Σύζυγος Ιωάννη Κυριαζίδη.
Βλέπε ιδιόχειρο σημείωμα Ιωάννη Αργυρόπουλου και δακτυλόγραφη μελέτη «Οικογενειακόν δένδρον Ιάκωβου Αργυρόπουλου 1760 -1826 και των απογόνων αυτού» στον υποφάκελο με ένδειξη «Ιωάννης Αργυρόπουλος».

Έλληνας διπλωμάτης.

Ο Γεώργιος Αργυρόπουλος ήταν διπλωμάτης. Διετέλεσε γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο, επιτετραμμένος στις πρεσβείες στο Λονδίνο και στη Χάγη.

Γιός του διπλωμάτη Γεωργίου Αργυρόπουλου ήταν ο πρώτος Έλληνας αεροπόρος που εκτέλεσε πτήση στην Ελλάδα και η πρώτη απώλεια της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Πηγή Πανελλήνιος Σύλλογος Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων http://www.pasoipa.org.gr/lefkoma/pilot_details/?id=35 [Τελευταία επίσκεψη: 9/6/2020]

Μηχανικός, καθηγητής Σιδηροδρομικής στο Ε.Μ.Π.
Βλέπε ιδιόχειρο σημείωμα Ιωάννη Αργυρόπουλου
και δακτυλόγραφη μελέτη «Οικογενειακόν δένδρον Ιάκωβου Αργυρόπουλου 1760 -1826 και των απογόνων αυτού» στον υποφάκελο με ένδειξη «Ιωάννης Αργυρόπουλος».

Ο Περικλής Αργυρόπουλος του Αλεξάνδρου (Αθήνα, 21 Μαρτίου 1881 - 20 Αυγούστου 1966) ήταν Έλληνας νομικός και διπλωμάτης, που καταγόταν από την οικογένεια Αργυρόπουλου. Διετέλεσε βουλευτής με διάφορα κόμματα, με τελευταίο την ΕΔΑ, και κατ' επανάληψη υπουργός. Συνέγραψε αρκετά έργα και υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδας σε διεθνή συνέδρια.
Οι γονείς του ήταν Φαναριώτες. Ο πατέρας του Αλέξανδρος ήταν γιος του καθηγητή Περικλή Αργυρόπουλου, και εγγονός του Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης, Ιάκωβου Αργυρόπουλου. Η μητέρα του, το γένος Σούτσου, ήταν εγγονή του Μιχαήλ Βόδα Σούτσου, επίσης Μεγάλου Διερμηνέα της Υψηλής Πύλης. Ο πατέρας της μητέρας του ήταν ο Ιωάννης Σούτσος, πρέσβης του βασιλέα Όθωνα στην Αγία Πετρούπολη. Μητέρα της μητέρας του ήταν η Αικατερίνη Ομπρέσκωφ, δισέγγονη του στρατάρχη Σεραμέτιεφ, νικητή του Καρόλου 12ου της Σουηδίας.
Επειδή οι γονείς του ήλθαν σε διάσταση, και αφού απώλεσαν την περιουσία τους, κατέφυγε με τη μητέρα του και τις δύο αδελφές του στο Παρίσι. Στη Γαλλία σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες. Το 1903 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και κατά την προετοιμασία του να εισέλθει στο Διπλωματικό Σώμα παντρεύτηκε την εξαδέλφη του Σοφία Γ. Αργυροπούλου, κόρη του πρεσβευτή της Ελλάδας στην Αγία Πετρούπολη.
Το 1912 διορίστηκε Νομάρχης Θεσσαλονίκης και έγινε ο πρώτος στο αξίωμα αυτό για την ελεύθερη συμπρωτεύουσα. Το 1916 πήρε μέρος στο Κίνημα Εθνικής Αμύνης. Διετέλεσε πρεσβευτής σε πολλές χώρες της Σκανδιναβικής Χερσονήσου, καθώς και στο Κάιρο, το Παρίσι, το Αλγέρι και την Κωνσταντινούπολη. Ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη, από τις 26 Αυγούστου 1926 ως τις 4 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου.
Εξελέγη βουλευτής Αθηνών στις εκλογές του 1928 με το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα του Γ. Κονδύλη και επανεξελέγη στις εκλογές του 1932 με το Κόμμα των Φιλελευθέρων.
Στην κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου 1928 ανέλαβε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 4 Ιουλίου 1928-7 Ιουνίου 1929, και εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 7 Ιουνίου-6 Ιουλίου 1929 στην Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου Ιουνίου 1929, προσωρινός υπουργός Εσωτερικών από τις 3 Ιουλίου 1929 και για 3 ημέρες, υπουργός Εσωτερικών από τις 6 Ιουλίου 1929-31 Δεκεμβρίου 1929. Στην επόμενη κυβέρνηση, μετά την παραίτησή του από υπουργός Εσωτερικών, διετέλεσε υπουργός Ναυτικών την περίοδο 22 Δεκεμβρίου 1930-26 Μαΐου 1932.
Ο Αργυρόπουλος ανέλαβε Γενικός Διοικητής Νήσων Αιγαίου στην κυβέρνηση Τσουδερού την περίοδο 25 Απριλίου 1941-2 Ιουνίου 1941.
Στις εκλογές του 1963 εξελέγη στην εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών με την ΕΔΑ.
Πέθανε το 1966 στον "Ευαγγελισμό" και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Χρήστος Αργυρόπουλος ήταν ιδιοκτήτης του υαλουργείου “Ερμής” στον Πειραιά.

