Το Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προστασίας και Αντιλήψεως (Π.Ι.Κ.Π.Α.) ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Βασίλισσας Σοφίας, το 1914, με την επωνυμία «Πατριωτικός Σύνδεσμος των Ελληνίδων» με την υπ’ αριθ. 6030/1914 απόφαση του πρωτοδικείου Αθηνών. Σκοπός το Συνδέσμου ήταν: α) η νοσηλεία των ασθενών και τραυματιών εν καιρώ πολέμου, σε συνεργασία με τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και τη Στρατιωτική Υγειονομική Υπηρεσία και β) η περίθαλψη των απόρων οικογενειών των οποίων οι προστάτες βρισκόταν στις τάξεις του στρατού. Προς εξυπηρέτηση των βασικών αυτών σκοπών του Συνδέσμου αποφασίστηκε η εκπαίδευση επαρκούς και κατάλληλου νοσηλευτικού προσωπικού, η σύσταση νοσοκομείων, η συγκέντρωση και αποθήκευση ειδών ιματισμού και υγειονομικού υλικού, η διάδοση των στοιχειωδών γνώσεων υγιεινής και η καταπολέμηση των επιδημικών νοσημάτων και της φυματίωσης, η νοσηλεία και η περίθαλψη των φτωχών και των πασχόντων από ανίατες ασθένειες, η παροχή βοήθειας σε όσους πλήττονταν από θεομηνίες και στους πρόσφυγες, η προστασία και η περίθαλψη των παιδιών και των βρεφών απόρων γονέων, η σύσταση οικοκυρικής σχολής, η λήψη μέτρων για τη μόρφωση των γυναικών πάνω σε θέματα θρησκείας, ηθικής και πατριωτισμού, η ίδρυση λαϊκών συσσιτίων και τέλος η σύσταση στα διάφορα επαρχιακά κέντρα παραρτημάτων του Πατριωτικού Συνδέσμου των Ελληνίδων για την εφαρμογή και εκεί του παραπάνω προγράμματος.

Οι σταθμοί στην ιστορία του Συνδέσμου μέχρι του τελικού του μετασχηματισμού σε Πατριωτικό Ίδρυμα Κοινωνικής Προστασίας και Αντιλήψεως, με τη μορφή που αυτό λειτούργησε συστηματικά από το 1939 και μετά αναφέρονται παρακάτω.
1917 – Μετονομασία του Πατριωτικού Συνδέσμου σε «Ίδρυμα Περιθάλψεως».
ΦΕΚ Α. 183/ 2-9-1917 Ν. 808 «Περί συστάσεως Πατριωτικού Ιδρύματος
Περιθάλψεως» στο οποίο υπάγεται και το από το 1911 λειτουργούν
«Οικονομικόν Συσσίτιον».
1921 – Καταργείται το «Πατριωτικό Ίδρυμα Περιθάλψεως» ΦΕΚ Α. 167/ 8-9-1921 Ν.2719
και ανασυνίσταται ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων.
1923 – Καταργείται οριστικώς ο Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων ( Νομοθετικό Διάταγμα
26-9-1923 ) και επανιδρύεται το «Πατριωτικό Ίδρυμα Περιθάλψεως». Κατά το
Νομοθετικό Διάταγμα της 26-9-1923, διευρύνεται η αρμοδιότητά του σε ό,τι αφορά
στην προστασία του παιδιού ( καλοκαίρι του 1923, οι πρώτες Παιδικές Εξοχές ).

• Θεσμός τοποθέτησης παιδιών σε θετές οικογένειες.

