Ο Εμμανουήλ Κουναλάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1894. Ήταν το πρώτο παιδί του Νικολάου και της Μαρίας. Ακολούθησαν άλλα δώδεκα, εκ των οποίων ενηλικιώθηκαν επτά. Ο παππούς του Μιχαήλ Κουναλάκης, παπάς, ενέπνευσε, σύμφωνα με την οικογενειακή αφήγηση, τον Καζαντζάκη στο μυθιστόρημα Καπετάν Μιχάλης. Παντρεύτηκε το 1918 την Ελένη Παπαμιχαλοπούλου και απόκτησαν δυο παιδιά. Ως τρίτο τους παιδί μεγάλωσαν την μικρότερή του αδελφή.

Το 1921 υπηρέτησε ως Διοικητής Λόχου στο 31ο Σύνταγμα Πεζικού στην Μικρά Ασία. Τον Φεβρουάριο του 21 βρισκόταν στο Εσκί Σεχίρ (ΙΙΙ Μεραρχία 12ον πεζικού Σύνταγμα, Πολυβολαρχία). Τον Νοέμβριο του 21, βρισκόταν στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ, περιοχή Τσαλ/Οβά, στις προφυλακές. Αναφέρεται σε μάχες στον Σαγγάριο, Κάνδρα, Κιουτάχεια, Νικομήδεια.

Τον Σεπτέμβριο του 1935, ταγματάρχης πλέον, έλαβε μέρος στο αποτυχημένο βενιζελικό κίνημα και βρέθηκε εξόριστος στη Φιλιππούπολη. Επανήλθε στην Ελλάδα με την αμνηστία και επί Μεταξά αποπέμφθηκε από το στράτευμα ως απειροπόλεμος. Στο αλβανικό μέτωπο θα πολεμήσει για τελευταία φορά. Σε επιστολικό δελτάριο στις 2.3.1941 αναγράφεται 31ο Συν/μα ΙΙ τάγμα, Τ.Τ.251

Πέθανε το 1987, στον μεγάλο καύσωνα της Αθήνας. Ένα χρόνο πριν ή μετά πέθανε και η γυναίκα του.

[Το βιογραφικό σημείωμα συνέταξε η δωρήτρια του αρχείου Μαρλένα Πολιτοπούλου, με βάση προφορικές αφηγήσεις και αναφορές στο αρχείο].

Ο Γεώργιος Κουντουργιώτης γεννήθηκε το 1782 και ήταν γιος του Αναγνώστη Κουντουργιώτη από την Ύδρα. Αναμείχτηκε ενεργά στα δημόσια πράγματα τόσο κατά τη διάρκεια του αγώνα, όσο και κατά την πρώτη περίοδο του ελεύθερου ελληνικού κράτους.

Πήρε μέρος στη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (1823) και διορίστηκε Πρόεδρος του Εκτελεστικού Σώματος, θέση στην οποία παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1823-24). Στον εμφύλιο συγκρούστηκε με τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους στρατιωτικούς τού αντίπαλου στρατοπέδου, γεγονός που έφερε βαρύτατο πλήγμα στον αγώνα.

Στις αρχές του 1825 το Βουλευτικό Σώμα του ανέθεσε την ευθύνη των επιχειρήσεων κατά του Ιμπραήμ, αλλά η απειρία του τον οδήγησε σε αποτυχίες και τελικά σε παραίτηση.

Στη συνέλευση της Τροιζήνας (1826) δεν υποστήριξε την εκλογή του Καποδίστρια, ως Κυβερνήτη της Ελλάδας, και αργότερα άσκησε έντονη αντιπολιτευτική δράση εναντίον του.

Επί Όθωνα χρημάτισε Γερουσιαστής, Σύμβουλος της Επικρατείας, Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, Υπουργός Ναυτικών και Πρόεδρος της Κυβέρνησης Κουντουριώτη, η οποία σχηματίστηκε στις 8 Μαρτίου 1848 αλλά, επειδή δεν μπόρεσε να ελέγξει τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα της χώρας, αντικαταστάθηκε από κυβέρνηση με Πρόεδρο τον Κωνσταντίνο Κανάρη, στις 15 Οκτωβρίου 1848.

Στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ελάχιστα αναμείχθηκε με την πολιτική, έμεινε όμως αφοσιωμένος στον Όθωνα. Πέθανε στην Ύδρα στις 9 Απριλίου 1858.

Ο Λάζαρος Κουντουριώτης (1769 – 1852) υπήρξε σημαντική πολιτική φυσιογνωμία τόσο στα προεπαναστατικά χρόνια όσο και κατά τη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Η προσφορά του με τον πλούτο του, τις πολιτικές του ικανότητες και την επιβολή του στους Έλληνες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες ήταν τεράστια. Ο Λάζαρος Κουντουριώτης ήταν γιος του Αναγνώστη Κουντουριώτη και της Μαρίας Κοκκίνη. Λόγω της εγκατάστασης του πατέρα του στη Γένουα για εμπορικούς λόγους ο Λάζαρος, ως πρωτότοκος γιος, ανέλαβε όλες τις ευθύνες της οικογένειας από τα δεκατέσσερά του χρόνια. Μετά το θάνατο του πατέρα του έγινε διαχειριστής της οικογενειακής περιουσίας. Το 1803 παντρεύτηκε τη Σταματίνα Ευαγγελίδη και απέκτησε μαζί της δεκατρία παιδιά. Αναμίχθηκε νωρίς στα δημόσια πράγματα του τόπου του επιδεικνύοντας διοικητικές ικανότητες. Μαζί με τον αδελφό του Γεώργιο Κουντουριώτη στήριξε τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας με όλες του τις δυνάμεις, τόσο με σημαντικές οικονομικές προσφορές όσο και με τη συμμετοχή των πλοίων της οικογένειας στις πολεμικές ναυτικές ελληνικές επιχειρήσεις. Αν και δεν πολιτεύτηκε ποτέ, παρά τις προτάσεις που του έγιναν, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του Αγώνα και, χάρη στον προσηνή χαρακτήρα του, απολάμβανε την εκτίμηση των συμπατριωτών του και όλων των Ελλήνων. Κατά την Καποδιστριακή περίοδο (1828 – 31) ο Ιωάννης Καποδίστριας τον διόρισε προσωρινό διοικητή της Ύδρας ως «πρώτο των προκρίτων», ενώ το 1844 ο Όθων τον διόρισε γερουσιαστή, αξίωμα που διατήρησε μέχρι το θάνατό του.
Πηγή: http://www.nhmuseum.gr/el/ektheseis/o-lazaros-kountouriotis-kai-i-oikogeneia-kountourioti/ [τελευταία επίσκεψη: 19/5/2020].

