Οικογένεια από την Κεφαλονιά.

Διετέλεσε δήμαρχος Λάρισας.

Ο Γιάννης Μπεράτης γεννήθηκε το 1904 στην Αθήνα. Ο πατέρας του Σπυρίδων Μπεράτης ήταν αντισυνταγματάρχης Μηχανικού, καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων. Η μητέρα του Ευγενία ήταν κόρη του Ιωάννου Δέδε, μηχανικού της Εθνικής Τράπεζας. Ο Μπεράτης έχασε τον πατέρα του το 1907 και το 1908 η μητέρα του παντρεύτηκε με τον Χρήστο Θεοδωρακόπουλο. Κατά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στα σχολεία «Μακρή» όπου ήταν συμμαθητής του Κ.Θ.Δημαρά, Β΄ Γυμνάσιο της οδού Σολωμού, «Παλλάδιο Λύκειο». Το 1921 διορίστηκε στο υποκατάστημα Παξών της Εθνικής Τράπεζας και το 1923 μετατέθηκε στην Κέρκυρα. Το 1924 παντρεύτηκε την Ελένη Μελίτα με την οποία απέκτησε τον γιο του Ανδρέα. Την ίδια χρονιά κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία και στάλθηκε στη Σόφια της Βουλγαρίας ως γραμματέας του στρατιωτικού ακόλουθου. Το 1927 επέστρεψε στη θέση του στην Εθνική Τράπεζα της Κέρκυρας και την επόμενη χρονιά μετατέθηκε στην Αθήνα. Το 1930 παραιτήθηκε από την Τράπεζα και πραγματοποίησε «τυχοδιωκτικό» ταξίδι στη Συρία, την Αραβία και την Αίγυπτο, χωρίς αποτελέσματα. Από το 1931 συνεργάστηκε με την εφημερίδα Πολιτεία και άλλα έντυπα και συνδέθηκε ξανά με την παιδική και εφηβική του αγάπη Νίτσα Καράλη που είχε μετεγκατασταθεί στην Ελλάδα από τη Ρωσία όπου μεγάλωσε. Το 1936 διορίστηκε στο τμήμα «Ελέγχου Κινηματογραφικών Ταινιών, Θεατρικών Έργων, Διαλέξεων και Φωνοληψιών» της μεταξικής δικτατορίας, υπηρεσία στην οποία είχε αποσπαστεί και ο στενός του φίλος Τέλλος Άγρας, και με την έναρξη του πολέμου εργάστηκε και στο τμήμα Ελέγχου Ξένων Ανταποκριτών. Το 1941 η Νίτσα πέθανε και ο ίδιος κατετάγη, ύστερα από επίμονες προσπάθειες και χάρη στην ιταλομάθειά του, ως εθελοντής στρατιώτης και σε λίγο πήρε το βαθμό του εφ. ανθυπασπιστού διερμηνέως. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, γνωρίστηκε με την Άννα Χάνδακα, μετέπειτα σύζυγό του, ενώ αρνήθηκε να συνεργαστεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές γερμανικής προπαγάνδας. Το 1943 κατατάχθηκε στον ΕΔΕΣ ως διερμηνέας για ιταλούς αιχμαλώτους. Το 1944 επέστρεψε στην Αθήνα και από 1945 εργάστηκε στη Διεύθυνση Τύπου και Πληροφοριών του Υπουργείου Εξωτερικών, υπηρεσία από την οποία τέθηκε σε τρίμηνη διαθεσιμότητα το 1946 και απολύθηκε το 1948 λόγω της δημοσίευσης του έργου του Οδοιπορικό του ’43. Από το 1949 εργάστηκε ως μεταφραστής στις εκδόσεις Γκοβόστη. Το 1957 εργάστηκε στη Νάξο ως επόπτης του λατομείου της εταιρείας Μαρνάξ στην οποία είχε διευθυντική θέση ο πατριός του Χ. Θεοδωρακόπουλος. Το 1958 προσελήφθη στο περιοδικό Ταχυδρόμος όπου συνεργαζόταν με μεταφράσεις και με τη στήλη «Η Ιστορία όπως δεν εγράφη». Το 1959 παντρεύτηκε την Άννα Χάνδακα. Από το 1962 διαπιστώθηκε η προσβολή του από «χρονία λοίμωξη του νευρικού συστήματος και δη του νωτιαίου μυελού» και το 1968 πέθανε, ύστερα από πολύμηνη ασθένεια.

