Σκηνοθέτης. Ο Γιάννης Ιορδανίδης γεννήθηκε στην Αίγυπτο (Κάιρο). Στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκε το 1962, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και στη Σχολή Θεάτρου Κωστή Μιχαηλίδη στην Αθήνα, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1973 (Βραβείο Αιμίλιος Βεάκης). Στο Παρίσι, όπου σπουδάζει με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, αποφοίτησε με Πτυχίο Θεατρικών Σπουδών, Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Σπουδών (Maitrise Spécialisée) και Προδιδακτορικό Ανώτατο Δίπλωμα Σπουδών (D.Ε.Α.) από το Ινστιτούτο Θεατρολογικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, ενώ παράλληλα σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Paris IV). Από το 1962 και για δέκα χρόνια συνεργάζεται ως ηθοποιός με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον θίασο Δημήτρη Χορν και το Εθνικό Θέατρο, και ως βοηθός σκηνοθέτη. Στο Παρίσι σκηνοθέτησε για πρώτη φορά το 1983, στο θέατρο Ρον-Πουέν, και ακολούθησαν σκηνοθεσίες σε θιάσους διάσημων πρωταγωνιστών μεταξύ των οποίων της Σιλβιά Μονφόρ. Το 1991 η παράσταση Αλέξανδρος ο Μέγας του Ρακίνα εκπροσωπεί επίσημα τη Γαλλία, υπό την αιγίδα του υπουργού πολιτισμού Ζ. Λανγκ, σε Διεθνή Φεστιβάλ. Από το 1976 έως το 1991 με στόχο την προβολή του ελληνικού θεάτρου και της ελληνικής ποίησης στο Παρίσι, οργανώνει και επιμελείται σκηνοθετικά μια σειρά πολυθεαμάτων με τη συνεργασία διάσημων ονομάτων όπως των: Ευγένιου Ιονέσκο, Λόρενς Ντάρελ, Λουί Αραγκόν, Ζαν Ανούιγ, Φερνάντο Αρραμπάλ, Μαρσέλ Καρνέ, Ζαν Μαρέ, Ρενέ Κλερ, Μπερνάρ Ντορτ, Μαρσέλ Μαρσώ, Αντουάν Βιτέζ, Γιάννη Τσαρούχη κ.ά. Παρουσιάζει επίσης με τους Υβ Μοντάν, Αλέν Ντελόν, Ζαν-Λουί Μπαρώ, Μαρία Καζαρές, Εντβίζ Φεγιέρ, κ.ά. μια σειρά οπτικοακουστικών παραγωγών και οργανώνει σε συνεργασία με τους ιδρυτές της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λανγκλουά και Μερί Μερσόν, Κινηματογραφικά Φεστιβάλ. Ίδρυσε και διηύθυνε για δέκα περίπου χρόνια το Ελληνικό Κέντρο Πολιτισμού και Τέχνης του Παρισιού και τον θίασο Τεάτρ Υγκρέκ, εκπροσώπησε στη Γαλλία το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου της Unesco και στην Ελλάδα τη Διεθνή Ομοσπονδία Θεατρικών Μουσείων και Βιβλιοθηκών. Από το 1986 δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης και στην Ελλάδα και αργότερα στη Γερμανία και την Κύπρο. Σκηνοθετεί επίσης για την Εθνική Λυρική Σκηνή, καθώς και έργα του αρχαίου ελληνικού δράματος για το Φεστιβάλ Επιδαύρου και άλλα Διεθνή Φεστιβάλ. Σε μια πορεία 35 χρόνων σκηνοθετεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό πάνω από 100 παραστάσεις. Παράλληλα ασχολείται με τη μετάφραση κλασσικών και σύγχρονων θεατρικών έργων, δημοσιεύει πλήθος μελετών και άρθρων για το θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, συνεργάζεται σε θεατρικές εκδόσεις, επιμελείται εκθέσεις θεατρικού περιεχομένου και διευθύνει σεμινάρια και Master Class για ηθοποιούς. Είναι μέλος της Ελληνικής και της Γαλλικής Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, επίτιμο μέλος της Όπερας Δωματίου Αθηνών και εκπρόσωπος της Εταιρείας Ζαν Ζιρωντού στην Ελλάδα. Διατελεί επανειλημμένα πρόεδρος και μέλος της επιτροπής εισαγωγικών και διπλωματικών εξετάσεων του Υπουργείου Πολιτισμού και του Εθνικού Θεάτρου. Ως καθηγητής της υποκριτικής τέχνης διδάσκει για δεκαπέντε συνεχή χρόνια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το Σκηνοθετικό του έργο έχει γίνει επανειλημμένα αντικείμενο μελέτης στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών των Πανεπιστημίων της Ελλάδας. Τιμήθηκε στη Γαλλία με το Χρυσό Μετάλλιο Σκηνοθεσίας από τη Διεθνή Ακαδημία του Παρισιού και στην Ελλάδα, για το σύνολο της προσφοράς του στο θέατρο και τον πολιτισμό, με πολλές διακρίσεις και βραβεία, μεταξύ των οποίων, το βραβείο Μέγας Αλέξανδρος από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και το 1922 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του ήταν επίσης φωτογράφος. Εργάστηκε στον τομέα του φωτορεπορτάζ και συνεργάτηκε με όλες τις εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, την Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών (USIS), το κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, την Κρατική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και διάφορα προξενεία. Μετά τον πόλεμο συνεργάστηκε με τον φωτογράφο Μιχάλη Τσολακίδη και το 1974 δημιούργησε δικό του εργαστήριο. Μέρος του αρχείου του ανήκει στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και στο ΚΘΒΕ.

