Το Άσυλο Παιδιού Βόλου ιδρύθηκε ως σωματείο στις 10 Σεπτεμβρίου 1922, λίγες μόνο μέρες μετά την άφιξη του κύριου όγκου των Μικρασιατών Προσφύγων στον Βόλο, και εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Βόλου με την πολιτική απόφαση 607 στις 11 Οκτωβρίου 1922. Σκοπός του ήταν η προστασία και περίθαλψη των ορφανών προσφυγόπουλων. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή του ανέλαβαν 30 νεαρές αστές δεσποινίδες της πόλης, με πρωτεργάτρια και πρόεδρο του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου την Φόνη Κουτσαγγέλη.
Οι εθελόντριες του Ασύλου είχαν την αποκλειστική φροντίδα της τροφής, ένδυσης, θέρμανσης, καθαριότητας, υγιεινής, σχολικής μόρφωσης των παιδιών. Για την υγεία των παιδιών ίδρυσαν κατασκηνώσεις (στο Σουτραλί Αγριάς Πηλίου) όπου παρέμεναν τους θερινούς μήνες. Επιπλέον φρόντιζαν για την απόκτηση δεξιοτήτων για τη μελλοντική αποκατάσταση των τροφίμων, ιδρύοντας εργαστήρια αργαλειών, κεντητικής και ραπτικής για τα κορίτσια εντός του ιδρύματος, ενώ τα αγόρια στέλνονταν σε εξωτερικά εργαστήρια.
Από το 1930 δεχόταν μόνο κορίτσια, ενώ τα αγόρια μεταφέρθηκαν σε κρατικά ιδρύματα.
Το 1939 το σωματείο μετατράπηκε σε ίδρυμα υπό την εποπτεία του υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως.
Εκτός της επαγγελματικής κατάρτισης, η προσοχή του Διοικητικού Συμβουλίου στράφηκε στην αποκατάσταση των κοριτσιών μέσω υιοθεσιών, γάμων και τοποθετήσεων σε διάφορα βιοποριστικά επαγγέλματα, ενώ αποκλειόταν η απασχόλησή τους ως οικιακών βοηθών.
Το Άσυλο Παιδιού Βόλου πρόσφερε τις υπηρεσίες του στα ορφανά και δυσπραγούντα παιδιά και τις οικογένειές τους για επτά περίπου δεκαετίες και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Άντεξε στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου, στην περίοδο των καταστροφικών σεισμών της δεκαετίας του ’50, όταν με πρωτοβουλία της τότε προέδρου Μαίρης Κόττα και των υπόλοιπων μελών του συμβουλίου αποκτήθηκε το ιδιόκτητο κτήριο μεταξύ των οδών Γιάννη Δήμου, Κουταρέλια, Τριανταφυλλίδη και Αθλητικού Κέντρου.
Το 1996 διαλύθηκε, λόγω της ελάττωσης των τροφίμων (χάρη στην λογική της αφιδρυματοποίησης) και υπό το βάρος των δυσβάσταχτων λειτουργικών προβλημάτων. Η περιουσία του περιήλθε στο Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, το κτήριο στο Δήμο Βόλου και το αρχείο του στα Γ.Α.Κ. Μαγνησίας.

