Το αρχείο περιέχει υλικό για τα παρακάτω πρόσωπα

Ευστάθιος (Στάθης) Κατσικογιάννης (ca1770-1836).Γιος του Χρήστου Κατσικογιάννη, από τα πρωτοπαλίκαρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Γκούρα. Πολέμησε μαζί τους στη Γραβιά, στα Βασιλικά, στην Άμφισσα και πήρε μέρος σε μάχες στην Εύβοια, στην Αττική και στην Πελοπόννησο. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης συντηρούσε δικό του στρατιωτικό σώμα. Προήχθη σε στρατηγό (1822) και χιλίαρχο (1828). Μετά την Επανάσταση ο Ευστάθιος Κατσικογιάννης εντάχθηκε στον τακτικό στρατό. Το 1835 ήταν αντισυνταγματάρχης και σύμφωνα με την Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Παράλληλα με το στρατιωτικό επάγγελμα ασχολήθηκε με τις ενοικιάσεις και υπενοικιάσεις γης.

Μίνιος Κατσικογιάννης (; - 1828).Aδελφός και συμπολεμιστής του Ευστάθιου. Είχε το βαθμό του πεντηκόνταρχου. Σκοτώθηκε μαχόμενος το 1828.

Χρήστος Κατσικογιάννης (; - ca 1890). Γιος του Ευστάθιου. Ακολούθησε επαγγελματικά τον πατέρα του και έγινε αξιωματικός του στρατού. Το Φεβρουάριο του 1862 έλαβε μέρος στη Ναυπλιακή επανάσταση και εξορίστηκε μετά την αποτυχία της. Μετά την έξωση του Όθωνα έλαβε μέρος στην Εθνοσυνέλευση και στις πολιτικές διεργασίες της περιόδου. Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια.

Γιος του Χρήστου Κατσικογιάννη, από τα πρωτοπαλίκαρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Γκούρα. Πολέμησε μαζί τους στη Γραβιά, στα Βασιλικά, στην Άμφισσα και πήρε μέρος σε μάχες στην Εύβοια, στην Αττική και στην Πελοπόννησο. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης συντηρούσε δικό του στρατιωτικό σώμα. Προήχθη σε στρατηγό (1822) και χιλίαρχο (1828). Μετά την Επανάσταση ο Ευστάθιος Κατσικογιάννης εντάχθηκε στον τακτικό στρατό. Το 1835 ήταν αντισυνταγματάρχης και σύμφωνα με την Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη. Παράλληλα με το στρατιωτικό επάγγελμα ασχολήθηκε με τις ενοικιάσεις και υπενοικιάσεις γης.

Aδελφός και συμπολεμιστής του Ευστάθιου. Είχε το βαθμό του πεντηκόνταρχου. Σκοτώθηκε μαχόμενος το 1828.

Γιος του Ευστάθιου. Ακολούθησε επαγγελματικά τον πατέρα του και έγινε αξιωματικός του στρατού. Το Φεβρουάριο του 1862 έλαβε μέρος στη Ναυπλιακή επανάσταση και εξορίστηκε μετά την αποτυχία της. Μετά την έξωση του Όθωνα έλαβε μέρος στην Εθνοσυνέλευση και στις πολιτικές διεργασίες της περιόδου. Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια.