Δικηγόρος, πολιτευτής, δημοσιογράφος και δάσκαλος από τη Νιγρίτα. Έβγαλε το Ελληνικό Σχολείο Νιγρίτας και το Διδασκαλείο Σερρών (Διευθυντής Μαρούλης) διαμένοντας στο Οικοτροφείο του (1872-1876). Μόλις αποφοίτησε, διορίστηκε δάσκαλος στο Τζίντζιος (Σιτοχώρι) Σερρών (1876-1877), αργότερα δε στην Κων/πολη και Καβάλα. Συνέχισε ανώτερες σπουδές (νομικά) στην Αθήνα, Γαλλία και Γερμανία. Εξάσκησε κατόπιν το επάγγελμα του δικηγόρου (1923-1926 δικηγόρησε στις Σέρρες) και του δημοσιογράφου. Το 1892-93 εκδίδει στην Αθήνα την «Γενικήν Επιθεώρησιν», πρωτοποριακό περιοδικό με ποικίλο, σοβαρό περιεχόμενο (καλλιτεχνικό, επιστημονικό, πολιτικό κλπ.). Πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα και ενθουσιώδης εθναπόστολος, αναλαμβάνει με άλλα ζωντανά στοιχεία των Αθηνών (Σ. Δραγούμη, Π. Μελά, Α. Κορομηλά, Δ. Καλαποθάκη, Β. Γαβριηλίδη, Ν. Καζάζη κ.ά.) να ξυπνήσει το ενδιαφέρον της διστακτικής ως τότε ακόμα Ελληνικής Κυβέρνησης, συστήνοντας εθνικούς συνδέσμους, υποκινώντας συλλαλητήρια, δημοσιεύοντας πύρινα άρθρα, διοργανώνοντας τέλος τις πρώτες μυστικές ένοπλες ομάδες, για την άμυνα της Μακεδονίας. Ιδρύει επίσης στην Αθήνα (1905) τον «Μακεδονικό Σύλλογο ο Μέγας Αλέξανδρος», (προήλθε απ' την ένωση του «Μακεδονικού Συλλόγου» και της «Μακεδονικής Αδελφότητος») και αναλαμβάνει για λίγο την προεδρία του. Το 1906 μεταβαίνει στην Αμερική (Νέα Υόρκη, Φιλαδέλφεια, Βοστόνη, Πίτσμπουργκ, Λόουελ, Σικάγο κ.ά.), αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Θερμοπύλαι», αγοράζει μια άλλη, την «Αθηνά», και αγωνίζεται με άρθρα, διαλέξεις κλπ. για τα ελληνικά δίκαια και την οικονομική ενίσχυση των μαχητών της Μακεδονίας, παρ' όλη τη λυσσασμένη αντίδραση της «Ατλαντίδος» και μιας μερίδας ομογενών, χαρακτηριστικό σύμπτωμα της προαιώνιας ελληνικής διχόνοιας. Το 1915 (31 Μαΐου) εκλέγεται, ενώ απουσίαζε στην Αμερική, βουλευτής Ν. Σερρών (κόμμα Βενιζέλου) και γυρίζει στην Ελλάδα. Ξαναβγαίνει βουλευτής Σερρών (κόμμα Λαϊκό) στις εκλογές της 1-11-1920 αναλαμβάνοντας Υπουργός Γεωργίας (2-3-1922) και της 7-11-1926 (Οικουμενική) παίρνοντας το Υπουργείο Παιδείας ως τον Αύγουστο 1927. Επίσης στις εκλογές της 25-9-1932 και 9-6-1935. Την 10-10-1935 προσχωρεί στη Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωση (Κονδύλη-Θεοτόκη) και το 1936 γίνεται πρόεδρος Επιτροπής κρατικών προμηθειών. Το 1938 πρωτοστατεί στην ίδρυση του σωματείου Σερρών «Πνευματική Εστία». Η κατοχή (1941) τον βρίσκει φτωχό όπως ήταν πάντα, με μια μικρή σύνταξη, στο Βόλο, όπου και πέθανε.
Πηγή: Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών, https://serrelib.gr/el/prosopikotita/athanasios-argyros-1859-1945, τελευταία πρόσβαση 3/11/2021

Θεατρικός επιχειρηματίας και ο πρώτος που επιχείρησε να πετάξει με αεροπλάνο στην Ελλάδα.

