Ο Donald R. Laing, Jr γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1931 στο Richeyville, Pennsylvania. Ήταν καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Case Western Reserve. Ο Laing έλαβε το πτυχίο στο Washington and Jefferson College το 1953. Αποφοίτησε με μεταπτυχιακό στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο Cincinnati το 1960. Έλαβε το διδακτορικό του στις κλασικές σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati το 1965. Μετά την αποφοίτησή του δίδαξε στο Washington and Jefferson College (1954–59) και στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1960–61). Το 1962, ο Laing εντάχθηκε στο Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Case Western Reserve, όπου δίδαξε για περισσότερα από 40 χρόνια, παραμένοντας ενεργός ακόμη και μετά τη συνταξιοδότησή του το 2003. Μεταξύ των πολλών τίτλων που κατείχε ήταν αναπληρωτής πρύτανη για ειδικές προπτυχιακές σπουδές, αναπληρωτής πρύτανη για ξένες σπουδές και, για 19 χρόνια, πρόεδρος του κλασικού τμήματος.
Ο Laing ήταν μέλος των θερινών προγραμμάτων της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1957 και ερευνητής της Σχολής με υποτροφία από to Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (AIA Olivia James Fellowship) το 1967–68. Διετέλεσε επίσης διευθυντής δύο θερινών προγραμμάτων στη Σχολή, το 1976 και το 1987. Ήταν εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου Case Western Reserve στη Διαχειριστική Επιτροπή της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1968. Συνεργάστηκε στενά με τον Henry S. Robinson στις ανασκαφές στην Κόρινθο στο Ναό του Απόλλωνα τη δεκαετία του 1970 ως μέλος της ομάδας αποστολής του Πανεπιστημίου Case Western Reserve.
Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλάμβαναν την ελληνική ιστορία, ειδικά τις αθηναϊκές ναυτικές επιγραφές, σχετικά με τις οποίες δημοσίευσε διάφορα άρθρα. Ο Laing ήταν επί μακρόν μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας του Cleveland στην οποία διετέλεσε αντιπρόεδρος και πρόεδρος. Άφησε επίσης μια συλλογή αρχαιολογικών υλικών στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο.

Πέθανε στις 2 Απριλίου 2009.

Ο Αιμίλιος Λεγκράν ή Εμίλ Λεγκράν (γαλλικά: Émile Legrand, πλήρες όνομα: Émile Louis Jean Legrand, επίσης λογοτεχν.: Αιμυλίος Λεγρανδίος ή Αιμιλίος Λεγράνδ, 30 Δεκεμβρίου 1841 - 14 Νοεμβρίου 1903) ήταν Γάλλος ακαδημαϊκός, φιλόλογος και συγγραφέας. Θεωρείται σημαντικός ελληνιστής και φιλέλληνας. Είναι γνωστός για τα έργα του της Ελληνικής Βιβλιογραφίας στο οποίο καταγράφει την ελληνική λογοτεχνία και λαογραφία από τον 15ο αιώνα μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα.

O Damian Mac­Con Uladn είναι Ιρλανδός ιστορικός

Ο Wallace E. McLeod, απόφοιτος του Victoria College, University of Toronto (1953) με μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο Harvard (1954), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1957-1959 με υποτροφία Charles Eliot Norton το 1958-1959.

McLeod, Wallace E. “Egyptian Composite Bows in New York,” American Journal of Archaeology, 66, No. 1 (1962), 13-19.

Ο Paul Merchant είναι ποιητής, εκδότης και μεταφραστής. Εξεδωσε το 'Modern Poetry In Translation 4' (1968), το οποίο περιελάμβανε την πρώτη επιλογή του Ρίτσου που δημοσιεύτηκε στην Αγγλία. Είναι επίσης μεταφραστής της 'Γενεαλογίας' (1971) της Ελένης Βακαλό. Δίδαξε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο Warwick πριν γίνει Αρχειονόμος στα Αρχεία του William Stafford στο Lewis & Clark College, Πόρτλαντ, Όρεγκον. Η συλλογή των ποιημάτων του 'Bone from a Stag’s Heart' ήταν μια Σύσταση της Βρετανικής Βιβλιοθήκης Βιβλίων του 1988 (British Poetry Book Society Recommendation). Η τέταρτη συλλογή ποιημάτων του, 'Some Business of Affinity' (2006), ήταν φιναλίστ για το Oregon Book Award. Οι πρόσφατες μεταφράσεις του από τον Γιάννη Ρίτσο είναι 'Monochords' (Trask House Press 2007) και 'Twelve Poems about Cavafy' (Tavern Books, 2010).

