Γάλλος μεσαιωνολόγος και νεοελληνιστής, συγγραφέας άρθρων και μελετημάτων και μεταφραστής στα Γαλλικά του Βιζυηνού, του Βικέλα και επιστολών του Κοραή

Η Nellie M. Reed, απόφοιτος του Cornell University (1895), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1895-1896. Αργότερα έγινε βιβλιοθηκάριος.

Γερμανός πανεπιστημιακός καθηγητής, δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Μονάχου και της Χαϊδελβέργης. Εγκατέλειψε τη ναζιστική Γερμανία εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής και εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ που δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια.
Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Rosenthal [τελευταία επίσκεψη: 31/8/2020]

Ο Curtis Runnels είναι Καθηγητής Αρχαιολογίας, Ανθρωπολογίας, και Κλασσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Έχει πραγματοποιήσει έρευνα στην Ελλάδα και τις γειτονικές περιοχές στην ανατολική Μεσόγειο ( Αλβανία, Τουρκία) από το 1973 σε ένα ευρύ πεδίο θεμάτων από την πρώιμη Παλαιολιθική κατοχή της περιοχής μέχρι τις απαρχές της γεωργίας, και την εμφάνιση πολέμου στη Νεολιθική. Επιπλέον, ο Runnels είναι συντάκτης του Journal of Field Archaeology, Μέλος της Society of Antiquaries of London , Ανώτερο Μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Το 2019 , τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο για επιτεύματα στην αρχαιολογία από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής.

Γάλλος ιστορικός με ειδίκευση στην περίοδο του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, στα Βαλκάνια και την Ελλάδα

Ο γιος ενός Λουθηρανού πάστορα, ο Heinrich Ernst Schliemann γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1822 στο Neubuckow, Mecklenberg-Schwerin, Γερμανία. Τον επόμενο χρόνο, η οικογένειά του μετακόμισε στο Ankershagen, την πόλη που ο Schliemann θεωρούσε την πατρίδα του. Το σπίτι όπου μεγάλωσε έκτοτε έχει μετατραπεί στο Μουσείο Heinrich Schliemann. Το 1841, σε ηλικία 19 ετών, σχεδίαζε να εγκαταλείψει τη Γερμανία και να ταξιδέψει στην Κολομβία της Νότιας Αμερικής για ευκαιρίες απασχόλησης. Το πλοίο, ωστόσο, συνάντησε μια τεράστια καταιγίδα και έφτασε μέχρι την Ολλανδία, προτού εγκαταλειφθεί στην ακτή. Με τη βοήθεια μιας τοπικής οικογένειας, ο Schliemann ανάρρωσε και μετακόμισε στο Άμστερνταμ όπου εργάστηκε ως υπάλληλος και άρχισε να μελετά μια μεγάλη ποικιλία ξένων γλωσσών. Όπως αποδεικνύεται, ο Schliemann είχε ικανότητα στις ξένες γλώσσες και κατά τη διάρκεια της ζωής του επέκτεινε τις γνώσεις του για να συμπεριλάβει Αγγλικά, Γαλλικά, Ολλανδικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά, Σουηδικά, Δανικά, Πολωνικά, Ιταλικά, Ελληνικά, Λατινικά, Ρωσικά, Αραβικά και Τουρκικά.
Το 1844 έγινε υπάλληλος του εμπορικού οίκου B.H. Schröder and Co. Δύο χρόνια αργότερα, αφού έμαθε Ρωσικά, η εταιρεία τον έστειλε στην Αγία Πετρούπολη για να υπηρετήσει ως εμπορικός αντιπρόσωπος. Παράλληλα, ο Schliemann ξεκίνησε επίσης και δική του εταιρεία. Αυτό το ανεξάρτητο εγχείρημα ήταν το πρώτο βήμα για τη συγκέντρωση της μεγάλης προσωπικής του περιουσίας. Το 1852, παντρεύτηκε μια Ρωσίδα, την Ekaterina Lyshina, και είχε τρία παιδιά μαζί της. Τα επόμενα χρόνια, ο Schliemann, τώρα οικονομικά ασφαλής, ξεκίνησε το πρώτο από τα πολλά ταξίδια του σε όλο τον κόσμο, τα οποία θα περιλάμβαναν τελικά την Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Εγγύς Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ινδία, τη Σιγκαπούρη, την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών κρατούσε πάντα ένα ημερολόγιο και από αυτά μαθαίνουμε πολλά για τη ζωή του. Σήμερα, αυτά τα ημερολόγια βρίσκονται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
Το 1863, κουρασμένος από τις εμπορικές επιχειρήσεις και αποξενωμένος από τη Ρωσίδα σύζυγό του, ο Schliemann αποφάσισε να αποσυρθεί και να επιστρέψει στην παιδική του αγάπη για τα αρχαία ελληνικά. Η ιστορία που είπε ο ίδιος ο Schliemann ήταν ότι ερωτεύτηκε τα αρχαία ελληνικά ως μαθητευόμενος ενός παντοπώλη όταν άκουσε έναν μεθυσμένο άνδρα στο κατάστημα να απαγγέλλει αποσπάσματα του Ομήρου. Το 1866-7 έκανε επίσημα βήματα προς τη μελέτη της αρχαίας Ελλάδας αρχίζοντας μαθήματα αρχαιολογίας στη Σορβόννη στο Παρίσι. Καθώς ο Schliemann απορροφήθηκε περισσότερο από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και αποξενωμένος ακόμη περισσότερο από τη Ρωσία και τη σύζυγό του, αποφάσισε να κάνει την Ελλάδα πατρίδα του και άρχισε να ψάχνει μια Ελληνίδα σύζυγο. Ενώ ήταν σε ταξίδι στην Αμερική το 1869, ο Schliemann έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα στη Νέα Υόρκη και πήρε διαζύγιο από τη σύζυγό του από την Πολιτεία της Ιντιάνα. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε τη 17χρονη Σοφία Εγκαστρωμένου, την οποία επέλεξε από μια ομάδα επίδοξων νυφών που του παρουσίασε ο Θεόκλητος Βίμπος, Αρχιεπίσκοπος Μαντινείας και φίλος του Schliemann και πρώην δάσκαλος των αρχαίων ελληνικών. Το επόμενο έτος, ο Schliemann ανέθεσε στον Ernst Ziller να κατασκευάσει μόνιμη κατοικία για τη νέα του νύφη. Το σπίτι, που ονομάστηκε Ιλίου Μέλαθρον προς τιμήν της Τροίας, ολοκληρώθηκε το 1880 και εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στην Αθήνα σήμερα. Εκεί στεγάζεται το Νομισματικό Μουσείο της Ελλάδας.
Ο Schliemann απορροφημένος από το πάθος του για τον Όμηρο και την αρχαιολογία, πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε αρχαιολογικές προσπάθειες, τις οποίες κατάφερε να χρηματοδοτήσει προσωπικά. Η ανακάλυψη της Τροίας (1870-73) ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Schliemann και του έφερε παγκόσμια φήμη. Οι άλλες ανασκαφές του ήταν επίσης σημαντικές και περιλαμβάνουν σημαντικές τοποθεσίες όπως οι Μυκήνες, η Τίρυνθα και ο Ορχομενός. Το 1882 συνάντησε τον Wilhelm Dörpfeld, με τον οποίο συνεργάστηκε στην Τροία και τις Μυκήνες για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του και ο οποίος, μετά το θάνατο του Σλήμαν, συνέχισε τις ανασκαφές στην Τροία με την οικονομική βοήθεια της Σοφίας. Παρ’ όλες αυτές τις δραστηριότητες, ο Schliemann κατάφερε να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα των ανασκαφών του αρκετά γρήγορα, και συχνά σε περισσότερες από μία γλώσσες.
Ο Schliemann πέθανε στις 26 Δεκεμβρίου 1890 στη Νάπολη της Ιταλίας, από λοίμωξη ύστερα από εγχείρηση αυτιού νωρίτερα τον Νοέμβριο στην πόλη Χάλλε της Γερμανίας. Ο Wilhelm Dörpfeld συνόδευσε το σώμα πίσω στην Αθήνα λίγες μέρες αργότερα. Ο Schliemann είναι θαμμένος στο Πρώτο Νεκροταφείο της Αθήνας σε ένα μαυσωλείο που σχεδίασε ο ίδιος. Η δεύτερη σύζυγός του, η Σοφία, και η κόρη τους, Ανδρομάχη, μαζί με την οικογένειά της (επώνυμο Μέλας) επίσης είναι θαμμένοι εκεί. Ο γιος τους, Αγαμέμνονας, είναι θαμμένος στο Παρίσι της Γαλλίας.