Γεννημένη στην Κεφαλονιά (Αργοστόλι, 1925), η Ζωή Αρσένη-Καναλάτου κατά την Κατοχή, ως μαθήτρια, μετείχε από τον Νοέμβριο του 1941 σε αντιστασιακές κινήσεις και στην συνέχεια οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ, στο μαθητικό γραφείο ως υπεύθυνη του Γυμνασίου Θηλέων Αργοστολίου. Για τη δράση της διώχθηκε από τους Ιταλούς και εν τέλει πιάστηκε τον Ιούλιο του 1944 από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στις Φυλακές Αργοστολίου, όπου απελευθερώθηκε από τον ΕΛΑΣ με την αποχώρηση των Γερμανών. Το 1946 γράφτηκε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνελήφθη το Ιούλιο 1948 και κρατήθηκε από τον Οκτώβριο στις Γ.Φ. Αβέρωφ, όπου σε δίκη μαζί με τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, [τη Φιφή Ανυφαντή] κ.ά. καταδικάστηκε σε θάνατο και εν τέλει πήρε αναστολή. Κρατούμενη στις Φυλακές Σωτηρία (1950-1951), στην συνέχεια ξανά στις ΓΦ Αβέρωφ, στις Φυλακές Κάστορος (1952-1953) και πάλι στις Γ.Φ. Αβέρωφ (1954) αποφυλακίστηκε στις 13/11/1959. Κατά τη Δικτατορία συνελήφθη εκ νέου τον Μάιο 1967 και εκτοπίστηκε στη Γυάρο και στη συνέχεια στις Φυλακές Αλικαρνασσού και στο Στρατόπεδο Ωρωπού, έως τον Δεκέμβριο του 1970, όπου αποφυλακίστηκε.

Ο αδελφός της Ρολάνδος Αρσένης (Αργοστόλι, [1929]) από το 1949-1950 εκτοπίστηκε στη Γυάρο και το 1952 στις Φυλακές Αργοστολίου. Στην Χούντα εξορίστηκε στο Λακκί και απολύθηκε τον Απρίλιο 1970.

Λόγιος, δημοσιογράφος, ρεπόρτερ πολεμικών υπουργείων.

Η Άννα Ασημακοπούλου-Τραυλού, κόρη του Σπυρίδωνος και της Γεωργίας Ρηγοπούλου, γεννήθηκε στην Πάτρα. Ήρθε σε πρώτο γάμο με τον Θεόδωρο Ασημακόπουλο, ο οποίος διατηρούσε εμπορικό κατάστημα με συνεταίρο τον Ι. Παπαστεργίου, εξάδελφο της γυναίκας του. Μετά το θάνατο του Ασημακόπουλου (1946), η Άννα παντρεύτηκε τον Διονύσιο Τραυλό (το 1948), καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1957 χώρισε με τον Τραυλό και διατήρησε το επώνυμο του πρώτου συζύγου της.

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη από γονείς μικρασιάτες. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Αρσλάνογλου. Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Γαλλικού Λυκείου Θεσσαλονίκης (1949). Το 1964-1965 φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου ως υπότροφος της αιγυπτιακής κυβέρνησης και το 1966-1967 παρακολούθησε μαθήματα γαλλικής λογοτεχνίας και γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Aix en Provence. Πήρε το δίπλωμα Ανώτερων Γαλλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού (1966) και το πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1971).

Εργάσθηκε ως διευθύνων σύμβουλος στην Μακεδονική Εριουργία που ανήκε στον πατέρα του (1952-1963), ως καθηγητής της γαλλικής (1965-1979), ως επιστημονικός συνεργάτης της Σχολής Αρχιτεκτόνων (1970-1973) και στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1980 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε σε εκδοτικό οίκο ξενόγλωσσων βιβλίων.

Είχε ενεργό συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου αποφοίτων του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης και της Γαλλικής Λαϊκής Αποστολής. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στη Μέση Ανατολή.

Εξέδωσε το ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (1952, 1991) και τις ποιητικές συλλογές: Δύσκολος Θάνατος (1954), Ο Θάνατος του Μύρωνα (1960), Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963), Νοσοκομείο Εκστρατείας (1972), Αργό Πετρέλαιο (1974), Ο Δύσκολος Θάνατος (συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων, 1978, 1985), Ωδές στον Πρίγκηπα (1981, 1991), Τρία ποιήματα (1987). Μετέφρασε τις Εκλάμψεις του Ρεμπώ (1971, 1981), την Ταβέρνα του Ζολά (1981).

Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Χρονικά του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης (1947), Σκέψη (1951, ως συνδιευθυντής), Πυρσός (1953-1955, ως μέλος της συντακτικής επιτροπής), Διαγώνιος (1957-1969), Διάλογος (1963-1963), Ausblicke (1970-1973) και Ροτόντα (1971), καθώς και με τις εφημερίδες Δράσις και Ναυτεμπορική.

Τιμήθηκε με διάκριση του Δήμου Θεσσαλονίκης (1957) και με χορηγία από το Υπουργείο Πολιτισμού (1974-1976, 1994), επίσης βραβεύτηκε από τον Δήμο Αθηναίων (1986).

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου πέθανε το 1996.