[Το αρχικό λήμμα στην αγγλική γλώσσα: Oregon Poetic Voices]

Γάλλος ελληνιστής.

37ος Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος των Ιωαννιτών Ιπποτών (από το 1454).

Η Amy Mims, μεταφράστρια και λογοτέχνιδα ιρλανδικής καταγωγής, με αρχαιοελληνικές, βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, διάλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα από το 1960. Μετέφρασε στα αγγλικά πληθώρα έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας: 20 έργα σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων, τρία βιβλία του Καζαντζάκη, τέσσερα ποιητικά κείμενα και το 1000-σέλιδο «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων» του Ρίτσου, για το οποίο έλαβε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Έργου Ελληνικής Λογοτεχνίας σε Ξένη Γλώσσα (1997). Έχει γράψει πέντε δίγλωσσες συλλογές με δικά της ποιήματα και δύο βιβλία με πρωτότυπα «δοκίμια». Η πρώτη ποιητική της συλλογή είχε ενθουσιώδεις επαίνους από τον Χένρυ Μίλλερ και την Αναΐς Νιν. Η δεύτερη και τρίτη ήταν αφιερωμένες στην αγαπημένη της Κύπρο. Η τέταρτη ήταν για τον Ρίτσο και η πέμπτη είχε τον παράξενο τίτλο: «Παράφωνος ψαλμός για έναν ατίθασο γλάρο». Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, χάρη στη συμβίωση-συνεργασία με τον Μίνω Αργυράκη, η Amy Mims είχε τη μεγάλη τύχη να γνωρίσει από κοντά και να συνεργαστεί με κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο πατέρας του θεάτρου σκιών Μπαρμπα-Σωτήρης Σπαθάρης και ο Μίκης Θεοδωράκης. Η μεγάλη Ελληνίδα Δανάη Στρατηγοπούλου χάρισε στην Amy το επώνυμο «Σιλβερίδη», για να αισθανθεί η Ιρλανδέζα πιο πολύ Ελληνίδα.

Γερμανός οριενταλιστής και διπλωμάτης. Έζησε για πολλά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη ως επιτετραμμένος των Χανσεατικών πόλεων. Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/107673/%CE%91._%CE%94._%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BD [τελευταία επίσκεψη: 26/5/2020].

Ο Charles Hill Morgan γεννήθηκε το 1902 στο Worcester της Μασαχουσέτης. Σπούδασε στο Harvard, παίρνοντας το διδακτορικό του το 1928. Το 1930, ξεκίνησε την επί 38 χρόνια συνεργασία του με το Amherst College, που διακόπηκε μόνο από την τριετή θητεία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην υπηρεσία συλλογής πληροφοριών και τις πολλές διαμονές του στην Ελλάδα.
Το 1928, ο Charles Morgan παντρεύτηκε την Αιδ. Janet Barton, η οποία αργότερα έγινε διακόνισσα σε Επισκοπική Εκκλησία στο Amherst. Η Janet Morgan ήταν επίσης ταλαντούχος φωτογράφος, όπως επιβεβαιώνεται από τις φωτογραφίες αυτής της συλλογής που τραβήχτηκαν όταν ήταν στην Ελλάδα.
Τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητες του Charles Morgan ήταν ευρύτατα: στο Amherst, ενίσχυσε το τμήμα διδασκαλίας καλών τεχνών και συνέβαλε στην δημιουργία της συλλογής του Μουσείου του Κολλεγίου (Mead Art Museum). Τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα οδήγησαν σε δημοσιεύσεις για την ελληνική γλυπτική, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον George Bellows και Benjamin West. Διετέλεσε πρόεδρος των Αμερικανών Φίλων της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας, υπηρέτησε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, ήταν επικεφαλής της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη και αφιέρωσε πολλά χρόνια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Η σύνδεση του Charles Morgan με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως φοιτητής (1927, 1928/29). Αργότερα διετέλεσε Επισκέπτης Καθηγητής (1933-1934), Αναπληρωτής Διευθυντής (1935-1936) και Διευθυντής (1936-1938). "Ανάμεσα στα αξιομνημόνευτα επιτεύγματα της διεύθυνσης του Μόργκαν ήταν η ανασκαφή της περιοχής της Αγοράς στην Κόρινθο." Αυτό το έργο είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση, The Byzantine Pottery (Corinth 11 [1942]). Από το 1950 έως το 1959, διετέλεσε Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και του Διοικητικού Συμβουλίου και κατά τη διάρκεια της θητείας του η «καλή κρίση, ακεραιότητα και προσωπική αφοσίωση στη Σχολή» του επέτρεψαν να αναζωογονήσει κάθε πτυχή της Σχολής, που ανέκαμψε από τα καταστροφικά χρόνια του πολέμου.
Ο Charles Morgan έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις (Allied Legion of Merit, the Belgian Croix de Guerre και τον Ελληνικό Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος), και έγινε επίτιμος πολίτης της Αθήνας.
Από: Homer A. Thompson, “Necrology: Charles Hill Morgan (1902-1984)” AJA 88:3 (1984) σελ. 439-440.