O Rudo Schwarz ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική από νεαρή ηλικία ως αυτοδίδακτος και μετά μαθήτευσε κοντά σε φημισμένους δασκάλους. Την περίοδο 1943-1944 υπηρέτησε στρατιωτικά την Κρήτη.

Γιος του φωτογράφου Βλαντίμιρ Σέντερ (ΒελίΝτεμίρ Σεντέρ,1885-1944), το φωτογραφείο του οποίου ανέλαβε μετά το θάνατό του, μέχρι το 1955 που αυτό λεηλατήθηκε στα Σεπτεμβριανά και σύντομα έκλεισε. Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, ο ιδιοκτήτης του κατέφυγε το 1959 στην Ελλάδα και αργότερα στον Καναδά.

Ο Βλαντίμιρ Σέντερ (ΒελίΝτεμίρ Σεντέρ,1885-1944) ήταν φωτογράφος και ζωγράφος γεννημένος στη Ρωσία, ίσως από Εβραίους γονείς. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση ήρθε στην Κωνσταντινούπολη, όπου πήρε τουρκική υπηκοότητα (1932), τουρκοποίησε το όνομά του και έξισλαμίστηκε. Διατηρούσε στο Πέρα φωτογραφείο στην οδό Καμπριστάν (τη σημερινή Μεσρουτιγιέτ) και ειδικεύτηκε σε θέματα τέχνης και αρχαιολογίας. Συνεργάστηκε με επιστήμονες όπως ο Τάλμποτ Ράις και ο Β. Λωράν, αλλά και με κρατικές υπηρεσίες.

Ο Joseph W. Shaw έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1957) και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania (1970). Ήταν υπότροφος του Gorham P. Stevens στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1969-1970. Ο Shaw εργάστηκε ως αρχιτέκτονας σε πολλές ελληνικές ανασκαφές (1963-1969): Θήβα (με την Ε. Στασινοπούλου-Τουλούπα), Ίσθμια (με τους Oscar Broneer, Paul Clement), Κόρινθος (με τους Henry Robinson, Gladys Weinberg, Charles Williams), Μυκήνες (με τον καθηγητή Γιώργο Μυλωνά) Αμνισός (με τον Στυλιανό Αλεξίου), Θήρα (με τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο). Δίδαξε στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Τορόντο για αρκετές δεκαετίες.

Ο Shaw έχει σπουδάσει και δημοσιεύσει εκτενώς για την Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα, αυτός και η σύζυγός του, η Μαρία, ανακάλυψαν, έκαναν ανασκαφές και δημοσίευσαν (από το 1976) για τον αρχαιολογικό χώρο του Κομμού στην Κρήτη - το λιμάνι της Μινωικής Φαιστού και της Αγίας Τριάδας. Η ανασκαφή τους στον Κομμό αποκάλυψε ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο με ένα μεγάλο λιμάνι, μνημειώδη μινωικά ανακτορικά κτήρια, τεράστια πέτρινα συγκροτήματα, μια μινωική πόλη και ένα ελληνικό ιερό.

Σκώτος λόγιος, καλλιτέχνης και περιηγητής. Η πρώτη επίσκεψή του στην Ελλάδα, αρχικά για λόγους υγείας, διήρκεσε από την άνοιξη του 1838 μέχρι τα μέσα του 1843, οπότε και επέστρεψε στη Βρετανία. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου γύρισε στην Αθήνα, όπου έμεινε ως το καλοκαίρι του 1845.

Ο Jerome W. Sperling έκανε κλασικές σπουδές και σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (πτυχίο 1930, μεταπτυχιακό 1931) και έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1937). Εργάστηκε ως μέλος της ομάδας ανασκαφής και δημοσίευσης του John Caskey στην Τροία, όπου έσκαψε και δημοσίευσε το Kum Tepe. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών ( Office of Strategic Services - OSS) μαζί με τον Caskey. Ο Sperling πραγματοποίησε επίσης μια έρευνα στην Ηλεία. Τη δεκαετία του 1980, ο Sperling ενδιαφέρθηκε να ερευνήσει το νησί της Σύμης (Δωδεκάνησα). Άλλες εκδόσεις περιλαμβάνουν τη Θήρα και τη Θηρασία (δημοσιεύθηκε από το Athens Center of Ekistics το 1973).

Βρετανός στρατιωτικός, φιλέλληνας, μέλος της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου και αγωνιστής της Επανάστασης του 1821

Ο Steffen, αξιωματικός με το Πρωσικό πυροβολικό στο Κάσσελ της Γερμανίας, ήταν ο χαρτογράφος του βιβλίου: Habbo Gerhardus Lolling’ s Karten von Mykenai / Auf Veranlassung des K. Deutschen Archäologischen Instituts aufgenommen und mit erläuterndem Text; hrsg. von Steffen; nebst einem Anhange über die Kontoporeia und das Mykenische-Korinthische Bergland von H. Lolling. Ο Steffen έφτασε στην Ελλάδα το χειμώνα του 1881-1882 και συνάντησε τον Heinrich Schliemann το 1883. Το Δεκέμβριο του 1889 ο Schliemann προσκάλεσε τον Steffen στην Τροία. Ο Bernhard Steffen πέθανε στην Κωνσταντινούπολη το Δεκέμβριο του 1891.

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη το 1876, ο Gorham Phillips Stevens έλαβε το πτυχίο του (1898) και το μεταπτυχιακό του (1899) από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT). Ενώ εργαζόταν στην αρχιτεκτονική εταιρεία McKim, Mead and White, του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει στην Ευρώπη. Το 1903-1905 ήταν με υποτροφία στην αρχιτεκτονική στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Το 1906 παντρεύτηκε την Annette Notaras. Μετά από μερικά χρόνια πίσω στην εταιρεία, διορίστηκε για ένα έτος ως Διευθυντής της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη το 1912. Το 1913 ανέλαβε τη θέση του Αναπληρωτή Διευθυντή κατά την απουσία του νέου διευθυντή Jesse Benedict Carter. Μετά το θάνατο του Carter το 1917, ο Stevens διορίστηκε και πάλι Διευθυντής της Ακαδημίας και παρέμεινε μέχρι το 1932.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από την Ακαδημία, ο Stevens μετακόμισε στην Ελλάδα με τη σύζυγό του Annette για να συνεχίσει το έργο του στην κλασική αρχιτεκτονική. Το 1939 διορίστηκε Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής μέχρι το 1941, αλλά παρέμεινε ως Αναπληρωτής Διευθυντής καθ 'όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1947 έγινε Επίτιμος Αρχιτέκτονας, μια θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του το 1963. Τα περισσότερα από τα έγγραφα του Stevens καταγράφουν την επαγγελματική του ζωή και αφοσίωση στην Κλασική Αρχιτεκτονική.
Ο Gorham P. Stevens πέθανε στην Αθήνα στις 15 Μαρτίου 1963. Σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης του, άφησε στην Αμερικανική Σχολή τα πρωτότυπα σχέδια Αθηναϊκών και Κορινθιακών κτηρίων, την αρχαιολογική βιβλιοθήκη του, ένα χάλκινο συγκρότημα («Actaeon») του Paul Manship, το αυτοκίνητό του και 50.000$ για υποτροφία στην αρχιτεκτονική.

