Ο Γεώργιος Λαμπελέτ γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Γόνος οικογένειας μουσικών, ήταν γιος του Εδουάρδου Λαμπελέτ (1820-1903) και αδελφός του Ναπολέοντα Λαμπελέτ (1864-1932). Πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια στην Αθήνα, τον Πειραιά και την Ιταλία (Νάπολη). Διδάχτηκε τα πρώτα στοιχεία της μουσικής (πιάνο, θεωρητικά, αρμονία) από τους γονείς του. Δεκαέξι ετών γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1895 μέχρι το 1901 φοίτησε στο ωδείο San Pietro a Majella στη Νάπολη, όπου σπούδασε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση με τον Paolo Serrao. Αμέσως μετά την επιστροφή του στην Αθήνα δημοσίευσε στο περιοδικό Παναθήναια το άρθρο «Η εθνική μουσική» (1901), που προκάλεσε αίσθηση, γέννησε αντιδράσεις από τους συντηρητικούς κύκλους της εποχής του και τον ανέδειξε πρωτοπόρο της Εθνικής Σχολής. Θεωρητικός πολέμιος του Γεωργίου Νάζου, αλλά και του Μανώλη Καλομοίρη, ο Λαμπελέτ υποστήριξε με συνέπεια τις απόψεις του μέσα από τις σελίδες περιοδικών, όπως Το περιοδικόν μας (του Γ. Βώκου, 1900-1902), η Κριτική (που εξέδωσε ο ίδιος μαζί με τον Γεώργιο Αξιώτη το 1903), Μουσική Επιθεώρησις (του Νικολάου Γ. Παππά, 1921-1922), τα Μουσικά Χρονικά (του Ιωσήφ Παπαδόπουλου-Γκρέκα, 1925 και 1928-1933). Το 1921 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Εργάστηκε στο Ωδείο Πειραιώς και στο Πειραϊκό Ωδείο και επί σειρά ετών παρέδιδε ιδιωτικά μαθήματα θεωρίας της μουσικής. Το συνθετικό του έργο παραμένει σε μεγάλο ποσοστό ζητούμενο καταγραφής και έρευνας? από τα γνωστά του έργα, πιο σημαντικά θεωρούνται Η ελληνική δημώδης μουσική. 60 τραγούδια και χοροί. Κριτική μελέτη, μεταγραφή, εναρμόνισις (1930) και η συλλογή παιδαγωγικών τραγουδιών Τα χελιδόνια, σε στίχους του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1920). Συνέθεσε, επίσης, συμφωνικά έργα, έργα για πιάνο, για χορωδία, τραγούδια κ.ά. Δημοσίευσε πολλά θεωρητικά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Στις αυτοτελείς εκδόσεις έργων του περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές Στίχοι (1909) και Παληοί και νέοι ρυθμοί (1930), τα δοκίμια Το δραματικόν θέατρον (το θέατρο του Γαβριήλ δ’Αννούντσιο, η αντίθεσίς του με το ιψενικό) (1929) και Η γένεσις της ομοιοκαταληξίας εις την ποίησιν και η σχέσις αυτής προς την μουσικήν (1932) και η μετάφραση του μονόπρακτου θεατρικού έργου του Gabriele d’Annunzio Sogno di un mattino di primavera (Όνειρο εαρινής πρωίας. Δράμα εις πράξιν μίαν, χ.χ.).