Ο Γεώργιος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1866 όπου μεγάλωσε και σπούδασε νομικά. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως έφεδρος επίλαρχος. Διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας του βασιλιά Κωνσταντίνου, θέση από την οποία παραιτήθηκε όταν διαφώνησε με την πολιτική της Ελλάδος στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Έγραψε στα γαλλικά βιβλίο με τίτλο Ο Κωνσταντίνος το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Λ. Μακκά.

Ο Κωνσταντίνος Μελάς (1874-1953) γεννήθηκε στη Μασσαλία και ήταν γιος του πολιτικού Μιχαήλ Μελά και αδελφός του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και του ιδιαίτερου γραμματέα του βασιλιά Κωνσταντίνου Γεωργίου Μελά. Αποφοίτησε από τη σχολή Ναυτικών δοκίμων και έγινε αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού. Συμμετείχε στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 καθώς και στους Βαλκανικούς Πολέμους. Ήταν ανθυποπλοίαρχος του πολεμικού πλοίου «Μιαούλης» στις αρχές του 20ού αιώνα. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Εκλέχτηκε βουλευτής Ιωαννίνων με το κόμμα των Φιλελευθέρων το 1915 και το 1920.

Ο Γεώργιος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1866 όπου μεγάλωσε και σπούδασε νομικά. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως έφεδρος επίλαρχος. Διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας του βασιλιά Κωνσταντίνου, θέση από την οποία παραιτήθηκε όταν διαφώνησε με την πολιτική της Ελλάδος στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Έγραψε στα γαλλικά βιβλίο με τίτλο Ο Κωνσταντίνος το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Λ. Μακκά.

Ο Μιχαήλ Μελάς ήταν γιος του Κωνσταντίνου Μελά. Γεννήθηκε το 1902 στην Αθήνα και διέπρεψε ως πρέσβης της Ελλάδας στο εξωτερικό.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is who, υλικό του αρχείου]

Η Αλεξάνδρα Μελά ήταν κόρη του τραπεζίτη, οικονομολόγου και πολιτικού Ιωάννη Πεσμαζόγλου και της Ειρήνης (το γένος Μιαούλη). Παντρεύτηκε τον Μιχαήλ Μελά, γιο του Παύλου Μελά και της Ναταλίας Δραγούμη, στρατιωτικό που πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-1941, και που διετέλεσε υπασπιστής του Βασιλιά Αλεξάνδρου και νομάρχης Κέρκυρας. Απέκτησαν μία κόρη, τη γλύπτρια Ναταλία (Νάτα) Μελά, που παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη, και έναν γιο, τον Παύλο Μελά
Η Αλεξάνδρα Μελά, κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, εργάστηκε εθελοντικά στον Πατριωτικό Σύνδεσμο και στην περίθαλψη των προσφύγων του 1922. Ίδρυσε τη λέσχη Εργαζόμενου Κοριτσιού, της οποίας ήταν πρόεδρος επί 20 έτη, τις Εργατικές Κατασκηνώσεις Βούλας και τις Ελεύθερες Σχολές Κοινωνικής Πρόνοιας. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών και των Λαϊκών Συσσιτίων και έφορος του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Στην Κατοχή διετέλεσε μέλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Μετά τον πόλεμο πρωταγωνίστησε στην ίδρυση των παιδοπόλεων της Φρειδερίκης (Eράνου των βόρειων επαρχιών της Ελλάδας) μαζί με τη Λίνα Τσαλδάρη, αναλαμβάνοντας ποικίλες δράσεις κατά τη διάρκεια λειτουργίας τους. Είχε τιμηθεί με το παράσημο του Αργυρού Σταυρού Ευποιΐας, τον Ανώτερο Ταξιάρχη Ευποιΐας, τον Ταξιάρχη Όλγας και Σοφίας και με μετάλλια (4) του Ερυθρού Σταυρού.
Ο «Έρανος ΄΄Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος΄΄ υπό την Υψηλήν Προστασίαν της Α.Μ. της Βασιλίσσης», γνωστός και ως Έρανος της Φρειδερίκης, είχε ιδρυθεί το 1947. Διοικούνταν από μια πενταμελή Εκτελεστική Επιτροπή και διαχειριζόταν χρήματα από εισφορές, δωρεές και φόρους. Στις δράσεις του πρωταγωνιστούσαν είκοσι περίπου «Εντεταλμένες Κυρίες», εθελόντριες, μέλη της ανώτερης αστικής τάξης. Αρχικά ο στόχος του Εράνου ήταν η περίθαλψη των «ανταρτόπληκτων», οι οποίοι το 1949 αποτελούσαν περίπου το 10% του ελληνικού πληθυσμού (700.000) και σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε και η ίδρυση των Παιδοπόλεων.
Από το καλοκαίρι του 1947 που ιδρύθηκε ο Έρανος έως το τέλος του χρόνου δημιουργήθηκαν επτά Παιδοπόλεις με «προσφυγόπουλα» ορφανά, εγκαταλελειμμένα ή άπορα. Ειδικά για την ίδρυση της Παιδόπολης στην Καβάλα, η Αλεξάνδρα Μελά έπαιξε σημαντικό ρόλο.
Ο αριθμός των τροφίμων των Παιδοπόλεων δεν είναι επακριβώς γνωστός. Υπολογίζεται σε 18.000 «περίπου» σύμφωνα με τις εκθέσεις του Εράνου, ενώ άλλες αρχειακές πηγές μιλούν για 13-14.000.
Ο Έρανος συνέχισε τη δράση του και μετά το τέλος του Εμφυλίου, ανανεώνοντας κάθε έξι μήνες την άδεια λειτουργίας του. Τον Ιούνιο του 1950, από τις 53 Παιδοπόλεις διατηρήθηκαν 13, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν να ανοίγουν στη Βόρεια Ελλάδα τα «Σπίτια του Παιδιού». Στις αρχές του 1950 άρχισε και την έκδοσή του το περιοδικό Παιδόπολις, το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε Το σπίτι του Παιδιού. Το 1956, όταν η Λίνα Τσαλδάρη ανέλαβε το υπουργείο Προνοίας, ο Έρανος μετονομάστηκε σε «Βασιλική Πρόνοια» και η Αλεξάνδρα Μελά έγινε Διευθύντρια.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Who is Who, 1965. Τασούλα Βερβενιώτη, «Καλλιόπη Μουστάκα: αρχηγός Παιδόπολης Αγία Σοφία Βόλου», Αρχειοτάξιο 10/2008, σ. 186-199. http://nikhistor.blogspot.gr/2007/10/blog-post_10.html, https://www.myheritage.gr, υλικό του αρχείου]

Η Εύη Μελά ήταν ανταποκρίτρια των γερμανικών εφημερίδων Die Welt, Mϋncher Merkur, Stuttgarter Zeitung κατά την περίοδο 1959-1967. Μετά την πτώση της ελληνικής στρατιωτικής χούντας το 1974, εργάστηκε για τους Sϋddeutsche Zeitung, RIAS Berlin, Christ und Welt, Merian κ.ά. Μεταξύ των ετών 1969-1990 έγραψε, δημοσίευσε και μετάφρασε μεταξύ άλλων έργων, εννέα οδηγούς για την Ελλάδα και την ιστορία της ελληνικής τέχνης, καθώς επίσης και έναν οδηγό για τη Ρουμανία. Αυτά τα βιβλία μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και επανεκδόθηκαν πολλές φορές. Το πιο γνωστό βιβλίο της ίσως είναι το Temples and Sanctuaries of Ancient Greece: A Companion Guide (1973). Ήταν μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Τύπου (IPI).

Η οικογένεια Μαυρομμάτη από την Κατούνα ήταν από τις πιο παλιές και σημαντικές της περιοχής. Με καταγωγή από την Κων/πολη, η οικογένεια είχε καταφύγει στην Αχαΐα και από εκεί εγκαταστάθηκε στην Κατούνα της Ακαρνανίας.

• Ο Γεώργιος (1771-1836), γιος του γενικού προεστού Κάρλελι, Μήτσου Μαυρομμάτη, που κατεδιώχθη και δολοφονήθηκε από τον Αλή πασά διετέλεσε μέλος της Γερουσίας και πληρεξούσιος στις Συνελεύσεις Επιδαύρου, Τροιζήνος, Άργους. Χρημάτισε υπουργός Οικονομικών το 1827 και έκτακτος επίτροπος Δυτικών Σποράδων και κατόπιν της Αχαΐας. Το 1835 διορίστηκε σύμβουλος Επικρατείας. Πέθανε στην Αθήνα το 1836.