Ο Παύλος Κουντουριώτης γεννήθηκε στην Ύδρα στις 9 Απριλίου 1855. Παρακολούθησε εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα και το 1874 κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό ως δόκιμος. Το 1884 προάχθηκε σε υποπλοίαρχο και το 1886 συμμετείχε ως κυβερνήτης κανονιοφόρων σε αποστολή στην Πρέβεζα. Στις αρχές του 1897 στάλθηκε με τον ατμομυοδρόμωνα “Αλφειό” στην επαναστατημένη Κρήτη όπου απειλήθηκε , αλλά αρνήθηκε να υποχωρήσει στις απαιτήσεις των ναυάρχων των Μεγάλων Δυνάμεων και αργότερα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο αντιμετώπισε τους Τούρκους στον Πλαταμώνα. Το 1899 έγινε αντιπλοίαρχος και ανέλαβε κυβερνήτης του ευδρόμου “Ναύαρχος Μιαούλης” με το οποίο και πραγματοποίησε το 1901 το πρώτο υπερατλαντικό ταξίδι ελληνικού πολεμικού σκάφους. Ακολούθησαν η τοποθέτησή του ως υπασπιστή του βασιλιά Γεωργίου Α΄ (1905), η προαγωγή του σε πλοίαρχο (1909) και η τοποθέτηση του ως αρχηγού του ελληνικού στόλου (1912). Οι επιτυχημένες ναυτικές επιχειρήσεις που ανέλαβε εναντίον των Τούρκων στους Βαλκανικούς Πολέμους κατοχύρωσαν την κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο. Διετέλεσε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Στ.Σκουλούδη (Οκτώβριος 1915-Ιούνιος 1916) και ως ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Βενιζέλου συμμετείχε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης τον Αύγουστο του 1916 ως μέλος της τριανδρίας (Βενιζέλος-Δαγκλής-Κουντουριώτης). Τον Ιούνιο του 1917 ανέλαβε και πάλι το υπουργείο Ναυτικών όπου παρέμεινε μέχρι το Δεκέμβριο του 1919 οπότε αποστρατεύθηκε με το βαθμό του ναυάρχου. Ανέλαβε το αξίωμα του αντιβασιλέα δύο φορές (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1920 και Δεκέμβριος 1923-Μάρτιος 1924) και του προσωρινού προέδρου της Δημοκρατίας. Επί δικτατορίας Παγκάλου υποχρεώθηκε να παραιτηθεί αλλά επανήλθε στη θέση του τον Αύγουστο του 1926 μετά την αποκατάσταση των κοινοβουλευτικών θεσμών (βλέπε επιστολές Θ.Πάγκαλου και Γ.Κονδύλη προς Κουντουριώτη). Εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον Μάϊο του 1929 αλλά λίγους μήνες αργότερα παραιτήθηκε για λόγους υγείας και αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή. Αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν δύο φορές τον Νοέμβριο του 1920 και τον Αύγουστο του 1926.
Παντρεύτηκε το 1889 την Αγγελική Πετροκόκκινου με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά: τον Θεόδωρο, σύζυγο Ευφημίας Δ.Καλλέργη, την Λουκία, σύζυγο Αλέξανδρου Στεφάνου και την Δέσποινα, σύζυγο Εμμανουήλ Λαμπρινούδη. Όταν πέθανε η πρώτη του γυναίκα παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ελένη Γερ.Κούππα.
Ο Παύλος Κουντουριώτης πέθανε στις 24 Αυγούστου 1935 στο Παλαιό Φάληρο και ενταφιάστηκε στην Ύδρα.

Δημοσιογράφος από τη Σμύρνη, γιος του επίσης Σμυρνιού δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Κουντουριώτη.

Dimitri Curmuli (Dimitrios Kourmoulis), a Greek merchant in Venice, c. 1772-1777, who later moved to Amsterdam, acted primarily as an agent for a large Greek firm in Smyrna. The Curmuli house was in fact a branch of a Greek multinational based on capital from Chios. The firm had branches in Venice (later in Trieste), Amsterdam, Smyrna and Constantinople and was managed by Ioannis Avgerinos, a Swedish diplomatic protégé. Curmuli was married to a Dutch merchant’s daughter, a very unusual circumstance at the time. Curmuli ran into serious trouble in Amsterdam when the main branch in Smyrna, managed by Ioannis Avgerinos, went bankrupt in 1783. He travelled to Smyrna to defend his claims against Avgerinos only to be murdered there, presumably by his former partner’s accomplices.

Φιλόλογος και ιστορικός από το Στρέφι της Ηλείας. Δίδαξε σε γυμνάσιακαι συνεργάστηκε προπολεμικά με το Νικόλαο Μαυρή στην έκδοση του «Ιστορικού Αρχείου Κάσου». Μεταξύ 1944 και 1955 ήταν Επιμελητής Χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης και δημοσίευσε σε περιοδικά σχετικές επιστημονικές εργασίες, ενώ αναμίχθηκε στην πολιτική ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος του Π. Κανελλόπουλου (ως το 1951). Το 1955 έγινε Διευθυντής Γραμμάτων και Τεχνών στο Υπουργείο Παιδείας. Επιμελήθηκε τα ανθολόγια "Το Απομνημόνευμα" και "Λόγιοι της Τουρκοκρατίας" στη «Βασική Βιβλιοθήκη»(1953-1956), ασχολήθηκε με ζητήματα τεκμηρίωσης και βιβλιογραφίας και εκπροσώπησε την Ελλάδα σε ξένους οργανισμούς.

Ο Βασίλειος Αθανασίου Κουρουσόπουλος (Τρίπολη 1803 – Κόρινθος 1882) υπηρέτησε την πατρίδα ως στρατιωτικός και πολιτικός σε διάφορες θέσεις από την αρχή του Αγώνα υπέρ της Ανεξαρτησίας. Χρημάτισε γραμματέας του Θ. Κολοκοτρώνη και αντιπρόσωπος της επαρχίας Κορίνθου. Από το 1828 και μέχρι το 1864, οπότε και υπέβαλε την παραίτησή του στο υπουργείο Δικαιοσύνης, υπηρέτησε ως δικαστικός (ειρηνοδίκης, πρόεδρος Πρωτοδικείου, εφέτης και αρεοπαγίτης). Υπήρξε μέλος της Φιλανθρωπικής και Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και διακρίθηκε με τον Αργυρό και Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος καθώς και με άλλα παράσημα. Είχε παντρευτεί την Κατίνα Γεωργίου Οικονομοπούλου με την οποία απέκτησε τον Τιμολέοντα και την Ανδρομάχη (σύζυγο Εμ. Βλαχάκη) και μετά το θάνατο της γυναίκας του παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Ευδοκία Δημητρίου Τομαρά (1815-1885) με την απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Θεμιστοκλή (σύζυγο Σοφίας Γιαννοπούλου), τον Αριστείδη (σύζυγο Ιουλίας Σαμουρκάση), την Ουρανία (σύζυγο Α. Μεντσελόπουλου), την Ελένη (σύζυγο Λεοντίου Οικονόμου). [Βλέπε και ιδιόχειρη βιογραφία του φακ. 1.1, όπου συμπεριλαμβάνονται και βιογραφικά στοιχεία του γιου του Θεμιστοκλή].

