Ιερέας και Αρχιερατικός Επίτροπος Κιμώλου, γιός του ιερέα Ιωάννη Γ. Ράμφου.

Ο Δημήτρης Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παρακολούθησε μαθήματα Πολιτικών Επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εντάχτηκε στο ΕΑΜ, ενώ στα χρόνια 1944-1945 κρατήθηκε αιχμάλωτος των Άγγλων στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα στην Αίγυπτο, για τρεις μήνες.

Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1952, όταν το ποίημα του Νυχτοφύλακες δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μακεδονικά Γράμματα. Την περίοδο 1967 – 1972, ο Δημήτρης Χριστοδούλου έζησε στο Παρίσι. Εξέδωσε 27 ποιητικές συλλογές, 15 μυθιστορήματα, πέντε διηγήματα και έγραψε 13 θεατρικά έργα.

Μεγάλη ήταν και η προσφορά του ως στιχουργού, καθώς έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου, τα οποία μελοποίησαν μεγάλοι και σημαντικοί συνθέτες, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Μάνος Λοΐζος, Χρήστος Λεοντής, Νίκος Μαμαγκάκης, Νότης Μαυρουδής, καθώς και οι Λίνος Κόκκοτος, Μίμης Πλέσσας, Γιώργος Ζαμπέτας και Κώστας Χατζής.

‘Εφυγε στις 4 Μάρτη του 1991.

[πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ]

Ο Νικόλας Κάλας, γιος του Ιωάννη Καλαμάρη και της Ρόζας Α. Καρατζά, γεννήθηκε το 1907 στη Λωζάνη και έζησε στην Ελλάδα ώς το 1934. Φοιτητής της Νομικής το 1923 έγινε μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς και υποστηρικτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Ως δοκιμιογράφος και πολιτικός αρθρογράφος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Μ. Σπιέρος και ως ποιητής το ψευδώνυμο Νικήτας Ράντος. Με αυτό εξέδωσε το 1933 τη συλλογή Ποιήματα. Ώς το 1938 έζησε στο Παρίσι. Το 1938 εξέδωσε το βιβλίο του για τον υπερρεαλισμό με τίτλο Foyers d’ incendie και το 1940 εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε εθελοντικά μαζί με τον Marcuse και άλλους ευρωπαίους διανοούμενος στο Office of War Information. Το 1943 εξέδωσε το βιβλίο Confound the Wise. To 1945 πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και ως το τέλος της ζωής του το 1988 έζησε στη Νέα Υόρκη. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Columbia “Research in Contemporary Cultures" που διηύθυνε η Margaret Mead και με τη συνεργασία των δύο εκδόθηκε το βιβλίο Primitive Heritage.Δημοσίευσε κείμενα κριτικής τέχνης στα σημαντικότερα περιοδικά της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Εργάστηκε ως Associate Professor of Art στο Farleigh Dickinson University. Βιβλία του πάνω στην Τέχνη είναι τα: The Peggy Cuggenheim Collection (1967, μαζί με την Elena Calas), Art in the Age of Risk (1968), Icons and Images of the Sixties (1971), Transfigurations: Art Critical Essays (1985). Το 1982 κυκλοφόρησε στα ελληνικά η συλλογή δοκιμίων του Κείμενα Ποιητικής και Αισθητικής (1929-1938). Το 1977 και το 1988 εκδόθηκαν αντίστοιχα οι ποιητικές συλλογές του Οδός Νικήτα Ράντου και Γραφή και φως.

Ο Ιωάννης Καλαμάρης ήταν πατέρας του λογοτέχνη Νικόλα Κάλας. Ο Ιωάννης Καλαμάρης διέθετε μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Από το αρχείο συνάγεται ότι κατείχε κτήματα όπου καλλιεργούσε οπωροκηπευτικά και ελιές, δύο τουλάχιστον ακίνητα στον Πειραιά τα οποία νοίκιαζε ως καταστήματα. Διέθετε μεγάλο αριθμό μετοχών εταιριών (Μεταλλουργία Λαυρίου, Πυριτιδοποιείο, Λιπασμάτων, Ελλ. Εταιρ. Οίνων και Οινοπνευμάτων κ.ά), τραπεζών (Εθνική, Πιστωτική, Βιομηχανικής Πίστεως, Ηπειροθεσσαλίας, Κτηματική, Αθηνών, Ανατολής), σιδηροδρόμων (Αθηνών-Πειραιώς, Θεσσαλίας, Πελοποννήσου, Πύργου-Κατακώλλου, Ρωμυλίας) και ομολογίες ελληνικών δανείων.

Ο Γεώργιος Β. Σουβατζόγλου είχε εμπορική επιχείρηση στην Αθήνα κατά τα έτη 1932-1967. Ήταν αντιπρόσωπος αγγλικών επιχειρήσεων που προμήθευαν μηχανολογικό εξόπλισμο στις κλωστοϋφαντουργικές ελληνικές επιχειρήσεις. Αρχικά ξεκίνησε ως αντιπρόσωπος των αγγλικών εργοστασίων κατασκευής κλωστοϋφαντουργικών μηχανημάτων "Platt Bros" ενώ αργότερα ανέπτυξε σχέσεις και με άλλες επιχειρήσεις του εξωτερικού (αγγλικές). Επίσης από το 1949 δρούσε ως μεσίτης- παραγγελειοδόχος για την πώληση βάμβακος της αγγλικής εταιρείας λίμνης Κωπαϊδος

Ο Ρούσος Α. Κούνδουρος γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές του στη Νεάπολη και στο Ηράκλειο, σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1914.

