Αξιωματικός του ελληνικού στρατού με καταγωγή από την Ιθάκη. Διορίστηκε γραμματέας του ελληνικού προξενείου στις Σέρρες, έχοντας σημαντική συμβολή στην αντιμετώπιση των Βουλγάρων στον Μακεδονικό Αγώνα. Μέλος του εκτάκτου στρατοδικείου στη δίκη των έξι, βουλευτής των Φιλελευθέρων στις Σέρρες.

Ελληνίδα ζωγράφος.

Γιατρός και συγγραφέας, ο Αντώνης Φλούντζης (Αιτωλικό 1906 - Αθήνα 1998) συνδέθηκε µε το κοµµουνιστικό κίνηµα από τα φοιτητικά του χρόνια. Συνελήφθη το 1937 από τη δικτατορία του Μεταξά. Από τότε άρχισε µια περίοδος εγκλεισµού και περιπλάνησης σε διάφορα στρατόπεδα -στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Γερµανία-, η οποία συνεχίσθηκε στα χρόνια του εµφυλίου και διήρκεσε µε µικρά διαλείµµατα είκοσι τέσσερα χρόνια. Στη διάρκεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου απολύθηκε για λόγους υγείας από το Παρθένι της Λέρου, τον Απρίλιο του 1968. Στη µεταπολίτευση εξέδωσε οκτώ βιβλία επικεντρωµένα στη ζωή στα στρατόπεδα, στις φυλακές και στις εξορίες.

Η Αμαλία Φλέμιγκ, το γένος Κουτσούρη (Κωνσταντινούπολη 1909 – Αθήνα 1986) ήταν γιατρός και πολιτικός. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και φυλακίστηκε από τους Ιταλούς. Το 1946, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, εργάστηκε στο ινστιτούτο Wright Fleming στο Λονδίνο δίπλα στον εφευρέτη της πενικιλίνης, σερ Αλέξανδρο Φλέμιγκ τον οποίο παντρεύτηκε το 1953 και απέκτησε τον τίτλο της λαίδης. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα και πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ελληνικού Ιδρύματος Βασικής Βιολογικής Έρευνας “Αλέξανδρος Φλέμιγκ”. Στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967 συνελήφθη, καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και φυλακίστηκε στον Κορυδαλλό. Αποφυλακίστηκε στα τέλη του 1971 λόγω σοβαρού κλονισμού της υγείας της και απελάθηκε στερούμενη την ελληνική ιθαγένεια. Την περίοδο 1971-1974 περιόδευσε στην Ευρώπη και την Αμερική πρωτοστατώντας στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με το οποίο εκλέχτηκε βουλευτής τα έτη 1977, 1981, 1985, και υπήρξε αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού κλάδου), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία.

Φιλολογική εταιρεία που δημιουργήθηκε στη Βιέννη και την Αθήνα λίγο πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης με στόχο την πνευματική προετοιμασία των Ελλήνων για εθνική απελευθέρωση με την ίδρυση σχολείων κ.ά.

Ο Σταμάτης Φιλιππούλης (πλήρες όνομα Σταμάτιος-Αλέξανδρος Φιλιππούλης, 1930 - 2014) ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός για τις τηλεοπτικές εκπομπές του, τη χαρακτηριστικά χιουμοριστική συγγραφική του πένα και τα σενάριά του στον ελληνικό κινηματογράφο και το θέατρο της δεκαετίας του 1960.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου 1930. Φοίτησε στην τότε Σχολή Μπερζάν (νυν Σχολή Μωραΐτη) και από το 1957 αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία, τα θεατρικά και κινηματογραφικά σενάρια και την ποίηση.

Έγινε γνωστότατος ως δημοσιογράφος, σεναριογράφος και τηλεοπτικός παρουσιαστής με πηγαίο χιούμορ και χαρακτηριστική πένα (έγραφε επίσης και με το ψευδώνυμο Αλέξης Κομνηνός). Αρχικά εργάσθηκε ως ελεύθερος ρεπόρτερ, ενώ σύντομα αφοσιώθηκε στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ απασχολούμενος στις εφημερίδες Ακρόπολις, Εμπρός, Εθνικός Κήρυξ, Απογευματινή, Εβδομάδα, Αδέσμευτος Τύπος και Έθνος, ενώ επίσης εργάστηκε στα περιοδικά Εικόνες, Πρώτο και Θησαυρός. Από το 1957 ως ελεύθερος ρεπόρτερ πήρε συνεντεύξεις από ορισμένες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του ελληνικού αλλά και διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου, λογοτέχνες, διανοητές, ηθοποιούς, όπως η Μαρία Κάλλας, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάρλον Μπράντο, ο Νόελ Κάουαρντ, ο Γκρέγκορι Πεκ, ο Ανρί Σαριέ και πολλοί άλλοι.

