Η Όπερα Δωματίου Αθηνών (Ο.Δ.Α.) ιδρύθηκε το 1988 ως «πλατφόρμα» ανέλιξης Νέων Καλλιτεχνών όλων των ειδικοτήτων, με ιδιαίτερη έμφαση στους τραγουδιστές, οι οποίοι δια μέσου του απόλυτα επαγγελματικού φορέα, μεταπήδησαν σε μεγαλύτερους Οργανισμούς της Ελλάδας και του Εξωτερικού. Έχει υποστηρίξει και αναδείξει στο χώρο Καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων καθώς και το 90% των τραγουδιστών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Με την ύπαρξή της «δημιούρησε πολιτισμό» με την προσέγγιση κοινού νέων θεατών που έχουν μηδαμινή επαφή με το Λυρικό Θέατρο. Έχει δώσει παραστάσεις και συναυλίες σε Αθήνα, Πειραιά Λουτράκι, Κορυδαλό, Αιγάλεω, Χίο, Σύρο, Κρήτη, Κεφαλονιά, Σκύδρα, Βόλο, Λάρισα, Γιάννενα και Λονδίνο. Έχει συνεργαστεί με το Γ΄ Πρόγραμμα Ελληνικής Ραδιοφωνίας, την Ορχήστρα Χρωμάτων, και την Εθνική Λυρική Σκηνή καθώς επίσης και τις Πρεσβείες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Αγγλίας, με την υποστήριξη Ξένων Διπλωματικών Αντιπροσώπων. Επίσης συμμετείχε στην Επιτροπή Διεθνούς Διαγωνισμού Τραγουδιού του ΣΗΜΟ (τρεις συνεχείς χρονιές) και έχει βραβεύσει με μικρά χρηματικά ποσά 6 επιτυχόντες, πέντε Έλληνες και μία Αυστριακή.
Το 2012 το σωματείο ανέστειλε την λειτουργία του.

Σκοπός της Α.Ε Βιομηχανικών Επενδύσεων ΩΜΕΓΑ ήταν «Η σύστασις των υπό του άρθρου 3 της από 22 Ιανουαρίου 1970 συμβάσεως μεταξύ Δημοσίου και Α. Σ. Ωνάση κυρωθείσης διά του Ν.Δ. 477/1970 προβλεπομένων Ανωνύμων Εταιρειών, η απόκτησις μετοχών ή ομολογιών των ως άνω εταιρειών, ή διά απ’ ευθείας αγοράς ή διά καταβολής της αποζημιώσεως, διά την εκτέλεσιν της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως, απόκτησις της εδαφικής εκτάσεως προς εγκατάστασιν των υπό της ρηθείσης Συμβάσεως προβλεπομένου Βιομηχανικού Συγκροτήματος, η εκτέλεσις μελετών, διαγωνισμών, συμβάσεων και έργων απαραιτήτων διά την προπαρασκευήν της ανεγέρσεως Νομομηχανικού Συγκροτήματος ως και η παροχή πάσης συναφούς προς τον σκοπό τούτον υπηρεσίας». Όπως προκύπτει από τα Πρακτικά του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας με την από 19.1.1971 απόφαση (αριθ. Β 4895/12.102) των Υπουργείων Οικονομικών και Βιομηχανίας, κηρύχθηκε αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα, υπέρ της ΩΜΕΓΑ, έκταση 9.844.802 τ.μ. στην Πάχη Μεγάρων. Για τις ανάγκες της απαλλοτρίωσης, η εταιρεία δανειοδοτήθηκε από την Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως. Από την ανωτέρω έκταση πωλήθηκε την 22.7.1972 στην Α.Ε. ΣΤΡΑΝ τμήμα 2.296.000 τ.μ. αντί τιμήματος 98.132.684 δρχ. πλέον αναλογικών εξόδων της ΩΜΕΓΑ (για τόκους δανείων κ.λπ.) 5.496.497 δρχ., δηλ. σύνολο 103.629.181 δρχ. Στη συνέχεια, όμως, με τις από 22.1.1974 αποφάσεις (αριθ. 171-174) του Συμβουλίου Επικρατείας έγιναν δεκτές αιτήσεις ακυρώσεως θιγόμενων ιδιοκτητών. Η ακύρωση στηρίχτηκε στο γεγονός ότι ο συγκεκριμένος σκοπός της δημόσιας ωφέλειας, για τον οποίο έγινε η απαλλοτρίωση, ματαιώθηκε πριν συντελεστεί, με τη λύση της σύμβασης μεταξύ Δημοσίου - Α.Σ. Ωνάση. Τέλος, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Μετόχων (δηλ. της ΕΤΒΑ, η οποία είχε το 100% των μετοχών) της 31.12.1977, η εταιρεία τέθηκε από 1.1.1978 υπό εκκαθάριση.

