Η Μαρία-Πηνελόπη Μιχαλιτσιάνου γεννήθηκε στο Κάιρο στις 28/7/1913. Γονείς της ήταν ο μηχανικός Δημήτριος Μιχαλιτσιάνος και η Ελένη Β. Μεταξά που κατάγονταν από την Κεφαλλονιά. Παντρεύτηκε το 1938 τον Κρίτωνα Κερασσώτη, γιο του γιατρού Ιωάννη Κερασσώτη, που είχε γεννηθεί το 1911. Σύμφωνα με πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου Καΐρου, υπήρξε μόνιμη κάτοικος Αιγύπτου από τη γέννησή της ως τις 26/2/1960 ενώ ο σύζυγός της φέρεται ως μόνιμος κάτοικος ως το 1958. Σύμφωνα με βεβαίωση του συνδέσμου Αιγυπτιωτών έφτασε στην Ελλάδα το 1961. Από πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου της Γενεύης εξάγεται ότι το 1969 κατοικούσε στη Λωζάνη και φέρεται εγγεγραμμένη στα μητρώα του από το 1958. Από πιστοποιητικά και διαβατήρια μαρτυρούνται ταξίδια και παραμονή της στη Νότια Αφρική μεταξύ 1947 και 1950 ενώ βρίσκονται άδειες παραμονής και οδήγησης από την Αίγυπτο μεταξύ 1960 και 1970.

Η Μαρία-Πηνελόπη Μιχαλιτσιάνου γεννήθηκε στο Κάιρο στις 28/7/1913. Γονείς της ήταν ο μηχανικός Δημήτριος Μιχαλιτσιάνος και η Ελένη Β. Μεταξά που κατάγονταν από την Κεφαλλονιά. Παντρεύτηκε το 1938 τον Κρίτωνα Κερασσώτη, γιο του γιατρού Ιωάννη Κερασσώτη, που είχε γεννηθεί το 1911. Σύμφωνα με πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου Καΐρου, υπήρξε μόνιμη κάτοικος Αιγύπτου από τη γέννησή της ως τις 26/2/1960 ενώ ο σύζυγός της φέρεται ως μόνιμος κάτοικος ως το 1958. Σύμφωνα με βεβαίωση του συνδέσμου Αιγυπτιωτών έφτασε στην Ελλάδα το 1961. Από πιστοποιητικό του ελληνικού προξενείου της Γενεύης εξάγεται ότι το 1969 κατοικούσε στη Λωζάνη και φέρεται εγγεγραμμένη στα μητρώα του από το 1958. Από πιστοποιητικά και διαβατήρια μαρτυρούνται ταξίδια και παραμονή της στη Νότια Αφρική μεταξύ 1947 και 1950 ενώ βρίσκονται άδειες παραμονής και οδήγησης από την Αίγυπτο μεταξύ 1960 και 1970.

Ο Ιωάννης Κερασσώτης, πεθερός της Μαρίας Μιχαλιτσιάνου-Κερασσώτη, γεννήθηκε στην Ηράκλεια της Ανατολικής Θράκης το 1875 (στα μεταγενέστερα πιστοποιητικά ως ημερομηνία γέννησής του φέρεται η 1/11/1877). Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο του Nancy. Φαίνεται ότι από το 1904 άσκησε το ιατρικό επάγγελμα στο Κάιρο. Το 1913, σε ηλικία 38 ετών ταξίδεψε στην Ελλάδα για να καταταγεί στο στρατό, φαίνεται όμως ότι επέστρεψε μετά από λίγους μήνες. Μεταξύ 1934 και 1937 ίσως έζησε για κάποιο διάστημα στην Ελλάδα, πάντως πιστοποιητικό του προξενείου Καΐρου βεβαιώνει ότι άσκησε ιατρική εκεί μέχρι το 1947.

Ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος (Πάτρα,1875-Αθήνα,1938), υπήρξε επιφανής πολιτικός της βενιζελικής παράταξης. Διετέλεσε πρωθυπουργός (7/10/1924-25/6/1925) και υπήρξε πολλές φορές υπουργός: Εθνικής Οικονομίας (1912-1915), Δημοσίων Κτημάτων και Εσωτερικού Εποικισμού στην προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης (1916), Γεωργίας (1917-1919, Σεπτέμβριος 1920), άνευ Χαρτοφυλακίου (1919-1920) και Εξωτερικών από τον Δεκέμβριο του 1926 ως τον Φεβρουάριο του 1933 (τα έτη 1929-1932 ήταν και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Βενιζέλου). Για ένα χρόνο (από τον Ιούλιο του 1928 ως τον Ιούλιο 1929), ασχολήθηκε με την μελέτη της αναδιοργάνωσης της Μακεδονίας. Την περίοδο 1934-1935 ήταν γερουσιαστής. Στα τέλη του 1937 εξορίστηκε από τον Μεταξά στην Πάρο, παρότι ήταν άρρωστος, με αποτέλεσμα την επιδείνωση της υγείας του και τον θάνατό του στις 28/3/1938.

