Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Γιώργος Σταμπουλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Από το 1956 και για μια δεκαετία εργάστηκε ως πρώτος βοηθός σκηνοθέτη ή διευθυντής παραγωγής σε περισσότερες από πενήντα ελληνικές ταινίες ή ξένες παραγωγές που γυρίστηκαν στην Ελλάδα. Το γύρισμα της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους, Ανοιχτή επιστολή, σημαδεύτηκε από την κήρυξη της Δικτατορίας, τον Απρίλη του 1967. Η ταινία, που έφτασε λαθραία στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο το 1968 και τιμήθηκε με το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI), απορρίφθηκε τον επόμενο χρόνο από τη χουντική επιτροπή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος απείχε από κάθε δημιουργική κινηματογραφική δραστηριότητα κι ασχολήθηκε βιοποριστικά με την παραγωγή και τη σκηνοθεσία διαφημιστικών ταινιών, γυρίζοντας πάνω από χίλιες στο διάστημα 1968‒1984. Στο χώρο του κινηματογράφου επανήλθε με τη Μεταπολίτευση (1974), με το σενάριο για την ταινία Νέμεσις, που το απαγόρευσε η Νέο‒Δημοκρατική λογοκρισία και η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ. Ανάλογες ήταν στην ίδια περίοδο και οι απαγορεύσεις για τηλεοπτικές εκπομπές στην ΕΡΤ. Στο διάστημα 1980‒1991 γύρισε τρεις ταινίες μεγάλου μήκους –Και ξανά προς τη δόξα τραβά (1980), Προσοχή κίνδυνος (1983), Δυο Ήλιοι στον ουρανό (1991)– και τηλεταινίες για την κρατική και την ιδιωτική τηλεόραση. Μετά από απουσία δεκαπέντε ετών γύρισε την τελευταία του ταινία, Πανδώρα (2006). Είναι παντρεμένος με τη ζωγράφο Τζούλια Ανδρειάδου και έχουν μια κόρη κι ένα γιο.
[Το βιογραφικό σημείωμα το έχει συντάξει ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος].

Ο Νικηταράς γεννήθηκε στη Μεγάλη Αναστασίτσα (Νέδουσα) το 1787. Γιός του Σταματέλου Τουρκολέκα και της Σοφίας το γένος Καρούτσου, αδελφής της γυναίκας του Κολοκοτρώνη, μαθήτεψε κοντά στο Ζαχαριά και τον Κολοκοτρώνη. Το 1805, μετά το φόνο του αρματολού πατέρα του και αδελφού του από τους Τούρκους, ακολούθησε το θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και επιδόθηκε στη μύηση νέων φιλικών. Το Φεβρουάριο του 1821 βρισκόταν στην Πελοπόννησο, έτοιμος για την κήρυξη της Επανάστασης. Συμμετείχε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, στις μάχες του Βαλτετσίου και των Δολιανών (αρχηγός και νικητής), στην άλωση της Τριπολιτσάς, στην πολιορκία του Αναπλιού, σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Ρούμελη, στις επιχειρήσεις εναντίον του Δράμαλη και του Ιμπραήμ.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου τάχθηκε με το μέρος του Κολοκοτρώνη. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Καποδίστρια και διορίστηκε Διοικητής Συντάγματος Πελοποννησίων και Αρχηγός της Πολιτικής Φρουράς Πελοποννήσου.Στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829) ήταν πληρεξούσιος του Λεονταρίου.

Στην Οθωνική περίοδο έζησε παραγκωνισμένος. Το Δεκέμβριο του 1839 συνελήφθη με την κατηγορία ότι ανήκε στη «Φιλορθόδοξη Εταιρεία», η οποία στρεφόταν εναντίον του Όθωνα, παραπέμφθηκε σε δίκη, αθωώθηκε αλλά παρέμεινε στις φυλακές της Αίγινας 14 μήνες ακόμα. Μετά την Επανάσταση του 1843 ο Όθωνας του έδωσε το βαθμό του Υποστρατήγου και το 1847 τον έκαναν Γερουσιαστή. Ήταν όμως ανήμπορος για δράση.

