Ο πυρήνας του 12ου Συντάγματος του Ε.Λ.Α.Σ. στην Πελοπόννησο συγκροτήθηκε τον Αύγουστο του 1943. Οριστική μορφή πήρε η συγκρότηση του Συντάγματος τον Δεκέμβριο του 1943. Η συνολική δύναμή του εκτιμάται σε 850 άνδρες. Το Σύνταγμα υπαγόταν στην III Μεραρχία και χώρος δράσης του ήταν η Αχαΐα και η Ηλεία. Το Σύνταγμα πήρε μέρος σε πολλές μάχες εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας και στα Δεκεμβριανά.
[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: Ηλίας Παπαστεριόπουλος, Ο Μωρηάς στα όπλα, Αθήνα, Εκδόσεις Έρευνα και κριτική της Νεοελληνικής Ιστορίας, 1965, τομ. β΄, σ.275-395.]

Οι Μικρασιάτες της Αλεξάνδρειας ίδρυσαν το 1906 τον Σύλλογο Μικρασιατών «Η Ανατολή», ακολουθώντας το παράδειγμα των Μικρασιατών του Καΐρου έναν χρόνο πριν (1905). Οι Σύλλογοι του Καΐρου και της Αλεξάνδρειας ήταν παραρτήματα του Συλλόγου Μικρασιατών «Η Ανατολή» της Αθήνας. Το 1913 ιδρύθηκε ο ανεξάρτητος Σύνδεσμος Ελλήνων Μικρασιατών «Η Ιωνία». Το 1918 μετονομάστηκε σε Ελληνικό Μικρασιατικό Σύνδεσμο «Η Μικρά Ασία» και σε αυτόν συγχωνεύτηκετο παραρτήμα της «Ανατολής» Αλεξανδρείας. Στη συνέχεια, ο Σύνδεσμος μετατράπηκε σε Σύλλογο των εν Αλεξανδρεία Ελλήνων Μικρασιατών «Η Μικρά Ασία». Το 1936 μετονομάστηκε σε Ελληνικό Μικρασιατικό Σύλλογο «Η Μικρά Ασία». Η δράση του Συλλόγου, από την ίδρυσή του, ήταν φιλανθρωπική. Στο πρώτο καταστατικό (1906) του Συλλόγου των Μικρασιατών Αλεξανδρείας«Η Ανατολή» δηλώνεται πως κύριος σκοπός του ήταν η στήριξη του έργου του κεντρικού Συλλόγου της Αθήνας, δηλαδή η συνένωση των απόδημων Μικρασιατών και η ηθική και πνευματική στήριξή τους, ιδίως των απόρων. Επίσης, η μελέτη της ιστορίας του ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Η επίτευξη των σκοπών θα γινόταν μέσω διαλέξεων, εκδόσεων καθώς και δημιουργίας και διατήρησης βιβλιοθήκης και αναγνωστηρίου. Στο προσχέδιο του κανονισμού του ανεξάρτητου πλέον Συλλόγου (1920) στους σκοπούς προστίθεται η ενίσχυση του φρονήματος και της εκπαίδευσης των «εν Μικρά Ασία υποδούλων Μικρασιατών». Στα καταστατικά των ετών 1934, 1936 και 1947 η τελευταία ρήτρα απαλοίφεται και εισάγεται η «συμβολή εις παν εθνικόν ή κοινωνικόν ζήτημα». Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930 δεκτοί ως τακτικά μέλη γίνονταν οι Έλληνες οι καταγόμενοι από την Μικρά Ασία, περιορισμός που καταργείται με το καταστατικό του 1934. Κατά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Σύλλογος ανέλαβε τα έξοδαεπαναπατρισμού των Μικρασιατών που υπηρετούσαν καταναγκαστικά στον οθωμανικό στρατό και που κρατούνταν ως αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο. Κατά τα έτη αμέσως μετά την Μικρασιατική Καταστροφή ο Σύλλογος ανέλαβε την οικονομική στήριξη και περίθαλψη των προσφύγων που κατέφυγαν στην Αλεξάνδρεια. Σε συνεργασία με το Ελληνικό Γενικό Προξενείο, ο Σύλλογος κατέγραφε τους πρόσφυγες καιεξέδιδε πιστοποιητικά και ειδικά δελτία ταυτότητας προκειμένου να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια.Το 1930 η έδρα του Συλλόγου μεταφέρθηκε από την Αλεξάνδρεια στην Ιβραημία και ενδυναμώθηκαν οι δεσμοί με την εκεί Ελληνική Κοινότητα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν το ζήτημα της γραφειοκρατικής, υγειονομικής και οικονομικής στήριξης των Μικρασιατών προσφύγων στην Αλεξάνδρεια έπαψε να είναι οξύ, ο Σύλλογος ανέπτυξε έντονη πολιτιστική δράση για φιλανθρωπικούς σκοπούς, διοργανώνοντας κυρίως καλλιτεχνικές ή/και λογοτεχνικές εκδηλώσεις. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, ο Σύλλογος επιχορηγούσε την εγγραφή και φοίτηση των απόρων μαθητών στα Κοινοτικά Σχολεία της Αλεξάνδρειας και της Ιβραημίας.

[Πηγές: Υλικό του αρχείου: καταστατικά του Συλλόγου (1906, 1934, 1936, 1947), Προσχέδιον Κανονισμού (1920), και αλληλογραφία. Δημοσιεύσεις: «Ο Σύλλογος Μικρασιατών ‘Ανατολή’ και η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία (ιστότοποςhttps://history.arsakeio.gr, εκτύπωση του κειμένου περιλήφθηκε στον φάκελο 1 του αρχείου) και Ευθύμιος Θ. Σουλογιάννης, «Ελληνικός Μικρασιατικός Σύλλογος στην Αίγυπτο (1905 κ.εξ.)», Μικρασιατικά Χρονικά, τ.19, 1995, 99-107.]

Ελληνικός δημόσιος οργανισμός που είχε στόχο να προωθήσει και να στηρίξει την εθνική βιοτεχνία και χειροτεχνία.

Αντιστασιακή φιλοβασιλική και αντιεαμική οργάνωση που έδρασε το 1943 στην Πελοπόννησο.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%82_(%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7) [τελευταία επίσκεψη: 16/6/2020].

Η Ελληνογαλλική Σχολή Γεωργίου Σ. Μεταξά ιδρύθηκε από τον Γεώργιο Μεταξά το 1904 στον Πειραιά, ενώ την επόμενη χρονιά μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Στην Αθήνα, η Σχολή λειτούργησε σε δύο κτίρια, ένα στην οδό Δραγατσανίου 6 και το άλλο στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 1, ανάμεσα στις οδούς Μέρλιν και Σέκερη. Στη Σχολή λειτούργησαν Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Εμπορική Σχολή, Οικοτροφείο ενώ υπήρχαν αθλητικές εγκαταστάσεις και άλλοι χώροι. Το 1927 τη διεύθυνση της Σχολής ανέλαβε η Αντιγόνη Κροντηρά μαζί με τον άνδρα της Κωνσταντίνο Κροντηρά. Στη διάρκεια της Κατοχής το κτίριο της οδού Μέρλιν χρησιμοποιήθηκε για τη στέγαση των γραφείων των SS. Η λειτουργία της Σχολής σταμάτησε το 1964.

[Για περισσότερα στοιχεία βλ. το άρθρο του Ν. Βατόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή (6/10/1996), φωτοτυπία του οποίου υπάρχει στο αρχείο].

Η Ελληνογερμανική Οικονομική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1941 από την Τράπεζα Αθηνών και την Τράπεζα της Δρέσδης, με σκοπό να αναπτυχθούν οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Ο Ελληνοσοβιετικός Σύνδεσμος ιδρύθηκε στις 5 Μαρτίου 1945. Ανάμεσα στα ιδρυτικά του μέλη συγκαταλέγονταν οι: Νικ. Κιτσίκης, Πέτρ. Κόκκαλης, Α. Ζυμεωνίδης, Δημ. Φωτιάδη, Θρ. Καστανάκης, Λέων Κουκούλας, Μπεάτα Κιτσίκη, Νίκος Καζαντζάκης, Άγγ. Αγγελόπουλος, Γ. Λαιμός, Κ. Δεσποτόπουλος, Μ. Ροδάς, Λ. Ιακωβίδου, Ηλ. Ηλιού, Ευστ. Δρομάζος, Δημ. Βουτηράς, Βασ. Ρώτας. Ρ. Ιμβριώτη, Θ. Απάρτης, Χρ. Ευελπίδης, Γ. Σογγολόπουλος, Στέφ. Στεφανόπουλος, Ν. Καρβούνης, Έφη Πανσελήνου, Σπ. Βασιλείου. Π. Πρεβελάκης, Έλλη Λαμπρίδη, Μέλπω Αξιώτη, Ασημάκης Πανσέληνος, Άγγελος Σικελιανός, Γ. Κορδάτος, Παναγής Λεκατσάς, Γ. Βακαλό (Βακαλόπουλος), Αιμίλιος Βεάκης, Ειρήνη Μανούσακα. Το καταστατικό του Συνδέσμου τροποποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 1961. Το έτος αυτό το ΔΣ. απαρτιζόταν από τον Γ. Σπηλιωτόπουλο (πρόεδρος) Κ. Προβελέγγιο (Γ. Γραμματέας) και Σταμ. Πετσόπουλο, Αικατ. Φιλδισάκου, Βασ. Δημησιάνο, Κων. Βάρναλη, Οδ. Κυριακόπουλο, Αναστ. Ορλάνδο, Ανδρ. Λεβέντη, Τάσο Τρίκκα). Έδρα του Συνδέσμου ήταν η Αθήνα.
Σκοπός του Συνδέσμου, όπως ορίζεται στο καταστατικό του 1961, ήταν η καλλιέργεια των πνευματικών, εκπολιτιστικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ των Ελλήνων και των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Για την επίτευξη του σκοπού του ο Σύνδεσμος ίδρυσε Ινστιτούτο Γραμμάτων και Επιστημών της Ρωσικής Γλώσσας, Βιβλιοθήκη, Εκδρομικό Τμήμα, Κινηματογραφική Λέσχη, ενώ οργάνωνε διαλέξεις και μετέφραζε στα ελληνικά κείμενα ρώσων επιστημόνων και λογοτεχνών. Από το αρχείο συνάγεται ότι λειτουργούσε έως το 1967. Δεν γνωρίζουμε αν η λειτουργία του διακόπηκε κατά την περίοδο της δικτατορίας αλλά είναι σίγουρο ότι λειτουργούσε τουλάχιστον ως το 1989.
Το αρχειακό υλικό στο ΕΛΙΑ καλύπτει την περίοδο 1956-1967. Ο Σύνδεσμος είχε στενές σχέσεις με τον σοβιετικό σύνδεσμο ΕΣΣΔ-Ελλάς καθώς και με άλλους συνδέσμους στις ανατολικές χώρες. Επίσης ίδρυσε παραρτήματα στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη.

[Πηγή σύνταξης διοικητικής ιστορίας: το υλικό του αρχείου]

Βλ. βιογραφικό σημείωμα Δ. Αλεξόπουλου.

Η εμπορική σχολή του Βόλου ιδρύθηκε από τον εμπορικό σύλλογο "ο Ερμής", ως ιδιωτική σχολή με καταστατικό, που εγκρίθηκε με το Β.Δ. της 4-11-1900. Το πρώτο καταστατικό της Σχολής εγκρίθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1900.
Ως στο σχολικό έτος 1916-17 η σχολή λειτούργησε ως τριτάξια με μαθητές μόνο άρρενες. Κατά το σχολικό έτος 1914-15 εγγράφηκαν για πρώτη φόρα στην πρώτη τάξη οι πρώτες μαθήτριες. Έκτοτε παρακολουθούν τα μαθήματα και τα κορίτσια.
Κατά το έτος 1917-18 προστίθεται μία ακόμη τάξη, που ονομάζεται "Προκαταρκτική", που ισχύει για μία χρόνια. Από το επόμενο έτος (1918-19) η σχολή προσδιορίζεται ως "Ανεγνωρισμένη Εμπορική Σχολή Βόλου" και λειτουργεί με τέσσερις τάξεις.
Aπό το σχολικό έτος 1920/21 μετονομάσθηκε σε Δημόσια Εμπορική Σχολή Βόλου
Η Σχολή λειτούργησε ως 4τάξια και μικτή ως το σχολικό έτος 1931-32, οπότε έγινε 6τάξια και πάντα μικτή.
Κατά τα σχολικά έτη 1939-40 έως 1941-42, λειτούργησε το "Αστικόν σχολείον εμπορικής κατευθύνσεως εν Βόλω" , με τρεις τάξεις.
Το 1961 η ημερήσια Εμπορική Σχολή Βόλου μετατράπηκε σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο Βόλου. Το 1964 δημιουργήθηκε το 3τάξιο Οικονομικό Λύκειο Βόλου. Την ίδια χρονιά οι πρώτες τρεις τάξεις του οικονομικού γυμνασίου αποτέλεσαν το αυτοτελές, και για πρώτη φορά καθιερούμενο στο Βόλο "3ο Γυμνάσιο αρρένων", στεγαζόμενο στο ίδιο διδακτήριο και με το ίδιο διδακτικό προσωπικό. Το σχολείο αυτό καταργήθηκε την 30-9-1967.
Το 1969 το σχολείο έχει πάλι μετατραπεί σε 6τάξιο Οικονομικό Γυμνάσιο. Το 1976 το σχολείο μετατρέπεται πάλι σε Οικονομικό Λύκειο ως την 1-9-1977, οπότε οι μαθητές της τελευταίας τάξης του σχολείου ενσωματώνονται στη δύναμη του 2ου Λυκείου Βόλου. Στη συνέχεια μετατρέπεται σε Επαγγελματικό Λύκειο Βόλου που μετεξελίχθηκε σε 1ο ΤΕΛ Βόλου για να μετατραπεί τελικά στο 1ο ΤΕΕ Βόλου.

Το 1886 ο νεαρός Γρηγόριος Εμπεδοκλής ενοικίασε ένα κατάστημα δίπλα από το Χρηματιστήριο Αθηνών για να το μετατρέψει σε γραφείο χρηματομεσιτικών πράξεων και συναλλαγών. Ο ίδιος είχε γεννηθεί στο Λονδίνο το 1861 και είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα το 1875. Απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών και πρώην λογιστής στην Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως της Ελλάδος, αποφάσισε να μπει στην ελληνική τραπεζική αγορά με ένα δικό του επιχειρηματικό εγχείρημα. Το 1892 ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής μετέτρεψε το γραφείο του σε μικρή τράπεζα, με την επωνυμία «Τράπεζα Εμπεδοκλέους».
Το 1907 ο Γρηγόριος Εμπεδοκλής ίδρυσε την Εμπορική Τράπεζα ως συνέχεια της Τράπεζας Εμπεδοκλέους. Ο ίδιος ανέλαβε και τη Γενική Διεύθυνση. Για μεγάλο χρονικό διάστημα από την έναρξη των εργασιών της, η Εμπορική Τράπεζα συνέχισε να διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της οικογενειακής επιχείρησης. Εκτός από τραπεζικές, ασκούσε και εμπορικές δραστηριότητες.
Παρά την αιφνίδια έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων, η Εμπορική Τράπεζα κατόρθωσε να προσαρμόσει τις εργασίες της στην ανάγκη διατήρησης μεγάλων ρευστών διαθεσίμων. Ωστόσο, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου ήρθε αντιμέτωπη με μια σημαντική δυσχέρεια. Συγκεκριμένα, διακόπηκε η επικοινωνία με τα πιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Την περίοδο του Μεσοπολέμου, η τράπεζα εδραίωσε τη θέση της στην ελληνική αγορά. Δημιούργησε ένα σημαντικό δίκτυο καταστημάτων. Το 1938 η Εμπορική Τράπεζα διέθετε 52 καταστήματα.
Όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, το ένα τρίτο των υπαλλήλων της Εμπορικής Τράπεζας στρατεύτηκε. Κατά τη διάρκεια της δύσκολης περιόδου της Κατοχής, η τράπεζα έδειξε ιδιαίτερη μέριμνα για το προσωπικό της. Παρείχε στους εργαζομένους της συσσίτια, δάνεια και έκτακτα βοηθήματα. Την ίδια περίοδο, δοκιμάστηκε από διοικητικούς κλυδωνισμούς. Ο λόγος ήταν η αποχώρηση του ιδρυτή της Γρηγόριου Εμπεδοκλή το 1941 από την Ελλάδα. Από το 1943, οι οικονομικές συνθήκες στη χώρα επιδεινώθηκαν. Η Εμπορική Τράπεζα αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα ρευστότητας, που τα χειρίστηκε με την πώληση χρεογράφων και επιχειρήσεων.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, η Εμπορική Τράπεζα άλλαξε ιδιοκτησιακό καθεστώς. Η πλειοψηφία των μετοχών της περιήλθε στον εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη. Τα χρόνια που ακολούθησαν, η Εμπορική Τράπεζα πέτυχε σημαντική ανάπτυξη των εργασιών της, ενώ συμμετείχε και στην ανέγερση σημαντικών δημόσιων έργων. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οικοδομήθηκε ένας ισχυρός, για τα οικονομικά μεγέθη της Ελλάδας, όμιλος επιχειρήσεων. Οι εταιρείες του ομίλου δεν περιορίζονταν μόνο σε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες. Εκτείνονταν επίσης σχεδόν σε ολόκληρο το φάσμα του δευτερογενούς τομέα.
Το 1975 η Εμπορική Τράπεζα και το σύνολο των επιχειρήσεών της πέρασε στον έλεγχο του ελληνικού δημοσίου. Κατά τη δεκαετία του 1980, η Εμπορική Τράπεζα προχώρησε σε κινήσεις στρατηγικής σημασίας. Σκοπός ήταν η εξυγίανση του ομίλου και η προσπάθεια εξορθολογισμού των εργασιών της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα γνώρισε μια σταδιακή απελευθέρωση. Σε αυτήν τη φάση, η Εμπορική Τράπεζα είχε πλέον επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της στο τραπεζικό σύστημα. Προχώρησε στην ίδρυση ή απόκτηση εταιρειών που εξειδικεύονταν σε σύγχρονα χρηματοοικονομικά προϊόντα.
Το καλοκαίρι του 2000 η μεγαλύτερη γαλλική τράπεζα, Crédit Agricole SA, απέκτησε το 6,7% του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας. Το 2011 απέκτησε το σύνολο των μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας
Το 2012 η Crédit Agricole υπέγραψε συμφωνητικό για την πώληση του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου της Εμπορικής Τράπεζας στην Alpha Bank. Στις 28 Ιουνίου 2013, ολοκληρώθηκε η νομική συγχώνευση των 2 τραπεζών με την πλήρη απορρόφηση της Εμπορικής Τράπεζας από την Alpha Bank.

Το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Βόλου ιδρύθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 18ης Νοεμβρίου 1918 (με την υπογραφή του Βασιλέως Αλεξάνδρου και του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας Κωνσταντίνου Σπυρίδη στο ΦΕΚ 241 της 18/11/1918), με το οποίο ιδρύονταν ταυτόχρονα και τα Επιμελητήρια Καλαμάτας, Ηρακλείου, Κοζάνης και Καβάλας. Ήταν το πρώτο από τα Επιμελητήρια της Θεσσαλίας και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1919, έχοντας την εποπτεία όλης της περιοχής της Θεσσαλίας.
Στους καταστατικούς σκοπούς του επιμελητηριακού θεσμού ήταν η προστασία και προαγωγή των εμπορικών και βιομηχανικών συμφερόντων της περιφέρειάς τους και η συνεργασία με το κράτος.
Από την αρχή το Επιμελητήριο με τις εκάστοτε διοικήσεις και τους διευθυντές του αποτέλεσε έναν ισχυρό μοχλό ανάδειξης των θεμάτων της τοπικής οικονομίας, ενημερώνοντας την πολιτεία με εισηγήσεις και υπομνήματα, προωθώντας προτάσεις και λύσεις και αποτελώντας έναν σοβαρό θεσμικό συνομιλητή και σύμβουλό της. Επίσης, έδωσε έμφαση στην εξωστρέφεια των τοπικών επιχειρήσεων και την προώθηση των προϊόντων τους σε εκθέσεις, όπως η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης, και άλλες. Σε όλο το διάστημα της αδιάλειπτης λειτουργίας του, το ΕΒΕΒ έχει συνδεθεί με κάθε σημαντικό οικονομικό και επιχειρηματικό γεγονός της Μαγνησίας, παρακολουθώντας, συμβάλλοντας και συνδιαμορφώνοντας τις συνθήκες ανάπτυξης της περιοχής.
Από το 1920, το δεύτερο χρόνο λειτουργίας του, κυκλοφόρησε την περιοδική έκδοση το «Δελτίον» ανελλιπώς μέχρι το 1940, οπότε διακόπηκε λόγω του πολέμου, για να επανεκδοθεί το 1965.
Από την ίδρυσή του το ΕΒΕΒ διέθετε τέσσερα τμήματα: εμπορικό, βιοτεχνικό, καπνεμπορικό και βιομηχανικό. Αργότερα το καπνεμπορικό εντάχθηκε στο Γραφείο Προστασίας Καπνού. Από νωρίς όμως υπήρξαν αντιπαραθέσεις ανάμεσά τους που οδήγησαν στην αυτονόμηση του επαγγελματικού και βιοτεχνικού τμήματος και τη δημιουργία το 1925 του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Βόλου, με σκοπό την προστασία και προαγωγή των συμφερόντων των επαγγελματικών, χειροτεχνικών και βιοτεχνικών τάξεων.
Τον Μάιο του 1988, σε εφαρμογή του νόμου 1748/88, ΦΕΚ 24/8.1.1988, τα δύο Επιμελητήρια συγχωνεύτηκαν και αποτέλεσαν το Επιμελητήριο Μαγνησίας.
Το αρχείο του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Βόλου (1925-1988) δεν έχει ακόμη παραδοθεί στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Εμπορικός οίκος της Κωνσταντινούπολης.

Η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 1943 από παράνοµες αντιστασιακές και κοµµατικές οργανώσεις νέων που δρούσαν εναντίον των δυνάµεων του άξονα από την αρχή της Κατοχής. Αποτελεί την µεγαλύτερη ευρωπαϊκή αντιστασιακή οργάνωση νέων και συνδέεται οργανικά µε το ΕΑΜ. Στις αρχές του εµφυλίου πολέµου διαλύθηκε µε δικαστική απόφαση και συνέχισε τις δραστηριότητές της παράνοµα έως το 1958. Το Αρχείο του Κεντρικού Συµβουλίου της ΕΠΟΝ (1943-1947), έχει τη δική του, ιδιαίτερη ιστορία. Όταν το 1947 άρχισαν οι διώξεις, που οδήγησαν στη διάλυση της ΕΠΟΝ, το Κεντρικό Συµβούλιο της οργάνωσης αποφάσισε να ενταφιαστεί το Αρχείο στον κήπο εξοχικού σπιτιού. Το αρχείο ξεθάφτηκε κυριολεκτικά µετά το πέρας του Εµφυλίου και φυλάχθηκε σε ασφαλές µέρος. Διέφυγε από την κατάσχεση στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγµαταρχών και τελικά, έπειτα τις αναγκαίες εργασίες συντήρησης, φυλάσσεται σήµερα στα ΑΣΚΙ.