, ενώ παράλληλα σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Paris IV). Από το 1962 και για δέκα χρόνια συνεργάζεται ως ηθοποιός με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον θίασο Δημήτρη Χορν και το Εθνικό Θέατρο, και ως βοηθός σκηνοθέτη. Στο Παρίσι σκηνοθέτησε για πρώτη φορά το 1983, στο θέατρο Ρον-Πουέν, και ακολούθησαν σκηνοθεσίες σε θιάσους διάσημων πρωταγωνιστών μεταξύ των οποίων της Σιλβιά Μονφόρ. Το 1991 η παράσταση Αλέξανδρος ο Μέγας του Ρακίνα εκπροσωπεί επίσημα τη Γαλλία, υπό την αιγίδα του υπουργού πολιτισμού Ζ. Λανγκ, σε Διεθνή Φεστιβάλ. Από το 1976 έως το 1991 με στόχο την προβολή του ελληνικού θεάτρου και της ελληνικής ποίησης στο Παρίσι, οργανώνει και επιμελείται σκηνοθετικά μια σειρά πολυθεαμάτων με τη συνεργασία διάσημων ονομάτων όπως των: Ευγένιου Ιονέσκο, Λόρενς Ντάρελ, Λουί Αραγκόν, Ζαν Ανούιγ, Φερνάντο Αρραμπάλ, Μαρσέλ Καρνέ, Ζαν Μαρέ, Ρενέ Κλερ, Μπερνάρ Ντορτ, Μαρσέλ Μαρσώ, Αντουάν Βιτέζ, Γιάννη Τσαρούχη κ.ά. Παρουσιάζει επίσης με τους Υβ Μοντάν, Αλέν Ντελόν, Ζαν-Λουί Μπαρώ, Μαρία Καζαρές, Εντβίζ Φεγιέρ, κ.ά. μια σειρά οπτικοακουστικών παραγωγών και οργανώνει σε συνεργασία με τους ιδρυτές της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λανγκλουά και Μερί Μερσόν, Κινηματογραφικά Φεστιβάλ. Ίδρυσε και διηύθυνε για δέκα περίπου χρόνια το Ελληνικό Κέντρο Πολιτισμού και Τέχνης του Παρισιού και τον θίασο Τεάτρ Υγκρέκ, εκπροσώπησε στη Γαλλία το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου της Unesco και στην Ελλάδα τη Διεθνή Ομοσπονδία Θεατρικών Μουσείων και Βιβλιοθηκών. Από το 1986 δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης και στην Ελλάδα και αργότερα στη Γερμανία και την Κύπρο. Σκηνοθετεί επίσης για την Εθνική Λυρική Σκηνή, καθώς και έργα του αρχαίου ελληνικού δράματος για το Φεστιβάλ Επιδαύρου και άλλα Διεθνή Φεστιβάλ. Σε μια πορεία 35 χρόνων σκηνοθετεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό πάνω από 100 παραστάσεις. Παράλληλα ασχολείται με τη μετάφραση κλασσικών και σύγχρονων θεατρικών έργων, δημοσιεύει πλήθος μελετών και άρθρων για το θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, συνεργάζεται σε θεατρικές εκδόσεις, επιμελείται εκθέσεις θεατρικού περιεχομένου και διευθύνει σεμινάρια και Master Class για ηθοποιούς. Είναι μέλος της Ελληνικής και της Γαλλικής Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, επίτιμο μέλος της Όπερας Δωματίου Αθηνών και εκπρόσωπος της Εταιρείας Ζαν Ζιρωντού στην Ελλάδα. Διατελεί επανειλημμένα πρόεδρος και μέλος της επιτροπής εισαγωγικών και διπλωματικών εξετάσεων του Υπουργείου Πολιτισμού και του Εθνικού Θεάτρου. Ως καθηγητής της υποκριτικής τέχνης διδάσκει για δεκαπέντε συνεχή χρόνια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το Σκηνοθετικό του έργο έχει γίνει επανειλημμένα αντικείμενο μελέτης στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών των Πανεπιστημίων της Ελλάδας. Τιμήθηκε στη Γαλλία με το Χρυσό Μετάλλιο Σκηνοθεσίας από τη Διεθνή Ακαδημία του Παρισιού και στην Ελλάδα, για το σύνολο της προσφοράς του στο θέατρο και τον πολιτισμό, με πολλές διακρίσεις και βραβεία, μεταξύ των οποίων, το βραβείο Μέγας Αλέξανδρος από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Αξιωματικός του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ) που έδρασε στην περιοχή της Άρτας.