• Τμήμα συσσιτίων.
  1929 – Το «Πατριωτικόν Ίδρυμα Περιθάλψεως» μετονομάζεται σε «Πατριωτικό Ίδρυμα
  Προστασίας Παιδιού ( Π.Ι.Π.Π.)» και γίνεται οριστικώς Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου
  Δικαίου υπό την εποπτεία του Υπουργείου Υγιεινής ( Ν. 4062/ 5-3-1929 ). Με τον νόμο
  αυτόν, τίθεται θεμελιώδης σκοπός του Ιδρύματος η προστασία της Μητρότητας και της
  Παιδικής Ηλικίας και προβλέπεται η ίδρυση παραρτημάτων στις πρωτεύουσες όλων
  των νομών της χώρας (ΦΕΚ Α. 94/ 9-3-1929 Ν. 4062 «Περί Πατριωτικού Ιδρύματος Προστασίας του Παιδιού».)

  Με τον Α.Ν. 1950/1939 (ΦΕΚ Α. 371/7-9-1939) καταρτίζεται ο Οργανισμός του Π.Ι.Κ.Π.Α. που μετονομάζει το Π.Ι.Π.Π. σε «Πατριωτικόν Ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντιλήψεως» και του δίνει την υπόσταση του νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, το οποίο υπόκειται στην εποπτεία και τον έλεγχο του Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως και επιχορηγείτε από αυτό. Ορίζει ως σκοπούς του ιδρύματος «α)την προστασία της μητρότητος και των παιδικών ηλικιών, β) τη λειτουργία οικονομικών συσσιτίων γ) την παντοειδή αντίληψη των εκ των θεομηνιών πληττομένων και δ)την παντοειδή προστασία των απόρων».

   Βάσει του άρθρου 5 του Α.Ν. 1950, η διοίκηση του Π.Ι.Κ.Π.Α. ασκείται από το Γενικό Συμβούλιο ( 20 μέλη ) και τη Διοικούσα Επιτροπή ( 5 μέλη ) τριετούς θητείας.

Το Γενικό Συμβούλιο καταρτίζει τον «Υπηρεσιακό Οργανισμό του Ιδρύματος» και τον «Ειδικό κανονισμό Διοικήσεως και Διαχειρίσεως» ( λεπτομέρειες αφορώσες την Διοίκηση, την οικονομική διαχείριση και την εν γένει λειτουργία και πολιτική του Ιδρύματος ).
Το Γενικό Συμβούλιο συστήνει με απόφασή του Τμήματα και Ειδικές Υπηρεσίες του Ιδρύματος, εξαρτώμενες είτε από την Κεντρική Υπηρεσία είτε από τα περιφερειακά Παραρτήματα.

Η Διοικούσα Επιτροπή προπαρασκευάζει τα θέματα προς εισήγησιν στο Γενικό Συμβούλιο. Συντάσσει και υποβάλλει τον προϋπολογισμό, εγκρίνει διαγωνισμούς, τεχνικές και οικονομικές μελέτες, καταρτίζει κανονισμούς λειτουργίας Ειδικών Υπηρεσιών, Τμημάτων και Παραρτημάτων.

Η Γενική Διεύθυνση του Ιδρύματος εκτελεί τις αποφάσεις των δύο αυτών οργάνων. Ο Γενικός Διευθυντής διορίζεται με πράξη του Γενικού Συμβουλίου εγκρινόμενη με απόφαση του Υπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας.

Τα επόμενα χρόνια το Π.Ι.Κ.Π.Α. αναπτύσσεται και μετασχηματίζεται προσθέτοντας στις αρμοδιότητες του νέους φορείς και υπηρεσίες.
Το 1937 συστήνεται η Τεχνική Υπηρεσία του Ιδρύματος ΦΕΚ Α. 364/ 17-9-1937 Α.Ν. 851 «Περί συστάσεως Τεχνικής Υπηρεσίας Πατριωτικού Ιδρύματος Προστασίας Παιδιού».