Πέθανε στον Πειραιά το 1849, τυφλός και πάμπτωχος, και κηδεύτηκε στην Αθήνα.

Δημοσιογράφος και λογοτέχνης, διευθυντής του περιοδικού "Μπουκέτο" και αδερφός του γνωστού δημοσιογράφου Σταμάτη Σταματίου (Σταμ - Σταμ)

Ο Γεώργιος Ανάργυρου Σταμίρης γεννήθηκε το 1914 στην κοινότητα Υψούντος του νομού Αρκαδίας. Το επίθετο Σταμίρης συναντάται στα μητρώα αρρένων της συγκεκριμένης κοινότητας αλλά και στους εκλογικούς καταλόγους της Ζακύνθου, όπου κλάδος της οικογένειας φαίνεται να είχε εγκατασταθεί. Πέθανε μετά το 1990 (;).

Γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και μετεκπαιδεύτηκε στη Σορβόνη. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στη Διεύθυνση Αναστηλώσεως του Υπουργείο Παιδείας στην οποία, αργότερα, διετέλεσε διευθυντής.
Πηγή: Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχείο, 170 χρόνια Πολυτεχνείο. Οι μηχανικοί και η τεχνολογία στην Ελλάδα, τ. Β΄, Αθήνα 2012, σ. 250.

Μέλος της ΟΚΝΕ από το 1941, ο Ηλίας Στάβερης (Αη Γιώργης Κεφαλλονιάς 1924 - Αθήνα 2010) οργανώθηκε στη συνέχεια στο ΕΑΜ Νέων ως υπεύθυνος νέων εργατών. Ιδρυτικό µέλος της ΕΠΟΝ, µέλος του Κ.Σ. της, ενεργοποιήθηκε στην Εργατική Αχτίνα της ΕΠΟΝ Αθήνας. Συνελήφθη το 1949 και καταδικάστηκε σε θάνατο. Κρατήθηκε επί δέκα χρόνια σε διάφορες φυλακές της χώρας και αποφυλακίστηκε το 1958 από τις φυλακές Αίγινας. Μέλος της Δ.Ε. της ΕΔΑ ασχολήθηκε µε τα συνδικαλιστικά και κυρίως µε τον τοµέα οικοδόµων της ΕΔΑ Αθήνας. Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1961. Παράνοµος στην Ελλάδα εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού και εξελέγη µέλος της Κ.Ε. και του Ε.Γ. το 1969. Υπεύθυνος για τις οργανώσεις της Δ. Ευρώπης έφυγε από την Ελλάδα το 1970. Μετά την επιστροφή του τον Σεπτέµβριο του 1974 ορίστηκε υπεύθυνος για την εργατική δουλειά της ΚΟΑ. Γραµµατέας του ΑΕΜ την περίοδο 1979-1985. Πλαισίωσε το Οργανωτικό Γραφείο της Ε.ΑΡ. και µέχρι το 2000 ήταν υπεύθυνος των Γραφείων του Συνασπισµού.

