Νομοθετήματα:
1987: Π.Δ. 95 9/27 Απριλίου 1987 (ΦΕΚ Α΄56) «Αναδιάρθρωση, σύσταση, οργάνωση και λειτουργία υπηρεσιών της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και άλλες διατάξεις»
1992: ΠΔ.198 27 Μαΐου /5 Ιουνίου 1992 (ΦΕΚ Α’ 92) «Αναδιάρθρωση Υπηρεσιών Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και άλλες διατάξεις.»
2001: Π.Δ.1 28 Δεκεμβρίου / 10 Ιανουαρίου (ΦΕΚ Α΄ 1) «Αναδιάρθρωση, σύσταση, οργάνωση και λειτουργία υπηρεσιών της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής και άλλες διατάξεις»
Σύμφωνα με τα παραπάνω νομοθετήματα που αφορούν την οργάνωση των υπηρεσιών της Γ.Α.Δ.Α. το Τμήμα Γενικής Αστυνόμευσης του Επιτελείου της ΓΑΔΑ είναι αρμόδιο για
α) Την προετοιμασία έκδοσης αστυνομικών διατάξεων, όταν αυτές αφορούν περιοχή περισσοτέρων των μίας Διευθύνσεων
β) Το χειρισμό θεμάτων οργάνωσης των Υπηρεσιών, κατεύθυνσης, συντονιμού και ελέγχου της δράσης τους, καθώς και για την παροχή οδηγιών προς τις Διευθύνσεις της Γ.Α.Δ.Α. για την εφαρμογή της νομοθεσίας που ανάγεται στην αρμοδιότητά τους

Άσκηση γενικής αστυνόμευσης
Σύμφωνα με τον Νόμο 2800 της 29 Φεβρουαρίου 2000 (Φ.Ε.Κ. Α΄, 41) «Αναδιάρθρωση Υπηρεσιών Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, σύσταση Αρχηγείου Ελληνικής Αστυνομίας και άλλες διατάξεις» (άρθρο 8, παρ. 3) η άσκηση της γενικής αστυνόμευσης περιλαμβάνει ιδίως:
α) Τη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και ευταξίας και την παροχή έννομης προστασίας στους πολίτες και συνδρομής στις αρχές
β) Την τήρηση της τάξης στους δημόσιους χώρους και στις δημόσιες συγκεντρώσεις και συναθροίσεις και την προστασία των προστασία των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων των πολιτών κατά τις εκδηλώσεις αυτές
γ) Τον έλεγχο της λειτουργίας δημόσιων κέντρων, θεαμάτων και καταστημάτων
δ) Την τήρηση της τάξης στις συνεδριάσεις των δικαστηρίων και τις μεταγωγές κρατουμένων
ε) Έλεγχος τήρησης αγορανομικής και τουριστικής νομοθεσίας

Η Κατερίνα Παπακώστα είναι Ελληνίδα πολιτικός και πρώην βουλευτής. Είναι πρόεδρος του νέου κόμματος «Νέα Ελληνική Ορμή» (Ν.Ε.Ο.), ενώ έχει διατελέσει υφυπουργός Υγείας στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2014 και υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη στην κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα το 2015.

Μακεδονομάχος και στρατιωτικός από την Κρήτη. Πήρε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1897-1898, στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα. Φιλοβασιλικός και σφοδρός πολέμιος του Βενιζέλου. Διετέλεσε βουλευτής Φλώρινας και Καστοριάς και αξιωματικός του ελληνικού στρατού.