Έλληνας λογοτέχνης και ποιητής, γεννήθηκε στη Σύρο το 1921, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και αργότερα διορίστηκε υπάλληλος του ΙΚΑ και μετατέθηκε στις Σέρρες, τον τόπο καταγωγής της γυναίκας του. Η είσοδος του στο χώρο της έντυπης λογοτεχνίας επιχειρήθηκε το 1944 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, που έφερε τον τίτλο «Θρήνοι» και ήταν αφιερωμένη στο θάνατο του πατέρα του. Ακολούθησαν αργότερα πολλές άλλες ποιητικές εκδόσεις, με κυρίαρχα στοιχεία το λυρισμό, την ευαισθησία και τη νοσταλγική διάθεση.
Πηγή: https://serrelib.gr/el/prosopikotita/aspiotis-eyaggelos (τελευταία πρόσβαση 14/6/2021)

Ο Λάμπρος Αστέρης (πραγματικό όνομα Δημήτρης Καραχάλιος) γεννήθηκε το 1871 στον Άγιο Νικόλαο Αρκαδίας. Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στον Πειραιά και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου πήρε τον τίτλο του διδάκτoρος. Πρωτοεμφανίσθηκε στα γράμματα με την θεατρική επιθεώρηση Λίγ’απ’ όλα, την οποία έγραψε με τον Λάμπρο Μίκινο. Πολέμησε εθελοντικά στην Κρητική επανάσταση (1896), τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όπου συμμετείχε και στην οργάνωση επαναστατικών σωμάτων. Ως το 1917 έζησε στην Βιέννη, όπου σπούδασε οικονομικά και εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και ανταποκριτής της Νέας Ημέρας. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Κρήτη και μελέτησε τον μινωικό πολιτισμό. Διετέλεσε εισηγητής στον Φιλαδέλφειο ποιητικό διαγωνισμό. Δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά, ασχολήθηκε με το χρονογράφημα, έγραψε θεατρικά έργα και εξέδωσε μελέτες και ποιητικές συλλογές από τις οποίες αναφέρουμε: Από τους γύρους των ρυθμών (1906), Το φλογερό πέρασμα. Πολεμικές ωδές – Οπτασίες ερημίτου (1914-1922) (1926), Το παραμύθι του μύλου. Δραματικόν ειδύλλιον μονόπρακτον (1927). Πέθανε στην Αθήνα το 1942.

[Πηγές: Δημήτρης Σταμέλος, Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ.8. http://culture.ana.gr/view5.php?id=2441&pid=375]

Ο Κωνσταντίνος ήταν Ηπειρώτης λόγιος. Σπούδασε στην Ιταλία και τη Γερμανία κι έγινε καθηγητής και πρύτανης στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μάρκος Αυγέρης (Γιάννενα 1884-Αθήνα 1973). Σπούδασε στην ιατρική σχολή, υπηρέτησε από 1912 ως το 1922 ως έφεδρος γιατρός, μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι και στη Γερμανία, εργάστηκε ως επιθεωρητής επαγγελματικής υγιεινής του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ως το 1947 οπότε απολύθηκε λόγω πολιτικών φρονημάτων. Το θεατρικό του Μπροστά στους ανθρώπους παραστάθηκε από τον Κ. Χρηστομάνο στη Νέα Σκηνή. Δημοσίευσε κυρίως ποίηση και κριτικές μελέτες και μετά τη στροφή του στο μαρξισμό κινήθηκε ως κριτικός στο χώρο της κομματικής ορθοδοξίας. Μετέφρασε επίσης έλληνες κλασικούς.

[Πηγή: Α. Αργυρίου, Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό Εκδοτικής Αθηνών, τομ. 2].

Ο Μάρκος Αυγέρης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Ν. Παπαδόπουλου) γεννήθηκε το 1884 στην Καρίτσα της Ηπείρου. Αποφοίτησε το 1907 από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, μετέβη αρχικά στο Παρίσι το 1929 για σπουδές στην Επαγγελματική Υγιεινή και αργότερα στη Γερμανία όπου ασχολήθηκε με τον θεσμό των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Υπηρέτησε ως έφεδρος γιατρός στον στρατό τη δεκαετία 1912-1922 και πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Εντάχθηκε στην αριστερή παράταξη και, εξαιτίας των πολιτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεών του, απολύθηκε από το Υπουργείο Εργασίας όπου υπηρετούσε ως Επιθεωρητής της Υγιεινής της Εργασίας από το 1926. Πέθανε τον Ιούνιο του 1973. Ασχολήθηκε με την ποίηση και το θέατρο, καθώς και με την κριτική και το δοκίμιο. Η πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά γράμματα έγινε από τις στήλες του Νουμά με το ποίημα «Η βάβω η Τασιά» το 1904, ενώ την ίδια χρονιά ο Κ. Χρηστομάνος ανέβασε στη «Νέα Σκηνή» το θεατρικό Μπροστά στους ανθρώπους. Έργα του: Το Τραγούδι της τάβλας (1908), Αντίδρομα και Παράλληλα (1969) κ.ά. Το σύνολο του ποιητικού του έργου βρίσκεται συγκεντρωμένο στον τόμο Άπαντα Ποιητικά (Κέδρος 1975).

Πηγή: Κώστας Στεργιόπουλος (επιμ.), «Μάρκος Αυγέρης 1884-1973», Η ελληνική ποίηση. Ανθολογία-Γραμματολογία. Η ανανεωμένη παράδοση, τ. Γ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1990, σ. 140-153.

