Ο Wallace E. McLeod, απόφοιτος του Victoria College, University of Toronto (1953) με μεταπτυχιακό από το Πανεπιστήμιο Harvard (1954), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών το 1957-1959 με υποτροφία Charles Eliot Norton το 1958-1959.

McLeod, Wallace E. “Egyptian Composite Bows in New York,” American Journal of Archaeology, 66, No. 1 (1962), 13-19.

Η Lydia Murray γεννήθηκε το 1905. Ήταν το πέμπτο και τελευταίο παιδί του Augustus Taber Murray και της Nella Holand Gifford. Ο πατέρας της ήταν Κουακέρος, πανεπιστημιακός και εκπαιδευτικός, που φοίτησε στο Haverford College και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, όπου έλαβε το διδακτορικό του. Ο Augustus Murray δίδαξε στο Earlham College και στη συνέχεια προσκλήθηκε από το Leland Stanford να είναι υπεύθυνος του Τμήματος Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Stanford κατά την ίδρυσή του. Πέρασε το ακαδημαϊκό έτος 1922-1923 στην Αθήνα ως επισκέπτης καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, το έτος από το οποίο χρονολογείται το ημερολόγιό της.

Η Lydia εκπαιδεύτηκε στο Stanford (Τάξη 1927) και στη Σχολή Σχεδιασμού Parson. Παντρεύτηκε τον Albert Huneke, απόφοιτο Stanford του 1924 και επιχειρηματία, το 1929. Μετά το θάνατο του Albert το 1968, η Lydia παντρεύτηκε τον Thomas Moss (Τάξη Stanford 1929) το 1974. Η Lydia είχε ταλέντο στο σχέδιο και ήταν επιτυχημένη πιανίστρια και δασκάλα του πιάνο. Πέθανε το 1996.

Μια φωτογράφος αρχαιολογικών χώρων για είκοσι δύο χρόνια, η Myers ήρθε σε αυτήν την καριέρα μετά από μια προηγούμενη εικοσαετή καριέρα ως δασκάλα και σύμβουλος στην ανάπτυξη παιδιών. Παντρεύτηκε τον αρχαιολόγο J. Wilson Myers και όλη η εκπαίδευσή της και η εμπειρία της αποκτήθηκαν στη δουλειά στον τομέα όπου χρησιμοποίησε ένα αερόπλοιο για να την βοηθήσει να κάνει πρώτα μια εναέρια έρευνα των σημαντικών αρχαιολογικών τοποθεσιών της Κρήτης, που δημοσιεύτηκε ως άτλας, και αργότερα για να παράγει ένα εκτενές αρχείο φωτογραφιών αναφοράς πολλών αρχαιολογικών χώρων σε Ιταλία, Ελλάδα, Τουρκία, Ισραήλ και Ιορδανία. Ήταν ερευνήτρια στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Ο J. Wilson Myers, Καθηγητής Ανθρωπιστικών Επιστημών, Michigan State University και πρώην Καθηγητής Ερευνητής στο Τμήμα Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης αφιέρωσε μεγάλο μέρος της καριέρας του, με τη βοήθεια της συζύγου του Eleanor E. Myers (1925-1996), στην ανάπτυξη εξοπλισμού και μεθόδων εναέριας καταγραφής αρχαίων τοποθεσιών και μνημείων στη Μεσόγειο και την Εγγύς Ανατολή. Χρησιμοποιώντας κάμερες αναρτημένες από δεμένα αερόστατα, ο Myers φωτογράφισε εκατοντάδες τοποθεσίες σε υψόμετρο πολύ χαμηλότερο σε σύγκριση με ελικόπτερα και αεροπλάνα. Αυτές οι φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης φέρνουν στο φως λεπτομέρειες που επιτρέπουν στους αρχαιολόγους νέες γνώσεις για τους αρχαίους χώρους, διορθώνοντας συχνά παλαιότερες θεωρίες σχετικά με αυτούς. Εξίσου σημαντικό, οι φωτογραφίες διατηρούν πληροφορίες και λεπτομέρειες που σταδιακά χάνονται για πάντα μέσω της διαδικασίας της διάβρωσης. Ο Myers έχει συγγράψει πολλές εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένου του αναγνωρισμένου The Aerial Atlas of Crete (1992, μαζί με τους Eleanor E. Myers και Gerald Cadogan). Μετά το θάνατο της γυναίκας του Eleanor το 1996, ο Γουίλσον δώρισε τον εξοπλισμό φωτογραφίας στο Κέντρο Μελέτης για την Ανατολική Κρήτη INSTAP.
See also: J. Wilson Myers and Eleanor E. Myers, "The Art of Flying: Balloon Archaeology," Archaeology 33:6 (1980), pp. 33-40.

Η Janet Barton Morgan, γεννήθηκε στο Worcester της Μασαχουσέτης το 1907, σπούδασε ιταλικά, πιάνο και ξιφασκία στη Φλωρεντία, και Ελισαβετιανό Δράμα στην Οξφόρδη. Έζησε στην Ελλάδα με τον σύζυγό της Charles Morgan από το 1933 έως το 1938, και έπειτα στο Amherst. Έγινε η πρώτη γυναίκα διάκονος της Επισκοπής Δυτικής Μασαχουσέτης σε ηλικία 72 ετών.
Βλ. επίσης R. Hood, Faces of Archaeology in Greece: Caricatures by Piet de Jong, 1998, σελ. 187-188.

Ο Charles Hill Morgan γεννήθηκε το 1902 στο Worcester της Μασαχουσέτης. Σπούδασε στο Harvard, παίρνοντας το διδακτορικό του το 1928. Το 1930, ξεκίνησε την επί 38 χρόνια συνεργασία του με το Amherst College, που διακόπηκε μόνο από την τριετή θητεία του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην υπηρεσία συλλογής πληροφοριών και τις πολλές διαμονές του στην Ελλάδα.
Το 1928, ο Charles Morgan παντρεύτηκε την Αιδ. Janet Barton, η οποία αργότερα έγινε διακόνισσα σε Επισκοπική Εκκλησία στο Amherst. Η Janet Morgan ήταν επίσης ταλαντούχος φωτογράφος, όπως επιβεβαιώνεται από τις φωτογραφίες αυτής της συλλογής που τραβήχτηκαν όταν ήταν στην Ελλάδα.
Τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητες του Charles Morgan ήταν ευρύτατα: στο Amherst, ενίσχυσε το τμήμα διδασκαλίας καλών τεχνών και συνέβαλε στην δημιουργία της συλλογής του Μουσείου του Κολλεγίου (Mead Art Museum). Τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα οδήγησαν σε δημοσιεύσεις για την ελληνική γλυπτική, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον George Bellows και Benjamin West. Διετέλεσε πρόεδρος των Αμερικανών Φίλων της Ελλάδας κατά τη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδας, υπηρέτησε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής, ήταν επικεφαλής της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη και αφιέρωσε πολλά χρόνια στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.
Η σύνδεση του Charles Morgan με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ξεκίνησε ως φοιτητής (1927, 1928/29). Αργότερα διετέλεσε Επισκέπτης Καθηγητής (1933-1934), Αναπληρωτής Διευθυντής (1935-1936) και Διευθυντής (1936-1938). "Ανάμεσα στα αξιομνημόνευτα επιτεύγματα της διεύθυνσης του Μόργκαν ήταν η ανασκαφή της περιοχής της Αγοράς στην Κόρινθο." Αυτό το έργο είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση, The Byzantine Pottery (Corinth 11 [1942]). Από το 1950 έως το 1959, διετέλεσε Πρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής και του Διοικητικού Συμβουλίου και κατά τη διάρκεια της θητείας του η «καλή κρίση, ακεραιότητα και προσωπική αφοσίωση στη Σχολή» του επέτρεψαν να αναζωογονήσει κάθε πτυχή της Σχολής, που ανέκαμψε από τα καταστροφικά χρόνια του πολέμου.
Ο Charles Morgan έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις (Allied Legion of Merit, the Belgian Croix de Guerre και τον Ελληνικό Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος), και έγινε επίτιμος πολίτης της Αθήνας.
Από: Homer A. Thompson, “Necrology: Charles Hill Morgan (1902-1984)” AJA 88:3 (1984) σελ. 439-440.

Ο Gustav Oberlaender (γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου 1867 στο Düren, Rhenish Prussia, πέθανε στις 30 Νοεμβρίου 1919 στο Wyomissing, PA) πέρασε την ενήλικη ζωή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, έγινε κυρίαρχη προσωπικότητα στη βιομηχανία ειδών κάλτσας. Αυτός και οι συνεργάτες του, οι μετανάστες Ferdinand Thun και Henry Janssen, χρησιμοποίησαν δεξιότητες που αποκτήθηκαν στη Γερμανία για να ιδρύσουν εταιρείες κλωστοϋφαντουργίας και ειδών κάλτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδυναμώνοντας τους εξαγωγείς από τη χώρα γέννησής τους. Ο Oberlaender έγινε ένα ακόμη μεγαλύτερο όνομα μέσω της φιλανθρωπίας του, ειδικά του Oberlaender Trust, αφιερωμένου στην προώθηση μεγαλύτερης διατλαντικής κατανόησης αποστέλλοντας διανοούμενους μεταξύ της Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Η ιστορία του καταδεικνύει πώς η γερμανική εθνικότητα θα μπορούσε να αποτελέσει προνόμιο και εμπόδιο στις αρχές του εικοστού αιώνα. Τα δίκτυα και οι σχέσεις μεταναστών βοήθησαν τον Oberlaender να εδραιωθεί στην υιοθετημένη του χώρα, αλλά οι γερμανικές του διασυνδέσεις στην εποχή των παγκόσμιων πολέμων έφεραν υποψίες για απιστία, αμαυρώνοντας την παρακαταθήκη του ως επιχειρηματία και φιλάνθρωπου. Ο Gustav Oberlaender (1867-1936), ο ιδρυτής της Oberlaender Trust, ήταν Πρόεδρος των Berkshire Knitting Mills (Reading, Pennsylvania) και υποστηρικτής των ανασκαφών στον Κεραμεικό. Επηρεασμένος από την κλασική του εκπαίδευση στο Γερμανικό Γυμνάσιο του 19ου αιώνα, προσφέρθηκε να υποστηρίξει μια ανασκαφή στην Ελλάδα το 1926, που παραχωρήθηκε στις ανασκαφές Κεραμεικού που διεξήγαγε το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στην Αθήνα.