Ο David Richard Morier ήταν Άγγλος διπλωμάτης που υπηρέτησε στην Αίγυπτο, τα Δαρδανέλλια και την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, συνέγραψε το "Photo the Suliot, a Tale of Modern Greece," 1857.

Η Miss Marion Muir ήρθε στην Ελλάδα το 1868 για να γίνει δασκάλα στο σχολείο της Ιεραποστολής της Επισκοπικής Εκκλησίας των Διαμαρτυρομένων στην Αθήνα. Κατοικούσε μαζί με το ζεύγος Χιλλ και μετά το θάνατό του ανέλαβε η ίδια τα καθήκοντα της διευθύντριας του σχολείου. Πέθανε στην Ελλάδα το 1898.

Η Lydia Murray γεννήθηκε το 1905. Ήταν το πέμπτο και τελευταίο παιδί του Augustus Taber Murray και της Nella Holand Gifford. Ο πατέρας της ήταν Κουακέρος, πανεπιστημιακός και εκπαιδευτικός, που φοίτησε στο Haverford College και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, όπου έλαβε το διδακτορικό του. Ο Augustus Murray δίδαξε στο Earlham College και στη συνέχεια προσκλήθηκε από το Leland Stanford να είναι υπεύθυνος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Stanford κατά την ίδρυσή του. Πέρασε το ακαδημαϊκό έτος 1922-1923 στην Αθήνα ως επισκέπτης καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, το έτος από το οποίο χρονολογείται το ημερολόγιό της.

Η Lydia εκπαιδεύτηκε στο Stanford (Τάξη 1927) και στη Σχολή Σχεδιασμού Parson. Παντρεύτηκε τον Albert Huneke, απόφοιτο Stanford του 1924 και επιχειρηματία, το 1929. Μετά το θάνατο του Albert το 1968, η Lydia παντρεύτηκε τον Thomas Moss (Τάξη Stanford 1929) το 1974. Η Lydia είχε ταλέντο στο σχέδιο και ήταν επιτυχημένη πιανίστρια και δασκάλα του πιάνο. Πέθανε το 1996.

Μια φωτογράφος αρχαιολογικών χώρων για είκοσι δύο χρόνια, η Myers ήρθε σε αυτήν την καριέρα μετά από μια προηγούμενη εικοσαετή καριέρα ως δασκάλα και σύμβουλος στην ανάπτυξη παιδιών. Παντρεύτηκε τον αρχαιολόγο J. Wilson Myers και όλη η εκπαίδευσή της και η εμπειρία της αποκτήθηκαν στη δουλειά στον τομέα όπου χρησιμοποίησε ένα αερόπλοιο για να την βοηθήσει να κάνει πρώτα μια εναέρια έρευνα των σημαντικών αρχαιολογικών τοποθεσιών της Κρήτης, που δημοσιεύτηκε ως άτλας, και αργότερα για να παράγει ένα εκτενές αρχείο φωτογραφιών αναφοράς πολλών αρχαιολογικών χώρων σε Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ και Ιορδανία. Ήταν ερευνήτρια στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Ο J. Wilson Myers, Καθηγητής Ανθρωπιστικών Επιστημών, Michigan State University και πρώην Καθηγητής Ερευνητής στο Τμήμα Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης αφιέρωσε μεγάλο μέρος της καριέρας του, με τη βοήθεια της συζύγου του Eleanor E. Myers (1925-1996), στην ανάπτυξη εξοπλισμού και μεθόδων εναέριας καταγραφής αρχαίων τοποθεσιών και μνημείων στη Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή. Χρησιμοποιώντας κάμερες αναρτημένες από δεμένα αερόστατα, ο Myers φωτογράφισε εκατοντάδες τοποθεσίες σε υψόμετρο πολύ χαμηλότερο σε σύγκριση με ελικόπτερα και αεροπλάνα. Αυτές οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης φέρνουν στο φως λεπτομέρειες που επιτρέπουν στους αρχαιολόγους νέες γνώσεις για τους αρχαίους χώρους, διορθώνοντας συχνά παλαιότερες θεωρίες σχετικά με αυτούς. Εξίσου σημαντικό, οι φωτογραφίες διατηρούν πληροφορίες και λεπτομέρειες που σταδιακά χάνονται για πάντα μέσω της διαδικασίας της διάβρωσης. Ο Myers έχει συγγράψει πολλές εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του αναγνωρισμένου The Aerial Atlas of Crete (1992, μαζί με τους Eleanor E. Myers και Gerald Cadogan). Μετά το θάνατο της γυναίκας του Eleanor το 1996, ο Γουίλσον δώρισε τον εξοπλισμό φωτογραφίας στο Κέντρο Μελέτης για την Ανατολική Κρήτη INSTAP.
See also: J. Wilson Myers and Eleanor E. Myers, "The Art of Flying: Balloon Archaeology," Archaeology 33:6 (1980), pp. 33-40.

