Ο Χατζηγιάννης Μέξης ή Χατζή Γιάννης Μέξης ή Ιωάννης Μέξης του Θεοδώρου ήταν Φιλικός και πρόκριτος των Σπετσών, με δράση στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, στην οποία συμμετείχε με τέσσερα πλοία του.
Υπήρξε πληρεξούσιος στην Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου και στην Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους. Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος εκλέχτηκε σύμβουλος Επικρατείας, γερουσιαστής και πληρεξούσιος από τις Σπέτσες. Ο Όθωνας τον τίμησε με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού.

Το θέατρο «Σμύρνη» συνδέεται με τον ηθοποιό και θεατρώνη Ζαχαρία Μέρτικα από τη Σμύρνη, ο οποίος μετά τη Μικρασιατική καταστροφή φαίνεται πως έδρασε στα Χανιά (1923), και από το 1924 στην προσφυγική συνοικία της Νέας Κοκκινιάς (σημερινή Νίκαια) στον Πειραιά.
Σύμφωνα με το αρχειακό υλικό του θεάτρου που απόκειται στο ΕΛΙΑ (της περιόδου 1939‒1945), το θέατρο βρισκόταν στην οδό Κονδύλη της Νέας Κοκκινιάς, ενώ ως ιδιοκτήτες ή διαχειριστές του εμφανίζονται επίσης οι Βασίλειος Αλιφέρης, Στυλιανός Παγώνης και Αναστάσιος Αναστασιάδης.

Ο Δημήτρης Μίχος (1890-1963) ήταν Έλληνας αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, αντιστασιακός και διοικητής του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο. Θεωρείται ως μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της Εθνικής Αντίστασης στην Πελοπόννησο. Τον πρώτο χειμώνα της Κατοχής προσπάθησε να δημιουργήσει τοπική αντιστασιακή οργάνωση με το όνομα "Νέα Φιλική Εταιρεία", αλλά σύντομα ήρθε σε επαφή με το ΕΑΜ στο οποίο και εντάχθηκε. Λόγω της δράσης του φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Μετά την απελευθέρωσή του τέθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου ΕΛΑΣ στην περιοχή της Αχαΐας. Ήταν γνωστός ως «Σταυραετός», "Γέρο-Μίχος" ή "καπετάν Μίχος". Συνέβαλε στη σύσταση αντάρτικων μονάδων, ηγήθηκε της πρώτης μάχης κατά των Ιταλών στο Πυργάκι Αιγιαλείας, αλλά και στο Λεόντιο και αλλού. Ορίστηκε γενικός αρχηγός του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου και τον Απρίλιο του 1944 εκλέχτηκε εθνοσύμβουλος της ΠΕΕΑ στην Κυβέρνηση του Βουνού. Το 1945, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές της Πάτρας, καταδικάστηκε δε από το «Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων» αρχικά το 1946 σε ποινή 8 ετών και αργότερα το 1950 σε ποινή 10 ετών που συγχωνεύθηκαν σε 15 έτη και εν συνεχεία μειώθηκαν σε 7. Εξέτισε την ποινή του μέχρι το Σεπτέμβριο του 1952 στις φυλακές Πατρών και Αίγινας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας σπουδάσε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες
1993 Εκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Ν.Δ..
1996 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
2004 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας. 2007 Επανεκλέγεται Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας.
Εκλέγεται Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.
Ορίζεται επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΝΑΤΟ.
2005 Εκλέγεται Πρόεδρος τής Ειδικής Επιτροπής τής Βουλής γιά τήν Επεξεργασία καί Κύρωση τής Ευρωπαικής Συνταγματικής Συνθήκης ( Ευρωσύνταγμα).
2006 (Φεβ) Ορίζεται Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος.
2007 Υπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας

Πολιτικές - κοινωνικές δραστηριότητες
1974 Ειδικός Νομικός Συνεργάτης τού Υπουργού Προεδρίας τής Κυβερνήσεως, Γ. Ράλλη.
1975 Διευθυντής τού Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών στο Βελιγράδι. Καλύπτει τις επίσημες επισκέψεις τού Κων. Καραμανλή στα πλαίσια τής Διαβαλκανικής Συνεργασίας.
1976 Συντονιστής των Υπηρεσιών Τύπου στις Βρυξέλλες, με την έναρξη τής διαδικασίας ένταξης τής Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ.
1977-1981 Γενικός Διευθυντής τού Ο.Γ.Α.
1979 Α' Συνέδριο Νέας Δημοκρατίας. Εκλέγεται Μέλος στη Διοικούσα Επιτροπή (Προεδρία Κων. Καραμανλή).
1982 Εκλέγεται Μέλος στην Εκτελεστική Επιτροπή (Προεδρία Ευάγγελου Αβέρωφ).
1992-1993 Κυβερνητικός Εκπρόσωπος (Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης).
1994-1996 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Τύπου και ΜΜΕ.
1994-2000 Μέλος τής Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής και Τακτικό Μέλος των Κοινοβουλευτικών Συνελεύσεων τού Συμβουλίου τής Ευρώπης και της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
1995 Εκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Kόμματος, στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.
1995-1996 Εκπρόσωπος Τύπου τής Νέας Δημοκρατίας (Προεδρία Μιλτιάδη Έβερτ).
1997-2000 Πρόεδρος τής ΟΚΕ Εξωτερικών.
1999 Επανεκλέγεται Αντιπρόεδρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο τής Ευρώπης.

Πηγή: https://web.archive.org/web/20071228034257/http://www.parliament.gr/synthesh/mp.asp?MPID=666 [τελευταία επίσκεψη: 2/9/2020]

Ο Στέλιος Μαγιόπουλος ήταν λογοτέχνης και μεταφραστής, κυρίως της τουρκικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) της Μ. Ασίας. Στην Ελλάδα ήρθε το 1924 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, φυλακίστηκε από τους Γερμανούς και στη συνέχεια υπέστη αρκετές διώξεις. Χάρη στις μεταφράσεις του έγιναν ευρύτερα γνωστοί στο ελληνικό κοινό ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Αζίζ Νεσίν, ο Ναστρεντίν Χότζα και ο Αρχάν Κεμάλ. Μετέφρασε επίσης στα τούρκικα τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Η Αλέκα (Αλεξάνδρα) Μαζαράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν κόρη του γενικού διευθυντή της Τράπεζας Αθηνών Αθανασίου Μαζαράκη και της συζύγου του Λουκίας το γένος Κηλαϊδίτη. Απόφοιτη της Σχολής Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα και της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Εμφανίστηκε στη σκηνή αρχικά στις παραστάσεις χορού της Κούλας Πράτσικα και στη συνέχεια ως ηθοποιός του Θεάτρου Τέχνης (1943, στο έργο του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω Το πρώτο έργο της Φάννυ). Παρέμεινε στο Θέατρο Τέχνης ώς το 1944, οπότε μεταπήδησε στο Εθνικό Θέατρο με το οποίο τήρησε μακροχρόνια συνεργασία. Η Αλέκα Κατσέλη συνεργάστηκε επίσης με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την Εθνική Ραδιοφωνία και με θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, όπου διετέλεσε επίσης θιασάρχης και συνθιασάρχης. Πρωταγωνίστησε σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές. Διετέλεσε για σειρά ετών ιέρεια και πρωθιέρεια στις τελετές αφής της ολυμπιακής φλόγας, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου πλάι στην Κούλα Πράτσικα (1936) ώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (1964). Ασχολήθηκε και με τη θεατρική μετάφραση, ενώ δίδαξε στη Σχολή Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα (1947) και στη δραματική σχολή Πέλου Κατσέλη, της οποίας ανέλαβε τη διεύθυνση μετά τον θάνατο του συζύγου της και ώς το 1985. Με τον Πέλο Κατσέλη παντρεύτηκαν το 1945 και απέκτησαν δύο κόρες, τη Νόρα και τη Λούκα.

