Η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) ιδρύθηκε με το ΝΔ περί κυρώσεως του εν Γενεύη υπογραφέντος πρωτοκόλλου περί αποκαταστάσεως των εν Ελλάδι προσφύγων και ιδρύσεως Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων κλπ. (ΦΕΚ 289/13-10-1923). Σύμφωνα με το άρθρο 2: «Η Ἐπιτροπή Ἀποκαταστάσεως Προσφύγων ἱδρύεται ὡς νομικόν πρόσωπον, δυνάμενον νὰ ἐνάγῃ καὶ ἐνάγηται ἐπ΄ ἰδίῳ ὀνόματι, νὰ εἶναι κάτοχον καὶ νὰ ἀπαλλοτριοῦται παντός εἳδους περιουσίας καὶ ἐν γένει νὰ ἐνεργῇ πᾶν ὂ,τι οἰονδήποτε νομίμως ὠργανωμένον σωματεῖον δύναται νὰ ἐνεργῇ συμφώνως πρὸς τοὺς Ὲλληνικούς νόμους».
ΠΗΓΗ: www.et.gr

Σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα της 7 Φεβρουαρίου 1938 (ΦΕΚ Α΄ 47) "Περί του τρόπου διαθέσεως ενίων πιστώσεων του Ειδικού Προϋπολογισμού Διδακτηρίων, Γραμμάτων και Καλών Τεχνών" συστάθηκε στη Διεύθυνση Γραμμάτων του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας Επιτροπή για τη διαχείριση πίστωσης, έως 150.000 δρχ., από τον «ειδικό προϋπολογισμό διδακτηρίων γραμμάτων κλπ» «δια την απονομήν λογοτεχνικών βραβείων». Η Επιτροπή αποτελούνταν από τους: α) Διευθυντή Γραμμάτων, β) Διευθυντή Καλών Τεχνών, γ) αντιπρόσωπο της Ακαδημίας Αθηνών προερχόμενου από την τάξη των γραμμάτων και τεχνών, δ) αντιπροσώπου της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών», ε) αντιπροσώπου της «Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων», στ) δύο επαγγελματίες λογοτέχνες.. Γραμματέας οριζόταν ο Τμηματάρχης Γραμμάτων και Θεάτρου της Διεύθυνσης Γραμμάτων του Υπουργείου. Η θητεία των μελών ήταν ετήσια με δυνατότητα ανανέωσης.
Καθήκον της Επιτροπής ήταν να αθλοθετεί βραβεία για τις κατηγορίες: α) ποίηση, β) πεζογραφία, γ) κριτική, δ) θέατρο. Η Επιτροπή είχε δικαίωμα να αποφασίζει για το ποσό του βραβείου, τον τρόπο και χρόνο απονομής καθώς και τις κατηγορίες δικαιούχων. Τα έργα έπρεπε να έχουν εκδοθεί ή να έχουν παρουσιαστεί ως θεατρικές παραστάσεις. Η βράβευση ανέκδοτων έργων ήταν δυνατή στην περίπτωση που η Επιτροπή θεωρούσε, παμψηφεί, ότι ήταν αποδεδειγμένης αξίας. Με το ίδιο διάταγμα συστάθηκε και επιτροπή απονομής καλλιτεχνικών βραβείων.
Πηγή: Εργαλείο ΔΙΠΑΠ Κ367 Συλλογή Παναγιώτη Νικητέα

Η «Επιτροπή για την επανέκδοση των απάντων του Κωνσταντίνου Καραβίδα» ιδρύθηκε το 1975. Μέλη της ήταν οι: Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Γεώργιος Μαύρος, Φαίδων Βεγλερής,
Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Κωνσταντίνος Καλλίας, Ιωάννης Πεσμαζόγλου, Αγνή Ρουσσοπούλου και η κόρη του συγγραφέα Ζωή Καλλιγά-Καραβίδα. Το 1978 επανέκδοσε το βιβλίο του Καραβίδα Αγροτικά. Έρευνα επί της κοινωνικής μορφολογίας εν Ελλάδι και εν ταις γειτονικαίς σλαυικαίς χώραις. Μελέτη συγκριτική. Αθήνα 1931.