Ποιητής, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και ήταν διπλωματούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε επίσης σκηνοθεσία για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση στη Βιέννη και τη Ρώμη. Από το 1953 εργάστηκε στο ραδιόφωνο, από το 1960 στην τηλεόραση. Εγκαινίασε την κρατική τηλεόραση και διετέλεσε διευθυντής τηλεόρασης της ΕΡΤ1 και πρώτος διευθυντής τηλεόρασης-ραδιοφωνίας στην ΕΡΤ2. Υπήρξε πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και γενικός γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Υπήρξε επίσης συνεργάτης του περιοδικού «Εκλογή» κ.ά. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Ακροατής, Παν, Αλέξ. Πιζάνης. Ξεκίνησε την εκδοτική του δραστηριότητα στην ηλικία των 17 χρόνων και μέχρι το τέλος της ζωής του εξέδωσε 45 βιβλία: ποίηση, δοκίμιο, κριτική θεάτρου, ενώ ήταν από τους πρώτους που εξέδωσαν βιβλία σχετικά με την κριτική του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Η ποίησή του έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά είναι εμφανείς και οι απηχήσεις από τον υπερρεαλισμό, κυρίως στη χρήση τολμηρών συμβολισμών. Χαρακτηριστικό του ποιητικού του λόγου είναι η εκφραστική πυκνότητα. Για το πνευματικό και ποιητικό του έργο έχει τιμηθεί με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (2000). Βραβεύτηκε πολλάκις για το πνευματικό και ποιητικό του έργο, από την Ακαδημία Αθηνών, την ΕΤ3, το Ίδρυμα Αθ. Μπότση, τον Δήμο της Κέρκυρας με το «Μετάλλιο Αξιοσύνης», τον Δήμο Φλωρεντίας με αργυρό μετάλλιο και τον τίτλο του επίτιμου δημότη, τον Δήμο Αχιλλείων με τιμητικό μετάλλιο και από διάφορους άλλους πολιτιστικούς φορείς. Για τα 50 χρόνια της παρουσίας του στα γράμματα τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση στον «Παρνασσό».

Ιστορικός, ειδικευμένη σε θέματα του Νεότερου Ελληνισμού. Τελείωσε το Γυμνάσιο στο Μαράσλειο, όπου είχε καθηγήτριες τη Ρόζα Ιμβριώτη και τη Μαρία Πολυμενάκου, τις δύο πρώτες γυναίκες που έγιναν γυμνασιάρχες. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθησε στο Παρίσι μεταπτυχιακές σπουδές στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS, 1969-1974). Έλαβε τον τίτλο της καθηγήτριας Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Universite Paris – Sorbonne, Paris IV) και της διευθύντριας του Institut Neoellenique (1978-1983) του ιδίου Πανεπιστημίου. Πρωταγωνίστησε σε πολύ καίρια ερευνητικά πεδία: συμμετείχε στη συγκρότηση του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, μελέτησε το έργο του Αδαμάντιου Κοραή, το φαινόμενο του περιηγητισμού, την ελληνική βιβλιοπαραγωγή, τη σχέση της ευρωπαϊκής με την ελληνική παιδεία. Κυρίως συνέδεσε το όνομά της με τη μελέτη του ελληνικού Τύπου: ήδη το 1971 δημοσίευσε τρίτομο έργο για τον «Τύπο του Αγώνα», ενώ το 2010, εξέδωσε νέο τόμο με τίτλο «Η ιστορία του ελληνικού Τύπου, 18ος-19ος αι.». Οι εργασίες της για τον Τύπο, που ξεκινούν από το 1784 και φτάνουν μέχρι τον 20ό αιώνα, έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά πολύτιμες για τη μελέτη της διακίνησης των ιδεών στην Ελλάδα, ένα πεδίο ανεξερεύνητο πριν από αυτές. Η Αικατερίνη Κουμαριανού διαδέχθηκε στην έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας της Σορβόνης έναν άλλο σπουδαίο άνθρωπο των ελληνικών γραμμάτων, τον Κ. Θ. Δημαρά, τον οποίο πρωτογνώρισε στη Γεννάδειο το 1947 και του οποίου τη βαθιά γνώση αλλά και τη γενναιοδωρία στη σχέση του με τους νεότερους πάντοτε συνήθιζε να υπογραμμίζει. Υπήρξε μάλιστα διευθύντρια του Νεοελληνικού Ινστιτούτου του ίδιου πανεπιστημίου από το 1978 μέχρι το 1983. Πέραν της Σορβόνης, η Αικατερίνη Κουμαριανού δίδαξε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Συνεργάστηκε με το περιοδικό «Ο Ερανιστής» αλλά και με τις «Εποχές», το περιοδικό που εξέδιδε (1963-1967) ο Χρήστος Λαμπράκης με διευθυντή τον Άγγελο Τερζάκη και συμβούλους έκδοσης τον Γιώργο Σεφέρη, τον Κ. Θ. Δημαρά και άλλες σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων. Έχοντας διατελέσει μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και επί μακρόν πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χαρτογραφίας, εξέδωσε αρκετά ακόμη έργα όπως «Η νεωτερική γεωγραφία των Δημητριέων» (εκδ. Ζήτη), «Καϊρικά μελετήματα» (εκδ. Καΐρειος Βιβλιοθήκη), «Αθήνα, η πόλη – οι άνθρωποι» (εκδ. Ποταμός) ενώ είχε συμμετάσχει με άρθρα και ανακοινώσεις και σε πολλά συλλογικά έργα.