Το Ωδείον Αθηνών είναι το αρχαιότερο μουσικοθεατρικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της νεώτερης Ελλάδας. Διακρίθηκε για την ποιότητα, το εύρος του έργου του και την προσφορά του στη μουσική και θεατρική παιδεία του τόπου. Ο Μουσικός και Δραματικός Σύλλογος ‘Ωδείον Αθηνών – 1871 ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1871. Στο πρώτο καταστατικό του Συλλόγου καθορίζονταν ως σκοποί του η σύσταση Ωδείου, η συγκρότηση θεάτρου και η κατάρτιση δραματολογίου, η αποστολή υποτρόφων στο εξωτερικό, η απονομή βραβείων και η εκτέλεση συναυλιών και παραστάσεων, ενώ ο αμιγώς κοινωφελής χαρακτήρας που προσέδωσαν στο Σύλλογο τα ιδρυτικά του μέλη διατηρείται αναλλοίωτος μέχρι σήμερα.

Στον σχεδόν ενάμιση αιώνα λειτουργίας του, στο Ωδείο Αθηνών σπούδασαν ή δίδαξαν μουσικές προσωπικότητες διεθνούς εμβέλειας όπως ο Σπύρος Σαμάρας, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο Νίκος Σκαλκώτας, η Μαρία Κάλλας, η Τζίνα Μπαχάουερ, η Αλεξάνδρα Τριάντη, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Λουκάς Καρυτινός, ο Δημήτρης Σγούρος και πολλοί άλλοι. Εδώ εκπαιδεύτηκε επίσης πλήθος άξιων μουσικών που στελέχωσαν τις συμφωνικές ορχήστρες της χώρας, ενώ η ίδια η σημερινή Κρατική Ορχήστρα Αθηνών αποτελεί την ιστορική μετεξέλιξη της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Σημαντική υπήρξε η ιστορική συμβολή του Ωδείου Αθηνών στη διδασκαλία και καλλιέργεια της Βυζαντινής μουσικής, μέσα από την ίδρυση, το 1903, της Σχολής Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής, με σκοπό τη διάδοση και ανάπτυξη της μουσικής παράδοσης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στον Ελλαδικό χώρο. Η Σχολή αυτή, που συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι τις μέρες μας, αναγνωρίστηκε το 1936 ως η μόνη ‘επίσημος της Εκκλησίας και του Κράτους Σχολή Βυζαντινής Μουσικής’.

Αλλά και στον τομέα της Δραματικής Τέχνης, το Ωδείο Αθηνών προσέφερε πολλά από το 1871 μέχρι σήμερα, μέσα από τη λειτουργία της πρώτης και αρχαιότερης Δραματικής Σχολής της χώρας, στην οποία δίδαξαν κατά καιρούς επιφανείς θεατράνθρωποι, όπως ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Κώστας Μουσούρης, ο Δημήτρης Μυράτ κ.ά.

Τον Φεβρουάριο του 1925 ο Μενέλαος Σακελλαρίου ίδρυσε την πρώτη βιομηχανία βερνικοχρωμάτων με την επωνυμία «Χημικόν Εργοστάσιον Χρωμάτων και Βερνικίων Ίρις Ε.Ε. Μενέλαος Σακελλαρίου και Σία». Η επιχείρηση εγκαταστάθηκε στην παραλία της Ελευσίνας, κοντά στις ρητινοπαραγωγικές περιοχές της Μάνδρας, Μαγούλας, Ελευσίνας. Τα κεφάλαια για την αρχική επένδυση προήλθαν από τον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο και δεν ήταν σημαντικά. Το αρχικό κατατεθειμένο κεφάλαιο έφθανε τις 600.000 δρχ. και προερχόταν από τον Γ. Κανάκη κατά 200.000 δρχ., τον Δ. Κανάκη κατά 200.000 δρχ., από τον Α. Ε. Σακελλαρίου κατά 50.000 δρχ. και από τον Μ. Ε. Σακελλαρίου κατά 150.000 δρχ. Ένα χρόνο αργότερα, το 1926, το κεφάλαιο είχε αυξηθεί σε 1.200.000 δρχ. Η περίοδος της ακμής της επιχείρησης διήρκεσε περίπου 25 χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 μέχρι το 1950.