Το 1939 συστήνεται η Υπηρεσία Αναπήρων Θυμάτων Πολέμου ΦΕΚ 293/ 21-7-1939 Α.Ν. 1833 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως της κειμένης περί προστασίας αναπήρων πολέμου νομοθεσίας»
Το 1941 – ΦΕΚ Α. 165/ 15-5-1941 Ν.Δ. 40 «Περί τροποποιήσεως διατάξεων τινών περί του
Πατριωτικού Ιδρύματος». Συστήνονται δύο γνωμοδοτικές Επιτροπές αντίστοιχα για τις
Διευθύνσεις: Α) Προστασίας Μητρότητας και Παιδικής Ηλικίας και Β) Περιθάλψεως και
Συσσιτίων.
Το 1946 – ΦΕΚ Α. 6/ 11-1-1946 Α.Ν. 623 «Περί κυρώσεως της εν Αθήναις την 22 Ιουνίου 1945
συμφωνίας μεταξύ Ελληνικής Κυβερνήσεως και της εν Ελλάδι αποστολής Ερυθρού
Σταυρού». Οι Υπηρεσίες της εν Ελλάδι αποστολής του Ελβετικού Ερυθρού Σταυρού
υπάγονται προσωρινά στο Π.Ι.Κ.Π.Α.
Το 1947 – ΦΕΚ Β. 37/ 18-3-1947 «Περί προσαρτήσεως από 1-4-1947 των Υπηρεσιών Ελβετικου Ερυθρού Σταυρού εις το Πατριωτικόν Ίδρυμα Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως».
Υπηρεσίες του ερυθρού Σταυρού που προσαρτώνται:
α) Υπηρεσία Παιδικής Διατροφής ( Αθηνών – Επαρχίας )
β) Αντιφυματικό ιατρείο Αθήνας.
γ) Υπηρεσία αποθηκών τροφίμων
δ) Υπηρεσία μεταφορών / εφοδιασμού.
ε) Υπηρεσία επισκεπτριών αδελφών τριετούς φοίτησης.
στ) Ειδικές Εστίες ( 14 τον αριθμό ).

Επίσης το 1947 – ΦΕΚ Α. 183/ 23-8-1947 Ν.Δ. 400 «Περί συμπληρώσεως του υπ’αρίθμ.623 Α.Ν. ( 1946 )». Αφορά τον κανονισμό λειτουργίας της Υπηρεσίας Παιδικής Διατροφής.
Το 1948 – ΦΕΚ Α. 200/ 9-8-1948 Ν.749 «Περί Παιδικών Εξοχών και Ειδικών Εστιών σιτίσεως
παίδων». Αφορά στην οργάνωση και τον κανονισμό λειτουργίας των Παιδικών Εξοχών
και των Ειδικών Εστιών.
Το 1949 – ΦΕΚ Α. 217/ 21-9-1949 Ν.Δ. 1068 «Περί κυρώσεως συμβάσεως μεταξύ της Ελληνικής Κυβερνήσεως και του International Children’s Emergency Fund ( Διεθνούς Ταμείου
Κατεπειγούσης Περιθάλψεως Παιδιού )».
Το 1953 – ΦΕΚ Α. 318/ 11-11-1953 Ν.Δ. 2690 «Περί συστάσεως Ειδικής Υπηρεσίας Μητρότητας και Βρέφους εις την ύπαιθρον χώραν». Με την συνεργασία της διεθνούς οργάνωσης UNICEF ορίζεται ως πρώτη περιφέρεια εφαρμογής του προγράμματος της υπηρεσίας ( Κινητές Μονάδες Ιατρικής Παρακολούθησης ) η περιοχή της Θεσσαλίας.
Το 1954 – Εγκαινιάζεται το Κέντρο Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων στις πρώην
εγκαταστάσεις Παιδικών Εξοχών της περιοχής Βούλας ( Κ.Α.Α.Π.Β.).
Το 1957 – ΦΕΚ Α. 68/ 29-4-1957 Ν. 3692 «Περί κωδικοποιήσεως των περί Πατριωτικού
Ιδρύματος Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως κειμένων διατάξεων κ.τ.λ.».