Η Nelly’s (Έλλη Σεραϊδάρη-Σουγιουλτζόγλου) γεννήθηκε στο Αϊδίνι στις 10/23 Νοεμβρίου 1899, κόρη του εμπόρου Σουγιουλτζόγλου και της Μάρθας Βαγιανού από τη Μυτιλήνη. Είχε τρεις αδελφές και ένα αδελφό, τον Νίκο. Το 1920 πήγε στη Δρέσδη και μαθήτευσε δίπλα στον Hugo Erfurth και τον Franz Fiedler, γνωστούς φωτογράφους. Πήρε το δίπλωμά της το Δεκέμβριο του 1923. Τέλη του 1924 ήρθε στην Ελλάδα, όπου στο μεταξύ είχαν εγκατασταθεί οι γονείς της, και άνοιξε ένα στούντιο στην οδό Ερμού 49. Τρία χρόνια αργότερα ξεκίνησε περιοδείες στην ελληνική ύπαιθρο, φωτογραφίζοντας τόπους, ανθρώπους, και μνημεία, δημιουργώντας ένα πλούσιο αρχείο της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Πραγματοποίησε δύο ρεπορτάζ, φωτογράφησε τους μικρασιάτες πρόσφυγες με ανάθεση της Near East Foundation, και την παληά Αθήνα σε συνεργασία με τον Δημήτρη Καμπούρογλου. Το 1929 παντρεύτηκε τον Άγγελο Σεραϊδάρη, με την οικογένεια του οποίου είχε συνδεθεί στη Δρέσδη. Ο Άγγελος ήταν γιος του καπνεμπόρου Κωνσταντίνου Σεραϊδάρη από την Καβάλα και της Μαριάνθης Ζερβουδάκη της γνωστής οικογένειας της Κωνσταντινούπολης. Είχε τέσσερις αδελφούς, τον Νίκο, τον Ιωάννη, τον Κλέωνα και τον Πάρι. Όλα τα αγόρια μαθήτευσαν σε σχολεία στη Λωζάννη, όπου είχε καταφύγει η οικογένεια κατά τον πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Μετά τον πόλεμο η οικογένεια Σεραϊδάρη επέστρεψε στη Δρέσδη. Ο Άγγελος διδάχθηκε πιάνο, όμως εγκατέλειψε μία πολλά υποσχόμενη μουσική καριέρα και εργάστηκε μαζί με την Έλλη. Το 1931 μετέφεραν το στούντιο στην Ερμού 18. Εκεί εδραιώθηκε η φήμη της ως πορτραιτίστα και όλη η καλή κοινωνία των Αθηνών πέρασε από το ατελιέ. Σημαντική δραστηριότητα ήταν και η φωτογράφιση νυφών στο σπίτι τους. Το περιοδικό VOILA έκανε, εν αγνοία της Έλλης, εξώφυλλο τον Ιούνιο του 1934 την εμβληματική φωτογραφία της ρωσίδας χορεύτριας Nikolska που απαθανάτισε η Έλλη να ίπταται με το πέπλο της ανάμεσα σε κίονες στον Παρθενώνα. Την περίοδο αυτή πουλούσε φωτογραφίες της στο Υπουργείο Τύπου και Τουρισμού για δημοσίευση στο περιοδικό En Grèce και γενικά για την