Ο Paul Nor (ψευδώνυμο του Νίκου Νικολαΐδη) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός ως συγγραφέας σατιρικών έργων. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος μέχρι το 1927 όταν άρχισε να γράφει ποίηση και να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1930 όταν εξέδιδε την 'Παπαρούνα', ένα περιοδικό πολιτικής σάτιρας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, έζησε στις ΗΠΑ (1938-1970) και στη Σουηδία (1970-1974).

Οικογένεια από την Κέρκυρα.

Ο Παναγιώτης Πιπινέλης ήταν διπλωμάτης και πολιτικός. Εισήλθε στο διπλωματικό σώμα το 1922 και υπηρέτησε μεταξύ άλλων στο Παρίσι, στα Τίρανα καθώς και ως μέλος στη μόνιμη αντιπροσωπεία της Κοινωνίας των Εθνών. Υπηρέτησε επίσης στη Σόφια και στο Βουκουρέστι. Κατά τη διάρκεια της κατοχής ακολούθησε την κυβέρνηση Τσουδερού στην Κρήτη αρχικά και στη συνέχεια στη Μέση Ανατολή και στο Λονδίνο. Το 1952 παραιτήθηκε από το Διπλωματικό Σώμα και το 1953 πολιτεύθηκε αρχικά με τον Ελληνικό Συναγερμό και στη συνέχεια με την ΕΡΕ. Το διάστημα Ιουνίου- Σεπτεμβρίου 1963 διετέλεσε πρωθυπουργός. Διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών στην πρώτη δικτατορική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Κόλλια και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1970.

Δικηγόρος από τη Ζάκυνθο.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1808. Ήταν στρατιωτικός, έφτασε στο βαθμό του συνταγματάρχη, ενώ διετέλεσε και υπουργός Στρατιωτικών στην πρώτη κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 20/5/2020].

Ο Γιάννης Σακελλαράκης ήταν Έλληνας αρχαιολόγος διεθνούς βεληνεκούς που ειδικεύτηκε στη Μινωική προϊστορία. Ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες, όπως τις Αρχάνες, το Ιδαίον Άντρο και τη Ζώμινθο στην Κρήτη, καθώς και στα Κύθηρα. Η σύντροφός του και αρχαιολόγος Έφη Σαπουνά - Σακελλαράκη έχει υπηρετήσει το Υπουργείο Πολιτισμού από διάφορες θέσεις και ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες στα νησιά Εύβοια και Κρήτη (Αρχάνες και Ζώμινθος).

Η Έφη Σαπουνά - Σακελλαράκη είναι αρχαιολόγος και έχει υπηρετήσει το Υπουργείο Πολιτισμού από διάφορες θέσεις και ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες στα νησιά Εύβοια και Κρήτη (Αρχάνες και Ζώμινθος). Ο σύντροφός της Γιάννης Σακελλαράκης (1934-2010) ήταν Έλληνας αρχαιολόγος διεθνούς βεληνεκούς που ειδικεύτηκε στη Μινωική προϊστορία. Ανέσκαψε πολλές τοποθεσίες, όπως τις Αρχάνες, το Ιδαίον Άντρο και τη Ζώμινθο στην Κρήτη, καθώς και στα Κύθηρα.

Ο Ροβέρτος Σέργιος Σαραγάς ήταν χορευτής, χορογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο της Κρήτης στις 9 Νοεμβρίου του 1927 και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο χορό. Εμφανίστηκε ως σολίστ και χορογράφος του κλασικού μπαλέτου σε πλήθος παραστάσεων στην Ελλάδα. Πραγματοποίησε αρκετές εμφανίσεις στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία και την Αγγλία. Στο Λονδίνο εγκαταστάθηκε μόνιμα τη δεκαετία του 1960. Συνεργάστηκε με το Mary Wigman Studio, το Lamda Theatre του Λονδίνου και τη γνωστή σαιξπηρική ηθοποιό Dorothy Tutin, ενώ είχε πολυετή συνεργασία με το Stratford Royal Shakespeare Company. Ο Σαραγάς δίδαξε στην περίφημη R.A.D.A, τη Βασιλική Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης του Λονδίνου. Ανάμεσα στα έργα που δίδαξε, χορογράφησε και σκηνοθέτησε: ‘Οι Τρωάδες’, ‘Αγαμέμνων’, ‘Βάκχαι’, ‘Οιδίπους Τύραννος’. Τέλος, συνεργάστηκε με το Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, ενώ πραγματοποίησε αρκετές εμφανίσεις στην τηλεόραση. Πέθανε στο σπίτι του στο Λονδίνο στις 26 Φεβρουαρίου του 1979.

Ο μικρότερος γιος του Στυλιανού Σεφεριάδη και της Δέσποινας, το γένος Τενεκίδη, ήταν ο Άγγελος. Στο Βαρβάκειο σχολείο όπου φοίτησε ήταν συμμαθητής με τον Θεμιστοκλή (Μίστο) Τσάτσο, αδελφό του Κωνσταντίνου Τσάτσου. Επιχείρησε να σπουδάσει Ιατρική στο Παρίσι, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα και επέστρεψε στην Αθήνα να σπουδάσει νομικά. Συνέχισε με σπουδές στην Αγγλία, το Παρίσι και τη Χαϊδελβέργη. Από το 1935 ως το 1946 εργάσθηκε στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Το 1938 παντρεύτηκε τη Ρωξάνη Παπά αλλά τα πρώτα χρόνια της Κατοχής χώρισαν. Το γιο τους βάφτισε ο Γιώργος Σεφέρης πού του έδωσε το όνομα του παππού: Στέλιος Σεφεριάδης. Μεταπολεμικά μετανάστευσε στις ΗΠΑ, αρχικά ως μορφωτικός σύμβουλος του Γραφείου Τύπου της Νέας Υόρκης και κατόπιν, άδικα κυνηγημένος λόγω μιας συνωνυμίας, στην Καλιφόρνια ως καθηγητής της ελληνικής γλώσσας στη Στρατιωτική Σχολή Γλωσσών του Monterey (1946-1950). Στις 19 Ιανουαρίου 1950 πέθανε ξαφνικά. Ποιητής και αυτός, ασχολήθηκε και με τη μετάφραση έργων όπως ο Άμλετ. Τη συλλογή των ποιημάτων του εξέδωσε μετά το θάνατό του ο Γιώργος Σεφέρης με τον τίτλο «Σήμα» (Ίκαρος, 1967).

Σημαντικός Γάλλος γεωγράφος, ασχολήθηκε με την έρευνα ευρωπαίων περιηγητών και του έργου τους, με κορυφαία μεταξύ των έργων του την ενασχόλησή του με τον Στράβωνα και τα «Γεωγραφικά» του. Μέρος της βιβλιογραφίας του χρησιμοποιήθηκε στη διδακτέα ύλη των Πανεπιστημίων της Γαλλίας. Υπήρξε καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στη συνέχεια στα Πανεπιστήμια Lille, Paris X (Nanterre) και Bordeaux III, όπου διετέλεσε και Διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου στο πλαίσιο της μακροχρόνιας αφοσίωσής του στον Ελληνισμό. Κατά την περίοδο 1970-1975 υπήρξε Υπεύθυνος του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) στη Γαλλία.