• Ο Αναστάσιος ή Τατσέλος (1814-1896) ήταν γιος του Γεωργίου και σπούδασε νομικά. Εργάστηκε ως γραφέας στα υπουργεία Οικονομικών και Εκκλησιαστικών (1834, 1837), βοηθός υποτελωνείου Κατακώλου (1841), γραμματέας διοικήσεως Γορτυνίας (1844), γραμματέας των υπουργείων Εσωτερικών και Οικονομικών (1844, 1855-1861). Στο διάστημα 1863-1878 διετέλεσε νομάρχης Αττικής και Βοιωτίας, Αργολίδος, Φθιώτιδος και Φωκίδος, Αχαΐας, Κεφαλληνίας, Αρκαδίας, Κυκλάδων, Λακωνίας καθώς και διευθυντής Αστυνομίας Αθηνών και Πειραιώς (1864). Εξελέγη επανηλειμμένα πληρεξούσιος της εν Αθήναις Β΄Εθνικής Συνελεύσεως. Το 1886 τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ταξιαρχών του Τάγματος του Σωτήρος, ενώ το 1889 συνταξιοδοτήθηκε. Πέθανε άγαμος το 1896.

-Ο Επαμεινώνδας Μεγαπάνος, γιος του Γαλάνη, παντρεύτηκε την Καλλιόπη το γένος Νικολάου Παπανικολή, στη Σύρο το 1882. Το 1885, χρονιά που του απονέμεται ο Αργυρός Σταυρός Ιπποτών Τάγματος Σωτήρος, τον βρίσκουμε διευθυντή της Εθνικής Τράπεζας στο Αίγιο.

Ο Κωνσταντίνος Μεγαλοκονόµου γεννήθηκε το 1914 στη Σµύρνη της Μικράς Ασίας. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα µε την οικογένειά του µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 σε ηλικία 8 ετών. Ασχολήθηκε µε το φωτογραφικό ρεπορτάζ από τα γυµνασιακά του χρόνια, ενώ συνεργάστηκε αρχικά µε τους αδερφούς του, Μανώλη και Χαράλαµπο. Μετά το 1936 ίδρυσε με τους αδερφούς του το φωτογραφικό πρακτορείο Φωτορεπορτάζ Αδερφών Μεγαλοκονόμου (μετέπειτα Ελληνικά Φωτογραφικά Νέα–Κ. Μεγαλοκονόµου), το οποίο στεγαζόταν σε γραφείο επί της οδού Ανθίµου Γαζή 13, και έπειτα στον πεζόδροµο της πλατείας Καρύτση. Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φωτορεπόρτερ, έχοντας αδιάλειπτη παρουσία στην ειδησεογραφική φωτογραφία μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1992.

[Πηγές: Αθήνα: η πόλη, οι άνθρωποι, τα γεγονότα, επιμ. Ιφιγένεια Βογιατζή, Νίκη Μαρκασιώτη, Μπέττυ Χωριανοπούλου, Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, Αθήνα 2014•Στιγμιότυπα: 12 ιστορίες από την Τράπεζα της Ελλάδος μέσα από τον φακό του Κ. Μεγαλοκονόμου. Kατάλογος έκθεσης,Τράπεζα της Ελλάδος, Αθήνα 2018].

Ο Αλέξανδρος Φιλίππου Μαύρου, κάτοικος Θεσσαλονίκης, διατηρούσε εμπορικό κατάστημα στη Θεσσαλονίκη από το 1880 και ασχολιόταν με το εμπόριο δερμάτων και άλλων βυρσοδεψικών υλικών και μηχανών. Η οικογένεια Μαύρου καταγόταν πιθανότατα από τον Βόλο όπου βρίσκονταν εγκατεστημένα τα περισσότερα μέλη της. Ο Αλέξανδρος Μαύρου διηύθηνε την εμπορική του επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με τον αδερφό του Γεώργιο ενώ συχνά αλληλογραφούσε με τους υπόλοιπους αδερφούς του για εμπορικά θέματα. Αυτοί ήταν οι: Κωνσταντίνος (Βόλος), Γεώργιος (Θεσ/νίκη, Αικατερίνη, Σέρρες), Νέστωρ (Θεσ/νίκη, Βόλος, Βιτώλια), Αγγελής (Βόλος) και Δημήτριος (Μακρινίτσα Βόλου). Την εμπορική επιχείρηση ανέλαβε από το 1925 ο γιος του Αλέξανδρου, Κωνσταντίνος.

Ο Διονύσης Μαυρογιάννης ήταν πρώτος Πρύτανης (1980) του Πανεπιστημίου Θράκης. Διετέλεσε Δικηγόρος Πατρών και ακολούθως με υποτροφία του ΙΚΥ και της Γαλλικής Τεχνικής Βοήθειας μετεκπαιδεύθηκε στο Παρίσι στις Κοινωνικές Επιστήμες, στην ιστορία, και Κοινωνιολογία του Δικαίου και στην Κοινωνική Οικονομία. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα Γαλλικού Κρατικού Πανεπιστημίου των Παρισίων με άριστα. Δίδαξε σε διάφορα Πανεπιστήμια της αλλοδαπής και της ημεδαπής Αγροτική Κοινωνιολογία, Γενική και Βιομηχανική Κοινωνιολογία, Γενική Κοινωνιολογία και Ιστορία του Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Υπήρξε ερευνητής στον τομέα των Κοινωνικών Θεσμών στη Σορβόννη και επιστημονικό στέλεχος του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ (Γενεύη) και Δ/ντής των Περιφερειακών Γραφείων αυτού διαδοχικά για τις χώρες της Κεντρικής Αφρικής, της Μπαγκλαντές και των Γαλλόφωνων χωρών της Ασίας και αρμόδιος για τις εργασιακές σχέσεις στην Ασία. Ειδικότερα μεταξύ 1969-1990 έκανε 90 περίπου Τεχνικές Αποστολές σε 30 περίπου χώρες της Ευρώπης, Ασίας, Ινδικού Ωκεανού και της Αφρικής για λογαριασμό Διεθνών Οργανισμών του ΟΗΕ ιδίως Δ.Γ.Ε για την επιτόπια εκπόνηση Σχεδίων Κοινωνικής Ανάπτυξης, Εργατικής Εκπαίδευσης και Πολιτικής καθώς και την εκπόνηση κοινωνικών και οικονομικών νομοθεσιών. Το τεράστιο αυτό έργο συνέβαλε ομολογουμένως τα μέγιστα στη θεσμική οργάνωση και ανάπτυξη των 30 αυτών χωρών. Διετέλεσε Γεν. Γραμματέας του Ινστιτούτου Συνεταιριστικών Ερευνών και Μελετών (Ελλάδος) επίτιμος Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο. Μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Εταιρείας Πελοποννησιακών Σπουδών, της Διεθνούς Επιτροπής Συνετ. Ερευνών (Λονδίνο) του Διεθνούς Κέντρου Κοινωνικής Οικονομίας (Βρυξέλλες) της Διεθνούς Επιτροπής διατύπωσης Συνεταιριστικών κανόνων για τον 21ο αιώνα (Μάντσεστερ). Οργάνωσε και διηύθυνε διεθνή Σεμινάρια και συμμετείχε σε διεθνείς και περιφερειακές Διασκέψεις. Γνώριζε γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά και ρώσικα. Συνέγραψε στην Ελληνική, γαλλική και αγγλική και δημοσίευσε μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων, μελετών, άρθρων, εισηγήσεων, υπομνημάτων, εκθέσεων, ομιλιών κ.α. και είχε λάβει μέρος σε σημαντικά συνέδρια, ημερίδες κ.λ.π. στο εξωτερικό και στη χώρα μας. Τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητές του επεκτείνονταν ενεργώς και πέραν της κυρίας Επιστήμης του, στην ιστορία. λαογραφία, λογοτεχνία κ.α. Υπήρξε δραστήριο μέλος Ελληνικών Επιστημονικών, Πολιτιστικών κ.α Ενώσεων, Σωματείων κ.λ.π. και συνεργάτης εγκύρων περιοδικών.
Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/3889/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 3/9/2020]

Ο Κωστάκης Μαυρομμάτης ήταν ιδιοκτήτης αλυκών στην Αγχίαλο.