τουριστική προώθηση της χώρας. Η τυπογραφική αρτιότητα του περιοδικού ανέδειξε τη δουλειά των φωτογράφων της εποχής, όπως των Β. και Ν. Τομπάζη, Λέοντα Φραντζή, Γιώργου Βαφιαδάκη, Βούλας Παπαϊωάννου, Μαρίας Χρουσάκη, κ. ά. Το 1939 το ζευγάρι Σεραϊδάρη ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη για να επιμεληθεί το ελληνικό περίπτερο της Διεθνούς Έκθεσης. Η κήρυξη του πολέμου τους βρήκε στη Νέα Υόρκη όπου και παρέμειναν για 27 χρόνια. Το Δεκέμβριο του 1940 το περιοδικό LIFE έκανε εξώφυλλο τη φωτογραφία του Εύζωνα σαλπιγκτή. Το 1946 άνοιξαν ένα στούντιο στο 19 της 57ης οδού. Εκεί συνέχισε να εργάζεται ως πορτραιτίστα της ελληνικής ομογένειας και να πουλά φωτογραφίες της σε αμερικανικά περιοδικά. Μαθήτευσε σε σχολή ρεπορτάζ και έμαθε την περίπλοκη τεχνικής της Carbro print για έγχρωμες φωτογραφίες.
Παράλληλα ασχολήθηκε με τη διακοσμητική τέχνη κατασκευάζοντας κεραμικά πλακάκια και αντικείμενα.
Το φωτογραφείο της στην Αθήνα συνέχισε να το λειτουργεί ο αδελφός της Νίκος Σουγιουλτζόγλου μέχρι το 1953. Η Έλλη και ο Άγγελος επέστρεψαν στην Αθήνα το 1965 και ζούσαν αποσυρμένοι στη Νέα Σμύρνη.
Η Έλλη πέθανε στην Αθήνα στις 17 Αυγούστου 1998.
Τη δεκαετία του 1980 το έργο της έγινε ξανά γνωστό στο κοινό με πολλά δημοσιεύματα, εκδόσεις και τιμητικές διακρίσεις. Στα μέσα της δεκαετίας δώρισε το σύνολο του έργου της στο Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη. Τον Μάιο του 1987 τιμήθηκε μαζί με τον Σπύρο Μελετζή από την υπουργό πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, και το 1995 οι δύο παλαίμαχοι φωτογράφοι τιμήθηκαν από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο. Την Άνοιξη του 2023 έγινε η μεγάλη αναδρομική έκθεση Nelly’s στο μουσείο Μπενάκη και εκδόθηκε ομότιτλος κατάλογος.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: υλικό του αρχείου, Nelly’s Αυτοπροσωπογραφία, επ. Εμμανουήλ Κάσδαγλη, Αθήνα, 1989, Κατάλογος έκθεσης NELLY’S το έργο της φωτογράφου Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη 1899-1998, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2023.