Ο Ιωάννης Μ. Ισηγόνης γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 24 Φεβρουαρίου 1899 και πέθανε στις 18 Αυγούστου 1979. Τελείωσε το γυμνάσιο στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και το λύκειο στη Χίο. Φοίτησε στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Λωζάνης. Μετά την αποφοίτησή του εργάσθηκε για τρία χρόνια στη Φιλανδία, στην εταιρεία Kreuger & Toll, επιβλέποντας οικοδομικά και υδραυλικά έργα. Με την επάνοδό του στην Ελλάδα, το 1924, προσλαμβάνεται από την Εθνική Τράπεζα και εργάζεται ως μηχανικός στο Τεχνικό Τμήμα μέχρι το 1969. Επέβλεψε την κατασκευή πολλών υποκαταστημάτων της Τράπεζας ανάμεσα στα οποία: των Σερρών 1925-1926, της Χίου 1926-1927, της Θεσσαλονίκης 1928-1933, της Κοζάνης, της Φλώρινας, των Ιωαννίνων, της Ζακύνθου, της Κορίνθου κ.ά. Επέβλεψε επίσης τα έργα οδοποιίας και αποχέτευσης του Οικοδομικού Συνεταιρισμού της Φιλοθέης και της Σαρωνίδας.

Ο Ιωάννης Ισιδωρίδης-Σκυλίτσης ή Σκυλίσσης ήταν δημοσιογράφος, εκδότης, ποιητής και μεταφραστής. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1819. Ο πατέρας του Ισίδωρος Σκυλίτσης καταγόταν από την Χίο και η μητέρα του από την παλαιά σμυρναίικη οικογένεια των Ομήρων. Κατά την μεγάλη σφαγή της Χίου (1822), η οικογένεια του Ιωάννη κατέφυγε στα Κύθηρα. Όταν επέστρεψε στην Σμύρνη, ο Σκυλίτσης συνέχισε την εκπαίδευσή του στην Ευαγγελική Σχολή και ίσως αργότερα στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης. Αρχικά ασχολήθηκε με το εμπόριο, αφιερώθηκε όμως στην δημοσιογραφία, τις μεταφράσεις και την λογοτεχνία.
Όταν ήταν ακόμη 15 ετών μετέφρασε την Θηβαΐδα του Ρακίνα (1834). Συνεργάστηκε με το περιοδικό Αποθήκη ωφελίμων γνώσεων (1837 κ.ε.) και τις εφημερίδες Μνημοσύνη (1838), Άργος (1839), Ιωνικός Παρατηρητής (1839-40) και Αμάλθεια, της οποίας χρημάτισε διευθυντής το 1840. Το 1839 ίδρυσε με τον δάσκαλό του, Αργύρη Καράβα, το περιοδικό Φιλολογικός Κήπος. Την ίδια εποχή απέδωσε στα νέα ελληνικά το έργο του Μουσαίου Ηρούς και Λεάνδρου Έρωτες (1839), μετέφρασε τον Θάνατο του Σωκράτους του Λαμαρτίνου (1841) και εξέδωσε την ποιητική συλλογή Ευανθία, άσματα ερωτικά, αστεία και ποικίλα, μαζί με τον Ν. Σαλτέλη.