Δημοδιδάσκαλος του 19ου αιώνα στη Θουρία Μεσσηνίας.

Η Dorothy Horrax Sutton γεννήθηκε στο Montclair του New Jersey στις 27 Ιουνίου 1878, κόρη του Edwin και της Elizabeth Horrax. Εκπαιδεύτηκε ως νηπιαγωγός. Το 1918 πήγε στη Γαλλία όπου διήυθυνε διάφορα έργα ανθρωπιστικής βοήθειας. Το φθινόπωρο του 1919 η Sutton επέστρεψε στην Αμερική. Εκείνη την εποχή ο Οργανισμός Near East Relief έψαχνε εξειδικευμένο προσωπικό για να διευθύνει το έργο της ίδρυσης νηπιαγωγείων στην Εγγύς Ανατολή. Την πλησίασε ο οργανισμός και συμφώνησε να συνεχίσει για ένα χρόνο ως εθελόντρια. Έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το 1920 και έμεινε εκεί για μια περίοδο έξι μηνών. Η επόμενη αποστολή της ήταν ο Καύκασος και η ανθρωπιστική βοήθεια στους Αρμένιους στην περιοχή. Στο Γερεβάν, η D. S. Sutton έμεινε περίπου ένα έτος ως υπέυθυνη του έργου της Εγγύς Ανατολής εκεί. Στη συνέχεια εστάλη στο Ιζμίτ, Ανατολία. Με το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και την επακόλουθη ανταλλαγή πληθυσμών, ανατέθηκε στη Sutton να είναι υπεύθυνη για το έργο του επαναπατρισμού ανθρώπων από τη μια χώρα στην άλλη. Η Sutton στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρέτησε για δεκατέσσερις μήνες. Με διακοπές μόνο τριών εβδομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, η D. H. Sutton συνέχισε να εργάζεται στην Ελλάδα έως το 1926.
Η Sutton σε αναγνώριση του έργου της σχετικά με την αποκατάσταση των Ελλήνων προσφύγων της απονεμήθηκε παράσημο από τον Βασιλιά Γεώργιο της Ελλάδας (Croix of St Zaviere). Της απονεμήθηκε επίσης το Μετάλλιο Διακεκριμένης Υπηρεσίας της Near East Relief. Η Ντόροθι πέθανε στο Charlottesville, Virginia στις 18 Νοεμβρίου 1970.

Σκηνοθέτης. Ο Γιάννης Ιορδανίδης γεννήθηκε στην Αίγυπτο (Κάιρο). Στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκε το 1962, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και στη Σχολή Θεάτρου Κωστή Μιχαηλίδη στην Αθήνα, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1973 (Βραβείο Αιμίλιος Βεάκης). Στο Παρίσι, όπου σπουδάζει με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, αποφοίτησε με Πτυχίο Θεατρικών Σπουδών, Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Σπουδών (Maitrise Spécialisée) και Προδιδακτορικό Ανώτατο Δίπλωμα Σπουδών (D.Ε.Α.) από το Ινστιτούτο Θεατρολογικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, ενώ παράλληλα σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Paris IV). Από το 1962 και για δέκα χρόνια συνεργάζεται ως ηθοποιός με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τον θίασο Δημήτρη Χορν και το Εθνικό Θέατρο, και ως βοηθός σκηνοθέτη. Στο Παρίσι σκηνοθέτησε για πρώτη φορά το 1983, στο θέατρο Ρον-Πουέν, και ακολούθησαν σκηνοθεσίες σε θιάσους διάσημων πρωταγωνιστών μεταξύ των οποίων της Σιλβιά Μονφόρ. Το 1991 η παράσταση Αλέξανδρος ο Μέγας του Ρακίνα εκπροσωπεί επίσημα τη Γαλλία, υπό την αιγίδα του υπουργού πολιτισμού Ζ. Λανγκ, σε Διεθνή Φεστιβάλ. Από το 1976 έως το 1991 με στόχο την προβολή του ελληνικού θεάτρου και της ελληνικής ποίησης στο Παρίσι, οργανώνει και επιμελείται σκηνοθετικά μια σειρά πολυθεαμάτων με τη συνεργασία διάσημων ονομάτων όπως των: Ευγένιου Ιονέσκο, Λόρενς Ντάρελ, Λουί Αραγκόν, Ζαν Ανούιγ, Φερνάντο Αρραμπάλ, Μαρσέλ Καρνέ, Ζαν Μαρέ, Ρενέ Κλερ, Μπερνάρ Ντορτ, Μαρσέλ Μαρσώ, Αντουάν Βιτέζ, Γιάννη Τσαρούχη κ.ά. Παρουσιάζει επίσης με τους Υβ Μοντάν, Αλέν Ντελόν, Ζαν-Λουί Μπαρώ, Μαρία Καζαρές, Εντβίζ Φεγιέρ, κ.ά. μια σειρά οπτικοακουστικών παραγωγών και οργανώνει σε συνεργασία με τους ιδρυτές της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λανγκλουά και Μερί Μερσόν, Κινηματογραφικά Φεστιβάλ. Ίδρυσε και διηύθυνε για δέκα περίπου χρόνια το Ελληνικό Κέντρο Πολιτισμού και Τέχνης του Παρισιού και τον θίασο Τεάτρ Υγκρέκ, εκπροσώπησε στη Γαλλία το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου της Unesco και στην Ελλάδα τη Διεθνή Ομοσπονδία Θεατρικών Μουσείων και Βιβλιοθηκών. Από το 1986 δραστηριοποιείται ως σκηνοθέτης και στην Ελλάδα και αργότερα στη Γερμανία και την Κύπρο. Σκηνοθετεί επίσης για την Εθνική Λυρική Σκηνή, καθώς και έργα του αρχαίου ελληνικού δράματος για το Φεστιβάλ Επιδαύρου και άλλα Διεθνή Φεστιβάλ. Σε μια πορεία 35 χρόνων σκηνοθετεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό πάνω από 100 παραστάσεις. Παράλληλα ασχολείται με τη μετάφραση κλασσικών και σύγχρονων θεατρικών έργων, δημοσιεύει πλήθος μελετών και άρθρων για το θέατρο, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, συνεργάζεται σε θεατρικές εκδόσεις, επιμελείται εκθέσεις θεατρικού περιεχομένου και διευθύνει σεμινάρια και Master Class για ηθοποιούς. Είναι μέλος της Ελληνικής και της Γαλλικής Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, επίτιμο μέλος της Όπερας Δωματίου Αθηνών και εκπρόσωπος της Εταιρείας Ζαν Ζιρωντού στην Ελλάδα. Διατελεί επανειλημμένα πρόεδρος και μέλος της επιτροπής εισαγωγικών και διπλωματικών εξετάσεων του Υπουργείου Πολιτισμού και του Εθνικού Θεάτρου. Ως καθηγητής της υποκριτικής τέχνης διδάσκει για δεκαπέντε συνεχή χρόνια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το Σκηνοθετικό του έργο έχει γίνει επανειλημμένα αντικείμενο μελέτης στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών των Πανεπιστημίων της Ελλάδας. Τιμήθηκε στη Γαλλία με το Χρυσό Μετάλλιο Σκηνοθεσίας από τη Διεθνή Ακαδημία του Παρισιού και στην Ελλάδα, για το σύνολο της προσφοράς του στο θέατρο και τον πολιτισμό, με πολλές διακρίσεις και βραβεία, μεταξύ των οποίων, το βραβείο Μέγας Αλέξανδρος από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Αξιωματικός του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ) που έδρασε στην περιοχή της Άρτας.