• Σύσταση Γραφείου Διαφώτισης, Τύπου και Στατιστικής ( άρθρο 4, παρ. Ι Ν.3692 )
  Ενώ το 1960 με το Β.Δ. 170 «Περί κυρώσεως του Υπηρεσιακού Οργανισμού Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Προνοίας και Αντιλήψεως» (ΦΕΚ Α. 40/ 6-4-1960) καθορίζεται το οργανόγραμμα του Π.Ι.Κ.Π.Α.:
  Α΄ Κεντρική Υπηρεσία
  1) Γενική Διεύθυνση
  2) Διεύθυνση Α’, Ιατροκοινωνικής Προστασίας Μητρότητας και Παιδικών Ηλικιών
  3) Διεύθυνση Β’, Παιδικής Πρόνοιας
  4) Διεύθυνση Γ’, Οικονομικών Υπηρεσιών
  5) Υπηρεσία Διοικητικού
  6) Τεχνική Υπηρεσία
  7) Υπηρεσία Επιθεώρησης
  8) Γραφείο Σχέσεων μετά του Εξωτερικού
  9) Γραφείο Δικαστικού και Κτηματολογίου
  10) Γραφείο Διαφώτισης, Τύπου και Στατιστικής
  Β΄ Παραρτήματα
  Γ’ Ειδικές Υπηρεσίες
  α) Παιδική Πολυκλινική
  β) Αναρρωτήριο Πεντέλης
  γ) Κέντρο Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων Βούλας
  δ) Σχολή Βοηθών Νοσοκόμων Βούλας
  ε) Σχολή Νηπιοκόμων Ιωαννίνων
  στ) Παιδικό Νοσοκομείο Πεντέλης
  ζ) Κινητές Ιατρικές μονάδες
  η)Κινητά στοματολογικά ιατρεία
  θ) Συμβουλευτικοί Σταθμοί Εγκύων και επιτόκων
  ι) Νηπιαγωγεία
  ια) Συμβουλευτικοί Σταθμοί Βρεφών
  ιβ) Παιδικά Οδοντιατρεία
  ιγ) Παιδικά Ιατρεία εν γένει
  ιδ) Ειδικές Εστίες
  ιε)Παιδικές εξοχές
  ιστ) Αναρρωτήριο Κέρκυρας «Ο άγιος Σπυρίδων»
  Οι παραπάνω ειδικές υπηρεσίες από α-η και από θ-ιδ που λειτουργούν στην περιφέρεια Αθηνών υπάγονται στην Κεντρική Υπηρεσία και εξαρτώνται απ’ ευθείας από αυτή. Οι υπόλοιπες ειδικές υπηρεσίες υπάγονται στα οικεία παραρτήματα από τα οποία και εξαρτώνται.
  Στα χρόνια που ακολούθησαν το Π.Ι.Κ.Π.Α. λειτούργησε με βάση τον παραπάνω οργανισμό και με μικρές αλλαγές αυτού (1961 – ΦΕΚ Α. 38/ 13-3-1961 Β.Δ. 147 «Περί συμπληρώσεως του Υπηρεσιακού Οργανισμού Π.Ι.Κ.Π.Α. δια προσθήκης θέσεων Ειδικής Υπηρεσίας Παίδων εν Λέρω».
  1962 – ΦΕΚ 179/ 3-11-1962 Β.Δ. 668 «Περί κωδικοποιήσεως των περί του Πατριωτικού Ιδρύματος Κοινωνικής Πρόνοιας και Αντιλήψεως κειμένων διατάξεων και τροποποιήσεως και συμπληρώσεως ενίων εξ αυτών».
  1973 – ΦΕΚ 10/ 16-1-1973 «Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του Β.Δ. 170/ 60».
  1982 – ΦΕΚ Β. 550/ 4-8-1982 – «Κατάργηση οργανωτικής βαθμίδας Γενικής Διευθύνσεως και μετατροπή θέσεως Ειδικού Γραμματέα του Π.Ι.Κ.Π.Α. με τριετή θητεία».) έως το 1998 οπότε και συντελέστηκε σημαντική αλλαγή στο τρόπο λειτουργίας του με το Ν. 2646 (ΦΕΚ Α. 236/ 20-10-1998) «Ανάπτυξη του Εθνικού Συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας και άλλες διατάξεις». Με τον νόμο αυτό, ο Εθνικός Οργανισμός Προνοίας (Ε.Ο.Π.) μαζί με το Π.Ι.Κ.Π.Α. και το Κέντρο βρεφών «Μητέρα» συγχωνεύτηκαν και μετονομάστηκαν σε Εθνικό Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας ( Ε.Ο.Κ.Φ. ).