Δημοσιευμένα έργα του Μπεράτη είναι τα: Διασπορά (1930), Αυτοτιμωρούμενος. Μυθιστορηματική βιογραφία του Μπωντλαίρ (1935), Στιγμές (1940), Οδοιπορικό του ’43 (1946), Στρόβιλος (1961), Το Πλατύ ποτάμι (ολοκληρωμένη έκδοση 1965, είχαν προηγηθεί τμηματικές δημοσιεύσεις από το 1942).

Συνέγραψε όμως περισσότερα πεζογραφικά έργα τα οποία τελικά κατέστρεψε ή δεν δημοσίευσε ποτέ: «Σκέψεις» (1924), «Μπαρόκο» (1927), «Ένα ταξιδάκι τωρινό και ωφέλιμο», διήγημα (1928), «Δοστογιέβσκυ, ο άνθρωπος» (1936), «Σωσίας» (1957).

Πολιτικός, εμπορος και μέγας εθνικός ευεργέτης.

Ο Αντώνης Μπενάκης (Αλεξάνδρεια 1873, Αθήνα 31 Μαΐου 1954) ήταν επιχειρηματίας, εθνικός ευεργέτης, πολιτικός και ιδρυτής του Μουσείου Μπενάκη. Η παιδική του ζωή περιγράφεται λεπτομερώς στο γνωστό βιβλίο "Τρελλαντώνης" που έγραψε η αδελφή του, Πηνελόπη Δέλτα.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ήταν γιος του Εμμανουήλ Μπενάκη, επιχειρηματία και πολιτικού, και της Βιργινίας Χωρέμη. Υπήρξε μέλος των ισχυρών οικογενειών Μπενάκη και Χωρέμη και αδέλφια του ήταν οι Αλέξανδρος Μπενάκης, σύζυγος Μαρίας Συναδινού, Αργυρώ Μπενάκη, σύζυγος Μιχαήλ Σαλβάγου, Πηνελόπη Δέλτα, σύζυγος του Στέφανου Δέλτα και Αλεξάνδρα Μπενάκη, σύζυγος του Τόμας Ντέϊβις. Μεγάλωσε στο αυστηρό κλίμα της οικογενειακής εστίας στην Αλεξάνδρεια, για την καθημερινότητα της οποίας διασώζονται αρκετές μαρτυρίες μέσα από τα βιβλία της αδελφής του, Πηνελόπης Δέλτα.
Παρακολουήθησε ξενόγλωσσα σχολεία στην Αλεξάνδρεια και εν συνεχεία μετέβη ως οικότροφος στο "Rossal School" στη Βρετανία. Επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου και εργάστηκε στον οικογενειακό οίκο εμπορίας βάμβακος "Χωρέμη-Μπενάκη". Παράλληλα ανέπτυξε σημαντική εθνική δράση λαμβάνοντας μέρος στην ελληνοτουρκική σύρραξη του 1897, ενισχύοντας οικονομικά τον το Μακεδονικό Αγώνα με τον εξοπλισμό της ομάδας Γαρέφη και προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες του στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13.
Μετά την εγκατάσταση του πατέρα του, Εμμανουήλ Μπενάκη, στην Ελλάδα το 1911, ο Αντώνης ανέλαβε την διοίκηση του οικογενειακού εμπορικού οίκου μέχρι και 1926. Παράλληλα ανέλαβε για βραχύ χρονικό διάστημα υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε δεκάδες δωρεές μεταξύ των οποίων αρκετές προς την ελληνική κοινότητα και τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αλεξανδρείας, του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος.
Υπήρξε ένθερμος οπαδός του προσκοπισμού και ιδρυτής του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων Αλεξάνδρειας καθώς και λάτρης της ιστιοπλοΐας. Για τον σκοπό αυτό ίδρυσε μαζί με άλλα μέλη της αθηναϊκής κοινωνίας τον Ναυτικό Όμιλος Ελλάδος, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος μέχρι και τον θάνατό του το 1952.