[Απόσπασμα από ένα εκτενέστερο βιογραφικό σημείωμα για τον Oberlaender από τον Kupsky, Gregory. "Gustav Oberlaender." In Immigrant Entrepreneurship: German-American Business Biographies, 1720 to the Present, vol. 4, edited by Jeffrey Fear. German Historical Institute. Last modified December 12, 2013. http://www.immigrantentrepreneurship.org/entry.php?rec=56]

Ο Γιώργος Ε. Μυλωνάς γεννήθηκε στη Σμύρνη της Τουρκίας (1898) και ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αμέσως μετά τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, εντάχθηκε στον ελληνικό στρατό και συνελήφθη κατά τη διάρκεια της ελληνικής εκστρατείας κατά της Τουρκίας. Ξεφεύγοντας από ένα τουρκικό στρατόπεδο φυλάκισης, επέστρεψε στην Αθήνα ένας φτωχός νεαρός πρόσφυγας. Γνωρίζοντας άπταιστα ελληνικά και αγγλικά, ο νεαρός Μυλωνάς προσλήφθηκε από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα αρχικά ως μεταφραστής του Stuart Thompson, του αρχιτέκτονα της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, που ήταν υπό κατασκευή εκείνη την εποχή.
Μετά τον πόλεμο, επέστρεψε στις σπουδές του (είχε πάρει το πτυχίο του από το Διεθνές Κολλέγιο της Σμύρνης το 1918) και απέκτησε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1927 με διατριβή με τίτλο Η Νεολιθική Περίοδος στην Ελλάδα. Περίπου αυτή την περίοδο εργάστηκε επίσης στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Το 1928, μετανάστευσε στην Αμερική για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins και από το ίδρυμα έλαβε ένα δεύτερο διδακτορικό τον επόμενο χρόνο. Στον Johns Hopkins ήταν μαθητής του David Moore Robinson. Ήταν παντρεμένος με τη Λέλλα, και οι δύο γεννήθηκαν στη Μικρά Ασία. Ο Μυλωνάς άρχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Washington, St. Louis (WUSL) όπου θα παρέμενε από το 1933 έως το 1968. Εκεί ήταν ο ιδρυτής του Τμήματος Ιστορίας Τέχνης και Αρχαιολογίας. Δίδαξε επίσης στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε για την Greek War Relief Association.
Για πολλά χρόνια ο Μυλωνάς υπήρξε επικεφαλής των ανασκαφών του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον στις Μυκήνες. Ο Μυλωνάς είναι επίσης γνωστός για την επιτόπια εργασία του στην Όλυνθο και την Ελευσίνα. Διηύθυνε επίσης την υποβρύχια έρευνα ενός ναυαγίου που βρέθηκε στο Ακρωτήριο Αρτεμισίου, σε συνεργασία με τους αρχαιολόγους Γ. Δοντά και Χ. Καρούζο, και επίσης έσκαψε με τον Carl Blegen στην Πύλο. Μετά τη συνταξιοδότησή του από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον το 1968 ο Μυλωνάς επέστρεψε μόνιμα στην Ελλάδα. Το 1970 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και διετέλεσε ως πρόεδρος για ένα διάστημα. Υπηρέτησε επίσης ως Γενικός Γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών και διαχειρίστηκε τις ανασκαφές στις Μυκήνες μέχρι το θάνατό του. Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δραστήριος στις προσπάθειες προστασίας της Αθηναϊκής Ακρόπολης από τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Υπήρξε επίσης Πρόεδρος του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής και έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Ινστιτούτου το 1970.
Οι δημοσιεύσεις του Μυλωνά περιλαμβάνουν: The Balkan States: An Introduction to Their History (1946) - ως απάντηση σε αυτά που ένιωθε ότι ήταν ανακρίβειες που διδάσκονταν στον γιο του στο σχολείο; Mycenae: The Capital City of Agamemnon (1957); Eleusis and the Eleusinian Mysteries (1961); Mycenae and the Mycenaean Age (1966); Grave Circle B of Mycenae (1972); Mycenae: A Guide to Its Ruins and Its History (1981); and Mycenae Rich in Gold (1983).

Ο Γιώργος Μυλωνάς πέθανε στην Αθήνα το 1988.

[Πηγή για το βιογραφικό σημείωμα: ASCSA Newsletter no. 22, Fall 1988. See also: N. Vogeikoff-Brogan, "The Spirit of Saint Louis Lives in Athens, Greece"; και https://en.wikipedia.org/wiki/George_E._Mylonas]

Ο James Henry Oliver, καθηγητής Κλασικών στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins από το 1946 έως το 1970, έλαβε το πτυχίο του και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Yale (1926, 1931). Στο Yale έκανε σπουδές υπό τους George L. Hendrickson και Michael I. Rostovtzeff. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Βόννης το 1927-1928 και την Αμερικανική Ακαδημία στη Ρώμη το 1928-1930. Από το 1932 έως το 1936 έκανε ανασκαφές στην Αθηναϊκή Αγορά και συμμετείχε ως ο επιγραφιστής των ανασκαφών. Το κύριο ενδιαφέρον του και θέμα πολλών δημοσιεύσεων ήταν η Ρωμαϊκή διακυβέρνηση των επαρχιών (Πηγή βιογραφικού σημειώματος: W. D. Briggs, Jr. (ed.), Biographical Dictionary of American Classicists, Westport, Connecticut, 1994, σελ.. 461-462.)

Ο Arthur W. Parsons έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Yale και το διδακτορικό του από το Johns Hopkins το1942. Ήρθε πρώτα στην Ελλάδα το 1931 ως μέλος της Αποστολής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στην Όλυνθο. Τον επόμενο χρόνο εξερεύνησε τα τείχη της Κορίνθου και συμμετείχε στις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς της Αθήνας όπου υπηρέτησε για οκτώ συνεχόμενα έτη ως μέλος του προσωπικού. Ο Parsons διορίστηκε Αναπληρωτής Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής το 1939 και Διευθυντής τον Ιούλιο του 1941. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους αναγκάστηκε να φύγει από την Ελλάδα εξαιτίας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου βοήθησε στο έργο της Greek Relief Association (Ένωση για Ανθρωπιστική Βοήθεια στην Εμπόλεμη Ελλάδα) πριν διοριστεί στο Υπουργείο Εξωτερικών, υπηρετώντας διαδοχικά στο Κάιρο και την Αθήνα. Δεν ενδιαφερόταν πια να συνεχίσει ως Διeυθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και παραιτήθηκε το 1945. Πέθανε ύστερα από σύντομη ασθένεια το 1948.

Πηγή: ASCSA Annual Report 68 (1948-1949), pp. 14-15.

Στέλεχος της Siemens, με σπουδές ηλεκτρολογίας μηχανολογίας στο Μόναχο. Εκπρόσωπος της της Siemens και της Telefunken στην Ελλάδα από το 1938. Στην Κατοχή ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της νεοϊδρυθείσας Ανώνυμου Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας, ανέλαβε σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και στη διάσπαση του ΕΔΕΣ. Με την απελευθέρωση δικάστηκε δύο φορές από το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων για συνεργασία με τον εχθρό, αλλά απαλλάχθηκε λόγω αμφιβολιών. Το 1955 πρωταγωνίστησε στο σκάνδαλο Siemens σχετικά με προμήθειες για την επέκταση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου στην Ελλάδα και καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμιση εις βάρος του Υφυπουργού Συγκοινωνιών Κ. Παπακωνσταντίνου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 23/6/2020]

Η Nellie M. Reed, απόφοιτος του Cornell University (1895), παρακολούθησε την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1895-1896. Αργότερα έγινε βιβλιοθηκάριος.

Ο William Bell Dinsmoor, Jr., γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1923, γιός του William Bell Dinsmoor και της Zillah Dinsmoor. Παρακολούθησε μαθήματα στην Phillips Exeter Academy και το Πανεπιστήμιο του Columbia, αφιερώνοντας χρόνο για ενεργό θητεία στο στρατό κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1947 έλαβε πτυχίο σε σύγχρονες γλώσσες από το Πανεπιστήμιο του Columbia. Στη συνέχεια παρακολούθησε την Σχολή Αρχιτεκτονικής του Columbia, αποκτώντας πτυχίο (1947) και μεταπτυχιακό (1951). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του μετακόμισε στο Ελ Πάσο του Τέξας όπου εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και μηχανικός. Ο Dinsmoor επέστρεψε στην Ελλάδα για να βοηθήσει τη Lucy Shoe Meritt στη μελέτη των ελληνικών αρχιτεκτονικών καλουπιών και τον Carl W. Blegen στα βιβλία του για την Τροία και την Πύλο. Ο Dinsmoor εργάστηκε επίσης με τον Oscar Broneer για την έκδοσή του σχετικά με το ναό του Ποσειδώνα στα Ίσθμια. Για την περίοδο 1962-1963 ήταν με Olivia James υποτροφία. Το 1966 ο Dinsmoor διορίστηκε αρχιτέκτονας για τις ανασκαφές της Αγοράς, μια θέση που κατείχε μέχρι το θάνατό του. Το 1971 ο Dinsmoor άρχισε να δημοσιεύει τη δική του έρευνα, κυρίως για την αθηναϊκή αρχιτεκτονική, αλλά και για την Κέρκυρα και το Στόμπι (Γιουγκοσλαβία). Το 1980 δημοσίευσε το The Propylaia to the Athenian Akropolis I: The Predecessors . Είχε επίσης αρχίσει να εργάζεται στην επεξεργασία και τον εμπλουτισμό της μη δημοσιευμένης μονογραφίας του πατέρα του για τα Προπύλαια. Πέθανε απροσδόκητα τον Ιούλιο του 1988, λίγο μετά τα 65α γενέθλιά του.

Από τα ηγετικά στελέχη του ΕΔΕΣ και συνεργάτης του Ζέρβα.

Αντάρτης του ΕΔΕΣ, μέλος της προσωπικής φρουράς του Ζέρβα.

Ο Jerome W. Sperling έκανε κλασικές σπουδές και σπούδασε αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Wisconsin (πτυχίο 1930, μεταπτυχιακό 1931) και έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Cincinnati (1937). Εργάστηκε ως μέλος της ομάδας ανασκαφής και δημοσίευσης του John Caskey στην Τροία, όπου έσκαψε και δημοσίευσε το Kum Tepe. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών ( Office of Strategic Services - OSS) μαζί με τον Caskey. Ο Sperling πραγματοποίησε επίσης μια έρευνα στην Ηλεία. Τη δεκαετία του 1980, ο Sperling ενδιαφέρθηκε να ερευνήσει το νησί της Σύμης (Δωδεκάνησα). Άλλες εκδόσεις περιλαμβάνουν τη Θήρα και τη Θηρασία (δημοσιεύθηκε από το Athens Center of Ekistics το 1973).