Η Χριστιανική Αρχαιολογική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1884, με σκοπό την περισυλλογή και τη διάσωση των μνημείων της χριστιανικής αρχαιότητας, καθώς και τη δημιουργία Μουσείου Χριστιανικής Αρχαιολογίας. Καθοριστική για το έργο και τον χαρακτήρα της ΧΑΕ κατά τις πρώτες δεκαετίες της λειτουργίας της ήταν η δράση του ιδρυτικού της μέλους Γεωργίου Λαμπάκη. Με την ιδιότητα του εφόρου του Μουσείου της ΧΑΕ, αλλά και του γενικού γραμματέα της από το 1901 έως το 1914, εργάσθηκε με αξιοθαύμαστο ζήλο για τη διάσωση των χριστιανικών μνημείων, με σημαντικότερο έργο του τη συγκρότηση και τη σχολαστική τεκμηρίωση της Συλλογής της Εταιρείας. Με τη φροντίδα του συγκροτήθηκε επίσης το πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο «χριστιανικών» μνημείων από την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, το οποίο αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της Συλλογής της ΧΑΕ. Αναλυτικός κατάλογος των φωτογραφιών δημοσιεύτηκε στο Δελτίον της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, τεύχος Θ΄, 1910.

Ο θάνατος του Γ. Λαμπάκη το 1914, αλλά και οι ιστορικές συγκυρίες της χώρας είχαν ως αποτέλέσμα τον περιορισμό της δράσης της ΧΑΕ. Το 1923 το μεγαλύτερο μέρος της Συλλογής της, η Βιβλιοθήκη και το Αρχείο της περιήλθαν στο Βυζαντινό Μουσείο, ενώ η Εταιρεία, μολονότι ανέστειλε τη συλλεκτική της δράση, συνέχισε να δραστηριοποιείται ως επιστημονικό σωματείο έως τις μέρες μας.

Το 1923 ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Χριστιανική Ένωσις Νεανίδων» (ΧΕΝ), όπως αποδόθηκε στα ελληνικά το όνομα της YWCA, από γυναίκες – μέλη της YWCA της Σμύρνης. Το 1939 με απόφαση του δικτατορικού καθεστώτος, η ΧΕΝ διαλύθηκε, όπως και οι περισσότερες Οργανώσεις Νεότητας. Ανασυστάθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εξαπλώθηκε στον Ελληνικό χώρο, τόσο σε αστικές όσο και σε αγροτικές περιοχές.Το 1947, μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ιδρύεται η ΧΕΝ Ελλάδος, ως κοινό όργανο επικοινωνίας, συνεργασίας και εκπροσώπησης και δημιουργεί υποδομές πανελλήνιας Οργάνωσης. Στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο συμμετείχαν μέλη από τις ΧΕΝ Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Κηφισιάς και Πάτρας.
Πηγή: https://www.xen.gr/history/ [Τελευταία επίσκεψη: 11/6/2020]

Η Χημική Υπηρεσία Αερολιμένα [Κρατικού Αερολιμένα Αθηνών] συστάθηκε με το ΠΔ91/1999, άρθρ 5. Αρμοδιότητα ήταν η φυσική και χημική εξέταση των δειγμάτων που αποστέλλονταν από το Τελωνείο Αερολιμένα Αθηνών. Διαρθρωνόταν σε δύο Τμήματα: Τμήμα Ανατολικού Αερολιμένα, Τμήμα Δυτικού Αερολιμένα.

Ιστορική χαρτοβιομηχανία της Πάτρας που ιδρύθηκε το 1928 από τον Σμυρνιό Ευάγγελο Λαδόπουλο και η οποία στα χρόνια της ακμής της τη δεακετία του 60 ήταν η μεγαλύτερη χαρτοβιομηχανία των Βαλκανίων.