Γραμματέας και Λογιστής του Αχιλλοπούλειου Δημοτικού Νοσοκομείου Βόλου

Ο Γιώργης Μπελαβίλας (Πειραιάς 1925-1998), µέλος της ΕΠΟΝ από τα φοιτητικά του χρόνια στο Πολυτεχνείο, φυλακίστηκε στο Χαϊδάρι από τους Γερµανούς. Έλαβε µέρος στα Δεκεµβριανά, συνελήφθη από τους Εγγλέζους και φυλακίστηκε ξανά. Εξορίστηκε στην Ικαρία και στη Μακρόνησο και καταδικάστηκε το 1948 σε ισόβια. Αποφυλακίστηκε το 1956. Στέλεχος της ΕΔΑ και του κινήµατος ειρήνης. Το 1967 εκτοπίστηκε στη Γυάρο. Ιδρυτικό µέλος του ΚΚΕ εσ., της Ε.ΑΡ. και του Συνασπισµού.

Φιλόλογος και Γυμνασιάρχης.

Η Λουίζα (Τζίνα) Μπαχάουερ γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου του 1910. Το 1916 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη του πιάνου όπου μαθήτευσε με τον Πολωνό πιανίστα Woldemar Freeman. Το 1926 αποφοίτησε με βαθμό άριστα και Χρυσό Μετάλλιο Ανδρέα και Ιφιγενείας Συγγρού (την ανώτερη διάκριση). Ο Γάλλος πιανίστας Aldfred Cortot επισκεπτόμενος το Ωδείο Αθηνών για συναυλίες, άκουσε την Μπαχάουερ και αποφάσισε να την δεχθεί ως μαθήτρια στο Παρίσι. Έτσι η Μπαχάουερ φοίτησε στην École Normale για τρία χρόνια. Κατά τις σπουδές της στο Παρίσι γνώρισε τον Ρώσο πιανίστα και συνθέτη Sergei Rachmaninov με τον οποίο έκανε μαθήματα. Το 1930 άρχισε να διδάσκει πιάνο στο Ωδείο Αθηνών, ενώ η καριέρα της άρχισε να παίρνει διεθνή χαρακτήρα. Ο Β΄παγκόσμιος πόλεμος την βρήκε στην Αλεξάνδρεια όπου ζούσε από το 1936 με τον πρώτο της σύζυγο, τον επιχειρηματία Ιωάννη Χριστοδούλου, ο οποίος αποβίωσε αιφνιδίως το 1950. Το 1951 παντρεύτηκε τον Βρετανό αρχιμουσικό Alec Sherman. Αποβίωσε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς στο σπίτι της στο Χαλάνδρι στις 22 Αυγούστου του 1976, ενώ προετοιμαζόταν για μια συναυλία στο Ηρώδειο. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε ο διεθνής διαγωνισμός «Gina Bachauer» στο Salt Lake των ΗΠΑ. Θεωρείται μια από τις σημαντικότερες πιανίστριες του 20ού αιώνα.

Αντιπρόεδρος της Βουλής, γιος του Μακεδονομάχου ιατρού Μενέλαου Μπατρίνου από την Καστοριά. Γεννήθηκε το 1893 στην Καστοριά και σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. Μετείχε ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επέστρεψε στην Καστοριά, όπου εξάσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου από το 1926. Το 1935 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής με το Λαϊκό Κόμμα στον νομό Φλωρίνης. Μέλος της Επιτροπής Μακεδόνων και Θρακών (1941-43) μαζί με τον Αλ. Σβώλο και άλλους, διορίστηκε σε διάφορες σημαντικές θέσεις από τις κατοχικές κυβερνήσεις (στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας, γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών και στην Προεδρία της Κυβερνήσεως). Μετείχε ως εθελοντής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και επανεξελέγη με τον Ελληνικό Συναγερμό στις εκλογές του 1952 ως βουλευτής Καστοριάς και με την ΕΡΕ το 1956 ως βουλευτής Καστοριάς-Φλωρίνης και το 1958 ως βουλευτής Καστοριάς. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Βουλής το 1956-1958.

