Η σύσταση των ΚΕΠ έγινε με το άρθρο 31 του Ν. 3013/2002. Αποστολή των
ΚΕΠ που συστάθηκαν σε όλες τις τότε Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις και τους Δήμους, είναι η «παροχή διοικητικών πληροφοριών και η διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών από την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση της τελικής διοικητικής πράξης σε συνεργασία με τις καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες».
Με την υπ' αριθμ. ΥΑΠ/Φ.19.7/14/380 – ΦΕΚ Β 1561 – 23.09.2010 "Οργάνωση, Λειτουργία και Αρμοδιότητες των Ενιαίων Κέντρων Εξυπηρέτησης (ΕΚΕ) – Ηλεκτρονική Διεκπεραίωση Διαδικασιών από τα ΕΚΕ", το ΚΕΠ Ν.Α. Κιλκίς ορίστηκε να λειτουργεί και ως Ενιαίο Κέντρο Εξυπηρέτησης.

Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (Κ.Ε.Π.) συστάθηκαν με το άρθρο 31 του νόμου 3013/2002 (Φ.Ε.Κ. 102/Α), στις Περιφέρειες, τις Ενιαίες Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, τις Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, τους Δήμους και τις Κοινότητες, με αποστολή την παροχή διοικητικών πληροφοριών και διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών από την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση της τελικής πράξης σε συνεργασία με τις καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες.

Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών δημιουργήθηκε όταν, με την καταστροφή του 1922, έγινε κοινή συνείδηση στην ελληνική κοινωνία η ανάγκη αποτύπωσης του πολιτισμού και της ιστορίας των μικρασιατικών κοιτίδων του προσφυγικού πληθυσμού που συνέρρευσε στην Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών.

Τότε, η μουσικολόγος Μέλπω Λογοθέτη-Μερλιέ και ο σύζυγός της ελληνιστής Οκτάβιος Μερλιέ τέθηκαν επικεφαλής μιας κίνησης για τη διάσωση της πρόσφατης μικρασιατικής ιστορίας. Η επιστημονική έρευνα αρχίζει κατά το μεσοπόλεμο με καταγραφές δημοτικών τραγουδιών σε πανελλαδική κλίμακα: η μουσική συνιστά τον αρχικό πυρήνα. Γι’ αυτό και στην πρώιμη μορφή του αποκαλείται Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο (1930-1933) και φέρει διαδοχικές επωνυμίες. Όταν το ίδρυμα διευρύνει τους ορίζοντές του και περνά από τη λαογραφία στην ιστορία, μεταπολεμικά, οριστικοποιεί μορφή, θέμα και περιεχόμενο ερευνητικών στόχων και τότε ονομάζεται "Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών – Ίδρυμα Μέλπως και Οκτάβιου Μερλιέ".

Έως το 1962, η ιδιότητα του Οκτάβιου Μερλιέ ως διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου υπήρξε καθοριστική για τη συνεργασία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών με το γαλλικό κράτος, το οποίο στάθηκε ουσιαστικός αρωγός στο εκδοτικό έργο και στην επιστημονική του αποστολή.

Από το 1962, το Κέντρο, ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, εποπτεύεται και χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Το Mουσικό Λαογραφικό Αρχείο αποτελεί τον αρχικό πυρήνα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και το παλαιότερο κέντρο μελέτης της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα. Η έρευνα της Mέλπως Mερλιέ και των επιφανών συνεργατών της (Nίκος Σκαλκώτας, Πέτρος Πετρίδης, Γιώργος Πονηρίδης, Nικόλαος Xρυσοχοΐδης, Aγλαΐα Aγιουτάντη, Δέσποινα Mαζαράκη, Samuel Baud-Bovy, Μάρκος Δραγούμης) κατέγραψε και ανέδειξε μουσικό και γλωσσολογικό υλικό ανεκτίμητης αξίας.

Από το 1975 ως σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί πάνω από πενήντα αποστολές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, όπου καταγράφηκαν και ηχογραφήθηκαν πολλά τραγούδια, με άγνωστους στο ευρύ κοινό τραγουδιστές και μουσικούς του κάθε τόπου, με σκοπό αφ' ενός τη μελέτη της μουσικής-γλωσσολογικής-λαογραφικής ιδιαιτερότητας και παράδοσης της συγκεκριμένης περιοχής και αφ' ετέρου την έρευνα σε σχέση με την επίδραση που υφίστανται ή ασκούν στις μουσικές των άλλων περιοχών, τόσο της Ελλάδας όσο και των γειτονικών λαών.