Ο Λάμπρος Σπύρου (Βούνο Χειμάρρας, 1914-Αθήνα ;) ήταν χειρούργος ουρολόγος. Γεννήθηκε στο Βούνο Χειμάρρας αλλά μετά την αποτυχία της Βορειοηπειρωτικής Επανάστασης η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Από μικρός ανέπτυξε δραστηριότητα γύρω από την προβολή του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε εθελοντικά ενώ πήρε μέρος στην Αντίσταση στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά το τέλος του πολέμου έγινε στέλεχος της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (Κ.Ε.Β.Α.) δίπλα στον μητροπολίτη Αργυροκάστρου Παντελεήμονα και τον μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο). Παράλληλα ηγήθηκε και άλλων παρόμοιων οργανώσεων. Ο Σπύρου υπήρξε στέλεχος και μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών: της Ελληνικής (και της Διεθνούς) Αστροναυτικής Εταιρείας (θεωρείται ο πρώτος έλληνας γιατρός που ανέπτυξε με τις ομιλίες του την διαστημική ή κοσμική βιολογία στην Ελλάδα), της Εταιρείας Λογοτεχνών Ιατρών, της Αθλητιατρικής Εταιρείας, της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας κ.ά. Παράλληλα μετείχε σε πολλά αθλητικά σωματεία και συλλόγους (Ε.Π.Ο, ΣΕΓΑΣ, Παναθηναϊκός), σε φυσιολατρικές και εκδρομικές οργανώσεις (Όμιλος Φίλων της Ακτής κ.ά.). Πολυγραφότατος, έχει δημοσιεύσει πάνω από 5.000 άρθρα και πολλά βιβλία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Γυναικεία αντιστασιακή οργάνωση με ιδρυτικά μέλη τη Λουκία Μεταξά και άλλα στελέχη της ΕΟΝ.

Ο Τώνης Σπητέρης, διανοητής και ιστορικός της τέχνης, ήταν ίσως ο πιο σημαντικός τεχνοκριτικός στην Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Συστηματικός, συγκέντρωσε πλούσιο υλικό για το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας τέχνης, το οποίο δώρισε στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. το 1984.

Ο Κυριάκος Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1905. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου αποφοίτησε το 1925. Το 1927 εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, με τίτλο «Reeder und Ausruster im heutigen griechishen Rechten» και στην συνέχεια μετέβη στις Βρυξέλλες και ειδικεύτηκε στο Ναυτικό Δίκαιο. Στο διάστημα 1931-1939 διορίζεται υφηγητής του Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1940 διορίζεται τ. καθηγητής Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1941 για σύντομο χρονικό διάστημα απολύεται και επαναπροσλαμβάνεται. Το 1952 διορίζεται τ. καθηγητής στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και τις χρονιές 1955-1956 και 1962-1963 διατελεί και Πρύτανης. Έως τη δεκαετία του 1950 πιθανόν ασκεί παράλληλα το επάγγελμα του δικηγόρου με ειδικότητα το Ναυτικό Δίκαιο.

Ο Βασίλης Κ. Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1864. Πατέρας του καθηγητή Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου Κ. Β. Σπηλιόπουλου. Διετέλεσε καθηγητής μαθηματικών (1883-1932) σε γυμνάσια της επικράτειας και το 1896 διορίστηκε στη Ριζάρειο Σχολή.