Το 2003 ο νόμος 3106 (ΦΕΚ Α. 30/ 10-2-2003) έφερε την «Αναδιοργάνωση του Εθνικού συστήματος Κοινωνικής Φροντίδας» και οι Υπηρεσίες του Ε.Ο.Κ.Φ. μετατρέπονται σε υπηρεσίες του ΠΕ.Σ.Υ.Π. ( Περιφερειακό Σύστημα Υγείας και Περίθαλψης) ως αποκεντρωμένες και ανεξάρτητες Υπηρεσιακές Μονάδες με διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια.

Τέλος, για το αρχείο του Π.Ι.Κ.Π.Α. δημοσιεύτηκαν δύο υπουργικές αποφάσεις (ΦΕΚ Β. 1708/ 19-11-2003) οι οποίες προβλέπουν ότι η φύλαξη του μεν Προνοιακού Αρχείου του Εθνικού Οργανισμού Κοινωνικής Φροντίδας (Π.Ι.Κ.Π.Α. – Ε.Ο.Π.) ανατίθεται στις Μονάδες Κοινωνικής Φροντίδας «Αναρρωτήριο Πεντέλης» και Παιδόπολη «Άγιος Ανδρέας» Καλαμακίου και ότι το αρχείο του προσωπικού του Ε.Ο.Κ.Φ. – Π.Ι.Κ.Π.Α. όπως και το υπόλοιπο αρχείο πλην του Προνοιακού φυλάσσεται εκεί όπου στεγάζονταν οι κεντρικές εγκαταστάσεις του Π.Ι.Κ.Π.Α. (οδός Τσόχα 5).

Ο Πατριωτικός Όμιλος Απογόνων Αγωνιστών 1821 και Ιστορικών Γενών της Ελλάδας ιδρύθηκε το 1938 στην Αθήνα.
Πηγή: https://www.omilosapogonon1821.com/about-us [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020].

Το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών ιδρύθηκε το 1929 από τον καθηγητή Παιδαγωγικής Νικόλαο Εξαρχόπουλο και είναι το πρώτο πειραματικό σχολείο της χώρας. Στεγάστηκε σε νεόδμητο τότε διδακτήριο επί των οδών Σκουφά 43 και Λυκαβηττού, στο οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα, με την προσθήκη ενός ορόφου το 1956. Στο ίδιο κτήριο λειτούργησε κατά διαστήματα και το Εργαστήριο Πειραματικής Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ίδρυση του Σχολείου αποσκοπούσε αφενός στην πρακτική άσκηση των πτυχιούχων των καθηγητικών σχολών – οι οποίοι ήταν παιδαγωγικά ακατάρτιστοι – και των μετεκπαιδευόμενων στο Πανεπιστήμιο δημοδιδασκάλων, και αφετέρου στην προαγωγή της παιδαγωγικής έρευνας, με ψυχολογικές παρατηρήσεις, σωματικές μετρήσεις, διεξαγωγή πειραμάτων και άλλα, υπό την εποπτεία του εκάστοτε καθηγητή Παιδαγωγικής. Το σχολείο σήμερα, υπαγόμενο από το 1982 στην Α΄ Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας, διατηρώντας όμως τους πνευματικούς του δεσμούς με το Πανεπιστήμιο, αποτελείται από ένα Δημοτικό, ένα Γυμνάσιο και ένα Λύκειο, τα δύο τελευταία με κοινή διεύθυνση και ενιαίο σύλλογο διδασκόντων.