Ο Bayard Stockton ήταν Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας του 'Phoenix with a bayonet', μια δημοσιογραφική καταγραφή της Ελληνικής Επανάστασης (1971). Τη δεκαετία του 1950 υπήρξε αξιωματικός στο Βερολίνο και το Λονδίνο, και ταυτόχρονα συνεργαζόταν ως ανταποκριτής για το Newsweek και το BBC. Το 1964 μετακόμισε στην Ελλάδα και έγινε ανταποκριτής του ABC Radio News και της τηλεόρασης και ραδιοφώνου της Δυτικής Γερμανίας για την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1980, ο Stockton δούλεψε ως εξωτερικός συνεργάτης στο San Francisco, κυρίως για λογαριασμό βρετανικών μέσων, μέχρι να εγκατασταθεί στη Santa Barbara. Εκεί δούλεψε στην εφημερίδα Santa Barbara News-Press, και για τρία χρόνια, βραβεύτηκε ως σχολιαστής του Associated Press, ενώ υπήρξε και παρουσιαστής για τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό.

Ο Λόρδος William D. Taylour γεννήθηκε στο Headfort, County Meath, το 1904, ο δεύτερος γιος του τέταρτου Μαρκήσιου του Headfort και της Βρετανίδας πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου, "Gaiety Girl" Rosie Boote. Μετά την εκπαίδευσή του στο Harrow, ο Taylour εργάστηκε στον κόσμο των οικονομικών, πρώτα σε τραπεζικό οίκο της Wall Street και στη συνέχεια ως οικονομικός διευθυντής μιας επιχείρησης διακόσμησης εσωτερικών χώρων στο Λονδίνο, πριν υπηρετήσει στη Βόρεια Αφρική στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο (2nd Derbyshire Yeomanry), αποκτώντας τελικά τον βαθμό του Λοχαγού. Μετά τον πόλεμο, στην ηλικία των 42 ετών, ο Taylour εγγράφηκε στο Trinity College του Cambridge, όπου σπούδασε υπό τους Grahame Clarke και Glyn Daniel, δημοσιεύοντας τελικά τη διατριβή του, ‘Mycenaean Pottery in Italy’, το 1958.
Ο Taylour συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, συνεργαζόμενος με μερικούς από τους πιο διάσημους αρχαιολόγους της εποχής του - την Kathleen M. Kenyon και τον John B. Ward-Perkins στη Σαμπράθα, Τριπολιτάνια (1948), την Joan du Plat Taylor στους Πηγάδες Μύρτου στην Κύπρο (1950-1), τον Carl W. Blegen στην Πύλο (1953-55, 1957-59) και τον Alan JB Wace στις Μυκήνες (1952-54) - εκτός από τη διεύθυνση των δικών του ανασκαφών στον Άγιο Στέφανο (1959-60, 1963, 1973-74, 1977). Μετά το θάνατο του Wace το 1957, ο Taylour διορίστηκε διευθυντής των ανασκαφών της Βρετανικής Σχολής στις Μυκήνες, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1969. Υπό αυτήν την ιδιότητα και μαζί με την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία υπό τον Ι. Παπαδημητρίου και στη συνέχεια τον Γεώργιο Μυλωνά, ο Taylour πραγματοποίησε επιπρόσθετες ανασκαφές στην περιοχή (1959-60, 1962, 1964, 1966, 1968-69), συγκεντρώνοντας τις προσπάθειές του στις χαμηλότερες πλαγιές της Ακρόπολης, όπου, μεταξύ άλλων, ανακάλυψε ένα συγκρότημα δωματίων τώρα γνωστό ως Θρησκευτικό Κέντρο. Ο Taylour συνέχισε να εργάζεται και να επισκέπτεται την Ελλάδα μέχρι το 1988 και πέθανε το επόμενο έτος στο Κέιμπριτζ σε ηλικία 85 ετών.
Εκτός από τα ακαδημαϊκά του εγχειρήματα, ο Λόρδος Taylour, επίσης συμμετείχε ενεργά σε μια σειρά από εξωτερικούς οργανισμούς. Υπηρέτησε ως Ταμίας της Καθολικής Ένωσης Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (Treasurer of the Cambridge University Catholic Association) και ως Πρόεδρος των Strafford Club και Monarchist League, και έγινε Ιππότης Διοικητής του Τάγματος του Αγίου Γρηγορίου του Μέγα (Knight Commander of the Order of St. Gregory the Great). Τέλος, ίδρυσε το Mediterranean Archaeological Trust, το οποίο έχει βοηθήσει στη χρηματοδότηση αρκετών ανασκαφών σε όλη την Ελλάδα.

Ο Homer A. Thompson γεννήθηκε στο Devlin, ένα παραμεθόριο χωριό στο Οντάριο του Καναδά στις 7 Σεπτεμβρίου 1906. Έλαβε το πτυχίο του και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο British Columbia και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Michigan. Το 1929, όταν ήταν ακόμη φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Michigan, ένας από τους καθηγητές του, ο Benjamin Dean Meritt, ο οποίος θα γινόταν στενός φίλος και συνάδελφος στο Institute for Advanced Study, συνέστησε τον Thompson στον T. Leslie Shear, Sr., ο οποίος συγκέντρωνε προσωπικό για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών την πρώτη χρονιά ανασκαφής της Αθηναϊκής Αγοράς. Έτσι ξεκίνησε η δια βίου σύνδεση του Homer A. Thompson με την Αγορά. Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών το 1931, συνάντησε την Dorothy Burr, την πρώτη γυναίκα που διορίστηκε Μέλος των ανασκαφών της Αθηναϊκής Αγοράς. Τρία χρόνια αργότερα, το 1934, παντρεύτηκαν.
Η διδασκαλία ήταν μέρος της ζωής του Thompson όπως και η ανασκαφή: για δεκαετίες περνούσε τα καλοκαίρια του στην Αθήνα και το ακαδημαϊκό έτος πίσω από το αναλόγιο. Ήταν καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας και Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο (1933-1947) και διετέλεσε επίσης Αναπληρωτής Διευθυντή του Βασιλικού Μουσείου του Οντάριο, Τορόντο και Επιμελητής της Κλασικής Συλλογής (1933-1947). Αλλά το 1942, ο Thompson στρατολογήθηκε στις Εφεδρικές Μονάδες Βασιλικού Ναυτικού του Καναδά. Από το 1943 έως το 1945 πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο Μπάρι της Ιταλίας υπηρετώντας ως Αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών. (Οι δραστηριότητες αυτές του επέτρεψαν να παρακολουθεί τι συνέβαινε στην Αθήνα, όπως φαίνεται στις επιστολές του από το Μπάρι προς την οικογένεια και τους φίλους του [βλ. Σειρά VI]). Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Αθήνα, ο Thompson επέστρεψε για να συνεχίσει ανασκαφές σε μια τραγικά φτωχή πόλη τώρα στη δίνη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.
Το 1947, ο Thompson διορίστηκε Διευθυντής των Ανασκαφών της Αγοράς και, τον ίδιο χρόνο, έγινε μέλος του Institute for Advanced Study, όπου παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Όμως, μαζί με την ανασκαφή και την έρευνά του, συνέχισε να διδάσκει (Πανεπιστήμιο του Princeton (1954-1971), Πανεπιστήμιο Columbia (1968-1969), Πανεπιστήμιο Oxford (1959-1960), Πανεπιστήμιο Aberdeen (1964), Πανεπιστήμιο California, Berkeley (1978) και Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (1978-1979). Ταξίδεψε επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, δίνοντας διαλέξεις για το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής και διορίστηκε σε θέση λέκτορα στην Αυστραλία, Καναδά, Αγγλία και Σουηδία. Φαίνεται ότι δεν μπορούσε ποτέ να πει «όχι» σε μια πρόσκληση για να μιλήσει για το ενδιαφέρον του, δίνοντας ομιλίες σε γυμνάσια και κοινωνικές λέσχες.
Ήταν επίσης ενεργό μέλος πολλών οργανισμών: υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο και σε πολλές επιτροπές της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής και σπάνια απέρριπτε αιτήματα για υποστήριξη ανασκαφών. Του απονεμήθηκαν τιμητικοί τίτλοι από πανεπιστήμια και κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ελβετία, τη Γαλλία και την Ελλάδα. Του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής για Διακεκριμένο Αρχαιολογικό Επίτευγμα (1972) και έλαβε πολλές άλλες διακρίσεις (the University Museum, University of Pennsylvania’s Lucy Wharton Drexel Gold Medal (1978), the British Academy’s Kenyon Medal for Classical Studies (1991), and the American Philosophical Society’s Thomas Jefferson Medal for Distinguished Achievement in the Humanities (1996)).
Η επιστημονική φήμη του Thompson στον τομέα της ελληνικής αρχαιολογίας φαίνεται και διαφυλάσσεται σε πολλά άρθρα και βιβλία του. Οι επαφές του απλώνονταν σε όλο τον κόσμο από αρχαιολόγους, κλασικιστές, ιστορικούς του εικοστού αιώνα έως αξιόλογα ονόματα εκτός του χώρου. Ήταν ένας παραγωγικός και πρόθυμος επιστολογράφος. Ακόμη και οι πιο απλές ερωτήσεις από μικρά παιδιά λάμβαναν προσεγμένες απαντήσεις. Παρόλο που, σύμφωνα με μαρτυρίες του, αρνήθηκε να βοηθήσει τους νεώτερους συναδέλφους του, ο απίστευτος αριθμός συστάσεων και αιτήσεων επιχορηγήσεων που έγραψε για την υποστήριξη νέων φοιτητών αντικρούει τον ισχυρισμό του. Ενθάρρυνε και υποστήριξε φοιτητές από την πρώην Σοβιετική Ένωση να σπουδάσουν στις ΗΠΑ σε μια εποχή που αυτή η υποστήριξη δεν ήταν ο κανόνας. Ήταν γενναιόδωρος με το υλικό του και ανοιχτόμυαλος σε νέες ιδέες στο χώρο.