Έλληνας δημοσιογράφος και ιστορικός ερευνητής που έχει γράψει πάνω από 35 βιβλία για την ιστορία της Αθήνας και των Αθηναίων. Σε κείμενα του χρησιμοποιεί και το ψευδώνυμο Αθηναιομνήμων. Στη διάρκεια της Κατοχής ήταν μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης "Ιερή Ταξιαρχία". Από το 1951 εργάζεται σε ημερήσιες εφημερίδες και περιοδικά (Προοδευτική Αλλαγή, Έθνος, Ρομάντσο, Ραδιοτηλεόραση, Ελεύθερος Κόσμος, Ελευθεροτυπία, Η Σφαίρα της Εργατικής Εστίας, Εικόνες, Ταχυδρόμος κ.ά.). Εργάστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΙΡ και ΕΙΡΤ, διετέλεσε αρχισυντάκτης και διευθυντής του περιοδικού Ραδιοτηλεόραση την περίοδο 1969-1983. Διετέλεσε ειδικός σύμβουλος στην υπηρεσία ραδιοφωνικών ακροάσεων της Προεδρίας Κυβερνήσεως, ενώ εργάστηκε στη Διεύθυνση Εξωτερικού Τύπου του Υπουργείου Προεδρίας Κυβερνήσεως. Διετέλεσε, επίσης, μέλος Δ.Σ. οργανισμών και συλλόγων και πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Πηγή: Βιογραφικό σημείωμα από το αρχείο.

Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου είναι μέλος του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΙΤΙ) της UNESCO και ένα από τα 90 Εθνικά Κέντρα του ΙΤΙ που έχουν ιδρυθεί σ’ όλο τον κόσμοΤο Ε.Κ.Δ.Ι.Θ ιδρύθηκε το 1951 από σπουδαίες προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων όπως ο Άγγελος Τερζάκης, ο Πέλος Κατσέλης και ο Γιώργος Θεοτοκάς. Πρόεδροι ή μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του έχουν υπάρξει ο Βασίλης Λογοθετίδης, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τάκης Μουζενίδης, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, η Δόρα Στράτου και πολλοί άλλοι σημαντικοί άνθρωποι του ελληνικού θεάτρου και χορού. Το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. είναι οργανισμός μη κυβερνητικός και μη κερδοσκοπικός. Μέλη του μπορούν να γίνουν οι επαγγελματίες του θεάτρου και του χορού (ηθοποιοί, χορευτές, σκηνοθέτες, χορογράφοι, σκηνογράφοι, θεατρολόγοι, κριτικοί θεάτρου, θεατρικοί συγγραφείς, μεταφραστές κ.ά.). Το όργανο που το διοικεί είναι το εννεαμελές άμισθο Διοικητικό Συμβούλιο που εκλέγεται από τη γενική συνέλευση των μελών κάθε δύο χρόνια. Σκοπός του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. είναι μέσα από τις δράσεις του να συμβάλλει στη διεθνή συνεργασία για την εξέλιξη της θεατρικής τέχνης σε όλες της τις εκφράσεις, και να λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στο ελληνικό και το παγκόσμιο θέατρο. Γι’ αυτό συνεργάζεται με πολιτισμικούς οργανισμούς της Ελλάδας και του εξωτερικού, καθώς και πρεσβείες και μορφωτικά ιδρύματα ξένων χωρών στην Ελλάδα.
Πηγή: http://www.episkinis.gr [τελευταία επίσκεψη: 10/9/2020]

Η Ελληνογερμανική Οικονομική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1941 από την Τράπεζα Αθηνών και την Τράπεζα της Δρέσδης, με σκοπό να αναπτυχθούν οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Η Τράπεζα Εθνικής Οικονομίας ιδρύθηκε το 1918 από τους Αφούς Εμπειρίκους και δραστηριοποιήθηκε μέχρι τις αρχές του 1930, όταν κατέρρευσε κατά τη χρηματιστηριακή-νομισματική κρίση της περιόδου εκείνης. Θεωρείται τράπεζα μεσαίου μεγέθους για τα δεδομένα της εποχής της. Το πρώτο Δ.Σ. απαρτίστηκε από τους Λεωνίδα και Μαρή Εμπειρίκο, Αν. Σπουργίτη, Νικ. Βογιατζίδη και Παντελή Δ. Τσιτσεκλή. Διευθυντής ήταν ο Δημ. Μιαούλης και υποδιευθυντής ο Ιωάννης Βαρβαρέσος. Η Τράπεζα είχε «ως προορισμόν την διενέργειαν πάσης τραπεζικής λειτουργίας, την υποστήριξιν του εμπορίου και της βιομηχανίας και εν γένει την εκτέλεσιν πάσης πράξεως τεινούσης εις την προς τα πρόσω εξώθησιν των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας». Ίδρυσε την ασφαλιστική εταιρεία «Εθνική Ζωή», συμμετείχε στην ίδρυση της «Εταιρείας των Ελληνικών Ξενοδοχείων», συμμετείχε στο συνδικάτο το οποίο ίδρυσε η ΕΤΕ για την εκμετάλλευση των υδατοπτώσεων κ.α.