Ο Curtis Runnels είναι Καθηγητής Αρχαιολογίας, Ανθρωπολογίας, και Κλασσικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Έχει πραγματοποιήσει έρευνα στην Ελλάδα και τις γειτονικές περιοχές στην ανατολική Μεσόγειο ( Αλβανία, Τουρκία) από το 1973 σε ένα ευρύ πεδίο θεμάτων από την πρώιμη Παλαιολιθική κατοχή της περιοχής μέχρι τις απαρχές της γεωργίας, και την εμφάνιση πολέμου στη Νεολιθική. Επιπλέον, ο Runnels είναι συντάκτης του Journal of Field Archaeology, Μέλος της Society of Antiquaries of London , Ανώτερο Μέλος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών. Το 2019 , τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο για επιτεύματα στην αρχαιολογία από το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής.

Ο Joseph W. Shaw έλαβε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Brown (1957) και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania (1970). Ήταν υπότροφος του Gorham P. Stevens στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 1969-1970. Ο Shaw εργάστηκε ως αρχιτέκτονας σε πολλές ελληνικές ανασκαφές (1963-1969): Θήβα (με την Ε. Στασινοπούλου-Τουλούπα), Ίσθμια (με τους Oscar Broneer, Paul Clement), Κόρινθος (με τους Henry Robinson, Gladys Weinberg, Charles Williams), Μυκήνες (με τον καθηγητή Γιώργο Μυλωνά) Αμνισός (με τον Στυλιανό Αλεξίου), Θήρα (με τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο). Δίδαξε στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Τορόντο για αρκετές δεκαετίες.

Ο Shaw έχει σπουδάσει και δημοσιεύσει εκτενώς για την Εποχή του Χαλκού στο Αιγαίο. Συγκεκριμένα, αυτός και η σύζυγός του, η Μαρία, ανακάλυψαν, έκαναν ανασκαφές και δημοσίευσαν (από το 1976) για τον αρχαιολογικό χώρο του Κομμού στην Κρήτη - το λιμάνι της Μινωικής Φαιστού και της Αγίας Τριάδας. Η ανασκαφή τους στον Κομμό αποκάλυψε ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο με ένα μεγάλο λιμάνι, μνημειώδη μινωικά ανακτορικά κτήρια, τεράστια πέτρινα συγκροτήματα, μια μινωική πόλη και ένα ελληνικό ιερό.

Η Doreen αποφοίτησε από το Bryn Mawr College το 1936, φοιτήτρια του Rhys Carpenter και της Mary Hamilton Swindler, με πτυχίο B.A. με έπαινο στην αρχαιολογία. Είχε ταξιδέψει για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τους γονείς της και το Σεπτέμβριο του 1936, η Doreen επέστρεψε στην Ελλάδα μόνη της, σε ηλικία 21 ετών, ως φοιτήτρια στην Αμερικανική Σχολή.
Η Doreen συνέχισε την ανασκαφή στην Αρχαία Κόρινθο την άνοιξη του 1937, ένα «κίνητρο για γρήγορη εκμάθηση των ελληνικών», προκειμένου να μάθει «όλες τις διαφορετικές πλευρές της διεξαγωγής μιας ανασκαφής». Με συναδέλφους μαθητές από τη Σχολή, ταξίδεψε επίσης στην Αίγυπτο και την Τουρκία, και πάντα ενεργητική και ανταγωνιστική, κολύμπησε στον Ελλήσποντο. Επέστρεψε στην Ελλάδα και την Κόρινθο μέχρι το 1939. Παντρεύεται τον Lyman Spitzer (καθηγητής Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton) το 1940. Το 1948, μετακομίζουν στο Princeton, όπου ζουν το υπόλοιπο της ζωής τους και αφιερώνεται σε μια μεγάλη ποικιλία εθελοντικών δραστηριοτήτων.
Στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η Doreen καθώς και η μητέρα της βοήθησαν να συγκεντρώσουν κεφάλαια για την Ένωση για Ανθρωπιστική Βοήθεια στην Εμπόλεμη Ελλάδα (Greek War Relief Association). Μετά τον πόλεμο, παρακολούθησε τη βαθιά ενασχόληση του πατέρα της ως πρόεδρος του Διοιηκητικού Συμβουλίου της Σχολής στην αναγέννηση των Ανασκαφών της Αγοράς και την κατασκευή της Στοάς του Αττάλου.
Στα πολλά χρόνια της ενασχόλησής της με την Αμερικανική Σχολή ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου που ξεκίνησε το 1978, η Doreen πίστευε ότι η Σχολή έπρεπε να προωθήσει το δημόσιο πρόσωπό της, όχι μόνο για να συγκεντρώσει χρήματα αλλά για να μεταδώσει σε ένα ευρύ κοινό τον πλούτο του ελληνικού πολιτισμού. Προώθησε την ανάπτυξη του Ενημερωτικού Δελτίου και των Φίλων της Σχολής, με διαλέξεις και συνέδρια στις Η.Π.Α. και ταξίδια στην Ελλάδα.
Εκτιμώντας πάντα τη σημασία της λεπτομέρειας για την κατανόηση της ζωής και της ιστορίας, και υποκινούμενη από τη δική της αυξανόμενη συσσώρευση εγγράφων, προχώρησε με κάθε τρόπο την ανάπτυξη των Αρχείων της Σχολής στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Για περισσότερες πληροφορίες βλ. Catherine de Grazia Vanderpool for the Newsletter of the American School of Classical Studies at Athens, AKOUE, Fall 2010, no. 63, pp. 2, 27.

Βλ. επίσης: Natalia Vogeikoff-Brogan, "They Returned... but stay I did": Doreen Canaday's Experience of Interwar Greece," From the Archivist’s Notebook, 3 October 2018.

Γεννημένος στη Νέα Υόρκη το 1876, ο Gorham Phillips Stevens έλαβε το πτυχίο του (1898) και το μεταπτυχιακό του (1899) από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (MIT). Ενώ εργαζόταν στην αρχιτεκτονική εταιρεία McKim, Mead and White, του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει στην Ευρώπη. Το 1903-1905 ήταν με υποτροφία στην αρχιτεκτονική στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Το 1906 παντρεύτηκε την Annette Notaras. Μετά από μερικά χρόνια πίσω στην εταιρεία, διορίστηκε για ένα έτος ως Διευθυντής της Αμερικανικής Ακαδημίας στη Ρώμη το 1912. Το 1913 ανέλαβε τη θέση του Αναπληρωτή Διευθυντή κατά την απουσία του νέου διευθυντή Jesse Benedict Carter. Μετά το θάνατο του Carter το 1917, ο Stevens διορίστηκε και πάλι Διευθυντής της Ακαδημίας και παρέμεινε μέχρι το 1932.
Μετά τη συνταξιοδότησή του από την Ακαδημία, ο Stevens μετακόμισε στην Ελλάδα με τη σύζυγό του Annette για να συνεχίσει το έργο του στην κλασική αρχιτεκτονική. Το 1939 διορίστηκε Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής μέχρι το 1941, αλλά παρέμεινε ως Αναπληρωτής Διευθυντής καθ 'όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1947 έγινε Επίτιμος Αρχιτέκτονας, μια θέση που κράτησε μέχρι το θάνατό του το 1963. Τα περισσότερα από τα έγγραφα του Stevens καταγράφουν την επαγγελματική του ζωή και αφοσίωση στην Κλασική Αρχιτεκτονική.
Ο Gorham P. Stevens πέθανε στην Αθήνα στις 15 Μαρτίου 1963. Σύμφωνα με τους όρους της διαθήκης του, άφησε στην Αμερικανική Σχολή τα πρωτότυπα σχέδια Αθηναϊκών και Κορινθιακών κτηρίων, την αρχαιολογική βιβλιοθήκη του, ένα χάλκινο συγκρότημα («Actaeon») του Paul Manship, το αυτοκίνητό του και 50.000$ για υποτροφία στην αρχιτεκτονική.

Λοχαγός του ΕΔΕΣ κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής.

Τα Νεοελληνικά Γράμματα (1935-1941) ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό με φιλολογικά και άλλα θέματα. Το περιοδικό «Νεοελληνικά Γράμματα» ήταν εβδομαδιαίο και εστιαζόταν σε θέματα φιλολογικά, επιστημονικά και καλλιτεχνικά. Είχε μεγάλο σχήμα, στον υπότιτλό του μάλιστα παρουσιαζόταν ως εφημερίδα. Το εξέδιδε ο εκδοτικός οίκος Ελευθερουδάκη. Παρακολουθούσε τη λογοτεχνική κίνηση, δημοσίευε κείμενα Ελλήνων και ξένων (σε μετάφραση) συγγραφέων, καθώς και κριτική βιβλίου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%93%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1