Ο Peter W. Topping γεννήθηκε στο Milwaukee, Wisconsin στις 13 Μαΐου 1916. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin το 1937 και το διδακτορικό του στη μεσαιωνική ιστορία από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania το 1942. Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις όπως Καθηγητής στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (1943-1944), Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της California, Santa Barbara (1948-1953), Βιβλιοθηκονόμος της Γενναδείου Βιβλιοθήκης (1953-1960), Καθηγητής Ιστορίας και Νεότερων Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1961-1978) και Κύριος Ερευνητής Συνεργάτης, Byzantine Center of Dumbarton Oaks (1976-1984).
Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως Διερμηνέας στην Συμμαχική Αποστολή για την Παρατήρηση των Ελληνικών Εκλογών του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α., 1946. Ο Topping υπηρέτησε επίσης ως μέλος σε πολλές επιτροπές, συμπεριλαμβανομένης της Διαχειριστικής Επιτροπής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών της Αθήνας, της Εθνικής Επιτροπής για τις Βυζαντινές Σπουδές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.λπ. Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας (13ος-18ος αιώνας). Ο Topping πέθανε το 2003.

Γάλλος φιλέλληνας που έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821. Πολέμησε στη μάχη του Φαλήρου και στη Χίο.

Άγγλος τυχοδιώκτης που συμμετείχε στην Επανάσταση του 1821 δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Ο Μάριο Βίττι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1926 και από το 1946 ζει στην Ιταλία, όπου σταδιοδρόμησε ως πανεπιστημιακός καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας. Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας σε διάφορα Πανεπιστήμια (Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Λευκωσία). Ερευνητής γραμματολόγος με σημαντικές ανακαλύψεις, μεταφραστής της νεοελληνικής λογοτεχνίας στα ιταλικά και ειδικευμένος μελετητής της ποίησης του Σεφέρη και του Ελύτη, εξέδωσε, μεταξύ άλλων: Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας (ιταλ. 1971· ελλ. 1978, 2016), Η Γενιά του Τριάντα. Ιδεολογία και μορφή (ελλ. 1977, 2000) και Ιδεολογική λειτουργία της ελληνικής ηθογραφίας (ελλ. 1978, 1991).

O François Ferdinand Vivier (Nancy 1890 – Αθήνα 1945), πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1909), ήρθε στην Ελλάδα το 1912, όταν κέρδισε ένα ταξίδι σε διαγωνισμό ζωγραφικής. Ήταν. Στην Ελλάδα γνώρισε και παντρεύτηκε, το 1914, την Eva Dedoyard, βελγικής καταγωγής, ο πατέρας της οποίας ήταν υφαντουργός και εργαζόταν στην εταιρεία 3 Άλφα. Με την Εύα απέκτησε δύο παιδιά, τη Ζιζέλ (1915-1999) και τον Ζεράρ (1926). Ο Vivier εργάστηκε ως καθητητής γαλλικών στη σχολή Μακρή και έγραψε πάνω από 12 βιβλία από τα οποία εκδόθηκαν ένα Λεξικό της Γαλλικής Αργκό, ένα Εγχειρίδιο Προφοράς της Γαλλικής και ένα βιβλίο Ψυχολογίας.

[Πηγή βιογραφικού σημειώματος: το βιβλίο: Madame! Αφιέρωμα στη Gisθle Vivier, Opera, Αθήνα, 2003]

Ο Francis R. Walton ήταν διάσημος βιβλιόφιλος και κλασικός μελετητής που ειδικεύτηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1910 και έλαβε το πτυχίο του στο Haverford College το 1932 και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1938. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1930, πριν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να διδάξει. Δίδαξε κλασικές σπουδές στο Haverford College, στο Williams College, στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Από το 1952 έως το 1960 ήταν Πρόεδρος του Κλασικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών το διάστημα 1956-1957. Το 1961 ο Walton διορίστηκε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατείχε τη θέση μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1975. Το 1976 του απονεμήθηκε το Τάγμα του Φοίνικα από το ελληνικό κράτος σε αναγνώριση της συμβολής του στην ελληνική ζωή και τον πολιτισμό. Πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 1989 στην Ουάσινγκτον.

Γεννημένος στο Σικάγο, ο Saul ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Armor, στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις πήρε το πτυχίο του στην αρχιτεκτονική, το μεταπτυχιακό στην ιστορία της αρχιτεκτονικής το 1933, και το διδακτορικό του από τον Johns Hopkins το 1935. Το 1937-39, και πάλι το 1946-48, 1950 και 1959, ήταν μέλος του προσωπικού στην Κόρινθο. Έκανε ανασκαφές, επίσης, στην Κρήτη, την Κύπρο, την Ελάτεια στην Ελλάδα, και στο Ισραήλ στη Jalama και την Tel Anafa. Έγινε Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1975, δέκα χρόνια αργότερα, με τη σύζυγό του Gladys, έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και το 1986, το Βραβείο Percie Schimmel του Μουσείου του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, για αρχαιολογική εξερεύνηση σε Βιβλικές Τοποθεσίες.
Η διδακτική του καριέρα ξεκίνησε στο Oriental Institute του Πανεπιστημίου του Σικάγο όπου ήταν Λέκτορας στην προϊστορία του Αιγαίου από το 1939 έως το 1941. Μετά τον πόλεμο κατείχε τη θέση Λέκτορα Ελληνικής Αρχαιολογίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από εκεί πήγε στο Πανεπιστήμιο του Missouri, Columbia το 1948, όπου σταδιακά έγινε Καθηγητής Κλασικών Γλωσσών και Αρχαιολογίας από το 1955 έως το 1960, μαζί με τον καλό του φίλο Homer Thomas , ίδρυσε εκ νέου το Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Missouri, στο οποίο ήταν Πρόεδρος μέχρι το 1976.
Ο Weinberg ήταν ο συγγραφέας πολλών βιβλίων και πολλών άρθρων που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ του Αιγαίου και της Εγγύς Ανατολής κατά τη Νεολιθική και την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Το 1943, ο Saul Weinberg δημοσίευσε το ‘Geometric and Orientalizing pottery of Corinth in Corinth VII, 1’. Το 1960, δημοσίευσε το ‘Southeast Building, the Twin Basilicas, and the Mosaic House as Corinth I, 5’. Το κείμενό του στο ’Cambridge Ancient History on the Stone Age in the Aegean ‘ (1970) παραμένει σήμερα η πιο χρήσιμη κριτική των προβλημάτων σε αυτόν τον ταχέως μεταβαλλόμενο ακαδημαϊκό χώρο.