Ιστορικός, ειδικευμένη σε θέματα του Νεότερου Ελληνισμού. Τελείωσε το Γυμνάσιο στο Μαράσλειο, όπου είχε καθηγήτριες τη Ρόζα Ιμβριώτη και τη Μαρία Πολυμενάκου, τις δύο πρώτες γυναίκες που έγιναν γυμνασιάρχες. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακολούθησε στο Παρίσι μεταπτυχιακές σπουδές στην École des Hautes Études en Sciences Sociales (EHESS, 1969-1974). Έλαβε τον τίτλο της καθηγήτριας Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Universite Paris – Sorbonne, Paris IV) και της διευθύντριας του Institut Neoellenique (1978-1983) του ιδίου Πανεπιστημίου. Πρωταγωνίστησε σε πολύ καίρια ερευνητικά πεδία: συμμετείχε στη συγκρότηση του Ομίλου Μελέτης Ελληνικού Διαφωτισμού, μελέτησε το έργο του Αδαμάντιου Κοραή, το φαινόμενο του περιηγητισμού, την ελληνική βιβλιοπαραγωγή, τη σχέση της ευρωπαϊκής με την ελληνική παιδεία. Κυρίως συνέδεσε το όνομά της με τη μελέτη του ελληνικού Τύπου: ήδη το 1971 δημοσίευσε τρίτομο έργο για τον «Τύπο του Αγώνα», ενώ το 2010, εξέδωσε νέο τόμο με τίτλο «Η ιστορία του ελληνικού Τύπου, 18ος-19ος αι.». Οι εργασίες της για τον Τύπο, που ξεκινούν από το 1784 και φτάνουν μέχρι τον 20ό αιώνα, έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά πολύτιμες για τη μελέτη της διακίνησης των ιδεών στην Ελλάδα, ένα πεδίο ανεξερεύνητο πριν από αυτές. Η Αικατερίνη Κουμαριανού διαδέχθηκε στην έδρα Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας της Σορβόνης έναν άλλο σπουδαίο άνθρωπο των ελληνικών γραμμάτων, τον Κ. Θ. Δημαρά, τον οποίο πρωτογνώρισε στη Γεννάδειο το 1947 και του οποίου τη βαθιά γνώση αλλά και τη γενναιοδωρία στη σχέση του με τους νεότερους πάντοτε συνήθιζε να υπογραμμίζει. Υπήρξε μάλιστα διευθύντρια του Νεοελληνικού Ινστιτούτου του ίδιου πανεπιστημίου από το 1978 μέχρι το 1983. Πέραν της Σορβόνης, η Αικατερίνη Κουμαριανού δίδαξε ως επισκέπτρια καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Συνεργάστηκε με το περιοδικό «Ο Ερανιστής» αλλά και με τις «Εποχές», το περιοδικό που εξέδιδε (1963-1967) ο Χρήστος Λαμπράκης με διευθυντή τον Άγγελο Τερζάκη και συμβούλους έκδοσης τον Γιώργο Σεφέρη, τον Κ. Θ. Δημαρά και άλλες σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων. Έχοντας διατελέσει μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών και επί μακρόν πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Χαρτογραφίας, εξέδωσε αρκετά ακόμη έργα όπως «Η νεωτερική γεωγραφία των Δημητριέων» (εκδ. Ζήτη), «Καϊρικά μελετήματα» (εκδ. Καΐρειος Βιβλιοθήκη), «Αθήνα, η πόλη – οι άνθρωποι» (εκδ. Ποταμός) ενώ είχε συμμετάσχει με άρθρα και ανακοινώσεις και σε πολλά συλλογικά έργα.

Διαπρεπής νομικός και πρόεδρος του Αρείου Πάγου.

Οικογένεια από την Ζάκυνθο.

Ο Peter W. Topping γεννήθηκε στο Milwaukee, Wisconsin στις 13 Μαΐου 1916. Έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin το 1937 και το διδακτορικό του στη μεσαιωνική ιστορία από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania το 1942. Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις όπως Καθηγητής στην ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (1943-1944), Επίκουρος Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της California, Santa Barbara (1948-1953), Βιβλιοθηκονόμος της Γενναδείου Βιβλιοθήκης (1953-1960), Καθηγητής Ιστορίας και Νεότερων Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1961-1978) και Κύριος Ερευνητής Συνεργάτης, Byzantine Center of Dumbarton Oaks (1976-1984).
Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως Διερμηνέας στην Συμμαχική Αποστολή για την Παρατήρηση των Ελληνικών Εκλογών του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α., 1946. Ο Topping υπηρέτησε επίσης ως μέλος σε πολλές επιτροπές, συμπεριλαμβανομένης της Διαχειριστικής Επιτροπής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών της Αθήνας, της Εθνικής Επιτροπής για τις Βυζαντινές Σπουδές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.λπ. Έγραψε πολλά βιβλία και άρθρα για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας και της Ενετοκρατίας (13ος-18ος αιώνας). Ο Topping πέθανε το 2003.

Η Amy Mims, μεταφράστρια και λογοτέχνιδα ιρλανδικής καταγωγής, με αρχαιοελληνικές, βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, διάλεξε την Ελλάδα ως πατρίδα από το 1960. Μετέφρασε στα αγγλικά πληθώρα έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας: 20 έργα σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων, τρία βιβλία του Καζαντζάκη, τέσσερα ποιητικά κείμενα και το 1000-σέλιδο «Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων» του Ρίτσου, για το οποίο έλαβε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης Έργου Ελληνικής Λογοτεχνίας σε Ξένη Γλώσσα (1997). Έχει γράψει πέντε δίγλωσσες συλλογές με δικά της ποιήματα και δύο βιβλία με πρωτότυπα «δοκίμια». Η πρώτη ποιητική της συλλογή είχε ενθουσιώδεις επαίνους από τον Χένρυ Μίλλερ και την Αναΐς Νιν. Η δεύτερη και τρίτη ήταν αφιερωμένες στην αγαπημένη της Κύπρο. Η τέταρτη ήταν για τον Ρίτσο και η πέμπτη είχε τον παράξενο τίτλο: «Παράφωνος ψαλμός για έναν ατίθασο γλάρο». Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, χάρη στη συμβίωση-συνεργασία με τον Μίνω Αργυράκη, η Amy Mims είχε τη μεγάλη τύχη να γνωρίσει από κοντά και να συνεργαστεί με κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες, όπως ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο πατέρας του θεάτρου σκιών Μπαρμπα-Σωτήρης Σπαθάρης και ο Μίκης Θεοδωράκης. Η μεγάλη Ελληνίδα Δανάη Στρατηγοπούλου χάρισε στην Amy το επώνυμο «Σιλβερίδη», για να αισθανθεί η Ιρλανδέζα πιο πολύ Ελληνίδα.

Συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος που διακρίθηκε για το ποιητικό του έργο και την προσφορά του στη λογοτεχνική κριτική. Γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας, έζησε τα παιδικά χρόνια του στη Βάρνα και το 1906 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Ξεκίνησε οικονομικές σπουδές στην Ελβετία, επέστρεψε όμως στην Αθήνα χωρίς να αποφοιτήσει και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπουδές που επίσης δεν ολοκλήρωσε. Ασχολήθηκε περιστασιακά με τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας και με τη δημοσιογραφία, ως συνεργάτης εφημερίδων όπως οι: «Ημερήσιος Τύπος», «Ελεύθερον Βήμα», «Ακρόπολις», «Πρωία», «Καθημερινή», «Δημοκρατία» κ.ά., ενώ εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα και στο Υπουργείο Τύπου και Πληροφοριών. Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε σε ηλικία δεκαοχτώ χρόνων με δημοσιεύσεις ποιημάτων και μεταφράσεων στα περιοδικά «Ελλάς» (με το ψευδώνυμο Λεύκος Ιτιώτης) και «Ποιητική Έκδοσις», στο δεύτερο μάλιστα ήταν και μέλος της συντακτικής ομάδας. Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα: «Λύρα», «Λόγος», «Βωμός», «Γράμματα» (Αλεξάνδρειας), «Κριτική και Τέχνη», «Εβδομάς», «Αναγέννηση», «Νέα Εστία», «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση». Το 1922 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του «Εικοσιοχτώ ποιήματα του Κλέωνος Παράσχου και είκοσι δύο του Μπωντλαίρ». Ακολούθησε μία ακόμη ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μακρινή Μουσική». Εξέδωσε αυτοβιογραφικά κείμενα, χρονικά, χρονογραφήματα, ταξιδιωτικά κείμενα και βιβλία θεωρίας της λογοτεχνίας και κριτικής, ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση (από έργα των Ντεμέλ, Μωρεάς, Πασκάλ, Σταντάλ, Μανν και άλλων). Πέθανε στην Αθήνα. Ο Κλέων Παράσχος μνημονεύεται στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας κυρίως για την προσφορά του στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής, όπου επηρεάστηκε, όπως και στην ποίησή του από το πνευματικό ρεύμα του γαλλικού συμβολισμού, του νεορομαντισμού και του αισθητισμού. (Βιβλιογραφία: biblionet)

Ο Francis R. Walton ήταν διάσημος βιβλιόφιλος και κλασικός μελετητής που ειδικεύτηκε στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1910 και έλαβε το πτυχίο του στο Haverford College το 1932 και το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ το 1938. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη για δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1930, πριν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες για να διδάξει. Δίδαξε κλασικές σπουδές στο Haverford College, στο Williams College, στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Από το 1952 έως το 1960 ήταν Πρόεδρος του Κλασικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών το διάστημα 1956-1957. Το 1961 ο Walton διορίστηκε Διευθυντής της Γενναδείου Βιβλιοθήκης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατείχε τη θέση μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1975. Το 1976 του απονεμήθηκε το Τάγμα του Φοίνικα από το ελληνικό κράτος σε αναγνώριση της συμβολής του στην ελληνική ζωή και τον πολιτισμό. Πέθανε στις 5 Οκτωβρίου 1989 στην Ουάσινγκτον.

Ο Francis H. Bacon σπούδασε αρχιτεκτονική και αποφοίτησε από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης το 1876. Μαζί με τον Joseph T. Clarke έκαναν ανασκαφές στη Άσσο, κοντά στα Δαρδανέλια, την πρώτη κλασική ανασκαφή του νεοσύστατου Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής. Ο Bacon είναι ένας από τους τρεις συν-συγγραφείς της τελικής έκδοσης των ανασκαφών, « Investigations at Assos», (1921). Μετά την Άσσο, ο Bacon έγινε σχεδιαστής εσωτερικών χώρων που εργαζόταν για τον A.H. Davenport.

Ο Bacon ήταν ένας από τους λίγους αρχιτέκτονες που συνέχισαν να παράγουν αρχιτεκτονικά σχέδια με λεπτομέρειες σε πλήρη κλίμακα στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτός και η σύζυγός του Alice Calvert είναι θαμμένοι στα Δαρδανέλια.

Βλ. επίσης: N. Vogeikoff-Brogan, "Francis H. Bacon: Bearer of Precious Gifts from the Dardanelles," in From the Archivist's Notebook, June 9, 2019.

Ο George Fletcher Bass (γεννημένος στις 9 Δεκεμβρίου 1932, Columbia, South Carolina) είναι γνωστός σε πολλούς στον αρχαιολογικό κόσμο ως ο ιδρυτής της ναυτικής αρχαιολογίας. Ήταν ο διευθυντής της πρώτης αρχαιολογικής αποστολής για την αποκλειστική ανασκαφή ενός αρχαίου ναυαγίου: το ακρωτήριο Χελιδωνίας (1960). Έχει κάνει ανασκαφές σε πλοία από την Εποχή του Χαλκού έως τον εντέκατο αιώνα μ.Χ. Οι ανασκαφές του στην ξηρά τον έχουν πάρει σε μέρη όπως η Τουρκία, Ιταλία και Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των ετών 1955-1957, ο George Bass ήταν μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Το 1973 ο Bass ίδρυσε το Ινστιτούτο Ναυτικής Αρχαιολογίας το οποίο έχει παραγματοποιήσει μερικές από τις πιο σημαντικές υποβρύχιες ανασκαφές του 20ου αιώνα, και τα ευρήματά του ρίχνουν φως σε τομείς τόσο διαφορετικούς όπως το σύστημα ελεύθερης επιχείρησης, τη χρονολόγηση της Οδύσσειας του Ομήρου, τις χρονολογίες των Αιγυπτιακών δυναστειών και Ελλαδικών πολιτισμών, και τις ιστορίες τεχνολογίας, οικονομικών, μουσικής, τέχνης και θρησκείας.