Ελάχιστες πληροφρορίες για την οικογένεια Λάσκαρη στάθηκε δυνατό να εντοπιστούν στην υπάρχουσα βιβλιογραφία. Τα στοιχεία που παρατίθενται εδώ προέρχονται από το υλικό του ίδιου του αρχείου.
Η οικογένεια Λάσκαρη ήταν εγκατεστημένη στο Μελένικο (μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους ανήκει στη Βουλγαρία), όπου φαίνεται ότι κατείχε σημαντική ακίνητη περιουσία. Το πρώτο πρόσωπο για το οποίο το αρχείο παρέχει στοιχεία είναι ο Ευάγγελος (Βαγγέλης) Λάσκαρης, ο οποίος νυμφεύθηκε τουλάχιστον δύο φορές (1820 και 1838, ενδεχομένως και πρωιμότερα) και απέκτησε τουλάχιστον πέντε παιδιά: μία κόρη (1840), τον Δημήτριο (1842), την Αικατερίνη (1844), την Καλλιόπη (1847) και τον Γεώργιο (1850). Ο Δημήτριος, νυμφέυθηκε επίσης δύο φορές (το 1866 και το 1877) και απέκτησε συνολικά εννέα παιδιά. Από την πρώτη του σύζυγο (Καλίτζα(;) Αναστασίου Ανδρέου) απέκτησε τον Λάσκαρη (1870) και την Ελισάβετ (1873), ενώ από τη δεύτερη (Ελισάβετ (Τσαβώ) Γ. Ζάχου) τον Γεώργιο (1878-1879), την Αικατερίνη (1879), τον Γεώργιο (1881), τον Βασίλειο (1884), τον Σπανδωνή (1885), τον Αλέξανδρο (1888) και την Αλεξάνδρα (1891). Την περίοδο 1883-1884 διετέλεσε μέλος της εφορείας των σχολείων στο Μελένικο. Επίσημα έγγραφα τον εμφανίζουν να εργάζεται ως αμπελουργός και οινοποιός. Η οικογένειά του εγκατέλειψε τον τόπο της μετά την απόδοσή του στη Βουλγαρία (1913) και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Το 1860, κάποιος Δημήτριος Α. Λάσκαρης (πιθανότατα συγγενής του προηγούμενου) αναφέρεται ως σχολάρχης και δάσκαλος στο Μελένικο, με βοηθό του (υποδιδάσκαλο) τον Ιωάννη Βασματζίδη. Η οικογένεια Λάσκαρη είχε εξ αγχιστείας συγγένεια με την οικογένεια Βασματζή ή Βασματζίδη (τα αδέλφια Ευγενία, Σπανδωνής και Ιωάννης ήταν θείοι «εκ μητρός» του Δημητρίου Λάσκαρη). Το όνομα της οικογένειας μαρτυρείται επίσης σε κατάστιχα της μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών ήδη από το 1747 (βλ. Κατσαρός, Β., Παπαστάθης, Χ., 2013. «Προδρομικά αποσημειώματα. Βραχέα χρονικά σημειώματα τεσσάρων καταστίχων της μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών των ετών 1730-1806 μετά ‘παρατήματος’ δύο γραμμάτων: ‘ζητείας’ και επικυρώσεως», Σερραϊκά Σύμμεικτα 2, 21-86. Μπάκας, Ι.Θ., 2013, «Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία: Η ελληνική εκπαίδευση στο Μελένικο», http://yaunatakabara.blogspot.com/2013/03/blog-post_6.html).

Ο Εμμανουήλ Κουναλάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1894. Ήταν το πρώτο παιδί του Νικολάου και της Μαρίας. Ακολούθησαν άλλα δώδεκα, εκ των οποίων ενηλικιώθηκαν επτά. Ο παππούς του Μιχαήλ Κουναλάκης, παπάς, ενέπνευσε, σύμφωνα με την οικογενειακή αφήγηση, τον Καζαντζάκη στο μυθιστόρημα Καπετάν Μιχάλης. Παντρεύτηκε το 1918 την Ελένη Παπαμιχαλοπούλου και απόκτησαν δυο παιδιά. Ως τρίτο τους παιδί μεγάλωσαν την μικρότερή του αδελφή.

Το 1921 υπηρέτησε ως Διοικητής Λόχου στο 31ο Σύνταγμα Πεζικού στην Μικρά Ασία. Τον Φεβρουάριο του 21 βρισκόταν στο Εσκί Σεχίρ (ΙΙΙ Μεραρχία 12ον πεζικού Σύνταγμα, Πολυβολαρχία). Τον Νοέμβριο του 21, βρισκόταν στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ, περιοχή Τσαλ/Οβά, στις προφυλακές. Αναφέρεται σε μάχες στον Σαγγάριο, Κάνδρα, Κιουτάχεια, Νικομήδεια.

Τον Σεπτέμβριο του 1935, ταγματάρχης πλέον, έλαβε μέρος στο αποτυχημένο βενιζελικό κίνημα και βρέθηκε εξόριστος στη Φιλιππούπολη. Επανήλθε στην Ελλάδα με την αμνηστία και επί Μεταξά αποπέμφθηκε από το στράτευμα ως απειροπόλεμος. Στο αλβανικό μέτωπο θα πολεμήσει για τελευταία φορά. Σε επιστολικό δελτάριο στις 2.3.1941 αναγράφεται 31ο Συν/μα ΙΙ τάγμα, Τ.Τ.251

Πέθανε το 1987, στον μεγάλο καύσωνα της Αθήνας. Ένα χρόνο πριν ή μετά πέθανε και η γυναίκα του.