Ταξίδεψε στην Ιταλία και την Γαλλία (1842-1844) και το 1844 επέστρεψε στη Σμύρνη εξοπλισμένος με ένα σύγχρονο τυπογραφείο. Ασχολήθηκε με μεταφράσεις γαλλικών έργων όπως του Εζέν Συ: Τα απόκρυφα των Παρισίων (1845), Ματθίλδη (1846), Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα (1849), Φερνάνδος Δουπλέσιος (1852), του Αλεξάντρ Ντυμά (πατέρα): Ιατρού απομνημονεύματα (1846), της Γεωργίας Σάνδη: Λέων Λεωνής (1847), του Οκτάβ Φεγιέ: Ο απηγορευμένος καρπός (1848) και του Βίκτωρος Ουγκώ: Λουκρητία Βοργία (1852). Παράλληλα, το διάστημα 1849-55 εξέδιδε την εβδομαδιαία Εφημερίδα της Σμύρνης.
Το 1855 εγκαταστάθηκε στην Τεργέστη, όπου ίδρυσε την εφημερίδα Ημέρα. Μεταφράσεις αυτής της περιόδου είναι: Βασιλεύς των Ορέων του Εντμόν Αμπού, Οι Άθλιοι (1862) του Βίκτωρος Ουγκώ και Δον Κιχώτης του Μιγκέλ ντε Θερβάντες. Μετά από μία ανεπιτυχή προσπάθεια έκδοσης της Ημέρας στην Βιέννη, ο Σκυλίτσης εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου εξέδωσε το περιοδικό ποικίλης ύλης Μύρια Όσα (1867-68).
Το 1870 επέστρεψε στη Σμύρνη, όπου διέμεινε τρία χρόνια και αρθρογράφησε στην Αμάλθεια. Κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια. Το 1886 επέστρεψε στην Σμύρνη. Πέθανε στο Μόντε Κάρλο του Μονακό το 1890. Χωρίς να έχει εξακριβωθεί, εικάζεται ότι αυτοκτόνησε.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Στιγμαί και Η Μυρτιά (χ.χ.) και το θεατρικό Είσαι τρελλή (χ.χ.). Δημοσίευσε ποιήματα ως Παραρτήματα της Εφημερίδος της Σμύρνης. Το 1871 εξέδωσε στην Τεργέστη την τριλογία του Άριστα έργα, που περιλάμβανε μεταφράσεις των έργων Ταρτούφος, Φιλάργυρος και Μισάνθρωπος του Μολιέρου.

[Πηγές: Παγκόσμιο Βιογραφικό λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 9Α? Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 12]

Ο επιχειρηματίας της Κωνσταντινούπολης Αρσένιος Ισταμπούλογλου καταγόταν από τουρκόφωνη περιοχή της Μικράς Ασίας, με την οποία διατήρησε κατά κύριο λόγο εμπορικές σχέσεις. Η κόρη του Σουλτάνα Ισταμπούλογλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη γύρω στο 1902. Το 1919 παντρεύτηκε τον Θεοφάνη Διαμαντηρίδη και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Αρχικά ιδρύθηκε στην Αθήνα η εταιρεία με την επωνυμία Γ. Ν. Κάμφονας Α.Ε. με σκοπό τη διενέργεια επιχειρήσεων εφαρμογών ηλεκτρισμού, αγορά και εκμετάλλευση εργοστασίων ραδιοφώνων, ειδών ραδιοφωνίας, ηλεκτρικών ειδών. Στη συνέχεια η εταιρεία μετονομάσθηκε σε «Οικονομοτεχνική Αθηνών Α.Ε.» και τέλος σε «Ιωάννης Δ. Βαλέτας Α.Ε. Εμπορικών Εργασιών και Επιχειρήσεων Εφαρμογής Ηλεκτρισμού».