Παντρεύτηκε το 1921 και εγκαταστάθηκε στην Νεάπολη Λασιθίου, όπου είχε και το δικηγορικό του γραφείο. Η σύζυγός του Μαρία Παντερμαράκη ήταν δασκάλα, ανιψιά του μητροπολίτη Κρήτης Τίτου Ζωγραφίδη.

Ο Ρούσος Κούνδουρος αγωνίστηκε στο Μακεδονικό Mέτωπο το 1915 - 17 εθελοντικά, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού, μαζί με τον Σοφοκλή Βενιζέλο και άλλους Κρητικούς.

Πολιτεύτηκε και εκλέχτηκε βουλευτής Λασιθίου το 1926 με το κόμμα των Φιλελευθέρων και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίου Νικολάου το 1928.

Το 1935 έλαβε μέρος στο κίνημα του Βενιζέλου, μαζί με τον εξάδελφό του Σήφη Ρ. Κούνδουρο και για το λόγο αυτό φυλακίστηκε.

Κατά τον πόλεμο του 1940 δεν στρατεύτηκε αλλά με άρθρα στις εφημερίδες, με ομιλίες και γράμματα προς τους αγωνιζόμενους στη Αλβανία αλλά και με αποστολές τροφίμων και ρουχισμού εξύψωνε τον πατριωτισμό των μαχητών. Την περίοδο της γερμανικής και ιταλικής κατοχής ήταν ηγέτης τη εθνικής αντίστασης ανατολικής Κρήτης, πρόεδρος της νομαρχιακής Επιτροπής του Ε.Α.Μ και παρείχε βοήθεια στους αντάρτες του βουνού αλλά και στους φυλακισμένους αγωνιστές, ενώ βρισκόταν σε επικοινωνία με την εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο.

Συνελήφθη από τους ναζί στο σπίτι του στη Νεάπολη τα ξημερώματα της 4η Αυγούστου 1944 και, αφού βασανίστηκε στα μπουντρούμια της γκεστάπο στο Ηράκλειο, μεταφέρθηκε την 27η Αυγούστου στις φυλακές της Αγυιάς Χανίων όπου και εκτελέστηκε στις 29/8/1944.

Η μετακομιδή των οστών του στον οικογενειακό τάφο στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου έγινε στις 2/10/1948. Έτυχε τιμητικών διακρίσεων και του απονεμήθηκε, μετά θάνατον, μετάλλιο εθνικής αντίστασης.

Για να τιμηθεί η μνήμη του, ιδρύθηκε στον Άγιο Νικόλαο, με μέριμνα της αδερφής του Χρυσούλας Ξανθουδίδου, η Κουνδούρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη και στήθηκαν ανδριάντας του στον Άγιο Νικόλαο και προτομή του στη Νεάπολη. Δόθηκε το όνομά του σε δρόμους των πόλεων του νομού Λασιθίου και στα Χανιά, στη συνοικία Λενταριανά.

Στη μνήμη του, επίσης, εκδόθηκε το βιβλίο του καθηγητή Γιάννη Παυλάκη με τίτλο «ΡΟΥΣΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ 1891 - 1944».

[πηγή: Κούνδουρος, Γιάννης, Το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας των Κουνδούρων, εκδότης Αργ. Καραμήτσος, 2013]

Ο Δημήτρης Μίχος (1890-1963) ήταν Έλληνας αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, αντιστασιακός και διοικητής του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο. Θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της Εθνικής Αντίστασης στην Πελοπόννησο. Τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής προσπάθησε να δημιουργήσει τοπική αντιστασιακή οργάνωση με το όνομα "Νέα Φιλική Εταιρεία", αλλά σύντομα ήρθε σε επαφή με το ΕΑΜ στο οποίο και εντάχθηκε. Λόγω της δράσης του φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Μετά την απελευθέρωσή του τέθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου ΕΛΑΣ στην περιοχή της Αχαΐας. Ήταν γνωστός ως «Σταυραετός», "Γέρο-Μίχος" ή "καπετάν Μίχος". Συνέβαλε στη σύσταση αντάρτικων μονάδων, ηγήθηκε της πρώτης μάχης κατά των Ιταλών στο Πυργάκι Αιγιαλείας, αλλά και στο Λεόντιο και αλλού. Ορίστηκε γενικός αρχηγός του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου και τον Απρίλιο του 1944 εκλέχτηκε εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ στην Κυβέρνηση του Βουνού. Το 1945, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές της Πάτρας, καταδικάστηκε δε από το «Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων» αρχικά το 1946 σε ποινή 8 ετών και αργότερα το 1950 σε ποινή 10 ετών που συγχωνεύθηκαν σε 15 έτη και εν συνεχεία μειώθηκαν σε 7. Εξέτισε την ποινή του μέχρι το Σεπτέμβριο του 1952 στις φυλακές Πατρών και Αίγινας.