Η Elizabeth Denny Pierce γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου 1888 στο Allegheny, Pennsylvania. Παρακολούθησε μαθήματα στο Vassar College, 1906-1910, και το 1912 της απονεμήθηκε μεταπτυχιακό στα Λατινικά. Στο Vassar, το ενδιαφέρον της για την ελληνική αρχαιολογία κινητοποιήθηκε από την Ida Thallon (Hill), η οποία θα γινόταν η δια βίου φίλη της. Η Elizabeth συνέχισε την εκπαίδευσή της στο Columbia, το 1912-1915, και ολοκλήρωσε το διδακτορικό της το 1922 με μια διατριβή για το Ρωμαίο Ύπατο και ιστορικό, G. Asinius Pollio. Μεταξύ 1915 και 1922, δίδαξε ιστορία τέχνης στο Vassar και ήταν βοηθός επιμελητή στην Πινακοθήκη Vassar. Το 1921 η Elzabeth ταξίδεψε στην Ελλάδα με την Ida Thallon και το 1922-23 παρακολούθησε το ετήσιο πρόγραμμα της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Προσφέρθηκαν αρκετές θέσεις στην Elizabeth μεταξύ του 1922 και του 1924. Η Gisela M. A. Richter την προσκάλεσε να κάνει πρακτική άσκηση στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. Αν και δεν αποδέχτηκε τη θέση, πέρασε την άνοιξη του 1924 εργαζόμενη για την Ρίχτερ στο Μουσείο. Ο Edward Capps, πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, της ζήτησε επίσης να εργαστεί ως Γραμματέας ή Κοσμήτορας Γυναικών της Σχολής , αλλά επίσης απέρριψε αυτήν την προσφορά. Το καλοκαίρι του 1924, η Elzabeth παντρεύτηκε τον Carl Blegen και η Ida παντρεύτηκε τον Bert Hodge Hill. Το 1929, οι οικογένειες Blegen και Hill εγκαταστάθηκαν στην οδό Πλουτάρχου 9. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, τα δύο ζευγάρια κατοικούσαν στην οδό Πλουτάρχου, το σπίτι ήταν τόπος συγκέντρωσης αρχαιολόγων και μαθητών όλων των εθνικοτήτων όπου ανταλλάχθηκαν ιδέες και ανακαλύψεις με τσάι ή δείπνο.
Η Elizabeth με τον Carl Blegen έκαναν ανασκαφές στην Πρόσυμνα, Τροία και Πύλο, καταγράφοντας ευρήματα και συνεισφέροντας κεφάλαια, βιβλιογραφίες και δείκτες στις δημοσιεύσεις αυτών των χώρων. Εργάστηκε επίσης με τον Bert Hodge Hill στην Κύπρο. Από το 1925 έως το 1952, η Elizabeth Blegen έγραψε το «Newsletter from Greece» για το American Journal of Archaeology. Οι περιλήψεις των ανασκαφικών δραστηριοτήτων της, που εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τους συναδέλφους της αρχαιολόγους, εξαρτιόνταν από την εμπιστοσύνη που της είχαν οι ανασκαφείς για να περιγράψουν το έργο τους. Το 1963, κληροδότησε το σπίτι της οικογένειας στην οδό Πλουτάρχου στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών.

Η Elizabeth Blegen πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου 1966. Είναι θαμμένη στο Προτεσταντικό τμήμα του Πρώτου Νεκροταφείου της Αθήνας.

Έλληνας εφοπλιστής και τραπεζίτης από την Κάσο.

Έλληνας στρατιώτης στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 - 1941.

Ο William Bell Dinsmoor γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1886 στο Windham, New Hampshire, γιος ενός αρχιτέκτονα της Βοστώνης. Με την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Boston Latin School, το παλαιότερο δημόσιο σχολείο των Η.Π.Α., παρακολούθησε τη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Χάρβαρντ από το 1902 έως το 1906. Ο Dinsmoor έλαβε το πτυχίο του το 1906 και τα επόμενα δύο χρόνια εργάστηκε σε αρχιτεκτονική εταιρεία στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1906 έκανε την πρώτη του επίσκεψη την Ευρώπη. Ήταν επίσης η πρώτη του επίσκεψη στην Ελλάδα. Το 1904, μια επιχορήγηση από το ίδρυμα Carnegie επέτρεψε στην Αμερικανική Σχολή να ξεκινήσει μια σειρά από διορισμούς υποτρόφων στην Αρχιτεκτονική. Ο Dinsmoor ήταν ο πρώτος κάτοχος υποτροφίας στην Αρχιτεκτονική (1908), ξεκινώντας έτσι μια μακρά και επιτυχημένη συνεργασία με την Αμερικανική Σχολή. Η υποτροφία του παρατάθηκε για ένα ακόμη έτος. Τον Σεπτέμβριο του 1910 ο Dinsmoor επέστρεψε από τις Η.Π.Α. με τη σύζυγό του Zillah Frances. Ο διορισμός του συνεχίστηκε για δύο ακόμη χρόνια, «ενόψει των επιθυμιών του Carnegie Institution». Το 1912 διορίστηκε αρχιτέκτονας της σχολής, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1919. Το έργο του διακόπηκε για τη θητεία του στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η συνεργασία του με το Πανεπιστήμιο Columbia ξεκίνησε το 1920. Από το 1920 έως το 1926 ο Dinsmoor ήταν πρόεδρος της βιβλιοθήκης Avery του Columbia. Εκεί «ίδρυσε τη χωριστή Βιβλιοθήκη Καλών Τεχνών. Ανακάλυψε και απέκτησε μερικά από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά σχέδια του Avery, όπως το μη δημοσιευμένο χειρόγραφο του Sebastiano Serlio για την οικιακή αρχιτεκτονική, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1540, εικονογραφημένο με σχέδια του Serlio. Ο Serlio σχεδίαζε να είναι αυτό το έκτο βιβλίο της επτάτομης πραγματείας του για την αρχιτεκτονική. Το χειρόγραφο δημοσιεύθηκε τελικά το 1978 από το Architectural History Foundation (Ίδρυμα Αρχιτεκτονικής Ιστορίας)". Το 1924 ο Dinsmoor επέστρεψε στην Αμερικανική Σχολή ως καθηγητής αρχιτεκτονικής για έξι μήνες κάθε έτους έως το 1928. Από το 1933 μέχρι την αποχώρησή του το 1955 διετέλεσε εκτελεστικός διευθυντής του Τμήματος Καλών Τεχνών στο Columbia. Το 1935 ο Dinsmoor διορίστηκε καθηγητής αρχαιολογίας στο Columbia.

Ένα μεγάλο μέρος της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας συνδέθηκε επίσης με το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (Archaeological Institute of America) . Το 1936 εκλέχτηκε πρόεδρος του οργανισμού, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1945. Από αυτή τη θέση ο Dinsmoor ασχολήθηκε αρχικά με την οργάνωση μέτρων για την προστασία των ιστορικών μνημείων και έργων τέχνης. Το 1943 το American Council of Learned Societies όρισε μια Επιτροπή για την Προστασία των Πολιτιστικών Θησαυρών σε Εμπόλεμες Περιοχές (Committee on the Protection of Cultural Treasures in War Areas) με πρόεδρο τον Dinsmoor. Αργότερα τον ίδιο χρόνο σχηματίστηκε η Αμερικανική Επιτροπή για την Προστασία και Διάσωση Καλλιτεχνικών και Ιστορικών Μνημείων στην Ευρώπη (American Commission for the Protection and Salvage of Artistic and Historic Monuments in Europe) στην οποία ο Dinsmoor διορίστηκε από τον Πρόεδρο Roosevelt. Η πρώτη μεγάλη ανάγκη ήταν να εκπονηθούν σχέδια των πόλεων στις οποίες ήταν πιθανό να λειτουργούν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις - σχέδια στα οποία ιστορικά μνημεία είχαν επισημανθεί έτσι ώστε να διευκολυνθεί η διατήρησή τους, είτε σε χερσαίες επιχειρήσεις είτε σε βομβιστικές επιθέσεις. Εκτός από την παραγωγή χαρτών, η Επιτροπή μερίμνησε για την προετοιμασία εγχειριδίων σχετικά με τη φροντίδα και τη συντήρηση μνημείων και έργων τέχνης και την παροχή διαλέξεων για τα θέματα αυτά σε μέλη των ενόπλων δυνάμεων. Καθώς οι περιοχές ανακαταλαμβάνονταν από τον εχθρό, έγιναν αναφορές σχετικά με την κατάσταση των μνημείων και, τελικά, το προσωπικό της Επιτροπής έπαιξε ενεργό ρόλο στον εντοπισμό και την αποκατάσταση στους δικαιούχους μεγάλου αριθμού «εκτοπισμένων έργων τέχνης».