Από το 2011 έως το 2015 είχε μετονομαστεί σε Πρότυπο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η ιστορία του Σχολείου είναι στενά συνυφασμένη με την ιστορία της Εκπαίδευσης στη χώρα μας, καθώς σε αυτό εφαρμόστηκαν διδακτικές καινοτομίες, αλλά και με τη γενικότερη ιστορία του τόπου. Στα χρόνια του Ελληνοϊταλικού πολέμου και της Κατοχής το διδακτήριο επιτάχθηκε και το αμφιθέατρο ανατινάχθηκε. Ο εξοπλισμός εν μέρει καταστράφηκε ή διηρπάγη. Τα περιστασιακά μαθήματα μεταφέρθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Διονυσίου και σε γειτονικές οικίες. Μαθητές του έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των κακουχιών ενώ ο απόφοιτός του Δημήτρης Λόης εκτελέστηκε για τη συμμετοχή του στο πρώτο μεγάλο αντιστασιακό σαμποτάζ στην Ευρώπη, την ανατίναξη των γραφείων της φιλοναζιστικής Ε.Σ.Π.Ο. στις 20 Σεπτεμβρίου 1942. Ο φιλόλογος Νικόλαος Σκιαδόπουλος δολοφονήθηκε από συνεργάτες των ναζί. Καθηγητής Αγγλικής ήταν ο αντιστασιακός Κομνηνός Πυρομάγλου. Η δασκάλα Αλεξάνδρα Μάνου παρέδιδε ραδιοφωνικά μαθήματα για τα παιδιά τής Αθήνας, καθώς τα σχολεία της πόλης υπολειτουργούσαν. Μέλος τής Σχολικής Εφορείας υπήρξε ο παράτολμος κινηματογραφιστής τής κατεχόμενης Αθήνας Άγγελος Παπαναστασίου. Παρά τις δυσκολίες που ακολούθησαν μετά την Απελευθέρωση, το Σχολείο συνέχισε τη λειτουργία του και απέδωσε στη χώρα Πρωθυπουργούς, πολιτικούς, επιστήμονες και καλλιτέχνες, καθώς και πλήθος κοινωνικά ενεργών πολιτών.

Ως Επόπτες υπηρέτησαν οι καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Εξαρχόπουλος (1929-1947), Σπυρίδων Καλλιάφας (1947-1956), Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος και Γεώργιος Σακελλαρίου (1956-1958), Κωνσταντίνος Σπετσιέρης (1958-1967), Νικόλαος Μελανίτης (1969-1974), Ιωάννης Μαρκαντώνης (1975-1985 και 1987-1996), Αντώνιος Δανασσής-Αφεντάκης (1985-1987 και 1996-1998), Γεώργιος Κρουσταλλάκης (1998-2001) και Μιχαήλ Κασσωτάκης (2002-2011, οπότε και καταργήθηκε ο θεσμός).

Από τους Διευθυντές του Σχολείου ξεχωρίζουν για τη δράση τους οι τρεις πρώτοι χρονολογικά, Γεώργιος Παλαιολόγος (1929-1930), Αναστάσιος Λεγάκις (1931-1945) και Ιωάννης Βερώνης (1945-1951).

Διοικητικό και Πολιτικό όργανο που είχε αναλάβει τη διεύθυνση των επαναστατικών πραγμάτων στην Πελοπόννησο.