Η Αμερικανική Λεγεώνα ιδρύθηκε στις 15-17 Μαρτίου 1919 στο Παρίσι από απόμαχους της Αμερικανικής Εκστρατευτικής Δύναμης που συμμετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Το Τμήμα Αθηνών ιδρύθηκε το 1927 από ομογενείς της Αμερικής, απόμαχους του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Πρώτο μέλημα του τμήματος το 1930 ήταν η δωρεά στην πόλη της Αθήνας ενός μνημείου στη μνήμη των Αμερικάνων Φιλελλήνων που πολέμησαν στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας το 1821. Το μνημείο, έργο του γλύπτη Γ. Δημητριάδη, βρίσκεται σήμερα στο πάρκο της οδού Παναγή Κυριακού (πάρκο θείας Λένας, πλησίον της Αμερικανικής Πρεσβείας). Λαμβάνοντας υπόψη τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της αμερικανικής κοινωνίας τα χρόνια μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, ειδικά το 1928-1929, συμπεραίνουμε ότι οι περισσότεροι απόμαχοι επέστρεψαν στην πατρίδα αρκούμενοι στη μηνιαία πολεμική σύνταξη, που τους εξασφάλιζε η Αμερικανική Κυβέρνηση, λόγω της υπηρεσίας τους. Ορισμένοι από αυτούς, με διορατικό και επιχειρηματικό πνεύμα, ίδρυσαν το τμήμα, τόσο για την αποτελεσματικότερη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, όσο και την προβολή των ιδανικών της τότε Αμερικανικής σκέψης, του φιλελευθερισμού και της δικαιοσύνης. Το καταστατικό του τμήματος αντανακλά τις παραπάνω αντιλήψεις και την προώθηση των δεσμών συναδελφοσύνης μεταξύ των μελών. Ο αριθμός των μελών του τμήματος αυξήθηκε κατακόρυφα με ποικίλες δραστηριότητες, ψυχαγωγικές, φιλανθρωπικές και κοινωνικές. Το 1939 έγινε η αγορά του κτιρίου στην οδό Τζιραίων 9, που αποτέλεσε και έδρα του τμήματος Αθηνών. Ακολούθησε η δημιουργία των τμημάτων της Τρίπολης, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης και των Χανίων. Σήμερα διατηρείται μόνο το τμήμα Αθηνών. Υπάγεται διοικητικά στην Περιφερειακή Διοίκηση Department of France, μεταξύ 30 ακόμη ευρωπαϊκών τμημάτων (Δ. Σιώτας. 2010).

Το Κέντρο Νεότητος ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1937 (ΦΕΚ 406/14-10-1937), υπό την άμεση εξάρτηση και εποπτεία του δήμου Αθηναίων. Οι πόροι του προέρχονταν από επιχορήγηση του δήμου Αθηναίων, ενώ για τη διοίκησή του ορίστηκε Αδελφάτο με τετραετή θητεία, αποτελούμενο από τον εκάστοτε Δήμαρχο και επτά δημοτικούς Συμβούλους. Σύμφωνα με το άρθρο 2 του ιδρυτικού διατάγματος, σκοπός του Κέντρου Νεότητος ήταν «η μελέτη, προαγωγή και ανάπτυξις της σωματικής πνευματικής, ηθικής και καλαισθητικής αγωγής των κατοίκων και ιδία της εξωσχολικής νεότητος αμφοτέρων των φύλων της περιφέρειας του Δήμου Αθηναίων» (ΠΔΣ 3063/24-8-1937 "περί ιδρύσεως νομικού προσώπου υπό την επωνυμία Κέντρο Νεότητος για την προαγωγή και ανάπτυξη της πνευματικής και σωματικής αγωγής των κατοίκων του Δήμου", Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου, βιβλίο 87, σ.139-143). Οι άξονες δράσεις του, με επίκεντρο πάντα τη διαπαιδαγώγηση των νέων, περιγράφονταν ακολούθως στα άρθρα 12-15 του ιδρυτικού διατάγματος (ΠΔΣ 3486/25-11-1937 "Έγκρισις Οργανισμού του δια του από 18 Σεπτεμβρίου ε.έ. Β. Δ/τος ιδρυθέντος εν τω Δήμω Αθηναίων Νομικού Προσώπου υπό την επωνυμίαν Κέντρον Νεότητος", Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου, βιβλίο 88, σ. 195-212).

Στη διάρκεια των ετών το Κέντρο ή Αδελφάτο Κέντρου Νεότητος εξελίχθηκε σε Οργανισμό Νεολαίας και Άθλησης (Ο.Ν.Α) και μετέπειτα εντάχθηκε στον Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού & Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.). Τον Δεκέμβριο 2015 περιήλθε στο Ιστορικό Αρχείο τμήμα του παλαιότερου έως σήμερα σωζόμενου αρχείου, που εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια του έργου "Χαρτογράφηση αρχειακού υλικού δήμου Αθηναίων", ενώ αναμένεται η πρόσκτηση περισσότερων τεκμηρίων.