Το 1922 ιδρύεται με μορφή Ανώνυμης Εταιρείας και αρχικό κεφάλαιο ενός εκατομμυρίου δραχμών η χαρτοποιία «Κέρκυρα» και πέντε χρόνια αργότερα το ανεβάζει σε τρία εκατομμύρια. Πιθανόν η εταιρεία προϋπήρχε και άλλαξε νομική μορφή το 1922, καθώς στο Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας υπάρχει φάκελος με τίτλο Α.Ε. Χαρτοποιίας «Η Κέρκυρα» για την περίοδο 1913-1921 και χωριστός με τον ίδιο τίτλο για την περίοδο 1924-1959.
Το εργοστάσιο λειτουργεί στο Κεφαλόβρυσο (στο λιβάδι του Ρόπα, απέναντι από το βενζινάδικο στη διασταύρωση προς Έρμονες) και το 1936 απασχολεί 70 εργάτες και 4 υπαλλήλους. Τα γραφεία της Εταιρείας όμως είναι κοντά στο λιμάνι, στην παραλία του Μαντουκιού, στην οδό Ξενοφώντος Στρατηγού 56α. Η ετήσια παραγωγή (χαρτιά περιτυλίγματος, χαρτόνια κυτιοποιίας, χαρτόνια υποδηματοποιίας) φτάνει τους 1500 τόνους και διανέμεται σε όλη τη χώρα, ενώ η πρώτη ύλη εισάγεται από Γερμανία, Αγγλία και Σουηδία (δεδομένα του 1936). Χρησιμοποιεί μια ατμομηχανή 60 ίππων και δύο γκαζομηχανές των 70 και 220 ίππων.
Στην καταλογογράφηση του Εργατικού Κέντρου υπάρχουν αναφορές στην Χαρτοποιία για τα έτη 1953 και την περίοδο 1959-1967, ωστόσο, σύμφωνα προφορικές μαρτυρίες η λειτουργία της Χαρτοποιίας «Κέρκυρα» πρέπει να σταμάτησε στα 1960 με 1962. Το κτίριο με την χαρακτηριστική του καμινάδα σώζονταν μέχρι πριν λίγα χρόνια, οπότε κατεδαφίστηκε.

Η διαδικασία ίδρυσης της Σχολής απέβη χρονοβόρος, λόγω της εμπλοκής της κρατικής γραφειοκρατίας. Η επιμονή τελικά του Π. Χαροκόπου αλλά και η στήριξη της κοινής γνώμης και του τύπου οδήγησαν σε αίσιο αποτέλεσμα.

Το 1908 συντάσσεται το καταστατικό, ο κανονισμός και το πρόγραμμα της σχολής, όπου ρυθμίζονται με κάθε λεπτομέρεια τα θέματα της διοίκησης, της λειτουργίας, του εκπαιδευτικού έργου και των οικονομικών της Σχολής. Ειδικότερα και ενδεικτικά αναφέρονται τα εξής:
Η σχολή τίθεται «υπό την υψηλήν προστασίαν και ανωτάτην εποπτείαν και διοίκησιν της Α.Β.Υ. της Πριγκηπίσσης Σοφίας». Περιλαμβάνει τρία τμήματα: ένα Οικοκυρικό με σκοπό την κατάρτιση της οικοδέσποινας, ένα Επαγγελματικό με σκοπό την κατάρτιση για βιοποριστικό επάγγελμα και ένα τμήμα «προς ειδική μόρφωση υπηρετριών». Επίσης, προβλέπεται η λειτουργία απογευματινών μαθημάτων για τις εργαζόμενες γυναίκες και η ίδρυση διδασκαλείου για τη δημιουργία διδασκαλισσών του κλάδου. Η διοίκηση της σχολής ανατίθεται σε δύο σώματα, ένα πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, αρμόδιο για τα οικονομικά του Ιδρύματος και μία εξαμελή Κοσμητεία, η οποία «επισκοπεί ειδικώς τα της διδασκαλίας, αγωγής και διαίτης εν γένει των εν τη Σχολή διδασκομένων». Η διεύθυνση της Σχολής ανατίθεται σε μια διευθύντρια και μια υποδιευθύντρια. Το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό διακρίνεται σε «εσωτερικό» (δασκάλες) και «εξωτερικό» (και τα δύο φύλα). Επίσης, ορίζεται η ύπαρξη οικονόμου, ιματιοφύλακα, υπηρετικού προσωπικού, ιατρού και νοσοκόμου. Οι μαθήτριες διακρίνονται σε «εσωτερικές» («συσσίτους»), που διαμένουν στο οικοτροφείο, «ημισυσσίτους» και «εξωτερικές». Παρέχεται δωρεάν φοίτηση στα τμήματα που απευθύνονται στις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις, διευκόλυνση στη φοίτηση μαθητριών που προέρχονται από φτωχές οικογένειες αλλά και χορήγηση υποτροφιών. Αυτό είναι συνδεδεμένο με την εξασφάλιση των οικονομικών πόρων της Σχολής. Ο Π. Χαροκόπος εξασφάλισε οικονομική αυτοδυναμία της Σχολής του, γεγονός που τη διαφοροποιούσε από άλλες Σχολές που είχαν γίνει στην Ελλάδα και συνετέλεσε καθοριστικά στην διατήρηση και εξέλιξή της στο μέλλον. Σύμφωνα με το καταστατικό, ορίζονται 40.000 δρχ. ετησίως (στη διαθήκη αυξήθηκε το ποσό σε 50.000 δρχ.), ως κληροδότημα του ιδρυτή, ο οποίος «διέθετε εσαεί» και άλλες 6.000 δρχ. ετησίως. Ως επιπλέον πόροι της σχολής ορίζονται και «τα εισπραττόμενα τροφεία και δίδακτρα» από τις εσωτερικές και εξωτερικές μαθήτριες, δωρεές και συνδρομές ομογενών, επιχορηγήσεις εκ μέρους του Δημοσίου και των Δήμων και έσοδα από τις πωλήσεις εργόχειρων και εδεσμάτων που θα κατασκευάζονται από τις μαθήτριες της Σχολής.