Η πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση έγινε το 1965, στην τηλεόραση που λειτούργησε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Έγινε όμως ιδιαίτερα γνωστός από την πολύ επιτυχημένη θεατρική τηλεοπτική του εκπομπή Τα φώτα της ράμπας στην ΕΡΤ (περίπου 150 εκπομπές), όπου φιλοξενούσε ηθοποιούς και καλλιτέχνες (καλεσμένους στο στούντιο σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε ακόμη οπτικό υλικό από τις παραστάσεις, καθώς οι κάμερες ήταν ογκώδεις και ιδιαίτερα βαριές για να πάνε στα θέατρα), καθώς επίσης και από την εκπομπή ῾Θεατρική Επισκόπηση᾽.

Υπήρξε παράλληλα βιογράφος πολλών Ελλήνων πρωταγωνιστών του θεάτρου, όπως οι: Κάρολος Κουν, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Νίκος Σταυρίδης, Μίμης Φωτόπουλος, Άννα Καλουτά, Γιώργος Ζαμπέτας κ.ά., με πολλούς από τους οποίους τον έδενε προσωπική φιλία.

Ως σεναριογράφος του θεάτρου και του κινηματογράφου έγραψε περισσότερα από 80 έργα, πολλά από τα οποία έγιναν σημαντικές επιτυχίες, όπως τα: Η Μεσόγειος φλέγεται, Όχι, Στα σύνορα της προδοσίας, 5.000 ψέμματα, Στη μάχη της Κρήτης, Ο παιχνιδιάρης, Ω μαμά Ελλάς-20 χρόνια Θεοδωράκης, Όλα τα μασάει ο Κουταλιανός, Εδώ Ντόιτσε Βέλε κ.ά.

Εκτός από πολυγραφότατος συγγραφέας, ο Σταμάτης Φιλιππούλης υπήρξε σημαντικός συλλέκτης, στο πλαίσιο της αγάπης του προς την πνευματική δημιουργία. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του συνέλεγε βιβλία, αρχειακό και σπάνιο υλικό ιστορικού και δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος, δημιουργώντας μια μεγάλη και αξιολογότατη συλλογή.

Απεβίωσε στην Αθήνα, στις 2 Μαρτίου 2014.

Η Ελισάβετ Φιλιππούλη είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και κοινωνική επιχειρηματίας. Έχει σπουδάσει Γερμανική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Διεθνείς Σχέσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Στρατηγική και Καινοτομία στο Said Business School της Οξφόρδης, Διακρατικά ΜΜΕ και Παγκοσμιοποίηση στο City University στο Λονδίνο (ΜΑ).

Η αρχή της καριέρας της στην έντυπη και ραδιοτηλεοπτική δημοσιογραφία στην Ελλάδα και στα διεθνή μέσα (ΕΡΤ, CNN, Al Jazeera English) ήταν το πρελούδιο για μια δεκαετία ακτιβισμού και σειριακής επιχειρηματικότητας με κοινωνικό αντίκτυπο.

Από το 2011 έχει ιδρύσει και διευθύνει το Global Thinkers Forum, έναν πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητο οργανισμό που επωάστηκε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έχει έδρα το Λονδίνο και τα μη κερδοσκοπικά προγράμματά του έχουν αγγίξει τις ζωές ανθρώπων σε περισσότερες από 70 χώρες.

Το 2018 δημιούργησε το Athena40, μια σειρά πρωτοβουλιών που προωθούν τη γυναικεία ηγεσία δημιουργώντας ευκαιρίες για τις γυναίκες, με σκοπό την επαγγελματική αναγνώρισή τους και τη σύνδεσή τους με δίκτυα εκμάθησης και ανάπτυξης ανά τον κόσμο.

Υπηρετεί επίσης στο Παγκόσμιο Συμβούλιο του Prince’s Trust International.