Ο Μιχαλακόπουλος υπήρξε καινοτόμος πολιτικός. Σε αυτόν οφείλονται πολλοί από τους νόμους κοινωνικής πολιτικής της πρώτης Βενιζελικής περιόδου, όπως οι νόμοι για τα εργατικά ατυχήματα, τους συνεταιρισμούς κ.ά. Έλαβε μέρος στις διαπραγματεύσεις ειρήνης με τους συμμάχους που οδήγησαν στη Συνθήκη των Σεβρών. Ως πρωθυπουργός έλυσε το πρόβλημα της ύδρευσης των Αθηνών και του Πειραιά υπογράφοντας τη σύμβαση με την αμερικάνικη εταιρεία Ulen, αντιμετώπισε με επιτυχία το πατριαρχικό ζήτημα και συνήψε το πρώτο προσφυγικό δάνειο. Ανατράπηκε από τον Πάγκαλο, τον Ιούνιο του 1925. Ως υπουργός Εξωτερικών συνέβαλε στην εξομάλυνση, με θετικό για τα ελληνικά συμφέροντα τρόπο, των σχέσεων με τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, ενώ παράλληλα ο ρόλος του υπήρξε καθοριστικός στη σύναψη των συμφώνων φιλίας με την Ιταλία και την Τουρκία. Εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Κοινωνία των Εθνών και σε πολλές διεθνείς συνδιασκέψεις. Ο Μιχαλακόπουλος ήταν ένας διανοούμενος της πολιτικής και διατηρούσε σχέσεις με πολλούς υπουργούς, καθηγητές πανεπιστημίων, δημοσιογράφους, και πνευματικούς ανθρώπους, Έλληνες και ξένους.

[Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία βλέπε Δ.Γατόπουλος, Ανδρέας Μιχαλακόπουλος (1875-1938). Η βιογραφία και το έργον του. Αθήναι 1947.]

Ο Τιμολέον Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1900 στο Οδεμήσιο Σμύρνης στη Μικρά Ασία. Σπούδασε βυζαντινή μουσική στη Χάλκη. Πολέμησε ως εθελοντής με τον ελληνικό στρατό στο μικρασιατικό πόλεμο κι αιχμαλωτίστηκε από τους τούρκους. Δραπέτευσε κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής και κατέφυγε πρόσφυγας στην Ελλάδα μαζί με τα δύο μικρότερα διασωθέντα από τη σφαγή αδέρφια του. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως δεξιός ψάλτης στη Μητρόπολη Αμφίσσης, δίδαξε εκεί βυζαντινή μουσική και μαθητές του υπήρξαν οι σημαντικότεροι ψάλτες της περιοχής. Απεβίωσε στις 15 Μαίου 1977.

Ο Κίμων Μιχαηλίδης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1864. Απόφοιτος της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης, αρχικά ασχολήθηκε με τα τραπεζικά. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και αφοσιώθηκε στην φιλολογία. Κατά το διάστημα 1900-1913 εξέδιδε το λογοτεχνικό περιοδικό Παναθήναια, στο οποίο δημοσίευε διηγήματα και κριτικές. Δημοσίευσε επίσης φιλολογικά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και τα έργα: Σελίδες ημερολογίου (1891), Σαν ζωή και σαν παραμύθι (1907). Όταν το 1913 μεταβίβασε τα Παναθήναια στον Γεώργιο Βλάχο, ασχολήθηκε με την οργάνωση διαρκούς καλλιτεχνικής εκθέσεως. Πέθανε στην Αθήνα το 1917.

[Πηγές: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, 1929, τομ.17]

Γεννήθηκε στη Χαλέπα Χανίων. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε καθήκοντα δασκάλου στη Βράιλα. Έγινε γραμματέας του Υπουργείου Εσωτερικών της Ελλάδος και αργότερα του Γενικού Προξενείου της στα Χανιά. Το 1863 διορίσθηκε υποπρόξενος της Ρωσίας στο Ηράκλειο και έμεινε στη θέση αυτή επί 33 έτη. Κατά την Επανάσταση του 1866-69 υπήρξε πολύτιμος σύνδεσμος μεταξύ των επαναστατικών επιτροπών Αθηνών και Σύρου.

Ο Γεώργιος Μιτσοτάκης ήταν υποπρόξενος της Ρωσίας στο Ηράκλειο

Δικαστικός, αρεοπαγίτης.

Καθηγητής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από την Τρίπολη και σφοδρός πολέμιος της δημοτικής γλώσσας. Διετέλεσε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, της Εταιρείας των φίλων του λαού, της Εταιρείας προς διδασκαλίαν των Αρχαίων Ελληνικών Δραμάτων και της Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Ο Αναστάσιος Μισαηλίδης γεννήθηκε το 1904 στην Κωνσταντινούπολη. Εργάστηκε στην αεροπορία του Στρατού Ξηράς, ενώ την περίοδο 1934-1939 ήταν πιλότος του αεροσκάφους της εφημερίδας Ελληνικόν Μέλλον.

Η Μαριέττα Μινώτου - Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το1964. Πτυχιούχος της σχολής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1987). Απέκτησε διδακτορικό τίτλο από το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, κατεύθυνση Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών το έτος 2002. Διετέλεσε προϊσταμένη του Ιστορικου Αρχείου του ιδρύματος "Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής" την περίοδο 1992 - 2008. Διδάσκει στο Τμήμα Αρχειονομίας - Βιβλιοθηκονομίας του Ιονίου Πανεπιστημίου από το 2002 και σε μεταπτυχιακά τμήματα της Ελλάδας και του εξωτερικού. Είναι μέλος του Δ.Σ. του Διεθνούς Συμβουλείου Αρχείων, τακτικό μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους και του Γενικού Συμβουλίου Βιβλιοθηκών, Γενικών Αρχείων και Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης

Ο Αλέξης Μινωτής (Αλέξανδρος Μινωτάκης) γεννήθηκε το 1900 στα Χανιά· οι γονείς του, Στυλιανός και Στυλιανή Μινωτάκη, ήταν πολύτεκνοι. Ολοκλήρωσε τις μαθητικές σπουδές του στα Χανιά. Το 1915 δημοσίευσε ποιήματα στο περιοδικό του Αντώνη Γιαλούρη Διόνυσος (εκεί υιοθέτησε και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο). Το 1918, σύμφωνα με την επιθυμία των γονιών του, διορίστηκε λογιστής στην Τράπεζα Αθηνών, θέση από την οποία παραιτήθηκε το επόμενο έτος. Το 1922 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή, αρχικά ως κομπάρσος, σε παραστάσεις του θιάσου Βεάκη-Ιατρίδου-Νέζερ, που περιόδευε τότε στην Κρήτη. Το 1924 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και το 1925 προσλήφθηκε στο θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη (πρώτη εμφάνιση στο έργο του Ανρύ Μπερνστέν Ιουδήθ), όπου παρέμεινε ως το 1931, συμμετέχοντας σε σκηνικές παραγωγές στην Αθήνα και σε περιοδείες, καθώς και στις παραστάσεις της Ελευθέρας Σκηνής.

Ο Αλέξης Μινωτής κι η Κατίνα Παξινού γνωρίστηκαν το 1928. Το 1931, εν αναμονή της έναρξης λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, η Παξινού κι ο Μινωτής συνεργάστηκαν με τον Αιμίλιο Βεάκη. Στην κρατική σκηνή ανέλαβαν πρωταγωνιστικούς ρόλους από την πρώτη παραγωγή της (Αγαμέμνων του Αισχύλου 1932) ως το 1941. Τον Μάρτιο του 1940 παντρεύτηκαν στην Αθήνα κι η Παξινού έφυγε για το Λονδίνο, όπου υποδύθηκε την κυρία Άλβιγκ στους Βρικόλακες του Ίψεν (Duchess Theatre, θίασος του Charles Cochran).

Το 1941 ο Μινωτής συνελήφθη από τους Γερμανούς, οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, δραπέτευσε και κατέφυγε στη Χίο, συνελήφθη εκ νέου και φυλακίστηκε. Το 1942 διέφυγε στην Τουρκία, στο Κάιρο και από εκεί, με διπλωματικό διαβατήριο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου είχε εγκατασταθεί μετά από περιπέτειες η Παξινού.

Έως το 1950 ζήσανε στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, έλαβαν μέρος σε αντιπολεμικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις κι ενέργειες κι εμφανίστηκαν στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Το καλοκαίρι του 1951 το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή στο αρχαίο θέατρο Δελφών, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή, με τον ίδιο στο ρόλο του Οιδίποδα και την Παξινού στο ρόλο της Ιοκάστης. Ακολούθησαν περιοδεία του κρατικού θιάσου στις ΗΠΑ και παράλληλη ανεξάρτητη κινηματογραφική και θεατρική δραστηριότητα των Παξινού και Μινωτή στην Αγγλία και την Αμερική.

Το 1953 το ζευγάρι ήρθε σε ρήξη με το Γιώργο Θεοτοκά. Από το 1955 –όταν ο Αιμίλιος Χουρμούζιος ανέλαβε τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου– ως το 1968 διατήρησαν μόνιμη συνεργασία με την κρατική σκηνή ως πρωταγωνιστές, ο Μινωτής και ως σκηνοθέτης, σε έργα του παγκόσμιου σύγχρονου και κλασικού ρεπερτορίου και τα καλοκαίρια σε αρχαίες τραγωδίες, στο πλαίσιο των φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών. Το 1958 ο Μινωτής σκηνοθέτησε τη Μήδεια του Λουίτζι Κερουμπίνι για την Dallas Civic Opera, με τη Μαρία Κάλλας στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία κι επαναλήφθηκε στο Λονδίνο, το Μιλάνο και στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου (1961).

Τον Αύγουστο του 1968 ο Μινωτής κι η Παξινού ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από το Εθνικό Θέατρο και δημιούργησαν δικό τους θίασο, με τον οποίο έδωσαν παραστάσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ως το 1973.

Τον Οκτώβριο του 1974 ο Μινωτής ανέλαβε τη γενική διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, θέση την οποία διατήρησε ως το 1980, οπότε έγινε πρόεδρος ΔΣ της κρατικής σκηνής. Από το 1974 κι ως το τέλος της ζωής του (Νοέμβριος 1990) συνέχισε τη θεατρική του σταδιοδρομία από τη σκηνή του Εθνικού. Η τελευταία του ερμηνεία ήταν ο ρόλος του Αβραάμ στη Θυσία του Αβραάμ.

Κορυφαίες μορφές του ελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα, η Κατίνα Παξινού κι ο Αλέξης Μινωτής είχαν διεθνή αναγνώριση κι ακτινοβολία και τιμήθηκαν επανειλημμένως για την καλλιτεχνική προσφορά τους.

[Η σύνταξη του βιογραφικού σημειώματος βασίστηκε στο: Πλάτων Μαυρομούστακος, «Χρονολόγιο», στο Πλάτων Μαυρομούστακος (επιμ.), Παξινού – Μινωτής. Μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, Αθήνα, ΜΙΕΤ, 1997, σ. 19-60].