Η ανέγερση του κτιρίου της «Χαροκοπείου Σχολής» γίνεται υπό την επίβλεψη του αδελφού του Π. Χαροκόπου, Σπυρίδωνα, μετά από σχετικό βασιλικό διάταγμα «περί εγκρίσεως της ανεγέρσεως κλπ της Χαροκοπείου Οικοκυρικής και Επαγγελματικής Σχολής των θηλέων» που εκδίδεται στις 28 Φεβρουαρίου 1914 (ΦΕΚ 53/τ.Α΄/4-3-1914). Πρόκειται για ένα διώροφο κτίριο με υπόγειο, στο οποίο υπήρχαν, κυρίως εργαστήριο χημείας, μαγειρείο, τραπεζαρία, αποθήκες, πλυντήριο και δωμάτιο υπηρεσίας. Στο ισόγειο λάμβανε χώρα η διδασκαλία και ο όροφος χρησίμευε ως οικοτροφείο. Οι διαδικασίες έχουν διάρκεια από το 1915 έως το 1920. Το Μάρτιο του 1926 το προσφυγικό ορφανοτροφείο θηλέων «Εθνική Στέγη», αυτοτελές σωματείο αναγνωρισμένο από το κράτος, το οποίο στεγαζόταν και λειτουργούσε στο Χαροκόπειο ίδρυμα παρέχοντας πλήρη δημοτική μόρφωση, υπέβαλε στον Υπουργό Παιδείας αίτημα συγχώνευσης με το Χαροκόπειο ίδρυμα ώστε να καταστεί δυνατή η λειτουργία και του Οικοκυρικού διδασκαλείου και της Οικοκυρικής Σχολής.