Ο Βασίλειος Κουρουσόπουλος, γιος του Θεμιστοκλή και της Σοφίας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878. Τελείωσε το Βαρβάκειο Λύκειο Αθηνών το 1893 και κατόπιν παρακολούθησε τον πρώτο χρόνο της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου. Τον Σεπτέμβριο του 1895 μπήκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε το 1899 και κατετάγη στο Πεζικό. Υπηρέτησε στη Χαρτογραφική Υπηρεσία και το 1908 στάλθηκε στο Στρατιωτικό Γεωγραφικό Ινστιτούτο στη Βιέννη για να επιβλέψει την εκτύπωση του επιτελικού χάρτη της Ελλάδας, όπου και παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 1910. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα διηύθυνε τις εργασίες αναθεώρησης των χαρτογραφικών φύλλων Φαρσάλων και Δομοκού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους (μάχες Λαζαράδων, Σόροβιτς, Κόμανο, Θεσσαλονίκης και Γευγελή), όπου και τραυματίστηκε με διαμπερές τραύμα στο κεφάλι και στο στήθος. Το Μάρτιο του 1913 κατέλαβε τη Σάμο και υπηρέτησε ως στρατιωτικός διοικητής του νησιού και το Νοέμβριο διορίστηκε υπασπιστής του Ε. Βενιζέλου και καθηγητής Τοπογραφίας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1918 επικεφαλής του 8ου Συντάγματος Πεζικού έλαβε μέρος με τους Συμμάχους στις μάχες της Ενωτίας, Αυχένος Τζένα και Τσάρεβο Σέλο. Διοίκησε κατά διαστήματα την XIV Μεραρχία (1918-1920), τον Αύγουστο του 1920 την ΙΙ Μεραρχία στο Ουσάκ της Μικράς Ασίας και το 1921 μετατέθηκε ως διοικητής της ΧΙΙης Μεραρχίας. Έλαβε μέρος το 1922 στην Επανάσταση στη Χίο και διορίστηκε μέλος της Επαναστατικής Επιτροπής με αρχηγό τον Στ. Γονατά, ενώ το 1925 ετέθη σε αποστρατεία από τη δικτατορία του Θ. Παγκάλου. Ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία τον Σεπτέμβριο του 1926 και ανέλαβε τη διοίκηση του Β΄ Σώματος Στρατού στη Λάρισα.
Τιμήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος Σωτήρος, τον Γαλλικό Πολεμικό Σταυρό και τη Λεγεώνα της Τιμής, τον Ελληνικό Πολεμικό Σταυρό (1918), τον Σταυρό Ταξιαρχών του Γεωργίου Α΄ (1921), τον Σταυρό Ταξιαρχών του Τάγματος Σωτήρος (1923), το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας (1924).
Έγραψε μελέτες και άρθρα στρατιωτικού και χαρτογραφικού ενδιαφέροντος και μετέφρασε άρθρα από τα γερμανικά και γαλλικά.
Είχε παντρευτεί την Αγνή Ιωάννου Θεοφιλάτου (γεννημένη το 1870 στην Ιθάκη) με την οποία είχε αποκτήσει ένα γιο, τον Θεμιστοκλή που ακολούθησε σταδιοδρομία νομικού.
Ο αντιστράτηγος Βασίλειος Θ. Κουρουσόπουλος πέθανε από συγκοπή καρδιάς στις 17 Φεβρουαρίου 1929, στη Θεσσαλονίκη, και κηδεύθηκε στην Αθήνα.
[Για αναλυτικότερες πληροφορίες για τη στρατιωτική σταδιοδρομία του βλέπε φάκελο 5.1 του αρχείου].

Ο Θεμιστοκλής Β. Κουρουσόπουλος ήταν αξιωματικός του Μηχανικού. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (1855) και μετεκπαιδεύτηκε στη Στρατιωτική Σχολή του Metz. Προβιβάστηκε σε ανθυπολαχαγό το 1866, αντισυνταγματάρχη το 1890 και υποστράτηγο το 1906 και τιμήθηκε με το Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος Σωτήρος. Το 1873 παντρεύτηκε την Σοφία (1851-1899), κόρη του συμβούλου του Ελεγκτικού Συνεδρίου και υπουργού Οικονομικών (1866,1868) Παναγιώτη Εμ. Γιαννοπούλου και της Ασπασίας, η οποία γεννήθηκε στην Πάτρα και φοίτησε στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο του Δ. Σουρμελή. Απέκτησαν μαζί τρία παιδιά: την Ευδοκία (1876- ; ), σύζυγο του Ευάγγελου Σοφιανού, τον Βασίλειο (1878-1929) και τον Παναγιώτη (1882- ;).

Ο Κωνσταντίνος Γ. Κουρτίδης γεννήθηκε το 1870 στην Ανδριανούπολη. Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Θράκης.
Ήταν διακεκριμένος ιατρός που προσέφερε τις υπηρεσίες του ανιδιοτελώς σε διάφορες περιοχές όπως την Αίγυπτο, τη Βουλγαρία, τη Μακεδονία και την Καβάλα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή και διορίστηκε σχολάρχης Σουφλίου. Έχοντας άριστες σχέσεις με την Εκκλησία, κήρυττε τον θείο λόγο στην επαρχία Διδυμοτείχου, ενώ διατέλεσε έφορος των εκπαιδευτηρίων, δημογέροντας και πρόεδρος της Κεντρικής Εκκλησιαστικής Επιτροπής. Το 1913 ανέλαβε τη διοίκηση του Νομού Έβρου ως πρόεδρος των αυτονομημένων τμημάτων (Γκιουμουλτζίνα, Δεδέαγατς, Σουφλί). Από το 1920 έως το 1932 εξελέγη τρεις φορές βουλευτής ενώ μεταξύ των ετών 1932-1935 εξελέγη Γερουσιαστής. Σημαντικό είναι και το συγγραφικό του έργο. Ασχολήθηκε με τη λαογραφία και τη λογοτεχνία, ενώ ήταν από τους πρώτους που εισήγαγε το χρονογράφημα στις εφημερίδες. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ασχολήθηκε με τη συλλογή θρακιώτικου λαογραφικού υλικού, καθώς και με τη συγγραφή της ιστορίας της Θράκης. Πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 1944, στην Αθήνα.

Δημοσιογράφος, ποιητής και ιδρυτής της εφημερίδας "Σκριπ".

Εγγονή του Αλέξανδρου Πάντου και κόρη του Άγγελου Κουτσαγγέλου γιατρού, γερουσιαστή και εφόρου του Ανώτατου Παρθεναγωγείου Βόλου, η Μίνα Μαρούλη (Βόλος 1906 - Αθήνα 1984) σπούδασε Νοµικά στο Πανεπιστήµιο της Αθήνας, αλλά δεν πήρε το πτυχίο της. Παντρεύτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, τον Γιάννη Μαρούλη, τραπεζικό υπάλληλο. Το 1947 ο σύζυγός της απολύθηκε από την Αγροτική Τράπεζα και το 1948 εξορίστηκε στο Μούδρο και στη συνέχεια στη Μακρόνησο.

Ο Βασίλης Ι. Κούκος γεννήθηκε στη Σπερχειάδα το 1927 και διαμένει στην Αθήνα. Είναι δικαστικός και επίτιμος διευθυντής της Βουλής.
Από το 1959 άρχισε να δημοσιεύει κείμενά του (δοκίμια, ποιήματα, διαλόγους) σε εφημερίδες και περιοδικά.

Μακεδονομάχος από τις Σέρρες

Ο Ρούσος Α. Κούνδουρος γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης. Μετά τις γυμνασιακές σπουδές του στη Νεάπολη και στο Ηράκλειο, σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο των Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1914.

Παντρεύτηκε το 1921 και εγκαταστάθηκε στην Νεάπολη Λασιθίου, όπου είχε και το δικηγορικό του γραφείο. Η σύζυγός του Μαρία Παντερμαράκη ήταν δασκάλα, ανιψιά του μητροπολίτη Κρήτης Τίτου Ζωγραφίδη.

Ο Ρούσος Κούνδουρος αγωνίστηκε στο Μακεδονικό Mέτωπο το 1915 - 17 εθελοντικά, με το βαθμό του ανθυπολοχαγού, μαζί με τον Σοφοκλή Βενιζέλο και άλλους Κρητικούς.

Πολιτεύτηκε και εκλέχτηκε βουλευτής Λασιθίου το 1926 με το κόμμα των Φιλελευθέρων και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίου Νικολάου το 1928.

Το 1935 έλαβε μέρος στο κίνημα του Βενιζέλου, μαζί με τον εξάδελφό του Σήφη Ρ. Κούνδουρο και για το λόγο αυτό φυλακίστηκε.

Κατά τον πόλεμο του 1940 δεν στρατεύτηκε αλλά με άρθρα στις εφημερίδες, με ομιλίες και γράμματα προς τους αγωνιζόμενους στη Αλβανία αλλά και με αποστολές τροφίμων και ρουχισμού εξύψωνε τον πατριωτισμό των μαχητών. Την περίοδο της γερμανικής και ιταλικής κατοχής ήταν ηγέτης τη εθνικής αντίστασης ανατολικής Κρήτης, πρόεδρος της νομαρχιακής Επιτροπής του Ε.Α.Μ και παρείχε βοήθεια στους αντάρτες του βουνού αλλά και στους φυλακισμένους αγωνιστές, ενώ βρισκόταν σε επικοινωνία με την εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο.