[Το βιογραφικό σημείωμα συνέταξε η δωρήτρια του αρχείου Μαρλένα Πολιτοπούλου, με βάση προφορικές αφηγήσεις και αναφορές στο αρχείο].

Το 1895 ιδρύθηκε στον Βόλο το Μηχανουργείο «Η Σφύρα» από τον Κωστή Γκλαβάνη (Ζαγορά Πηλίου, 1854 - Βόλος, 1932) και τον μηχανικό Μιχαλάκη (Μιχαήλ) Καζάζη. Ο Γκλαβάνης είχε αναπτύξει εμπορικές δραστηριότητες στη Σμύρνη και την Οδησσό. Παράλληλα είχε ενεργό ανάμιξη με τα κοινά και είναι ο μακροβιότερος δήμαρχος Βόλου (τότε Παγασών) την περίοδο 1908-1925. Στην επιχείρηση ο Γκλαβάνης έβαλε το χρηματικό κεφάλαιο, ενώ ο Καζάζης, έχοντας εργαστεί σε σιδηροβιομηχανίες της Αμερικής και της Αγγλίας, αλλά και στο Λαύριο, είχε τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις. Έτσι, το εργοστάσιό τους δημιουργήθηκε σύμφωνα με ευρωπαϊκά πρότυπα και προδιαγραφές.
Στο εργοστάσιο κατασκευάζονταν κυρίως άροτρα, σβάρνες, εκκοκκιστικές μηχανές, χειραντλίες ύδατος («τουλούμπες»), ενώ η εταιρεία ασχολούνταν και με το εμπόριο γεωργικών μηχανών που εισάγονταν από το εξωτερικό.
Το 1924 η εταιρεία Γκλαβάνη – Καζάζη μετατράπηκε σε Ανώνυμη με ιδρυτές τους Κωνσταντίνο, Ευάγγελο (Βάγγο), Αθανάσιο Γκλαβάνη και Μιχαήλ Καζάζη, και τίτλο «Ανώνυμος Βιομηχανική Εταιρία Γκλαβάνης Α.Ε.», η οποία πέρασε αργότερα στους δύο γιους του Κωστή, αρχικά στον Βάγγο και μετά τη δολοφονία του, το 1944, στον Τζων (Ιωάννη) (1892-1984). Τα δύο αδέλφια επίσης αναμίχθηκαν στα κοινά. Ο μεν Βάγγος εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Φιλελευθέρων στις εκλογές του 1926 και με το Προοδευτικό Κόμμα το 1933. Ο δε Τζων, που είχε σπουδάσει γεωργικές επιστήμες στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, ασχολήθηκε αναγκαστικά με την επιχείρηση μετά το θάνατο του αδελφού του. Επίσης, εκλέχθηκε βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις δεκαετίες 1940-1950 και με την Ένωση Κέντρου στη δεκαετία 1960, ενώ διετέλεσε και υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις (Ν. Πλαστήρα, Δ. Μάξιμου, Σ. Βενιζέλου, Γ. Παπανδρέου, Σ. Στεφανόπουλου) και σε πολλά υπουργεία (Γεωργίας και Εθνικής Οικονομίας, Ανοικοδόμησης, Υγιεινής-Κοινωνικής Πρόνοιας, Εμπορίου και Βιομηχανίας, Δημοσίων Έργων, Βορείου Ελλάδος και Βιομηχανίας).
Το 1933-34 εγκαινιάστηκε το βιδοποιείο, ενώ το 1935 οι εγκαταστάσεις χυτηρίου χυτοχάλυβα, για την κατασκευή βλητοφόρων και γεφυροσκευών για τον ελληνικό στρατό. Στη μεταξική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 η επιχείρηση, όπως και η βιομηχανία Μποδοσάκη, ασχολήθηκε με την κατασκευή πολεμικού υλικού για τον ελληνικό στρατό.
Στη διάρκεια της Κατοχής δύο από τα τρία εργοστάσια λεηλατήθηκαν από τους Ιταλούς και μετά το 1943 πέρασαν στις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής. Μετά την απελευθέρωση το εργοστάσιο συνέχισε τη λειτουργία του με προσωπικό 300 ατόμων. Με την ακύρωση μεγάλης παραγγελίας γεωργικών μηχανημάτων από την Τουρκία το 1952, η βιομηχανία υπέστη μεγάλο πλήγμα, απέλυσε τα 9/10 του προσωπικού της και περιήλθε σε πλήρη σχεδόν αργία για 5 χρόνια, μέχρι το 1958, όταν ξανάρχισε την κανονική λειτουργία. Το 1965 απασχολούσε 230 άτομα. Η υπουργοποίηση του Τζων Γκλαβάνη συνέβαλε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της επιχείρησης, η οποία διατηρήθηκε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τα τελευταία χρόνια την επιχείρηση είχε αναλάβει ο γιος του Τζων, Κώστας.