Ο Λόρδος William D. Taylour γεννήθηκε στο Headfort, County Meath, το 1904, ο δεύτερος γιος του τέταρτου Μαρκήσιου του Headfort και της Βρετανίδας πρωταγωνίστριας του μουσικού θεάτρου, "Gaiety Girl" Rosie Boote. Μετά την εκπαίδευσή του στο Harrow, ο Taylour εργάστηκε στον κόσμο των οικονομικών, πρώτα σε τραπεζικό οίκο της Wall Street και στη συνέχεια ως οικονομικός διευθυντής μιας επιχείρησης διακόσμησης εσωτερικών χώρων στο Λονδίνο, πριν υπηρετήσει στη Βόρεια Αφρική στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο (2nd Derbyshire Yeomanry), αποκτώντας τελικά τον βαθμό του Λοχαγού. Μετά τον πόλεμο, στην ηλικία των 42 ετών, ο Taylour εγγράφηκε στο Trinity College του Cambridge, όπου σπούδασε υπό τους Grahame Clarke και Glyn Daniel, δημοσιεύοντας τελικά τη διατριβή του, ‘Mycenaean Pottery in Italy’, το 1958.
Ο Taylour συμμετείχε σε διάφορες ανασκαφές σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, συνεργαζόμενος με μερικούς από τους πιο διάσημους αρχαιολόγους της εποχής του - την Kathleen M. Kenyon και τον John B. Ward-Perkins στη Σαμπράθα, Τριπολιτάνια (1948), την Joan du Plat Taylor στους Πηγάδες Μύρτου στην Κύπρο (1950-1), τον Carl W. Blegen στην Πύλο (1953-55, 1957-59) και τον Alan JB Wace στις Μυκήνες (1952-54) - εκτός από τη διεύθυνση των δικών του ανασκαφών στον Άγιο Στέφανο (1959-60, 1963, 1973-74, 1977). Μετά το θάνατο του Wace το 1957, ο Taylour διορίστηκε διευθυντής των ανασκαφών της Βρετανικής Σχολής στις Μυκήνες, μια θέση που κατείχε μέχρι το 1969. Υπό αυτήν την ιδιότητα και μαζί με την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία υπό τον Ι. Παπαδημητρίου και στη συνέχεια τον Γεώργιο Μυλωνά, ο Taylour πραγματοποίησε επιπρόσθετες ανασκαφές στην περιοχή (1959-60, 1962, 1964, 1966, 1968-69), συγκεντρώνοντας τις προσπάθειές του στις χαμηλότερες πλαγιές της Ακρόπολης, όπου, μεταξύ άλλων, ανακάλυψε ένα συγκρότημα δωματίων τώρα γνωστό ως Θρησκευτικό Κέντρο. Ο Taylour συνέχισε να εργάζεται και να επισκέπτεται την Ελλάδα μέχρι το 1988 και πέθανε το επόμενο έτος στο Κέιμπριτζ σε ηλικία 85 ετών.
Εκτός από τα ακαδημαϊκά του εγχειρήματα, ο Λόρδος Taylour, επίσης συμμετείχε ενεργά σε μια σειρά από εξωτερικούς οργανισμούς. Υπηρέτησε ως Ταμίας της Καθολικής Ένωσης Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ (Treasurer of the Cambridge University Catholic Association) και ως Πρόεδρος των Strafford Club και Monarchist League, και έγινε Ιππότης Διοικητής του Τάγματος του Αγίου Γρηγορίου του Μέγα (Knight Commander of the Order of St. Gregory the Great). Τέλος, ίδρυσε το Mediterranean Archaeological Trust, το οποίο έχει βοηθήσει στη χρηματοδότηση αρκετών ανασκαφών σε όλη την Ελλάδα.

Ο Homer A. Thompson γεννήθηκε στο Devlin, ένα παραμεθόριο χωριό στο Οντάριο του Καναδά στις 7 Σεπτεμβρίου 1906. Έλαβε το πτυχίο του και το μεταπτυχιακό του από το Πανεπιστήμιο British Columbia και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Michigan. Το 1929, όταν ήταν ακόμη φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Michigan, ένας από τους καθηγητές του, ο Benjamin Dean Meritt, ο οποίος θα γινόταν στενός φίλος και συνάδελφος στο Institute for Advanced Study, συνέστησε τον Thompson στον T. Leslie Shear, Sr., ο οποίος συγκέντρωνε προσωπικό για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών την πρώτη χρονιά ανασκαφής της Αθηναϊκής Αγοράς. Έτσι ξεκίνησε η δια βίου σύνδεση του Homer A. Thompson με την Αγορά. Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών το 1931, συνάντησε την Dorothy Burr, την πρώτη γυναίκα που διορίστηκε Μέλος των ανασκαφών της Αθηναϊκής Αγοράς. Τρία χρόνια αργότερα, το 1934, παντρεύτηκαν.
Η διδασκαλία ήταν μέρος της ζωής του Thompson όπως και η ανασκαφή: για δεκαετίες περνούσε τα καλοκαίρια του στην Αθήνα και το ακαδημαϊκό έτος πίσω από το αναλόγιο. Ήταν καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας και Τέχνης και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο (1933-1947) και διετέλεσε επίσης Αναπληρωτής Διευθυντή του Βασιλικού Μουσείου του Οντάριο, Τορόντο και Επιμελητής της Κλασικής Συλλογής (1933-1947). Αλλά το 1942, ο Thompson στρατολογήθηκε στις Εφεδρικές Μονάδες Βασιλικού Ναυτικού του Καναδά. Από το 1943 έως το 1945 πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο Μπάρι της Ιταλίας υπηρετώντας ως Αξιωματικός της Υπηρεσίας Πληροφοριών. (Οι δραστηριότητες αυτές του επέτρεψαν να παρακολουθεί τι συνέβαινε στην Αθήνα, όπως φαίνεται στις επιστολές του από το Μπάρι προς την οικογένεια και τους φίλους του [βλ. Σειρά VI]). Όταν οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Αθήνα, ο Thompson επέστρεψε για να συνεχίσει ανασκαφές σε μια τραγικά φτωχή πόλη τώρα στη δίνη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.
Το 1947, ο Thompson διορίστηκε Διευθυντής των Ανασκαφών της Αγοράς και, τον ίδιο χρόνο, έγινε μέλος του Institute for Advanced Study, όπου παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Όμως, μαζί με την ανασκαφή και την έρευνά του, συνέχισε να διδάσκει (Πανεπιστήμιο του Princeton (1954-1971), Πανεπιστήμιο Columbia (1968-1969), Πανεπιστήμιο Oxford (1959-1960), Πανεπιστήμιο Aberdeen (1964), Πανεπιστήμιο California, Berkeley (1978) και Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής (1978-1979). Ταξίδεψε επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, δίνοντας διαλέξεις για το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής και διορίστηκε σε θέση λέκτορα στην Αυστραλία, Καναδά, Αγγλία και Σουηδία. Φαίνεται ότι δεν μπορούσε ποτέ να πει «όχι» σε μια πρόσκληση για να μιλήσει για το ενδιαφέρον του, δίνοντας ομιλίες σε γυμνάσια και κοινωνικές λέσχες.
Ήταν επίσης ενεργό μέλος πολλών οργανισμών: υπηρέτησε στο διοικητικό συμβούλιο και σε πολλές επιτροπές της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής και σπάνια απέρριπτε αιτήματα για υποστήριξη ανασκαφών. Του απονεμήθηκαν τιμητικοί τίτλοι από πανεπιστήμια και κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ελβετία, τη Γαλλία και την Ελλάδα. Του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής για Διακεκριμένο Αρχαιολογικό Επίτευγμα (1972) και έλαβε πολλές άλλες διακρίσεις (the University Museum, University of Pennsylvania’s Lucy Wharton Drexel Gold Medal (1978), the British Academy’s Kenyon Medal for Classical Studies (1991), and the American Philosophical Society’s Thomas Jefferson Medal for Distinguished Achievement in the Humanities (1996)).
Η επιστημονική φήμη του Thompson στον τομέα της ελληνικής αρχαιολογίας φαίνεται και διαφυλάσσεται σε πολλά άρθρα και βιβλία του. Οι επαφές του απλώνονταν σε όλο τον κόσμο από αρχαιολόγους, κλασικιστές, ιστορικούς του εικοστού αιώνα έως αξιόλογα ονόματα εκτός του χώρου. Ήταν ένας παραγωγικός και πρόθυμος επιστολογράφος. Ακόμη και οι πιο απλές ερωτήσεις από μικρά παιδιά λάμβαναν προσεγμένες απαντήσεις. Παρόλο που, σύμφωνα με μαρτυρίες του, αρνήθηκε να βοηθήσει τους νεώτερους συναδέλφους του, ο απίστευτος αριθμός συστάσεων και αιτήσεων επιχορηγήσεων που έγραψε για την υποστήριξη νέων φοιτητών αντικρούει τον ισχυρισμό του. Ενθάρρυνε και υποστήριξε φοιτητές από την πρώην Σοβιετική Ένωση να σπουδάσουν στις ΗΠΑ σε μια εποχή που αυτή η υποστήριξη δεν ήταν ο κανόνας. Ήταν γενναιόδωρος με το υλικό του και ανοιχτόμυαλος σε νέες ιδέες στο χώρο.

Η Dorothy Burr γεννήθηκε το 1900 στη Philadelphia. Μέχρι τη στιγμή που μπήκε στο κολέγιο Bryn Mawr το 1919, είχε ήδη ενδιαφέρον για τις κλασικές σπουδές και την αρχαιολογία μέσω οικογενειακών φίλων, ειδικά της Edith Hall Dohan, της οποίας οι συναρπαστικές ιστορίες της ανασκαφής στην Κρήτη της έκαναν μεγάλη εντύπωση. Έγινε η πρώτη φοιτήτρια του Bryn Mawr που είχε ειδίκευση στα Ελληνικά και την αρχαιολογία και επηρεάστηκε βαθιά από τον καθηγητή της, Rhys Carpenter. Όταν αποφοίτησε το 1923, ξεκίνησε για την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των δύο ετών στην Ελλάδα, απέκτησε πολύτιμη ανασκαφική εμπειρία στο Φλειούντα υπό τον Carl W. Blegen και στην Εύτρηση υπό την Hetty Goldman. Στο τέλος του προγράμματος στην Εύτρηση, προσφέρθηκε με ενθουσιασμό να μείνει μόνη της στη Θήβα κατά τη διάρκεια του χειμώνα για να μελετήσει τα κεραμικά που βρέθηκαν εκεί.

Οι δημοσιεύσεις της Dorothy Burr Thompson 'The Terra-cottas from Myrina in the Museum of Fine Arts', Βοστώνη (1934), 'Miniature Sculpture from the Athenian Agora' (1959), 'Troy: The Terracotta Figurines of the Hellenistic Period' (1963), τα πάνω από πενήντα άρθρα και κριτικές σε Hesperia και άλλα επαγγελματικά περιοδικά και ως Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania, το Bryn Mawr College, το Πανεπιστήμιο Princeton και το Oberlin Colege, την καθιέρωσαν ως ειδική στον τομέα της. Αλλά τα ενδιαφέροντά της δεν περιορίστηκαν σε αυτό. Το 1948, μετέφρασε και δημοσίευσε μια συλλογή ελληνικής λυρικής ποίησης, ‘Swans and Amber’. Το ενδιαφέρον της για τους κήπους την οδήγησε στη συγγραφή του ‘Garden Lore of Ancient Athens’ (1963). Η προσπάθειά της να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με τη χρονολόγηση της ελληνιστικής γλυπτικής είχε ως αποτέλεσμα τη δημοσίευση του ‘Ptolemaic Oinochoai and Portraits in Faience’ (1973) και, εκμεταλλευόμενη τα μεγάλα επιστημονικά μυαλά στο Institute for Advanced Study όπως ο Robert Oppenheimer, συγκέντρωσε αρχαιολόγους και επιστήμονες για να μελετήσουν τη δυνατότητα εφαρμογής των μεθόδων πυρηνικής έρευνας στη μελέτη της κλασικής αρχαιολογίας (συγκεκριμένα τη χρονολόγηση του υφάσματος από τερακότα, που τίθεται ως θέμα σε διάφορα γράμματα που βρέθηκαν σε αυτήν τη συλλογή). Το 1987, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχαιολογίας τίμησε τη συνεισφορά της Dorothy Burr Thompson στον τομέα, απονέμοντάς της το Χρυσό Μετάλλιο για Διακεκριμένο Αρχαιολογικό Επίτευγμα. Το 2001, μετά από μια πολύ μακρά και παραγωγική ζωή, η Dorothy Burr Thompson πέθανε.