Το πρώτο βιβλίο της, The Invisible Reality (Η αόρατη πραγματικότητα), εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2004. Το 2020 συνέγραψε με τον δρα Μαρκ Τζ. Βεντρέσκα το Kindness in Leadership in Times of Crisis (Η καλοσύνη στην ηγεσία σε καιρούς κρίσης), αποτυπώνοντας νέες τάσεις στην παγκόσμια κοινότητα που οδηγούν στην αναθεώρηση των καθιερωμένων ηγετικών δομών.

Το πιο πρόσφατο βιβλίο της, From Women to the World: Letters for a New Century (2021), που αποτελεί μια συλλογή πρωτότυπων επιστολών καταξιωμένων γυναικών από όλο τον κόσμο, ένα συλλογικό έργο που έχει στόχο να δώσει κίνητρο και δύναμη σε άλλες γυναίκες να διεκδικούν άφοβα τα δικαιώματα και τους στόχους τους, εκδόθηκε το 2022 στα ελληνικά με τον τίτλο Οι Γυναίκες προς την Ανθρωπότητα – Ιστορίες Επιβίωσης και Επιτυχίας, εμπλουτισμένο με επιστολές σημαντικών ελληνίδων.

Ο Δημήτριος Δανιήλ Φιλιππίδης (Μηλιές Πηλίου, περί το 1750 – Βεσσαραβία Μολδαβίας, 1832) ήταν Έλληνας λόγιος κληρικός, ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κύριες προσωπικότητες του νεοελληνικού διαφωτισμού.

Γεννήθηκε στις Πινακάτες Μαγνησίας. Σπούδασε μηχανικός, διετέλεσε αρχιμηχανικός των Σιδηροδρόμων Αθηνών Πειραιώς Πελοποννήσου και αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής στους Σιδηροδρόμους Ελληνικού Κράτους.

Φιλική Εταιρεία, μυστική οργάνωση που ιδρύθηκε για την προετοιμασία της Επανάστασης στην Οδησσό της Ρωσίας, το 1814, από τους Αθ. Τσακάλωφ, Εμ. Ξάνθο και Νικ. Σκουφά. Αρχηγός της ορίζεται ο Αλ. Υψηλάντης. Η συνεισφορά της υπήρξε καθοριστική για την προετοιμασία και κατ’ επέκταση για την επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης.

Η Φιλαρμονική Εταιρεία Νάουσας ιδρύθηκε το 1958 από μια ομάδα φιλόμουσων Ναουσαίων και μουσικών προερχόμενων από τις προπολεμικές φιλαρμονικές της πόλης. Ιδρυτικό στέλεχος της ΦΕΝ υπήρξε και ο Δημήτριος Δάρης, ο οποίος υπηρέτησε την εταιρεία από διάφορες θέσεις του Δ.Σ. κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αρχιτέκτονας και ζωγράφος. Κόρη της Μαρίας Αναγνωστοπούλου και του Κώστα Φιλίνη, είναι απόφοιτος του δηµοτικού του Πειραµατικού Σχολείου Πανεπιστηµίου Αθηνών και της Γερµανικής Σχολής Αθηνών. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου και στη συνέχεια έζησε πέντε χρόνια, στη διάρκεια της δικτατορίας, στο τότε Δυτικό Βερολίνο, από όπου επέστρεψε στη µεταπολίτευση. Από τότε ζει και δουλεύει στην Αθήνα. Εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθηνών µε τον ΣΥΡΙΖΑ (2007-2009) και έχει εκλεγεί πέντε φορές δηµοτική σύµβουλος στο Δήµο Αθηναίων. Διετέλεσε Αντιδήµαρχος Δηµοσίων Σχέσεων και Διεθνούς Συνεργασίας του Δήµου Αθηναίων και Πρόεδρος του Πολιτισµικού Οργανισµού Δήµου Αθηναίων. Είναι στέλεχος της Δηµοκρατικής Αριστεράς.