Το Μινιστέριο της Θρησκείας θεσπίζεται τον Ιανουάριο του 1822 σύμφωνα με όσα ορίζονται στο «Προσωρινόν Πολίτευμα της Ελλάδος», που αποτελεί το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας. Το Εκτελεστικό σώμα ως αρμόδιο για τη σύσταση των κλάδων της Διοίκησης (άρθρο κβ ́) εκλέγει οκτώ υπουργούς ενιαύσιας θητείας, ένας εκ των οποίων είναι «ὁ τῆς Θρησκείας».
Ως πρώτος «Μινίστρος των Θρησκευτικών» διορίζεται ο Επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ και ως Γενικός Γραμματέας ο Κύπριος Αγωνιστής Χαράλαμπος Μάλης. Επισημαίνεται ότι κατά τη χρονική περίοδο από τις 17 Απριλίου 1822 έως την 1η Ιουνίου 1823 ο Ιωσήφ Ανδρούσης χρημάτισε παράλληλα και Μινίστρος του Δικαίου. Με την έναρξη της Β ́ Βουλευτικής περιόδου (26 Απριλίου 1823) το Υπουργείο Θρησκείας
ανατίθεται εκ νέου στον Επίσκοπο Ανδρούσης Ιωσήφ. Τον Ιούνιο του 1823, όταν ο Χαράλαμπος Μάλης διορίστηκε γραμματέας του Ανδρέα Ζαΐμη στο Στρατόπεδο των Πατρών και αποχώρησε, διορίστηκε και διατέλεσε επί ένα μήνα Γενικός Γραμματέας ο Νικόλαος Σπηλιάδης, ο οποίος ακολούθως ανέλαβε καθήκοντα Προσωρινού Γενικού Γραμματέα του Εκτελεστικού Σώματος. Μετά τον Ν. Σπηλιάδη Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου ανέλαβε ο ιερομόναχος Δανιήλ Γεωργόπουλος.
Με τον «Νόμο της Επιδαύρου» ( Άστρος, Απρίλιος 1824 ), το δεύτερο από τα συνταγματικά κείμενα της Επανάστασης του 1821, το «Μινιστέριον της Θρησκείας» μετονομάσθηκε σε «Υπουργείον της Λατρείας». Ο Ανδρούσης Ιωσήφ σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο του Εκτελεστικού, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, αποδοκίμασε τη μετωνυμία με το αιτιολογικό ότι η έννοια της λατρείας είναι πολύ στενότερη της θρησκείας, η οποία περιλαμβάνει και τις εσωτερικές θρησκευτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων, και συνέχισε να υπογράφει ως «Υπουργός της Θρησκείας». Αντίθετα, η Διοίκηση εξακολούθησε να χρησιμοποιεί τον όρο «Υπουργός της Λατρείας» στα επίσημα έγγραφά της.
Το 1824 ξεκινούν οι πολεμικές συγκρούσεις του εμφύλιου πολέμου. Ο Ιωσήφ αποστέλλεται από το Εκτελεστικό στους Ζαΐμη, Λόντο και Νοταρά ως ειρηνοποιός. Συνεπακόλουθα, ο Ανδρούσης άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι 23 Μαΐου 1824, οπότε τον αντικατέστησε ο Δ. Γεωργόπουλος μέχρι και τον Οκτώβριο του 1824, λίγο πριν την παραίτηση του πρώτου. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι η αντικατάσταση ήταν υπηρεσιακού χαρακτήρα, καθώς την ευθύνη του Υπουργείου διατηρούσε ο Επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ.
Τον Οκτώβριο του 1824, λίγο μετάτην αποτυχία συγκρότησης τριμελούς αποστολής με τον Βρεσθένης Θεοδώρητο και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για την κατάπαυση του εμφύλιου σπαραγμού, ο Ιωσήφ Ανδρούσης παύει να ασκεί τα καθήκοντά του και η διεύθυνση «εν απουσία Υπουργού» ανατίθεται στον Γενικό Γραμματέα Δ. Γεωργόπουλο.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1825, αναλαμβάνει το Υπουργείο ο Επίσκοπος Δαμαλών Ιωνάς. Γενικός Γραμματέας διορίστηκε ο Αγαθόνικος Μιλτιάδης και μετά από οχτώ μήνες διορίστηκε νέος Γενικός Γραμματέας ο κληρικός και δάσκαλος, Ιωάσαφ Βυζάντιος.
Τον Μάιο του 1827, η Γ ́ Εθνοσυνέλευση ψήφισε στην Τροιζήνα το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος» σύμφωνα με το οποίο καταργήθηκε ο θεσμός των Υπουργείων και η εκτελεστική λειτουργία ανατέθηκε σε

τριμελή επιτροπή, η οποία έφερε τον τίτλο «Αντικυβερνητική Επιτροπή της Ελλάδος».
Ειδικότερα, οι αρμοδιότητες του Υπουργείου της Θρησκείας, όπως αυτές ορίζονταν από τον σχετικό Κανονισμό της Α ́ Βουλευτικής Περιόδου(15 Ιανουαρίου 1822-25 Απριλίου 1823), παρουσιάζονται σε έγγραφο που επιγράφεται: «Περικοπή εκ του σχεδίου του Γενικού Μηχανικού Οργανισμού της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος, αφορώσα το Μινιστέριον της Θρησκείας». Συγκεκριμένα, στο αναφερόμενο έγγραφο προβλέπονται τα εξής: «Ο Μινίστρος των θρησκευτικών χρεωστεί να ενεργή μετ' επιστασίας τας αποφάσεις της Διοικήσεως, όσαι αφορώσι το Μινιστέριόν του. Φροντίζει περί της επιστασίας των Εκκλησιαστικών και ιερών Μοναστηρίων, περί των οποίων η Διοίκησις θέλει τον διορίσει. Χρέος απαραίτητον έχει να φροντίση παντοιοτρόπως, ώστε ο ιερός κλήρος να διακηρύξη προς τους λαούς της Ελλάδος το σέβας, την υπακοήν και αγάπην, τα οποία οφείλουσι να έχωσι προς την εύνομον της Ελλάδος Διοίκησιν, από την οποίαν εξαρτάται το εύ είναι αυτών, ώστε δι' αυτού του τρόπου η Διοίκησις απολαμβάνουσα την πίστιν των αυτώννα απόκτηση νεύρα ικανά εσωτερικώς εις το να ενεργή απαρεμποδίστως, και να συστήση ούτω την υπόληψίν της προς τα άλλα έθνη. Χρεωστεί τέλος να καθυποβάλη εις της Διοικήσεως την επίκρισιν σχέδιον περί των όσων αφορώσι την ευκλείαν της θρησκείας και να φροντίζη περί όσων αφορώσι το Μινιστέριόν του».
Σημειώνεται ότι, ενώ στον Κανονισμό δε γίνεται συγκεκριμένη μνεία στον τομέα της παιδείας, στο Αρχείο του Μινιστερίου συγκαταλέγονται έγγραφα που αφορούν αμιγώς εκπαιδευτικά θέματα, όπως η χρηματοδότηση και η ίδρυση σχολείων, ο διορισμός και το καθηκοντολόγιο των δασκάλων.