Η Έλση Μαθιοπούλου-Τορναρίτου, κόρη του Νικόλαου Τορναρίτη και της Άννας Χατζηδημητρίου γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου 1927 στη Λεμεσό της Κύπρου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της εκεί. Ο πατέρας της Νικόλαος Χρ. Τορναρίτης ήταν βιβλιοπώλης στη Λεμεσό και παιδονόμος, μετέπειτα καθηγητής στο εκεί Ημιγυμνάσιο. Θείος της ήταν ο φιλόλογος και νομικός Γιάγκος Τορναρίτης. Αδελφός της μητέρας της ήταν ο ποιητής Γλαύκος Αλιθέρσης (=Μιχάλης Χατζηδημητρίου). Η Έλση Μαθιοπούλου σπούδασε Φιλολογία και Ιστορία-Αρχαιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1948-1955). Το 1967 υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο Βόννης, με επόπτη τον καθηγητή Ernst Langlotz και με θέμα «Zur typologie der Göttin Athena im 5 Jahrhundrent v. Ch».
Από το 1969 διορίστηκε με ετήσια σύμβαση ως Wissenschafitliche Mitarbeiterin στο Φιλολογικό Σεμινάριο του Πανεπιστημίου της Βόννης, όπου δίδασκε επίσης βυζαντινά και άλλα μεσαιωνικά κείμενα. Το 1971 διορίστηκε σε θέση λέκτορα Νέων Ελληνικών στο ίδιο σεμινάριο. Από το 1974 είχε μόνιμη θέση ως Akademische Rätin και από το 1987 ως Oberrätin στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Από το 1995 δίδαξε ως καθηγήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κολωνίας. Από το 1996 ως το 2000 δίδαξε και στο νεοελληνικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Erlangen στη Βαυαρία.
Συνεργάστηκε ως υπεύθυνη για την νοτιοανατολική Ευρώπη και την Κύπρο στο Graduit Kolleg (ερευνητικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα) της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου της Βόννης που είχε ως θέμα «η Ιταλική Αναγέννηση και η Επίδρασή της στην Ευρώπη». Η έρευνά της είχε επικεντρωθεί στην εποχή της ενετοκρατίας στην Κύπρο και στην Κρήτη. Από το 2006 ήταν ιδρυτικό μέλος του διεθνούς ερευνητικού κέντρου «Centre for the Classical Tradition» της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βόννης. Πέθανε τον Ιανουάριο του 2022.
Ήταν σύζυγος του δημοσιογράφου Βάσου Μαθιόπουλου, γιου του Πέτρου και της Μαργαρίτας Μαθιοπούλου. Κόρη τους είναι η Margarita Mathiopoulos.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Βιογραφικά σημειώματα της Έλσης Μαθιοπούλου-Τορναρίτου στο αρχείο της]

Ο Μιχαήλ Μακάρωφ ήταν αρχιτέκτονας-μηχανικός. Ήταν παντρεμένος με την Αγλαΐα Φακάλου, φιλόλογο, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, με την οποία απέκτησε δύο γιους.

Ο Γ.Α. Μακαρόνας γεννήθηκε το 1929 στην Αθήνα, ενώ η καταγωγή του είναι από τη Σμύρνη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και τα τελευταία χρόνια ως αρχισυντάκτης του περιοδικού Φύση και Ζωή. Υπήρξε ιδιαίτερος γραμματέας του Νικολάου Δρίτσα που διετέλεσε πρόεδρος του Πυριτιδοποιείου Καλυκοποιείου, πρόεδρος του Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιώς, της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Πειραιώς και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Ο Γ.Α. Μακαρόνας υπήρξε επίσης ιδιαίτερος γραμματέας του τέως δημάρχου Μοσχάτου Ανδρέα Παπαδημητρίου, ενώ συνεργάστηκε με τον βιομήχανο Γεώργιο Δράκο στην έκδοση του περιοδικού της εταιρείας ΙΖΟΛΑ, Ιζολικά Νέα.

Ο Γεώργιος Ν. Μακκάς, παιδίατρος, υπήρξε ομότιμος Καθηγητής Παιδιατρικής στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και διετέλεσε διευθυντής του Νοσοκομείου «Η Αγία Σοφία». Διετέλεσε επίσης πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας (1931-1935), η σύσταση της οποίας έγινε με δική του πρωτοβουλία. Τιμήθηκε με τον Αργυρούν Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος για την προσφορά του κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Ναύαρχος, πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στην συνέχεια ανέλαβε διάφορες διοικητικές θέσεις στο ναυτικό μεταξύ των οποίων και την αρχηγεία του στόλου. Παντρεύτηκε την Ελένη Ζλατάνου (κόρη της Αικατερίνης) και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: την Ειρήνη (Ιρέν), τη Λίλιαν, την Αλεξάνδρα (Αλέκα) και τον Γρηγόριο.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: εγκυκλοπαίδεια Ήλιος, υλικό του αρχείου, αρχείο Ρωξάνης Φέσσα]