Ο Δημήτρης Αυγερινόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα και σπούδασε νομικά στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε ως εθελοντής στον πόλεμο του 1940 – 1941. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος των Ταγμάτων Ασφαλείας υπηρετώντας στο 2ο Τάγμα Ευζώνων Πελοποννήσου. Στον Εμφύλιο υπηρετούσε στο 44ο Τάγμα Εθνοφρουράς ως ανθυπασπιστής και τραυματίστηκε σοβαρά τον Σεπτέμβριο του 1948 σε μάχη στην Επισκοπή Νάουσας. Μετά τον τραυματισμό του τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα φτάνοντας στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Παράλληλα με τη στρατιωτική του καριέρα ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, συγγράφοντας λογοτεχνικά κείμενα, ιστορικές και θρησκευτικές μελέτες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.ά. Ήταν μέλος διαφόρων πνευματικών – πολιτιστικών συλλόγων και σωματείων, όπως οι Δελφικές Αμφικτυονίες, ο Σύλλογος των εν Αθήναις Πατρέων κ.ά.

Ο Ανδρέας Αυγερινός υπήρξε υπουργός Ναυτικών (1876,1879) και πρόεδρος της Βουλής (1889).

Ο Γεώργιος Βάρβογλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1907. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα το 1932. Από το 1940 ως το 1969 ήταν Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του ΑΠΘ και από το 1969 ως το 1973 Καθηγητής της Οργανικής Χημείας στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών. Διετέλεσε ακόμη πρύτανης του ΑΠΘ το πανεπιστημιακό έτος 1960-1961. Δημοσίευσε πλήθος επιστημονικών εργασιών. Ο Γεώργιος Βάρβογλης υπήρξε μέλος του στενού πυρήνα των πανεπιστημιακών που συνέλαβαν και υλοποίησαν την ανέγερση της Πανεπιστημιούπολης Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος ως πρύτανης εγκαινίασε τα κτίρια της Φυσικομαθηματικής Σχολής.
Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Πληροφορίες του Χαράλαμπου Βάρβογλη

Ο Γεώργιος Βάρβογλης, γόνος προεστών από την Τριπολιτσά, με καταγωγή από τις Σέρρες γεννήθηκε το 1770 στο Ναύπλιο, μετά την εκτέλεση του πατέρα του κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών, και μεγάλωσε στη Βυτίνα. Προεπαναστατικά ασχολήθηκε με το εμπόριο και αναδείχθηκε προεστός Τριπολιτσάς. Με την έναρξη της Επανάστασης συνελήφθη και φυλακίστηκε από τον οθωμανό διοικητή της Τριπολιτσάς, ωστόσο αργότερα κατάφερε να δραπετεύσει. Ανέπτυξε στρατιωτική δράση ως επικεφαλής ενόπλων της επαρχίας του και το 1822 διετέλεσε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας έως την κατάργησή της τον Μάρτιο του επόμενου έτους. Το 1823 εξελέγη πληρεξούσιος Τριπολιτσάς στη Β΄ Εθνοσυνέλευση, από την οποία διορίστηκε στην επιτροπή για τη σύνταξη του πρώτου «υποθετικού λογαριασμού» (προϋπολογισμού). Στη συνέχεια, τον Μάιο του ίδιου έτους, εξελέγη στο Β΄ Βουλευτικό αντιπροσωπεύοντας την ίδια επαρχία.
Πηγή: http://representatives1821.gr/%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82/ [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο Μάριος Βάρβογλης ήταν Έλληνας συνθέτης, γεννημένος στις Βρυξέλλες του Βελγίου και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Θεωρείται μαζί με τους Αιμίλιο Ριάδη, Διονύσιο Λαυράγκα, Γεώργιο Λαμπελέτ, και Μανώλη Καλομοίρη, ένας από τους θεμελιωτές της Εθνικής Μουσικής Σχολής.

Ο Βάρβογλης σπούδασε μουσική στο Ωδείο του Παρισιού και τη Schola Cantorum της ίδιας πόλης. Μετά το 1920, δίδαξε στο ωδείο Αθηνών και ενεργοποιήθηκε στο χώρο της μουσικής κριτικής και σύνθεσης. Πέθανε στην Αθήνα το 1967 και ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο Δήμου Ζωγράφου.

Γεννήθηκε το 1799. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Βάρβογλης, πλούσιος προεστός από την Τρίπολη και αγωνιστής του '21. Ο Παναγιώτης Βάρβογλης σπούδασε νομικά στην Πίζα της Ιταλίας. Με την έκρηξη της επανάστασης επέστρεψε στην πατρίδα και πήρε μέρος στις μάχες. Υπηρέτησε αργότερα ως δικαστικός και ακολούθησε πολιτική σταδιοδρομία ως βουλευτής Μαντινείας. Διετέλεσε τέσσερις φορές υπουργός (Κυβέρνηση Αντωνίου Κριεζή 1849, Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1854 , Κυβέρνηση Ιωάννη Κολοκοτρώνη 1862, Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1868) και το 1847 εξελέγη πρόεδρος της Βουλής.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/8/2020]