(Christine Mitchell Havelock, “Dorothy Burr Thompson (b. 1900): Classical Archaeologist” in Women as Interpreters of the Visual Arts, 1820-1979, ed. Claire Richter Sherman, 1981)

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Δεκεμβρίου 1887 και ήταν γιος του ιατρού Κίμωνα Ορλάνδου, μέλους της οικογένειας Ορλάνδου και απογόνου του Σπετσιώτη πολιτικού της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Ιωάννη Ορλάνδου, της γνωστής οικογένειας Ορλάνδου. Σπούδασε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1904-1908). Στην προσπάθεια του να στηρίξει τη μελέτη των μνημείων σε εδραιότερες βάσεις εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών της οποίας και ανακηρύχτηκε αριστούχος διδάκτορας (1915) με τη διατριβή του «Το αέτωμα του εν Σουνίω ναού του Ποσειδώνος». Στη συνέχεια μετέβη στη Γαλλία για μετεκπαίδευση. Διετέλεσε σύμβουλος (1927-1951) της Αρχαιολογικής Εταιρείας και γραμματέας της (1951-1979), αρχιτέκτων της αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης (1910-1917) και στη συνέχεια όλης της Ελλάδας (1920-1958). Υπηρέτησε ως τακτικός καθηγητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δίδαξε αρχιτεκτονική μορφολογία και ρυθμολογία και ιστορία της αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο και βυζαντινή αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο.
Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1926, πρόεδρός της το 1950 και γενικός γραμματέας της από το 1956 έως το 1966. Ακόμη, ήταν αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρείας, αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Βερολίνου, τακτικό μέλος του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Βιέννης, και επίτιμο μέλος της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Λονδίνου και του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/6/2020].

Γεννημένος στο Σικάγο, ο Saul ξεκίνησε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Armor, στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις πήρε το πτυχίο του στην αρχιτεκτονική, το μεταπτυχιακό στην ιστορία της αρχιτεκτονικής το 1933, και το διδακτορικό του από τον Johns Hopkins το 1935. Το 1937-39, και πάλι το 1946-48, 1950 και 1959, ήταν μέλος του προσωπικού στην Κόρινθο. Έκανε ανασκαφές, επίσης, στην Κρήτη, την Κύπρο, την Ελάτεια στην Ελλάδα, και στο Ισραήλ στη Jalama και την Tel Anafa. Έγινε Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1975, δέκα χρόνια αργότερα, με τη σύζυγό του Gladys, έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και το 1986, το Βραβείο Percie Schimmel του Μουσείου του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, για αρχαιολογική εξερεύνηση σε Βιβλικές Τοποθεσίες.
Η διδακτική του καριέρα ξεκίνησε στο Oriental Institute του Πανεπιστημίου του Σικάγο όπου ήταν Λέκτορας στην προϊστορία του Αιγαίου από το 1939 έως το 1941. Μετά τον πόλεμο κατείχε τη θέση Λέκτορα Ελληνικής Αρχαιολογίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα. Από εκεί πήγε στο Πανεπιστήμιο του Missouri, Columbia το 1948, όπου σταδιακά έγινε Καθηγητής Κλασικών Γλωσσών και Αρχαιολογίας από το 1955 έως το 1960, μαζί με τον καλό του φίλο Homer Thomas , ίδρυσε εκ νέου το Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου του Missouri, στο οποίο ήταν Πρόεδρος μέχρι το 1976.
Ο Weinberg ήταν ο συγγραφέας πολλών βιβλίων και πολλών άρθρων που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ του Αιγαίου και της Εγγύς Ανατολής κατά τη Νεολιθική και την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. Το 1943, ο Saul Weinberg δημοσίευσε το ‘Geometric and Orientalizing pottery of Corinth in Corinth VII, 1’. Το 1960, δημοσίευσε το ‘Southeast Building, the Twin Basilicas, and the Mosaic House as Corinth I, 5’. Το κείμενό του στο ’Cambridge Ancient History on the Stone Age in the Aegean ‘ (1970) παραμένει σήμερα η πιο χρήσιμη κριτική των προβλημάτων σε αυτόν τον ταχέως μεταβαλλόμενο ακαδημαϊκό χώρο.

[αυτό το βιογραφικό κείμενο έχει προσαρμοστεί από τα ακόλουθα δύο άρθρα: K. Warner Slane, “Saul Weinberg 1911-1992,” American School of Classical Studies Newsletter, Spring 1992, σελ. 15; and S. C. Herbert, “Saul S. Weinberg, 1911-1992,” American Journal of Archeology 97 (1993), σελ. 567-569.]

Εκπαίδευση και Εργασία:

1930 Πτυχίο, New York University

1932-33 Υπότροφος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Ελλάδα στην Αρχαιολογία

1935 Διδακτορικό, Johns Hopkins University

1935-38 Ειδική συνεργάτιδα στην Αρχαιολογία στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

1940-43 Βοηθός επιμελητή Αρχαίας τέχνης, Art Museum, Princeton University

1943-45 Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών

1946-47 Βοηθός Βιβλιοθηκονόμου, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

1947-48 Αναπληρώτρια Βιβλιοθηκονόμου, Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα

1952-67 Συντάκτρια, Archaeology Magazine

1962-73 Επιμελήτρια Αρχαίας Τέχνης, Museum of Art and Archaeology, University of Missouri-Columbia

1973-77 Αναπληρώτρια Διευθύντρια, Museum of Art and Archaeology, University of Missouri-Columbia

1977- Ερευνητικό Μέλος, Museum of Art and Archaeology, University of Missouri-Columbia

Δημοσιεύσεις:

Small Finds from the Pnyx, Vol. 1 (with Dorothy Burr Thompson), Hesperia Suppl 7 (1943)

Corinth, Results of Excavations Conducted by the American School of Classical Studies at Athens, vol. 12, The Minor Objects (1952)

The Antikythera Wreck Reconsidered (editor and co-author), Transactions of the American Philosophical Sociery, vol. 55 (1965)

Excavations at Jalame, Site of a Glass Factory in Late Roman Palestine (editor and co-author) 1988

Selected Glass Vessels in the National Museum, Athens, 1992

Μεγάλος αριθμός άρθρων σε American Journal of Archaeology, Hesperia, κ.λπ.

Γεννήθηκε στις Σπέτσες. Ο πατέρας του, Δημήτριος Μπότασης (1839-1924), ήταν λόγιος και βουλευτής. Ο Νικόλαος ακολούθησε σπουδές στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και εν συνεχεία μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία. Ως διπλωμάτης υπηρέτησε ως ναυτικός ακόλουθος της ελληνικές πρεσβείας στο Παρίσι. Στις 8 Ιανουαρίου 1926 διαδέχθηκε τον παραιτηθέντα Αλέξανδρο Χατζηκυριάκο ως υπουργός Ναυτικών μέχρι τις 19 Ιουλίου 1926.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%94._%CE%9C%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 26/6/2020]

Γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και μετεκπαιδεύτηκε στη Σορβόνη. Εργάστηκε ως αρχιτέκτονας στη Διεύθυνση Αναστηλώσεως του Υπουργείο Παιδείας στην οποία, αργότερα, διετέλεσε διευθυντής.
Πηγή: Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχείο, 170 χρόνια Πολυτεχνείο. Οι μηχανικοί και η τεχνολογία στην Ελλάδα, τ. Β΄, Αθήνα 2012, σ. 250.

Η Δήμητρα Σιδέρη - Παναγοπούλου γεννήθηκε στο Γύθειο το 1923. Στα χρόνια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1946 παντρεύτηκε τον Νίκο Σιδέρη.

Το 1955 μετανάστευσαν στην Ολλανδία. Εκεί μεγάλωσαν και σπούδασαν τα δύο τους αγόρια. Το 1992 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Δελφίνι" το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Πατρίδες και το 1994 το μυθιστόρημα Αλφοθήκαμε και μια ποιητική συλλογή, ενώ το 2000 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη το βιβλίο Αγαπημένη μου Ελενίτσα. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα ολλανδικά. Το Σεπτέμβριο του 1999 πέθανε στην Ουτρέχτη.

Η Nancy A. Winter γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1944 στο Waseca, MN και σπούδασε στο UCSB (University of California, Santa Barbara) (πτυχίο στις Κλασικές Σπουδές, με έπαινο 1967) και στο Bryn Mawr College (διδακτορικό στην Κλασική Αρχιτεκτονική και την Αρχιτεκτονική της Εγγύς Ανατολής, 1974). Υπηρέτησε ως Βιβλιοθηκονόμος στη Βιβλιοθήκη του Blegen το 1971-1982 και 1984-2001, και επίσης δίδαξε στο Bowdoin College (1982-1984). Οργάνωσε δύο διεθνή συνέδρια πάνω στην Ελληνική αρχιτεκτονική με τερακότα στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα και συνέταξε τα πρακτικά τους, που δημοσιεύτηκαν από τo περιοδικό Hesperia. Η Winter συμμετείχε σε ανασκαφές στην Ελλάδα, Κύπρο και Ιταλία. Της απονεμήθηκε το Βραβείο Αριστείας από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το 2019.
Η Winter δώρισε το αρχείο της για την αρχιτεκτονική τερακότα των Ετρούσκων στο Museo delle Antichità Etrusche e Italiche at La Sapienza University στη Ρώμη.