Ο Αλέξανδρος Μαυρομμάτης (-1943), γιος του Κωστάκη και της Φωτεινής (;) Μαυρομμάτη, γεννήθηκε στην Αγχίαλο. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επέστρεψε στην Αγχίαλο, όπου και άσκησε τη νομική μέχρι το 1906. Μετά τους διωγμούς του 1906 βρέθηκε στην Ελλάδα όπου εργάστηκε ως ανώτερος υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας στην Αδριανούπολη, την Καβάλα και τη Λάρισα μέχρι τη μετάθεσή του στην Αθήνα όπου έγινε διευθυντικό στέλεχος. Πέθανε στην Αθήνα το 1943. Με τη Ζωή απέκτησαν τρία παιδιά, την Κλειώ-Φωτεινή (1915- ), την Ιουλία (1918- ) και την Αλεξάνδρα (1930).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Οικογένεια της Αγχιάλου της Ανατωλικής Ρωμυλίας.
Ο Κωστάκης Μαυρομμάτης ήταν ιδιοκτήτης αλυκών στην Αγχίαλο.
Ο Αλέξανδρος Μαυρομμάτης (-1943), γιος του Κωστάκη και της Φωτεινής (;) Μαυρομμάτη, γεννήθηκε στην Αγχίαλο και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τους διωγμούς του 1906. Με τη σύζυγό του Ζωή απέκτησαν τρία παιδιά, την Κλειώ-Φωτεινή (1915- ), την Ιουλία (1918- ) και την Αλεξάνδρα (1930).
Η Κλειώ-Φωτεινή (1915- ), μετά τις γυμνασιακές της σπουδές στη Σχολή Κρίκου, παρακολούθησε μαθήματα νοσηλευτικής στη σχολή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Υπηρέτησε ως εθελόντρια νοσοκόμος στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό κατά τη διάρκεια του ελληνοαλβανικού πολέμου. Παντρεύτηκε το 1940 τον αρχιτέκτονα Πέτρο Τζαννέτο, με τoν οποίο απέκτησαν μία κόρη, την Ντύλλια.

Βλ. επίσης βιογραφικά Αλέξανδρου Μαυρομμάτη και Ζωής Μαυρομμάτη.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Μέλη της οικογένειας Μαυρομμάτη από την Κύπρο εγκαταστάθηκαν στη Μερσίνα στα μέσα του 19ου αιώνα και υπήρξαν σημαντικοί έμποροι, καθώς και ευεργέτες της τοπικής ελληνόφωνης ορθόδοξης κοινότητας. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης ίδρυσε στην Ταρσό μεγάλη βιομηχανική μονάδα νηματουργίας και αλευροποιίας. Ο πρωτότοκος γιος του Αντώνιος ήταν πρόξενος της Ρωσίας στη Μερσίνα*.

Ο Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης απεβίωσε στην Τουρκία το 1903. Από τα παιδιά του, απεβίωσαν στην Τουρκία η κόρη του Μαριγώ (σύζυγος Ξενοφώντος Κρίστμαν) το 1911, ο γιος του Αντώνιος το 1916 και ο γιος του Χρυσόστομος το 1920. Μετά το 1922, τα περισσότερα μέλη της οικογένειας εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, ωστόσο η κόρη του Ελένη Ταχιντζή, κόρη του Κωνσταντίνου, καθώς και τα εγγόνια του Αθηνά και Χριστόφορος παρέμειναν στην Τουρκία, κάτοικοι Μερσίνας, τουλάχιστον ως το 1942, όπως προκύπτει από την κατά το ίδιο έτος αποδοχή κληρονομίας του Κ. Μαυρομμάτη από τον γιο του Γεώργιο εκ των υστέρων, μετά δηλαδή τον θάνατο του κληρονομήσαντος. Η χήρα του Κωνσταντίνου Αθηνά απεβίωσε το 1930.

• Τα στοιχεία για την πρώιμη ιστορία της οικογένειας Μαυρομμάτη προέρχονται από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού: http://www.emg.gr/asiaminor/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=5291

Η Ζωή Μαυρομμάτη, το γένος Μαυρίδη (1890-1978), γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη και πέθανε στην Αθήνα. Το 1905 έφυγε από τη Φιλιππούπολη και πήγε για σπουδές στην Κωνσταντινούπολη, στο Ζάππειο Εκπαιδευτήριο. Μετά την Κωνσταντινούπολη μετακινήθηκε στην Αθήνα, όπου είχαν εγκατασταθεί οι γονείς της. Στη συνέχεια φοίτησε εσωτερική σε σχολή στην Ελβετία. Το 1912 παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Μαυρομμάτη από την Αγχίαλο της Ανατολικής Ρωμυλίας, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά, την Κλειώ-Φωτεινή (1915- ), την Ιουλία (1918- ) και την Αλεξάνδρα (1930).

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Ο Πετρόμπεης ήταν αρχηγός της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων, ο τελευταίος Μπέης της Μάνης και ένας από τους σημαντικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες της Ελληνικής επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στη Μάνη το 1773. Κατά την εφηβική του ηλικία διακρίθηκε για τις ικανότητές του και την προστασία που προσέφερε στους κλέφτες, αλλά και την περίοδο που είχε το αξίωμα του Μπέη της Μάνης έδωσε δείγματα των ηγετικών του προσόντων, με την επιρροή που ασκούσε όχι μόνο στους Έλληνες αλλά και στους Τούρκους.

Τον Αύγουστο του 1818 και σε ηλικία 45 χρόνων μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, και αργότερα ο ίδιος μύησε τους κυριότερους αρχηγούς της Μάνης. Διατύπωσε επιφυλάξεις για το χρόνο έναρξης της επανάστασης, αλλά, όταν διαπίστωσε ότι η επανάσταση είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά σε ευρύτατα στρώματα του Ελληνισμού, έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του απελευθερωτικού αγώνα. Συμμετείχε σε πολλές πολεμικές επιχειρήσεις, όπως: κατάληψη της Καλαμάτας, απόκρουση του Δράμαλη, στρατιωτική βοήθεια σε πολιορκημένους Μεσολογγίτες, αποτροπή κατάληψης της Μάνης από τον Ιμπραήμ. Σημαντική επίσης ήταν η συμμετοχή του στην πολιτική διοίκηση του επαναστατημένου Ελληνισμού, όπου αξιώθηκε να διατελέσει: Πρόεδρος της Μεσσηνιακής Γερουσίας (1821), Πρόεδρος της Πελοποννησιακής Γερουσίας (1821), Αντιπρόεδρος του Βουλευτικού (1821), Πρόεδρος της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης (1823), Πρόεδρος του Εκτελεστικού (1823), μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδας (1826) κ.α.

Στην Γ΄ Εθνική Συνέλευση στην Τροιζήνα (1827), ο Π. Μαυρομιχάλης αποδέχτηκε την εκλογή του Καποδίστρια, ως Κυβερνήτη της Ελλάδας, και μετά την άφιξή του Καποδίστρια διορίστηκε μέλος της Προεδρίας του «Πανελληνίου» και της Γερουσίας. Οι φιλικές σχέσεις Καποδίστρια – Μαυρομιχαλαίων δεν κράτησαν πολύ, διότι τα μέτρα για τη διοικητική οργάνωση του κράτους προκάλεσαν την αντίδραση των Μαυρομιχαλαίων. Η όξυνση της κατάστασης οδήγησε στη φυλάκιση του Πετρόμπεη και στη δολοφονία του Καποδίστρια από το γιο, Γεώργιο, και τον αδελφό, Κωνσταντίνο, του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη (27 Σεπτεμβρίου 1832).

Μετά την άφιξη του Όθωνα ο Π. Μαυρομιχάλης με τον Γ. Κουντουριώτη και τον Α. Ζαΐμη διορίστηκαν Αντιπρόεδροι του Συμβουλίου Επικρατείας και μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 ο Πετρόμπεης έλαβε το αξίωμα του Γερουσιαστή.

Πέθανε στην Αθήνα στις 17 Ιανουαρίου 1848.

Έλληνας αξιωματικός του στρατού και πολιτικός, υπουργός και ολυμπιονίκης (χάλκινο μετάλλιο στη ξιφασκία το 1896).

Στρατιωτικός από τη Μάνη και βουλευτής Οιτύλου.

Γιος του Πέτρου Μαυρομιχάλη, βουλευτής Οιτύλου, υπουργός και πρωθυπουργός για μικρό διάστημα το 1909.

Πολυπρόσωπη και πολύκλαδη, η οικογένεια Μαυρομιχάλη ήταν μία από τις παλαιότερες και ισχυρότερες στη Μάνη, με μέλη πολιτικούς και στρατιωτικούς που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στα προεπαναστατικά γεγονότα και είχαν σημαντική δράση στα χρόνια της Επανάστασης, αλλά και στην πολιτική ζωή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Στο αρχείο του ΕΛΙΑ Αθήνας υπάρχουν έγγραφα που αναφέρονται σε μέλη μεταγενέστερων γενεών.