Μουσικοδιδάσκαλος από τη Δημητσάνα

Ο Γεράσιμος Σπαταλάς, γιος του Σπυρίδωνα Σπαταλά και της Μαρίας Βασιλά, γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 7 Ιουλίου 1887. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Όπως προκύπτει από δήλωση μη αποδοχής κληρονομίας του πατέρα τους (1922), ο Σπυρίδων Σπαταλάς είχε άλλους τρεις γιους, τον Θεόδωρο (λεμβούχος), τον Απόστολο (ναυτικός και αναλφάβητος) και τον Ιωάννη (καφεπώλης). Ο Γεράσιμος το 1908 ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στην Κέρκυρα (όπου είχε καθηγητές τον Αντρέα Κεφαλληνό, μαθητή του Ι. Πολυλά και τον Αντώνη Τραυλαντώνη). Το 1908-1909 υπηρέτησε στον στρατό. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών (1910-1916). Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της «Φοιτητικής Συντροφιάς». Ο ίδιος αναφέρει ότι για κάποιο διάστημα συμμετείχε «σε μια σοσιαλιστική κίνηση, που άρχισε στην Κέρκυρα με τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και συνεχίστηκε στην Αθήνα με τον Κωστ. Χατζόπουλο, το Σπ. Μελά και το Ν. Γιαννιό», καθώς και ότι έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους. Το 1915-1916 υπηρέτησε στο στρατό, στην Μακεδονία. Την περίοδο 1917-1922 διατηρούσε μαζί με τον αδελφό του Γιάννη το σημαντικό λογοτεχνικό καφενείο «Μαύρος Γάτος» και στα 1919 εξέδιδε το ομώνυμο περιοδικό. Εργάστηκε για μικρό διάστημα (1920-1922;) στο υπουργείο Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Εργάστηκε ως μεταφραστής και ως καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας και στιχουργικής στο Ωδείο Καλλιθέας (1931-1933), ως υπάλληλος στο ΙΚΑ, ως βιβλιοθηκάριος στο Εθνικό Θέατρο. Το 1942 παντρεύτηκε την Έλδα (Ελπίδα) Λαμπίση. Μαζί ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια κτήματος κοντά στο Μεγάλο Πεύκο Αττικής, το οποίο απαλλοτριώθηκε χωρίς αποζημίωση, την περίοδο της δικτατορίας. Ο Σπαταλάς έγραψε ποίηση, πεζογραφία, θέατρο. Μετέφρασε αρχαία ελληνική, λατινική και ιταλική λογοτεχνία. Το πλούσιο δοκιμιακό και κριτικό έργο του επικεντρώνεται στον Δ. Σολωμό, την επτανησιακή λογοτεχνία και ιδιαίτερα την μετρική. Ο Σπαταλάς πέθανε σε ένδεια το 1971.

Το λογοτεχνικό έργο του περιλαμβάνει:
Ποίηση:
Ωδές (1911)
Αιμάτων σταλαχτίτες. Ποιήματα (1915)
Ωδές, μπαλάντες, ελεγείες (1917)
Καθώς αλλάζουν οι εποχές (1919)
Ιτιές και δάφνες (1923)
Ο βίος μιας ψυχής (1930)
Αντίλαλοι (1930)
Ώρα πολέμου (1941)
Ωδή στον κόρακα· κι’ άλλοι δεκαπεντασύλλαβοι (1949)
Καινούργιες παραλλαγές Α΄· Μορφές (1949)
Σ’ ένα δέντρο (1949)
Στο πλοίο μου (1950)
Καινούργιες παραλλαγές Α΄ και Β΄ (1949)
Φραγκμέντα Α΄ (1949-1950)
Δειλινός απόλογος – Πινδαρικά επινίκια (1964)

Πεζογραφία:
Σύγχρονες και παλιές ιστορίες. Διηγήματα (1928)
Περιπέτειες της ζωής. Διηγήματα (1959)

Θέατρο:
Ο κληρονόμος της Τσατσάς. Σάτυρα μονόπραχτη (1930)

Μετάφραση:
Ανθοδέσμη από τη Ρώμη και την Ιταλία (1930)
Ομήρου, Οδύσσεια Α-Ζ (1932)
Σοφοκλή, Οιδίπους Τύραννος (1933)
Σοφοκλή, Οιδίπους επί Κολωνώ (1958)
Ευριπίδη, Φοίνισσες (1960)
Δ. Σολωμού, Ιταλικά ποιήματα (1948)
Ε. ντε Αμίτσι, Το πατρικό σπίτι (1921)
Κ. Γκολντόνι, Ο καλόκαρδος γκρινιάρης (1951)
Κ. Γκολντόνι, Ο υπηρέτης δύο αφεντάδων (1937)
Ι. Βοκκάκιου, Το Δεκαήμερο (εκλογές) (1950)
Λ. Πιραντέλο, Ο μακαρίτης Ματτία Πασκάλ (1953)
Γ. ντ’ Αννούντσιο, Οι δύο Παρθένες (1925)
Γ. ντ’ Αννούντσιο, Ιστορίες της Πεσκάρας (1926)
Δ. Αλικαρνασσέως, Περί συνθέσεως ονομάτων (1963)

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:

Βιογραφικά και εργογραφικά σημειώματα του Γ. Σπαταλά στο αρχείο. Επιστολή της Έλδας Λαμπίση σε αταύτιστο παραλήπτη (υποφ. 7.2)
Γεράσιμος Σπαταλάς, Η Στιχουργική Τέχνη, μελέτες για τη νεοελληνική μετρική, επιμέλεια: Ευριπίδης Γραντούδης – Άννα Κατσιγιάννη, Αθήνα, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 1997.
Λήμμα Γεράσιμος Σπαταλάς στο αρχείο ελλήνων λογοτεχνών του ΕΚΕΒΙ στο διαδίκτυο.
Βιογραφικά και εργογραφικά στοιχεία για τον Γεράσιμο Σπαταλά, αρχείο Τέλλου Άγρα, υποφάκελοι 7.1-7.2.
Κατάλογος των μικρασιατικών αρχείων του ΕΛΙΑ, καταγραφή που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, ερευνητική ομάδα: Μιχάλης Βαρλάς-Έφη Κάννερ-Αιμιλία Σαλβάνου, 1996-1997.

Γεννήθηκε στις 30.7.1906 στην Μικρομάνη-Θουρία Καλαμών. Φοίτησε στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων (1921-1926) από όπου αποφοίτησε με το βαθμό του σημαιοφόρου. Υπηρέτησε σε διάφορα πλοία ως το 1929 οπότε και προήχθη σε ανθυποπλοίαρχο. Το 1930 ανέλαβε ως κυβερνήτης το πλοίο «Αρετούσα» και ως το 1934 εκπαιδεύτηκε στο «Αβέρωφ» και στο «Ψαρά». Το 1934 προήχθη σε υποπλοίαρχο και εντάχθηκε ως ύπαρχος στη δύναμη του «Παπανικολής» όπου και εξειδικεύτηκε στις τορπίλες και τις τορπιλάκατους. Το 1937 έγινε κυβερνήτης του «Παπανικολής» και το 1938 στο «Νηρέας» ως ύπαρχος. Μετεκπαιδεύτηκε στη Σχολή Υποβρυχίων στην Αγγλία (1939-1940) και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ανέλαβε ως κυβερνήτης το υποβρύχιο «Κατσώνης». Το ίδιο έτος προήχθη σε πλωτάρχη και το 1941 σε αντιπλοίαρχο. Τον Απρίλιο του 1941 αποστρατεύτηκε και έφυγε για τη Μέση Ανατολή όπου ανέλαβε το «Αβέρωφ». Το 1942 ανέλαβε το «Παπανικολής» και στη συνέχεια το «Έλλη». Το 1943 πήγε με την κυβέρνηση Κριεζή στην Αγγλία και έπειτα ανέλαβε το «Χίος». Το 1944 έγινε κυβερνήτης του «Πάνθηρα». Το 1946 τοποθετήθηκε αρχιεπιστολέας της Ανώτατης Εκπαίδευσης και το 1947 προήχθη σε πλοίαρχο. Στη συνέχεια διορίσθηκε διοικητής της Σχολής Ναυτικού Πολέμου και ανώτερος διοικητής αντιτορπιλικών. Προήχθη σε υποναύαρχο. Υπηρέτησε στο Ανώτ. Αρχηγείο Συμμαχικών Δυνάμεων και έγινε υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ (1952). Το 1954 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του αντιναυάρχου.
Το 1955 διορίσθηκε πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Από το 1965 ως το 1967 ήταν Γενικός Διευθυντής της ΕΡΕ. Την περίοδο της Δικτατορίας τάχθηκε εναντίον των συνταγματαρχών και επέστρεψε στην πολιτική σκηνή με τη μεταπολίτευση. Το 1981 κατέβηκε υποψήφιος στις εκλογές με την ΕΔΗΚ. Από το 1985 υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Πολιτικής Εταιρίας (ΕΛΠΕ) και πρόεδρος της Εταιρίας Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας (Ε.Μ.Ε.ΙΣ.). Συνέγραψε και δημοσίευσε διάφορα βιβλία που αφορούν τη δράση του, όπως το Πώς αυτοκαταλύθηκε η Δημοκρατία του 1944.
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου]

Καθηγητής Γυμνασίου από τη Ζάκυνθο.