Η Αικατερίνη Καζαντζή σε νεαρή ηλικία παντρεύτηκε τον Γρηγόριο Ζλατάνο, μεγαλέμπορο από το Μελένικο της Μακεδονίας. Εγκαταστάθηκαν στο Μάντσεστερ. Το 1897 δημοσίευσε σε αγγλική εφημερίδα φλογερό άρθρο και κίνησε το αίσθημα του αγγλικού λαού υπέρ του απελευθερωτικού αγώνα της Κρήτης. Ίδρυσε το «φιλοκρητικό κομιτάτο», το οποίο αναδείχτηκε κέντρο εθνικής ενέργειας. Έκανε διαλέξεις σε πολλές πόλεις της Αγγλίας προκαλώντας μεγάλο ρεύμα φιλελληνισμού και συγκεντρώνοντας χρηματικά ποσά για την ενίσχυση του αγώνα υπέρ της Κρήτης και της Θεσσαλίας. Προσέφερε γενναία χρηματικά ποσά, φάρμακα, φορεία, απολυμαντικά είδη και χιλιάδες ενδύματα στον Ερυθρό Σταυρό και σε άλλα σωματεία.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%96%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85 [τελευταία επίσκεψη: 29/6/2020]

Μέλος της οικογένειας Φωτιάδη, μεγαλομπόρων από το Σεβντίκιοϊ της Σμύρνης που δραστηριοποιούνταν εμπορικά, κυρίως, στην Αίγυπτο, ενώ είχαν και μεγάλη κτηματική περιουσία στην περιοχή της Σμύρνης.

Ο Αλέκος Φωτιάδης (1869-1943) υπήρξε εξέχουσα προσωπικότητα του ελληνικού πολιτισμού και αθλητισμού από τα τέλη του 19ου έως τα μέσα του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου 1869 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έζησε στη Σμύρνη και πέθανε στις 13 Ιουλίου 1943 στην Αθήνα. Ήταν πατέρας του Δημήτρη Φωτιάδη. Εκ των ιδρυτών του πολιτιστικού-αθλητικού συλλόγου "Ορφέας" στη Σμύρνη, το 1890, και πρώτος πρόεδρος του Πανιωνίου το 1898, αξίωμα στο οποίο παρέμεινε έως το 1909. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922 ήρθε στην Αθήνα, όπου έγινε γνωστός κυρίως για τα ποιήματά του. Ένα εξ αυτών που τον έκαναν αναγνωρίσιμο είναι το ποίημα "Η καμπάνα του χωριού" που συμπεριλήφθηκε στα "Νεοελληνικά Αναγνώσματα" του 1931 (επιμ. Εμμ. Τρουλλινού και Ζαχαρία Παπαντωνίου), και των μεταγενέστερων εκδόσεων.
Πηγή: http://www.biblionet.gr/author/106602/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 30/6/2020]

Ο Γεώργιος Σφραντζής ή Φραντζής (Κωνσταντινούπολη, 1401 – Κέρκυρα, 1480) ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος, διπλωμάτης και ιστορικός συγγραφέας, που έγραψε το χρονικό της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ο μόνος από τους τέσσερις ιστορικούς της που την έζησε σαν αυτόπτης μάρτυρας, στενός φίλος και συνεργάτης του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Αυγούστου του 1401. Ο πατέρας του, ήταν στην υπηρεσία του Θωμά Παλαιολόγου, γιου του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου, έτσι βρέθηκε από μικρός μέσα στην παράδοση του Ιερού Παλατιού. Καταγόταν από αριστοκρατική ελληνική οικογένεια της Λήμνου και σε νεαρή ηλικία φαίνεται ότι έχασε τους γονείς του από επιδημία πανώλης, οπότε την επιμέλεια του ανέλαβε η ίδια αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων, με πρωτοβουλία καθώς φαίνεται του ίδιου του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄.
Νεαρός συνόδευσε τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο, ως θαλαμηπόλος (πρωτοβεστιάριος), όταν αυτός επισκέφτηκε τους αδελφούς του στην Πελοπόννησο στις 26 Δεκεμβρίου του 1427. Διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δεσπότη του Μυστρά και μετέπειτα αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, και όσο ήταν στην αυλή του πήρε μέρος την άνοιξη του 1429 στην εκστρατεία εναντίον των Πατρών, που τότε διοικούσε ο Κεντυρίων Ζαχαρίας. Κατά τη διάρκειά της έσωσε τη ζωή του Κωνσταντίνου αλλά πιάστηκε ο ίδιος αιχμάλωτος. Έπειτα από 40 μέρες τον απελευθέρωσε με σημαντικά ανταλλάγματα ο Κωνσταντίνος. Ο Σφραντζής έγινε εκπρόσωπος του Δεσποτάτου στις διαπραγματεύσεις με τον Μουράτ Β'. Έπειτα διοίκησε για μερικά χρόνια την Πάτρα.
Η φιλία του με την οικογένεια των Παλαιολόγων απέκτησε και πνευματικό δεσμό καθώς ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος έγινε ανάδοχος των παιδιών του. Ο Σφραντζής νυμφεύθηκε πριν το 1438 την Ελένη, "κόρη του Αλεξίου Παλαιολόγου του Τζαμπλάκωνος". Μαζί απέκτησαν το 1439 έναν γιο, τον Ιωάννη, και το 1442 μια κόρη που ονομάστηκε Θάμαρ. Το 1441 γεννήθηκε ο γιος του Αλέξιος, που και πάλι βάφτισε ο Κωνσταντίνος, αλλά το βρέφος πέθανε από ασθένεια μόλις συμπλήρωσε ένα μήνα.
Όταν ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας το 1448, πήρε το Σφραντζή στην αυλή του στην Κωνσταντινούπολη με το υψηλό αξίωμα του Μεγάλου Λογοθέτου.
Το 1453 λίγο πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης τάχθηκε να καταμετρήσει και να στρατολογήσει όλους όσους μπορούσαν να φέρουν όπλο, διασώζοντας με ακρίβεια οτι ήταν μόλις 4.773). Στην άλωση υπερασπίστηκε τα βόρεια τείχη προς τον Κεράτιο και πιάστηκε αιχμάλωτος ζωντανός, έχασε τα παιδιά του κι αναγκάστηκε να υπηρετήσει το σουλτάνο ως ιπποκόμος. Την ελευθερία του όμως εξαγόρασε (πιθανώς με οικονομική βοήθεια από τη Άννα Νοταρά), όπως και της συζύγου στις αρχές του 1455. Κατέφυγαν αρχικά στο Μυστρά κοντά στο Θωμά Παλαιολόγο ως το 1460 και τελικά στην Κέρκυρα.
Εκεί συνέγραψε, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, το Χρονικό της Άλωσης σε δέκα βιβλία, που σώζονται στις μέρες μας σε δυο μορφές, τη Minus (βραχεία) και τη Maius (μακρά). Το Maius το συνέγραψε ο Μακάριος Μελισσηνός ή Μελισσουργός με τους συνεργάτες του έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Σφραντζή, στην Νάπολη της Ιταλίας. Μέχρι το 1930 το Minus εθεωρείτο ως επιτομή του Maius, οπότε ο Jean Falier Papadopoulos τεκμηρίωσε ότι το Maius είναι συρραφή διαφόρων χρονικών, από διαφορετικές γλώσσες, με αρκετές προσθήκες του Μελισσηνού.
Το παλαιότερο σωζόμενο Minus είναι του 1570-80 : Neap. Bibl. Nat. XVI A.
[Πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια]

Έλληνας λόγιος, χρονογράφος, ιστορικός, εκδότης και συγγραφέας νομοκανονικών και ιστορικών έργων του 16ου αιώνα.
Γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Για το πρώιμο στάδιο της ζωής του δεν υπάρχουν πληροφορίες. Πατέρας του ήταν ο ιερέας και οικονόμος της μητρόπολης Ναυπλίου και Άργους Δημήτριος Μαλαξός. Πιθανόν αδελφός του να ήταν ο επίσης λόγιος Νικόλαος (†1584). Γύρω στο 1555 τον εντοπίζουμε στη Βενετία, όπου ασχολείται με εκδοτικές και τυπογραφικές εργασίες. Οι επιχειρήσεις του όμως φαίνεται δεν πήγαν καλά κι επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1561 ήταν ήδη νοτάριος της μητρόπολης Θηβών της Βοιωτίας. Το 1577 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου φυτοζωούσε διδάσκοντας μικρό κύκλο μαθητών και αντιγράφοντας χειρόγραφα. Εκεί πέθανε το 1581.
Ο Μανουήλ Μαλαξός μας άφησε δύο σπουδαία έργα: το ''Νομοκανών'' και το "Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία". Το πρώτο γράφτηκε στη Θήβα το 1561 και αποτελεί ένα απάνθισμα ιερών κανόνων και πολιτικών νόμων από παλαιότερα νομοκανονικά κείμενα, από την Εκλογή των Ισαύρων έως τον Αρμενόπουλο. Το δεύτερο αποτελεί συμπίλημα αγνώστων σήμερα ιστορικών πηγών, το οποίο έγραψε κατά παραγγελία του Γερμανού ελληνιστή Μαρτίνου Κρούσιου. Σε ακατέργαστη δημοτική γλώσσα, αφηγείται τα ιστορικά του Πατριαρχείου από την Άλωση έως το 1578. Το έργο αυτό έχει στενή σχέση με το λεγόμενο Χρονικό του 1570 και τον Χρονογράφο του Δωροθέου Μονεμβασίας. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Μανουήλ Μαλαξός χρησιμοποίησε και άγνωστες μέχρι σήμερα πηγές. Ο "Νομοκάνων" γράφτηκε αρχικά σε λόγια γλώσσα -σε αυτή τη μορφή υπάρχει μόνο σε τέσσερις κώδικες- αργότερα όμως ο Μανουήλ Μαλαξός έκανε μία παράφραση του έργου στη δημοτική, που σώζεται μέχρι σήμερα σε περισσότερα από τριακόσια χειρόγραφα (με παραλλαγές του κειμένου). Εξαιτίας του πλήθους των σωζόμενων χειρογράφων, αλλά και των πηγών που πρέπει να ανιχνευθούν, δεν στάθηκε μέχρι σήμερα δυνατή μία κριτική έκδοση του κειμένου αυτού, που ήταν ο κυριότερος κώδικας εκκλησιαστικού και ιδιωτικού δικαίου επί τουρκοκρατίας.
[Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Βικιπαίδεια]

Γεννήθηκε στη Σελίτσα (σημερινή Εράτυρα) της επαρχίας Βοΐου του νομού Κοζάνης (Πρωτεύουσα της επαρχίας ήταν τότε η Σιάτιστα εξού και Σιατιστεύς). Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αναστάσιος, είναι άγνωστο όμως το επώνυμό του. Συμμετείχε αρχικά στις επιχειρήσεις της Χαλκιδικής ως γραμματέας του Εμμανουήλ Παππά. Μετά την αποτυχία της εκεί εξέγερσης, κατευθύνθηκε στη Νότιο Ελλάδα, όπου πήρε μέρος σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις. Διετέλεσε για μεγάλο διάστημα γραμματέας του Σπετσιώτη ναύαρχου Γεώργιου Ανδρούτσου. Διετέλεσε ακόμη γραμματέας της Επαρχίας Πραστού με έδρα το Λεωνίδι της Τσακωνιάς.Μετά τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους παρέμεινε στα ελεύθερα εδάφη προσπαθώντας να βοηθάει τους Μακεδόνες με κάθε τρόπο. Χρημάτισε γραμματέας του νεοσύστατου Υπουργείου Παιδείας. Επί Όθωνος διορίστηκε γραμματέας της Ιεράς Συνόδου, στη θέση του Θεόκλητου Φαρμακίδη. Το 1852 εκλέχτηκε μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 1/7/2020].