Ο Πέτρος Μαυρομιχάλης, γιός του Κυριακούλη, ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα. Όντας ανθυπασπιστής, πήρε μέρος στην επανάσταση του 1843. Τα επόμενα χρόνια (1844-1847), κλήθηκε να καταστείλει διάφορες στάσεις στην περιοχή της Λακωνίας, και υπήρξε αρχηγός του Λακωνικού σώματος στην Εύβοια το 1848. Από το 1847 εκλεγόταν βουλευτής Οιτύλου.

Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης (Αθήνα, 1850 - 1916) ήταν γιος του Πέτρου. Πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής Οιτύλου το 1879. Υπουργός Εσωτερικών (1895 - 1897, 1902 - 1903, 1905), Στρατιωτικών (1904 - 1905), μετά τη δολοφονία του Δεληγιάννη έγινε αρχηγός του “Εθνικού Κόμματος" (τμήματος του παλιού δεληγιαννικού) και ύστερα από την επανάσταση στο Γουδί ορκίστηκε πρωθυπουργός (Αύγουστος 1909). Παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 1910 διαφωνώντας με τους στρατιωτικούς.

Ο Πέτρος Κυριακούλη Μαυρομιχάλης υπήρξε πολιτικός και το 1946 ήταν υπουργός Στρατιωτικών.

Υλικό υπάρχει και για άλλα πρόσωπα όπως για: τον Πετρόμπεη και Λεωνίδα Μαυρομιχάλη, την Λίνα Μαυρομιχάλη (σύζυγο του πρωθυπουργού Κυριακούλη), τον Πέτρο Αντωνίου Μαυρομιχάλη (βουλευτή), την Ασπασία Μαυρομιχάλη (σύζυγο Ιωάννου Ράλλη, πρωθυπουργού επί Κατοχής) και τον γιο τους Δημήτριο Ιωάννου Ράλλη.

Η Οικογένεια Μαυροκορδάτου είναι σπουδαία φαναριώτικη οικογένεια πολιτικών και αποτελεί κλάδο της χιώτικης οικογένειας των Μαυρογορδάτων.
Αρχικά τα μέλη της ήταν εγκατεστημένα στην Κωνσταντινούπολη, όμως μετά την άλωση μετοίκησαν στη Χίο. Στα 1600 ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος επέκτεινε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία και εγκαταστάθηκε δημιουργώντας τον φαναριώτικο κλάδο της οικογένειας των Μαυροκορδάτων. Σύντομα τα μέλη της κατέλαβαν υψηλές θέσεις στην δημόσια διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και στην επανάσταση του 1821.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας πολλοί Μαυροκορδάτοι ασχολήθηκαν με την πολιτική εκλεγόμενοι πρωθυπουργοί και βουλευτές, ενώ άλλοι διακρίθηκαν στις επιστήμες στελεχώνοντας το πρώτο πανεπιστήμιο της Ελλάδας. Ιδιαίτερο κλάδο μέσα στην οικογένεια αποτελεί αυτός που φέρει τα επίθετα Τομπάζη - Μαυροκορδάτου. Μέχρι σήμερα τα μέλη της οικογένειας Μαυροκορδάτου έχουν συνδεθεί με επιγαμίες με σημαντικές οικογένειες μεταξύ των οποίων: Μελά, Καλλιμάχη, Βαλαωρίτη, Τομπάζη, Σούτσου, Μουρούζη, Ζαΐμη, Αργυρόπουλου, Ράινεκ, Τρικούπη, Καρατζά, Γκίκα, Λεβίδη, Σκυλίτση, Συγγρού, Μάνου, Μπαλς, Σίνα κ.α.

Ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος (1837 - 31 Ιανουαρίου 1903) ήταν Έλληνας βουλευτής και υπουργός.
Γεννήθηκε στη Τεργέστη και ήταν γιος του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και της Χαρίκλειας Αργυροπούλου. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Παρίσι και τον Αύγουστο του 1858 διορίστηκε β΄ γραμματέας της Ελληνικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη. Το 1866 διορίστηκε νομάρχης Κερκύρας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1869. Στη συνέχεια κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής με το Τρικουπικό κόμμα ενώ χρημάτισε υπουργός Εκκλησιαστικών & Δημόσιας Εκπαίδευσης στην Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη του 1878 και στην κυβέρνηση του 1880. Διετέλεσε πρεσβευτής της Ελλάδας στο Παρίσι (1882-1885), στην Αγία Πετρούπολη (1886-1889) και στην Κωνσταντινούπολη (1889-1902). Το 1895 συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις συμβιβασμού στο Λονδίνο ενώ το 1897 υπέγραψε ως πληρεξούσιος της Ελλάδας την συνθήκη ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το 1902 παραιτήθηκε από τη θέση του πρεσβευτή για να ξαναεκλεγεί βουλευτής. Σε περίπτωση παραίτησης του Αλέξανδρου Ζαΐμη θεωρείτο ως επικρατέστερος διάδοχος του για την αρχηγία του Τρικουπικού κόμματος. Επίσης είχε χρηματίσει πρόεδρος του συλλόγου «προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων» την περίοδο 1871-1882.
Απεβίωσε ξαφνικά στην Αθήνα στις 31 Ιανουαρίου του 1903. Ήταν παντρεμένος με την ρουμάνικης καταγωγής Ελένη Μπαλς και είχε τέσσερα παιδιά, τον Αλέξανδρο, την Σοφία, μετέπειτα σύζυγο του στρατηγού Αλέξανδρου Σούτσου, με τον οποίο απέκτησε μεταξύ άλλων την Ελένη, σύζυγο του Βασίλειου Μελά, την Χαρίκλεια, μετέπειτα σύζυγο του Γεωργίου Μπαλτατζή και τον Γεώργιο.

Ο Αλέξανδρος Ν. Μαυροκορδάτος ήταν εγγονός του διάσημου ομώνυμου Αλέξανδρου Ν. Μαυροκορδάτου, της Επανάστασης του 1821, γιος του γεννημένου στην Τεργέστη διπλωμάτη και πολιτικού Νικολάου Α. Μαυροκορδάτου. Γεννήθηκε το 1862, μάλλον στην Κωνσταντινούπολη, όταν ο πατέρας του υπηρετούσε εκεί (1858-1865) ως γραμματέας στην ελληνική πρεσβεία. Ο Αλέξανδρος, με στρατιωτικές σπουδές μηχανικού στη Γαλλία, παντρεύτηκε νεότατος τη Ραλλού Μουρούζη (1864-1944) και επέστρεψε στην Ελλάδα ως ίσως ο πλέον επιστημονικά καταρτισμένος, σε έργα μηχανικού, αξιωματικός της δεκαετίας του 1880.
Ονομάστηκε ανθυπολοχαγός Πεζικού, παρότι είχε ευρωπαϊκές σπουδές στρατιωτικού μηχανικού και δίδαξε στη νεοσύστατη Σχολή Υπαξιωματικών. Παραιτήθηκε από το στράτευμα, λίγα μόλις χρόνια μετά την ίδρυση της Γεωδαιτικής Αποστολής το 1889, όπου είχε τοποθετηθεί με τους πρώτους αξιωματικούς, το 1890. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα και την απόδοση σε αυτόν του βαθμού του ανθυπολοχαγού Πεζικού, ορίστηκε καθηγητής στη νεοσύστατη Σχολή Υπαξιωματικών. Για τους μαθητές της σχολής σε ηλικία 25 ετών συνέγραψε ένα εξαιρετικό σύγγραμμα 700 σελίδων, τη Στρατιωτική Τοπογραφία, με παραδείγματα ασκήσεων και από τη γερμανική χαρτογράφηση της Αττικής, τη λεγόμενη του Kaupert. Έναν χρόνο αργότερα, επικεφαλής μιας ομάδας άξιων ανθυπολοχαγών του πεζικού και έναν ανθυπίλαρχο, παραδίδει τα φύλλα του «Χάρτη Μαυροκορδατου», του πρώτου χάρτη μετά το 1821 που φτιάχτηκε από την αρχή αποκλειστικά από Έλληνες και τυπώθηκε στην Αθήνα λίγο πριν την άφιξη της αποστολής των Αυστριακών για την κτηματογράφηση και χαρτογράφηση της χώρας.
Μετά την παραίτησή του από το "Γεωδαιτικό Απόσπασμα" εργάστηκε στη Μακεδονία ως μηχανικός στα σιδηροδρομικά έργα της γαλλοβελγικής Jonction, που άρχισαν το 1893 για τη στρατηγική σύνδεση Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης (της ίδιας μέχρι σήμερα). Πέθανε 33 ετών κοντά στο Παρανέστι στις 7 Μαΐου 1895. Ο ανώνυμος σήμερα μαρμάρινος οβελίσκος (το μαυσωλείο κατά τη Journal de Salonique) δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή όπου εργαζόταν και το τοπωνύμιο Μαυροκορδάτος, που δόθηκε το 1928 σε κοντινό οικισμό, θυμίζουν το εκπολιτιστικό τεχνικό έργο του στη Μακεδονία.