Η επιτροπή συστάθηκε το 1846 και ανασυστάθηκε το 1865, μετά την έξωση του Όθωνα. Έργο της ήταν να ελέγξει τις αιτήσεις και τα δικαιολογητικά των αγωνιστών του ’21 και των οικογενειών τους, απονέμοντας ανάλογα βαθμούς, συντάξεις και αποζημιώσεις.

Η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) αποτελεί μια διεπιστημονική επιτροπή του Υπουργείου Πολιτισμού, που συστάθηκε το 1975. Βάσει του άρθρου 95 του ΠΔ 941/1977 και του ΠΔ 97/99, στις αρμοδιότητες της Επιτροπής περιλαμβάνεται ο προγραμματισμός, η κατεύθυνση και η εποπτεία των έργων που εκτελούνται στον βράχο της Ακρόπολης. Μέλη της ΕΣΜΑ είναι οκτώ ειδικοί επιστήμονες εγνωσμένου κύρους - αρχιτέκτονες, αρχαιολόγοι, πολιτικοί μηχανικοί και χημικοί μηχανικοί - οι οποίοι ορίζονται από τον Υπουργό Πολιτισμού. Επίσης, στην ΕΣΜΑ μετέχουν οι προϊστάμενοι της Διεύθυνσης Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων, της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαιοτήτων και της Α' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟ.

Η ΕΣΜΑ αποτελεί γνωμοδοτικό σώμα, του οποίου οι αποφάσεις προωθούνται προς έγκριση στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και τον Υπουργό Πολιτισμού. Τα μέλη συνέρχονται τουλάχιστον δύο φορές το μήνα σε συνεδρίαση, στην οποία μετέχει ως εισηγητής, χωρίς δικαίωμα ψήφου, ο Διευθυντής της ΥΣΜΑ. Προκειμένου για την έγκριση μελετών και την εκτέλεση έργων στα μνημεία της Ακρόπολης ακολουθείται συγκεκριμένη διαδικασία, που περιλαμβάνει τις ακόλουθες ενέργειες:
Προγραμματισμός του έργου, χωρισμός του σε προγράμματα και ανάθεση της εργασίας στο προσωπικό της ΥΣΜΑ, κατόπιν εισήγησης του Διευθυντή της ΥΣΜΑ
Σύνταξη της μελέτης από τον αρμόδιο μελετητή
Έγκριση της μελέτης από την ΕΣΜΑ
Παρουσίαση της μελέτης στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, στο οποίο εισηγείται ο Πρόεδρος της ΕΣΜΑ
Απόφαση του Υπουργού για έγκριση της μελέτης βάσει της γνωμοδότησης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου
Εκτέλεση της μελέτης

Στις αρμοδιότητες της ΕΣΜΑ περιλαμβάνονται επίσης, η ιεράρχηση των αναγκών στο πλαίσιο του ευρύτερου αναστηλωτικού έργου, η έγκριση των δαπανών που προτείνονται από τους Τομείς δραστηριότητας της ΥΣΜΑ και η έγκριση πρόσληψης προσωπικού ανάλογα με τις ανάγκες του έργου. Σημαντικότερη επιδίωξη της Επιτροπής παραμένει η εκτέλεση των έργων βάσει των αρχών που απορρέουν από τους διεθνείς Χάρτες, ιδιαίτερα δε από τον Χάρτη της Βενετίας (1964). Τέλος, η εξασφάλιση της διαφάνειας σε κάθε στάδιο της επέμβασης, μέσω της δημοσιοποίησης και της διάθεσης των έργων στην κρίση της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, ελαχιστοποιεί το ενδεχόμενο αστοχίας και διασφαλίζει την υψηλή ποιότητα προγραμματισμού και εκτέλεσης των έργων Ακροπόλεως.

Η Επιτροπεία Λιμένος Πειραιώς δημιουργήθηκε ως αυτόνομος οργανισμός με το νόμο ΓΦΑ΄ του 1909 και ανέλαβε το έργο του εκσυγχρονισμού του λιμανιού του Πειραιά. Το 1923 συνέταξε προγραμματικό σχέδιο με βάση το οποίο κατακυρώθηκε η πραγματοποίηση των έργων διαρρύθμισης σε κοινοπραξία γαλλικών εταιρειών.