Άγγλος ποιητής και από τους μεγαλύτερους φιλέλληνες. Πέθανε στο Μεσολόγγι.

Ο Ηλίας Παπαστεργιόπουλος (ή Παπαστεριόπουλος) (Πάτρα, 1916 - Αθήνα, 1985) ήταν δικηγόρος, λογοτέχνης, ερευνητής και συγγραφέας. Πολέμησε στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Στην Κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ Αχαϊας και συμμετείχε στο 12ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου. Μετά την απελευθέρωση, ανέλαβε την υπεράσπιση αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης στην Αχαΐα και στη συνέχεια εκτοπίστηκε από το 1947 ως το 1959. Υπήρξε υποψήφιος βουλευτής της ΕΔΑ προδικτατορικά και με το ΚΚΕ στη μεταπολίτευση. Έγραψε τα βιβλία Ο Μωρηάς στα όπλα, Η νομική φύση και τι δίκαιο της Εθνικής Αντίστασης, Η δίκη του Καραϊσκάκη κ.ά. καθώς και πολλά άρθρα για την Εθνική Αντίσταση, την Κατοχή, την πολιτική επικαιρότητα. Πέθανε στην Αθήνα το 1985.
Ο Βασίλης Παπαστεργιόπουλος είναι γιος του Ηλία.

Ο Αναγνωστόπουλος Παναγιώτης γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα το 1790, όπου έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Το 1808 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη, και σε ηλικία 20 χρόνων μετέβη στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου εργάστηκε ως υπάλληλος στο εμπορικό του Θανάση Σέκερη.

Στην Οδησσό γνώρισε τους πρώτους Φιλικούς (Σκουφά, Τσακάλωφ, Ξάνθο), μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Σκουφά και θεωρείται ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας. Ο Εμμανουήλ Ξάνθος στέλνει στην Εθνοσυνέλευση το 1843 μια ιδιόγραφη αναφορά η οποία φυλάσσεται στα αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, με αριθμό 9142 και στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «οι πρώτοι συσκεφθέντες και αρχίσαντες το έργον εις Οδησσόν κατά τον Νοέμβριο του 1814 έτους, ήσαν τέσσερα άτομα, ο Νικόλαος Σκουφάς εκ της Άρτης, ο Αθανάσιος Φίρου Τσακάλωφ, Ιωαννίτης, ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, Πελοποννήσιος και ο Εμμανουήλ Ξάνθος εκ της Πάτμου…». Μετά το 1818 (θάνατος Σκουφά – μετάβαση Τσακάλωφ στην Ιταλία) έμειναν με τον Ξάνθο οι στυλοβάτες της Φιλικής Εταιρείας.

Κατήχησε στη Φιλική Εταιρεία ανθρώπους οικονομικά ισχυρούς (Παναγιώτη Σέκερη, Ασημάκη Κροκιδά) που λειτούργησαν, ως οικονομικοί ενισχυτές της Εταιρείας, αλλά και άλλους σημαντικούς αγωνιστές (Αναγνωσταρά, Δημητρόπουλο, Νεόφυτο Δούκα). Ως εκ τούτου θεωρείται ανεκτίμητη η προσφορά του στην προκοπή της Εταιρείας και στην προετοιμασία του Μεγάλου Σηκωμού του Γένους.

Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος έπεισε το Δημήτριο Υψηλάντη να κατέβη στο Μοριά και τον συνόδευσε από την Αυστρία του Μέτερνιχ στην επαναστατημένη Ελλάδα, με διαβατήρια που εξέδωσε ο Ρώσος διοικητής Ίντσωφ. Ο Αναγνωστόπουλος ταξίδεψε με το όνομα Σωστοπόπουλος Αθανάσιος, έμπορος, και ο Υψηλάντης με το όνομα Χαρίτος, Διευθυντής του Εμπορικού οίκου .

Έφθασαν στο Μοριά στις 19 Ιουνίου 1821 και ήταν ο πολιτικός σύμβουλος του Δ. Υψηλάντη, ώστε να μην μπορούν εύκολα να τον αποπροσανατολίσουν οι κοτζαμπάσηδες, καθότι ήταν ενημερωμένος για τις πρακτικές των προκρίτων. «Πολεμούμε, για να ζήσουμε κι εμείς και να τους κάνουμε να ζήσουνε κι αυτοί (οι Τούρκοι) κάτω από νόμους δίκαιους, ανθρωπινούς. Εμείς δεν πολεμάμε τους Τούρκους, τα άτομά τους, μα κατά της Τυραννίας», έλεγε ο Αναγνωστόπουλος εξηγώντας το πλατύ νόημα του Ελληνικού αγώνα, τον οποίο τοποθετούσε πάνω από φυλετικά και εθνικά μίση. Η συγκεκριμένη στάση ζωής οδήγησε στον παραγκωνισμό τόσο του Δ. Υψηλάντη όσο και του ίδιου του Αναγνωστόπουλου.

Στην Καποδιστριακή περίοδο διορίστηκε «έκτακτος επίτροπος Ηλείας» και από το 1831 ως το 1843 διετέλεσε διαδοχικά Διοικητής Σπάρτης, Σύρου, Εύβοιας και Θήρας. Το 1843 διορίστηκε Σύμβουλος Επικρατείας και αργότερα Νομάρχης Λακωνίας και Μεσσηνίας.

Πέθανε το 1854 στην Αθήνα από χολέρα, επιδημία που είχε μεταδοθεί στην πρωτεύουσα από τα αγγλογαλλικά στρατεύματα κατοχής.

Ο Αμπαριώτης Γεώργιος γεννήθηκε το 1740. Υπήρξε Προεστός της Ανδρίτσαινας. Πήρε μέρος στα Ορλωφικά (1769) και μετά την αποτυχία της εξέγερσης κατέφυγε στο βουνό Λύκαιο, από όπου αγωνίστηκε εναντίον των Τουρκαλβανών. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Πολυχρόνη Τζανέτο και εργάστηκε δραστήρια για την προετοιμασία του απελευθερωτικού αγώνα.

Ο Γεώργιος Αντωνόπουλος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Ολυμπίας το 1800. Διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα στο Σχολείο της Ανδρίτσαινας και σε ηλικία 12 ετών μετέβη στην Τεργέστη προσκληθείς από το θείο του Αναστάσιο Αντωνόπουλο.

Φοίτησε στην περίφημη Ελληνική Σχολή της Τεργέστης, όπου σπούδασε ελληνική ιστορία και φιλολογία και έμαθε τη γερμανική και ιταλική γλώσσα.

Το 1817, μετά το θάνατο του θείου του Ανασ. Αντωνόπουλου, ανέλαβε με τον αδελφό του τη διεύθυνση των εμπορικών εργασιών του οίκου Αντωνoπούλου. Ο οίκος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και τραπεζική επιχείρηση, με εισαγωγές και εξαγωγές εμπορευμάτων μέσω του λιμανιού της Τεργέστης.

Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, εργάστηκε για τον ιερό σκοπό, και μαζί με τον αδελφό του προσέφεραν σημαντικότατα ποσά για την προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης.

Το Μάιο του 1821, όταν ο Δημήτριος Υψηλάντης – κατά την κάθοδό του προς την αγωνιζόμενη για την ελευθερία Ελλάδα, έφθασε στην Τεργέστη, ο Γεώργιος Αντωνόπουλος έθεσε στην υπηρεσία της αγωνιζόμενης Ελλάδας τον εαυτόν του και την περιουσία του. Ακολούθησε το Δημήτριος Υψηλάντη, που συνοδευόταν από τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ως σύμβουλος, ταμίας και υπασπιστής και συνέβαλε πολύ στην οργάνωση της διοίκησης και των οικονομικών του αγώνα.

Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου εγκαταστάθηκε εκεί, αγόρασε σπίτι και στεφανώθηκε την Ειρήνη, κόρη του εμπόρου και φιλικού Σταματέλου Αντωνοπούλου. Στο Ναύπλιο επεβλήθη με την προσωπικότητά του και εξακολούθησε να προσφέρει υπηρεσίες στο έθνος εκλεγείς πληρεξούσιος στις Εθνικές Συνελεύσεις, Γερουσιαστής, Δήμαρχος Ναυπλιέων και Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας.

Ο Γ. Αντωνόπουλος, ως Δημογέροντας του Ναυπλίου, το 1828 υποδέχτηκε τον πρώτο Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια, με τον οποίο συνεργάστηκε εποικοδομητικά και το 1833 τον Όθωνα.

Ετάχθη με την αντιοθωνική μερίδα στην υπόθεση της καταδίκης των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα και υπέρ της αποπομπής των Βαυαρών. Έλαβε μέρος στο κίνημα που κατέλυε την απόλυτη Μοναρχία(03 Σεπτεμβρίου1843) και ψήφισε το Σύνταγμα, ως πληρεξούσιος Ναυπλίας. Συμμετείχε ενεργά στις οργανωθείσες στο Ναύπλιο επαναστάσεις του 1861-62 «προς απόκτησιν των δικαιωμάτων του Έθνους».

Μετά την εκθρόνιση του Όθωνα αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή, έζησε απλά και αποπνέοντας τον απόηχο σημαντικού συντελεστή της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ανάπτυξης της Ελλάδας.

Πέθανε το 1865 στο Ναύπλιο.