Ο Θωμάς Μ. Κατσουγιάννης (1815 - μεταξύ 1892 και 1894) γεννήθηκε και έζησε στο Κρούσοβο. Εμπορευόταν κυρίως υφάσματα στο Κρούσοβο και στο Μοναστήρι ενώ ασχολήθηκε και με τον δανεισμό χρημάτων. Η επωνυμία της επιχείρησής του ήταν «Θωμάς Κατσουγιάννης και υιοί» η οποία το 1875 εμφανίζεται να έχει έδρα το Μονοαστήρι. Μετά τον θάνατο του Θωμά Κατσουγιάννη η επιχείρηση πέρασε σε τέσσερις από τους γιους του (Μιχαήλ, Ματθαίος, Πέτρος και Στέργιος, ενώ ο Κωνσταντίνος αποχώρησε). Η επιχείρηση τα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα μεγάλωσε πολύ, σημείωσε έντονη κερδοφορία και επεκτάθηκε, άτυπα, στον πιστωτικό τομέα. Η επιχείρηση διατηρήθηκε έως το 1902 όταν και διαλύθηκε.
Μεταξύ των ετών 1904-1906 τα αδέλφια Μιχαήλ και Ματθαίος Κατσουγιάννης λειτούργησαν τη δική τους επιχείρηση, η οποία διαλύθηκε μετά τη δολοφονία του δευτέρου από βούλγαρο κομιτατζή. Και αυτή η επιχείρηση ασχολήθηκε με το εμπόριο υφασμάτων και με το δανεισμό χρημάτων.
Ο Μιχαήλ (1842-1915) και οι γιοι του, Θωμάς και Τηλέμαχος (1882-1964) , συνέχισαν την εμπορική και πιστωτική δραστηριότητα της οικογένειας. Δύο χρόνια μετά το θάνατο του Μιχαήλ η έδρα της επιχείρησης μεταφέρεται στη Θεσσαλονίκη. Η οικογενειακή επιχείρηση περνάει στον έλεγχο του Τηλέμαχου Κατσουγιάννη και μετά το θάνατό του στο γιο του Μιχαήλ. Η επιχείρηση λειτούργησε μέχρι το 1983.
Στο αρχείο συναντάται και επιχείρηση με την επωνυμία «Δήτσας Κατσουγιάννης και Νιτσιώτας» με έδρα τη Θεσσαλονίκη και υποκατάστημα στα Σκόπια.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Βασίλης Κ. Γούναρης, Στις όχθες του Υδραγόρα.Οικογένεια οικονομία και αστική κοινωνία στο Μοναστήρι 1897-1911, Εκδόσεις Στάχυ, Αθήνα 2000.
Υλικό του αρχείου.

Έμπορος, καταγόμενος από την περιοχή του Μοναστηρίου –Κρουσόβου, που έζησε στη Θεσαλονίκη. Πέθανε το 1965;

Έλληνας συνταγματάρχης του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού (ή Ναυτικού), ιππότης του ρωσικού Τάγματος του Αγίου Γεωργίου (4ης τάξεως) και ήρωας του απελευθερωτικού κινήματος του 1787. Το 1770 εντάχθηκε στο ρωσικό στόλο συμμετέχοντας σε σημαντικές επιχειρήσεις και το 1790 παρασημοφορήθηκε για τη δράση του. Έπειτα ανέπτυξε καταδρομική δράση στο Αιγαίο εναντίον τουρκικών και αλγερινών πλοίων προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στους στόλους αυτούς. Πεθαίνει στην Κριμαία όπου είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του.

Η Κική Καυκούλα υπήρξε καθηγήτρια στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ. Σπούδασε αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη και πολεοδομία στο Μπέρμιγχαμ. Δίδαξε για χρόνια αστικό σχεδιασμό και ιστορία της πολεοδομίας, αντικείμενα που την απασχόλησαν ιδιαιτέρως ερευνητικά και συγγραφικά. Η Καυκούλα ασχολήθηκε ακόμη με την ιστορία των κηπουπόλεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Πηγές σύνταξης βιογραφικού:
www.biblionet.gr / υλικό του αρχείου