Η Ανώνυμος Εταιρεία Λιμένος και Προκυμαιών Χίου είχε αναλάβει τη συντήρηση και διαχείριση του λιμανιού της πόλης της Χίου και των προβλητών της νήσου. Συστάθηκε με κεφάλαια της εταιρείας Υιοί Κ. Ηλιάσκου, ιδρυτών της Τράπεζας Αθηνών και της Εθνικής Στεγαστικής Τράπεζας

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ιδρύθηκε η Γαλλοελληνική Τράπεζα Υποθηκών με  συμμετοχή κεφαλαίων της Τράπεζας Αθηνών και της Banque de l' Union Parisienne. Οι εργασίες της ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930, με την παροχή δανείων σε γαλλικά φράγκα, με σκοπό να καλύψουν τις ανάγκες της στεγαστικής πίστης. Παρά τις ευοίωνες προοπτικές που υπήρχαν λόγω της ανοικοδόμησης, ο νόμος «περί δραχμοποίησης» δημιούργησε εμπόδια στην εξέλιξη της τράπεζας. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με την υποτίμηση της δραχμής, η αποπληρωμή των δανείων που είχαν χορηγηθεί επιταχύνθηκε εις βάρος της τράπεζας. Το 1945 η Γαλλοελληνική Τράπεζα Υποθηκών αντιμετώπισε το ενδεχόμενο παύσης της λειτουργίας της, λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζε. Οι κυβερνητικές υποσχέσεις που δόθηκαν δημιούργησαν νέες ελπίδες και αποφεύχθηκε ο κίνδυνος της διακοπής των εργασιών της. Το 1948 η Τράπεζα Αθηνών αγόρασε το χαρτοφυλάκιο της Banque de l' Union Parisienne, με αποτέλεσμα τη  μετονομασία της Γαλλοελληνικής Τράπεζας Υποθηκών σε Τράπεζα Υποθηκών. Το 1952, με τη συγχώνευση της Τράπεζας Αθηνών και Εθνικής Τράπεζας, εξετάστηκε η προοπτική συγχώνευσης της Τράπεζας Υποθηκών με την Εθνική Κτηματική Τράπεζα, αφού και οι δύο ανήκαν στον ίδιο όμιλο. Οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό, λόγω ασυμφωνίας για την ένταξη και εξέλιξη των δύο υψηλόβαθμων υπαλλήλων που είχαν απομείνει στην Τράπεζα Υποθηκών. Το 1956 ο Κ. Ηλιάσκος, ιδρυτής της Τράπεζας Αθηνών, αποχώρησε από τη διοίκηση της ΕΤΕΑ και ασχολήθηκε αποκλειστικά με την Τράπεζα Υποθηκών. Από τότε οι εργασίες της τράπεζας εξελίχθηκαν τόσο εξαιτίας των συγκυριών (Ανοικοδόμηση) όσο και εξαιτίας της αποκλειστικής ενασχόλησης του Κ. Ηλιάσκου με την τράπεζα. Τον Φεβρουάριο του 1982 μετονομάστηκε σε Εθνική Στεγαστική Τράπεζα της Ελλάδος. Το 1997 συγχωνεύτηκε με την Εθνική Τράπεζα.

