Η Κοραλία, κόρη του Δημητρίου Ανδρειάδη (1896-1970) και της Ελένης Στεφάνου (1905-1993), από την Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο (Σαμψούντα) αντίστοιχα, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο στις 5 Μαΐου 1935. Τελείωσε το γυμνάσιο στη Σχολή Χατζιδάκη και σπούδασε στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Παράλληλα, με τη βοήθεια του πατέρα της, ασχολήθηκε με την εισαγωγή ινδικών ταινιών και ταξίδεψε στην Ινδίες αλλά και στην Ευρώπη. Το 1962 πήρε δίπλωμα ξεναγού και εργάστηκε ως ξεναγός για μικρό διάστημα. Το 1963 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο Απόπειρες, ενώ ποιήματά της είχαν ήδη δημοσιευτεί στο περιοδικό Νέα Εστία. Στις 11 Ιουλίου 1966 παντρεύτηκε τον Γιώργο Θεοτοκά, ο οποίος πέθανε λίγους μήνες αργότερα, στις 30 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Έκτοτε αφοσιώθηκε στην φροντίδα του εκδεδομένου και ανέκδοτου έργου του Θεοτοκά. Το 1967 εξέδωσε την δεύτερη συλλογή ποιημάτων της Σε άλλο φως, αλλά αρνήθηκε τη διακίνησή της στο εμπόριο λόγω της μεσολάβησης της δικτατορίας. Από την ίδια χρονιά ως το 1974 υπήρξε μέλος της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων (Ε.Μ.Ε.Π.). Από το 1969 ως το 1973 παρακολούθησε τη σειρά μαθημάτων ιστορίας της Τέχνης από τον Παντελή Πρεβελάκη, στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1971 εκδόθηκε η συλλογή της Η ταυτότητα και το 1975 η σύνθεση Το Ποίημα Οι Μεγάλες Διαδικασίες. Από το 1974 ήταν μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Συμπαράστασης Κυπρίων, προσφέροντας βοήθεια σε κύπριους πρόσφυγες. Το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 1976 αυτοκτόνησε, πέφτοντας από την ταράτσα του σπιτιού της, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 90, στην Αθήνα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Κοραλία Θεοτοκά, Τα κείμενά της, τα κείμενα για το έργο της, Αθήνα, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1977.]

Ο Γιώργος Θεοτοκάς γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1905, όπου τελείωσε το Ελληνογαλλικό Σχολείο. Στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών και παρακολούθησε ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι και το Λονδίνο. Το 1929 εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με το δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα, που το υπέγραφε με το ψευδώνυμο Ορέστης Διγενής και το οποίο χαρακτηρίστηκε ως το μανιφέστο της γενιάς του '30. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής του και ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Εποχές. Τις περιόδους 1945-1946 και 1951-1952 διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Πέθανε το 1966 στην Αθήνα, σε ηλικία 61 χρονών. Έργα του: Αργώ (1933, 1936), Ευριπίδης Πεντοζάλης (1937), Το Δαιμόνιο (1938), Λεωνής (1940), Ασθενείς και Οδοιπόροι (1950). Επίσης, ασχολήθηκε με το θέατρο (βλ. παρακάτω) και την ποίηση, ενώ έγραψε ποικίλα ταξιδιωτικά κείμενα και μελέτες.

Πηγή: Γιώργος Αράγης (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Γιώργος Θεοτοκάς», Η μεσοπολεμική πεζογραφία. Από τον πρώτο ώς τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939), τ. Δ΄, Αθήνα, Σοκόλης 1996, σ. 8-81.

Ο Σπυρίδων Θεοτόκης (Κέρκυρα, 1876-1940), ιστορικός συγγραφέας ήταν γιος του αρχειοφύλακα του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας, Μάρκου Θεοτόκη και της Αγγελικής Πολυλά (εξαδέλφη του Ιάκωβου) και αδελφός του γνωστού λογοτέχνη Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Το 1912 ανέλαβε τη διεύθυνση του Αρχείου της Ιονίου Πολιτείας, θέση που διατήρησε έως το 1935 εκτός από τα χρόνια που πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) και όταν ήταν εξόριστος (1917-1920). Το 1935 τοποθετήθηκε ως νομάρχης στο Ηράκλειο Κρήτης, σύντομα όμως αναγκάστηκε να παραιτηθεί εξαιτίας της αντίδρασης των κατοίκων λόγω του αυταρχισμού του.
Τον Μάρτιο του 1920 στάλθηκε από τον υπουργό των Εξωτερικών, Νικόλαο Πολίτη, στη Βενετία για να μελετήσει το περιεχόμενο των εκεί κρατικών αρχείων ως προς την Ελληνική Ιστορία. Η αποστολή του διακόπηκε απότομα και οριστικά τον Απρίλιο του 1923, λόγω των εξαιρετικών συνθηκών που επικράτησαν μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Με βάση την έρευνα των πηγών στη Βενετία δημοσίευσε, το 1926, με δαπάνη του υπουργείου Εξωτερικών τη μελέτη «Εισαγωγή εις την έρευναν των μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας και ιδία της Κρήτης εν τω κρατικώ αρχείω της Βενετίας». Η έκδοση, ωστόσο, από την Ακαδημία Αθηνών του μεγαλύτερου μέρους του υλικού που είχε συλλέξει ο Θεοτόκης (χειρόγραφα αντίγραφα των εγγράφων), κατέστη δυνατή μόνο μετά από την οικονομική ενίσχυση της Έλενας Βενιζέλου. Έτσι κατά τα έτη 1933-1937 εκδόθηκαν οι τρεις τόμοι των «Μνημείων της Ελληνικής Ιστορίας». Το 1937 έκανε προσπάθειες να πείσει τον υπουργό Εθνικής Εκπαιδεύσεως να χρηματοδοτήσει την έκδοση του υπόλοιπου μέρους του υλικού καθώς και να συνεχίσει την έρευνά του στη Βενετία, επιδίωξη που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Δημοσίευσε πολλά άρθρα σε περιοδικά και έκανε πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις και ομιλίες σε διεθνή συνέδρια και στην Ακαδημία Αθηνών. Συνέβαλε, ως γραμματέας της οργανωτικής επιτροπής Κέρκυρας, στην επιτυχία της μεγάλης Αναμνηστικής Πανιονίου Εκθέσεως του 1914, για τα 50 χρόνια από την ενσωμάτωση της Επτανήσου στην Ελλάδα. Συνέγραψε, με βάση το υλικό της έκθεσης το έργο «Αναμνηστικόν τεύχος της Πανιονίου Αναδρομικής εκθέσεως. Μέρος Α΄. Ενετοκρατία, Κέρκυρα 1914, Μέρος Β΄. Δημοκρατούμενοι Γάλλοι, Κέρκυρα 1917.
Ο Σπυρίδων Θεοτόκης υπήρξε μέλος πολλών κερκυραϊκών επιτροπών, συλλόγων και πολιτιστικών εταιριών, (Φιλαρμονική Εταιρεία, Αναγνωστική Εταιρεία, Επιτροπή Δημοτικού Θεάτρου, Κεντρική Επιτροπή Εκατονταετηρίδας, Σύλλογος Προστασίας Κερκυραϊκών συμφερόντων κ.ά.). Ήταν επίσης μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο Θεοτόκης ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα (Μαρία) Παλαιολόγου, κόρη του Λέανδρου και της Φωτεινής, το γένος Χριστοδουλίδη, και απέκτησε μαζί της δύο κόρες, τη Ζαΐρα και την Ζηνοβία. Μετά το 1935 φαίνεται ότι παντρεύτηκε την Λουκία Κολιακοπούλου, χήρα του Γεωργίου Κολιακόπουλου και μητέρα δύο παιδιών του Άκη (Αναστάσιου) και του Έκτορα.
Το αρχείο περιέχει υλικό και για άλλα μέλη της οικογένειας Θεοτόκη όπως τον πατέρα του, Μάρκο, τα αδέλφια του Δημήτριο και Όλγα , το σύζυγο της Όλγας, Μίμη Φραγκόπουλο και την οικογένειά του κ.ά. (βλ. γενεαλογικό δέντρο).

O Κωνσταντίνος Θεοτόκης γεννήθηκε το 1872 στους Καρουσάδες της Κέρκυρας. Το 1989 μεταβαίνει στο Παρίσι όπου σπουδάζει στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Σορβόνης. Στενός φίλος του Λ. Μαβίλη, μετέχει μαζί του σε εθνικούς αγώνες (Επανάσταση της Κρήτης, 1896) και σε τοπικές πρωτοβουλίες (εναντίον της απόφασης του Δήμου Κέρκυρας για την εγκατάσταση ρουλέτας στο νησί, 1902). Επηρεάστηκε από τη γερμανική ιδεοκρατία και τον Νίτσε, ενώ αργότερα έρχεται σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής, πρωτοστατώντας στην ίδρυση του «Σοσιαλιστικού Ομίλου». Κάτοχος τριών ξένων γλωσσών (ιταλικής, γαλλικής και γερμανικής) θα ασχοληθεί με τη μετάφραση λογοτεχνικών και κριτικών κειμένων από την ελληνική, λατινική, σανσκριτική, γαλλική, γερμανική και αγγλική γραμματεία (μεταφράζει Βιργίλιο, Λουκρήτιο, Γκαίτε, Σαίξπηρ, Φλωμπέρ, καθώς και την Ιστορία της Ινδικής Λογοτεχνίας). Έργα του: Κορφιάτικες Ιστορίες (1935), Η τιμή και το χρήμα (1914), Κατάδικος (1919), Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα (1920), Οι σκλάβοι στα δεσμά τους (1922), κ.ά.

Πηγή: Γιάννης Δάλλας (παρουσίαση-ανθολόγηση), «Κωνσταντίνος Θεοτόκης», Η παλαιότερη πεζογραφία μας. Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τ. Ι΄. 1900-1914, Αθήνα, Σοκόλης 1997, σ. 182-279.

Ο Νικόλαος Θεοτόκης, γιος του Ευσταθίου και της Μαρίας Τρίβολη, ήταν αρχιτέκτονας. Αδελφή του η Αδαμαντίνη, σύζυγος H. Gyllenram, που ζούσε στο Μάλμο της Σουηδίας και γιος του ο Ευστάθιος Θεοτόκης.