Το Μάιο του 1821, με πρωτοβουλία της Μεσσηνιακής Γερουσίας της Καλαμάτας, συγκλήθηκε παν-πελοποννησιακή συνέλευση. Πρόσκληση για συμμετοχή στάλθηκε και στις αρχές των τριών ναυτικών νησιών (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά), τα οποία όμως αρνήθηκαν να στείλουν αντιπροσώπους. Οι εργασίες της Συνέλευσης που αρχικά είχε αποφασιστεί να γίνει στο Λεοντάρι, διεξήχθησαν στο χώρο της Μονής των Καλτεζών, ενός χωριού της Μαντινείας νότια της Τριπολιτσάς υπό την προεδρία του επικεφαλής της Μεσσηνιακής Γερουσίας Πέτρου Μαυρομιχάλη. Στη συνέλευση παρευρέθηκαν ισχυροί κοτζαμπάσηδες, ή εκπρόσωποι τους, κληρικοί, και λίγοι στρατιωτικοί και Φιλικοί.

Η συνέλευση εξέδωσε στις 26 Μαΐου ανακοίνωση με την οποία δημοσιοποιούσε την εκλογή Γερουσίας. Το όργανο αυτό, το οποίο αποφάσισε
την αυτοδίκαια υπαγωγή όλων των προηγουμένως υφιστάμενων Τοπικών Διοικήσεων σε αυτήν και πως θα είχε την ευθύνη της διεύθυνσης των επαναστατικών πραγμάτων για ολόκληρη την Πελοπόννησο, μέχρι την κατάληψη της πρωτεύουσας Τριπολιτσάς.

Η συνέλευση εξέλεξε εκτελεστική επιτροπή με το όνομα Πελοποννησιακή Γερουσία στην οποία συμμετείχαν όλα τα μεγάλα προυχοντικά τζάκια και ορισμένοι αρχιερείς και πολιτικοί και στρατιωτικοί:
• Θεοδώρητος, επίσκοπος Βρεσθένης (πρόεδρος)
• Σωτήρης Χαραλάμπης [Καλάβρυτα]
• Αθανάσιος Κανακάρης [Πάτρα]
• Αναγνώστης Δεληγιάννης –Παπαγιαννόπουλος [Λαγκάδια]
• Θεοχαράκης Ρέντης (Κόρινθος]
• Νικόλαος Πονηρόπουλος [Κυπαρισσία]
• Ρήγας Παλαμήδης [Στεμνίτσα] (γραμματέας)

Επρόκειτο, στην ουσία, για μία συντονισμένη ενέργεια των ισχυρών της ευρύτερης περιοχής να αντιπαρατεθούν στην εξουσία του Δημητρίου
Υψηλάντη, αδελφού και Πληρεξουσίου του Γενικού Επιτρόπου της Αρχής Αλέξανδρου Υψηλάντη, ο οποίος αναμενόταν να αφιχθεί στην
Πελοπόννησο. Στο διάστημα μέχρι την άφιξη του Δημητρίου Υψηλάντη, η Γερουσία προχώρησε στη διοικητική οργάνωση των επαρχιών, διεξήγαγε εκλογές επαρχιακών και κοινοτικών αντιπροσώπων, και προκήρυξε γενική επιστράτευση.

Έτσι, όταν στις 14 Ιουλίου 1821 έφτασε ο Δημήτριος Υψηλάντης στο Στρατόπεδο των Βερβαίνων «γενόμενος [...] δεκτός ως γενικός
πληρεξούσιος από τους στρατιωτικούς.», βρήκε οργανωμένη την Πελοποννησιακή Γερουσία, η οποία έδειξε εξαρχής ότι δεν ήταν διατεθειμένη να παραδώσει τη διεύθυνση των επαναστατικών πραγμάτων στον Υψηλάντη. Έτσι, το επόμενο διάστημα και μέχρι τη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, στην Πελοπόννησο υπήρχε ένα είδος διαρχίας με τον Υψηλάντη, από τη μία πλευρά, να έχει εκλεγεί από συνέλευση των στρατιωτικών αρχιστράτηγος των σωμάτων που θα πολιορκούσαν την Τριπολιτσά και, από την άλλη πλευρά, τη Πελοποννησιακή Γερουσία να εξακολουθεί να υφίσταται, χωρίς να τον αναγνωρίζει ως τέτοιο.