[Πλήρες βιογραφικό σημείωμα του Δ. Καλλιμασιώτη στο Βοβολίνη, Μέγα Ελληνικόν Βιογραφικόν Λεξικόν, τόμος πέμπτος, Αθήναι 1962, σ.266-400, όπου καλύπτεται και το έργο της Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς. Μια περιεκτική περιγραφή του έργου της Επιτροπείας υπάρχει στο Βάσιας Τσοκόπουλος, Μεγάλα τεχνικά έργα στην Ελλάδα. Τέλη 19ου-Αρχές 20ου αιώνα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1999, σ.133-137].

Ο Αλέκος Πεσμαζόγλου έζησε στη Μυτιλήνη και υπήρξε συνιδρυτής, μαζί με τον αδελφό του Νίκο, και σκηνοθέτης του Ερασιτεχνικού Φιλοτεχνικού Ομίλου Μυτιλήνης «Το Μπουρίνι» ως τον θάνατό του, το 1983. Εργάστηκε ως υπάλληλος και αργότερα διευθυντής του εκεί καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, όπως και ο αδελφός του που αργότερα ήλθε στην Αθήνα.

Ήταν η κεντρική μορφή του θιάσου, που πήρε το όνομά του από την πρώτη του πολύ επιτυχημένη εμφάνιση στις 12.9.1941, με την παράσταση του ομότιτλου έργου του Δημήτρη Μπόγρη.

Το 1941 αποτελεί το έτος δημιουργίας του θιάσου που έδωσε διέξοδο σε μία ομάδα νέων στη διάρκεια της Κατοχής. Αρχικά λειτούργησε μόνο ως θεατρική ομάδα αλλά στη συνέχεια δημιουργήθηκαν τμήματα λογοτεχνίας, μουσικής, χορού, ραδιοφώνου κ.ά. Ο θίασος οργάνωνε, επίσης, φιλανθρωπικές παραστάσεις για ποικίλους σκοπούς, μουσικές εκδηλώσεις και διαλέξεις, ενώ έδινε παραστάσεις σε πολλές περιοχές της Λέσβου, στη Λήμνο και στη Χίο. Η Λέσχη του Ομίλου βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της πόλης με πλούσια βιβλιοθήκη και πιάνο. Το 1949 ιδρύθηκε στις εγκαταστάσεις του Ομίλου και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μυτιλήνης που όμως λειτούργησε αδιάλειπτα μετά το 1965. Ανάμεσα στα άλλα, ο Όμιλος είχε γυναικείο τμήμα ενώ μεριμνούσε και για την ενίσχυση του αθλητισμού με την αθλοθέτηση διαφόρων κυπέλλων.

Μέχρι το 1989 παραστάθηκαν περίπου εβδομήντα διαφορετικά θεατρικά έργα. Ο θίασος συμμετέχει τακτικά στο Παγκόσμιο φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου στο Μονακό και σε άλλες διεθνείς ή πανελλήνιες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Τις δραστηριότητες του θιάσου μετά τον θάνατο του Αλέκου Πεσμαζόγλου το 1983, συνεχίζει ο γιος του αδελφού του Νίκου, Μίκος (Μιχάλης) Πεσμαζόγλου.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: Υλικό του αρχείου].

Η Εργατική ∆ιεθνιστική Ένωση (Ε∆Ε) ιδρύθηκε το 1963, ως ελληνικό τµήµα της «∆ιεθνούς Επιτροπής» της Τετάρτης ∆ιεθνούς. Παράνοµη από την 21η Απριλίου 1967 αναδιοργανώθηκε στο εξωτερικό σε συνεργασία µε το «βρετανικό τµήµα» της ∆ιεθνούς Επιτροπής. Την περίοδο αυτή εξέδιδε την εφηµερίδα Ώρα της αλλαγής. Στη µεταπολίτευση επαναδραστηριοποιήθηκε στην Ελλάδα. Η εφηµερίδα Σοσιαλιστική Αλλαγή αποτέλεσε το δηµοσιογραφικό της όργανο, ενώ η «Σοσιαλιστική Πανσυνδικαλιστική Ένωση (Σ.Π.Ε.) και οι «Νέοι Σοσιαλιστές» αποτέλεσαν την έκφραση της στο συνδικαλιστικό και νεολαιϊστικο χώρο, αντίστοιχα. Το Νοέµβριο του 1985, σε ιδρυτικό συνέδριο αποφασίστηκε η µετατροπή της Ε∆Ε σε κόµµα µε τίτλο Εργατικό Επαναστατικό Κόµµα (ΕΕΚ), το οποίο δραστηριοποιείται έως σήµερα στο χώρο της τροτσκιστικής αριστεράς