2005: Διεύθυνση Δημοσίων Σχέσεων και Διεθνούς Συνεργασίας
2012: Γραφείο Δημοσίων και Διεθνών Σχέσεων και Τύπου

Γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας σπουδάσε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες
1993 Εκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Ν.Δ..
1996 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
2004 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. 2007 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
Εκλέγεται Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.
Ορίζεται επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ.
2005 Εκλέγεται Πρόεδρος τής Ειδικής Επιτροπής τής Βουλής γιά τήν Επεξεργασία καί Κύρωση τής Ευρωπαικής Συνταγματικής Συνθήκης ( Ευρωσύνταγμα).
2006 (Φεβ) Ορίζεται Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος.
2007 Υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας

Πολιτικές - κοινωνικές δραστηριότητες
1974 Ειδικός Νομικός Συνεργάτης τού Υπουργού Προεδρίας τής Κυβερνήσεως, Γ. Ράλλη.
1975 Διευθυντής τού Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών στο Βελιγράδι. Καλύπτει τις επίσημες επισκέψεις τού Κων. Καραμανλή στα πλαίσια τής Διαβαλκανικής Συνεργασίας.
1976 Συντονιστής των Υπηρεσιών Τύπου στις Βρυξέλλες, με την έναρξη τής διαδικασίας ένταξης τής Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ.
1977-1981 Γενικός Διευθυντής τού Ο.Γ.Α.
1979 Α' Συνέδριο Νέας Δημοκρατίας. Εκλέγεται Μέλος στη Διοικούσα Επιτροπή (Προεδρία Κων. Καραμανλή).
1982 Εκλέγεται Μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή (Προεδρία Ευάγγελου Αβέρωφ).
1992-1993 Κυβερνητικός Εκπρόσωπος (Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης).
1994-1996 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Τύπου και ΜΜΕ.
1994-2000 Μέλος τής Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής και Τακτικό Μέλος των Κοινοβουλευτικών Συνελεύσεων τού Συμβουλίου τής Ευρώπης και της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
1995 Εκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Kόμματος, στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.
1995-1996 Εκπρόσωπος Τύπου τής Νέας Δημοκρατίας (Προεδρία Μιλτιάδη Έβερτ).
1997-2000 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Εξωτερικών.
1999 Επανεκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.

Πηγή: https://web.archive.org/web/20071228034257/http://www.parliament.gr/synthesh/mp.asp?MPID=666 [τελευταία επίσκεψη: 2/9/2020]

Ο Γιάννος Κρανιδιώτης (25 Σεπτεμβρίου 1947 - 14 Σεπτεμβρίου 1999) ήταν Κύπριος διεθνολόγος, διπλωμάτης και πολιτικός, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, συνιδρυτής της ΕΔΕΚ (κυπριακού σοσιαλιστικού κόμματος) και σύμβουλος στο γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 25 Σεπτεμβρίου 1947. Ήταν γιος του Κύπριου διπλωμάτη, ποιητή και συγγραφέα Νίκου Κρανιδιώτη. Αποφοίτησε με Άριστα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις στο Χάρβαρντ των ΗΠΑ και στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ της Μεγάλης Βρετανίας. Ήταν επίσης επίτιμος διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Από το 1976 ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ και την περίοδο 1981-1984 υπηρέτησε ως σύμβουλος στο Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για το Κυπριακό. Την περίοδο 1981–1989 διετέλεσε ειδικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών με αρμοδιότητα τα ευρωπαϊκά θέματα, και κατόπιν ως γενικός γραμματέας (1993-1994), από το 1988 ως το 1990 ήταν πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών και από τις 8 Ιουλίου 1994 υφυπουργός Εξωτερικών έως τον Ιανουάριο του 1995. Το 1995 έγινε ευρωβουλευτής στη θέση του Χρήστου Παπουτσή, ο οποίος ορίστηκε τότε Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 3 Φεβρουαρίου 1997 ορίστηκε ξανά υφυπουργός Εξωτερικών. Τον Μάρτιο του 1999 το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον εξέλεξε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής, ενώ στις 19 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους ανέλαβε αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, θέση που διατήρησε μέχρι το θάνατό του, στις 14 Σεπτεμβρίου 1999.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 3/9/2020]