Εξέχουσα προσωπικότητα του Άργους. Γεννήθηκε στο Άργος το 1847 και καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και άσκησε μέχρι το θάνατό του δικηγορία στην ιδιαίτερή του πατρίδα. Ήταν ασκητικός και δεν αγαπούσε την κοινωνική ζωή. Του άρεσε να εργάζεται ώρες ατέλειωτες. Σε όλη του τη ζωή ήταν αφοσιωμένος στο λειτούργημά του και στο συγγραφικό του έργο.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος αντιπρόεδρος του Συλλόγου Αργείων «Ο ΔΑΝΑΟΣ», από τον οποίο αποχώρησε το 1900, επειδή διαφώνησε με τον πρόεδρο Χρήστο Παπαοικονόμο ως προς την τακτική του συλλόγου, καθότι επιθυμούσε να έχει ο σύλλογος ιστορικό προσανατολισμό, αποσκοπώντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού για την ιστορία του Άργους.

Ο Δημ. Βαρδουνιώτης ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική και διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Σπ. Καλμούχου την τετραετία 1883-87, οπότε δεν επανεκλέγεται. Ηταν οπαδός του Θ. Δηλιγιάννη, τον οποίο μάλιστα προσφώνησε, όταν πέρασε από το Άργος. Αργότερα εμφανίζεται οπαδός του Χαρ. Τρικoύπη. Με το Σπήλιο Καλμούχο είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις και τον υποστήριξε στην αρθρογραφία του. Ο ίδιος εξέδιδε την εφ. «Άργος» από το 1885 έως το 1889. Μετά την επανάσταση στο Γουδί ανήκε στους μετριοπαθείς αντιβενιζελικούς. Αλλά όταν επήλθε η ρήξη ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο, ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση κατά του Βενιζέλου, με αποτέλεσμα να εξοριστεί το Φεβρουάριο 1918 σε ηλικία 71 χρονών στη Μυτιλήνη, από όπου επέστρεψε ύστερα από λίγους μήνες ταλαιπωρημένος.

Το πνευματικό έργο του Βαρδουνιώτη άφησε τη σφραγίδα του στα γράμματα του Άργους για 50 ολόκληρα χρόνια. Με εμφανή τα ίχνη του ρομαντισμού έγραψε ποιήματα και διηγήματα, τα οποία όμως δεν άντεξαν στο σαρωτικό πέρασμα του χρόνου. Αλλά το ιστορικό και ιστοριοδιφικό του έργου είναι πολύ σημαντικό και προσελκύει ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον. Ακούραστος στην ιστορική έρευνα, με μεθοδικότητα και υπευθυνότητα συνέβαλε στην εξακρίβωση της ιστορικής αλήθειας και μας έδωσε πολλές πληροφορίες για το έπος του 1821 και για πολλές προσωπικότητες της εποχής εκείνης. Ιδιαίτερη θέση κατέχει «Η καταστροφή του Δράμαλη», που αναφέρεται στη μάχη των Δερβενακίων. Επίσης, έγραψε για τη δίκη του Κολοκοτρώνη, τη Μπουμπουλίνα και άλλους ήρωες και αγωνιστές του 1821. Άλλα σημαντικά του έργα είναι η «Εκδρομή εις τας Μυκήνας», «Η Αφνειός Κόρινθος», «Η Φρύνη», «Παρά τον Ερασίνον» κ.ά. Πολλά δημοσιεύματά του φιλοξενήθηκαν στον τύπο του Άργους, στα ημερολόγια Σκόκκου και Σβορώνου και αλλού. Υπέγραφε πολλές φορές με τα ψευδώνυμα Έσπερος και Τίμων.

Ο Βαρδουνιώτης απέκτησε δύο παιδιά. Πέθανε στο Άργος το 1924.

Ο Γεώργιος Γρίβας ήταν γιος του Χρήστου Γρίβα και γόνος της ακαρνανικής, ιστορικής οικογένειας Γρίβα, της οποίας η δράση υπήρξε σημαντικότατη στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, στην επανάσταση του 1821, καθώς και στο ελεύθερο ελληνικό κράτος. Σκοτώθηκε κατά την τελευταία πολιορκία του Μεσολογγίου το 1826.

Ο Βασίλης Κ. Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1864. Πατέρας του καθηγητή Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου Κ. Β. Σπηλιόπουλου. Διετέλεσε καθηγητής μαθηματικών (1883-1932) σε γυμνάσια της επικράτειας και το 1896 διορίστηκε στη Ριζάρειο Σχολή.

Ο Νικόλαος Δημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1864 στην Ιστορική Καρύταινα της Γορτυνίας, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γ΄ Γυμνάσιο Αθηνών, στη Φιλοσοφική Σχολή (δύο χρόνια) και στη Νομική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε με άριστα.

Μετά την πρακτική του εξάσκηση και τη διατριβή του, ασχολήθηκε με τη δικηγορία και διακρίθηκε γρήγορα ως δικηγόρος. Το 1909 εκλέχτηκε παμψηφεί καθηγητής Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά δεν αποδέχτηκε την εκλογή του, γιατί ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική.

Υπηρέτησε ως λοχίας στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και τις τραυματικές, πολεμικές εμπειρίες που αποκόμισε τις δημοσίευσε σε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα «Καιροί».

Η έντονη δραστηριότητά του τον οδήγησε σε ενασχόληση με την πολιτική από το 1906 μέχρι το 1920. Εκλέχτηκε κατ’ επανάληψη βουλευτής και του ανατέθηκε το Υπουργείο Δικαιοσύνης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις 06-10-1910. Η συμβολή του Δημητρακόπουλου, ως Υπουργού Δικαιοσύνης, στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής νομοθεσίας υπήρξε επιβλητική.

Το Μάιο του 1912 ο Δημητρακόπουλος διαφώνησε με τον Πρωθυπουργό και υπέβαλε την παραίτησή του. Ίδρυσε το «Προοδευτικό κόμμα» και εκλέχτηκε βουλευτής στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 1915. Δεν πήρε μέρος στις εκλογές του 1920, για λόγους υγείας, αλλά το κόμμα του εξέλεξε 14 βουλευτές.

Πέθανε το 1921 στη Βιέννη, όπου είχε πάει για θεραπεία, αφήνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο, νομικού και ιστορικοπολιτικού περιεχομένου.

Ο Κυριάκος Σπηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1905. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου αποφοίτησε το 1925. Το 1927 εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, με τίτλο «Reeder und Ausruster im heutigen griechishen Rechten» και στην συνέχεια μετέβη στις Βρυξέλλες και ειδικεύτηκε στο Ναυτικό Δίκαιο. Στο διάστημα 1931-1939 διορίζεται υφηγητής του Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1940 διορίζεται τ. καθηγητής Εμπορικού και Ναυτικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 1941 για σύντομο χρονικό διάστημα απολύεται και επαναπροσλαμβάνεται. Το 1952 διορίζεται τ. καθηγητής στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και τις χρονιές 1955-1956 και 1962-1963 διατελεί και Πρύτανης. Έως τη δεκαετία του 1950 πιθανόν ασκεί παράλληλα το επάγγελμα του δικηγόρου με ειδικότητα το Ναυτικό Δίκαιο.

Ο Κανελλόπουλος Αναγνώστης καταγόταν από την Ανδρίτσαινα και εμπορευόταν στην Τριπολιτσά. Προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στον αγώνα κατά την εκστρατεία του Δράμαλη στην Πελοπόννησο με την ακόλουθη ενέργεια: όταν η Πελοποννησιακή Γερουσία δεν είχε καθόλου μολύβι να εφοδιάσει με μπαρουτόβολα τα στρατεύματα, για να αντιμετωπιστεί ο Δράμαλης, παρουσιάστηκε ο Αναγνώστης Κανελλόπουλος και προσέφερε ενενήντα καντάρια μολύβι που το είχε στείλει ο αδελφός του Δήμος από τη Μάλτα για να το εμπορευτεί. Τα βόλια από το πολύτιμο υλικό τσάκισαν τη στρατιά του Δράμαλη. Ο Κανελλόπουλος πολέμησε και κατά του Ιμπραήμ.Για τις υπηρεσίες που προσέφερε, μετά την επανάσταση τάχτηκε λοχαγός της φάλαγγας.

Αγωνιστής από τη Δημητσάνα. Σκοτώθηκε στο Μανιάκι.

Ο πολιτικός και δημοσιογράφος Μιχάλης Κύρκος γεννήθηκε το 1893 στο Σιδηροχώρι (Σαμάκοβο) της Ανατολικής Θράκης. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια σπούδασε στην Ανώτατη Εμπορική Σχολή (Neuchatel) της Ελβετίας από όπου αποφοίτησε το 1913. Το 1918 παντρεύτηκε την Ιωάννα Θαλασσινού και απέκτησε μαζί της τρεις γιους τον Κύρκο (Τάκη), τον Κώστα και τον Λεωνίδα.
Καθηγητής εμπορικών μαθημάτων και διευθυντής μέσων εμπορικών σχολών (1915-1923), ο Μ. Κύρκος άρχισε να πολιτεύεται από το 1923. Πληρεξούσιος (Κόμμα Φιλελευθέρων) στην Δ΄ Συντακτική Συνέλευση (1923-1925), βουλευτής Θεσσαλονίκης (Κόμμα Ενώσεως Φιλελευθέρων, 1926-1928) και Δράμας (Προοδευτικό Κόμμα Γ. Καφαντάρη, 1933-1935) εξελέγη επίσης πληρεξούσιος Θεσσαλονίκης στην Ε΄ Εθνική Συνέλευση (1935). Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το προσφυγικό ζήτημα και διετέλεσε Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας και Υγιεινής την περίοδο 1926-1928. Αποσχίστηκε από το Λαϊκό Κόμμα λόγω της διαφωνίας του στο πολιτειακό. Στη δικτατορία του Μεταξά εξορίστηκε για την αντιστασιακή του δράση (1938-1940). Ιδρυτής του Δημοκρατικού Ριζοσπαστικού Κόμματος προσχώρησε στον πολιτικό συνασπισμό του ΕΑΜ το 1945 και ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα. Φυλακίστηκε στα χρόνια 1948-1949. Μετά την αποφυλάκισή του το 1951, έγινε διευθυντής της εφημερίδας Δημοκρατική και συμμετείχε στην ίδρυση της ΕΔΑ. Βουλευτής Θεσσαλονίκης της ΕΔΑ το 1951, μετά την ακύρωση της εκλογής των εξόριστων και φυλακισμένων, διαφώνησε και αποχώρησε από τον συνασπισμό της Αριστεράς το 1952. Στη συνέχεια προσχώρησε στην ΕΠΕΚ. Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ενώσεως δια την Διεθνήν Ύφεσιν και την Ειρήνη, συνεργάστηκε ξανά με την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης το 1958 και το 1961 και Αθηνών το 1963. Πέθανε στην Αθήνα το 1967.

Αγωνιστής του 1821