Η οικογένεια ΜΕΦΣΟΥΤ ξεκίνησε την παραγωγή πλακιδίων το 1909. Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από τη Μάλτα. Το εργοστάσιο ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1904. Η παραγωγή περιλάμβανε ψηφίδες για κατασκευή μωσαϊκών και μαρμαροκονιάματα. Η ιδιοκτησία ΜΕΦΣΟΥΤ περιλάμβανε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο που περικλείουν οι οδοί Πολυμέρη, Δονδολίνων, Γαρέφη και Ιατρού Τζάνου. Το συγκρότημα ανεγήρθηκε σε δύο φάσεις με το πρώτο κτίριο να κατασκεύαζεται μεταξύ 1920-1925 και η μεταγενέστερη γωνία μεταξύ 1935-1940. Διέθετε τριβείο, κόσκινο, σκυροθραυστήρα, διαλογέα, κόφτη, υδραντλία, λειαντικό, δονητή, πρέσα, αναβατόριο και ήταν το μοναδικό εργοστάσιο με αποροφητήρα σκόνης και ειδικά φίλτρα με σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος.
Το κτίριο ανήκει πλέον σε ιδιώτη και η κεντρική του όψη επί της οδού Πολυμέρη και σε βάθος 5μ. έχει κριθεί διατηρητέα από το Υπ. Πολιτισμού.
Το κτίριο έως σήμερα δεν έχει περιληφθεί σε κάποιο πρόγραμμα επανάχρησης.
Πηγή : Λιάρος Αθανάσιος, «Μετατροπή διατηρητέου βιομηχανικού κτιρίου πλακοποιίας ΜΕΦΣΟΥΤ στο Βόλο, σε βρεφονηπιακό σταθμό και πολιτιστικό κέντρο γειτονιάς», Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικων, ΠΘ, Βόλος 2007