Ο Διονύσης Μαυρογιάννης ήταν πρώτος Πρύτανης (1980) του Πανεπιστημίου Θράκης. Διετέλεσε Δικηγόρος Πατρών και ακολούθως με υποτροφία του ΙΚΥ και της Γαλλικής Τεχνικής Βοήθειας μετεκπαιδεύθηκε στο Παρίσι στις Κοινωνικές Επιστήμες, στην ιστορία, και Κοινωνιολογία του Δικαίου και στην Κοινωνική Οικονομία. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα Γαλλικού Κρατικού Πανεπιστημίου των Παρισίων με άριστα. Δίδαξε σε διάφορα Πανεπιστήμια της αλλοδαπής και της ημεδαπής Αγροτική Κοινωνιολογία, Γενική και Βιομηχανική Κοινωνιολογία, Γενική Κοινωνιολογία και Ιστορία του Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Υπήρξε ερευνητής στον τομέα των Κοινωνικών Θεσμών στη Σορβόννη και επιστημονικό στέλεχος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ (Γενεύη) και Δ/ντής των Περιφερειακών Γραφείων αυτού διαδοχικά για τις χώρες της Κεντρικής Αφρικής, της Μπαγκλαντές και των Γαλλόφωνων χωρών της Ασίας και αρμόδιος για τις εργασιακές σχέσεις στην Ασία. Ειδικότερα μεταξύ 1969-1990 έκανε 90 περίπου Τεχνικές Αποστολές σε 30 περίπου χώρες της Ευρώπης, Ασίας, Ινδικού Ωκεανού και της Αφρικής για λογαριασμό Διεθνών Οργανισμών του ΟΗΕ ιδίως Δ.Γ.Ε για την επιτόπια εκπόνηση Σχεδίων Κοινωνικής Ανάπτυξης, Εργατικής Εκπαίδευσης και Πολιτικής καθώς και την εκπόνηση κοινωνικών και οικονομικών νομοθεσιών. Το τεράστιο αυτό έργο συνέβαλε ομολογουμένως τα μέγιστα στη θεσμική οργάνωση και ανάπτυξη των 30 αυτών χωρών. Διετέλεσε Γεν. Γραμματέας του Ινστιτούτου Συνεταιριστικών Ερευνών και Μελετών (Ελλάδος) επίτιμος Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο. Μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών, της Διεθνούς Επιτροπής Συνετ. Ερευνών (Λονδίνο) του Διεθνούς Κέντρου Κοινωνικής Οικονομίας (Βρυξέλλες) της Διεθνούς Επιτροπής διατύπωσης Συνεταιριστικών κανόνων για τον 21ο αιώνα (Μάντσεστερ). Οργάνωσε και διηύθυνε διεθνή Σεμινάρια και συμμετείχε σε διεθνείς και περιφερειακές Διασκέψεις. Γνώριζε γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά και ρώσικα. Συνέγραψε στην Ελληνική, γαλλική και αγγλική και δημοσίευσε μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων, μελετών, άρθρων, εισηγήσεων, υπομνημάτων, εκθέσεων, ομιλιών κ.α. και είχε λάβει μέρος σε σημαντικά συνέδρια, ημερίδες κ.λ.π. στο εξωτερικό και στη χώρα μας. Τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητές του επεκτείνονταν ενεργώς και πέραν της κυρίας Επιστήμης του, στην ιστορία. λαογραφία, λογοτεχνία κ.α. Υπήρξε δραστήριο μέλος Ελληνικών Επιστημονικών, Πολιτιστικών κ.α Ενώσεων, Σωματείων κ.λ.π. και συνεργάτης εγκύρων περιοδικών.
Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/3889/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 3/9/2020]

Αρχιεπίσκοπος Σύρου, Τήνου και Μήλου

Αγωνιστής της Επανάστασης με σημαντική πολιτική δράση

Ο Φώτης Αποστολόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Πιλαλίστρα της Μεσσηνίας το 1914. Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Μεσσήνης στα 1931 εισήχθη την ίδια χρονιά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1936. Μετά το 1938 εργάσθηκε σε ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας ως φιλόλογος. Συμμετείχε στον Ελληνοιταλικό πόλεμο ως έφεδρος αξιωματικός και στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση στην ιδιαίτερη πατρίδα του στις τάξεις του EAM. Μετά την απελευθέρωση φυλακίσθηκε στο διάστημα Ιανουαρίου –Νοεμβρίου 1945. Ο διορισμός του στη δημόσια μέση εκπαίδευση ακυρώθηκε λόγω της συμμετοχής του στην εθνική αντίσταση κι έτσι εργάστηκε στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση. Το 1947 επιστρατεύεται ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και στέλνεται στο Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών στη Μακρόνησο. Καθαιρείται από αξιωματικός και ως σκαπανέας απολύεται το 1949. Το 1950 μεταφέρεται στον Άγιο Ευστράτιο μέχρι το 1952 οπότε απολύεται οριστικά. Το 1954 συστήνει Φροντιστήριο Κλασικών Σπουδών και νυμφεύεται την φιλόλογο Μαρίκα Στρομπούλη. Με το πραξικόπημα της 21η Απριλίου 1967 μεταβαίνει στο Παρίσι. Εκεί σπουδάζει και εκπονεί διδακτορική διατριβή για τη γλώσσα της βυζαντινής μυθιστορίας Καλλίμαχος και Χρυσορρόη με την εποπτεία αρχικά του Andre Mirambel και έπειτα του Jean Irigoin. Ανακηρύχθηκε αριστούχος διδάκτωρ τον Ιούνιο του 1972. Από το 1969 έως το 1971 εργάστηκε στο Institut des Textes του Παρισιού και από το 1970-1971 δίδαξε Νεοελληνικά στην Nanterre. Από το 1971 μόνιμος ερευνητής στο C.N.R.S. της Γαλλίας. Από το 1973-1975 κατάρτισε βιβλιογραφία για τη βυζαντινή γλώσσα από το 1880 έως το 1974. Το 1975 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1976 προσκεκλημένος του Οκτάβιου Μερλιέ αναλαμβάνει διευθυντής στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών. Πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 1980 στο Παρίσι.