[αυτό το βιογραφικό κείμενο έχει προσαρμοστεί από τα ακόλουθα δύο άρθρα: K. Warner Slane, “Saul Weinberg 1911-1992,” American School of Classical Studies Newsletter, Spring 1992, σελ. 15; and S. C. Herbert, “Saul S. Weinberg, 1911-1992,” American Journal of Archeology 97 (1993), σελ. 567-569.]

Ο Kurt Weitzmann (1904-1993), καθηγητής στο τμήμα Αρχαιολογίας και Τέχνης του Πανεπιστημίου Princeton, είχε σημαντικότατη συμβολή στην ιστορία της μεσαιωνικής τέχνης και συγκεκριμένα στη μελέτη της εικονογράφησης των βυζαντινών χειρογράφων. Σε συνεργασία με τον μαθητή του και βυζαντινολόγο, Γεώργιο Γαλάβαρη, δημοσίευσαν μια μονογραφία για τους εικονογραφημένους ελληνικούς κώδικες της μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά.

Ο Αιδεσιμότατος William Aigner Wigram διορίστηκε το 1902 από τον Αρχιεπίσκοπο του Canterbury για να ηγηθεί της αποστολής του τελευταίου στους Ασσύριους Χριστιανούς στο Κουρδιστάν. Το 1922 έγινε ιερέας στη Βρετανική Διπλωματική Αποστολή στην Αθήνα, όπου συμμετείχε ενεργά στις προσπάθειες ανακούφισης των Ελλήνων προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Το 1928 ο Wigram διορίστηκε με το αξίωμα του αρχιμανδρίτη στη Μάλτα.

Η Nancy A. Winter γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1944 στο Waseca, MN και σπούδασε στο UCSB (University of California, Santa Barbara) (πτυχίο στις Κλασικές Σπουδές, με έπαινο 1967) και στο Bryn Mawr College (διδακτορικό στην Κλασική Αρχιτεκτονική και την Αρχιτεκτονική της Εγγύς Ανατολής, 1974). Υπηρέτησε ως Βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Blegen το 1971-1982 και 1984-2001, και επίσης δίδαξε στο Bowdoin College (1982-1984). Οργάνωσε δύο διεθνή συνέδρια πάνω στην Ελληνική αρχιτεκτονική με τερακότα στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και συνέταξε τα πρακτικά τους, που δημοσιεύτηκαν από τo περιοδικό Hesperia. Η Winter συμμετείχε σε ανασκαφές στην Ελλάδα, Κύπρο και Ιταλία. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Αριστείας από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 2019.
Η Winter δώρισε το αρχείο της για την αρχιτεκτονική τερακότα των Ετρούσκων στο Museo delle Antichità Etrusche e Italiche at La Sapienza University στη Ρώμη.

Βρετανός πολιτικός, συγγραφέας, στρατιωτικός και πράκτορας. Μέλος της Special Operation Executive οργάνωσε την αντίσταση των Κρητών στη μάχη της Κρήτης, ενώ αργότερα ήρθε σε επαφή με τον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ συμμετέχοντας στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Ο Ερνέστος Τσίλλερ (γερμανικά: Ernst Moritz Theodor Ziller, Ζέρκοβιτς, 22 Ιουνίου 1837 - Αθήνα, 10 Νοεμβρίου 1923) ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας και πανεπιστημιακός από την Σαξονία, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην Ελλάδα. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους αρχιτέκτονες της ελληνικής επικράτειας, σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή εκατοντάδων δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων και άφησε τη σφραγίδα του στην οικιστική φυσιογνωμία του ελληνικού αστικού χώρου των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται το Προεδρικό Μέγαρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ιλίου Μέλαθρον, το Δημαρχείο Ερμουπόλεως, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης κ.ά.

Ο Τέλλος Άγρας (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ευάγγελου Ιωάννου) γεννήθηκε στην Καλαμπάκα, γιος του σχολάρχη Γεωργίου Ιωάννου και της Ειρήνης Βλάχου. Είχε ένα μικρότερο αδερφό το Χρήστο. Το 1899 η οικογένειά του ήρθε στην Αθήνα και το 1906 μετακόμισε στο Λαύριο, όπου ο ποιητής τέλειωσε το Δημοτικό και το Ελληνικό Σχολείο. Το 1907 έγινε συνδρομητής στη Διάπλαση των Παίδων, όπου πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία έντεκα μόλις ετών, στη στήλη της αλληλογραφίας. Τον ίδιο χρόνο πραγματοποίησε και τα δυο μοναδικά ταξίδια της ζωής του, ένα στην Κάρυστο και ένα στη Χαλκίδα. Από το 1911 άρχισε να γράφει τακτικά στη στήλη συνεργασίας συνδρομητών της Διάπλασης με το ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας. Η πρώτη του ποιητική δημοσίευση ήταν ο Βράχος. Το 1912 γράφτηκε στο Γυμνάσιο στην Αθήνα, μένοντας στο σπίτι της αδερφής της μητέρας του Αριστέας Βλάχου ως το 1925 που η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Μετά το θάνατο της θείας του ο Άγρας κράτησε το μικρό σπίτι της ως ερημητήριο. Η συνεργασία του με τη Διάπλαση των Παίδων συνεχίστηκε συστηματικά και ο συνολικός όγκος των νεανικών δημοσιευμάτων του υπήρξε πολύ μεγάλος. Το 1914 ο Ξενόπουλος σχεδίαζε να κάνει τον Άγρα τακτικό συνεργάτη του περιοδικού, τα σχέδιά του αναβλήθηκαν όμως με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (πραγματοποιήθηκαν τελικά το 1916). Το 1916 τέλειωσε το Γυμνάσιο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (αποφοίτησε το 1923). Η πρώτη επίσημη παρουσία του στις στήλες της Διάπλασης σημειώθηκε το Μάη του ίδιου χρόνου με το πεζογράφημα Αποχαιρετισμός. Ακολούθησαν συνεργασίες του με τα περιοδικά Λύρα, Βωμός, Νέοι κ.α. Το 1918 βραβεύτηκε στο Σεβαστοπούλειο διαγωνισμό και στο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού του Λονδίνου Εσπερία. Το 1921 έδωσε διάλεξη για τον Καβάφη στην αίθουσα του Ελληνικού Ωδείου και εξέδωσε τη μετάφραση των Στροφών του Jean Moreas, ενώ το 1926 πραγματοποίησε και δεύτερη έκδοση μεταφράσεων από το έργο του Moreas με μια μελέτη για την ποίηση του γαλλόφωνου έλληνα ποιητή και μια για τη λογοτεχνική μετάφραση. Από το 1924 εργάστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και το 1927 διορίστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου παρέμεινε ως το θάνατό του. Έγραφε στη Νέα Εστία από τον πρώτο χρόνο κυκλοφορίας της και έγινε γρήγορα αρχισυντάκτης της (παραιτήθηκε από την αρχισυνταξία το 1932 και το 1936 ανέλαβε τη στήλη της αλληλογραφίας), ενώ δημοσίευσε επίσης κείμενά του στα Γράμματα, τη Νέα Ζωή, την Αλεξανδρινή Τέχνη (και τα τρία περιοδικά της Αλεξάνδρειας), το Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου και σε πολλά άλλα έντυπα. Το 1928 έγινε συνεργάτης της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Το 1934 κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή ποιημάτων του, με τίτλο Τα βουκολικά και τα εγκώμια. Ακολούθησε (1939) η δεύτερη συλλογή του με τίτλο Καθημερινές (1923-1930), που τιμήθηκε το 1940 με το Κρατικό Βραβείο ενώ τα Τριαντάφυλλα μιανής ημέρας (1929-1944) εκδόθηκαν μόλις το 1966. Το 1938 πέθανε ο πατέρας του και ο Άγρας μετακόμισε με τη μητέρα του στην οδό Αγαθουπόλεως, όπου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του. Οι κακουχίες της γερμανικής κατοχής αποδυνάμωσαν περισσότερο την ήδη ευαίσθητη κατάσταση της υγείας του. Τη μέρα της Απελευθέρωσης χτυπήθηκε από μια αδέσποτη σφαίρα στον αστράγαλο. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου πέθανε το Νοέμβρη του 1944. Ο Τέλλος Άγρας τοποθετείται στους έλληνες ποιητές του μεσοπολέμου, τους λεγόμενους νεορομαντικούς ή παρακμιακούς (Καρυωτάκης, Κλέων Παράσχος, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Κώστας Ουράνης κ.α.). Το ποιητικό του έργο είναι αποτέλεσμα δημιουργικής αφομοίωσης του πνεύματος του γαλλικού συμβολισμού και αισθητισμού ( Moreas, Laforgue, Verlain, Mallarme, Baudelaire κ.α.) αλλά και της ελληνικής ποιητικής παράδοσης από το δημοτικό τραγούδι ως τον Ιωάννη Πολέμη, τον Κωστή Παλαμά, το Μιλτιάδη Μαλακάση και τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Κινήθηκε στα πλαίσια της εσωτερικότητας, της μελαγχολίας, της νοσηρότητας και της απαισιοδοξίας των συγχρόνων του, υιοθέτησε την ειδυλλιακή ενατένιση του παρελθόντος, ωστόσο παράλληλα χάρη στη βαθιά πνευματική του καλλιέργεια αρνήθηκε να παραδοθεί στην απελπισία και αγωνίστηκε να κρατηθεί από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πρέπει τέλος να σημειωθεί η αξία του κριτικού του έργου που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη οξυδέρκεια, ευαισθησία, βαθιά γνώση της φιλοσοφίας και επαρκή ενημέρωση για τις σύγχρονές του ευρωπαϊκές θεωρίες της λογοτεχνίας και τον τοποθετεί στην πρωτοπορία της νεοελληνικής κριτικής σκέψης. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τέλλου Άγρα βλ. Ζήρας Αλέξης, «Άγρας Τέλλος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983 και Στασινοπούλου Μαρία, «Χρονολόγιο Τέλλου Άγρα», Διαβάζω 104, 17/10/1984, σ.14-21.