Διετέλεσε επί σειρά ετών κοινοτάρχης στην Αγιά Λάρισας και πρόεδρος της χορωδίας Αγιάς.

Από τα πρώτα οικήματα που παραδόθηκαν το 1924 στους πρόσφυγες, στην περιοχή του Ξηρόκαμπου, ήταν και δυο διώροφα στα ανατολικά του σημερινού ναού της Ευαγγελίστριας, στην περιοχή που ακόμη και σήμερα είναι γνωστή με την ονομασία «Τζαμαλιώτικα», όπου στεγάστηκαν τα πρώτα σχολεία για τα παιδιά των προσφυγικών οικογενειών. Στο ένα από αυτά λειτούργησε, από το σχολικό έτος 1924/25, το 1ο Τριτάξιο Προσφυγικό Δημοτικό Σχολείο Θηλέων, ο «πρόγονος», μαζί με το 1ο Προσφυγικό Αρρένων, του 7ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου αρχικά, του σημερινού 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Ιωνίας (το κτήριο σώζεται και σήμερα ως ιδιωτική κατοικία).

Ο Άρης Αλεξάνδρου (ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη) γεννήθηκε το 1922 στο Λένινγκραντ, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Ρωσίδα εσθονικής καταγωγής. Το 1928 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, αρχικά στη Θεσσαλονίκη -οπότε ο Αλεξάνδρου πρωτοδιδάχτηκε την ελληνική γλώσσα- και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Βαρβάκειο πρακτικό (1940). Παρακολούθησε για δύο έτη μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ και από το 1942 άρχισε να εργάζεται ως μεταφραστής. Στην Κατοχή υπήρξε μέλος αντιστασιακής οργάνωσης που προσχώρησε στο ΕΑΜ Νέων, αποχώρησε όμως διαφωνώντας με τη συκοφάντηση συντρόφων του ως προδοτών. Συνελήφθη από τις αγγλικές στρατιωτικές αρχές και κρατήθηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα στη Λιβύη ως τον Απρίλιο του 1945. Εξορίστηκε για τα πολιτικά του φρονήματα στη Λήμνο, στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη (Ιούνιος 1948-Δεκέμβριος 1951). Τον Νοέμβριο του 1953 καταδικάστηκε ως ανυπότακτος, παραμένοντας έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου ως τον Αύγουστο του 1958. Το 1959 παντρεύτηκε με την λογοτέχνιδα και δημοσιογράφο Καίτη Δρόσου. Λόγω της δικτατορίας του 1967 εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία (Ιούνιος 1967), απασχολούμενοι σε ποικίλες χειρωνακτικές εργασίες. Από το 1975 ο Αλεξάνδρου εργάστηκε και πάλι ως μεταφραστής για ελληνικούς εκδοτικούς οίκους. Πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1978. Tο μυθιστόρημά του Το Κιβώτιο (Αθήνα 1966 - Παρίσι 1972) αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Έργα του μεταφράστηκαν κυρίως στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά.

Έργα:

Ποιητικές συλλογές: Ακόμα τούτη η άνοιξη (1946), Άγονος γραμμή (1952), Ευθύτης οδών (1959), Ποιήματα (1941-1971), Ποιήματα (1941-1974).

Πεζά: Το Κιβώτιο (1975), Ta ksilopohara (1976).

Θεατρικό: Αντιγόνη.

Σενάρια: Ο καθηγητής Βαρχάιτ, Ο λόφος με το συντριβάνι (διασκευή ομώνυμου θεατρικού του Γ. Ρίτσου), Προδοσία (κινηματογραφική ταινία, συνεργασία με Ν. Περγιάλη, Κ. Μανουσάκη, 1964).