Του απονεμήθηκε ο Αργυρούς Σταυρός του Γεωργίου Α΄ και άλλα πολεμικά μετάλλια.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who 1965

Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης.

Ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος καταγόταν από τη Σαντορίνη, όπου και έλαβε ενεργό δράση για την ενίσχυση της Ελληνικής Επανάστασης. Στις 20 Ιανουαρίου, εξελέγη στο Α΄ Βουλευτικό μαζί με τον Μαρίνο Σορώτο και μετέβη στη Διοίκηση, η οποία του ανέθεσε να επιστρέψει στο νησί για τη συγκέντρωση χρημάτων. Το συγκεκριμένο έργο αποδείχθηκε δυσχερές, καθώς στη Σαντορίνη υπήρχε ισχυρή παράταξη αντιτιθέμενη στην Ελληνική Επανάσταση, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια διένεξης ανάμεσα στις δύο παρατάξεις, τον Οκτώβριο του 1822, ο Αντώνιος Μπαρμπαρήγος να τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι από επίθεση με μαχαίρι. Το 1823 επέστρεψε στην έδρα της Διοίκησης και έλαβε μέρος ως πληρεξούσιος Σαντορίνης στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, αναχωρώντας πριν τη λήξη των εργασιών της. Απεβίωσε στη Σαντορίνη με κλονισμένη ψυχική υγεία, πιθανότατα το 1824.

O Νικόλαος Δημητρίου Μπάρακλης γεννήθηκε το 1859 στην Αθήνα. Εισήλθε ως ακόλουθος β΄τάξεως στο υπουργείο Εξωτερικών το 1891 και ακολούθησε την προξενική υπηρεσία (γραμματέας, υποπρόξενος, πρόξενος) αναλαμβάνοντας διαδοχικά τα εξής προξενεία: Κάιρο, Βηρυττός (1893), Βιτώλια (1894), Θεσσαλονίκη, Αδριανούπολη (1895), Χανιά (1896), Δεδέαγατς (1900, 1908), Σουέζ (1904), Σκόπια (1907), Πορτ Σάιδ (1909), Φιλιππούπολις (1911, 1917), Κάιρο (1913), Οδησσός (1919), Γένουα (1920), Βηρυττός (1921), Βουδαπέστη (1924). Το 1925 φαίνεται ότι αποχώρησε από το προξενικό σώμα -την ίδια χρονιά υπέβαλε δικαιολογητικά για τη συνταξιοδότησή του από το υπουργείο. Έγραφε στιχουργήματα, πολλά από τα οποία είχαν δημοσιευθεί στην Ακρόπολη, είχε λάβει μέρος και είχε βραβευθεί σε πανελλήνιο ποιητικό διαγωνισμό που είχε προκηρύξει, ως υπουργός Στρατιωτικών, ο Βενιζέλος και γνωρίζουμε ότι εξέδωσε (εκδόσεις Χ.Ι.Σαλίβερου) τουλάχιστον μία συλλογή με τίτλο “Τραγούδια του Στρατώνα”. Τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος και τον Χρυσό Σταυρό των Ιπποτών (1908, 1922).

Οπλαρχηγός.

Σκυριανός Πρωτομάστορας ξυλογλύπτης και λαϊκός ζωγράφος

Ο Εμμανουήλ Μπαμιέρος ήταν γενικός επιθεωρητής Σωματικής Αγωγής του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Ο Σταύρος Μπαλτογιάννης γεννήθηκε το 1929 στα Ιωάννινα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και στην Academia di Belle Arti της Φλωρεντίας και συντήρηση έργων τέχνης στο Istituto Centrale del Restauro της Ρώμης. Το 1963 προσελήφθη ως ζωγράφος αναστηλώσεων στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, όπου από το 1975 έως το 1990 υπηρέτησε ως επιθεωρητής Συντήρησης και Αποκατάστασης Μνημείων. Το 1963 έλαβε μέρος στην οργάνωση του Κεντρικού Εργαστηρίου Συντήρησης στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ το 1969 δίδαξε στη «Σχολή Εκπαιδεύσεως Συντηρητών Αρχαίων» η οποία ιδρύθηκε στο Μουσείο (1969-1973). Το 1977 εκλέχθηκε στη θέση του Εφόρου του φροντιστηρίου συντηρήσεως και τεχνικής έργων τέχνης στην ΑΣΚΤ.