Έλληνας γιατρός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Διαπρεπής νομικός και πρόεδρος του Αρείου Πάγου.

Ο Άγγελος Τερζάκης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1907 κι έζησε στην Αθήνα από το 1915. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1923 κι αποφοίτησε ως διδάκτωρ το 1927 αλλά άσκησε τη δικηγορία μόνο για δύο χρόνια. Έκανε την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση το 1925 με τη συλλογή διηγημάτων Ο Ξεχασμένος. Διετέλεσε διευθυντής των βραχύβιων περιοδικών Πνοή και Λόγος (1929) και αργότερα του περιοδικού Εποχές (1963). Το 1932 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα Οι Δεσμώτες εγκαινιάζοντας μαζί με το έργο άλλων λογοτεχνών την πεζογραφία της «Γενιάς του ’30». Το πρώτο του βυζαντινό δράμα Αυτοκράτωρ Μιχαήλ παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο το 1936 με πρωταγωνιστές τον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Λουίζα Βογασάρη και το 1938 απέκτησαν το γιο τους Δημήτρη. Το 1937 ανέλαβε Γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο αργότερα θα υπηρετήσει ως καλλιτεχνικός διευθυντής, κυβερνητικός επίτροπος, υπηρεσιακός Γενικός Διευθυντής, διοικητικός σύμβουλος και τελικά διευθυντής δραματολογίου έως το 1969, θέση που κατείχε και το 1940 πριν στρατευτεί και αναχωρήσει για το Αλβανικό Μέτωπο.

Το 1945 εκδόθηκε το ιπποτικό του μυθιστόρημα Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ, το οποίο είχε πρωτοδημοσιευτεί προπολεμικά σε συνέχειες στην εφημερίδα Η Καθημερινή (1937-38). Πρόσφατα το έργο αυτό γνώρισε τη 18η έκδοσή του (2003). Το 1947 άρχισε η συνεργασία του με την εφημερίδα Το Βήμα ως θεατρικού κριτικού και φιλολογικού συνεργάτη. Τιμήθηκε με το πρώτο Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για τα έργα του Ο Σταυρός και το Σπαθί και Είλωτες (1939), το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τη Μυστική Ζωή (1958), το βραβείο δοκιμίου των ‘Δώδεκα’ για τον Προσανατολισμό στον αιώνα (1964) και το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (1969).

Ανάμεσα στις επαγγελματικές του δραστηριότητες συγκαταλέγονται και η θέση του Μορφωτικού Συμβούλου του Υπουργείου Εξωτερικών και του καθηγητή της Ιστορίας του Θεάτρου και της Δραματολογίας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1950-1971), της οποίας διετέλεσε και διευθυντής. Το 1974 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Τερζάκης έγραψε θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, διηγήματα, μελέτες, δοκίμια και επιφυλλίδες, ένα χρονικό του πολέμου, μία νουβέλα, μετέφρασε ξένα έργα και αρχαίες τραγωδίες, ενώ επίσης εκφώνησε λόγους κι έδωσε διαλέξεις με διάφορα θέματα. Παραστάσεις των θεατρικών έργων του ανέβηκαν στο εξωτερικό ενώ τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Πέθανε το 1979. Για αναλυτική χρονογραφία, εργογραφία και μελέτες, βλ. Αφιέρωμα στον Άγγελο Τερζάκη Νέα Εστία τ.1283 (Χριστούγεννα 1980), όπου μεταξύ άλλων δημοσιεύονται αυτοβιογραφικό σημείωμα (σελ. 2-4) και τρία έως τότε ανέκδοτα θεατρικά του έργα (Θωμάς Τορκεμάδας, Ο Εξουσιαστής και Ο Θρύλος του Μυστρά), καθώς και "Προσφορά στον Άγγελο Τερζάκη για τα εβδομηντάχρονά του," Τετράδια Ευθύνης αρ. 4 (Αθήνα 1977), το αφιέρωμα της Βιβλιοθήκης της εφημερίδας Ελευθεροτυπία, 10/9/1999 και το αφιέρωμα της εφημερίδας Καθημερινή, ένθετο Επτά Ημέρες, Κυριακή 15/2/2004.