[http://www.biblionet.gr (από Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.)
Εκτενές βιογραφικό σημείωμα βλ. : Μπόρα, Σοφία (επιμ.), Αρχείο Τέλλου Άγρα, Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο].

Ο Άγγελος Άννινος υπήρξε διπλωμάτης. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κεφαλονιάς. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Υπηρέτησε στα προξενεία της Ελλάδας στα Βιτώλια (Μοναστήρι) (1900), στον Ελλήσποντο (1902), στο Αϊβαλί (1902), στην Καβάλα (1903-1905), στην Ξάνθη (1906-1910), στo Δυρράχιο (1908), στο Σουέζ (1910), στη Φιλιππούπολη (1911), στη Λάρνακα (1912), στο Αργυρόκαστρο (1913), στο Ταϊγάνι (1916), στο Μπουένος Άιρες (1917-1920), στα Ιεροσόλυμα (1921-22) και στην Κωνσταντινούπολη (1922-1923). Την περίοδο 1926-1932 ήταν σύμβουλος αναπληρωτής πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον. Τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια.

Οικονομολόγος, Προϊστάμενος των Γ.Α.Κ. – Αρκαδίας 2006 - 2010

Ο Άγγελος Έβερτ (Αθήνα, 1894-1970) ήταν γιος του, βαυαρικής καταγωγής, ταγματάρχη της χωροφυλακής, Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έπειτα κατατάχθηκε στην χωροφυλακή. Το 1929 μετατάχθηκε στη νεοϊδρυθείσα Αστυνομία Πόλεων και το 1941 προήχθη σε Αστυνομικό Διευθυντή Αθηνών. Το 1945 κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γερμανών και συνεργάτης των κομμουνιστών κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Την περίοδο 1951-1954 ήταν Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων.

Διακεκριμένος διπλωμάτης καριέρας. Υπηρέτησε, στην αρχή της σταδιοδρομίας του, στις πρεσβείες της Ελλάδας στη Λευκωσία και τη Σόφια και στη συνέχεια ως πρόξενος στη Νάπολη και ως γενικός πρόξενος στο Λονδίνο. Διετέλεσε, επίσης, πρέσβης της Ελλάδας στην Νιγηρία, καθώς και Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Διεθνή Οργανισμό Επισιτισμού και Γεωργίας (F.A.O.) στη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, διακρίθηκε για την ευσυνειδησία, το ήθος του και την υψηλή αίσθηση καθήκοντος. Το 1983 ανέλαβε τη Διεύθυνση του Γραφείου Αθηνών του Ιδρύματος Αναστασίου Γ. Λεβέντη ως το 2003 και παρέμεινε ειδικός σύμβουλος του Ιδρύματος με τις ευεργεσίες στην αναστήλωση αρχαιοτήτων και πολύπλευρες πολιτισμικές δραστηριότητες. Ίδρυσε και υπήρξε επί 12 χρόνια πρόεδρος του ΟΜΕΠΟ, με στόχο την ανάπτυξη του θεσμού της χορηγίας για πολιτιστικούς σκοπούς. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει διατριβές και το ιστορικό «H Ναυμαχία της Ναυπάκτου».

Επιφανής πολιτικός, πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας (1981-84) και λογοτέχνης. Γόνος ιστορικής οικογένειας από το Μέτσοβο, σπούδασε νομικά και οικονομικά στην Ελβετία. Το 1940-41, κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, υπηρέτησε σε επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά του ιταλικού στρατού. Μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς, το 1941, συμμετέσχε στην Εθνική Αντίσταση, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Ιταλία, απέδρασε και εξακολούθησε να αναπτύσσει αντιστασιακή δραστηριότητα.

Εξελέγη βουλευτής το 1946, με το Κόμμα Φιλελευθέρων και το 1952 υπηρέτησε για σύντομο χρονικό διάστημα ως υφυπουργός Εξωτερικών. Μετά την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Κ. Καραμανλή, προσχώρησε στην ΕΡΕ, με την οποία εκλεγόταν συνεχώς ως το 1967. Το 1956 ανέλαβε το υπουργείο Γεωργίας, και από τον Μάιο 1956 ως το 1963 χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών. Σημαντικό μέρος των προσπαθειών του εντοπίστηκε στη ενίσχυση του κυπριακού αγώνα (1955-59): εκτός από τη διπλωματική δραστηριότητα που ανέπτυξε, επέβλεψε τον ανεφοδιασμό της ΕΟΚΑ με όπλα και υπήρξε εκ των πρωτεργατών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, που απέδωσαν στη Μεγαλόνησο την ανεξαρτησία της. Το 1967 έγινε υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου, η οποία ανατράπηκε στις 21 Απριλίου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-74), διατήρησε στενή επαφή με τον Κ. Καραμανλή, που βρισκόταν στο Παρίσι, αναμίχθηκε στο κίνημα του Ναυτικού το 1973 και συνελήφθη. Κατά τις κρίσιμες συσκέψεις που, τον Ιούλιο του 1974, οδήγησαν στη Μεταπολίτευση, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο, ιδιαίτερα στην απόφαση να κληθεί στην πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής.