Με καταγωγή από τα Λαγκάδια Γορτυνίας ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος αναδείχθηκε σε έναν από τους γνωστότερους πυρπολητές της Επανάστασης του 1821. Ήταν πηδαλιούχος στο πυρπολικό του Κωνσταντίνου Κανάρη που πυρπόλησε την οθωμανική ναυαρχίδα το 1822. Από τον Αύγουστο του 1822 πολέμησε στην ξηρά στο πλευρό του Κανέλλου Δεληγιάννη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 25/9/2020]

Ο Θεοφύλακτος Θεοφύλακτος γεννήθηκε το 1884 στο χωριό Τσίτη της Αργυρούπολης. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Τραπεζούντα πριν φύγει για την Αθήνα όπου φοίτησε στην Ιατρική Σχολή. Το 1907 αναγορεύτηκε διδάκτωρ Χειρουργικής και Μαιευτικής και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι στην οφθαλμολογία και την ωτορινολαρυγγολογία. Το 1911 επέστρεψε στην Τραπεζούντα όπου άνοιξε οφθαλμολογική κλινική.

Με την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετέβη στο Βατούμ, όπου ζούσε ο πατέρας του. Το 1916 επέστρεψε στη ρωσοκρατούμενη Τραπεζούντα, όπου ανέλαβε διευθυντής του ρωσικού νοσοκομείου της πόλης. Με την αποχώρηση των Ρώσων από την Τραπεζούντα επέστρεψε στο Βατούμ, όπου λίγο αργότερα συγκροτήθηκε το Εθνικό Συμβούλιο Πόντου. Ο Θεοφύλακτος υπήρξε αντιπρόεδρος του συμβουλίου και εξέδωσε την εφημερίδα Ελεύθερος Πόντος για την προώθηση και επίτευξη του σκοπού του συμβουλίου, δηλαδή τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το 1922 στη Θεσσαλονίκη όπου αρχικά δούλεψε στο Προσφυγικό Νοσοκομείο και στη συνέχεια άνοιξε ιατρείο το οποίο αργότερα έγινε οφθαλμολογική κλινική και το 1958 γενική κλινική.

Το 1925 συμμετείχε στις δημοτικές εκλογές Θεσσαλονίκης με το συνδυασμό του Μηνά Πατρικίου. Εκλέχθηκε πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος και διορίστηκε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Από το 1928 και για περίπου ένα χρόνο διετέλεσε Γενικός Διοικητής Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε. Το 1930 έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Ο Θεοφύλακτος υπήρξε ο εμπνευστής της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, η οποία ιδρύθηκε το 1927 με πρόεδρο τον τελευταίο μητροπολίτη Τραπεζούντος Χρύσανθο. Πρωτοστάτησε ακόμη στην ίδρυση της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης το 1933. Δραστηριοποιήθηκε σε όλη του τη ζωή σε ζητήματα που σχετίζονταν με τον Πόντο και την προσφυγική αποκατάσταση.

Παντρεύτηκε το 1913 και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια, ένα το 1914, ένα το 1916 (πέθαναν και τα δύο σε νεανική ηλικία) και ένα μάλλον το 1918 (το οποίο πέθανε δύο ετών) κι ένα κορίτσι, την Άννα Θεοφυλάκτου, η οποία γεννήθηκε το 1924 στη Θεσσαλονίκη.

Ο Θ. Θεοφύλακτος πέθανε το 1961.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.
Συνέντευξη Άννας Θεοφυλάκτου στην Ελπίδα Βόγλη, 28.2.2007.
Θεοφύλακτος Θεοφυλάκτου, Γύρω στην άσβεστη φλόγα, Θεσσαλονίκη 1958.

Η Ε. Ν. Θεοχάρη ήταν Μεγάλη Κυρία της Αυλής της βασίλισσας Όλγας.

Ερασιτέχνης φωτογράφος

Ο Ηλίας Θερμησιώτης καταγόταν από τα Θερμήσια Ερμιόνης αλλά προεπαναστατικά είχε εγκατασταθεί στις Σπέτσες και ασχολήθηκε με το ναυτικό εμπόριο. Συμμετείχε στην Επανάσταση με το ιδιόκτητο πλοίο του «Αχιλλεύς» ενώ διορίστηκε και φρούραρχος και στρατιωτικός διοικητής Μονεμβασίας. Επί Καποδίστρια ανήκε στην αντιπολιτευόμενη παράταξη ενώ επί Όθωνα συμμετείχε ως μέλος στην «Εξεταστική Επιτροπή».

Έλληνας λόγιος, φιλόσοφος και κληρικός. Φοίτησε στο κολέγιο του Αγίου Αθανασίου στη Ρώμη και συνέχισε με σπουδές ιατρικής και φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Πάδοβα. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ του πανεπιστημίου στις 5 Ιουνίου του 1613. Τα χρόνια των σπουδών του συνέπεσαν με την αναβίωση της μελέτης του Αριστοτέλη και επηρεάστηκε ιδιαιτέρως από τον νεοαριστοτελικό φιλόσοφο και δάσκαλό του Τσέζαρε Κρεμονίνι (Cesare Cremonini). Δίδαξε στην Ελληνική κοινοτική σχολή της Βενετίας, στην Αθήνα, στην Κεφαλονιά και στην Ζάκυνθο μέχρι το 1622, οπότε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις τού ανέθεσε τη διεύθυνση της Πατριαρχικής Ακαδημίας. Κατάφερε να αναδιοργανώσει την Πατριαρχική Ακαδημία και να της δώσει πανεπιστημιακό χαρακτήρα, περιορίζοντας τον θεολογικό σχολαστικισμό και φέρνοντας στο επίκεντρο της διδασκαλίας την φιλοσοφία και την ερμηνεία των αριστοτελικών έργων. Το πρόγραμμα της Πατριαρχικής Ακαδημίας που κατάρτισε ο Κορυδαλλεύς αποτέλεσε το πρότυπο των ελληνικών σχολείων κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Εν τω μεταξύ ακολούθησε το μοναχικό σχήμα με το όνομα Θεοδόσιος, αργότερα όμως αποσχηματίστηκε. Όταν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη, εκφώνησε λόγο με την ευκαιρία της ενθρόνισης του νέου Πατριάρχη, στον οποίο όμως εξέφρασε αιρετικές θέσεις με αποτέλεσμα να καταδιωχθεί από το πλήθος και να καταλήξει στο σπίτι του άρχοντα Δημητρίου Ιουλιανού. Το 1640 επανεντάχθηκε στον κλήρο και χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Ναυπάκτου αλλά καθαιρέθηκε γρήγορα με αποτέλεσμα να αποσυρθεί στην Αθήνα, στην οποία συνέχισε να διδάσκει μέχρι το θάνατό του το 1645.
Το έργο του αποτελείται κυρίως από φιλοσοφικές πραγματείες και σχόλια στον Αριστοτέλη. Από τα άλλα έργα του ξεχωρίζουν οι Επιστολικοί τύποι, εγχειρίδιο με οδηγίες για σύνταξη διαφόρων ειδών επιστολών, το οποίο επανεκδόθηκε και αντιγράφτηκε πολλές φορές κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Η φιλοσοφική του μέθοδος, που ονομάστηκε «κορυδαλλισμός», αποτέλεσε την βάση της παιδείας του ελληνισμού κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

[Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια]

Ο Θεόφιλος Β΄ Παγκώστας ο Πάτμιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1774-1833) μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και επέδειξε σημαντικό έργο στην αφύπνιση των συνειδήσεων υπέρ της Απελευθέρωσης.

Συγγραφέας

Ο Θωμάς Θωμόπουλος ήταν γλύπτης, ζωγράφος και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1873. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1877 και μετά τις εγκύκλιες σπουδές του παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή των Τεχνών με δάσκαλο τον Γεώργιο Βρούτο στη γλυπτική και τον Νικήφορο Λύτρα στη ζωγραφική. Το 1897 κέρδισε το Θωμαΐδειο και το Χρυσοβέργειο βραβείο, καθώς και υποτροφία για σπουδές στο εξωτερικό. Τότε πήγε στο Μόναχο, όπου σπούδασε στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών και αργότερα συνέχισε στη Φλωρεντία, στη Νάπολη και στη Ρώμη. Το 1900 επέστρεψε στην Αθήνα και άνοιξε δικό του εργαστήριο. Την ίδια χρονιά διαδέχτηκε τον Γ. Μπονάνο στην έδρα της γλυπτικής της Σχολής Καλών Τεχνών, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Η εργασία του Θωμόπουλου είναι επηρεασμένη από τα γερμανικά και ιταλικά ρεύματα. Δημιούργησε πολλές προτομές (του Θ. Δεληγιάννη, του Εμμ. Ξάνθου, του Διον. Σολωμού στον Εθνικό Κήπο, του Παπαδιαμάντη), ανδριάντες όπως του Χ. Τρικούπη, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και άλλα ταφικά μνημεία. Παρουσίασε τα γλυπτά του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πέθανε στην Αθήνα το 1937.

Ιστορικός των Πατρών

Ο Θόδωρος Παπαδημητρίου, γνωστός ως γλύπτης Θόδωρος, γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 25 Ιουνίου 1931. Ο πατέρας του, Δημήτριος Θ. Παπαδημητρίου, από τον Άγιο Βλάσιο Τριχωνίδας, ήταν γιατρός και πέθανε όταν ο Θόδωρος ήταν σε ηλικία πέντε ετών. Η μητέρα του, Ευσταθία Β. Χαβέλλα, είχε γεννηθεί στο Αγρίνιο από γονείς αγρότες. Ο Θόδωρος τελείωσε το οκτατάξιο Γυμνάσιο στο Αγρίνιο, στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Αθήνα απασχολούμενος σε διάφορες εργασίες για λόγους βιοπορισμού και σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1952-1958), όπου έλαβε πολλές σπουδαστικές διακρίσεις.

Ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., στην Ecole N.S. des Beaux-Arts, στο εργαστήριο Γλυπτικής του Marcel Gimond και στο εργαστήριο Τεχνικών του Μαρμάρου του Collamarini. Στο Παρίσι έμεινε και εργάστηκε μέχρι το 1974. Παράλληλα εργάστηκε στην Ιαπωνία και στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε στο California State University (1972).

Από το 1980 ως το 1998 δίδαξε ως καθηγητής Πλαστικής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Από το 2007 είναι ομότιμος καθηγητής του Ε.Μ.Π.

Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και πραγματοποίησε πολλές ατομικές εκθέσεις και performances στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αρκετά γλυπτά του εκτίθενται στον δημόσιο χώρο. Συμμετείχε επίσης σε πολλά συνέδρια, έρευνες και μελέτες.

Έλαβε τις εξής διακρίσεις και χορηγίες: Βραβείο Ροντέν στην IV Μπιενάλε Νέων (Παρίσι, 1965), Πρώτο Βραβείο Γλυπτικής της Στέγης Καλών Τεχνών & Γραμμάτων (Αθήνα, 1966), Grand Prix στο 42ème Salon d’Art Contemporain (Montrouge, Paris, 1997), χορηγία του ιδρύματος Ford για μελέτη και εργασία στη Γλυπτική (1972), χορηγία Ι.Β.Μ. για τη Διεθνή Διάσκεψη Design του Aspen (Κολοράντο, Η.Π.Α., 1973).

Εκτός από άρθρα και συνεντεύξεις του καθώς και δημοσιεύματα σε εκδόσεις Τέχνης και στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο για το έργο του, του έχουν γίνει και αρκετά αφιερώματα τηλεοπτικών εκπομπών. Ο ίδιος έγραψε και παρουσίασε ραδιοφωνικές εκπομπές για το Δεύτερο (1983) και Τρίτο (1988-1989) πρόγραμμα της Ε.Ρ.Τ.

Παντρεύτηκε την γλύπτρια Κατερίνα Αλεξανδρίδου (1935-1999) και απέκτησαν δύο κόρες, την Λυδία που διδάσκει θεατρολογία και κινηματογράφο στο Moore University του Λίβερπουλ και έχει τρία παιδιά, και την Νεφέλη, που είναι αρχιτέκτονας και συντάκτρια περιοδικού κατασκευών και έχει δύο παιδιά.

Εκτός από τους καταλόγους ατομικών και ομαδικών εκθέσεων έχει εκδώσει τα εξής βιβλία με κείμενα στοχασμού:

Ένας γλύπτης στην αγορά, Ύψιλον/βιβλία, 1981

Στίγματα πορείας – ίχνη στην άμμο των λέξεων, Εστία, 1984

Ίχνη, Καστανιώτης, 1988

Ένας γλύπτης στον αέρα, Ύψιλον/βιβλία, 1989

Ανα-κατάληψη, Ύψιλον/βιβλία, 1992

Λόγοι, Αιγόκερως, 1994

Στίγματα πορείας – αναζητήσεις στην τέχνη και στην παιδεία, 2011 (Υπό έκδοση από το Ε. Μ. Πολυτεχνείο)

Σύμφωνα με την οργάνωση της Γενικής Εκπαιδεύσεως, όπως αυτή ορίζεται με το ΝΔ 651/1970, η χώρα διαιρείται σε δέκα ανώτερες εκπαιδευτικές περιφέρειες (άρθρο 5), η γεωγραφική έκταση των οποίων ρυθμίζεται με Βασιλικό Διάταγμα. Προϊστάμενος κάθε ανώτερης περιφέρειας είναι εκπαιδευτικός σύμβουλος (κατηγορία ειδικών θέσεων) ο οποίος αναλαμβάνει ρόλο επόπτη της Εκπαιδεύσεως και επιτελεί έργο ανώτατης επιστημονικής και παιδαγωγικής καθοδήγησης, εποπτείας και διοίκησης επί των σχολείων Μέσης Εκπαιδεύσεως, του εκπαιδευτικού και εποπτικού προσωπικού της περιφερείας του.

Σε κάθε ανώτερη εκπαιδευτική περιφέρεια ανήκουν μία ή περισσότερες Γενικές Επιθεωρήσεις Μέσης Εκπαιδεύσεως, με προϊσταμένους γενικούς επιθεωρητές, οι οποίοι έχουν την εποπτεία των σχολείων ενός ή περισσοτέρων νομών. Το διάταγμα του 1970, ωστόσο, ορίζει ότι σε κάθε ανώτερη εκπαιδευτική περιφέρεια αντιστοιχεί μία Γενική Επιθεώρηση (άρθρο 7) και μία θέση γενικού επιθεωρητή ΜΕ με βαθμό 1ο (άρθρο 18, § 1). Συνιστώνται, επίσης, επτά θέσεις αναπληρωτών γενικών επιθεωρητών ΜΕ, οι οποίοι κατανέμονται στις ανώτερες περιφέρειες με απόφαση του υπουργού. Οι γενικοί επιθεωρητές και οι αναπληρωτές γενικοί επιθεωρητές διατελούν υπό την υπηρεσιακή δικαιοδοσία των εκπαιδευτικών συμβούλων (εποπτών).

Μικρότερη εκπαιδευτική περιφέρεια αποτελεί ο Νομός (διοικητική περιφέρεια), με έδρα την πρωτεύουσά του, αν και εξαιρούνται οι Νομοί Αττικής, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, οι οποίοι διαιρούνται σε πέντε, δύο και τρείς εκπαιδευτικές περιφέρειες αντιστοίχως. Το σύνολο των διοικητικών εκπαιδευτικών περιφερειών, βάσει της κατά Νομούς διοικητικής διαίρεσης της χώρας, ορίζεται σε 61 (άρθρο 17, § 1). Η έκταση των διοικητικών εκπαιδευτικών περιφερειών, καθώς και η υπαγωγή τους στις Γενικές Επιθεωρήσεις των ανωτέρων εκπαιδευτικών περιφερειών καθορίζονται με υπουργικές αποφάσεις. Προϊστάμενοι των διοικητικών (νομαρχιακών) περιφερειών είναι διοικητικοί επιθεωρητές, οι οποίοι ασκούν διοίκηση, επιθεώρηση, καθοδήγηση, εποπτεία και έλεγχο επί των δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων της περιφερείας τους, καθώς και επί του προσωπικού αυτών.

Στο εποπτικό προσωπικό της Μέσης Εκπαιδεύσεως ανήκουν και επιθεωρητές ειδικοτήτων, οι θέσεις των οποίων κατανέμονται στις ανώτερες εκπαιδευτικές περιφέρειες με υπουργικές αποφάσεις. Οι επιθεωρητές ειδικοτήτων διατελούν υπό την άμεση διοικητική εξάρτηση των γενικών επιθεωρητών, επιθεωρούν, καθοδηγούν, ελέγχουν τους εκπαιδευτικούς της ειδικότητάς τους και συντάσσουν εκθέσεις υπηρεσιακής επιδόσεως για τους διευθυντές και εκπαιδευτικούς των σχολείων.

Αρμοδιότητες πειθαρχικές, κρίσεως επί προαγωγών του εκπαιδευτικού προσωπικού και γνωμοδοτικές επί θεμάτων δημόσιας και ιδιωτικής Εκπαιδεύσεως αναθέτει το ΒΔ 651/1970 (άρθρο 53) στα περιφερειακά υπηρεσιακά συμβούλια: Νομαρχιακόν Υπηρεσιακόν Συμβούλιον Μέσης Εκπαιδεύσεως (ΝΥΣΜΕ) και Ανώτερον Περιφερειακόν Συμβούλιον Μέσης Εκπαιδεύσεως (ΑΠΥΣΜΕ). Το πρώτο λειτουργεί σε επίπεδο νομαρχιακής και το δεύτερο σε επίπεδο ανώτερης εκπαιδευτικής περιφέρειας. Με την συγκρότηση και λειτουργία του ΝΥΣΜΕ το (προϋπάρχον) ΠΥΣΜΕ καταργείται.

Το 10ο Γυμνάσιο Αθηνών ιδρύεται σύμφωνα με Βασιλικό Διάταγμα στις 8 Αυγούστου 1917 «Περί ιδρύσεως σχολείων της μέσης εκπαιδεύσεως κτλ» (ΦΕΚ 164 / 11-8-1917, τ. Α΄) και μετονομάζεται σε 7ο Γυμνάσιο με το Βασιλικό Διάταγμα στις 14 Ιουνίου 1918 «Περί μετονομασίας ελληνικών σχολείων αρρένων και ιδρύσεως ελληνικών σχολείων θηλέων κλπ.» (ΦΕΚ 136 / 19-6-1918, τ. Α΄)

Ο κατά κόσμον Ιορδάνης Παπαπαϊσίου γεννήθηκε το 1885 στη Νεάπολη (Νεβσεχίρ) της Καππαδοκίας. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1916. Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας της Κοινότητος Κοντοσκαλίου και Αρχιδιάκονος στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος. Το 1919 προσελήφθη στην Πατριαρχική αυλή όπου υπηρέτησε ως Γραφεύς της Ιεράς Συνόδου, Αρχειοφύλακας και Μέγας Αρχιδιάκονος (1924-1926). Στις 23 Μαρτίου 1926 εξελέγη Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου. Στις 28 Μαρτίου 1926 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πέραν από τον Μητροπολίτη Ανέων Θωμά. Στις 4 Απριλίου 1926, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως χειροτονήθηκε Επίσκοπος στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Τη χειροτονία τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βασίλειος ο Γ΄, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Νικαίας Βενιαμίν, Νεοκαισαρείας Αμβρόσιο, Σηλυβρίας Ευγένιο, Ροδοπόλεως Κύριλλο και Ανέων Θωμά. Στη Μητρόπολή του κατόρθωσε να μεταβεί τον Οκτώβριο του 1930. Στις 23 Μαΐου 1950 εξελέγη Μητροπολίτης Δέρκων. Παραιτήθηκε λόγω γήρατος την 1 Μαρτίου 1977. Εκοιμήθη στις 5 Μαρτίου 1980. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στον Πατριαρχικό Ναό στις 8 Μαρτίου 1980, προεξάρχοντος του Κωνσταντινουπόλεως Δημητρίου. Ενταφιάστηκε στην Ιερά Μονή Βαλουκλή.