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, γιος του λογίου αξιωματούχου των Παραδουνάβιων Ηγεμονιών, Νικολάου Μαυροκορδάτου, απέκτησε επιμελημένη μόρφωση και διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο κατά την Ελληνική Επανάσταση και την Οθωνική περίοδο.

Άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία, ως ιδιαίτερος γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας, Ιωάννου Καρατζά (θείου του). Παρά την αντίθεσή του με τα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας για άμεση εκδήλωση της Επανάστασης (ανήκε στους συντηρητικούς της Φ.Ε.), έφτασε στο Μεσολόγγι στις 22 Ιουλίου 1821, όπου ασχολήθηκε με τη διοικητική και στρατιωτική οργάνωση της Δ. Ελλάδας και εκλέχτηκε Πρόεδρος της Γερουσίας της. Από την αρχή ήρθε σε διάσταση με τους Πελοποννήσιους στρατιωτικούς και προεστούς, καθώς επίσης και με τους Δ. Υψηλάντη και Γ. Καραΐσκάκη.

Κατόρθωσε να αναδειχθεί σε πανελλήνια φυσιογνωμία μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις όπως: Πρόεδρος της Α΄ Εθνοσυνέλευσης Επιδαύρου, Πρόεδρος Επιτροπής Σύνταξης του Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος, Πρόεδρος Εκτελεστικού Α΄ βουλευτικής περιόδου, υπεύθυνος Πολιτικών και Πολεμικών υποθέσεων Δ. Ελλάδος, υπεύθυνος οργάνωσης άμυνας Μεσολογγίου, Γραμματέας Εκτελεστικού και Υπουργός Εξωτερικών Β΄ βουλευτικής περιόδου, Πρόεδρος Βουλευτικού, αρχηγός «αγγλικού κόμματος», πρεσβευτής στο Βερολίνο και Μόναχο.

Επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του «Πανελληνίου» και Πρόεδρος του Οικονομικού Φροντιστηρίου, αλλά το 1830 αποσύρθηκε και αναδείχτηκε ηγέτης της αντιπολίτευσης. Επί Όθωνα χρημάτισε υπουργός, πρεσβευτής, και πρωθυπουργός.

Από τους πολιτικούς του αντιπάλους θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα του Πέττα (1822), ο κύριος υπεύθυνος του εμφυλίου σπαραγμού, και ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Καποδίστρια, καθότι οι πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές του απέβλεπαν στην εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών και όχι στην εξυπηρέτηση του κοινού σκοπού. Του αναγνωρίζεται, όμως, ότι διατύπωσε σαφές πολιτικό όραμα για τη συγκρότηση του Ελληνικού κράτους και τον εκσυγχρονισμό του κατά τα δυτικά πρότυπα.

Πέθανε το 1865 στην Αίγινα.

Η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη γεννήθηκε στη Φουρνή Μεραμβέλλου της Κρήτης το 1898, αποφοίτησε από το Διδασκαλείο Ηρακλείου το 1915, και δίδαξε για τρία χρόνια στην δημοτική εκπαίδευση. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να συνεχίσει τις σπουδές της, εργαζόμενη παράλληλα ως οικοδιδασκάλισσα. Φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Γαλλικής Σχολής των Αθηνών, το 1928 έλαβε το πτυχίο των Παιδαγωγικών και το 1930 το πτυχίο Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής. Το 1931 παντρεύτηκε τον αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού Κώστα Παπαδάκη και διορίστηκε εκπαιδευτικός στην Χαροκόπειο Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας. Έκτοτε υπηρέτησε σε πολλά σχολεία ως το τέλος της Κατοχής, οπότε απολύθηκε λόγω των πολιτικών της φρονημάτων. Αργότερα επαναπροσλήφθηκε και δίδαξε σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία, κυρίως Νεοελληνική Λογοτεχνία, αλλά και αρχαία κείμενα και ιστορία, ως την συνταξιοδότησή της, το 1970. Το 1941 απέκτησε έναν γιο, τον Αντώνη. Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
Τα πρώτα της ποιήματα δημοσίευσε το 1922-1923 στην εφημερίδα Ο Παρατηρητής, που εκδιδόταν στα Χανιά. Στην Αθήνα, αργότερα, εμφανίστηκε στα περιοδικά Πνοή και Λόγος, με ποιήματα, συνεργασίες και μεταφράσεις από την ρωσική λογοτεχνία, ενώ ο δάσκαλός της στο Γαλλικό Ινστιτούτο, Louis Roussel, μετέφρασε και δημοσίευσε ένα ποίημά της στο περιοδικό Libre, το 1928.
Αφοσιώθηκε στην ποίηση αλλά και στην παιδική λογοτεχνία, το παιδικό θέατρο, τη λογοτεχνική και θεατρική κριτική, την ταξιδιωτική πεζογραφία και τη μετάφραση λογοτεχνικών έργων.
Ανέλαβε την στήλη της κριτικής θεάτρου (1938-39) στο περιοδικό Πνευματική Ζωή και της κριτικής βιβλίου (1939-1940) στο περιοδικό Νεοελληνική Λογοτεχνία. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά, όπως Ελεύθερα Γράμματα, Κρητικές σελίδες, Ο Λόγος, Νέα Εστία, Νεοελληνικά Γράμματα, Πειραϊκά Γράμματα, Πνοή, Ρυθμός, Φιλολογική Πρωτοχρονιά και τα παιδικά περιοδικά: Ελληνόπουλο, Θησαυρός των παιδιών και Το σπίτι του παιδιού. Δημοσίευε και με τα ψευδώνυμα Κλειώ Νοταρά, Ελένη Παρή, Ειρήνη Φωτεινού, Χριστιανός και Γιαγιά Καντιανή.
Προλόγισε έργα του Ιωάννη Κονδυλάκη και της Έλλης Αλεξίου και δημοσίευσε μεταφράσεις έργων των Τζον Γκάλσγουορθυ, Δάφνης ντι Μωριέ, Καρόλου Ντίκενς, Γκυ ντε Μωπασσάν, Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ και Τζον Στάινμπεκ. Συμμετείχε επίσης στην συγγραφή λημμάτων στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση και την παιδική εγκυκλοπαίδεια Για σας παιδιά. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, με εντολή του Υπουργείου Παιδείας, δίδαξε από το ραδιόφωνο το μάθημα της έκθεσης, ενώ την περίοδο της Κατοχής (1941-1944) συμμετείχε σε αριστερές αντιστασιακές οργανώσεις, συνεργάστηκε με περιοδικά και έγραψε πατριωτικά ποιήματα στον παράνομο Τύπο. Ποιήματά της μελοποιήθηκαν, όπως το «Εμπρός Ελλάς» από τον Νίκο Τσάκωνα, που έγινε και ο ύμνος του ΕΛΑΣ, τα «Νιάτα» από τον Φοίβο Ανωγειανάκη, που έγιναν και ο ύμνος της ΕΠΟΝ και το «Ειρηνικός», από τον Μ. Θεοδωράκη.
Πέθανε στην Αθήνα το 1977.
Τα άπαντά της εκδόθηκαν από τον Δήμο Νεάπολης Κρήτης (2006).

Ποιητικό έργο:
Ώρες αγάπης (1934), Της νιότης και της Λευτεριάς (1946, τιμήθηκε με το βραβείο Εθνικής Αντίστασης), Λουλούδι της τέφρας (1966), Άρατε πύλας (1991).
Παιδική λογοτεχνία:
Το παραμύθι του Ολύμπου (1943, συλλογή διηγημάτων), Αταλάντη, η νεράιδα του δάσους (1957, μυθιστόρημα), Ο Αλέξανδρος και η γοργόνα (1957, μυθιστόρημα), Τζαβέλλας, η ψυχή του Σουλίου (1961), Το λάλημα της καμπάνας (1965), Ιστορίες από το Βυζάντιον (1970, 3 τόμοι), Άλκηστη: η βασίλισσα που νίκησε το θάνατο (1973). Ελληνικό σχολικό θέατρο (1961).
Ταξιδιωτικά:
Ο μικρός περιηγητής (1981, 3 τόμ.).
Μελέτη
Η ποιητική μαρτυρία. Ένα νέο είδος ποιητικού λόγου (1991).
Μεταφράσεις: Τζον Γκάλσγουορθυ, Ο ιδιοκτήτης (1941), Δάφνη ντι Μωριέ, Ρεβέκκα (1947), Κάρολος Ντίκενς, Τα δύσκολα χρόνια (1952), Τζον Στάινμπεκ, Ουράνιες βοσκές (1952), Γκυ ντε Μωπασάν, Το σπίτι της Μαντάμ Τελλιέ (1953), Τ.Σ. Έλιοτ, Κοκταίηλ πάρτυ (παίχθηκε από το θέατρο της Έλσας Βεργή το 1970) Ερρίκος Ίψεν, Τα παλληκάρια στο Χέγκελαντ, που (παίχθηκε από το θέατρο της Έλσας Βεργή το 1973).