Ο Ευθύμιος Μαλαγαρδής γεννήθηκε στη Νάξο το 1904. Ο πατέρας του Νικόλαος Μαλαγαρδής ήταν καθηγητής κλασικής φιλολογίας στην εκεί εδρεύουσα Σχολή των Ουρσουλίνων. Μητέρα του ήταν η ξένη υπήκοος Irene Tobler.
Από το 1912 η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο Ευθύμιος ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο 3ο Γυμνάσιο. Το 1921 εισήχθη με εξετάσεις στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο από όπου αποφοίτησε το 1926 με το δίπλωμα του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου. Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του Πολυτεχνείου για μελέτη εφαρμογής ηλεκτροκίνησης στη «γραμμή Κηφισιάς» των τότε Ελληνικών Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του ως Αρχικελευστής στο Βασιλικό Ναυτικό. Εκεί, είχε την ευκαιρία να αξιοποιήσει τις γνώσεις του στη μηχανική παρακολουθώντας από κοντά τις δοκιμές και την έναρξη λειτουργίας του νέου θερμοηλεκτρικού σταθμού του Ναυστάθμου. Στη συνέχεια, στον Κεντρικό Ηλεκτρικό Σταθμό του Νέου Φαλήρου, τέθηκε επικεφαλής αγήματος μαθητευομένων που θα αναλάμβανε καθολικά τη λειτουργία του σταθμού σε περίπτωση απεργίας.
Από το 1928 εργάστηκε ως μηχανικός στους Ελληνικούς Ηλεκτρικούς Σιδηροδρόμους. Συμμετείχε σε έργα που πρώτη φορά εφαρμόζονταν στην Ελλάδα, όπως η εγκατάσταση συστήματος αυτόματης σήμανσης, η εγκατάσταση αντλιοστασίων, μηχανών Diesel κ.ά.. Συμμετείχε επίσης στην εγκατάσταση των εναερίων γραμμών της γραμμής Πειραιά-Περάματος, των υποσταθμών και του τροχαίου υλικού. Την ίδια περίοδο άρχισε να διδάσκει στη νυχτερινή Σχολή της Βιοτεχνικής Εταιρίας.
Το 1930 διορίστηκε επιμελητής στα εργαστήρια μηχανολογίας της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων και το 1933 προάχθηκε σε καθηγητή στην έδρα της θερμοδυναμικής.
Το 1939 του απονεμήθηκε υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, της οποίας δεν έκανε χρήση λόγω του πολέμου.
Το 1941, με την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων σε παύση λειτουργίας, μεταφέρθηκε ως επιμελητής στην έδρα της θεωρητικής μηχανολογίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Το 1945 εξελέγη μέλος της αντιπροσωπείας του Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδος και μέλος της τότε συσταθείσης επιτροπής του Υπουργείου Μεταφορών για τη μελέτη του ενεργειακού προβλήματος της χώρας.
Παράλληλα, κάνοντας χρήση της προπολεμικής υποτροφίας της γαλλικής κυβέρνησης, αναχώρησε τον Δεκέμβριο για το Παρίσι, όπου πραγματοποίησε έρευνες στο Centre de Recherches et d’Expériences Techniques de Bellevue πάνω στο αντικείμενο του ιοντισμού των στασίμων φλογών, με εφαρμογή στους κινητήρες εσωτερικής καύσεως και τους στροβίλους. Στο πλαίσιο των ερευνών αυτών κατασκεύασε μία δική του βελτιωμένη συσκευή για την εφαρμογή των πειραμάτων. Συγχρόνως, έκανε την εγγραφή του ως υποψήφιος διδάκτορας στη Σορβόννη με καθηγητή τον J. Villey.
Με απόφαση του Υπουργού Συντονισμού εξελέγη το 1948 μέλος της Επιτροπής των Πολεμικών Επανορθώσεων. Με την ιδιότητα αυτή μετέβη στη Γερμανία, όπου μελέτησε από κοντά τις προόδους της γερμανικής βιομηχανίας στον τομέα των θερμοηλεκτρικών εγκαταστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποίησε αυτοψίες σε περισσότερες από πενήντα βιομηχανικές εγκαταστάσεις του κλάδου που βρίσκονταν εντός της τότε βρετανικής ζώνης (εργοστάσια Otto Schickert, Germania Werff, Harstedt Steam Power Plant κ.ά.). Τα πορίσματά του συμπεριλήφθηκαν σε πολυάριθμες εκθέσεις, με στόχο τη διεκδίκηση από το ελληνικό κράτος τμημάτων των εγκαταστάσεων. Παράλληλα, ανέλαβε τον σχεδιασμό και την επίβλεψη των εργασιών αποσυναρμολόγησης και αποστολής στην Ελλάδα του εν λόγω μηχανολογικού εξοπλισμού.
Το 1951 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ανέλαβε προϊστάμενος στη Διεύθυνση Βιομηχανίας και Ενεργείας του Υπουργείου Συντονισμού, από όπου αποχώρησε τον Νοέμβριο, μετά την πρόσληψή του από την EBASCO.
Από το 1952 η Δ.Ε.Η του ανέθεσε την παρακολούθηση της κατασκευής του μηχανολογικού εξοπλισμού του πρώτου ενεργειακού προγράμματός της. Για τον σκοπό αυτό παραιτήθηκε από το Υπουργείο Συντονισμού και μετέβη στο εξωτερικό, (Γερμανία και Ιταλία), όπου ανέλαβε την θέση του επιθεωρητή των παραγγελιών της Δ.Ε.Η. για την ηλεκτροδότηση της Ελλάδας (στρόβιλοι Αλιβερίου κατασκευής AEG, υδροηλεκτρικός εξοπλισμός της Societa Edison) μέχρι τον Απρίλιο του 1955.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα του ανατέθηκε από τη Διοίκηση της Δ.Ε.Η. ο συντονισμός της μελέτης και κατασκευής του Ατμοηλεκτρικού Σταθμού στην Πτολεμαΐδα, Μονάδα Ι και ΙΙ. Παράλληλα ξεκίνησε να διδάσκει ως καθηγητής της θεωρητικής μηχανολογίας στη Σχολή Αξιωματικών Τεχνικού Σώματος.
Το 1958 συστάθηκε και του ανατέθηκε η Διεύθυνση Μελετών Παραγωγής Μεταφοράς της Δ.Ε.Η.. Εκεί, ανέλαβε υπεύθυνος για το δεύτερο ενεργειακό πρόγραμμα. Διοργάνωσε την Υδρολογική Υπηρεσία προς έρευνα των ποταμών και κυρίως του Αχελώου, ενώ παράλληλα πραγματοποίησε τη μελέτη επέκτασης των σταθμών Αγίου Γεωργίου, Πτολεμαΐδας και Αλιβερίου και συμμετείχε σε έργα όπως η επέκταση των γραμμών μεταφοράς ρεύματος, η βύθιση υποβρυχίου καλωδίου 150.000 Volts και η ηλεκτροδότηση της Κρήτης.
Το 1963 πραγματοποίησε αποστολή στη Νέα Υόρκη, όπου επισκέφθηκε τα εργοστάσια κατασκευής μηχανολογικού εξοπλισμού για το έργο του Αχελώου από την EBASCO , την Transformers Factory Pittsfield και άλλους κατασκευαστές.
Το 1965 ορίστηκε εισηγητής εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Επιτροπή Άνθρακος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (Ε.Ο.Σ.Α.).
Το 1966 συμμετείχε στα έργα πλήρωσης της λίμνης του Αχελώου και ελέγχου των διαρροών με τσιμεντενέσεις.
Την ίδια χρονιά, του απονεμήθηκε ο Χρυσούς Σταυρός του Φοίνικος.
Ως μέλος της Υποεπιτροπής Άνθρακος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (Ο.Ο.Σ.Α.) αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στις Συνόδους της Επιτροπής στη Γενεύη, το Παρίσι και το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, όπου έγινε και το συμπόσιο για την ιπτάμενη τέφρα του 1967.
Στη διάρκεια της δικτατορίας, το στρατιωτικό καθεστώς τον έθεσε εκτός υπηρεσίας. Τον Αύγουστο του 1968, μετά από σειρά ενστάσεων, του κοινοποιήθηκε από τον Υπουργό Κ. Κυπραίο η απόλυσή του από τη Δ.Ε.Η..
Ο Ευθύμιος Μαλαγαρδής πέθανε το 1984 στην Αθήνα, αφήνοντας πίσω του πλούσια επιστημονική αρθρογραφία. Θερμός υποστηρικτής της ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας, συνέγραψε άρθρα και μελέτες με ποικίλη θεματολογία. Ιδιαιτέρως τον απασχόλησαν η ηλεκτροκίνηση των σιδηροδρόμων, οι εφαρμογές της γαιοθερμικής ενέργειας, ο ιοντισμός των στάσιμων φλογών και η χρήση της ιπτάμενης τέφρας στην τσιμεντοβιομηχανία.
[Τα στοιχεία του βιογραφικού σημειώματος προέρχονται από βιογραφικά σημειώματα και από το υλικό του αρχείου ευρύτερα]