Η Λιλή Ιακωβίδη (Πατρικίου, το πατρικό της όνομα), γεννήθηκε στην Αθήνα το 1899, έλαβε την εγκύκλια μόρφωση στο Αρσάκειο, όπου ολοκλήρωσε και το Διδασκαλείο, και συνέχισε τις σπουδές της στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα εργάστηκε στη Βιβλιοθήκη της Βουλής, από όπου αποχώρησε εθελουσίως το 1955, με το βαθμό του τμηματάρχη. Το 1920 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Μίχη Ιακωβίδη (πήραν διαζύγιο το 1933), γιο του γνωστού ζωγράφου Γεωργίου Ιακωβίδη, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά, εκ των οποίων η πρωτότοκη κόρη της, Άγλα, πέθανε το 1958. Από το 1919 δημοσίευε ποιήματά της στο περ. Νουμάς, του οποίου υπήρξε αργότερα και συντάκτρια, ενώ το 1927-1929 συνεργάστηκε με την ελληνόφωνη εφημερίδα της Νέας Υόρκης Εθνικός Κήρυξ ως ανταποκρίτρια. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος του συμβουλίου της, και από το 1946 συμμετείχε σε διεθνή συνέδρια Γυναικών. Μαθήτρια ακόμη του Λυκείου συνδέθηκε στενά με τον Κωστή Παλαμά. Η φιλία τους διήρκεσε ως το τέλος της ζωής του ποιητή, ενώ στοιχεία της αποτυπώθηκαν στα 300 γράμματα που της έστειλε εκείνος και έχουν κατατεθεί στο Ίδρυμα «Κωστής Παλαμάς». Πέθανε στην Κηφισιά, το 1985.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Φωτεινές ώρες (1932), Σαράντα τραγούδια (1934), Κορυδαλλοί (1940, Α΄ Κρατικό βραβείο), Αναδρομή (1957, Κρατικό βραβείο), Άνυδρη γη (1968), Κοσμοείδωλα (1973, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το παιδί· Αυτοανθολόγηση (1977) και Ανθρώπινα τοπία (1981).

Δημοσίευσε τις μελέτες: Οι χαιρετισμοί της Ηλιογέννητης (1929), Ο ποιητής Καρθαίος (1939), Κωστής Παλαμάς: η Έξοδος (1964), Από τη ζωή και το έργο του ποιητή Κώστα Καρθαίου (1971), Κατίνα Παπά· Από τη ζωή και το έργο της (1972), Κωστής Παλαμάς· Από το έργο του και τη ζωή του (1974), Βενέζης - Καστανάκης· Δοκίμια ζωής και τέχνης (1976), Παύλος Παλαιολόγος (1976), Εύα Βλάμη (1978) και Γεώργιος Ιακωβίδης· Από τη ζωή και την τέχνη του (1985).

Συνέγραψε τα θεατρικά έργα: Εύκολα θύματα (δράμα, 1937, Α΄ βραβείο Καλοκαιρινείου Διαγωνισμού), Τα κορίτσια (δράμα, 1938, Βραβείο Ακαδημίας), Αγγελίνα (δράμα, 1943), Όλα θα πάνε καλά (1948), Υπάρχουν δρόμοι για όλους (δράμα, 1963, Κρατικό βραβείο), Ο Δαίμονας (δράμα, 1970, 1ο βραβείο του 50ου Καλοκαιρινείου Διαγωνισμού), Θέατρο• Τόμος πρώτος (1978), Η κυρία Σούρτα-Φέρτα (κοινωνική σάτιρα, 1981).

Πηγές: Αρχείο Λ. Ιακωβίδη (φάκ. 4.1.)· Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 7, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, χ.χ.· Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 4, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984· ιστότοπος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου / Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών / Ιακωβίδη Λιλή: http://www.ekebi.gr/

Ο Δανιήλ Ιακώβ γεννήθηκε στη Βέροια το 1947. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μετεκπαιδεύθηκε στο Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν στη Γερμανία. Το 1982 εντάχθηκε στη βαθμίδα του Λέκτορα και το 1985 εξελέγη επίκουρος καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ. Αναπληρωτής καθηγητής από το 1988 και καθηγητής από το 1992.
Δημοσίευσε πολυάριθμα βιβλία, άρθρα και βιβλιοκρισίες γύρω από θέματα ποίησης, μελέτης του κειμένου και αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ακόμη μετέφρασε συστηματικά σημαντικά βιβλία και άρθρα που σχετίζονταν άμεσα με τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα.

Ορισμένα από τα αυτοτελή δημοσιεύματά του:
-Η ποιητική της αρχαίας τραγωδίας, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1998
-Η αρχαιογνωσία του Οδυσσέα Ελύτη και άλλες νεοελληνικές δοκιμές, Ζήτρος, Αθήνα 2000
-Ζητήματα λογοτεχνικής θεωρίας στην Ποιητική του Αριστοτέλη, Στιγμή, Αθήνα 2004

Ορισμένες από τις μεταφράσεις του:
-Bruno Snell, Η ανακάλυψη του πνεύματος. Ελληνικές ρίζες του ευρωπαϊκού πνεύματος, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1997
-Gerhard Jager, Εισαγωγή στην κλασική φιλολογία, Παπαδήμας, Αθήνα 1998 (μαζί με τον Μίλτο Πεχλιβάνο)
-Ευριπίδης, Άλκηστη, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2012

Ο Δ. Ιακώβ ήταν παντρεμένος με τη φιλόλογο Μαρία Ιατρού. Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Εσθήρ.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
Υλικό του αρχείου.

Η Ιουλία Ιατρίδη, κόρη του Ισπανού μαέστρου Ιωσήφ Μπουστίντουι και της βιολίστριας Ελένης Γεωργαντοπούλου, μετέπειτα σύζυγος του Ανδρέα Ιατρίδη, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών, έλαβε μέρος σε ορχήστρες και ρεσιτάλ, εργάστηκε για 15 χρόνια ως καθηγήτρια βιολιού στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου. Σπούδασε επίσης ισπανική γλώσσα και λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, δίδαξε την ισπανική γλώσσα στο διδασκαλείο ξένων γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετέφρασε πλήθος ισπανικών θεατρικών, πεζογραφικών και δοκιμιακών έργων. Ασχολήθηκε συστηματικά με την προβολή της ισπανόφωνης λογοτεχνίας με άρθρα, ομιλίες και συνεντεύξεις της. Η ίδια καλλιέργησε το μυθιστόρημα και το διήγημα και τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη (1959) και με τα κρατικά βραβεία μυθιστορήματος (1964) και μυθιστορηματικής βιογραφίας (1978). Εξέδωσε τα μυθιστορήματα: Καβαλάρης στον άνεμο (1958) και Τα πέτρινα λιοντάρια (1964), τις νουβέλλες Τρία πρόσωπα (1955), τη μυθιστορηματική βιογραφία Πυρίγονος (1976-1978) και τις συλλογές διηγημάτων Διαταγή άνωθεν (1971), Στις πέντε την αυγή (1981). Πέθανε το 1996.

Η οικογένεια Ιατρίδη καταγόταν από τον Πύργο Ηλείας. Τα μέλη της ωστόσο έμειναν το μεγαλύτερο διάστημα στην Αθήνα

Ο Ανδρέας Ιατρίδης (Πύργος, 1908 - Αθήνα, 1996), γιος του Βασιλείου, ήταν δικηγόρος και ασχολήθηκε με την διεύθυνση επιχειρήσεων. Πριν την Κατοχή δούλεψε στην Εταιρεία Γενικών Επιχειρήσεων “Η Συμβατική Α.Ε.” (1925-1928), και στην “Ελληνική Γενική Ηλεκτρική Εταιρεία A.E.G.” (1928-1942) (πρόκειται για την ελληνική αντιπροσωπεία της A.E.G.). Την περίοδο 1942-1944, με την ιδιότητά του ως ιδιαιτέρου γραμματέα του Walter Deter, εκπροσώπου της O.K.W. (Ανώτατη Διοίκηση Ενόπλων Δυνάμεων), στο συγκρότημα εταιρειών Μποδοσάκη-Αθανασιάδη, υπήρξε ουσιαστικά γενικός γραμματέας του συγκροτήματος. Τον Ιανουάριο του 1944, παραιτήθηκε διαφωνώντας με την αποστολή Ελλήνων ανέργων στην Γερμανία και ανέλαβε αντιστασιακή δράση. Μετά την Κατοχή εργάστηκε στην εταιρεία “Καραγιάννης και Σια Α.Ε.” (1945-1949) και μετείχε στην ίδρυση και διεύθυνση της εταιρείας Ηλεκτρομεταλλουργική (ΗΛΜΕ) (1946). Επίσης προσπάθησε να δημιουργήσει δικό του δίκτυο αντιπροσωπείας γερμανικών προϊόντων. Ενδιαφέρον είναι ότι ανέλαβε, για λογαριασμό της συζύγου του Deter, την υπόθεση της κατάσχεσης της περιουσίας του στην Ελλάδα. Το 1951 προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. ως διευθυντής Τουριστικής Οργανώσεως -η οποία μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Εκμεταλλεύσεως Τουριστικών Εγκαταστάσεων-, όπου υπηρέτησε ως το 1967 οπότε απολύθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Ο Βασίλειος Ιατρίδης ήταν επιθεωρητής δημοτικών σχολείων. Από το 1900 έως το 1922 υπηρέτησε στις εξής περιφέρειες κατά χρονολογική σειρά: Ηλείας, Φθιώτιδας, Φωκίδας, Τριφυλίας, Πάτρας, Τρικάλων, Αιτωλοακαρνανίας, Κέρκυρας, Παραμυθίας, Λακεδαίμονος, Ηλείας.

Ο Βασίλειος Ιατρίδης είναι γιος του Ανδρέα και της Ιουλίας Ιατρίδη. Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1963) εργάστηκε στον Ε.Ο.Τ. Προσελήφθη στον Ε.Ο.Τ. το 1956 ως Γραμματέας υπεύθυνος οργάνωσης των τοπικών επιτροπών τουρισμού σε όλη την Ελλάδα. Από το 1960 ως το 1967 διετέλεσε προϊστάμενος του Τμήματος Έκδοσης και διανομής του Διαφημιστικού Υλικού του Οργανισμού. Από το 1967 ως το 1975 ήταν Διευθυντής της Υπηρεσίας Ε.Ο.Τ. Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας. Μετά την παραίτησή του ασχολήθηκε με τουριστικές αντιπροσωπείες και οργάνωση Γραφείων Ταξιδιών στην Ευρώπη. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1995.