Η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών ιδρύθηκε το 1928. Την πρωτοβουλία για την ίδρυσή της είχαν οι οκτώ μεγαλύτερες τράπεζες της εποχής. Σκοπός της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών είναι η μελέτη, προστασία και προαγωγή των επαγγελματικών συμφερόντων των μελών της, η συμβολή της στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και η προαγωγή του θεσμού της πίστης και των οικονομικών συναλλαγών. Οι δραστηριότητές της αναπτύσσονται σε εθνικό επίπεδο, όπου συνεργάζεται με την πολιτεία και την Τράπεζα της Ελλάδος για την προώθηση των θέσεων των τραπεζών στους υπό καθιέρωση θεσμούς. Η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τον εκσυγχρονισμό του τραπεζικού συστήματος, την εδραίωση των ανταγωνιστικών συνθηκών και τη βελτίωση των σχέσεων με την πελατεία, την επίλυση διαφόρων προβλημάτων. Τα τελευταία χρόνια η Ένωση με τη συμμετοχή της στα όργανα της Τραπεζικής Ομοσπονδίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε άλλους οργανισμούς προβάλλει τις θέσεις των ελληνικών τραπεζών, ενώ μεταφέρει στις τράπεζες μέλη της τις γνώσεις και εμπειρίες που αποκομίζει από τη συμμετοχή της σε διεθνείς οργανισμούς. Η Ένωση παράγει επίσης σημαντικό έργο στους τομείς της εκπαίδευσης, των εκδόσεων, των μελετών και της έρευνας.

Η παλαιά εμπορική οικογένεια Μεσσηνέζη έχει καταγωγή από τη Χίο. Από τις αρχές του 18ου αιώνα εγκαταστάθηκε στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης. Εκεί, στα 1780, γεννήθηκε και ο Λέων Ιωάννου Μεσσηνέζης, αγωνιστής του 1821, μυημένος στη Φιλική Εταιρεία, φίλος -και πελάτης στη συνέχεια- του Γ. Σταύρου. Σε ηλικία τριάντα ετών ο Λέων θα εγκατασταθεί στο Αίγιο, όπου θα αναπτύξει έντονη και κερδοφόρα εμπορική δραστηριότητα μέχρι το ’43, όταν, λόγω διαφόρων συγκυριών, κηρύσσει πτώχευση. Παρά τις οικονομικές δυσχέρειες ενδιαφέρθηκε για την ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και έγινε ένας από τους πρώτους μετόχους της.

Ο τρισέγγονος του Λέοντος, Νύσης (1902-1992), υπήρξε υπάλληλος της Τράπεζας. Το 1950 ανέλαβε την ανασύσταση του Ιστορικού Αρχείου και του Γραφείου Ιστορίας της ΕΤΕ, οι εργασίες των οποίων είχαν διακοπεί το 1940 λόγω του πολέμου. Η συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα του Νύση Μεσσηνέζη περιλαμβάνει και μία έρευνα στα Κρατικά Αρχεία της Βαυαρίας και στα Μυστικά Αρχεία του βασιλικού οίκου των Βίττελσμπαχ, με σκοπό τη συλλογή στοιχείων της ιστορίας της εποχής που ιδρύθηκε η Εθνική Τράπεζα (κυρίως στοιχείων που αφορούν τη συμβολή του βασιλιά Λουδοβίκου Α' της Βαυαρίας στην ίδρυση της Εθνικής) αλλά και της οικονομικής ζωής στην Ελλάδα κατά την οθωνική περίοδο για το λεύκωμα των 125 χρόνων της ΕΤΕ. Το 1950 ο Νύσης Μεταξάς Μεσσηνέζης εξέδωσε το βιβλίο του Ο Γεώργιος Σταύρος από την Επανάσταση έως την ίδρυση της Εθνικής Τραπέζης, ενώ το 1956 εξέδωσε το βιβλίο Γεώργιος Σταύρος και Εθνική Τράπεζα, προϊόν έρευνας στα ανέκδοτα αρχεία του βασιλιά Όθωνα, στα αρχεία της Εθνικής, στο αρχείο Λέοντος Μεσσηνέζη (βρίσκεται στο τοπικό Ιστορικό Αρχείο Αιγίου) κ.α.

Παράνομο έντυπο, που σύμφωνα με τον υπότιτλο ήταν "όργανο Εθνικού Κομιτάτου Νέων" που κυκλοφορούσε "κάθε Δεκαπενθήμερον σαν όργανον εκφράσεως της ελεύθερης φοιτητικής φωνής και σαν όργανο ενότητος των Εθνικών μας πόθων"

Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης (Βαθύ Σάμου, 1860 - Αθήνα, 24 Ιουνίου 1949) ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε Πρωθυπουργός της χώρας την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου.