Ο Γεώργιος Καφαντάρης (Φραγκίστα Ευρυτανίας, 1873 - Αθήνα, 1946) ήταν πολιτικός, ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες του χώρου των βενιζελικών στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και πρωθυπουργός (1924). Άρχισε να ασχολείται με τη πολιτική το 1902 και εξελέγη βουλευτής Ερυτανίας στις εκλογές του 1905 και 1906. Στα τέλη του 1910 προσχώρησε στο κόμμα των Φιλελευθέρων και διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών (1915), Γεωργίας (1919), Δικαιοσύνης (1924) στις κυβερνήσεις Βενιζέλου. Διαφώνησε με το Βενιζέλο επί του Πολιτειακού, παραιτήθηκε και ίδρυσε το “Προοδευτικό κόμμα των Φιλελευθέρων”. Στη δικτατορία του Παγκάλου εκτοπίστηκε (1926) ενώ υποστήριξε την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον Α.Ζαίμη, στην κυβέρνηση του οποίου διετέλεσε υπουργός Οικονομικών ακολουθώντας αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Το 1928 το Προοδευτικό κόμμα εξέλεξε τρεις βουλευτές και άσκησε οξύτατη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του Βενιζέλου (1928-1932). Εναντιώθηκε στη μεθόδευση για την παλινόρθωση της βασιλείας και πήρε μέρος στις εκλογές του 1936 συμπράττοντας με τους Γ. Παπανδρέου και Α. Παπαναστασίου. Εκτοπίστηκε στη διάρκεια της δικατορίας του Μεταξά και στην Κατοχή ανέλαβε πρωτοβουλίες για την επιστροφή του Γεωργίου Β΄. Αντιπολιτεύθηκε τις κυβερνήσεις μετά την Απελευθέρωση, δέχθηκε ωστόσο να αναλάβει την αντιπροεδρία στην κυβέρνηση Θ.Σοφούλη (1945). Παραιτήθηκε λίγους μήνες αργότερα καταγγέλοντας ως διαβλητές τις σχεδιαζόμενες εκλογές. Πέθανε στις 29 Αυγούστου 1946. Ο Καφαντάρης ήταν δεινός ρήτωρ, έγραψε πολλά άρθρα και πολιτικο-οικονομικές μελέτες και υπήρξε εκδότης του περιοδικού Πολιτική και Κοινωνική Επιθεώρησις.

Έλληνας ζωγράφος και συγγραφέας.

Ο Νικόλαος Καφεντζόπουλος υπήρξε ανώτατο στέλεχος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

Προσλήφθηκε το 1964. Το 1994 ανέλαβε επικεφαλής της Γενικής Διεύθυνσης του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Συνταξιοδοτήθηκε το 1999 και ανακηρύχτηκε Επίτιμος Γενικός Διευθυντής.

Ο Δημήτριος Καψάσκης (1909 - ;) του Αντωνίου ήταν ιατροδικαστής. Σπούδασε ιατρική και νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι και μετεκπαιδεύτηκε στην ιατροδικαστική στο Λονδίνο (Scotland Yard), το Εδιμβούργο, τη Νέα Υόρκη (F.B.I.) και το Παρίσι. Υπήρξε επιμελητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Παρισιού (1938). Διορίστηκε ιατροδικαστής Αθηνών το 1943 και το 1957 προήχθη σε προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών. Έγραψε πολλές μελέτες, τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα (μεταξύ αυτών και το Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄), και ήταν επιστημονικός συνεργάτης σε αρκετές εφημερίδες. Ήταν παντρεμένος με την Ειρήνη Σ. Μαύρου και είχαν δύο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Ο Κωνσταντίνος Καψάσκης υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής, Πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου και Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Εργασίας από το 1975 μέχρι το 1993.

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1923. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Εμπορική Τράπεζα της Αμαλιάδας το 1942. Το διάστημα 1955-1958 μετατέθηκε στη θυγατρική της, την Commercial Bank, στο Λονδίνο. Τα επόμενα 3 χρόνια εργάστηκε στη Hambros Bank στο Λονδίνο. Το 1961 προσλήφθηκε στην American Express της Νέας Υόρκης και από το 1963 διεύθυνε διαδοχικά τα καταστήματα Πειραιώς και Αθηνών. Στη συνέχεια κατέλαβε ανώτερες θέσεις στην τράπεζα και το 1972 αναδείχθηκε Πρώτος Αντιπρόεδρος της τράπεζας στη Νέα Υόρκη. Το 1975 παραιτήθηκε από την American Express για να ασχοληθεί με την ίδρυση της Τράπεζας Εργασίας, όπου παρέμεινε Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος μέχρι τον θάνατό του το 1993.

Ο διπλωμάτης Άγις Καψαμπέλης (Πειραιάς 1912- ; ), γιος του Ιωάννη Καψαμπέλη, σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη διπλωματική υπηρεσία εντάχθηκε το 1937 ως ακόλουθος του υπουργείου Εξωτερικών. Απολύθηκε στην Κατοχή και διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου τοποθετήθηκε στην πρεσβεία στο Κάιρο. Την περίοδο 1945-1951 υπηρέτησε ως γραμματέας Β΄ στην πρεσβεία της Ουάσιγκτον (μετέβη το Νοέμβριο του 1945). Το 1955 τοποθετήθηκε γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη αφού προηγουμένως είχε υπηρετήσει σε διάφορες διευθύνσεις του υπουργείου Εξωτερικών. Στην Κωνσταντινούπολη παρέμεινε ως το 1958 ενώ το 1960 προάχθηκε σε υπουργός Β΄. Ήταν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. (1946-1952) και αρχηγός αντιπροσωπειών σε πολλές διαπραγματεύσεις για οικονομικές συμφωνίες με ξένες χώρες την περίοδο 1953-1955. Διετέλεσε πρωταθλητής Ελλάδος στην οπλομαχία και την κωπηλασία. Τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα.