Συνελήφθη από τους ναζί στο σπίτι του στη Νεάπολη τα ξημερώματα της 4η Αυγούστου 1944 και, αφού βασανίστηκε στα μπουντρούμια της γκεστάπο στο Ηράκλειο, μεταφέρθηκε την 27η Αυγούστου στις φυλακές της Αγυιάς Χανίων όπου και εκτελέστηκε στις 29/8/1944.

Η μετακομιδή των οστών του στον οικογενειακό τάφο στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου έγινε στις 2/10/1948. Έτυχε τιμητικών διακρίσεων και του απονεμήθηκε, μετά θάνατον, μετάλλιο εθνικής αντίστασης.

Για να τιμηθεί η μνήμη του, ιδρύθηκε στον Άγιο Νικόλαο, με μέριμνα της αδερφής του Χρυσούλας Ξανθουδίδου, η Κουνδούρειος Δημοτική Βιβλιοθήκη και στήθηκαν ανδριάντας του στον Άγιο Νικόλαο και προτομή του στη Νεάπολη. Δόθηκε το όνομά του σε δρόμους των πόλεων του νομού Λασιθίου και στα Χανιά, στη συνοικία Λενταριανά.

Στη μνήμη του, επίσης, εκδόθηκε το βιβλίο του καθηγητή Γιάννη Παυλάκη με τίτλο «ΡΟΥΣΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ 1891 - 1944».

[πηγή: Κούνδουρος, Γιάννης, Το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας των Κουνδούρων, εκδότης Αργ. Καραμήτσος, 2013]

Ο Τίτος Κούνδουρος, γιος του Ρούσου Κούνδουρου, γεννήθηκε στη Νεάπολη Κρήτης το 1931 και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δικηγόρησε στην Αθήνα από το 1957 μέχρι το 1963 οπότε εισήχθη στο Συμβούλιο της Επικρατείας εξελιχθείς μέχρι του βαθμού του Αντιπροέδρου του Δικαστηρίου. Αποχώρησε “επί τιμή” το 1998.
Διετέλεσε Νομικός Σύμβουλος του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου σε όλη την περίοδο της δεκαετούς θητείας του και έτυχε πολλών τιμητικών διακρίσεων.

[πηγή: Κούνδουρος, Γιάννης, Το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας των Κουνδούρων, εκδότης Αργ. Καραμήτσος, 2013]

Ο Γρηγόριος Κούππας, γιος του κεφαλονίτη Σπύρου Κούππα και της μυτιληνιάς Αικατερίνης Βασιλείου, γεννήθηκε στην πόλη της Μυτιλήνης προς τα τέλη της δεκαετίας του 1840. Φοίτησε στο εκεί γυμνάσιο και αμέσως μετά μετανάστευσε στα μεγάλα εμπορικά λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, όπου ήδη εργαζόταν ως εμπορικός υπάλληλος ο πατέρας του. Τις δεκαετίες 1860-1870 ήταν υπάλληλος σε ένα από τα σημαντικότερα ελληνικά εμπορικά δίκτυα της εποχής, τον οίκο των αδελφών Σεβαστόπουλου. Από τις εμπορικές του δραστηριότητες συγκέντρωσε σημαντικά κεφάλαια, με τα οποία συμμετείχε, το 1882, στην ίδρυση του Μηχανουργείου Κούππα στον Πειραιά, μαζί με τους μικρότερους αδελφούς του Επαμεινώνδα και Αχιλλέα. Την ίδια περίοδο, παντρεύτηκε την Ερατώ Ιωάννου, γόνο αστικής οικογένειας της Μυτιλήνης, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Στυλιανό, μετέπειτα διευθυντή του μηχανουργείου. Σε ώριμη ηλικία, ο Γρηγόριος Κούππας επέστρεψε στη Μυτιλήνη, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ως γαιοκτήμονας.

Ιστορικός από την Αράχωβα. Σπούδασε στη Γερμανία και δούλεψε σε γυμνάσια της Αθήνας και της επαρχίας, ενώ έγινε και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έγραψε πολλές μελέτες και συνέταξε τον πρώτο κατάλογο χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Ο Γεώργιος Π. Κρέμος (1839 – 1926) ήταν συγγραφέας, ερευνητής, ιστορικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών από το Στείρι Βοιωτίας. Πατέρας του ήταν ο Αραχωβίτης Πανάγος Γ. Κρέμος, αγωνιστής του 1821 στο ένοπλο σώμα του Γεώργιου Καραϊσκάκη.

Ο Αθανάσιος, γιος του Σταματίου Κρίνου, φοιτητής της φιλολογίας το 1881, ανέλαβε μετά το θάνατό του πατέρα του, το 1886, το φαρμακείο. Διετέλεσε πάρεδρος του Ιατροσυνεδρίου (1892). Παντρεύτηκε την Αργυρώ (;) και απέκτησε δύο γιους: τον Πέτρο, έμπορο στην Ερμούπολη και τον Κωνσταντίνο.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Ο Γεώργιος Α. Κρίνος, γιος του Αθανασίου, γεννήθηκε στη Χίο. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας το 1872 και στη συνέχεια μετέβη στη Γερμανία για να συμπληρώσει τις σπουδές του. Το 1881 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της φαρμακευτικής χημείας και συνταγολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε μέχρι το 1891. Συνέγραψε Περί χημικής συνθέσεως και της σπουδαιότητος αυτής εις την φαρμακευτικήν.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

1) Ο Σταμάτιος Δ. Κρίνος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1815, όπου διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα. Το 1829 πήγε στη Χίο, όπου ο αδελφός του Αθανάσιος διατηρούσε ιδιόκτητο φαρμακείο και ασκήθηκε εκεί για πέντε χρόνια στη φαρμακευτική τέχνη. Συγχρόνως διδάχθηκε φιλοσοφία από τον Νεόφυτο Βάμβα και αρχαία ελληνικά από τον Οικονομίδη Πεζάρο. Το 1835 πήγε στην Αθήνα και αφού παρακολούθησε μαθήματα στο αρτισύστατο φαρμακευτικό σχολείο, υποβλήθηκε σε εξετάσεις από το Ιατροσυνέδριο, και πήρε το δίπλωμα του φαρμακοποιού. Για να συμπληρώσει τις σπουδές του γράφτηκε στο Γυμνάσιο και το 1837 ίδρυσε φαρμακείο που έφερε το όνομά του. Το 1841 πήγε στην Πίζα όπου έμεινε δύο χρόνια παρακολουθώντας μαθήματα βοτανικής και χημείας και από εκεί στο Παρίσι όπου έμεινε μέχρι το 1846 συμπληρώνοντας τις γνώσεις του. Όταν επανήλθε στην Αθήνα έγινε υφηγητής της οργανικής χημείας και το 1861 διορίστηκε τακτικός καθηγητής φαρμακολογίας και φαρμακευτικής στην Ιατρική Σχολή. Δίδαξε επίσης και στο Σχολείο των Τεχνών.
Διετέλεσε μέλος του Iατροσυνεδρίου από το 1853 μέχρι το 1886, μέλος του αδελφάτου του νοσοκομείου «Η Ελπίς» (1854-1858, 1863), ελλανοδίκης της επί της Εμψυχώσεως της Εθνικής Βιομηχανίας Επιτροπής (1858, 1863, 1865) και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής δια την Παγκόσμιον Έκθεσιν (1862).
Ήταν παντρεμένος με τη Βικτωρία Ζενεβράκη με την οποία είχε δύο παιδιά: τη Μαρία, σύζυγο του στρατιωτικού γιατρού Παναγιώτη Διαμαντόπουλου και τον Αθανάσιο που ήταν επίσης φαρμακοποιός.
Δημοσίευσε 1) Περί στύρακος (1881) και 2) Περί επιστημονικού προσδιορισμού των αρχαίων ελληνικών φυτών δια των ονομάτων του λαού κατά τόπους και χρόνους και της εκ τούτων ωφελείας εις την ετυμολογίαν και λεξικογραφίαν της ελληνικής γλώσσης (1881). Εξέδωσε το περιοδικό Ασκληπιός την περίοδο 1856-1859.