Ο σημερινός υπεύθυνος του M.Λ.A. Mάρκος Φ. Δραγούμης, πλαισιωμένος από τον συνεργάτη Θανάση Mωραΐτη αλλά και φίλους που προσφέρουν εθελοντική εργασία, φροντίζει και εμπλουτίζει με νέο υλικό το αρχείο του M.Λ.A.

Η Χαρτογραφική Υπηρεσία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών συστάθηκε το 1935 από τη Μέλπω Μερλιέ, με τη συμμετοχή ειδικού επιστημονικού προσωπικού από την Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού.

Το «Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας Αιτούντων Άσυλο Αλλοδαπών Λαυρίου» ιδρύθηκε το 1949. Πρόκειται για το πρώτο επίσημο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων του Ελληνικού Κράτους, σκοπός του οποίου ήταν η φιλοξενία και η παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες που ζητούν άσυλο στη χώρα.

Από το 1969 δραστηριοποιούταν στον χώρο ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός και από το 2003 το κέντρο λειτουργούσε υπό την πλήρη ευθύνη του.

Οι πρόσφυγες ήταν κυρίως από Συρία, Ιράκ, Ιράν, Τουρκία, Κουρδικής καταγωγής και από το Αφγανιστάν.

Τον Σεπτέμβριο του 2016 το Κέντρο υπάγεται στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής και τον Μάρτιο του 2017, σύμφωνα με απόφαση του Υπουργείου, δεν συμπεριλαμβάνεται στις μόνιμες δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.

Στις 31 Ιουλίου 2017, ο Ερυθρός Σταυρός αποχωρεί λόγω έλλειψης κονδυλίων.

Το Κέντρο λειτουργεί πλέον αυτό-οργανωμένα, υπό την ευθύνη των προσφύγων Κούρδων πολιτικών προσφύγων.

Η Καΐρειος Βιβλιοθήκη είναι ίδρυμα ανεξάρτητο και αποτελεί την παρακαταθήκη της παραδόσεως, με την ευρύτερη έννοια του όρου, ολοκλήρου της Άνδρου, ακόμη και εν μέρει των Ανδριωτών, που ζουν μακριά από το νησί. Ο πυρήνας της σημερινής Καϊρείου Βιβλιοθήκης δημιουργήθηκε περί το 1830 και απέβλεπε στις ανάγκες του σχολείου του Θεόφιλου Καΐρη, η συγκρότηση όμως του Ιδρύματος ως ανεξαρτήτου πιά έγινε μόλις στις 22 Αυγούστου 1987. Τότε ιδρύθηκε η Καΐρειος Βιβλιοθήκη με Προεδρικό Διάταγμα ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Εμπνευστής και δημιουργός της ο ιστορικός Δημήτριος Ι. Πολέμης. Στεγάζεται σε νεοκλασικό κτίριο που δωρίθηκε στην Καϊρειο Βιβλιοθήκη από την οικογένεια Καμπάνη. Για να λειτουργήσει στηρίζεται στην συμπαράσταση των φίλων της, στις κατά καιρούς χορηγίες ορισμένων κρατικών υπηρεσιών (ιδίως του Υπουργείου Πολιτισμού) και χορηγίες άλλων ιδρυμάτων. Σήμερα η Βιβλιοθήκη κατέχει περί τους 60.000 τόμους εντύπων (πολλά από τα οποία είναι παλαιές και δυσεύρετες εκδόσεις), χειρόγραφα, εκτενέστατο αρχείο που είναι ταξινομημένο και περιλαμβάνει άνω των 1000 φακέλων, πέρα από άλλα ειδικά ογκώδη αρχεία όπως της ναυτιλίας της Άνδρου και των ειρηνοδικείων της (τα οποία απέκτησε κατόπιν εντολής του Υπουργείου Δικαιοσύνης), πολλά έργα τέχνης (εικόνες – μεταξύ αυτών μία του Εμμανουήλ Τζάνε εξαιρετικής τέχνης, - πίνακες, συλλογή αρχαίων αγγείων και αγαλματιδίων κ.τ.λ.), αντικείμενα ιστορικής αξίας και αντικείμενα του λαϊκού πολιτισμού. Στη Βιβλιοθήκη λειτουργεί δανειστικό τμήμα και τμήμα με παιδικά βιβλία.

Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο αντικατέστησε το 1967 το Κακουργιοδικείο.