Ο Μένος Φιλήντας, δημοδιδάσκαλος, γλωσσολόγος και λογοτέχνης, γεννήθηκε στην Αρτάκη της Κυζίκου το 1870. Τελείωσε τις σπουδές του στο Διδασκαλείο της Θεσσαλονίκης και δίδαξε στην πατρίδα του και σε άλλες πόλεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Φυλακίστηκε δύο φορές από τις Τουρκικές αρχές λόγω του πατριωτικού του αγώνα, τον οποίο συνδύαζε με την προσπάθεια για την καθιέρωση την δημοτικής. Από το 1900 άρχισε να συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Πόλης. Επιδόθηκε στην γλωσσολογική έρευνα, και κυρίως στην ετυμολογία των λέξεων. Υποστήριξε τον δημοτικισμό και τάχθηκε υπέρ της ορθογραφικής μεταρρύθμισης και της καθιέρωσης του λατινικού αλφαβήτου. Το 1913 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και από το 1923-24 στην Νέα Ιωνία, όπου και πέθανε το 1934.
Σε αυτοτελή μορφή εξέδωσε τα εξής έργα: Γραμματική της Ρωμαίικης γλώσσας (1902), Γλωσσογνωσία και γλωσσογραφία ελληνική (1924-1927 3 τ.), Από τους θρύλους των αιώνων (1901), Στα βουνά της Χαλκιδικής (1916) και Ταορμίνα (1923). Το 1921 δημοσίευσε την ποιητική συλλογή Οχτάβες.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Β. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.12]

Λόγιος, δημοσιογράφος και πολιτευτής, δήμαρχος Αθηναίων (1887-1891). Ασχολήθηκε με την έκδοση της εφημερίδας Αιών. Υπήρξε μέλος πολλών πνευματικών ιδρυμάτων της Αθήνας και πρώτος πρόεδρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος.

Γεννήθηκε στην Πόλη και ήρθε στην Ελλάδα κατά τον Αγώνα ως γραμματικός του Δ. Υψηλάντη. Έγραψε το Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας (1834) και το Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, ενώ υπήρξε εκδότης της εφημ. «Αιών».

Γεννήθηκε στο Προμύρι του Πηλίου και εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας στην Ιστιαία το 1823. Υπομοίραρχος της Βασιλικής Χωροφυλακής, από την οποία αποστρατεύθηκε με το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1854 ανέλαβε την αρχηγία της εξέγερσης εναντίον των Οθωμανών στο Πήλιο.

Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Universite-Institut Chimique, Nancy,Γαλλία, από όπου αποφοίτησε το 1906. Εργάστηκε ως μηχανικός σε μεταλλουργικά εργοστάσια των Ηνωμένων Πολιτειών. Επίσης εργάστηκε στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ως Γενικός Επιθεωρητής. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Πηγή: http://library.tee.gr/vufind/Record/en10000188/Description [17/6/2020]

Ο Γεώργιος Φιλάρετος υπήρξε διακεκριμένος νομικός και σημαντική πολιτική προσωπικότητα της Ελλάδας του 19ου αιώνα και των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, υπουργός, γερουσιαστής και εκδότης. Ανήκει στις προδρομικές μορφές της ελληνικής δημοκρατικής παράδοσης. Υπήρξε από τους πρώτους υποστηρικτές της αβασίλευτης δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη 22/5/2020].

Ο Μιχαήλ Φιδέλης-Νέζης ήταν έμπορος, κτηματίας και υποπρόξενος της Ιταλίας στη Μυτιλήνη. Ήταν γιος του Αλκιβιάδη Φιδέλη-Νέζη και της Ελένης Χατζηβασιλείου και αδέλφια του ήταν: η Μαρία, σύζυγος Στέλιου Γρηγορίου Κούππα, η Angele, σύζυγος Κίμωνα Ελευθεριάδη, ο Αντώνιος (Antonio Fedeli Nesi), που γεννήθηκε το 1897 και ασχολήθηκε με εισαγωγές-εξαγωγές, ασφάλειες – προμήθειες και αντιπροσωπείες), και τέλος ο Πέτρος (τραπεζικός υπάλληλος, κάτοικος Νέας Υόρκης) που το 1923 παραιτήθηκε των δικαιωμάτων του επί της κινητής και ακινήτου πατρικής περιουσίας. Σύζυγός του ήταν η Μυρσίνη Καψιμάλη.