Μηνιαία έκδοση του Ορειβατικού Συλλόγου Ν. Αγχιάλου

Περιοδικό που εξέδιδε η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής. Ο τίτλος είναι τα αρχικά των συμμάχων: Αγγλία, Ελλάς, Ρωσία, Αμερική.

Την περίοδο του Μεσοπολέμου εκδηλώθηκε έντονα η ανάγκη εκδοτικής δραστηριότητας στον χώρο της οικονομικής πληροφόρησης. Ο Σπύρος Α. Βοβολίνης, αντιλαμβανόμενος αυτή την ανάγκη, προχώρησε στην έκδοση του περιοδικού Βιομηχανική Επιθεώρησις, τον Ιούλιο του 1934. Ο ίδιος υπήρξε ιδρυτής, ιδιοκτήτης και διευθυντής από το 1934 έως το 1990. Την περίοδο Δεκεμβρίου 1940-Ιουνίου 1941 χρέη διευθυντή ανέλαβε ο δημοσιογράφος Λάζαρος Πηνιάτογλου, λόγω επιστράτευσης του εκδότη, ενώ από το 1990 μέχρι το 2022 εκδότρια-διευθύντρια ήταν η Αλεξάνδρα Κ. Βοβολίνη.

Αρχικά, στόχος του περιοδικού ήταν η έρευνα και η μελέτη των συνθηκών υπό τις οποίες λειτουργούν οι βιομηχανικές δυνάμεις, η εξάπλωση βιομηχανικών και βιοτεχνικών προϊόντων και η υποστήριξη της ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Αργότερα, η θεματολογία του περιοδικού εμπλουτίστηκε καλύπτοντας εν γένει την οικονομία. Το 1997 το περιοδικό μετονομάστηκε σε Βιομηχανική Οικονομική Επιθεώρηση από τις Εκδόσεις Κέρκυρα, το επόμενο έτος σε Οικονομική Βιομηχανική Επιθεώρηση, ενώ το 2004 άλλαξε εκ νέου ο τίτλος σε Οικονομική Επιθεώρηση από τον όμιλο economia. Από τον Ιανουάριο του 2023, το περιοδικό εκδίδεται από την Economia Media S.A. Παράλληλα, κατά το χρονικό διάστημα 1991-1998 κυκλοφόρησε τριμηνιαία έκδοση στα αγγλικά με τίτλο Industrial Review Special Survey Series, η οποία έπειτα μετονομάστηκε σε Business File, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2022 οπότε ανεστάλη η κυκλοφορία της.

Πρόκειται για το μοναδικό οικονομικό περιοδικό που κυκλοφορεί αδιάλειπτα στην Ελλάδα από το 1934 και είναι μέλος της European Business Press (EBP). Η ύλη του περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, άρθρα από το βρετανικό περιοδικό The Economist (αποκλειστική συνεργασία από το 1976), συνεντεύξεις με διακεκριμένα πρόσωπα της επιχειρηματικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, ρεπορτάζ και αφιερώματα για θέματα αιχμής στη ναυτιλία, τις τράπεζες, τον ενεργειακό κλάδο, την αγορά ακινήτων και την εκπαίδευση, τις σημαντικότερες εξελίξεις στον επιχειρηματικό κόσμο με έμφαση στην καινοτομία, στιγμιότυπα που ξεχώρισαν σε ημερίδες, συνέδρια και παρουσιάσεις νέων βιβλίων.

[Πηγές: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών, Εγκυκλοπαίδεια του ελληνικού τύπου, 1784-1974, επιμ. Λ. Δρούλια – Γ. Κουτσοπανάγου, Αθήνα 2008]