Σε όλη τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του, τα ενδιαφέροντα του Dinsmoor επικεντρώθηκαν κυρίως στα κτήρια πάνω και γύρω από την Ακρόπολη των Αθηνών.

Ο Dinsmoor πέρασε στην Αθήνα τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής του. Το 1969 έλαβε το χρυσό μετάλλιο για διακεκριμένο αρχαιολογικά επιτεύγματα από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής. Στις 2 Ιουλίου 1973 πέθανε ήσυχα και κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.

[Το κείμενο της βιογραφίας βασίστηκε στη νεκρολογία που γράφτηκε από τον Homer A. Thompson και δημοσιεύτηκε στην Επετηρίδα της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας - Year Book of the American Philosophical Society, 1974, pp. 156-163.]

Η Zillah Frances Pierce γεννήθηκε το Σεπτέμβριο του 1886 στη Μασαχουσέτη. Παντρεύτηκε τον William Bell Dinsmoor το 1909 και αμέσως μετά το γάμο τους τον ακολούθησε στην Ελλάδα. Γέννησε το πρώτο τους παιδί, μια κόρη, την Frances Athenais Dinsmoor, στην Αθήνα το 1919. Ο William Jr. γεννήθηκε το 1923 στη Νέα Υόρκη. Η Zillah κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης παραμονής τους στην Αθήνα εργάστηκε ως βοηθός στη Βιβλιοθήκη της Σχολής και βοήθησε τον Dinsmoor στη δακτυλογράφηση των εργασιών του. Είχε μια πολύ κοινωνική ζωή στην Αθήνα. Απέκτησε φιλικές σχέσεις με γνωστές κυρίες της Αθήνας της εποχής. Η ενεργή συμμετοχή της στη ζωή της Σχολής απεικονίζεται έντονα στην αλληλογραφία με τη μητέρα της Emma Pierce. Η Zillah ακολούθησε με αφοσίωση το σύζυγό της σε όλες τις προσπάθειές του, τα ταξίδια, τις υποτροφίες και τα συνέδρια. Πέθανε μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 στο Rockport της Μασαχουσέτης έχοντας μόλις συμπληρώσει την 50η επέτειο του γάμου της και μόλις μία μέρα από τα 74α γενέθλιά της.

Ο Γεώργιος Καρατζάς ο εξ απορρήτων, από τον Οίκο των Καρατζά, ήταν μεγάλος διερμηνέας της Υψηλής Πύλης (1764-65) και γιος του πρίγκιπα της Μολδοβλαχίας Σκαρλάτου Καρατζά.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 10/6/2020]

Ο William Bell Dinsmoor, Jr., γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1923, γιός του William Bell Dinsmoor και της Zillah Dinsmoor. Παρακολούθησε μαθήματα στην Phillips Exeter Academy και το Πανεπιστήμιο του Columbia, αφιερώνοντας χρόνο για ενεργό θητεία στο στρατό κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1947 έλαβε πτυχίο σε σύγχρονες γλώσσες από το Πανεπιστήμιο του Columbia. Στη συνέχεια παρακολούθησε την Σχολή Αρχιτεκτονικής του Columbia, αποκτώντας πτυχίο (1947) και μεταπτυχιακό (1951). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του μετακόμισε στο Ελ Πάσο του Τέξας όπου εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και μηχανικός. Ο Dinsmoor επέστρεψε στην Ελλάδα για να βοηθήσει τη Lucy Shoe Meritt στη μελέτη των ελληνικών αρχιτεκτονικών καλουπιών και τον Carl W. Blegen στα βιβλία του για την Τροία και την Πύλο. Ο Dinsmoor εργάστηκε επίσης με τον Oscar Broneer για την έκδοσή του σχετικά με το ναό του Ποσειδώνα στα Ίσθμια. Για την περίοδο 1962-1963 ήταν με Olivia James υποτροφία. Το 1966 ο Dinsmoor διορίστηκε αρχιτέκτονας για τις ανασκαφές της Αγοράς, μια θέση που κατείχε μέχρι το θάνατό του. Το 1971 ο Dinsmoor άρχισε να δημοσιεύει τη δική του έρευνα, κυρίως για την αθηναϊκή αρχιτεκτονική, αλλά και για την Κέρκυρα και το Στόμπι (Γιουγκοσλαβία). Το 1980 δημοσίευσε το The Propylaia to the Athenian Akropolis I: The Predecessors . Είχε επίσης αρχίσει να εργάζεται στην επεξεργασία και τον εμπλουτισμό της μη δημοσιευμένης μονογραφίας του πατέρα του για τα Προπύλαια. Πέθανε απροσδόκητα τον Ιούλιο του 1988, λίγο μετά τα 65α γενέθλιά του.

Συγγραφέας από την Κρήτη.

Η Hazel Hansen έλαβε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (1920, 1921). Το θέμα του μεταπτυχιακού της ήταν "Study of the Persians of Aeschylus" (Μελέτη των Περσών του Αισχύλου).
Από το 1922 έως το 1925 συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ απέκτησε το διδακτορικό της το 1926 με τηδιατριβή της "Early Civilization in Thessaly" (Πρώιμος Πολιτισμός στη Θεσσαλία). Ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο δημοσιεύθηκε το 1933. Ο A. T. Murray, γνωστός για τη μετάφραση του Ομήρου, ήταν ο δάσκαλος που την ενέπνευσε και αργότερα εργάστηκε μαζί του ως συνεργάτιδα.
Το έτος 1927-28 επέστρεψε στην Ελλάδα. Εκείνη τη χρονιά κατείχε την υποτροφία Alice Freeman Palmer από το American Association of University Women. Μετά την επιστροφή της στο Στάνφορντ το 1928, έγινε Εκπαιδευτικός στο Τμήμα Κλασικών, το 1931 έγινε Επίκουρη Καθηγήτρια και το 1935 Αναπληρώτρια Καθηγήτρια. Έγινε μόνιμη καθηγήτρια το 1940 αφού αναγνωρίστηκε ανάμεσα στους κλασικούς αρχαιολόγους, ειδικά στον τομέα της προϊστορίας του Αιγαίου. Εκείνη την εποχή η Δρ Hansen συμμετείχε ήδη σε ένα έργο που παρέμεινε ημιτελές όταν πέθανε: "The Early Civilization in Skyros" (Ο Πρώιμος Πολιτισμός στη Σκύρο).
Η Σκύρος είναι ένα μικρό νησί στο Αιγαίο Πέλαγος, όπου πέρασε πολλά καλοκαίρια καταγράφοντας το υλικό από ανασκαφές (αγγεία, οστά κ.λπ.). Η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίζοντας τις προσπάθειές της την έκανε επίτιμη πολίτη της Ελλάδας και της έδωσε την άδεια να δημοσιεύσει τα ευρήματά της. Αργότερα η Αρχαιολογική Υπηρεσία του Ελληνικού Υπουργείου της ζήτησε να γράψει έναν οδηγό για το Μουσείο της Σκύρου. Η Χάνσεν ήταν επισκέπτρια καθηγήτρια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1956-57. Υπηρέτησε επίσης στη Διαχειριστική Επιτροπή της Σχολής για πολλά χρόνια.