Έλληνας πολιτικός. Άρχισε την καριέρα του ως διπλωμάτης και άρχισε να εκλέγεται βουλευτής από το 1902. Είχε γίνει αρκετές φορές υπουργός. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή δικάστηκε στη «δίκη των έξι» ως ένας από τους υπαιτίους για την ήττα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπουργού εξωτερικών, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε το 1922 στο Γουδή.

Έλληνας δημοσιογράφος, πολιτικός και Ολυμπιονίκης στην υδατοσφαίριση που διετέλεσε μετέπειτα αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

Η Τίλλα Μπαλή (Ευσταθία το βαφτιστικό της όνομα) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Παντρεύτηκε τον στρατιωτικό γιατρό Απόστολο Μπαλή και ταξίδεψε στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ποιήματά της δημοσιεύθηκαν στα περιοδικά Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα, Πνευματική ζωή, Παναθήναια κ.α. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Ήχος και Απόηχος (1938), Ειρμοί (1940), Πυράκανθος (1943), Λυγρά Σήματα (1946), Ελεγείες (1957) και Εκμαγεία και Ανάγλυφα (1961). Το 1959, στον διαγωνισμό του ιταλικού περιοδικού Omnia διακρίθηκε με χρυσό μετάλλιο.

[Πηγές: Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 10]

Γενήθηκε το 1920 στην Κυψέλη Άρτας, από αγροτική οικογένεια. Φωτογράφησε την Εθνική Αντίσταση ενώ μεταπολεμικά εργάτηκε στο φωτογραφικό τμήμα της ΔΕΗ. Οι σκληρές συνθήκες του πολέμου και ο αγώνας του λαού της Ηπείρου για επιβίωση και προκοπή επηρέασαν καταλυτικά τον ψυχισμό του, το φωτογραφικό ύφος και τη θεματογραφία του. Συγχρόνως εξελίχθηκε σε οξυδερκή καταγραφέα της ελληνικής παράδοσης και λαϊκής τέχνης.

Ο Νικόλαος Μπαλάνος (Αθήνα, 1860-1937) ήταν πολιτικός μηχανικός πολιτικός, διδάκτορας του πανεπιστημίου του Βύρτσουμπουργκ, από τους πρώτους διευθυντές αναστήλωσης και συντήρησης των μνημείων της Ακρόπολης. Ως νομομηχανικός Αθηνών έγινε το 1895 μέλος μιας επιτροπής ειδικών και αργότερα ανέλαβε την πρωτοβουλία και ανέλαβε τη διεύθυνση συντήρησης των μνημείων της Ακρόπολης που έγιναν εκεί ως το 1937 περίπου, στα Προπύλαια, το Ερεχθείο, τον πύργο της Αθηνάς Νίκης και τον Παρθενώνα. Επειδή έκανε ευρεία χρήση στηριγμάτων και δοκών από σίδερο προκλήθηκαν σημαντικές ζημιές στα μνημεία με την πάροδο του χρόνου. Παρουσίασε την εργασία του διεθνώς με δημοσιεύματα και ανακοινώσεις. Έγραψε τα έργα Η αναστήλωση της βόρειας κιονοστοιχίας του Παρθενώνα, 1925 και Τα μνημεία της Ακροπόλεως, αποτύπωση και συντήρηση, 1938

Αρματολός γιος του οπλαρχηγού, αρματολού και αγωνιστή της Επανάστασης του 1821 Γώγου Μπακόλα με καταγωγή από τη Σκουληκαριά της Άρτας.