Ο Σταύρος Ελ. Καλογιάννης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1961. Αποφοίτησε από τη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων, σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Πολυτεχνείο Πατρών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Λωζάννης (ΕΡFL) και στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Louvain-la-Neuve (UCL).
Εργάσθηκε στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ως σύμβουλος μηχανικός και ως μελετητής έργων υποδομής και προστασίας του περιβάλλοντος.
Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος της πόλεως των Ιωαννίνων.
Εκλέγεται Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στο Νομό Ιωαννίνων από το 2000.
Επί πεντέμισι χρόνια (Μάρτιος 2004 - Οκτώβριος 2009) διετέλεσε υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, αρμόδιος για θέματα Χωροταξίας και Περιβάλλοντος. Εκπροσώπησε τη χώρα μας σε πενήντα διεθνή Συμβούλια Υπουργών Περιβάλλοντος (Ε.Ε, ΟΗΕ, ΟΟΣΑ, κ.α.).
Το 2007 ορίστηκε από τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή εθνικός εκπρόσωπος για την Στρατηγική για την Αειφόρο Ανάπτυξη.
Από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο του 2013 διετέλεσε αναπληρωτής Υπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στην τρικομματική Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά.
Γνωρίζει γαλλικά και αγγλικά.
Συνέταξε και κατέθεσε στη Βουλή, τον Ιανουάριο του 2012, πρόταση νόμου «για την προστασία και αειφόρο χρήση του εδάφους».
Έχει εκδώσει τα βιβλία:

1. «Από το Ορεινό Έδρανο – Εισηγήσεις και Προτάσεις κατά την διάρκεια της Κοινοβουλευτικής μου θητείας», Εκδόσεις Συνέργια, 2001
2. «Β’ και Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης : Μύθοι και Πραγματικότητα», 2001.
3. «Πρόταση για την αναθεώρηση του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και την κατανομή των Αποθεματικών Επίδοσης και Προγραμματισμού», Εκδόσεις Συνέργια, 2003.
4. «Γενετικώς Τροποποιημένοι Οργανισμοί: Φυσική Επιλογή και Ανθρώπινη Παρέμβαση», Εκδόσεις Κριτική, 2009.
5. «Διεθνείς αντιπαραθέσεις και συγκλίσεις για το Περιβάλλον και την Κλιματική Αλλαγή. Οι θέσεις της Ελλάδας την πενταετία 2004-2009», Εκδόσεις Ι. Σιδέρη, 2011.
6. «Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού Περιφέρειας Ηπείρου – Με γνώμονα την αειφορία», Εκδόσεις ΤΕΕ, 2012.
   • Έχει μεταφράσει στα Ελληνικά το βιβλίο του ΟΟΣΑ με τίτλο “Mieux comprendre nos villes. Le rôle des indicateurs urbains”.

Η σιγαρετοβιομηχανία ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1927. Στεγαζόταν και λειτουργούσε έως το 1970 στο καπνεργοστάσιο της Λένορμαν.

Πηγή : Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη,Η ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, 2η έκδ., Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1998, σ. 263.

Ο καπνεμπορικός οίκος Καπερνάρος ιδρύθηκε το 1880 στο Γύθειο από τον Σταύρο Καπερνάρο με δραστηριότητα την εμπορία καπνού από το Αγρίνιο και το Ξηρόμερο. Η δράση αυτή θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 1917. Το 1930, ο Βασίλειος Σ. Καπερνάρος μετέφερε την επιχείρηση στην Αθήνα. Τα γραφεία βρίσκονταν στην οδό Σταδίου και οι εγκαταστάσεις του στο καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν. Τον ίδιο χρόνο κατέθεσε για βιομηχανική διάκριση το σήμα τσιγάρων ΕΛΕΝΗ. Το διάστημα 1933-1950 κυκλοφόρησε τα σήματα: Β.Σ. ΚΑΠΕΡΝΑΡΟΣ, ΝΤΑΜΕΣ, ΛΑΜΙΑΣ, ΑΣΤΥ, ΛΗΘΗ και διάφορες παραλλαγές του λογοτύπου Β. Σ. Καπερνάρος. Το 1935 ο Β. Καπερνάρος έγινε κύριος μέτοχος της εταιρίας Βιομηχανική Εταιρεία Καπνών Αγρινίου.

Πηγή : Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Η ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, 2η έκδ., Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1998, σ. 263.