Ο Χαράλαμπος Βάρβογλης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1949. Γιος του Γεωργίου Βάρβογλη και της Αναστασίας Βουρλά, αποφοίτησε το 1967 από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Φυσική στο ΑΠΘ από όπου πήρε πτυχίο το 1972 και διδακτορικό δίπλωμα το 1980. Το 1983 διορίσθηκε ως Λέκτορας στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ. Εξελίχθηκε σε όλες τις βαθμίδες του Τμήματος μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Ομότιμος Καθηγητής έκτοτε. Ασχολήθηκε ερευνητικά με την αστρονομία και την αστροφυσική ενώ εργάστηκε συστηματικά για την εκλαΐκευση των συγκεκριμένων ερευνητικών αντικειμένων μέσω αρθρογραφίας στον Τύπο και πλήθους διαλέξεων και ομιλιών. Διετέλεσε ακόμη Γενικός Γραμματέας (2007-2009) και Πρόεδρος (2009-2010) του Κέντρου Διάδοσης Επιστημών-Μουσείο Τεχνολογίας Νόησις. Παντρεμένος με την Μαρία …. Με την οποία απέκτησαν δύο κόρες.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου. Πληροφορίες του Χαράλαμπου Βάρβογλη

Ο Κώστας Βάρναλης, ποιητης, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός, γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινό Burgas της Βουλγαρίας). Σούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έζησε τα πιο δημιουργικά χρόνια του ως συγγραφέας στη Γαλλία. Μαζί με τους συγχρόνους του Ν. Καζαντζάκη και Άγγ. Σικελιανό, ο Βάρναλης γεφυρώνει τη γενιά του Παλαμά με τη Γενιά του '30. Το αρχείο του απο τελεί μια ανεκτίμητη πηγή για τη μελέτη του Μεσοπόλεμου, μια κρίσιμη περίοδο για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και λογοτεχνία. Η ιδιοφυής αποδόμηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης συνδυασμένη με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της κοινωνικής ελευθερίας και δικαιοσύνης αναδεικνύουν τον Βάρναλη σε εξαιρετική και επαναστατική λογοτεχνική μορφή. Στα διασημότερα έργα του περιλαμβάνονται: Το Φως που καίει (1922), Σκλάβοι Πολιορκημένοι (1927), Η Αληθινή απολογία του Σωκράτη (1931) και η σημαντική κριτική μελέτη Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική (1925). Τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν το 1959.

Ο Νίκος Βέλμος (ψευδώνυμο του Νίκου Βογιατζάκη) γεννήθηκε το 1890 στη συνοικία Πλάκα της Αθήνας από φτωχούς γονείς και πέθανε το 1930 από τροφική δηλητηρίαση.
Σχεδόν ασπούδαχτος και αυτοδίδακτος είχε μια φυσική αίσθηση του κάλλους και ασχολήθηκε μ' επιτυχία με πολλά είδη τέχνης όπως, βασικά, το θέατρο -σαν ηθοποιός και διασκευαστής έργων- την πεζογραφία και τη ζωγραφική. Επίσης ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία.
Το 1927 ίδρυσε το "Άσυλο Τέχνης" που μαζί με την έκδοση του περιοδικού του "Φραγγέλιο", πρόσφερε πολλά στην πνευματική ζωή της Αθήνας της εποχής του. Γιατί στο "Άσυλο Τέχνης" σύντομα συγκεντρώθηκαν πολλές από τις πιο αξιόλογες καλλιτεχνικές δυνάμεις της περιόδου 1920-1930, όπως ο Στρατής Δούκας, ο Φώτης Κόντογλου, ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Δημ. Πικιώνης κ.ά., που με τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις τους πάνω σε λογοτεχνικά, εικαστικά, θεατρικά και κοινωνικά θέματα, τις εκθέσεις -έργων δικών τους ή άλλων- και τα κείμενα τους στο "Φραγγέλιο" άνοιξαν καινούργιους δρόμους προετοιμάζοντας τη γόνιμη δεκαετία 1920-1930.
Το λογοτεχνικό έργο του Βέλμου περιλαμβάνει τα βιβλία: "Ο ερωτόπαθος τραγουδιστής" (1910), "Σεβντάς"(1931), "Ο πιστός της απελπισίας" (1915), το "Κοινωνικό βιβλίο" (1921), "Δύο αγάπες" (1923-1939) και τα κείμενα του που δημοσιεύθυηκαν στο "Φραγγέλιο" και στα "Φύλλα Τέχνης" και που αρκετά από αυτά εκδόθηκαν ύστερα από το θάνατο του από τους συγγενείς ή φίλους του, όπως "Παλιά Αθήνα" και "Ποιήματα του Δ. Παπαρηγόπουλου, μεταφρασμένα στη δημοτική γλώσσα" (1955).
Σαν πεζογράφος ο Νίκος Βέλμος ανήκει, μαζί με τον Φώτη Κόντογλου και το Στρατή Λουκά, στην ομάδα των λαϊκιστών που προσπάθησαν στη δεκαετία του '20 να απαλλάξουν την πεζογραφία μας από τα λόγια στοιχεία και να την οδηγήσουν με την ουσιαστικότητα αλλά και τη μαστοριά της γραφής τους στην απλότητα.
Πηγή: Βιβλιοnet (τελευταία πρόσβαση 17/5/201)