Ο Μιλτιάδης Μαλακάσης, γιος του Αγαμέμνονα και της Ζωής, γεννήθηκε το 1869 στο Μεσολόγγι. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Μεσολόγγι, στην Πάτρα και στην Αθήνα. Φοίτησε στην Νομική σχολή χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Μαζί με τους Λ. Πορφύρα και Κ. Χατζόπουλο ίδρυσε την εταιρεία «Εθνική Γλώσσα».
Παντρεύτηκε την Ελίζα Δεληγεώργη, κόρη του πρωθυπουργού Επαμεινώνδα Δεληγεώργη και της Ξανθής. Απέκτησαν μία κόρη, τη Ζωή, στην συνέχεια σύζυγο του Νικολάου Ραυτόπουλου. Διετέλεσε διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Βουλής μέχρι το 1937 και πέθανε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1943, μετά από μακρά ασθένεια και νοσηλεία στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός». Ο Μαλακάσης έζησε στο Παρίσι από το 1909 ως το 1915 και αργότερα το 1923-1924 προκειμένου να μελετήσει τη λειτουργία των βιβλιοθηκών. Γνώρισε και συνδέθηκε με τον ποιητή Jean Moréas (Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο), ο οποίος ήταν εξάδελφoς της συζύγου του Ελίζας. Εκτός από τα ποιήματα που περιέλαβε στις ποιητικές συλλογές του, δημοσίευσε πλήθος άλλων σε περιοδικά και εφημερίδες της εποχής, καθώς επίσης ποικίλα πεζά, κριτικά κείμενα και μνήμες από λογοτέχνες και την πνευματική κίνηση της εποχής του.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Συντρίμματα (1899), Ώρες (1903), Η Κυρά του Πύργου (δράμα, 1904), Πεπρωμένα (1909), Ασφόδελοι (1918), Αντίφωνα (1925), Το Ερωτικό (1939), Τα Μεσολογγίτικα (έκδοση μετά θάνατον 1946).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μ. Γ. Μερακλής (επιμ.), «Μιλτιάδης Μαλακάσης», Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Ρομαντικοί. Εποχή Παλαμά. Μεταπαλαμικοί, τ. Β΄, Αθήνα, Σοκόλης 1989, σ. 326-337.
Γ. Παπακώστας, «Εισαγωγή», στο Μ. Μαλακάσης, Ποιήματα, εισαγωγή-φιλ. επιμ. Γ. Παπακώστας, Αθήνα, Πατάκης, 2005, σσ. 9-94.]