Η Ελένη Φεσσά‒Εμμανουήλ γεννήθηκε στον Βόλο το 1943. Σπούδασε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσoβίου Πολυτεχνείου (1962‒1967) και είναι αριστούχος διδάκτωρ της Σχολής αυτής. Δίδαξε το μάθημα της «Ιστορίας της θεατρικής αρχιτεκτονικής και σκηνογραφίας» στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών (ΤΘΣ) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) ως εκλεγμένο μέλος ΔΕΠ (1994: επίκουρη καθηγήτρια, 2000: αναπληρώτρια καθηγήτρια, 2004: πρωτοβάθμια καθηγήτρια). Με τα μαθήματα επιλογής σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, προώθησε την πρωτογενή και εφαρμοσμένη έρευνα.
Παντρεμένη από το 1969 με τον Δημήτρη Φεσσά, πολιτικό – υδραυλικό μηχανικό, έχει δύο παιδιά, τον Σταύρο και την Αντιγόνη.
Άρχισε τη σταδιοδρομία της ως αρχιτέκτων της πράξης. Εργάστηκε στο Γραφείο Αρχιτεκτονικών Μελετών 19/57 και στο Τμήμα Αρχιτεκτονικών Μελετών των Σιδηροδρόμων του Ελληνικού Κράτους (προϊστάμενος Νίκος Δεσύλλας). Σύντομα όμως ακολούθησε την πραγματική κλίση της και στράφηκε στην έρευνα και την ιστοριογραφία της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής του όψιμου 19ου και του 20ού αιώνα. Τα πρώτα θέματα της ερευνητικής δραστηριότητάς της στην Ελλάδα και το εξωτερικό ήταν τα δημόσια κτίρια με έμφαση στα θέατρα. Από το 1980 επικεντρώνεται στο έργο Ελλήνων και Ελληνίδων αρχιτεκτόνων του 20ού αιώνα. Οι εργασίες της βασίζονται σε πρωτογενή έρευνα –μελέτη αρχειακών πηγών, επί τόπου τεκμηρίωση κτιρίων–, αλλά και σε συνεντεύξεις με αρχιτέκτονες και χρήστες των έργων τους.
Περισσότερες από εκατό ερευνητικές μελέτες της είναι δημοσιευμένες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων, εγκυκλοπαίδειες και συλλογικούς τόμους. Έχει συγγράψει (μόνη της ή από κοινού) εικοσιένα βιβλία, από τα οποία τα σημαντικότερα είναι η δίτομη πραγματεία «Η αρχιτεκτονική του νεοελληνικού θεάτρου 1720-1940» (1994, έκδοση με χορηγία του Ιδρύματος Ι.Φ. Κωστοπούλου και του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), ο τόμος της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής Εταιρείας «Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα – Μέλη της Εταιρείας» (συλλογικό ερευνητικό έργο, επιστημονική επιμέλεια, 2009, Εκδόσεις Ποταμός), η μονογραφία «Αριστοτέλης Ζάχος & Josef Durm. Η αλληλογραφία ενός πρωτοπόρου αρχιτέκτονα με τον μέντορά του, 1905-1914» (2013, Εκδόσεις Ποταμός), η πραγματεία «Βασίλειος Κουρεμένος, Αρχιτέκτων» (2017, έκδοση Ακαδημίας Αθηνών) και τα πέντε δίγλωσσα βιβλία (πλήρες κείμενο στα ελληνικά και αγγλικά): «Η ιδεολογική κρίση της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής, 1827-1940» (1987, ιδιωτική έκδοση), «Κτίρια για δημόσια χρήση στη νεότερη Ελλάδα, 1827-1993» (1993, Παπασωτηρίου), «Δοκίμια για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική» (σύγγραμμα, 2001, έκδοση με χορηγία του Ιδρύµατος Ι.Φ. Κωστοπούλου), «Δώδεκα Έλληνες Αρχιτέκτονες του Μεσοπολέμου» (ερευνητικό έργο, σε συνεργασία με Εμμανουήλ Β. Μαρμαρά, 2005, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) και «Περικλής Σακελλάριος, Αρχιτέκτων» (αρχειακή έρευνα, σε συνεργασία με Ελισάβετ Σακελλαρίου, 2006, Εκδόσεις Ποταμός). «Τα Δοκίμια για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική» τιμήθηκαν με έπαινο της Διεθνούς Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής σε διαγωνισμό που διοργανώθηκε στο πλαίσιο της 10ης Διεθνούς Τριενάλε Αρχιτεκτονικής (Σόφια, 2003).