Ο Ρολφ (Ρούντολφ Λούντβιχ) Πόλε γεννήθηκε το 1942 στο Βερολίνο. Ο πατέρας του, Ρούντολφ Πόλε, αιχμάλωτος πολέμου έως το 1947, κατέλαβε θέση καθηγητή Πανεπιστημίου στο Ερλάγκεν. Από το 1954 ο Πόλε ζει στο Μόναχο, όπου ολοκληρώνει και τις σπουδές του στα Νομικά το 1966 και έως το 1970 δουλεύει ως ασκούμενος δικηγόρος, υπερασπιζόμενος μέλη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το 1969, μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντολφ Ντούτσκε, δικάζεται για την συμμετοχή του στις διαδηλώσεις. Το 1974, μετά από τροποποίηση του κατηγορητηρίου και όντας προφυλακισμένος από το 1971, καταδικάζεται σε φυλάκιση για συμμετοχή στη RAF. Απελευθερώνεται τον Μάρτιο του 1975, αλλά συλλαμβάνεται ξανά το 1976 στην Αθήνα και η Δυτική Γερμανία ζητάει την έκδοσή του. Στην Ελλάδα αναπτύσσεται ένα πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης και η αντιπολίτευση σύσσωμη ζητάει την παραχώρηση πολιτικού ασύλου. Το Εφετείο Αθηνών σε μια ιστορική συνεδρίασή του απορρίπτει το γερμανικό αίτημα, αλλά εν τέλει ο Άρειος Πάγος αποφασίζει τελικά την έκδοση του Πόλε και το 1976 ξαναφυλακίζεται στο Στράουμπινγκ. Αποφυλακίζεται οριστικά το 1982, έχοντας προηγηθεί νέα δίκη το 1978 για «ληστρική εκβίαση». Η ανάμνηση του κινήματος συμπαράστασης οδηγεί τον Πόλε και πάλι στην Ελλάδα. Το 1984 παντρεύεται την δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου και εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα. Εργάζεται ως καθηγητής γερμανικών, μεταφραστής και συγγραφέας. Αρθρογραφεί τακτικά στο περιοδικό «Σχολιαστής» και συμμετέχει στη συντακτική του ομάδα και από το 1990 συνεργάζεται με τον «Ιό». Στις 7 Φλεβάρη 2004 ο Ρολφ Πόλε πεθαίνει στην Αθήνα σε ηλικία 62 ετών.

Γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου. Σπούδασε μηχανική και μαθηματικά στο Παρίσι και εργάστηκε ως μηχανικός, ενώ έγινε καθηγητής σε στρατιωτικές σχολές και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Άρχισε να πολιτεύεται το 1902, διετέλεσε υπουργός οικονομικών και επισιτισμού και αργότερα πρωθυπουργός στην κυβέρνηση συνασπισμού Γούναρη. Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, δικάστηκε στη «δίκη των έξι» και καταδικάστηκε σε θάνατο. Εκτελέστηκε στο Γουδί το 1922.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 8/9/2020]

Το "Κόμμα Χ (Χιτών) Εθνικής Αντιστάσεως" με πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Ευσταθόπουλο και πραγματικό αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα, αποτελεί μετεξέλιξη της κατοχικής οργάνωσης Χ. Έλαβε μέρος στις εκλογές του 1946 συγκεντρώνοντας μόνο 1848 ψήφους. Την 1η Φεβρουαρίου του 1948 το κόμμα μετονομάστηκε σε "Εθνικόν Αγροτικόν Κόμμα Χιτών" με αρχηγό τον Γ. Γρίβα. Την ονομασία αυτή χρησιμοποίησε στις εκλογές της 5ης Μαρτίου του 1950, στις οποίες συγκέντρωσε 0,84% χωρίς να κατορθώσει να εκλέξει βουλευτή.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A7 [τελευταία επίσκεψη: 8/9/2020]

Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου είναι μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΙΤΙ) της UNESCO και ένα από τα 90 Εθνικά Κέντρα του ΙΤΙ που έχουν ιδρυθεί σ’ όλο τον κόσμοΤο Ε.Κ.Δ.Ι.Θ ιδρύθηκε το 1951 από σπουδαίες προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων όπως ο Άγγελος Τερζάκης, ο Πέλος Κατσέλης και ο Γιώργος Θεοτοκάς. Πρόεδροι ή μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του έχουν υπάρξει ο Βασίλης Λογοθετίδης, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τάκης Μουζενίδης, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, η Δόρα Στράτου και πολλοί άλλοι σημαντικοί άνθρωποι του ελληνικού θεάτρου και χορού. Το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. είναι οργανισμός μη κυβερνητικός και μη κερδοσκοπικός. Μέλη του μπορούν να γίνουν οι επαγγελματίες του θεάτρου και του χορού (ηθοποιοί, χορευτές, σκηνοθέτες, χορογράφοι, σκηνογράφοι, θεατρολόγοι, κριτικοί θεάτρου, θεατρικοί συγγραφείς, μεταφραστές κ.ά.). Το όργανο που το διοικεί είναι το εννεαμελές άμισθο Διοικητικό Συμβούλιο που εκλέγεται από τη γενική συνέλευση των μελών κάθε δύο χρόνια. Σκοπός του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. είναι μέσα από τις δράσεις του να συμβάλλει στη διεθνή συνεργασία για την εξέλιξη της θεατρικής τέχνης σε όλες της τις εκφράσεις, και να λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στο ελληνικό και το παγκόσμιο θέατρο. Γι’ αυτό συνεργάζεται με πολιτισμικούς οργανισμούς της Ελλάδας και του εξωτερικού, καθώς και πρεσβείες και μορφωτικά ιδρύματα ξένων χωρών στην Ελλάδα.
Πηγή: http://www.episkinis.gr [τελευταία επίσκεψη: 10/9/2020]