Δοκίμια, μελέτες κ.ά.: Έξω απ’ τα δόντια (1937-1975), Η εξέγερση της Κροστάνδης (1975), Oh! (με σχέδια Άγγελου Καμπάνη, 1983).

[Πηγές βιογραφικών: υλικό του αρχείου και οι εκδόσεις: Κατερίνα Καμπάνη, Άρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου, Αθήνα, Ύψιλον, 2006. Δημήτρης Ραυτόπουλος, Άρης Αλεξάνδρου, ο εξόριστος, Αθήνα, Σοκόλης, 1996. Γιάννης Ρίτσος, Τροχιές σε διασταύρωση. Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου. Πρόλογος: Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις: Λίζυ Τσιριμώκου, Αθήνα, Άγρα, 2008.]

Ο Παναγιώτης Θεοδώρου Κλής καταγόταν από τον Ρωμανό (δήμου Πύλου) της Μεσσηνίας. Γεννήθηκε το 1912.
Εργάσθηκε ως παιδίατρος στην Αλεξανδρούπολη και διετέλεσε βουλευτής Έβρου.
Ο αδελφός του Γεώργιος (1919- ), έμπορος, εξελέγη επίσης βουλευτής Έβρου στις εκλογές του 1956 με την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (Ε.Ρ.Ε.)
Ο Παναγιώτης Κλης εξελέγη βουλευτής με το κόμμα της Ε.Ρ.Ε. του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις εκλογές της 11ης Μαΐου 1958, της 29ης Νοεμβρίου 1961, της 3ης Νοεμβρίου 1963 και της 16ης Φεβρουαρίου 1964. Κατά την Μεταπολίτευση εξελέγη βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές της 20ής Νοεμβρίου 1977. Στις επόμενες εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981 ο Κλης δεν εξελέγη, αντικατέστησε όμως τον Ιωάννη Καβαρατζή μέχρι την 7η Μαΐου 1985, επειδή ο Καβαρατζής κηρύχθηκε έκπτωτος. Ο Κλης πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 93 ετών στις 19 Δεκεμβρίου 2005.
[Πηγές: https://ordoumpozanis-teo.blogspot.com/2008/12/1920-2007.html, https://www.hellenicparliament.gr/Vouleftes/ https://el.wikipedia.org/wiki/ https://greek-parliament-members.anavathmis.eu/]

Η Θεώνη Βουτυρά, κόρη του λογοτέχνη Δημοσθένη Βουτυρά και της Μπετίνας Φέξη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1925-1932) με δασκάλους τον Κ. Παρθένη και τον Γ. Ιακωβίδη. Πραγματοποίησε δύο ατομικές εκθέσεις (1940, 1958) και έλαβε μέρος σε δεκατρείς πανελλήνιες και είκοσι πέντε ομαδικές εκθέσεις. Παντρεύτηκε τον Χρήστο Στεφανόπουλο. Δίδαξε ιστορία Τέχνης και σχέδιο σε Γυμνάσια και στην Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας. Αδελφή της ήταν η υψίφωνος Ναυσικά Βουτυρά (1912; -1982).

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851, στη Σκιάθο. Ήταν γιος του ιερέα Αδαμαντίου Εμμανουήλ και της Γκιουλώς (Αγγελικής Μωραΐτη). Είχε τέσσερις αδελφές -την Ουρανία, την Χαρίκλεια, την Σοφούλα και την Κυρατσούλα- και δύο αδελφούς -τον Εμμανουήλ που πέθανε μικρός και τον Γεώργιο.
Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στο Δημοτικό και στο Ελληνικό σχολείο Σκιάθου, στο Σχολαρχείο Σκοπέλου, στο Γυμνάσιο Χαλκίδας, στο Γυμνάσιο Πειραιώς και τέλος στο Βαρβάκειο Λύκειο στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή χωρίς να την ολοκληρώσει.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Η Μετανάστις, δημοσιεύθηκε στα 1879-1880 στην εφημερίδα Νεολόγος Κωνσταντινουπόλεως. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα Οι έμποροι των εθνών (Μη Χάνεσαι, 1882-1883), Η Γυφτοπούλα (Ακρόπολις, 1884), Χρήστος Μηλιώνης (περ. Εστία, 1885) και πλήθος διηγημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά (1887-1911). Ο Παπαδιαμάντης εργάστηκε συστηματικά ως μεταφραστής στην Εφημερίδα του Δ. Κορομηλά, στην εφ. Άστυ κ.α. Με παραγγελία του Γ. Βλαχογιάννη, μετέφρασε επίσης τρία μεγάλα ιστορικά έργα: του Thomas Gordon, του George Finlay και του Νικόλαου Σπηλιάδη (γαλλικά) που εκδόθηκαν πολύ αργότερα.
Όπως είναι γνωστό, έζησε στο πλαίσιο της χριστιανικής παράδοσης, έζησε με οικονομική στενότητα, όσο ζούσε δεν πραγματοποιήθηκε αυτοτελής έκδοση έργου του, παρά μόνο της γαλλικής μετάφρασης δύο διηγημάτων του (1908). Είναι ένας από τους σημαντικότερους έλληνες λογοτέχνες και η επίδρασή του εξελίσσεται αδιάπτωτα.
Ο Παπαδιαμάντης πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1911 στη Σκιάθο, όπου είχε επιστρέψει από το 1908.