Φιλόλογος, ξεναγός και υπάλληλος της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Έγραψε βιβλία για παιδιά (Η Χρυσή Γαλέρα, Ταξίδι στη Νεραϊδοχώρα, Το Αλφάβητο της Χαράς) και θεατρικά έργα (Μονοήμερο Ταξίδι κ.ά.)

Ο Δημήτρης Ιωάννου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1954. Σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά από σπουδές κιθάρας σπούδασε με υποτροφία της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών αναγεννησιακό και μπαρόκ λαούτο στην Ακαδημία της Κολωνίας απ’ όπου αποφοίτησε το 1985 με διάκριση. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο πολιτιστικό μάνατζμεντ στην Μουσική Ακαδημία του Αμβούργου. Υπήρξε μέλος του συγκροτήματος Παλαιάς Μουσικής της «Τέχνης» (1973-1985). Συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης παρουσιάζοντας εκπομπές για την παλαιά μουσική. Διδάσκει στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης του οποίου διετέλεσε και διευθυντής. Υπήρξε για πολλά χρόνια ενεργό μέλος της «Τέχνης» καθώς και μέλος του διοικητικού της συμβουλίου.

Ο Παύλος Ιωάννου ήταν καθηγητής Εγχειρητικής, Ανατομίας και Επιδεσμολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Καταγόταν από την Καστοριά της Μακεδονίας και γνωρίζουμε ότι πέθανε το 1897. Μετά το διαδακτορικό του δίπλωμα (1858) πήγε στη Γερμανία και Γαλλία, όπου ασχολήθηκε ειδικότερα με την Ανατομία και τη Χειρουργική. Όταν επανήλθε στην Ελλάδα διορίστηκε το 1862 καθηγητής στην Ιατρική Σχολή. Το 1883 του ανατέθηκε η διεύθυνση του νοσοκομείου αφροδισίων νοσημάτων και η διδασκαλία των σχετικών μαθημάτων. Το 1891-92 διετέλεσε πρύτανις του Πανεπιστημίου. Έργα του: Εγχειρίδιον συστηματικής ανατομίας του ανθρώπου (Αθήναι 1878, γ΄έκδ, 1884) και Εγχειρίδιον Χειρουργικής (1884). Δημοσίευσε άρθρα στην Ιατρική Εφημερίδα, Γαληνό και Ασκληπιό. Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ιατρική (“Μελέται περί της χειρουργικής των αρχαίων”, “Περί της κατ΄αναφοράν προς την ανατομίαν αρχαίας ελληνικής πλαστικής του ανθρωπίνου σώματος”). Στο συνέδριο συφιλιδολογίας και δερματολογίας στη Βιέννη, είχε μιλήσει για τη σύφιλη στους αρχαίους.

Ο Φίλιππος Ιωάννου (πλήρες ονοματεπώνυμο Φίλιππος Ιωάννου Πάντος) γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη σχολή της Ζαγοράς και το 1807 παρακολούθησε μαθήματα του Επιφανίου Δημητριάδη στη Σκιάθο. Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στη Ζαγορά γύρισε μετά την έκρηξη της Επανάστασης, στην οποία πήρε ενεργό μέρος. Μετά την ήττα στη μάχη του Δράμαλη κατέφυγε αρχικά στη Σκιάθο και στη συνέχεια στη Σκόπελο και στη Σύρο. Στη Σύρο δίδαξε ελληνικά στην ελληνική σχολή μετά από προτροπή του συνιδρυτή της (από κοινού με το Γεώργιο Κλεοβούλου) Γρηγόριου Κωσταντά (1926-1928). Από το 1829 εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του Ανδρέα Μιαούλη και δάσκαλος των παιδιών του, τα οποία συνόδευσε και στο Μόναχο, όπου πήγαν για σπουδές στη στρατιωτική σχολή. Στο Μόναχο ο Ιωάννου δίδαξε και στο εκεί ελληνικό σχολείο, μεταξύ των μαθητών του ήταν και ο μετέπειτα βασιλιάς του ελληνικού κράτους Όθων. Παράλληλα σπούδασε και ο ίδιος φυσικές επιστήμες, φιλοσοφία και κλασική φιλολογία. Το 1836 αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας με την εργασία Untersuchungen von den Steinund Staubliedes - Schlagen und den damit verwandten Meteoren και δίδαξε την Αμαλία, μνηστή τότε του Όθωνα. Το 1837 επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε αρχικά ως σύμβουλος στο Υπουργείο Εκπαιδεύσεως και στη συνέχεια (1839) ως τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα Φιλοσοφίας, θέση την οποία διατήρησε για σαράντα χρόνια. Διετέλεσε επίσης βουλευτής και γερουσιαστής του Πανεπιστημίου, Πρύτανης (1848-1849 και 1857-1858), κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής, συγκλητικός, και έφορος της Εθνικής Βιβλιοθήκης (απομακρύνθηκε προσωρινά μετά την έξωση του Όθωνα, επέστρεψε όμως λίγο αργότερα και συνέχισε το έργο της αναδιοργάνωσης του υλικού της). Κατά τη διάρκεια της Ακαδημαϊκής του καριέρας προώθησε την οργάνωση της λειτουργίας της βιβλιοθήκης του, ενώ ως βουλευτής υπέβαλε νομοσχέδια για την αναβάθμιση της κατώτερης και μέσης εκπαίδευσης. Στα γράμματα εμφανίστηκε με φιλολογικές, γραμματολογικές και φιλοσοφικές μελέτες αλλά και λογοτεχνικές μεταφράσεις (κυρίως από τη Λατινική ποίηση). Ολοκλήρωσε επίσης ωδές και επιγράμματα στα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής λυρικής ποίησης και βουκολικά ειδύλλια.
Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (τελευταία πρόσβαση: 9/12/2020)