Οικογένεια από την Ζάκυνθο.

Νομικός σύμβουλος του Πατριαρχείου και γιος του καθηγητή της Μεγάλης του Γένους Σχολής Ανδρέα Σπαθάρη.

Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων, διδάκτωρ του οποίου ανακηρύχθηκε το 1951. Εργάστηκε σε επιτελικές θέσεις στα υπουργεία Οικονομικών, Συντονισμού και Εμπορίου. Ταυτοχρόνως, σταδιοδρόμησε ως ανώτερο στέλεχος στην Τράπεζα της Ελλάδος, από την οποία αποχώρησε το 1967.

Σημαντική υπήρξε η προσφορά του στην πρώτη απόπειρα εμπειρικού σχεδιασμού της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, της οποίας είχε την οργανωτική ευθύνη ως Γενικός Γραμματέας της Επιτροπής Έρευνας και Οργανώσεως Οικονομικού Προγραμματισμού του Υπουργείου Συντονισμού (1957-1959), τα πορίσματα της οποίας εκδόθηκαν σε σειρά μονογραφιών.

Μετά τη Μεταπολίτευση διετέλεσε αντιπρόεδρος (1974), και πρόεδρος του ΕΛΚΕΠΑ (1975-1977), σύμβουλος της Τραπέζης της Ελλάδος, (1975-1976), πρόεδρος της Δημόσιας Επιχείρησης Πετρελαίου (1975) και οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού (1975-1976). Από το 1976 έως το 1981 διετέλεσε διοικητής της ΕΤΒΑ.

Ο Χατζή Αναστάσιος Σπάρτσης κατάγεται από παλιά οικογένεια του Ντραζιλόβου Νάουσας, η οποία εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Νάουσα μετά την καταστροφή του 1822. Εργαζόταν ως υδραυλικός την εποχή της κατασκευής των μεγάλων εργοστασίων της πόλης (τέλη 19ου-αρχές 20ου αι.), οπότε οι γνώσεις του αξιοποιούνται για την κατασκευή των υδραγωγών που φέρνουν το νερό που κινεί τις βιομηχανίες. Επίσης δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, ενώ πριν την απελευθέρωση αγοράζει ένα μεγάλο τουρκικό τσιφλίκι στον Αρχάγγελο Ναούσης.
Ο γιος του Νικόλαος Σπάρτσης (1921-2018) απόφοιτος του Λαππείου Γυμνασίου Νάουσας, σπούδασε γεωπόνος στο ΑΠΘ κατά την κατοχή και δίδαξε ως καθηγητής στο ΤΕΙ Γεωπονίας Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πλήθος βιβλίων περί γεωπονικών, λαογραφικών και άλλων θεμάτων.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα

Οικογένεια ευγενών από την Κέρκυρα.

Γιος του Αλέξανδρου Σούτσου, φαναριώτη και Ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας.