Ελληνίδα λογοτέχνις με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ζαναντρίς.

Γερμανός οριενταλιστής και διπλωμάτης. Έζησε για πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη ως επιτετραμμένος των Χανσεατικών πόλεων. Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/107673/%CE%91._%CE%94._%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BD [τελευταία επίσκεψη: 26/5/2020].

Ο Στέλιος Μαγιόπουλος ήταν λογοτέχνης και μεταφραστής, κυρίως της τουρκικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) της Μ. Ασίας. Στην Ελλάδα ήρθε το 1924 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, φυλακίστηκε από τους Γερμανούς και στη συνέχεια υπέστη αρκετές διώξεις. Χάρη στις μεταφράσεις του έγιναν ευρύτερα γνωστοί στο ελληνικό κοινό ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Αζίζ Νεσίν, ο Ναστρεντίν Χότζα και ο Αρχάν Κεμάλ. Μετέφρασε επίσης στα τούρκικα τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Η εν Αθήναις Β' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις άρχισε τις εργασίες της στις 10 Δεκεμβρίου 1862, όσο στην εξουσία ήταν η Προσωρινή (επαναστατική) Κυβέρνηση του Δ. Βούλγαρη που διοικούσε την Ελλάδα μετά την έξωση του Όθωνα. Κατά τη θητεία της, η Ελλάδα απέκτησε νέο Βασιλιά, τον Γεώργιο τον Α' (18 Μαρτίου 1863) και ενσωματώθηκε σε αυτήν η Ιόνιος Πολιτεία (Μάιος 1864). Η Συνέλευση ψήφισε το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας του 1864 και οι εργασίες της έληξαν τον Οκτώβριο του 1864. Διαλύθηκε τέλος όταν ο Βασιλιάς υπέγραψε το Σύνταγμα (17 Νοεμβρίου δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως), ορκίστηκε ενώπιον της Συνέλευσης τον οριζόμενο στο άρθρο 43 όρκο και αυτή ψήφισε το νέο εκλογικό νόμο.

Οικογένεια από την Ζάκυνθο.

Γραμματέας και συνεργάτης του Ιγνατίου, Μητροπολίτη Άρτης και Ναυπάκτου, μετέπειτα Ουγγροβλαχίας. Μέσω του Ιγνατίου ο Μόστρας γνώρισε τον Καποδίστρια, με τον οποίον συνδέεται στενά. Στην Πετρούπολη από το 1809 ως τα 1810, ο Καποδίστριας, ο Ιγνάτιος και ο Μόστρας μένουν στο ίδιο σπίτι. Με την τελική εγκατάσταση του Ιγνατίου στην Πίζα της Ιταλίας, και ο Μόστρας εγκαθίσταται οριστικά εκεί, όπου αναπτύσσει τη βιβλιοθήκη του, η οποία φθάνει τους 12.000 τόμους. Μεταξύ αυτών σπάνιες εκδόσεις του 15ου αιώνα, πολύτιμοι κώδικες, μεγάλη συλλογή εικόνων και νομισμάτων. Μετά το θάνατο του Ιγνάτιου, ο Μόστρας καταφεύγει στην Κέρκυρα, όπου ήδη βρισκόταν η οικογένειά του. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα, αναγκάζεται να πουλήσει τα χειρόγραφα και τους κώδικες της βιβλιοθήκης του. Στα 25 χρόνια, που μένει στην Κέρκυρα, δεν αναπτύσσει καμιά δραστηριότητα. Άλλωστε βασανιστική αρρώστια τον καθήλωσε για πολλά χρόνια στο κρεβάτι. Πέθανε το 1850 και τάφηκε στη Μονή Πλατυτέρας, όπου βρισκόταν θαμμένος και ο μεγάλος του φίλος, ο Καποδίστριας. Πηγή: Αρχείον Ιωάννου Καποδίστρια, τ. Γ΄, σ. 471.