Δικηγόρος. Γεννήθηκε στον Πειραιά. Εισήλθε στον διπλωματικό κλάδο υπηρετώντας σε διάφορες πόλεις. Το Νοέμβριο του 1912 συμμετείχε στην αποβίβαση του ελληνικού στρατού στους Άγιους Σαράντα.

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Έλληνας γελοιογράφος, σκιτσογράφος και σχεδιαστής κόμικς με πολύχρονη παρουσία στον εκδοτικό χώρο. Συνεργάστηκε με τις εφημερίδες Αυγή, Ελευθεροτυπία, Εφημερίδα των Συντακτών κ.ά. Ήταν εκδότης και δημιουργός του περιοδικού Γαλέρα, ενώ έχει εκδώσει πληθώρα αυτοτελών εκδόσεων και λευκωμάτων με γελοιογραφίες και κόμικς.

Δήμαρχος Στυρέων Ευβοίας, πρωτοεξελέγη το 1866.

Η Κεντρική Επιτροπή Δανείων (ΚΕΔ) ιδρύθηκε με βάση το άρθρο 2 της σύμβασης της 12ης Νοεμβρίου 1948 περί "γεωργικών και βιομηχανικών δανείων", η οποία συνομολογήθηκε ανάμεσα στην Ειδική Αποστολή Οικονομικής Συνεργασίας της Διοίκησης Οικονομικής Συνεργασίας, την ελληνική κυβέρνηση και την Τράπεζα της Ελλάδος.
Αρμοδιότητα της ΚΕΔ ήταν η διαχείριση και χορήγηση μέσω τραπεζών των δανείων του προγράμματος ανασυγκρότησης σε επιχειρήσεις αλιευτικές, γεωργικές, βιομηχανικές, "συμμοριόπληκτες", κοινής ωφέλειας, συγκοινωνίας-ναυτιλίας, μεταλλευτικές και τουριστικές.
Στην αρμοδιότητα της ΚΕΔ περιήλθε και η διαχείριση των δανείων που είχαν χορηγηθεί κατά το 1948 από τα διαθέσιμα κεφάλαια της Αμερικανικής Αποστολής Βοήθειας για την Ελλάδα (AMAG).
Η Κεντρική Επιτροπή Δανείων καταργήθηκε με την ίδρυση και λειτουργία από τις 31 Αυγούστου 1954 του Οργανισμού Χρηματοδοτήσεως Οικονομικής Αναπτύξεως.

Η Κεντρική Επιτροπή Διαπραγματεύσεων (ΚΕΔ) συστάθηκε με το άρθρο 3 του Ν. 445/1976 (ΦΕΚ Α΄ 260) "Περί εκπροσωπήσεως της Ελλάδος εις τας Ευρωπαϊκάς Κοινότητας και οργανώσεως των Διοικητικών Υπηρεσιών εν όψει της εφαρμογής του Κοινοτικού Καθεστώτος". Σύμφωνα με το νόμο, αρμόδιο για τον συντονισμό των δημοσίων υπηρεσιών για την προετοιμασία των Υπηρεσιών Σχέσεων και την διαπραγμάτευση με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες ήταν το Υπουργείο Συντονισμού. Η Κεντρική Επιτροπή Διαπραγματεύσεων ήταν επιτροπή υπηρεσιακού επιπέδου για την διαπραγμάτευση των τεχνικών / νομικών θεμάτων της ένταξης.