Βλ. επίσης: N. Vogeikoff-Brogan, "Forgotten Friend of Skyros: Hazel D. Hansen (Pt. I)," in From the Archivist's Notebook, April 19, 2020 (https://nataliavogeikoff.com/2020/04/19/forgotten-friend-of-skyros-hazel-dorothy-hansen-pt-i/)

1893: Πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Yale
1894-1895: Υπότροφος του Soldier’s Memorial, Yale στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών. Βοηθά στην τελευταία εκστρατεία ανασκαφής στο Ηραίον Άργους.
1895-1896: Φοιτητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών
1898: Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Yale
1899-1902: Καθηγητής στην Κλασική Αρχαιολογία, Πανεπιστήμιο Yale
1900-1901: Άδεια απουσίας στην Ιταλία, Ελλάδα, Γερμανία
1902-1903: Γραμματέας της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών
1903-1905: Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Ανασκαφές στην Κόρινθο
1904: Συνέλαβε την ιδέα ενός Δελτίου για την Κόρινθο. Έντονο ενδιαφέρον για τη μελέτη και δημοσίευση του Ερεχθείου.
1905: Θάνατος από τυφοειδή πυρετό (Αθήνα, 29 Σεπτεμβρίου)
1927: Δημοσίευση του 'Ερεχθείου' αφιερωμένη στους Theodore Woolsey Heermance και James Rignall Wheeler

Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Universite-Institut Chimique, Nancy,Γαλλία, από όπου αποφοίτησε το 1906. Εργάστηκε ως μηχανικός σε μεταλλουργικά εργοστάσια των Ηνωμένων Πολιτειών. Επίσης εργάστηκε στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ως Γενικός Επιθεωρητής. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Πηγή: http://library.tee.gr/vufind/Record/en10000188/Description [17/6/2020]

Ο Πατριωτικός Όμιλος Απογόνων Αγωνιστών 1821 και Ιστορικών Γενών της Ελλάδας ιδρύθηκε το 1938 στην Αθήνα.
Πηγή: https://www.omilosapogonon1821.com/about-us [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020].

Η Εταιρεία των Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου είναι το παλαιότερο σωματείο Φίλων Μουσείων. Ιδρύθηκε το 1933 με πρωτοβουλία του Μιχαήλ Βλαστού γνωστού νομισματολόγου και δωρητού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Συλλογής, γνωστής ως Δωρεά Βλαστού-Σερπιέρη. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια της κατοχής η δράση της Εταιρείας, όπως είναι φυσικό, ανεστάλη.
Επανέλαβε τη δραστηριότητά της μετά τον πόλεμο, όταν η Χριστίνα Σταθάτου, από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας, συγκέντρωσε τα παλαιά μέλη.
Πηγή: https://www.namuseum.gr/friends/home-gr.html [τελευταία επίσκεψη: 18/6/2020]

Ο Wallace E. McLeod, απόφοιτος του Victoria College, University of Toronto (1953) με μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο Harvard (1954), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1957-1959 με υποτροφία Charles Eliot Norton το 1958-1959.

McLeod, Wallace E. “Egyptian Composite Bows in New York,” American Journal of Archaeology, 66, No. 1 (1962), 13-19.

Ο Charles Hill Morgan γεννήθηκε το 1902 στο Worcester της Μασαχουσέτης. Σπούδασε στο Harvard, παίρνοντας το διδακτορικό του το 1928. Το 1930, ξεκίνησε την επί 38 χρόνια συνεργασία του με το Amherst College, που διακόπηκε μόνο από την τριετή θητεία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην υπηρεσία συλλογής πληροφοριών και τις πολλές διαμονές του στην Ελλάδα.
Το 1928, ο Charles Morgan παντρεύτηκε την Αιδ. Janet Barton, η οποία αργότερα έγινε διακόνισσα σε Επισκοπική Εκκλησία στο Amherst. Η Janet Morgan ήταν επίσης ταλαντούχος φωτογράφος, όπως επιβεβαιώνεται από τις φωτογραφίες αυτής της συλλογής που τραβήχτηκαν όταν ήταν στην Ελλάδα.
Τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητες του Charles Morgan ήταν ευρύτατα: στο Amherst, ενίσχυσε το τμήμα διδασκαλίας καλών τεχνών και συνέβαλε στην δημιουργία της συλλογής του Μουσείου του Κολλεγίου (Mead Art Museum). Τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα οδήγησαν σε δημοσιεύσεις για την ελληνική γλυπτική, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον George Bellows και Benjamin West. Διετέλεσε πρόεδρος των Αμερικανών Φίλων της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας, υπηρέτησε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, ήταν επικεφαλής της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη και αφιέρωσε πολλά χρόνια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Η σύνδεση του Charles Morgan με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως φοιτητής (1927, 1928/29). Αργότερα διετέλεσε Επισκέπτης Καθηγητής (1933-1934), Αναπληρωτής Διευθυντής (1935-1936) και Διευθυντής (1936-1938). "Ανάμεσα στα αξιομνημόνευτα επιτεύγματα της διεύθυνσης του Μόργκαν ήταν η ανασκαφή της περιοχής της Αγοράς στην Κόρινθο." Αυτό το έργο είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση, The Byzantine Pottery (Corinth 11 [1942]). Από το 1950 έως το 1959, διετέλεσε Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και του Διοικητικού Συμβουλίου και κατά τη διάρκεια της θητείας του η «καλή κρίση, ακεραιότητα και προσωπική αφοσίωση στη Σχολή» του επέτρεψαν να αναζωογονήσει κάθε πτυχή της Σχολής, που ανέκαμψε από τα καταστροφικά χρόνια του πολέμου.
Ο Charles Morgan έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις (Allied Legion of Merit, the Belgian Croix de Guerre και τον Ελληνικό Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος), και έγινε επίτιμος πολίτης της Αθήνας.
Από: Homer A. Thompson, “Necrology: Charles Hill Morgan (1902-1984)” AJA 88:3 (1984) σελ. 439-440.

Η Nellie M. Reed, απόφοιτος του Cornell University (1895), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1895-1896. Αργότερα έγινε βιβλιοθηκάριος.

Από τα ηγετικά στελέχη του ΕΔΕΣ και συνεργάτης του Ζέρβα.

Ο Joseph W. Shaw έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1957) και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania (1970). Ήταν υπότροφος του Gorham P. Stevens στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1969-1970. Ο Shaw εργάστηκε ως αρχιτέκτονας σε πολλές ελληνικές ανασκαφές (1963-1969): Θήβα (με την Ε. Στασινοπούλου-Τουλούπα), Ίσθμια (με τους Oscar Broneer, Paul Clement), Κόρινθος (με τους Henry Robinson, Gladys Weinberg, Charles Williams), Μυκήνες (με τον καθηγητή Γιώργο Μυλωνά) Αμνισός (με τον Στυλιανό Αλεξίου), Θήρα (με τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο). Δίδαξε στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Τορόντο για αρκετές δεκαετίες.