Σημείωση: Τα βιογραφικά στοιχεία είναι προσαρμοσμένα από τον ιστότοπο της Προεδρίας της Δημοκρατίας και του ΕΚΕΒΙ

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε το 1899 στην Αθήνα όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του, το 1987. Ήταν πρωτότοκος γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημητρίου Τσάτσου και της Θεοδώρας, το γένος Ευστρατιάδη με καταγωγή από την Τεργέστη. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Θεμιστοκλή (Μίστο). Ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Σεφεριάδου και είχε δυο κόρες (Δέσποινα Τσάτσου-Μυλωνά και Ντόρα Τσάτσου-Συμεωνίδη). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1914-18).

Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολήθηκε με τα έργα των κλασσικών ελλήνων και λατίνων συγγραφέων καθώς και με την νεοελληνική λογοτεχνία και την ποίηση. Δημοσίευσε δύο τόμους ποιημάτων και θεατρικών έργων με το ψευδώνυμο Ήβος Δελφός.

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1920 τοποθετήθηκε στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Με την ιδιότητά του αυτή, εργάστηκε στην αποκρυπτογράφηση κειμένων και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών (συνέδριο Ειρήνης υπό τον Ελ.Βενιζέλο).

Υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό (1920-1923) και μάλιστα στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε το δικηγορικό του γραφείο μαζί με τον Γ. Μαριδάκη όπου εργάστηκε μέχρι το 1930.

Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στη Χαϊδελβέργη (1925-1928) επέστρεψε στην Αθήνα. Ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Νομικής το 1929 με τη διδακτορική διατριβή «Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη», υφηγητής το 1930 με διατριβή επί υφηγεσία «Φιλοσοφία και επιστήμη του Δικαίου» και έκτακτος καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών το 1932 στην έδρα της Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Το 1933 διορίστηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και μαζί με άλλους καθηγητές οργάνωνε πανεπιστημιακά φροντιστηριακά μαθήματα για τελειόφοιτους φοιτητές. Το διάστημα 1935-1938 δίδαξε και στην Πάντειο το μάθημα «Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων». Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά (1939), συνελήφθη και εκτοπίσθηκε στη Σκύρο πρώτα και μετά στις Σπέτσες. Το 1941 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο και το 1944 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού.

Eπανήλθε στα πανεπιστημιακά του καθήκοντα μετά την απελευθέρωση και το 1945 ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών και Ασφαλείας στην κυβέρνηση Βούλγαρη (1945), καθώς και το Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών στην κυβέρνηση Κανελλόπουλου. Το 1946 παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο και πολιτεύθηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Χρημάτισε Υπουργός Τύπου στην κυβέρνηση Σοφούλη (1946-1949), Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Σοφούλη (1949-50), καθώς και Υφυπουργός Συντονισμού στη κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου (1950-51). Στις εκλογικές αναμετρήσεις των ετών 1950, 1951 και 1953 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής.

Το 1953 δίδαξε στο ελεύθερο πανεπιστήμιο του Ευάγγελου Παπανούτσου Αθήναιον (1953-1954) και ταξίδεψε στις Η.Π.Α. με υποτροφία της αμερικανικής κυβέρνησης (Smith-Mundt Act).

Το 1955 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν κόμμα της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ) του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το οποίο και εξελέγη βουλευτής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το 1956 έως τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Υπηρέτησε ως Υπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως και Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας στις κυβερνήσεις Καραμανλή (1956, 1958, 1962) με αρμοδιότητες Τύπου και Τουρισμού (1958), καθώς και Υπουργός Δικαιοσύνης στη βραχύβια κυβέρνηση Κανελλόπουλου (1967). Κατά το ίδιο διάστημα διετέλεσε βασικός προπαγανδιστής στη Νεολαία της ΕΡΕ (ΕΡΕΝ).

Μετά τη μεταπολίτευση το 1974, ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Επίσης διετέλεσε Πρόεδρος της Επιτροπής Σύνταξης του ισχύοντος Συντάγματος στην περίοδο 1974-1975.

