Ο Δημήτρης Φωτιάδης, γιος του γαιοκτήμονα και λογοτέχνη Αλέκου Φωτιάδη (1869-1943) και της συζύγου του Ιφιγένειας το γένος Αμηρά, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1898. Είχε μία αδελφή, την Αικατερίνη. Φοίτησε στο Ελληνογερμανικό Λύκειο Κυριάκου Γιαννίκη, υπηρέτησε εθελοντής στη Μικρασιατική Εκστρατεία από το 1918 και μετά την Καταστροφή του 1922 ήλθε πρόσφυγας στην Αθήνα. Στο χώρο των γραμμάτων εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το θεατρικό έργο Μάνια Βιτρόβα, που απέσπασε το πρώτο βραβείο στον Καλοκαιρίνειο δραματικό διαγωνισμό το 1931, παρουσιάστηκε από το Λαϊκό Θέατρο του Βασίλη Ρώτα και κυκλοφόρησε αυτοτελώς το 1932 από τον εκδοτικό οίκο Δημητράκου. Το ίδιος έτος, το δράμα του Το μαγεμένο βιολί βραβεύτηκε στο διαγωνισμό μονοπράκτων έργων της Λέσχης Καλλιτεχνών «Ατελιέ». Το 1938 κυκλοφόρησε σε δική του μετάφραση και επιμέλεια το Συμπόσιο του Πλάτωνα, εργασία για την οποία τιμήθηκε το 1939 με το «αργυρούν μετάλλειον» της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Από το 1936 ώς το 1940 ήταν διευθυντής του περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα. Το 1941, λίγο πριν από τη γερμανική εισβολή, διέφυγε στη Μέση Ανατολή και από εκεί στο Λονδίνο, όπου διετέλεσε διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού της αυοτεξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ενότητας. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την Απελευθέρωση και από το 1945 ώς το 1948 ήταν διευθυντής του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα. Από το 1948 ώς το 1951 εξορίστηκε διαδοχικά στην Ικαρία, τη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη και μετά την απελευθέρωσή του ήταν μέλος της διοικούσας επιτροπής της ΕΔΑ. Από το 1953 στράφηκε κυρίως στην ιστοριογραφία, με πρώτο έργο το Μεσολόγγι, το έπος της μεγάλης πολιορκίας (Αθήνα, Ορίζοντες, 1953). Ακολούθησαν τα βιβλία του: Καραϊσκάκης (1956), Κανάρης (1960), Κολοκοτρώνης, η δίκη του (1962), Όθωνας, η μοναρχία (1963), και Όθωνας, η έξωση (1964), το τετράτομο Η Επανάσταση του Εικοσιένα (1971-1972), Σαγγάριος, εποποιία και καταστροφή στη Μικρά Ασία (1974) και Τρίτη Σεπτεμβρίου 1843 (1975). Μέλος, πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, του Συνδέσμου Ιστορικών, της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης και πολλών άλλων συλλόγων, ο Φωτιάδης ανέπτυξε πολύπλευρη συγγραφική και κοινωνική δραστηριότητα. Τη δεκαετία του 1920, απέκτησε μια κόρη εκτός γάμου, την Έφη. Σύζυγός του από το 1940 και αγαπημένη σύντροφός του μέχρι το τέλος της ζωής του, ήταν η γεννημένη το 1912 στο Κάιρο Κατίνα το γένος Λάσκαρη (του Γεωργίου και της Φλώρενς).
Άλλα έργα του Δημήτρη Φωτιάδη:
Θέατρο: Ο κόσμος ανάποδα (θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη 1937), Θεοδώρα (Ενωμένοι Καλλιτέχνες 1945), Ο Μακρυγιάννης (Ενωμένοι Καλλιτέχνες 1946), Καραϊσκάκης (Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο Μάνου Κατράκη 1957), Εθνεγερσία (ορατόριο 1971), έργα που δεν έχουν παρουσιαστεί στη σκηνή (Ο άσπρος σατανάς, Είχε μπάρμπα στην Κορώνη, Ένας Αθηναίος στη Σπάρτη, Κατακτητές, Κάτω από το ίδιο φως, Ο πολιτικάντης, Ρωμανός Βοΐλας, Τζιλιπουτί κ.ά.), μεταφράσεις (Αριστοφάνη Ιππής 1938, George Bernard Shaw Πάνω στα βράχια, θίασος Αιμίλιου Βεάκη – Γιώργου Παππά 1947 κ.ά.)
Ποίηση, μεταφράσεις, απομνημονεύματα κ.ά.: Δημοσθένους Κατά Φιλίππου Γ΄ (1940), Πλάτωνος Φαίδρος (1966), Η ακτή των σκλάβων (1950), Ζωή και τέχνη (1958), Errata (1976), Ενθυμήματα Α΄-Γ΄ (1981-1985, κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Φωτιάδης, Δημήτρης: Ενθυμήματα Α΄-Γ΄, Αθήνα, Κέδρος, 1981, 1983, 1985. 2. Αυτοβιογραφικά σημειώματα του Δημήτρη Φωτιάδη στο αρχείο].

Μέλος της οικογένειας Φωτιάδη, μεγαλομπόρων από το Σεβντίκιοϊ της Σμύρνης που δραστηριοποιούνταν εμπορικά, κυρίως, στην Αίγυπτο, ενώ είχαν και μεγάλη κτηματική περιουσία στην περιοχή της Σμύρνης.

Ο Βασίλης Φωτιάδης (Vassilis Photiades) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1900[;]. Η οικογένειά του κατοικούσε από τον 17ο αιώνα στο Φανάρι, τη συνοικία της Κωνσταντινουπόλεως όπου εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η απώτερη καταγωγή της ωστόσο ήταν από τη Ρόδο. Πολλά μέλη της χρημάτισαν διπλωμάτες, που κατέλαβαν υψηλές θέσεις στη διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Άλλοι ήταν άνθρωποι των γραμμάτων. Αδελφός του προπάππου του Βασίλη Φωτιάδη ήταν ο Μάρκος Μουσούρος, μεταφραστής του Πλάτωνα και φίλος του εκδότη Άλδου Μανούτιου. Ο Φώτης Φωτιάδης, θείος του πατέρα του, μετέφρασε τη Θεία Κωμωδία του Δάντη στα αρχαία ελληνικά. Ο παππούς του Ιωάννης Φωτιάδης υπηρέτησε ως πρεσβευτής της Υψηλής Πύλης στην Αθήνα, την Αγία Πετρούπολη, τη Φλωρεντία (όταν, για σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν πρωτεύουσα της Ιταλίας) και τη Ρώμη. Ως Γενικός Διοικητής Κρήτης κατά τα πρώτα έτη της Σύμβασης της Χαλέπας επέδειξε σύνεση, διαλλακτικότητα και ευελιξία. Οι Κρήτες αναγνώρισαν δημοσίως τις υπηρεσίες που προσέφερε στον τόπο τους ο ομόδοξος Διοικητής κατά τους χαλεπούς εκείνους καιρούς.

Από την ηλικία των δεκατεσσάρων μαθήτευσε για τρία έτη στον τοπιογράφο Οδυσσέα Φωκά. Η μαθητεία αυτή στάθηκε αποφασιστική για την καλλιτεχνική του πορεία. Το 1919 έφυγε οριστικά από την Αθήνα και άρχισε να επισκέπτεται και να διαμένει για μεγάλα χρονικά διαστήματα στη Φλωρεντία, τη Βενετία και το Παρίσι, όπου και μελετούσε τα εκθέματα στα μουσεία. Το 1924 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τον Henri Matisse (1869-1954), τον Jean-Eduard Vuillard (1868-1940), τον Raoul Dufy (1872-1953) και τον André Derain (1880-1954).

Το 1926 μαθήτευσε στο εργαστήριο του Δημήτρη Γαλάνη και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την τεχνική της ξυλογραφίας. Το 1927 συμμετείχε στην έκθεση των «Ανεξάρτητων Γάλλων Ζωγράφων και Χαρακτών» που οργάνωσε στο Λονδίνο η George Gallery. Η πρώτη του ατομική έκθεση, τον Απρίλιο του 1929 στην γκαλερί Paul Durand-Ruel, απέσπασε επαινετικές κριτικές. Τα επόμενα χρόνια εξέθετε τακτικά στο Salon d’Automne και στους «Ανεξάρτητους». Το 1931 η διακοσμητική του σύνθεση Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, που εξετέθη στην Αθήνα, απέσπασε εγκωμιαστική κριτική από τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης και επιφανή τεχνοκριτικό.

Το 1936 έκανε θριαμβική είσοδο στα γαλλικά γράμματα με το μυθιστόρημα Marylene ou à qui le dire, που σύσσωμη η παρισινή κριτική εγκωμίασε. Την ίδια χρονιά υποχρεώθηκε, λόγω ασθένειας της μητέρας του, να εγκατασταθεί στη Λωζάννη. Το 1940 φιλοτέχνησε μια σειρά από πορτραίτα της Irène Aviolat, την οποία αργότερα παντρεύτηκε. Το φθινόπωρο του 1940 εξέθεσε σαράντα ελαιογραφίες στην Gallerie Vallotton της Λωζάννης. Το 1957 το Musèe Cantonal des Beaux-Arts απέκτησε τον πίνακά του Vue du Phalère, και το 1958 ο εκδοτικός οίκος Stock εξέδωσε τα διηγήματα φαντασίας Les Transparents. Το 1964 συμμετείχε στο συλλογικό τόμο Histoire de la Peinture au XVIIIe siècle του ολλανδού εκδότη Meulenhoff.

Ο Βασίλης Φωτιάδης απεβίωσε το 1975.

Γιος του γιατρού και δημοτικιστή Φώτη Φωτιάδη και της Ρωξάνης, το γένος Σοβατζόγλου, γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1886. Είχε έναν αδελφό τον Λάμπρο που ήταν γιατρός και έζησε στη Γαλλία και στο Αλγέρι. Ο Αντώνης Φωτιάδης εργάστηκε στην εμπορική εταιρεία Ralli Brothers στην Βομβάη. Το 1922 παντρεύτηκε την Δέσποινα Νικολάου Μακκά με την οποία απέκτησαν δύο κόρες: την Ρωξάνη (1923-2007) και την Αργυρώ-Αλεξάνδρα (1927-1983), σύζυγο Νικολάου Εφεσίου. Επέστρεψαν στην Ελλάδα οικογενειακώς το 1930 και έζησαν στο Παλαιό Ψυχικό. Διετέλεσε πρόεδρος του Οργανισμού Βάμβακος και μέλος στα Δ.Σ. του Κολλεγίου Αθηνών, της Ιονικής Τράπεζας, της Ελαΐδος, και ξενοδοχειακής επιχείρησης στα Καμμένα Βούρλα. Ίδρυσε την Καλλιεργητική Εταιρεία σχετική με το βαμβάκι και τα Κλωστοϋφαντήρια Χαλκίδος Α.Ε. Πέθανε στην Αθήνα το 1965.

Ο Αλέκος Φωτιάδης (1869-1943) υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα του ελληνικού πολιτισμού και αθλητισμού από τα τέλη του 19ου έως τα μέσα του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1869 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έζησε στη Σμύρνη και πέθανε στις 13 Ιουλίου 1943 στην Αθήνα. Ήταν πατέρας του Δημήτρη Φωτιάδη. Εκ των ιδρυτών του πολιτιστικού-αθλητικού συλλόγου "Ορφέας" στη Σμύρνη, το 1890, και πρώτος πρόεδρος του Πανιωνίου το 1898, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε έως το 1909. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922 ήρθε στην Αθήνα, όπου έγινε γνωστός κυρίως για τα ποιήματά του. Ένα εξ αυτών που τον έκαναν αναγνωρίσιμο είναι το ποίημα "Η καμπάνα του χωριού" που συμπεριλήφθηκε στα "Νεοελληνικά Αναγνώσματα" του 1931 (επιμ. Εμμ. Τρουλλινού και Ζαχαρία Παπαντωνίου), και των μεταγενέστερων εκδόσεων.
Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/106602/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 30/6/2020]

Σύζυγος του Δημήτρη Φωτιάδη, γεννημένη στο Κάιρο το 1912.

Αγωνιστής της Επανάστασης του 1821 από τα Μαγούλιανα Αρκαδίας, υπασπιστής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

Μια από τις πιο σημαντικές μορφές της μεταπολεμικής λογοτεχνίας, ο ποιητής Νίκος Φωκάς και η σύζυγός του Αγγέλα δώρισαν το προσωπικό αρχείο του ποιητή στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Ο Νίκος Φωκάς γεννήθηκε στη Κεφαλλονιά το 1927. Έζησε στο Λονδίνο από το 1960 έως το 1974 και εργἀστηκε στην Ελληνική Υπηρεσία του BBC. Έχει εκδόσει διάφορες ποιητικές συλλογές και έχει μεταφράσει το έργο των Thomas Hardy, Thomas de Quincy, Robert Frost και Philip Larkin. Έλαβε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2005 καθώς και το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Κωνσταντίνος Φωκάς, του Ιωάννη και της Αγγελικής, γεννήθηκε το 1896 στην Κέρκυρα. Ο πατέρας του, Ιωάννης Φωκάς, ήταν στρατιωτικός. Ο Κωνσταντίνος Φωκάς έλαβε μέρος με το Σώμα Ελλήνων Ερυθροχιτώνων στην μάχη του Δρίσκου τον Νοέμβριο του 1912. Το 1913 κατατάχθηκε στον στρατό, στο 7ο Σύνταγμα Πεζικού ως στρατιώτης, με σκοπό να πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Το 1914 πήρε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα και το 1916 προήχθη στον βαθμό του λοχία. Πήρε μέρος στην μικρασιατική εκστρατεία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, όπου και προσβλήθηκε από ελονοσία. Απολύθηκε τον Αύγουστο του 1923. Για την συμμετοχή του και τη δράση του στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα, του απονεμήθηκε το 1933 ο Σιδηρός Πολεμικός Σταυρός, ενώ για την συμμετοχή του στην μικρασιατική εκστρατεία του απονεμήθηκε μετάλλιο στρατιωτικής αξίας, στις 31.01.1922.
Μετά την απόλυσή του από το στρατό, εργάστηκε ως επιστάτης οικοδομών και διορίστηκε ως διαχειριστής Β΄ Τάξεως στη Γενική Διεύθυνση Εποικισμού Θράκης Μακεδονίας του Υπουργείου Γεωργίας. Από το 1926 έως το 1932 εργάστηκε ως επιστάτης Α΄ τάξεως δημοτικών έργων στο Αρχιτεκτονικό Τμήμα.
Το 1935 προσλήφθηκε ως ημερομίσθιος υπάλληλος στην εταιρεία Γενικών Αποθηκών της Ελλάδος από όπου παραιτήθηκε το ίδιο έτος.
Το 1935 κατατάχθηκε ξανά, στο 50ο Σύνταγμα Πεζικού και αιτήθηκε την μονιμοποίησή του στο στρατό, η οποία δεν έγινε δεκτή. Απολύθηκε από το στρατό λίγες μέρες μετά.
Στις 10/06/1936 διορίστηκε υπάλληλος του Περιφερειακού Συμβουλίου Προνοίας Παλαιών Πολεμιστών και το ίδιο έτος διορίστηκε υπάλληλος του Λιμενικού Ταμείου Θεσσαλονίκης.
Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στο 4ο Τάγμα Πολυβόλων Θεσσαλονίκης. Στις 17 Φεβρουαρίου 1941 προήχθη σε λοχαγό εφέδρων. Απολύθηκε στις 2 Μαΐου του 1941.
Το 1942 ήταν κοινοτικός γραμματέας (υπάλληλος της επαρχίας Παιονίας), των κοινοτήτων Ειδομένης, Φάνου, Πλαγίων, Σκρα και Μεγάλων Λειβαδίων. Στις 19 Δεκεμβρίου 1944 παρουσιάστηκε στο Κέντρο Κατάταξης Αξιωματικών Αθηνών και τον Ιανουάριο του 1945 πήρε μετάθεση στο 165 ο Τάγμα Εθνοφρουράς Πειραιώς. Απολύθηκε το 1945.
Η επαγγελματική του σταδιοδρομία συνεχίστηκε στο Λιμενικό Ταμείο Θεσσαλονίκης (μετέπειτα Ελευθέρα Ζώνη και Λιμήν Θεσσαλονίκης) ως το 1961 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε. Τον Αύγουστο του 1959 του απονεμήθηκε αναμνηστικό μετάλλιο εκστρατείας 1940-1941.
[ Πηγές : υλικό του αρχείου.]

Ο Αντώνης Φωκάς γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος του γιατρού Γεράσιμου Φωκά. Σπούδασε οικονομικά στη Λωζάννη και εργάστηκε στη Λαϊκή (μετέπειτα Ιονική και Λαϊκή) Τράπεζα από το 1920 ώς τη συνταξιοδότησή του, το 1954. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός, αρχικά στον Σύλλογο Ερασιτεχνών (1910-1917) και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με σκηνοθέτη τον Θωμά Οικονόμου (1918-1919), όπου ερμήνευσε και τον πρώτο του μεγάλο ρόλο, εκείνον του Sir Andrew Aguecheek στη Δωδέκατη νύχτα του Shakespeare, ρόλο για τον οποίο έραψε και το κοστούμι. Το 1919 ανέλαβε την πρώτη του επαγγελματική ενδυματολογική δουλειά, σε συνεργασία με την Εύα Palmer: τα κοστούμια για την παράσταση του Οιδίποδα τύραννου του Σοφοκλή στο θέατρο Ολύμπια, σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη. Στη συνέχεια, και ώς το 1931, συνεργάστηκε ως ενδυματολόγος με το Θέατρο Τέχνης του Σπύρου Μελά, την Ελευθέρα Σκηνή της Μαρίκας Κοτοπούλη, τον θίασο Αιμίλιου Βεάκη – Κατίνας Παξινού – Αλέξη Μινωτή και άλλους θιάσους. Από το 1931 και ώς το 1966 (με σποραδικές συνεργασίες και μετέπειτα) ήταν αποκλειστικός ενδυματολόγος του Εθνικού Θεάτρου και στενός συνεργάτης του σκηνογράφου Κλεόβουλου Κλώνη (σημειώνεται πως ο όρος «ενδυματολόγος» εισήχθη στο ελληνικό θέατρο ειδικά για τον Αντώνη Φωκά). Αυτοδίδακτος και εμπειρικός καλλιτέχνης, ο Φωκάς «έντυσε» περίπου 250 παραστάσεις έργων του παγκόσμιου ρεπερτορίου και πέρασε στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου κυρίως για τις αριστουργηματικές δουλειές του σε παραστάσεις αρχαίου δράματος. Για την καλλιτεχνική του δραστηριότητα τιμήθηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Β. Τάγματος του Γεωργίου του Α΄ (1939) και με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών (1978).
[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: 1. Φεσσά-Εμμανουήλ, Ελένη (επιμ.), «Φωκάς Αντώνης», Έλληνες σκηνογράφοι-ενδυματολόγοι και αρχαίο δράμα. Αθήνα, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών / Υπουργείο Πολιτισμού, 1999, σσ. 242-249. 2. Γεωργουσόπουλος, Κώστας, «Φωκάς, Αντώνης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Τόμος 9Β. Αθήνα, Ακαδημία Αθηνών, [1988], σσ. 365-366. 3. Υλικό του αρχείου].

Στα νεότερα χρόνια, τις περιόδους 1947-1952, 1955-1961 και 1967-1974, το νησί της Γυάρου χρησιμοποιείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως τόπος φυλακής και εξορίας.
Στη νοτιανατολική πλευρά του νησιού δημιουργήθηκαν πέντε περιφραγμένα στρατόπεδα, στους αντίστοιχους πέντε όρμους του νησιού, όπου η διαμονή γινόταν κυρίως σε σκηνές κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Οι πρώτες οικοδομικές εργασίες ξεκίνησαν το 1947. Περιλάμβαναν εκβραχισμούς και διαμορφώσεις του εδάφους, διάνοιξη δρόμων, χτίσιμο ειδικών κτηρίων, αποθηκών, φυλακίων, πυροβολείων κ.ά. Ανάμεσα στον Δ΄ και τον Ε΄ όρμο χτίστηκε με αναγκαστική εργασία από τους κρατούμενους το κτήριο των φυλακών. Οι εργασίες διήρκεσαν από το 1948 ως το 1951. Πρόκειται για οικοδόμημα μεγάλων διαστάσεων, επίμηκες, ορθογώνιας κάτοψης. Αναπτύσσεται συμμετρικά γύρω από έναν άξονα που έχει κατεύθυνση Α–Δ, επάνω σε κεκλιμένο έδαφος που διαμορφώθηκε σε τέσσερα επίπεδα. Μορφολογικά το κτήριο ακολουθεί τα πρότυπα αντίστοιχων φυλακών της Δυτικής Ευρώπης.
Επάνω στο νησί βρίσκεται νεκροταφείο όπου έχουν ενταφιαστεί 20 πολιτικοί κρατούμενοι.
Το 2001, με την υπ’ αριθμ. ΔΠΑ/11131 απόφαση του υπουργού Αιγαίου (ΦΕΚ 772/Δ/19-9-2001), χαρακτηρίστηκαν διατηρητέα τα κτήρια των φυλακών καθώς και όλα τα οικοδομήματα, οι εγκαταστάσεις και οι κατασκευές που βρίσκονται στις περιοχές των πέντε όρμων του νησιού της Γυάρου, και καθορίστηκαν ειδικοί όροι και περιορισμοί στη δόμησή τους. Ακολούθησε ο χαρακτηρισμός από το υπουργείο Πολιτισμού του νησιού της Γυάρου ως ιστορικού τόπου, με την υπ’ αριθμ. Γ/4016/68475/17-12-2001 υπουργική απόφαση.

Νομικός και πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα συγγραφικά του έργα περιλαμβάνονται νομικά συγγράμματα για το Ρωμαϊκό Δίκαιο, μετάφραση της ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, καθώς και οι προσωπικές του περιηγήσεις στο Άγιον Όρος και τη Μικρά Ασία.
[Περισσότερα βιογραφικά στοιχεία στην Βικιπαίδεια: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82].

Ο Λέων Φραντζής, αυτοδίδακτος φωτογράφος της εποχής του μεσοπολέμου, παρέδωσε έργο ευρείας θεματολογίας, με επίκεντρο το ελληνικό τοπίο και τη σύγχρονή του πραγματικότητα. Συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού και το Εθνικό Θέατρο, ενώ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου ήταν πολεμικός ανταποκριτής.

Ο Ιωάννης Φραντζής γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1909 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Αμβρόσιος Φραντζής και μητέρα του η Μαγδαληνή Φραντζή. Σε μικρή ηλικία ο Ιωάννης μετακόμισε με την οικογένειά του στο Λονδίνο όταν ο πατέρας του μετατέθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα ως Στρατιωτικός Ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία. Στην Αγγλία φοίτησε στο Dulwich College. Μετά την ενηλικίωσή του επέστρεψε στην Αθήνα όπου και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1931 έδωσε εξετάσεις για το Διπλωματικό Σώμα με επιτυχία. Από το 1931 έως το 1935 υπηρέτησε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Το 1935 διορίστηκε Υποπρόξενος στον Αυλώνα της Αλβανίας και στη συνέχεια στο Γενικό Προξενείο Καΐρου (1938-1940) όπου τον βρήκε η έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1940 κατατάχθηκε ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό Μέσης Ανατολής. Στη Μάχη του Έλ Αλαμέιν πήρε μέρος ως δόκιμος ανθυπολοχαγός της Α΄ Ελληνικής Ταξιαρχίας και παρασημοφορήθηκε. Το 1944 τοποθετήθηκε Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου πρώτα στο Κάιρο και στη συνέχεια στο Λίβανο.

Κατά την απελευθέρωση είχε διορισθεί σύνδεσμος του Προέδρου της Κυβέρνησης με τις αγγλικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές στην Ελλάδα και ήταν παρών στις κρίσιμες συνεδριάσεις στα Δεκεμβριανά. Το 1945 τοποθετήθηκε ως σύνδεσμος του Αντιβασιλέως και του Υπουργείου Εξωτερικών. Κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης των Παρισίων το 1946 διετέλεσε Διευθυντής του Ιδιαίτερου Γραφείου του Προέδρου Κ. Τσαλδάρη. Το 1947 για ένα μικρό χρονικό διάστημα υπηρέτησε ως γενικός διευθυντής Τύπου του Υπουργού Βορείου Ελλάδος Δημήτριου Ροδόπουλου . Στη συνέχεια και μέχρι το 1948 υπηρέτησε ως επιτετραμμένος στην Πρεσβεία της Ελλάδος στην Πραιτώρια. Από το 1948 έως το 1950 ο Φραντζής υπηρέτησε στην Ελληνική Πρεσβεία της Ουάσινγκτον. Το Σεπτέμβριο του 1950 διορίστηκε Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Υπουργού Εξωτερικών Στ. Στεφανόπουλου. Στη θέση αυτή παρέμεινε έως το 1953 με συνεχείς αποστολές στο Παρίσι και το Στρασβούργο στις συνεδριάσεις του Συμβούλιου της Ευρώπης. Η θέση του Συμβούλου στην Πρεσβεία του Λονδίνου αποτέλεσε τον επόμενος σταθμό στη διπλωματική του καριέρα απο το 1953 έως το 1955.

Απο το 1955 έως το 1958 συνέχισε να υπηρετεί στο Λονδίνο στη θέση του Διευθυντή του Γραφείου Τύπου της Πρεσβείας. Το Φεβρουάριο του 1958 τοποθετήθηκε στην Τριμερή Γραμματεία Συμφώνου Άγκυρας ως Προϊστάμενος της Γραμματείας. Από το 1959 έως το 1964 υπηρετεί στο ΥΠΕΞ στην Αθήνα. Το 1964 διορίζεται Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Ευρωπαϊκής Συνεργασίας. Από το 1965 έως το 1967 υπηρέτησε στην Πρεσβεία της Ινδίας ως Πρέσβης της Ελλάδας. Τον Ιούλιο του 1967 εξήλθε του διπλωματικού κλάδου αφού είχε συμπληρώσει το όριο της τριακονταπενταετίας. Ο Ιωάννης Φραντζής παντρεύτηκε το 1957 τη Φάνη Αργέντη. Πέθανε το 1984 στην Αθήνα.

Ο Αμβρόσιος Φραντζής γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1869 στην Κυπαρισσία. Στα χρόνια του Δημοτικού και του Σχολαρχείου βρέθηκε με την οικογένειά του πρώτα στην Αρκαδία και στη Ζάκυνθο και στη συνέχεια στην Κέρκυρα. Απο το 1885 έως το 1890 ο Φραντζής φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων. Ανάμεσα στους συμφοιτητές του στη Σχολή ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Ξενοφών Στρατηγός. Το 1892 φοίτησε στη Σχολή του Ιππικού. Απο το 1893 έως το 1895 ο Φραντζής βρέθηκε στη Γαλλία και το Βέλγιο για στρατιωτικές σπουδές. Το 1895 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1897 υπηρετεί την πατρίδα με το βαθμό του αξιωματικού του Πυροβολικού στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Παντρεύτηκε τη Μαγδαληνή (Μανταλένα/Λιλίκα) Πετμεζά στις 18 Δεκεμβρίου 1901. Απέκτησαν τρία παιδιά, τη Θάμαρ, τη Μαργαρίτα και τον Ιωάννη. Το 1909 πήρε μέρος στην Επανάσταση στο Γουδί. Από το 1910 έως το 1912 υπηρέτησε ως στρατιωτικός ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία Κωνσταντινουπόλεως και στη Σόφια. Με το ξέσπασμα του Πρώτου Βαλκανικού πολέμου βρέθηκε στη Διεύθυνση Πληροφοριών και στη συνέχεια τοποθετήθηκε αντιπρόσωπος του Ελληνικού στρατού στο Βουλγαρικό επιτελείο. Στη συνέχεια και μέχρι το τέλος των Βαλκανικών πολέμων τοποθετείται στο επιτελείο του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Το 1917 διορίστηκε στρατιωτικός ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία στο Λονδίνο. Στις διαπραγματεύσεις στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι μετά το τέλος του Πολέμου ο Φραντζής παρευρίσκεται με την ιδιότητα του ως Στρατιωτικος Ακόλουθος στην Πρεσβεία του Λονδίνου. Επικεντρώνεται, σύμφωνα με τις οδηγίες των ανωτέρων του, στο να διαφωτίσει τους αγγλικούς παράγοντες του Συμβουλίου στο ζήτημα της ελληνικότητας της Ανατολικής Θράκης. Το Μάιο του 1922 ο Φραντζής τοποθετείται ως εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Επιτροπής της Εθνικής Άμυνας για τη Μικρασία. Το 1926 τοποθετείται επικεφαλής του στρατιωτικού οίκου του Προέδρου της Δημοκρατίας Ναυάρχου Π. Κουντουριώτη. Μετά τη συνταξιοδότηση του με το βαθμό του Στρατηγού ασχολήθηκε με τη συγγραφή ποιημάτων και διηγημάτων. Το 1932 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων Αγκωνάρια. Με δική του πρωτοβουλία και άλλων φίλων των απογόνων οικογενειών του 1821 ιδρύεται το 1938 ο Πατριωτικός Όμιλος Απογόνων Αγωνιστών του 1821 και Ιστορικών Γενεών της Ελλάδος. Ο Στρατηγός Αμβρόσιος Φραντζής πέθανε την 1η Μαρτίου του 1953 στην Αθήνα.

Ο Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τουριστικές και οικονομικές επιστήμες στην Αγγλία. Εργάστηκε ως τραπεζικός υπάλληλος και ως διευθυντής ναυτιλιακής εταιρείας στο Λίβανο και στην Τυνησία. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου στρατεύτηκε στην Αντίσταση, αρχικά ως μέλος της Ενωτικής Νεολαίας Ιερής Ταξιαρχίας και στη συνέχεια των οργανώσεων Ε.Σ.Α.Σ., Ρ.Α.Ν. και ΕΔΕΣ. Από το 1948 ως το 1950 υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στα Τεθωρακισμένα, ενώ αγωνίστηκε και εναντίον της δικτατορίας του 1967. Το 1950 διορίστηκε υπεύθυνος του τμήματος ξένης διαφήμισης στο Ελληνικό Κέντρο Τουριστικών Μελετών. Διετέλεσε επίσης διευθυντής του ΕΟΤ (1959-1964) και πραγματοποίησε διαλέξεις για τη νεοελληνική λογοτεχνία ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια Bochum της Δυτικής Γερμανίας και Boston των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με το μυθιστόρημα, την ποίηση και το θέατρο, ενώ έγραψε και δοκίμια. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Φιλολογικά Χρονικά, Τα Νέα Ελληνικά, Σημερινά Γράμματα, Εποχές, Η Συνέχεια, Τομές, Σταθμοί, την εφημερίδα Καθημερινή κ.ά. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου για το έργο του Καρτερία, το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή δοκιμίων Tagliche Ernte και το λογοτεχνικό βραβείο Φρειδερίκου Μάθιους (1995). Πέθανε το 1998.

[Πηγή σύνταξης βιογραφικού: ΕΚΕΒΙ Αρχείο συγγραφέων από τον 18ο αιώνα ως το 1935.]

Σημαντική οικογένεια της Κύπρου, που άκμασε κατά τον 18ο αιώνα και εξής και διακρίθηκε σε διάφορους τομείς. Πρώτο μέλος της οικογένειας στην Κύπρο ήταν ο γιατρός Δημήτριος Φραγκούδης από την Τεργέστη, ο οποίος γύρω στα 1737 εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό.
Γνωστότερα μέλη της οικογένειας Φραγκούδη είναι (αλφαβητική σειρά με βάση το πρώτο όνομα)
Γιάγκος ή Ιωάννης Φραγκούδης: Γνωστός αγωνιστής στην ελληνική επανάσταση του 1821. Γεννήθηκε το 1800 και πέθανε το 1880. Σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και στην Ακαδημία της Κέρκυρας. Με την έναρξη της ελληνικής επανάστασης, το 1821, πήγε στις Σπέτσες και κατετάγη εθελοντικά στο πολεμικό καράβι «Ηρακλής» του Αναργύρου Α. Χατζηαναργύρου. Κατά την αγωνιστική αυτή υπηρεσία του, το 1821-1822, κρατούσε και το πολεμικό ημερολόγιο του πλοίου «Ηρακλής» το οποίο αργότερα ο γιος του Επαμεινώνδας Φραγκούδης δώρισε στο Εθνολογικό Μουσείο Αθηνών (1884). Αργότερα ο Γιάγκος Φραγκούδης υπηρέτησε και σε άλλα καράβια (αναφέρεται ότι διετέλεσε γραμματέας του πλοίου του Γ. Χατζηανδρέου). Ήταν γνωστός και με την προσωνυμία Γιαμαρέλλος.
Δημήτριος Φραγκούδης: Καταγόταν από την Τεργέστη και ήταν γιατρός. Ιδρυτής της κυπριακής οικογένειας Φραγκούδη. Ήρθε στην Κύπρο περί το 1737 κι εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό. Το 1738 διορίστηκε ως ο πρώτος υποπρόξενος της Αγγλίας στη Λεμεσό.
Δημήτριος Φραγκούδης: Εμπορευόμενος της Λεμεσού. Πέθανε το 1828. Πρόξενος της Νεαπόλεως (Δύο Σικελιών), πρόξενος του Cinque Porti (=Πέντε Λιμάνια, Αγγλία), υποπρόξενος της Αγγλίας και προξενικός πράκτορας της Ρωσίας και της Γαλλίας στη Λεμεσό. Με τις διπλωματικές του αυτές ιδιότητες μπόρεσε να βοηθήσει πολλούς Έλληνες Κυπρίους, ιδίως κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων σφαγών από τους Τούρκους το 1821.
Επαμεινώνδας Φραγκούδης: Γιος του αγωνιστή Γιάγκου Φραγκούδη. Γεννήθηκε κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα και πέθανε το 1892. Σπούδασε στη γνωστή Ιόνιον Ακαδημία της Κέρκυρας. Στην Κύπρο επέστρεψε ως γραμματέας του ελληνικού υποπροξενείου της Λάρνακας. Το 1848 ανέλαβε τη διεύθυνση της Ελληνικής Σχολής Λευκωσίας, μέχρι το 1854, οπότε κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί εξέδωσε το 1856-1857 το περιοδικό Θελξινόη. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι όπου εργάστηκε ως καθηγητής σε ανώτερες σχολές και ύστερα στο εκεί Πανεπιστήμιο. Υπήρξε συνεργάτης εφημερίδων (Ἀμάλθεια και Ἐφημερίς της Σμύρνης, Νέα Ἡμέρα της Τεργέστης, Ἡ Ἓνωσις Ερμουπόλεως• στην τελευταία δημοσίευσε το 1855 σε συνέχειες το ιστορικό διήγημά του Οἱ Βαχαβίται). Ασχολήθηκε με την ποίηση και τη λαογραφία, ιδίως τη συλλογή και καταγραφή των δημοτικών τραγουδιών.
Ευρυβιάδης Φραγκούδης. Ξάδελφος του Επαμεινώνδα Φραγκούδη. Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1829 και πέθανε στην Αλεξάνδρεια το 1887. Εμπορευόμενος, προξενικός πράκτορας της Αγγλίας, Σουηδίας και Νορβηγίας στη Λεμεσό (1853-1866) και υποπρόξενος των ιδίων χωρών στη Λεμεσό (1866-1879). Ύστερα από ατυχίες του στο εμπόριο, εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια, όπου ανέλαβε την αρχισυνταξία της εφημερίδας Ὁμόνοια. Στην Αλεξάνδρεια εξέδωσε Ἐγχειρίδιον Χωρογραφίας καί Γενικῆς Ἱστορίας τῆς Κύπρου (τεύχος Α', 1885, τεύχος Β', 1886).
Ιωάννης Φραγκούδης: Από τις μεγαλύτερες αθλητικές φυσιογνωμίες του ελληνικού αθλητισμού. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο τον 18ο αιώνα και πέθανε στην Αμερική το 1916. Ακολούθησε τη στρατιωτική σταδιοδρομία κι αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων, στην οποία αργότερα εργάστηκε κι ως καθηγητής. Πήρε μέρος σε αποστολές σε διάφορες χώρες. Ως αξιωματικός του πυροβολικού, πήρε μέρος στους πολέμους του 1897 και του 1912-13. Στην πρώτη διοργάνωση των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, το 1896, κέρδισε μετάλλια στα αγωνίσματα της σκοποβολής με πιστόλι από απόσταση 25 μέτρων και της σκοποβολής με πολεμικό όπλο από απόσταση 300 μέτρων. Τιμήθηκε με τον μεγαλόσταυρο του Φοίνικος.
Μενέλαος Φραγκούδης: Λόγιος, εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος, μεταφραστής και αθλητής, γιος του νομικού και δικαστή Δημητρίου Φραγκούδη και πατέρας του αθλητή Pένου Φραγκούδη. Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1871 και πέθανε το 1931. Το 1896 εξέδωσε στη Λεμεσό την εβδομαδιαία εφημερίδα Ἀναγέννησις και από τον επόμενο χρόνο τη σημαντική εφημερίδα Ἀλήθεια την οποία και διηύθυνε μέχρι τον χρόνο του θανάτου του. Διετέλεσε μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου και της εφορείας των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων Λεμεσού, μέλος της Εθνικής Οργανώσεως Κύπρου (Ε.Ο.Κ.) και του Εθνικού Συμβουλίου. Φανατικός υπέρμαχος της δημοτικής γλώσσας, δημοσίευσε σχετικές μελέτες κι έκανε πολλές ομιλίες για την καθιέρωσή της. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του πρώτου Γυμναστικού Συλλόγου της Κύπρου, του Γ. Σ. Ολύμπια (Γ. Σ. Ο.) που ιδρύθηκε το 1892. Ως αθλητής ο ίδιος κέρδισε το άλμα εις ύψος με κοντάρι στους πρώτους Παγκύπριους αγώνες που έγιναν στη Λεμεσό το 1896.
Νικόλαος Φραγκούδης: Γνωστός και ως Νικολάκης. Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1857 και πέθανε το 1913. Αδελφός του Μενελάου Φραγκούδη. Καθηγητής της γαλλικής στην Ελληνική Σχολή Λεμεσού και εκδότης, κατά το 1901-1902, της εβδομαδιαίας εφημερίδας Διάπλασις στη Λάρνακα. Λόγιος. Έγραψε ποιήματα κοινωνικά και πατριωτικά που εξέδιδε σε φυλλάδια και τα διένειμε, συνήθως δωρεάν. Ποιήματά του έχουν επίσης δημοσιευθεί σε έντυπα της εποχής.
Ρένος Φραγκούδης: Γιος του Μενελάου Φραγκούδη, σημαντικός αθλητής. Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1909 και πέθανε στην Αθήνα το 1982. Πήρε μέρος σε δυο Ολυμπιάδες (Λος Άντζελες το 1932 και Βερολίνο το 1936). Στον Φραγκούδη απονεμήθηκε, για την πολυσήμαντη προσφορά του στον ελληνικό αθλητισμό, ο Μεγαλόσταυρος του Φοίνικος.
Τάκης (Δημήτριος) Φραγκούδης: Ζωγράφος. Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1900 και πέθανε στην Αθήνα το 1978. Γιος του Μενελάου Φραγκούδη.

Οπλαρχηγός προερχόμενος από οικογένεια προυχόντων του Καρπενησίου. Ηγήθηκε σώματος αρματολών. Επί βασιλείας Όθωνα τοποθετήθηκε ως υποστράτηγος στο Στρατό της Εθνοφρουράς.

Νικόλαος Φρέρης (Ερμούπολη, 1913 - Αθήνα, 1951). Νομικός, ανταποκριτής της “Ακροπόλεως” στη Σύρο την περίοδο 1937-1940. Από το 1942 μέχρι το θάνατό του υπηρέτησε σε διάφορα σωφρονιστικά ιδρύματα. Συγκεκριμένα υπήρξε διαχειριστής και υποδιευθυντής των φυλακών της Αίγινας (1942-1947) και διευθυντής των φυλακών Αργοστολίου και των αγροτικών φυλακών του Βίδου στην Κέρκυρα.
Βελισάριος Φρέρης (Ερμούπολη, 1900 - Αθήνα, 1968). Θεατρικός συγγραφέας και διηγηματογράφος. Εργάστηκε στο γραφείο τύπου της Ηλεκτρικής Εταιρείας Αθηνών Πειραιώς (Η.Ε.Α.Π.), όπου έγραφε και μετέφραζε διαφημιστικά φυλλάδια και επιμόρφωνε το προσωπικό σε θέματα διαφήμισης (1937-1939).
Λεονάρδος Φρέρης. Πατέρας των δύο προηγουμένων, εμποροράπτης στη Σύρο.
Ελένη Βουρδουμπάκη, το γένος Ανεμογιαννάκη. Μητέρα της Μαρίκας Φρέρη, συζύγου του Βελισάριου.

Ο Ιωάννης Φράγκος (Ναύπακτος 1901-Αθήνα ;), υπήρξε ανώτατο στέλεχος των υπουργείων Οικονομικών και Βιομηχανίας (διευθυντής διαφόρων κλάδων κυρίως δασμολογικών, τελωνειακών, διοικητικών, μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Όμιλο Μελετών Ευρωπαϊκής Τελωνειακής Ενώσεως, μέλος ελληνικών αποστολών για σύναψη εμπορικών και δασμολογικών συμβάσεων με διάφορες χώρες κ.ά.). Υπήρξε επίσης μέλος διαφόρων επιστημονικών συλλόγων («Ελληνική Αστροναυτική Εταιρεία», «Παρνασσός» κ.ά.) και επιμελητής εκδόσεως του περιοδικού «Δελτίον Διευθύνσεως Τελωνείων». Ήταν πολυγραφότατος και είχε τιμηθεί με ελληνικά και ξένα παράσημα. [Αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα υπάρχει στο Who is who του 1965, φωτοτυπία του οποίου επισυνάπτεται].

Τυπογράφος

Ο αντιναύαρχος Χαράλαμπος Φούφας (1909-;) κατατάχθηκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1920. Εκπαιδεύτηκε στις σχολές Σημάτων (1928), Ναυτικού Πυροβολικού (1929), Τορπιλών (1937), στο Αγγλικό Σχολείο Α/Υ HMS και στο Κοινό Σχολείο Τακτικής του ΝΑΤΟ στη Μάλτα (1957). Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πήγε στη Μέση Ανατολή. Υπηρέτησε σε πολλά πλοία και υπηρεσίες του Πολεμικού Ναυτικού. Μεταξύ άλλων ήταν αρχηγός της αποστολής που στάλθηκε στην Αγγλία το 1941 για την παραλαβή νέων τορπιλών, Αρχηγός Αιγαίου Πελάγους (1958-1959) και διοικητής της Σχολής Εθνικής Αμύνης (1964-1967).

[Πηγή σύνταξης του βιογραφικού σημειώματος: το υλικό του αρχείου.]

Έλληνας στρατιώτης στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 - 1941.

Ο Γιάννης Φλώρος σπούδασε στην Πάντειο Σχολή. Υπήρξε μέλος του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Στη Μεταπολίτευση εργάστηκε ως δημοσιογράφος οργανώνοντας και ο ίδιος σημαντικά αφιερώματα στον αντιδικτατορικό αγώνα.