Η Patricia Neils Boulter, κλασικίστρια, πήρε το πτυχίο της (1948), το μεταπτυχιακό της (1949) και το διδακτορικό της (1953) στα Ελληνικά από το Bryn Mawr College. Ήταν τακτικό μέλος της Αμερικανική Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1951-1952.
Έκανε ανασκαφές στην Αθηναϊκή Αγορά όπου συνάντησε τον μελλοντικό σύζυγό της, Cedric Boulter, καθηγητή κλασικών στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati. Εκτός από τη συγγραφή άρθρων για την ελληνική τραγωδία, εργάστηκε επίσης πάνω στην κλασική γλυπτική και δημοσίευσε για πρώτη φορά όλα τα μάρμαρα που αφορούσαν τη ζωφόρο του Ερεχθείου (Antike Plastik X). Η Patricia Boulter διετέλεσε επίσης συντάκτρια κριτικής βιβλίων του American Journal of Archaeology από το 1974 έως το 1980, και μετά το θάνατο του John Caskey το 1981, ανέλαβε ως επιμελήτρια εκδόσεων για τη σειρά Ανασκαφές στην Κέα.

Ο Gustav Oberlaender (γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1867 στο Düren, Rhenish Prussia, πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1919 στο Wyomissing, PA) πέρασε την ενήλικη ζωή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε κυρίαρχη προσωπικότητα στη βιομηχανία ειδών κάλτσας. Αυτός και οι συνεργάτες του, οι μετανάστες Ferdinand Thun και Henry Janssen, χρησιμοποίησαν δεξιότητες που αποκτήθηκαν στη Γερμανία για να ιδρύσουν εταιρείες κλωστοϋφαντουργίας και ειδών κάλτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδυναμώνοντας τους εξαγωγείς από τη χώρα γέννησής τους. Ο Oberlaender έγινε ένα ακόμη μεγαλύτερο όνομα μέσω της φιλανθρωπίας του, ειδικά του Oberlaender Trust, αφιερωμένου στην προώθηση μεγαλύτερης διατλαντικής κατανόησης αποστέλλοντας διανοούμενους μεταξύ της Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Η ιστορία του καταδεικνύει πώς η γερμανική εθνικότητα θα μπορούσε να αποτελέσει προνόμιο και εμπόδιο στις αρχές του εικοστού αιώνα. Τα δίκτυα και οι σχέσεις μεταναστών βοήθησαν τον Oberlaender να εδραιωθεί στην υιοθετημένη του χώρα, αλλά οι γερμανικές του διασυνδέσεις στην εποχή των παγκόσμιων πολέμων έφεραν υποψίες για απιστία, αμαυρώνοντας την παρακαταθήκη του ως επιχειρηματία και φιλάνθρωπου. Ο Gustav Oberlaender (1867-1936), ο ιδρυτής της Oberlaender Trust, ήταν Πρόεδρος των Berkshire Knitting Mills (Reading, Pennsylvania) και υποστηρικτής των ανασκαφών στον Κεραμεικό. Επηρεασμένος από την κλασική του εκπαίδευση στο Γερμανικό Γυμνάσιο του 19ου αιώνα, προσφέρθηκε να υποστηρίξει μια ανασκαφή στην Ελλάδα το 1926, που παραχωρήθηκε στις ανασκαφές Κεραμεικού που διεξήγαγε το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.

[Απόσπασμα από ένα εκτενέστερο βιογραφικό σημείωμα για τον Oberlaender από τον Kupsky, Gregory. "Gustav Oberlaender." In Immigrant Entrepreneurship: German-American Business Biographies, 1720 to the Present, vol. 4, edited by Jeffrey Fear. German Historical Institute. Last modified December 12, 2013. http://www.immigrantentrepreneurship.org/entry.php?rec=56]

Ο James Henry Oliver, καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins από το 1946 έως το 1970, έλαβε το πτυχίο του και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Yale (1926, 1931). Στο Yale έκανε σπουδές υπό τους George L. Hendrickson και Michael I. Rostovtzeff. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βόννης το 1927-1928 και την Αμερικανική Ακαδημία στη Ρώμη το 1928-1930. Από το 1932 έως το 1936 έκανε ανασκαφές στην Αθηναϊκή Αγορά και συμμετείχε ως ο επιγραφιστής των ανασκαφών. Το κύριο ενδιαφέρον του και θέμα πολλών δημοσιεύσεων ήταν η Ρωμαϊκή διακυβέρνηση των επαρχιών (Πηγή βιογραφικού σημειώματος: W. D. Briggs, Jr. (ed.), Biographical Dictionary of American Classicists, Westport, Connecticut, 1994, σελ.. 461-462.)

Ο Δημήτριος Πάρης του Γεωργίου γεννήθηκε στη Λέσβο, στο χωριό Βατούσα. Σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή της Θεσσαλονίκης και μετεκπαιδεύτηκε στην κτηνιατρική στο Γεωργικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου της Βηρυτού. Το 1945 διορίστηκε στο Υπουργείο Γεωργίας και τον επόμενο χρόνο μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Φοίτησε στη σχολή κινηματογράφου της εταιρείας 20th Century Fox (1948), μετέτρεψε το όνομά του σε James Paris, πήρε την αμερικανική υπηκοότητα και διετέλεσε διευθυντής στο διαφημιστικό τμήμα της εταιρείας United Artists (1948-1952). Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως διευθυντής παραγωγής σε κινηματογραφικές ταινίες της 20th Century Fox και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 επέστρεψε στην Ελλάδα. Από το 1962 έως το 1979 υπέγραψε την παραγωγή σε περισσότερες από 50 ελληνικές ταινίες, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του δραστηριοποιήθηκε και ως παραγωγός τηλεοπτικών εκπομπών.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Ρούβας, Άγγελος / Σταθακόπουλος, Χρήστος, «James Paris», Ελληνικός κινηματογράφος. Ιστορία-Φιλμογραφία-Βιογραφικά, Α΄ τόμος 1905-1970. Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 2005, σ. 424. 2. Υλικό του αρχείου].