Ως σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και υπουργός Εθνικής Αμύνης, το 1974-81, συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκατάσταση της νομιμότητας στο στράτευμα, καθώς και στην ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, σε μία εποχή που ο πόλεμος με την Τουρκία φαινόταν πιθανός. Τον Μάιο του 1980 διεκδίκησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και την πρωθυπουργία. Μετά την επικράτηση του Γ. Ράλλη, εξακολούθησε να κατέχει το αξίωμα του υπουργού Αμύνης και το επόμενο έτος ανέλαβε και την αντιπροεδρία της κυβερνήσεως. Τον Δεκέμβριο του 1981, εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Μετά όμως την ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές του 1984, και καθώς αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, αποφάσισε να παραιτηθεί. Παρέμεινε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος ως τον θάνατό του, στις αρχές Ιανουαρίου 1990. Παράλληλα με την πολιτική του δραστηριότητα, συνέγραψε σειρά ιστορικών και λογοτεχνικών έργων. Επίσης, επιτέλεσε σημαντικό κοινωνικό έργο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μέτσοβο.

Ο Γεώργιος Αβέρωφ ήταν ανιψιός και ο κυριότερος κληρονόμος του μεγάλου ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ. Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στη Γαλλία. Πολιτευτής Ευβοίας, διετέλεσε βουλευτής και πληρεξούσιος επανεκλεγόμενος συνεχώς από το 1895. Στενός συνεργάτης του Ε.Βενιζέλου, υπήρξε σπουδαίος παράγων και χορηγός του κινήματος Εθνικής Άμυνας και έλαβε μέρος στην Προσωρινή Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης ως υπουργός Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της βενιζελικής οργάνωσης “Πατριωτική ΄Ενωσις”, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας του Αρσακείου, του Ωδείου και της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων.

Έλληνας επιχειρηματίας και μεγάλος εθνικός ευεργέτης. Καταγόταν από την Ήπειρο και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην Αίγυπτο.

Η Άννα Κατσαντώνη-Αβραμέα γεννήθηκε στην Κομοτηνή στις 7 Σεπτεμβρίου 1934. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της το 1952 στο Δ’ Γυμνάσιο Θηλέων Αθηνών. Το ίδιο έτος εγγράφηκε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1957.

Κατά το διάστημα 1960-1963 με υποτροφία του ΙΚΥ ειδικεύτηκε στο Παρίσι στην Ιστορική Γεωγραφία (με καθηγητή-διευθυντή σπουδών τον ακαδημαϊκό Paul Lemerle), παρακολουθώντας μαθήματα στην Ecole des Hautes Etudes, Ecole Pratique des Hautes Etudes (VI Section), στο College de France (καθηγητές Lοuis Robert, Roger Dion) και στο Institut de Geographie. Το ίδιο διάστημα πραγματοποίησε ειδικές έρευνες στην ιστορική γεωγραφία του ελληνικού χώρου στην Εθνική Βιβλιοθήκη (καταγραφή και ταξινόμηση των χειρόγραφων και έντυπων χαρτών για τον ελληνικό ιστορικό χώρο του Τμήματος Χαρτών και Σχεδίων) και στα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας (συλλογή ανέκδοτου υλικού για τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου και τα νησιά του Αρχιπελάγους).

Το διάστημα 1964-1969, με πρόταση του καθηγητή Δ. Ζακυθηνού, υπήρξε επιμελήτρια στην έδρα της Ιστορίας της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών, ενώ μετά την απομάκρυνσή της εργάστηκε για ένα διάστημα αμισθί στο Κέντρο Βυζαντινών Σπουδών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Το 1970 υπέβαλε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τη διδακτορική διατριβή της με τίτλο «Η Βυζαντινή Θεσσαλία μέχρι του 1204. Συμβολή εις την Ιστορικήν Γεωγραφίαν», την οποία υποστήριξε το 1974 και αναγορεύθηκε διδάκτορας με βαθμό «Άριστα».

Το 1971 άρχισε τη συνεργασία της με την Ακαδημία Αθηνών για το έργο της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημιών "Tabula Imperii Romani", ενώ από το 1980 ανέλαβε την εποπτεία ολόκληρου του έργου.

Εντάχθηκε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης το 1984 (κατά τη β’ φάση εκλογών διδακτικού προσωπικού της Φιλοσοφικής Σχολής), εκλεγείσα επίκουρη καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας. Εξελέγη Αναπληρώτρια Καθηγήτρια το 1988 και Καθηγήτρια το 1994. Αφού δίδαξε επί δεκαοκτώ χρόνια Βυζαντινή Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, αφυπηρέτησε το 2002, οπότε και ανακηρύχθηκε ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Από το 1973 υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διεθνή Ένωση Βυζαντινών Σπουδών για την Επιτροπή της Ιστορικής Γεωγραφίας.
Ήταν επίσης μέλος του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, της Επιτροπής Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Ελληνικής Ένωσης Βυζαντινών Σπουδών, της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας και του Ινστιτούτου Εναλίων Αρχαιολογικών Ερευνών, ενώ το διάστημα 2001-2008 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΜΙΕΤ (2001-2008).

Έλληνας λόγιος, εκπαιδευτικός και μέλος της Φιλικής Εταιρείας.

Η Ρίκα (Ροδόπη) Αγαλλιανού-Σεγκοπούλου σπούδασε νομικά και άσκησε το επάγγελμά της ως βοηθός του δικηγόρου Τσαούση, στην Αλεξάνδρεια. Μαζί με τον Α.Γ. Συμεωνίδη διηύθυνε το περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη, που είχε ιδρύσει ο Καβάφης και εκδιδόταν από το 1926 ως το 1930. Ήταν συντάκτρια της εφημερίδας Ταχυδρόμος, ανταποκρίτρια της Βραδυνής και μέλος του Γραφείου Τύπου του Γενικού Προξενείου Αλεξανδρείας. Ήταν η πρώτη που επιμελήθηκε την έκδοση των 154 «αναγνωρισμένων» ποιημάτων του ποιητή, το 1935, στην Αλεξάνδρεια. Μετά το διαζύγιό της με τον Α. Σεγκόπουλο παντρεύτηκε ξανά και πέθανε στη Νέα Σμύρνη το 1956.

[Πηγές: Υλικό του αρχείου, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12, Ανυπόγραφο, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.1, Μ. Σαβίδης, «Βιογραφία», http://www.kavafis.gr/kavafology/bio.asp (17.2.2009)].

Ο Άλκης Αγγέλου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25.3.1917. Ήταν το έβδομο και τελευταίο παιδί του Γεωργίου Αγγέλου και της Αθανασίας Παρασκευοπούλου. Η πατρική του οικογένεια καταγόταν από τη Μακεδονία και η μητρική από την Πελοπόννησο. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές σε δημόσια σχολεία της Αθήνας. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (όπου συμμετείχε στο επιστημονικό φροντιστήριο του Ι. Συκουτρή) και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με θέμα Πλάτωνος τύχαι. Η λόγια παράδοση στην Τουρκοκρατία (1963). Από το 1943 συνεργάστηκε με τον Κ.Θ. Δημαρά. Ερεύνησε συστηματικά συλλογές χειρογράφων σε βιβλιοθήκες και μονές της Ελλάδας και ευρωπαϊκών χωρών. Από το 1960 συνεργάστηκε με το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του ΕΙΕ. Δίδαξε στην Αθωνιάδα σχολή (1940), στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση, στη σχολή θεάτρου του Συλλόγου Αθήναιον (1950-1951), στη σχολή βιβλιοθηκονομίας της ΧΕΝ (1961-1970), στους μορφωτικούς κύκλους της ΧΕΝ (1968-1974), στο κολλέγιο Pierce (1968-1974). Υπήρξε διευθυντής του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (1951-1967), καθηγητής συγκριτικής φιλολογίας στο ΑΠΘ (1975-1984), και στη συνέχεια ομότιμος καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Δίδαξε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (1985-1986). Το 1969 ίδρυσε με την Λένα Σαββίδη τον εκδοτικό οίκο Ερμής όπου παρέμεινε ως το 1994 και δημιούργησε τη σειρά «Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη». Ήταν ιδρυτικό μέλος της Διεθνούς Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών και του Ομίλου Μελέτης Νεοελληνικού Διαφωτισμού, μέλος του Δ.Σ. και της συντακτικής επιτροπής του περ. Ερανιστής, μέλος ελληνικών και ξένων επιστημονικών σωματείων. Πέθανε στην Αθήνα το 2001.