[Για βιογραφικές, βιβλιογραφικές πληροφορίες και πλούσια τεκμηρίωση βλ. την ιστοσελίδα της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών σπουδών https://www.papadiamantis.net/ ]

Ο Στέλιος Λύτρας (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Στέλιου Πούλου) γεννήθηκε στην Αθήνα στις 19 Απριλίου 1953. Σπούδασε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών (1971-1976), έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο (1977), σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου στην Αθήνα (1986). Εργάστηκε ως διπλωματικός υπάλληλος στη Μορφωτική Υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών (1983-1993) και ως πρόξενος της Ελλάδας στη Βενετία (1991-1993). Παντρεύτηκε την Μαρία Καρακίτσιου το 1983. Πέθανε στις 25 Αυγούστου 1993.

Έργα του:

Ποίηση: Ελπήνωρ (1980), Σελίδες από το μυστικό ημερολόγιο του Τοξότη (1988), Θρίαμβος και αποθέωση της Μαρίας των Μεδίκων (1989). Συγκεντρωτική έκδοση Τα ποιητικά (2000).

Θέατρο: Άσμα ασμάτων (1984, κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα), Οι θλιμμένες σιωπές του ποταμού Οκαβάνγκο (1989), Ο κήπος των χωρισμένων εραστών (1989), Δάφνη (1992), Ιουλιέτα των Μάκιντος (1994). Συγκεντρωτική έκδοση Τα θεατρικά, Αθήνα, 24 γράμματα, 2018.

Κινηματογραφικά σενάρια και ταινίες: Υρμίνη – ένα ποίημα για τον κινηματογράφο (1987), Αριάδνη (σενάριο ημιτελές).

Μεταφράσεις: έργα του André Pieyre de Mandiargués (1985-1990), Jean Cocteau, Αντιγόνη (1989), Henri Michaux, «Ένα πλήθος μέσα απ’ το σκοτάδι» (1991).

Έργα του έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, στα ιταλικά, στα αγγλικά και στα γερμανικά.

[Πηγές βιογραφικού: Βιογραφικά στοιχεία στην έκδοση Στέλιος Λύτρας, Ιουλιέτα των Μάκιντος, Αθήνα-Γιάννενα, Δωδώνη, 2000 και υλικό του αρχείου]