Έλληνας δημοσιογράφος και ιστορικός ερευνητής που έχει γράψει πάνω από 35 βιβλία για την ιστορία της Αθήνας και των Αθηναίων. Σε κείμενα του χρησιμοποιεί και το ψευδώνυμο Αθηναιομνήμων. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης "Ιερή Ταξιαρχία". Από το 1951 εργάζεται σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά (Προοδευτική Αλλαγή, Έθνος, Ρομάντσο, Ραδιοτηλεόραση, Ελεύθερος Κόσμος, Ελευθεροτυπία, Η Σφαίρα της Εργατικής Εστίας, Εικόνες, Ταχυδρόμος κ.ά.). Εργάστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΙΡ και ΕΙΡΤ, διετέλεσε αρχισυντάκτης και διευθυντής του περιοδικού Ραδιοτηλεόραση την περίοδο 1969-1983. Διετέλεσε ειδικός σύμβουλος στην υπηρεσία ραδιοφωνικών ακροάσεων της Προεδρίας Κυβερνήσεως, ενώ εργάστηκε στη Διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου του Υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως. Διετέλεσε, επίσης, μέλος Δ.Σ. οργανισμών και συλλόγων και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Πηγή: Βιογραφικό σημείωμα από το αρχείο.

Πολιτικός επιστήμονας με μεταπτυχιακές σπουδές στο Στρασβούργο. Έχει υπηρετήσει σε καίριες θέσεις σε ευρωπαϊκά όργανα, μεταξύ των οποίων και σε αυτή του Διευθυντή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της ΝΕΡΙΤ Α.Ε.
Πηγή: http://www.typologies.gr/ [ημερομηνία πρόσβασης: 11/9/2020]

Ιστορικός και δικηγόρος, οι μελέτες της οποίας έχουν τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Διετέλεσε γενική γραμματέας και αντιπρόεδρος του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.) και είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Παιδείας και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, το οποίο έχει ιδρύσει μαζί με τον σύζυγό της.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%87%CE%B1 [τελευταία πρόσβαση: 11/9/2020]