Iδρύθηκε σαν Kοινοτικό Iδιωτικό Γυμνάσιο το 1954. Tο χρονικό διάστημα 1955-1961 λειτούργησε ως Γυμνασιακό Παράρτημα του Β΄ Aρρένων Hρακλείου. Έπειτα, άρχισε να λειτουργεί αυτόνομα ως Mικτό Γυμνάσιο Xάρακα.

Η Συνθήκη του Νεϊγύ (27 Νοεμβρίου 1919) είχε ως σκοπό την επίλυση των προβλημάτων που δημιουργούνταν από τη μετανάστευση των πληθυσμών. Μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας υπογράφτηκε ειδική συνθήκη η οποία προέβλεπε την εθελούσια ανταλλαγή των πληθυσμών. Στις 18 Δεκεμβρίου 1920 συστήνεται Μικτή Επιτροπή Ελληνοβουλγαρικής Μετανάστευσης, η διάρκεια της οποίας ήταν περίπου 10 χρόνια. Η Μικτή Επιτροπή εκπόνησε Κανόνες και Σχέδιο Πληρωμής. Οι Κανόνες αφορούσαν στις συνθήκες μετανάστευσης των πληθυσμών και προσδιόριζαν την περιουσία που είτε θα έπαιρναν μαζί τους, είτε θα εκκαθαριζόταν. Το Σχέδιο Πληρωμής καθόριζε τους όρους πληρωμής των μεταναστών και τον διακανονισμό μεταφοράς πόρων από τη μία χώρα στην άλλη (ορίσθηκε οι μετανάστες να παίρνουν σε μετρητά το 10% της αξίας της ακίνητης περιουσίας από τη χώρα προέλευσης και το υπόλοιπο 90% σε ομολογίες (γραμμάτια) από τη χώρα υποδοχής).
Με τη Συνθήκη της Λοζάνης (30 Ιανουαρίου 1923) ορίσθηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή των Ελλήνων ορθοδόξων της Τουρκίας και των Τούρκων μουσουλμάνων της Ελλάδας. Συστήνεται Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων, η οποία αναλαμβάνει τις εκκαθαρίσεις των περιουσιών των ανταλλαξίμων. Η λειτουργία της Επιτροπής χωρίζεται σε πέντε περιόδους, άρχισε στις 8 Οκτωβρίου 1923 και τελείωσε περίπου το 1930. Τέλος, βάσει του Νόμου 5151/15 Ιουλίου 1931, η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος αναλαμβάνει την είσπραξη των χρεών που έως τότε αποτελούσε κύρια δραστηριότητα της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ).