[Οι πληροφορίες προέρχονται από την ΜΕΕ και από τεκμήρια του αρχείου].

Η Μιμίκα (Δήμητρα) Κρανάκη γεννήθηκε το 1922 στη Λαμία. Πατέρας της ήταν ο αξιωματικός Ιωάννης Κρανάκης και μητέρα της η Δέσποινα Μακροπούλου, αδελφή του Ιωάννη Μακρόπουλου, υπουργού της αντιβενιζελικής παράταξης, και Δημητρίου Μακρόπουλου, μεγαλοεπιχειρηματία. Σε ηλικία τεσσάρων ετών η συγγραφέας έχασε τη μητέρα της και μεγάλωσε κοντά στους αδελφούς της. Φοίτησε στο Παρθεναγωγείο του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συνδέσμου και στο Αρσάκειο και σπούδασε νομική και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Επίσης, σπούδασε μουσική (πιάνο και αρμονία) στο Ωδείο Αθηνών (1942-1945). Στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας συνελήφθη για συμμετοχή σε αντιδικτατορικές εκδηλώσεις (1937, 1939), ενώ στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ, από όπου διαγράφηκε το 1947. Από το τέλος του 1945 ζει στο Παρίσι με γαλλική υπηκοότητα. Εκεί σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε έρευνα στο C.R.N.S. (1949-1957), εκπόνησε διδακτορική διατριβή με τίτλο Emil Lask et le neocantisme και εργάστηκε ως καθηγήτρια γερμανικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Nanterre (1967-1985). Συνεργάστηκε με τον τηλεοπτικό σταθμό France-Culture. Παντρεύτηκε το συγγραφέα και καθηγητή φιλοσοφίας Yvon Belaval, από τον οποίο χώρισε το 1967.
Πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις ποιημάτων στο περιοδικό Διάπλασις των Παίδων το 1933, το 1944 και το 1945 δημοσίευσε δύο κοινωνιολογικές μελέτες στο Αρχείο Κοινωνιολογίας και Θεωρίας των Επιστημών. Το 1947 εκδόθηκε στην Αθήνα το μυθιστόρημά της Contre temps, και το 1950 τη συλλογή από νουβέλες Τσίρκο. Το τελευταίο έργο της στα ελληνικά είναι το μυθιστόρημα Φιλέλληνες (είκοσι τέσσερα γράμματα μιας Οδύσσειας). Επίσης έχει σημαντικό αριθμό δημοσιεύσεων και μεταφράσεων στη γαλλική γλώσσα.

Σημ: Τα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από το ηλεκτρονικό αρχείο των ΕΚΕΒΙ-ΕΛΙΑ «Έλληνες λογοτέχνες από τον νεοελληνικό Διαφωτισμό έως το 1940» ( Έρευνα-επιμέλεια Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη).

Ο Γιάννος Κρανιδιώτης (25 Σεπτεμβρίου 1947 - 14 Σεπτεμβρίου 1999) ήταν Κύπριος διεθνολόγος, διπλωμάτης και πολιτικός, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, συνιδρυτής της ΕΔΕΚ (κυπριακού σοσιαλιστικού κόμματος) και σύμβουλος στο γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου.
Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 25 Σεπτεμβρίου 1947. Ήταν γιος του Κύπριου διπλωμάτη, ποιητή και συγγραφέα Νίκου Κρανιδιώτη. Αποφοίτησε με Άριστα από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατόπιν έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Διεθνείς Σχέσεις στο Χάρβαρντ των ΗΠΑ και στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ της Μεγάλης Βρετανίας. Ήταν επίσης επίτιμος διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Από το 1976 ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ και την περίοδο 1981-1984 υπηρέτησε ως σύμβουλος στο Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για το Κυπριακό. Την περίοδο 1981–1989 διετέλεσε ειδικός γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών με αρμοδιότητα τα ευρωπαϊκά θέματα, και κατόπιν ως γενικός γραμματέας (1993-1994), από το 1988 ως το 1990 ήταν πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών και από τις 8 Ιουλίου 1994 υφυπουργός Εξωτερικών έως τον Ιανουάριο του 1995. Το 1995 έγινε ευρωβουλευτής στη θέση του Χρήστου Παπουτσή, ο οποίος ορίστηκε τότε Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 3 Φεβρουαρίου 1997 ορίστηκε ξανά υφυπουργός Εξωτερικών. Τον Μάρτιο του 1999 το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον εξέλεξε μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής, ενώ στις 19 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους ανέλαβε αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, θέση που διατήρησε μέχρι το θάνατό του, στις 14 Σεπτεμβρίου 1999.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 3/9/2020]

Ιστορικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος, από τους εισηγητές της λεγόμενης «νέας ιστορίας» στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεσσήνη. Ήταν ο πρωτότοκος από τους τέσσερις γιους του Θόδωρου Κρεμμυδά και της Γιώτας Βέργη. Γιος τσαγκάρη, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Κατοχή και στον Εμφύλιο, σε περιβάλλον απόλυτης ανέχειας.
Από το 1954 σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με υποτροφία του ΙΚΥ. Στη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα ως εκπρόσωπος της Σχολής του και αργότερα ως Γενικός Γραμματέας στη ΔΕΣΠΑ (πρόδρομο της ΕΦΕΕ), με Πρόεδρο τον Απόστολο Κακλαμάνη και αντιπρόεδρο τον Άγγελο Μπρατάκο.
Μετά τις σπουδές και τη στρατιωτική του θητεία, εργάστηκε αρχικά ως φιλόλογος στο Λύκειο Ζηρίδη, και συγχρόνως, τα απογεύματα, στο φροντιστήριο του Φώτη Αποστολόπουλου. Στο φροντιστήριο γνώρισε και την πρώτη του σύζυγο Έφη Χατζηφόρου, με την οποία απόκτησε αργότερα δύο κόρες, τη Μαργαρίτα και την Ευγενία.
Το 1964 έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία: αρχικά στο Πανεπιστήμιο της Lyon, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα του Pierre Léon διδάσκοντας παράλληλα ο ίδιος τα νέα ελληνικά από τη θέση του λέκτορα, και στη συνέχεια στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού, στην περιώνυμη VΙe Section, όπου συμμετείχε στα σεμινάρια των Robert Mandrou, Alberto Tenenti και Rouggiero Romano. Στη Γαλλία ήρθε σε επαφή με τους νέους κλάδους της ιστοριογραφίας: οικονομική και κοινωνική ιστορία, ιστορία των ιδεών, ιστορική δημογραφία, ιστορία των πόλεων. Παράλληλα, μελέτησε τα γαλλικά αρχεία συλλέγοντας υλικό για το διδακτορικό του, προσανατολισμένο ήδη στις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες του ελλαδικού χώρου κατά την ύστερη Τουρκοκρατία.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1967, εργάστηκε ως φιλόλογος στη Σχολή Μωραΐτη. Εκεί, λίγα χρόνια αργότερα, συμμετείχε με άλλους συναδέλφους του φιλολόγους στην ίδρυση της Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, μιας «όασης σκέψης και προβληματισμού στα χρόνια της δικτατορίας», όπως την περιέγραφε αργότερα. Στην Εταιρία Σπουδών παρέμεινε και μετά την αποχώρησή του από το σχολείο για το πανεπιστήμιο, συνεισφέροντας ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και διαμορφώνοντας επί δεκαετίες, από τη θέση του Διευθυντή Προγράμματος, το πρόγραμμα επιστημονικών εκδηλώσεων αλλά και το εκδοτικό πρόγραμμά της.
Τα χρόνια της δικτατορίας, εκμεταλλευόμενος τις επιστημονικές και προσωπικές επαφές του στη Γαλλία, συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα ως σύνδεσμος.
Το 1972 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το διδακτορικό του, με τίτλο Το εμπόριο της Πελοποννήσου στο 18ο αιώνα (1715-1792), εκδόθηκε και κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά χάρη στη χορηγία του ελληνικού τμήματος του Ιδρύματος Ford. Ακολούθησε, την επόμενη χρονιά, το βιβλίο Αρχείο Χατζηπαναγιώτη, μια μελέτη για την εμπορική ναυτιλία της προεπαναστατικής περιόδου βασισμένη στο ομώνυμο ιδιωτικό αρχείο. Το 1974 κυκλοφόρησαν Οι σαπουνοποιίες της Κρήτης τον 18ο αιώνα, βασισμένες σε οθωμανικά αρχεία της Βικελαίας Βιβλιοθήκης. Με την Εισαγωγή στην ιστορία της νεοελληνικής κοινωνίας, 1700-1821, που κυκλοφόρησε το 1976, πρότεινε μια νέα προσέγγιση των όρων και συνθηκών που οδήγησαν στην επανάσταση του 1821, που είχε ευρεία αποδοχή στο αναγνωστικό κοινό.
Από το 1979, με σχέση ιδιωτικού δικαίου αρχικά και διατηρώντας κάποιες ώρες διδασκαλίας στη Σχολή Μωραΐτη, ξεκίνησε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το 1981 υπέβαλε υποψηφιότητα για υφηγεσία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με το βιβλίο Συγκυρία και εμπόριο στην προεπαναστατική Πελοπόννησο, 1793-1821 (Θεμέλιο 1980), χρονική συνέχεια του διδακτορικού του βασισμένη, και πάλι, στις γαλλικές πηγές. Εξελέγη υφηγητής, δεν έλαβε όμως εντολή διδασκαλίας. Έτσι, την επόμενη χρονιά, 1982, υπέβαλε υποψηφιότητα και εξελέγη τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Από τη θέση του διδάσκοντα αλλά και του Αντιπροέδρου και Προέδρου της Διοικητικής Επιτροπής, αφιερώθηκε τα επόμενα χρόνια στη λειτουργική διοργάνωση της νεοσύστατης τότε Φιλοσοφικής Σχολής στο Ρέθυμνο, όπου μετέφερε και την κατοικία του.
Στο Ρέθυμνο παρέμεινε μέχρι το 1987, οπότε εξελέγη καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και από τη νέα αυτή, αθηναϊκή έδρα, παράλληλα με το διδακτικό του έργο, άσκησε διοικητικά και οργανωτικά καθήκοντα: Ως Πρόεδρος του Τομέα Φιλοσοφίας-Μεθοδολογίας των Κοινωνικών Επιστημών, Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας, τη δημιουργία του οποίου ο ίδιος εισηγήθηκε, εργάστηκε για τον εκσυγχρονισμό του προγράμματος μαθημάτων και την ανανέωση της ύλης. Για τη διδασκαλία του μαθήματος της οικονομικής ιστορίας στους πολυάριθμους φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών, χρειάστηκε για πρώτη φορά να προσφύγει στη χρήση συγγράμματος, το οποίο έγραψε ο ίδιος. Κυκλοφόρησε έτσι η Εισαγωγή στην οικονομική ιστορία της Ευρώπης (Εκδόσεις Γνώση 1989).
Στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας συνέχισε να διδάσκει επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2002, οπότε και αποχώρησε με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή.
Στη διάρκεια της ακαδημαϊκής του πορείας, δίδαξε δύο φορές σε ανώτατα ιδρύματα της Γαλλίας, ως προσκεκλημένος καθηγητής: το 1987 στο Πανεπιστήμιο Paris II και το 1991 στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales.
Παράλληλα με το επιστημονικό του έργο, έγραψε, σε συνεργασία με άλλους ιστορικούς, εγχειρίδια για τη διδασκαλία του μαθήματος της ιστορίας. Σειρά πέντε τέτοιων εγχειριδίων κυκλοφόρησε σε πρώτη έκδοση από τις Εκδόσεις Γνώση τη δεκαετία του 1980 και αργότερα ανατυπώθηκε στις Εκδόσεις Gutenberg. Το 1983 του ανατέθηκε η συγγραφή του σχολικού βιβλίου ιστορίας για την Γ΄ τάξη του Γυμνασίου. Το βιβλίο, με τίτλο Νεότερη ιστορία, ελληνική και ευρωπαϊκή, συνέχισε να διδάσκεται στα σχολεία μέχρι το 1991.
Επί τριάντα χρόνια, από το 1983 μέχρι το 2013, επιφυλλιδογραφούσε στις εφημερίδες Το Βήμα και Τα Νέα. Μία επιλογή από τα κείμενα αυτά αναδημοσίευσε το 2013 στο βιβλίο του Επιφυλλίδες, Σελίδες από την πρόσφατη ιστορία μας, που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Gutenberg.
Εκτός πανεπιστημίου, απασχολήθηκε κατά καιρούς σε διάφορες διοικητικές θέσεις σε πολιτιστικούς φορείς, αρχεία και βιβλιοθήκες: Διετέλεσε επί σειρά ετών Πρόεδρος της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Υπήρξε μέλος και Αντιπρόεδρος της Εφορίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους και μέλος της Επιτροπής Τέχνης και Πολιτισμού της Βουλής των Ελλήνων. Το 2002 με 2004 ανέλαβε την εκ βάθρων ανασυγκρότηση του Ιστορικού Αρχείου της Εμπορικής Τράπεζας. Το 2004 με 2005 διετέλεσε Διευθυντής της νεοσύστατης τότε δημόσιας υπηρεσίας Αρχείων Πρωθυπουργού, στην οποία ο Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης κατέθεσε το υπηρεσιακό αρχείο του.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από το πανεπιστήμιο αφιερώθηκε στο γράψιμο, αγαπημένη του ασχολία σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Το 2005 ανέλαβε να επιμεληθεί την επανέκδοση, από το Ίδρυμα της Βουλής, της Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως του Σπυρίδωνος Τρικούπη. Στο πολύτομο έργο του Τρικούπη προέταξε έναν δικό του εισαγωγικό τόμο, όπου πρότεινε μια νέα προσέγγιση της ιστορίας του Εικοσιένα βασισμένη στα πιο πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα. Η πεντάτομη συνολικά έκδοση κυκλοφόρησε το 2007.
Το 2009 κυκλοφόρησε από το Μουσείο Μπενάκη το βιβλίο του Διπλό Ταξίδι, μια επιλεκτική αναδρομή στο σύνολο της αρθρογραφίας του, με πολυσέλιδο αυτοβιογραφικό αφήγημα στην εισαγωγή.
Στο ώριμο συγγραφικό έργο του περιλαμβάνονται επίσης παιδικά βιβλία, όπως οι βραβευμένες Καθημερινές ιστορίες για τα καράβια (Καλειδοσκόπιο 2006) και συνοπτικές ιστορικές μελέτες που απευθύνονται σε ευρύ αναγνωστικό κοινό, όπως η Σύντομη ιστορία του ελληνικού κράτους (Καλλιγράφος 2012) ή, στο ίδιο πνεύμα, η Ελληνική Eπανάσταση του 1821 (Gutenberg 2016). Παράλληλα, δημοσίευσε και βιωματικά, αυτοβιογραφικού τύπου κείμενα, όπως εκείνα που συμπεριλήφθηκαν στις συλλογές Τα εντός μου (Καλλιγράφος 2012) και Πέρασαν εβδομήντα χρόνια (Gutenberg 2017).
Ο Βασίλης Κρεμμυδάς έφυγε από τη ζωή στις 12 Νοεμβρίου του 2017, αφήνοντας πίσω του πλούσιο και πολύπλευρο συγγραφικό έργο: δεκάδες βιβλία, εκατοντάδες άρθρα στον επιστημονικό αλλά και τον καθημερινό τύπο. Το επιστημονικό αρχείο και η βιβλιοθήκη του έχουν κατατεθεί στη Βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο όπου αναμένουν τους δικούς τους μελλοντικούς μελετητές.