Ο Μιχαήλ Σούτσος ή Βόδας ήταν μέγας διερμηνέας της Υψηλής Πύλης και ηγεμόνας της Μολδαβίας την περίοδο 1819 - 1821. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, υποστήριξε την επανάσταση στη Μολδοβλαχία και μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους διετέλεσε πρέσβης της χώρας στο εξωτερικό.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1778 ή το 1784. Γονείς του ήταν ο Φαναριώτης Γρηγόριος Σούτσος και η Σεβαστή Τεδέσκου. Σε εφηβική ηλικία εγκαταστάθηκε στην αυλή του παππού του Μιχαήλ Σούτσου, ο οποίος ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας ενώ αργότερα υπηρέτησε ως γραμματέας του Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης, Ιωάννη Καρατζά, του οποίου την κόρη, Ρωξάνη ή Λωξάνδρα, παντρεύτηκε το 1812. Το ίδιο έτος, χάρη στη γλωσσομάθειά του και την εύνοια του πεθερού του, διορίστηκε και ο ίδιος στη θέση του Μεγάλου Διερμηνέα.
Το 1819 τοποθετήθηκε από τον σουλτάνο ηγεμόνας της Μολδαβίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1821. Επίσης, είχε και θέση στο συμβούλιο του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ και μάλιστα ήταν ένας από τους συμβούλους που το 1820 τάχθηκαν υπέρ της άνευ όρων καταστολής της ανταρσίας του Αλή πασά. Τον Νοέμβριο του 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον ποστέλνικο Ιάκωβο Ρίζο Νερουλό.
Τον Ιανουάριο του 1821, οριστικοποίησε τη συνεργασία του με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και με την εισβολή του Υψηλάντη στη Μολδαβία στις 22 Φεβρουαρίου, ο Μιχαήλ Σούτσος-Βόδας, έθεσε τη φρουρά στις διαταγές των επαναστατών και κατέβαλε σημαντικά χρηματικά ποσά για τις ανάγκες του στρατεύματος. Όταν έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα το κίνημα στη Μολδοβλαχία άρχισε να κάμπτεται, ο Σούτσος αναγκάστηκε υπό την πίεση των βογιάρων, που τον κήρυξαν έκπτωτο από τη στιγμή που είχε συνδράμει τους επαναστάτες και είχε αποκηρύξει την οθωμανική επικυριαρχία, να αποχωρήσει από την έδρα του στο Ιάσιο. Αρχικά κινήθηκε στο Σκουλένι και έπειτα (31 Μαρτίου 1821 ) στο Κισινάου της Ρωσίας. Την ίδια περίοδο πραγματοποιήθηκε ο αφορισμός του ιδίου και του Υψηλάντη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Αργότερα προσπάθησε να διαφύγει στην Ελβετία μέσω της Αυστρίας, εκεί όμως συνελήφθη με αποτέλεσμα να φυλακιστεί για τρία χρόνια και εννιά μήνες.
Μετά την απελευθέρωσή του κατέφυγε πρώτα στην Ιταλία και στη συνέχεια στην Ελβετία[14]. Εκεί, φιλοξενήθηκε στη Γενεύη από τον Ελβετό φιλέλληνα Εϋνάρδο. Κατά την παραμονή του στην Ευρώπη μερίμνησε για την συγκέντρωση και διάθεση χρημάτων υπέρ του αγώνα της ανεξαρτησίας και ήταν σε επαφή με την «Επιτροπή Ζακύνθου» του Διονυσίου Ρώμα. Πριν την ανάληψη της κυβέρνησης της Ελλάδας από τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο Σούτσος ήταν μια από τις πιθανές υποψηφιότητες για την κατάληψη αυτής της θέσης.
Επί Καποδίστρια διορίστηκε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Γαλλία, έπειτα από εισήγηση του Εϋνάρδου. Αργότερα ορίστηκε από τον βασιλιά Όθωνα, πρεσβευτής της Ελλάδας στη Γαλλία, τη Ρωσική Αυτοκρατορία, τη Σουηδία και τη Δανία. Το 1839 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και χρημάτισε μέχρι το 1840 μέλος του συμβουλίου της Επικρατείας ενώ αποτέλεσε έναν από τους πρώτους οικιστές της παλιάς αθηναϊκής συνοικίας Βάθης ή Βάθειας.
Απεβίωσε στις 12 Ιουνίου του 1864 στην Αθήνα. Από τον γάμο του με την κόρη του Ιωάννη Καρατζά, Ρωξάνη, απέκτησε τρία παιδιά, τους: Γρηγόριο Σούτσο (φημισμένο ζωγράφο της εποχής), Ιωάννη Σούτσο και Μαρία Σούτσου.