Η συνθήκη της 27 Ιουνίου/9 Ιουλίου 1832, που υπογράφηκε στην Κων/λη, επιβεβαίωσε τις ρυθμίσεις των πρωτοκόλλων του Λονδίνου της 4ης /16ης Ιουνίου και 19ης Ιουνίου/1ης Ιουλίου 1830, σύμφωνα με τις οποίες όλες οι οθωμανικές περιουσίες (δημόσιες, ιδιωτικές ή βακουφικές) σε επαρχίες που κατέχονταν από ελληνικά στρατεύματα την 3 Φεβρουαρίου 1830 παραχωρούνταν στην ελεύθερη διάθεση του ελληνικού κράτους, χωρίς γενική αποζημίωση στην Υψηλή Πύλη. Εξαίρεση αποτελούσαν η περιοχή της Φθιώτιδας, δηλαδή οι επαρχίες Ζητουνίου και Πατρατζικίου, οι οποίες προστέθηκαν στο κράτος με τις συνοριακές ρυθμίσεις του 1832, οι περιοχές της Αττικής και της Εύβοιας, οι οποίες κατέχονταν από Οθωμανούς, αλλά υπήρχε πρόβλεψη να ανήκουν στο ελληνικό κράτος, και η περιοχή της Θήβας. Οι Οθωμανοί κάτοχοι ιδιοκτησιών και δικαιωμάτων επί των βακουφίων αυτών των περιοχών είχαν δικαίωμα να διατηρήσουν τις ιδιοκτησίες τους και να τις εκποιήσουν εντός δεκαοκτώ μηνών, πριν εγκαταλείψουν την Ελλάδα, όπως όριζε η παράγραφος 7 της συνθήκης της Κων/λεως. Η πραγματοποίηση των επιταγών των πρωτοκόλλων του 1830 και 1832 ως προς τη δυνατότητα εκποίησης των μουσουλμανικών ιδιοκτησιών ανατέθηκε στις μικτές ελληνο-οθωμανικές επιτροπές, οι οποίες είχαν την εποπτεία όλων των πωλήσεων, τον έλεγχο τίτλων ιδιοκτησίας και την εξομάλυνση μερικότερων ζητημάτων. Οι επιτροπές αναφέρονταν στη λεγόμενη Μικτή Επιτροπή και στην Ειδική Μικτή Επιτροπή, για τη διάλυση «των μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών διαφορών εξαιτίας διαφιλονικουμένων ακινήτων ιδιοκτησιών» (Β.Δ. της 26ης Ιουνίου/8ης Ιουλίου 1836). Η τελική ρύθμιση των ζητημάτων σχετικά με τα κτήματα των Οθωμανών και τα βακούφια της Αττικής, της Εύβοιας και της Φθιώτιδας έγινε με τις συμβάσεις της 28 Μαρτίου1835 και 18 Φεβρουαρίου 1844 μεταξύ της ελληνικής και της οθωμανικής κυβέρνησης. Με τη σύμβαση της 3 Σεπτεμβρίου 1837 ρυθμίσθηκαν οι απαιτήσεις των ιδιοκτητών Οθωμανών του άνω τμήματος της επαρχίας Θηβών. Ως προς την τύχη των οθωμανικών κτημάτων του κάτω τμήματος της επαρχίας, το ελληνικό Δημόσιο αρχικά δεν τα αναγνώρισε ως ιδιωτικές οθωμανικές ιδιοκτησίες, αφού τα κατείχε την 3η Φεβρουαρίου 1830, αλλά τελικά συγκατένευσε να παραχωρηθούν στους νέους κατόχους τους, δηλαδή θεώρησε έγκυρους τους τίτλους των Ελλήνων αγοραστών των τέως οθωμανικών ιδιοκτησιών στην περιοχή αυτή (Δηλοποίηση Γραμματείας επί των Οικονομικών της 20ης Φεβρουαρίου 1842 και Β.Δ. 2 Νοεμβρίου 1843).
Η "Ειδική Μικτή Επιτροπή προς διάλυσιν των μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών διαφορών ένεκα διαφιλονεικουμένων ακινήτων ιδιοκτησιών" συστάθηκε το 1836 με το ΒΔ 26 Ιουνίου 1936. Σύμφωνα με αυτό ανατέθηκε στην επιτροπή η δικαιοδοσία για επίλυση των διαφορών και αφαιρέθηκε από την τακτική δικαιοσύνη (όσων οι υποθέσεις ακόμα ήταν ανοιχτές), εκτός από αυτές για τις οποίες υπήρχε αμετάκλητη απόφαση. Η επιτροπή αποτελούνταν από ίσο αριθμό ελλήνων και οθωμανών αντιπροσώπων. Το ΒΔ όριζε ως προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων τον Δεκέμβριο του 1836 (προθεσμία που παρατεινόταν έκτοτε κάθε χρόνο). Η επιτροπή είχε συμβιβαστική και δικαστική εξουσία. Σε πρώτη φάση επιδιωκόταν ο συμβιβασμός και, αν αυτός αποτύγχανε, η επιτροπή δίκαζε τις υποθέσεις. Ο νόμος όριζε και τη διαδικασία που θα ακολουθούνταν. Ο αιτών έπρεπε να υποβάλει έγγραφη αναφορά με τα στοιχεία του και αυτά του αντιδίκου καθώς και αίτηση με σύντομη έκθεση των απόψεών του. Τα αποδεικτικά έγγραφα (τίτλοι ιδιοκτησίας κλπ) θα επισυνάπτονταν σε αντίγραφα. Με ειδικές διατάξεις του ΒΔ 2 Οκτωβρίου 1836, ορίστηκε ότι αρμόδιο όργανο για να κρίνει τη δικαιοδοσία ανάμεσα στα τακτικά δικαστήρια και την Επιτροπή σε περίπτωση που είχαν κατατεθεί αγωγές σε τακτικά δικαστήρια ήταν ο Άρειος Πάγος. Μεταγενέστερα νομοθετήματα ρύθμισαν διάφορα θέματα της επιτροπής. Το αρχείο της επιτροπής χρησιμοποιήθηκε από το ελληνικό κράτος και τους πολίτες και για την αναγνώριση των τίτλων των Ελλήνων αγοραστών μετά το 1842.
Με το νόμο ΦΞΔ΄ "Περί καταργήσεως της Μικτής Επιτροπής" (ΦΕΚ Α΄ 28/1859) ορίστηκε ότι η επιτροπή θα καταργούνταν το 1862.

Αγωνιστής του 1821, γιος του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη και υπασπιστής του βασιλιά Όθωνα.

Ναύαρχος της Ελληνικής Επανάστασης που διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο κατά τη διάρκεια αυτής πρωτοστατώντας σε πολύ σημαντικά γεγονότα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βώκος. Ενεργό δράση συνέχισε να έχει και μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους.