Γάλλος στρατηγός με δράση κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Έλληνας αξιωματικός του στρατού και πολιτικός, υπουργός και ολυμπιονίκης (χάλκινο μετάλλιο στη ξιφασκία το 1896).

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 10 Απριλίου 1809 και διδάχτηκε τα πρώτα του γράμματα κοντά στον πατέρα του Μάρκο. Το 1821, μετά την αναχώρηση του πατέρα του, συνελήφθη από τους Τούρκους και μετά την απελευθέρωση του διέφυγε - μαζί με τη μητέρα του Ζωή και τον αδελφό του Ιωάννη - πρώτα στα Ψαρά, και από κει στην Πάρο και στη Νάξο, όπου και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη σχολή των Λαζαριστών. Το 1825 ήλθε στο Ναύπλιο και το 1827 διορίστηκε γραμματέας στη συνέλευση της Ερμιόνης και της Τροιζήνας. Εκεί αποφασίστηκε η αποστολή του στην Ευρώπη για μετεκπαίδευση, αλλά το σχέδιο ματαιώθηκε με την παρέμβαση του Βιάρου Καποδίστρια. Το 1828 προσελήφθη στο γραφείο του Ι.Καποδίστρια με διευθυντή τον Σπ.Τρικούπη. Το 1831 διορίστηκε ανώτερος υπάλληλος στο Υπουργείο Εξωτερικών και το 1833 υποδέχτηκε στο Ναύπλιο τον Όθωνα. Κατά την επόμενη δεκαετία κατέλαβε διάφορες δημόσιες θέσεις: υπουργικός γραμματέας στην επί του Βασιλικού Οίκου και επί των Εξωτερικών γραμματεία (1833-1834), διευθυντής του νομού Κυκλάδων (1834-1836), διευθυντής του γραφείου της επί των Ναυτικών γραμματείας (δηλ. υπουργικός σύμβουλος, 1836-1839). Από τη θέση αυτή απολύθηκε το 1839. Ως το 1843 δημοσιογραφούσε στην εφημερίδα Αιών και εργάστηκε για τη συνταγματική μεταπολίτευση. Τότε, επαναδιορίστηκε από την κυβέρνηση Μεταξά στη θέση του, στο Υπουργείο Ναυτικών (1843-1844) και το 1844 τοποθετήθηκε υπουργικός σύμβουλος στο Υπουργείο Εσωτερικών, μετέχοντας έτσι στη διεύθυνση των πρώτων βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα. Τον Ιούλιο του 1845 η κυβέρνηση Κωλέττη τον απέλυσε από τη θέση του, με την κατηγορία ότι ανήκε στο κόμμα του Αλ. Μαυροκορδάτου. Από την εποχή αυτή και ως το τέλος της ζωής του - εκτός από σύντομο διάστημα, όταν ο Όθωνας τον διόρισε υπουργό Εξωτερικών (Αύγουστος-Οκτώβριος 1862)- ο Δραγούμης θα ιδιωτεύσει, στρέφοντας τη δραστηριότητα του κυρίως στη δημοσιογραφία, τις φιλολογικές μελέτες, τις μεταφράσεις και το συγγραφικό έργο.

Αρθρογράφησε στην Αθηνά, συνεργάστηκε με την Ευτέρπη του Γρ. Καμπούρογλου (1847-49) και ίδρυσε την Πανδώρα (1849-1955, μαζί με τον Γ.Σκούφο, τον Α. Ρ. Ραγκαβή, τον Χρ.Δούκα και τον Κ. Παπαρρηγόπουλο) και το Spectateur d’Orient (1853-1856, μαζί με τον Α. Ρ. Ραγκαβή, τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, τον Μ. Ρενιέρη και τον Γ. Βασιλείου). Το 1854, κατά τη διάρκεια επιδημίας χολέρας στην Αθήνα, εργάστηκε για την περίθαλψη των πασχόντων. Από το 1855 παρέμεινε ως μόνος ιδιοκτήτης της Νέας Πανδώρας, την οποία και διηύθυνε ως το 1872, οπότε, με την κυκλοφορία του εικοστού δεύτερου τόμου του περιοδικού, σταμάτησε η έκδοση του. Παράλληλα, από το 1856 ως το 1862 διετέλεσε συνεχώς δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα. Το 1874 δημοσιεύτηκε το έργο του Ιστορικαί Αναμνήσεις. Στις 9 Μαρτίου 1879 πέθανε από συμφόρηση, λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου τόμου της δεύτερης έκδοσης των Ιστορικών Αναμνήσεων.