Ο Μίλτων Ιατρίδης, γιος του Βασιλείου, υπήρξε αξιωματικός (πλοίαρχος) του Πολεμικού Ναυτικού. Διακρίθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-1941) ως κυβερνήτης του υποβρυχίου «Παπανικολής». Κατά την περίοδο της Κατοχής υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις στη Μ. Ανατολή. Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε διοικητής Αρχιπελάγους (1944-45), στολίσκου Β. Αιγαίου (1947) και της Ναυτικής Ακαδημίας (1948). Το 1950-1951 ορίστηκε αρχηγός της αποστολής για την παραλαβή του αντιτορπιλικού «Ευγένιος Σαβοΐας» από την Ιταλία στο πλαίσιο των πολεμικών αποζημιώσεων. Οι σχέσεις του Ιατρίδη με τους ανωτέρους του ήταν προβληματική, γεγονός που στάθηκε εμπόδιο στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1960.

Η Ιατροδικαστική είναι κλάδος της Ιατρικής επιστήμης που ασχολείται με την εφαρμογή ειδικών ιατρικών γνώσεων για τις ανάγκες του Νόμου και της Δικαιοσύνης, προς διαφώτιση του Δικαστή. Στοχεύει στην ανεύρεση του δικαίου μέσω της διάγνωσης και πρόγνωσης διαφόρων καταστάσεων, οι οποίες εν συνεχεία κατατίθενται στη λειτουργία της Θέμιδος. Ο ιατροδικαστής είναι γιατρός που ορίζεται από την πολιτεία, για να βοηθήσει την Δικαιοσύνη σε ζητήματα της ειδικότητάς του [εξακρίβωση των αιτιών θανάτου, χαρακτηρισμό τραυμάτων κλπ.]. Η Ιατροδικαστική φωτίζει τις Δικαστικές Αρχές με επιστημονικές προτάσεις που αποβλέπουν στη διαλεύκανση πράξεων που αφορούν στο αστικό ή ποινικό δίκαιο. Με αυτόν τον τρόπο η Ιατροδικαστική καθίσταται η «επιστήμη της εφαρμογής των ιατρικών αρχών εις την δικαστικήν υπηρεσίαν».

Εκπαίδευση – Ιατρικές σχολές – Εργαστήρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας
Η έδρα της «Δικαστικής Ιατρικής» (όπως αρχικά ονομαζόταν) ήταν από τις πρώτες που ιδρύθηκαν στο Πανεπιστήμιο του Όθωνα. Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα καθιερώνεται η έδρα της ιατροδικαστικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία παραμένει και η μοναδική μέχρι το 1942 οπότε ιδρύεται η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σχετικά με την εκπαίδευση στην ιατροδικαστική επιστήμη σε αρκετές χώρες μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα μαθήματα ιατροδικαστικής σε προπτυχιακό επίπεδο διδάσκονται σε όλες τις ιατρικές σχολές και η ιατροδικαστική είναι αναγνωρισμένη ειδικότητα. Σε όλες στις Ιατρικές Σχολές της χώρας μας λειτουργούν Εργαστήρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας και όλοι οι φοιτητές διδάσκονται υποχρεωτικά μαθήματα Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας και σε κάποιες απ’ αυτές διδάσκονται και επιλεγόμενα μαθήματα Ιατρικής Δεοντολογίας & Ηθικής και Ιατρικής Ευθύνης Επίσης μάθημα Ιατροδικαστικής διδάσκεται στη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας ως υποχρεωτικό μάθημα. Η Ιατροδικαστική είναι μια κύρια ιατρική ειδικότητα στην Ελλάδα από το 1957 και ασχολείται με την εφαρμογή των ειδικών ιατρικών αλλά και άλλων συναφών επιστημονικών γνώσεων και εμπειριών στην υποβοήθηση του έργου της Δικαιοσύνης. Οι Ιατροδικαστικές επιστήμες είναι η Θανατολογία, η Δικαστική Παθολογική Ανατομική, η Δικαστική Τραυματολογία, η Δικαστική Ψυχιατρική, η Δικαστική Τοξικολογία, η Εργαστηριακή Ιατροδικαστική (Βιολογία, Οδοντιατρική, Ανθρωπολογία, Εγκληματολογία) και η Ιατρική Δεοντολογία.

Σήμερα, η Ιατροδικαστική ασκείται από τα Εργαστήρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας των ΑΕΙ (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Ιωάννινα, Αλεξανδρούπολη) και από τις Ιατροδικαστικές υπηρεσίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης (Αθήνα, Πειραιά, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Ηράκλειο, Κομοτηνή, Σύρος, Κέρκυρα, Ρόδος, Κοζάνη, Ναύπλιο και Λαμία). Το Εργαστήριο Ιατροδικαστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης και το Εργαστήριο Ιατροδικαστικής & Τοξικολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων είναι ενταγμένα και στα αντίστοιχα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία. Τα Πανεπιστημιακά Εργαστήρια, αποκλειστικά, είναι επιφορτισμένα και για την εκπαίδευση των νέων γιατρών για την χορήγηση τίτλου ειδικότητας στην Ιατροδικαστική.s.75 Στην Ελλάδα λειτουργούν 13 ιατροδικαστικές υπηρεσίες στις έδρες των εφετείων της χώρας υπό το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Σημαντική εξέλιξη για τα Εργαστήρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας των ΑΕΙ υπήρξε με την τελευταία νομοθετική ρύθμιση του 2009, με την οποία ορίζεται ισότιμη συναρμοδιότητα των Εργαστηρίων και των Ιατροδικαστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Σήμερα, η επιστήμη αυτή έχει εξελιχθεί σημαντικά. Η δίωξη του εγκλήματος έχει συντελέσει τεράστια πρόοδο και η απονομή της Δικαιοσύνης γίνεται καλύτερα. Δεν υπάρχουν ακόμα οργανωμένα μεταπτυχιακά προγράμματα ειδίκευσης στην Ιατροδικαστική στις Ιατρικές Σχολές των ΑΕΙ της χώρας, αλλά αρκετοί ιατροί και νομικοί έχουν εκπονήσει και εκπονούν διδακτορικές διατριβές με θέματα σχετικά με την Ιατροδικαστική, την Τοξικολογία, την Ιατρική Δεοντολογία και την Ιατρική Ευθύνη.

Αρχές διαβιβάζουσες την εντολή στον πραγματογνώμονα για ιατροδικαστική πράξη
Σύμφωνα με το άρθρο 19 της Ποινικής Δικονομίας, το Δικαστήριο καθώς και κάθε υπάλληλος επί της ανάκρισης είχε το δικαίωμα να διορίζει πραγματογνώμονες, καθώς για ορισμένες δικαστικές υποθέσεις δεν υπήρχαν τέτοιοι διορισμένοι. Στα άρθρα 17 και 18 της Ποινικής Δικονομίας ορίζονταν λεπτομερέστερα οι δημόσιοι λειτουργοί, οι οποίοι είχαν το δικαίωμα να διενεργούν ανακρίσεις και να καλούν και ιατρούς στις περιπτώσεις, στις οποίες κρινόταν αναγκαία η κοινή γνώμη:

Άρθρ. 17. Υπό τη διεύθυνσιν και κατά παραγγελίαν του εισαγγελέως γίνεται η προανάκρισις – 1. υπό του ανακριτού, – 2. υπό των ειρηνοδίκων, – 3. υπό του δημάρχου, δημαρχικού παρέδρου ή αστυνόμου, – 4. υπό των αξιωματικών της χωροφυλακής, και όπου δεν ευρίσκονται αξιωματικοί, παρά των εκεί διοικούντων υπαξιωματικών.

Άρθρ. 18. Ο έπαρχος και ο νομάρχης έχουν οσαύτως το δικαίωμα της βεβαιώσεως των γενομένων αξιόποινων πράξεων. – Έχουν επομένως ως προς τούτο τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των επί της ανακρίσεως υπαλλήλων κατά τα άρθρα 153, 157 και 159.

Η αστυνομία φέρει ευθύνη και υποχρεώσεις κατά την άσκηση των προανακριτικών καθηκόντων. Η έκβαση μίας υπόθεσης εξαρτάται τις περισσότερες φορές από τους αρχικούς χειρισμούς, στους οποίους προβαίνουν τα αστυνομικά όργανα.63 Η δικαστική αστυνομία ήταν «ο πρόσκοπος, ο οποίος δίνει το σύνθημα στην δικαστική αρχή όπως επιληφθεί για την δίωξη του ενόχου». Η ενέργεια αυτή είναι τελείως προεισαγωγική και η πράξη τελευτά στον αρμόδιο δικαστή ή το δικαστήριο που θα επιληφθεί της υπόθεσης.70,78,82

Πραγματογνώμονες – Τεχνικοί σύμβουλοι
Η ενέργεια της πραγματογνωμοσύνης είναι δυνατόν να διαταχθεί, σύμφωνα με το άρθρο 183, από τους ανακριτικούς υπαλλήλους είτε αυτεπαγγέλτως είτε κατόπιν αίτησης κάποιου από τους διαδίκους ή του εισαγγελέα, αν απαιτούνται ειδικές γνώσεις επιστήμης ή τέχνης για την ακριβή διάγνωση και κρίση ορισμένου γεγονότος. Οι πραγματογνωμοσύνες μπορεί να αφορούν ζώντα άτομα, πτωματικό υλικό ή πειστήρια διαφορετικής φύσεως. Στις συχνότερες αιτίες διενέργειας πραγματογνωμοσύνης ανήκουν:

• Η διενέργεια νεκροψίας και νεκροτομής με τις σχετικές εργαστηριακές εξετάσεις για τον προσδιορισμό της αιτίας, του μηχανισμού και του τρόπου θανάτου.
• Η εξέταση οστικών ή ιστικών υπολειμμάτων.
• Η εκτίμηση των σωματικών βλαβών σχετικά με το χρόνο πρόκλησης, το μηχανισμό δημιουργίας, τη διάρκεια νοσηλείας, το χρόνο αποκατάστασης και τη βαρύτητα της βλάβης.
• Τα αδικήματα του γενετησίου.
• Η εξέταση διαφόρων πειστηρίων. [60]s.32