Από τα τρία τμήματα που προβλέπονταν στο νέο καταστατικό της Σχολής, Οικοκυρικό, Επαγγελματικό και Διδασκαλείο λειτούργησε για οικονομικούς λόγους μόνο το τελευταίο, ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Η λειτουργία του ξεκίνησε το 1929 σύμφωνα με το νόμο 4360/1929 «περί ιδρύσεως Διδασκαλείου Οικοκυρικής Εκπαιδεύσεως» (ΦΕΚ, 290/τ.Α΄/ 17-8-1929). Η φοίτηση στο Διδασκαλείο ήταν τριετής, βρισκόταν υπό την εποπτεία του υπουργού Παιδείας και ελεγχόταν από διοικητικό συμβούλιο, εκπαιδευτικό συμβούλιο και εκπαιδευτικούς επιθεωρητές σύμφωνα με το διάταγμα «περί καθορισμού των εν τω Χαροκοπείω Διδασκαλείω Οικοκυρικής Εκπαιδεύσεως διδασκομένων μαθημάτων, κατανομής της διδακτέας ύλης κλπ» που εκδόθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1930 και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 394/ τ. Α΄ /17-12-1930. Μπορούσαν να φοιτήσουν μόνο οι απόφοιτες της τετάρτης τάξης του παλαιού Γυμνασίου σύμφωνα με το διάταγμα «περί τρόπου προαγωγής κλπ. των μαθητριών του Διδασκαλείου Οικοκυρικής Εκπαιδεύσεως» που εκδόθηκε στις 22 Ιουλίου 1930 και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 256/ τ. Α΄ /29-7-1930. Το Χαροκόπειο Διδασκαλείο ανέδειξε ηγετικές φυσιογνωμίες του κλάδου, όπως οι εκπαιδευτικοί Μαριάνθη Ματσούκη και Ελένη Σδριν, που υπήρξαν και διευθύντριες της, από το 1933, Ανωτέρας Χαροκοπείου Σχολής. Το 1931 η Σχολή αποκτά δημόσιο χαρακτήρα και αρχίζει να λειτουργεί σύμφωνα με τα αναλυτικά προγράμματα που καθόριζε το Υπουργείο Παιδείας ενώ οι απόφοιτες είχαν δικαίωμα διορισμού στη δημόσια εκπαίδευση. Τότε απεφοίτησαν εκατόν σαράντα δασκάλες της Οικοκυρικής για την Ελλάδα. Όμως λόγω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, το κράτος δεν ήταν δυνατόν να προβεί σε διορισμούς. Συνεπώς, η διεύθυνση της Σχολής με τη συγκατάθεση του Υπουργείου Παιδείας ανέστειλε τη λειτουργία του διδασκαλείου με σκοπό να μη δημιουργηθεί μια νέα τάξη ανέργων.

Το 1933 η σχολή ονομάζεται «Χαροκόπειος Ανωτέρα Οικοκυρική Σχολή» (ΧΑΟΣ), τριετούς φοιτήσεως, σύμφωνα με το νόμο 6205/ 1934 «περί μετατροπής εις Ανωτέραν Οικοκυρική Σχολή του Διδασκαλείου Οικοκυρικής Εκπαιδεύσεως» (ΦΕΚ 242/ τ. Α΄/ 27-7-1934). Το 1937 προστέθηκε σε αυτή και ένα διτάξιο διδασκαλείο οικοκυρικής εκπαιδεύσεως. Προϋπόθεση για τη φοίτηση αποτελεί «το ενδεικτικό προαγωγής εκ της δευτέρας τάξεως του εξαταξίου Γυμνασίου ή πρακτικού λυκείου ή ημιγυμνασίου» σύμφωνα με το διάταγμα «περί εγγραφών και εισιτηρίων εξετάσεων εν τη Χαροκοπείω Ανωτέρα Οικοκυρική Σχολή Καλλιθέας» που εκδόθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1934 και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 407/τ.Α΄/22-11-1934. Τα μαθήματα που διδάσκονται διακρίνονται σε θεωρητικά και πρακτικά αλλά και σε οικοκυρικά και γενικά, όπως Μαγειρική, Διαιτητική, Οικιακή Οικονομία, Διακοσμητική, Ανθοκομία, Χημεία, Φυσική, Υγιεινή, Λογιστική, Νεοελληνική και ξένη λογοτεχνία, ξένες γλώσσες κλπ. Ο στόχος ήταν να εφοδιαστούν οι μαθήτριες της Σχολής όχι μόνο με τα προσόντα της καλής νοικοκυράς αλλά και με την απαραίτητη διοικητική ικανότητα ώστε να μπορούν να στραφούν προς άλλα επαγγέλματα της αγοράς αν χρειαζόταν.

Το 1951 η σχολή ονομάζεται «Χαροκόπειος Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας» (ΧΑΣΟΟ), στην ουσία Ανωτέρα Σχολή τριετούς φοιτήσεως, με σκοπό τη μόρφωση καθηγητριών Οικιακής Οικονομίας, σύμφωνα με το νόμο 1785 «περί ιδρύσεως και λειτουργίας Ανωτάτης Σχολής Οικιακής Οικονομίας και τροποποιήσεως του νόμου 6205/1934» (ΦΕΚ 124/τ. Α΄/25-4-1951) Η λειτουργία της ανεστάλη κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1978-1980 και επαναλειτούργησε μετά από ενέργειες της οικογένειας Χαροκόπου και του Συνδέσμου των καθηγητριών Οικιακής Οικονομίας, το 1981.

Το 1981 ιδρύεται το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο σύμφωνα με το άρθρο 9 του νόμου 1894/90 και όπως αυτό τροποποιήθηκε με το άρθρο 17 του νόμου 1966/91. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή παύση της λειτουργίας της Σχολής, η οποία είχε ολοκληρώσει ένα κύκλο μακρόχρονης και σημαντικής προσφοράς τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην ελληνική οικογένεια, ιδιαίτερα στην αγροτική.