Ο Γιώργος Φτέρης (ψευδώνυμο του Γιώργου Τσιμπιδάρου), γιος του Ηλία και της Ευγενίας, γεννήθηκε στην Καρέα Μάνης το 1891 [1894, σύμφωνα με το βιβλίο της συζύγου του]. Είχε έξι αδέλφια:τον Στράτη, τον Γιάννη, τον Βασίλη, τον Πότη, την Τασία και την Όλγα. Ο Βασίλειος (Βάσος) Τσιμπιδάρος ήταν επιλοχίας του πεζικού, πολέμησε στη Μακεδονία ως καπετάν Τσιμπίδας και σκοτώθηκε το 1907. Ο Πότης Τσιμπιδάρος υπήρξε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Ε. Βενιζέλου και βουλευτής.
Ο Γιώργος Φτέρης παρακολούθησε το δημοτικό στην Καρέα, το Ελληνικό στο Γύθειο και το Γυμνάσιο στην Καλαμάτα.Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά. Ξεκίνησε στο Θάρρος Καλαμών, και στη συνέχεια συνεργάστηκε στα: Καιροί, Ακρόπολις, Νέα Ημέρα, Πατρίς, Βαλκανικός Ταχυδρόμος, Ελεύθερος Τύπος, Ελεύθερος Λόγος, Αμάλθεια Σμύρνης και στα περιοδικά Νουμάς, Καλλιτέχνης, Χαραυγή Μυτιλήνης, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Νέα Εστία, Νέον πνεύμα, Νεοελληνική λογοτεχνία, Παναθήναια, Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά, Διάπλασις των παίδων, Ανθολογία. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα: Ανατολίτης, Λανσελότος, Γκρέκο, Φτέρης. Έζησε στη Ρώμη και στο Παρίσι όπου ήταν ανταποκριτής του Ελεύθερου Βήματος. Επιστρέφοντας στην Αθήνα εργάστηκε ως διευθυντής στα Αθηναϊκά νέα (1933-1941) και συνεργάστηκε στο Βήμα, στα Νέα και στον Ταχυδρόμο.
Έργα του: Η θρυλική ζωή του στρατηγού Βούρβαχη (1937), Πρόσωπα και σχήματα (1954), Μάνη πατρίδα μου (1976), Ελληνικές μορφές (1979).
Μετέφρασε τα Τραγούδια της Βιλιτώς του PierreLouis (1921), τη Rabouilleuse του ÉmileFabre, το DocteurKnock του JulesRomains και άλλα. Έγραψε μελέτες και ποιήματα, μεταξύ αυτών το ποίημα «Η Χωριάτα», γνωστό τραγούδι της Κατοχής.
Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου (1950-1952, 1956-1964), μέλος της Επιτροπής σχολικών βιβλίων, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (1930-1967).
Τιμήθηκε με τις «Ακαδημαϊκές δάφνες» της Σορβόν-νης (1930), τον ταξιάρχη του Φοίνικος (1965), το «χρυσούν εύσημον της δημοσιογραφίας» (1966).
Παντρεύτηκε την Ρέα Βραχηνού το 1934 και απέκτησαν μία κόρη, την Ελυάνα. Πέθανε στην Αθήνα στις14 Σεπτεμβρίου 1967 (ημερομηνία των γενεθλίων του).

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου και Ρέα Γιώργου Φτέρη, Δίπλα στον άντρα μου, Αθήνα, Δίφρος, 1977]

Η Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης «Τζαμαλής, Φωτιάδης, Δούκας» ήταν εγκατεστημένη τo 1953 στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο Αθηνών, στην οδό Λένορμαν. Παρήγαγε πούρα και καπνό πίπας. Η εταιρεία κυκλοφόρησε τις ετικέτες πούρων Σιγαρίλλος, Νιρβάνα, Πορτορίκο, Φαβορί, Γκλόρια και Πρίμο και τις ετικέτες καπνού πίπας Λουξ, Φοίνιξ και Βιρτζίνια. Ως έδρα της εταιρείας μέχρι τον Ιούνιο του 1956 εμφανίζεται η οδός Μενάνδρου 42. Η επιχείρηση μετακόμισε στην Μενάνδρου 43 τον Ιούλιο του 1956. Η εταιρεία άλλαξε μάλλον ιδιοκτησιακό καθεστώς ή όνομα τον Φεβρουάριο του 1957 και ονομάστηκε Καπνοβιομηχανία Κωνσταντίνος Τζαμαλής. Συνέχισε να εμπορεύεται τα ίδια προϊόντα και να χρησιμοποιεί το Δημόσιο Καπνεργοστάσιο Αθηνών μέχρι το 1978, χρονιά από την οποία αποχώρησαν από το κτίριο πολλές καπνοβιομηχανίες.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:Κοντάρη Παναγιώτα, Μανωλίδου Μαρία & Παπαγερασίμου-Κληρονόμου Ευφροσύνη, Αποτύπωση και αξιολόγηση των κατασκευαστικών προβλημάτων του ιστορικού κτιρίου "Καπνεργοστάσιο" στην οδό Λένορμαν, διπλωματική εργασία, Ανώτατο Τεχνολογικό Ίδρυμα Πειραιά, Σχολή Τεχνολογικών Εφαρμογών, τμήμα Πολιτικών Δομικών Έργων ,Αθήνα 2009 http://okeanis.lib.puas.gr/xmlui/handle/123456789/114, υλικό του αρχείου.

Η σιγαρετοβιομηχανία ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1927. Στεγαζόταν και λειτουργούσε έως το 1970 στο καπνεργοστάσιο της Λένορμαν.