Δημοσίευσε πολυάριθμα μελετήματα και συνεργασίες σε περιοδικά και συλλογικά έργα. Εξέδωσε τις μελέτες:
Πλάτωνος τύχαι. Η λόγια παράδοση στην Τουρκοκρατία, Αθήνα, Ερμής, 1963.
Παναγιώτης Κοδρικάς, Εφημερίδες, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1963 [β΄ έκδοση Ερμής, 1991], σχόλια, πίνακες, ευρετήριο.
Αδαμάντιος Κοραής, Αλληλογραφία, εκδοτ. επιτροπή Κ.Θ. Δημαράς, Ά. Αγγέλου, Αικ. Κουμαριανού, Ε. Φραγκίσκος, τόμοι 1-6, 1964-1984.
Αδαμάντιος Κοραής, Ο Παπατρέχας, Αθήνα, Ερμής, 1970, επιμέλεια, εισαγωγή, σχόλια, σημειώσεις.
Ψυχάρης, Το ταξίδι μου, Αθήνα, Ερμής, 1970, επιμέ-λεια, εισαγωγή, σχόλια, σημειώσεις.
Οι λόγιοι και ο αγώνας, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν των ωφελίμων βιβλίων, 1971.
Νικόλαος Δραγούμης, Ιστορικαί αναμνήσεις, Αθήνα, Ερμής, 1973, επιμέλεια, εισαγωγή, σχόλια, σημειώ-σεις.
Ιωσήπου του Μοισιόδακος Απολογία, Αθήνα, Ερμής, 1976, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, ευρετήριο.
Εμμανουήλ Ροΐδης, Άπαντα, τόμοι 1-6, Αθήνα, Ερμής, 1978, φιλολογική επιμέλεια.
Εμμανουήλ Ροΐδης, Σκαλαθύρματα, Αθήνα, Ερμής, 1986, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις.
Εμμανουήλ Ροΐδης, Η πάπισσα Ιωάννα, Αθήνα, Ερμής, 1988, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις.
G.C. Dalla Croce, Ο Μπερτόλδος και ο Μπερτολδίνος, Αθήνα, Ερμής, 1988, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, λεξιλόγιο.
Των Φώτων. Όψεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Αθήνα, Ερμής, 1988.
Γρηγόριος Παλαιολόγος, Ο Πολυπαθής, Αθήνα, Ερ-μής, 1989, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, γλωσσάρι.
Γρηγόριος Παλαιολόγος, Ο Ζωγράφος, Αθήνα, Ερμής, 1989, επιμέλεια, εισαγωγή.
Αδαμάντιος Κοραής, Ύλη Γαλλο-γραικικού Λεξικού, Αθήνα, Ερμής, 1994, επιμέλεια, εισαγωγή.
Καισάριος Δαπόντες, Κήπος Χαρίτων, Αθήνα, Ερμής, 1996, επιμέλεια, εισαγωγή, κρίσεις, γλωσσάρι.
Δημήτριος Βικέλας, Άπαντα, τόμοι 1-8, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν των ωφελίμων βιβλίων, 1997, φιλολογική επιμέλεια.
Το κρυφό σχολειό. Χρονικό ενός μύθου, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1997.
Ανδρέας Συγγρός, Απομνημονεύματα, τόμοι 1-2, Αθήνα, Ερμής, 1998, επιμέλεια με Μαρία-Χριστίνα Χατζηιωάννου.
Παναγιώτης Κοδρικάς, Μελέτη της κοινής ελληνικής διαλέκτου, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1998, εισαγωγή.
Των Φώτων Β΄. Όψεις του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1999.
Η Καινή Διαθήκη, μετάφραση Μάξιμου Καλλιπολίτη, 3 τόμοι, Αθήνα, ΜΙΕΤ,1999, επιλεγόμενα στον τόμο 2.
Γιάννης Βλαχογιάννης, Ιστορική Ανθολογία. Ανέκδοτα-γνωμικά-περίεργα-αστεία εκ του βίου διασήμων Ελλήνων 1820-1864, Αθήνα, Ερμής, 2000, επιμέλεια, εισαγωγή.
«Και έμπορος και ατελής λόγιος». Τα τετράδια αναγνώσεων του Δημητρίου Βικέλα, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, 2001, φιλολογική επιμέλεια με την Μαρία Βαλάση.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Άλκης Αγγέλου, Υπόμνημα, Αθήνα 1974.
«Εργογραφία Άλκη Αγγέλου 1951-2001», Μνήμη Άλκη Αγγέλου. Τα άφθονα σχήματα του παρελθόντος, Ζητήσεις της πολιτισμικής ιστορίας και της θεωρίας της λογοτεχνίας, Θεσσαλονίκη, University Studio Press, 2004, σσ. 549-554]

Αξιωματικός και μέλος της ηγετικής ομάδας του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών διετέλεσε Αρχηγός του ΓΕΣ και του ΓΕΕΘΑ και "Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας" το 1973 στο πλαίσιο φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος.

Η Νέλλη (Ελένη) Αγγελίδου γεννήθηκε στον Πειραιά. Ήταν κόρη του εμπόρου Πλάτωνα Ακεστορίδη και της συζύγου του Μαρίκας, το γένος Χριστοφίδη. Είχε δύο μεγαλύτερα αδέλφια, το Μίμη και το Γιώργο. Το 1943 διορίστηκε γραμματέας στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1946 παντρεύτηκε τον Άγγελο Αγγελίδη, τότε πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας, που ασχολήθηκε μετά το 1952 με το εμπόριο κι εργάστηκε αργότερα και για σειρά ετών ως διευθυντικό στέλεχος στην εταιρεία πετρελαιοειδών BP. Το ζευγάρι απέκτησε ένα παιδί, το Γιάννο, που γεννήθηκε το 1947. Το 1954 η Νέλλη Αγγελίδου έδωσε εξετάσεις και μπήκε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Τον επόμενο χρόνο, με την παρότρυνση του Κάρολου Κουν, έδωσε εξετάσεις στην ειδική επιτροπή εξαιρετικών ταλέντων και πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού. Η Νέλλη Αγγελίδου εμφανίστηκε στην ελληνική σκηνή ως πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος ρόλος που ερμήνευσε ήταν η Λιουμπόφ Αντρέγεβνα στο Βυσσινόκηπο του Αντόν Τσέχοφ (1955, Θέατρο Τέχνης) κι ακολούθησαν έξι παραγωγές του Θεάτρου Τέχνης ώς το 1958. Συνεργάστηκε κατόπιν με το Εθνικό Θέατρο (1952-1962), το Κυκλικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά (1962-1963), με προσωποπαγείς θιάσους (Δημήτρη Χορν 1963-1964 και 1973, Δημήτρη Μυράτ 1964-1965, Πέτρου Φυσσούν 1967-1968, Κώστα Καρρά 1974-1975), πάλι με το Θέατρο Τέχνης (1965, 1969, 1977, 1984), με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (1975, 1981), με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά (1976, 1980, 1983) και με το Προσκήνιο του Αλέξη Σολομού (1983). Από το 1986 ώς το 2002 εργάστηκε αποκλειστικά στην κρατική σκηνή. Έδωσε την τελευταία ερμηνεία της το 2003, στο μόνολογο του Αντώνη Δωριάδη Η αναχώρηση ή Καρκίνος του λάρυγγος (Πολιτιστική Ολυμπιάδα, σκηνοθεσία Μαριάννα Κάλμπαρη). Η Νέλλη Αγγελίδου εμφανίστηκε επίσης επιλεκτικά στον κινηματογράφο (1958-2013) και την τηλεόραση (1977-1996).

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο συλλογικό τόμο Η ηθοποιός Νέλλη Αγγελίδου, επιμέλεια Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη, μελέτη Κωνσταντίνος Κυριακός, Αθήνα, Cube Art Editions, 2017].