Το 1981 ιδρύεται το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο σύμφωνα με το άρθρο 9 του νόμου 1894/90 και όπως αυτό τροποποιήθηκε με το άρθρο 17 του νόμου 1966/91. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σταδιακή παύση της λειτουργίας της Σχολής, η οποία είχε ολοκληρώσει ένα κύκλο μακρόχρονης και σημαντικής προσφοράς τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην ελληνική οικογένεια, ιδιαίτερα στην αγροτική.

Στα νεότερα χρόνια, τις περιόδους 1947-1952, 1955-1961 και 1967-1974, το νησί της Γυάρου χρησιμοποιείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως τόπος φυλακής και εξορίας.
Στη νοτιανατολική πλευρά του νησιού δημιουργήθηκαν πέντε περιφραγμένα στρατόπεδα, στους αντίστοιχους πέντε όρμους του νησιού, όπου η διαμονή γινόταν κυρίως σε σκηνές κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Οι πρώτες οικοδομικές εργασίες ξεκίνησαν το 1947. Περιλάμβαναν εκβραχισμούς και διαμορφώσεις του εδάφους, διάνοιξη δρόμων, χτίσιμο ειδικών κτηρίων, αποθηκών, φυλακίων, πυροβολείων κ.ά. Ανάμεσα στον Δ΄ και τον Ε΄ όρμο χτίστηκε με αναγκαστική εργασία από τους κρατούμενους το κτήριο των φυλακών. Οι εργασίες διήρκεσαν από το 1948 ως το 1951. Πρόκειται για οικοδόμημα μεγάλων διαστάσεων, επίμηκες, ορθογώνιας κάτοψης. Αναπτύσσεται συμμετρικά γύρω από έναν άξονα που έχει κατεύθυνση Α–Δ, επάνω σε κεκλιμένο έδαφος που διαμορφώθηκε σε τέσσερα επίπεδα. Μορφολογικά το κτήριο ακολουθεί τα πρότυπα αντίστοιχων φυλακών της Δυτικής Ευρώπης.
Επάνω στο νησί βρίσκεται νεκροταφείο όπου έχουν ενταφιαστεί 20 πολιτικοί κρατούμενοι.
Το 2001, με την υπ’ αριθμ. ΔΠΑ/11131 απόφαση του υπουργού Αιγαίου (ΦΕΚ 772/Δ/19-9-2001), χαρακτηρίστηκαν διατηρητέα τα κτήρια των φυλακών καθώς και όλα τα οικοδομήματα, οι εγκαταστάσεις και οι κατασκευές που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε όρμων του νησιού της Γυάρου, και καθορίστηκαν ειδικοί όροι και περιορισμοί στη δόμησή τους. Ακολούθησε ο χαρακτηρισμός από το υπουργείο Πολιτισμού του νησιού της Γυάρου ως ιστορικού τόπου, με την υπ’ αριθμ. Γ/4016/68475/17-12-2001 υπουργική απόφαση.

Ελληνίδα ζωγράφος.

Φιλολογική εταιρεία που δημιουργήθηκε στη Βιέννη και την Αθήνα λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης με στόχο την πνευματική προετοιμασία των Ελλήνων για εθνική απελευθέρωση με την ίδρυση σχολείων κ.ά.

Φιλική Εταιρεία, μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε για την προετοιμασία της Επανάστασης στην Οδησσό της Ρωσίας, το 1814, από τους Αθ. Τσακάλωφ, Εμ. Ξάνθο και Νικ. Σκουφά. Αρχηγός της ορίζεται ο Αλ. Υψηλάντης. Η συνεισφορά της υπήρξε καθοριστική για την προετοιμασία και κατ’ επέκταση για την επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης.

Η Φιλαρμονική Εταιρεία Νάουσας ιδρύθηκε το 1958 από μια ομάδα φιλόμουσων Ναουσαίων και μουσικών προερχόμενων από τις προπολεμικές φιλαρμονικές της πόλης. Ιδρυτικό στέλεχος της ΦΕΝ υπήρξε και ο Δημήτριος Δάρης, ο οποίος υπηρέτησε την εταιρεία από διάφορες θέσεις του Δ.Σ. κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.