[Πηγή: Υποφάκελοι 10.2, 11.6 και 13.4 του αρχείου∙ Ζήρας Αλέξης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης∙ Αργυρίου Αλέξανδρος, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 6, Εκδοτική Αθηνών∙ Γιάκος Δημήτρης, «Μαυροειδή-Παπαδάκη, Σοφία», στην Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, τόμ. 10, Χάρη Πάτση.]

Ο Γιώργος Μαυρογορδάτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Έχει Πτυχίο Πολιτικών και Οικονοµικών Επιστηµών (1967) και Πτυχίο Νοµικής (1969) του Πανεπιστηµίου Αθηνών. Μ.Α. Πολιτικής Επιστήµης Πανεπιστηµίου Purdue (1972). Ph.D. Πολιτικής Επιστήµης Πανεπιστηµίου Καλιφόρνιας, Berkeley (1979). Ειδικός επιστήµων από το 1982, Επίκουρος Καθηγητής από τo 1985, Αναπληρωτής Καθηγητής από τo 1989, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήµης από το 1997, µε ειδίκευση στην Πολιτική Κοινωνιολογία, τη Συγκριτική Πολιτική και την Πολιτική Ιστορία. Επισκέπτης Καθηγητής, University of California, Berkeley (1983), Johns Hopkins University Bologna Center (1986), Universität Salzburg (1997). Για το βιβλίο του Stillborn Republic τιµήθηκε το 1984 µε το Woodrow Wilson Foundation Award, ανώτατη διάκριση της Αµερικανικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήµης.

Ο Αντώνιος Μαυρογορδάτος ήταν σημαίνων οικονομικός παράγοντας της Σύρου. Διετέλεσε επανειλημμένα μέλος του δημοτικού συμβουλίου και αντιδήμαρχος της Ερμούπολης. Το 1892 ήταν υποψήφιος με το Τρικουπικό κόμμα ενώ την περίοδο 1883-1885 διετέλεσε υποπρόξενος του βασιλείου της Σουηδίας – Νορβηγίας στη Σύρο.

Ο Διονύσης Μαυρογένης σπούδασε στο Φαρμακευτικό Τμήμα του ΕΚΠΑ. Από τα μαθητικά του χρόνια υπήρξε μέλος της Νεολαίας «Γρηγόρης Λαμπράκης» και συνελήφθη από τη χούντα τη νύκτα της 21ης Απριλίου 1967. Υπήρξε ενεργό μέλος της επιτροπής κατάληψης της Νομικής Σχολής τον Φλεβάρη του 1973. Έπειτα από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου πέρασε στην παρανομία και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα βρήκε καταφύγιο στα βουνά της Κρήτης.

Διακεκριμένη οικογένεια των Κυκλάδων που είχε τις ρίζες της στο Βυζάντιο και κατέληξε να εγκατασταθεί το 1715 στις Κυκλάδες. Γενάρχης ήταν ο Ιωάννης ή Τζάνης Μαυρογένης που εγκαταστάθηκε στη Πάρο, επιδόθηκε στο εμπόριο και έγινε πρόκριτος του νησιού. Δύο από τους γιούς του (Νικόλαος και Στέφανος) έφτασαν στο αξίωμα του δραγουμάνου του οθωμανικού στόλου. Απόγονος τους είναι και ο παππούς της Μαντώς Μαυρογένους, Δημήτριος Μαυρογένης, γενάρχης του μυκονιάτικου κλάδου της οικογένειας.
Αρκετά μέλη της οικογένειας πήραν μέρος στην Επανάσταση και αρκετά διατέλεσαν σε σημαντικές θέσεις στη σουλτανική αυλή.

Δήμαρχος Σκύρου

Ο Βασίλης Μαυρίδης (Αθήνα 1928 - ) σπούδασε στην Νοµική Σχολή του Πανεπιστηµίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του µε την διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο Πανεπιστήµιο της Κολωνίας. Στην περίοδο της Γερµανικής κατοχής οργανώθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις ΕΚ και ΕΣΑΣ, ενώ µετά την απελευθέρωση υπήρξε µέλος της ΠΟΔΝ, της Σοσιαλιστικής Λέσχης και του Σοσιαλιστικού Κινήµατος για τις Ενωµένες Πολιτείες της Ευρώπης. Από το 1958 άρχισε να δικηγορεί στην Αθήνα. Αµέσως µετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγµαταρχών ίδρυσε, µαζί µε τον Σπύρο Νικολάου, το Δηµοκρατικό Εθνικό Κίνηµα Αντίστασης (ΔΕΚΑ). Για να αποφύγει την σύλληψη τον Οκτώβρη του 1967, φεύγει για την Γερµανία όπου εργάστηκε στην ελληνική εκποµπή της Deutsche Welle. Την ίδια περίοδο εξέδιδε στην Γερµανία το µηνιαίο δελτίο Griechischen Dokumenten und Informationen. Μετά την πτώση της δικτατορίας διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Ελληνική Πρεσβεία της Βόννης. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνέχισε τη δικηγορία, ενώ πολιτικά υπήρξε µέλος της ΚΕ του ΚΟΔΗΣΟ και στη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου. Διετέλεσε σύµβουλος τύπου στην Γενική Γραµµατεία Τύπου και στο Υπουργείο Συντονισµού.

Ο Αχιλλέας Μαυρίδης γεννήθηκε στη Φιλιππούπολη και πέθανε στην Αθήνα (1854-1927). Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επέστρεψε στη Φιλιππούπολη και άνοιξε δικηγορικό γραφείο. Ήταν δικηγόρος των Ζαριφείων Εκπαιδευτηρίων και κτηματίας. Το 1888 παντρεύτηκε την Κλειώ Μαυρίδη, κόρη του Αριστείδη Γιαμαλίδη από την Αίνο. Απέκτησαν έξι παιδιά, τον Γεώργιο (1888-1935), τη Ζωή (1890-1978), τον Αριστείδη (1892-1950), την Αλεξάνδρα (1894- ) και δύο αγόρια τα οποία πέθαναν σε νεαρή ηλικία. Το 1906, όταν ξεκίνησαν οι διωγμοί των Ελλήνων στη Βουλγαρία, η οικογένεια πούλησε την περιουσία της και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Α. Μαυρίδης διορίστηκε νομικός σύμβουλος σε τράπεζα.

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Δικηγόρος, βουλευτής και υφυπουργός από τις Σέρρες.

O Γεώργιος Μαυρίδης γεννήθηκε και πέθανε στη Φιλιππούπολη (1800-1860). Ασχολήθηκε με το εμπόριο και έκανε μεγάλη περιουσία. Το 1838 παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη τη Ζωή Γενιδουνιά ή Γενιντουνιά ή Γενή Ντουνιά από το Φανάρι, με την οποία απέκτησαν δώδεκα παιδιά από τα οποία έζησαν τρία: η Αγλαΐα, σύζυγος του Αθ. Φιλιππίδη, η Πηνελόπη, σύζυγος του Αριστόβουλου Βενθύλου, και το 12ο παιδί τους, ο Αχιλλέας Αναστάσιος Μαυρίδης.