Ο Ηρακλής Μητσόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1816 και έλαβε την βασική μόρφωση στο κεντρικό σχολείο της Αίγινας με υποτροφία του Ιωάννη Καποδίστρια. Στην συνέχεια σπούδασε φιλοσοφία και φυσική στη Γερμανία, όπου εστάλη με σύσταση του Γεωργίου Γενναδίου και υποτροφία της Ελληνικής Κυβέρνησης. Επτά χρόνια αργότερα, το 1844, επανήλθε στην Αθήνα και το επόμενο έτος διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της φυσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το 1847 προήχθη σε τακτικό καθηγητή και δίδαξε για 47 χρόνια ζωολογία, παλαιοντολογία, γεωλογία, και ορυκτολογία. Ίδρυσε επίσης το Ζωολογικό Μουσείο στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου. Στο Πανεπιστήμιο χρημάτισε κοσμήτωρ, συγκλητικός και πρύτανης. Παράλληλα δίδαξε φυσική, λογική και ψυχολογία στο Αρσάκειο Παρθεναγωγείο.

Ήταν ο πρώτος που εισήγαγε στην Ελλάδα τις φυσιογνωστικές σπουδές της Ζωολογίας, της Παλαιοντολογίας, της Γεωλογίας, και της Ορυκτολογίας. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση των ξενόγλωσσων επιστημονικών όρων. Πέθανε στην Αθήνα το 1892.

Δημοσίευσε την Εμπειρική ψυχολογία (1887), τον πρυτανικό του λόγο «Περί του ποιού των ουρανίων σωμάτων και ιδίως του ηλίου» (εκφωνήθηκε το 1864) και την μετάφραση από τα γερμανικά του συγγράμματος του τότε διευθυντή του Αστεροσκοπείου Αθηνών Γιούλιους Σμιθ Περί σεισμών Αιγίου και Κεφαλληνίας (1867).

[Πηγές: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, 1931, τομ. ΙΖ]

Ο Χρίστος Μητσόπουλος, γιος του Ηρακλή Μητσόπουλου, γεννήθηκε το 1870 και σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και το Παρίσι. Ως διπλωμάτης υπηρέτησε στο Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, τη Ρουμανία και την Αίγυπτο. Χρημάτισε επιτετραμμένος στη Ρώμη, βουλευτής Αττικής (1916) και πληρεξούσιος Αττικής και Βοιωτίας (1920-22) στη 3η εθνοσυνέλευση.

[Πηγές: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαιδεία, Αθήνα, Πυρσός, 1931, τομ. ΙΖ]

Ο Μιχαήλ Μητσάκης υπήρξε πεζογράφος, κριτικός και δημοσιογράφος. Γιος του Αριστείδη Μητσάκη και της Μαριγώς Γιατράκου, γεννήθηκε στα Μέγαρα, όπου υπηρετούσε προσωρινά ο πατέρας του ως ανώτερος δημόσιος υπάλληλος. Το 1863 και το 1865 θεωρούνται οι πιθανότερες χρονολογίες γέννησής του. Καταγόταν από την Λακωνία και μεγάλωσε στη Σπάρτη, όπου ως μαθητής εξέδιδε την χειρόγραφη εφημερίδα Ταΰγετος. Το 1880 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ενεγράφη στη Νομική Σχολή και ξεκίνησε την αρθρογραφία του στον αθηναϊκό τύπο. Δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο και αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία και την συγγραφή.

Έγραψε διηγήματα, αφηγήματα και κείμενα ταξιδιωτικών εντυπώσεων. Η γραφή του καθιστά ασαφή τον διαχωρισμό των έργων του ως προς το λογοτεχνικό τους είδος. Τα νεανικά του χρόνια υπήρξαν η πιο γόνιμη πνευματικά και παραγωγική περίοδός του (1881-1896).

Από το 1894 υπέφερε από κρίσεις νευρικής διαταραχής, για τις οποίες νοσηλεύθηκε στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας για 15 μέρες, στο τέλος του 1894 και τις αρχές του 1895. Έκτοτε η ψυχική του υγεία του επιδεινωνόταν. Το 1896 εισήχθη για πέντε μήνες στο Δρομοκαΐτειο, και το 1911, σχεδόν ένα χρόνο μετά τον θάνατο της μητέρας του, εισήχθη εκ νέου με διάγνωση «dementia praecox» (περίπου η σημερινή σχιζοφρένεια). Μοναδικό έργο αυτής της περιόδου αποτελούν ποιήματα στα γαλλικά, με ελληνικά λεκτικά και φωνητικά στοιχεία, στο περιθώριο ενός τόμου της Ιλιάδος και σε σκόρπια φύλλα που εγκατέλειπε σε δημοσιογραφικά γραφεία. Έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο από το 1914, πέθανε τον Ιούνιο του 1916 από περιπνευμονία.

Εξέδωσε το φυλλάδιο Κουρτοπάσσης: Adieu a un diplomate (1888), τη νουβέλα Εις Αθηναίος Χρυσοθήρας (1890), το κείμενο «Το γλωσσικόν ζήτημα εν Ελλάδι, μία φιλολογική σελίς εις δύο γλώσσας» (1892) και το διήγημα «Το γατί» (σε φυλλάδιο, 1893). Το 1891 υπέβαλε συλλογή εννέα ποιημάτων στο Φιλαδέλφειο Ποιητικό Διαγωνισμό.