Ο Arthur W. Parsons έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Yale και το διδακτορικό του από το Johns Hopkins το1942. Ήρθε πρώτα στην Ελλάδα το 1931 ως μέλος της Αποστολής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στην Όλυνθο. Τον επόμενο χρόνο εξερεύνησε τα τείχη της Κορίνθου και συμμετείχε στις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς της Αθήνας όπου υπηρέτησε για οκτώ συνεχόμενα έτη ως μέλος του προσωπικού. Ο Parsons διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής το 1939 και Διευθυντής τον Ιούλιο του 1941. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα εξαιτίας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου βοήθησε στο έργο της Greek Relief Association (Ένωση για Ανθρωπιστική Βοήθεια στην Εμπόλεμη Ελλάδα) πριν διοριστεί στο Υπουργείο Εξωτερικών, υπηρετώντας διαδοχικά στο Κάιρο και την Αθήνα. Δεν ενδιαφερόταν πια να συνεχίσει ως Διeυθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και παραιτήθηκε το 1945. Πέθανε ύστερα από σύντομη ασθένεια το 1948.

Πηγή: ASCSA Annual Report 68 (1948-1949), pp. 14-15.

Βενετός Γενικός Προβλεπτής Κέρκυρας, Ζακύνθου και Κεφαλονιάς στις αρχές του 17ου αιώνα.

Ο γάλλος γλωσσολόγος ελληνιστής H. Pernot (1870-1946) υπήρξε ο ιδρυτής του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης (1923). Δίδαξε στη σχολή Ανατολικών γλωσσών ώς το 1912 και έκτοτε στην έδρα νεοελληνικής φιλολογίας στη Σορβόννη. Ασχολήθηκε κυρίως με τη φωνητική και διετέλεσε διευθυντής του Ινστιτούτου φωνητικής του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Μελέτησε τις τοπικές ελληνικές διαλέκτους (ιδίως την χιακή και τη διάλεκτο της Τσακωνιάς) και την ελληνική των Ευαγγελίων. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται μελέτες για την ελληνική λογοτεχνία και τα δημοτικά τραγούδια.

Ο 103ος Δόγης της Βενετίας.

Ο Rolando Pieraccini, γεννημένος στην Ιταλία, είναι φιλότεχνος, ιδιοκτήτης γκαλερί και εκδότης, ο οποίος ζει στη Φινλανδία και ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο Eurographica. Το 1984 αλληλογραφούσε με το Νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη σχετικά με την έκδοση των ποιημάτων του στα αγγλικά (μεταφραστής Jeffrey Carson).

Η Zillah Frances Pierce γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1886 στη Μασαχουσέτη. Παντρεύτηκε τον William Bell Dinsmoor το 1909 και αμέσως μετά το γάμο τους τον ακολούθησε στην Ελλάδα. Γέννησε το πρώτο τους παιδί, μια κόρη, την Frances Athenais Dinsmoor, στην Αθήνα το 1919. Ο William Jr. γεννήθηκε το 1923 στη Νέα Υόρκη. Η Zillah κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης παραμονής τους στην Αθήνα εργάστηκε ως βοηθός στη Βιβλιοθήκη της Σχολής και βοήθησε τον Dinsmoor στη δακτυλογράφηση των εργασιών του. Είχε μια πολύ κοινωνική ζωή στην Αθήνα. Απέκτησε φιλικές σχέσεις με γνωστές κυρίες της Αθήνας της εποχής. Η ενεργή συμμετοχή της στη ζωή της Σχολής απεικονίζεται έντονα στην αλληλογραφία με τη μητέρα της Emma Pierce. Η Zillah ακολούθησε με αφοσίωση το σύζυγό της σε όλες τις προσπάθειές του, τα ταξίδια, τις υποτροφίες και τα συνέδρια. Πέθανε μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 στο Rockport της Μασαχουσέτης έχοντας μόλις συμπληρώσει την 50η επέτειο του γάμου της και μόλις μία μέρα από τα 74α γενέθλιά της.

Ο Ρολφ (Ρούντολφ Λούντβιχ) Πόλε γεννήθηκε το 1942 στο Βερολίνο. Ο πατέρας του, Ρούντολφ Πόλε, αιχμάλωτος πολέμου έως το 1947, κατέλαβε θέση καθηγητή Πανεπιστημίου στο Ερλάγκεν. Από το 1954 ο Πόλε ζει στο Μόναχο, όπου ολοκληρώνει και τις σπουδές του στα Νομικά το 1966 και έως το 1970 δουλεύει ως ασκούμενος δικηγόρος, υπερασπιζόμενος μέλη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Το 1969, μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ρούντολφ Ντούτσκε, δικάζεται για την συμμετοχή του στις διαδηλώσεις. Το 1974, μετά από τροποποίηση του κατηγορητηρίου και όντας προφυλακισμένος από το 1971, καταδικάζεται σε φυλάκιση για συμμετοχή στη RAF. Απελευθερώνεται τον Μάρτιο του 1975, αλλά συλλαμβάνεται ξανά το 1976 στην Αθήνα και η Δυτική Γερμανία ζητάει την έκδοσή του. Στην Ελλάδα αναπτύσσεται ένα πρωτοφανές κίνημα συμπαράστασης και η αντιπολίτευση σύσσωμη ζητάει την παραχώρηση πολιτικού ασύλου. Το Εφετείο Αθηνών σε μια ιστορική συνεδρίασή του απορρίπτει το γερμανικό αίτημα, αλλά εν τέλει ο Άρειος Πάγος αποφασίζει τελικά την έκδοση του Πόλε και το 1976 ξαναφυλακίζεται στο Στράουμπινγκ. Αποφυλακίζεται οριστικά το 1982, έχοντας προηγηθεί νέα δίκη το 1978 για «ληστρική εκβίαση». Η ανάμνηση του κινήματος συμπαράστασης οδηγεί τον Πόλε και πάλι στην Ελλάδα. Το 1984 παντρεύεται την δικηγόρο Κατερίνα Ιατροπούλου και εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα. Εργάζεται ως καθηγητής γερμανικών, μεταφραστής και συγγραφέας. Αρθρογραφεί τακτικά στο περιοδικό «Σχολιαστής» και συμμετέχει στη συντακτική του ομάδα και από το 1990 συνεργάζεται με τον «Ιό». Στις 7 Φλεβάρη 2004 ο Ρολφ Πόλε πεθαίνει στην Αθήνα σε ηλικία 62 ετών.

Η Gray Johnson ήταν δημοσιογράφος και συγγραφέας βιβλίων για νέους ενήλικες. Το 1956 κέρδισε το βραβείο Robert E. Sherwood για τη συγγραφή ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ για την πολυπολιτισμικότητα των σχολείων της Βαλτιμόρης. Αφού παντρεύτηκε τον Lynn Poole το 1941, έγραψαν μαζί περισσότερα από 30 βιβλία: κυρίως δημοφιλή επιστημονικά βιβλία όπως Science: the Super Sleuth (1954) σχετικά με εγκληματολογία. Έγραψαν μια νουβέλα The Magnificent Traitor; a Novel of Alcibiades and the Golden Age of Pericles (1968). Αλλά το πιο επιτυχημένο τους βιβλίο ήταν το One Passion, Two Loves: The Schliemann’s of Troy (1967).

Ο Lynn Poole ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή ως δημιουργός ενός δημοφιλούς επιστημονικού τηλεοπτικού προγράμματος, The Johns Hopkins Science Review (1948-1955), ένα καινοτόμο και αναγνωρισμένο πρόγραμμα. Παντρεύτηκε την Gray Johnson το 1941και μαζί έγραψαν περισσότερα από 30 βιβλία: κυρίως δημοφιλή επιστημονικά βιβλία όπως Science: the Super Sleuth (1954) σχετικά με εγκληματολογία. Έγραψαν μια νουβέλα The Magnificent Traitor; a Novel of Alcibiades and the Golden Age of Pericles (1968). Αλλά το πιο επιτυχημένο τους βιβλίο ήταν το One Passion, Two Loves: The Schliemann’s of Troy (1967).

Γάλλος φιλέλληνας και δημοσιογράφος, ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας Le Temps.

Γάλλος μεσαιωνολόγος και νεοελληνιστής, συγγραφέας άρθρων και μελετημάτων και μεταφραστής στα Γαλλικά του Βιζυηνού, του Βικέλα και επιστολών του Κοραή

Η Nellie M. Reed, απόφοιτος του Cornell University (1895), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1895-1896. Αργότερα έγινε βιβλιοθηκάριος.