Πηγή : Μάνος Χαριτάτος, Πηνελόπη Γιακουμάκη,Η ιστορία του ελληνικού τσιγάρου, 2η έκδ., Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1998, σ. 263.

βλ. Διοικητική ιστορία Καπνοβιομηχανίας Τζαμαλή, Φωτιάδη, Δούκα

Ο Στέφανος Λαζαρίδης, γιος του επιχειρηματία Νικολάου Λαζαρίδη και της συζύγου του Αλεξάνδρας το γένος Καρδοβίλλη, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1942 στην πόλη Ντίρε Ντάουα της Αιθιοπίας. Είχε μια μικρότερη αδελφή, την Ειρήνη. Φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο της Αντίς Αμπέμπα και στην École Internationale της Γενεύης. Το 1962 ταξίδεψε στο Λονδίνο, με αρχικό σκοπό να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων, αλλά προτίμησε να φοιτήσει στη Byam Shaw School of Art και στη συνέχεια στη Central School of Speech and Drama. Στο Λονδίνο μαθήτευσε, επίσης, στον ζωγράφο, σκηνογράφο και ενδυματολόγο Νίκο Γεωργιάδη και το 1967 εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως σκηνογράφος, στο έργο του Tennessee Williams The eccentricities of a nightingale (Yvonne Arnaud Theatre, Guildford, σκηνοθεσία Philip Wiseman). Το 1968 εργάστηκε για το Royal Ballet και το 1970 για τη Sadler’s Wells Opera (Carmen του Georges Bizet, σκηνοθεσία John Copley). Ακολούθησε μακρόχρονη συνεργασία του με την English National Opera, για την οποία μέχρι τη δεκαετία του 2000 φιλοτέχνησε σκηνικά (κάποτε και κοστούμια) σε περισσότερες από 30 παραγωγές. Το καλλιτεχνικό έργο του στο λυρικό θέατρο περιλαμβάνει επίσης συνεργασίες με πολλούς οργανισμούς και φεστιβάλ στο Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες χώρες εντός και εκτός Ευρώπης (Scottish Opera, Opera North, The Royal Opera Covent Garden, San Francisco Opera, Bayerische Staatsoper, Beyreuther Festspiele, Opernhaus Zürich, Festspiele Bregenz, Teatro Regio Torino, The Australian Opera, New Israeli Opera Tel Aviv κ.ά.). Στον χώρο του θεάτρου πρόζας επιμελήθηκε σκηνογραφικά βρετανικές παραγωγές, ενώ συνεργάστηκε και με τον ρώσο σκηνοθέτη Γιούρι Λιουμπίμοφ. Ανέλαβε τη σκηνοθεσία και τη σκηνογραφία σε παραγωγές όπερας της Opera North, της Scottish Opera και της Australian Opera, στην περιοδεία του μουσικού συγκροτήματος Duran Duran στις Ηνωμένες Πολιτείες (2003) και στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη Η αρχή της ζωής (Θέατρο του Νότου 1995). Την περίοδο 2006-2007 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Για το έργο του, ο Λαζαρίδης τιμήθηκε με διεθνή βραβεία και διακρίσεις (German Critics’ Award 1986 και 1998, Evening Standard Opera Award 1987, Laurence Olivier Award 1987, 2001 και 2003, τιμητικό δίπλωμα στη διεθνή έκθεση σκηνογραφίας της Πράγας —Prague Quadrennial— 1999, μετάλλιο του ιδρύματος Bohuslav Martinů 2000 κ.ά.). Το 2003 τού απονεμήθηκε ο τίτλος του Royal Designer for Industry από την RSA (Royal Society for the encouragement of Arts, Manufactures and Commerce). Πέθανε τον Μάιο του 2010. Σύντροφός του για 47 χρόνια ήταν ο Timothy Williams.

[Τα στοιχεία αντλήθηκαν από βιογραφικά σημειώματα και νεκρολογίες που φυλάσσονται στο αρχείο].

Ιδιοκτήτης ή διαχειριστής του θεάτρου «Σμύρνη».

Ιδιοκτήτης ή διαχειριστής του θεάτρου «Σμύρνη».

Αντάρτης του 54ου Συντάγματος ΕΛΑΣ. Εκτελέστηκε το 1946 στο Μεζούρλο.

Μηχανικός