Έλληνας λόγιος, χρονογράφος, ιστορικός, εκδότης και συγγραφέας νομοκανονικών και ιστορικών έργων του 16ου αιώνα.
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Για το πρώιμο στάδιο της ζωής του δεν υπάρχουν πληροφορίες. Πατέρας του ήταν ο ιερέας και οικονόμος της μητρόπολης Ναυπλίου και Άργους Δημήτριος Μαλαξός. Πιθανόν αδελφός του να ήταν ο επίσης λόγιος Νικόλαος (†1584). Γύρω στο 1555 τον εντοπίζουμε στη Βενετία, όπου ασχολείται με εκδοτικές και τυπογραφικές εργασίες. Οι επιχειρήσεις του όμως φαίνεται δεν πήγαν καλά κι επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1561 ήταν ήδη νοτάριος της μητρόπολης Θηβών της Βοιωτίας. Το 1577 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου φυτοζωούσε διδάσκοντας μικρό κύκλο μαθητών και αντιγράφοντας χειρόγραφα. Εκεί πέθανε το 1581.
Ο Μανουήλ Μαλαξός μας άφησε δύο σπουδαία έργα: το ''Νομοκανών'' και το "Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία". Το πρώτο γράφτηκε στη Θήβα το 1561 και αποτελεί ένα απάνθισμα ιερών κανόνων και πολιτικών νόμων από παλαιότερα νομοκανονικά κείμενα, από την Εκλογή των Ισαύρων έως τον Αρμενόπουλο. Το δεύτερο αποτελεί συμπίλημα αγνώστων σήμερα ιστορικών πηγών, το οποίο έγραψε κατά παραγγελία του Γερμανού ελληνιστή Μαρτίνου Κρούσιου. Σε ακατέργαστη δημοτική γλώσσα, αφηγείται τα ιστορικά του Πατριαρχείου από την Άλωση έως το 1578. Το έργο αυτό έχει στενή σχέση με το λεγόμενο Χρονικό του 1570 και τον Χρονογράφο του Δωροθέου Μονεμβασίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Μανουήλ Μαλαξός χρησιμοποίησε και άγνωστες μέχρι σήμερα πηγές. Ο "Νομοκάνων" γράφτηκε αρχικά σε λόγια γλώσσα -σε αυτή τη μορφή υπάρχει μόνο σε τέσσερις κώδικες- αργότερα όμως ο Μανουήλ Μαλαξός έκανε μία παράφραση του έργου στη δημοτική, που σώζεται μέχρι σήμερα σε περισσότερα από τριακόσια χειρόγραφα (με παραλλαγές του κειμένου). Εξαιτίας του πλήθους των σωζόμενων χειρογράφων, αλλά και των πηγών που πρέπει να ανιχνευθούν, δεν στάθηκε μέχρι σήμερα δυνατή μία κριτική έκδοση του κειμένου αυτού, που ήταν ο κυριότερος κώδικας εκκλησιαστικού και ιδιωτικού δικαίου επί τουρκοκρατίας.
[Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Βικιπαίδεια]