Το πλινθοκεραμοποιείο Τσαλαπάτα βρίσκεται στη συνοικία των Παληών δυτικά του Κάστρου. Ανεγέρθηκε το 1925 από τους αδελφούς Σπυρίδων και Νικολέτο Τσαλαπάτα, οι οποίοι είχαν συστήσει άτυπη εταιρία από το 1905 με κύριες δραστηριότητες τις μεταφορές με κάρα και φορτηγίδες και την κεραμοποιία. Το πρώτο κεραμουργείο της επιχείρησης (ιδρύθηκε το 1917) του οποίου το κτήριο σώζεται στα βόρεια του συγκροτήματος κατασκεύαζε τούβλα και κεραμίδια ελληνικού τύπου και απασχολούσε 20 περίπου εργάτες. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του νέου ατμοκίνητου πλιθοκεραμοποιείου έγιναν σύμφωνα με τις οδηγίες βέλγων μηχανικών, ενώ από το Βέλγιο προερχόταν και ο τεχνολογικός εξοπλισμός. Τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του απασχολούσε 125-150 άτομα, διέθετε κινητήρια δύναμη 150 ίππων και η ετήσια παραγωγή του σε τούβλα και κεραμίδια γαλλικού και εγχώριου τύπου ήταν 8-9.000.000 κομμάτια. Το 1928 έγινε επέκταση του εργοστασίου με αποτέλεσμα η κινητήρια δύναμη του να αυξηθεί στους 300 ίππους και το προσωπικό στα 200 - 250 άτομα. Από το 1934 άρχισε τις εξαγωγές. Το 1930 απεβίωσε ο Νικολέτος Τσαλαπάτας και το 1932 συστάθηκε η ετερόρρυθμος εταιρία με την επωνυμία ''Σπυρίδων και Νικόλαος Τσαλαπάτας'' και με εταίρους τους κληρονόμους του Νικολέτου, την σύζυγό του Αικατερίνη, τα παιδιά του Περικλή, Αχιλλέα και Γαρυφαλιά και τον Σπυρίδωνα Τσαλαπάτα. Ο πόλεμος και οι σεισμοί του 1955 υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες για τη μεταπολεμική εξέλιξη του εργοστασίου. Στη διάρκεια του πολέμου η επιχείρηση είχε διακόψει τη λειτουργία της, ενώ μετά την απελευθέρωση χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να γίνει ένα ξεκίνημα από την αρχή. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στη διετία των σεισμών (1955-56) απαίτησαν μεγάλες επεμβάσεις στα κτήρια με αποτέλεσμα το εργοστάσιο να υπολειτουργεί, αφού η επιχείρηση έπρεπε να πραγματοποιεί επισκευές και να αντιμετωπίζει με ευρεσιτεχνίες τα προβλήματα στον μηχανολογικό εξοπλισμό. Μετά το τέλος των σεισμών χρειάστηκε μάλιστα να διακόψει για τέσσερις μήνες τη λειτουργία του για την εκτέλεση μόνιμων επισκευών. Επίσης από το 1957 άρχισε να υπάρχει διαθέσιμη ηλεκτρική ενέργεια απο τη ΔΕΗ γεγονός που άλλαξε τον τρόπο της λειτουργίας του. Στη δεκαετία του '60 αγοράστηκαν ηλεκτροκίνητα μηχανήματα επεξεργασίας της πρώτης ύλης και παραγωγής από την Ιταλία, ενώ το προσωπικό μειώθηκε στα 80 άτομα. Από το 1970 άρχισαν να παράγονται τούβλα με ρομβοειδή εγκάρσια και φυσαλίδες στη μάζα τους, εξαιτίας του ενδιαφέροντας στην Ευρώπη για τη θερμομόνωση. Ο ανταγωνισμός της ευρωπαϊκής αγοράς κι οι οικονομικές απαιτήσεις που είχαν συσσωρευτεί επέβαλαν την οριστική διακοπή της λειτουργίας του εργοστασίου το 1975.

Το εργοστάσιο παραγωγής Στρυχνοκάρπου βρίσκεται στην περιοχή του Παλιού Λιμεναρχείου, κοντά στο λιμάνι. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες πριν το 1921 στη θέση του σημερινού κτιρίου υπήρχε τουρκικό νοσοκομείο. Το 1922 εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες από την Μ. Ασία. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το κτίριο προσέγγισε τη σημερινή του μορφή κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου.
Το 1932 το κτίριο παραδόθηκε από τον Κωνσταντίνο Οικονομίδη Οικονομικό Έφορο στο Βόλο, στον Επιθεωρητή της Γεωργικής Επιθεώρησης Θεσσαλίας Παυσανία Σταμουλάκη με σκοπό την εγκατάσταση σ' αυτό εργαστηρίου κατασκευής δολωμάτων στρυχνόσιτου που χρησιμοποιούνταν στην αγροτική παραγωγή για την εξόντωση των αρουραίων.
Αρχικά λειτούργησε ως απολυμαντήριο οσπρίων και στη συνέχεια και για την παρασκευή των δολωμάτων στρυχνόσιτου.
Στην πρώτη φάση πρέπει να διέθετε κεντρικό ηλεκτροκινητήρα 125V ο οποίο βρέθηκε αχρησιμοποίητος στο πατάρι του κτιρίου κατά τη απογραφή της Διεύθυνσης Γεωργίας το 1980 με τη βοήθεια συστήματος τροχαλιών το οποίο επίσης απογράφηκε τότε. Το 1968 κατασκευάστηκε το γειτονικό κτίριο του απεντομωτηρίου και μεταφέρθηκε εκεί το απολυμαντήριο οσπρίων.
Το εργοστάσιο παραγωγής δολωμάτων στρυχνόσιτου, μοναδικό στην Ελλάδα, διέκοψε τη λειτουργία του το 1976 καθώς απαγορεύτηκε πλέον η χρήση της στρυχνίνης. Από τότε και έως το 1985 χρησιμοποιήθηκε από τη Διεύθυνση Γεωργίας ως αποθηκευτικός χώρος.

Εταιρεία ασφαλίσεων