Σύμφωνα με το ΠΔ 816/1977 άρθρο 22, η Διεύθυνση Ε΄ Νομικών Θεμάτων της Γενικής Διευθύνσεως Σχέσεων Ελλάδος και Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ήταν αρμόδια για την συγκέντρωση στοιχείων επί νομικών θεμάτων από τις Διευθύνσεις του Υπουργείου Συντονισμού και την υποβολή προς την ΚΕΔ προτάσεων, εισηγήσεων και την επεξεργασία τους. Σύμφωνα με το άρθρο 23 του ίδιου ΠΔ συστάθηκε Γραφείο Γραμματείας ΚΕΔ και Λοιπών Επιτροπών (εννοεί των Υπηρεσιών Σχέσεων με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες που συστάθηκαν στα Υπουργεία και άλλες επιτροπές). Αρμοδιότητά του ήταν η παρακολούθηση και ο συντονισμός λειτουργίας καθώς και η συγκέντρωση των γνωμοδοτήσεων και η προώθησή τους προς τα Υπουργεία για την υλοποίησή τους. Τέλος τηρούσε το αρχείο των εργασιών των επιτροπών.

Η Κεντρική Επιτροπή Πολιτικών Προσφύγων Ελλάδας (Κ.Ε.Π.Π.Ε.) δημιουργήθηκε μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου από τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες που κατέφυγαν σε χώρες της Ανατολική Ευρώπης (το 1965 είχαν καταγραφεί από την επιτροπή 60.500 πρόσφυγες).

[Πηγές σύνταξης διοικητικής ιστορίας: http://www.tovima.gr/society/article/?aid=435298 ]

Η Γραμματεία «Επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως» ιδρύθηκε με το Διάταγμα της 3/15ης Απριλίου του 1833. Σε αυτήν ενσωματώθηκε η Γενική Εφορεία των Αρχαιοτήτων, η οποία ιδρύθηκε με Νόμο της Αντιβασιλείας (10ης/22ης-5-1834).

Με το Σύνταγμα του 1844 οι Γραμματείς της επικράτειας μετονομάστηκαν σε Υπουργούς. Η ονομασία «Υπουργείο των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως» καθιερώθηκε νομοθετικά με τον Νόμο ΛΓ’ της 3/7ης-6-1846. Για πρώτη φορά τότε προβλέφθηκε η εσωτερική διαίρεση του Υπουργείου, και η δημιουργία ειδικού τμήματος για τις αρχαιότητες και τα μουσεία, που ονομάστηκε Τμήμα (Β’) Αρχαιολογικό. Αρχικά, επί Όθωνος η επικράτεια ήταν διαιρεμένη σε 3 αρχαιολογικές περιφέρειες (Αττικής και Στερεάς, Πελοποννήσου και Νήσων), ενώ το 1886 οι αρχαιολογικές περιφέρειες ανήλθαν σε 11 (ΦΕΚ Α΄, 15). Το αρχείο του 19ου αιώνα, διασώζεται ως τις μέρες μας αρχειοθετημένο ανά αρχαιολογική περιφέρεια.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι αρχαιολογικές περιφέρειες το 1910 ήταν 7 (Ν. 3730, ΦΕΚ Α΄, 178), ενώ το 1915 η επικράτεια διαιρέθηκε σε 12 αρχαιολογικές περιφέρειες (ΦΕΚ Α’, 80).

Το Υπουργείο των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως μετονομάστηκε το 1926, σε Υπουργείο Θρησκευμάτων και Παιδείας (ΦΕΚ Α΄, 140). Οι αρχαιότητες και η διαχείρισή τους εξακολούθησε να βρίσκεται στην αρμοδιότητα του ανεξάρτητου Τμήματος Β’ (Αρχαιολογικό).

Το 1937 το Υπουργείο μετονομάστηκε εκ νέου σε Υπουργείο Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας (ΦΕΚ Α’, 267). Δημιουργήθηκε η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων, Γραμμάτων και Καλών Τεχνών, στην οποία υπαγόταν η Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Ιστορικών μνημείων. Η τελευταία αποτελείτο από δύο τμήματα: το Τμήμα Α’ Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων και το Τμήμα Β’ Αναστηλώσεως Αρχαίων Μνημείων.

Με τον Α.Ν. 1158/1938 (ΦΕΚ Α΄, 121) το Τμήμα Αναστηλώσεων Αρχαίων Μνημείων αναβαθμίστηκε σε ανεξάρτητη Διεύθυνση Αναστηλώσεως Αρχαίων και Ιστορικών Μνημείων.

Με τον Α.Ν. 1491/1941 (ΦΕΚ Α΄, 455) καταργήθηκε η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων, Γραμμάτων και Καλών Τεχνών. Στην υφιστάμενη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων συμπεριελήφθη και η Υπηρεσία Αναστηλώσεως.

Με το Ν.Δ. 1521/1942 (ΦΕΚ Α΄, 182) προστέθηκαν στις αρμοδιότητες της Διευθύνσεως Αρχαιοτήτων και Ιστορικών Μνημείων το Τμήμα (Α’) Διοικητικόν, Απαλλοτριώσεων και Αρχαιολογικών Πόρων και το Τμήμα (Β’) Προσωπικού, Διεκπεραιώσεως και Αρχείων.

Με το Β.Δ. 634/1960 (ΦΕΚ Α΄, 143) η Υπηρεσία Αρχαιοτήτων και Αναστηλώσεως υπαγόταν στο Υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως. Αποτελούνταν από: (Α) τη Διεύθυνση Αρχαιοτήτων (Τμήμα Αρχαιολογικών Χώρων και Ανασκαφών, Τμήμα Μουσείων, Τμήμα Απαλλοτριώσεων), (Β) τη Διεύθυνση Αναστηλώσεως (Τμήμα Μελετών, Τμήμα Εκτελέσεως) και (Γ) το Τμήμα Διοικητικού.

Το 1966 η Υπηρεσία μετονομάστηκε σε Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων και Αναστηλώσεως (ΓΔΑΑ) (ΦΕΚ Α΄, 184) και διαρθρώθηκε στις ακόλουθες τρεις Διευθύνσεις: (1) Διεύθυνση Αρχαιοτήτων (Τμήμα Α΄ Αρχαιολογικών χώρων και διώξεως της αρχαιοκαπηλείας, Τμήμα Β’ Μουσείων και Ιδιωτικών Συλλογών, Τμήμα Γ’ Απαλλοτριώσεων και Τμήμα Δ’ Καλλιτεχνικής, τεχνικής και εκπαιδευτικής οργανώσεως). (2) Διεύθυνση Αναστηλώσεως (Τμήμα Α’ Μελετών και έργων μνημείων, Τμήμα Β’ Μελετών και Έργων Μουσείων). (3) Διεύθυνση Ξένων Σχολών, Ανωτάτων Ιδρυμάτων και Πολιτιστικών Σχέσεων (Τμήμα Α’ Συντονισμού, Τμήμα Β’ Δημοσιευμάτων και Πνευματικής δραστηριότητος). Η τήρηση του αρχείου ανατέθηκε στο Τμήμα Γραμματείας.

Από το 1910 μέχρι το 1966 το αρχειακό υλικό διασώζεται αρχειοθετημένο θεματικά ανά έτος. Η δημιουργία της ΓΔΑΑ σηματοδοτεί ένα ορόσημο ως προς τη διαχείριση του παραγόμενου αρχειακού υλικού καθώς διακόπτεται οριστικά η ταξινόμησή του ανά θεματικές κατηγορίες. Έκτοτε αρχίζει να εφαρμόζεται η χωροχρονική ταξινόμησή του, δηλαδή, η ανά εφορεία και ανά έτος αρχειοθέτηση της διοικητικής αλληλογραφίας.

Με το Ν.Δ. 957/1971 (ΦΕΚ Α, 166) ιδρύθηκε το Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών (ΥΠΠΕ).

Με την αριθμ. ΥΠ.Π.Ε./ΔΙΟΙΚ/Γ/7857/16-2-1973 Μόνιμη Οδηγία Διοικήσεως καθιερώθηκε στη ΓΔΑΑ προσωρινό Θεματολόγιο ως βασικό υπηρεσιακό μέτρο διαχείρισης της ολοένα διογκούμενης διοικητικής αλληλογραφίας. Η εν λόγω μέθοδος, που εξασφάλιζε την ομοιομορφία ως προς την αρχειοθέτηση της παραγόμενης αλληλογραφίας, διαμόρφωσε τη δομή του σωζόμενου αρχειακού υλικού και είναι σε χρήση μέχρι τις μέρες μας. Η αρίθμηση των φακέλων (φ.) των υποθέσεων που διαχειριζόταν η κεντρική Υπηρεσία έγινε ανά περιφερειακή υπηρεσία αρχαιοτήτων (εφορεία).

Με το Π.Δ. 941/1977 (ΦΕΚ Α΄, 320) η ΓΔΑΑ αποκτά τη διάρθρωση που με μικρές διαφοροποιήσεις ισχύει μέχρι τις μέρες μας. Απαρτίζεται από: (α) την Υπηρεσία Αναστήλωσης, (β) τη Διεύθυνση Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (Δ.Π.Κ.Α.), (γ) τη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων (Δ.Β.Μ.Μ.), (δ) τη Διεύθυνση Αρχείου Μνημείων και Δημοσιευμάτων (Δ.Α.Μ.Δ.), (ε) τη Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαιοτήτων, (στ) το Τμήμα Απαλλοτριώσεων και (ζ) τη Γραμματεία του Αρχαιολογικού Συμβουλίου.

Η Δ.Π.Κ.Α.. διαρθρώθηκε σε Τμήμα Αρχαιολογικών Χώρων και Φυσικών Τοπίων (Α1), σε Τμήμα Μουσείων (Α2) και σε Τμήμα Ξένων Σχολών (Α3). Αντίστοιχη διάρθρωση ακολουθήθηκε και για τη Δ.Β.Μ.Μ (Τμήμα Β1, Β2). Η Δ.Α.Μ.Δ. απαρτίστηκε από το Τμήμα Αρχείου Μνημείων και το Τμήμα Δημοσιευμάτων. Μεταξύ των κυριότερων αρμοδιοτήτων της τελευταίας ήταν η τήρηση του Αρχείου της Κεντρικής Υπηρεσίας (ΓΔΑΑ).

Με τον Ν. 1558/1985 (ΦΕΚ Α΄, 137) το Υπουργείο μετονομάστηκε σε Υπουργείο Πολιτισμού.

Με το Π.Δ. 426 (ΦΕΚ Α΄, 163/30-11-1990) τόσο η Διεύθυνση Αρχαιοτήτων όσο και η Διεύθυνση Αναστήλωσης μετατράπηκαν σε Γενικές Διευθύνσεις. Η Γενική Διεύθυνση Αρχαιοτήτων είχε την ακόλουθη διάρθρωση:
(Α) Διεύθυνση Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων
(Β) Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων
(Γ) Αρχείο Μνημείων και Δημοσιευμάτων
(Δ) Διεύθυνση Συντήρησης
-Τμήμα Απαλλοτριώσεων
-Γραμματεία Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου

Με το Π.Δ. 191/2003 (ΦΕΚ Α΄, 146) η Κεντρική Υπηρεσία διαιρέθηκε σε τέσσερις Γενικές Διευθύνσεις. Στην αρμοδιότητα της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς (Γ.Δ.Α.Π.Κ.) βρίσκονταν επτά Διευθύνσεις και δύο Τμήματα. Η Διεύθυνση Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (Δ.Π.Κ.Α.) συγκροτήθηκε από το Τμήμα Αρχαιολογικών Χώρων, Μνημείων και Αρχαιογνωστικής Έρευνας (Α1), το Τμήμα Ελληνικών και Ξένων Επιστημονικών Ιδρυμάτων, Οργανισμών και Διεθνών Θεμάτων (Α2) και το Τμήμα Γραμματειακής και Οικονομικής Υποστήριξης (Α3). Αντίστοιχα η Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων (Δ.Β.Μ.Α.) συγκροτήθηκε από τα Τμήματα Β1,Β2 και Β3. Η Δ.Α.Μ.Δ. μετονομάστηκε σε Διεύθυνση Εθνικού Αρχείου Μνημείων (Δ.Ε.Α.Μ.).

Με το Π.Δ. 186/2009 (ΦΕΚ Α’, 213) το Υπουργείο Πολιτισμού συγχωνεύτηκε με το Υπουργείο Τουριστικής Ανάπτυξης (ΥΠ.ΠΟ.Τ.).

Με το Π.Δ. 85/2012 (ΦΕΚ Α΄, 141) συγκροτήθηκε το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού (Υ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α.).

Με το Π.Δ. 118/2013 (ΦΕΚ Α’, 152) το Υπουργείο μετονομάστηκε σε Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠ.ΠΟ.Α.).

Με το Π.Δ. 24 (ΦΕΚ Α’, 20, 27-1-2015) το Υπουργείο μετονομάστηκε σε Υπουργείο Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων (Υ.ΠΟ.ΠΑΙ.Θ.).

Με το Π.Δ. 70 (ΦΕΚ Α’ 114, 22-9-2015) το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανασυστάθηκε (ΥΠ.ΠΟ.Α.).

Το Ι.Α.Α.Α. διασώζει το αρχειακό υλικό, που παράχθηκε από την Κεντρική Υπηρεσία Αρχαιοτήτων από το 1834 μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα. Το μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από τη διοικητική αλληλογραφία, που παράχθηκε από τα Τμήματα Α1-Α2 της Δ.Π.Κ.Α., και Β1-Β2 της Δ.Β.Μ.Α.

Στο Ι.Α.Α.Α. φυλάσσεται ακόμη και τμήμα του ενεργού Αρχείου της Δ.Π.Κ.Α και της Δ.Β.Μ.Α. των ετών 2000-2010 που παράχθηκε από τα Τμήματα Α1 της Δ.Π.Κ.Α. και Β1 της Δ.Β.Μ.Α. και αποτελείται από διοικητική αλληλογραφία.

Το 1965 ιδρύθηκαν Κεντρικά Εργαστήρια Συντήρησης στο Εθνικό Αρχαιολογικό και στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Το «Κεντρικό Εργαστήριο Συντηρήσεως και Αποκαταστάσεως Ζωγραφιών και Ψηφιδωτών» με έδρα το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο αναλάμβανε την εκπαίδευση καλλιτεχνών και τεχνιτών στη συντήρηση και αποκατάσταση εικόνων ή άλλων βυζαντινών αλλά και νεότερων μουσειακών έργων, τοιχογραφιών και ψηφιδωτών, καθώς και την εκτέλεση των αντίστοιχων εργασιών συντήρησης σε όλη την επικράτεια. Εισήγαγε δε, την έννοια της συστηματικής τεκμηρίωσης, όχι μόνο με τη σύνταξη έντυπων δελτίων ώστε οι προμελέτες και οι εκθέσεις των εργασιών να έχουν πληρότητα και ομοιομορφία, αλλά και τη φωτογραφική τεκμηρίωση των εργασιών επί των μνημείων. Το ΚΕΣ του Βυζαντινού Μουσείου λειτούργησε έως το 1973, καθώς οι αρμοδιότητές του μεταβιβάστηκαν στο Κέντρο Συντήρησης Αρχαιοτήτων (ΚΣΑ).

Το Κεντρικό Λιμεναρχείο Βόλου ιδρύθηκε με το π.δ. από 27−05−1927 «Περί διοικήσεως του Εμπορικού Ναυτικού» (Α ́ 104) και μετατάχθηκε σε Κεντρικό Λιμεναρχείο με το π.δ. 1013/1977 «Περί μετατάξεως του Λιμεναρχείου Βόλου εις Κεντρικόν Λιμεναρχείον» (Α ́ 341).

Ο Λιμενικός Σταθμός Αγίας Κυριακής Τρικέρων Μαγνησίας ιδρύθηκε με την αριθ. 11068/5/1977 Απόφαση του Υπουργού Ναυτιλίας «Περί συστάσεως Λιμενικού Σταθμού εις όρμον Αγίας Κυριακής Τρικέρων Νομού Μαγνησίας» (Β ́764). Με το Π.Δ. 81/2014 μετατάχθηκε σε Β ́ Λιμενικό Τμήμα του Κεντρικού Λιμεναρχείου Βόλου με έδρα την Αγία Κυριακή Τρικέρων Μαγνησίας.

Ο Λιμενικός Σταθμός Αγίου Ιωάννη Μουρεσίου Μαγνησίας ιδρύθηκε με το π.δ. 238/2004 « ́Ιδρυση Λιμενικού Σταθμού στον Άγιο Ιωάννη Μουρεσίου Μαγνησίας, καθορισμός αρμοδιοτήτων του και κατάταξή του σε κατηγορία σε σχέση με τα κριτήρια μεταθέσεων» (Α ́ 219). Καταργήθηκε με το π.δ. 81/2014.