Η Ασήμω Μαλισάγκου (Σεγδίτσα) γεννήθηκε στη Σεγδίτσα Φωκίδας το 1918. Εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση και ήταν από τις πρώτες αντάρτισσες στην περιοχή της Φωκίδας και της Αττικοβοιωτίας. Εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ στην ομάδα του Καραλίβανου και στο 1/34 τάγμα του ΕΛΑΣ. Η Ασήμω πολεμούσε στο πλευρό του αρραβωνιαστικού της Καπετάν Θεοχάρη (Θεοχάρης Πολύχρονος). Ο Θεοχάρης σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά και η Ασήμω την περίοδο του Εμφυλίου κατέφυγε σε οικοτροφείο της Καλλιρρόης Παρρέν. Το 1949 παντρεύτηκε τον Χαράλαμπο Μαλισάγκο. Πέθανε τον Ιούλιο του 2009.

Γιος της αντάρτισσας Ασήμως Μαλισάγκου (Σεγδίτσα) και του Χαράλαμπου Μαλισάγκου.

Ο Αλέξανδρος Μαλλιάς ως φοιτητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ πήρε μέρος στις κινητοποιήσεις για ελεύθερες εκλογές στα πανεπιστήμια. Τον Μάρτιο του 1972 υπέγραψε την προσφυγή στο Πρωτοδικείο Αθηνών των «42» φοιτητών κατά του διορισμένου φοιτητικού συμβουλίου. Εντάχθηκε στη «Δημοκρατική Άμυνα».

Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός.

Ο Ροβήρος (Ιγνάτιος‒Ροβήρος) Μανθούλης γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1929 στην Κομοτηνή, κι ήταν γιος του Αλέξανδρου Μανθούλη και της συζύγου του Στυλιανής, το γένος Γιοβανάκογλου. Ο ίδιος συνόψισε τη ζωή και το έργο του σε αυτοβιογραφικό σημείωμα ως εξής: «Μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου έφηβος πήρε μέρος στην Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ. Από τα τέλη του 1943 μέχρι την Απελευθέρωση ήταν το “χωνί” των Εξαρχείων και της Νεάπολης. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο και το 1949 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, την ποιητική συλλογή Σκαλοπάτια. Από το 1949 έως το 1953 σπούδασε Κινηματογράφο και Θέατρο στο Πανεπιστήμιο Syracuse της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Η διάδοση του ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα έγινε έμμονη ιδέα στον Μανθούλη και το 1960 ίδρυσε την “Ομάδα των 5”, με τους Ηρακλή Παπαδάκη, Φώτη Μεσθεναίο, Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και Ρούσσο Κούνδουρο. Η δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967 τον έβαλε στη μαύρη λίστα, κι αυτό τον υποχρέωσε να μείνει εξόριστος στο Παρίσι όπου κατοικεί μόνιμα από τότε. Το σκηνοθετικό του έργο περιλαμβάνει 122 ταινίες (τις περισσότερες για τη Γαλλική Τηλεόραση), ενώ το συγγραφικό του έργο απλώνεται σε 20 βιβλία αλλά και πλήθος άρθρων σε περιοδικά και εφημερίδες. Διετέλεσε διευθυντής προγράμματος στην τηλεόραση της ΕΡΤ, την πρώτη φορά προσκεκλημένος από τον Κ. Καραμανλή και τη δεύτερη από τον Α. Παπανδρέου, μετατρέποντας την ΥΕΝΕΔ σε ΕΡΤ‒2. Το 1991 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας στο Παρίσι. Απέσπασε πολλά βραβεία για τις ταινίες του, ενώ τιμήθηκε για το σύνολο του έργου του με το Μετάλλιο της Πόλεως του Παρισιού, και με το Αργυρό Μετάλλιο της Βουλής των Ελλήνων για την προσφορά του στον Πολιτισμό».
Ο Ροβήρος Μανθούλης παντρεύτηκε την Καίτη Φρέρη κι απέκτησαν δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο και τη Μαρία. Πέθανε στις 21 Απριλίου 2022, στο Παρίσι.
[Για περισσότερα στοιχεία, βλ. το υλικό του αρχείου του και τα αυτοβιογραφικά βιβλία του:

1. Μια ζωή ταινίες, [Αθήνα], Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπία για Παιδιάς και Νέους & Εκδόσεις Αιγόκερως, 2006•
2. Ο κόσμος κατ’ εμέ. Ο βίος και τα πάθη μου, τόμοι 1‒2, Χανιά, Εκδόσεις ΠΕΚ ‒ Πυξίδα της Πόλης | CFF, 22021].