Ο Γεώργιος Βήχος (1915-1994;) υπήρξε νομάρχης και υψηλόβαθμο στέλεχος της αθλητικής διοίκησης της χώρας. Υπήρξε πρόεδρος του “Πανεπιστημιακού Ομίλου Αθηνών δια την Βαλκανικήν Συνενόησιν" (1931), μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης Εθνικόν Κομιτάτο στην Κατοχή και διετέλεσε νομάρχης Τρικάλων, Κεφαλονιάς, Κορινθίας, Κοζάνης (1949-1954) και Χανίων (1956-1958) όπου διακρίθηκε για την εντιμότητα και τις διοικητικές ικανότητές του. Το 1958 διορίστηκε Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού (1958-1965) και έκτοτε ασχολήθηκε με τον αθλητικό τομέα. Υπήρξε γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής , μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας (1974-1991), μέλος όλων των Ελληνικών Ολυμπιακών Αποστολών από το 1936 έως το 1976 και έλαβε ενεργό μέρος στην προσπάθεια της Ελλάδας για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 ως Γενικός Γραμματέας της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής Υποψηφιότητας των Αγώνων. Πολιτεύτηκε με το Δημοκρατικό Κέντρο στις εκλογές του 1974 και του 1977. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα μετάλλια.

Ο Πέτρος Βίλλας ήταν αρχηγός του περιφερειακού Αρχηγείου Πρωτευούσης του Σώματος Ελλήνων Αλκίμων.

Ο Θεόδωρος Βαβαγιάννης γεννήθηκε στα Φιλιατρά Μεσσηνίας. Στην ηλικία των έξι ήρθε στην Αθήνα όπου ξεκίνησε να τραγουδάει εκκλησιαστική μουσική με την παιδική χορωδία στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Το μουσικό του ταλέντο αναπτύχθηκε γρήγορα και στην ηλικία των δώδεκα ήταν ικανός να διευθύνει τη χορωδία μόνος του.
Στην ηλικία των δεκατεσσάρων γράφτηκε στο σχολείο Ανώτερης Θεωρίας στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή στην αρμονία και τη θεωρία τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Ο Οικονομίδης αργότερα έγινε Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών και στην κηδεία του τον ακολούθησε ο Βαβαγιάννης.
Μέχρι το 1932 ο Βαβαγιάννης είχε τελειώσει τις σπουδές του με Άριστα Παμψηφεί. Ταυτόχρονα του δόθηκε η θέση του δασκάλου θεωρίας και αρμονίας. Το 1939 του προσφέρθηκε ιδιωτική υποτροφία για να ολοκληρώσει τις μουσικές του σπουδές στο Βερολίνο, στο Hochschule für Musik. Αυτό του έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία για να παρακολουθήσει όλες τις πρόβες και συναυλίες της Φιλαρμονικής Ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του Furtvangler και άλλων κορυφαίων μαέστρων. Συγχρόνως ακολούθησε την Όπερα του Βερολίνου. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1940 έχοντας συμπληρώσει τη μουσική του εκπαίδευση.
Κατά τη διάρκεια των ετών 1929-1939 ο Δημήτρης Μητρόπουλος ήταν Κορυφαίος Διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Ενώ ήταν μόλις 19 ετών, επιλέχτηκε από τον Μητρόπουλο για να γίνει βοηθός και μαθητής του. Ο Βαβαγιάννης ήταν από τους λίγους μαθητές που σπούδασαν διεύθυνση ορχήστρας από την αρχή και όχι στην πορεία της σταδιοδρομίας του. Η εκπαίδευσή του υπό τον Μητρόπουλο ήταν εμπεριστατωμένη και περιλάμβανε την παρακολούθηση όλων των προβών και συναυλιών στις οποίες ήταν τυχερός να ακούσει μερικούς από τους μεγάλους μουσικούς που πέρασαν από την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Έμαθε να απομνημονεύει μουσική δια της ακοής, και στη συνέχεια στην επαγγελματική του ζωή διηύθυνε χωρίς παρτιτούρα, και χωρίς μπαγκέτα προς έκπληξη των συναδέλφων του.
Ο Βαβαγιάννης έκανε την πρώτη επίσημη εμφάνιση υπό την αιγίδα της Ελληνική Ταξιδιωτικής Λέσχης, το 1937, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, στον αρχαιολογικό χώρο Αμφιαρείου Μαραθώνα και αργότερα σε αρχαία θέατρα στη Σίκινο, Κόρινθο και Δελφούς. Συνέχισε σε όλη τη ζωή του να είναι μέλος της Λέσχης και συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητές του, για τις οποίες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικό μετάλλιο.
Το 1938 ο Ελληνικός Εθνικός Ραδιοφωνικός Σταθμός ιδρύθηκε και μια Ορχήστρα σχηματίστηκε. Ο Βαβαγιάννης διηύθυνε την ορχήστρα συχνά, και όταν αργότερα έγινε Κορυφαίος Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών εργάστηκε σκληρά για να διατηρήσει ένα όσο το δυνατό καλό επίπεδο μουσικής.
Όταν ο Μητρόπουλος έφυγε από την Ελλάδα το 1939 για να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του στο εξωτερικό, ο Βαβαγιάννης, με την επιστροφή από τις σπουδές του στη Γερμανία, το 1940, προσλήφθηκε για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, αυτή ήταν η πρώτη του εμφάνιση. Ήταν ένας από τους πολλούς νέους μουσικούς της εποχής του που είχε μεγάλες φιλοδοξίες για να ανέβει στη θέση του Κορυφαίου Διευθυντή Ορχήστρας. Το ταλέντο του και η εξαιρετική του μουσική παιδεία, με τη βοήθεια του δασκάλου του, Μητρόπουλου, τον έβαλαν πρώτο στη σειρά για εκείνο το ρόλο. Τελικά αναγνωρίστηκε για τις ικανότητές του και το 1942 όταν η ορχήστρα μετονομάστηκε σε Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, έγινε ο Δεύτερος Διευθυντής και, τελικά, Κορυφαίος Διευθυντής. Τα επόμενα χρόνια του απονεμήθηκε η θέση του Γενικού Διευθυντή της Ορχήστρας, που περιλάμβανε Αρχεία.
Η σχέση του Βαβαγιάννη με το Μητρόπουλο ήταν πρώτα του μαθητή και αργότερα του συναδέλφου. Ήταν μια σχέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του Μητρόπουλου στην Αθήνα. Αυτή η σχέση αποτυπώνεται εν μέρει στις επιστολές που αντάλλαξαν μεταξύ 1940 και 1959.
Εκτός από τη διεύθυνση συναυλιών στην Ελλάδα με καλλιτέχνες από πολλά μέρη της Ευρώπης, ο Βαβαγιάννης επίσης διηύθυνε πάνω από 50 συναυλίες στο εξωτερικό. Θεώρησε εκείνες τις παραστάσεις ιερό καθήκον για τη χώρα του και θα έκανε μεγάλη προσπάθεια να συμπεριλάβει τη μουσική Ελλήνων συνθετών στο πρόγραμμά του, όπου ήταν δυνατό.
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής συνέχισε να διδάσκει γενιές μαθητών και ήταν περήφανος που είχε βοηθήσει ταλαντούχους να φτάσουν ψηλά στο επάγγελμά τους. Η πρώιμη και αναγκαστική αποχώρησή του από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και τη θέση του Γενικού Διευθυντή το 1969 σε ηλικία 64 ετών, την περίοδο της Χούντας, δεν τον απέτρεψε από το να συνεχίσει να διευθύνει στο εξωτερικό ούτε επηρέασε τη στενή του σχέση με συναδέλφους, μουσικούς που είχε διευθύνει για πολλά χρόνια, συνθέτες και κριτικούς. Πέθανε το 1988 σε ηλικία 83 ετών.

Αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης. Μέλος της ΕΠΟΝ.

Ο Εμμανουήλ Βαζαίος (Σαντορίνη 1899- ) ήταν στρατιωτικός. Φοίτησε στην Ελληνογαλλική Εμπορική Σχολή Σαντορίνης και κατόπιν δούλεψε ως διερμηνέας στη γαλλική ναυτική αποστολή και έπειτα στο εμπορικό γραφείο της γαλλικής πρεσβείας. Το 1919 κατετάγη στο στρατό όπου και παρέμεινε έως και τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Το 1932 παρακολούθησε τη Σχολή Τοπογραφίας της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού. Το 1937 βρέθηκε στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Έλαβε μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον πόλεμο του 1940 ως λοχαγός του 40ου συντάγματος Ευζώνων και διακρίθηκε για τις διοικητικές ικανότητες και την αυτοθυσία του. Τιμήθηκε με το μετάλλιο στρατιωτικής αξίας το 1936 και με αριστείο ανδρείας το 1941. Υπήρξε μέλος της Εθνικής Αντίστασης από τον Ιούνιο του 1943. Συγκρότησε ανεξάρτητη ομάδα στα σύνορα Κορινθίας και Αργολίδας η οποία αργότερα, μετά από παραίνεση του Άγγλου στρατηγού Μάκ Μάλεν, συγχωνεύτηκε με την αντίστοιχη ομάδα του Ε.Λ.Α.Σ. Φυλακίστηκε 10 μήνες στην Κόρινθο λίγο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ από το 1946 εξορίστηκε στη Σέριφο, την Ικαρία, τη Θήρα και τη Μακρόνησο. Το 1947 παραπέμφθηκε σε δίκη με το αίτημα της απόταξης και την κατηγορία ότι υπηρέτησε στην οργάνωση Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. Η απόφαση ήταν καταδικαστική και ξαναεξορίστηκε στην Μακρόνησο ως το 1951.

Για την οικογενειακή του κατάσταση γνωρίζουμε μόνο ότι παντρεύτηκε στη Θήρα το 1936 την κόρη του Ευάγγελου Σιγάλα, Μαρουσώ, και αργότερα εγκαταστάθηκαν στην Κόρινθο.