Στον αθηναϊκό τύπο πρωτοεμφανίστηκε στον Ασμόδαιο το 1880, όπου και αρθρογράφησε ως το 1885. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Εβδομάς, Κλειώ, Εστία, Αττικόν Μουσείον, Παρνασσός, Ίρις των Αθηνών και τα ημερολόγια Αττικόν Ημερολόγιον, Ημερολόγιον του Άστεως, Εθνικόν Ημερολόγιον, Ημερολόγιον Ποδογύρου. Δημοσίευσε στις εφημερίδες Μη χάνεσαι (1882), Νέα Εφημερίς (1884 και 1891), το Άστυ (1885-87), Ακρόπολις (1886-88 και 1893-95), Εφημερίς (1891) και Σκριπ (1896). Τα λογοτεχνικά κείμενα υπέγραφε με το όνομά του, ενώ τα άρθρα, τα χρονογραφήματα και τις κριτικές με τα αρχικά Μ., μμ., Μ.Μ., ή τα ψευδώνυμα Μ. Τσάκ, Michelet, Ιξίων, Κρακ, Κόθορνος, Πλανόδιος, Καιροσκόπος και Στρεψιάδης. Δημοσίευε επίσης ανυπόγραφα. Με τον Θέμο και τον Μπάμπη Άννινο ίδρυσαν το σατιρικό Άστυ. Για σύντομο διάστημα εξέδωσε δύο δικές του πολιτικοσατιρικές εφημερίδες: Ο Θόρυβος και Πρωτεύουσα. Τέλος, το 1888, διετέλεσε διευθυντής του Ελληνικού Ημερολογίου, που εξέδιδε ο Π. Δ. Σακελλάριος.

[Πηγές: Η παλαιότερη πεζογραφία μας. Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, Αθήνα, Σοκόλης, τομ. ΣΤ΄. Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα, Χάρης Πάτσης, 1968, τομ. 10. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, τομ. 6]

Δικηγόρος, πολιτικός και ιστορικός συγγραφέας.

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου του 1896. Το 1910 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών όπου σπούδασε πιάνο με τον Ludwig von Wassenhoven και σύνθεση με τον Armand Marsick. Πολύ νωρίς και πριν ακόμη πάρει το δίπλωμα του έγραφε τραγούδια και συνέθετε κομμάτια για πιάνο. Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του σε συναυλία έγινε στις 22 Μαρτίου 1913, στο πρόγραμμα της οποίας περιλαμβανόταν και η σύνθεση του Μητρόπουλου Un morceau de concert. Το 1915 σε συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, ο Δημήτης Μητρόπουλος διηύθυνε ένα δικό του έργο την Ταφή. Σε ηλικία 22 χρονών έγραψε μιά όπερα Soeur Beatrice, σε κείμενο του M. Maeterlinck, που παίχτηκε το 1920 στο τότε Δημοτικό Θέατρο με την Κατίνα Παξινού στον πρώτο ρόλο. Ως το 1937 συνέθετε διάφορα έργα για πιάνο, ορχήστρα, έγραφε μουσική δωματίου, τραγούδια και έκανε διάφορες διασκευές. Από το 1938 αφιερώθηκε αποκλειστικά στην διεύθυνση ορχήστρας.

Το 1920, με υποτροφία του Ωδείου Αθηνών, παρέμεινε για ένα χρόνο στις Βρυξέλες και μετά στο Βερολίνο, όπου έζησε τρία χρόνια. Το 1924 ήρθε στην Αθήνα όπου και αποφάσισε να μείνει οριστικά. Το 1925-1927 διηύθυνε την Ορχήστρα του Συλλόγου Συναυλιών, ενώ την περίοδο 1927-1937 υπήρξε αρχιμουσικός της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Παράλληλα, στα χρόνια αυτά διηύθυνε ορχήστρες, σε έκτατες εμφανίσεις, και σε άλλες ευρωπαικές πόλεις.
Το 1936 διηύθυνε με μεγάλη επιτυχία τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης, ενώ το 1937 και πάλι τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστώνης όπως και της Μιννεάπολης. Το 1938 διορίστηκε μόνιμος μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μιννεάπολης, θέση που διατήρησε ως το 1949, ενώ παράλληλα διηύθυνε μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1949-1950 προσελήφθη ως συνδιευθυντής, μαζί με τον Leopold Stokowsky, της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης. Τον επόμενο χρόνο ο Stokowsky αποσύρθηκε και ως εκ τούτου ο Μητρόπουλος παρέμεινε μόνος ως το 1958. Τον ίδιο χρόνο παραιτήθηκε από καλλιτεχνικός διευθυντής της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης και τη θέση του κατέλαβε ο Leonard Bernstein, ενώ ο Μητρόπουλος παρέμεινε ως έκτακτος μαέστρος, διευθύνοντας παράλληλα και τη Μητροπολιτική Όπερα.

Το 1953 υπέστη το πρώτο καρδιακό επεισόδιο, ενώ το 1959 το δεύτερο και σοβαρότερο. Στις 2 Νοεμβρίου του 1960, ενώ διηύθυνε μια δοκιμή της Τρίτης Συμφωνίας του Mahler, υπέστη μία ακόμη καρδιακή προσβολή, οπότε και πέθανε με τη μπαγκέτα στο χέρι. Όσο ζούσε, αλλά και στη διαθήκη του, είχε εκφράσει την επιθυμία η σορός του να καεί και η τέφρα του να διακομισθεί στην Ελλάδα. Η καύση έγινε στο Lugano και η τέφρα του μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Υστερα από μια επίσημη αλλά και συγκινητική τελετή στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, η τέφρα του Δημήτρη Μητρόπουλου έμεινε για κάποιο διάστημα στο Ωδείο Αθηνών και έπειτα μεταφέρθηκε στο Α’ Νεκροταφείο, σε τάφο που παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων κατασκευασμένο από το γλύπτη Γιάννη Παππά.

[Το παρόν βιογραφικό σημείωμα βασίζεται σε κείμενο το οποίο συνέγραψαν η Χριστίνα Βάρδα και η Σόφη Παπαγεωργίου, για τον κατάλογο της έκθεσης για τον Δημήτρη Μητρόπουλο, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, το έτος 1993]