Ο Γιώργος Μανιάτης, γιος του Ιωάννη και της Αννίκας Μανιάτη, γεννήθηκε το 1939 στην Μεσσήνη. Είχε άλλα οκτώ αδέλφια. Από το 1945 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Φοίτησε στη σχολή ναυτοπαίδων Πόρου (1954-1956), στη συνέχεια μετανάστευσε στο Βέλγιο και από εκεί στη Γαλλία όπου κατατάχθηκε στην Λεγεώνα των Ξένων και υπηρέτησε στην Αλγερία στην διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία της. Απέδρασε από την λεγεώνα, επέστρεψε στην Ελλάδα και δημοσίευσε την εμπειρία του στον Τύπο και στο βιβλίο "Δραπέτευσα από τη Λεγεώνα των Ξένων: Το τρίτο αντάρτικο: Αλγερία 1957-1961 (1961)". Συνεργάστηκε με το περιοδικό Δρόμοι της Ειρήνης και ήταν μέλος της νεολαίας Λαμπράκη. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Ελεύθερος Τύπος και Ελευθερία. Στην διάρκεια της δικτατορίας κατέφυγε στην Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Το 1972 επέστρεψε στην Ελλάδα και πήρε χορηγία του Ιδρύματος Φορντ. Με την επιβολή του πραξικοπήματος του Πινοσέτ στη Χιλή ταξίδεψε στην Χιλή (6.10.1973-3.11.1973) και πραγματοποίησε έρευνα για τα γεγονότα γύρω από την ανατροπή του Σ. Αλιέντε. Επιμελήθηκε την έκδοση Γιώργης Ανδρουλιδάκης, Κείμενα 1936-1966 (1977). Από την μεταπολίτευση και εξής μελέτησε ιδιαίτερα την αρχαία ελληνική μουσική και τη σχέση της με το ρεμπέτικο τραγούδι. Το 1984 ίδρυσε το Ευρετήριο, μία συλλογική προσπάθεια με φοιτητές του πανεπιστημίου Αθηνών για την έρευνα της μουσικής στις κατευθύνσεις αυτές και για την ανακατασκευή αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων. Σε αυτό το πλαίσιο οργάνωσε μαθήματα μουσικής, μουσικές εκδηλώσεις, παρουσίασε διαλέξεις, δημοσιεύσεις, ντοκιμαντέρ. Πέθανε το 2018 λόγω πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε στην κατοικία του.

Άλλα έργα του:
Ο Μίδας έχει αυτιά γαϊδάρου ή εκατέρωθεν της ουσίας (1972), Objet sans valeur: Φάιαρ-οπ, Σερντιλίς (1972), Η μυθολογία του ενός ή η μυθολογία του άλλου: με συναυγείς εικόνες της Νίκη Καναγκίνη (1975), Έξεργα: Να αποσύρεσαι, αυτό είναι αγάπη. Το μήκος κύματος. Ρίζα οκνή, δέντρο απρόφταστο (1976), Η συν-εν-τευξη ή για να εξηγούμεθα (1976), Ο Σκύλος και η Χάρυβδη: Πρώτη αγάπη (1989), Αν (2019).

[Πηγές βιογραφικού: Α. Αργυρίου, «Μανιάτης, Γιώργος», εγκυκλ. Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα. Β. Χατζηβασιλείου, «Γιώργος Μανιάτης», Η μεταπολεμική πεζογραφία. Από τον πόλεμο του ’40 ώς τη δικτατορία του ’67, τόμ. Ε΄, Αθήνα, Σοκόλης, 1988, σσ. 178-181. Υλικό του αρχείου]

Γιατρός από τη Θεσσαλία, έπαρχος κατά τον Αγώνα Αθήνας και Τήνου και πληρεξούσιος στις Εθνοσυνελεύσεις. Αργότερα έζησε στη Λαμία. Επί Όθωνα γερουσιαστής και υπουργός.

Ο Γεώργιος Μαντζαβίνος σπούδασε νομικά και πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. Το 1935-1936 ήταν υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Δεμερτζή και Μεταξά. Παραιτήθηκε όταν κηρύχθηκε η δικτατορία Μεταξά και λίγο αργότερα εκλέχτηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, θέση που κατείχε στη διάρκεια της Κατοχής. Μετά την αποχώρηση του Βαρβαρέσου εκλέχτηκε Διοικητής της τράπεζας. Τον Ιανουάριο του 1950 διετέλεσε υπουργός Οικονομικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Θεοτόκη.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: Το υλικό του αρχείου].