Ο Νικόλαος Δραγούμης υπήρξε ιδρυτής και μέλος πολλών επιστημονικών εταιρειών, όπως της Εταιρείας των Φίλων του Λαού, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας κ.ά. Παντρεύτηκε το 1839 την Ευφροσύνη Στ. Γεωργαντά (1818-1915) με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά: το Μάρκο (1840-1909), τον Στέφανο (1842-1923), τη Ζωή (1843-1894) και τη Μαρίκα (1846-1941).

Ο Πρίγκιπας Χριστόφορος της Ελλάδας και της Δανίας (10 Αυγούστου 1888 - 21 Ιανουαρίου 1940) ήταν το όγδοο και τελευταίο παιδί του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ των Ελλήνων και της Βασίλισσας Όλγας των Ελλήνων.

Ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος (1837 - 31 Ιανουαρίου 1903) ήταν Έλληνας βουλευτής και υπουργός.
Γεννήθηκε στη Τεργέστη και ήταν γιος του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και της Χαρίκλειας Αργυροπούλου. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Παρίσι και τον Αύγουστο του 1858 διορίστηκε β΄ γραμματέας της Ελληνικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη. Το 1866 διορίστηκε νομάρχης Κερκύρας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1869. Στη συνέχεια κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής με το Τρικουπικό κόμμα ενώ χρημάτισε υπουργός Εκκλησιαστικών & Δημόσιας Εκπαίδευσης στην Κυβέρνηση Χαριλάου Τρικούπη του 1878 και στην κυβέρνηση του 1880. Διετέλεσε πρεσβευτής της Ελλάδας στο Παρίσι (1882-1885), στην Αγία Πετρούπολη (1886-1889) και στην Κωνσταντινούπολη (1889-1902). Το 1895 συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις συμβιβασμού στο Λονδίνο ενώ το 1897 υπέγραψε ως πληρεξούσιος της Ελλάδας την συνθήκη ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το 1902 παραιτήθηκε από τη θέση του πρεσβευτή για να ξαναεκλεγεί βουλευτής. Σε περίπτωση παραίτησης του Αλέξανδρου Ζαΐμη θεωρείτο ως επικρατέστερος διάδοχος του για την αρχηγία του Τρικουπικού κόμματος. Επίσης είχε χρηματίσει πρόεδρος του συλλόγου «προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων» την περίοδο 1871-1882.
Απεβίωσε ξαφνικά στην Αθήνα στις 31 Ιανουαρίου του 1903. Ήταν παντρεμένος με την ρουμάνικης καταγωγής Ελένη Μπαλς και είχε τέσσερα παιδιά, τον Αλέξανδρο, την Σοφία, μετέπειτα σύζυγο του στρατηγού Αλέξανδρου Σούτσου, με τον οποίο απέκτησε μεταξύ άλλων την Ελένη, σύζυγο του Βασίλειου Μελά, την Χαρίκλεια, μετέπειτα σύζυγο του Γεωργίου Μπαλτατζή και τον Γεώργιο.

Με καταγωγή από τα Λαγκάδια Γορτυνίας ο Ιωάννης Θεοφιλόπουλος αναδείχθηκε σε έναν από τους γνωστότερους πυρπολητές της Επανάστασης του 1821. Ήταν πηδαλιούχος στο πυρπολικό του Κωνσταντίνου Κανάρη που πυρπόλησε την οθωμανική ναυαρχίδα το 1822. Από τον Αύγουστο του 1822 πολέμησε στην ξηρά στο πλευρό του Κανέλλου Δεληγιάννη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82 [τελευταία επίσκεψη: 25/9/2020]