[Πηγή: Βασίλης Κρεμμυδάς, Το Εικοσιένα, μύθοι και πραγματικότητες, (επιμέλεια: Ευγενία Κρεμμυδά, προλογίζει: ο Γιάννης Στουρνάρας), Εκδόσεις Καλλιγράφος, Αθήνα 2021]

Ο Κρεστενίτης Λυκούργος καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας και ήταν γιος του Ιωάννη Κρεστενίτη, προκρίτου του Πύργου. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Ζάκυνθο και τις ολοκλήρωσε στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας. Πριν την Επανάσταση είχε αναλάβει το ρόλο του δάσκαλου στον Πύργο. Στα παιδιά μιλούσε για ελευθερία και τα μάθαινε στρατιωτικές κινήσεις. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και εργάστηκε για τη διάδοσή της. Η δραστηριότητά του έθεσε τη ζωή του σε κίνδυνο και αναγκάστηκε να κρυφτεί από τους Τούρκους.

Όταν άρχισε ο αγώνας τάχθηκε υπό το Χαράλαμπο Βιλαέτη επί κεφαλής πολλών Πυργίων και πήρε μέρος σε διάφορες μάχες στη Δ. Πελοπόννησο. Με την εισβολή του Δράμαλη βρισκόταν στην Αργολίδα και επηρεασμένος από τον πανικό που απλώθηκε έφυγε με τους συντρόφους του για τον Πύργο.

Κατά την πρώτη φάση του εμφυλίου ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν πολιτικός αντίπαλος του Θ. Κολοκοτρώνη, λόγω της φιλίας του με τον Ανδρέα Ζαΐμη. Μετά την άφιξη του Ιμπραΐμ και την αποφυλάκιση του Θ. Κολοκοτρώνη ο Κρεστενίτης διορίστηκε από την κυβέρνηση στην επιτροπή εφοδιασμού του στρατοπέδου που ίδρυσε ο Θ. Κολοκοτρώνης στο Μακρυπλάγι. Εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ηλείας σε διάφορες Εθνοσυνελεύσεις.

Αργότερα υπηρέτησε σε διάφορες πολιτικές θέσεις και εκλέχτηκε πολλάκις βουλευτής Ηλείας από το 1844 μέχρι το 1869. Διετέλεσε Διοικητής της επαρχίας Κυναίθης, Υπουργός Οικονομικών, Εσωτερικών και Δικαιοσύνης, Πρόεδρος της Βουλής και Γερουσιαστής. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας πρωταγωνίστησε σε αρκετά σκάνδαλα μικροκομματικού τύπου και διαφθοράς.

Ο Λυκούργος Κρεστενίτης ήταν παντρεμένος με τη Μαριγώ Μαυρομιχάλη πρωτότοκη κόρη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, γεγονός που του έδινε πολιτική δύναμη, αφού το συγγενικό δίκτυο της οικογένειας Μαυρομιχάλη ήταν αρκετά ισχυρό.

Πέθανε στον Πύργο Ηλείας το 1873

Ο Εμμ. Κριαράς γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1906 στον Πειραιά και μεγάλωσε στη Μήλο και στα Χανιά, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο. Από το 1924 έως το 1929 φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στο Μεσαιωνικό Αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών, ως το 1950. Εντωμεταξύ, το 1938, πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τη διατριβή του Μελετήματα περί τας πηγάς του Ερωτοκρίτου.

Το 1950 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής της Μεσαιωνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, από όπου η χούντα τον απέλυσε το 1968 για τα δημοκρατικά του φρονήματα. Την επόμενη χρονιά εκδόθηκε ο πρώτος τόμος του μνημειώδους έργου του Λεξικό της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας (1100-1669), από το οποίο έχουν εκδοθεί έως τώρα 20 τόμοι.

Συνέγραψε δεκάδες βιβλία (ανάμεσά τους μονογραφίες για τον Ψυχάρη, τον Σολωμό, τον Παλαμά, εκδόσεις παλαιότερων κειμένων της νεοελληνικής λογοτεχνίας κτλ.) και εκατοντάδες άρθρα. Μαχητικός δημοτικιστής, υπήρξε ο κυριότερος συνεχιστής του Μανόλη Τριανταφυλλίδη στον τομέα αυτό. Διετέλεσε μέλος επιτροπών που συστήθηκαν από το ελληνικό κράτος για να εισηγηθούν σχετικά με την εφαρμογή των αποφάσεων για την αναγνώριση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας του ελληνικού κράτους (1976, κυβέρνηση Κ. Καραμανλή), για την καθιέρωση του μονοτονικού συστήματος και για τη μεταγλώττιση του Συντάγματος και των δικαστικών Κωδίκων (1982, κυβέρνηση Α. Παπανδρέου). Το 1995 εξέδωσε το Λεξικό της σύγχρονης δημοτικής γλώσσας (Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών). Για το έργο του και για τη γενικότερη προσφορά του έλαβε δεκάδες τιμητικές διακρίσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (μεταξύ άλλων, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ξένος εταίρος της Ακαδημίας Arcadia της Ρώμης και της Ακαδημίας του Παλέρμο), παράσημα και άλλα βραβεία.

Εκτενή βιογραφία του Εμμ. Κριαρά έχει συγγράψει ο Π. Ζιώγας (Εμμανουήλ Κριαράς: Βιογραφικά-Εργογραφικά, Θεσσαλονίκη, 2001, Εμμανουήλ Κριαράς, Θεσσαλονίκη, 2008, με συμπλήρωμα: Εμμανουήλ Κριαράς: 2008 συμπλήρωμα, Θεσσαλονίκη, 2016), ενώ αυτονόητο ενδιαφέρον έχει και η αυτοβιογραφία του (Μακράς ζωής αγωνίσματα, Αθήνα, 2009). Για την εργογραφία του βλ. επίσης Α. Λαμπράκη-Παγανού, Εργογραφία Εμμανουήλ Κριαρά, Ηράκλειο, 2001, Π. Δ. Μαστροδημήτρης, Το συγγραφικό έργο του Εμμανουήλ Κριαρά: Εβδομήντα χρόνια, Αθήνα, 2000. Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας έχει αναπτύξει τον ιστότοπο “Άπαντα Εμμανουήλ Κριαρά”, όπου αναπαράγονται ψηφιακά τα περισσότερα έργα του.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από την Εύβοια.

Ο Αντώνιος Δηµ. Κριεζής συµµετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα και το 1828 ο Καποδίστριας τον διόρισε µοίραρχο του Ελληνικού Στόλου. Επί Όθωνος προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο (ο πρώτος του ελληνικού ναυτικού µε αυτό τον βαθµό) και ονοµάστηκε αυλάρχης. Το 1836 έγινε υπουργός των Ναυτικών στην Κυβέρνηση Άρµανσπεργκ. Χρηµάτισε επίσης υπουργός Ναυτικών στην βραχύβια Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου το 1841. Στις 12 Δεκεµβρίου 1849 διαδέχτηκε τον Κανάρη στην πρωθυπουργία ως τις 16 Μαΐου 1854, σχηµατίζοντας την Κυβέρνηση Κριεζή το 1849. Πέθανε στην Αθήνα το 1865. Ήταν παντρεµένος µε την Κυριακούλα Βούλγαρη, κόρη του Γεωργίου Βούλγαρη.