Η εταιρεία με την επωνυμία «Καπνοβιομηχανία και Τράπεζα Β. Καραβασίλη» ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1924. Κατά τη σύστασή της ο Β. Καραβασίλης εισέφερε στην εταιρεία την καπνοβιομηχανική και τραπεζική του επιχείρηση που διατηρούσε μέχρι τότε στον Πύργο. Η έδρα της εταιρείας ήταν στην Αθήνα, στην οδό Πανεπιστημίου 71, και είχε δύο εργοστάσια, ένα στον Πύργο και ένα στη Θεσσαλονίκη. Σκοπός της εταιρείας ήταν η βιομηχανική κατεργασία του καπνού και τραπεζικές εργασίες. Το μετοχικό κεφάλαιο ορίσθηκε αρχικά σε 6.000.000 δραχμές, διαιρούμενο σε 6.000 μετοχές των 1.000 δραχμών.

Τα αδέλφια Κωνσταντίνος και Νικήτας κατάφεραν να συστήσουν το 1940 ετερόρρυθμη εταιρεία με την επωνυμία «Καπνοβιομηχανία Κ.Ε. Λέρτα & Σία», συνέχεια ουσιαστικά της επιχείρησης Ε.Κ. Λέρτα & Σία.

Ελάχιστα μετά την έναρξη της παραγωγής της εταιρείας ξέσπασε ο πόλεμος, ο οποίος έπληξε την εταιρεία σημαντικά. Η Κ. Ε. Λέρτα & Σία συνέχισε τη λειτουργία της κατά τη διάρκεια της Κατοχής προμηθεύοντας τσιγάρα στις ιταλικές και τις γερμανικές αρχές κατοχής. Σύμφωνα με υπόμνημα της επιχείρησης κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών το εργοστάσιο της εταιρείας υπέστη ζημιές και τα μηχανήματά του καταστράφηκαν. Από τα τεκμήρια του αρχείου φαίνεται πως τα αδέλφια εργάστηκαν μαζί μέχρι περίπου το 1949. Σε γράμμα των εκκαθαριστών της εταιρείας της 1.9.1949 προς το ΙΚΑ δηλώνουν ότι η εταιρεία σταμάτησε τις εργασίες της την 28.9.1948, ημερομηνία από την οποία δεν απασχόλησε προσωπικό. Φαίνεται να διαλύθηκε οριστικά την 31.1.1949 και τέθηκε υπό εκκαθάριση την 1.2.1949. Εντοπίστηκαν οι εξής επωνυμίες τσιγάρων: «Fresco», «Jokeyclub», «Α» το 1940, «Noble», «Βάρκας», «Ντάμες Βάρκα», «Ερμής», «Ερμής (β΄ποιότητα)» μέσα στη δεκαετία του 1940 και «Άρης»το 1947.

Το 1949 παρατηρείται η ύπαρξη μιας νέας εταιρείας με την επωνυμία Νικήτας Κ. Λέρτας και Σία (βλέπε και σχετικό αρχείο) όταν ο Νικήτας Λέρτας πήρε υπό τον έλεγχό του τη Βιομηχανική Εταιρεία Καπνών Αγρινίου. Ο Κωνσταντίνος Λέρτας φαίνεται να συνέχισε τη δραστηριότητά του με νέα εταιρεία υπό την επωνυμία του μέχρι το 1955. Στο αρχείο εμφανίζεται και η εταιρεία C. Lertas & B. Chryssanthopoulos (σε φάκελο αλληλογραφίας) χωρίς να εντοπιστούν άλλα στοιχεία για αυτήν.

[Πηγές σύνταξης Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Η ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, ΕΛΙΑ, Αθήνα 1997, υλικό του αρχείου]

βλ. Διοικητική ιστορία Καπνοβιομηχανίας Τζαμαλή, Φωτιάδη, Δούκα

Η Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης «Τζαμαλής, Φωτιάδης, Δούκας» ήταν εγκατεστημένη τo 1953 στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο Αθηνών, στην οδό Λένορμαν. Παρήγαγε πούρα και καπνό πίπας. Η εταιρεία κυκλοφόρησε τις ετικέτες πούρων Σιγαρίλλος, Νιρβάνα, Πορτορίκο, Φαβορί, Γκλόρια και Πρίμο και τις ετικέτες καπνού πίπας Λουξ, Φοίνιξ και Βιρτζίνια. Ως έδρα της εταιρείας μέχρι τον Ιούνιο του 1956 εμφανίζεται η οδός Μενάνδρου 42. Η επιχείρηση μετακόμισε στην Μενάνδρου 43 τον Ιούλιο του 1956. Η εταιρεία άλλαξε μάλλον ιδιοκτησιακό καθεστώς ή όνομα τον Φεβρουάριο του 1957 και ονομάστηκε Καπνοβιομηχανία Κωνσταντίνος Τζαμαλής. Συνέχισε να εμπορεύεται τα ίδια προϊόντα και να χρησιμοποιεί το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο Αθηνών μέχρι το 1978, χρονιά από την οποία αποχώρησαν από το κτίριο πολλές καπνοβιομηχανίες.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:Κοντάρη Παναγιώτα, Μανωλίδου Μαρία & Παπαγερασίμου-Κληρονόμου Ευφροσύνη, Αποτύπωση και αξιολόγηση των κατασκευαστικών προβλημάτων του ιστορικού κτιρίου "Καπνεργοστάσιο" στην οδό Λένορμαν, διπλωματική εργασία, Ανώτατο Τεχνολογικό Ίδρυμα Πειραιά, Σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών, τμήμα Πολιτικών Δομικών Έργων ,Αθήνα 2009 http://okeanis.lib.puas.gr/xmlui/handle/123456789/114, υλικό του αρχείου.