Βλ. και βιογραφικά του Αχιλλέα Μαυρίδη και της Ζωής Μαυρομμάτη

[Πηγές σύνταξης βιογραφικού: Μιράντα Ζάννου-Παπαδοπούλου, Μια οικογένεια, δύο αιώνες. Το χρονικό της οικογενείας Ζάννου, Αθήνα 1998 / υλικό του αρχείου / Κωνσταντίνου Β. Εμμανουηλίδου, Σύγχρονος ιστορία. Οι ανθελληνικοί διωγμοί εν Βουλγαρία το 1906, αι τραγικαί ημέραι του Ιουνίου και του Ιουλίου, το ολοκαύτωμα της Αγχιάλου την 30 Ιουλίου 1906, 1956]

Ο Νικόλαος Μαυρής γεννήθηκε το 1899 στο Ζαγαζίκ της Αιγύπτου, όπου είχαν εγκατασταθεί οι γονείς του, ερχόμενοι από την Κάσο. Ο πατέρας του Γεώργιος Μαυρής, γιατρός στο επάγγελμα, υπήρξε
δραστήριο μέλος της ελληνικής κοινότητας του Ζαγαζίκ και έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διατήρηση των σχέσεων με την Ελλάδα και τη γενέτειρά του Κάσο. Ο Ν. Μαυρής ακολουθώντας το πρότυπο του πατέρα του, ήλθε στην Αθήνα το 1918, όπου σπούδασε έως το 1923 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επιστρέφοντας στην Αίγυπτο εξάσκησε το επάγγελμα του παθολόγου για δύο χρόνια και το 1925 ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην Οφθαλμολογία. Παράλληλα παρακολούθησε και μαθήματα Φιλολογίας και Νομικής στη Σορβόννη.

Οι σπουδές του Ν. Μαυρή στην Αθήνα τον έφεραν σε επαφή με Δωδεκανησιακούς κύκλους, γεγονός που τον ευαισθητοποίησε σχετικά με την ιταλική κατοχή των Δωδεκανήσων από το 1912 και το αίτημα της ενσωμάτωσής τους με την Ελλάδα. Με την επιστροφή του στην Αίγυπτο κινήθηκε δραστήρια προς την κατεύθυνση του συντονισμού των Δωδεκανησίων της Αιγύπτου, ως ένας από τους ιδρυτές της «Κεντρικής Επιτροπής Δωδεκανησίων Αιγύπτου». Δεν αρκέστηκε όμως μόνο στη συλλογική προσπάθεια. Παράλληλα ξεκίνησε τον προσωπικό του αγώνα για την επίλυση του Δωδεκανησιακού Ζητήματος, με τη δημοσίευση άρθρων, με επιστολές σε διπλωματικούς κύκλους, με τη συγκέντρωση υλικού (αρχειακού,βιλιογραφικού, λαογραφικού) για την τεκμηρίωση του αγώνα.

Το 1935 παντρεύτηκε την κόρη του Κάσιου εφοπλιστή Γ. Νικολάου, Ιουλία, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά. Το 1936 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως οφθαλμίατρος, ενώ ξεκίνησε τη συνεργασία του με τις Ελληνικές Εγκυκλοπαίδειες Ελευθερουδάκη και Δρανδάκη, για θέματα σχετικά με τα Δωδεκάνησα, τη Βιβλιογραφία, τον Πνευματισμό. Η επίλυση του Δωδεκανησιακού ζητήματος παρέμεινε και σε αυτή την περίοδο της ζωής του Ν. Μαυρή το βασικό του μέλημα. Υπήρξε πρόεδρος του «Κεντρικού Συλλόγου Δωδεκανησίων Αθηνών» ενώ η έρευνα σχετικά με την ιστορία των Δωδεκανήσων και ειδικά της Κάσου, τον οδήγησε το 1937 στο Παρίσι, όπου μελέτησε υλικό στα Εθνικά Αρχεία της Γαλλίας. Τα έτη 1937- 1938 εξέδωσε το τρίτομο έργο «Ιστορικόν Αρχείον Κάσου», το οποίο συνέβαλε σημαντικά στην έρευνα για την ιστορία της Κάσου.

Το 1940, με την εγκατάσταση του Ν. Μαυρή στη Νέα Υόρκη παρατηρείται μία εντυπωσιακή διεύρυνση σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων του. Οι επαφές του με Έλληνες της Αμερικής, όπως τον καρκινολόγο Γεώργιο Παπανικολάου, αλλά και φίλους της Ελλάδας από τον επιστημονικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο φαίνεται να βοήθησαν πολύ το Ν. Μαυρή στην ανάληψη σημαντικών πρωτοβουλιών. Ανέλαβε σειρά διαλέξεων στο Hofstra College και στο Πανεπιστήμιο του Wyoming (1945) σχετικά με ζητήματα Διεθνούς Δικαίου, αναγορεύτηκε καθηγητής Νεοελληνικής Γλώσσας στο αμερικανικό τμήμα της Ecole Libre des Hautes Etudes (1945) και έκανε σειρά μαθημάτων Νεοελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Columbia (1947). Με τη συνεργασία των ελληνιστών Henri Gregoire και Ernest Honigmann ίδρυσε το περιοδικό Βυζαντινά- Μεταβυζαντινά, από το οποίο εκδόθηκαν δυστυχώς μόνο δύο τόμοι. Το 1940 συνεταιρίσθηκε με το Β. Βλαβιανό στην αγορά της εφημερίδας Εθνικός Κήρυξ της Αμερικής, με την οποία ήδη συνεργαζόταν από το 1936.

Η τύχη των Δωδεκανήσων υπήρξε η βασική ενασχόληση του Ν. Μαυρή και κατά τη διάρκεια της διαμονής του στην Αμερική. Ήδη από τη δεκαετία του 1930 είχε ιδρυθεί εκεί η Δωδεκανησιακή Νεολαία Αμερικής (Dodecanesian League of America) στην οποία εξελέγη πρόεδρος. Στο πρότυπο της ένωσης αυτής ο Ν. Μαυρής ίδρυσε το 1940 το Εθνικό Δωδεκανησιακό Συμβούλιο (National Dodecanesian Council), που σκοπό του είχε να ενώσει όλα τα σωματεία δωδεκανησίων της Αμερικής στον κοινό αγώνα για την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων από την ιταλική κατοχή. Από τους συντονιστές αυτού του αγώνα δόθηκε μεγάλη σημασία στην ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης με την έκδοση ενημερωτικών εντύπων και άρθρων, π.χ.“The Dodecanese Islands. Two articles by American Experts”και «Why not solve the Dodecanese Question now?”, συλλογικών δημοσιεύσεων και βιβλίων του Ν. Μαυρή, όπως τα“The Greek Dodecanese, A Symposium by Prominent Americans” και “Sforza vs. Sforza”. Μεγάλη βοήθεια στον αγώνα του Ε.Δ.Σ. προσέφερε και η προβολή του Δωδεκανησιακού ζητήματος από ραδιοφωνικές εκπομπές και τον αμερικανικό Τύπο, όπως και από την κινητοποίηση φίλων της Ελλάδας . Ο Ν. Μαυρής υπήρξε επίσης ο εμπνευστής της προσπάθειας να προβληθεί το αίτημα των Δωδεκανησίων στο αμερικανικό Υπουργείο των Εξωτερικών καθώς και σε πρεσβείες ευρωπαϊκών χωρών, έτσι ώστε να δημιουργηθεί θετικό κλίμα που θα οδηγούσε το ζήτημα σε ευνοϊκή έκβαση μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1941 ιδρύεται η Εθνική Επιτροπή προς Αποκατάσταση του Ελληνικού Δικαίου (National Committee for the Restoration of Greece), στην οποία ο Ν. Μαυρής εργάζεται ως γραμματέας. Στην επιτροπή αυτή αναπτύσσεται παράλληλα με το Ε.Δ.Σ. δράση για όλα τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ελλάδα. Η έντονη αυτή κινητοποίηση σε όλα τα επίπεδα έφερε το Δωδεκανησιακό ζήτημα αλλά και την υπόθεση της Ελλάδας στη διεθνή τράπεζα των διαπραγματεύσεων. Η βρετανική και η αμερικανική Κυβέρνηση υποσχέθηκαν ότι η τύχη της Δωδεκανήσου θα κριθεί σύμφωνα με την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών. Ο ιταλός κόμης Sforza παραδέχθηκε δημόσια την ελληνικότητα των Δωδεκανήσων και στη Νέα Υόρκη συγκαλείται Πανδωδεκανησιακό Συνέδριο (1943), σε ψήφισμα του οποίου κηρύσσεται η Ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα.