Εκτέλεση της ιατροδικαστικής γνωμοδότησης
Σε κάθε περίπτωση που ο ιατρός λάμβανε έγγραφη παραγγελία από τις ανακριτικές αρχές [εισαγγελέα, ανακριτή, ειρηνοδίκη, χωροφυλακή ή απόφαση δικαστηρίου], όφειλε να προβεί στην εκτέλεση της πραγματογνωμοσύνης κατά τους διάφορους αναγραφόμενους κανόνες. Πολλές και ποικίλες είναι οι περιστάσεις, στις οποίες οι ιατροί καλούνται να γνωμοδοτήσουν σε πολιτικές δίκες, κυρίως σε περιπτώσεις τραυματισμών σε ατυχήματα, όπου εξετάζουν τη σοβαρότητα του τραυματισμού και τον βαθμό ανικανότητας προς εργασία. Επιπλέον, είναι απαραίτητη η ιατρική γνώμη σε περίπτωση θέσεως ατόμου υπό δικαστική συμπαράσταση. Ο δικαστής χρειάζεται αποδείξεις για να εκτιμήσει τα γεγονότα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με τις απλές καταθέσεις των μαρτύρων, καθίσταται λοιπόν αναγκαία η σύμπραξη ανθρώπων, οι οποίοι κατέχουν ιδιαίτερες γνώσεις, εμπειρίες, τέχνη ή επιστήμη. Ο δικαστής ανάλογα με το θέμα που αντιμετωπίζει ορίζει τον κατάλληλο πραγματογνώμονα.86,87,88 Ο ιατρός λάμβανε εντολή με δικαστική απόφαση για τη σύνταξη πραγματογνωμοσύνης. Η απόφαση όριζε τα ζητήματα προς επίλυση. Η παραγγελία για τη σύνταξη ιατροδικαστικής πράξης λαμβανόταν είτε συνεπεία αίτησης των ενδιαφερομένων, είτε συνεπεία προδικαστικής απόφασης του δικαστηρίου, διά της οποίας κρινόταν αναγκαία η ιατρική γνώμη προ της έκδοσης της οριστικής απόφασης Έπρεπε σύμφωνα με το άρθρο 102 της Ποινικής Δικονομίας να καταθέσει τη γνώμη του επί όλων των προβαλλόμενων ζητημάτων και μερικές φορές, αν το θεωρούσε αναγκαίο, και επί πρόσθετων ζητημάτων που δεν αναφέρονταν στην εντολή, ήταν όμως στενά συνδεδεμένα με την υπόθεση.

Όταν ο ιατρός εκτελούσε την εντολή που του ανατίθετο και μελετούσε την κρινόμενη υπόθεση, όφειλε να συντάξει την ιατροδικαστική έκθεση. Η ιατροδικαστική έκθεση παραδίδεται από τον ιατρό στον ανακριτικό υπάλληλο που του έδωσε την εντολή και την υπογράφουν ο ιατρός, ο ανακριτικός υπάλληλος, ο γραμματέας του δικαστηρίου και δύο μάρτυρες, σύμφωνα με το άρθρο 109 της Ποινικής Δικονομίας. Αν περισσότεροι ιατροί εκτέλεσαν την ιατρογνωμοσύνη, τότε η παράδοση της έκθεσης ανατίθεται στον έναν από αυτούς, ο οποίος και μνημονεύεται στην έκθεση. Σε περίπτωση διαφωνίας, αυτός που διαφωνεί συντάσσει δική του έκθεση ή σημειώνεται η διαφωνία του κάτω από την έκθεση. Όταν οι ιατροί είναι δύο, οπότε δεν υπάρχει πλειοψηφία, τότε διορίζεται και τρίτος ως επικριτής, κατά το άρθρο 107 της Ποινικής Δικονομίας. Οι διαδικασίες που όφειλαν να ακολουθήσουν οι ιατροί κατά τη διενέργεια πραγματογνωμοσύνης συνοψίζονται ως εξής: α) μετά την ορκωμοσία τους και στις περιπτώσεις που η πραγματογνωμοσύνη λάμβανε χώρα στο δικαστήριο, οι ιατροί – πραγματογνώμονες ενημερώνονταν από τον πρόεδρο του δικαστηρίου για τα ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν, τις παρατηρήσεις των δικηγόρων των διαδίκων και λάμβαναν όσες πληροφορίες κρίνονταν αναγκαίες. Εν συνεχεία αποχωρούσαν σε ιδιαίτερο χώρο, όπου εξέταζαν τα δεδομένα ή και τον παθόντα, συσκέπτονταν και συνέτασσαν τη γνωμοδότηση, την οποία κατέθετε ο πρεσβύτερος των πραγματογνωμόνων, β) όταν η πραγματογνωμοσύνη διενεργούνταν εκτός δικαστηρίου, οι πραγματογνώμονες ορκίζονταν ενώπιον αυτού και μετά από την αυτοψία, η οποία λάμβανε χώρα σε ορισμένο τόπο και χρόνο, συνέτασσαν την ιατροδικαστική έκθεση, γ) οι πραγματογνώμονες συνέτασσαν εγγράφως τη γνωμοδότηση και την υπέγραφαν από κοινού. Μόνον επί διαφωνίας καταχωριζόταν η γνώμη που υποστήριζε ο καθένα χωριστά.

Σύνταξη ιατροδικαστικών εκθέσεων
Κάθε ιατροδικαστική έκθεση συνίστατο τουλάχιστον από τρία μέρη, το προοίμιο, την περιγραφή και το συμπέρασμα.
Κάποιες φορές, πέραν των τριών παραπάνω περιλάμβανε το αναμνηστικό και τη συζήτηση.
1) Προοίμιο: το προοίμιο περιλάμβανε α) το όνομα, το επώνυμο, την ιδιότητα και την κατοικία του πραγματογνώμονα, β) την αρχή, τον βαθμό και τα στοιχεία του υπαλλήλου που έδωσε την εντολή, γ) την ημερομηνία της εντολής, δ) την ημερομηνία και την ώρα της εκτέλεσης της ιατροδικαστικής πράξης και τον τόπο, στον οποίο αυτή διενεργήθηκε και ε) τη φύση του αδικήματος και των ιατροδικαστικών πράξεων, ήτοι νεκροψία, εξέταση κηλίδων κτλ.
Στο προοίμιο της έκθεσης αναφέρονταν τα της ορκωμοσίας του ιατροδικαστή, καθώς και τα ονόματα των παριστάμενων υπαλλήλων της δικαστικής αρχής ή άλλης αρχής, των ενδιαφερόμενων κτλ.
2) Περιγραφή: στην περιγραφή αναφέρονταν τα γεγονότα που παρατηρήθηκαν. Η περιγραφή έπρεπε να είναι πλήρης και περιληπτική. Ειδικότερα, ο ιατρός έπρεπε να επιμείνει με λεπτομερέστερες πληροφορίες μόνο στα γεγονότα, στα οποία επρόκειτο να στηριχθεί το συμπέρασμα. Τα γεγονότα έπρεπε να περιγράφονται με σαφήνεια, ώστε να είναι δυνατή η μετέπειτα συζήτηση. Σχετικά με την εξέταση κηλίδων, τις χημικές / ιστολογικές αναλύσεις ή άλλες ειδικές εξετάσεις, στην περιγραφή έπρεπε να αναφέρεται και η τεχνική μέθοδος που χρησιμοποίησε ο ιατροδικαστής.
3) Αναμνηστικό: σε μερικές περιπτώσεις ήταν απαραίτητο πριν την περιγραφή παρατηρήσεων να εκτίθενται γεγονότα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον από ιατρική άποψη, π.χ. αν επρόκειτο για τραύμα, σημειωνόταν η ομολογία του δράστη ή άλλων προσώπων ως προς την πρόκληση του τραύματος, τη φύση του όπλου, τα συμπτώματα από την κάκωση κτλ. ή αν επρόκειτο για βιασμό σημειωνόταν η κατάθεση της παθούσης για τον χρόνο της πράξης, τις συνέπειες που είχε ως επακόλουθα κτλ. Η αφήγηση του αναμνηστικού έπρεπε να είναι μετρημένη και να αναφέρεται μόνο σε γεγονότα σχετικά με το αντικείμενο της πραγματογνωμοσύνης και χρήσιμα για την ανεύρεση της αλήθειας επί της εξεταζόμενης υπόθεσης.
4) Συζήτηση: κάθε φορά που τα συμπεράσματα δεν προέκυπταν με σαφήνεια από την απλή περιγραφή των γεγονότων ήταν ανάγκη να γίνεται η συζήτηση, στην οποία καταδεικνυόταν η σημασία των κυριότερων και ουσιωδών παρατηρήσεων και των περιστάσεων του αναμνηστικού, όπου εξηγούνταν η αξία και η σημασία τους.
5) Συμπέρασμα: τα συμπεράσματα ήταν αυτά που πολλές φορές απαιτούσαν [και απαιτούν] τον περισσότερο χρόνο και τη μεγαλύτερη προσοχή. Ο ιατρός οφείλει να σταθμίσει με μεγάλη προσοχή τις εκφράσεις του και να συνάγει ασφαλή συμπεράσματα από τις παρατηρήσεις του, διαφορετικά θα βρεθεί όχι μπροστά σε ιατρικό πρόβλημα αλλά σε άλυτο γρίφο. Πρέπει προπάντων να αποφεύγει τις αοριστίες και τις διφορούμενες εκφράσεις. Αν υπάρχει ζήτημα με αδυναμία αποσαφήνισης, τότε οφείλει να το επισημαίνει. Τα συμπεράσματα καταγράφονται κυρίως για τους δικαστές και τους ενόρκους, επομένως δεν πρέπει να περιέχουν επιστημονικούς όρους που δεν είναι κατανοητοί από όσους δεν έχουν ιατρικές γνώσεις. Αν ένας ιατρικός όρος είναι αναπόφευκτος, ο ιατρός πρέπει να τον εξηγήσει με παραπομπή ή σε παρένθεση. Ο Ιατροδικαστής πρέπει να περιορίζεται στα ερωτήματα που τέθηκαν κατά την εντολή που έλαβε και η εκτίμησή του πρέπει να είναι συγκεκριμένη και απόλυτη, δίχως εικασίες.