Φιλόλογος από την Αμοργό. Σπούδασε στην Αθήνα και έζησε χρόνια στο Βουκουρέστι και την Κων/πολη, όπου δίδαξε στην Πατριαρχική Σχολή της Χάλκης. Ασχολήθηκε με τη συλλογή αρχαιολογικού, ιστορικού και λαογραφικού υλικού στο νησί του, αλλά το βιβλίο του «Αμοργιακά» δεν εκδόθηκε ποτέ.

Ο Μιχαήλ Κάββας (τέλη 19ου αι. - Τρίπολη, 1840) υπήρξε διακεκριμένος γιατρός επί τουρκοκρατίας και αγωνιστής της επανάστασης.

Ο Βασίλειος Κάββας (Άργος, 1824 - Αθήνα, 1915) ήταν ο μικρότερος γιος του Μιχαήλ Κάββα. Υπήρξε Βασιλικός Επίτροπος σε διάφορες θέσεις και πρόεδρος της “Εταιρίας Μεταλλουργίων Λαυρίου” το 1915. Το 1871 παντρεύτηκε την Ασπασία Αντωνοπούλου, χήρα Ιωάννη Δαμιανού.

Ο Νικόλας Κάλας, γιος του Ιωάννη Καλαμάρη και της Ρόζας Α. Καρατζά, γεννήθηκε το 1907 στη Λωζάνη και έζησε στην Ελλάδα ώς το 1934. Φοιτητής της Νομικής το 1923 έγινε μέλος της Φοιτητικής Συντροφιάς και υποστηρικτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Ως δοκιμιογράφος και πολιτικός αρθρογράφος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Μ. Σπιέρος και ως ποιητής το ψευδώνυμο Νικήτας Ράντος. Με αυτό εξέδωσε το 1933 τη συλλογή Ποιήματα. Ώς το 1938 έζησε στο Παρίσι. Το 1938 εξέδωσε το βιβλίο του για τον υπερρεαλισμό με τίτλο Foyers d’ incendie και το 1940 εγκαταστάθηκε στις Η.Π.Α. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε εθελοντικά μαζί με τον Marcuse και άλλους ευρωπαίους διανοούμενος στο Office of War Information. Το 1943 εξέδωσε το βιβλίο Confound the Wise. To 1945 πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και ως το τέλος της ζωής του το 1988 έζησε στη Νέα Υόρκη. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Columbia “Research in Contemporary Cultures" που διηύθυνε η Margaret Mead και με τη συνεργασία των δύο εκδόθηκε το βιβλίο Primitive Heritage.Δημοσίευσε κείμενα κριτικής τέχνης στα σημαντικότερα περιοδικά της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Εργάστηκε ως Associate Professor of Art στο Farleigh Dickinson University. Βιβλία του πάνω στην Τέχνη είναι τα: The Peggy Cuggenheim Collection (1967, μαζί με την Elena Calas), Art in the Age of Risk (1968), Icons and Images of the Sixties (1971), Transfigurations: Art Critical Essays (1985). Το 1982 κυκλοφόρησε στα ελληνικά η συλλογή δοκιμίων του Κείμενα Ποιητικής και Αισθητικής (1929-1938). Το 1977 και το 1988 εκδόθηκαν αντίστοιχα οι ποιητικές συλλογές του Οδός Νικήτα Ράντου και Γραφή και φως.

Kορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος

Ποιητής, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ και ήταν διπλωματούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε επίσης σκηνοθεσία για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση στη Βιέννη και τη Ρώμη. Από το 1953 εργάστηκε στο ραδιόφωνο, από το 1960 στην τηλεόραση. Εγκαινίασε την κρατική τηλεόραση και διετέλεσε διευθυντής τηλεόρασης της ΕΡΤ1 και πρώτος διευθυντής τηλεόρασης-ραδιοφωνίας στην ΕΡΤ2. Υπήρξε πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και γενικός γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Υπήρξε επίσης συνεργάτης του περιοδικού «Εκλογή» κ.ά. Χρησιμοποίησε τα ψευδώνυμα Ακροατής, Παν, Αλέξ. Πιζάνης. Ξεκίνησε την εκδοτική του δραστηριότητα στην ηλικία των 17 χρόνων και μέχρι το τέλος της ζωής του εξέδωσε 45 βιβλία: ποίηση, δοκίμιο, κριτική θεάτρου, ενώ ήταν από τους πρώτους που εξέδωσαν βιβλία σχετικά με την κριτική του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Η ποίησή του έχει κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά είναι εμφανείς και οι απηχήσεις από τον υπερρεαλισμό, κυρίως στη χρήση τολμηρών συμβολισμών. Χαρακτηριστικό του ποιητικού του λόγου είναι η εκφραστική πυκνότητα. Για το πνευματικό και ποιητικό του έργο έχει τιμηθεί με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (2000). Βραβεύτηκε πολλάκις για το πνευματικό και ποιητικό του έργο, από την Ακαδημία Αθηνών, την ΕΤ3, το Ίδρυμα Αθ. Μπότση, τον Δήμο της Κέρκυρας με το «Μετάλλιο Αξιοσύνης», τον Δήμο Φλωρεντίας με αργυρό μετάλλιο και τον τίτλο του επίτιμου δημότη, τον Δήμο Αχιλλείων με τιμητικό μετάλλιο και από διάφορους άλλους πολιτιστικούς φορείς. Για τα 50 χρόνια της παρουσίας του στα γράμματα τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση στον «Παρνασσό».

Ο Εμμανουήλ Χ. Κάσδαγλης γεννήθηκε το 1924 στον Πειραιά. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες και το 1947 διορίστηκε στην Εθνική Τράπεζα. Το 1966 εξελέγη διευθυντής του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης από όπου απολύθηκε από τη χούντα. Επανήλθε το 1974 και παρέμεινε στη θέση αυτή ως το θάνατό του, το 1998. Έγραψε ποίηση και δοκίμια και διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Η σύσταση των ΚΕΠ έγινε με το άρθρο 31 του Ν. 3013/2002. Αποστολή των
ΚΕΠ που συστάθηκαν σε όλες τις τότε Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις και τους Δήμους, είναι η «παροχή διοικητικών πληροφοριών και η διεκπεραίωση των υποθέσεων των πολιτών από την υποβολή της αίτησης μέχρι την έκδοση της τελικής διοικητικής πράξης σε συνεργασία με τις καθ’ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες».
Με την υπ' αριθμ. ΥΑΠ/Φ.19.7/14/380 – ΦΕΚ Β 1561 – 23.09.2010 "Οργάνωση, Λειτουργία και Αρμοδιότητες των Ενιαίων Κέντρων Εξυπηρέτησης (ΕΚΕ) – Ηλεκτρονική Διεκπεραίωση Διαδικασιών από τα ΕΚΕ", το ΚΕΠ Ν.Α. Κιλκίς ορίστηκε να λειτουργεί και ως Ενιαίο Κέντρο Εξυπηρέτησης.