Μετά από την αποχώρηση των Ιταλών τα Δωδεκάνησα (1943) πέρασαν στη γερμανική κατοχή και το 1945 παραδόθηκαν προσωρινά σε βρετανική στρατιωτική κατοχή έως τις 31 Μαρτίου 1947, οπότε παραδόθηκαν στην ελληνική στρατιωτική διοίκηση. Τέλος στις αρχές του 1948, σύμφωνα με νόμο, τα Δωδεκάνησα αποτέλεσαν Γενική Διοίκηση με έδρα τη Ρόδο και πρώτο Γενικό Διοικητή το Ν. Μαυρή. Η θητεία του Ν. Μαυρή στη Γενική Διοίκηση χωρίζεται σε δύο περιόδους: 1948-1950 και 1953-1954 με μία διακοπή τριών χρόνων, κατά την οποία ο Ν. Μαυρής πολιτεύθηκε ως υποψήφιος βουλευτής Δωδεκανήσων, θέση στην οποία εξελέγη το 1953. Μετά την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων τα προβλήματα του τόπου ήταν πολύ μεγάλα σε όλους τους τομείς (βιοτικό επίπεδο, διοίκηση, εκπαίδευση, γεωργία, δημόσια έργα). Ο Ν. Μαυρής έδειξε απεριόριστο ενδιαφέρον για την πρόοδο των νησιών και υπήρξε εντυπωσιακή η ικανότητά του να ασχολείται παράλληλα και με τα ατομικά προβλήματα των πολιτών. Επίσης ενδιαφερόταν για τα προβλήματα κάθε νησιού ξεχωριστά και σε μια προσπάθεια να ανταποκριθεί στις ανάγκες του κάθε τόπου αποτελεσματικότερα, περιόδευσε σε κάθε τμήμα του νησιωτικού συμπλέγματος.Το έργο του Ν. Μαυρή στη Γενική Διοίκηση υπήρξε πολύ σημαντικό για την πορεία των Δωδεκανήσων γιατί έθεσε τις βάσεις για την ανάκαμψη ενός τόπου που είχε υποστεί δραματικές επεμβάσεις στη ζωή του από την ιταλική κατοχή.

Το 1956 τα Δωδεκάνησα μετατράπηκαν από Γενική Διοίκηση σε Νομαρχία και ο Ν. Μαυρής εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου αφοσιώθηκε σε ενασχολήσεις πλησιέστερες στα επιστημονικά του ενδιαφέροντα. Βέβαια το ενδιαφέρον του για τα Δωδεκάνησα και την ιδιαίτερη πατρίδα του Κάσο δεν σταμάτησε ποτέ. Ίδρυσε το «Σύλλογο Κασίων» και με δική του δαπάνη ανέγειρε Ιστορικό Αρχείο και Βιβλιοθήκη στην Κάσο. Υπήρξε πρόεδρος της «Δωδεκανησιακής Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας» στη δημιουργία της οποίας είχε πάρει μέρος το 1936.

Η κύρια ενασχόληση του Ν. Μαυρή μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα, υπήρξε η Βιβλιογραφία. Εξέδωσε δύο από τους τρεις τόμους της «Δωδεκανησιακής Βιβλιογραφίας» και την «Ελληνική Βιβλιογραφία, 1864-1900», έργα για τα οποία τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών δύο φορές (1957 και 1969) και η συμβολή τους στον τομέα της βιβλιογραφίας παραμένει αξεπέραστη. Η αγάπη του Ν. Μαυρή για τη βιβλιογραφία φαίνεται και από την προσπάθειά του για την ίδρυση Βιβλιογραφικής Εταιρείας, η οποία θα αναλάμβανε τη διδασκαλία του μαθήματος της βιβλιογραφίας όχι μόνο σε ανώτερα ιδρύματα αλλά και στις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου. Το 1967 με πρωτοβουλία του Ν. Μαυρή και του Γ. Κουρνούτου ιδρύθηκε η Βιβλιογραφική Εταιρεία της Ελλάδος στην οποία ανατέθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού η σύνταξη και η έκδοση της εθνικής «Ελληνικής Βιβλιογραφίας». Ο Ν. Μαυρής πέθανε στην Αθήνα το 1978.

For an English biographical note, see ASCSA Newsletter Winter 1984, p.10.

Έμπορος από την Κεφαλονιά.

Ποιητής από την Υπάτη της Φθιώτιδας που με τα ποιήματά του και τις ομιλίες του εμφυσούσε πατριωτισμό στους Έλληνες, έμεινε γνωστός ως "εθνικός ποιητής".

Έλληνας γιατρός και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο Μίκης Ματσάκης γεννήθηκε το 1900 στα Μύρα της Μικράς Ασίας, από γονείς δωδεκανησιακής καταγωγής. Λίγα χρόνια αργότερα η οικογένεια, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια. Το 1921 ο νεαρός Ματσάκης έφυγε για σπουδές ζωγραφικής στο Παρίσι, το οποίο όμως θα εγκαταλείψει τον ίδιο κιόλας χρόνο για το Μόναχο. Εκεί φοίτησε αρχικά στην ιδιωτική σχολή του Hans Hofmann και το 1922 έγινε δεκτός στη φημισμένη Ακαδημία του Μονάχου, όπου γνώρισε και τον διά βίου φίλο του Δημήτρη Δάβη. Το 1926 επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια και πολύ σύντομα εισέρχεται στους καλλιτεχνικούς και λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης: Γνώρισε τον Κ. Π. Καβάφη, φιλοτέχνησε προσωπογραφίες επιφανών Αιγυπτιωτών (π.χ. του γιατρού Α. Διαμαντή) και ανέπτυξε πλούσια εκθεσιακή δραστηριότητα (ατομικές και ομαδικές εκθέσεις). Το 1932 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, στην περιοχή Κυπριάδου, και συνδέθηκε φιλικά με τους Δημήτρη Πικιώνη, Φώτη Κόντογλου και Σπύρο Παπαλουκά. Στην Αθήνα εξέθεσε για πρώτη φορά στην αίθουσα του «Παρνασσού» τον Μάιο του 1932, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 ο Ματσάκης ανέπτυξε πλούσια εκθεσιακή και συνδικαλιστική δράση, κυριαρχώντας στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας (διετέλεσε πρόεδρος του σωματείου «Ελεύθεροι Καλλιτέχναι» και γενικός γραμματέας της «Ενώσεως Σωματείων Εικαστικών Τεχνών»). Το 1947 ο ζωγράφος ανέλαβε να αγιογραφήσει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τον ορθόδοξο μητροπολιτικό ναό της Αλεξάνδρειας. Έμεινε στην Αίγυπτο έως το 1956, αναλαμβάνοντας αγιογραφικές εργασίες και για άλλες εκκλησίες της ελληνικής κοινότητας, ενώ παράλληλα συνέχιζε να παρουσιάζει τακτικά το κοσμικό έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, θα συνεχίσει να εκθέτει συστηματικά (στην Αθήνα, στην επαρχία, αλλά και στο εξωτερικό) τη δουλειά του, όπου από το 1960 το τοπίο του Αιγαίου αναδεικνύεται σε κυρίαρχο θέμα. Πέθανε στην Αθήνα το 1978.

Ο Μάρκος Ματθαιάσσος γεννήθηκε το 1903 στην Τήνο και οι γονείς του ονομάζονταν Άγγελος και Ελευθερία. Σπούδασε στη Μαράσλειο και το 1928 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε μεταπτυχιακό κύκλο παιδαγωγικών και άλλων μαθημάτων. Εργάστηκε ως δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο Φαλατάδου Τήνου (1924-1930) και Ερμουπόλεως (1930-1938) ως επιθεωρητής δημοτικών σχολείων στις περιφέρειες Σιντικής (Σιδηρόκαστρο) (1938-1939), Λήμνου (1939-1944), Αλεξανδρούπολης (1945-1949), Λέσβου (1949-1957), ως γενικός επιθεωρητής στοιχειώδους εκπαίδευσης στις περιοχές Χανίων Κρήτης (1957-1961), Εύβοιας-Στερεάς Ελλάδας (1961-1964). Σύζυγός του ήταν η Αγγελική Αλεξάνδρου, επίσης δασκάλα που υπηρέτησε στην εκπαίδευση επί 26 χρόνια ως τη συνταξιοδότησή της το 1962. Απέκτησαν μία θετή κόρη, την Αργυρώ (γεν.1938). Ο Μ. Ματθαιάσσος πέθανε το 1970.

Ο Χριστόδουλος Ματθαίου, αγιογράφος αλλά και ιδιοκτήτης κυλινδρόμυλου, ήταν γιος του επίσης αγιογράφου Ματθαίου Ιωάννου. Η μητέρα του καταγόταν από παλιά οικογένεια της Νάουσας. Ο Χριστόδουλος γεννήθηκε στην Νάουσα την δεκαετία του 1860. Διδάχτηκε την ζωγραφική από τον πατέρα του τον οποίον ακολουθούσε στα ταξίδια του. Δραστηριοποιήθηκε στο Άγιον Όρος αλλά και σε διάφορες περιοχές της Βαλκανικής και της Ελλάδας. Έργα του βρίσκουμε και στις εκκλησίες της Νάουσας.
Πηγή: Δελτίο Περιγραφής Αρχείου από τον φορέα.

Αγιογράφος από την Νάουσα.

Διαπρεπής νομικός και πρόεδρος του Αρείου Πάγου.