Ο Α. Γεωργαντάς αναφέρει, ότι για τη σύνταξη της ιατροδικαστικής έκθεσης υπάρχουν τύποι, τους οποίους ο ιατρός οφείλει απαρέγκλιτα να ακολουθήσει, ώστε η έκθεσή του να μη χάσει την πραγματική της αξία και συνεπεία τούτου να ληφθεί υπόψιν του δικαστηρίου μόνον ως εξώδικη μαρτυρία. Η σύνταξη της ιατροδικαστικής έκθεσης όπως προτείνεται από τον Α. Γεωργαντά είναι σύμφωνη με τα προηγούμενα και περιλαμβάνει τα εξής: α) πρώτα αναφέρεται στην έκθεση ο αριθμός, η ημερομηνία της εντολής και η αρχή που την εξέδωσε και εν συνεχεία το «περί ομώσεως του νενομισμένου όρκου», β) αναγράφονται τα ζητήματα προς λύση για τα οποία εδόθη η εντολή, γ) σημειώνεται, ότι βεβαιώθηκε η ταυτότητα του υπό εξέταση ατόμου, καθώς και ο τόπος όπου διενεργήθηκε η πραγματογνωμοσύνη, δ) εκτίθεται περιληπτικά και συνοπτικά το αναμνηστικό της υπόθεσης κατά την αφήγηση του και σαφήνεια, σε γλώσσα κατανοητή και από μη ιατρούς, όλες οι λεπτομέρειες και τα δεδομένα που είναι χρήσιμα για τη επίλυση του ζητήματος, στ) εκτίθενται συνοπτικά και με σαφήνεια η κρίση και εκτίμηση των δεδομένων στοιχείων, καθώς και τα συμπεράσματα που προκύπτουν και ζ) σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα εκτίθεται η λύση των ζητημάτων. 3 Όταν επρόκειτο για την εξέταση πτώματος, μετά τη βεβαίωση της ταυτότητας ο ιατρός όφειλε να τηρεί κατά γράμμα το πνεύμα της εντολής που έχει λάβει. Εξέταζε λοιπόν με μεγάλη λεπτομέρεια την εξωτερική κατάσταση του πτώματος για κακώσεις ή άλλα ιδιαίτερα σημεία, αν επρόκειτο για απλή αυτοψία. Αν επρόκειτο για νεκροτομή, ο ιατρός έπρεπε να λαμβάνει ειδική εντολή, καθώς δεν δικαιούταν αυτεπάγγελτα να προβαίνει σε αυτήν, διότι ο νόμος το απαγόρευε [Β. Διάταγμα της 28ης Μαρτίου 1838, το οποίο όριζε τα «Περί κατασκευής των νεκροταφείων εν γένει, των τάφων και της ταφής νεκρών» και Β. Διάταγμα της 13ης Μαΐου 1835, το οποίο όριζε τα «Περί των νεκροσκόπων και των καθηκόντων αυτών, προς αποφυγήν των απερίσκεπτων ενταφιασμών των νεκροφανών»]. Εάν λόγω της φύσεως της υπόθεσης προκύψουν απορίες κατά τη διεξαγωγή της ανάκρισης, τότε η ανακριτική αρχή υποβάλλει στο Ιατροσυνέδριο (άρθρ. 4 εδάφιο Β΄, του από 13 Μαΐου 1834 Β. Διατάγματος, «Περί συστάσεως Ιατροσυνεδρίου») τις ιατροδικαστικές εκθέσεις, καθώς και κάθε σχετικό με τη δικογραφία, εκτίθενται λεπτομερώς τα αίτια που προκάλεσαν τους ενδοιασμούς και ζητείται η ανώτατη γνωμοδότηση.

3. Ο ιατροδικαστής εκτιμούσε κάθε περίπτωση και έδινε απαντήσεις επί όλων των ερωτημάτων. Εξέταζε τα τραύματα ή τα πτώματα. Κατά την εξέταση των τραυμάτων έπρεπε να σχηματίσει σαφή ιδέα ως προς τη θέση του θύματος και του αυτουργού και να κρίνει κάτω από ποιες περιστάσεις τελέστηκε η αξιόποινη πράξη. Επιπλέον, εξέταζε και έκανε πρόγνωση ή αναφορά ως προς την ίαση των τραυμάτων, τον απαιτούμενο χρόνο θεραπείας τους, την πιθανή πρόκληση παραμόρφωσης λόγω των τραυμάτων και την προκληθείσα ανικανότητα του παθόντος. Τα παραπάνω είχαν ιδιαίτερη σημασία για την επιμέτρηση της ποινής του αυτουργού. Η ιατροδικαστική εξέταση σε περίπτωση θανάτου περιλάμβανε την αυτοψία του πτώματος και του τόπου τέλεσης του εγκλήματος. Ακολουθούσε νεκροτομή και οι απαραίτητες βιοχημικές αναλύσεις. Ο ιατροδικαστής όφειλε να διευκρινίσει εάν τα φαινομενικά αίτια θανάτου, π.χ. τραύματα, θλάσεις, αποτυπώματα στον λαιμό, Στην Ελλάδα η άσκηση της ιατροδικαστικής γίνεται επίσημα αμέσως μετά τη δημιουργία του ελεύθερου Ελληνικού κράτους. Η Ποινική Δικονομία και η νομική πρακτική προβλέπουν από την αρχή ειδικές διατάξεις για την ιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη. Το ελληνικό δικονομικό δίκαιο ακολούθησε το δίκαιο που αναπτύχθηκε στον ηπειρώτικο χώρο. Το δίκαιο αυτό ήταν κύριο προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης η οποία επέβαλε την νέα ρύθμιση των πραγμάτων με νέους γραπτούς κανόνες του δικαίου που επικράτησε να ονομάζονται Ναπολεόντειοι Κώδικες. Η επανάσταση στο χώρο του ποινικού δικονομικού δικαίου απέβλεπε στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών που ήταν έρμαιοι τότε στις αυθαιρεσίες των δικαστικών και κρατικών οργάνων. Μπορεί άνετα να θεωρηθεί ότι στο χώρο της Ποινικής Δικονομίας συντελέσθηκε αληθινή επανάσταση της οποίας το ιδεολογικό υπόβαθρο υπήρξαν οι μεγαλόπνοες ιδέες και μακροχρόνιες των διαφωτιστών. Στις αρχές του ηπειρωτικού ευρωπαϊκού αυτού συστήματος στηρίχθηκε ο σχεδιασμός και η υλοποίηση της νομοθετικής ρύθμισης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους που έγινε το 1834 δια χειρός του «Ιουστινιανού της νεώτερης Ελλάδος» Γεωργίου Λουδοβίκου φον Μάουερ μέλους της τότε τριμελούς Αντιβασιλείας. Της ίδια αντίληψης και σχεδιασμού υπήρξε και η ρύθμιση της Κρητικής Πολιτείας η πολιτείας η οποία με την υπ’αριθμ.120/9.10.1880 εγκύκλιο του Γενικού Διοικητή Κρήτης Ι. Φωτιάδη διαλάμβανε στο άρθρο 12 του περί επαρχιακών γιατρών κανονισμού: «Ο επαρχιακός γιατρός συντάσσει επίσης τας ιατροδικαστικάς εκθέσεις των εντός της περιφερείας του συμβαινόντων τραυματισμών ή φόνων»

Οι Ιατροδικαστικοί φορείς (Εργαστήρια Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας των ΑΕΙ και Ιατροδικαστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Δικαιοσύνη) επιλαμβάνονται μετά από παραγγελία των προανακριτικών αρχών των κάτωθι περιστατικών πάσης φύσεως: (α) βίαιων θανάτων εκ προθέσεως ή αμελείας, τροχαίων ή εργατικών ατυχημάτων, ατυχημάτων στο οικιακό περιβάλλον, σε χώρους φαρμακείων, φαρμακευτικών δηλητηριάσεων ή αυτοκτονιών, (β) αιφνίδιων θανάτων, (γ) θανάτων σε καταστήματα κράτησης – κρατητήρια, οίκους ευγηρίας, ειδικά νοσηλευτικά ιδρύματα κλπ, (δ) τραυματισμών και ποικίλων περιστατικών ποινικού ενδιαφέροντος, (ε) ατυχημάτων σχετιζομένων με τη γενετή-σια λειτουργία, (στ) ατυχημάτων σχετιζομένων με παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών όπως προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία. Η Ιατροδικαστική ασχολείται και με τα θέματα Ιατρικής Ευθύνης και Δεοντολογίας, όπως τις νομικές αρχές που διέπουν την άσκηση της Ιατρικής, τις ηθικές αρχές που διέπουν την άσκηση της ιατρικής, τις σχέσεις του γιατρού προς τα «έξω» και τις σχέσεις του γιατρού με τους συναδέλφους του. Είναι ο μοναδικός κλάδος της Ιατρικής που υπηρετεί ταυτοχρόνως τη Δικαιοσύνη, τις Διωκτικές Αρχές, τις ασφαλιστικές εταιρείες, τα συμφέροντα του πολίτη ή της οικογένειάς του, το δημόσιο συμφέρον και την επιστήμη.

Νομοθεσία που διέπει την Ιατροδικαστική Επιστήμη: Ξεκινώντας από το Βασιλικό Διάταγμα του Όθωνα «Περί νεκροσκοπίας» που υπογράφηκε στην Αθήνα στις 11 Ιου-νίου 1835, και αποτελεί την πρώτη συστηματική προσπάθεια για την εγκαθίδρυση ενός ισχυρού νομικού πλαισίου σε ότι έχει σχέση με αυτό που καλείται Ιατροδικαστική και συνεχίζοντας χρονολογικά αναφέρονται παρακάτω όλοι οι Νόμοι, τα Διατάγματα, Γνωμοδοτήσεις και οι Υπουργικές Αποφάσεις μέχρι σήμερα.

Αναλυτικά οι νόμοι βρίσκονται στο Παράρτημα Ι και τα άρθρα του Ποινικού Κώδικά, του Κώδικα Ποινικής Διs.24

Βασιλικό Διάταγμα της 27 Δεκεμβρίου 1956 /12 Ιανουαρίου 1957.
Περί προσθήκης της ιατροδικαστικής στας ιατρ. Ειδικότητας. S 26

Νόμος ΓΧΙΠ΄ (3680) της 19/31 Μαρτίου 1910.
Περί ιατροδικαστικής υπηρεσίας παρά την εισαγγελία των εν Αθήναις Πλημμελειοδικών.

Βασιλικό Διάταγμα της 8/17 Μαΐου 1910.
Περί του τρόπου της εκτέλεσης της υπηρεσίας των παρά τη εισαγγελία των εν Αθήναις Πλημμελειοδικών ιατροδικαστών. Εκδίδεται κατά το άρθρο 11 ν. ΓΧΙΠ΄/1910.

Βασιλικό Διάταγμα της 31 Οκτ./14 Νοεμ. 1913.
Περί τροποποιήσεως εν μέρει του από 8 Μαΐου 1910 εκτελεστικού Β. Δ/τος του ν. ΓΧΠ΄ Περί ιατροδικαστικής υπηρεσίας παρά την εισαγγελία των εν Αθήναις Πλημμελειοδικών.