Ο Ιωάννης Μιχάλβοδα Σούτσος ήταν Έλληνας διπλωμάτης.
Ήταν πρωτότοκος γιος του πατριώτη ηγεμόνα της Μολδαβίας Μιχαήλ Σούτσου, γόνου της σπουδαίας Φαναριώτικης οικογένειας των Σούτσων και γνωστού υπό το όνομα Μιχάλβοδα Β'. Ήταν δισέγγονος του ηγεμόνα της Μολδαβίας Μιχάλβοδα Α', ενώ από την μεριά της μητέρας του ήταν εγγονός του ηγεμόνα της Βλαχίας Ιωάννη Καρατζά.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1812. Έλαβε εγκυκλοπαιδική παιδεία με Φαναριώτικη παράδοση και έκανε διπλωματική καριέρα στην Ελλάδα, από το 1835 ως το 1862. Ακολούθησε τον πατέρα του στην Πρεσβεία του Λονδίνου, της Πετρούπολης και του Παρισιού μέχρι το 1843 και το 1852 διορίστηκε πρώτος γραμματέας Πρεσβείας στην Πετρούπολη.
Νυμφεύτηκε στο Παρίσι το 1841 την Ρωσίδα Αικατερίνη Κόμησα Ομπρέσκοφ, μέλος της υψηλής αριστοκρατίας της Ρωσίας. Επιστρέφοντας στην Αθήνα η οικία τους έγινε από τα αριστοκρατικότερα και πλέον περιζήτητα κέντρα της κοινωνίας της Αθήνας.
Απεβίωσε στην Αθήνα την 12η Φεβρουαρίου 1892.

Ο Γεώργιος Σούλης (Ιωάννινα 1927- Αμερική 1966) ήταν βυζαντινολόγος, Associate Professor University of California, Berkeley .

Ο Χρίστος Σούλης (Χουλιαράδες 1892- Αθήνα 1951) ήταν εκπαιδευτικός, επιμελητής αρχαιοτήτων, Διευθυντής Ζωσιμαίας Σχολής και Ζωσιμαίας εν Ηπείρω Βιβλιοθήκης.

Αξιωματικός της Χωροφυλακής, διοικητής τμήματος Ασφαλείας Χαλκίδος και Ακαρνανίας

Έλληνας οικονομολόγος, τραπεζίτης, πολιτικός και πανεπιστημιακός καθηγητής. Γεννήθηκε στη Σάμο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Στα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια υπήρξε δραστήριο στέλεχος του αριστερού νεολαιίστικου κινήματος, και στη διάρκεια της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών καταδικάστηκε ως ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας και φυλακίστηκε. Για πολλά χρόνια εργάστηκε ως οικονομικός συντάκτης στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Βήμα και τα Νέα. Αφιέρωσε σημαντικό χρόνο στη μετάφραση επιστημονικών οικονομικών εγχειριδίων που αποτέλεσαν το θεμέλιο της νεοθετικής οικονομικής σκέψης στη χώρα μας και συνέβαλε με πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες του προς την ίδια κατεύθυνση. Μετά τη δικτατορία βρέθηκε φιλοξενούμενος επιστημονικός ερευνητής στην Οικονομική Σχολή της Στοκχόλμης και στη συνέχεια δίδαξε ως καθηγητής της έδρας George Miller στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις. Διετέλεσε Υποδιοικητής της Κτηματικής Τράπεζας και στη συνέχεια Διοικητής της ΕΤΒΑ, αφού προηγουμένως είχε περάσει για αρκετό διάστημα από τη Δημόσια Επιχείρηση Πολεοδομίας και Στέγασης (ΔΕΠΟΣ) ως βοηθός Γενικός Διευθυντής. Το 1984 ανέλαβε Πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επί πέντε χρόνια ασχολήθηκε με την οργάνωσή του. Διετέλεσε Βουλευτής του Νομού Σάμου κατά την τριετία 1993-1996.
Έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιανουαρίου 2020, σε ηλικία 83 ετών.

[Τα στοιχεία από την βάση https://biblionet.gr]