βλ. Διοικητική ιστορία Καπνοβιομηχανίας Αδελφών Πατίκη

Ιδρύθηκετο1923 αλλά άρχισε να λειτουργεί το 1930. Σκοπός του Ινστιτούτου είναι η διαπίστωση των προβλημάτων της παραγωγής καπνού και της επεξεργασίας του. Επίσης ασχολείται με τη μελέτη των τεχνολογικών χαρακτήρων του καπνού και των καπνιστικών προϊόντων Ακόμη ασχολείται με την ομοιογένεια των καλλιεργούμενων ελληνικών ποικιλιών, με την παραγωγή πιστοποιημένου και ελεγμένου σπόρου, με τη βελτίωση των τεχνικών προδιαγραφών των ποικιλιών προς τα επιδοτούμενα διεθνή πρότυπα, με τη βελτίωση των μεθόδων καλλιέργειας, παραγωγής, αποξήρανσης και υγιεινής αποθήκευσης των χωρικών καπνών, με την αποτελεσματικότερη καταπολέμηση των εχθρών και ασθενειών του καπνού και τέλος με την μελέτη της σύνθεσης των εδαφών και της κατάλληλης λίπανσης των καλλιεργούμενων με καπνό.Το Ινστιτούτο έδρευε στη Δράμα και διαθέτε έξι καπνικούς σταθμούς Έρευνας στην Ξάνθη, τη Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη, την Καρδίτσα,την Κατερίνη και το Αγρίνιο.

Οι αδελφοί Μανώλης και Σταμάτης Καραθανάσης ίδρυσαν στο Βαθύ της Σάμου το 1887 (αν και στα πακέτα τσιγάρων της εταιρείας δίνεται η ημερομηνία 1882) εταιρεία με την επωνυμία «Μ.Χ. Καραθανάσης & Σία» (M.C. Carathanassis & Co) και με αντικείμενο διάφορες εμπορικές εργασίες.

Η εταιρεία διακρίθηκε στον τομέα της παραγωγής τσιγάρων και έγινε ένας από τους σημαντικότερους καπνεμπορικούς οίκους της Σάμου. Ανέπτυξε συναλλαγές τόσο με τις ευρωπαϊκές αγορές (Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Δανία κ.ά.), όσο και με τις αγορές της Άπω Ανατολής (Κίνα, Ιαπωνία, Ινδοκίνα), της Νότιας Αφρικής και της Αμερικής (αν και για την τελευταία τα τεκμήρια που υπάρχουν στο αρχείο είναι ελάχιστα). Ο οίκος τιμήθηκε για την ποιότητα των τσιγάρων του με χρυσό μετάλλιο και βραβείο τιμής στη διεθνή έκθεση των Αθηνών το 1903 και με βραβείο τιμής στη διεθνή έκθεση του Παναμά το 1915.

Η εταιρεία φαίνεται ότι λειτούργησε μέχρι το 1943. Το εργοστάσιο καταστράφηκε στις 17.11.1943 κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Βαθέος από τους Γερμανούς. Μετά το 1945 τα μηχανήματα μεταφέρθηκαν σε άλλο χώρο και το εργοστάσιο λειτούργησε ξανά για ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: «Τα σαμιακά καπνά και σιγαρέττα», Αρχείον Σάμου, Σύγγραμμα Περιοδικόν του Νικολάου Ζαφειρίου, τομ. Β΄, Αθήνα 1947, σσ. 183-190.
«Σταμάτιος Χ. Καραθανάσης» (νεκρολογία), Μικρασιατικόν Ημερολόγιον 1918, σσ. 103-104. Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη, Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου, Αθήνα, Ε.Λ.Ι.Α., 1998 (β΄ εκδ.), σσ. 234-235. Πληροφορίες από την Ηρώ Παπαμόσχου, εγγονή του Μανώλη Καραθανάση.
Υλικό του αρχείου.