Στις 20 Ιουνίου 1975, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με 210 ψήφους επί 295 παρόντων βουλευτών. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι το Μάιο του 1980.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών μελετών, νομικών και φιλοσοφικών συγγραμμάτων καθώς και λογοτεχνικών έργων. Επίσης έχει πλούσια αρθρογραφία στον τύπο. Το 1961 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος (1966). Το 1979 εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών της Γαλλίας και επίτιμος διδάκτωρ της Σορβόννης. Εξελέγη επίσης ξένος εταίρος των Ακαδημιών της Ρουμανίας και του Μαρόκου το 1980, καθώς και μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών, Τέχνης και Γραμμάτων το 1981. Το 1980 του απονεμήθηκε το μέγα ευρωπαϊκό βραβείο Κούντενχοβε-Καλλέργη (Coudenhove-Kalergi).

Βλ. την αυτοβιογραφία του Κ. Τσάτσου, Λογοδοσία μιας Ζωής (2 τόμοι), Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2001 (τέταρτη έκδοση) και το Βιοχρονολόγιο Κωνσταντίνου Τσάτσου στο Κωνσταντίνος Τσάτσος Φιλόσοφος, Συγγραφέας, Πολιτικός. Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, Αθήνα, 6-8 Νοεμβρίου 2009, Γρανάδα-Αθήνα 2010, 719-745 με επιπλέον παραπομπές σε βιογραφίες ή εργογραφίες του ΚΤ.

Συγγραφέας, αρθρογράφος και στιχουργός. Γεννήθηκε στον Πειραιά, κόρη του δικηγόρου, πολιτικού και ιστορικού συγγραφέα Γιάννη Μητρόπουλου και αδελφή της κεραμίστριας και ζωγράφου Κάτιας Μητροπούλου. Μετά το Γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διέκοψε όμως τις σπουδές της στο τρίτο έτος. Την πρώτη εμφάνισή της στο χώρο της λογοτεχνίας έκανε το 1955, με δημοσιεύσεις πεζογραφημάτων στην εφημερίδα «Η Βραδυνή». Τρία χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στην πειραϊκή έκδοση «Το περιοδικό μας» και εξέδωσε το μυθιστόρημα «Η χώρα με τους ήλιους». Το 1963 έγραψε τους στίχους των τραγουδιών του δίσκου «Ο Δρόμος» του Μάνου Λοΐζου. Μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Παπαδόπουλου αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, προσωπικοί λόγοι ωστόσο την ανάγκασαν να επιστρέψει στην Αθήνα, όπου συνελήφθη λόγω της πολιτικής της ένταξης στην Αριστερά. Εξέδωσε, όσο ζούσε, 46 βιβλία: 21 μυθιστορήματα, 12 συλλογές με διηγήματα, 3 νουβέλες, ένα χρονικό, 8 θεατρικά έργα και μια επιλογή από άρθρα της δημοσιευμένα στην εφημερίδα «Έθνος», όπου συνεργαζόταν δώδεκα χρόνια με δική της στήλη. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Πεζογραφίας των Δώδεκα το 1963 για το «Πρόσωπα και φιγούρες», το Βραβείο Καλύτερου Έργου και Παράστασης το 1977 για το «Τέσσερις ερημιές», το Α΄ Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1984 για τη «Μεγέθυνση» και το Βραβείο European Script Fund το 1989 για το σενάριό της «Το παλαιοπωλείο στην Τσιμισκή». Η ευαισθησία της την έφερε κοντά στα νέα ρεύματα της λογοτεχνίας στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ως πεζογράφο και θεατρική συγγραφέα, και ειδικότερα κοντά στο γαλλικό «Νέο Μυθιστόρημα» ή «Αντι-μυθιστόρημα». Έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Γνωστοί συνθέτες όπως ο Μάνος Λοΐζος, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Νίκος Δανίκας, ο Χρήστος Νικολόπουλος κ.ά. έχουν μελοποιήσει στίχους της. Το 1969 συνυπέγραψε τη δήλωση διαμαρτυρίας για τη λογοκρισία, μαζί με άλλους δεκαεπτά λογοτέχνες. Ένα χρόνο αργότερα, μετά την άρση της προληπτικής λογοκρισίας έλυσε τη συγγραφική σιωπή της (που τήρησε από το 1967) και δημοσίευσε το μυθιστόρημα «Αντίστροφη μέτρηση». Το έργο της διδάσκεται στα ελληνικά πανεπιστήμια, στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αυστραλία, στο Μεξικό και στη Σικελία. Κυκλοφορούν μελέτες για τα βιβλία της και το θέατρό της. Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. (Βιβλιογραφία: biblionet)

Δικηγόρος, πολιτικός και ιστορικός συγγραφέας.

Ο δικηγόρος Νίκος Βασιλικός γεννήθηκε στο Θεολόγο της Θάσου στις 30 Σεπτεμβρίου 1898. Το 1917 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη Μυτιλήνη (1918-1919) και στη συνέχεια στο Μικρασιατικό μέτωπο. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή τον Ιούνιο του 1923. Τον Σεπτέμβριο του 1925 εγκαταστάθηκε ως δικηγόρος στην Καβάλα. Πολιτεύθηκε και στις 26 Ιανουαρίου 1936 εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Καβάλας. Τα χρόνια της Κατοχής τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη. Το 1945 επέστρεψε στην Καβάλα από όπου μετακόμισε οριστικά το 1947. Πολιτεύθηκε με το Κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου αλλά δεν εκλέχθηκε στη Θάσο. Τον Απρίλιο του 1959 ανέλαβε την υπόθεση Πόλκ με την οποία και έγινε ευρύτερα γνωστός.Ο Νίκος Βασιλικός ήταν ο συνήγορος του κατηγορουμένου δημοσιογράφου Γ. Στακτόπουλου στην πολύκροτη δίκη. Μετά τη συνταξιοδότησή του διέμενε στην Αθήνα. Παντρεμένος με την Καίτη Βασιλικού απέκτησε δύο παιδιά, την Έλζα και τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό.
[Στοιχεία για το σύντομο βιογραφικό του Ν.Β. έχουν αντληθεί από την έκδοση Νίκος Βασιλικός, Ημερολόγιο της Μικρασιατικής Καταστροφής, Βασίλης Βασιλικός, Η Δίκη των Έξ, Εκδόσεις Γνώση (1993) και από το άρθρο του Κωνσταντίνου Χιόνη για τον Ν. Βασιλικό δημοσιευμένο στα Θασιακά, περιοδική έκδοση της Θασιακής Ένωσης Καβάλλας, Τόμος Β’, 5.]

Ο Βασίλης Βασιλικός γεννήθηκε στην Καβάλα στις 18 Νοεμβρίου 1934. Γονείς του είναι ο Νικόλαος Βασιλικός, νομικός, από το Θεολόγο της Θάσου και η Αικατερίνη Ζαφειρίου από την Καβάλα. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μετακόμισε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη, όπου έμεινε ως το 1957 - με σύντομη επιστροφή στην Καβάλα μετά το τέλος του πολέμου- και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας υπηρέτησε ως αξιωματικός διερμηνέας. Ακολούθησε ολιγόχρονη παραμονή του στην Αθήνα και το 1959 έφυγε για σπουδές στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου του Yale, για σπουδές τηλεσκηνοθεσίας στη σχολή της R.C.A. στη Νέα Υόρκη. Επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη του 1960 και έμεινε στην Αθήνα ως το 1967. Τότε άρχισε τη συνεργασία του με το περιοδικό Ο Ταχυδρόμος. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα εργάστηκε περιστασιακά ως σεναριογράφος, βοηθός σκηνοθέτη, ηθοποιός και κειμενογράφος στο χώρο του ξένου και ελληνικού κινηματογράφου. Μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών το 1967 αυτοεξορίστηκε σε χώρες της δυτικής Ευρώπης και στη Νέα Υόρκη, όπου ανέπτυξε αντικαθεστωτική δράση μαζί με τη γυναίκα του Μιμή, με την οποία δημιούργησε και τον εκδοτικό οίκο 8 ½ , όπου κυκλοφόρησε πολλά βιβλία του. Στη Ελλάδα επέστρεψε με τη μεταπολίτευση και συνεργάστηκε με εφημερίδες και περιοδικά όπως η Ελευθεροτυπία, Τα Νέα, η Καθημερινή, η Αυγή, το Βήμα, η Νέα Εστία, η Επιθεώρηση τέχνης, η Καινούργια Εποχή, Το Δέντρο, το Αντί. Έχει διατελέσει αναπληρωτής γενικός διευθυντής της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης την περίοδο 1981-1984. Από το 1994 έως το 1996 ήταν δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων. Διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στην ΟΥΝΕΣΚΟ τα έτη 1996-2004. Μέλος του Δ.Σ. του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, της Εταιρείας Συγγραφέων (της οποίας ήταν και πρόεδρος από το 2001 έως το 2005). Έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις, με τον ανώτατο τίτλο του Commandeur (Ταξιάρχου ) για τις Τέχνες και τα Γράμματα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από το 1994 έως τον Ιούνιο του 2013 επιμελήθηκε και παρουσίασε την εκπομπή για το βιβλίο ‘Άξιον εστί’ στην κρατική τηλεόραση. Είναι παντρεμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου και έχει μια κόρη, την Ευρυδίκη.

Δημοσίευσε ποιήματα του για πρώτη φορά το 1949 στην εφημερίδα Μακεδονία. Το 1953 εξέδωσε τη νουβέλα Η διήγηση του Ιάσονα. Ακολούθησε το αποτελούμενο από τις νουβέλες Το φύλλο, το πηγάδι και Τ’ αγγέλιασμα τρίπτυχο. Το 1962 βραβεύεται με το έπαθλο ‘Κώστα Ουράνη.’ Γνωστός όμως τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο έγινε το 1966 με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος Ζ, φανταστικό ντοκυμανταίρ ενός εγκλήματος με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, που έγινε και κινηματογραφική ταινία τρία χρόνια αργότερα σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά. Τιμήθηκε με το βραβείο Mediteranneo στο Παλέρμο της Σικελίας για το σύνολο του έργου του (1978). Έχει εκδώσει περί τα 100 βιβλία. Είναι ο πιο μεταφρασμένος Έλληνας πεζογράφος μετά το Νίκο Καζαντζάκη. Έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες.

Στοιχεία για τη σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος έχουν αντληθεί από την ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ, από βιογραφικά σημειώματα του συγγραφέα σε εκδόσεις βιβλίων του καθώς και από το αφιέρωμα στο Βασίλη Βασιλικό του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, Απρίλιος 2011.

Ο Κώστας Βάρναλης, ποιητης, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινό Burgas της Βουλγαρίας). Σούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έζησε τα πιο δημιουργικά χρόνια του ως συγγραφέας στη Γαλλία. Μαζί με τους συγχρόνους του Ν. Καζαντζάκη και Άγγ. Σικελιανό, ο Βάρναλης γεφυρώνει τη γενιά του Παλαμά με τη Γενιά του '30. Το αρχείο του απο τελεί μια ανεκτίμητη πηγή για τη μελέτη του Μεσοπόλεμου, μια κρίσιμη περίοδο για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και λογοτεχνία. Η ιδιοφυής αποδόμηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης συνδυασμένη με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης αναδεικνύουν τον Βάρναλη σε εξαιρετική και επαναστατική λογοτεχνική μορφή. Στα διασημότερα έργα του περιλαμβάνονται: Το Φως που καίει (1922), Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927), Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931) και η σημαντική κριτική μελέτη Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν το 1959.

Η Amy Mims, μεταφράστρια και λογοτέχνιδα ιρλανδικής καταγωγής, με αρχαιοελληνικές, βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, διάλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα από το 1960. Μετέφρασε στα αγγλικά πληθώρα έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας: 20 έργα σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων, τρία βιβλία του Καζαντζάκη, τέσσερα ποιητικά κείμενα και το 1000-σέλιδο «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων» του Ρίτσου, για το οποίο έλαβε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Έργου Ελληνικής Λογοτεχνίας σε Ξένη Γλώσσα (1997). Έχει γράψει πέντε δίγλωσσες συλλογές με δικά της ποιήματα και δύο βιβλία με πρωτότυπα «δοκίμια». Η πρώτη ποιητική της συλλογή είχε ενθουσιώδεις επαίνους από τον Χένρυ Μίλλερ και την Αναΐς Νιν. Η δεύτερη και τρίτη ήταν αφιερωμένες στην αγαπημένη της Κύπρο. Η τέταρτη ήταν για τον Ρίτσο και η πέμπτη είχε τον παράξενο τίτλο: «Παράφωνος ψαλμός για έναν ατίθασο γλάρο». Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, χάρη στη συμβίωση-συνεργασία με τον Μίνω Αργυράκη, η Amy Mims είχε τη μεγάλη τύχη να γνωρίσει από κοντά και να συνεργαστεί με κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο πατέρας του θεάτρου σκιών Μπαρμπα-Σωτήρης Σπαθάρης και ο Μίκης Θεοδωράκης. Η μεγάλη Ελληνίδα Δανάη Στρατηγοπούλου χάρισε στην Amy το επώνυμο «Σιλβερίδη», για να αισθανθεί η Ιρλανδέζα πιο πολύ Ελληνίδα.