Εμβληματικός εκδοτικός οίκος με τρεις αιώνες εκδοτικής παρουσίας. Ιδρύθηκε το 1885 από τον Τηνιακό Γεώργιο Κασδόνη, έκτοτε η Εστία θα εκδώσει χιλιάδες τίτλους με έμφαση αρχικώς στους μεγάλους Έλληνες πεζογράφους και ποιητές του λήγοντος 19ου αιώνα, τους οποίους ο Kασδόνης υποστήριξε στα πρώτα τους βήματα. Eνδεικτικά μόνον μνημονεύουμε τους Παλαμά, Kάλβο, Bαλαωρίτη, Προβελέγγιο, Bικέλα, Bιζυηνό, Παπαδιαμάντη, Kαρκαβίτσα, Mητσάκη, Bλαχογιάννη, Eφταλιώτη, Ξενόπουλο, Nιρβάνα, Θεοτόκη, Tραυλαντώνη, Kαμπούρογλου. Τον Κασδόνη θα διαδεχθεί το 1890 ο ανηψιός του Ιωάννης Κολλάρος. H δυναμική που αποκτά η Eστία υπό τη διεύθυνσή του θα χαρακτηρίσει την επιχείρηση σε όλη τη μετέπειτα πορεία της. Eπί των ημερών του αρχίζει να κυκλοφορεί το Πανελλήνιον Bιβλιογραφικόν Δελτίον, πρωτοβουλία ιδιαίτερης σημασίας για την μηδαμινής υποδομής ελληνική βιβλιογραφία. Παράγει εκατοντάδες εκπαιδευτικά βιβλία ποιότητας, μεταξύ των οποίων Aναγνωστικά που έμειναν στην ιστορία, όπως Tα ψηλά βουνά του Zαχαρία Παπαντωνίου, συνδέοντας την Eστία με τις μεγάλες γλωσσικές διαμάχες των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, αλλά και καίριες μεταφράσεις αρχαίων Eλλήνων και ξένων συγγραφέων και μελετητών. Tο 1925 ο Kολλάρος αποκτά εταίρο, τον γαμπρό του Kωνσταντίνο Σαραντόπουλο. O Σαραντόπουλος, ο οποίος θα διευθύνει την εταιρία μόνος του μετά το θάνατο του Kολλάρου (1956) ώς τον δικό του θάνατο το 1972, δημιουργεί κατά τη δεκαετία του 1950 την περίφημη Σειρά Nεοελληνικής Λογοτεχνίας με τους μικρού σχήματος σκληρόδετους τόμους. H σειρά αυτή, που αριθμεί σήμερα περισσότερους από 320 τίτλους, περιλαμβάνει τους σημαντικότερους πεζογράφους της λεγόμενης "Γενιάς του '30" (Bενέζης, Θεοτοκάς, Kαραγάτσης, Mυριβήλης, Πετσάλης, Πρεβελάκης, Pώμας, Tερζάκης). H Eστία τιμήθηκε γι’ αυτήν με το Bραβείο της Aκαδημίας Aθηνών. Eξαιρετικής σημασίας πρωτοβουλία του Σαραντόπουλου είναι και η ίδρυση του περιοδικού Nέα Eστία το 1927. H Nέα Eστία είναι το παλαιότερο λογοτεχνικό περιοδικό της χώρας. Πρώτος διευθυντής της ήταν ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Έκτοτε κυκλοφορεί αδιαλείπτως, με επόμενους διευθυντές τον Πέτρο Xάρη (1935-1987), τον Eυάγγελο N. Mόσχο (1988-1998), τον Σταύρο Zουμπουλάκη (1998-2012) και νέο διευθυντή τον καθηγητή Νίκο Καραπιδάκη. Tο 1972 αναλαμβάνει η κόρη του Σαραντόπουλου Mαρίνα Kαραϊτίδη. Θα δώσει νέα ώθηση στο Bιβλιογραφικό Δελτίο. Θα δημιουργήσει νέες σειρές λογοτεχνίας, ελληνικής και ξένης, με τα πλέον έγκριτα ονόματα και με ιδιαίτερη ευαισθησία στα γλωσσικά και μεταφραστικά ζητήματα. Tο γενικό βιβλιοπωλείο (Σόλωνος 60 στην Aθήνα, με διαφορετική εταιρική διοίκηση από τον εκδοτικό οίκο) παρέμεινε επί 128 χρόνια. Το βιβλιοπωλείο διέκοψε τη λειτουργία του στις 30 Μαρτίου 2013. Tον Δεκέμβριο του 1998 ο εκδοτικός οίκος και το περιοδικό μεταφέρονται σε ανακαινισμένα γραφεία, στο ιδιόκτητο κτίριο της Eστίας (Eυριπίδου 84). Yπεύθυνη είναι η Eύα Kαραϊτίδη. Φιλοξενεί σειρές σύγχρονης ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, μαρτυριών και βιογραφιών, σειρά ιστορίας και πολιτικής (με υπεύθυνο τον Νίκο Καραπιδάκη), φιλοσοφική σειρά (με υπεύθυνο τον Γιώργο Φαράκλα), ψυχαναλυτικά κείμενα (με υπεύθυνο τον Γεράσιμο Στεφανάτο), τη σειρά Εστία Ιδεών (με υπεύθυνο τον Σταύρο Ζουμπουλάκη), τη σειρά της Nέας Eλληνικής Bιβλιοθήκης που περιλαμβάνει τα σημαίνοντα έργα της βυζαντινής και νεοελληνικής γραμματείας, βιβλία για παιδιά, κ.α. Tον Δεκέμβριο του 2014, ο εκδοτικός οίκος, διατηρώντας ως έδρα του την Ευριπίδου, άνοιξε νέο βιβλιοπωλείο στην οδό Διδότου.
Πηγή: http://www.hestia.gr/ [τελευταία επίσκεψη: 16/9/2020]

Η Αθήνα Κακούρη γεννήθηκε το 1928 στην Πάτρα και ήταν κόρη του Χαρίλαου Κακούρη, ναυτιλιακού πράκτορα. Από τη δεκαετία του ’50 άρχισε να γράφει χρονογραφήματα, αστυνομικά διηγήματα και ταξιδιωτικές εντυπώσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έκανε μεταφράσεις αγγλικών και γαλλικών μυθιστορημάτων και ιστορικών μελετών. Από τη δεκαετία του ‘70 ασχολείται, κυρίως, με τη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων για τα οποία έχει βραβευτεί.
Πηγή: https://el.wikipedia.org [τελευταία επίσκεψη: 16/9/2020]

Νομικός και πολιτικός που διετέλεσε δύο φορές Υπουργός Εξωτερικών (16.5.1840-10.2.1841 και 24.5.1851-16.5.1854). Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές στην Πίζα της Ιταλίας (αποφοίτησε το 1819) έλαβε μέρος στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και μετά την απελευθέρωση κατέλαβε διάφορα κυβερνητικά αξιώματα. Εκτός από Υπουργός Εξωτερικών, διετέλεσε επίσης επί σειρά ετών Γραμματεύς (Υπουργός) Δικαιοσύνης (1837-1841), κατά την περίοδο της απολυταρχίας του Όθωνα. Επίσης, πέρα από τα ποικίλα κυβερνητικά καθήκοντα και αξιώματά του, ο Πάικος υπήρξε και Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, καθώς και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. (Πηγή: Α. Μακρυδημήτρης, Οι Υπουργοί των Εξωτερικών της Ελλάδος 1829-2000, Υπηρεσία Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου ΥΠΕΞ - Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2000)