Ο Shaw έχει σπουδάσει και δημοσιεύσει εκτενώς για την Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα, αυτός και η σύζυγός του, η Μαρία, ανακάλυψαν, έκαναν ανασκαφές και δημοσίευσαν (από το 1976) για τον αρχαιολογικό χώρο του Κομμού στην Κρήτη - το λιμάνι της Μινωικής Φαιστού και της Αγίας Τριάδας. Η ανασκαφή τους στον Κομμό αποκάλυψε ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο με ένα μεγάλο λιμάνι, μνημειώδη μινωικά ανακτορικά κτήρια, τεράστια πέτρινα συγκροτήματα, μια μινωική πόλη και ένα ελληνικό ιερό.

Λοχαγός του ΕΔΕΣ κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής.

Η Dorothy Burr γεννήθηκε το 1900 στη Philadelphia. Μέχρι τη στιγμή που μπήκε στο κολέγιο Bryn Mawr το 1919, είχε ήδη ενδιαφέρον για τις κλασικές σπουδές και την αρχαιολογία μέσω οικογενειακών φίλων, ειδικά της Edith Hall Dohan, της οποίας οι συναρπαστικές ιστορίες της ανασκαφής στην Κρήτη της έκαναν μεγάλη εντύπωση. Έγινε η πρώτη φοιτήτρια του Bryn Mawr που είχε ειδίκευση στα Ελληνικά και την αρχαιολογία και επηρεάστηκε βαθιά από τον καθηγητή της, Rhys Carpenter. Όταν αποφοίτησε το 1923, ξεκίνησε για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των δύο ετών στην Ελλάδα, απέκτησε πολύτιμη ανασκαφική εμπειρία στο Φλειούντα υπό τον Carl W. Blegen και στην Εύτρηση υπό την Hetty Goldman. Στο τέλος του προγράμματος στην Εύτρηση, προσφέρθηκε με ενθουσιασμό να μείνει μόνη της στη Θήβα κατά τη διάρκεια του χειμώνα για να μελετήσει τα κεραμικά που βρέθηκαν εκεί.

Οι δημοσιεύσεις της Dorothy Burr Thompson 'The Terra-cottas from Myrina in the Museum of Fine Arts', Βοστώνη (1934), 'Miniature Sculpture from the Athenian Agora' (1959), 'Troy: The Terracotta Figurines of the Hellenistic Period' (1963), τα πάνω από πενήντα άρθρα και κριτικές σε Hesperia και άλλα επαγγελματικά περιοδικά και ως Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania, το Bryn Mawr College, το Πανεπιστήμιο Princeton και το Oberlin Colege, την καθιέρωσαν ως ειδική στον τομέα της. Αλλά τα ενδιαφέροντά της δεν περιορίστηκαν σε αυτό. Το 1948, μετέφρασε και δημοσίευσε μια συλλογή ελληνικής λυρικής ποίησης, ‘Swans and Amber’. Το ενδιαφέρον της για τους κήπους την οδήγησε στη συγγραφή του ‘Garden Lore of Ancient Athens’ (1963). Η προσπάθειά της να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με τη χρονολόγηση της ελληνιστικής γλυπτικής είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση του ‘Ptolemaic Oinochoai and Portraits in Faience’ (1973) και, εκμεταλλευόμενη τα μεγάλα επιστημονικά μυαλά στο Institute for Advanced Study όπως ο Robert Oppenheimer, συγκέντρωσε αρχαιολόγους και επιστήμονες για να μελετήσουν τη δυνατότητα εφαρμογής των μεθόδων πυρηνικής έρευνας στη μελέτη της κλασικής αρχαιολογίας (συγκεκριμένα τη χρονολόγηση του υφάσματος από τερακότα, που τίθεται ως θέμα σε διάφορα γράμματα που βρέθηκαν σε αυτήν τη συλλογή). Το 1987, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχαιολογίας τίμησε τη συνεισφορά της Dorothy Burr Thompson στον τομέα, απονέμοντάς της το Χρυσό Μετάλλιο για Διακεκριμένο Αρχαιολογικό Επίτευγμα. Το 2001, μετά από μια πολύ μακρά και παραγωγική ζωή, η Dorothy Burr Thompson πέθανε.

(Christine Mitchell Havelock, “Dorothy Burr Thompson (b. 1900): Classical Archaeologist” in Women as Interpreters of the Visual Arts, 1820-1979, ed. Claire Richter Sherman, 1981)

Γεννημένος στο Σικάγο, ο Saul ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Armor, στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις πήρε το πτυχίο του στην αρχιτεκτονική, το μεταπτυχιακό στην ιστορία της αρχιτεκτονικής το 1933, και το διδακτορικό του από τον Johns Hopkins το 1935. Το 1937-39, και πάλι το 1946-48, 1950 και 1959, ήταν μέλος του προσωπικού στην Κόρινθο. Έκανε ανασκαφές, επίσης, στην Κρήτη, την Κύπρο, την Ελάτεια στην Ελλάδα, και στο Ισραήλ στη Jalama και την Tel Anafa. Έγινε Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1975, δέκα χρόνια αργότερα, με τη σύζυγό του Gladys, έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και το 1986, το Βραβείο Percie Schimmel του Μουσείου του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, για αρχαιολογική εξερεύνηση σε Βιβλικές Τοποθεσίες.
Η διδακτική του καριέρα ξεκίνησε στο Oriental Institute του Πανεπιστημίου του Σικάγο όπου ήταν Λέκτορας στην προϊστορία του Αιγαίου από το 1939 έως το 1941. Μετά τον πόλεμο κατείχε τη θέση Λέκτορα Ελληνικής Αρχαιολογίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από εκεί πήγε στο Πανεπιστήμιο του Missouri, Columbia το 1948, όπου σταδιακά έγινε Καθηγητής Κλασικών Γλωσσών και Αρχαιολογίας από το 1955 έως το 1960, μαζί με τον καλό του φίλο Homer Thomas , ίδρυσε εκ νέου το Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Missouri, στο οποίο ήταν Πρόεδρος μέχρι το 1976.
Ο Weinberg ήταν ο συγγραφέας πολλών βιβλίων και πολλών άρθρων που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ του Αιγαίου και της Εγγύς Ανατολής κατά τη Νεολιθική και την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Το 1943, ο Saul Weinberg δημοσίευσε το ‘Geometric and Orientalizing pottery of Corinth in Corinth VII, 1’. Το 1960, δημοσίευσε το ‘Southeast Building, the Twin Basilicas, and the Mosaic House as Corinth I, 5’. Το κείμενό του στο ’Cambridge Ancient History on the Stone Age in the Aegean ‘ (1970) παραμένει σήμερα η πιο χρήσιμη κριτική των προβλημάτων σε αυτόν τον ταχέως μεταβαλλόμενο ακαδημαϊκό χώρο.

[αυτό το βιογραφικό κείμενο έχει προσαρμοστεί από τα ακόλουθα δύο άρθρα: K. Warner Slane, “Saul Weinberg 1911-1992,” American School of Classical Studies Newsletter, Spring 1992, σελ. 15; and S. C. Herbert, “Saul S. Weinberg, 1911-1992,” American Journal of Archeology 97 (1993), σελ. 567-569.]