Διάταγμα υπ΄αριθμ. 14/8/29-9-1924 άρθρο 25.
Ληξιαρχικές πράξεις, Θάνατος, Ιατρική πιστοποίηση.

Νομοθετικό Διάταγμα υπ΄αριθμ. 528 της 25 Σεπτ./1 Οκτ. 1941.
Περί προσθήκης μιας θέσεως Ιατροδικαστού παρά την Εισαγγελία Πρωτοδικών Πειραιώς.

Νομοθετικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 1526 της 3/22 Ιουλίου 1942.
Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του άρθρου 10 από 30 Μαρτίου 1937 Δ/τος «περί των επανακτέων οικονομιών εν ταις Υπηρεσίαις αρμοδιότητος Υπουργείου Δικαιοσύνης».

Νομοθετικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 1650 της 30 Ιουλίου/19 Αυγούστου 1942.
Περί κανονισμού ιατροδικαστικής αμοιβής.

Νόμος υπ’ αριθμ. 360 της 17/23 Ιουλίου 1943.
Περί του χρόνου υπηρεσίας των απολυθέντων της υπηρεσίας Ιατροδικαστών. 25
της Ιατροδικαστικής υπηρεσίας κλπ. ως ούτος συνεπληρώθη δια μεταγενέστερων νόμων διαβαθμίσεως των ιατροδικαστών».

Νόμος υπ’ αριθμ. 963 της 1/26 Νοεμβρίου 1943.
Περί συμπληρώσεως του Νόμου 705 της 7/9 Οκτωβρίου 1943 «περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του Νόμου ΓΧΠ΄ περί της ιατροδικαστικής υπηρεσίας κλπ.».

Νόμος υπ’ αριθμ. 1117 της 10/23 Ιανουαρίου 1944.
«Περί τρόπου εκτελέσεως ιατροδικαστικών πραγματογνωμοσυνών εν Θεσσαλονίκη».

Νόμος υπ’ αριθμ. 1302 της 25 Φεβρουαρίου/25 Μαρτίου 1944.
Περί τροποποιήσεως των διατάξεων των άρθρων 1 και 3 του νόμου 644/1943 «περί τρο-ποποιήσεως και συμπληρώσεως του Ν. Δ/τος 1526 του 1942 κλπ.».

Νόμος υπ’ αριθμ. 1510 της 30 Απριλίου/8 Ιουλίου 1944.
Περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως των διατάξεων των άρθρων 1 και 2 του Νόμου 1302/1944 «περί τροποποιήσεως των άρθρων 1 και 3 του Νόμου 644/1943 κλπ. περί καθορισμού εξόδων λειτουργίας Ιατροδικαστικών υπηρεσιών Αθηνών – Πειραιώς».

Νόμος υπ’ αριθμ. 1710 της 2/4 Σεπτεμβρίου 1944.
Περί συμπληρώσεως του Νόμου 705/1942 περί τροποποιήσεως και συμπληρώσεως του Ν. ΓΧΠ΄ περί ιατροδικαστικής υπηρεσίας.

Κανονιστικό διάταγμα της 29 Φεβρουαρίου/13 Μαρτίου 1944.
Περί εκτελέσεως του Ν. 705 της 7 Οκτωβρίου 1943 «περί τροποποιήσεως και συμπλη-ρώσεως του Ν. ΓΧΠ΄ περί της ιατροδικαστικής υπηρεσίας κλπ.».

Νόμος υπ’ αριθμ. 495 της 9/10 Δεκεμβρίου 1947.
Περί διενέργειας ιατροδικαστικών πράξεων εις το Νεκροσκοπείον Πειραιώς.

Βασιλικόν Διάταγμα της 9/23 Ιουλίου 1952.
Περί κατανομής των οργανικών θέσεων του προσωπικού της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας.

Νόμος υπ’ αριθμ. 2266 της 9/10 Οκτωβρίου 1952.
Περί τροποποιήσεως των περί ιατροδικαστικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης διατάξεων.

Νόμος υπ’ αριθμ. 2347 της 30/30 Μαρτίου 1955. Περί καταργήσεως του άρθρου 4 του Νόμου 2266/52 «περί τροποποιήσεως των περί ιατροδικαστικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης διατάξεως» και άλλων τινών διατάξεων [74].

Βασιλικό Διάταγμα της 27 Δεκεμβρίου 1956 /12 Ιανουαρίου 1957.
Περί προσθήκης της ιατροδικαστικής στας ιατρ. Ειδικότητας.

Νόμος υπ’ αριθμ. 4044 της 11/19 Απριλίου 1960.
Περί προσθήκης θέσεων τινών παρά ταις Ιατροδικαστικαίς Υπηρεσίαις και καταργήσεως της παρ. 2 του άρθρου 3 του Ν.Δ. 3985/1959.

Βασιλικόν Διάταγμα υπ’ αριθμ. 73 της 23 Ιανουαρίου/5 Φεβρουαρίου 1965.
Περί ορισμού ειδικών τυπικών προσόντων διορισμού βοηθητικού προσωπικού Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας.

Αναγκαστικός Νόμος υπ’ αριθμ. 445 της 14 Ιουνίου 1968.
Αζήτητα πτώματα.

Νομοθετικόν Διάταγμα υπ’ αριθμ. 885 της 20/27 Μαΐου 1971.
Περί τροποποιήσεως των περί των ιατροδικαστικών Υπηρεσιών Υπουργείου Δικαιοσύνης διατάξεων και αυξήσεως του προσωπικού τούτων.

Απόφασις Υπουργού Δικαιοσύνης υπ’ αριθμ. 80289 της 7/9 Σεπτεμβρίου 1976.
Περί κατανομής θέσεων Ιατροδικαστών και λοιπού προσωπικού Ιατροδικαστικών Υπηρεσιών Αθηνών και Πειραιώς.

Νόμος υπ’ αριθμ. 344 του 1976 άρθρο 32.
Προθεσμία δηλώσεως θανάτου- Προϋπόθεσις συντάξεως πράξεως θανάτου.

Προεδρικό Διάταγμα υπ΄αριθμ. 850 της 1 Ιανουαρίου 1977.
Αναγραφή της αιτίας θανάτου στη πιστοποίηση – Βιβλία θανάτων, Ιατρική πιστοποίηση – Θάνατοι (Ληξιαρχικές πράξεις).

Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 961/1981 της 4 Σεπτεμβρίου 1981.
Ειδικότητες γιατρών – Ειδικευόμενοι.

Νόμος υπ’ αριθμ. 1649 της 3 Οκτωβρίου 1986 άρθρο 5.
Διορισμός, Κατάταξη, Μητρώο, Επιμόρφωση (Ίδρυση Εργαστηρίου Ιατροδικαστικής).

Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμ. Δ/57328 της 16 Νοεμβρίου 1992.
Γιατροί, Υπηρεσία υπαίθρου, Εκπλήρωση υπηρεσίας, Αναστολή εκπλήρωσης υπηρεσίας.

Νόμος υπ’ αριθμ. 2071 του 1992 άρθρο 123.
Ιατροδικαστικών πράξεως και θέσεις ιατροδικαστών.

Γνωμοδότηση υπ’ αριθμ. 3065 της 5 Νοεμβρίου 1996.
Κατανομή Ιατροδικαστικών πράξεων μεταξύ α) των Εργαστηρίων Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας των ΑΕΙ και β) των Ιατροδικαστικών Υπηρεσιών Υπουργείου Δικαιοσύνης. 27

Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 415/1994 της 20 Ιουνίου 1997 άρθρο 1.
Ειδικότητες Γιατρών – Ειδικευόμενοι.

Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμ. Β1/5/1997 της 19 Αυγούστου 1997.
Ιατρικής Σχολής του ΔΠΘ για θέματα ιατροδικαστικής.

Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 262 της 19 Αυγούστου 1998 άρθρο 1.
Ίδρυση Εργαστηρίου Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Νόμος υπ’ αριθμ.. 2721 του 1999 άρθρο 40.
Διατάξεις περί της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας και άλλων θεμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Νόμος υπ’ αριθμ. 2737 του 1999.
Μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων ιστών και οργάνων και άλλες διατάξεις.

Σωφρονιστικός Κώδικας υπ’ αριθμ. ΦΕΚ Α 291 της 24 Δεκεμβρίου 1999 άρθρο 80.
Θάνατο κρατουμένου (Σωφρονιστικό Δίκαιο).

Οργανισμός Υπουργείου Δικαιοσύνης της 17 Φεβρουαρίου 2000 άρθρο 2.
Διάρθρωση και αρμοδιότητες των Ιατροδικαστικών Υπηρεσιών.

Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 228/2000 της 2 Ιουλίου 2003.
Εκτέλεση Υπερήχων.

Νόμος υπ’ αριθμ. 3258 της 29 Ιουλίου 2004 άρθρο 6.
Σύσταση της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Λαμίας.

Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμ. Α9γ/38800/1998 της 13 Ιουνίου 2005.
Λήψης ιατροδικαστικής ειδικότητας.

Νόμος υπ’ αριθμ. 3418 του 2005.
Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας.

Εισηγητική Έκθεση υπ’ αριθμ. 3472 της 4 Ιουλίου 2006.
Ρυθμίσεις ιατροδικαστικών θεμάτων.

Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 319/1995 της 25 Ιουλίου 2006 άρθρο 34.
Διδασκόμενα μαθήματα Οργανισμός Σχολής Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας.

Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμ. 127287 της 29 Δεκεμβρίου 2006.
Αζήτητα πτώματα – Αζήτητοι σωροί.

Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμ. 2971/ΦΕΚ Β΄ 33 της 19 Ιανουαρίου 2007.
Κατανομή θέσεων ιατροδικαστών.

Προεδρικό διάταγμα αριθμ. 81 της 3 Μαΐου 2007 άρθρο 1, 2.
Τροποποίηση διατάξεων π.δ. 319/1995.

Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμ. 50560 της 2 Ιουνίου 2008.
Τροποποίηση της Υπουργικής Απόφασης 2971/12-1-2007. 28

Νόμος υπ’ αριθμ. 3772 της 10 Ιουλίου 2009 άρθρα 1 – 10.
Μεταρρυθμίσεις στη διάρθρωση της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας.

Νόμος υπ’ αριθμ. 4198 της 11 Οκτωβρίου 2013 άρθρα 9Α – 9Β.
Πρόληψη και καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων και
προστασία των θυμάτων αυτής και άλλες διατάξεις .