Το 1991 διετέλεσε αναπληρώτρια επίτροπος της Ελλάδας στην 5η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής της Μπιενάλε Βενετίας και υπεύθυνη για την έκθεση με τίτλο «Νέα Δημόσια Κτίρια των Δ. και Σ. Αντωνακάκη, Ν. Βαλσαµάκη και Α. Τομπάζη». Επιμελήθηκε τον αγγλικό κατάλογο της έκθεσης, στον οποίο έγραψε μια κριτική εισαγωγή στη δημόσια αρχιτεκτονική της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας.
Το 2002 επιμελήθηκε επιστημονικά και συνέταξε, σε συνεργασία με την αρχιτέκτονα Τίνα Καραπιπέρη, τα κείμενα της ελληνικής συμμετοχής στο CD-ROM με τίτλο «Η ανακάλυψη της σύγχρονης αρχιτεκτονικής στο Παρίσι, το Λονδίνο και την Αθήνα. Εικονικές και πραγματικές διαδρομές», το οποίο πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Culture 2000» από τη γαλλική εταιρεία ARVHA, την αγγλική ATAP και την ελληνική Εταιρεία Αρχιτεκτονικών και Πολεοδομικών Μελετών «Ομάδα 80» – Σωτήρης Παπαδόπουλος.
Από το 2005 έως το 2012 διετέλεσε άμισθη επιστημονική συνεργάτιδα του Γραφείου Ερευνών Αρχιτεκτονικής της Ακαδημίας Αθηνών. Ως γραμματέας επιστημονικής επιτροπής με πρόεδρο τον Ακαδημαϊκό Γεώργιο Π. Λάββα, συμμετείχε στο διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα: «Οι Βαλκανικές πρωτεύουσες από τον 19ο στον 21ο αιώνα. Πολεοδομικός σχεδιασμός και μοντέρνα αρχιτεκτονική κληρονομιά (2004-2006)».
Έλαβε μέρος στο ερευνητικό πρόγραμμα "CIAM IV. The Functional City" το οποίο διοργανώθηκε το 2010-2013 από τα Αρχεία Giedion του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης και το Ίδρυμα Van Eesteren – Fluck & Van Lohuisen της Χάγης. Πρόκειται για το Δ´ Συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής με θέμα τη «Λειτουργική Πόλη», γνωστό ως Συνέδριο της «Χάρτας των Αθηνών» (1933). Το ερευνητικό άρθρο της με τίτλο “Greece: The History behind the Myth” («Ελλάδα: Η ιστορία πίσω από τον Μύθο») δημοσιεύτηκε στον τόμο: Harbusch G., Somer K., Weiss D., van Es E ., Pérez M., (eds.) Atlas of the Functional City CIAM IV and Compαrative Urban Analysis, Thoth Publishers – gta Verlag, Busum, Holland 2014.
Επιμελήθηκε επιστημονικά τις περιοδεύουσες εκθέσεις «Έλληνες Σκηνογράφοι-Ενδυματολόγοι και Αρχαίο Δράμα» (1999, συνδιοργάνωση ΤΘΣ του ΕΚΠΑ και Υπουργείου Πολιτισμού) και «Χορός και Θέατρο: Από την Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες» (2004, συνδιοργάνωση ΤΘΣ του ΕΚΠΑ και Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων). Οι δύο αυτές εκθέσεις βασίστηκαν σε οκταετή έρευνα 140 προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδαστών υπό την καθοδήγησή της. Στο πλαίσιό τους εκδόθηκαν δύο ομότιτλα βιβλία αναφοράς από την επιμελήτρια, η οποία υπήρξε και η βασική τους συγγραφέας.