Ο Αντώνιος Επαµ. Κριεζής γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1872 στην Ύδρα. Μαθήτευσε στη Βρέστη, στη Γαλλική Ναυτική Πολεµική Σχολή και διετέλεσε αξιωµατικός του πολεµικού ναυτικού όπου έφτασε ως το βαθµό του υποναυάρχου. Ο Αντώνιος Ε. Κριεζής αναγνωρίστηκε ως τακτικός εταίρος από την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος το 1923. Συγκρότησε τα κατάλοιπα της οικογένειας Κριεζή που έχουν διασωθεί και παράλληλα συνέλεξε υλικό για την ιστορία του ελληνικού πολεµικού ναυτικού.

Ο Επαµεινώνδας Αντ. Κριεζής ήταν Έλληνας στρατιωτικός, βουλευτής και υπουργός του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην Ύδρα το 1834. Ο πατέρας του –Αντώνιος Δ. Κριεζής– τον ώθησε στην ναυτική σταδιοδροµία και αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, µε τον βαθµό του δοκίµου, λίγες µέρες µετά την έξωση του Όθωνα. Από το 1874 άρχισε να αναµιγνύεται στην πολιτική βάζοντας υποψηφιότητα ως βουλευτής στην Ύδρα. Εκλέχτηκε το 1874, και αργότερα πολλές ακόµα φορές. Έγινε Υπουργός των Ναυτικών κατά την πρωθυπουργία του Σωτηρίου Σωτηρόπουλου τον Μάιο του 1893 (Κυβέρνηση Σωτηρίου Σωτηρόπουλου 1893). Απεβίωσε στην Αθήνα το 1894.

Ο Αναστάσιος Κροκίδας (Πειραιάς, 1847-Μανσούρα, 1883). Το 1856 άρχισε σπουδές στη Νομική Σχολή. Την ίδια χρονιά φαίνεται ότι έφυγε στην Αίγυπτο όπου εισήλθε στο προξενικό σώμα ως προξενικός πράκτορας. Από το 1881 ήταν υποπρόξενος στη Μανσούρα, όπου και δολοφονήθηκε για προσωπικούς λόγους από τον Ευάγγελο Νάτσιο, τον Νοέμβριο του 1883. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη το γένος Λεωνίδα Κόντογλου με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Γεώργιο.

Ο Αθανάσιος Κυριαζής γεννήθηκε το 1887 στο Αγρίνιο. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Κυριαζής από τον Προυσσό Ευρυτανίας και μητέρα του η Ευφροσύνη (το γένος Κυρίτση). Ο Αθανάσιος είχε δύο αδελφές τη Βασιλική και την Αγανίκη. Πολύ νωρίς έχασε τον πατέρα του (1893) και μεγάλωσε με μεγάλες στερήσεις. Παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές στο Αγρίνιο ως τη Β΄Γυμνασίου και συνέχισε στο Μεσολόγγι. Το 1903 εγγράφηκε στη Φιλοσοφική της Αθήνας, εργαζόμενος παράλληλα τη νύχτα, αλλά διέκοψε για λόγους υγείας. Το 1906 εγγράφηκε στη Νομική από όπου πήρε το πτυχίο και το διδακτορικό του. Την ίδια χρονιά διορίστηκε γραμματέας στο Ταμείο Μεγαλόπολης. Το 1912 επιστρατεύθηκε λόγω των Βαλκανικών πολέμων και το 1913 αποσπάσθηκε από το στρατό και ορίστηκε οικονομικός επίτροπος των νήσων του Αιγαίου (1913-1914). Ύστερα από κάποια χρόνια υπηρεσίας στην επαρχία, μετατέθηκε στο υπουργείο Οικονομικών και έφθασε ως τη θέση του Διευθυντή του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη από τη δικτατορία του Μεταξά το 1938 ως Πάρεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Το 1917 παντρεύτηκε την Λουκία Χρόνη και απέκτησαν τέσσερις κόρες. Παράλληλα με τη λογοτεχνική δημιουργία εξέδωσε το περιοδικό Νέα Γράμματα (1924). Πέθανε το 1950.
Δημοσίευσε δώδεκα ποιητικές συλλογές: Εκατόμβη (1920), Στιγμές που ζω (1921), Η καρδιά με τα φίδια (1922), Επιτάφια ρόδα (1923), Στην παλιά στράτα του χωριού (1925), Τα ρουμελιώτικα (1928), Τα τραγούδια της νύχτας (1929), Ονόματα για τρεις σταυρούς (1929), Ζωή και μοίρα (1932), Αιγινίτικα ακρογιάλια (1936), Όνειρα και παραμύθια (1947), Κοχύλια και πετράδια (1949), Τα προπαροξύτονα (1950).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Χρυσούλα Σπυρέλη, Τα ποιήματα του Αθ. Γ. Κυριαζή (1887-1950), πρόλογος Ερατοσθένης Γ. Καψωμένος, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2007, σ. 21-63.]

Ο νομομαθής και πολιτικός Δαμιανός Κυριαζής σπούδασε στα πανεπιστήμια Αθηνών και Ζυρίχης και το 1914 πήρε το δίπλωμα της Φιλοσοφικής Σχολής της Λειψίας. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα, διορίστηκε ανώτερος υπάλληλος του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και του ανετέθη η διεύθυνση του τμήματος βιομηχανίας. Διετέλεσε για μικρό χρονικό διάστημα υπουργός Οικονομίας στην κυβέρνηση Αλ. Παπαναστασίου (1932). Έγραψε στα γερμανικά μελέτη με τίτλο « Η εξέλιξις της χειροτεχνίας εις την σημερινήν Ελλάδα». Παντρεύτηκε την Αγγέλα, το γένος Συννεφιά (πρώην σύζυγο Κωνσταντίνου) με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Μαρία Σπέντζα.

Ο δημοσιογράφος Νίκος Κυριαζίδης (Αθήνα 1920-2002) σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή Αθηνών. Άρχισε να δημοσιογραφεί το 1940 στο United Press και στη συνέχεια στον Τύπο της Εθνικής Αντίστασης (1941-1944), στο Ριζοσπάστη (1945-1947), στη Daily Worker και στο Δημοκράτη Κύπρου (1947-1951), στη Μεσημβρινή (1961-1967) και στην Ακρόπολη (1967-1974). Ιδιοκτήτης-εκδότης-διευθυντής του πρώτου ειδησεογραφικού περιοδικού Επτά Ημέρες (1966), με χρηματοδότηση της συζύγου του Δόμνας Γρηγοριάδη-Κυριαζίδη. Διετέλεσε εκδότης-διευθυντής του περιοδικού Ταχυδρόμος (1974-1983) διευθυντής της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (1983), διευθυντής του περιοδικού Χρόνος (1987-1988), σύμβουλος έκδοσης του Τύπου της Κυριακής (1988-1996) και του Ελεύθερου Τύπου (1995-1996) και σχολιαστής της ΕΤ1 το 1991-1992.
Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ, της Αθηναϊκής Λέσχης ΠΣΔΕΑ, της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης και της Επιτροπής Απονομής Βραβείων Μπότση.
Εξέδωσε τα βιβλία: Η δημοτική στη δημοσιογραφία (1978), Το λεξιλόγιο του Μακρυγιάννη, 3 τόμοι (1983), Τα ελληνικά του Μακρυγιάννη με υπολογιστή, 7 τόμοι (1984-1992).
Τιμήθηκε με το βραβείο δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Μπότση το 1992 και με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1994.
[Πηγή σύνταξης βιογραφικού Who is Who, 1998].