[Το βιογραφικό σημείωμα συντάχτηκε από την Ελένη Φεσσά‒Εμμανουήλ].

Αρχιδούκας της Αυστρίας (1832-1867)

Η Αγγελική Φενερλή-Παναγιωτοπούλου υπήρξε συγγραφέας, ερευνήτρια και διακεκριμένη ιστορικός και ήταν η μητέρα του ιστορικού Βασίλη Παναγιωτόπουλου. Η δουλειά της για την Ερμούπολη και άλλες περιοχές είναι λεπτομερής και πλούσια σε γνώση. Ήταν μέλος του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΚΝΕ/ΕΙΕ).
Άφησε πίσω της πλούσιο συγγραφικό έργο και ειδικότερα σχετικά με τη Σύρο και την Ερμούπολη. Ακόμα δημοσίευσε πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά όπως ο “ΜΝΗΜΩΝ” αναφορικά με τη Σύρο και συμμετείχε ως ομιλήτρια στα “Σεμινάρια της Ερμούπολης”.

Ενδεικτικά αναφέρονται:
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Δημητρόπουλος, Δημήτρης (επιμέλεια). Σύρος και Ερμούπολη: Συμβολές στην ιστορία του νησιού, 15ος - 20ός αι. Αθήνα, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ε.Ι.Ε.). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, 2008.
• Αγριαντώνη, Χριστίνα, Φενερλή Αγγελική. Ερμούπολη – Σύρος: Ιστορικό Οδοιπορικό. Αθήνα, Ολκός, 1999.
• Συλλογικό. Η πόλη στους νεότερους χρόνους. Μεσογειακές και βαλκανικές όψεις 19ος-20ός αι.: Πρακτικά του Β διεθνούς συνεδρίου: Αθήνα, 27-30 Νοεμβρίου 1997. Αθήνα, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού – Μνήμων, 2000.
• Συλλογικό. Ο ξεριζωμός και η άλλη πατρίδα. Οι προσφυγουπόλεις στην Ελλάδα: Επιστημονικό συμπόσιο, 11 και 12 Απριλίου 1997. Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, Αθήνα, 1999
• Φενερλή–Παναγιωτοπούλου, Αγγελική. «Το θεατρικό έργο «Σουλιώτες» 1809-1827». Περιοδικό Ερανιστής, έτος Γ΄, τεύχος 15/16, 1965.

[Πηγές
• Υλικό του αρχείου
• Σελίδα συγγραφέα στο Biblionet. Βλ. https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=22029. Πρόσβαση στις 4/4/2022.
• Αφιέρωμα στο Syros Agenda, 06/08/2021. Βλ. https://www.syros-agenda.gr/efyge-apo-ti-zoi-i-istorikos-k-angeliki-fenerli/. Τελευταία πρόσβαση στις 4/10/2022]

Διοικητική ιστορία:
Η Συντεχνία Πιλοποιών Γυναικείων Πίλων Αθηνών - Πειραιώς ιδρύθηκε στις 1/2/1921. Στις 31/1/1932 έγιναν αλλαγές στο καταστατικό της συντεχνίας και ο τίτλος της άλλαξε σε Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Με την ονομασία αυτή λειτούργησε ως το 1945.
Δεν υπάρχουν παρόμοια στοιχεία για τη Συντεχνία Πιλοποιών Ελλάδος αν και πιθανόν πρόκειται για μετεξέλιξη της Συντεχνία Βιοτεχνών Πιλοποιών Αθηνών. Η συντεχνία είχε έδρα την Αθήνα.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτριος Φειδόπουλος διατηρούσε βιοτεχνία πιλοποιίας στην οδό Πολυκλείτου 23 για πολλά χρόνια. Το 1966 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Συντεχνίας Πιλοποιών Ελλάδος και το 1970 εκλέχτηκε πρόεδρός της.

Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης (Νιμπεγλέρ Θεσσαλίας,1784 - Αθήνα,1860) υπήρξε ονομαστός λόγιος, κληρικός και θεολόγος φιλελεύθερων αρχών. Σπούδασε στην Πατριαρχική Σχολή Κωνσταντινουπόλεως και στο Ιάσιο (1806 - 1811) όπου και δίδαξε την ελληνική γλώσσα. Το 1812 εξέδωσε στη Βιέννη μαζί με τον Κ. Κοκκινάκη το περιοδικό Λόγιος Ερμής υπερασπίζοντας τις γλωσσικές απόψεις του Κοραή. Τον Μάϊο του 1821 κατέβηκε μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη στην επαναστατημένη Ελλάδα. Έλαβε μέρος σε όλες τις Εθνοσυνελεύσεις. Υπήρξε εκδότης της πρώτης ελληνικής εφημερίδας με τίτλο Ελληνική Σάλπιγξ και το 1827 διορίστηκε αρχισυντάκτης της Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος. Συγκρούστηκε με τον Καποδίστρια και στη διάρκεια της αντιβασιλείας διορίστηκε μέλος της εξαμελούς επιτροπής για τη σύνταξη σχεδίου εκκλησιαστικού κανονισμού, όπου και πρωτοστάτησε για την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελληνικής εκκλησίας. Τα επόμενα χρόνια αγωνίστηκε για την υπεράσπιση των φιλελεύθερων απόψεών του ερχόμενος σε σύγκρουση με τον Κ. Οικονόμου. Υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων.